Κυβέρνηση Alex Τσίπρα:

Του Νίκου Καραμπάση 

1. Υπογραφή τρίτου μνημονίου (12/7/2015, ν. 4336/2015, 86 δισ. ευρώ) – επέβαλε ~700 εφαρμοστικούς νόμους λιτότητας, υποτάσσοντας την εργατική τάξη σε εξωτερική πίεση και ενισχύοντας κεφαλαιακή συσσώρευση.

2. Αύξηση ΦΠΑ από 13% σε 23% (Ιούλιος 2015, ν. 4336/2015) – αύξησε το κόστος ζωής 5-7%, επιβαρύνοντας την εργατική τάξη και μεταφέροντας το βάρος της κρίσης σε προλετάριους.

3. Αύξηση ΦΠΑ σε 24% (Μάιος 2016, ν. 4446/2016) – πληθωρισμός ~6%, μειώνοντας το διαθέσιμο εισόδημα των εργαζομένων και ενισχύοντας τα κέρδη του κεφαλαίου.

4. Κατάργηση μειωμένου ΦΠΑ σε νησιά (2015-2018) – αύξησε το κόστος ζωής 5-10%, πλήττοντας τις τοπικές οικονομίες υπέρ συμφερόντων ξένου κεφαλαίου.

5. Αύξηση ΕΦΚ καυσίμων (0,67€→0,70€/λίτρο, 2016) – αύξησε μεταφορικά ~10%, πιέζοντας τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα.

6. Αύξηση ΕΦΚ καπνού/αλκοόλ (Μάιος 2016) – έσοδα ~500 εκατ.€, που ενίσχυσαν τη δημοσιονομική εξουσία του κράτους χωρίς ουσιαστική ελάφρυνση των φτωχών.

7. Αύξηση φόρων τσιγάρων/καφέ/μπύρας (Μάιος 2016) – αύξησε κατανάλωση ~8%, επιβαρύνοντας την εργατική τάξη.

8. Φόρος πολυτελούς διαβίωσης (ν. 4446/2016) – ~100 εκατ.€, με περιορισμένη επίδραση στο μεγάλο κεφάλαιο, περισσότερο συμβολικός.

9. Αύξηση φόρου επιχειρήσεων 26%→29% (ν. 4446/2016) – επιβάρυνε ΜΜΕ ~15%, μεταφέροντας εισόδημα σε τράπεζες και κρατικό μηχανισμό.

10. Αύξηση φόρου εισοδήματος πάνω από 20.000€ (Μάιος 2016) – συντελεστής 29%, πλήττοντας τη μεσαία τάξη και διατηρώντας συγκεντρωμένο πλούτο.

Η ΔΗΜΙΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ, ΤΑ ΕΛΤΑ, ΤΟ ΥΠΕΡΤΑΜΕΙΟ ΚΑΙ ΟΙ ΕΘΘΥΝΕΣ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΝΔ

Του Μανώλη Κοττάκη 

Η κυβέρνηση επιχείρησε να περάσει στην «αντεπίθεση» στο θέμα των ΕΛ.ΤΑ., υπενθυμίζοντας ότι η δημόσια περιουσία, μεταξύ της οποίας και οι ΔΕΚΟ, εκχωρήθηκε στο Υπερταμείο επί ΣΥΡΙΖΑ ως ενέχυρο για το χρέος.

Πράγματι αυτό ισχύει, αλλά δεν είπε όλη την αλήθεια.

Η εξέλιξη αυτή ήταν απαίτηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο πρώτος αποδέκτης της ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Είπε «όχι» και αυτό το «όχι» του μαζί με μερικά άλλα ήταν η αιτία που δεν κατάφερε να έχει προεδρική πλειοψηφία τον Δεκέμβριο του 2014 και να εξαντλήσει την τετραετία. Αν είχε πει «ναι», θα έτρεχαν να του βρουν τους εκλέκτορες για τον Πρόεδρο οι Γερμανοί, που λέει ο λόγος. Είπε «όχι» και δεν του έκλεισαν την πέμπτη αξιολόγηση για διαφορά 500 εκατ. ευρώ – 1 δισ. ευρώ στα προτεινόμενα μέτρα.

Αυτά δεν τα λέει η κυβέρνηση. Της είναι αρκετά εύκολο και ακριβές να κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος έδωσε «ηρωική» μάχη να οριστεί ως έδρα του Υπερταμείου η Αθήνα αντί του Λουξεμβούργου), αλλά εξαιρετικά δύσκολο να επαινεί τον Σαμαρά. Κατανοητό γιατί.

Επίσης, της είναι εύκολο να ισχυρίζεται πως η συζήτηση για την ιδιωτικοποίηση του νερού άρχισε με την εκχώρηση της ΕΥΔΑΠ και της ΕΥΑΘ στο Υπερταμείο επί ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αποκρύπτει ότι αυτό είναι πρακτικά αδύνατον, καθώς το Συμβούλιο της Επικρατείας με μια ιστορική απόφαση επί προεδρίας του Σωτήρη Ρίζου διακήρυξε ότι το νερό είναι δημόσιο αγαθό και δεν ιδιωτικοποιείται.

Αφού λοιπόν ξεμπερδέψαμε με το παρελθόν και επαναλάβαμε ότι πράγματι η εμβάθυνση της αποικιοκρατίας ήταν έργο ΣΥΡΙΖΑ επί υπουργίας Ευκλείδη Τσακαλώτου και πρωθυπουργίας Αλέξη Τσίπρα, ας έρθουμε στο σήμερα. 

Ten Years After…

Ευγενία Σαρηγιαννίδη

05/08/2025

Αν ο μη γένοιτο ερωτηθώ για τους τόπους, τα γεγονότα, τις γενοκτονίες, τα πρόσωπα
θα ισχυριστώ πως δεν ήξερα τίποτα.
Θα αποκριθώ πως προσωπικά δεν γνωρίζω καθόλου τι έγινε.
Ήμουν στο δρόμο.
Ήρθα μετά.
Η φωτιά είχε σβήσει.
Το auto da fé είχε κλείσει τον κύκλο του.
Ο αυτόχειρας είχε γίνει αγνώριστος.
Αν η μνήμη έχει σάρκα και οστά,
τα οστά είχαν μείνει στον τόπο.
Η σάρκα είχε γίνει καπνός.

[…]

Αν ερωτηθώ για την ώρα,
εν πρώτοις θα πω πως την ήξερα.
Ήταν η ώρα πάνω κάτω του πανικού της αυγής.
Της σιωπής που ποτέ δεν γίνεται τίποτα.
(Μα μπορεί το ποτέ και το τίποτα να χαλάσουν τον κόσμο).
Του πανδαιμόνιου από πιάτα που σπάζουν στο μινόρε της αυγής
που δεν έρχεται.
Των καφέ που ‘χουν κλείσει.
Ούτως ειπείν, της νυχτερινής ταραχής σε λιμνάζοντα ύδατα,
στους ομόκεντρους φθίνοντες κύκλους
σε ακύμαντο τέλμα,
με την φόρα πέτρας για πέταμα,
έτσι, μόνο και μόνο για να κουνηθούν τα νερά.

Ίσως, η ώρα και για σάλτο μορτάλε,
ισοδύναμο με το άλμα της ωραίας χορεύτριας
από το παράθυρο στην φωτιά
όπου έλιωνε ήδη ο κουτσός μολυβένιος στρατιώτης.

Απόσπασμα από το ποίημα «Auto da fé», Γιάννης Παπαμιχαήλ

Τον Ιούλιο του 2015, στη στήλη «Συν-δια-μόρφωση» της εφημερίδας «Ποντιακή Γνώμη», είχα δημοσιεύσει ένα άρθρο με τίτλο «Μικρές (αν)αγγελίες επικείμενων θανάτων». Είχε μόλις προηγηθεί η αυτοπυρπόληση (Ιούνιος 2015) ενός συνταξιούχου δημοσιογράφου κάποιας τοπικής εφημερίδας της Πελοποννήσου, του Η.Φ., 78 ετών. Το άρθρο ξεκινούσε με το ιδιόχειρο σημείωμα που είχε αφήσει: «Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την οικονομική ανέχεια. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μου. Δεν βλέπω καμία ελπίδα. Σας αποχαιρετώ.»

Πέρασαν δέκα χρόνια… Ξανά εδώ… Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Έρχεται για μία ακόμα φορά η επικαιρότητα με ομοιότητες και αναλογίες να διαταράξει τη θερινή ραστώνη: η Αύρα Γρηγορίου, δημοσιογράφος, 67 ετών, αυτοπυρπολείται το πρωί της Τετάρτης 30 Ιουλίου 2025 στην Αίγλη Ζαππείου, υπενθυμίζοντάς μας πως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και αν ακόμα οι άνθρωποι περιφρονούν την ιστορία, εκείνη δεν τους περιφρονεί καθόλου και γι’ αυτό θα τους θυμίζει διαρκώς όλα εκείνα που προσπαθούν να ξεχάσουν.

Δεν αυτοκτόνησε η Αύρα, τη δολοφόνησαν

Του Ανδρέα Ρουμελιώτη 

ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΡΕΛΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝΕ, ΤΗΝ ΤΡΕΛΑΝΑΝ. Άμα δεν τρελαινόταν, δεν θα τολμούσε. 

ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ, θα έγραφα ότι τη δολοφόνησε το κράτος.

ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ, θα έλεγα ότι τη δολοφόνησε ο καπιταλισμός.

ΑΝ ΗΜΟΥΝΑ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΟΣ, πολύ εύκολα θα έγραφα πως την τρέλανε και τη δολοφόνησε το γ@μημένο το Σύστημα.

ΑΜΑ ΗΜΟΥΝΑ λίγο ΑΡΙΣΤΕΡΙΣΤΗΣ, θα έγραφα με σπρέι στους τοίχους των Εξαρχείων και στον Λευκό τον Πύργο ότι τη δολοφόνησε ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΚΥΝΙΚΟΣ, δεν θα γινόμουνα χάλια ψυχολογικά, όπως και τ’ άλλα παιδιά από την «Ε», με ενοχές ότι εμείς φταίμε γιατί την αφήσαμε μόνη στα δύσκολα, κι ας μη το ομολογούσε.

Η ΑΥΡΑ ΔΕΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ, ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΕ!

ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΑΚΡΑΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ – ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ και όχι ιδιωτική-προσωπική υπόθεση απελπισίας.

ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΟΛΥ ΣΚΛΗΡΗ, ΔΗΜΟΣΙΑ και ΕΣΧΑΤΗ, δοκιμασμένη σε αρχαιοελληνικό δράμα, η οποία επιζητά και τη δημοσιότητα που της αναλογεί και ας μη συνοδεύεται πάντα από προκήρυξη που να (ξανα)περιγράφει τα αυτονόητα, δηλαδή ότι ξαναζούμε στο 2012, αλλά από ένα ψέλισμα: «Δεν έχω ούτε να φάω»…

ΠΡΩΙ-ΠΡΩΙ ΣΤΗΝ ΑΙΓΛΗ ΤΟΥ ΖΑΠΕΙΟΥ, για να μπορέσει ο -φερόμενος ως- Πρόεδρος της Δημοκρατίας να συγχαρεί τη φρουρά του που την κατάβρεξε.

Η ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ, ΟΠΩΣ KAI ΣΤΟ «ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ» του Φίλιπ Ροθ: η εικόνα των αυτοπυρπολημένων ανθρώπων στις ειδήσεις στιγματίζει την κόρη τού βασικού ήρωα για όλη της τη ζωή.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΑΥΤΟΠΥΡΠΟΛΗΘΗΚΑΝ προστρέξαμε, όπως έγινε με την Αύρα, να πούμε ότι ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΕ;

ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΑΚΗ, τον φοιτητή της Γεωλογίας από την Κέρκυρα, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 1970 στη ΓΕΝΟΒΑ σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία στην Ελλάδα;

Η αυτοπυρπόληση αυτή είναι το έσχατο πολιτικό κήρυγμα.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Το σώμα που πυρπολείται στο κέντρο της πρωτεύουσας δεν είναι μια μεμονωμένη πράξη απόγνωσης. Είναι η ίδια η εικόνα της πολιτικής μας εξουθένωσης. Η αυτοπυρπόληση της 67χρονης δημοσιογράφου στην Αίγλη Ζαππείου δεν είναι ατύχημα ούτε «τραγικό περιστατικό» όπως το αποκαλούν οι επίσημες ανακοινώσεις. Είναι το κατηγορητήριο μιας κοινωνίας που απέβαλε τη δυνατότητα της αλληλεγγύης και κράτησε μόνο τον σκελετό του θεάματος. Η πόλη, γεμάτη φώτα και κλιματισμένους χώρους πολιτισμού, παρακολουθεί ένα σώμα να γίνεται δάδα και δεν έχει τίποτα να πει.

Η κρατική διαχείριση της φτώχειας και της μοναξιάς έγινε ένα νέο είδος πειθαρχίας, όπου ο αδύναμος δεν είναι πλέον κοινωνικός πολίτης, αλλά βιολογικό κατάλοιπο. Η φράση της γυναίκας, «δεν είχα ούτε να φάω», είναι η πιο ειλικρινής πολιτική δήλωση που ακούστηκε στην Αθήνα τα τελευταία χρόνια. Η πράξη της διαλύει την ψευδαίσθηση ενός κράτους πρόνοιας που υπάρχει μόνο ως αφήγημα στα δελτία τύπου και στους επικοινωνιακούς λόγους. Το πολιτικό καθεστώς μετατρέπει την επιβίωση σε διαπραγματεύσιμο αγαθό, αφήνοντας το πιο ανθρώπινο αίτημα — «να μπορώ να ζήσω» — να καταλήγει σε φλόγα.

Στην ορθόδοξη μνήμη, η φωτιά είναι πάντοτε διπλή: κάθαρση και κρίση. Ο Χριστός είπε «πῦρ ἦλθον βαλεῖν ἐπὶ τὴν γῆν» (Λουκ. 12:49). Όμως εδώ δεν πρόκειται για τη φλόγα της αγάπης, αλλά για την πυρκαγιά μιας κοινωνίας που έχει ήδη αποσυντεθεί. Όταν το κοινωνικό σώμα δεν μπορεί να δώσει ένα κομμάτι ψωμί σε εκείνον που το υπηρέτησε δεκαετίες μέσα από τη δημοσιογραφία, τότε δεν έχει αποτύχει απλώς, έχει μετατραπεί σε μηχανισμό που αποβάλλει τους ανθρώπους σαν περιττή ύλη. Το «ἐν ἐλαχίστοις τούτοις» (Ματθ. 25:40) δεν είναι πια ρήση, αλλά ειρωνεία.

Την έλεγαν Αύρα...

Κώστας Πατλακίδης

Έχει μεγάλη διαφορά η είδηση «Αυτοπυρπολήθηκε μια 67χρονη» από το «Αυτοπυρπολήθηκε η Αύρα Γρηγορίου, δημοσιογράφος, επειδή δεν είχε να φάει». Δεν έχει;

Γιατί η δεύτερη είδηση μας συνδέει με την πραγματικότητα, που είναι μια πολιτική πράξη, επί της ουσίας. Μας συνδέει με τον Δημήτρη Χριστούλα και την πλατεία Συντάγματος το 2012, αλλά και με παλαιότερους, όπως ο Κώστας Γεωργάκης που αυτοπυρπολήθηκε σε πλατεία της Γένοβας το 1970 καταγγέλλοντας την Χούντα....

_____***_____

Κλεμάνς Ζαβιτσάνου

-Δεν ανήκε στο βαρύ δημοσιογραφικό πυροβολικό που συναγελάζεται με τα γκουβέρνα και τα επιχειρηματικά λόμπι και αποτελεί βασική παρουσία σε δεξιώσεις και ομιλίες και σε thin tank που διαμορφώνουν απόψεις και πολιτική.

-Δεν βρέθηκε μαζί τους σε κότερα και σε λαμπερά γκαλά.

-Δεν έγινε έμμισθη σύμβουλος υπουργών. 

-Δεν μπήκε το όνομά της σε καμία λίστα Πέτσα. 

-Δεν βρέθηκε να καταθέτει εκατομμύρια σε μαύρες σακούλες στις τράπεζες και με βίλες στην Ελβετία και στο Μονακό.

Πέθανε κραυγάζοντας "δεν έχω να φάω".

Αν μια γυναίκα με τέτοιο βιογραφικό "Εθνος", "Γυναίκα", "Ερτ","Οικ.Ταχυδρόμος" "Ελ.Τύπος", "Ελευθεροτυπία"....καίγεται ζωντανή στην καρδιά της Αθήνας, κάτι έχει καεί μέσα σε όλους μας.

Η ΕΣΗΕΑ αντί να έχει βγει στα κάγκελα και να κραυγάζει περιορίζεται στα τυπικά συλλυπητήρια, τα μέσα σιωπούν ένοχα, ελάχιστοι συνάδελφοί της, παρ ότι εργάστηκε σε πάρα πολλά έντυπα μέσα, αναφέρθηκαν σ ένα τόσο τραγικό γεγονός. 

Διαβάζω παντού πως είχε "ψυχολογικά προβλήματα" και με αυτό το στίγμα "γραφικός ή προβληματικός" ξεμπερδεύουν.

Ποιος άνθρωπος που βιώνει αστεγία και πείνα δεν αποκτά ψυχολογικά προβλήματα?. 

Ζούμε στις κοινωνίες που όποιος -όπως αναφέρουν έντυπα μέσα ενημέρωσης και συνάδελφοί της που την γνώριζαν- " Στην πορεία της ζωής της επέλεξε να διαβεί δύσβατα μονοπάτια με γνώμονα τις αρχές και τα πιστεύω της, τα οποία συχνά προπορεύονταν της εποχής της", επιλέγει αυτό το μονοπάτι καταλήγει μόνος, περιθωριακός, ένα ακόμα δείγμα στο περιθώριο στατιστικού σφάλματος.

____****____

Έλενα Μηλιώτη

Κανείς δεν ασχολήθηκε με την 67χρονη γυναίκα που αυτοπυρπολήθηκε προχθες στο προαύλιο της Αίγλης Ζαπείου λέγοντας «δεν έχω να φάω». Πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων, αν πέρασε καν. 

Μέχρι σήμερα που ο Γιαννης Παντελάκης έκανε μια συγκλονιστική αναρτηση ανακοινώνοντας τον θάνατό της και αποκαλύπτοντας οτι επρόκειτο για δημοσιογράφο, καλή συνάδελφό του, στην Ελευθεροτυπία, την Αύρα Γρηγορίου. 

Η ανάρτηση του κ. Γιάννη Παντελάκη:

Οι Έλληνες συντηρητικοί πιστεύουν ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης διέλυσε την Αριστερά στις εκλογές του 2023 συρρικνώνοντάς την στο 17%. Η αλήθεια είναι ότι την Αριστερά όπως τη γνωρίζαμε τη διέλυσε ο Αλέξης Τσίπρας σε εκείνη τη σύσκεψη στο Προεδρικό Μέγαρο για να την καταστήσει μέρος του ελληνικού δικομματικού συστήματος.

Άποψή μου: Και ο πρωθυπουργός και ο Αλέξης ψάχνουν να δώσουν απαντήσεις σε ερωτήματα που έχουν λήξει και δεν απασχολούν την ευρύτερη κοινωνία. Η απάντηση στα ερωτήματά τους βρίσκεται στον πυρήνα του 62% του δημοψηφίσματος, ο οποίος τόλμησε μέσα σε μία θάλασσα προπαγάνδας να προφέρει τη λέξη «Όχι» ρισκάροντας. 

Του Μανώλη Κοττάκη 

Μελέτησα τα πρακτικά του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών που διεξήχθη αμέσως μετά το δημοψήφισμα (τα αποκάλυψαν το Σάββατο τα «Νέα»). Δεν ήταν τόσο ενδιαφέροντες οι διάλογοι όσο εκείνοι που έγιναν στο ίδιο κτίριο, στο γραφείο του Προέδρου, μεταξύ του Χρήστου Σαρτζετάκη, του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, του Ανδρέα Παπανδρέου, του Χαρίλαου Φλωράκη και του Λεωνίδα Κύρκου τον Νοέμβριο του 1989, στο πλαίσιο των διερευνητικών εντολών, για να καταλήξουμε στη συγκρότηση της οικουμενικής κυβέρνησης Ζολώτα, αλλά είναι πάντως ένα αξιοσημείωτο κείμενο. 

Δεν είναι, όμως, ένα ιστορικό κείμενο. Ιστορικό είναι για την εσωκομματική ιστορία της Αριστεράς, για την προσωπική υστεροφημία ή μη του Τσίπρα και για την τελική μετακίνηση του κόμματος που λεγόταν τότε ριζοσπαστικό από το αντισύστημα στο βαθύ σύστημα. Εντός του οποίου έκανε ιδιωτικοποιήσεις και περιέκοψε συντάξεις. Τις μεταρρυθμίσεις που θα έκανε δηλαδή ένα νεοφιλελεύθερο κόμμα και θα χειροκροτούσαν ασμένως ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Στέφανος Μάνος. 

Από αυτή την άποψη, ναι, τα πρακτικά της σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών είναι ένα ενδιαφέρον πολιτικό κείμενο. Δείχνει πως ένας πολιτικός σχηματισμός που ηγεμόνευε ιδεολογικά από τη Μεταπολίτευση αλλά στην πράξη εκινείτο στις παρυφές του πολιτικού συστήματος και διεκδίκησε τις εκλογές του 2012 με τη δήλωση Τσίπρα στη Στάη «το νόμισμα δεν είναι φετίχ», έφτασε το καλοκαίρι του 2015 να ομολογεί πίσω από τις κλειστές πόρτες του Προεδρικού Μεγάρου ότι «η ρήξη με το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι επιλογή». Και ότι δεν υπάρχει εκείνος… ο άλλος δρόμος που συνήθως μας έλεγαν για να μας εντυπωσιάσουν. Δείχνει επίσης και στο σημείο που ο πρώην πρωθυπουργός ομολόγησε ότι «δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις» ότι δικαιώνεται πανηγυρικά η φράση που είδα πρόσφατα σε μία ασήμαντη ξένη ταινία: «Προοδευτικός είναι αυτός που ονειρεύεται έναν κόσμο που είναι πολύ τεμπέλης για να τον φτιάξει!»

Τα πρακτικά του 2015 έχουν αξία, λοιπόν, αν μπορεί να το κατανοήσει αυτό και ο αστικός κόσμος τής από εδώ πλευράς, γιατί από την ανάγνωσή τους προκύπτει ότι ο Αλέξης Τσίπρας ουσιαστικά χρησιμοποίησε το δημοψήφισμα για να κάνει ρήξη με το κόμμα του και μάλιστα με την τάση που τον έκανε αρχηγό το 2007 (το αριστερό ρεύμα) και όχι με την Ένωση, ώστε να το μετατρέψει στον έναν από τους δύο πόλους του ελληνικού πολιτικού συστήματος.

ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΔΩΝ

Του Οδυσσέα Ελευθερόπουλου

Μέρος 1ο

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗ - ΚΑΒΑΛΑ

.

Σε ανάρτησή της 8ης Μαρτίου έγραψα για την προσπάθεια των Μητσοτάκηδων να διασφαλίσουν την καρέκλα του φύλαρχου της αποικίας μετά την ατυχία τους να εκλεγεί πρόεδρος των ΗΠΑ ο Τραμπ. Μία σωρεία αποκαλύψεων από τις ΗΠΑ περί της …"εντιμότητας" της οικογένειας θα ήταν υπεραρκετές να τους στείλουν όλους στον Κορυδαλλό, χωρίς να μπορεί να τους σώσει ούτε η "ανεξάρτητη" δικαιοσύνη.

.

Για την διάσωσή της η φαμίλια έκανε το μόνο που ξέρει να κάνει καλά, δηλαδή να επιδεικνύει ΔΟΥΛΙΚΟΤΗΤΑ στους ξένους. Ο Κούλης έδωσε άρον-άρον εντολές να στηθούν κάποια ΔΩΡΑΚΙΑ προς τον Τραμπ προκειμένου να τον δελεάσει, να δηλώσει την υποταγή του σ' αυτόν, το πόσο "χρήσιμος" μπορεί να του είναι, αν τον αφήσει ατζέντη του στην αποικία, αντί για τρόφιμο του Κορυδαλλού.

Δεν ξέρω πόσα ήταν τα δωράκια, ξέρω όμως ότι ήταν τουλάχιστον ΔΥΟ ΛΙΜΑΝΙΑ της χώρας κατ αρχήν με την προοπτική τα 2 να φέρουν και ΤΡΙΤΟ….!

Είμαι πεπεισμένος ότι η μετάθεση του Αμερικανού πρέσβη Τζέφρι Πάιατ το 2016 από την Ουκρανία στην Ελλάδα δεν ήταν καθόλου τυχαία, και δείχνει την ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΞΙΑ της χώρας μας στα παίγνια των δυτικών, ως κρίσιμο σημείο μεταξύ 3 ΗΠΕΙΡΩΝ και επάνω στον ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΔΙΑΥΛΟ, που συνδέει την Μαύρη Θάλασσα με την Μεσόγειο και μέσω αυτής με τα κρίσιμα ναυτιλιακά περάσματα του Γιβραλτάρ και της διώρυγας του Σουέζ. 

.

ΤΙ ΕΓΙΝΕ;;

ΛΙΜΑΝΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ

Ο πολυπράγμων Αμερικανός πρέσβης Πάιατ τσακίστηκε να αρπάξει το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης μέσω Αμερικανικών εταιριών, όχι μόνο για την δημιουργία και εκμετάλλευση σταθμού εκφόρτωσης LNG, αλλά και ως κρίσιμο λιμάνι προώθησης στρατιωτικού υλικού προς την Ουκρανία!!

Για το λιμάνι ο Πάιτ έφερε ΔΥΟ Αμερικάνικες εταιρίες που ήταν και οι ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ υποψήφιες οπότε σε κάθε περίπτωση το λιμάνι θα περνούσε υπό Αμερικανική ιδιοκτησία και διοίκηση!!

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ Ο ΛΟΓΟΣ….

Του Γιώργου Ζουρίδη

Η ανάδειξη του νερού ως κυρίαρχου θέματος αντιπαράθεσης στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση, μόνο ναυτία μου δημιουργεί. Προφανώς οι πολιτικοί μας ταγοί θεωρούν ότι οι Έλληνες πολίτες έχουν μνήμη χρυσόψαρων…

Πιστός στην ιδεολογική μου αρχή ότι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα που βρίσκεται στο περιθώριο του Καπιταλισμού, σε μια χώρα δηλαδή όπου είναι «απούσα» μια εθνική αστική τάξη που να κατέχει τα μέσα παραγωγής αλλά και μια ρωμαλέα βιομηχανική εργατική τάξη που να τα λειτουργεί, σε μια χώρα που όλοι μαζί συνυπάρχουμε υπό την σκέπη ενός εξαρτημένου μεταπρατικού Κράτους, δεν μπορεί παρά να υπάρχει μια και μοναδική λύση οικονομικής επιβίωσης.

Η ειρηνική και δημιουργική συνύπαρξη μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού Τομέα παραγωγής.

Προφανώς και οι πολιτικοί φορείς του ψευτοεκσυγχρονισμού θεωρούν ότι η πιο αποδοτική εθνικά λύση είναι να δοθεί όλη η Δημόσια περιουσία στα χέρια των ξένων προς αξιοποίηση, μια και οι Έλληνες είναι ανίκανοι να το πράξουν. Και χωρίς δισταγμό την δέσμευσαν με το τρίτο μνημόνιο για 99 ολόκληρα χρόνια… 

Και μαζί και την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ, παρά τις Αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας για το δημόσιο αγαθό, το Νερό...

Δείτε ολόκληρη τη συμφωνία-έκτρωμα

Δείτε εδώ το ΦΕΚ που περιλαμβάνει την απόφαση της συνόδου της 12ης Ιουλίου (στα αγγλικά και μεταφρασμένη στα ελληνικά), καθώς και τον πρώτο νόμο με τα προαπαιτούμενα που ψήφισε την Τετάρτη η Βουλή:

Το-ΦΕΚ-της-συμφωνίας

Διαβάστε όσα προβλέπονται και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα.