Μπροστά στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο

Του Γιώργου Κυριακού 

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ

“Πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες. Τότε, θυμάσαι, που μου λες: 

Ετέλειωσεν ο πόλεμος”! 

Το 1995 συμμετείχα σε θερινές συναντήσεις σε κάποιον πανεπιστημιακό χώρο. Θα έλεγα πολλά υποσχόμενες. Ήταν το “Πεδεμόντιο” του εγχώριου κινήματος antifa που έθεσε και το ζήτημα της αυτομόρφωσης, το οποίο τιμά μέχρι σήμερα. Δεν ήταν στις προθέσεις των εμπνευστών του, αυτή ακριβώς η εξέλιξη αυτού του κινήματος. Όμως εκεί για πρώτη φορά άκουσα συνδαιτυμόνα να επιχαίρει τον προειδοποιητικό βομβαρδισμό στην πρώην Γιουγκοσλαβία από τον Κλίντον. Μέχρι τότε με τις μικρές μας θεωρητικές δυνάμεις -ως αναρχικοί- εναντιωνόμαστε στους πολέμους και στους επεμβαίνοντες κατακυρώνοντας τις αιτίες στο μισητό μας κράτος και κεφάλαιο. Όχι άδικα – όχι με αρκετά εφόδια. Τη δεύτερη φορά, που βρέθηκα απροετοίμαστος, ήταν το 1999 μετά την επέμβαση της Δύσης στην εναπομείνασα Γιουγκοσλαβία. Σε ένα σπίτι που μαζευόταν μια περιφερειακή συλλογικότητα και σ’ ένα άλλο που συζητιόταν η ύλη περιοδικού, οι αντιπολεμικές διαμαρτυρίες κρίθηκαν από πρόσωπα “βούρκος” και “βόθρος” επί λέξει. “Κρατούσαν ελληνικές σημαίες”, “ο αντιαμερικανισμός είναι πατριωτισμός” και “όταν κοιμάσαι πατριώτης ξυπνάς εθνικιστής”. Το 2000 σε εκδήλωση για τη διεθνή διαδήλωση της Πράγας, σε αμφιθέατρο εκπαιδευτικού ιδρύματος, η συζήτηση εξόκειλε πάλι στις διαδηλώσεις του 1999 και στις εκτοξευμένες μολότοφ στην Πρεσβεία του Θανάτου, που κάποιοι τις αποκάλεσαν “πατριωτικές μολότοφ”, δηλαδή κατακεραύνωναν αναρχικούς που διαδήλωναν στον ίδιο χώρο με “εθνικιστές”. Μέχρι τότε αυτά μού ήταν ακατανόητα κι έζησα μια “κανονικότητα” μέχρι το 2003 στις αντιπολεμικές πορείες ενάντια στην επέμβαση στο Ιράκ. Από τότε δεν εκδηλώθηκε -χωρίς όρους- συλλογικό, ενωτικό, ενάντιο, το αντιπολεμικό συναίσθημα, έστω και με αυτές τις παραφωνίες που ωστόσο βαθμιαία κυριαρχούσαν, όχι σαν ένα νέο αφήγημα που διεκδικεί το σύμπαν αλλά διυλισμένο σε μικρούς αυτόφωτους διάττοντες αστέρες. 

●Σήμερα (σωστά) τα κινήματα ασχολούνται με την Παλαιστίνη. Η γενοκτονία που διαπράττει το Ισραήλ είναι αποστομωτική. Τόσο όμως που να υπονοούν για την καταστροφή (αποκλειστικά) του κράτους του; Στο μεταξύ οι κατοχές της Κύπρου και της Αρμενίας είναι ανύπαρκτες. Όποιος τολμήσει να τις θίξει δημιουργεί αμηχανία στο κοινό για να μην αναφερθώ περισσότερο στα εξαρτημένα αντανακλαστικά της εξίσωσης [ενάντιος στη Δικοινοτική Διζωνική Ομοσπονδία, δηλαδή ΟΧΙ στα τετελεσμένα της τουρκικής κατοχής = εθνικιστής]. Για άλλους υπάρχει και το Κουρδιστάν ή μόνο αυτό. Το φασιστικό κράτος της Τουρκίας αναφέρεται μόνο για την στρατιωτική κατοχή στο Άφριν ή για τις διώξεις των Κούρδων. Κι ας έχουν οι Κούρδοι, τον Έλληνα Κύπριο Θεόφιλο Γεωργιάδη, στο Πάνθεον των μαρτύρων τους. Για τη βόρεια Ήπειρο, ούτε λόγος για τα δικαιώματα του Ελληνισμού στην Αλβανία, που υποφέρει από τον ιδιότυπο δικτατορίσκο πρωθυπουργό και την κουστωδία των ολιγαρχών του και μετατρέπει το κράτος του σε μικρή Τουρκία των Βαλκανίων. 

Ριζοσπαστικός συντηρητισμός ή το “κακό που μας βρήκε”!

13/01/2025

  ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Θα ήταν μάλλον αφελές να πιστέψει κανείς ότι με την εκλογή του Τραμπ από τις αμερικανικές λαϊκές μάζες, το παιχνίδι της υποτίμησής τους και της χειραγώγησής τους από τις “ελίτ” σαν συντηρητικός, ετερόκλητος όχλος, τείνει σύντομα να τελειώσει. Και αυτό, όχι βέβαια διότι ως πολιτικός ηγέτης ο Τραμπ είναι ένας πλούσιος επιχειρηματίας περιστοιχιζόμενος από άλλους ακόμα πλουσιότερους (τίποτα το περίεργο σε καθεστώτα όπου η πολιτική ισχύς συνυφαίνεται τόσο στενά με την οικονομική).

Ούτε διότι ως γνήσιος εσωστρεφής ρεπουμπλικάνος, θα κοιτάξει κυρίως την χώρα του, έστω με σκληρά μέτρα οικονομικού προστατευτισμού και θα αποφύγει “όσο γίνεται” τους πολέμους. Ακόμα και αν πραγματικά το επιθυμεί, (αν όντως υποθέσουμε ότι το επιθυμεί), οι πολύμορφες οικονομικές και πολιτικές εξαρτήσεις του σύνθετου σημερινού κόσμου καθιστούν πολλές τέτοιες επιδιώξεις εν μέρει ανέφικτες.

Ωστόσο, στις σημερινές δυτικές κοινωνίες υπάρχουν πολλοί εύπιστοι. Αρκετοί από αυτούς έχουν ήδη υιοθετήσει (με πάθος ή όχι), τη νέα πολιτική θρησκεία του δικαιωματισμού ή ακόμα τις “κουλτούρες woke”. Η εκλογή λίγο-πολύ παντού των διάφορων συντηρητικών κυβερνήσεων δείχνει όμως ταυτόχρονα ότι, παρά την καταιγιστική πλύση εγκεφάλου που έχουν υποστεί οι δυτικές λαϊκές μάζες εδώ και δεκαετίες- και παρά την προπαγάνδα των συστημικών ΜΜΕ, οι λαοί, προσπαθώντας να αντισταθούν στη λεηλασία της ζωής και της λογικής τους, πιάνονται απ’ όπου μπορούν. Ακόμα και από τις υποσχέσεις των φιλελεύθερων λαϊκιστών. Σημασία όμως εν τέλει έχει ότι θέλουν ένας-ένας και όλοι μαζί, κάπως να αντισταθούν. Κάτι να κάνουν, να σταματήσει κάπως “αυτό το κακό”. Πως “κάπως”; Έστω με την αλλαγή του ισχύοντος νομικού πλαισίου.


Ποιο ακριβώς “κακό”; Εκείνο που πλασάρεται και επιβάλλεται από το καθεστώς σαν νομοτελειακή προσαρμογή και ιστορική πρόοδος. Εντελώς ενδεικτικά και συνοπτικά, στο πολιτισμικό ιδίως επίπεδο:

Ὅταν ἡ ἐλευθερία ὑπονομεύει τήν ταυτότητα.

Γράφει ὁ Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ».

«ΚΑΤΑ βάση ὁ λαϊκισμός φαίνεται νά εἶναι τό ὄνομα πού δίδει ἡ ἄρχουσα τάξη στήν δημοκρατία ὅταν δέν τῆς ἀρέσει τό ἀποτέλεσμά της. Μέ ἄλλα λόγια, ἔτσι μπορεῖς νά ἀπορρίψεις τό ἀποτέλεσμα τῶν δημοκρατικῶν διαδικασιῶν ἤ τῶν ἐκλογῶν ὅταν δέν εἶναι φιλελεύθερες. (…) Στήν ἄρχουσα τάξη κάθε φορά πού χρησιμοποιοῦν τήν λέξη δημοκρατία μέ θετική ἔννοια ἐννοοῦν τόν φιλελευθερισμό, τά ἀτομικά δικαιώματα, τήν πρόοδο. Ὅταν ἡ δημοκρατία, δηλαδή ὁ λαός, ἀπορρίπτουν κάποιες πλευρές τοῦ φιλελευθερισμοῦ, τά ἀνοιχτά σύνορα, ὅταν ἀπαιτοῦν περιορισμούς στήν μετανάστευση, αὐτό εἶναι λαϊκίστικο. Αὐτό σημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ψήφισαν κάτι πού δέν ἀρέσει στήν ἐλίτ, ὁπότε ἀντί νά τό ὀνομάσουν δημοκρατία, τό ὀνομάζουν λαϊκισμό, πού ἔχει ἀρνητική χροιά». Οἱ σκέψεις αὐτές ἀνήκουν στόν καθηγητή τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Νότρ Ντάμ στήν Ἰνδιάνα Πάτρικ Ντενήν καί δημοσιεύθηκαν στήν «Ἑστία τῆς Κυριακῆς» στίς 17 Ἀπριλίου 2022 (συνέντευξη στήν Μαρία Κορνάρου). Ἀνέτρεξα ἀμέσως σέ αὐτές, ἀφοῦ παρακολούθησα χθές ὅλες σχεδόν τίς πρωινές ἐκπομπές καί τά δελτία εἰδήσεων. Ἡ «μανιέρα» γιά τίς ἰταλικές ἐκλογές ἦταν ἀκριβῶς ἡ ἴδια ἀπό τά γνωστά ξινισμένα μοῦτρα, μεταξύ τῶν ὁποίων καί βουλευτές τῆς ΝΔ.

«Τί μᾶς βρῆκε μέ τήν Μελόνι! Λαϊκισμός, ἀκροδεξιά, φάντασμα, ναζισμός, Πούτιν.» Παπαγαλία τό ἔχει μάθει τό ποίημα ἡ καθεστηκυῖα διανόησή μας. Σύννεφο πάει τό non paper. Κανένας προβληματισμός γιά τό 42% τῆς ἀκροδεξιᾶς στήν Γαλλία, ἡ ὁποία μεταμορφώνεται ταχέως καί σαφῶς σέ συστημική δεξιά, χωρίς μεγάλες ἀλλαγές στίς βασικές της θέσεις. Κανένας προβληματισμός γιά τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐκλογῶν στήν παραδοσιακῶς σοσιαλδημοκρατική Σουηδία, ὅπου ὁ συνασπισμός δεξιᾶς-ἀκροδεξιᾶς ἀνέρχεται στήν κυβέρνηση. Κανένας προβληματισμός γιά τούς λόγους πού ἡ Ἰταλία ψήφισε τώρα ἔτσι. Ὕπνος βαθύς γιά τό γεγονός ὅτι ὁ ἔγκλειστος τοῦ Δομοκοῦ ἔχει 115.000 ἀκόλουθους στό twitter καί σύμφωνα μέ τόν ἐκλογολόγο τοῦ «Σκάι» Γιῶργο Ἀράπογλου ἔχει καλές πιθανότητες νά μπεῖ στήν Βουλή μέ καμπάνια ἀπό τά κελιά. Καί βεβαίως κανένας οὐσιαστικός προβληματισμός γιά τό γεγονός, ὅτι τό ἱσπανικό ἀκροδεξιό κόμμα VOX προελαύνει, ἐνῶ στίς ΗΠΑ ὅλη ἡ ἄρχουσα τάξη ἔχει πέσει ἐπάνω στόν Τράμπ μέ διώξεις καί ἀπειλές, προκειμένου νά χάσει τίς ἐνδιάμεσες ἐκλογές καί νά μήν εἶναι ἐκ νέου ὑποψήφιος Πρόεδρος.

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ Η "ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ"

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΚΑΙ Η "ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ" 

Μελέτης Η. Μελετόπουλος  

εφ. ΝΕΑ 30.09.22

  Η πολιτική επιστήμη ορίζει επακριβώς το περιεχόμενο των εννοιών «ακροδεξιά», «φασισμός», «ναζισμός», «ολοκληρωτισμός». Η κατάχρηση των λέξεων οδηγεί στην παραπληροφόρηση και στην σύγχυση. Κάτι εξαιρετικά επικίνδυνο στις δημοκρατίες.

  Στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη όλοι αυτοί οι όροι εκτοξεύονταν επί δεκαετίες επί δικαίων και αδίκων, χωρίς καμμία προσοχή στο ακριβές τους περιεχόμενο. Όποιος δεν ήταν αριστερός ήταν «φασίστας» και όποιος δεν ήταν δεξιός ήταν «κομμουνιστής». Οι βασικές ιδεολογικές κατηγορίες υπέστησαν σημειολογική πόλωση. Η πολιτική ορολογία κατέστη μηχανισμός λάσπης, χωρίς καμμία παρέμβαση των πολιτικών επιστημόνων. Που και αυτοί συχνά λειτουργούν ως πομποί σύγχυσης και διαστρέβλωσης των εννοιών, ιδίως όταν είναι ημιμαθείς, στρατευμένοι κομματικά ή ιδεολογικά.

    Είχε επισημανθεί εδώ και πολύ καιρό (και από αυτήν την στήλη) ότι τα δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, αυτο-εγκλωβισμένα στην στρουθοκαμηλική πλάνη της «πολιτικής ορθότητας» και της «πολυπολιτισμικότητας», άφησαν άθικτο το μέγα πρόβλημα της μη ενσωμάτωσης των μεταναστών από Αφρική-Ασία στις ευρωπαϊκές κοινωνίες. Ενώ θα έπρεπε και θα μπορούσε το πρόβλημα να αντιμετωπισθεί στα πλαίσια του κράτους δικαίου και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 Οποιαδήποτε όμως φωνή επεσήμαινε την βραδυφλεγή αυτήν βόμβα (και για την συνοχή των δυτικών κοινωνιών και για την δημοκρατία), δεχόταν αμέσως την συκοφαντία του «ακροδεξιού».

Τα υβριστικά συνθήματα της Κυψέλης

του Στάθη Κεφαλούρου

            Δεν είναι όλα καλά στην Κυψέλη, όπως παρουσιάζονται τελευταίως από κάποια δημοσιεύματα που υπηρετούν τους δικούς τους σκοπούς. Και δεν αναφέρομαι μόνο στην κατάσταση των πεζοδρομίων της. Κάθε μέρα γίνεται και πιο εμφανές πως η πόλη της Αθήνας διχάζεται, όπως όλα στην εποχή μας με την πολιτική μας. Το έχουμε ξαναγράψει. Οι δυνάμεις του κέρδους κρατούν το ιστορικό κέντρο, το Σύνταγμα, την Σταδίου και την Πανεπιστημίου και οι φασίστες του αντιφασισμού τις γειτονιές.  Οι μεν, ερήμην πελατών αυτή την εποχή δηλαδή ελλείψει τουριστών, σκαρφίζονται πολυέξοδες ανοησίες θέλοντας να προετοιμάσουν το μαγαζί τους για το μέλλον, οι δε βλάσφημοι και προβληματικοί νεαροί καταλαμβάνουν και καταγράφουν κάθε σπιθαμή εδάφους της πόλης που τους παραχωρείται από την εξουσία,  ζώντας φαντασιακά ένα αντάρτικο πόλης. Η δε περιοχή κάτω από την Πατησίων, το πάλαι ποτέ αληθινό Κολωνάκι και όχι οι βουκολικές ανηφοριές του Λυκαβηττού,  έχει προ πολλού παραδοθεί.

         Η κατάσταση με τους βανδαλισμούς κτιρίων και τα προκλητικά υβριστικά συνθήματα στους τοίχους της Κυψέλης έχει εκτραχυνθεί. Επαφιέμεθα πλέον στο φιλότιμο ορισμένων δημοτικών υπαλλήλων για την αποκατάσταση των ζημιών.

        Κάθε μέρα που περπατάμε στην Κυψέλη για να πάμε οπουδήποτε και κυρίως γύρω από τα σχολεία της Κυψέλης διαβάζουμε στους τοίχους τα παρακάτω συνθήματα, τα οποία παραθέτουμε άνευ άλλου σχολιασμού.

       – Σήκω και τρέχα όπως το ’22

       – Ελληνική οικογένεια στάζεις αίμα

       – Σκατά στην Ελλάδα

       –  Στο διάολο η Ελλάδα

       –  Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς, το μέλλον αυτής της γειτονιάς είμαστε εμείς

       – Να πεθάνει η Ελλάδα να ζήσουμε εμείς

       – Στο διάολο η οικογένεια και η πατρίς

       – Antifa παιδεία στου κέντρου τα σχολεία

Φασίστες και αντιφασίστες

ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ ΧΡΗΣΤΟΣ

Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν Ιταλός ηθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε το 1922 και δολοφονήθηκε το 1975. Γνωστότερες ταινίες του: «Μάμα Ρόμα», «Θεώρημα», «Το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο», «Το Δεκαήμερο», «Οι μύθοι του Καντέρμπουρι».

Ένα μικρό βιβλίο του, «Ο φασισμός των αντιφασιστών», παρουσιάζει και το σχολιάζει στα ελληνικά ο Θεόδωρος Παντούλας, συγγραφέας και Εκδότης, χαρισματική γραφίδα στη σύγχρονη ελληνική πεζογραφία.

Αντιγράφω από τον Παντούλα: «Ο αντιφασισμός του σήμερα, όπως εκείνος του τότε, στην εποχή του Παζολίνι, αντί να εναντιώνεται στις νέες μορφές ολοκληρωτισμού, τα βάζει αποκλειστικά με έναν ιστορικά ξεπερασμένο φασισμό (θυμηθείτε στα καθ’ ημάς τον γελοίο φορμαλισμό της “πορείας”, κάθε χρόνο στις 17 του Νοέμβρη, από το Πολυτεχνείο στην Αμερικανική Πρεσβεία – η παρένθεση δική μου). Είναι εξόχως ανόητη αυτή η πλειοδοσία σε αντιφασιστικές δηλώσεις φρονημάτων, έχουν τόση αξιοπιστία όση και εκείνων που, χωρίς να ερωτώνται, δηλώνουν “δεν είμαι και βλάκας”!

…Ο Παζολίνι, χωρίς μισόλογα, εντοπίζει στον καταναλωτισμό τη νέα κυρίαρχη Εξουσία που ξεπατώνει την κοινωνία και ομογενοποιεί τους ανθρώπους, όχι πια με απαγορεύσεις, αλλά με υπαγορεύσεις περισσότερο υποβολιμαίες και καταπιεστικές από αυτές του παλιού φασισμού… Πιστεύω, το πιστεύω βαθιά, ότι ο αληθινός φασισμός είναι αυτό που οι κοινωνιολόγοι έχουν, πολύ καλοπροαίρετα, αποκαλέσει “καταναλωτική κοινωνία” – ορισμός που μοιάζει ακίνδυνος, καθαρά ενδεικτικός. Αλλά δεν είναι. Αν κάποιος παρατηρήσει καλά την πραγματικότητα, βλέπει ότι τα αποτελέσματα αυτής της ανέμελης καταναλωτικής κοινωνίας είναι αποτελέσματα μιας δικτατορίας, ενός κυριολεκτικά αληθινού φασισμού.

Αντιφασισμός α λα καρτ;

από

 Διονύσιος Καλιντέρης

 -

11 Οκτωβρίου 

Τι αντιφασισμός είναι αυτός που δεν τον θέτει σε συναγερμό η βιοπολιτική μικροδιαχείριση της καθημερινότητας από το κράτος;

O Γοργίας ο Λεοντίνος είχε διατυπώσει τον 5ο π.χ. αιώνα ένα τριμερές επιχείρημα που έμεινε ονομαστό. Υποστήριζε λοιπόν ο μέγας σοφιστής:

Τίποτε δεν υπάρχει.
Αλλά και αν υπάρχει, δεν μπορούμε να το γνωρίσουμε.
Αλλά και αν μπορούμε να το γνωρίσουμε, δεν μπορούμε να το κοινοποιήσουμε με τον λόγο.

Ασφαλώς ο Γοργίας είχε δίκιο… Με μικρές προσαρμογές στις σημερινές συνθήκες μπορούμε να διαπιστώσουμε το ακλόνητο των θέσεών του, αναδιατυπώνοντάς τες ως εξής:

Καμία πολιτική τοποθέτηση δεν έχει νόημα.
Αλλά και αν έχει, αυτό δεν είναι το διακηρυγμένο.
Αλλά και αν είναι, αυτό σε τίποτε δεν επηρεάζει την πράξη.

Δεν είναι δύσκολο να πειστούμε για τα ανωτέρω, ρίχνοντας τριγύρω μας μια ματιά στην κυριαρχία του Θεάματος, την επικράτηση της “μοναδικής σκέψης” και την διάχυτη ευτέλεια – στοιχεία που οπωσδήποτε επιδεινώνει παρ’ ημίν το κλίμα “βαλκανικού χωριού”, όπου όλοι γνωρίζουν τις βρωμιές ολωνών και κανείς δεν εγκαλεί κανέναν ως προς τη συνέπεια των λόγων και των πράξεων του.

Αβάδιστα, και προπάντων αδάπανα όλα…

Υπάρχει βέβαια πάντα κάτι που γίνεται στην πολιτική. Αλλά είναι βουβό και δύσμορφο: κάτι σαν το Πραγματικό του Λακάν, κάτι σαν μετανάστης που τον ξυλοφορτώνουν μες στη νύχτα, σαν νέος που εγκαταλείπει τη χώρα για το εξωτερικό, σαν άλλο ένα μαγαζί που βάζει ρολά ή άλλη μία αμερικανική βάση που ξεφυτρώνει στην επικράτεια.

Στο επίπεδο του Συμβολικού, πάλι, τα πράγματα είναι λιγότερο πεζά: οι πολιτικές δυνάμεις διεξάγουν ναυμαχίες ολόκληρες μέσα σε ένα φλιτζάνι, αντιμαχόμενες λυσσαλέα για το επιφαινόμενο, όσο ταυτόχρονα κρατούν εκτός συζήτησης τις βαθύτερες συναινέσεις τους. Η πολιτική γίνεται έτσι ο χώρος όπου ο ένας πρωταγωνιστής κάτι επικοινωνεί ενώ ο άλλος επιστρέφει μιαν αγέρωχη απάντηση – και από κοινού μετά κοιτούν στις δημοσκοπήσεις αν όλο αυτό διαπέρασε με κάποιον τρόπο το φράγμα της προσοχής των υποτελών.

Φασισμός και αντιφασισμός στα κάγκελα των σχολείων

από Τάσος Χατζηαναστασίου 3 Οκτωβρίου 2021

του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Τα γεγονότα στα ΕΠΑΛ των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά τόσο για την κατάσταση που επικρατεί στην Παιδεία και ιδιαίτερα τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση όσο και για την αφέλεια ορισμένων και την περισσή υποκρισία άλλων που υποτίθεται μάχονται τον φασισμό και τις ποικίλες εκδοχές του (ρατσισμός, ναζισμός, σεξισμός, ομοφοβία κτλ).

Πρώτα πρώτα, θα πρέπει να απαντηθεί το ερώτημα γιατί στα πιο στερημένα κοινωνικά και μορφωτικά κοινωνικά στρώματα, στα οποία αντικειμενικά ανήκουν και οι μαθητές των ΕΠΑΛ, γενικότερα, και ειδικά των δυτικών συνοικιών της Θεσσαλονίκης, η επιρροή της ακροδεξιάς και ο χουλιγκανισμός ασκούν μεγαλύτερη έλξη στη νεολαία από αυτήν της αριστεράς. Για λόγους μεθοδολογικούς, παρότι στην ουσία αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία, ας ξεχωρίσουμε τις δύο επιρροές σε κοινωνική, αυτήν του χουλιγκανισμού και του συμμοριτισμού, και σε ιδεολογική, αυτήν της ακροδεξιάς.

Σύγχρονος ολοκληρωτισμός στο όνομα του …αντιφασισμού

Του Τάσου Χατζηαναστασίου*

Ένας άσημος μέχρι πρόσφατα δεκαοκτάχρονος “γκραφιτάς” έχει γίνει γνωστός στο πανελλήνιο επειδή γεμίζει τους τοίχους της ευρύτερης περιοχής της πρωτεύουσας (και όχι μόνο), με απεικονίσεις μορφών του ’21. Έλα όμως που, όπως διαβάζουμε σε “προοδευτικά” και “αντεξουσιαστικά” μέσα ο νεαρός έχει “κοσμήσει” τους τοίχους και με ρατσιστικές ζωγραφιές και επιγραφές. Οπότε; Οπότε, αφού ο καλλιτέχνης “αποδεικνύεται” ναζί, θεωρείται σωστό να μουντζουρώνονται οι ήρωες του ’21.

Αφήνω την φανερή υποκρισία του πράγματος, διότι αυτό που ενοχλεί και γι’ αυτό καταστρέφεται είναι το εθνικό περιεχόμενο των έργων, και δέχομαι, για την οικονομία της συζήτησης, ότι ο καλλιτέχνης του δρόμου είναι όντως φασίστας.

Ας δούμε όμως πόσο λογική, πόσο δημοκρατική και πόσο εν τέλει “αντιφασιστική” είναι αυτή η αντίληψη που δικαιολογεί την καταστροφή έργων που, κατά γενική ομολογία, έχουν εθνικό και όχι φασιστικό ή ρατσιστικό περιεχόμενο. Σημειώνω προκαταβολικά ότι για όσους ταυτίζουν κάθε τι εθνικό με τον φασισμό, δεν έχω κάτι να πω. Η τύφλωσή τους δεν επιτρέπει κανενός είδους συνεννόηση. Η συζήτηση αφορά όσους δικαιολογούν την καταστροφή των έργων του “Εύρυτου” επειδή έχει εκφραστεί φασιστικά και εμφυλιοπολεμικά.

ΘΛΙΨΗ...

Γερομοριάς

Αυτός μας είπαν ήταν ακροδεξιός, φασίστας.

Αν ήταν αλήθεια αυτός ντράπηκε,  αρνήθηκε και απέκρυψε την πολιτική του ταυτότητά.

 Ο τρόπος όμως που βανδαλίζουν οι "προοδευτικοί επαναστάτες" τα πρόσωπα των αγωνιστών δείχνει ότι τελικά δεν ήταν ο στόχος ο γραφίστας αλλά οι ίδιοι 

 ήρωες και το 21. 

Το χειρότερο... αυτοί δεν ντρέπονται!!!

https://www.thetoc.gr/koinwnia/article/bebilosan-ta-gkrafiti-me-tous-iroes-tis-epanastasis-tou-1821-eikones/

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η νέα κανονικότητα του μεταμοντέρνου ολοκληρωτισμού

Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος

15 Ιανουαρίου 2021

2676

Όταν τα παγκοσμιοποιητικά μίντια και οι εκλεκτοί των αγορών πολιτικοί χρησιμοποιούν την λέξη "κανονικότητα" και μας προειδοποιούν ότι (δήθεν) δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην παλιά, απλά αναφέρονται στην λέξη "τάξη", εννοώντας πως δεν γίνεται να επιστρέψουμε στην Παλιά Τάξη. Η Παλιά Τάξη σήμαινε δύο ομάδες προστατευομένων δομών και συλλογικοτήτων στον δυτικό πολιτισμό: έθνος-κράτος, θρησκεία, οικογένεια, ατομική ιδιοκτησία και δημοκρατία, ελευθερίες, εργατικά δικαιώματα, τρόπος οργάνωσης της παραγωγής, που επέτρεπε την άνθηση της μεσαίας τάξης.

Αυτά με τη νέα "κανονικότητα", η αλλιώς Νέα Τάξη, τελειώνουν. Ενώ κανονικά θα έπρεπε τώρα η παραδοσιακή δεξιά αλλά και η αριστερά να είναι εναντίον της Νέας Τάξης, γιατί χτυπάει και τις συντηρητικές και τις προοδευτικές πλευρές αυτού που γνωρίζαμε σαν δυτικό πολιτισμό, καμία δεν προβάλλει αντιστάσεις. Γιατί αφενός έχουμε αυτή τη στιγμή μια ψευτοδεξιά και μια ψευτοαριστερά στον πλανήτη, με αχυράνθρωπους σαν πολιτικούς ηγέτες που από καιρό έχουν ξεπουληθεί ή έχουν συμβιβαστεί κατόπιν εκβιασμών και εξαρχής χρωστάνε την πολιτική τους ανάδειξη σε κυκλώματα ξένων συμφερόντων, σαν πολιτικοί "θερμοκηπίου" και "δοκιμαστικού σωλήνα"!

Όπου υπάρχουν ηγέτες που αντιστέκονται και θέλουν ανεξάρτητο κράτος από τους νεοταξίτες, δείτε ότι σέρνονται σε ατιμωτικό τέλος. Δεν υπάρχει καμία εξαίρεση, είτε μιλάμε για τον Τραμπ, είτε για τον Καντάφι, είτε για τον Σαντάμ, είτε για τον Μιλόσεβιτς, είτε για τον Άσαντ, που τον γλύτωσε ο Πούτιν αλλιώς θα τον κατακρεουργούσαν ορδές του Ισλαμικού Κράτους. Και ο Λουκασένκο στη Λευκορωσία θα οδηγούνταν σε φυλάκιση και ατίμωση αν επικρατούσε η πορτοκαλί επανάσταση που δρομολόγησε το παγκοσμιοποιητικό μπλοκ εναντίον του, αλλά για μια ακόμη φορά όπως και με τον Άσαντ, επενέβη ο Πούτιν και τον έσωσε. Δεν σημαίνει ότι τέτοιοι ηγέτες είναι πάντοτε "καλά παιδιά".

Το μεγάλο όμως έγκλημα που τους χρεώθηκε από το κλαμπ της παγκοσμιοποίησης, των περίφημων αγορών, ήταν ότι ήθελαν να διατηρήσουν την εθνική κυριαρχία στις χώρες τους. Έτσι έκπληκτοι βλέπουμε τον Τόνι Μπλερ, για παράδειγμα, να παραδέχεται με περίσσιο θράσος πως η κατηγορία για τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ από τη Δύση, ήταν ένα πρόσχημα για να ξεκινήσει η ανατροπή του. Και μετά από μια τέτοια δήλωση δεν κινητοποιείται το Δικαστήριο της Χάγης να καλέσει τους Μπλερ και Μπους να δικαστούν σαν εγκληματίες πολέμου! Παρεμπιπτόντως, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν ήταν ο επικεφαλής της Επιτροπής της Γερουσίας, που έδωσε το πράσινο φως για την επίθεση τότε στο Ιράκ.

Οι "Ερυθροφρουροί" του Black Lives Matter  

Είναι ο σημερινός «αντιφασισμός» κίνημα;

Του Λάμπρου Ανδριανάκη από το newshub.gr

Εν μέσω του δευτέρου κύματος κορωνοϊού και με τους θανάτους σχετιζόμενους με τον ιό να φτάνουν τους 100 την ημέρα στη χωρά μας, συνέβησαν δυο γεγονότα που μου προξένησαν εντύπωση. Το πρώτο είναι η μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση κατά την ημέρα ανακοίνωσης της απόφασης της δίκης της Χρυσής Αυγής (ΧΑ), αγνοώντας τα μέτρα προστασίας κατά της πανδημίας. Το δεύτερο, η επιθυμία κομμάτων και συλλογικοτήτων να κάνουν πορεία κατά την επέτειο της 17ης Νοέμβρη. Το παρόν άρθρο θα κάνει μια απόπειρα να ερμηνεύσει την έννοια του «αντιφασιστικού κινήματος», έτσι όπως νοηματοδοτείται στις μέρες μας.

Λέξεις και ερμηνείες

Σε μια διαλεκτική, και “στην αρχαιότητα με τη διαλεκτική εννοούσαν την τέχνη να φτάνει κανείς στην αλήθεια μέσω της σύγκρουσης αντιθέτων απόψεων”[i], όπως και σε κάθε σύγκρουση, σκοπός είναι να φέρεις τον αντίπαλο στο σημείο που θέλεις. Σε μια μάχη απόψεων, εκείνος που θα καθορίσει τους γλωσσικούς κώδικες θα είναι αυτός που θα κερδίσει την μάχη.

Κατά τον Wittgenstein “κάθε έκφραση ανήκει σε κάποιο γλωσσικό πλαίσιο, το οποίο είναι αυτό που δίνει στην κάθε έκφραση το συγκεκριμένο νόημά της. Το πλαίσιο αυτό το ονομάζει «γλωσσικό παιχνίδι». Οι ίδιες λέξεις που χρησιμοποιούνται στα γλωσσικά παιχνίδια μπορούν να χρησιμοποιούνται και σε άλλα γλωσσικά πλαίσια με διαφορετικό τρόπο. Τότε όμως έχουν διαφορετική σημασία. Αυτή η άποψη οδηγεί στο συμπέρασμα πως, η αλήθεια μιας πρότασης καθορίζεται από το νόημα που παίρνει η κάθε «λέξη» από τους κανόνες που χτίστηκαν μέσα στο πλαίσιο όπου αυτή υπάρχει. Γι’ αυτό συμβαίνει η ίδια λέξη που χρησιμοποιείται σε δύο διαφορετικά γλωσσικά πεδία, σε δύο γλωσσικά παιχνίδια όπου ισχύουν διαφορετικοί κανόνες, να έχει διαφορετικό νόημα”.[ii]

Επειδή λοιπόν στο πολιτικό πεδίο πρωταγωνιστεί το «γλωσσικό παιχνίδι» των λέξεων «φασισμός» και «αντιφασισμός» και πολλοί αυτοαναγορεύονται σε αντιφασίστες, θεωρώ κρίσιμης σημασίας το ζήτημα της σημασιολογικής διερεύνησης από τη γέννηση του φασισμού μέχρι τις μέρες μας. Το παρόν αποτελεί άρθρο γνώμης και όχι κάποια επιστημονική μελέτη και σαν τέτοια θα ήθελα να αναγνωστεί.

Χαρακτηριστικό σύνθημα του “αντιφασιστικού χώρου”

Η γέννηση του Φασισμού

_____ ΠΙΕΡ ΠΑΟΛΟ ΠΑΖΟΛΙΝΙ ______

 

"Ένας νέος ΦΑΣΙΣΜΟΣ δημιουργείται στη θέση τού παλαιού κληρικο-φασισμού, ένας τεχνητός φασισμός, ο οποίος θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνον υπό τον όρο να ονομάζεται ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ."

Pier Paolo Pasolini

Το απόσπασμα είναι από την ομιλία του Π.Π.Παζολίνι στο συνέδριο των Ριζοσπαστών, Νοέμβριος του 1975. Την διάβασε άλλος, γιατί εκείνος είχε δολοφονηθεί μερικές μέρες νωρίτερα...

Παντού όπου ο όχλος κατεδαφίζει και κρεμάει (!) αγάλματα, η ιστορία λέει ότι οι άνθρωποι θα είναι οι επόμενοι

Για χιλιετίες, ο όχλος στοχεύει τις εικόνες των κοινωνιών με ποικίλους στόχους και με ποικίλους σκοπούς. Οι στόχοι κυμαίνονταν από κυβερνήτες έως κληρικούς, από τυράννους έως αβοήθητους, και από ένοχους έως αθώους και τα αποτελέσματα κυμαίνονταν από τη νίκη έως την ήττα ανάλογα με τη δύναμη και τη θέληση της κοινωνίας. Η υπόσχεση της αιματοχυσίας που ακολουθεί, ωστόσο, είναι ιστορική βεβαιότητα. Τα σύμβολα ενός λαού δεν ικανοποιούν ποτέ: Οι ίδιοι οι άνθρωποι πρέπει πάντα να είναι οι επόμενοι.

Το 1790, όχλοι λεηλάτησαν την πολύτιμη Παναγία των Παρισίων. Για τους επαναστάτες, ο καθεδρικός ναός συμβόλιζε ό, τι ήταν λάθος με την ιστορία και την κοινωνία της Γαλλίας - μια ιστορία βασιλιάδων, παράδοσης και θρησκείας, και μια κοινωνία που περιβάλλεται από βασιλική αδικία και συστημική ανισότητα.

Κατά τα επόμενα τρία χρόνια, τα πλούτη και τα αντικείμενα της εκκλησίας του 12ου αιώνα αφαιρέθηκαν, κλέφτηκαν και καταστράφηκαν, τα απομεινάρια τους κρύφτηκαν από τους πιστούς και πουλήθηκαν από τους άπιστους. Τα αγάλματα της Παναγίας αφαιρέθηκαν και αγάλματα στη "Θεά της Ελευθερίας" πήραν τη θέση τους σε βεβηλωμένους βωμούς.

Στο κοντινό Sainte-Chapelle, τα αγάλματα των 12 αποστόλων βανδαλίστηκαν, αποκεφαλίστηκαν και θάφτηκαν - τα μισά τόσο άσχημα που εξακολουθούν να υφίστανται προσπάθειες αποκατάστασης. Ενώ η καταστροφή της θρησκευτικής τέχνης εξελισσόταν, οι ιερείς που δεν ορκίζονταν πίστη στη νέα τάξη και εκείνοι που τους βοηθούσαν καταδικάστηκαν σε θάνατο.

Πίσω στον καθεδρικό ναό, η επαναστατική κυβέρνηση μπέρδεψε τα 28 αγάλματα των βασιλιάδων του αρχαίου Ιούδα για Γάλλους βασιλιάδες (πλούσιοι γέροι και όλα αυτά), σύροντάς τους στη δημόσια πλατεία για αποκεφαλισμό. Τα θαμμένα κεφάλια τους δεν ανακαλύφθηκαν ξανά για σχεδόν 200 χρόνια.

Ο έμπρακτος φασισμός των "αντίφα"

Καραμπελιάς Γιώργος

Οι κατά καιρούς επιθέσεις ομάδων ανεγκέφαλων "αντίφα" αποτελούν τυπικές εκφράσεις του ολοκληρωτισμού που θάλλει τα τελευταία χρόνια στα Εξάρχεια και όχι μόνο: Πολιτική του μίσους, λατρεία της βίας, ποινικοποίηση και καταδίωξη κάθε διαφορετικής φωνής. Αυτά είναι τα υλικά μιας δραστηριότητας που υιοθετεί μια ρητορική ενός δήθεν αντιφασισμού, μόνο και μόνο για να συγκαλύψει τον δικό της φασιστικού χαρακτήρα σκοταδισμό.

Κατά κανόνα, μάλιστα, οι εμπνευστές και αυτουργοί αυτών των φασιστικού τύπου ενεργειών κυκλοφορούν και ανακοινώσεις, με τις οποίες επαίρονται για τις πράξεις τους, προετοιμάζοντας στην ουσία το έδαφος για νέες χουλιγκάνικες επιθέσεις. Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός, στην πραγματικότητα είναι βαθύτατα συστημικού χαρακτήρα. Πρόκειται για έναν αντιεξουσιαστικά μασκαρεμένο νεοφιλελευθερισμό που αξιώνει να πραγματώσει "εδώ και τώρα" τα εγωκρατικά πρότυπα του τελευταίου.

Εξ ου και η ισοπεδωτική επίθεση στην εθνική ταυτότητα, στο φύλο, στην οικογένεια, ως μορφές "πρωταρχικής κοινοκτημοσύνης", και εν τέλει ενάντια σε κάθε συλλογική ταυτότητα.

Επειδή εδώ είναι Ελλάδα και Βαλκάνια, αυτός ο νεοφασισμός της παγκοσμιοποίησης, μέσα στο εθνομηδενιστικό του παραλήρημα έρχεται να ταυτιστεί με τον παλαιό, πατροπαράδοτο φασισμό, σε δύο επίπεδα:

Ταύτιση με την Τουρκία

Πρώτον, με τον "Χίτλερ της Ανατολίας" Ταγίπ Ερντογάν και το νεοοθωμανικό του σύστημα. Αφού το "έθνος" τους είναι ο υπέρτατος εχθρός τους, οδηγούνται στην ανοιχτή και ομολογημένη ταύτιση με ένα καθεστώς εσωτερικά αυταρχικό και εξωτερικά επεκτατικό. Ένα καθεστώς που ασκεί "γενοκτονίες διαρκείας" έναντι σχεδόν όλων του των γειτόνων και έχει σπάσει κάθε ρεκόρ καταστολής εναντίον κάθε αντιπολίτευσης μέσα στην χώρα.

Άραγε που ακούστηκε αντιεξουσιαστές να επικροτούν την ομηρεία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών (2018), την αμφισβήτηση της Θράκης και του Αιγαίου, την κατοχή της Κύπρου, τις πολεμικές κραυγές που μας απευθύνει ο τέταρτος μεγαλύτερος στρατός στον κόσμο, και παραπέρα, την γενοκτονία των Κούρδων, την καταπίεση των Αλεβιτών, τη συνεργασία με το ISIS, το κυνήγι ενάντια σε κάθε δημοκράτη κοσμικό πολίτη της Τουρκίας;

Οι άσπονδοι εχθροί-φίλοι

Δεύτερον, ταυτίζεται με τους Χρυσαυγίτες και την Ακροδεξιά, στοχοποιώντας από κοινού τον αντιστασιακό δημοκρατικό πατριωτισμό. Αυτή η σημαία προφανώς εξοργίζει τους "λευκούς" και "μαύρους" ολοκληρωτιστές, το αντιθετικό δίδυμο χρυσαυγιτών και "αντίφα", διότι σπάει τον φαύλο κύκλο του αλληλοτροφοδοτούμενου χουλιγκανισμού τους. Εξάλλου, αυτός ο συστημικός στην πραγματικότητά ψευδοαντιφασισμός σπονσοράρισε, με συνθήματα όπως "Έλληνες σκάστε", την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής εκτοξεύοντάς την από το 0,1% μέχρι και το 7-8% πριν πάρει την κάτω βόλτα.

Ο έμπρακτος φασισμός των "αντίφα"

Καραμπελιάς Γιώργος

Οι κατά καιρούς επιθέσεις ομάδων ανεγκέφαλων "αντίφα" αποτελούν τυπικές εκφράσεις του ολοκληρωτισμού που θάλλει τα τελευταία χρόνια στα Εξάρχεια και όχι μόνο: Πολιτική του μίσους, λατρεία της βίας, ποινικοποίηση και καταδίωξη κάθε διαφορετικής φωνής. Αυτά είναι τα υλικά μιας δραστηριότητας που υιοθετεί μια ρητορική ενός δήθεν αντιφασισμού, μόνο και μόνο για να συγκαλύψει τον δικό της φασιστικού χαρακτήρα σκοταδισμό.

Κατά κανόνα, μάλιστα, οι εμπνευστές και αυτουργοί αυτών των φασιστικού τύπου ενεργειών κυκλοφορούν και ανακοινώσεις, με τις οποίες επαίρονται για τις πράξεις τους, προετοιμάζοντας στην ουσία το έδαφος για νέες χουλιγκάνικες επιθέσεις. Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός, στην πραγματικότητα είναι βαθύτατα συστημικού χαρακτήρα. Πρόκειται για έναν αντιεξουσιαστικά μασκαρεμένο νεοφιλελευθερισμό που αξιώνει να πραγματώσει "εδώ και τώρα" τα εγωκρατικά πρότυπα του τελευταίου.

Εξ ου και η ισοπεδωτική επίθεση στην εθνική ταυτότητα, στο φύλο, στην οικογένεια, ως μορφές "πρωταρχικής κοινοκτημοσύνης", και εν τέλει ενάντια σε κάθε συλλογική ταυτότητα.

Επειδή εδώ είναι Ελλάδα και Βαλκάνια, αυτός ο νεοφασισμός της παγκοσμιοποίησης, μέσα στο εθνομηδενιστικό του παραλήρημα έρχεται να ταυτιστεί με τον παλαιό, πατροπαράδοτο φασισμό, σε δύο επίπεδα:

Ταύτιση με την Τουρκία

Πρώτον, με τον "Χίτλερ της Ανατολίας" Ταγίπ Ερντογάν και το νεοοθωμανικό του σύστημα. Αφού το "έθνος" τους είναι ο υπέρτατος εχθρός τους, οδηγούνται στην ανοιχτή και ομολογημένη ταύτιση με ένα καθεστώς εσωτερικά αυταρχικό και εξωτερικά επεκτατικό. Ένα καθεστώς που ασκεί "γενοκτονίες διαρκείας" έναντι σχεδόν όλων του των γειτόνων και έχει σπάσει κάθε ρεκόρ καταστολής εναντίον κάθε αντιπολίτευσης μέσα στην χώρα.

Άραγε που ακούστηκε αντιεξουσιαστές να επικροτούν την ομηρεία των δύο Ελλήνων στρατιωτικών (2018), την αμφισβήτηση της Θράκης και του Αιγαίου, την κατοχή της Κύπρου, τις πολεμικές κραυγές που μας απευθύνει ο τέταρτος μεγαλύτερος στρατός στον κόσμο, και παραπέρα, την γενοκτονία των Κούρδων, την καταπίεση των Αλεβιτών, τη συνεργασία με το ISIS, το κυνήγι ενάντια σε κάθε δημοκράτη κοσμικό πολίτη της Τουρκίας;

Οι άσπονδοι εχθροί-φίλοι