ΟΙ ΚΑΠΑΤΣΟΙ

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

"Αλλά γιατί στρεφόμαστε με τόση μανία ενάντια στο βασιλιά;

1.Γιατί αυτός πρώτα-πρώτα δεν είναι ούτε Έλληνας. 

2.Γιατί μας τον φέρανε με το ψεύτικο δημοψήφισμα του 1935. 

3.Γιατί είναι επίορκος. 

Καταπάτησε το Σύνταγμα του 1911 κι έβαλε δικτάτορα τον πεμπτοφαλαγγίτη Γιάννη Μεταξά. 

4. Γιατί άφησε όλους τους ανίκανους και πεμπτοφαλαγγίτες στρατηγούς και υπουργούς να προδώσουν τον πόλεμο της Αλβανίας και να υποδουλώσουν την πατρίδα μας. 

5. Τέλος, γιατί στην εθνική μας συμφορά του 1941, αντί να καθίσει εδώ και να θυσιαστεί σαν άλλος Κόδρος των Αθηνών, μας εγκατέλειψε.

Αν ήτανε καλός έπρεπε να καθίσει εδώ κι αντί να βγει στο κλαρί ο Άρης και δεν ξέρω ποιος άλλος, να βγει αυτός να οργανώσει τον αγώνα και να είναι τώρα δικαιωματικά βασιλιάς μας και αρχηγός μας. 

Με τη στάση του ο ίδιος παραιτήθηκε ουσιαστικά και τυπικά του δικαιώματος επί του θρόνου της Ελλάδος.

Αυτά βέβαια γι' αυτόν προσωπικά κι ανεξάρτητα από την πεποίθηση μας πώς δεν χρειάζεται κανένας θρόνος, μα δημοκρατία για να προκόψει η Ελλάδα μας.

Σεβόμαστε τη λαϊκή θέληση.

Το δεύτερο ράπισμα πρέπει να δοθεί στις εκλογές, που θα καθορίσουν το πολίτευμα της χώρας μας. 

Εμάς, η μόνη μας φιλοδοξία είναι να είμαστε υπηρέτες του λαού. 

Γι' αυτό θα σεβαστούμε την ετυμηγορία σας, όποια κι αν είναι αυτή.

Μα έχουμε αυτές τις απαιτήσεις: Να ψηφίσει ο λαός ανεπηρέαστα και να σεβασθούν το λαό.

Αν αυτά δεν εκτελεστούν, τότε σας υποσχόμαστε ότι πάλι θα ξαναβγούμε στο βουνό. 

Μα είμαι βέβαιος ότι αυτά δεν θα συμβούν. Γιατί ο λαός μας χειραφετήθηκε πια. Δοκιμάσθηκε και ξύπνησε. 

Θ' ακολουθήσει τους δρόμους που του δείχνουμε και που μοναδικά τον συμφέρουν.

Με την πεποίθηση αυτή, τελειώνοντας, σας καλώ να φωνάξουμε:

Ζήτω ο κυρίαρχος λαός μας!"

Μέρος της ομιλίας του Άρη Βελουχιώτη στο μπαλκόνι του ξενοδοχείου Βούλγαρης στη Λαμία σαν χθες του '44.

Δίπλα του στο μπαλκόνι , εκτός από τον πάπα Ανυπόμονο διακρίνεται ο ένας από τους τρεις ανθρώπους που στη κατοχή καθόριζε τη τιμή της λίρας .

Ο Γιώργος Σημίτης πατέρας 2 γιών που ο ένας(Σπύρος) ήταν ο "πατέρας των προσωπικών δεδομένων "στη Γερμανία και ο άλλος (Κώστας)ήταν αυτός που φρόντισε ως πρωθυπουργός η Ελλάδα να μπει στην οικονομική ένωση της Ευρώπης με τους "όρους"που αργά -αργά πλέον "αντιλαμβανόμαστε..."

Αθεράπευτα νοσταλγός της πολιτικής Σημίτη ο Νίκος Ανδρουλάκης!

Γιώργος Τασιόπουλος 

Τη διπλωματία Σημίτη υπέδειξε στην ομιλία του στη Βουλή, προτείνοντας στον πρωθυπουργό την επιστροφή στα Συμπεράσματα του Ελσίνκι (1999) που αποτέλεσε συνέχεια της  Συμφωνίας της Μαδρίτης (1997).

Για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, "είναι μονόδρομος όπως είπε" η πρότασή του για ένα "νέο Ελσίνκι", χαρακτηρίζοντας το Ελσίνκι του 1999, την πιο μεγάλη επιτυχία της Μεταπολίτευσης.

Θυμίζουμε ότι στη Μαδρίτη, μετά τη ντροπή των Ιμίων, αναγνώριζε:

"Σεβασμό στα νόμιμα, 

ζ ω τ ι κ ά* συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας στο Αιγαίο, τα οποία έχουν μεγάλη σημασία για την ασφάλεια και την εθνική κυριαρχία τους".

Δεσμευόμενη μάλιστα η χώρα μας ότι δεν θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες. Κάτι που τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για την Τουρκία σήμαινε, όπως έχουν επισημάνει αναλυτές και διπλωμάτες, και δέσμευση για μη επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.

Ακόμη και 22 βουλευτές του τότε ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν με ανακοίνωση τους τις έντονες επιφυλάξεις τους, εκτιμώντας ότι 

«με τη συμφωνία διολισθαίνουμε σταδιακά σε επιλογές οι οποίες συνεπάγονται αναγνώριση των τουρκικών αξιώσεων, νομιμοποίηση του επεκτατικού καθεστώτος της Άγκυρας και εξαγνισμό της πολιτικής της»

«Η δήθεν δε “επιτυχημένη” στρατηγική του Ελσίνκι οδηγούσε την ελληνική κυριαρχία νησιών και βραχονησίδων στη δικαιοδοσία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης! [...]

ΟΙ ΘΕΡΑΠΕΙΕΣ ΣΟΚ

🔺️Στην αρχή εφαρμόστηκαν  ως τακτική για να σπάσουν τις αντιστάσεις των αιχμαλώτων, σύμφωνα με όσα ανακάλυψαν κάτι "ψυχιατροι" στο Πανεπιστήμιο McGill του Καναδά την δεκαετία του 60. Αφού σπάσει ο αιχμάλωτος με σοκ και βασανιστήρια, τον κάνεις μετά ότι θες, είπαν.

🔺️"Ωραία ιδέα" είπαν τότε και οι σοφοί νεοφιλελέ οικονομολόγοι της Σχολής του Σικάγο, που έβλεπαν τα αναπόδεικτα δόγματα τους να μην γίνονται δεκτά με τίποτα στις κοινωνίες. 

Έτσι, μετά από το σοκ μιας σειράς  πραξικοπιμάτων, στην Αρχή στην Χιλή και μετά σχεδόν σε όλη την Λατινική Αμερική, εφάρμοσαν τις θεωρίες τους χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση. Το ίδιο επαναλήφθηκε μετά όπου γίνονταν κάποια φυσική καταστροφή (Τσουνάμι, Τυφώνας Κατερίνα στην Νέα  Ορλεάνη κλπ) άλλα και μετά από το σοκ του ντόμινο των καταρρεύσεων στην Ανατολική Ευρώπη που ακολούθησαν την διάλυση της Σοβιετίας.

✔️Και ΠΑΝΤΟΥ τα έκαναν μαντάρα στο τέλος! Το μόνο πραγματικά μετρήσιμα αποτελέσματα που πέτυχαν ήταν η αύξηση των ανισοτήτων σε ακραίο βαθμό.

🔺️Ακολούθησαν οι θεραπείες σοκ εδώ, από τον "αντιεξουσιαστή" πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όταν βρέθηκε το 09 στην εξουσία. Εφάρμοσε μία νεοφιλελέ "θεραπεία σοκ" στην κοινωνία και την οικονομία εμπλέκοντας την χώρα για μια δεκαετία σε μνημόνια και επιτροπίες.

Ο εκσυγχρονιστής της διαφθοράς -Κώστας Σημίτης

Μετά τα τόσα σκάνδαλα και τη διαφορά να σκεπάζει το επιτελείο του σημερινού πρωθυπουργού, όλο και περισσότερο μας θυμίζει τον άλλο "εκσυγχρονιστή" που ως "καταλληλότερος" για τα ΜΜΕ έστρωσε το δρόμο για την χρεοκοπία της χώρας και τον κατήφορο δίχως σταματημό έως εδώ που οδηγήθηκε επί των ημερών μας.

Υπάρχει Λόγος #3: 

Ο εκσυγχρονιστής της διαφθοράς - Ο Κώστας Βαξεβάνης για τον Κώστα Σημίτη

Η αλα Σημίτη “δημιουργική λογιστική” του Κυριάκου

16/08/2025

ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Η επιστολή – απάντηση καταπέλτης του διευθυντή της Eurostat Γκίντερ Χανράϊχ σε άρθρο του Κώστα Σημίτη τον Δεκέμβριο του 2004 στην εφημερίδα “Φαινάνσιαλ Ταϊμς” με την οποία διέψευδε όλους τους ισχυρισμούς του πρώην πρωθυπουργού και υπογράμμιζε ότι η κυβέρνησή του παρουσίαζε ψευδή στοιχεία για τις αμυντικές δαπάνες, τα έσοδα των ασφαλιστικών ταμείων και τους κεφαλαιοποιημένους τόκους από κρατικά ομόλογα!

Δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην πρόκληση που μού επεφύλαξαν αναγνώστες του SLpress με τα σχόλιά τους στο άρθρο μου υπό τον τίτλο «Μητσοτάκης Β: L’ etat ce moi» (12/08/2025) και ιδιαίτερα με το ερώτημα του κ. Γιώργου Ντούνη «Τελικά, ποιά είναι η πραγματική μας δημοσιονομική κατάσταση;», με αναφορά στη δήλωση του Κώστα Σημίτη «τον Δεκέμβριο του 2018 στη Βουλή ότι το επόμενο μνημόνιο θα ήταν εκτός ευρώ!».

Η απάντηση της ταπεινότητάς μου είναι ότι ανταγωνίζεται σε «ωραιότητα» εκείνη των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη, δηλαδή είναι ωραιοποιημένη, είναι «κεκονιαμένη» για το «θεαθήναι» και το «εντυπωσιάζειν», όπως συνεχώς και σε κάθε έκθεσή του επί του προϋπολογισμού καταγγέλλει, όπως έχω ήδη γράψει, το Ελεγκτικό Συνέδριο! Αλλά, όλα αυτά, όπως λέει ο θυμόσοφος ελληνικός λαός, «έχουν κοντά ποδάρια» και αποκαλύπτονται, όπως η περιβόητη «Δημιουργική Λογιστική», η οποία είναι μία συναρπαστική ιστορία, την οποία έχω παρουσιάσει σε όλα σχεδόν τα οικονομικά βιβλία και, φυσικά, σε δημοσιογραφικές έρευνες με τη μορφή φακέλων.

Η Μεταφυσική της Ταφής και το Τέλος της Πολιτικής Ιδεολογίας

Του Μάνου Λαμπράκη 

Ο μαρμάρινος κόσμος των ηγετών είναι η τελευταία σκηνή του πολιτικού θεάτρου. Εκεί όπου η σιωπή δεν είναι μόνο φτιαγμένη από πέτρα, αλλά και από νόημα. Δύο ταφικά μνημεία και δύο παρακαταθήκες. Δύο εποχές που δεν συναντήθηκαν ποτέ – παρότι ανήκαν τυπικά στο ίδιο κόμμα. Στον πρώτο, τον τάφο του Ανδρέα Παπανδρέου, είναι χαραγμένη η φράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ». Στον δεύτερο, αυτόν του Κώστα Σημίτη, διαβάζουμε: «Στον εκσυγχρονισμό δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης». Στον πρώτο βλέπεις σταυρό. Στον δεύτερο, μόνο λευκός ορθολογισμός.

Η διαφορά είναι κοσμολογική. Ο Ανδρέας, παρόλες τις αντιφάσεις του, είχε πολιτική οντολογία, ενώ ο Σημίτης είχε τεχνοκρατική μεταφυσική. Ο πρώτος θεμελίωσε ένα σύστημα πατριωτικού λαϊκισμού, που απευθυνόταν στο φαντασιακό του λαού, στο ένστικτο της αυτοδιάθεσης. Ο δεύτερος, εξόρισε το φαντασιακό ως ανορθολογισμό και παρέδωσε τη χώρα στο συμβολικό κεφάλαιο της Δύσης: αριθμούς, δείκτες, συμμορφώσεις. Το «ανήκειν στους Έλληνες» μπορεί να ήταν ρητορική· αλλά το «δεν υπάρχει ημερομηνία λήξης στον εκσυγχρονισμό» είναι δογματισμός χωρίς ρίζες, χωρίς τέλος, χωρίς θάνατο — και γι’ αυτό χωρίς ζωή.

Ο Σημίτης, ο Χριστόδουλος και οι Ολυμπιακοί Αγώνες

Του Γιώργου Καραμπελιά*

Το βασικό πρόβλημα του σημιτικού εκσυγχρονισμού ήταν η αδυναμία του να συλλάβει την ιδιοπροσωπία του ελληνικού λαού – εξ ου και η βασική του προσπάθεια θα κατατείνει πάντοτε στο ξερίζωμά της, ώστε να επιβληθεί ο "εκσυγχρονισμός" έστω και "εκ των άνω", υπό τη φωτισμένη καθοδήγηση του ιδίου και της ομάδας του. Και ο ίδιος φαίνεται να έχει συνείδηση της μειοψηφικότητας των απόψεών του. Γράφει "Στη δεκαετία του 1990 οι ιδέες αυτές απέκτησαν μεγαλύτερο ακροατήριο χωρίς βέβαια να γίνουν πλειοψηφικές. Δεν έγιναν πλειοψηφικές ούτε μετά το 1996, καθώς οι ιδεολογίες δεν αλλάζουν με το ρυθμό που αλλάζουν οι πολιτικές συγκυρίες. Ενισχύθηκε όμως ο πόλος του εκσυγχρονισμού."

Παρόλο λοιπόν που οι αντιλήψεις του δεν έγιναν ποτέ πλειοψηφικές, θα προσπαθήσει να εκριζώσει τον "εθνοκεντρισμό" από την παιδεία και να αποκόψει σταδιακά την Εκκλησία από το κράτος. Ως μη όφειλε:

"θα οδηγήσει στα άκρα τη σύγκρουση με τον μακαριστό αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τη μη αναγραφή του θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες, το 2000. δεν δέχτηκε καμία συμβιβαστική λύση, δεν υποχώρησε ούτε μπροστά στις λαοσυνάξεις ούτε απέναντι στα 3 εκατομμύρια υπογραφές που συγκέντρωσε η Εκκλησία ζητώντας δημοψήφισμα: "πιστεύω ότι η υπαναχώρηση σε ένα τέτοιο θέμα θα αναβίβαζε την εκκλησία σε συνδιοικητή της χώρας, θα αποκτούσε ξαφνικά τον σε πολλά θέματα ανάλογο ή ισχυρότερο ρόλο με αυτόν της καθολικής εκκλησίας στην Ιταλία”".

Δεν διέθετε τις ιδεολογικές προϋποθέσεις για να κατανοήσει πως η στενή σχέση του ελληνισμού με την Ορθοδοξία δεν επιδέχεται καμία σύγκριση με εκείνη του Βατικανού και της Ιταλίας. Εκεί, το ιταλικό εθνικό κράτος θα δώσει μακρόχρονους αγώνες για να απελευθερωθεί ακόμα και από την κοσμική ηγεμονία του Βατικανού. Και εντούτοις, σήμερα, η συμβίωση κράτους και Εκκλησίας στην Ιταλία αποτελεί παράγοντα ενίσχυσης του διεθνούς status της Ιταλίας και όχι το αντίστροφο. Πόσο μάλλον στην Ελλάδα, όπου η αδιάρρηκτη σχέση της Ορθοδοξίας με τον ελληνισμό αποτέλεσε θεμελιώδη πυλώνα των εθνικοαπελευθερωτικών αγώνων – αρκεί να θυμηθούμε, πρόσφατα, τον αγώνα της Κύπρου να διεξάγεται κάτω από την αιγίδα της Εκκλησίας.

Η επίθεση στον Καραμανλή, ο “αστικο-φιλελέ” Κυριάκος και η “αεροπειρατεία”

25/07/2025

(ΞΕΝΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ) Ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης παραχωρεί συνέντευξη στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού ΣΚΑΪ και στη δημοσιογράφο Σία Κοσιώνη, την Τετάρτη 23 Ιουλίου 2025. ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ/ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ

Η έμμεση πλην σαφής επίθεση του Μητσοτάκη στην κυβέρνηση Κώστας Καραμανλή (2004-09) για το χειρισμό των εθνικών ήταν αναμφισβήτητα ένα από τα σημεία που ξεχώρισαν στην τηλεοπτική του συνέντευξη. Για πρώτη φορά ο Κυριάκος βγάζει από το απυρόβλητο τον πρώην αρχηγό της ΝΔ και πρωθυπουργό, τον οποίο το Μαξίμου μέχρι τώρα φρόντιζε δημοσίως να διαχωρίζει από τον Σαμαρά και πριν και μετά την διαγραφή του τελευταίου.


Με την επίθεσή του, ο Μητσοτάκης επιχειρεί να δώσει μία απάντηση στην κριτική που έχει ασκήσει ο Κώστας Καραμανλής ειδικά για τα εθνικά, αλλά η κίνησή του έχει αντιφατικές επιπτώσεις. Προφανώς, το Μαξίμου επιδιώκει εμμέσως πλην σαφώς να θέσει μία διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο πρόσωπο που είναι σημείο αναφοράς για την καραμανλική πτέρυγα, από την οργανωμένη ΝΔ, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί από τον Κυριάκο.

Αν και η μητσοτακική ΝΔ έχει μεταλλαχθεί ιδεολογικά-πολιτικά, το εγχείρημα του Μαξίμου είναι πολύ πιθανόν να γυρίσει μπούμεραγκ. Όχι μόνο, επειδή είναι πολύ δύσκολο να επιτύχει η επιδιωκόμενη “αποκαραμανλοποίηση”, αλλά κυρίως επειδή η επίθεση του Κυριάκου εξωθεί τον Κώστα Καραμανλή να καταστήσει την μέχρι τώρα έμμεση πολιτική διαφοροποίησή του πιο ξεκάθαρη και κυρίως πιο έμπρακτη. Ας μην ξεχνάμε ότι αυτό συμβαίνει σε μία συγκυρία, κύρια χαρακτηριστικά της οποίας είναι δύο:

Ατελέσφορος εκσυγχρονισμός, ο Κώστας Σημίτης και η εποχή του

Απόσπασμα από το νέο μου βιβλίο, “Ατελέσφορος εκσυγχρονισμός, ο Κώστας Σημίτης και η εποχή του” που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.

Γιώργος Καραμπελιάς

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, μετά την εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο και την απαρχή των παραβιάσεων του εναέριου χώρου της Ελλάδας από την τουρκική αεροπορία, κατανόησε, και πολύ ορθά, πως η χώρα έχει εισέλθει σε μία μακρά ιστορική περίοδο αντιπαράθεσης με μία επεκτατική Τουρκία. Γι’ αυτό επέλεξε την επίσπευση της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ-Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ένα επιπλέον και σημαντικό μέτρο προστασίας απέναντι σε αυτή την απειλή – παράλληλα βέβαια με οικονομικά και πολιτικά σταθεροποιητικά οφέλη για τη χώρα, αλλά και πολλές άμεσες αρνητικές συνέπειες στο πεδίο του οικονομικού ανταγωνισμού. Θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε δε ότι και ο Ανδρέας Παπανδρέου, πάρα τις αρχικές και μάλιστα έντονες αντιρρήσεις του για μια ΕΟΚ, όργανο των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων, ακολούθησε τελικά και αυτός την ίδια γραμμή: Η Ευρώπη ως ασπίδα προστασίας για την Ελλάδα – η Τουρκία ως το μείζον πρόβλημα για τον ελληνισμό και η Ευρώπη ως ένα καθοριστικό όπλο για την αντιμετώπισή του.

Καθώς όμως οι ελληνικές ελίτ άρχισαν να «εξευρωπαΐζονται» και να απολαμβάνουν τα οφέλη και τις απολαβές της ένταξης, η οπτική τους μετατοπίζεται. Στο εξής, το βασικό ζήτημα δεν είναι η αντιμετώπιση της πάντα παρούσας τουρκικής απειλής αλλά μία παρασιτική ενσωμάτωση στην Ευρώπη, την οποία αντίθετα φαίνεται να παρεμποδίζει η «ελληνοτουρκική διαμάχη», όπως πλέον την αναφέρουν, υιοθετώντας μία οπτική παρατηρητή εκ των έξω. Διαβάζουμε ενδεικτικά στον Γιάννη Στουρνάρα:

Σχετικά με τις αμυντικές δαπάνες, η Ελλάδα συνεχίζει να δαπανά, ως ποσοστό του ΑΕΠ, υπερδιπλάσια ποσά σε σχέση με τους εταίρους της στην ΕΕ, λόγω του γνωστού γεωπολιτικού προβλήματος και εκτιμάται ότι υπάρχουν περιθώρια εξοικονόμησης, ανάλογα και με την πορεία του προβλήματος που αναφέρθηκε[1].

Η ΑΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΤΗΤΑΣ

Σταύρος Μαρτινιίδης 

 Το 1999, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, πήρε τηλέφωνο τον “εκσυγχρονιστή” Κώστα Σημίτη -και “άσπονδό εχθρό του”- και τον παρακάλεσε να “εκσυγχρονίσει” -δλδ να διορίσει- και τον γιο του, Κυριάκο.

Ένα μεσημέρι, Φεβρουάριος του 2000. Στο γραφείο του, ο τότε υποδιοικητής της εθνικής τράπεζας Νικόλαος Καραμούζης, σηκώνει το ακουστικό και απαντά στο τηλέφωνο. Παρόντες ακόμα δύο στελέχη της τράπεζας και ένας μετέπειτα υφυπουργός. Το τηλεφώνημα διήρκεσε πολύ λίγο και η μόνη κουβέντα που ακούστηκε από τον Καραμούζη ήταν, «εντάξει κύριε πρόεδρε θα το τακτοποιήσουμε, ας έρθει και θα δούμε».

Στην άλλη άκρη της γραμμής, ο τότε “εκσυγχρονιστής” πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης. Μόλις έκλεισε το τηλέφωνο ο υποδιοικητής της εθνικής τράπεζας, γυρίζει στους άλλους και τους λέει: «Με εντολή Σημίτη θα πάρουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη στην τράπεζα»!

Ο Κυριάκος προσλαμβάνεται, παρακάμπτοντας το ΑΣΕΠ. Και μάλιστα με την αιτιολογία του «έμπειρου τραπεζικού στελέχους»!

Η «εμπειρία» του, Όπως αποτυπώνεται στο βιογραφικό του, ήταν κάποιοι μήνες σε μία αμερικανική τράπεζα! Πιθανότατα ως πρακτική…

Ο Κυριάκος προλαμβάνεται αμέσως στη θέση του διευθυντή χρηματοοικονομικών και επενδυτικών προϊόντων με μηνιαία αμοιβή 6 εκατομμύρια δρχ = 17.600 €!

Εκείνη την εποχή έγινε στην Εθνική το έλα να δεις, από αρχαιότερα στελέχη με προϋπηρεσία πάνω από 20 χρόνια, άλλοι με μάστερ και μερικοί με ντοκτορά, που τα απέκτησαν σπουδάζοντας με έξοδα της τράπεζας και περίμεναν να γίνουν διευθυντές!

ΣΥΜΠΕΡΙΛΗΨΗ-ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ-ΔΙΚΑΙΩΣΗ…

Του Γιώργου Ζουρίδη

Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη και η παρουσία πλήθους εκ των αντιπροσώπων του πολιτικού συστήματος της Χώρας μας στην Μητρόπολη Αθηνών και το Α΄ Νεκροταφείο           για να τιμήσουν τον εκλιπόντα, επιβεβαίωσε την ισχυρή «ιδεολογική» παρακαταθήκη του.

Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε κείμενα μου ότι ο «μεταπρατικός σοσιαλδημοκρατισμός» που εκφράστηκε από τον Κώστα Σημίτη κατά την οκτάχρονη διακυβέρνηση του (1996 έως 2004) δυστυχώς έγινε κυρίαρχη ιδεολογία στην Πατρίδα μας, και διαπέρασε όλο το φάσμα της κυρίαρχης ελληνικής εξουσίας, από την Δεξιά έως την Κυβερνώσα Αριστερά.

Γιατί λέω δυστυχώς: Για τον απλό λόγο ότι αφενός η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, Χώρα της Περιφέρειας του Καπιταλισμού, δεν μπορούσε παρά να αποτελεί ένα ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και των ανεπτυγμένων οικονομικά Χωρών, και αφετέρου γιατί εδραιώθηκε πάνω στην αυταπάτη ότι η ΕΥΜΑΡΕΙΑ και πάσα άλλη λαϊκή παροχή θα επιτευχθεί, στηριζόμενη αποκλειστικά στα πήλινα πόδια του εξωτερικού δανεισμού. 

Αναρωτιέμαι: Πιά Χώρα ευημέρευσε στον ανεπτυγμένο Καπιταλισμό  χωρίς βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, χωρίς εθνική αστική τάξη που να ενεργεί για τα συμφέροντα του Έθνους και του Λαού της, χωρίς αποδέσμευση από την εξάρτηση της από ξένα κέντρα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος.

Η αποδημία των ελίτ

Της Μαρίας Κορνάρου 

Εφημερίδα Εστία

Πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν, με αφορμή την κηδεία Σημίτη —και ολάκερο το τετραήμερο, αντί οκταετούς, εθνικό πένθος που πλαισίωσε το "καλό κατευόδιο" του μακαρίτη— για την πολιτική σκηνή της χώρας και τις τάσεις της. Καταρχάς, ότι η "συνταγή Σημίτη" —εκσυγχρονισμός στα εσωτερικά, κατευνασμός στα εξωτερικά, διεθνισμός στην οικονομία— είναι πράγματι εγγυημένης επιτυχίας για μια σταθερή θητεία και μακροπρόθεσμη, άνευ απροόπτων, διακυβέρνηση. Έτσι, ο τωρινός Πρωθυπουργός, παρά τα "πυρά" που δέχτηκε, σε μεγάλο βαθμό αντίστοιχα με τον Σημίτη, από τους προκατόχους και θεματοφύλακες της ιδεολογικής ταυτότητας του κόμματος-"κινήματος", έχει πάντως όλες τις προοπτικές να επαναλάβει, μάλλον δε και να ξεπεράσει, το ρεκόρ της οκταετούς και κάτι συνεχόμενης θητείας του εκλιπόντος.

Ακόμη πιο εντυπωσιακή, βέβαια, από την συνέχεια της «γραμμής Σημίτη» στα της πολιτικής στρατηγικής, είναι η διαιώνιση της γραμμής Σημίτη —κατά την κυριολεκτική έννοια της δυναστείας, lignage- στο πολιτικό προσωπικό. Λίγοι παρέλειψαν να παρατηρήσουν ότι οι αποχαιρετισμοί ορισμένων εκ των εκλεκτότερων υπουργών της Κυβερνήσεως στον εκλιπόντα ήταν μεστοί της συντριβής μίας λίαν προσωπικής απώλειας —από το υπουργείο Πολιτισμού έως το Επικρατείας, άνθρωποι που ξεχώρισε ο Κώστας Σημίτης επιβεβαιώνονται ως καταλληλότεροι για τα πόστα και από τον τωρινό Πρωθυπουργό. Είναι κάτι αντίστοιχο με αυτό που παρατηρήθηκε, ακόμη περισσότερο εκκωφαντικά, στην μηντιακή κάλυψη του τετραήμερου πένθους, που μεταφράστηκε σε τετραήμερο πρόγραμμα απότισης φόρου τιμής στον εκλιπόντα εν χορώ, με την απόλυτη συναίνεση του ρεπορτάζ να είναι η πολιτική προσφορά του πρώην Πρωθπουργού στο «καλό του τόπου», με τα «γκρίζα» σημεία της καριέρας του να αποσιωπώνται πλήρως ή να αναλύονται μόνο από συγκεκριμένους «επί τούτου» καλεσμένους παρά από το μηντιακό πρόγραμμα αυτό καθ’αυτό. Πρόκειται, δηλαδή, και εκεί για μία αποδοχή της κληρονομιάς Σημίτη που, μπροστά στο ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο της προσωπικότητάς του, αφήνει την αίσθηση μίας προσωπικής πικρίας για το τέλος του ανδρός —κάποιοι από τους κεντρικότερους των δελτίων ειδήσεων των φιλοκυβερνητικών καναλιών, μάλιστα, έσπευσαν να επιδείξουν τα «διαπιστευτήρια» της επικοινωνίας τους με τον Σημίτη. 

ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΚΑΙ Ο ΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ Η ΜΕΤΑΣΤΑΣΗ

Ὁποιοδήποτε λεξικὸ κι ἄν ἀνοίξουμε, ἡ λέξη «σύστημα» ἀποδίδεται, γενικῶς, ὡς ἕνα σύνολο στοιχείων, πραγμάτων ἤ μερῶν ποὺ βρίσκονται σὲ ἀλληλεπίδραση καὶ ἀλληλεξάρτηση μεταξύ τους. Αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε «πολιτικὸ σύστημα» δὲν εἶναι ἁπλῶς τὸ σύνολο τῶν πολιτικῶν θεσμῶν, ἀλλά, γενικότερα, ἡ σχέση ἀλληλεπίδρασης καὶ ἀλληλεξάρτησης μεταξὺ πολιτικοῦ κόσμου καὶ λαοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὴν βάση γιὰ τὴν λειτουργία τῶν θεσμῶν, καὶ ἡ ὁποία στηρίζεται πρωτίστως στὴν κοινωνικὴ συναίνεση.

Τὸ πολιτικὸ σύστημα δὲν εἶναι ἁπλὰ ἕνας μηχανισμὸς λήψεως ἀποφάσεων, ἀλλὰ ἡ πολιτικὴ σχέση μεταξὺ κράτους καὶ κοινωνίας. Ὁπότε, ὅταν μιλᾶμε γιὰ πολιτικὸ σύστημα ἀναφερόμαστε στὴν σχέση μεταξὺ κυβερνώντων καὶ κυβερνωμένων, ἡ ὁποία στηρίζεται στὴν συνομολογία τους, στὴν συμφωνία τους, γιὰ κάποια πράγματα ποὺ ἀμφότεροι θεωροῦν κοινὰ ἀγαθά, ποὺ πρέπει νὰ ἐξυπηρετεῖ ἡ πολιτική διακυβέρνηση μέσῳ τοῦ κράτους.

Συνεπῶς, τὸ οὐσιαστικὸ ἐρώτημα εἶναι ποιά πράγματα θεωρεῖ κοινὰ ἀγαθὰ ἡ σύγχρονη ἑλληνικὴ κοινωνία, ἀπὸ τὴν κορυφὴ ἕως τὴν βάση τῆς κοινωνικῆς πυραμίδας, ὑπὸ τὸ (μεταπολιτευτικό) καθεστὼς τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας.

Χωρὶς τὴν ἀπάντηση σὲ αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, δὲν μποροῦμε νὰ προβοῦμε σὲ μία οὐσιαστικὴ ἀξιολόγηση τῶν πεπραγμένων τῶν διαφόρων κυβερνήσεων, ἄρα καὶ τῶν περιόδων διακυβέρνησης Σημίτη. Τὴν πρώτιστη εὐθύνη γιὰ τὴν ἄσκηση τῆς πολιτικῆς καὶ τὰ δημόσια ἤθη τὴν ἔχουν, ἀσφαλῶς οἱ κυβερνώντες -καὶ δὲν ἐννοῶ μονάχα τὸν πρωθυπουργό, ἀλλὰ τὸ σύνολο τῆς ἰθύνουσας τάξης-, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι κυβερνοῦν. Ὡστόσο, καμμία πολιτικὴ τάξη δὲν μπορεῖ νὰ κυβερνήσει ἐν κενῷ, χωρὶς τὴν συναίνεση τῆς κοινωνίας, εἰδικὰ ὅταν μιλᾶμε γιὰ καθεστὼς δημοκρατίας. 

Έργα και οι ημέρες του εθνικού μας "εκσυγχρονιστή".

Της Γιούλης Ηλιοπούλου 

Τώρα που έκλαψαν, όσοι έκλαψαν, θα πω κι εγώ την εμπειρία μου.

Επί Σημίτη, αν και δηλωμένη φανατική αριστερή, βρέθηκα Σύμβουλος στο Υπ. Ανάπτυξης.

Είχαν ψηφίσει νόμο, ώστε ΟΛΕΣ οι προμήθειες του δημοσίου να γίνονται κεντρικά από το Υπουργείο. Προμήθειες νοσοκομείων, Στρατού, Αστυνομίας, Δήμων, Σχολείων κλπ κλπ!

Μια διακομματική Επιτροπή κεντρικά, με αναλογική εκπροσώπηση, εκδίκαζε τις ενστάσεις. Δουλειά μου ήταν να γράφω γνωμοδοτήσεις για την Επιτροπή.

Ουρές έκαναν στο γραφείο μου οι ενιστάμενοι Ελληνες βιοτέχνες και μικροβιομήχανοι. Οι γνωμοδοτήσεις μου συνήθως υπέρ αυτών.

Ομως....

Ολοι οι Ελληνες βιοτέχνες νοσοκομειακών υλικών και φαρμάκων ΕΚΛΕΙΣΑΝ εν τέλει τις επιχειρήσεις τους, γιατί ΟΛΕΣ τις προμήθειες ανέλαβε, ποιός άλλος, η Johnson & Johnson!

Ολες οι υφαντουργίες εξαφανίστηκαν, γιατί οι προμήθειες ανατίθεντο σε Τούρκους και Αιγύπτιους!

Για να μην μιλήσω για στρατιωτικά υλικά και εξοπλισμούς που οδήγησαν στο κλείσιμο της Ελληνικής Βιομηχανίας Οπλων. Και όχι μόνο...

Πως το έλεγε ο Αναγνωστάκης στο "Επιτυμβιον"του...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Πως το έλεγε ο Αναγνωστάκης στο "Επιτυμβιον"του...

"Α ρε Λαυρέντη...εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν..."

Την εγκαλεσε ο Άδωνης τη Λατινοπουλου για   το δεξιό της,το ορθόδοξο και το ελληνικό της φρόνημα και της αποδωσε  έλλειμμα των παραπάνω αξιών,καθώς δεν πρέπει να ακούγονται λόγια άσχημα για κάποιον που ακόμη δεν έχει ταφεί...

Ακολουθώντας το πρωτόκολλο αυτού που στα πρωτόλεια του πολιτικά βήματα στο ΙΕΚ Καρατζαφέρης -ΛΑΟΣ απευθυνόταν λάβρος στον μακαρίτη και τώρα ομνυει στην εκσυγχρονιστική του συμβολή στη χώρα ,να ξαναθυμηθούμε όσα παλεύουν να διαγράψουν.

Χθές  λοιπόν είχαμε το ξοδι του ανθρώπου που είχε πει:

"αν αντέχει η χώρα την επιλογή της ευρωζώνης είναι τόσο άσχετο όσο και το ερώτημα αν αντέχει ο άνθρωπος στη ζωή. Ο άνθρωπος πρέπει να αντέξει στη ζωή αλλιώς αυτοκτονεί.... Χρειάζεται μια σοβαρή Ελλάδα»...(φόρουμ των Δελφών το 2017),

Δεν γνωρίζω αν παρέστη στη τελετή ο Καραμανλής (ο πρώην πρωθυπουργός)που είχε αποκαλέσει τον Σημίτη ως "αρχιερέα της διαπλοκής".

Πού οδήγησε το «εκσυγχρονιστικό» πείραμα της περιόδου 1996-2004

*

του ΚΩΣΤΑ ΜΕΛΑ

Α.

Η πολιτική θεωρία που κυριάρχησε στην Ελλάδα την οκταετία 1996-2004 στηριζόταν στην έννοια του «εκσυγχρονισμού»[1]. Το περιεχόμενο της έννοιας αυτής τη συγκεκριμένη περίοδο συνίστατο στο να επέλθουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στην πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας με στόχο αυτή να πλησιάσει και τελικά να καταστεί ισάξια των υπολοίπων ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Στόχος του εκσυγχρονισμού ήταν η σύγκλιση με το φαντασιακό μοντέρνο που αντιπροσωπεύει η Δύση. Κατά συνέπεια η όλη προσπάθεια θα έπρεπε να λειτουργεί εντός του νεωτερικού-μοντερνιστικού πλαισίου, το οποίο κυριάρχησε για μια μεγάλη χρονική περίοδο στη Δύση με την επικράτηση της αστικής τάξης και με κύριο χαρακτηριστικό την επιβολή του εναρμονιστικού-συνθετικού σχήματος σκέψης.[2]

Ο εκσυγχρονισμός στην Ελλάδα αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μια μάχη της προόδου κατά της υστέρησης, του ορθολογισμού κατά του λαϊκισμού, του Διαφωτισμού κατά του σκοταδισμού, της ανεκτικότητας κατά της μισαλλοδοξίας, μέχρι την επίτευξη του «οικουμενικού οράματος»[3] του Διαφωτισμού.[4]

Πόσο «εθνικό» είναι το εθνικό μας πένθος;

*

του ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ

Καθημερινά, πεθαίνουν πάνω από 350-400 άνθρωποι στην Ελλάδα. Παρότι κάθε ζωή είναι μοναδική, δεν αισθανόμαστε λύπη για όλους. Επίσης η ανθρώπινη ψυχολογία αντιμετωπίζει μεγάλη δυσκολία να αισθανθεί λύπη για μεγάλους αριθμούς ανθρώπων που υποφέρουν και πεθαίνουν καθημερινά, όπως στην Παλαιστίνη και την Ουκρανία. Η ενσυναίσθησή μας μειώνεται καθώς αυξάνεται ο αριθμός των ανθρώπων που υποφέρουν. Αυτό σημαίνει ότι ενώ μπορεί να αισθανθούμε έντονη συμπόνια για ένα μεμονωμένο άτομο, η ικανότητά μας να αισθανθούμε το ίδιο για μεγάλες ομάδες ανθρώπων μειώνεται σημαντικά.

Οι αντιδράσεις στον θάνατο κάποιων ανθρώπων, ειδικά δημόσιων προσώπων. για τη συντριπτική πλειοψηφία εξαρτώνται από την κληρονομιά που άφησαν πίσω τους – και, κυρίως, από το πώς οι πράξεις τους επηρέασαν τις ζωές μας. Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη, όπως και εκείνος της Μάργκαρετ Θάτσερ, αποκάλυψε βαθιές ταξικές διαιρέσεις. Ενώ η πολιτική ελίτ και μέρος της σημιτικής διανόησης εκφράζουν σεβασμό, η λαϊκή βάση αντιδρά με οργή ή αδιαφορία.

Ο θάνατος της Μάργκαρετ Θάτσερ το 2013 προκάλεσε εκρηκτικές αντιδράσεις στη Βρετανία. Δεν θρήνησαν όλοι τη «Σιδηρά Κυρία». Πολλοί μάλιστα πανηγύρισαν. Το τραγούδι «Ding Dong! The Witch Is Dead» από τον Μάγο του Οζ έγινε σύμβολο της λαϊκής οργής. Ακούστηκε σε διαδηλώσεις και γιορτές, ενώ έφτασε στη 2η θέση των βρετανικών charts, μια σαρκαστική «απάντηση» στη θριαμβευτική ρητορική της πολιτικής ελίτ. Στις εργατικές γειτονιές, όπως το Μπρίξτον και το Μπάρνσλεϋ, πλήθη ξεχύθηκαν στους δρόμους τραγουδώντας και κρατώντας πανό που έγραφαν: «The Witch is Dead» (Η μάγισσα πέθανε). Πολλοί θυμούνταν τη σκληρή απορρύθμιση και το κλείσιμο των ανθρακωρυχείων που κατέστρεψαν τις κοινότητές τους. Στα χρόνια πριν τον θάνατό της, τα γήπεδα αντηχούσαν από το σύνθημα: «When Maggie Thatcher dies, we’re gonna have a party!» (Όταν πεθάνει η Μάγκι Θάτσερ, θα κάνουμε γιορτή!).

Η ελληνική οικονομία του 2025 και ο ανεξονεξόφλητος λογαριασμός Σημίτη - Νίκος Σραβελάκης

Σε όλο τον κόσμο συζητούν για ενδεχόμενη νέα οικονομική κρίση, πολύ χειρότερη από εκείνη του 2008. 

Τότε μας έλεγαν για «θωρακισμένη ελληνική οικονομία». Τα αποτελέσματα εκείνης της «θωράκισης» τα ζούμε ακόμη.
Τώρα μας λένε ότι η η ελληνική οικονομία περίπου…πετάει. Τι μπορούμε να περιμένουμε; Τι φέρνει το 2025;

Ο διδάσκων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημόνων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Στραβελάκης μιλά στο militaire channel , όπως πάντα «έξω από τα δόντια».

Η συζήτηση μας ξεκινά από τον Κώστα Σημίτη. Με αφορμή τις δηλώσεις του πολιτικού κόσμου για το θάνατο του, επιστρέφουμε στην εποχή της παντοδυναμίας του. Τότε που επίσης «όλα πήγαιναν τέλεια», η χώρα είχε ως «εθνικό όραμα» την είσοδο της στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, πάρα πολλοί Έλληνες είχαν αφήσει κατά μέρος τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες και «έπαιζαν» χρηματιστήριο και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είχαν ως πρώτα θέματα τους πως γλεντάνε οι Έλληνες τα βράδια! 

Θ. Τζήμας : Πολιτική αποτίμηση Σημίτη, Ελληνοτουρκικά, Μέση Ανατολή - Ουκρανία και ο Μασκ

Ο Θέμης Τζήμας ,νομικός- διδάκτορας δημοσίου δικαίου και πολιτικής επιστήμης του ΑΠΘ και μεταδιδακτορικός ερευνητής , σε μια συζήτηση στον 98.4 αποτιμά την πολιτική διαδρομή του Κώστα Σημίτη, υποστηρίζοντας ότι αυτό που αποτελεί μέχρι σήμερα δομικό στοιχείο της κυβερνητικής πολιτικής , ανεξαρτήτως κομμάτων που κυβερνούν , μετά την πρωθυπουργία του, είναι η ιδεολογία του "σημιτησμού" που διαχέεται ως συστημική εκδοχή , οριζόντια στο πολιτικό σύστημα . Μάλιστα , όπως τονίζει, ο λεγόμενος "εκσυγχρονισμός" είναι η ανώτερη εκδοχή του, που στην Ελλάδα είναι ο αντεστραμμένος λαϊκισμός των ελίτ. 

Ο Θέμης Τζήμας, μιλάει ακόμη για τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, τονίζοντας ότι η ελληνική θέση είναι μια "δεδηλωμένη αδυναμία" πλέον αντιμετώπισης του τουρκικού αναθεωρητισμού. Για τη δε Τουρκία, βλέπει ότι ως σύμμαχος των ΗΠΑ για μόχλευση πλέον όχι μόνο της Ρωσίας, αλλά και του Ιράν, αναβαθμίζεται με αποτέλεσμα να έχει ανοίξει η "όρεξη" της και για διευθετήσεις προς τα δυτικά της. Όπως λέει, αυτή την ώρα στρατηγικά με επίκεντρο την Συρία, βλέπει σύγκλιση συμφερόντων Ισραήλ με Τουρκία και καμία διάθεση του Ισραήλ να ανοίξει μέτωπο με τον δεύτερο μεγαλύτερο νατοϊκό στρατό για τους Κούρδους. Στην Ουκρανία για την ώρα δεν διαπιστώνει, παρά τα υπεσχημένα Τράμπ, ένα πειστικό σχέδιο άμεσης εξόδου από την κλιμάκωση του πολέμου, ενώ αίσθηση προκαλούν τα όσα λέει για τον ρόλο του Ίλον Μάσκ με την ενεργό εμπλοκή του σε πολιτικά ζητήματα και υπόδειξης επιλογής κυβερνήσεων σε Ευρώπη και αλλαχού , μέσω και της πλατφόρμας ενημέρωσης με δισεκατομμύρια χρήστες, της οποίας είναι ιδιοκτήτης.

Η ελληνική οικονομία το 2025 και ο ανεξόφλητος λογαριασμός Σημίτη-Νίκος Στραβελάκης

Σε όλο τον κόσμο συζητούν για ενδεχόμενη νέα οικονομική κρίση, πολύ χειρότερη από εκείνη του 2008.

 Τότε μας έλεγαν για «θωρακισμένη ελληνική οικονομία». Τα αποτελέσματα εκείνης της «θωράκισης» τα ζούμε ακόμη. Τώρα μας λένε ότι η η ελληνική οικονομία περίπου…πετάει. 

Τι μπορούμε να περιμένουμε; Τι φέρνει το 2025; 

Ο διδάσκων στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημόνων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Νίκος Στραβελάκης μιλά στο militaire channel , όπως πάντα «έξω από τα δόντια». Η συζήτηση μας ξεκινά από τον Κώστα Σημίτη.

 Με αφορμή τις δηλώσεις του πολιτικού κόσμου για το θάνατο του, επιστρέφουμε στην εποχή της παντοδυναμίας του. Τότε που επίσης «όλα πήγαιναν τέλεια», η χώρα είχε ως «εθνικό όραμα» την είσοδο της στην Οικονομική Νομισματική Ένωση, πάρα πολλοί Έλληνες είχαν αφήσει κατά μέρος τις επαγγελματικές τους δραστηριότητες και «έπαιζαν» χρηματιστήριο και τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων είχαν ως πρώτα θέματα τους πως γλεντάνε οι Έλληνες τα βράδια!

 Είχαν προηγηθεί τα Ίμια και η παράδοση Οτσαλάν στουν Τούρκους, αλλά τα απανωτά «λίμιτ απ» παντελώς άγνωστων εταιρειών που μπήκαν στο Χρηματιστήριο, είχαν εξωθήσει αυτές τις δυσάρεστες υποθέσεις από την επικαιρότητα. 

Το τι ακολούθησε πολύ λίγα χρόνια μετά από τις κυβερνητικές θητείες Σημίτη, είναι επίσης γνωστό.

 Υπάρχουν αντιστοιχίες με την επικοινωνιακή διακυβέρνηση που ζούμε και σήμερα με ακόμη μεγαλύτερη ένταση από την εποχή Σημίτη;