Του Γιώργου Ζουρίδη
Ο θάνατος του Κώστα Σημίτη και η παρουσία πλήθους εκ των αντιπροσώπων του πολιτικού συστήματος της Χώρας μας στην Μητρόπολη Αθηνών και το Α΄ Νεκροταφείο για να τιμήσουν τον εκλιπόντα, επιβεβαίωσε την ισχυρή «ιδεολογική» παρακαταθήκη του.
Πολλές φορές έχω αναφερθεί σε κείμενα μου ότι ο «μεταπρατικός σοσιαλδημοκρατισμός» που εκφράστηκε από τον Κώστα Σημίτη κατά την οκτάχρονη διακυβέρνηση του (1996 έως 2004) δυστυχώς έγινε κυρίαρχη ιδεολογία στην Πατρίδα μας, και διαπέρασε όλο το φάσμα της κυρίαρχης ελληνικής εξουσίας, από την Δεξιά έως την Κυβερνώσα Αριστερά.
Γιατί λέω δυστυχώς: Για τον απλό λόγο ότι αφενός η Σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα, Χώρα της Περιφέρειας του Καπιταλισμού, δεν μπορούσε παρά να αποτελεί ένα ΚΑΚΕΚΤΥΠΟ της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας και των ανεπτυγμένων οικονομικά Χωρών, και αφετέρου γιατί εδραιώθηκε πάνω στην αυταπάτη ότι η ΕΥΜΑΡΕΙΑ και πάσα άλλη λαϊκή παροχή θα επιτευχθεί, στηριζόμενη αποκλειστικά στα πήλινα πόδια του εξωτερικού δανεισμού.
Αναρωτιέμαι: Πιά Χώρα ευημέρευσε στον ανεπτυγμένο Καπιταλισμό χωρίς βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, χωρίς εθνική αστική τάξη που να ενεργεί για τα συμφέροντα του Έθνους και του Λαού της, χωρίς αποδέσμευση από την εξάρτηση της από ξένα κέντρα πολιτικής, οικονομικής και πολιτιστικής ισχύος.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι η όλη προσπάθεια και των έξη ομιλητών που εκφώνησαν τους επικήδειους λόγους πάνω από τον νεκρό, ήταν αφενός να «αγιοποιήσουν» την όλη πολιτική πορεία του εκλιπόντος και αφετέρου να τον ταυτίσουν με τον Ανδρέα Παπανδρέου ως τον συνεπή συνεχιστή του ιδεολογικού και πολιτικού έργου του, ευτελίζοντας έτσι την ιστορία και την προσφορά του Ανδρέα!
Και όλα αυτά στο πλαίσιο μιας σύγχρονης συμπεριληπτικής ορθότητας, με στόχο τον εξαγνισμό και την δικαίωση του Κώστα Σημίτη…
Αν κάποιος έχει την ελάχιστη γνώση για την πορεία του ΠΑΣΟΚ από την ίδρυση του το 1974 μέχρι και σήμερα, θα παρατηρήσει ότι η κυρίαρχη ιδεολογική αντίληψη που ΑΠΕΠΝΕΕ η ιδρυτική Διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη, στηρίζονταν στην νεομαρξιστική Θεωρία της Εξάρτησης από όπου διαφαίνονταν η ΑΝΙΣΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ μεταξύ των Μητροπολιτικών οικονομικών κέντρων και των πολιτικά και οικονομικά υποτελών Περιφερειακών Χωρών, στο πλαίσιο μιας στρεβλής καπιταλιστικής λειτουργίας.
Άρα τα χαρακτηριστικά του αγώνα του ιδρυτικού ΠΑΣΟΚ ήταν εθνικοανεξαρτησιακά και εν πολλοίς αυτοδιαχειριστικά κάτι όμως που απαιτούσε νέες δημοκρατικές συνειδήσεις, νέα πολιτικά Υποκείμενα, νέους αποκεντρωμένους Θεσμούς, νέες παραγωγικές σχέσεις, μια υψηλή παραγωγικότητα και μια διευρυμένη κοινωνική ευθύνη.
Και όλα αυτά μέσα από διαφανείς δημοκρατικές διαδικασίες που θα έβγαζαν στην επιφάνεια την δημιουργικότητα των Ελλήνων πολιτών μέσα σε αυτό το ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΕΣ ΕΘΝΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ.
Το ταξίδι αυτό πολέμησαν λυσσαλέα τα πελατειακά συστήματα των μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ ξεπουλώντας στην πρώτη ευκαιρία τον ιδεολογικό καθοδηγητή Ανδρέα Παπανδρέου και επιλέγοντας το μεταπρατικό εισαγόμενο πρότυπο διακυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, το οποίο ΕΙΧΕ ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙ ΜΕΤΑ ΒΔΕΛΥΓΜΙΑΣ Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ..
Ο Ανδρέας είχε την ευκαιρία στην Σύνοδο του Πεντελικού το 1990 να διαλύσει και να επανιδρύσει άμεσα το Κίνημα στις ιδρυτικές του αρχές μια και στο Πεντελικό αποκαλύφθηκαν τα σχέδια των υπονομευτών της ιστορικής ενότητας του. Κάθε καλοπροαίρετος άνθρωπος θα μπορούσε να διακρίνει ως εμπνευστή του ύπουλου αυτού παιχνιδιού τον Κώστα Σημίτη. Ήμουν εκεί παρών και είχα την ίδια αίσθηση.
Αν το τολμούσε, ο Ανδρέας θα ξανάβγαινε νικητής με την αγάπη του Λαού όπως οι εκλογές του 1993 απέδειξαν, αφήνοντας πίσω τους υπονομευτές και τα βαρίδια του ΠΑΣΟΚ…
Πως λοιπόν ισχυρίζονται οι ομιλούντες στην πρόσφατη κηδεία του τέως Πρωθυπουργού ότι ο Κώστας Σημίτης ήταν ο γνήσιος και μοναδικός συνεχιστής του έργου του Ανδρέα, όταν τα οράματα και η στρατηγική σκέψη των δύο Ανδρών ήταν κατά 180 μοίρες αποκλίνοντα;
Μήπως γιατί κανένας εκ των συνεχιστών του δεν είχε ΤΗΝ ΑΝΔΡΕΙΑ ΝΑ ΑΠΟΠΟΙΗΘΕΙ τον λογότυπο του ιδρυτικού ΠΑΣΟΚ και τις ιδεολογικές διακηρύξεις του (προσδοκώντας απλά ιδιοτελή οφέλη!), έξω από την γενναία Φώφη Γεννηματά που ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΕ, χαράζοντας τον δικό της αξιοπρεπή αλλά δυστυχώς σύντομο δρόμο;
Εν κατακλείδι: Δεν είμαι εγώ που θα αποτιμήσω το κυβερνητικό έργο του Κώστα Σημίτη με τα θετικά και τα αρνητικά του. Αυτό θα το πράξει η Ιστορία! Εγώ απλά προσπάθησα να αναδείξω κάποιες «στρεβλώσεις» που χρησιμοποιούνται καθημερινά απλά και μόνο για να καθαγιάσουν οι απανταχού κήρυκες τον «σημιτισμό», ως το κυρίαρχο ιδεολόγημα της εκσυγχρονισμένης μεταπρατικής Ελλάδας!
Υ.Γ.
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης στο Συνέδριο του 1996 αλλά και στα βιβλία του, εξήγησε τις όποιες παθογένειες του ιδρυτικού ΠΑΣΟΚ αλλά και την κατάρρευση της πολιτικής των «μεταμορφιστών» του, με αποτέλεσμα την χρεοκοπία της Πολιτικής αλλά και της Χώρας.
Και άφησε ως παρακαταθήκη στα βιβλία του, τις κατευθυντήριες για την επανεκκίνηση μιας Χώρας που θα πατά στα δικά της στέρεα πόδια και θα δένει διαλεκτικά το εθνικό με το κοινωνικό της πρόβλημα….
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.