ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ-ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ-ΔΙΚΑΙΩΣΗ…

Του Γιώργου Ζουρίδη

Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη και η παρουσία πλήθους εκ των αντιπροσώπων του πολιτικού συστήματος της Χώρας μας στην Μητρόπολη Αθηνών και το Α΄ Νεκροταφείο           για να τιμήσουν τον εκλιπόντα, επιβεβαίωσε την ισχυρή «ιδεολογική» παρακαταθήκη του.

Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε κείμενα μου ότι ο «μεταπρατικός σοσιαλδημοκρατισμός» που εκφράστηκε από τον Κώστα Σημίτη κατά την οκτάχρονη διακυβέρνηση του (1996 έως 2004) δυστυχώς έγινε κυρίαρχη ιδεολογία στην Πατρίδα μας, και διαπέρασε όλο το φάσμα της κυρίαρχης ελληνικής εξουσίας, από την Δεξιά έως την Κυβερνώσα Αριστερά.

Γιατί λέω δυστυχώς: Για τον απλό λόγο ότι αφενός η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, Χώρα της Περιφέρειας του Καπιταλισμού, δεν μπορούσε παρά να αποτελεί ένα ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και των ανεπτυγμένων οικονομικά Χωρών, και αφετέρου γιατί εδραιώθηκε πάνω στην αυταπάτη ότι η ΕΥΜΑΡΕΙΑ και πάσα άλλη λαϊκή παροχή θα επιτευχθεί, στηριζόμενη αποκλειστικά στα πήλινα πόδια του εξωτερικού δανεισμού. 

Αναρωτιέμαι: Πιά Χώρα ευημέρευσε στον ανεπτυγμένο Καπιταλισμό  χωρίς βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, χωρίς εθνική αστική τάξη που να ενεργεί για τα συμφέροντα του Έθνους και του Λαού της, χωρίς αποδέσμευση από την εξάρτηση της από ξένα κέντρα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος.

Η αποδημία των ελίτ

Της Μαρίας Κορνάρου 

Εφημερίδα Εστία

Πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν, με αφορμή την κηδεία Σημίτη —και ολάκερο το τετραήμερο, αντί οκταετούς, εθνικό πένθος που πλαισίωσε το "καλό κατευόδιο" του μακαρίτη— για την πολιτική σκηνή της χώρας και τις τάσεις της. Καταρχάς, ότι η "συνταγή Σημίτη" —εκσυγχρονισμός στα εσωτερικά, κατευνασμός στα εξωτερικά, διεθνισμός στην οικονομία— είναι πράγματι εγγυημένης επιτυχίας για μια σταθερή θητεία και μακροπρόθεσμη, άνευ απροόπτων, διακυβέρνηση. Έτσι, ο τωρινός Πρωθυπουργός, παρά τα "πυρά" που δέχτηκε, σε μεγάλο βαθμό αντίστοιχα με τον Σημίτη, από τους προκατόχους και θεματοφύλακες της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος-"κινήματος", έχει πάντως όλες τις προοπτικές να επαναλάβει, μάλλον δε και να ξεπεράσει, το ρεκόρ της οκταετούς και κάτι συνεχόμενης θητείας του εκλιπόντος.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή, βέβαια, από την συνέχεια της «γραμμής Σημίτη» στα της πολιτικής στρατηγικής, είναι η διαιώνιση της γραμμής Σημίτη —κατά την κυριολεκτική έννοια της δυναστείας, lignage- στο πολιτικό προσωπικό. Λίγοι παρέλειψαν να παρατηρήσουν ότι οι αποχαιρετισμοί ορισμένων εκ των εκλεκτότερων υπουργών της Κυβερνήσεως στον εκλιπόντα ήταν μεστοί της συντριβής μίας λίαν προσωπικής απώλειας —από το υπουργείο Πολιτισμού έως το Επικρατείας, άνθρωποι που ξεχώρισε ο Κώστας Σημίτης επιβεβαιώνονται ως καταλληλότεροι για τα πόστα και από τον τωρινό Πρωθυπουργό. Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που παρατηρήθηκε, ακόμη περισσότερο εκκωφαντικά, στην μηντιακή κάλυψη του τετραήμερου πένθους, που μεταφράστηκε σε τετραήμερο πρόγραμμα απότισης φόρου τιμής στον εκλιπόντα εν χορώ, με την απόλυτη συναίνεση του ρεπορτάζ να είναι η πολιτική προσφορά του πρώην Πρωθπουργού στο «καλό του τόπου», με τα «γκρίζα» σημεία της καριέρας του να αποσιωπώνται πλήρως ή να αναλύονται μόνο από συγκεκριμένους «επί τούτου» καλεσμένους παρά από το μηντιακό πρόγραμμα αυτό καθ’αυτό. Πρόκειται, δηλαδή, και εκεί για μία αποδοχή της κληρονομιάς Σημίτη που, μπροστά στο ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο της προσωπικότητάς του, αφήνει την αίσθηση μίας προσωπικής πικρίας για το τέλος του ανδρός —κάποιοι από τους κεντρικότερους των δελτίων ειδήσεων των φιλοκυβερνητικών καναλιών, μάλιστα, έσπευσαν να επιδείξουν τα «διαπιστευτήρια» της επικοινωνίας τους με τον Σημίτη. 

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ

Ὁποιοδήποτε λεξικὸ κι ἄν ἀνοίξουμε, ἡ λέξη «σύστημα» ἀποδίδεται, γενικῶς, ὡς ἕνα σύνολο στοιχείων, πραγμάτων ἤ μερῶν ποὺ βρίσκονται σὲ ἀλληλεπίδραση καὶ ἀλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε «πολιτικὸ σύστημα» δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ σύνολο τῶν πολιτικῶν θεσμῶν, ἀλλά, γενικότερα, ἡ σχέση ἀλληλεπίδρασης καὶ ἀλληλεξάρτησης μεταξὺ πολιτικοῦ κόσμου καὶ λαοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν βάση γιὰ τὴν λειτουργία τῶν θεσμῶν, καὶ ἡ ὁποία στηρίζεται πρωτίστως στὴν κοινωνικὴ συναίνεση.

Τὸ πολιτικὸ σύστημα δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας μηχανισμὸς λήψεως ἀποφάσεων, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ σχέση μεταξὺ κράτους καὶ κοινωνίας. Ὁπότε, ὅταν μιλᾶμε γιὰ πολιτικὸ σύστημα ἀναφερόμαστε στὴν σχέση μεταξὺ κυβερνώντων καὶ κυβερνωμένων, ἡ ὁποία στηρίζεται στὴν συνομολογία τους, στὴν συμφωνία τους, γιὰ κάποια πράγματα ποὺ ἀμφότεροι θεωροῦν κοινὰ ἀγαθά, ποὺ πρέπει νὰ ἐξυπηρετεῖ ἡ πολιτική διακυβέρνηση μέσῳ τοῦ κράτους.

Συνεπῶς, τὸ οὐσιαστικὸ ἐρώτημα εἶναι ποιά πράγματα θεωρεῖ κοινὰ ἀγαθὰ ἡ σύγχρονη ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἕως τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας, ὑπὸ τὸ (μεταπολιτευτικό) καθεστὼς τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Χωρὶς τὴν ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, δὲν μποροῦμε νὰ προβοῦμε σὲ μία οὐσιαστικὴ ἀξιολόγηση τῶν πεπραγμένων τῶν διαφόρων κυβερνήσεων, ἄρα καὶ τῶν περιόδων διακυβέρνησης Σημίτη. Τὴν πρώτιστη εὐθύνη γιὰ τὴν ἄσκηση τῆς πολιτικῆς καὶ τὰ δημόσια ἤθη τὴν ἔχουν, ἀσφαλῶς οἱ κυβερνώντες -καὶ δὲν ἐννοῶ μονάχα τὸν πρωθυπουργό, ἀλλὰ τὸ σύνολο τῆς ἰθύνουσας τάξης-, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι κυβερνοῦν. Ὡστόσο, καμμία πολιτικὴ τάξη δὲν μπορεῖ νὰ κυβερνήσει ἐν κενῷ, χωρὶς τὴν συναίνεση τῆς κοινωνίας, εἰδικὰ ὅταν μιλᾶμε γιὰ καθεστὼς δημοκρατίας. 

Έργα και οι ημέρες του εθνικού μας "εκσυγχρονιστή".

Της Γιούλης Ηλιοπούλου 

Τώρα που έκλαψαν, όσοι έκλαψαν, θα πω κι εγώ την εμπειρία μου.

Επί Σημίτη, αν και δηλωμένη φανατική αριστερή, βρέθηκα Σύμβουλος στο Υπ. Ανάπτυξης.

Είχαν ψηφίσει νόμο, ώστε ΟΛΕΣ οι προμήθειες του δημοσίου να γίνονται κεντρικά από το Υπουργείο. Προμήθειες νοσοκομείων, Στρατού, Αστυνομίας, Δήμων, Σχολείων κλπ κλπ!

Μια διακομματική Επιτροπή κεντρικά, με αναλογική εκπροσώπηση, εκδίκαζε τις ενστάσεις. Δουλειά μου ήταν να γράφω γνωμοδοτήσεις για την Επιτροπή.

Ουρές έκαναν στο γραφείο μου οι ενιστάμενοι Ελληνες βιοτέχνες και μικροβιομήχανοι. Οι γνωμοδοτήσεις μου συνήθως υπέρ αυτών.

Ομως....

Ολοι οι Ελληνες βιοτέχνες νοσοκομειακών υλικών και φαρμάκων ΕΚΛΕΙΣΑΝ εν τέλει τις επιχειρήσεις τους, γιατί ΟΛΕΣ τις προμήθειες ανέλαβε, ποιός άλλος, η Johnson & Johnson!

Ολες οι υφαντουργίες εξαφανίστηκαν, γιατί οι προμήθειες ανατίθεντο σε Τούρκους και Αιγύπτιους!

Για να μην μιλήσω για στρατιωτικά υλικά και εξοπλισμούς που οδήγησαν στο κλείσιμο της Ελληνικής Βιομηχανίας Οπλων. Και όχι μόνο...

Πως το έλεγε ο Αναγνωστάκης στο "Επιτυμβιον"του...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Πως το έλεγε ο Αναγνωστάκης στο "Επιτυμβιον"του...

"Α ρε Λαυρέντη...εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν..."

Την εγκαλεσε ο Άδωνης τη Λατινοπουλου για   το δεξιό της,το ορθόδοξο και το ελληνικό της φρόνημα και της αποδωσε  έλλειμμα των παραπάνω αξιών,καθώς δεν πρέπει να ακούγονται λόγια άσχημα για κάποιον που ακόμη δεν έχει ταφεί...

Ακολουθώντας το πρωτόκολλο αυτού που στα πρωτόλεια του πολιτικά βήματα στο ΙΕΚ Καρατζαφέρης -ΛΑΟΣ απευθυνόταν λάβρος στον μακαρίτη και τώρα ομνυει στην εκσυγχρονιστική του συμβολή στη χώρα ,να ξαναθυμηθούμε όσα παλεύουν να διαγράψουν.

Χθές  λοιπόν είχαμε το ξοδι του ανθρώπου που είχε πει:

"αν αντέχει η χώρα την επιλογή της ευρωζώνης είναι τόσο άσχετο όσο και το ερώτημα αν αντέχει ο άνθρωπος στη ζωή. Ο άνθρωπος πρέπει να αντέξει στη ζωή αλλιώς αυτοκτονεί.... Χρειάζεται μια σοβαρή Ελλάδα»...(φόρουμ των Δελφών το 2017),

Δεν γνωρίζω αν παρέστη στη τελετή ο Καραμανλής (ο πρώην πρωθυπουργός)που είχε αποκαλέσει τον Σημίτη ως "αρχιερέα της διαπλοκής".

Πού οδήγησε το «εκσυγχρονιστικό» πείραμα της περιόδου 1996-2004

*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

Α.

Η πολιτική θεωρία που κυριάρχησε στην Ελλάδα την οκταετία 1996-2004 στηριζόταν στην έννοια του «εκσυγχρονισμού»[1]. Το περιεχόμενο της έννοιας αυτής τη συγκεκριμένη περίοδο συνίστατο στο να επέλθουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας με στόχο αυτή να πλησιάσει και τελικά να καταστεί ισάξια των υπολοίπων ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Στόχος του εκσυγχρονισμού ήταν η σύγκλιση με το φαντασιακό μοντέρνο που αντιπροσωπεύει η Δύση. Κατά συνέπεια η όλη προσπάθεια θα έπρεπε να λειτουργεί εντός του νεωτερικού-μοντερνιστικού πλαισίου, το οποίο κυριάρχησε για μια μεγάλη χρονική περίοδο στη Δύση με την επικράτηση της αστικής τάξης και με κύριο χαρακτηριστικό την επιβολή του εναρμονιστικού-συνθετικού σχήματος σκέψης.[2]

Ο εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μια μάχη της προόδου κατά της υστέρησης, του ορθολογισμού κατά του λαϊκισμού, του Διαφωτισμού κατά του σκοταδισμού, της ανεκτικότητας κατά της μισαλλοδοξίας, μέχρι την επίτευξη του «οικουμενικού οράματος»[3] του Διαφωτισμού.[4]

Πόσο «εθνικό» είναι το εθνικό μας πένθος;

*

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Καθημερινά, πεθαίνουν πάνω από 350-400 άνθρωποι στην Ελλάδα. Παρότι κάθε ζωή είναι μοναδική, δεν αισθανόμαστε λύπη για όλους. Επίσης η ανθρώπινη ψυχολογία αντιμετωπίζει μεγάλη δυσκολία να αισθανθεί λύπη για μεγάλους αριθμούς ανθρώπων που υποφέρουν και πεθαίνουν καθημερινά, όπως στην Παλαιστίνη και την Ουκρανία. Η ενσυναίσθησή μας μειώνεται καθώς αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρουν. Αυτό σημαίνει ότι ενώ μπορεί να αισθανθούμε έντονη συμπόνια για ένα μεμονωμένο άτομο, η ικανότητά μας να αισθανθούμε το ίδιο για μεγάλες ομάδες ανθρώπων μειώνεται σημαντικά.

Οι αντιδράσεις στον θάνατο κάποιων ανθρώπων, ειδικά δημόσιων προσώπων. για τη συντριπτική πλειοψηφία εξαρτώνται από την κληρονομιά που άφησαν πίσω τους – και, κυρίως, από το πώς οι πράξεις τους επηρέασαν τις ζωές μας. Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη, όπως και εκείνος της Μάργκαρετ Θάτσερ, αποκάλυψε βαθιές ταξικές διαιρέσεις. Ενώ η πολιτική ελίτ και μέρος της σημιτικής διανόησης εκφράζουν σεβασμό, η λαϊκή βάση αντιδρά με οργή ή αδιαφορία.

Ο θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ το 2013 προκάλεσε εκρηκτικές αντιδράσεις στη Βρετανία. Δεν θρήνησαν όλοι τη «Σιδηρά Κυρία». Πολλοί μάλιστα πανηγύρισαν. Το τραγούδι «Ding Dong! The Witch Is Dead» από τον Μάγο του Οζ έγινε σύμβολο της λαϊκής οργής. Ακούστηκε σε διαδηλώσεις και γιορτές, ενώ έφτασε στη 2η θέση των βρετανικών charts, μια σαρκαστική «απάντηση» στη θριαμβευτική ρητορική της πολιτικής ελίτ. Στις εργατικές γειτονιές, όπως το Μπρίξτον και το Μπάρνσλεϋ, πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους τραγουδώντας και κρατώντας πανό που έγραφαν: «The Witch is Dead» (Η μάγισσα πέθανε). Πολλοί θυμούνταν τη σκληρή απορρύθμιση και το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων που κατέστρεψαν τις κοινότητές τους. Στα χρόνια πριν τον θάνατό της, τα γήπεδα αντηχούσαν από το σύνθημα: «When Maggie Thatcher dies, we’re gonna have a party!» (Όταν πεθάνει η Μάγκι Θάτσερ, θα κάνουμε γιορτή!).

Η ελληνική οικονομία του 2025 και ο ανεξονεξόφλητος λογαριασμός Σημίτη - Νίκος Σραβελάκης

Σε όλο τον κόσμο συζητούν για ενδεχόμενη νέα οικονομική κρίση, πολύ χειρότερη από εκείνη του 2008. 

Τότε μας έλεγαν για «θωρακισμένη ελληνική οικονομία». Τα αποτελέσματα εκείνης της «θωράκισης» τα ζούμε ακόμη.
Τώρα μας λένε ότι η η ελληνική οικονομία περίπου…πετάει. Τι μπορούμε να περιμένουμε; Τι φέρνει το 2025;

Ο διδάσκων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημόνων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Στραβελάκης μιλά στο militaire channel , όπως πάντα «έξω από τα δόντια».

Η συζήτηση μας ξεκινά από τον Κώστα Σημίτη. Με αφορμή τις δηλώσεις του πολιτικού κόσμου για το θάνατο του, επιστρέφουμε στην εποχή της παντοδυναμίας του. Τότε που επίσης «όλα πήγαιναν τέλεια», η χώρα είχε ως «εθνικό όραμα» την είσοδο της στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, πάρα πολλοί Έλληνες είχαν αφήσει κατά μέρος τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες και «έπαιζαν» χρηματιστήριο και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είχαν ως πρώτα θέματα τους πως γλεντάνε οι Έλληνες τα βράδια! 

Θ. Τζήμας : Πολιτική αποτίμηση Σημίτη, Ελληνοτουρκικά, Μέση Ανατολή - Ουκρανία και ο Μασκ

Ο Θέμης Τζήμας ,νομικός- διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής , σε μια συζήτηση στον 98.4 αποτιμά την πολιτική διαδρομή του Κώστα Σημίτη, υποστηρίζοντας ότι αυτό που αποτελεί μέχρι σήμερα δομικό στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής , ανεξαρτήτως κομμάτων που κυβερνούν , μετά την πρωθυπουργία του, είναι η ιδεολογία του "σημιτησμού" που διαχέεται ως συστημική εκδοχή , οριζόντια στο πολιτικό σύστημα . Μάλιστα , όπως τονίζει, ο λεγόμενος "εκσυγχρονισμός" είναι η ανώτερη εκδοχή του, που στην Ελλάδα είναι ο αντεστραμμένος λαϊκισμός των ελίτ. 

Ο Θέμης Τζήμας, μιλάει ακόμη για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, τονίζοντας ότι η ελληνική θέση είναι μια "δεδηλωμένη αδυναμία" πλέον αντιμετώπισης του τουρκικού αναθεωρητισμού. Για τη δε Τουρκία, βλέπει ότι ως σύμμαχος των ΗΠΑ για μόχλευση πλέον όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και του Ιράν, αναβαθμίζεται με αποτέλεσμα να έχει ανοίξει η "όρεξη" της και για διευθετήσεις προς τα δυτικά της. Όπως λέει, αυτή την ώρα στρατηγικά με επίκεντρο την Συρία, βλέπει σύγκλιση συμφερόντων Ισραήλ με Τουρκία και καμία διάθεση του Ισραήλ να ανοίξει μέτωπο με τον δεύτερο μεγαλύτερο νατοϊκό στρατό για τους Κούρδους. Στην Ουκρανία για την ώρα δεν διαπιστώνει, παρά τα υπεσχημένα Τράμπ, ένα πειστικό σχέδιο άμεσης εξόδου από την κλιμάκωση του πολέμου, ενώ αίσθηση προκαλούν τα όσα λέει για τον ρόλο του Ίλον Μάσκ με την ενεργό εμπλοκή του σε πολιτικά ζητήματα και υπόδειξης επιλογής κυβερνήσεων σε Ευρώπη και αλλαχού , μέσω και της πλατφόρμας ενημέρωσης με δισεκατομμύρια χρήστες, της οποίας είναι ιδιοκτήτης.

Η ελληνική οικονομία το 2025 και ο ανεξόφλητος λογαριασμός Σημίτη-Νίκος Στραβελάκης

Σε όλο τον κόσμο συζητούν για ενδεχόμενη νέα οικονομική κρίση, πολύ χειρότερη από εκείνη του 2008.

 Τότε μας έλεγαν για «θωρακισμένη ελληνική οικονομία». Τα αποτελέσματα εκείνης της «θωράκισης» τα ζούμε ακόμη. Τώρα μας λένε ότι η η ελληνική οικονομία περίπου…πετάει. 

Τι μπορούμε να περιμένουμε; Τι φέρνει το 2025; 

Ο διδάσκων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημόνων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Στραβελάκης μιλά στο militaire channel , όπως πάντα «έξω από τα δόντια». Η συζήτηση μας ξεκινά από τον Κώστα Σημίτη.

 Με αφορμή τις δηλώσεις του πολιτικού κόσμου για το θάνατο του, επιστρέφουμε στην εποχή της παντοδυναμίας του. Τότε που επίσης «όλα πήγαιναν τέλεια», η χώρα είχε ως «εθνικό όραμα» την είσοδο της στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, πάρα πολλοί Έλληνες είχαν αφήσει κατά μέρος τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες και «έπαιζαν» χρηματιστήριο και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είχαν ως πρώτα θέματα τους πως γλεντάνε οι Έλληνες τα βράδια!

 Είχαν προηγηθεί τα Ίμια και η παράδοση Οτσαλάν στουν Τούρκους, αλλά τα απανωτά «λίμιτ απ» παντελώς άγνωστων εταιρειών που μπήκαν στο Χρηματιστήριο, είχαν εξωθήσει αυτές τις δυσάρεστες υποθέσεις από την επικαιρότητα. 

Το τι ακολούθησε πολύ λίγα χρόνια μετά από τις κυβερνητικές θητείες Σημίτη, είναι επίσης γνωστό.

 Υπάρχουν αντιστοιχίες με την επικοινωνιακή διακυβέρνηση που ζούμε και σήμερα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση από την εποχή Σημίτη;

Και τι να πεις Μάνα και αδελφή...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Μια "μακρινή" ιστορία από το 1999... τότε που μας "οιστρηλατουσαν" με τη νέα εθνική ιδεα(κατά Λαλιώτη)των Ολυμπιακών αγώνων και την Χρυσή κότα της οικονομικής Ευρωπαϊκής ένταξης.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παίρνει τηλέφωνο τον Κώστα Σημίτη -τον άσπονδό εχθρό του- και τον παρακαλει να διορίσει κάπου τον γιο του(άρτι αφιχθεντα από Χάρβαρντ και στρατιωτική θητεία στα 27 του χρόνια), Κυριάκο.

Ο Σημίτης, με την τότε διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας, παρακάμπτουν τον ΑΣΕΠ και φτιάχνουν μια νέα υπηρεσία χριζοντάς τον νυν πρωθυπουργό Διευθυντή του Τμήματος με μισθό 10.000€ τον μήνα (ο υψηλότερος μισθός στην Τράπεζα). 

Η υπηρεσία αυτή ομάστηκε «Διαχείριση Κεφαλαίων-Κονδυλίων για Νεοφυείς Επιχειρήσεις». 

Και δημιουργήθηκε για να διαχειρίζεται (σπαταλούσε κατά το δοκούν) κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε startup εταιρίες.

Στη σκιά του Σημίτη

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά την κυβερνητική του αφυπηρέτηση, δεκαπέντε σχεδόν χρόνια από την απαρχή της τωρινής σκοτοδίνης, αυτός ο τόσο ασυνήθιστος για τα ελληνικά μέτρα πολιτικός εξακολουθεί να εμπνέει τους ιθύνοντες νόες της χώρας της οποίας κάποτε ηγήθηκε – και όχι μόνον εκείνους.

Στα μάτια των πολλών, ο Σημίτης έμοιαζε πάντα «Ευρωπαίος» κι αυτό κολάκευε έναν λαό που ήθελε το ίδιο: να περνιέται για ό,τι δεν είναι. Τον είπαν «λογιστή» κι αυτό ήταν βολικό κι αβανταδόρικο σ’ έναν τόπο όπου κανείς δεν ξέρει να λογαριάζει. Τον είπαν «προτεστάντη» για να μπορούν όλοι γύρω του να ξεφαντώνουν ανέμελοι στο όργιο του παρασιτισμού και του λάιφ-στάιλ. Άνθρωπος τακτικός, συστηματικός, συνεπής, σοβαρός, δεν υπήρχε δευτερεύουσα αρετή που να μην την είχε. Ούτε όμως κύρια αρετή που να τη διέθετε. Τις μάχες που επέλεξε να δώσει, όλες τις κέρδισε: ευρώ, Ολυμπιάδα, ταυτότητες. Όμως όλες τους ήταν οι λάθος μάχες. Στο πραγματικό πεδίο της σύγκρουσης δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Νους βραχυπρόθεσμος, έζεψε την άμαξα πριν από τ’ άλογα. Επέλεξε να αγνοήσει τα πρώτιστα, την παραγωγική αποσάθρωση, τη δημογραφική κατακρήμνιση, την παραλυσία του κράτους.

ΚΩΣΤΑΣ ΣΗΜΙΤΗΣ

του  Παντελή Σαββίδη

Παρά τις οχλήσεις που δέχθηκα απέφυγα να γράψω αρνητικά σχόλια για τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη που πέθανε χθες. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Έχω εμμονές με ορισμένες αρχές που μου διαμορφώθηκαν κατά τα γυμνασιακά χρόνια, όπως η προσέγγιση του νεκρού αδελφού από την Αντιγόνη. Γι αυτό επιμένω πως είναι έγκλημα η εξάλειψη της κλασικής παιδείας από την εκπαίδευση. Κλασικό γυμνάσιο τελείωσα, παρά τον προσανατολισμό μου προς τις φυσικές επιστήμες.
Μια επιφανειακή αναφορά, όμως, στο τι πρέσβευε ο Σημίτης δεν είναι ασέβεια στη στιγμή. Άλλωστε και ο ίδιος και οι οπαδοί του επαίρονται για την ιδεολογία τους.

Μια μικρή λεπτομέρεια: στη Θεσσαλονίκη ήμουν, αν όχι το πρώτο, από τα πρώτα θύματα της σημιτικής επέλασης. Αλλά αυτό, πλέον, δεν επηρεάζει την κρίση μου. Δεν θα γράψω πολλά.

Ο Σημιτισμός αποτέλεσε την ελληνική έκφραση ενός πολιτικοιδεολογικού ρεύματος το οποίο διατυπώθηκε θεωρητικά από τον καθηγητή του London School of Economics Άντονι Γκίντενς με το βιβλίο του «ο Τρίτος Δρόμος» και επιχειρήθηκε να εφαρμοσθεί στη Βρετανία από τον Τόνυ Μπλέρ, στις ΗΠΑ από τον Κλίντον, στην Ιταλία από τον Ντ Αλέμα, στη Γερμανία από τον Σρέντερ και στην Ελλάδα από τον Σημίτη. Ήταν στην ουσία ένα ακόμη πλαίσιο με θεωρητικές καρικατούρες για την απομάκρυνση, ακόμη, περισσότερο και από την σοσιαλδημοκρατία, από αυτό που συνιστούσε μέχρι τότε αριστερά.

Για κόμματα όπως το ιταλικό PCI (το PSI εξέλειπε) ή το ελληνικό ΠΑΣΟΚ δεν ήταν εύκολο, τότε, να αποκλίνουν από τις αρχές τους. Η κοινωνική τους σύνθεση και οι ιδεολογικοπολιτικές αναφορές τους περιείχαν και λίγο Μάρξ. Ο Ανδρέας ξέφευγε από την πίεση των Μαρξιστών του κόμματός του λέγοντας κατά καιρούς πως το ΠΑΣΟΚ δεν απορρίπτει τον μαρξισμό αλλά τον δέχεται ως μέθοδο ανάλυσης. Ακόμη και ο πιο φιλελεύθερος οικονομολόγος, σήμερα, δεν θα απέρριπτε τον μαρξισμό ως μέθοδο ανάλυσης.

Η κριτική που γίνεται στην Ελλάδα για το δίδυμο Ανδρέας και Σημίτης διακρίνεται από μια ρηχότητα, αν δεν αποτελεί σκοπιμότητα. Το κυρίαρχο μοτίβο από χθες είναι ότι ο Σημίτης άλλαξε στο ΠΑΣΟΚ τον λαϊκισμό του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο Παπανδρέου εξέφρασε άλλα κοινωνικά στρώματα, άλλης εποχής, από αυτά που εξέφρασε ο Σημίτης. Ο Παπανδρέου εξέφρασε τα περιθωριοποιημένα κοινωνικά στρώματα που ηττήθηκαν πολιτικά και κοινωνικά από τη δεκαετία του 40. Και τα έβαλε στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο συγκρουόμενος με μια ισχυρή μετεμφυλιακή δεξιά που ήλεγχε τα πάντα.

Η κρίση της Πολιτικής* - Γιάννης Αμοργιανός

Η κρίση της Πολιτικής - Παρασκευή 15 Μαρτίου 2024

Στην φετινή επέτειο της τραγωδίας των Τεμπών επανήλθε στο μυαλό μου η διατύπωση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη ότι η τραγωδία των Τεμπών είναι η κρίση της πολιτικής. Γύρισα μετά και είδα τα δύο περσινά κείμενά του, τα ανήρτησα και κανείς δεν κατάλαβε ότι ήταν περσινά. Ούτε και εγώ θα το καταλάβαινα αν τα είχε αναρτήσει κάποιος άλλος.Τέτοια είναι η δύναμη της αλήθειας τους που είναι σαν να γράφονται αυτόματα από τον δημιουργό τους ταυτόχρονα με την εξέλιξη των γεγονότων και να μην γίνεται αντιληπτό ότι γράφτηκαν μόνο μια φορά. 

Το ίδιο συμβαίνει και στα βιβλία του. Ο λόγος του είναι μία όαση ελεύθερης σκέψης και σεβασμού στην άλλη άποψη μέσα στην έρημο της οργανωτικής αντιπαράθεσης ενός άλλου διανοουμενίστικου (τρόπος του λέγειν) λόγου χωρίς παρελθόν χωρίς καταγωγή με λεξιλόγιο προσβλητικό, επιθετικό, ακόμα και χυδαίο που σαν αποτέλεσμα έχει την ανάπτυξη του μίσους, της βίας και την καθίζηση της αδράνειας των έντιμων πολιτών, προσφέροντας πολύτιμες υπηρεσίες στους ενόχους και τους υποκριτές .

Γιάννης Αμοργιανός

*ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

 Το κείμενο του φίλου Γιάννη δημοσιεύτηκε στο ΠΟΛΙΣ - ΑΓΟΡΑ λίγες ημέρες πριν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ταξιδέψει στην αιωνιότητα.

Το αναδημοσιεύω γιατί ο συντάκτης αυτών των σκέψεων απέδωσε τα δικά μου συναισθήματα, την αίσθηση πληρότητας που ένιωσα,  μέσα από τα κείμενα του Μιχάλη Χαραλαμπίδη όταν θέλησα να επαναφέρω στη μνήμη μου και να συντάξω έναν απολογισμό για τα χρόνια της πολιτείας του εκλιπόντος πρώην πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Σημίτη.

Προτάσεις και κριτική που προειδοποίησαν, προφητικές για τον κατήφορο που σήμερα είναι σε όλους μας ορατός, υποδείξεις σε κάθε τομέα της κυβερνητικής πολιτικής που και και σήμερα θα μπορούσαν να αποτελέσουν σωτήριες για την Αναγέννηση της χώρας.

Όμως όχι προφήτης, όπως ο Μιχάλης ήθελε να λέει, η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ως πρόβλεψη.

Τότε οι κυβερνώντες επέλεξαν την αυτοδικαίωση μέσα από την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αλλά σήμερα που στον ελληνικό λαό ανατέθηκε ο ρόλος του Σίσυφου ο βράχος στους ώμους μας είναι βαρύς και η αλήθεια δεν μπορεί να κρυφτεί όσο θόρυβο και αν κάνουν οι ομοτράπεζοι, οι επίγονοι, και οι τηλεντουντούκες...

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Εθνικό πένθος. Γιατί;

«Το εθνικό πένθος είναι όρος που περιγράφει την ένδειξη πένθους που προέρχεται από την θλίψη και λύπη για κάποιο δυστυχές γεγονός και κηρύσσεται επισήμως από τις κυβερνήσεις κρατών. 

Μπορεί να προέλθει από τον θάνατο πολλών ανθρώπων έπειτα από μια φυσική καταστροφή, ένα τρομοκρατικό χτύπημα ή κάποιο άλλο πολύνεκρο γεγονός, όπως επίσης και από το γεγονός θανάτου ενός ιδιαίτερα σημαντικού ανθρώπου για ένα έθνος ή λαό».

Η κυβέρνησε κήρυξε τετραήμερο εθνικό πένθος για τον Κώστα Σημίτη.

Και όλα τα συστημικά Μέσα γράφουν το ξόδι του. 

Εμείς όχι. 

Γιατί; 

• Τα 8 χρόνια και 2 μήνες της πρωθυπουργίας του, 1996 με 2004, η Ελλάδα αλλάζει. Μπαίνει στην τροχιά του άκρατου νεοφιλελευθερισμού, της φτωχοποίησης, των τεράστιων σκανδάλων και της ιδιωτικοποίησης.

• Ο κ. καθηγητής αυτά τα ονομάζει εκσυγχρονισμό, λιτότητα και πρόοδο – καινοτόμες αλλαγές στην άσκηση πολιτικής.

Στην πραγματικότητα συνέβησαν τα εξής:

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

• Ένταξη στην ΟΝΕ - Συμφωνία με τη Goldman Sachs το 2001 με στόχο να κρύψει χρέος 2,8 δισ. ευρώ. Η G.S. κέρδισε 2,3 δισ. ευρώ, η Ελλάδα χρεώθηκε τελικά 16 δισ. ευρώ.

ΓΙΑΤΙ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΗΜΙΤΗ ΜΟΙΑΖΟΥΝ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;

 Του Γρηγόρη Κλαδούχου

  Οι ανακοινώσεις κομμάτων για τον θάνατο του Σημίτη έφεραν στο φως μια ενιαία και αδιαίρετη αντίληψη της πολιτικής και του τελευταίου τριακονταετούς απολογισμού. 

Οι ξύλινες πληκτικές επαναλήψεις εγκωμιασμού ή τεχνουργημένης αποφυγής κριτικής στάσης στον εκλιπόντα είναι απόδειξη συνενοχής και ουσιαστικής συμπόρευσης του πολιτικού προσωπικού.                    

 1. Η ΚΟΙΝΗ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ                            

 Στις ανακοινώσεις κομμάτων και σύγχρονων προεστών, της ελίτ της Αθηναϊκής παράγκας, διαπιστώνεται μια συγγένεια με την απάτη του νεοΠασοκικού «εκσυγχρονισμού».                                                   

 - Ενσωματώνουν και στην δική τους ιστορία τα πεπραγμένα όλου του τελευταίου τριακονταετή πολιτικού κύκλου με απαρχή την Σημιτική νεοεθνικόφρονα είσοδο.          

 - Δεν αρνούνται έναν κύκλο εκφυλισμού, παθολογικών στρεβλώσεων, την μπλοκαρισμένη δημοκρατία, την καταστροφή των λέξεων, την γκαιμπελική προπαγάνδα της ενσωμάτωσης, την ασημαντότητα.                                                                        

  - Βαδίζουν στους ίδιους παρακμιακούς δρόμους ψευτοεκσυγχρονισμού της χώρας.    

 - Αποδέχονται τον Σημίτη ως θετική προσωπικότητα και νομίζουν ότι «η αξία του εκλιπόντος θα τους μεγαλώσει την δόξα ως επιγόνων μαθητών».                                                

 Διακρίνεται εύκολα ότι πρόκειται για ένα ευάλωτο σύστημα προσχεδιασμένων δοχείων μεταγγίσεων και ιδεολογικών συναφειών, που λόγω ελλειμμάτων πολιτικής παιδείας συντηρείται από εξωθεσμικούς κύκλους. Επιστρατεύουν το ψέμα, προσβάλλουν την εθνική αξιοπρέπεια.         

   Η αυτοσυντηρούμενη ζώνη, από το δεξιό έως και το αριστερό συντεχνιακό φάσμα επιδεικνύει την ανάγκη συνοχής. Η Σημιτική πολιτική έχει αποκτήσει μια κεντρικότητα με εξακτινωμένη ροή προς όλους τους πολιτικούς χώρους. Αναπαράγονται, έτσι, οι μύθοι, η ωφέλιμη ερμηνεία της ιστορίας, η απόκρυψη των γεγονότων.   

Για όσο παραμένουν ατιμώρητοι οι πολιτικοί, ο κ. Σημίτης θα συνεχίζει να γράφει και να προκαλεί τον ελληνικό λαό…

Γράφτηκε στις 04/04/2021 αλλά είναι μια καλή σύνοψη της πολιτικής πορείας του εκλιπόντος.

Και επιμένουμε γιατί μέσω της αγιοποίησής του προσδοκούν οι επίγονοί του - ανθούν σε όλα τα μνημονιακά κόμματα - την δικαίωση - επιβολή της πολιτικής που σχεδίασε ο εκλιπών.

 Υποτέλεια - Εξάρτηση - Ενδοτισμός - Καζινοχρηματιστηριοτραπεζικό σύστημα διακυβέρνησης και για τον λαό μας το ρόλο του Σίσυφου με το χρέος στην πλάτη του.

Γερομοριάς 

FILE PHOTO: Οι αρνητικοί πρωταγωνιστές της κρίσης των Ιμίων. Ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης και ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Θεόδωρος Πάγκαλος (Α) με τον εξοχότατο Γεώργιο Α. Παπανδρέου (Δ). Ευθύνονται για τις "γκρίζες ζώνες". Φωτογραφία ΑΠΕ-ΜΠΕ

ΙΓΝΑΤΙΟΥ - 04/04/2021 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ, Hellas Journal

Είναι μερικοί πολιτικοί που αρνούνται να αποδεχθούν τις ευθύνες τους και μέχρι το τέλος θα επιμένουν να εμφανίζουν το άπρο-μαύρο. Έχουν βλάψει τα εθνικά συμφέροντα της χώρας, αλλά ισχυρίζονται ότι καλώς έπραξαν.

Μέσα στον φανταστικό κόσμο που ζουν δεν μπορούν καν να αντιληφθούν ότι οι πολίτες τους γύρισαν την πλάτη. Επειδή στην Ελλάδα και στην Κύπρο δεν πληρώνουν ποτέ οι πολιτικοί, αυτά θα συμβαίνουν πάντα. Και είναι σημαντικό να μην φοβόμαστε το σύστημα τους και να μιλούμε και να τους αντικρούουμε.Κλασσική περίπτωση αυτού του είδους των πολιτικών, είναι ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Ο εν λόγω κύριος καλύπτεται και σήμερα από ένα ΚΥΚΛΩΜΑ που έστησε όταν κυβερνούσε την Ελλάδα και αντέχει μέχρι και σήμερα. Δεν είναι φοβερό ότι βλέπουμε τα αποτυπώματά του παντού; Ακόμα και στις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας…

Συχνά πυκνά γράφει και δημοσιεύει κείμενα στα έγκυρα μέσα ενημέρωσης της χώρας, τα οποία παρουσιάζονται χωρίς την άλλη άποψη. Και αυτό δεν είναι δημοσιογραφικά ορθό. Συμβαίνει όμως. Ο κ. Σημίτης, με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να περάσει τις απόψεις του, τις οποίες διαβάζουν τα μέλη των ελίτ της Αθήνας και της Λευκωσίας και …εκστασιάζονται. Ο πρώην πρωθυπουργός δεν έχει τολμήσει ποτέ να αντιμετωπίσει ένα συνάδελφο στην τηλεόραση, ο οποίος θα του κάνει ερωτήσεις και δεν θα του δίνει πάσες.


Είχα γίνει μάρτυρας μίας -τρόπος του λέγειν- συνέντευξης του κ. Σημίτη σε ένα από τα πολλά φόρουμ που έχω παρακολουθήσει. Λυπήθηκα τον αγαπητό συνάδελφο, που βρέθηκε ενώπιον αυτού του …απροόπτου, άλλα να ρωτά και άλλα να απαντά ο πρώην πρωθυπουργός. Ήταν ως να διάβαζε ένα ποίημα. Ήταν μία κακοστημένη παράσταση που κατέληξε σε φιάσκο. Φρίξαμε.

Σε άλλη σοβαρή χώρα, θα ήταν το πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Όμως, ακόμα και σήμερα διατηρείται αυτό το πέπλο προστασίας στον πρώην πρωθυπουργό και οι διευθυντές των ελληνικών μέσων ενημέρωσης, πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους και να διορθώσουν αυτήν τη δημοσιογραφική απρέπεια.

Δεν πρόκειται για εχθροπάθεια, ταξικό είναι το πρόβλημα...

Του Δημήτρη Τσίρκα - 06.01.2025

Από χθες, που ανακοινώθηκε ο θάνατος του Σημίτη, έχω διαβάσει κάμποσες τοποθετήσεις αριστερών, για τη διαδρομή και το πρόσωπό του. 

Είτε διανοούμενων, είτε πολιτικών της αριστεράς – αυτοί, ούτως ή άλλως, είναι που κατά κόρον δημοσιολογούν. Οι περισσότερες ήταν θετικές, ακόμα και αν συνοδευόταν από κριτική στα πολιτικά πεπραγμένα του. Ορισμένες ντροπαλές, άλλες ιδιαιτέρως γενναιόδωρες.

Η αρχική διαδρομή του Σημίτη, άλλωστε, έχει πολλές ομοιότητες με τη δική τους: 

από ευκατάστατη οικογένεια, συμφοιτητής ή συνοδοιπόρος πολλών μεγάλων διανοούμενων της εγχώριας αριστεράς (Πουλαντζάς, Τσουκάλας, Μουζέλης κ.α.) και με σημαντική αντιδικτατορική δράση, ύστερα καθηγητής, αρκετά ριζοσπάστης στα νιάτα του και την πρώτη περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Διάβασα, επίσης και άκουσα πολλές τοποθετήσεις λαϊκών ανθρώπων για τον εκλιπόντα. Η συντριπτική τους πλειονότητα ήταν αρνητική έως ανοικτά εχθρική, είτε προέρχονταν από αριστερούς, δεξιούς, ή κεντρώους.

Αυτή η διαφορά αποκαλύπτει πολλά όσον αφορά την ταξική θέση της αριστεράς ή έστω της δημοσιολογούσας αριστεράς και πώς αυτή υπερκαθορίζει την πολιτική της τοποθέτηση στη συγκυρία. 

Η ταξική θέση αυτής της αριστεράς είναι πολύ πιο κοντά στην ταξική θέση του Σημίτη παρά σε εκείνη των λαϊκών ανθρώπων που διεκδικεί, υποτίθεται, να εκφράσει. 

Το αποτύπωμα Σημίτη στα Ίμια και στην Μαδρίτη

Λ

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΒΑΡΔΟΥΛΑΚΗΣ

ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών αφήνοντας, ένα αναμφισβήτητα ισχυρό, αλλά και αμφιλεγόμενο αποτύπωμα στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας. Εμβληματικά στοιχεία εκείνης της περιόδου ήταν η ΟΝΕ, το χρηματιστήριο, η ισχύς των ιδιωτικών ΜΜΕ, η πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες… Όμως, επί θητείας του εκδηλώθηκε και μία νέα αντίληψη στην εξωτερική πολιτική, ειδικά στην σχέση της χώρας μας με την Τουρκία.

Η περίοδος που προηγήθηκε την ανόδου του Κώστα Σημίτη (1989-1995) αποτέλεσε μια προσπάθεια του κόμματος, τόσο επιστροφής σε όψεις του ριζοσπαστικού παρελθόντος στις νέες συνθήκες, όσο και επιβίωσης της “πολιτικής Νταβός”. Από τη μία, το ΠΑΣΟΚ θα αρνούνταν την αναγνώριση άλλων διμερών διαφορών στο Αιγαίο, εκτός της υφαλοκρηπίδας, θα υιοθετούσε το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα για Ελλάδα-Κύπρο και θα αναγνώριζε τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Από την άλλη, στο “πνεύμα Νταβός”, θα αδυνατούσε να ασκήσει το δικαίωμα της επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια (1994), ενώ θα απέσυρε το βέτο στην τελωνειακή σύνδεση ΕΕ-Τουρκίας το 1995.

Ο δυισμός του ΠΑΣΟΚ στην τελευταία κυβερνητική περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου στα ζητήματα αυτά, όπως και οι συνεχείς παρεμβάσεις του αμερικανονατοϊκού παράγοντα υπέρ μιας γραμμής “αναγνώρισης και διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών”, με συνεχείς πιέσεις προς την ελληνική πλευρά, περιγράφεται αναλυτικά στο βιβλίο του Χρήστου Λυμπέρη “1994-1996: Οψόμεθα την αλήθεια καθώς εστί”, Αρχηγού ΓΕΕΘΑ την εποχή εκείνη.

Ως αποτέλεσμα, ο δυισμός του ΠΑΣΟΚ καταγράφεται έντονα στη διαχείριση της κρίσης των Ιμίων (1996) λίγες μέρες μετά την ανάδειξη στην πρωθυπουργία του Σημίτη, κρίση που οδήγησε στην ήττα της ελληνικής πλευράς. Όμως, η προαναφερόμενη κρίση δεν αποτέλεσε επίμαχο σημείο, ούτε διαιρετική τομή στο κεντρικό τουλάχιστον επίπεδο, μεταξύ των δύο ανταγωνιστικών μερίδων της γραφειοκρατίας του ΠΑΣΟΚ που διεκδίκησαν τη διαδοχή στην ηγεσία στο 4ο συνέδριο (1996). Το “όλον” γραφειοκρατικό ΠΑΣΟΚ κινείται στην κατεύθυνση της “πολιτικής Νταβός”. Οι τάσεις που κινούνται στη γραμμή της ριζοσπαστικής εκδοχής του Ανδρέα Παπανδρέου, είτε θα περιθωριοποιηθούν εντός ΠΑΣΟΚ, είτε θα οδηγηθούν στην έξοδο από το κόμμα.

Ωδή στον Κώστα Σημίτη

📜 Ωδή στον Κώστα Σημίτη 

Στίχοι: Jo Di 

Μουσική: Suno

Αρχιερέα, σ’ είχαν βαφτίσει. 

Της διαπλοκής, και σ’ είχαν πείσει. Καταλληλότερος, εσύ πως ήσουν. Όσο τα σκάνδαλα,

 κι αν σε βρωμίσουν. 

Κι αν τώρα έφυγες. 

Και πας καλιά σου.

 Σε μας απέμειναν. 

Τα ορφανά σου.

 Το πάλαι ποτέ ένδοξο. 

Σημιτιστάν. Να κυβερνά. 

Στο Ραγιαδιστάν. 

Στοιχεία μαγείρεψες, στατιστικά. 

Στο ευρώ να μπούμε, στα βιαστικά. Την αισχροκέρδεια, να ικανοποιήσεις.

 Την χώρα όλη, να ιδιωτικοποιήσεις. 

Κι αν τώρα έφυγες.

 Και πας καλιά σου. Σε μας απέμειναν.

 Τα ορφανά σου. 

Το πάλαι ποτέ ένδοξο. 

Σημιτιστάν. Να κυβερνά. 

Στο Ραγιαδιστάν. 

Ίμια, Οτσαλάν, εξοπλισμοί.

 Της εκκλησίας αφορισμοί.

 Τα thank you στους Αμερικάνους. Εξυπηρετήσεις για τους τυράννους.

 Κι αν τώρα έφυγες. 

Και πας καλιά σου. 

Σε μας απέμειναν. Τα ορφανά σου.

 Το πάλαι ποτέ ένδοξο. Σημιτιστάν. Να κυβερνά. 

Στο Ραγιαδιστάν. 

Χρηματιστήριο, μπάζα μεγάλη.

 Ξύλο και φόροι πα στο κεφάλι. 

Και για όποιον είχε για σε στοιχεία. Του έλεγες, πήγαινε εισαγγελία.

 Κι αν τώρα έφυγες. 

Και πας καλιά σου. 

Σε μας απέμειναν. Τα ορφανά σου. 

Το πάλαι ποτέ ένδοξο. Σημιτιστάν. Να κυβερνά. 

Στο Ραγιαδιστάν.