Το “βαθύ κράτος” στη Δύση με ονόματα…

ΛΑΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ

05/05/2025

Το 2014, ο Αμερικανός ιστορικός, αμυντικός αναλυτής, και συγγραφέας Mike Lofgren (εργάστηκε ως βοηθός του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στο Κογκρέσο των ΗΠΑ) στο δοκίμιό του “Anatomy of the Deep State“, όρισε το “βαθύ κράτος” ως εξής: «Υπάρχει μια άλλη κυβέρνηση κρυμμένη πίσω από αυτή που είναι ορατή», και, συγκεκριμένα, πρόκειται για «μια υβριδική οντότητα δημόσιων και ιδιωτικών θεσμών που κυβερνά τη χώρα σύμφωνα με σταθερά μοτίβα εντός και εκτός εποχής».

Στο ίδιο πνεύμα, το 2024, ο Βρετανός ιστορικός Dominic Cummings (διετέλεσε σύμβουλος του Βρετανού πρωθυπουργού Boris Johnson) περιέγραψε την εμπειρία του από το βαθύ κράτος στο Ηνωμένο Βασίλειο ως εξής: «Έτσι, αν σκεφθείτε δύο ρόλους, σωστά, τον υπουργό Εξωτερικών της Μεγάλης Βρετανίας και τον ιδιαίτερο γραμματέα του γραφείου του πρωθυπουργού αρμόδιο για τις εξωτερικές υποθέσεις, έναν υπάλληλο του οποίου το όνομα δεν έχει αναφερθεί ποτέ στις εφημερίδες, αυτό το πρόσωπο ήταν περίπου δέκα φορές πιο ισχυρό και σημαντικό από τον υπουργό Εξωτερικών.

Αυτό είναι κάτι που, νομίζω, οι άνθρωποι δεν το συνειδητοποιούν πραγματικά… Είναι μέρος του τρόπου, με τον οποίο ολόκληρο το σύστημα έχει γίνει ψεύτικο. Έτσι, έχετε ψεύτικη αξιοκρατία, ψεύτικη υπευθυνότητα και στη συνέχεια ψεύτικη κυβέρνηση… Όλα αυτά είναι ανοησίες. Το Υπουργικό Συμβούλιο είναι ακριβώς σαν ένα σκηνοθετημένο θέατρο».

Πυλώνες χειραγώγησης της CIA

Τάκης Μοσκώφ 

Η Cia δεν σταμάτησε ποτέ να υπονομεύει, οχι μόνο την ΕΣΣΔ αλλά και όλες τις χώρες που βρίσκονταν/βρίσκονται σε πρώιμα στάδια σοσιαλισμού. Ηδη από το 1945 με τον διευθυντή της CIA Αλαν Ουέλς Ντάλες έως σήμερα, οι ΗΠΑ με αιχμή του δόρατος την Cia έχουν ξοδέψει πακτωλό εκατομμυρίων για να χειραγωγούν και να υπονομεύουν χώρες που προσπάθησαν να οικοδομήσουν σοσιαλισμό, αλλά και όσες τόλμησαν να εξεγερθούν. ΜΚΟ και NED η πάγια τακτική τους.  

Προσωπικά πιστεύω ότι έχει ξοδέψει για αυτό τον σκοπό περισσότερα, από ότι στην αμυντική της βιομηχανία, μιας και η ίδια είναι χώρα παραγωγός οπλικών συστημάτων, αλλά και (υποχρεωτικών) εξαγωγών στις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ, με τεράστια κέρδη! 

Σε όλα αυτά έπαιξε καθοριστικό ρόλο η εμπορευματοποίηση των θεωριών, υπονόμευσης του μαρξισμού, ως δούρειος ίππος με τα αποτελέσματα στις δυτ. κοινωνίες να τα βιώνουμε σήμερα, κι ενώ αυτό το διαχρονικό προτζεκτ της Cia έχει χρηματοδοτηθεί απο τις ΗΠΑ, ήδη από την εποχή της Σχολής της Φρανκφούρτης και υλοποιηθεί απο τους θεωρητικούς της. Ουσιαστικά μαζί με την Γαλλική σχολή, έχουμε αυτό που ονομάζεται ως "ήπια ισχύς" ενάντια στο σοβιετικό μοντέλο και την πεμπτουσία του τον μαρξισμό. 

H CIA (Ινστιτούτο Stratfor) έχει προβλέψει εδώ και ενάμιση χρόνο τη διάλυση της ΕΕ

Εδώ και περισσότερο από ένα χρόνο το περιβόητο ινστιτούτο Stratfor, η «φωνή» της CIA, έχει προβλέψει το μέλλον της Ευρώπης.

Όσοι εκπλήσσονται από την απόφαση του βρετανικού λαού να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση είτε αγνοούν αναλύσεις σαν και αυτή, οπότε δικαιολογούνται, ή απλώς είναι οι γνωστοί σε όλους μας «ευρωλιγούρηδες», που με τον λαϊκισμό των «Μένουμε Ευρώπη» υπηρετούν τα συμφέροντα της νεοφιλελεύθερης ολιγαρχίας, ελπίζοντας να δαγκώσουν κι αυτοί ένα ξεροκόμματο.

Το αμερικανικό ινστιτούτο Stratfor, υπογραμμίζουμε πριν από ενάμιση τουλάχιστον χρόνο, προσπάθησε να κάνει μια προβολή του κόσμου μας στο μέλλον -δηλαδή, στο 2025.

Μια εκτίμηση η οποία κάνει λόγο για την ύπαρξη όχι μιας Ευρώπης, αλλά… τεσσάρων: της δυτικής, της ανατολικής, των σκανδιναβικών χωρών και τωνβρετανικών νήσων!

Πρόκειται, πάντα σύμφωνα με τους συντάκτες του Stratfor, για οικονομικές και πολιτικές ζώνες οι οποίες ναι μεν θα διατηρούν δεσμούς μεταξύ τους, ωστόσο αυτοί θα είναι πολύ πιο χαλαροί από ό,τι σήμερα, στο πλαίσιο της Ε.Ε. και της ζώνης του ευρώ.

Κι όλα αυτά, στο πλαίσιο ενός κόσμου ο οποίος, «σε δέκα χρόνια από σήμερα θα είναι ένα πολύ πιο επικίνδυνο μέρος για να ζει κανείς, με την αμερικανική ισχύ να εξασθενεί και άλλες χώρες με εξέχουσα θέση να αντιμετωπίζουν μια περίοδο χάους και αποδυνάμωσης».

Γερμανία σε κρίση, Πολωνία σε άνοδο

«Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενδέχεται να επιβιώσει, με κάποιο τρόπο, όμως σε οικονομικό, πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο θα κυριαρχούν, πρωτίστως, οι διμερείς ή οι περιορισμένης έκτασης πολυμερείς σχέσεις, οι οποίες δεν θα καλύπτουν ευρύ φάσμα, ενώ δεν θα είναι δεσμευτικές (…) Ορισμένες χώρες είναι πιθανό να διατηρήσουν μια κάποια ιδιότητα μέλους σε μια ριζικά αλλαγμένη Ε.Ε., όμως δεν θα είναι αυτό που θα σφραγίζει την ταυτότητα της Ευρώπης».