Ο Μαμντάνι, η Νέα Υόρκη και η κρίση

Πολλοί μίλησαν για ανατροπή. Από πολλές πλευρές, όμως, ο Μαμντάνι είναι ακριβώς ό,τι είναι σήμερα και η Νέα Υόρκη. Απηχεί πιστότερα από οποιονδήποτε άλλον ορισμένα από τα νεότευκτα, αλλά παγιωμένα πια χαρακτηριστικά της.

Ο εκλεγμένος δήμαρχος της Νέας Υόρκης Ζοράν Μαμντάνι μιλά κατά τη διάρκεια της επίσκεψής του σε ένα τζαμί στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο, στις 7 Νοεμβρίου 2025. 

REUTERS/Ricardo Arduengo

ΔΡ. ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΑΚΚΑΣ

9 Νοεμβρίου 2025

Την εβδομάδα που μας πέρασε, η εκλογή του Ζόχραν Μαμντάνι συγκέντρωσε παγκόσμιο ενδιαφέρον. Ούτως η άλλως η πόλη που έχει ταυτιστεί όσο καμία άλλη με την παγκοσμιοποίηση διατηρεί υψηλή συμβολική αξία και για την πολιτική, με αντίκτυπο που υπερβαίνει τις ΗΠΑ. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για έναν ανεξάρτητο υποψήφιο, σοσιαλιστή, με κινηματικό προφίλ (το 10% των ψηφοφόρων του ενεργοποιήθηκαν ως εθελοντές βάσης για την εκλογή του), στήριξη από την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, ο οποίος στο ρεύμα των “πολιτικών της ταυτότητας” και της ιδεολογίας της αφύπνισης δεν διστάζει να διεκδικήσει την δική του, ισλαμική ταυτότητα.

Πολλοί μίλησαν για ανατροπή. Από πολλές πλευρές, όμως, ο Μαμντάνι είναι ακριβώς ό,τι είναι σήμερα και η Νέα Υόρκη. Απηχεί πιστότερα από οποιονδήποτε άλλον ορισμένα από τα νεότευκτα, αλλά παγιωμένα πια χαρακτηριστικά της.

Η σύνθεση του εκλογικού σώματος που τον ανέδειξε στον δημαρχιακό θώκο έχει ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο μεγάλη αναλυτική αξία. Ένας υποψήφιος που υποστηρίχθηκε από τους μορφωμένους, τα νοικοκυριά δίχως παιδιά, τα εισοδήματα 30.000-200.000, κατηγορίες δηλαδή στις οποίες εντάσσεται από την μια πλευρά το πολυπολιτισμικό πλήθος των υπαλλήλων και των μικροεπιχειρηματιών στις υπηρεσίες, και συνάμα τα κοσμοπολίτικα μεσαία, και μεσαία προς ανώτερα στρώματα. Είχε ρεύμα περισσότερο στις μειονότητες, ενώ από τις πλειοψηφίες που απέσπασε σε αυτές, η οριακότερη ήταν στους ισπανόφωνους. Στους λευκούς άνδρες έχασε. Όπως έχασε και στους Προτεστάντες, τους Καθολικούς, και τους Εβραίους –δηλαδή στην ραχοκοκαλιά εκείνου που κάποτε υπήρξε η Αμερική. Ισχυρές πλειοψηφίες κατέγραψε σε όσους εγκαταστάθηκαν στην πόλη τα τελευταία 20 χρόνια –η πλειοψηφία, πια, του εκλογικού σώματος. Έχασε, σε όσους γεννήθηκαν στην Νέα Υόρκη και οι οποίοι αντιπροσωπεύουν πια το 47% του εκλογικού σώματος. Υποστηρίχθηκε επίσης, από τους ενοικιαστές, όχι όμως από τους ιδιοκτήτες. Από εκείνους που δηλώνουν φιλελεύθεροι ριζοσπάστες, όχι από τους μετριοπαθείς και τους συντηρητικούς.

Δημοκρατικός Σοσιαλισμός του Μαμντάνι, ναι, αλλά για ποιόν;

Του Γιώργου Ρακκά

Μια πολύ πρώτη ανάγνωση (που κατέληξε σε σεντόνι)

- Οι ψηφοφόροι του απ’ ό,τι φαίνεται συσπειρώνονται κυρίως στα στρώματα υψηλής μόρφωσης: πήρε 57% στους πτυχιούχους, και 57% στους κατόχους μεταπτυχιακών τίτλων· αντίθετα, έχασε από τον Κουόμο στις κατηγορίες εκείνων που δεν πήγαν ποτέ στο Κολέγιο, που δεν αποφοίτησαν ποτέ από αυτούς, ή στους απόφοιτους τεχνικής σχολής, όπου ο ίδιος έλαβε 39%, 40%, 8% αντίστοιχα, και ο Κουόμο 47%, 48%, 48%. Βεβαίως, η Νέα Υόρκη είναι μια ‘παγκόσμια πόλη’ και σε αυτήν οι υψηλά μορφωμένοι υπεραντιπροσωπεύονται (σύνολο πτυχιούχων + κατόχων μεταπτυχιακών τίτλων 58% επί του συνόλου), ενώ όσοι δεν κατέχουν πανεπιστημιακό τίτλο μόλις που φτάνουν το 42%. 

- Επίσης ενδιαφέρον: μεταξύ των εθνοτικών ομάδων ο Μαμντάνι τις κέρδισε όλες επί του συνόλου τους (αν και έχασε στους Λευκούς άνδρες από τον Κουόμο). Όμως οι χαμηλότερες πτήσεις του ήταν στους Λευκούς και τους Λατινόφωνους (46% και 49% έναντι 45% και 42% του Κουόμο –δηλ. κέρδισε τους Λευκούς για 1 μονάδα και τους Λατινόφωνους για 7. Στους άλλους έσκισε). Κατά τα λοιπά ο εκλεγμένος πια δήμαρχος ΝΥ έλαβε: Αφροαμερικάνοι 55%, Ασιάτες 61% και λοιποί 51%. Ένα ακόμη αξιοσημείωτο. Ενώ ο Μαμντάνι στους Αφροαμερικάνους πήρε στους άνδρες 60%, οι γυναίκες της συγκεκριμένης κοινότητας τον ψήφισαν μόλις κατά 52%. 

Κάτι επί πλέον. Στο σύνολο των ψηφοφόρων οι Λευκοί αντιστοιχούν στο 49% του εκλογικού σώματος, οι Αφροαμερικάνοι στο 18%, οι Λατινόφωνοι επίσης 18%, οι Ασιάτες 18%, και οι λοιποί 5%. Στις κρίσιμες πολιτείες, η σύνθεση διαφέρει από αυτήν, και εκεί η σημασία των Λευκών και των Λατινόφωνων μάλλον αυξάνει.

Το αφήγημα Τσίπρα και η πλαστογράφηση της ιστορίας

Του Γιώργου Ρακκά

Πριν από λίγες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας απηύθυνε επίσημο αίτημα στον ΠτΔ για δημοσιοποίηση των πρακτικών από την συνάντηση των Πολιτικών αρχηγών της 6ης Ιουλίου 2015. Ο νυν ΠτΔ βεβαίως απέρριψε το αίτημά του, καθώς όπως έσπευσαν να διευκρινίσουν πολλοί επίσημα πρακτικά της σύσκεψης δεν υφίστανται έπειτα από κοινή απόφαση των τότε παρευρισκόμενων. 

Αυτό βεβαίως ο Τσίπρας το γνωρίζει πολύ καλά. 

Ωστόσο ο σκοπός της επιστολής του δεν ήταν να δημοσιοποιηθούν τα πρακτικά που επισήμως δεν υπάρχουν αλλά κάτι που αναφέρει παρεμπιπτόντως για την συμφωνία που ακολούθησε του προσχηματικού δημοψηφίσματος η οποία στην πραγματικότητα ήταν η επαχθέστερη (αν συνυπολογίσουμε και το κόστος της ηρωικής διαπραγμάτευσης με το πάγωμα της γενικής οικονομικής δραστηριότητας: 

“Μια συμφωνία που εν τέλει άνοιξε την προοπτική εξόδου της χώρας από την κρίση με αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους και εγγυημένη χρηματοδότηση για την αποπληρωμή των δανειακών της υποχρεώσεων, την ανάκτηση της διεθνούς της αξιοπιστίας, την επιστροφή στις αγορές και την επαναφορά της πατρίδας μας στην οικονομική, δημοκρατική και εθνική κανονικότητα, απαλλάσσοντάς την από την ασφυκτική επιτροπεία τρίτων”. (Αφήγημα Τσίπρα)

Για να μην τα πολυλογούμε ο Αλέξης Τσίπρας έστειλε επιστολή για ένα θέμα ανύπαρκτο στον ΠτΔ μόνο και μόνο ώστε να κατοχυρώσει το δικό του αφήγημα για τα όσα συνέβησαν τότε, 10 χρόνια μετά. 

Και επειδή κανείς δεν θα του απαντήσει στο συγκεκριμένο επίσημα, παρά μόνο θα εισπράξει την αναμενόμενη άρνηση στο προσχηματικό του αίτημα, φανταστείτε πως θα φανεί αυτό στον ιστορικό του μέλλοντος: ο πρωθυπουργός που πέτυχε την έξοδο της χώρας από τα… μνημόνια ζητεί μια ελάχιστη δικαίωση έστω και δέκα χρόνια μετά, και εισπράττει μόνον θεσμική κακία και απαξίωση.  

Αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρουμε για το rebranding Τσίπρα. Ότι δεν είναι και δεν θα μπορούσε να είναι μόνον ή αποκλειστικά ένα φτιάξιμο του δικού του προφίλ. Αλλά θα είναι αναγκαστικά ένα χονδροειδές ξαναγράψιμο της ιστορίας, μέσα από τέτοια φθηνά τρικ αυτοθυματοποίησης, έτσι ώστε η νέα εκδοχή της να τον δικαιώνει.  

Αυτό το θέατρο και αυτή η υποκρισία ακολουθεί πιστά το πνεύμα του 2015.

Woke: H Αμερική θρυμματίζεται

Οι ΗΠΑ σε έντονη εσωτερική περιδίνηση.

του Γιώργου Ρακκά

Μόλις λίγες μέρες πριν την διεξαγωγή των Αμερικανικών εκλογών, και όλες οι δημοσκοπήσεις προδιαγράφουν μια αμφίρροπη αναμέτρηση, η οποία θα κριθεί κυριολεκτικά στο νήμα. Πέραν όμως του αποτελέσματος, ότι προηγήθηκε μέσα στην προεκλογική εκστρατεία δείχνει ότι η Αμερική βιώνει μια έντονη εσωτερική περιδίνηση: οι περιπέτειες της προεκλογικής εκστρατείας με την υποψηφιότητας Μπάιντεν, και την υποκατάστασή του από την Χάρις, η απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλτ Τραμπ, η κάθετη πόλωση που κυριαρχεί σε μια χώρα η οποία έχει διχαστεί πλέον σε παράλληλους «μπλε» και «κόκκινους κόσμους», η μεγάλη επιρροή των θεωριών συνομωσίας ακόμα και για ζητήματα όπως ήταν ο τυφώνας που σάρωσε προσφάτως την Φλόριντα· ακόμη, τα αμερικανικά πανεπιστήμια που έχουν μεταβληθεί σε θέατρο ενός νέου πολιτικού φανατισμού με ολοκληρωτικές διαθέσεις, και, το Μεσανατολικό που εν πολλοίς έχει καταστεί εσωτερικό ζήτημα –που ενδέχεται να κρίνει και τις επικείμενες εκλογές.

Στο υπόβαθρο όλων αυτών βρίσκεται μια ιδεολογική και πολιτισμική κρίση κολοσσιαίων διαστάσεων, που προκαλεί η woke ιδεολογία. Δίχως την επίδρασή της, δεν μπορεί να εξηγηθεί η άνοδος του Ντόναλτ Τραμπ–που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν αδιανόητο να έχει διατελέσει ήδη μια πρώτη θητεία ως πρόεδρος των ΗΠΑ και να κοντεύει να κερδίσει και δεύτερη· ούτε η κρίση που μαστίζει τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι βλέπουν την παραδοσιακή τους βάση, όχι μόνον τις λευκές εργαζόμενες τάξεις, αλλά και τους φτωχούς αφροαμερικανούς και λατινόφωνους, να το έχουν εγκαταλείψει στηρίζοντας σε αξιοσημείωτα ποσοστά τους Ρεπουμπλικάνους.

Βιβλιοπαρουσίαση: «Η φιλοσοφία του woke»

Την Παρασκευή 1 Νοεμβρίου 2024 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι Εναλλακτικές Εκδόσεις, διοργάνωσαν παρουσίαση του βιβλίου «Η φιλοσοφία του woke» σε επιμέλεια του Γιώργου Καραμπελιά. Για το βιβλίο μίλησαν οι:

- Γιώργος Καραμπελιάς, συγγραφέας 

- π. Νικόλαος

 Λουδοβίκος, Καθηγητής Παν/μίου Ιωαννίνων και συγγραφέας 

- Σάκης Μουμτζής, συγγραφέας και αρθρογράφος 

-Γιώργος Ρακκάς, δρ Κοινωνιολογίας και συγγραφέας

Woke: H Αμερική θρυμματίζεται

του Γιώργου Ρακκά

Μόλις λίγες μέρες πριν την διεξαγωγή των Αμερικανικών εκλογών, και όλες οι δημοσκοπήσεις προδιαγράφουν μια αμφίρροπη αναμέτρηση, η οποία θα κριθεί κυριολεκτικά στο νήμα. Πέραν όμως του αποτελέσματος, ότι προηγήθηκε μέσα στην προεκλογική εκστρατεία δείχνει ότι η Αμερική βιώνει μια έντονη εσωτερική περιδίνηση: οι περιπέτειες της προεκλογικής εκστρατείας με την υποψηφιότητας Μπάιντεν, και την υποκατάστασή του από την Χάρις, η απόπειρα δολοφονίας του Ντόναλτ Τραμπ, η κάθετη πόλωση που κυριαρχεί σε μια χώρα η οποία έχει διχαστεί πλέον σε παράλληλους «μπλε» και «κόκκινους κόσμους», η μεγάλη επιρροή των θεωριών συνομωσίας ακόμα και για ζητήματα όπως ήταν ο τυφώνας που σάρωσε προσφάτως την Φλόριντα· ακόμη, τα αμερικανικά πανεπιστήμια που έχουν μεταβληθεί σε θέατρο ενός νέου πολιτικού φανατισμού με ολοκληρωτικές διαθέσεις, και, το Μεσανατολικό που εν πολλοίς έχει καταστεί εσωτερικό ζήτημα –που ενδέχεται να κρίνει και τις επικείμενες εκλογές.

Στο υπόβαθρο όλων αυτών βρίσκεται μια ιδεολογική και πολιτισμική κρίση κολοσσιαίων διαστάσεων, που προκαλεί η woke ιδεολογία. Δίχως την επίδρασή της, δεν μπορεί να εξηγηθεί η άνοδος του Ντόναλτ Τραμπ–που σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα ήταν αδιανόητο να έχει διατελέσει ήδη μια πρώτη θητεία ως πρόεδρος των ΗΠΑ και να κοντεύει να κερδίσει και δεύτερη· ούτε η κρίση που μαστίζει τους Δημοκρατικούς, οι οποίοι βλέπουν την παραδοσιακή τους βάση, όχι μόνον τις λευκές εργαζόμενες τάξεις, αλλά και τους φτωχούς αφροαμερικανούς και λατινόφωνους, να το έχουν εγκαταλείψει στηρίζοντας σε αξιοσημείωτα ποσοστά τους Ρεπουμπλικάνους.

Τίποτε απ’ όλα τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί εάν η woke ιδεολογία μέσα στην φανατική της παράνοια δεν είχε στήσει μια νέα ιερά εξέταση για να στοχοποιήσει την κοινή λογική, τον οικείο πολιτισμό, ακόμα και αυτές τις ανθρωπολογικές σταθερές: οι αρχαίοι Τραγικοί ποιητές δικάζονται μαζί με τον Αριστοτέλη για πατριαρχία και δουλοκτησία, ενώ, όλες οι τέχνες και τα γράμματα από την εποχή της ευρωπαϊκής αναγέννησης μέχρι τα τέλη του 20^ου αιώνα φέρουν εκ προοιμίου το προπατορικό αμάρτημα της αποικιοκρατίας και συνιστούν συγκαλύψεις της ‘λευκής υπεροχής’· τα δύο φύλα πρέπει να καταργηθούν «με ένα νόμο κι ένα άρθρο» –όπως έλεγε κάποιος– για να μπει στην θέση τους το φάσμα των σεξουαλικών προτιμήσεων, σύμφωνα με το οποίο ακόμα και η άρνηση οποιασδήποτε σχέσης με οποιονδήποτε συγκροτεί το φύλο των… εαυτοφυλικών· το δε πατρικό και μητρικό πρότυπο στην οικογένεια οφείλει να δώσει την θέση του στον γονέα 1 & 2. Όσο για το φυλετικό ζήτημα, το ζητούμενο πλέον δεν είναι να υπερβούμε τις διακρίσεις, αλλά να τις επιβεβαιώσουμε, καθώς πλέον πιστεύεται πως η αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας θα επέλθει όχι με την συμφιλίωση, αλλά μέσω ενός φυλετικού πολέμου όλων εναντίον όλων μέχρις εσχάτων.

Woke: Η αποδόµηση του ευρωπαϊκού –ελληνικού;– πολιτισµού

Απόσπασμα από την εισαγωγή των Γιώργου Καραμπελιά & Γιώργου Ρακκά στο βιβλίο, woke- Η καθολική αποδόμηση που κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Προσφάτως, τον Ιανουάριο του 2022, η συγγραφέας της σειράς των βιβλίων του Χάρι Πότερ, Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, αποκλείστηκε από την προβολή του έργου «Χάρι Πότερ: 20th Anniversary – ​​Return to Hogwarts», με πρωτοβουλία της Warner Media, γιατί είχε προβεί σε δηλώσεις που υποστήριζαν την… ύπαρξη γυναικείου φύλου και θεωρήθηκαν τρανσφοβικές! Η συγγραφέας της εμβληματικότερης, στην εποχή μας, νεανικής μυθοπλασίας αποκλείστηκε για λόγους «πολιτικής ορθότητας» από το ίδιο της το έργο!

Η βιομηχανία του Χόλλυγουντ θα επιβάλει τα κριτήρια της νέας πολιτικής ορθότητας των woke (αφυπνισμένων) στην απονομή των Όσκαρ γενικότερα: στο εξής, ένας ρόλος ομοφυλόφιλου δεν θα μπορεί να δίνεται παρά μόνο σε έναν ομοφυλόφιλο ηθοποιό, ένας διεμφυλικός χαρακτήρας σε έναν διεμφυλικό κ.ο.κ. Μάλιστα, όταν πρόκειται να παρουσιαστεί μια μαύρη προσωπικότητα, ο ηθοποιός θα πρέπει είναι τόσο μαύρος όσο και εκείνος τον οποίο υποδύεται· η Ζόε Σαλντάνα, που υποδύθηκε τη Νίνα Σιμόν, επικρίθηκε ως «ανεπαρκώς μαύρη» για τον ρόλο.

Καθόλου τυχαία άλλωστε, στην απόλυτη Woke ταινία, «Τα πάντα όλα», δόθηκαν επτά βραβεία Όσκαρ το 2023. Και την χαρακτηρίζουμε έτσι διότι ξετυλίγει το σύνολο της ιδεολογικής παλέτας του κινήματος. Τη φυλετιστική επανάσταση και την απόρριψη της «λευκότητας», τη γυναικεία υπεροχή έναντι των ανδρών, οι οποίοι υποτάσσονται, τη γυναικεία ομοφυλοφιλία, και τη γυναικεία αλληλεγγύη που ξεπερνά τις ταξικές διαφορές, τον αντιεθνικισμό και τον μετανθρωπισμό.

Η πρωταγωνίστρια είναι η έξυπνη και ικανή Κινέζα μετανάστρια, ιδιοκτήτρια πλυντηρίου ρούχων, παντρεμένη με έναν χαζούλη συμπατριώτη της, ενώ η κόρη της είναι λεσβία. Η πρωταγωνίστρια (την οποία υποδύεται η Μισέλ Γιο) αποκτά υπερφυσικές/μετανθρωπικές δυνάμεις και καταχεριάζει ορδές ανδρών, αστυνομικών και μπράβων, στη συντριπτική τους πλειοψηφία λευκών, κάποιος μάλιστα από τους «κακούς», αντί για ρόπαλο, κραδαίνει ένα κοντάρι τυλιγμένο με την αμερικανική σημαία. Ακόμα και η λευκή γυναίκα εφοριακός (η Τζέιμι Λη Κέρτις), με την οποία συγκρούεται η Γιο, υποχωρεί στο τέλος μπροστά στη γυναικεία αλληλεγγύη. Και στην τελική σκηνή, όπου οι γυναίκες αγκαλιάζονται στον θρίαμβό τους, ανασυστήνοντας μια νέα μορφή οικογένειας, τρέχει να προστεθεί και ο χαζούλης «μπάρμπα Θωμάς» Κινέζος (ο Τζόναθαν Κι Κουάν), στον οποίο παραχωρούν μεγάθυμα μια θέση, καθώς αναγνωρίζει το υποδεέστερο status του, ενώ ο αντιδραστικός Κινέζος παππούς μεταστρέφεται και αυτός – ως Κινέζος.

Η αναγκαία αποκέντρωση

Ήρθε η ώρα να (ξανα)κουβεντιάσουμε την επιλογή της αποκέντρωσης, και το πως αυτή μπορεί να υλοποιηθεί στον 21ο αιώνα. Προϋπόθεση για να βρεί η χώρα και η κοινωνία τον δρόμο της

του Γιώργου Ρακκά από την huffingtonpost.gr

Πριν λίγες μέρες η κυβέρνηση διά στόματος Πρωθυπουργού εξήγγειλε από τον Βόρειο Έβρο μια δέσμη μέτρων για την ανασυγκρότηση της ακριτικής περιοχής, ύψος 2,8 δισ. ευρώ.

Μεταξύ άλλων, προβλέπονται και μέτρα ενθάρρυνσης για την μετεγκατάσταση των ανθρώπων στους Δήμους Σουφλιού, Ορεστιάδος και Διδυμοτείχου: ενισχύσεις έως και 10.000€ για 1.000 ωφελούμενους που θα μεταφέρουν την κύρια κατοικία τους στους προαναφερόμενους Δήμους, αύξηση της μοριοδότησης για την εντοπιότητα σε ό,τι αφορά στο δημόσιο και παράταση της κανονικής ετήσιας άδειας κατά έξι εργάσιμες ημέρες.

Προφανώς τα μέτρα είναι υποτυπώδη, και κίνηση της κυβέρνησης χαρακτηρίζεται από αποσπασματικότητα. Η αποψίλωση των ακριτικών περιοχών είναι ένα ζήτημα που απασχολεί όχι μόνον τον Έβρο, αλλά και την Ήπειρο, το Βόρειο Αιγαίο, καθώς και την Δυτική και Ανατολική Μακεδονία.

Γενικώς, η κυβέρνηση αλλά και σύσσωμο το πολιτικό σκηνικό –θα λέγαμε– δεν έχει συνειδητοποιήσει την στρατηγική σημασία της αποκέντρωσης. Που σήμερα, δεν αφορά μόνο στο διαχρονικό σχήμα όπου η επίταση του αθηναϊκού υδροκεφαλισμού και η αύξηση του χάσματος στα εισοδήματα και την ποιότητα ζωής μεταξύ κέντρου και περιφέρειας προκαλεί την περαιτέρω δημογραφική αποψίλωση της τελευταίας.

Υπάρχει εδώ ένα ευρύτερο ζήτημα: κατ’ αρχάς, έτσι όπως έχει προσανατολιστεί μονόδρομα η εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας προς τον τουρισμό, ο τελευταίος μπορεί να λειτουργεί ως ένα παυσίπονο για την άμβλυνση του χάσματος μεταξύ των περιοχών που διατηρούν συγκριτικό πλεονέκτημα σε αυτόν, και το κέντρο. Ωστόσο, οι υπόλοιπες περιοχές –όπως κατ’ εξοχήν είναι η Δυτική Μακεδονία με την απολιγνιτοποίηση, η Ανατολική Μακεδονία, η Ροδόπη ή ο Έβρος τρόπον τινά μεταβάλλονται σε ”ζώνες σκουριάς”.

Η κυρίαρχη λογική είναι να απαντηθεί αυτή η ανισομέρεια με την αποκέντρωση του τουρισμού σε όλους τους Νομούς της χώρας. Αλλά για πολλούς λόγους είναι λάθος. Ο κυριότερος, ότι η μονοκαλλιέργεια του τουρισμού δεν είναι βιώσιμη για μια οικονομία, δεν συμβάλει στην ανθεκτικότητα και την αυτοδυναμία της Ιδίως τώρα που ελέω κλιματικής κρίσης, γεωπολιτικών ανταγωνισμών, αλλά και δομικού πληθωρισμού, η νηνεμία που απαιτεί ο τουρισμός για να κλιμακώνεται εσαεί δεν υφίσταται πια.

Γ. Ρακκάς: Πως από τη Γαλλική θεωρία φτάσαμε στο ρεύμα Woke (Podcast)

Φιλοξενούμενος στο newshub.gr ο Κοινωνιολόγος, αρθρογράφος και συγγραφέας Γιώργος Ρακκάς

Αφορμή για την παρουσία του κ. Ρακκά στο newshub.gr ήταν η βιβλιοκριτική που έκανε ο ίδιος στον συλλογικό τόμο «Η φιλοσοφία του Woke» που εξέδωσαν πρόσφατα οι Εναλλακτικές Εκδόσεις σε επιμέλεια του Γιώργου Καραμπελιά.

Μια εκδοτική προσπάθεια στην οποια, όπως αναφέρει ο κ. Ρακκάς, περιλαμβάνεται και ένα εξαιρετικό δοκίμιο του Γάλλου φιλοσόφου Ντάνι Ρομπέρ Ντιφούρ, όπου, αναλύεται διεξοδικά πως η μετέπειτα και επονομαζόμενη ‘γαλλική θεωρία’ (French theory) και ιδίως οι Ντεριντά, Ντελέζ και Φουκώ, αφού πέρασε μια φάση κανονικοποίησης στα αμερικανικά πανεπιστήμια, αποτέλεσε το θεμέλιο για το νέο πνεύμα του καπιταλισμού: σχιζοειδές, περιστρεφόμενο γύρω από έναν ρευστό ανθρωπότυπο, σε διαρκή κινητικότητα, που μεταπλάθεται ριζικά και κατά το δοκούν καθώς αυτοπραγματώνεται μέσα από τις ίδιες τις (καταναλωτικές) φαντασιώσεις του.

«Το συγκεκριμένο βιβλίο πηγαίνει τη συζήτηση περί Woke ενα βήμα παραπέρα, διότι παρουσιάζει τη φιλοσοφική δράση αυτού του ρεύματος», επισημαίνει ο κ. Ρακκάς μεταξύ άλλων.

Ενώ σε άλλο σημείο της συνέντευξης του ο κ. Ρακκάς λέει πως:

«Είναι μια συλλογή κειμένων από ανθρώπους του Πνεύματος, επιστήμονες και ακαδημαικούς, που αποδομούν το ρεύμα του Woke και εξηγούν ακριβως το υπόστρωμα του… Το συγκεκριμένο κείμενο εξηγεί το πως φτάσαμενα είναι κυρίαρχη η Woke κουλτούρα μεταξύ των ελίτ (…) . Είναι κάτι που ως βαση αυτό που ονομάστηκε Γαλλική Θεωρία, διότι στηριζόταν στο έργο Γάλλων Φιλοσόφων που έγραψαν μετα το 1968. Εκεί
συνέβη αυτό που οι ιστορικοί ονομάζουν μετακένωση. Δηλαδή αυτοί οι θεωρητικοί επηρεασαν σε μαγάλο βαθμό τα αμερικανικά πανεπιστήμια, τα οποία συστηματοποίησαν αυτή τη θεωρία και την ονόμασαν Γαλλική Θεωρία και μετά την επανασύστησαν σε ολο τον κοσμο ως τη Νεα Αλήθεια (…) Η ουσία ομως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με φιλοσοφικές προσεγγίσεις που εστιάζουν σε έναν ριζικό ατομικισμό, ο οποίος λίγο ως πολύ αντιμετωπίζει την ένταξη του στην κοινωνία ως μια αρνητική εμπειρία».

Η κριτική

Η χθεσινή τελετή ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας

Του Γιώργου Ρακκά

Η χθεσινή τελετή ήταν μια επίδειξη της κυρίαρχης ιδεολογίας και το πρόβλημα με εκείνη είναι η αφόρητη ανία και πλήξη που προκαλεί. Χαρακτηριστική η εικόνα με τον κουΐρ Μυστικό Δείπνο: απολύτως προβλέψιμη μέσα στην υποτιθέμενη εικονοκλαστικότητά της. Τα ίδια και τα ίδια. 

Μια άρχουσα τάξη δίχως συνείδηση ιστορικής αποστολής και πράξης μέσα στην ιστορία, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αυτοσυγχαίρεται για τον πανερωτισμό και την ανοχή της. 

Και η πλάκα είναι πως παρά τον στόμφο και την φασαρία που κάνει, δεν αφήνει ένα κάποιο ίχνος με το πέρασμά της. Και αύριο αν έπαυε να υπάρχει, δεν θα έλειπε σε κανέναν και δεν θα είχε αφήσει πίσω της τίποτε που να αντέχει στον χρόνο.

Φυσικά η τελετή αυτή δεν θα μπορούσε παρά να γίνει στην πρωτεύουσα των BoBo, την πόλη που εδώ και δύο περίπου δεκαετίες έχει καταστεί προπύργιο των ανώτερων στρωμάτων, ένας παράδεισος της ποδηλατοκίνησης και των 'αστικών δασών', ο οποίος επαίρεται για το ότι σε λίγο καιρό ο Σηκουάνας θα καταστεί κατάλληλος για κολύμβηση και μπορεί να καυχιέται για το γεγονός ότι έχει καταφέρει να διώξει μακριά τα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα, αυτούς τους "βίαιους βρώμικους και κακούς".  Εκείνους έχουν ανάγκη ακόμα το αυτοκίνητο για να βγάλουν το ψωμί τους (α ναι, τρώνε και υδατάνθρακες) και που ξενίζονται με τον ηδονισμό των προνομιούχων. 

Τα όρια του δικαιώματος και το ρήγμα στην ελληνική κοινωνία

του Γιώργου Ρακκά από την ιστοσελίδα myportal.gr

Ρήγμα έχει δημιουργήσει στην ελληνική κοινωνία ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών, σε έκταση και βάθος που η κυβέρνηση δεν ανέμενε. Ενώ εκτίμησή της ήταν πως η νομοθετική πρωτοβουλία θα προκαλέσει τις αντιδράσεις μόνο συντηρητικών κομματιών της ελληνικής κοινωνίας που βρίσκονται στα όρια της δικής της εκλογικής επιρροής και δεξιότερά της, εν τέλει φαίνεται ότι αυτές διαπερνούν οριζοντίως το πολιτικό σύστημα.

Πρόσφατη δημοσκόπηση της Metron Analysis παρέχει το κλειδί για να κατανοήσουμε γιατί: σε αυτήν, ένα αξιοσημείωτο ποσοστό (63%) εμφανίζεται να αποδέχεται τον γάμο ενώ ένα μεγαλύτερο (69%) να απορρίπτει την τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών. Εκ πρώτης, στάση αυτή φαίνεται αντιφατική: το νομοσχέδιο για τον γάμο έρχεται επί της ουσίας να αντιμετωπίσει τα ζητήματα της τεκνοθεσίας.

Μαρτυρά όμως την ισορροπία και την διάκριση με την οποία αντιμετωπίζει η πλειοψηφία το ζήτημα, κάτι που η κυβέρνηση απώλεσε: αναγνωρίζεται μεν η ισοτιμία στην συμβίωση των ομόφυλων ζευγαριών (= ‘δεν έχουμε πρόβλημα με τον γάμο’)· το όριο ωστόσο τίθεται στην προστασία του προτύπου για την οικογένεια των δύο φύλων, και κατ’ επέκτασιν, την προάσπιση της μητρότητας και της πατρότητας.

Στη λογική της πλειοψηφίας, λοιπόν, παραμένει ενεργή η «αρχή της αναλογικότητας», όπου η ισχύς ενός δικαιώματος περιορίζεται σε εκείνη την επικράτεια όπου δεν παραβιάζει κάποιο άλλο: το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στην τεκνοθεσία, έτσι, δεν μπορεί να αντίκειται στο δικαίωμα των παιδιών να έχουν μια μητέρα και έναν πατέρα, και ακόμα –σε μια πιο ευρεία προσέγγιση– στο συλλογικό δικαίωμα μιας κοινωνίας να αναπαράγει τα πρότυπα που την κρατούν σε συνοχή.

Αδίκως η συγκεκριμένη θέση χαρακτηρίζεται «συντηρητική». Αφορά και διόλου ευκαταφρόνητες μερίδες του προοδευτικού χώρου όπως διαφαίνεται και από τις δημοσκοπήσεις, και από την αναταραχή στο εσωτερικό των κομμάτων. Το δε ΚΚΕ εξέδωσε μια λεπτομερή ανακοίνωση 4.800 λέξεων εξηγώντας γιατί θα καταψηφίσει το νομοσχέδιο, όπου τοποθετείται, επί της ουσίας και όχι προσχηματικά, για την την μορφή οικογένειας, την πατρότητα και την μητρότητα, το woke κ.ο.κ.

Εξ άλλου ακριβώς σε αυτό το σημείο όπου κάθε ένσταση στο νομοσχέδιο ‘ακροδεξιοποιείται’, και έτσι επιχειρείται η φίμωσή της, διαφαίνεται ο πολιτιστικός εξτρεμισμός στον οποίο έχει διολισθήσει η κυβέρνηση, αλλά και ευρύτερα οι υποστηρικτές της πρωτοβουλίας της. Ξαφνικά έγινε ‘ακροδεξιό’ να παραδέχεται κανείς ότι η οικογένεια χρειάζεται δύο φύλα, ή ότι η μαμά και ο μπαμπάς έχουν σημασία. Μήπως σε λίγο θα διώκεται και σαν ‘ρητορική μίσους’;

Η εποχή της πτώσης

Πίνακας του Σωτήρη Σόρογκα

του Γιώργου Ρακκά

Έχουμε στην Δύση μια υπαρξιακή κατάρρευση, στη δίνη της οποίας ο προοδευτισμός, ο δικαιωματισμός, η αποκαθήλωση κάθε τι κλασικού αποκτάει υστερικά χαρακτηριστικά. Ίσως και να είναι συνέπεια των τόσων αλλαγών που συνέβησαν τις τελευταίες δεκαετίες και που μετέβαλαν την κοινωνία σε ένα άθροισμα των απολύτως ατόμων. Δίχως καμία διάσταση ταύτισης, όχι με ψυχικές λειτουργίες απλώς “συλλογικές” -γιατί και οι συμμορίες συλλογικότητα είναι- αλλά με εκείνης της καθολικής κοινωνικής διάστασης, που κάποτε έκανε τον άνθρωπο ζώο πολιτικό.

Γιατί εκεί που παλιότερες γενιές είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα μιας κοινωνίας που συνέθλιβε την ατομικότητα των ανθρώπων, τώρα αυτό αντιστρέφεται και έχουμε τις ατομικότητες να προκαλούν την μοριακή πολυδιάσπαση της κοινωνίας. Τα κοινωνικά ιδεώδη δίνουν την θέση τους στα ατομικά γούστα, τα οποία όμως εξυψώνονται και αντιμετωπίζονται σαν να είναι άρθρα του Συντάγματος, ή μάλλον το θεμέλιό του.

Παράλληλα, οι συλλογικές εκφράσεις της κοινωνίας υποβαθμίζονται με τρόπο που θυμίζει οικοσύστημα που καταρρέει. Από τις μεγάλες συνενώσεις του 19ου και του 20ου αιώνα (έθνος, κοινωνική τάξη αλλά και ανθρωπότητα ως σημείο αναφοράς των οικουμενικών αξιών) φτάνουμε στον φυλετισμό (καθώς οι ιδεολογίες σήμερα διαμορφώνουν «φυλές» ανθρώπων), και το «εμείς» έχει την τάση να κατακερματίζεται σε συμμορίες χούλιγκαν.

Οι συνέπειες φαίνονται ακόμα και στον δημόσιο χώρο, που από τόπος συνύπαρξης μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Τα συνθήματα και οι βανδαλισμοί είναι η υπενθύμιση αυτού του πολέμου και στέλνουν ένα μήνυμα ότι τίποτε κοινό δεν μπορεί να μείνει όρθιο γιατί είναι το ψυχικό του έδαφος που έχει υποστεί ρωγμές και τρίζει.

Το Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του Πρωθυπουργού και η αποκήρυξη της Μεγάλης Ιδέας

Είναι αναμφίβολα θετικό ένας πρωθυπουργός να επιλέγει να μιλήσει για βιβλία στο Χριστουγεννιάτικο μήνυμα του.

του Γιώργου Ρακκά

Ο χώρος του βιβλίου γενικότερα περνάει κρίση, αλλά και η πολιτική αντιπαράθεση παραμένει εδώ και πολλά χρόνια εγκλωβισμένη στη ρηχότητα, μακρυά από τον σοβαρό στοχασμό και την πνευματική αναζήτηση. Υπάρχει κάτι το ρηξικέλευθο, επομένως, σε ένα Χριστουγεννιάτικο πρωθυπουργικό διάγγελμα που αφιερώνεται κυρίως σε βιβλία. Βάζει τον πήχη της πολιτικής λίγο ψηλότερα από εκεί που καθημερινά την καταδικάζουν οι σκυλοκαβγάδες στη βουλή, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα τηλεπαράθυρα.

Εκεί, όμως, που το μήνυμα του Κ. Μητσοτάκη επιφύλασσε μια απόλυτα  αρνητική έκπληξη ήταν όταν μιλώντας για ένα βιβλίο του Ηλία Μαγκλίνη, που αφορά σε ένα οδοιπορικό της Μικρασιατικής Εκστρατείας, επέλεξε να τοποθετηθεί για την Μεγάλη Ιδέα και την άδοξη κατάληξή της στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922. Κατά τη στιγμή μάλιστα που κλείνουν 100 χρόνια από την μεγάλη Καταστροφή.

Τι είπε για την εκστρατεία; Μίλησε για «μια εθνική περιπέτεια που την προκάλεσε ο μεγαλοϊδεατισμός, η δημαγωγία, η ανευθυνότητα και ο κακός σχεδιασμός».

Τίποτε το καινούργιο, δηλαδή και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα: Η αποστροφή του πρωθυπουργού επαναλαμβάνει την πάγια θέση του ΚΚΕ περί ‘μεγαλοϊδεατισμού’!

Το κόμμα βέβαια, την επιστρατεύει για να αποφύγει να μιλήσει για τα δικά του ‘σκοτεινά δωμάτια’ που σχετίζονται με την Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή. Το γεγονός ότι «την επιδίωξαν», όπως ευθαρσώς δήλωσε ο πολύς Νίκος Ζαχαριάδης 13 χρόνια μετά, καθώς συνέπραξαν για την επάνοδο του Βασιλιά Κωνσταντίνου στην Ελλάδα σε εκλογική συμμαχία με τους πρωτοφασίστες Επίστρατους.

Σήμερα, βέβαια, η απόρριψη της Μεγάλης Ιδέας ως χίμαιρας δεν χαρακτηρίζει μόνο το ΚΚΕ ή την αριστερά. Αλλά και υπό την διαμόρφωση…  ‘τραμπική’, εναλλακτική δεξιά.

Αυτή η δεξιά επιστρέφει στις ρίζες του Κωνσταντινισμού, στην εξύμνηση του Μεταξά (που ούτως ή άλλως αποτελεί την πιο στέρεα φιγούρα αναφοράς για την εγχώρια ακροδεξιά), και επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση όλα τα επιχειρήματα της μικροελλαδικής παράταξης για την Μικρασιατική Εκστρατεία. Ένα από αυτά ήταν και η απάτη της Μεγάλης Ιδέας.

Γιατί; Διότι η κωνσταντινική-μεταξική οπτική για τα γεγονότα της περιόδου 1915-1920, διατηρεί σήμερα έντονη αλληγορική ισχύ για τις σύγχρονες θέσεις που επιθυμεί αυτή η εναλλακτική δεξιά να προωθήσει. Τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης βρίθουν από κείμενα και αναρτήσεις που υπερασπίζονται τον Μεταξά για τις θέσεις του σε ό,τι αφορά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, την εμπλοκή ή μη της Ελλάδας, την σύγκρουσή του με το Βενιζέλο.

Η γερμανόφιλη ουδετεροφιλία του Κωνσταντίνου και του Μεταξά ξαναβγαίνει στην επιφάνεια καθώς χρησιμεύει σα μια ιστορική μεταφορά που παραπέμπει στη γεωπολιτική στάση του ‘μη δεδομένου’, που ευαγγελίζεται η ρωσοφιλία. Οι δύο φιγούρες, Κωνσταντίνος και Μεταξάς, έχουν φτάσει να αντιπροσωπεύουν λίγο ως πολύ τα αρχέτυπα ενός αυταρχικού αντιδυτικισμού –της κριτικής στην ‘παρακμιακή δημοκρατία’, την απόρριψη της Ευρώπης και της Δύσης (στο πρόσωπο των ‘αγγλογάλλων’, με την προσθήκη σήμερα των Αμερικανών) κ.ο.κ.  

Οι μεταφορές αυτές μπορεί να μην είναι ιστορικά ακριβείς. Μετέπειτα, και μάλλον εν είδει έμπρακτης αυτοκριτικής για την στάση που είχε κατά τον Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμο, ο Μεταξάς θα πει το ΟΧΙ στους Ιταλούς διακηρύττοντας ότι η θέση της Ελλάδας στο πλευρό των θαλάσσιων δυνάμεων είναι πάγια. Ακόμα και το ίδιο το ΟΧΙ, που ήταν μια στιγμή –η μοναδική στην δικτατορία του– όπου η ηγεσία συνέκλινε με το ομόθυμο εθνικό αίσθημα, δεν εξυμνείται από την δεξιά αυτή ως στιγμή πανεθνικής κινητοποίησης αλλά γιατί υποτίθεται ότι «τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες», δηλαδή δικτατορίες.

Σε μια άλλη Ελλάδα…

του Γιώργου Ρακκά

Σε μια άλλη Ελλάδα, η ανάδειξη μιας πολιτικού σαν την Εύα Καϊλή στην αντιπροεδρία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου –με διακομματική, μάλιστα, εγχώρια στήριξη– θα αποτελούσε σημείο καμπής για την περαιτέρω ανάδειξη των ελληνικών θέσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η Ελληνίδα αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα πρωταγωνιστούσε για την ολοκλήρωση της κοινής ευρωπαϊκής πολιτικής άμυνας και ασφάλειας στην κατεύθυνση της αποτροπής όχι μόνον του ρωσικού, αλλά και του τουρκικού επεκτατισμού.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα έθετε ως μια από τις κύριες προτεραιότητές της την επεξεργασία μιας κοινής μεταναστευτικής πολιτικής που θα προστάτευε αποτελεσματικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, και δεν θα τις καθιστούσε έρμαιο των δουλεμπόρων, των δικτύων του ισλαμικού εξτρεμισμού καθώς και της ‘βιομηχανίας της αλληλεγγύης’. Δηλαδή της αυξανόμενης πολιτικής επιρροής ΜΚΟ που το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η επιβολή της ατζέντας των ‘ανοιχτών συνόρων’, αδιαφορώντας για την δημοκρατική της απονομιμοποίηση, και τα σοβαρά ζητήματα ασφάλειας, κοινωνικής και πολιτιστικής συνοχής που θέτει.

Σε μια άλλη Ελλάδα, η αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου θα επιδιδόταν σε μια μεγάλη εκστρατεία για την πανευρωπαϊκή αναγνώριση της γενοκτονίας των Χριστιανών της Ανατολίας (Ελλήνων Μικρασιατών και Ποντίων, Αρμενίων και Ασσυρίων)· θα κοιτούσε να προσανατολίσει τις νέες πολιτικές για την ενίσχυση της ευρωπαϊκής βιομηχανίας ώστε να ενθαρρύνουν την παραγωγική στροφή της ελληνικής οικονομίας· θα πίεζε ώστε η ΕΕ να αποκτήσει κοινή δημογραφική πολιτική –αναγνωρίζοντας την ανάγκη όχι μόνο προάσπισης της συνέχειας του Ευρωπαϊκού τρόπου ζωής, αλλά και των ίδιων των Ευρωπαίων· κι ακόμη, θα αγωνιζόταν ώστε να κάμψει τις γερμανικές ενστάσεις για την διαμόρφωση μιας αποτελεσματικής ευρωπαϊκής πολιτικής για την ενέργεια, έτσι ώστε η ΕΕ να μην παραμένει άθυρμα πετρομοναρχιών όπως το Κατάρ, και να είναι σε θέση να προστατέψει παράλληλα επί της ουσίας τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις της Ευρώπης από τη δίνη της κρίσης.

Όλα αυτά, σε μια άλλη Ελλάδα όμως· γιατί η σημερινή, καταπώς φαίνεται, το μόνο που μπορεί να συνεισφέρει στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι είναι μια επανάληψη της ιλαροτραγωδίας του ‘σκανδάλου Κοσκωτά’. Με τη διαφορά ότι τα πάμπερς των τελών της δεκαετίας του 1980, έδωσαν τη θέση τους σε σακούλες με ‘μαύρο χρήμα’ από το Κατάρ.

Ο δε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που εδώ και αρκετούς μήνες αγωνίζεται για να μεταβάλει την υπόθεση της δικής του παρακολούθησής του σε πανευρωπαϊκό ζήτημα, ούτε που τόλμησε να ζητήσει ένα «συγνώμη» ενώπιον του ελληνικού λαού. Από το κόμμα του η Ευρωβουλευτής –άλλοτε πολυδιαφημιζόμενη– που μας έχει διασύρει πανευρωπαϊκώς και διεθνώς. Ενώ εκείνος ήταν που ισχυριζόταν πόσο απαράδεκτο είναι να παρακολουθούνται βουλευτές ή ευρωβουλευτές, μαζί με τον «εθνικό Συνταγματολόγο» Ευάγγελο Βενιζέλο, για να μην ξεχνιόμαστε.

Μια φορά εκπρόσωπος της Ελλάδας ανήλθε σε αυτό το αξίωμα, και πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να συμμετέχει σ’ ένα απ’ τα χειρότερα σκάνδαλα στην ιστορία της ΕΕ. Και ο πρόεδρος και συνάδελφός της ούτε που ασχολήθηκε με την ουσία του συμβάντος· προτίμησε να συνεχίσει την κλάψα για την πλαγιοκόπηση του κόμματός του από τη Νέα Δημοκρατία ψελλίζοντας τα περί ‘δούρειων ίππων’. Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε, πράγμα που αποδεικνύει πως ο μοναδικός λόγος για τον οποίον το κυβερνών κόμμα αυξάνει την επιρροή του στη βάση του ΠΑΣΟΚ, είναι πως ο ίδιος ο Ανδρουλάκης αποδεικνύεται κάθε μέρα απελπιστικά λίγος για πρόεδρός του.

Μικρή σημασία έχει, τέλος, αν η υπόθεση Καϊλή ξεπερνάει την ελληνική της διάσταση και εμπλέκει εξ ίσου, και παράγοντες της ιταλικής πολιτικής ζωής, συγκεκριμένα της σοσιαλδημοκρατίας. Που ξεκίνησε από έναν Κάουτσκι για να καταλήξει σήμερα στην Ευρώπη να αντιπροσωπεύεται από αυτούς τους φαιδρούς ‘σακκουλοφόρους’. Δεδομένων των υπαρξιακών ζητημάτων που θέτει η εποχή μας στον Ελληνισμό, είναι σαφές πως οι εκπρόσωποί του στο ευρωπαϊκό πολιτικό γίγνεσθαι οφείλουν να πρωταγωνιστούν στον αγώνα εναντίον της ευρωπαϊκής κατάπτωσης και παρακμής, όχι να αναδεικνύονται στο επίκεντρό της. Ούτε η κυβέρνηση, όμως, ούτε και η αντιπολίτευση θα εστιάσουν σε αυτήν την διάσταση του ζητήματος.


ΠΗΓΗ:https://ardin-rixi.gr/archives/248163
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

1909-1922: Διχασμός ή σύγκρουση δύο στρατηγικών για τον ελληνισμό;

Βιβλιοπαρουσίαση: Γιώργος Καραμπελιάς 1909-1922, Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ελλάδα, Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2022.

Του Γιώργου Ρακκά

Tο βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά 1909-1922, Επανάσταση και Αντεπανάσταση στην Ελλάδα (Εναλλακτικές Εκδόσεις, Αθήνα 2022) συνεισφέρει σε νέες οπτικές στην ιστορική έρευνα, την συλλογική αυτογνωσία, καθώς και στη δημόσια συζήτηση που γίνεται για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή.

Κατ’ αρχάς, καλύπτει με την προσέγγισή του το ιδεολογικό χάσμα των επίσημων εορτασμών. Υιοθετώντας την διαλεκτική περί «καταστροφών και θριάμβων», την οποία αρέσκεται να επαναλαμβάνει συχνά και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, οι επίσημοι εορτασμοί προσανατολίζονται περισσότερο στο τρίπτυχο «Καταστροφή-Προσφυγιά/Ανασυγκρότηση», και επιμένουν στην επαύριον του 1922. Ιδίως στον εμπλουτισμό της ελλαδικής κοινωνίας με τους ανθρώπους και τον πολιτισμό του Ελληνισμού από τον Πόντο και τη Μικρασία.

Έτσι όμως, παραμένουν ανέγγιχτα τα ιστορικά αίτια της Καταστροφής, ενώ, η αδήριτη πραγματικότητα ότι ιδρυτικό γεγονός της σύγχρονης Τουρκίας στέκει η ‘γενοκτονική μηχανική’ της περιόδου 1912-1922 και πάλι παραμερίζεται (γιατί άραγε;).

Ο συγγραφέας οδηγείται στην ερμηνεία του 1922, από το 1909. Αντιμετωπίζει αυτά τα χρόνια ως μια ενιαία περίοδο. Εκείνο δε που την ενοποιεί είναι ότι στην διάρκειά τους εξελίσσεται μια επανάσταση, που δεν είναι άλλη από την απόπειρα ολοκλήρωσης της Μεγάλης ιδέας, αρχικώς με την απελευθέρωση της Μακεδονίας και της Ηπείρου, στη συνέχεια, με το πέρασμα στην άλλη πλευρά του Αιγαίου για την τελευταία πράξη, την χειραφέτηση του Ελληνισμού στον Πόντο και την Μικρά Ασία.

Η Μικρασιατική εκστρατεία, επομένως, που μέχρι και σήμερα η Αριστερά καταγγέλλει ως ‘ιμπεριαλιστική’, και διάφορες άλλες δυνάμεις αξιολογούν ως «τυχοδιωκτική» κρίνοντας ότι αποτελούσε ένα εγχείρημα έξω από τις υλικές δυνατότητες και τα μεγέθη του ελληνικού κράτους, υπήρξε καρπός μιας κινητοποίησης ολάκερου του ελληνισμού: Της συμμαχίας, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, των δυνάμεων του ευρύτερου ελληνισμού, με τις αντιολιγαρχικές δυνάμεις που δρούσαν μέσα στην κρατική επικράτεια.

Ξεκινάει με την επανάσταση του 1909, προχωράει με αποφασιστικότητα στην εσωτερική ανάταξη και στις νίκες των Βαλκανικών πολέμων, για να προσκρούσει από το 1915 και έπειτα στην ανάδυση και την αντίδραση του μικροελλαδισμού. Πυρήνας της αντιβενιζελικής παρατάξεως, οι ελίτ που διαμορφώθηκαν μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους, στήριζαν την ισχύ τους στον κρατικό του υδροκεφαλισμό και την παρασιτική υφή του, και γι’ αυτό συνέδεαν τα συμφέροντά τους με την «μικρή, πλην τίμια Ελλάδα».

Η αντίθεση ελληνισμού και μικροελλαδισμού αποτελεί και το ‘αρχιμήδειο σημείο’ του συγγραφέα, που του επιτρέπει να διαπιστώσει και τα βαθύτερα αίτια του Διχασμού. Ξεφεύγει έτσι από την επιφανειακή οπτική που προσεγγίζει την αντίθεση βενιζελικών και αντιβενιζελικών σε ιστορικό κενό, δίχως να την εντάσσει στη μεγαλύτερη διάρκεια, και να βλέπει την προϊστορία της στην ευρύτερη διαμάχη μεταξύ των δύο στρατηγικών –της Μεγάλης Ιδέας από την μία, της «Ελλάδας της Μελούνας» από την άλλη.

Η μεγάλη πλειοψηφία των σημερινών ιστορικών, εξάλλου, είτε κατασκευάζουν ‘αφηγήσεις’ συγκεντρώνοντας αποσπασματικά ιστορικά τεκμήρια σέ ένα δικό τους κολάζ, είτε πέφτουν θύμα της υπερεξειδίκευσής τους: παίρνουν ως σημείο αφετηρίας τους κάποιες ορισμένες ψηφίδες της μεγάλης ιστορικής εικόνας, και από αυτές προσπαθούν να καταστρώσουν ερμηνευτικά σχήματα για το όλον.

Ο Καραμπελιάς, αντίθετα, παραμένει ως προς αυτό κλασικός. Πραγματεύεται διεξοδικά τις ιστορικές πηγές, και χτίζει μεθοδικά μια σφαιρική ιστορική προσέγγιση:

Η αριστερά του τίποτα και το συμβάν της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου

Γιώργος Ρακκάς 

H στάση παρεμβάσεων εκπροσώπων όλης της αριστεράς (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και αριστερισμός) για το συμβάν της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου, είναι ενδεικτική της απελπισίας καθώς και της ιδεολογικής χρεοκοπίας που τους χαρακτηρίζει. 

Ορισμένοι, μάλιστα, έφτασαν και σε σημείο να υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση «έστησε» το γεγονός προκειμένου να δικαιολογήσει την αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια. 

Αυτού του τύπου η διαλεκτική είναι θαυματουργή και μπορεί να περιγράψει κάλλιστα πως ο άνθρωπος δύναται να περπατάει με το κεφάλι, και να σκέφτεται με τα πόδια. 

Όταν η αριστερά αυτή έχει επιλέξει ως αφετηρία μια εντελώς καταστροφική θέση, ότι στο πανεπιστήμιο δεν συμβαίνει «τίποτα», ότι δεν έχουν αναπτυχθεί σκληρές πολυεθνικές μαφίες που εκμεταλλεύονται το άσυλο, και δεν τίθεται θέμα ασφάλειας φοιτητών, καθηγητών, εργαζόμενων και πολιτών που βρίσκονται εντός ή πέριξ των χώρων του πανεπιστημίου τότε προφανώς είναι διατεθειμένος να ισχυριστείς ότι μέχρι και ο γάιδαρος πετάει για να κρατηθεί στη θέση αυτή. 

Η οποία προφανώς είναι ολότελα αντιδραστική: Το ζήτημα της ασφάλειας που τίθεται στα campus, υπονομεύει θεμελιώδη συνταγματικά, ανθρώπινα δικαιώματα (άρθρο 5, ελεύθερη ανάπτυξη και έκφραση της προσωπικότητας, δικαίωμα στη ζωή, την τιμή και την αξιοπρέπεια)· η παρουσία και η δράση των συμμοριών, ιδιωτικοποιεί χώρους εντός των πανεπιστημίων, καταπατά τη χρήση τους, εξοβελίζει την ακαδημαϊκή κοινότητα από ίδιο της το περιβάλλον, υπονομεύει το πανεπιστήμιο στην πρωταρχική εκπαιδευτική του λειτουργία, μεταβάλλοντάς το σε γκέτο. 

Σαλμάν Ρουσντί: Σε αναπνευστήρα ο συγγραφέας, ανίκανος να μιλήσει - Μπορεί να χάσει το μάτι του

Του Γιώργου Ρακά

Ο φετβάς για τον Σαλμάν Ρούσντι εκδόθηκε το 1989, από τον ανώτατο θρησκευτικό ηγέτη του Ιράν, Αγιατολάχ Χομεϊνί. 

Ελάχιστοι τότε πρόσεξαν τη σημειολογία ενός Φετβά που εκδόθηκε στο Ιράν, αφορούσε έναν Ινδό, και καλούσε για την δολοφονία του επειδή δημοσίευσε ένα μυθιστόρημα στο Λονδίνο --στη "γη των απίστων". 

Ωστόσο η έκδοσή του διατύπωνε μια στροφή: Έδειχνε ότι πλέον ο ριζοσπαστικός ισλαμισμός δεν δεχόταν την μέχρι τότε διάκριση μεταξύ της επικρατείας των πιστών και εκείνης των απίστων, και αξίωνε παγκόσμια εφαρμογή του θεϊκού νόμου. 

Τι άλλο εξέφραζε αυτή η στροφή αν όχι μια πρόθεση επέκτασης, την ανάδυση ενός σχεδίου παγκόσμιας (έστω πολιτιστικής) κυριαρχίας; 

Κι όμως, το γεγονός αυτό θάφτηκε τότε κάτω από έναν κακοφορμισμένο αντι-ιμπεριαλισμό, ο οποίος δεν πατούσε πια στις υγιείς βάσεις ενός αιτήματος για ένα διεθνές σύστημα που θα επέτρεπε στα μικρά και απειλούμενα έθνη να βρούν το δρόμο για την αυτοδιάθεσή τους. Αλλά σε ένα αίσθημα μνησικακίας, που έλεγε ότι αφού τα εγχειρήματα της αριστεράς προσέκρουσαν στην ξέρα της ιστορίας (1989), τότε οι βάρβαροι "ήσαν μια κάποια λύσις".

Η πρόθεση αυτή δεν αφορούσε μόνον τον σιιτισμό. Το διαπιστώσαμε αυτό μερικά χρόνια μετά, με τα επεισόδια που ακολούθησαν την δημοσιοποίηση των σκίτσων του Μωάμεθ στη Δανία, και τις δολοφονικές επιθέσεις στο Σαρλί Εμπντό.     

Χθές, τριάντα τρία χρόνια μετά την έκδοση του Φετβά, οι βουλές του εκτελέστηκαν. Ο Ρούσντι δέχθηκε δολοφονική επίθεση από άγνωστο, ο οποίος του κατάφερε 10-15 μαχαιριές, μια από την οποία στο λαιμό. 

Βιαστές και κακοποιητές μεγαλόσχημοι σε μια πόλη που «ποτέ δεν κοιμάται»

Ανακοίνωση της Δημοτικής Παράταξης Μένουμε Θεσσαλονίκη

Όπως περίτρανα κατέδειξαν τα περιστατικά του Στάθη Παναγιωτόπουλου, αλλά και εκείνο του βιασμού της 24χρονης από μια παρέα παραγόντων της εστίασης και γόνων μεγαλοεπιχειρηματιών σε πολυτελές ξενοδοχείο στα δυτικά της πόλης, το «ψάρι στην Θεσσαλονίκη βρωμάει από το κεφάλι». Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κουλτούρα ασυδοσίας που αποδεικνύεται ιδιαίτερα δημοφιλής μεταξύ των τοπικών ελίτ –του θεάματος, της διασκέδασης, του επιχειρείν– και η οποία θρέφεται από το καθεστώς ατιμωρησίας που έχει διασφαλίσει για την ζωή της. Η κουλτούρα αυτή έχει ενισχυθεί θεαματικά τις τελευταίες δεκαετίες, καθώς η πόλη βάφτισε μοντέλο ανάπτυξης μια βιομηχανία διασκέδασης που ήθελε να μεταβάλει κάθε Σαββατοκύριακο στις «τελευταίες ημέρες της Πομπηίας».

Είναι η περιβόητη «Θεσσαλονίκη που ποτέ δεν κοιμάται», και οι επισκέπτες την προτιμούν, γιατί, όπως είπε κι ένας δήμαρχός της, «έρχονται για να βγάλουν γούστα».

Κρίση της παγκοσμιοποίησης και άλμα προς την ψηφιοποίηση

Θα το έχουν προσέξει και οι Έλληνες τηλεθεατές· οι διαφημίσεις για την έλευση του δικτύου διασύνδεσης 5G στην Ελλάδα είναι καταιγιστικές και στους δικούς μας τηλεοπτικούς δέκτες.

Του Γιώργου Ρακκά 

Η νέα αυτή τεχνολογία πλασσάρεται από τους μεγάλους παρόχους ως ένα νέο εργαλείο ελευθερίας. Προσφέρει δυνατότητες διασύνδεσης θεαματικά ανώτερες από κάθε άλλη προηγούμενη, διευκολύνοντας έτσι την έλευση νέων πραγματικοτήτων στην ίδια μας την καθημερινότητα: Αυτόματη κατεύθυνση των οχημάτων μέσω διαδικτύου, γυαλιά εικονικής πραγματικότητας, δυνατότητα απανταχού παρουσίας των ψηφιακών αναπαραστάσεων μέσα στο πεδίο του πραγματικού. Παραθέτουμε την απομαγνητοφώνηση από το σπηκάζ μιας τέτοιας διαφήμισης, που μεταδίδει χαρακτηριστικά τον αποκαλυψιακό τόνο που οι εταιρείες δίνουν στην χρήση αυτής της νέας τεχνολογίας: 

«Πώς θα μας βοηθήσει το [ ] 5G, να ξανασχεδιάσουμε τον κόσμο από την αρχή; Σίγουρα είναι επανάσταση. Δεν θα μπορούσε κάποιος να οραματιστεί 30 χρόνια πίσω τις αλλαγές που μπορεί να φέρει μια τεχνολογία σαν το 5G.  Θα μπορέσει να βοηθήσει στην αποκρισιμότητα των αυτοοδηγούμενων οχημάτων. Φανταστείτε, λοιπόν, ότι έχουμε έναν ξεναγό στην κορυφή της Θήρας με ένα drone πιθανώς και αυτό μεταφέρεται στην τάξη. Να πραγματοποιούνται χειρουργεία εξ αποστάσεως. Να γίνεται μια συναυλία στη Νέα Υόρκη, οι ίδιοι μουσικοί θα μπορούν να έρχονται στον χώρο που εμείς έχουμε δημιουργήσει σαν ψηφιακό περιβάλλον. Οτιδήποτε είναι διαθέσιμο κάπου, είναι διαθέσιμο και σε όλη τη Γη. Ελάτε να ανακαλύψουμε» 

Μια υπενθύμιση... επί των ΜΚΟ και του μεταναστευτικού

του Γιώργου Ρακκά

Επειδή λόγω της 'υπόθεσης Λιγνάδη' οι ΜΚΟ, μπαίνουν και πάλι στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, αλλά και επειδή οι εξελίξεις με την πολιτική Μηταράκη επαναφέρουν και πάλι στο προσκήνιο το ίδιο το μεταναστευτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα μας, αποκτάει ιδιαίτερη επικαιρότητα η ανάλυση που είχε γίνει στην «Βιομηχανία της Αλληλεγγύης» --το βιβλίο μου που εκδόθηκε πέρυσι τον Μάρτιο-- επί των ζητημάτων που συζητούνται αυτές τις μέρες.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση: Το πρόβλημα με τις ΜΚΟ δεν είναι ότι είναι... ΜΚΟ (κανείς, πιστεύω δεν θα είχε αντίρρηση για την δράση ΜΚΟ που συνεισφέρουν θετικά στη χώρα, και στην κοινωνία, σε πολλά και διάφορα πεδία, όπως είναι η αποκέντρωση, η αναβάθμιση των οικοσυστημάτων, η ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, η ενίσχυση της παραγωγής, η αντιμετώπιση των νέων μορφών φτώχειας, η ανεργία, η υλοποίηση μιας μεταναστευτικής πολιτικής, ακόμα, που καθορίζεται δημοκρατικά από το εκάστοτε κράτος, έχει την συναίνεση της κοινωνίας, και δεν έχει τα χαρακτηριστικά της οργανωμένης, μαζικής εγκατάστασης που έχει σήμερα κ.λπ.).

Το πρόβλημα είναι οι συγκεκριμένες ΜΚΟ, που ασχολούνται με το μεταναστευτικό εν είδει 'ανθρωπιστικής βιομηχανίας', σε καθεστώς αδιαφάνειας και με έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης από την κοινωνία. Με συνέπεια πρώτον να έχουν χάσει πολλά από τα αρχικά πολύ ουσιαστικά τους χαρακτηριστικά (έμφαση στην εθελοντική συμμετοχή, επαφή και συσχέτιση με τις κοινωνικές ανάγκες, ανεξαρτησία από τα κέντρα εξουσίας)· και δεύτερον να έχουν μεταβληθεί σε έναν κανονικό κρίκο 'logistics' μιας τεράστιας και ανεξέλεγκτης μετακίνησης πληθυσμών που αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες, αποδυναμώνει την συνοχή τους, και προκαλεί πολύ βαθιές πολιτιστικές συγκρούσεις στις «χώρες προορισμού». Αυτό είναι το κοινωνικό κόστος μιας πολιτικής στηρίζεται από συγκεκριμένα, υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, παράγει πλούτη και κέρδη για μια μειοψηφία, την ίδια στιγμή που αποσταθεροποιεί κοινωνίες ολόκληρες.