Δημήτρης Γ. Ιωάννου

Είναι γνωστή η επιστημονική θεωρία και διδασκαλία του Μητρ. Περγάμου Ιωάννου Ζηζιούλα, κορυφαίου θεολόγου της εποχής μας, για το ότι ο  Επίσκοπος αποτελεί το ορατό σύμβολο ενότητας της εκκλησίας, όντας «εις τύπον και τόπον Χριστού». Κατά τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη, το εξαιρετικό χάρισμα του Επισκόπου στην Εκκλησία, είναι ακριβώς ότι «εικονίζει» τον Χριστό. Ερμηνεύοντας μερικοί αυτήν την διδασκαλία,  θεωρούν ότι η θεία Λειτουργία είναι «επισκοποκεντρική» (αντίθετα από άλλους που εκλαμβάνουν αυτό ως μια υπερβολή και μιλούν για «χριστοκεντρισμό»). Μάλιστα, μπορεί να παρατηρήσει κανείς ότι κορυφαίοι επίσης θεολόγοι και πνευματικοί πατέρες της εποχής μας διαφοροποιούνται ως προς αυτό έναντι του Μητροπολίτη. Έχω υπόψη μου εδώ τα παραδείγματα του μακαριστού πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη, καθώς και του αγίου Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ, που αναπτύσσουν μια άλλη θεωρία περί του επισκόπου. Οι δύο τελευταίοι θεολόγοι μιλούν περισσότερο για το «διοικητικό» έργο του Αρχιερέως, ενώ δίνεται περισσότερη έμφαση και στο ζήτημα της προσωπικής αρετής που πρέπει να διαθέτει αυτός, ώστε να επιτελείται αξίως το έργο του.