Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΑΚΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΡΑΚΑΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 15 Φεβρουαρίου 2024

Τα όρια του δικαιώματος και το ρήγμα στην ελληνική κοινωνία



του Γιώργου Ρακκά από την ιστοσελίδα myportal.gr


Ρήγμα έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, σε έκταση και βάθος που η κυβέρνηση δεν ανέμενε. Ενώ εκτίμησή της ήταν πως η νομοθετική πρωτοβουλία θα προκαλέσει τις αντιδράσεις μόνο συντηρητικών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας που βρίσκονται στα όρια της δικής της εκλογικής επιρροής και δεξιότερά της, εν τέλει φαίνεται ότι αυτές διαπερνούν οριζοντίως το πολιτικό σύστημα.

Πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis παρέχει το κλειδί για να κατανοήσουμε γιατί: σε αυτήν, ένα αξιοσημείωτο ποσοστό (63%) εμφανίζεται να αποδέχεται τον γάμο ενώ ένα μεγαλύτερο (69%) να απορρίπτει την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Εκ πρώτης, στάση αυτή φαίνεται αντιφατική: το νομοσχέδιο για τον γάμο έρχεται επί της ουσίας να αντιμετωπίσει τα ζητήματα της τεκνοθεσίας.

Μαρτυρά όμως την ισορροπία και την διάκριση με την οποία αντιμετωπίζει η πλειοψηφία το ζήτημα, κάτι που η κυβέρνηση απώλεσε: αναγνωρίζεται μεν η ισοτιμία στην συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών (= ‘δεν έχουμε πρόβλημα με τον γάμο’)· το όριο ωστόσο τίθεται στην προστασία του προτύπου για την οικογένεια των δύο φύλων, και κατ’ επέκτασιν, την προάσπιση της μητρότητας και της πατρότητας.

Στη λογική της πλειοψηφίας, λοιπόν, παραμένει ενεργή η «αρχή της αναλογικότητας», όπου η ισχύς ενός δικαιώματος περιορίζεται σε εκείνη την επικράτεια όπου δεν παραβιάζει κάποιο άλλο: το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία, έτσι, δεν μπορεί να αντίκειται στο δικαίωμα των παιδιών να έχουν μια μητέρα και έναν πατέρα, και ακόμα –σε μια πιο ευρεία προσέγγιση– στο συλλογικό δικαίωμα μιας κοινωνίας να αναπαράγει τα πρότυπα που την κρατούν σε συνοχή.

Αδίκως η συγκεκριμένη θέση χαρακτηρίζεται «συντηρητική». Αφορά και διόλου ευκαταφρόνητες μερίδες του προοδευτικού χώρου όπως διαφαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις, και από την αναταραχή στο εσωτερικό των κομμάτων. Το δε ΚΚΕ εξέδωσε μια λεπτομερή ανακοίνωση 4.800 λέξεων εξηγώντας γιατί θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο, όπου τοποθετείται, επί της ουσίας και όχι προσχηματικά, για την την μορφή οικογένειας, την πατρότητα και την μητρότητα, το woke κ.ο.κ.

Εξ άλλου ακριβώς σε αυτό το σημείο όπου κάθε ένσταση στο νομοσχέδιο ‘ακροδεξιοποιείται’, και έτσι επιχειρείται η φίμωσή της, διαφαίνεται ο πολιτιστικός εξτρεμισμός στον οποίο έχει διολισθήσει η κυβέρνηση, αλλά και ευρύτερα οι υποστηρικτές της πρωτοβουλίας της. Ξαφνικά έγινε ‘ακροδεξιό’ να παραδέχεται κανείς ότι η οικογένεια χρειάζεται δύο φύλα, ή ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν σημασία. Μήπως σε λίγο θα διώκεται και σαν ‘ρητορική μίσους’;

Σάββατο 10 Φεβρουαρίου 2024

Η εποχή της πτώσης




Πίνακας του Σωτήρη Σόρογκα

του Γιώργου Ρακκά


Έχουμε στην Δύση μια υπαρξιακή κατάρρευση, στη δίνη της οποίας ο προοδευτισμός, ο δικαιωματισμός, η αποκαθήλωση κάθε τι κλασικού αποκτάει υστερικά χαρακτηριστικά. Ίσως και να είναι συνέπεια των τόσων αλλαγών που συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες και που μετέβαλαν την κοινωνία σε ένα άθροισμα των απολύτως ατόμων. Δίχως καμία διάσταση ταύτισης, όχι με ψυχικές λειτουργίες απλώς “συλλογικές” -γιατί και οι συμμορίες συλλογικότητα είναι- αλλά με εκείνης της καθολικής κοινωνικής διάστασης, που κάποτε έκανε τον άνθρωπο ζώο πολιτικό.

Γιατί εκεί που παλιότερες γενιές είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μιας κοινωνίας που συνέθλιβε την ατομικότητα των ανθρώπων, τώρα αυτό αντιστρέφεται και έχουμε τις ατομικότητες να προκαλούν την μοριακή πολυδιάσπαση της κοινωνίας. Τα κοινωνικά ιδεώδη δίνουν την θέση τους στα ατομικά γούστα, τα οποία όμως εξυψώνονται και αντιμετωπίζονται σαν να είναι άρθρα του Συντάγματος, ή μάλλον το θεμέλιό του.

Παράλληλα, οι συλλογικές εκφράσεις της κοινωνίας υποβαθμίζονται με τρόπο που θυμίζει οικοσύστημα που καταρρέει. Από τις μεγάλες συνενώσεις του 19ου και του 20ου αιώνα (έθνος, κοινωνική τάξη αλλά και ανθρωπότητα ως σημείο αναφοράς των οικουμενικών αξιών) φτάνουμε στον φυλετισμό (καθώς οι ιδεολογίες σήμερα διαμορφώνουν «φυλές» ανθρώπων), και το «εμείς» έχει την τάση να κατακερματίζεται σε συμμορίες χούλιγκαν.

Οι συνέπειες φαίνονται ακόμα και στον δημόσιο χώρο, που από τόπος συνύπαρξης μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Τα συνθήματα και οι βανδαλισμοί είναι η υπενθύμιση αυτού του πολέμου και στέλνουν ένα μήνυμα ότι τίποτε κοινό δεν μπορεί να μείνει όρθιο γιατί είναι το ψυχικό του έδαφος που έχει υποστεί ρωγμές και τρίζει.

Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2023

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Πρωθυπουργού και η αποκήρυξη της Μεγάλης Ιδέας

Είναι αναμφίβολα θετικό ένας πρωθυπουργός να επιλέγει να μιλήσει για βιβλία στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του.

του Γιώργου Ρακκά

Ο χώρος του βιβλίου γενικότερα περνάει κρίση, αλλά και η πολιτική αντιπαράθεση παραμένει εδώ και πολλά χρόνια εγκλωβισμένη στη ρηχότητα, μακρυά από τον σοβαρό στοχασμό και την πνευματική αναζήτηση. Υπάρχει κάτι το ρηξικέλευθο, επομένως, σε ένα Χριστουγεννιάτικο πρωθυπουργικό διάγγελμα που αφιερώνεται κυρίως σε βιβλία. Βάζει τον πήχη της πολιτικής λίγο ψηλότερα από εκεί που καθημερινά την καταδικάζουν οι σκυλοκαβγάδες στη βουλή, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα τηλεπαράθυρα.

Εκεί, όμως, που το μήνυμα του Κ. Μητσοτάκη επιφύλασσε μια απόλυτα  αρνητική έκπληξη ήταν όταν μιλώντας για ένα βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη, που αφορά σε ένα οδοιπορικό της Μικρασιατικής Εκστρατείας, επέλεξε να τοποθετηθεί για την Μεγάλη Ιδέα και την άδοξη κατάληξή της στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922. Κατά τη στιγμή μάλιστα που κλείνουν 100 χρόνια από την μεγάλη Καταστροφή.

Τι είπε για την εκστρατεία; Μίλησε για «μια εθνική περιπέτεια που την προκάλεσε ο μεγαλοϊδεατισμός, η δημαγωγία, η ανευθυνότητα και ο κακός σχεδιασμός».

Τίποτε το καινούργιο, δηλαδή και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Η αποστροφή του πρωθυπουργού επαναλαμβάνει την πάγια θέση του ΚΚΕ περί ‘μεγαλοϊδεατισμού’!

Το κόμμα βέβαια, την επιστρατεύει για να αποφύγει να μιλήσει για τα δικά του ‘σκοτεινά δωμάτια’ που σχετίζονται με την Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή. Το γεγονός ότι «την επιδίωξαν», όπως ευθαρσώς δήλωσε ο πολύς Νίκος Ζαχαριάδης 13 χρόνια μετά, καθώς συνέπραξαν για την επάνοδο του Βασιλιά Κωνσταντίνου στην Ελλάδα σε εκλογική συμμαχία με τους πρωτοφασίστες Επίστρατους.

Σήμερα, βέβαια, η απόρριψη της Μεγάλης Ιδέας ως χίμαιρας δεν χαρακτηρίζει μόνο το ΚΚΕ ή την αριστερά. Αλλά και υπό την διαμόρφωση…  ‘τραμπική’, εναλλακτική δεξιά.

Αυτή η δεξιά επιστρέφει στις ρίζες του Κωνσταντινισμού, στην εξύμνηση του Μεταξά (που ούτως ή άλλως αποτελεί την πιο στέρεα φιγούρα αναφοράς για την εγχώρια ακροδεξιά), και επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση όλα τα επιχειρήματα της μικροελλαδικής παράταξης για την Μικρασιατική Εκστρατεία. Ένα από αυτά ήταν και η απάτη της Μεγάλης Ιδέας.

Γιατί; Διότι η κωνσταντινική-μεταξική οπτική για τα γεγονότα της περιόδου 1915-1920, διατηρεί σήμερα έντονη αλληγορική ισχύ για τις σύγχρονες θέσεις που επιθυμεί αυτή η εναλλακτική δεξιά να προωθήσει. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης βρίθουν από κείμενα και αναρτήσεις που υπερασπίζονται τον Μεταξά για τις θέσεις του σε ό,τι αφορά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, την εμπλοκή ή μη της Ελλάδας, την σύγκρουσή του με το Βενιζέλο.

Η γερμανόφιλη ουδετεροφιλία του Κωνσταντίνου και του Μεταξά ξαναβγαίνει στην επιφάνεια καθώς χρησιμεύει σα μια ιστορική μεταφορά που παραπέμπει στη γεωπολιτική στάση του ‘μη δεδομένου’, που ευαγγελίζεται η ρωσοφιλία. Οι δύο φιγούρες, Κωνσταντίνος και Μεταξάς, έχουν φτάσει να αντιπροσωπεύουν λίγο ως πολύ τα αρχέτυπα ενός αυταρχικού αντιδυτικισμού –της κριτικής στην ‘παρακμιακή δημοκρατία’, την απόρριψη της Ευρώπης και της Δύσης (στο πρόσωπο των ‘αγγλογάλλων’, με την προσθήκη σήμερα των Αμερικανών) κ.ο.κ.  

Οι μεταφορές αυτές μπορεί να μην είναι ιστορικά ακριβείς. Μετέπειτα, και μάλλον εν είδει έμπρακτης αυτοκριτικής για την στάση που είχε κατά τον Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμο, ο Μεταξάς θα πει το ΟΧΙ στους Ιταλούς διακηρύττοντας ότι η θέση της Ελλάδας στο πλευρό των θαλάσσιων δυνάμεων είναι πάγια. Ακόμα και το ίδιο το ΟΧΙ, που ήταν μια στιγμή –η μοναδική στην δικτατορία του– όπου η ηγεσία συνέκλινε με το ομόθυμο εθνικό αίσθημα, δεν εξυμνείται από την δεξιά αυτή ως στιγμή πανεθνικής κινητοποίησης αλλά γιατί υποτίθεται ότι «τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες», δηλαδή δικτατορίες.

Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου 2022

Σε μια άλλη Ελλάδα…



του Γιώργου Ρακκά


Σε μια άλλη Ελλάδα, η ανάδειξη μιας πολιτικού σαν την Εύα Καϊλή στην αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου –με διακομματική, μάλιστα, εγχώρια στήριξη– θα αποτελούσε σημείο καμπής για την περαιτέρω ανάδειξη των ελληνικών θέσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η Ελληνίδα αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα πρωταγωνιστούσε για την ολοκλήρωση της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας στην κατεύθυνση της αποτροπής όχι μόνον του ρωσικού, αλλά και του τουρκικού επεκτατισμού.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα έθετε ως μια από τις κύριες προτεραιότητές της την επεξεργασία μιας κοινής μεταναστευτικής πολιτικής που θα προστάτευε αποτελεσματικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, και δεν θα τις καθιστούσε έρμαιο των δουλεμπόρων, των δικτύων του ισλαμικού εξτρεμισμού καθώς και της ‘βιομηχανίας της αλληλεγγύης’. Δηλαδή της αυξανόμενης πολιτικής επιρροής ΜΚΟ που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η επιβολή της ατζέντας των ‘ανοιχτών συνόρων’, αδιαφορώντας για την δημοκρατική της απονομιμοποίηση, και τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας, κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής που θέτει.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα επιδιδόταν σε μια μεγάλη εκστρατεία για την πανευρωπαϊκή αναγνώριση της γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολίας (Ελλήνων Μικρασιατών και Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων)· θα κοιτούσε να προσανατολίσει τις νέες πολιτικές για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας ώστε να ενθαρρύνουν την παραγωγική στροφή της ελληνικής οικονομίας· θα πίεζε ώστε η ΕΕ να αποκτήσει κοινή δημογραφική πολιτική –αναγνωρίζοντας την ανάγκη όχι μόνο προάσπισης της συνέχειας του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, αλλά και των ίδιων των Ευρωπαίων· κι ακόμη, θα αγωνιζόταν ώστε να κάμψει τις γερμανικές ενστάσεις για την διαμόρφωση μιας αποτελεσματικής ευρωπαϊκής πολιτικής για την ενέργεια, έτσι ώστε η ΕΕ να μην παραμένει άθυρμα πετρομοναρχιών όπως το Κατάρ, και να είναι σε θέση να προστατέψει παράλληλα επί της ουσίας τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις της Ευρώπης από τη δίνη της κρίσης.

Όλα αυτά, σε μια άλλη Ελλάδα όμως· γιατί η σημερινή, καταπώς φαίνεται, το μόνο που μπορεί να συνεισφέρει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι μια επανάληψη της ιλαροτραγωδίας του ‘σκανδάλου Κοσκωτά’. Με τη διαφορά ότι τα πάμπερς των τελών της δεκαετίας του 1980, έδωσαν τη θέση τους σε σακούλες με ‘μαύρο χρήμα’ από το Κατάρ.

Ο δε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και αρκετούς μήνες αγωνίζεται για να μεταβάλει την υπόθεση της δικής του παρακολούθησής του σε πανευρωπαϊκό ζήτημα, ούτε που τόλμησε να ζητήσει ένα «συγνώμη» ενώπιον του ελληνικού λαού. Από το κόμμα του η Ευρωβουλευτής –άλλοτε πολυδιαφημιζόμενη– που μας έχει διασύρει πανευρωπαϊκώς και διεθνώς. Ενώ εκείνος ήταν που ισχυριζόταν πόσο απαράδεκτο είναι να παρακολουθούνται βουλευτές ή ευρωβουλευτές, μαζί με τον «εθνικό Συνταγματολόγο» Ευάγγελο Βενιζέλο, για να μην ξεχνιόμαστε.

Μια φορά εκπρόσωπος της Ελλάδας ανήλθε σε αυτό το αξίωμα, και πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συμμετέχει σ’ ένα απ’ τα χειρότερα σκάνδαλα στην ιστορία της ΕΕ. Και ο πρόεδρος και συνάδελφός της ούτε που ασχολήθηκε με την ουσία του συμβάντος· προτίμησε να συνεχίσει την κλάψα για την πλαγιοκόπηση του κόμματός του από τη Νέα Δημοκρατία ψελλίζοντας τα περί ‘δούρειων ίππων’. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, πράγμα που αποδεικνύει πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίον το κυβερνών κόμμα αυξάνει την επιρροή του στη βάση του ΠΑΣΟΚ, είναι πως ο ίδιος ο Ανδρουλάκης αποδεικνύεται κάθε μέρα απελπιστικά λίγος για πρόεδρός του.

Μικρή σημασία έχει, τέλος, αν η υπόθεση Καϊλή ξεπερνάει την ελληνική της διάσταση και εμπλέκει εξ ίσου, και παράγοντες της ιταλικής πολιτικής ζωής, συγκεκριμένα της σοσιαλδημοκρατίας. Που ξεκίνησε από έναν Κάουτσκι για να καταλήξει σήμερα στην Ευρώπη να αντιπροσωπεύεται από αυτούς τους φαιδρούς ‘σακκουλοφόρους’. Δεδομένων των υπαρξιακών ζητημάτων που θέτει η εποχή μας στον Ελληνισμό, είναι σαφές πως οι εκπρόσωποί του στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι οφείλουν να πρωταγωνιστούν στον αγώνα εναντίον της ευρωπαϊκής κατάπτωσης και παρακμής, όχι να αναδεικνύονται στο επίκεντρό της. Ούτε η κυβέρνηση, όμως, ούτε και η αντιπολίτευση θα εστιάσουν σε αυτήν την διάσταση του ζητήματος.


ΠΗΓΗ:https://ardin-rixi.gr/archives/248163
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2022

1909-1922: Διχασμός ή σύγκρουση δύο στρατηγικών για τον ελληνισμό;

Βιβλιοπαρουσίαση: Γιώργος Καραμπελιάς 1909-1922, Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ελλάδα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2022.

Του Γιώργου Ρακκά

Tο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά 1909-1922, Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ελλάδα (Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2022) συνεισφέρει σε νέες οπτικές στην ιστορική έρευνα, την συλλογική αυτογνωσία, καθώς και στη δημόσια συζήτηση που γίνεται για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Κατ’ αρχάς, καλύπτει με την προσέγγισή του το ιδεολογικό χάσμα των επίσημων εορτασμών. Υιοθετώντας την διαλεκτική περί «καταστροφών και θριάμβων», την οποία αρέσκεται να επαναλαμβάνει συχνά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, οι επίσημοι εορτασμοί προσανατολίζονται περισσότερο στο τρίπτυχο «Καταστροφή-Προσφυγιά/Ανασυγκρότηση», και επιμένουν στην επαύριον του 1922. Ιδίως στον εμπλουτισμό της ελλαδικής κοινωνίας με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό του Ελληνισμού από τον Πόντο και τη Μικρασία.

Έτσι όμως, παραμένουν ανέγγιχτα τα ιστορικά αίτια της Καταστροφής, ενώ, η αδήριτη πραγματικότητα ότι ιδρυτικό γεγονός της σύγχρονης Τουρκίας στέκει η ‘γενοκτονική μηχανική’ της περιόδου 1912-1922 και πάλι παραμερίζεται (γιατί άραγε;).

Ο συγγραφέας οδηγείται στην ερμηνεία του 1922, από το 1909. Αντιμετωπίζει αυτά τα χρόνια ως μια ενιαία περίοδο. Εκείνο δε που την ενοποιεί είναι ότι στην διάρκειά τους εξελίσσεται μια επανάσταση, που δεν είναι άλλη από την απόπειρα ολοκλήρωσης της Μεγάλης ιδέας, αρχικώς με την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου, στη συνέχεια, με το πέρασμα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου για την τελευταία πράξη, την χειραφέτηση του Ελληνισμού στον Πόντο και την Μικρά Ασία.

Η Μικρασιατική εκστρατεία, επομένως, που μέχρι και σήμερα η Αριστερά καταγγέλλει ως ‘ιμπεριαλιστική’, και διάφορες άλλες δυνάμεις αξιολογούν ως «τυχοδιωκτική» κρίνοντας ότι αποτελούσε ένα εγχείρημα έξω από τις υλικές δυνατότητες και τα μεγέθη του ελληνικού κράτους, υπήρξε καρπός μιας κινητοποίησης ολάκερου του ελληνισμού: Της συμμαχίας, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, των δυνάμεων του ευρύτερου ελληνισμού, με τις αντιολιγαρχικές δυνάμεις που δρούσαν μέσα στην κρατική επικράτεια.

Ξεκινάει με την επανάσταση του 1909, προχωράει με αποφασιστικότητα στην εσωτερική ανάταξη και στις νίκες των Βαλκανικών πολέμων, για να προσκρούσει από το 1915 και έπειτα στην ανάδυση και την αντίδραση του μικροελλαδισμού. Πυρήνας της αντιβενιζελικής παρατάξεως, οι ελίτ που διαμορφώθηκαν μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, στήριζαν την ισχύ τους στον κρατικό του υδροκεφαλισμό και την παρασιτική υφή του, και γι’ αυτό συνέδεαν τα συμφέροντά τους με την «μικρή, πλην τίμια Ελλάδα».

Η αντίθεση ελληνισμού και μικροελλαδισμού αποτελεί και το ‘αρχιμήδειο σημείο’ του συγγραφέα, που του επιτρέπει να διαπιστώσει και τα βαθύτερα αίτια του Διχασμού. Ξεφεύγει έτσι από την επιφανειακή οπτική που προσεγγίζει την αντίθεση βενιζελικών και αντιβενιζελικών σε ιστορικό κενό, δίχως να την εντάσσει στη μεγαλύτερη διάρκεια, και να βλέπει την προϊστορία της στην ευρύτερη διαμάχη μεταξύ των δύο στρατηγικών –της Μεγάλης Ιδέας από την μία, της «Ελλάδας της Μελούνας» από την άλλη.

Η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών ιστορικών, εξάλλου, είτε κατασκευάζουν ‘αφηγήσεις’ συγκεντρώνοντας αποσπασματικά ιστορικά τεκμήρια σέ ένα δικό τους κολάζ, είτε πέφτουν θύμα της υπερεξειδίκευσής τους: παίρνουν ως σημείο αφετηρίας τους κάποιες ορισμένες ψηφίδες της μεγάλης ιστορικής εικόνας, και από αυτές προσπαθούν να καταστρώσουν ερμηνευτικά σχήματα για το όλον.

Ο Καραμπελιάς, αντίθετα, παραμένει ως προς αυτό κλασικός. Πραγματεύεται διεξοδικά τις ιστορικές πηγές, και χτίζει μεθοδικά μια σφαιρική ιστορική προσέγγιση:

Σάββατο 1 Οκτωβρίου 2022

Η αριστερά του τίποτα και το συμβάν της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου



Γιώργος Ρακκάς 


H στάση παρεμβάσεων εκπροσώπων όλης της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και αριστερισμός) για το συμβάν της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου, είναι ενδεικτική της απελπισίας καθώς και της ιδεολογικής χρεοκοπίας που τους χαρακτηρίζει. 

Ορισμένοι, μάλιστα, έφτασαν και σε σημείο να υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση «έστησε» το γεγονός προκειμένου να δικαιολογήσει την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια. 

Αυτού του τύπου η διαλεκτική είναι θαυματουργή και μπορεί να περιγράψει κάλλιστα πως ο άνθρωπος δύναται να περπατάει με το κεφάλι, και να σκέφτεται με τα πόδια. 

Όταν η αριστερά αυτή έχει επιλέξει ως αφετηρία μια εντελώς καταστροφική θέση, ότι στο πανεπιστήμιο δεν συμβαίνει «τίποτα», ότι δεν έχουν αναπτυχθεί σκληρές πολυεθνικές μαφίες που εκμεταλλεύονται το άσυλο, και δεν τίθεται θέμα ασφάλειας φοιτητών, καθηγητών, εργαζόμενων και πολιτών που βρίσκονται εντός ή πέριξ των χώρων του πανεπιστημίου τότε προφανώς είναι διατεθειμένος να ισχυριστείς ότι μέχρι και ο γάιδαρος πετάει για να κρατηθεί στη θέση αυτή. 

Η οποία προφανώς είναι ολότελα αντιδραστική: Το ζήτημα της ασφάλειας που τίθεται στα campus, υπονομεύει θεμελιώδη συνταγματικά, ανθρώπινα δικαιώματα (άρθρο 5, ελεύθερη ανάπτυξη και έκφραση της προσωπικότητας, δικαίωμα στη ζωή, την τιμή και την αξιοπρέπεια)· η παρουσία και η δράση των συμμοριών, ιδιωτικοποιεί χώρους εντός των πανεπιστημίων, καταπατά τη χρήση τους, εξοβελίζει την ακαδημαϊκή κοινότητα από ίδιο της το περιβάλλον, υπονομεύει το πανεπιστήμιο στην πρωταρχική εκπαιδευτική του λειτουργία, μεταβάλλοντάς το σε γκέτο. 

Σάββατο 13 Αυγούστου 2022

Σαλμάν Ρουσντί: Σε αναπνευστήρα ο συγγραφέας, ανίκανος να μιλήσει - Μπορεί να χάσει το μάτι του



Του Γιώργου Ρακά

Ο φετβάς για τον Σαλμάν Ρούσντι εκδόθηκε το 1989, από τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Χομεϊνί. 

Ελάχιστοι τότε πρόσεξαν τη σημειολογία ενός Φετβά που εκδόθηκε στο Ιράν, αφορούσε έναν Ινδό, και καλούσε για την δολοφονία του επειδή δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα στο Λονδίνο --στη "γη των απίστων". 

Ωστόσο η έκδοσή του διατύπωνε μια στροφή: Έδειχνε ότι πλέον ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός δεν δεχόταν την μέχρι τότε διάκριση μεταξύ της επικρατείας των πιστών και εκείνης των απίστων, και αξίωνε παγκόσμια εφαρμογή του θεϊκού νόμου. 

Τι άλλο εξέφραζε αυτή η στροφή αν όχι μια πρόθεση επέκτασης, την ανάδυση ενός σχεδίου παγκόσμιας (έστω πολιτιστικής) κυριαρχίας; 

Κι όμως, το γεγονός αυτό θάφτηκε τότε κάτω από έναν κακοφορμισμένο αντι-ιμπεριαλισμό, ο οποίος δεν πατούσε πια στις υγιείς βάσεις ενός αιτήματος για ένα διεθνές σύστημα που θα επέτρεπε στα μικρά και απειλούμενα έθνη να βρούν το δρόμο για την αυτοδιάθεσή τους. Αλλά σε ένα αίσθημα μνησικακίας, που έλεγε ότι αφού τα εγχειρήματα της αριστεράς προσέκρουσαν στην ξέρα της ιστορίας (1989), τότε οι βάρβαροι "ήσαν μια κάποια λύσις".

Η πρόθεση αυτή δεν αφορούσε μόνον τον σιιτισμό. Το διαπιστώσαμε αυτό μερικά χρόνια μετά, με τα επεισόδια που ακολούθησαν την δημοσιοποίηση των σκίτσων του Μωάμεθ στη Δανία, και τις δολοφονικές επιθέσεις στο Σαρλί Εμπντό.     

Χθές, τριάντα τρία χρόνια μετά την έκδοση του Φετβά, οι βουλές του εκτελέστηκαν. Ο Ρούσντι δέχθηκε δολοφονική επίθεση από άγνωστο, ο οποίος του κατάφερε 10-15 μαχαιριές, μια από την οποία στο λαιμό. 

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2022

Βιαστές και κακοποιητές μεγαλόσχημοι σε μια πόλη που «ποτέ δεν κοιμάται»


Ανακοίνωση της Δημοτικής Παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Όπως περίτρανα κατέδειξαν τα περιστατικά του Στάθη Παναγιωτόπουλου, αλλά και εκείνο του βιασμού της 24χρονης από μια παρέα παραγόντων της εστίασης και γόνων μεγαλοεπιχειρηματιών σε πολυτελές ξενοδοχείο στα δυτικά της πόλης, το «ψάρι στην Θεσσαλονίκη βρωμάει από το κεφάλι». Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κουλτούρα ασυδοσίας που αποδεικνύεται ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των τοπικών ελίτ –του θεάματος, της διασκέδασης, του επιχειρείν– και η οποία θρέφεται από το καθεστώς ατιμωρησίας που έχει διασφαλίσει για την ζωή της. Η κουλτούρα αυτή έχει ενισχυθεί θεαματικά τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς η πόλη βάφτισε μοντέλο ανάπτυξης μια βιομηχανία διασκέδασης που ήθελε να μεταβάλει κάθε Σαββατοκύριακο στις «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας».

Είναι η περιβόητη «Θεσσαλονίκη που ποτέ δεν κοιμάται», και οι επισκέπτες την προτιμούν, γιατί, όπως είπε κι ένας δήμαρχός της, «έρχονται για να βγάλουν γούστα».

Τετάρτη 21 Απριλίου 2021

Κρίση της παγκοσμιοποίησης και άλμα προς την ψηφιοποίηση

Θα το έχουν προσέξει και οι Έλληνες τηλεθεατές· οι διαφημίσεις για την έλευση του δικτύου διασύνδεσης 5G στην Ελλάδα είναι καταιγιστικές και στους δικούς μας τηλεοπτικούς δέκτες.

Του Γιώργου Ρακκά 

Η νέα αυτή τεχνολογία πλασσάρεται από τους μεγάλους παρόχους ως ένα νέο εργαλείο ελευθερίας. Προσφέρει δυνατότητες διασύνδεσης θεαματικά ανώτερες από κάθε άλλη προηγούμενη, διευκολύνοντας έτσι την έλευση νέων πραγματικοτήτων στην ίδια μας την καθημερινότητα: Αυτόματη κατεύθυνση των οχημάτων μέσω διαδικτύου, γυαλιά εικονικής πραγματικότητας, δυνατότητα απανταχού παρουσίας των ψηφιακών αναπαραστάσεων μέσα στο πεδίο του πραγματικού. Παραθέτουμε την απομαγνητοφώνηση από το σπηκάζ μιας τέτοιας διαφήμισης, που μεταδίδει χαρακτηριστικά τον αποκαλυψιακό τόνο που οι εταιρείες δίνουν στην χρήση αυτής της νέας τεχνολογίας: 

«Πώς θα μας βοηθήσει το [ ] 5G, να ξανασχεδιάσουμε τον κόσμο από την αρχή; Σίγουρα είναι επανάσταση. Δεν θα μπορούσε κάποιος να οραματιστεί 30 χρόνια πίσω τις αλλαγές που μπορεί να φέρει μια τεχνολογία σαν το 5G.  Θα μπορέσει να βοηθήσει στην αποκρισιμότητα των αυτοοδηγούμενων οχημάτων. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι έχουμε έναν ξεναγό στην κορυφή της Θήρας με ένα drone πιθανώς και αυτό μεταφέρεται στην τάξη. Να πραγματοποιούνται χειρουργεία εξ αποστάσεως. Να γίνεται μια συναυλία στη Νέα Υόρκη, οι ίδιοι μουσικοί θα μπορούν να έρχονται στον χώρο που εμείς έχουμε δημιουργήσει σαν ψηφιακό περιβάλλον. Οτιδήποτε είναι διαθέσιμο κάπου, είναι διαθέσιμο και σε όλη τη Γη. Ελάτε να ανακαλύψουμε» 

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2021

Μια υπενθύμιση... επί των ΜΚΟ και του μεταναστευτικού


του Γιώργου Ρακκά


Επειδή λόγω της 'υπόθεσης Λιγνάδη' οι ΜΚΟ, μπαίνουν και πάλι στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, αλλά και επειδή οι εξελίξεις με την πολιτική Μηταράκη επαναφέρουν και πάλι στο προσκήνιο το ίδιο το μεταναστευτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα μας, αποκτάει ιδιαίτερη επικαιρότητα η ανάλυση που είχε γίνει στην «Βιομηχανία της Αλληλεγγύης» --το βιβλίο μου που εκδόθηκε πέρυσι τον Μάρτιο-- επί των ζητημάτων που συζητούνται αυτές τις μέρες.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση: Το πρόβλημα με τις ΜΚΟ δεν είναι ότι είναι... ΜΚΟ (κανείς, πιστεύω δεν θα είχε αντίρρηση για την δράση ΜΚΟ που συνεισφέρουν θετικά στη χώρα, και στην κοινωνία, σε πολλά και διάφορα πεδία, όπως είναι η αποκέντρωση, η αναβάθμιση των οικοσυστημάτων, η ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, η ενίσχυση της παραγωγής, η αντιμετώπιση των νέων μορφών φτώχειας, η ανεργία, η υλοποίηση μιας μεταναστευτικής πολιτικής, ακόμα, που καθορίζεται δημοκρατικά από το εκάστοτε κράτος, έχει την συναίνεση της κοινωνίας, και δεν έχει τα χαρακτηριστικά της οργανωμένης, μαζικής εγκατάστασης που έχει σήμερα κ.λπ.).

Το πρόβλημα είναι οι συγκεκριμένες ΜΚΟ, που ασχολούνται με το μεταναστευτικό εν είδει 'ανθρωπιστικής βιομηχανίας', σε καθεστώς αδιαφάνειας και με έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης από την κοινωνία. Με συνέπεια πρώτον να έχουν χάσει πολλά από τα αρχικά πολύ ουσιαστικά τους χαρακτηριστικά (έμφαση στην εθελοντική συμμετοχή, επαφή και συσχέτιση με τις κοινωνικές ανάγκες, ανεξαρτησία από τα κέντρα εξουσίας)· και δεύτερον να έχουν μεταβληθεί σε έναν κανονικό κρίκο 'logistics' μιας τεράστιας και ανεξέλεγκτης μετακίνησης πληθυσμών που αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες, αποδυναμώνει την συνοχή τους, και προκαλεί πολύ βαθιές πολιτιστικές συγκρούσεις στις «χώρες προορισμού». Αυτό είναι το κοινωνικό κόστος μιας πολιτικής στηρίζεται από συγκεκριμένα, υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, παράγει πλούτη και κέρδη για μια μειοψηφία, την ίδια στιγμή που αποσταθεροποιεί κοινωνίες ολόκληρες.

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2021

Διαδικτυακή εκδήλωση Άρδην Πειραιά: «Οι ΜΚΟ και η υποκατάσταση του κράτους» (ζωντανά)

Το ΆΡΔΗΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, με αφορμή την πρωτοβουλία πολιτών του Πειραιά να υποβάλουν αίτημα εγγραφής στην ημερήσια διάταξη του Δημοτικού Συμβουλίου Πειραιά θέματος για τις ΜΚΟ που δραστηριοποιούνται στο Δήμο, πραγματοποίησε την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2021 στις 19.30, διαδικτυακή εκδήλωση – συζήτηση με θέμα:

«Οι ΜΚΟ και η υποκατάσταση του κράτους»

Εισηγητής ο Γιώργος Ρακκάς, συγγραφέας του βιβλίου «Η ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ – Ο Τζωρτζ Σόρος και η νέα ανθρωπιστική αυτοκρατορία».

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2021

Κωμόπολη παράνομων μεταναστών στον Έβρο;

Του Γιώργου Ρακκά

Μεγάλη σπουδή διακρίνει την ταχύτητα υλοποίησης των κυβερνητικών σχεδιασμών επί του μεταναστευτικού, και είναι κάτι που όντως δημιουργεί αίσθηση διαφοράς με την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης. Το πρόβλημα βέβαια είναι ότι ο Νότης Μηταράκης συνεχίζει στο μεταναστευτικό την πολιτική της Τασίας Χριστοδουλοπούλου, με προσχήματα και… γραβάτα.
Έτσι, αν και τα χερσαία και θαλάσσια σύνορα φυλάσσονται καλύτερα, εξέλιξη που θα πρέπει να πιστωθεί στην αποφασιστικότητα του αρμόδιου υφυπουργού, Αλκιβιάδη Στεφανή, οι αποφάσεις του προϊσταμένου του του βάζουν διαρκώς τρικλοποδιές, αναιρώντας την προοπτική εκείνων που κάνει.
Ο λόγος για την ανάρτηση στη Διαύγεια μιας προκήρυξης «αναβάθμισης» και «ενίσχυσης» των «υποδομών υποδοχής και φιλοξενίας των Περιφερειακών Υπηρεσιών της Υπηρεσίας Υποδοχής και Ταυτοποίησης» στο δημοτικό διαμέρισμα Φυλακίου Έβρου, που βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα πιο μέσα από το «τριεθνές».
Η εν λόγω προκήρυξη αναρτήθηκε στη Διαύγεια στις 29/12/2020 και φέρει την υπογραφή του γενικού γραμματέα του υπουργείου, Πάτροκλου Γεωργιάδη. Τα όσα αναγράφει δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρεξήγησης για τον ρόλο που το υπουργείο επιθυμεί πλέον να δώσει στην εν λόγω δομή, που: «Θα καλύψει την ανάγκη στέγασης των υπηκόων τρίτων χωρών ή ανιθαγενών που εισέρχονται στη χώρα χωρίς τις νόμιμες διατυπώσεις, διασφαλίζοντας την ελεγχόμενη είσοδο και έξοδο αυτών, θα συνεισφέρει στην αναβάθμιση των συνθηκών διαβίωσής τους καθώς και στην παροχή αναβαθμισμένων υπηρεσιών υποδοχής τους».
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι στην υπάρχουσα δομή προστίθενται 1.250 (!) θέσεις, με συνέπεια το νέο κέντρο να καταλαμβάνει έκταση 75.000 τ.μ., αλλά και επίσης ότι: «Στη δομή θα εγκατασταθούν οικίσκοι διαμονής καθώς και χώροι εστίασης –ψυχαγωγίας, ιατρείων, καταστημάτων, σχολείων, πλυντηρίων –στεγνωτηρίων, πολυχώρων, γραφείων διοίκησης, γραφείων φρουράς. Επίσης, προβλέπεται χώρος άθλησης και χώρος ηλεκτρομηχανολογικών εγκαταστάσεων όπου θα στεγάζονται τα γραφεία υπηρεσιών συντήρησης, τα γραφεία πυροσβεστικής υπηρεσίας και η μονάδα επεξεργασίας λυμάτων. Στη δομή θα κατασκευαστεί δίκτυο ύδρευσης, αποχέτευσης, ομβρίων και Η/Μ. Η δομή θα περιβληθεί από περιμετρική οδό με περίφραξη». Για να το κάνουμε λιανά: Το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής ανάρτησε μια «πρόσκληση ενδιαφέροντος» που αποσκοπεί στη μεταβολή μιας προσωρινής, υποτίθεται, δομής σε… κωμόπολη.

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2020

Η πανδημία και η αναζωπύρωση του Ψευδοριζοσπαστισμού

του Γιώργου Ρακκά
Στο κίνημα των Αγανακτισμένων της πλατείας Συντάγματος, το Άρδην δεν βρισκόταν ούτε στην κάτω, ούτε στην πάνω πλατεία. Βρισκόταν στην γωνία. Η σημειολογία της θέσης του ήταν πολύ ξεκάθαρη: Ένα ‘ανάδελφο’ ιδεολογικό-πολιτικό ρεύμα, όπου την ώρα που οι πλείστες όσες αντιμνημονιακές συσσωματώσεις, πατριωτικές και εθνομηδενιστικές, μιλούσαν για την ‘αγωνιστική άνοιξη’ της ελληνικής κοινωνίας, εκείνο μιλούσε και αγωνιζόταν ενάντια στην παρακμή.
Πραγματικά, ήταν, σαν να έπαιρνε κανείς φόρα και να συγκρούεται με ένα τοίχο: Μπορεί η διάκριση της πάνω με την κάτω πλατεία να είχε να κάνει με το εθνικό ζήτημα (η ελληνική σημαία κατέληξε ποινικοποιημένη στην κάτω πλατεία, καθώς τον έλεγχο της σύντομα είχε περάσει στα χέρια της εθνομηδενιστικής αριστεράς και των αντιεξουσιαστών), ωστόσο αμφότεροι οι πόλοι της πλατείας Συντάγματος μοιράζονταν κάτι κοινό: Αμφισβητούσαν την πραγματικότητα της χρεοκοπίας, την εξάντληση του ελληνικού παρασιτικού μοντέλου, και θεωρούσαν ότι η κρίση ήταν κατασκευασμένη από τους δανειστές/δυνάστες προκειμένου να απομυζήσουν τον πλούτο της ελληνικής κοινωνίας. Με λίγα λόγια, και πέρα από τον εθνομηδενισμό, το στοιχείο που ενοποιούσε την πάνω με την κάτω πλατεία ήταν το… «παλαιόν πασόκ το ορθόδοξο» που λέει και στο Facebook: Η κυριαρχία του πολύ χαρακτηριστικού τύπου νεοέλληνα που έψαχνε εν έτει 2010 και μέσα στις δίνες της ελληνικής χρεοκοπίας τον δικό του «Τσοβόλα» ώστε «να τα δώσει όλα».

Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020

Μια ηχηρή προειδοποίηση


Του Γιώργου Ρακκά


Η στιγμή της τουρκικής κλιμάκωσης στο Αιγαίο δεν θα μπορούσε να είναι πιο «χρήσιμη». Έρχεται την στιγμή που στην ελληνική επικαιρότητα συζητούσαμε για την μυστικές ελληνοτουρκικές διαβουλεύσεις που προωθεί η Γερμανία, ακόμα, για το πως έπειτα από έξωθεν παρεμβάσεις ματαιώνεται μάλλον η ελληνογαλλική συνεργασία επί των εξοπλισμών, τους φόβους που θέλουν ένα μεγάλο κομμάτι των 72 δισ. € που θα κληθεί να απορροφήσει το ελληνικό κράτος να λειτουργούν προς… επιδότηση των εισαγωγών και επίρρωσιν του παρασιτισμού μας.

Η στιγμή της τουρκικής πρόκλησης είναι χρήσιμη γιατί κατά κάποιον τρόπο απαντάει σε όλα αυτά.

Πρώτον. Για τις ελληνοτουρκικές διαπραγματεύσεις και τις φωνές που θέλουν να πιστώσουν την ευρύτερη όξυνση στον «ελληνικό μαξιμαλισμό», οι κινήσεις των αντιπάλων μας δείχνουν τον τρόπο που κινούνται τα πράγματα: Όπως πρώτα ήρθαν τα Ίμια και μετά η Μαδρίτη, έτσι και τώρα, η Τουρκία θα δεχθεί να διαπραγματευτεί υπό την αίρεση ότι η διαπραγμάτευση θα είναι εφ’ όλης της ύλης μεν, θα έχει προηγηθεί δε ένα νικηφόρο επεισόδιο που θα παίξει προωθητικό για τα τουρκικά συμφέροντα ρόλο. Η σειρά, δηλαδή, έρχεται ανάποδα απ’ ό,τι ισχυρίζεται το μπλοκ της υποχωρητικότητας: Οι διαπραγματεύσεις δεν λειτουργούν ως εναλλακτική ως προς το θερμό επεισόδιο και την ένταση, αντίθετα, η τελευταία είναι συστατικό στοιχείο των «συνομιλιών». Έτσι λειτουργεί η pax ottomanica.

Δεύτερον. Εκείνοι που πρωταγωνίστησαν ώστε να παγώσει η συμφωνία για τις φρεγάτες Μπελάρα και ό,τι άλλο θα έφερνε αυτή η ελληνογαλλική συμφωνία, δηλαδή οι Αμερικάνοι, έχουν την ίδια θέση που είχαν και στα Ίμια: Αποκλιμάκωση μεν, αναγνώριση των τουρκικών διεκδικήσεων δε. Για όσους αναφωνούν «που είναι οι σύμμαχοί μας;», η απάντηση είναι εύκολη –μέρες που ‘ναι: Εκεί που ήταν και στην εισβολή στην Κύπρο το 1974, όπου από κοινού ΗΠΑ και Ρωσία κράτησαν μια υποκριτική ουδετερότητα, μεροληπτική υπέρ των Τούρκων. Και εδώ η σειρά έρχεται ανάποδα απ’ ό,τι ήθελαν να προπαγανδίζουν οι υποχωρητικές αγκυλώσεις δεκαετιών. Δεν σε σώζουν ο «σύμμαχοι» από ένα επεισόδιο, αντίθετα, η σθεναρή σου στάση στο επεισόδιο τους αναγκάζει να σε υπολογίσουν. Και σε οποιαδήποτε περίπτωση, ήρθε ο καιρός για την Ελλάδα να κάνει «τη δύσκολη». Η συμφωνία με την Γαλλία πρέπει να ‘ξεπαγώσει’, ακριβώς γιατί η αμερικάνικη παρέμβαση βάφτισε την ελληνική υφαλοκρηπίδα «αμφισβητούμενα νερά».

Τρίτον. Η έξοδος του τουρκικού στόλου στο Αιγαίο ήρθε τη στιγμή που κλειδώνει η συμφωνία μέσα στην Ε.Ε. Οι η εξελίξεις μας βοηθούν ως προς αυτό, ακριβώς γιατί υποδεικνύουν πως μπορούν αυτοί οι πόροι να απορροφηθούν. Κατά μια έννοια, η τουρκική προκλητικότητα μπορεί να γίνει ο κινητήρας του νέου μοντέλου ανάπτυξης που συζητάει σήμερα η «Επιτροπή Πισσαρίδη». Αυτό σημαίνει ενθάρρυνση της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Όχι μόνον της κρατικής, μιας και πολλές φορές αυτή είναι ο λόγος που κλυδωνίζεται η εγχώρια εξοπλιστική παραγωγή. Σημαίνει ταυτόχρονα, να τεθούν προτεραιότητες όπως εθνική ενεργειακή αυτοδυναμία ή η παραγωγή ηλεκτρικών οχημάτων (που είναι πολύ πιο απλά να κατασκευαστούν επί τόπου απ’ ό,τι οι πολύπλοκοι κινητήρες εσωτερικής καύσης). Σημαίνει, όμως και πάνω απ’ όλα αλλαγή νοοτροπίας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Θέλουμε 4 δισ.€ αναδρομικά, που θα τα φάμε εμείς και οι γονείς μας στα «Μήντια Μαρκτ» ή εκσυγχρονισμό όλων των F-16; Το κεφαλαιοποιητικό συνταξιοδοτικό σύστημα που προτείνει η «Επιτροπή Πισσαρίδη» προβλέπει επενδύσεις των συνταξιοδοτικών κεφαλαίων, και απόδοση στον κάθε ασφαλισμένο ανάλογα με τον βαθμό του ρίσκου που επιλέγει να επενδυθούν οι κρατήσεις του. Λάθος. Οι πόροι αυτοί θα μπορούσαν να διοχετευθούν ως σταθερής απόδοσης δάνειο προς το ελληνικό κράτος για τους εξοπλισμούς ή σε άλλες ποικίλου ρίσκου και ανάλογων αποδόσεων επενδύσεις υπέρ της οικονομικής αυτοδυναμίας της χώρας.

Η επιλογή μας να αντιμετωπίσουμε τον τουρκικό επεκτατισμό μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για ένα νέο, «ενάρετο» μοντέλο ανάπτυξης. Εξ άλλου, όταν σήμερα γίνεται λόγος για ‘αποτρεπτική ισχύ εννοείται η καλλιέργεια ενός ευρύτατου φάσματος τεχνολογιών που έχουν και ειρηνική χρήση. Με αυτόν τον τρόπο αντιστρέφεται το δίλημμα ‘βούτυρο ή κανόνια’ και γίνεται ‘και κανόνια και βούτυρο’, κυρίως όμως, εθνική αξιοπρέπεια. Κλείνοντας, ας θυμηθούμε κάτι από το 1821. Ενώ ο Δράμαλης με τη στρατιά του κατέβαινε από τη Στερεά προς την Πελοπόννησο, οι ελληνικές περιοχές που μόλις είχαν απελευθερωθεί το είχαν ρίξει στο προσφιλές ελληνικό σπορ, τον εμφύλιο. Τότε ο Ανδρούτσος τους έπεμψε μια επιστολή: Σάς στέλνω τριάντα χιλιάδες Τούρκους γιά νά μονοιάσετε. Κάμετέ τους ό, τι θέλετε.

Σήμερα, 200 χρόνια μετά την επανάσταση, ο Ερντογάν μας στέλνει το Στόλο του, ώστε επιτέλους αυτός ο μεταπολιτευτικός νεοέλληνας να πάψει να κάνει τον κακομαθημένο έφηβο και να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και των απαιτήσεων που η ίδια του η ελευθερία του θέτει… 

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2020

Οι αθέατοι μηχανισμοί της Γερμανίας στη Θεσσαλονίκη

Ρακκάς Γιώργος

Το Ελληνογερμανικό Ίδρυμα Νεολαίας αφορά ένα πρόγραμμα του γερμανικού κράτους το οποίο "σέρνεται" από το 2014. Οι διαδοχικές κυβερνήσεις που πέρασαν από τότε το έχουν υποστηρίξει, ενώ η συμφωνία για την ίδρυσή του υπεγράφη επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, το 2017, και μονογραφήθηκε το 2018.
Τώρα, είναι η σειρά της κυβέρνησης Μητσοτάκη να προωθήσει στην υλοποίησή του, και σε συνεργασία με τον Δήμο Θεσσαλονίκης –ως διαχρονικός αρωγός του– βρέθηκε η έδρα του ιδρύματος. Είναι το πανέμορφο νεοκλασικό "Βίλα Πετρίδη", που ανήκει και ανακαινίστηκε την τελευταία δεκαετία από τον Δήμο Θεσσαλονίκης.
Το ίδρυμα ιδρύθηκε με σκοπό την «βελτίωση της αλληλοκατανόησης των νέων μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας». Προωθεί επίσης τις αξίες της ομοσπονδιακής Ευρώπης, και ενθαρρύνει την κινητικότητα των εργαζομένων. Δραστηριοποιείται ακόμα, με κοινά πρότζεκτ και σε ζητήματα ευαίσθητα στις σχέσεις μεταξύ των δυο χωρών, όπως τα πεπραγμένα της Γερμανίας στην Ελλάδα κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο "γερμανικός" χαρακτήρας του εγχειρήματος είναι κραυγαλέος. Η συνείδηση της νεολαίας θεωρείται "άγραφο χαρτί", στο οποίο η εκάστοτε κρατική πρωτοβουλία μπορεί να γράφει κατά το δοκούν ό,τι επιθυμεί. Διόλου απίθανο που με αυτήν την αντίληψη παρόμοιες οργανώσεις έχουν διαχρονική παρουσία στην ιστορία του γερμανικού κράτους. Κάποτε αυτή η προπαγανδιστική αντίληψη υπηρετούσε τον εθνικοσοσιαλισμό, ή τον σοβιετισμό της Ανατολικής Γερμανίας, σήμερα το αυτό συμβαίνει με τον ευρωπαϊκό ηγεμονισμό της.
Έτσι βλέπουμε τώρα την πρωτοβουλία αυτή να υπηρετεί όλους τους άξονες της "συναίνεσης του Βερολίνου", με τις συναντήσεις που διοργανώνει να προωθούν τις ιδέες της μεταεθνικότητας, της "κοινωνίας των μεταναστών", ή να αξιώνουν μια εναλλακτική προσέγγιση των πικρών στιγμών της Ιστορίας μεταξύ των δυο λαών, που υποτίθεται ότι θα φέρει πιο κοντά τις νέες γενιές τους. Έτσι, στα Φόρουμ που διοργανώνει το ίδρυμα, θα διαβάσει κανείς για διάφορα πρότζεκτ καταγραφής των προφορικών μαρτυριών από ανθρώπους που επέζησαν από τις βαναυσότητες των ναζιστικών στρατευμάτων στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Απομύζηση εγκεφάλων

Μια ύπουλη μεθόδευση συμψηφισμού συμβαίνει εδώ, καθώς προφανώς το Ίδρυμα πουθενά δεν αναφέρεται στην υποχρέωση της Γερμανίας να καταβάλει πολεμικές αποζημιώσεις στην Ελλάδα. Αντίθετα, διαπιστώνει κανείς μια προσπάθεια που γίνεται ώστε να διασκεδαστεί η άρνηση του γερμανικού κράτους να συζητήσει οτιδήποτε έχει να κάνει με την γερμανική κατοχή και τις οφειλές που έχει απέναντι στην Ελλάδα, με όψιμες ιστοριογραφικές ευαισθησίες.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2020

Ο «Μεγάλος Περίπατος» και οι πολιτικές που θα κάνουν όλες τις πόλεις να δείχνουν ίδιες

.
.
Του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr
Η πόλη, ιδίως οι δρόμοι της στο κέντρο, είναι πεδία της παραγωγής. Ιδίως όταν μιλάμε για το διοικητικό κέντρο, πολιτικά και οικονομικά, όλης της χώρας. Το καθημερινό μποτιλιάρισμα, οφείλεται πολύ περισσότερο στις εφοδιαστικές αλυσίδες, και τις μεταφορικές ανάγκες που κάθε εργασία απαιτεί καθημερινά, παρά στο ότι οι άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν “βόλτα” με τα ΙΧ τους στο κέντρο τις ώρες αιχμής. Αξίζει να κοιτάξουμε γύρω μας την στιγμή που μποτιλιάρουμε στην Αθήνα ή την Θεσσαλονίκη, και θα δούμε κάθε λογής επαγγελματικό όχημα, βανάκια, φορτοταξί. 
Αυτήν ακριβώς την διάσταση υποτιμάει η ανάπλαση του Μεγάλου Περιπάτου, και γενικότερα όλο το σκεπτικό υπέρ της απόσυρσης του ΙΧ από το κέντρο, που υπηρετείται πλέον σε όλη την Ευρώπη. Οι παρεμβάσεις αυτής της λογικής – ακατάσχετες πεζοδρομήσεις, ποδηλατόδρομοι που δεν σχεδιάζονται για να υπηρετήσουν μια μεταφορική ανάγκη, αλλά την αναψυχή, μιαν αντίληψη για το πράσινο ακόμα που το χρησιμοποιεί σαν ντεκόρ για τις τουριστικές καρτ ποστάλ. Τα κέντρα των πόλεων στην Ελλάδα υπήρξαν πάντοτε «εκδημοκρατισμένα» στο ότι φιλοξενούσαν στους κόλπους τους κάθε δυνατή δραστηριότητα από χρηματιστές μέχρι μαραγκούς.
Αυτές οι παρεμβάσεις αλλάζουν βίαια και από τα πάνω τις χρήσεις στην πόλη, επιβάλλοντας σε αυτήν μια την μονοκαλλιέργεια του «φεστιβισμού»: Το κέντρο ως τόπος αναψυχής. Στον αντίποδα, δυσκολεύει η ζωή για τους κατοίκους και τους επαγγελματίες, ιδίως τις βιοτεχνίες και το λοιπό παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας. 
Αλλάζοντας όψη, το κέντρο αλλάζει και κοινωνική φυσιογνωμία. Χάνει όμως έτσι και το ιδιαίτερο πρόσωπό του ως πόλη.Τα κέντρα των πόλεων στην Ελλάδα υπήρξαν πάντοτε «εκδημοκρατισμένα» στο ότι φιλοξενούσαν στους κόλπους τους κάθε δυνατή δραστηριότητα από χρηματιστές μέχρι μαραγκούς. Η ταξική και επαγγελματική ποικιλομορφία των πόλεων πλέκει το υφάδι της φυσιογνωμίας τους. Αντιπροσωπεύει γι’ αυτήν ό,τι η βιοποικιλότητα για τα οικοσυστήματα. 
Η τουριστικοποίηση, αντίθετα, έρχεται να ομογενοποιήσει τα ιστορικά κέντρα των πόλεων. Όπου και να πάει κανείς σήμερα στην Ευρώπη θα συναντήσει παντού τις ίδιες τάσεις, και τα αποτελέσματά τους είναι τα ίδια. Το αποτύπωμα της εκάστοτε τοπικής κοινωνίας περιορίζεται με όλο το ιστορικό φορτίο που κουβαλάει μαζί του και στην θέση της εξαπλώνεται η εστίαση, η διασκέδαση, τα ξενοδοχεία και οι βραχυχρόνιες μισθώσεις. Από κοντά έρχεται και η μετανάστευση. Δεν είναι τυχαίο, μιας και το πολυεθνικό εργατικό δυναμικό της καλύπτει την πλειοψηφία των αθέατων, ή των απρόσωπων θέσεων αυτής της οικονομίας. Υπάρχει, επομένως, μια συμβιωτική σχέση μεταξύ των δυο φαινομένων.  

Τρίτη 26 Μαΐου 2020

Όταν οι ΜΚΟ είναι αγκαλιά με τους διακινητές – Η περίπτωση Μαρντίνι και Μπάιντερ - slpress.gr

Όταν οι ΜΚΟ είναι αγκαλιά με τους διακινητές - Η περίπτωση Μαρντίνι και Μπάιντερ, Γιώργος Ρακκάς

Όταν οι ΜΚΟ είναι αγκαλιά με τους διακινητές – Η περίπτωση Μαρντίνι και Μπάιντερ - slpress.gr: Η περίπτωση της Σάρας Μαρντίνι και του Σον Μπάιντερ αποδεικνύει πως οι οργανώσεις που συνδέονται με το Σόρος ενισχύουν κυκλώματα ΜΚΟ στο μεταναστευτικό. ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ποντιακή γενοκτονία, η Κατερίνα και ο Ταγίπ

Πηγή εικόνας
Του Γιώργου Ρακκά
Στο μήνυμά της για την γενοκτονία του ποντιακού ελληνισμού, η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πραγματοποίησε ένα ακόμη ολίσθημα, αποφεύγοντας να κατονομάσει τους υπεύθυνους του τρομερού αυτού εγκλήματος. Η επιλογή της κινείται στη γνωστή κατευναστική πολιτική που πρεσβεύει και η ίδια, του «να μην τα χαλάσουμε με τους γείτονες για το ψωροπαρελθόν μας».
 Επί της ουσίας, δηλαδή για το περιεχόμενο αυτής της πολιτικής, της απάντησε χαρακτηριστικά ο Ταγίπ Ερντογάν: Την ίδια στιγμή που η Ελληνίδα ΠτΔ με τα ήξεις αφήξεις της έδινε σήμα στην Άγκυρα ότι η ελληνική ηγεσία θα παραμείνει πειθήνια στις απαιτήσεις της, ο Τούρκος πρόεδρος με τις δηλώσεις του άδειασε αυτήν την ηγεσία μεγαλοπρεπώς: Γι’ αυτόν, η 19η Μαΐου είναι «ημέρα υπερηφάνειας για το τουρκικό έθνος που σημείωσε μεγάλες νίκες στην ιστορία, ενώ αποτελεί πηγή έμπνευσης για τους νέους [ ]», για να συνεχίσει ότι, «το τουρκικό έθνος από το παρελθόν μέχρι και σήμερα έχει καταφέρει να εξαλείψει όλες τις απειλές κατά της πατρίδας και της σημαίας με επιμονή, με θάρρος, με αποφασιστικότητα και με πίστη». Υπερήφανος, λοιπόν, για τη γενοκτονία ο Τούρκος πρόεδρος, και διεκδικεί μάλιστα ανοιχτά την κληρονομιά της.
Σε αντίθεση με την Κατερίνα Σακελλαροπούλου, λοιπόν, ο Ερντογάν έσπευσε να υπενθυμίσει στους Έλληνες τους υπαίτιους της γενοκτονίας. Προσοχή στη σημειολογία: η αναφορά «στο τουρκικό έθνος από το παρελθόν μέχρι σήμερα» ενσωματώνει σε μια ενιαία γραμμή την κεμαλική και τη νεοθωμανική φάση της Τουρκίας. Αυτό δεικνύει μια τάση προς την ισλαμοκεμαλική ολοκλήρωση – οι εσωτερικές έριδες μεταξύ της κοσμικότητας και της θρησκευτικότητας του τουρκικού κράτους θα εξασθενίσουν με το που το τουρκικό έθνος συνειδητοποιήσει το «μεγαλείο» του, και ξεκινήσει την αποκατάστασή του. Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όμως, για τον Τούρκο πρόεδρο οι Έλληνες πρέπει να θυμούνται τι πάθανε, για να συνειδητοποιήσουν την πραγματική θέση ισχύος στην οποία βρίσκονται –εξ ου και πολύ συχνά οι Τούρκοι αξιωματούχοι επαναλαμβάνουν προς την ελληνική πλευρά την προειδοποίηση: «Θα σας ξαναπετάξουμε στη θάλασσα όπως το 1922».
 Απέναντι σε αυτή την ωμή και απροκάλυπτη για τον κυνισμό και τη βαρβαρότητά της πολιτική, έχουμε το «σύνδρομο της Στοκχόλμης» μιας τοποθέτησης που επιμένει να μην εκφράζει όλους τους Έλληνες, παρά μόνον τη σοσιαλφιλελεύθερη συνιστώσα του πολιτικού κόσμου. Δυο ζητήματα προκύπτουν από αυτήν τη στάση. Το ένα αφορά στην ίδια την στρατηγική υπέρ της αναγνώρισης της γενοκτονίας. Αν η ελληνική πλευρά αποφεύγει να κατονομάσει τους υπαίτιους της γενοκτονίας στο μήνυμά της, αυτό λειτουργεί εις βάρος της δικής της θέσης και προοπτικής για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας. Είναι σοβαρότατο στρατηγικό σφάλμα, αφενός, και αφετέρου είναι και εξίσου σημαντικό από τακτικής σκοπιάς, γιατί η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη έχει ξεσηκωθεί εναντίον του Ερντογάν δείχνοντας ότι έχει συνειδητοποιήσει τον πραγματικό χαρακτήρα του τουρκικού κράτους.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2020

Γ. Ρακκάς-Από «χώρα των γκαρσονιών», «χώρα των ΜΚΟ»… H “εξουδετέρωση της πολιτικής αγανάκτησης “

Από: Γιώργος Γκόντζος(ggontzos@yahoo.gr)— 


Γιατί “οι ΜΚΟ ανθούν εκεί όπου η “κανονική” οικονομία μαραζώνει”;

Ποια η εμπειρία από “τα προγράμματα ενοικίασης σπιτιών σε αιτούντες άσυλο που λειτουργούν διάφορες ΜΚΟ” στην Θεσσαλονίκη; Τι σημαίνει “η αυτονόμηση των ΜΚΟ από τοπικές κοινωνίες”; 

Πως ερμηνεύεται η άποψη για “ιδεολογική επιρροή, πολιτική ισχύ,και οικονομική δύναμη που είναι οι τρεις κυριότερες παράμετροι της “soft power” που διαχειρίζεται ο εργαλειοποιημένος ανθρωπισμός”; 

Γιατί η Αρουράντι Ρόι, συγγραφέας και μέλος οργανώσεων εναντίον της παγκοσμιοποίησης διατύπωνε το 2004 την άποψη για “ΜΚΟ-ποίηση ”της αντίστασης” και για “εξουδετέρωση της πολιτικής αγανάκτησης ” από την δράση ΜΚΟ;



Σ’αυτά και άλλα ερωτήματα επικεντρώθηκε η παρέμβαση (Ηχητικό ΕΔΩ) του Γιώργου Ρακκά πολιτικού επιστήμονα και δημοτικού συμβούλου της παράταξης “Μένουμε Θεσσαλονίκη” στην εκπομπή “ό,τι πεις εσύ” (Γιώργος Γκόντζος), στο δημοτικό ραδιόφωνο Ιωαννίνων.

Ακολουθεί σχετικό άρθρο του για την ιστοσελίδα του δημοτικού ραδιοφώνου Ιωαννίνων

Από «χώρα των γκαρσονιών», «χώρα των ΜΚΟ» (*)


Του Γιώργου Ρακκά[1]


Η «πολιτική της συμπόνοιας» δεν διαθέτει μόνο ‘κήρυκες’, ιδεολογικούς και μηντιακούς θεράποντες, αλλά συντηρεί μια ολόκληρη οικονομία, εκείνη των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Κάποτε, τις δεκαετίες του 1970, ίσως και του 1980, θα ήταν εντελώς άδικο το να αποκαλέσει κανείς τις ΜΚΟ ως «αγορά του ανθρωπισμού». Το πνεύμα του εθελοντισμού και της προσφοράς ήταν κυρίαρχο σε αυτές –η δε επαγγελματοποίησή τους φάνταζε ένα μικρό, μακρινό σύννεφο μόνο σε έναν κατά τα άλλα φωτεινό ουρανό.

Σήμερα, η σχέση αυτή έχει αντιστραφεί. Στο εξωτερικό, η μεταβολή των ΜΚΟ σ’ ένα είδος ‘πολυεθνικών της κοινωνικής οικονομίας’ διαρκεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Στην Ελλάδα, ανέκυψε τελευταία, και συνδέθηκε αποφασιστικά με την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση: Η PRAKSIS, για παράδειγμα, μια ΜΚΟ απ’ τις πέντε βασικές που δραστηριοποιούνται γύρω από τη μετανάστευση, το 2013 είχε κύκλο εργασιών 4,2 εκ.€ και 144 άτομα προσωπικό· το δε 2017, ο κύκλος εργασιών της θα εκτοξευτεί στα 32,7 εκ.€ και το προσωπικό της στους 817 –μιλάμε για σχεδόν οκταπλασιασμό των μεγεθών.[2]

«Πρόσφυγες καλοδεχούμενοι, τουρίστες στα σπίτια σας!». Ένα σύνθημα, που κυκλοφορεί ευρέως στον αντι-εξουσιαστικό χώρο, και μπορεί κανείς να το βρει σε πληθώρα στους τοίχους των Εξαρχείων και άλλων συνοικιών της Αθήνας, στην Θεσσαλονίκη και την Πάτρα, και βέβαια, στη Μυτιλήνη. Το συγκεκριμένο σύνθημα έρχεται, υποτίθεται, να αντιπαραβάλλει την ‘ζεστασία της αλληλεγγύης’ στον ακατάσχετο τουρισμό με τα υπερκέρδη του. Χρησιμοποιείται, για παράδειγμα, σε κινητοποιήσεις εναντίον του Airb’n’b, και των κοινωνικών επιπτώσεων που έχει ο τουριστικός «εξευγενισμός» ορισμένων συνοικιών των μεγάλων πόλεων.

Ανέλπιστα, και δίχως καν να περάσει από το μυαλό όσων το υιοθετούν, συνιστά μια πολύ καλή, ευκαιρία για να πραγματευτούμε το πως η εμπλοκή των ΜΚΟ στο μεταναστευτικό, όταν γίνεται σε συνθήκες όπου τόσο η ίδια η μετανάστευση όσο και η δραστηριότητα των οργανώσεων κλιμακώνεται ανεξέλεγκτα, καταλήγει να λειτουργεί ως αυτονομημένο σύστημα που λειτουργεί σε βάρος των υπόλοιπων αναγκών της τοπικής κοινωνίας και οικονομίας. Έτσι, όταν αντιπαραβάλλει κανείς την υποδοχή των μεταναστών και των τουριστών, καταλήγει να περιγράφει… δυο ανταγωνιστικές ‘βιομηχανίες’!

Η «οικονομία της αλληλεγγύης» έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη αγορά στα νησιά του βορειοανατολικού Αιγαίου. Με την εξάπλωσή της, τις θέσεις εργασίας που δημιουργεί, τα χρήματα που επενδύει στην ενοικίαση ακινήτων, καθώς και στις κάθε τύπου προμήθειες τροφίμων, ειδών υγιεινής κ.λπ. μπορεί να λογίζεται ως ολόκληρος οικονομικός κλάδος. Ποια είναι η ιδιαιτερότητά του; Ότι λόγω της φύσης των δραστηριοτήτων του, εξαπλώνεται από την ίδια την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση, δηλαδή, ο παράγοντας εκείνος που οδηγεί τους υπόλοιπους κλάδους της οικονομίας σε ύφεση, οδηγεί την «οικονομία της αλληλεγγύης» σε επέκταση.

Κυριακή 5 Απριλίου 2020

Τζωρτζ Σόρος, ο Νονός

O Σόρος έχει τον υπουργό του στη νέα κυβέρνηση Μητσοτάκη ...
Μια βάφτιση με ιδιαίτερο νόημα, από το μακρινό Φθινόπωρο του 2009
Του Γιώργου Ρακκά
Στο μακρινό Φθινόπωρο του 2009, η οικογένεια Στυλιανού Ζαββού (προέδρου του Solidarity Now) – Σοφίας Δοξιάδη βάφτιζε την κόρη τους, Σοφία Ισαβέλλα. Το κοσμικό γεγονός θα είχε απασχολήσει μόνον τα περιοδικά εκείνα που καταπιάνονται με τον βίο των ελίτ, αν ένας από τους δύο νονούς δεν ήταν άνθρωπος με ιδιαίτερη οικονομική και πολιτική εξουσία, διεθνούς μάλιστα βεληνεκούς – ο γνωστός και μη εξαιρετέος, Τζωρτζ Σόρος.
Ο Σόρος, καταφθάνοντας στην Ελλάδα, μόνο με την βάφτιση δεν ασχολήθηκε. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ της ελληνο-αμερικανικής National Herald, ο Σόρος θα πραγματοποιήσει αλλεπάλληλες συναντήσεις και γεύματα εργασίας όπου θα συγκεντρώσει γύρω του την αφρόκρεμα της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, μιας και στην κυβέρνηση τότε βρισκόταν το, εξαιρετικά φιλικά διακείμενο προς αυτόν, ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου του νεότερου. Οι σχέσεις μεταξύ των δύο ήταν ιδιαίτερες στενές, από την εποχή της θητείας του τελευταίου στο υπουργείο Εξωτερικών της χώρας, στην τελευταία περίοδο της κυβέρνησης Σημίτη. Ο Παπανδρέου θα αξιοποιήσει και έναν άνθρωπο με σημαντική διαδρομή στο δίκτυο Σόρος, τον Άλεξ Ρόντος. Το δίδυμο του υπουργού και του ειδικού του συμβούλου θα εκτοξεύσουν τη δραστηριότητα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων στην Ελλάδα, αλλά και θα παρέχουν διευκολύνσεις στην προσπάθεια του ίδιου του Ιδρύματος για την Ανοιχτή Κοινωνία ώστε να εδραιώσει σε όλη τη Βαλκανική το δίκτυο επιρροής που ο Σόρος κατέστρωνε.
Ο Στέλιος Ζαβός και δίπλα του ο Τζόρτζ Σόρος
Στο κοσμικό γεγονός του φθινοπώρου του 2009, ο Ζαβός θα παραθέσει στην οικία του ένα γεύμα, με τον Σόρος ως τιμώμενο πρόσωπο, στο οποίο θα παραβρεθεί η ελίτ της βιομηχανίας και του εφοπλισμού για να συζητήσουν τις κυριότερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις ολόκληρης της Νοτιοανατολικής Ευρώπης. Την επομένη, κάτι αντίστοιχο θα συμβεί στην Αθηναϊκή Λέσχη, ωστόσο το αντικείμενο της συνάντησης, αυτή τη φορά, θα είναι η γεωπολιτική. Η συγκέντρωση ήταν ιδιωτική και θα κληθούν σε αυτήν πρέσβεις, υπουργοί, πολιτικοί παλαιών κυβερνήσεων καθώς και της παρούσης, δημοσιογράφοι και επιχειρηματίες. Μεταξύ αυτών, σύμφωνα με την εφημερίδα, παρόντες θα είναι και οι εξής: Οι τότε πρέσβεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης ΒρετανίαςΝτάνιελ Σπέκχαρτ και Ντέιβηντ Λάνστσμαν, ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, η τότε υπουργός Ναυτιλίας και Ανταγωνισμού, Λούκα Κατσέλη, ο Λουκάς Πανάρετος, που τότε εκτελούσε χρέη υφυπουργού Παιδείας, ο Πέτρος Ευθυμίου, ο Γεράσιμος Αρσένης και ο Γιάννος Παπαντωνίου, ακόμα, από το ΠΑΣΟΚ. Από την ΝΔ, θα παραβρεθούν ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης και ο βουλευτής και σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης. Τον κλάδο των εφοπλιστών εκπροσωπούσαν οι εφοπλιστές Γιώργος ΕμπειρίκοςΝικόλας και Αντώνης ΛαιμόςΓιώργος Προκοπίου, και Παναγιώτης και Νικόλας Τσάκος, ενώ επίσης παρόντες από τον επιχειρηματικό κόσμο ήταν ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Δημήτρης Δασκαλόπουλος (τότε πρόεδρος του ΣΕΒ), ο Ευθύμιος Βιδάλης (αντιπρόεδρος του Solidarity Now και συνέταιρος του Ζαββού στην εταιρία Zeus Capital), ο Τάκης Κανελλόπουλος, ο Αναστάσης Λεβέντης, ο Πάνος Μαρινόπουλος, ο Γιώργος Περιστέρης και ο Ευτύχης Βασιλάκης.