Στέλιος Κούκος
Ο μακαριστός και επί χρόνια εφησυχάζων και παρεπιδημών στην Ελλάδα, μετά την εκδίωξη του από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, Επίσκοπος Πενταπόλεως κυρός Νεκτάριος (1846-1920) με έναν καταιγισμό θαυμάτων μετά την οσιακή του κοίμησή «επέβαλε» την αγιοκατάταξή του!
Ένα απέραντο οδοιπορικό θαυμάτων ήταν η θεαματική του πορεία μέχρι την καταγραφή του στις αγιολογικές σελίδες της Εκκλησίας!
Και, βεβαίως, πίσω από όλα αυτά τα θαυμαστά και παράδοξα γεγονότα υπήρχε μέσα στις προσωπικές του σελίδες μια αθέατη μαρτυρική πορεία υπομονής και συγχωρητικότητας, δηλαδή κραταιάς έως θάνατον αγάπης απέναντι σε έναν αντίστοιχο καταιγισμό διαβολών, δυσφήμισης, συκοφαντίας, συστηματικής προσπάθειας ηθικής και ψυχικής εξουθένωσής του!
Ένας νεομάρτυρας της αγάπης που βίωσε τον διασυρμό καθ’ όλον τον βίο του, μέχρι και λίγο πριν από την κοίμησή του στα χέρια ενός αδιάκριτου, άδικου, στυγερού ανακριτή! Και αυτό, σίγουρα, δεν ήταν το χειρότερο…
Η επίσημη αγιοκατάταξη του νεομάρτυρα της αγάπης αγίου Νεκταρίου έγινε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 5 Νοεμβρίου του 1961 επί πατριαρχίας Αθηναγόρα. Όπως πάντα, όμως, η αγιότητά του έγινε πρώτα πεποίθηση και βίωμα των πιστών.
Θα λέγαμε ακόμη και των «αδιάφορων» τους οποίους ο ίδιος ο άγιος με την άπειρη παρρησία και χάρη που αξιώθηκε, ήξερε να τους προσεγγίζει στις πιο δύσκολές τους στιγμές και αφού τους συστηνόταν τους έκανε καλά και τους γλύτωνε από ένα σωρό ασθένειες ή και αναποδιές! Ακόμη και από ναυάγια σε μανιασμένες θάλασσες ως άλλος άγιος Νικόλαος!
Μετά την θριαμβευτική του αγιοκατάταξη καθιερώθηκε στις εκκλησίες ένας νέος, σχεδόν, τύπος αγιογραφίας με τον ίδιο τον άγιο χωρίς την αρχιερατική του στολή και τα ποικίλα χρώματα με τα περίτεχνα μοτίβα, αλλά με το μαύρο ράσο, το καλυμμαύχι και το επανωκαλύμμαυχό του.