26 Οκτωβρίου του Αγίου Δημητρίου: Η Θεσσαλονίκη πρωτεύουσα-βασιλεύουσα της οικουμένης!

Άγιος Δημήτριος ο Μυροβλύτης.

Του Στέλιου Κούκου 

Ο Άγιος Δημήτριος παιδί της Θεσσαλονίκης παρέλαβε τον γενέθλιο τόπο ως πόλη και μεγαλόπολη και τον παρέδωσε με το μαρτυρικό του τέλος ως πρωτεύουσα!

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, 26 Οκτωβρίου η πόλη μετατρέπεται σε πρωτεύουσα του κόσμου, της οικουμένης!

Ένα ιδιαίτερο παγκόσμιο φαινόμενο, αφού για πολλά χρόνια η πόλη γιόρταζε τον πολιούχο της, καλώντας επί τόπου, στην Μακεδονία πλήθη κόσμου και λαών για να συνεορτάσουν ποικιλοτρόπως όλοι μαζί: εκκλησιαστικά, πνευματικά, πολιτισμικά, αλλά και εμπορικά. Και μάλιστα σε μια εποχή που τα ταξείδια δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Τα Δημήτρια ήταν ένα πολλαπλό αντάμωμα της οικουμένης στην αυλή του Αγίου, την Θεσσαλονίκη!

Επρόκειτο για μία ξεχωριστή πανήγυρη, γιορτάσι προς τιμή του Μάρτυρα και Μυροβλύτη το οποίο δημιουργούσε ένα παράδοξο φαινόμενο συνάντησης χωρίς, ίσως κάποιο άλλο αντίστοιχο παράδειγμα προς τιμή κάποιου άλλου Αγίου.

Και τότε η πόλη μεταβαλλόταν σε μια έκτακτη πρωτεύουσα, μια πλήρη βασιλεύουσα την Δημητριούπολη που ένωνε κάτω από τις ευλογίες του πολιούχου της περισσότερους λαούς -πέραν από αυτούς της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, Ανατολικής και Δυτικής.

Ο δούκας Δημήτριος προσκαλούσε και λοιπούς λαούς και έθνη στην χαρά του, την μαρτυρική, θυσιαστική και κατά συνέπειαν την ερωτική χαρά και έξαρσή του -προς αυτόν τον οποίο θυσίασε την ζωή του! Ο ίδιος εμφανιζόταν μπροστά τους λαβωμένος από τα δόρατα των στρατιωτών, ηττημένος και κατησχυμένος πολιτικά!

Στέλιος Κούκος: Θεσσαλονίκη 26 Οκτωβρίου 1912. Αύτη η κλητή και αγία ημέρα!

Πολύκλειτος Ρέγκος: Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης.

Γράφει ο Στέλιος Κούκος

Τι κι αν οι εκκλησιές της πόλης Θεσσαλονίκης ήταν οι πλείστες τζαμιά και αντί για καμπαναριά είχαν μιναρέδες;

Οι Έλληνες κάτοικοί της που ήδη γιόρτασαν τον Άγιο τους, τον πολιούχο φιλόπολη, Άγιο Δημήτριο ετοιμάζονταν τώρα να υποδεχτούν τον ελληνικό στρατό με το Χριστός Ανέστη στο στόμα! Από τα σώψυχα και τις καρδιές τους βγαλμένο!

Ψυχές και καρδιές που ήταν σφαλισμένες σαν τάφοι γιατί τα σκιάζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. «Ω γλυκύ μου έαρ», έψελναν οι καρδιές τους μέσα στην καρδιά του φθινοπώρου και ήταν ένας ύμνος στην ελευθερία που τους έφερνε στο φως, σχεδόν, αναπάντεχα!

Και αίφνης το μεγάλο πανηγύρι του Αγίου, τα Δημήτρια, στο οποίο πριν την σκλαβιά συμμετείχαν όλες σχεδόν οι φυλές της εγγύς και άπω Ευρώπης, μοιάζει τώρα να ανασυγκροτείται αυθημερόν σαν Πάσχα Ρωμαίικο στην γιορτή του Πολιούχου! Ήταν 26 Οκτωβρίου του ’12! «Θυμήθηκα το δώδεκα που πήραμε τη νίκη», όπως τραγουδά ο μεγάλος Μάρκος Βαμβακάρης! Και συμπληρώνει, «Ωραία την επέρασα, μες τη Θεσσαλονίκη»! Βεβαίως, ο ίδιος δεν έζησε την νίκη μες την Θεσσαλονίκη γιατί ήταν παιδάκι, την έζησε, όμως, ο πατέρας σου ως στρατιώτης της νίκης!

Αλλά ας ψάλλουμε για την πόλη και για τους εορτασμούς των Δημητρίων και τον Μέγα που καλούσε όλη την οικουμένη στην Θεσσαλονίκη για σύναξη πνευματική, πολιτισμική, αλλά και εμπορική: «Άρον κύκλω τους οφθαλμούς σου φαιδρώς και ίδε, πόλις Θεσσαλονίκη· λαοί εκ γης μακρόθεν εκ δυσμών και βορρά και θαλάσσης και εώας [ανατολής] νυν ήκασιν [έφτασαν], εν σοι προσκυνήσαι Δημήτριον τον μέγαν»*.

Στις 26 Οκτωβρίου του ’12, λοιπόν, στήθηκε ένα γλέντι ρωμαίικο με τις ευλογίες Δημητρίου του Μέγα που ως άλλος Μέγας Αλέξανδρος έφερε τις ελληνικές στρατιές στην γιορτή του να ανάψουν ένα κεράκι στην μνήμη του και να φωτίσουν τα πυκνά σκοτάδια της τουρκοκρατίας!

Ότι το σκοτάδι φοβάται το φως και αυτό χάνεται και πεθαίνει! Μέχρι εκεί και μέχρι τότε κράτησε αυτό το σκότος!

Ενός τέτοιου μεγέθους ήταν η χαρά Θεσσαλονικέων!

Αναστάσεως ημέρα!

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=409425

Ο άγιος Γεώργιος μαζί με τον άγιο Δημήτριο (Φ. Κόντογλου)

Τα Παλληκάρια της Χριστιανοσύνης

Ο άγιος Δημήτριος μαζί με τον άγιο Γεώργιο, είναι τα δυό παλληκάρια της χριστιανοσύνης. Αυτοί είναι κάτω στη γη, κ οἱ δυό αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ είναι απάνω στον ουρανό.

Στα αρχαία χρόνια τους ζωγραφίζανε δίχως άρματα, πλην στα κατοπινά τα χρόνια τους παριστάνουνε αρματωμένους με σπαθιά και με κοντάρια και ντυμένους με σιδεροπουκάμισα. Στον έναν ώμο έχουνε κρεμασμένη την περικεφαλαία και στον άλλον το σκουτάρι, στη μέση είναι ζωσμένοι τα λουριά που βαστάνε το θηκάρι του σπαθιού και το ταρκάσι πόχει μέσα τις σαγίτες και το δοξάρι.

Τα τελευταία χρόνια, ύστερα από το πάρσιμο της Πόλης, οι δυο αυτοί άγιοι και πολλές φορές κι άλλοι στρατιωτικοί άγιοι ζωγραφίζουνται καβαλλικεμένοι απάνω σε άλογα, σε άσπρο ο άγιος Γεώργης, σε κόκκινο ο άγιος Δημήτρης. Κι ὁ μεν ένας κονταρίζει ένα θεριό κι ο άλλος έναν πολεμιστή, τον Λυαίο.

Αυτά τα άρματα που φοράνε ετούτοι οι άγιοι, παριστάνουνε όπλα πνευματικά, σαν και κείνα που λέγει ο απόστολος Παύλος: