Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης (1908-1993).
Η αναφορά του ονόματος του Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη και της Θεσσαλονίκης μοιάζει σαν μια ταυτολογία. Μερικές φορές, ακόμη, η επίκληση της Θεσσαλονίκης μοιάζει σαν ένα κόσμο που ο ίδιος συγγραφέας οργάνωσε και από πόλη τον μετέτρεψε σε Μητέρα.Έτσι ο Πεντζίκης εμφανίζεται να έχει τα πρωτεία ανάμεσα στους σύγχρονους απογόνους της.
Σαν έναν ξεχωριστό κληρονόμο της ο οποίος παρ’ όλα τα προβλήματα που είχε να αντιμετωπίσει, αποδέχτηκε πλήρως την κληρονομιά της και δεν έκανε αποποίηση, και βάσει αυτής πορεύτηκε.
Και έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ότι η κληρονομιά αυτή δεν περιελάμβανε μετρητά, οικόπεδα και σπίτια, αλλά ένα πολύ μεγαλύτερο θησαυρό που, μάλλον, μόνον ο ίδιος υποψιάστηκε πως μπορούσε να τον αξιοποιήσει. Και όχι για ιδίαν χρήση.
Με αυτόν, όμως, ο ίδιος θα μπορούσε να χορτάσει την πείνα του, να δροσίσει την κάψα του από την εσωτερική αγωνία που ένιωθε.
Και τότε άρχισε μια ατέρμονη προσπάθεια με επισκέψεις στα… εγκαταλειμμένα «κτερίσματα» στο θησαυροφυλάκιο της Θεσσαλονίκης, μερικά από τα οποία ήταν και εξόφθαλμα πασιφανή και γνωστά τοις πάσι. Προσδοκούσε να εξασφαλίσει όσο γίνεται πιο γρήγορα τους τίτλους χρήσεως τους αν όχι ιδιοκτησίας. Εξάλλου κανένας δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτά τα… παραπεταμένα.