Μια υπενθύμιση... επί των ΜΚΟ και του μεταναστευτικού

του Γιώργου Ρακκά

Επειδή λόγω της 'υπόθεσης Λιγνάδη' οι ΜΚΟ, μπαίνουν και πάλι στο επίκεντρο της δημόσιας συζήτησης, αλλά και επειδή οι εξελίξεις με την πολιτική Μηταράκη επαναφέρουν και πάλι στο προσκήνιο το ίδιο το μεταναστευτικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει η χώρα μας, αποκτάει ιδιαίτερη επικαιρότητα η ανάλυση που είχε γίνει στην «Βιομηχανία της Αλληλεγγύης» --το βιβλίο μου που εκδόθηκε πέρυσι τον Μάρτιο-- επί των ζητημάτων που συζητούνται αυτές τις μέρες.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση: Το πρόβλημα με τις ΜΚΟ δεν είναι ότι είναι... ΜΚΟ (κανείς, πιστεύω δεν θα είχε αντίρρηση για την δράση ΜΚΟ που συνεισφέρουν θετικά στη χώρα, και στην κοινωνία, σε πολλά και διάφορα πεδία, όπως είναι η αποκέντρωση, η αναβάθμιση των οικοσυστημάτων, η ανάδειξη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, η ενίσχυση της παραγωγής, η αντιμετώπιση των νέων μορφών φτώχειας, η ανεργία, η υλοποίηση μιας μεταναστευτικής πολιτικής, ακόμα, που καθορίζεται δημοκρατικά από το εκάστοτε κράτος, έχει την συναίνεση της κοινωνίας, και δεν έχει τα χαρακτηριστικά της οργανωμένης, μαζικής εγκατάστασης που έχει σήμερα κ.λπ.).

Το πρόβλημα είναι οι συγκεκριμένες ΜΚΟ, που ασχολούνται με το μεταναστευτικό εν είδει 'ανθρωπιστικής βιομηχανίας', σε καθεστώς αδιαφάνειας και με έλλειμμα δημοκρατικής νομιμοποίησης από την κοινωνία. Με συνέπεια πρώτον να έχουν χάσει πολλά από τα αρχικά πολύ ουσιαστικά τους χαρακτηριστικά (έμφαση στην εθελοντική συμμετοχή, επαφή και συσχέτιση με τις κοινωνικές ανάγκες, ανεξαρτησία από τα κέντρα εξουσίας)· και δεύτερον να έχουν μεταβληθεί σε έναν κανονικό κρίκο 'logistics' μιας τεράστιας και ανεξέλεγκτης μετακίνησης πληθυσμών που αποσταθεροποιεί τις κοινωνίες, αποδυναμώνει την συνοχή τους, και προκαλεί πολύ βαθιές πολιτιστικές συγκρούσεις στις «χώρες προορισμού». Αυτό είναι το κοινωνικό κόστος μιας πολιτικής στηρίζεται από συγκεκριμένα, υπερεθνικά κέντρα εξουσίας, παράγει πλούτη και κέρδη για μια μειοψηφία, την ίδια στιγμή που αποσταθεροποιεί κοινωνίες ολόκληρες.

Το γεγονός ότι οι ΜΚΟ έχουν επιλέξει να διεκπεραιώσουν μεγάλο μέρος αυτής της πολιτικής --επί της ουσίας λειτουργούν σαν το υπερεθνικό, ιδιωτικό της «υπουργείο»-- αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειές της, έχει προκαλέσει την τεράστια κοινωνική απονομιμοποίησή τους (όπως επιβεβαίωσε και πρόσφατη δημοσκόπηση όπου οι ΜΚΟ ήρθαν τελευταίες στο σχετικό ερώτημα περί εμπιστοσύνης σε θεσμούς).

Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουν για την απίστευτη κοινωνική τους αναλγησία, που αποδεικνύει εξ άλλου πως πλέον ο ανθρωπισμός τους είναι σε μεγάλο βαθμό προσχηματικός. Δυστυχώς, και όπως γίνεται σε τέτοιες καταστάσεις, ο χαρακτήρας αυτός που επιβεβαιώνεται «ως επί το πλείστον», διασύρει και τις εξαιρέσεις που υπάρχουν, και λειτουργούν με σωστό τρόπο.

Για την εμπλοκή, τώρα, οργανώσεων (απομένουν να κατονομαστούν συγκεκριμένα, όπως και το γιατί δεν διερευνήθηκαν οι υποψίες που υπήρχαν κ.λπ.) στα συγκεκριμένα περιστατικά, είναι απόρροια του καθεστώτος ευρύτερης αδιαφάνειας που λειτουργεί το όλο σύστημα:Δεν υπάρχει καμία εποπτική διαδικασία, κανένας ελεγκτικός μηχανισμός αποτροπής τέτοιων συμβάντων, όπως δεν υπάρχει ευρύτερα, καμία δικλείδα ασφαλείας για να αποτραπεί το ενδεχόμενο εμπλοκής ξένων κρατών & μυστικών υπηρεσιών, (παρα) κέντρων εξουσίας, ή απλών περιστατικών διαφθοράς και κατάχρησης των πόρων...

ΠΗΓΗ:Giorgos Rakkas

Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com