Ανέβηκε: 11/10/2025
Nidal Hawari*
Η επίδραση της Ελληνιστικής Περιόδου και των Ελλήνων φιλόσοφων στην πολιτιστική και θρησκευτική ταυτότητα των Αλαουιτών της Συρίας.
Το «Κοσμοδρόμιο» δημοσιεύει άρθρο του έγκριτου κοινωνιολόγου Νιντάλ Χαγάρι (Nidal Hawari) για τις κοινές ρίζες του ελληνικού λαού με τους Αλαουίτες από τα παράλια της Συρίας. Στο άρθρο του ιχνηλατείται η ιστορική διαδρομή της εθνοθρησκευτικής ομάδας και η επίδραση του φοινικικού και του ελληνικού πολιτισμού, μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας του Μ.Αλέξανδρου, στη συλλογική ταυτότητα των Αλαουιτών στην περιοχή του Ανατολικού Λεβάντε. (μετάφραση: Ναταλί Γλέζου)
Υπενθυμίζουμε στους αναγνώστες μας ότι το «Κοσμοδρόμιο» σύντομα θα δημοσιεύσει το Β’ μέρος της συνέντευξης για την κοινότητα των Αλεβιτών (Δείτε εδώ το Α΄Μέρος). Στη συνέχεια διαβάστε το άρθρο του Νιντάλ Χαγάρι.Η επίδραση της Ελληνιστικής Περιόδου και των Ελλήνων φιλόσοφων στην πολιτιστική και θρησκευτική ταυτότητα των Αλαουιτών της Συρίας
Oι κοινότητες των Αλεβιτών, οι οποίες ονομάζονται Νουσαϊρίτες/Χασίμπι, που ζουν κατά μήκος των συριακών ακτών και στις παραθαλάσσιες περιοχές της νότιας Τουρκίας και ειδικότερα στην Αντιόχεια, στα Άδανα και στη Μερσίνη μοιράζονται μια μακρά ιστορία με βαθείς πολιτιστικούς και ιστορικούς δεσμούς με τους Ασσύριους, τους Δρούζους και με τους Μαρωνίτες Χριστιανούς από τον Λίβανο.Αν και πολύ συχνά τους αποκαλούν «Άραβες Αλεβίτες», από πολιτιστική και ιστορική διάσταση θα ήταν πιο σωστό να χρησιμοποιείται ο όρος «Φοίνικες Αλεβίτες».
Πολλές από τις πόλεις της περιοχής της συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου χτίστηκαν και πήραν το όνομα τους από τη Δυναστεία των Σελευκιδών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Αλεξανδρέττα προς τιμή του Μ.Αλέξανδρου, η Αντιόχεια προς τιμή του Αντίοχου, πατέρα του πρώτου Βασιλιά Σέλευκου Α’ Νικάτωρ -ο οποίος ήταν ένας από τους διάδοχους του μεγάλου στρατηλάτη- και η Απάμεια που πήρε το όνομα της συζύγου του.
Στην ελληνιστική εποχή η Αντιόχεια ήταν η «κοιτίδα» της διανόησης, των τεχνών και του πολιτισμού. Εκεί οι πολιτισμοί της Χαρράν (στη Μεσοποταμία) και της Φοινίκης ενσωματώνουν τις πραγματείες αρχαίων, ελλήνων φιλοσόφων. Η άυλη πολιτιστική κληρονομιά των αυτοχθόνων λαών, που περιλαμβάνει προφορικές, κυρίως, παραδόσεις, χειροτεχνία, τελετουργικά, γιορτές, κοινωνικά έθιμα κ.α, σφραγίζεται ανεξίτηλα από την ελληνιστική εποχή, δημιουργώντας έναν πολιτισμό που αποτυπώνεται από μυθογράφους της εποχής και μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Και αυτή η πολιτισμική κληρονομιά σμιλεύεται ακόμα περισσότερο με τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και την εποχή του Μεγάλου Αλέξανδρου έως τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
