View Larger Image
Ανάλυση στα Γεγονότα
Τα αποτελέσματα των Ιταλικών εκλογών την περασμένη εβδομάδα ήταν, από μια μεριά, καθοριστικά. Όχι βέβαια γιατί –όπως τα παρουσίασε η μαζική προπαγάνδα της Νέας Διεθνούς Τάξης (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– σηματοδότησαν τη νίκη του «μπαμπούλα» της «φασιστικής» Δεξιάς κατά της Αριστεράς. Αλλά γιατί έκαναν πια φανερό ότι η ιστορική αυτή διάκριση των πολιτικών δυνάμεων που ξεκίνησε πάνω από δυο αιώνες πριν, στη Γαλλική Επανάσταση, σήμερα είναι άχρηστη, αν όχι παραπλανητική. Όχι φυσικά διότι σήμερα εξαφανίστηκαν οι ταξικές αντιθέσεις που καθιέρωσαν τη διάκριση αυτή στο πολιτικό λεξιλόγιο. Κάθε άλλο. Αλλά γιατί οι ταξικές διαιρέσεις σε μια διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς παίρνουν άλλες πολιτικές μορφές από τις παραδοσιακές.
Όταν χθες ο λαός σε μια χώρα σαν την Ουγγαρία του Όρμπαν και σήμερα στην Ιταλία της Μελόνι, και αύριο πιθανότατα και στη Γαλλία της Λεπέν, δίνει τη νίκη σε πολιτικές δυνάμεις που αμφισβητούν την ίδια την ένταξη της χώρας τους στη Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης– μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι το κατεξοχήν όργανό της στον Ευρωπαϊκό χώρο– μια αέναη σύγκρουση ξεκινά. Μια σύγκρουση μεταξύ της Υπερεθνικής Ελίτ που κυβερνά την ΝΔΤ (και επομένως και την Ευρωπαϊκή Ένωση που αποτελεί σημαντικό στέλεχός της) και της κυβέρνησης της κάθε χώρας που ανέδειξαν οι λαοί με την ψήφο τους.
Έτσι, είδαμε τη σύγκρουση αυτή μεταξύ του Όρμπαν (που επανεκλέγεται συνεχώς από το 2010!) και τη λυσσασμένη αντίδραση του ιερατείου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που ελέγχει φυσικά η Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε), η οποία κάνει το παν όλα αυτά τα χρόνια για ν’ ανατρέψει τον Όρμπαν. Τη σύγκρουση αυτή μπορεί να τη δούμε να επαναλαμβάνεται τώρα και στην Ιταλία μεταξύ Μελόνι και του ιερατείου στην ΕΕ. Και στο κοντινό μέλλον μπορεί να την ξαναδούμε μεταξύ Λεπέν και του ίδιου ιερατείου. Διότι βέβαια είναι αυτό το ιερατείο που ουσιαστικά κυβερνά την ΕΕ και όχι φυσικά οι διάφοροι Μητσοτάκηδες σήμερα και Τσίπρες χθες που υποτίθεται κυβερνούν την ΕΕ, οι οποίοι βέβαια είναι απλώς οι «καρπαζοεισπράκτορες» της Υ/Ε που κυβερνά ουσιαστικά την Ευρώπη, και όχι μόνο.
Είναι λοιπόν φανερό ότι στη ΝΔΤ το διακύβευμα δεν είναι πια Αριστερά έναντι Δεξιάς αλλά Παγκοσμιοποιητές έναντι Κρατιστών, δηλαδή υποστηρικτές της ΝΔΤ έναντι υποστηρικτών της εθνικής κυριαρχίας. Όπου βέβαια η εθνική κυριαρχία θεωρείται απλώς η αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε σημαντική κοινωνική αλλαγή. Και αυτό διότι μέσα την ΕΕ είναι φανερό ότι οποιοδήποτε κόμμα εκλέξει ο λαός, ακόμα και το ΚΚΕ–εάν δεν έβαζε προγραμματικό του στόχο να ξεκινήσει την επόμενη των εκλογών τη διαδικασία άμεσης και μονομερούς εξόδου από την ΕΕ–απλώς θα αποτελούσε άλλη μια προσπάθεια εξαπάτησης του εκλογικού σώματος, δηλαδή του Λαού…
Παράλληλα, στη Βρετανία, ο αγώνας των λαϊκών στρωμάτων που ξεκίνησε με το Brexit δεν τέλειωσε βέβαια, και οι πολιτικές που εφαρμόζει η διάδοχος του Μπόρις Τζόνσον (που υποτίθεται —αν και καθυστερημένα!– είδε και αυτή το φως το αληθινό του Μπρέξιτ) ουσιαστικά επαναφέρουν τις …προ-Κεϊνσιανές πολιτικές ανάπτυξης. Δηλαδή, τις πολιτικές που επιδιώκουν, μέσω μιας τεράστιας αναδιανομής του εισοδήματος προς όφελος των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων, να ενισχύσουν τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που υποτίθεται θα πραγματοποιήσουν τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα. Τα οποία βέβαια υποτίθεται ότι δεν θα …τσεπώσουν απλώς τα επιπλέον εισοδήματα που τους χαρίζει η Κυβέρνηση, αλλά θα τα επενδύσουν! Πράγμα, φυσικά, που βάζει δυναμίτιδα στο κοινωνικό σύστημα, στον «άγριο χειμώνα» που ανατέλλει…