ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΟΡΠΙΑΣ ΖΩΗΣ

	ΝΙΚΟΣ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΟΡΠΙΑΣ ΖΩΗΣ ΑπόσπασμαΜέσα στην κάμαρή μου, δεξιά καθώς μπαίνουμε, έχω ένα κουτί γεμάτο λογής αναμνηστικά και κυρίως πολλές και διάφορες φωτογραφίες. Σκέφθηκα λοιπόν ότι με το υλικό αυτό θα μπορούσα να συνθέσω μια ενδιαφέρουσα πεζή αφήγηση. Πρόσωπα και πράγματα, όταν πολλές φορές τα ερευνώ εκεί μέσα, με ξαφνιάζουν και με απελπίζουν, καθώς, δυσκολευόμενος να ξαναβρώ την τάξη που είχαν στη ζωή, νιώθω σα να περιπλανιέμαι ανάμεσα σ' ερείπια ή μέσα σε κοιμητήριο. Σε τέτοιες περιπτώσεις μου κόβεται η λαλιά και μου είναι αδύνατο να εκφραστώ. Όμως αναδιπλούμενος γύρω από τη μνήμη σε στιγμές απόγνωσης όπως εκείνη πού σας ανάφερα, όταν επέστρεφα από το Ασβεστοχώρι, την παράλλη Κυριακή, κατέληξα σε μια τάξη απαρίθμησης, που εστάλαξε παρηγοριά και διάθεση υγιή και άρτια μέσα μου.  Μ' ενδιέφερε ότι καταλάβαινα πως κάθε μνήμη είναι αριθμός, ότι σαν αριθμός έχει τη ρυθμική του κίνηση, με την οποία κυκλοφορεί μέσα στο άπειρο.
«Ο κ. Πεντζίκης τερματίζει, όπως είπαμε, καταφατικά. Αντίκρυ στον αποξενωμένο άνθρωπο και στο μεγάλο και μαύρο θάνατο της κοινωνικής δυστυχίας, προβάλλει μέσον της ποίησης του το αίτημα της ανασύνδεσης του ανθρώπου με την ολότητα της ζωής». - ΣΤΡΑΤΗΣ ΤΣΙΡΚΑΣ «Σε κάθε καινούργιο βιβλίο του, ο Ν.Γ. .Πεντζίκης προσπαθεί να κάνει την εξορία του κατοικήσιμο χώρο. Προτίμησε, λέει, να κάνει τον τρελό, όπως τον κατηγόρησαν, παρά ν' αρνηθεί το γεμάτο αισθήσεις σκοτάδι, όπου μπορούσε να κυκλοφορεί απαντέχοντας κάποια ελπίδα. Ένας χιμαιροκυνηγός λοιπόν της αισιοδοξίας και της ελπίδας, ένας εξόριστος, που η παλιότερη γενιά τον αισθανόταν σαν ξένο σώμα κι η νεώτερη περίπου καμώνεται πώς τον θαυμάζει, περίπου τον αγνοεί, κυρίως τον δέχεται σα γραφικό τύπο. Η Αρχιτεκτονική είναι ένα κείμενο που κρατιέται σε μια δύσκολη ζώνη, σ' ένα δρόμο κινδύνου, όσο λίγα πεζογραφήματα στην εποχή μας. Έχουμε επείγουσα ανάγκη πρωτοπορίας στην πεζογραφία. Ίσως και στην ποίηση. Στη μέση μιας τάξης και ταυτόχρονα μιας αταξίας ο Πεντζίκης στρεφόμενος εναντίον του λόγου μάς οδηγεί στην ανάγκη επαφής με τον βαθύτερο λόγο. Η γραφή του είναι μια γραφή συνείδησης που αντικατοπτρίζει τη ροϊκότητα του προσώπου του».  - ΤΑΚΗΣ ΣΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΑπόσπασμαΓια να κατεβάσετε απόσπασμα του βιβλίου σε μορφή pdf πατήστε εδώ.  Εκδήλωση παρουσίασης του βιβλίου Για περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση παρουσιάσης του βιβλίου στην Αθήνα πατήστε εδώ. Βιογραφικά στοιχεία Γεννήθηκα στα 1908. Πήγα σχολείο μονάχα στην ΣΤ' Δημοτικού, διδαχθείς κατ' οίκον. Οι οικοδιδάσκαλοί μου, μου εμφύτευσαν την αγάπη στη Γεωγραφία και το Δημοτικό τραγούδι. Δεκατεσσάρων χρονών έγραψα μια Παγκόσμια Γεωγραφία. Εν συνεχεία άρχισα να γράφω εκφραζόμενος προσω­πικά πάνω στο σχήμα «Η Λαφίνα» και του «Κίτσου η μάννα». Θαύμαζα τον Καρκαβίτσα για το ότι μνημόνευε και εκμεταλλευόταν πάρα πολλές παραδόσεις μας. Φοιτητής στο Παρίσι, η Νορβηγική και γενικότερα η Σκανδιναυϊκή Συμβολιστική λογοτεχνία μ' επηρέασε και άρχισα να κινούμαι σε άλλο επίπεδο. Τότε ήταν που διάβασα και το θεατρικό έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο 'Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα. Στο Στρασβούργο, συνεχίζοντας τις σπουδές μου, μου επεβλήθη ο Γάλλος Κλωντέλ. Από το 1936 και μετά, πέρασα σε άλλον κόσμο με τους Βυζαντινούς χρονικογράφους. Από τους αρχαίους Έλληνες, επειδή ποτέ δεν υπήρξα ευφυής και έξυπνος, εκτός από τον Πίνδαρο και προπαντός τον Όμηρο, σε κανέναν άλλον απάνω δεν στηρίχτηκα. Μιας εξ αρχής η τάση μου ήταν μυθικής και παραμυθικής ερμηνείας των εγκόσμιων. Τα βιβλία που εξέδωσα, ορίζουν σειρά συναισθηματικών απογοητεύσεων. Αυτό άλλωστε μ' έκανε ολοένα και φανατικότερο υπηρέτη και μιμητή των Βυζαντινών συγγραφέων. Από το 1967 καθημερινά εργάζομαι πάνω στο συναξαριστή του Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτου. Έκανα μια μικρή, μεσαία και μεγάλη περίληψη του Συναξαριστή. Από τότε μέχρι σήμερα, ό,τι κι αν επιχειρώ να γράψω, βασίζεται στην αριθμητική και ψηφαριθμητική επεξεργασία του συναξαρίου της ημέρας. Τα βιβλία μου πού κυκλοφόρησαν (και πρέπει να σημειωθεί ότι εκδότης σπάνια δεχόταν να μου εκδώσει βιβλίο και πολύ περισσότερο διευθυντής περιοδικού να δημοσιεύσει κείμενό μου) είναι: Ο Ανδρέας Δημακούδης, το πρώτο μου μυθιστόρημα. Στον Ανδρέα Δημακούδη δίνεται μια εικόνα της ερωτικής απαλλοτριώσεως του εγώ. Στον Πεθαμένο και ανάσταση, το απαλλοτριωμένο και νεκρό εγώ ανασταίνεται χάρις σε στοιχεία επαφής με τον τόπο. Αρχινώ ταυτόχρονα τότε να καταγίνομαι με την ζωγραφική. Με τον Στρατή Δούκα, τον Παπαλουκά και τον Χατζηκυριάκο-Γκίκα, διδασκόμενος. στην ποιητική συλλογή Εικόνες το νόημα αποδίδεται με τη φράση: "Η αγάπη πρέπει να μας μάθει και τα κόπρανα ν' αγαπάμε του άλλου". Η Πραγματογνωσία περιγράφει τα γεγονότα ενός γάμου μιας πεντάμορφης νεαράς κόρης, μ' έναν σαραβαλιασμένο, με το 'να πόδι ξύλινο ναυτικό. Η Αρχιτεκτονική της σκόρπιας ζωής είναι μια προσπάθεια μνημικής ταύτισης ζώντων και νεκρών. Το Μυθιστόρημα της κυρίας Έρσης γράφτηκε όταν είχα πια παντρευτεί. Αττό το 1969 και μετά, χάρις στην προβολή που μου έκανε στο Γερμανικό Ινστιτούτο Γκαίτε ο Γ. Π. Σαββίδης, άρχισαν να βγαίνουν συχνά τα βιβλία. Συλλογή διηγημάτων αποτελεί η Συνοδεία· η Μητέρα Θεσσαλονίκη είναι κείμενα σε πεζό, με κέντρο την αγάπη μου για την πόλη που γεννήθηκα και ζω. Το Προς εκκλησιασμό είναι μια σειρά ομιλιών, χαρακτηριστική της προσπάθειας μου για ένταξη στην εκκλησία. Σε ανάλογο επίπεδο, όχι όμως θεωρητικό, κινούνται οι Σημειώσεις 100 ήμερων και τα Ομιλήματα. Στο Αρχείον, που είναι ένα βιβλίο εμμέσου έρωτος, η έννοια του χρόνου καταλύεται και οριστικά θεμελιώνεται η εσωτερική μου μυθολογία. Μια εικόνα μυθολογικής αντιλήψεως είναι τέλος το βιβλίο μου Πόλεως και νομού Δράμας παραμυθία. Ν. Γ. Π.
Περιεχόμενα Κεφάλαια α'-λβ' ΙΣΤΟΡΙΚΟ Πρώτες δημοσιεύσεις Σημείωμα του συγγραφέα Χειρόγραφο/ Εκδόσεις ΑΝΑΔΡΑΣΗ 1. Επιστολές 2. Κριτικές / Παρουσιάσεις ΣΧΟΛΙΑ  ΕΠΙΜΕΤΡΟ ΤΟΥ ΕΠΙΜΕΛΗΤΗ Μίμος, έπος και προσευχή Συντομογραφίες ΕΡΓΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΟ

ΠΗΓΗ: http://www.agra.gr/books/0900_0999/book900.html
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com