ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΣΗΝΗ

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Μια ελιά πανάρχαια στον χώρο της αρχαίας πολιτείας Μεσσήνης, βασανισμένη από τις θύελλες, τους ανέμους και τους καύσωνες, τις αλλεπάλληλες πυρκαγιές που εξαϋλωσαν το γερασμένο δέρμα και το πλούσιο φύλλωμά της, γύμνωσαν την σκαμμένη σάρκα της, απόκοψαν τα υπερυψωμένα μπράτσα της, και όμως δεν κατάφεραν να την θανατώσουν, κυκλοφορούν ακόμη μέσα της χυμοί που τρέφουνε βλαστάρια νέα, τρυφερά με φύλλα φρέσκα ασημένια που ξεπηδούν και χαίρονται ξανά τον ήλιο. 

Στη βαριά σκιά που έριχνε στα νιάτα της τριγύρω η γερασμένη σήμερα ελιά, ποιος ξέρει πόσοι και πόσοι  κάθισαν να δροσιστούν, να ξαποστάσουν και να κουβεντιάσουν. 

Έργο εκπληκτικό της Φύσης μιας σπάνιας αισθητικής που ανταγωνίζεται τα σιδερένια δέντρα των καλλιτεχνών μας που υψώνονται στη θέση των χαμένων κιόνων της βόρειας στοάς στη μεσσηνιακή ΑΓΟΡΑ, εκεί ακριβώς όπου οι Μεσσήνιοι του άστεως, βασανισμένοι κάποτε κι αυτοί σαν την πανάρχαια ελιά, διωγμένοι απ’ την πατρίδα πρόσφυγες σε ξένες χώρες, έκαναν τώρα αμέριμνοι τον βραδινό περίπατό τους, θαυμάζοντας τους ανδριάντες των ευεργετών, των φημισμένων στρατηγών, των μυθικών ηρώων, των βασιλέων και των θεών ανάμεσα στους κίονες και τις μεταλλικές δημιουργίες άξιων επώνυμων Ελλήνων καλλιτεχνών που υψώνονται, απλώνονται, κινούνται ως όντα του παρόντος που ζουν ταυτόχρονα στο παρελθόν, στον τότε χρόνο και χώρο της απώτερης  καταγωγής τους.

-Κείμενο του Πέτρου Θέμελη 

-37 χρόνια η Αρχαία Μεσσήνη αποκαλυπτοταν ψηφίδα με ψηφίδα,πέτρα με πέτρα,κίονα με κίονα χάρη στον άοκνο Επιστήμονα , Δάσκαλο και Άνθρωπο.

Ναός του Απόλλωνα, ένα συλλεκτικό ντοκιμαντέρ πριν ο ναός σκεπαστεί

Η ταινία που γυρίστηκε το 1964 βραβεύτηκε στη Μπιενάλε Παρισίων αλλά δεν προβλήθηκε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες..(Εικόνες & Βίντεο)

Δείτε την ταινία 

Είναι το πρώτο φιλμ για το ναό του επικούρειου Απόλλωνα που έχτισε ο Ικτίνος στην κορυφή ενός βουνού.

Ο σκηνοθέτης (Jean-Daniel Pollet) μαγεύτηκε και είπε ότι αυτός ο ναός υπήρξε το κέντρο του κόσμου για κείνον. Έτσι λοιπόν τον κινηματογράφησε με ρυθμό ιερής τελετουργίας και το αποτέλεσμα αντάμειψε τις προσπάθειες του.

Ο ναός είναι κτισμένος κυρίως με ασβεστολιθική πέτρα και είναι χωρίς το άγαλμα του θεού Απόλλωνα.

«Εδώ μπορείς να υπάρξεις»

Εντυπωσιασμένος από τη γοητεία του αρχαιολογικού χώρου των Βασσών ο εξαιρετικός σκηνοθέτης Jean-Daniel Pollet, μόλις τον ανακάλυψε βρήκε ένα υπαρξιακό καταφύγιο λέγοντας «Εδώ μπορείς να υπάρξεις».

Χαρακτήρισε τον τόπο ως άκρον άωτον της μαγείας και για μια δεκαετία τον θεωρούσε το κέντρο του κόσμου. Τον επισκέφθηκε πολλές φορές και τρεις ταινίες του έχουν αναφορές στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Η μία από αυτές «Βάσσες» είναι αφιερωμένη στο ναό. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ποίημα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει περιγράψει ως εξής τη σχέση του με τις Βάσσες:

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων -

Μια σκουριασμένη συσκευή από το βυθό της θάλασσας μόλις αποκάλυψε ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της ανθρώπινης ιστορίας.

 Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων — ο πρώτος αρχαίος υπολογιστής — δεν είναι απλώς ένα εντυπωσιακό εύρημα της αρχαιολογίας, αλλά απόδειξη ότι η αρχαία Ελλάδα διέθετε τεχνολογία που ξεπερνούσε τη φαντασία. Πώς ήταν δυνατόν να προβλέπουν εκλείψεις, να χαρτογραφούν άστρα και να κατασκευάζουν τόσο ακριβείς μηχανισμούς πριν από 2.000 χρόνια;

Σε αυτό το βίντεο αποκαλύπτουμε όσα ανακάλυψαν οι επιστήμονες, τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες που εξέπληξαν τον Τζο Ρόγκαν και τον Γκράχαμ Χάνκοκ, και την αλήθεια που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν χάσαμε μια ολόκληρη εποχή προόδου.

Η Ελλάδα, πάντα ευγνωμονούσα Στέφανε Μύλλερ.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

''Είναι εξαιρετικά ειρωνικό ότι η Αρχαία Ελλάδα εμπνέει περισσότερο τους μη Έλληνες απ' ό,τι τους Έλληνες!

Και, απ' ό,τι φαίνεται, πολύ σύντομα περισσότεροι μη Έλληνες θα μαθαίνουν αρχαία Ελληνικά απ' ό,τι σύγχρονοι Έλληνες. 

Αναρωτιέμαι επίσης αν έχετε καταλάβει ότι η αρχαία Ελλάδα είναι ο ένας και μοναδικός σας θησαυρός, που χρειάζεται να αναπτυχθεί και να αξιοποιηθεί οικονομικά. 

Η ιστορία της αρχαίας Ελλάδας αποτελεί θεμελιώδες τμήμα της ιστορίας ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Οι σύγχρονοι Ελληνες έχουν κηδεμονικά δικαιώματα και ευθύνες για την ιστορία αυτή...

Μορφωθείτε!                                                                                 

Αν μπορούσα να καταφέρω -και το κατάφερα- να φέρω πάνω από 13.000.000 δολάρια στην Ελλάδα λόγω της αρχαίας Νεμέας, φανταστείτε πόσα χρήματα θα απέφεραν στη χώρα οι εκατοντάδες άλλοι αναξιοποίητοι αρχαιολογικοί χώροι που βρίσκονται, ξεχασμένοι και αφύλακτοι, ανά τη χώρα... ''       

   O Στέφανοs ο Μύλλερ.

                              

Ο  Aμερικανός αρχαιολόγος, Καθηγητής Κλασικής Αρχαιολoγίας στο Πανεπιστήµιο του Berkeley και Διευθυντής της Αµερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα από το 1982 έως το 1987.     

Το τέλος του βλέμματος – Αποχαιρετισμός στον Λόφο της Παπούρας

Του Μάνου Λαμπράκη 

Δεν αποχαιρετώ έναν τόπο.

Αποχαιρετώ μια δυνατότητα. Μια σιωπή που έμενε ασυρρίκνωτη, αρχαϊκή, υπερβατική, πίσω από το βλέμμα. Έναν λόφο που δεν μας κοιτούσε, αλλά δεχόταν το βλέμμα μας χωρίς να το επιστρέφει. Κι αυτή είναι η ιερότητα: να μην σου επιστρέφεται το βλέμμα, να μένει ανοιχτό, ανεξόφλητο. Όπως συνέβαινε στον Λόφο της Παπούρας.

Η εικόνα από ψηλά –ο κυκλικός λίθινος σχηματισμός, ακατονόμαστος ακόμη– δεν είναι πλέον τόπος ερμηνείας. Είναι τόπος μαρτυρίας. Δεν μας καλεί να τον εξηγήσουμε, αλλά να σταθούμε απέναντί του χωρίς βεβαιότητες. Να καταλάβουμε πια ότι η αρχαιολογία δεν είναι επιστήμη των ευρημάτων αλλά επιστήμη του βλέμματος. Κι αυτό το βλέμμα, από την Παπούρα προς την πεδιάδα, δεν μπορεί πια να σταθεί: το τοπίο έχει τραυματιστεί. Ένα τσιμεντένιο φίδι έχει διαρρήξει την ενότητα του ορίζοντα, έχει καταπιεί τις διαδρομές του νερού, της γεωμετρίας, της μνήμης.

Η Κρήτη μεταμορφώνεται –όχι από ανάγκη αλλά από αδιαφορία. Δεν είναι πια ο τόπος όπου η φύση και η ιστορία ανασαίνουν μαζί, αλλά τόπος βιασμού της διάρκειας. Τριάντα αρχαιολογικές θέσεις ξεριζωμένες, παραδομένες χωρίς καν να μαρτυρήσουν. Εκχερσωμένα ιερά πριν ακόμη καταγραφούν. Κι όμως: αυτό δεν ενοχλεί. Δεν συγκινεί. Δεν υπάρχει πια το τραύμα – μόνο το σχέδιο εφαρμογής.

Το ΚΑΣ, η Πολιτεία, οι αρχές – δεν απέτυχαν μόνο. Έπαψαν να βλέπουν. Κι όταν ο θεσμός πάψει να βλέπει, γίνεται διαχειριστής. Η μνήμη γίνεται χώμα επίχωσης. Το τοπίο γίνεται υπόμνημα. Ο λόφος γίνεται παρεμπίπτων εμπόδιο.

Η σύγχρονη εξουσία δεν καταστρέφει. Επιταχύνει. Δεν απαγορεύει. Παρακάμπτει. Δεν καταστέλλει. Αποσπά. Αυτό συνέβη εδώ: αποσπάστηκε ο τόπος από τη θέασή του. Αποσπάστηκε ο χρόνος από τη διάρκειά του. Αποσπάστηκε η έννοια της κληρονομιάς από την ευθύνη που τη συνοδεύει.

Θεοδόσιος Τάσιος: Η αρχαία ελληνική τεχνολογία - Χιλιάδες χρόνια μπροστά

Στην συνέντευξή μας (06-06-2024) ο Πολιτικός Μηχανικός, Ομότιμος Καθηγητής Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου, Επίτιμος Πρόεδρος Ελληνικής Φιλοσοφικής Εταιρείας, Πρόεδρος της Εταιρείας Διερεύνησης Αρχαιοελληνικής και Βυζαντινής Τεχνολογίας περιγράφει συνοπτικά τα επιτεύγματα της αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας αλλά και την οραματική σκέψη που είχαν οι Έλληνες για την εξέλιξη της τεχνολογίας, διατυπώνοντας σε διάφορα έργα τεχνολογικές λειτουργίες και εφευρέσεις οι οποίες άρχισαν να υλοποιούνται χιλιάδες χρόνια αργότερα.

Μήπως τελικά τα 1000 χρόνια "κρατάνε" λιγότερο απ'όσο θαρρούμε?

Στο δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι τηs Κωνσταντινούποληs (λιμάνι του Μαρμαρά),σε έργα με αφορμή τις εκσκαφές που γίνονταν για την υποθαλάσσια σιδηροδρομική σήραγγα του Βόσπορου που συνδέει την Ασιατική και την Ευρωπαϊκή πλευρά της Πόλης( με τις ανασκαφές να ξεκινούν το 2004), αποκαλύφθηκαν  σημαντικέs ιστορικές πτυχές της Βυζαντινής Κωνσταντινούπολης.

Στο λιμάνι του αυτοκράτορα και στη καταγωγή Ίβηρα (Μέγα τον αποκάλεσαν...)Θεοδοσίου, βρέθηκαν 22 διασωζόμενα εμπορικά πλοία του 1000 μ.Χ.(μάλιστα στο τέταρτο από τα εννέα στρωματογραφικά στρώματα στο πεδίο της ανασκαφής, οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν στοιχεία για τις επιπτώσεις του σεισμού και του τσουνάμι που συνέβησαν το 553 μ.Χ.).

Οι επιχωματώσειs ποταμιού που έκβαλε στο λιμάνι σχημάτισαν ένα παχύ στρώμα θαλάσσιας άμμου. 

Με την πάροδο του χρόνου η συσσώρευση υλικού που γέμιζε το λιμάνι προστάτευε και συντήρησε τα βυθισμένα πλοία.

Αυτή η γρήγορη «ταφή» των πλοίων δημιούργησε ένα ανοξικό περιβάλλον που διατήρησε διάφορα εργαλεία και εξαρτήματα όπως μηχανισμούς πρόσδεσης, τροχαλίες, σχοινιά και μπαρέτες καθώς και καθημερινά αντικείμενα όπως χτένες, δερμάτινα σανδάλια, ψάθινα καλάθια και ξύλινες πλάκες ,αντικείμενα από δέρμα ή ξύλο, όπως λυχνάρια, σανδάλια, δοχεία αρωμάτων, αμφορείς, κάνιστρο γεμάτο κουκούτσια από κεράσια μέχρι και σκοινιά με τα οποία έδεναν τα πλοία τους στους πασσάλους στις αποβάθρες έωs μια ποικιλία από οργανικά και ανόργανα αντικείμενα όπως λίθινες και σιδερένιες άγκυρες.

Πτώση " των Μινωικών δελφινιών στη Κνωσσό

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Διάβαζα και πονούσα για τη "πτώση " των Μινωικών δελφινιών στη Κνωσσό (και ας είναι αντίγραφο από  κονίαμα και το πρωτότυπο να βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου).

Διάβαζα για τα παράπονα ξεναγών και αρχαιολόγων του χώρου για την εγκατάλειψη που συναντάει,για τις αναφορές ανάγκης παραχώρησης του χώρου σε ιδιωτικό φορέα φροντίδας...για brand name που καπελωνουν την Ακρόπολη -αντι 380 ευρώ -και πονούσα.

Και θέλω να σας πω για έναν άγνωστο πατριώτη μας που αυτά τα μέρη τα αγάπησε, έτσι όπως δεν τα αγαπήσαμε "εμείς".

Δεν ήταν αρχαιολόγος, ούτε καθηγητής. Φορούσε απλό σακάκι, δούλευε σε τράπεζα, μελετούσε τη Γραμμική Β τα βράδια. 

Τον έλεγαν Κωνσταντίνο Κτιστόπουλο. 

Όταν ο Μάικλ Βέντρις ανακοίνωσε την αποκρυπτογράφηση της πρώτης ελληνικής λέξης της Ιστορίας, ένα μεγάλο κομμάτι του έργου αντηχούσε και από τις δικές του νύχτες με στατιστικούς πίνακες, σύμβολα και αγωνία.

Το 1956, στο πρώτο παγκόσμιο συνέδριο για τη Γραμμική Β, ανάμεσα σε καθηγητές, φιλόλογους και αρχαιολόγους, στέκεται ένας Έλληνας νομικός. 

Δεν έχει διδακτορικό.

 Δεν εκπροσωπεί πανεπιστήμιο. 

Είναι όμως ο μόνος Έλληνας που έφτασε στα ίδια φωνητικά συμπεράσματα με τον Βέντρις για τα αρχαία σύμβολα. 

Και το έκανε μόνος του, από το Αιτωλικό.

Η βασίλισσα των Απλωμάτων

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

«Ήμουν ακόμα φοιτητής, καλοκαίρι του 1972 και ξεκινάμε μια ανασκαφή στη Νάξο στο Πρωτοκυκλαδικό νεκροταφείο των  Απλωμάτων, της 3ης χιλιετίας π.Χ..

Την εποχή εκείνην οι Κυκλάδες βασανίζονταν από την αρχαιοκαπηλία.

Πλησίαζε περίπου η ώρα το μεσημέρι που τελειώναμε την ανασκαφή…

Βλέπουμε, λοιπόν, να εμφανίζεται ένα κυκλαδικό ειδώλιο. 

Όμως ήταν αργά και δεν προλαβαίναμε να τελειώσουμε τη δουλειά μας και να αδειάσουμε τον τάφο, αλλά φοβόμασταν πως αν αφήσουμε τον μισοτελειωμένο τάφο, οι αρχαιοκάπηλοι θα έκλεβαν τα ευρήματα το βράδυ. 

Λέει, τότε, ο καθηγητής (Ν. Κοντολέοντας): ‘’Πρέπει να προστατεύσουμε τον τάφο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος, πρέπει κάποιος να κοιμηθεί το βράδυ πάνω στον τάφο! 

Ποιος θέλει;’’. 

Σηκώνω το χέρι μου, έτσι όπως ήμασταν νέοι και η εμπειρία αυτή ήταν πρωτοφανής… Κοιμήθηκα, λοιπόν, σαν πουλάκι όλο το βράδυ μέσα σε έναν Πρωτοκυκλαδικό τάφο, στον οποίον υπήρχαν κυκλαδικά ειδώλια… Αυτό ήταν το πρώτο μου εύρημα! 

Δείτε πώς ήταν ο Παρθενώνας πριν από 2.400 χρόνια - Το εντυπωσιακό «παιχνίδι» με το φως

O ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ JUAN DE LARA ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΗΣ ΟΞΦΟΡΔΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑΣ ΕΔΕΙΞΕ ΠΩΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΝ ΠΡΟΗΓΜΕΝΕΣ ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΦΩΤΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΤΑΤΡΕΨΟΥΝ ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ ΣΕ ΕΝΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟ ΘΕΑΜΑ

Χάρη στις σύγχρονες τεχνολογίες, έχουμε πλέον τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε πώς ακριβώς ήταν ο Παρθενώνας πριν από περισσότερα από 2.400 χρόνια, στην εποχή της μέγιστης ακμής του.

Μια διεθνής ομάδα ειδικών, υπό την καθοδήγηση του αρχαιολόγου Juan de Lara από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, κατάφερε να δημιουργήσει μια εντυπωσιακή εικονική αναπαράσταση του ναού, όπως ήταν το 432 π.Χ.

Για τη δημιουργία αυτής της αναπαράστασης αξιοποιήθηκαν πλήθος ιστορικών πηγών, αρχαιολογικά ευρήματα, αλλά και αστρονομικά δεδομένα που αφορούν τον φωτισμό και τον προσανατολισμό του ναού. Όλα αυτά συνδυάστηκαν με προηγμένη τεχνολογία CGI, δημιουργώντας μια τρισδιάστατη απεικόνιση υψηλής ανάλυσης. Μέσα από αυτή την εικονική περιήγηση, οι θεατές μπορούν να «περπατήσουν» στον Παρθενώνα, να εξερευνήσουν τους διαδρόμους του και να θαυμάσουν λεπτομέρειες της αρχιτεκτονικής και της διακόσμησης που σήμερα έχουν χαθεί ή αλλοιωθεί από τον χρόνο.

Διαβάστε τη συνέχεια της ανάρτησης ΕΔΩ...

Τώρα που ξεμακραίνει η μέρα...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Τώρα που ξεμακραίνει η μέρα...

3 χιλιοστά ...

Πόσο μπορεί να απέχει η ζωή απο τον θάνατο?

Η επιβίωση απο τη μνήμη?

Το χάδι απο την Απώλεια¨?

Η Μάνα από το σπλάχνο τηs?

3 χιλιοστά...

Μόλιs τόσο το υπολόγισε ο -ανώνυμοs 

σ'εμάs-γλύπτηs και όρισε την άσμιχτη απόσταση μεταξύ τηs ''φεύγουσαs'' Μητέραs και του ''νηπενθούs'' βρέφουs.

Η ''ομιλούσα'' περιγραφή του αγαπημένου  Kostas Paschalidis (αφιέρωμα στην Αρχαία Αθήνα -LIFO)  συγκινεί...  

''Η καθιστή Φιλονόη -στα δεξιά-  δέχεται την επίσκεψη της παραμάνας, που της φέρνει το μωρό να την καλημερίσει. 

Μια σκηνή που θα μπορούσε να συμβαίνει στις μέρες μας, μια Κυριακή πρωί ή ένα απόγευμα δροσερό του καλοκαιριού. 

Όμως δεν είναι έτσι. 

Και τα σημάδια του θανάτου είναι φανερά με μια προσεκτική ανάγνωση. 

Οι δυο γυναίκες της στήλης δεν απευθύνουν το βλέμμα η μία στην άλλη. 

Στην πραγματικότητα δεν συνομιλούν, αλλά κοιτούν το βρέφος ανάμεσά τους. 

Αυτό με τη σειρά του απλώνει τα χεράκια του να αγγίξει τη Φιλονόη, που δεν ανταποκρίνεται. 

Ο ΕΦΗΒΟΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ

Σπονδυλοδεσία, αρθροπλαστική ισχύου, κοιλιοπλαστική, στήριξη του κορμού με ράβδους σιδήρου, χημικό πίλινγκ και – το κερασάκι στην τούρτα – σολάριουμ με το ζόρι.

Αν δεν ήταν άγαλμα, ο Έφηβος των Αντικυθήρων θα είχε προ πολλού εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο.

«Ζει» χάρη σε κορυφαίους επιστήμονες και καλλιτέχνες, οι οποίοι φρόντισαν να τον συνθέσουν βάζοντας ξανά στη θέση τους και συναρμόζοντας, εκτός από τα τμήματα στα οποία το είχε σμιλέψει ο αρχαίος γλύπτης, πάμπολλα θραύσματα.

Οι φθορές προκλήθηκαν λόγω της διάβρωσης του μετάλλου του από τη μακραίωνη παραμονή του στον πάτο της θάλασσας.

Σφουγγαράδες από τη Σύμη σταμάτησαν με δύο πλοιάρια Πάσχα του 1900 στα Αντικύθηρα λόγω καιρού.

Όταν αποφάσισαν να καταδυθούν στην περιοχή, έφτασαν σε βάθος 60 μέτρων και ξαναβγήκαν στον αφρό συγκλονισμένοι λέγοντας:

«Εκεί κάτω είναι σπαρμένοι άνθρωποι και ζώα».

Επρόκειτο για αγάλματα, τα οποία ανελκύθηκαν την ίδια και την επόμενη χρονιά με τη βοήθεια του Βασιλικού Ναυτικού, μαζί με αμφορείς, προσωπικά αντικείμενα του πληρώματος(του ναυαγημένου πλοίου) , 36 αρχαία αγάλματα και – το κυριότερο – τον λεγόμενο Μηχανισμό των Αντικυθήρων.

Καλλιόπη Παπακώστα: Είμαστε κοντά στην ανακάλυψη του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου;

«Δεν ψάχνω να βρω τον τάφο του Αλεξάνδρου, σαν κυνηγός θησαυρού… Όλοι οι αρχαιολόγοι του κόσμου θα ήθελαν να τον βρουν, αλλά δεν έχω εμμονή…

Είμαι τυχερή που ζω και εργάζομαι στην Αλεξάνδρεια όπου σίγουρα βρίσκεται ο τάφος του. Αν θα είμαι ευλογημένη και θα τον βρω δεν το ξέρω. Συνεχίζω να κάνω ανασκαφές, έχω σημαντικά ευρήματα ,αλλά δεν έχω εμμονή με τον τάφο του Αλεξάνδρου».

Η αρχαιολόγος Καλλιόπη Παπακώστα, μετρά κάθε λέξη που λέει για τις σημαντικότατες ανασκαφές που κάνει στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από το 1998. Τα όσα έχει φέρει στο φως του ήλιου είναι πραγματικά σημαντικά ευρήματα που δείχνουν ότι η πιθανότητα να είναι πολύ κοντά σε μια πολύ μεγάλη αρχαιολογική ανακάλυψη είναι μεγάλη. 

Η ίδια επιμένει να είναι πολύ προσεκτική, αλλά τα μέχρι στιγμής δεδομένα δείχνουν ότι ένας από τους τάφους στους οποίους τοποθετήθηκε το σώμα του Αλεξάνδρου, βρίσκεται στην περιοχή που κάνει ανασκαφές.

Η κυρία Παπακώστα κάνει ανασκαφές στην Αλεξάνδρεια από το 1998. Δεκατέσσερα χρόνια μετά , απογοητευμένη από τα μηδαμινά αποτελέσματα, αποφάσισε ότι η ανασκαφή πρέπει να σταματήσει. Την ημέρα που πήγε στο χώρο της ανασκαφής για να ανακοινώσει το κλείσιμο της, σε ένα μέρος της το χώμα υποχώρησε κι ένα μικρό κομμάτι μάρμαρο αποκαλύφθηκε! Ήταν ένα άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Ήταν ένα μήνυμα ότι πρέπει να συνεχίσει!

 
Ποια είναι τα σημαντικότατα ευρήματα που έχει φέρει στο φως η αρχαιολόγος Καλλιόπη Παπακώστα; Γιατί πιστεύει ότι ο τάφος του Αλεξάνδρου βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια; 

Πόσοι είναι οι τάφοι του και γιατί υποστηρίζει ότι μπορεί να βρεθεί έστω ένας απ΄ αυτούς αλλά δε σημαίνει ότι θα βρεθεί και το σώμα του;

 
Όπως λέει αν τελικά βρεθεί ο τάφος θα είναι ανακάλυψη μεγαλύτερη κι απ΄ αυτή του τάφου του Τουταγχαμών .

Έχει κάποια βοήθεια από το ελληνικό κράτος σε αυτή τη σημαντική προσπάθεια που κάνει; Η απάντηση της κι αυτή προσεκτική αλλά άκρως κατατοπιστική.

ΠΗΓΗ:
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ἀνδρικὴ ταφή: Ἕνας Ἀθηναῖος τῆς ἐποχῆς τῶν Μηδικῶν Πολέμων.

Ἀνδρικὴ ταφή: Ἕνας Ἀθηναῖος τῆς ἐποχῆς τῶν Μηδικῶν Πολέμων. 

Περὶ τὸ 460 πκχ 

👉via Helena Koumpenaki 

Ὁ Τάφος Τ35 βρέθηκε τὸ 1891-2 στὸ Οἰκόπεδο Σαπουντζάκη, λίγες ἑκατοντάδες μέτρα βορειοανατολικὰ τοῦ σημερινοῦ ἀρχαιολογικοῦ χώρου τοῦ Κεραμεικοῦ. Σύμφωνα μὲ τὴν σκελετικὴ ἀνάλυση ἀπὸ τὴν βιολόγο-ἀνθρωπολόγο Ἄννα Λάγια, ὁ τάφος ἀνήκει σὲ ὥριμο ἄνδρα λίγο μεγαλύτερο τῶν 50 ἐτῶν. Τόσο ἡ ὀστεολογικὴ τεκμηρίωση ὅσο καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ ἄνδρας ἐτάφη σὲ δαπανηρὴ μαρμάρινη σαρκοφάγο μᾶς ὁδηγοῦν στὸ συμπέρασμα ὅτι δὲν ἀνῆκε στὴν πτωχότερη ἀθηναϊκὴ τάξη. 

Τὰ κτερίσματα χρονολογοῦν τὴν ταφὴ περὶ τὸ 460 πκχ περίπου, ἄρα ὁ ἄνδρας αὐτὸς πρέπει νὰ γεννήθηκε περὶ τὸ 515 πκχ καὶ νὰ ἔζησε τὰ κοσμοϊστορικὰ γεγονότα ποὺ ἀνέδειξαν τὴν πόλη του σὲ ἡγέτιδα δύναμη τοῦ ἑλληνικοῦ κόσμου. 

Θὰ ἦταν μικρὸ παιδὶ ὅταν τὸ 508-507 πκχ εἶδε τὶς μεταρρυθμίσεις του Κλεισθένη νὰ ἱδρύουν τὴν Ἀθηναϊκὴ Δημοκρατία.

 Τὸ 490 πκχ, νέος 25 ἐτῶν περίπου θὰ βρέθηκε στὴν πεδιάδα τοῦ Μαραθῶνα καὶ τὸ 480 πκχ, ὥριμος ἄνδρας πιά, θὰ ἔλαβε μέρος στὴ ναυμαχία τῆς Σαλαμίνας. 

Ἡ θέση τοῦ νεκροταφείου ὅπου ἐτάφη ἀνῆκε στὸν Δῆμο τῶν Κεραμέων ἢ τῶν Σκαμβωνιδῶν τῆς Λεοντίδος φυλῆς. Δὲν θὰ ἦταν ἄτοπο νὰ σκεφθοῦμε αὐτὸ στὸ ὁποῖο μᾶς ὁδηγεῖ ἡ ἠροδότεια περιγραφὴ τῆς μάχης τοῦ Μαραθῶνα, ὅτι, δηλαδή, ὁ ἄνδρας αὐτὸς βρέθηκε στὸ κέντρο τῆς ἀθηναϊκῆς παράταξης, διότι ἐκεῖ ἦταν ταγμένη ἡ φυλή του, πλάϊ στὴν Ἀντιοχίδα. Ἦταν οἱ φυλὲς ποὺ μὲ στρατηγοὺς τὸν Θεμιστοκλῆ ἡ Λεοντὶς καὶ τὸν Ἀριστείδη ἡ Ἀντιοχὶς ἀντίστοιχα, ὑπέστησαν τὶς περισσότερες ἀπώλειες, ὡστόσο ἄντεξαν τὴν ὁρμὴ τῆς περσικῆς ἀντίστασης. 

Στα ίχνη της Ελένης/Αγιαλένης: η Μεσοσπορίτισσα "Παναγίτσα" στο αρχαίο ιερό της Ελευσίνας

Ο πανηγυρικός εσπερινός της Παναγίας της Μεσοσπορίτισσας στο εκκλησάκι της «Παναγίτσας» στο αρχαίο ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα

Της Ελένης Ψυχογιού

Ελευσίνα, 20/11/2004. Το εκκλησάκι της "Παναγίτσας", αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου, στην κορυφή του λόφου της αρχαίας ακρόπολης.

Ο χώρος του αρχαίου ιερού της Ελευσίνας πριν το 1907, λίγο μετά την έναρξη των ανασκαφών. Στο βάθος, στην κορυφή του λόφου της αρχαίας ακρόπολης, φαίνεται το μεταβυζαντινό εκκλησάκι της "Παναγίτσας" (πηγή:Καλλιόπη Παπαγγελή, Ελευσίνα. Ο αρχαιολογικός χώρος και το μουσείο. EFG Eurobank Ergasias, Αθήνα 2002, σελ. 41)

[Πρώτη δημοσίευση. Οι φωτογραφίες τραβηγμένες από την γράφουσα, Ελένη Ψυχογιού, εκτός αν αναφέρεται διαφορετικά] βλ. και :

http://www.kentrolaografias.gr/default.asp?TEMPORARY_TEMPLATE=10&image=/media/gallery/high/2232/images/big/eksofyllo_ghs.jpg

Πρόλογος

Η θέαση του ντοκιμαντέρ του Φίλιππου Κουτσαφτή «Αγέλαστος πέτρα» για τον αρχαιολογικό χώρο της Ελευσίνας, με είχε καθηλώσει. Στη μνήμη μου όμως είχε σφηνωθεί ένα κάπως μακρινό πλάνο με μια πομπή γυναικών που την παραμονή της γιορτής της «Παναγίας της Μεσοσπορίτισας», στις 20 Νοεμβρίου, βαδίζουν φορτωμένες καλάθια με τους ιερούς άρτους προκειμένου να ευλογηθούν στον πανηγυρικό εσπερινό, που επιτελείται κάθε χρόνο στο μετα-βυζαντινό εκκλησάκι της «Παναγίτσας», χτισμένο πάνω στην αρχαία ακρόπολη, μέσα στο ιερό τέμενος της Δήμητρας. Ο λιτός, μεστός λόγος του Φίλιππου Κουτσαφτή μιλάει υπαινικτικά για αυτή την πομπή, αφήνοντας τον θεατή να κάνει ίσως τις περαιτέρω τυχόν διασυνδέσεις του ανάμεσα στην αρχαία λατρεία προς την σιταρο-θεά Δήμητρα και στη γιορτή της «Μεσοσπορίτισσας» Παναγίας στο μικρό «κατά κορυφήν» εκκλησάκι καταμεσής του αρχαίου ιερού και την παραδοσιακή τελετουργική προσφορά ψωμιών προς αυτήν από πλήθος ντόπιων γυναικών. Η γιορτή αυτή της Θεομήτορος Παναγίας, λόγω της κρίσιμης φάσης της καλλιέργειας του σιταριού που στα τέλη Νοέμβρη βρίσκεται στο αποκορύφωμα της σποράς, αποκαλείται σε όλο σχεδόν τον ελληνικό χώρο (ανάλογα και με τις κλιματικές συνθήκες που επηρεάζουν τις φάσεις της καλλιέργειας των δημητριακών) «της Μεσοσπορίτισσας» [Παναγίας] και συνοδεύεται από «πολυσπόρια», τελετουργική παρασκευή είδους κόλλυβων με δημητριακά και όσπρια που προσκομίζονται και ευλογούνται στην εκκλησία, πριν καταναλωθούν. Στην Ελευσίνα όμως, καθώς η «Μεσοσπορίτισσα» γιορτάζεται -κυρίως από τις γυναίκες- μέσα στο αρχαίο ιερό της Δήμητρας, το εκκλησάκι το επωνομαζόμενο τοπικά της «Παναγίτσας» σε συνδυασμό με την παραδοσιακή, συλλογική τελετουργική προσφορά άρτων αποκτούν, μη συνειδητά για τους επιτελεστές, χαρακτηριστικά ενός «τόπου μνήμης», όπου κάθε χρόνο επαναπροσδιορίζεται τελετουργικά μέσα στο σύγχρονο, χριστιανικό θρησκευτικό πλαίσιο ο συμβολισμός του αρχαίου ιερού και η σχέση της αρχαίας θεάς με τα σιτηρά και τους τελετουργικούς άρτους, όπως ήταν η προσφορά του «πελάνου», του τελετουργικού, μεγάλου ψωμιού από σιτάρι του Ράριου πεδίου της Ελευσινιακής πεδιάδας, μάλλον κατά την έκτη ημέρα (20ή Βοηδρομιώνος) των Μυστηρίων[1].

Ο πρώτος τεχνητός λιμένας της Προϊστορικής Ευρώπης

Κατά τη διάρκεια των ερευνών του PRAP (Pylos Regional Archaeological Project), ορισμένες από τις έρευνες των φυσικών επιστημόνων εξελίχθηκαν σε μια αναζήτηση στοιχείων που θύμιζε αστυνομικό μυθιστόρημα. Όλα άρχισαν με μια παλαιότερη μελέτη, σχετικά με την εξέλιξη του φυσικού τοπίου της δυτικής Μεσσηνίας.

Έμπεραρντ Τσάνγκερ *

Είκοσι περίπου χρόνια πριν, οι συνάδελφοί μας John Kraft του πανεπιστημίου του Delaware, George Rapp και Stanley Aschenbrenner του Πανεπιστημίου της Minnesota, συνειδητοποίησαν ότι η κοίτη του ποταμού Σέλα, που περνά δίπλα από τη δυτική πλευρά του ανακτόρου (στον άνω Εγκλιανό), είχε εκτραπεί με ανθρώπινη παρέμβαση.
Αιώνες πριν, το ποτάμι χυνόταν στον Κόλπο του Ναβαρίνου, ύστερα όμως εγκατέλειψε την παλαιά του κοίτη και σήμερα στρέφεται δεξιά, προς Δυσμάς, παρακάμπτει την πεδιάδα που πλημμύριζε και εκβάλλει στο Ιόνιο Πέλαγος.

Ο Kraft και οι συνεργάτες του υπέθεσαν ότι αυτή η εκτροπή έγινε τεχνητά, για να προστατευθεί η εύφορη κοιλάδα στη βόρεια άκρη της λιμνοθάλασσας της Γιάλοβας- Οσμάναγα από τις ετήσιες πλημμύρες του ποταμού. Υπέθεσαν, επίσης, ότι η πιθανότερη περίοδος για μια τέτοια ανθρώπινη παρέμβαση στο υδρολογικό περιβάλλον, είναι η Ύστερη Εποχή του Χαλκού, γιατί από τη μυκηναϊκή περίοδο μας είναι γνωστά αρκετά ανάλογα έργα. Ανάμεσά τους, μια παρόμοια εκτροπή ποταμού στην Τίρυνθα λειτουργεί μέχρι σήμερα, πάνω από 3.000 χρόνια μετά την κατασκευή της.

Όλα τα παραπάνω ήταν υποθέσεις, αποτελούσαν όμως έναυσμα για περαιτέρω έρευνα. Η στενή παρακολούθηση του ποταμού Σέλα αποτέλεσε, συνεκδοχικά, έναν από τους κύριους σκοπούς της γεωφυσικής έρευνας του PRAP, και μας απασχόλησε πέντε χρόνια, μέχρις ότου καταλήξαμε σε μια απλή εξήγηση για αυτό το περίπλοκο σύστημα.

Κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου εργασίας στο πεδίο, καθώς προσπαθούσαμε να συγκεντρώσουμε στοιχεία για την ιδιάζουσα πορεία του Σέλα, παρατήρησα ότι το ρεύμα διασχίζει μια προσχωσιγενή πεδιάδα με ασυνήθιστο ορθογώνιο σχήμα, μόλις λίγες εκατοντάδες μέτρα πριν βγει στο Ιόνιο Πέλαγος, βόρεια από το χωριό Ρωμανού .

Ξενάγηση στην Μονή Δαφνίου

από Βαγγέλης Παππάς

Ο Βαγγέλης Παππάς μας ξεναγεί στον υψηλό πολιτισμό της συγκλονιστικής Μονής Δαφνίου σε ένα μαγικό ταξίδι της Ιστορίας και της Ομορφιάς που ξεκινάει από την Ιερά Οδό της αρχαίας Αθήνας και φτάνει στην χρυσή εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας μέχρι τις μέρες μας. Παραδόσεις, μύθοι, αυτοκράτορες, σταυροφόροι, προδοσίες, επαναστάτες και η ομορφιά των ψηφιδωτών – ίσως των ομορφότερων της μεσοβυζαντινής περιόδου παρέλασαν μπροστά μας σε μια λαμπερή Κυριακάτικη βόλτα μέσα στο δάσος.

Μέγας Αλέξανδρος: Ανακαλύφθηκε ο τάφος της Ολυμπιάδας; Το εύρημα στην Πιερία που προκαλεί συζητήσεις [video]

Tην πιθανή ανακάλυψη του τάφου της Ολυμπιάδας, της μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου έφερε στο φως η εκπομπή «Ώρα Ελλάδος» του OPEN TV.

Ο καθηγητής Αθανάσιος Μπίντας παρουσιάζει στην κάμερα του Ανοιχτού Καναλιού από τον Κορινό Πιερίας τα στοιχεία που υποδηλώνουν πως το εύρημα είναι μια μεγάλη ανακάλυψη.

Τα στοιχεία που μαρτυρούν την ανακάλυψη

Σύμφωνα με τον ίδιο, πρόκειται για τον μεγαλύτερο μακεδονικό τάφο που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα. Έχει μήκος 22 μέτρων, πράγμα το οποίο σημαίνει πως σε αυτόν έγινε η ταφή ενός πολύ σημαντικού προσώπου. Επρόκειτο για κάποιον βασιλέα ή ήρωα πολέμου.

Ο κ. Μπίντας αναφέρει πως ο τάφος ανήκει σε γυναίκα. «Απέναντι βρίσκεται ο τύμβος του στρατηγού Νεοπτολέμου, που ήταν συγγενής της Ολυμπιάδας. Επίσης, βρέθηκαν τρεις επιτύμβιες επιγραφές οι οποίες αναφέρονται στους Αιακίδες, την οικογένεια που ζούσε εδώ. Η μία επιγραφή αναφέρει τον τύμβο της Ολυμπιάδας», τονίζει ο καθηγητής.

Συν τοις άλλοις, όπως εξηγεί ο κ. Μπίντας μέσα στον τάφο υπάρχει ένα ανάγλυφο φίδι. Αρχαίες πηγές αναφέρουν ότι ο Άμμωνας Δίας μεταμορφωμένος σε φίδι επισκεπτόταν την κρεβατοκάμαρα της Ολυμπιάδας η οποία συχνά διακήρυττε πως ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν γιος του Άμμωνα Δία και όχι του Φιλίππου.

Όσον αφορά τον λόγο που δεν αναγνωρίζεται επίσημα το εύρημα, ο καθηγητής σημειώνει πως θα χρειαστεί λίγος καιρός για να γίνει αυτό, καθώς θα πρέπει, σύμφωνα με τα λεγόμενα του υπουργείου, να αποφανθεί η επιστημονική κοινότητα.

Mε πληροφορίες από ethnos.gr

Το μεγαλείο της Αρχαίας Θουρίας - Ξενάγηση στο Θέατρο το Ασκληπιείο και τους Τάφους (Βίντεο - Φωτογραφίες)

Το μεγαλείο της Αρχαίας Θουρίας αναδεικνύεται μέσα από σημαντικά ευρήματα, καθώς ολοκληρώθηκαν και οι φετινές ανασκαφές με μεγάλη επιτυχία. 

Συμπληρώθηκαν ήδη 10 χρόνια συστηματικών ανασκαφών, που διεξάγονται στην περιοχή της αρχαίας πόλης από το 2009, υπό την αιγίδα της Εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας με την διεύθυνση της διδάκτορος Ξένης Αραπογιάννη. Κατά την διάρκεια της δίμηνης ανασκαφικής περιόδου αυτό το καλοκαίρι, ήρθε στο φως ένα ακόμη τμήμα του αρχαίου θεάτρου, προσφέροντας μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του μνημείου, το οποίο εντυπωσιάζει με το μέγεθος και την σπουδαία αρχιτεκτονική του. 

(φώτο 1)

Παράλληλα πραγματοποιήθηκαν αρχαιολογικές έρευνες και σε άλλα σημεία στην ευρύτερη περιοχή όπου εξαπλώνεται η αρχαία πόλη, με εντυπωσιακά νέα ευρήματα που συμπληρώνουν διαρκώς την εικόνα της αρχαίας Θουρίας.

Όπως επισημαίνεται στη σχετική ανακοίνωση της διευθύντριας των ανασκαφών κ. Αραπογιάννη (στην οποία επισυνάπτεται η φώτο 1), όλη η ανασκαφική ομάδα: αρχαιολόγοι, αρχιτέκτων, τοπογράφος, εργατικό και τεχνικό προσωπικό, φοιτητές, συνέβαλλε και φέτος ακούραστα και με απαράμιλλο ενθουσιασμό στο επιτελούμενο ανασκαφικό έργο, που στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία.

ΞΕΝΑΓΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΘΟΥΡΙΑ

Δείτε το βίντεο:

Το Αρχαίο θέατρο ήταν ένα σημείο αναζήτησης για πολλά χρόνια, κοντά 20 χρόνια, ο εντοπισμός του έγινε το 2015 με εκτεταμένη γεωφυσική έρευνα, όπως αναφέρει η Δρ. Ξένη Αραπογιάννη, υπεύθυνη της Ανασκαφής και επίτιμη Έφορος Αρχαιοτήτων, κατά την πρόσφατη ξενάγηση δημοσιογράφων της Μεσσηνίας.

Αρχικά δεν φαινόταν τίποτα παρά μόνο οι γωνίες των ογκόλιθων, οι οποίοι αποτέλεσαν αφορμή για να ξεκινήσουν οι ανασκαφές, καθώς υπήρχαν τρεις θέσεις πιθανές. Στην συνέχεια έγιναν δοκιμαστικές ανασκαφές το 2016 και τότε εμφανίστηκε το μεγάλο βόρειο ανάλημμα και στην πορεία ένα μεγάλο μέρος της ορχήστρας, έτσι δεν υπήρχε καμία αμφιβολία ότι ήταν το αρχαίο θέατρο. Το 2017 έγινε συστηματική ανασκαφή, συνεχίστηκε έναν χρόνο και το 2019 έγινε η αποκάλυψη του μνημείου.

Ο πέλεκυς του Κυνίσκου – Η φοβερή ιστορία του θησαυρού της Magna Grecia που κατέληξε στο Βρετανικό Μουσείο

του Νικολάου Π. Παππά* από την ιστοσελίδα cognoscoteam.gr 

Είναι γνωστό ότι το Βρετανικό Μουσείο είναι γεμάτο αρχαιολογικούς θησαυρούς που έχουν φτάσει στη Βρετανία μέσω αρχαιοκαπηλίας. Ένα από τα εκθέματα είναι και ένα πανέμορφο αναθηματικό τσεκούρι που η προέλευσή του πιστεύεται ότι είναι από την Σύβαρη, μια πόλη της Magna Grecia.

Οι Αχαιοί, κατά την κάθοδο των Δωριέων, διώχνουν τους Ίωνες από την Ελίκη και έκτοτε η πόλη ελέγχεται από τους Αχαιούς οι οποίοι μετονομάζουν όλη την γύρω περιοχή σε Αχαΐα. Η Ελίκη στη συνέχεια συμμετείχε μαζί με τους Τροιζήνιους (Δωριείς) στην αποικία της Μεγάλης Ελλάδος, Σύβαρη, που έγινε γνωστή λόγω της πολυτελούς τρυφηλής ζωής που έκαμαν (εξ ου και ο «Συβαριτισμός»).

Το μικρό τσεκούρι, μόλις 20 εκατοστών, φτιάχτηκε από επεξεργασμένο χαλκό και φέρει χαραγμένη στην λεπίδα επιγραφή στη δωρική διάλεκτο. Το εύρημα το απέκτησε το μουσείο του Λονδίνου το 1884 από τον Alessandro Castellani, μέλος μιας διάσημης ιταλικής οικογένειας χρυσοχόων που έκαναν μεταξύ άλλων και εμπορία παράνομου αρχαιολογικού υλικού.

Alessandro Castellani (1823 – 1883)

Πώς κατέληξε το τσεκούρι στην Αγγλία; Από πηγές του 19ου αιώνα διαπιστώνουμε ότι το τσεκούρι εντοπίστηκε πρώτη φορά στην ιταλική πόλη San Sosti (κοντά στην αρχαιοελληνική πόλη Κωνσεντία), ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της νοτιοδυτικής πλαγιάς του Pollino.

Από πηγές της εποχής εκείνης μαθαίνουμε ότι το 1852 ο πέλεκυς αυτός απεικονίζεται σε ένα σχέδιο από του Καλαβρού ιστορικού Vito Capialbi (1790-1853), καθώς και σε μελέτες που δημοσιεύτηκαν από τον Ναπολιτάνο αρχαιολόγο Τζούλιο Μινερβίνι (1819 – 1891) που τον περιέγραψε στο “Ναπολιτάνικο Αρχαιολογικό Δελτίο – Bullettino Archeologico Napoletano” (1852-1853, σελ. 137-139), όπου ασχολείται κυρίως με το περιεχόμενο της επιγραφής.

Μια άλλη αναφορά στο τσεκούρι, με βάση το αρχικό σχέδιο του Capialbi, υπάρχει το 1857 στο περιοδικό Poliorama Pittoresco (σελ. 204). Επομένως, βλέπουμε ότι πριν το εύρημα πουληθεί στο Βρετανικό Μουσείο ήταν γνωστό και αντικείμενο μελέτης από ειδικούς.

Ο αναθηματικός πέλεκυς στο σχέδιο του Vito Capialbi όπως αποτυπώθηκε το 1853.

Το Βρετανικό Μουσείο έχει φωτογραφίες και περιγραφή του ευρήματος στην επίσημη ιστοσελίδα του (δείτε εδώ: https://bit.ly/2RAcZek) όπου αναφέρει μεταξύ άλλων ότι πρόκειται για χάλκινο αναθηματικό τσεκούρι, χαραγμένο με θρησκευτική αφιέρωση.