Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 24 Αυγούστου 2023

ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΔΙΔΑΞΕ Ο ΠΑΤΡΟΚΟΣΜΑΣ




Ζωντανή μαρτυρία και καταγεγραμμένη παράδοση για την παρουσία του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού στον τόπο μας, όπου δίδαξε τους προγόνους μας, αποτελεί το έως σήμερα αγέρωχο Ιερό Παρεκκλήσιο που βρίσκεται στις βόρειες παρυφές της κοιλάδας του Ερυθροποτάμου, μεταξύ των χωριών Χελιδόνας και Μικρής Δοξιπάρας.

Κείμενο: Ευάγγελος Σ. Σοβαράς (Καστροπολίτης)

Στις 24 Αυγούστου η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Κοσμά του Αιτωλού (1714 – 1779) του “Πατροκοσμά”, του εθνοϊερομάρτυρα και Άγιου της Εκκλησίας μας, που με το κήρυγμά του έδωσε δύναμη στους υπόδουλους Έλληνες στα χρόνια της σκλαβιάς και κράτησε άσβεστη τη φλόγα της Πίστης, της Ελπίδας και της Ελευθερίας.


Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός σε φορητή εικόνα στο παρεκκλήσιο στη Χελιδόνα Έβρου

Πολυσχιδής προσωπικότητα, λόγιος, ιεροκήρυκας, κοινωνικός μεταρρυθμιστής και διαφωτιστής, γνωστός και ως «Πατροκοσμάς».
Όπως μαρτυρεί όμως και το προσωνύμιο «Αιτωλός», ο Άγιος γεννήθηκε στην Αιτωλοακαρνανία (πιθανότατα το 1714) και ως τόπος γέννησής του, αναφέρεται το Μέγα Δένδρο Αιτωλίας. Ο πατέρας του ήταν Ηπειρώτης, κατά πάσα πιθανότητα από τα Ζαγόρια.

Γύρω στο 1750 ο Κοσμάς αποφάσισε να μεταβεί στην Αθωνιάδα Σχολή, στο Άγιο Όρος. Εκεί, είχε δασκάλους τον Ευγένιο Βούλγαρη, τον Παναγιώτη Παλαμά, τον Νεόφυτο Καυσοκαλυβίτη και το Νικόλαο Τζαρτζούλη. Το 1759, ο Κοσμάς πήγε στη Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους, όπου έγινε Μοναχός και πήρε το όνομα με το οποίο έγινε γνωστός, αλλάζοντας το αρχικό του όνομα, Κώνστας (Κωνσταντίνος).

Σάββατο 19 Αυγούστου 2023

Οι αρνητές του Κρυφού Σχολειού και ο εξωραϊσμός της Τουρκοκρατίας

από Γιώργος Καραμπελιάς 



Μια σειρά κειμένων του Γιώργου Καραμπελιά για την ελληνική ιστορία.

Είναι γνωστές οι δυσκολίες που συναντούσαν οι Έλληνες για να δημιουργήσουν και να στερεώσουν τα σχολεία τους κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των Οθωμανών. Γι’ αυτό και η εκπαίδευση των Ελλήνων αποτελούσε ένα διαρκές άθλημα. Εξ ου και η σύνδεσή της, συμβολικά, με το «κρυφό σχολειό».

Βέβαια, στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, λειτουργούσαν σχολεία και με αυτή την έννοια δεν υπήρχε, για ολόκληρη την ιστορική περίοδο και όλες τις περιοχές, κάποια γενικευμένη και μόνιμη «απαγόρευση». Ταυτόχρονα, όμως, οι Τούρκοι κατεδίωκαν, για πολλές δεκαετίες μετά την Άλωση, την εκπαίδευση των Ελλήνων, έκλειναν σχολεία, απαγόρευαν ακόμα και τη χρήση της ελληνικής γλώσσας και δεν επέτρεπαν επί αιώνες την ίδρυση σχολείων στη Μ. Ασία. Άλλωστε, τον μεγάλο ιδρυτή σχολείων, τον Κοσμά Αιτωλό, εν τέλει τον απαγχόνισαν.

Κατά συνέπεια, η αναφορά στο «κρυφό σχολειό» ενέχει τη μορφή συμβόλου για τις διώξεις που αντιμετώπιζε η παιδεία στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα. Άλλωστε, αυτό θέλουν εν τέλει να αμφισβητήσουν οι αποδομητές, ιστορικοί και μη, αρνούμενοι την ύπαρξη του κρυφού σχολειού: τον καταπιεστικό και «φωτοσβεστικό» χαρακτήρα της οθωμανικής εξουσίας.

Από τον Κωνσταντίνο Κούμα στον Αδαμάντιο Κοραή


Οι Οθωμανοί με δυσκολία έδιναν άδειες για την ίδρυση σχολείων, ακόμα και κατά τον 18ο αι. –σχεδόν πάντοτε κατόπιν δωροδοκίας–, ή τα έκλειναν σε πολλές περιοχές, όπως συνέβη μετά τα Ορλωφικά, το 1770.

Διαθέτουμε μάλιστα τη σχετική μαρτυρία του Κούμα. Ο Κωνσταντίνος Κούμας, γεννημένος στη Λάρισα το 1777, κοραϊστής, εχθρικά διακείμενος προς τη Φιλική Εταιρεία, αναφέρει πως έγινε «δεκαετὴς χωρὶς νὰ ἴδῃ οὔτε ἐκκλησίαν (διότι τὴν εἶχαν κρημνίσει οἱ Τοῦρκοι ), οὔτε κοινὸν σχολεῖον, διότι ἐφυλάττετο ἔγκλειστος, διὰ τὸν φόβον τῶν Γιανιτσάρων», ως συνέπεια του κλίματος των διώξεων που επικρατούσε μετά τα Ορλωφικά: «Ἕνα μόνον ναὸν εἶχαν, τιμώμενον εἰς ὄ­νο­μα τοῦ ἁ­γί­ου Ἀ­χιλ­λί­ου­­­­­, καὶ τοῦ­τον τὸν ἐ­κρή­μνι­σαν. Με­τὰ πα­ρέ­λευ­σιν εἰ­κο­σι­τεσ­σά­ρων ἐ­τῶν, [ ] ἀ­νε­κτί­σθη ὁ να­ὸς οὗ­τος … διὰ φρον­τί­δος τοῦ ἀ­ξι­ε­παί­νου μη­τρο­πο­λί­του Λα­ρίσ­σης Διονυσίου Καλλιάρχου κα­τὰ τὸ 1794 ἔ­τος, ὁ­πό­τε ὁ κα­λὸς οὗ­τος ποι­μὴν ἀ­νή­γει­ρε καὶ τὸ πα­λαι­ὸν Ἑλ­λη­νι­κὸν σχο­λεῖ­ον»[1].

Δευτέρα 10 Ιουλίου 2023

Το παιδομάζωμα στο δημοτικό τραγούδι


Γράφει ο Γιώργος Καραμπελιάς – ΑΡΗΔΝ


«Ανάθεμά σε βασιλιᾶ»


Ορισμένοι ιστορικοί και δημοσιογράφοι, στα πλαίσια της γενικευμένης «απομυθοποίησης των εθνικών μύθων», θέλησαν να παρουσιάσουν και το παιδομάζωμα ως μια μορφή εν πολλοίς «εθελοντικής στρατολογίας» των ραγιάδων ώστε να ξεφύγουν από τη φτώχια[1]!

Γνωρίζουμε, ωστόσο, από πολλές πηγές, πως, πέρα από ορισμένες περιπτώσεις εθελούσιας αποδοχής του παιδομαζώματος, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, οι γονείς προσπαθούσαν να προφυλάξουν τα παιδιά τους, τα έκρυβαν, τα μεταμφίεζαν σε κορίτσια ή πλήρωναν μεγάλα ποσά για να τα πάρουν πίσω· εξάλλου, η άρνησή τους να συμμορφωθούν τιμωρούνταν με θάνατο, ενώ μαρτυρούνται και αρκετές εξεγέρσεις.

Ακόμα και στην Πελοπόννησο, όπου το παιδομάζωμα είχε πολύ μικρότερη έκταση, δεδομένου ότι η Τουρκοκρατία θα ολοκληρωθεί μόλις το 1715, ο Ράνσιμαν αναφέρεται σε εξέγερση ενάντια στη διεξαγωγή παιδομαζώματος η οποία «οργανώθηκε από τους χριστιανούς Αλβανούς το 1565»[2].

Στον αρχόμενο 18ο αιώνα, οι τελευταίες μαρτυρίες που διαθέτουμε αφορούν την εξέγερση των Nαουσαίων σε απόπειρα διενέργειας παιδομαζώματος, το 1705. Τότε, σύμφωνα με έγγραφα του ιεροδικείου της Βέροιας, οι κάτοικοι αρνήθηκαν να παραδώσουν τα παιδιά τους και πάνω από εκατό άνδρες, με επικεφαλής τον Zήση Kαραδήμο και τους γιους του, ύψωσαν τη σημαία της ανταρσίας η οποία και καταπνίγηκε μετά την άφιξη τουρκικού ιππικού. Πάντως, το δημοτικό τραγούδι θα «απαντήσει» σε αυτή την ιστοριογραφική διαμάχη με… τους στίχους του.

Ἀ­νά­θε­μά σε, βα­σι­λιᾶ, καὶ τρὶς ἀ­νά­θε­μά σε,

μὲ τὸ κα­κὸν ὁπό­κα­μες, καὶ τὸ κα­κὸ ποὺ κά­νεις.

Στέλ­νεις, δέ­νεις τοὺς γέ­ρον­τας, τοὺς πρώ­τους τοὺς πα­πᾶδες

νὰ μά­σῃς παι­δο­μά­ζω­μα, νὰ κά­μῃς γε­νι­τσά­ρους.

Κλαῖν’ οἱ γο­ναῖ­οι τὰ παι­διά, κ’ οἱ ἀ­δερ­φὲς τ’ ἀ­δέρ­φια,

Κλαί­γω κ’ ἐ­γὼ καὶ καί­γο­μαι καὶ ὅ­σο θὰ ζῶ θὰ κλαί­γω.

Πέρ­σι πῆ­ραν τὸν γιό­κα μου, φέ­το τὸν ἀ­δελ­φό μου.

(ΑΑ, «Ιστορικά Άσματα», Θ΄-Β΄, σ. 133)


Και αν το ηπειρωτικό τραγούδι στρέφεται ανοικτά ενάντια στον βασιλιά, για «τὸ κακό ποὺ κάνει», το θεσσαλικό ανάλογο δεν δείχνει μεν την ίδια αποκοτιά, αλλά συγκεντρώνει, θαρρείς σε ένα τραγούδι, ολόκληρη την κλίμακα της καταπίεσης («γουργὰ ψουμὶ, γουργὰ κρασὶ, γουργὰ καλὸ προσφάι»), με αποκορύφωμα την πράξη του παιδομαζώματος.

Ἕ­νας πα­σι­ᾶς κα­τέ­βι­νι ἀ­ποὺ μέ­σα ’ποὺ τήμ-Πό­λη,

μή­δι σὶ χά­νι πέ­ζι­ψι, μη­δὲ σὶ γι­ρουν­τά­δι­ο,

μόν’ πῆ­γε κι ξι­πέ­ζι­ψι στῆς χή­ρας τοὺ πα­λά­τι.

Δευτέρα 27 Μαρτίου 2023

Χάρτης που δείχνει πόσα χρόνια έμεινε η κάθε περιοχή της Ελλάδος υπό οθωμανικό ζυγό





Ένας ενδιαφέροντας χάρτης που δείχνει πόσα χρόνια έμεινε η κάθε περιοχή της Ελλάδος υπό οθωμανικό ζυγό. Ευτυχώς στα Ιόνια Νησιά (δυστυχώς για τον ηπειρωτικό μας κορμό) με εξαίρεση ίσως την Λευκάδα υπήρξε μηδενική ώσμωση με τους εξ ανατολων βαρβάρους πράγμα που αντανακλάται στον πολιτισμό, την αρχιτεκτονική, τα τοπωνύμια κλπ.

Η Κέρκυρα, η αδούλωτη Μάνη και τα Σφακιά οι μόνες περιοχές που δεν πάρθηκαν ποτέ από τους Οθωμανούς.

Παρασκευή 25 Μαρτίου 2022

«Τα άθεα γράμματα»: Ένα συγκλονιστικό κείμενο

 

Αναρτήθηκε την 25η Μαρτίου 2010 στο resaltomag
Από:
http://radiofloga.blogspot.com/2010/03/blog-post_24.html




Το παρακάτω κείμενο του Παπουλάκου είναι ένα πηγαίο αγωνιστικό σάλπισμα μεγάλης επαναστατικής πνοής και οξύτατης διορατικότητας. Είναι η ζωντανή φωνή ενός μαχόμενου αγωνιστή, σταθερά τοποθετημένου από την πλευρά των καταπιεζόμενων και δίχως ποτέ να χάνει την «πυξίδα»: Αγώνας εναντίον των αφεντάδων, των δυναστών, των σφετεριστών και των ποικίλων και πολύμορφων εξουσιών τους.
Τα «άθεα γράμματα» είναι τα «γράμματα» του χρήματος, τα «γράμματα» των υπηρετών του χρήματος και των παρασίτων τους: Οι Ακαδημαϊκοί, οι μανδαρίνοι της διανόησης, οι «έμμισθοι» που αφυδατώνουν το μυαλό και τις ψυχές των ανθρώπων, τα πολυπλόκαμα Μαντεία της καπιταλιστικής ειδωλολατρίας.
Τα «άθεα γράμματα» είναι η «παιδεία» ΧΩΡΙΣ ΑΞΙΕΣ, ΧΩΡΙΣ ΗΘΙΚΗ, η οποία εξοντώνει και χειραγωγεί τους ανθρώπους, η «παιδεία» που τους «μολύνει» και τους φυλακίζει μέσα στις ορειχάλκινες πλάκες του συστήματος, η βιομηχανοποιημένη «παιδεία» του χρήματος και των εξουσιών του: Η «παιδεία» της νεοταξικής βαρβαρότητας σήμερα.

---------------------------------------------------------------

Ο Παπουλάκος για τα άθεα γράμματα…

“Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του.

Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να περπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που’ ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους.

Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος,
 τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε. Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γι’ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τ’ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της.

Το ήθος αλληλεγγύης στις κοινότητες της Τουρκοκρατίας

Βασικό χαρακτηριστικό των κοινοτήτων της Τουρκοκρατίας ήταν ότι οι κοινοτικοί άρχοντες αποτελούσαν μεταιχμιακά υποκείμενα, που εκπροσωπούσαν τους Έλληνες προς τους Τούρκους, αλλά ενίοτε και αντιστρόφως δρούσαν για συμφέροντα των Τούρκων, κυρίως τη λήψη των φόρων μεταξύ των Ελλήνων. Ήταν υπόλογοι και είχαν ευθύνη έναντι και των δύο και μπορούσαν συχνά να χάσουν τη ζωή τους από τους Τούρκους. Η ονομασία των κοινοτικών αρχόντων ποικίλλει: «Επίτροποι», κυρίως στα νησιά, αλλά και «πρόκριτοι», «προεστοί», «προεστώτες», «καπετάνιοι», «καπετάνοι», «καστελλάνοι», «γουβερναδόροι», «πρωτόγεροι», «γέροντες», «δημογέροντες», «κοτσαμπάσηδες», «μοραγιάνηδες» στην Πελοπόννησο, «τσορμπατζήδες» στη Μακεδονία, «βιλαετλήδες» στα βιλαέτια. Γύρω τους υπάρχουν και άνθρωποι που έχουν αναλάβει τη γραμματειακή υποστήριξη και την οικονομική διαχείριση, όπως στην Πελοπόννησο οι καψιμάληδες ή στη Σύρο οι καντζιλλιέρηδες. Και επίσης σημαντικό ρόλο διαδραμάτιζαν οι εκπρόσωποι στην Υψηλή Πύλη στην Κωνσταντινούπολη ή σε άλλα μεγάλα αστικά κέντρα, λ.χ. στα Ιωάννινα, που ονομάζονταν «βεκίληδες». 

Πώς σμιλευόταν το κοινοτικό ήθος στους Ρωμιούς; Η όλη λογική των κοινοτικών θεσμών ήταν η σπουδή να επιλυθούν τα προβλήματα σε τοπικό επίπεδο προτού να χρειαστεί να παραπεμφθούν ή να τα αναλάβει το κράτος του Οθωμανού κατακτητή. Αυτό σήμανε οπωσδήποτε την καλλιέργεια ενός πνεύματος δυσπιστίας έναντι του κράτους, με έμφαση στην εμπιστοσύνη στους κοινοτικούς θεσμούς και την αποφυγή να εκθέσει κάποιος την κοινότητα προς τα έξω. Μετά το 1821 η νέα Ελλάδα κλήθηκε κατ’ αυτόν τον τρόπο να παλέψει με δύο αντίπαλες ροπές: Αφενός τις απαιτήσεις ενός νέου συγκεντρωτικού έθνους- κράτους και αφετέρου τους εθισμούς μακραίωνης δυσπιστίας προς το κράτος και τη μόρφωση ήθους προτεραιότητας της τοπικής διευθέτησης. Ταυτοχρόνως, οι κοινότητες συνασπίζονταν για να αντιμετωπίσουν τη διαφθορά και αυθαιρεσία των μεσαζόντων της οθωμανικής κρατικής μηχανής, κατ’ εξοχήν σε φορολογικά ζητήματα, χρησιμοποιώντας άλλοτε επιδέξιο δόλο και άλλοτε ευθεία διεκδίκηση να επεκταθεί η εκλογική ικανότητα των τοπικών κοινοτήτων και στους ανώτερους ομόκεντρους κύκλους του κράτους. Ωστόσο, παράλληλα με το αναγκαίο εκκρεμές μεταξύ αμφιπροσωπίας ή και διπροσωπίας και αντιστασιακού αγώνα, ένα σημαντικό στοιχείο των κοινοτήτων είναι η συνεχής λογοδοσία, ιδιαίτερα στις τελετές παράδοσης και παραλαβής των κοινοτικών αρχόντων, η οποία συνέχιζε το αρχαίο ελληνικό «λόγον διδόναι». Δίπλα, όμως, στο αρχαίο ελληνικό στοιχείο της λογοδοσίας υπήρχε και το χριστιανικό της ευθύνης της Εκκλησίας να συμφιλιώνει και να λύνει τις διαφορές, προωθώντας την ομογνωμοσύνη. 

Πέμπτη 6 Μαΐου 2021

"CARA...ΒΕΡΟΙΑ!" του Δημήτρη Μάρτου




CARA...ΒΕΡΟΙΑ!
Μάρτος Δημήτρης, Author at slpress.gr

Δημήτρης Μάρτος

Η τάση κάποιων Ελλήνων πανεπιστημιακών να ευθυγραμμίζονται με νεοθωμανικές παραχαράξεις της ιστορίας και η αφέλεια της ενδοξολογίας μας, όπως αποτυπώνεται σε σχόλιο τοπικού σάιτ, σχετικά με το όνομα της Βέροιας: «Η πόλη της Βέροιας κατά το ένδοξο παρελθόν της είχε πολλά και διαφορετικά ονόματα», προκάλεσαν τη συγγραφή αυτού του άρθρου.

Ως προς το πρώτο: Ένας υποβόσκων νεοθωμανισμός προσπαθεί να διαβρώσει την εθνική πνευματικότητα των Ελλήνων. Μέσα από συνέδρια, ερευνητικά προγράμματα και κοινές ανακοινώσεις, παγιδεύει Έλληνες και Δυτικοευρωπαίους επιστήμονες σε νεοθωμανικές αναγνώσεις της ιστορίας, όπως ότι «οι κοινωνίες στα χρόνια των Οθωμανών ήταν δυναμικές», ότι οι λαοί «ζούσαν ειρηνικά», με «συνεργασία», ακόμη και με «ισονομία». Προσπαθώντας να εξωραΐσουν τη μνήμη της τουρκοκρατίας συσκοτίζουν τις ρατσιστικές, φοβικές και άκρως καταπιεστικές διακοινοτικές σχέσεις και γελοιοποιούν την ιστορική επιστήμη, με το να βαφτίζουν την οθωμανική αυτοκρατορία «πολυπολιτισμικό παράδεισο». Υιοθετούν ονομασίες του κατακτητικού-οθωμανικού λεξιλογίου, όπως, πχ, για τη Βέροια, το ψευδωνύμιο «Karaferye», που προέρχεται από τις αλώσεις της (1386-1448).

Ως προς το δεύτερο: Η Βέροια δεν είχε «πολλά και διαφορετικά ονόματα»· είχε και έχει ένα και μόνο όνομα. Από την πρώτη γραπτή αναφορά που έχουμε γι’ αυτήν από τον Θουκυδίδη (432πΧ), μέχρι σήμερα, λεγόταν Βέροια και γύρω από αυτό το αιώνιο όνομα αναπτύχθηκαν διάφορες ηχητικές, γραμματολογικές και μεταφραστικές παραφθορές. Εκτός από μία: αυτή του Karaferye. Με βάση αυτό το ψευδωνύμιο προσπαθεί να επεκτείνει στο χρόνο και το χώρο την ασχήμια του το Τουρκικό κράτος.

Είναι γνωστό ότι από πάθη συμφώνων, όπως από β σε φ ή μπ και φωνηέντων, όπως από οι σε ι και οε, δημιουργούνται μετεξελίξεις στην προφορά λέξεων. Ακόμη και από μεταφραστικές μεταγραφές, όπως του ελληνικού ι ή οι, σε λατινικό e ή οe, δημιουργούνται νέες αποδόσεις, όπως συμβαίνει με το Berea ή Beroea. Ακόμη δημιουργούνται και γραμματολογικές ασυμφωνίες, όπως του ελληνικού β, με το λατινικό b ή v κλπ.

Έτσι, οι γραμματολογικές, φωνολογικές και μεταφραστικές αποδόσεις της Βέροιας, όπως: Βέργια, Φέροια, Beria, Beroea, Beroia, Berroia, Berea, Boor, Veria, Veroia, Verria, Veriya κλπ, ή οι επιτιμητικές προθηματικές παραφθορές: Karaveria, Karaferia, Karaferye, Karaferiya κλπ, ή και οι εγκωμιαστικές επιθετικές παραφθορές: Cara Veria, Cara Fheria κλπ, επιβεβαιώνουν ότι το όνομά της άντεξε στο χρόνο απέναντι στις αλλοιώσεις που προκάλεσαν διάφοροι κατακτητές και ταξιδιώτες.

Το τουρκικό kara (καρά)

Το Karaferia έχει διαφορετική προέλευση από το Karaferye. Παράγεται από την προσθήκη στο Βέρια ή Φέρια (μεταγραφή του Β σε Φ) του προθηματικού επιθέτου kara, που, στην περίπτωσή μας, χαρακτηρίζει την πόλη ως μαύρη-σκοτεινή. Το kara προκαλείται είτε ως αρνητικός χαρακτηρισμός του αντιστασιακού πνεύματος της πόλης, η οποία αντιστάθηκε σθεναρά στις τουρκικές ορδές και μόνο με προδοσία κατακτήθηκε, είτε ως περιβαλλοντική επιτίμηση: βροχερή, ομιχλώδης, με πολλά δάση πέριξ, που της προσέδιδαν μια σκοτεινότητα. Πιο πιθανό να είναι ενισχυτικό μιας αρνητικότητας, λόγω της αντίστασής της στους Τούρκους. Ίσως, έτσι ερμηνεύεται το ότι οι Χριστιανοί ενίοτε το αναπαρήγαγαν ως θετικότητα.

Το Karaferye προέρχεται από το όνομα του Τούρκου αξιωματούχου Kara Ferye, που πρώτος αναρριχήθηκε στα τείχη της πόλης κατά την πρώτη άλωσή της (1386) και έγινε διοικητής της. Η αναφορά σ’ αυτόν γίνεται από τον Τούρκο περιηγητή Εβλιγιά Τσελεμπή (1668) και ενδεχομένως να είναι υπαρκτό πρόσωπο. Το Karaferye, όμως, δεν αποτελεί μια ηχητική ή γραμματολογική παραφθορά τoυ ονόματος της Βέροιας· πρόκειται για άλλο όνομα, που δεν επικαλούνταν ούτε και οι Οθωμανοί. Χρησιμοποιείται μετά τη δημιουργία του τουρκικού κράτους, το 1923, στα πλαίσια μια ιμπεριαλιστικής πνευματικότητας· ότι η πραγματική ιστορία της πόλης αρχίζει από την ημέρα της κατάκτησής της από τους Οθωμανούς.

Παρασκευή 9 Απριλίου 2021

Οι πηγές για το Κρυφό Σχολείο 1460-1913!

Εδώ θα βρείτε μία επιγραμματική συλλογή των πηγών από το βιβλίο του Γιώργου Κεκαυμένου για το Κρυφό Σχολειό από το 1460 ως το 1913.

Η παράθεση απαντάει στο κυρίως ερώτημα που χρησιμοποιούν οι αποδομητές, ότι δηλαδή η παιδεία των Ελλήνων δεν εδιώκετο. Επίσης, υπάρχουν πηγές που παραπέμπουν ευθέως στην ύπαρξη κρυφών σχολειών.

Οι εικόνες με τις πηγές παρουσιάζονται και μία-μία εδώ, από όπου μπορείτε να τις αναπαράγετε και ως εικόνες. Ακολούθως, θα τις δείτε όλες μαζί.


Σε μορφή βίντεο

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021

Την Αγία Φιλοθέη τιμούμε σήμερα, 19 Φεβρουαρίου

Μπορεί να είναι εικόνα 3 άτομα, συμπεριλαμβανομένου του χρήστη Ηλίας Υφαντής

Την Αγία Φιλοθέη τιμούμε σήμερα, 19 Φεβρουαρίου

ΤΗΝ ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ!

Θεωρείται προδρομική μορφή για την Επανάσταση του 1821.
Το πρωτοπόρο εκπαιδευτικό έργο της, ιδιαίτερα για τις γυναίκες, συνεχίστηκε από άλλους και άνοιξε το δρόμο για την Ελληνική Επανάσταση.
Η δράση της Φιλοθέης αποτελεί έμπνευση και ο αγώνας της για ν’ αλλάξει ο κόσμος είναι αυτό που τη συνδέει με το σήμερα.
Τον 16ο αιώνα, στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, μια γυναίκα υψώνει το ανάστημά της στον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή. Ελευθερώνει άντρες
και γυναίκες από τα σκλαβοπάζαρα, ιδρύει το πρώτο στην Ελλάδα και
την Ευρώπη σχολείο γυναικών, χτίζει νοσοκομείο όπου νοσηλεύονται δωρεάν Έλληνες, Τούρκοι και Φράγκοι, προσφέρει καταφύγιο σε
κακοποιημένες ή έγκυες γυναίκες, έκθετες σε λιθοβολισμό. Οι κατακτητές και το κατεστημένο θα τη φυλακίσουν, και θα βρει μαρτυρικό
θάνατο το 1589

Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ ΑΠΑΝΤΑ ΣΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΛΑΓΝΟΥΣ!

Ο Κωνσταντίνος Χολέβας γράφει:

"Καθώς προετοιμαζόμαστε για τον εορτασμό των 200 ετών από την Ελληνική Επανάσταση θα αρχίσουν να εμφανίζονται οι γνωστοί απολογητές της Τουρκοκρατίας, οι οποίοι ωραιοποιούν την Οθωμανική κατάκτηση, αρνούνται την καταπίεση και ομιλούν για μία «συνύπαρξη θρησκευτικών κοινοτήτων» στο πλαίσιο της Οθωμανικής διοίκησης.
Αρνούνται το Κρυφό Σχολειό, λησμονούν σκοπίμως τα βασανιστήρια και τους εξισλαμισμούς, αγνοούν τους Νεομάρτυρες.
Σ’ όλους αυτούς απαντούν τα ιστορικά ντοκουμέντα, οι γραπτές πηγές της εποχής εκείνης.
Μία αποστομωτική απάντηση δίνουν ο βίος, οι επιστολές και το μαρτύριο της Αγίας Φιλοθέης της Αθηναίας, την οποία τιμά η Εκκλησία μας στις 19 Φεβρουαρίου.
Γεννήθηκε ως Ρεβούλα Μπενιζέλου το 1522 στην Αθήνα και πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου 1589, λόγω των βαρυτάτων τραυμάτων από τον ξυλοδαρμό της.
Είχε χτυπηθεί αλύπητα από τους Τούρκους, δεμένη σε ένα στύλο, στις 3 Οκτωβρίου 1588, στο σημερινό μετόχι του Αγίου Ανδρέου, στην πλατεία Αμερικής.
Η Αγία Φιλοθέη βασανίσθηκε δύο φορές από τους Τούρκους, κυρίως λόγω της εθνικής και εκπαιδευτικής δραστηριότητάς της.
Είχε ανοίξει σχολείο για κορίτσια 150 χρόνια πριν γίνει αυτή η συζήτηση στη Βρετανική Βουλή.
Είχε δημιουργήσει μοναστήρι, στο οποίο προστάτευε Χριστιανές γυναίκες για να μην τις αρπάξουν οι Τούρκοι για τα χαρέμια.

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2020

Οι μουσουλμάνες Νουριέ και Εσμέ που ήθελαν να βαφτιστούν χριστιανές

«Το όνομά μου είναι Νουριέ, είμαι χήρα εικοσιεννιά (29) χρονών, παιδιά δεν έχω. Τώρα μένω στο σπίτι του πατέρα μου, του Χατζημεμέτ Τζαναβάρ, στο χωριό Γκόριανη, δίπλα στη Νικησιάνη. Αύριο θα κατέβω στο Πράβι, θα πάω στο Δεσπότη και θα του ζητήσω να με βαφτίσει. Θα του πω ότι η γιαγιά μου ήταν χριστιανή από τα μέρη της Ζηλιάχοβας, της Ζίχνης, που αλλαξοπίστησε με το ζόρι.

»Στις φλέβες μου, θα του πω, κυλάει χριστιανικό αίμα. Από μικρή αγαπούσα τη χριστιανική θρησκεία και τους Έλληνες. Γι’ αυτό δεν έφυγα μαζί με τους συγχωριανούς μου.

»Μ’ όλα τα παρακάλια και τις απειλές τους, δεν τους ακολούθησα στην Τουρκία, αλλά έμεινα εδώ, με κίνδυνο της ζωής μου. Εδώ είναι η πατρίδα μου, εδώ ανάπνευσα τον πρώτο αέρα της ζωής, εδώ θέλω να ζήσω!».

ΠΗΓΗ:https://infognomonpolitics.gr/
 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

O εξισλαμισμένος Έλληνας πασάς και η μάχη του Λασιθίου


Τον Φεβρουάριο του 2018, όλοι οι Τούρκοι πολίτες ενημερώθηκαν από επίσημη κυβερνητική ιστοσελίδα, για τις πραγματικές γενεαλογικές τους καταβολές. Πολλοί για πρώτη φορά αντιλήφθηκαν ότι οι οικογένειές τους ήταν θύματα του οθωμανικού πολιτισμικού απανθρωπισμού, δηλαδή του εξισλαμισμού και της τουρκοποίησης. Αυτό είχε ξεκινήσει αιώνες πριν και είχε δημιουργήσει μυριάδες θυμάτων και ενδοοικογενειακών συγκρούσεων, όπως αυτή που κορυφώθηκε κατά τη Μάχη του Λασιθίου και θα περιγραφεί στη συνέχεια.

του Ιωάννη Αναστασάκη,

Η Μάχη του Λασιθίου έλαβε χώρα από 20 έως 30 Μαΐου του 1867 με το παλαιό Ιουλιανό ημερολόγιο που ίσχυε τότε, ενώ αντιστοιχεί από 03 έως 13 Ιουνίου με το νέο Γρηγοριανό που καθιερώθηκε στην Ελλάδα το έτος 1923. Η επέτειος της μάχης εορτάζεται την τελευταία Κυριακή του Μαΐου. Στη μάχη αυτή, το επιτιθέμενο στράτευμα ήταν μικτό, αποτελούμενο αφενός από το τουρκικό ασκέρι με αρχηγό και έχοντα το γενικό πρόσταγμα Ομέρ Πασά, αφετέρου από το αιγυπτιακό ασκέρι με αρχηγό τον Ισμαήλ Φερίκ Πασά. Ο τίτλος Φερίκ σημαίνει Υποστράτηγος ή Μέραρχος.

Σημαντικό γεγονός ήταν ότι και οι δύο αρχηγοί δεν ήταν ούτε Τούρκοι, ούτε Οθωμανοί εκ καταγωγής. Ο μεν Ομέρ Πασάς ήταν εξισλαμισμένος και εκτουρκισμένος Σερβο-Κροάτης που ως χριστιανός είχε το όνομα Μιχάλης, ο δε Ισμαήλ Φερίκ Πασάς ήταν εκτουρκισμένος και εξισλαμισμένος Έλληνας που είχε το όνομα Μανώλης, με καταγωγή από το Οροπέδιο Λασιθίου της ανατολικής Κρήτης.

Το μικτό αυτό τουρκο-αιγυπτιακό στράτευμα αριθμούσε περίπου 25.000 εκ των οποίων οι 3.000 ήταν ιππείς. Ήταν έμπειρο, ετοιμοπόλεμο και ήταν το ίδιο που είχε πολεμήσει στο Αρκάδι έξι μήνες νωρίτερα. Είχε δε ενισχυθεί από τις φρουρές άλλων περιοχών της κεντρικής και δυτικής Κρήτης όπου ήδη είχε καταπνιγεί η επανάσταση.

Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στο οροπέδιο Λασιθίου και συγκεκριμένα στις 23 Μαΐου 1867 έχασε τη ζωή του ο αρχηγός του αιγυπτιακού στρατεύματος ο Ισμαήλ Φερίκ Πασάς. Επισήμως, σύμφωνα με την «έκθεση πεπραγμένων» του αρχιστράτηγου Ομέρ Πασά, πέθανε λίγες μέρες αργότερα από μόλυνση που του προξένησε εχθρικό βόλι.

Κηδεύτηκε με τιμές, έχοντας τον τίτλο του υπουργού Στρατιωτικών της Αιγύπτου. Η προτομή του υπάρχει σήμερα στο Στρατιωτικό Μουσείο του Καΐρου και είχε ανεγερθεί κενοτάφιο προς τιμή του στο μουσουλμανικό νεκροταφείο επισήμων προσώπων στο Χιουνκιάρ Τζαμί του Ηρακλείου της Κρήτης, εκεί που σήμερα είναι το αρχαιολογικό Μουσείο.

Υπάρχουν βέβαια και δύο άλλες πιθανές εκδοχές για το θάνατο του Ισμαήλ Φερίκ Πασά. Αυτές έχουν σχέση με την καταγωγή του που ήταν, όπως προαναφέρθηκε, το χωριό Ψυχρό του οροπεδίου Λασιθίου. Κατά τη μία εκδοχή, αυτοκτόνησε όταν είδε το χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέχρι 13 χρονών, να καίγεται και οι κάτοικοι να σφαγιάζονται.

Η άλλη εκδοχή είναι ότι δολοφονήθηκε με εντολή του αρχιστρατήγου Ομέρ Πασά, επειδή δεν φερόταν αρκετά σκληρά στους ντόπιους κατοίκους και ο Τούρκος αρχιστράτηγος φοβήθηκε ότι πιθανόν θα επηρεαστεί το ηθικό του στρατεύματος και η εξέλιξη της όλης επιχείρησης στο Οροπέδιο Λασιθίου και στην Κρήτη γενικότερα.

Ο εξισλαμισμένος αδελφός
Ο Ισμαήλ Φερίκ Πασάς είχε αιχμαλωτιστεί στην ηλικία των 13 ετών το 1823 μαζί με τους δύο μικρότερους αδελφούς του Αντώνιο και Ανδρέα. Οι Τούρκοι τους είχαν πουλήσει στα σκλαβοπάζαρα της Αιγύπτου. Ήταν ο Μανώλης, ο εξισλαμισμένος αδελφός του Αντώνιου Παπαδάκη, μεγάλου ευεργέτη του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ).

Ο Αντώνιος Παπαδάκης, σε ηλικία 10 ετών, είχε και αυτός πουληθεί σκλάβος στην Αίγυπτο. Η οικογένεια που τον αγόρασε, μετοίκησε αργότερα στην Κωνσταντινούπολη, από όπου ο Αντώνιος δραπέτευσε με την βοήθεια πιθανόν του Ρώσου Προξένου και διέφυγε στη Ρωσία. Εκεί τον «υιοθέτησε» ο Στούρτζα, μυστικοσύμβουλος του Τσάρου. Μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, υποστήριζε εμπράκτως την Κρητική Επανάσταση με χρήματα και όπλα. Όταν έμαθε για το θάνατο του Ισμαήλ, φέρεται να δήλωσε με θλίψη: «με τα όπλα που έστειλα στην Κρήτη, σκοτώθηκε ο αδελφός μου».

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2020

Οι Φαναριώτες

Οι Φαναριώτες

Γράφει ο Μανόλης Πλούσος

Μετά την κατάκτηση της Βασιλεύουσας από τους Οθωμανούς, ένα μεγάλο μέρος της βυζαντινής αριστοκρατίας διέφυγε στο εξωτερικό, ενώ όσοι παρέμειναν είδαν τους αρχικούς τους φόβους για την ζωή και την περιουσία τους να διασκεδάζονται από την πολιτική πρακτική των Οθωμανών. Πράγματι, οι νέοι κατακτητές αφού τοποθέτησαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο θρόνο του, αξιοποίησαν τα απομεινάρια της βυζαντινής αριστοκρατίας στην διακυβέρνηση των νέων τόπων, όπου υπερείχαν συντριπτικά οι χριστιανοί. Πολλοί από τους παλιούς άρχοντες, προκειμένου να διατηρήσουν τον πλούτο και τα προνόμια τους, αλλαξοπίστησαν, ενώ όσοι αποφάσισαν να διατηρήσουν την θρησκεία τους αξιοποιήθηκαν στην διοίκηση των χριστιανικών περιοχών, αφού προηγουμένως ορκίστηκαν υποτέλεια στους Οθωμανούς. Ο Κ. Παπαρηγόπουλος αναφέρει σχετικά: «Αλλά η ανάγκη υποχρέωσε τον Μωάμεθ Β΄ να χρησιμοποιήσει πολλούς Έλληνες στη διαχείριση των πραγμάτων του κράτους. Εκτός από την οργάνωση του στρατού που ήταν δικό τους έργο, οι οσμανίδες αναγκάστηκαν, επειδή ήταν αδέξιοι στην πολιτική διοίκηση, να συνεχίσουν την προηγούμενη διοίκηση, και γι’ αυτό χρειάστηκε να καταφύγουν στην πείρα και την ικανότητα των κατακτημένων».

Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (Κωνσταντινούπολη, 3 Φεβρουαρίου 1791 - Αίγινα, 6 Αυγούστου 1865). Σχεδιαγράφημα εκ του φυσικού από τον Γάλλο συνταγματάρχη Βουτιέ.
Ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος (Κωνσταντινούπολη, 3 Φεβρουαρίου 1791 – Αίγινα, 6 Αυγούστου 1865). Σχεδιαγράφημα εκ του φυσικού από τον Γάλλο συνταγματάρχη Βουτιέ.

Στην Πόλη μετά την άλωση παρέμειναν μόλις τέσσερις βυζαντινές αριστοκρατικές οικογένειες, αυτές των Παλαιολόγωντων Καντακουζηνώντων Ασάνων και των Ράλληδων. Ο Μωάμεθ Β΄ αμέσως έφερε στην πρωτεύουσα χριστιανούς άρχοντες από την Τραπεζούντα, την Χίο, την Κρήτη, την Πελοπόννησο κ.α. και τους παραχώρησε την περιοχή του Φαναρίου για εγκατάσταση. Έτσι σταδιακά μέχρι και τις αρχές του 17ου αιώνα πάνω από τριάντα οικογένειες θα αποτελέσουν τον πυρήνα μιας αριστοκρατικής ελίτ, που έμεινε στην ιστορία με το όνομα «Φαναριώτες». Οι περισσότεροι εξ αυτών ασχολήθηκαν με το εμπόριο, αντικαθιστώντας τις ιταλικές ναυτικές δυνάμεις της Βενετίας και της Γένοβας, που απολάμβαναν πλήθος προνομίων επί των Βυζαντινών. Παράλληλα, μετά την εγκατάσταση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Φανάρι στα 1601, οι Φαναριώτες θα επανδρώσουν τις διοικητικές υπηρεσίες της εκκλησίας, ενώ σταδιακά από τα μέσα του 17ου αιώνα θα προσληφθούν πολλοί εξ αυτών σε διοικητικές θέσεις στον πολυπλόκαμο οθωμανικό γραφειοκρατικό μηχανισμό. Λόγω της μόρφωσης τους γρήγορα θα γίνουν απαραίτητοι στη λειτουργία του αυτοκρατορικού μηχανισμού, ιδιαίτερα σε θέσεις διπλωματών και διερμηνέων. Ο οθωμανικός νόμος απαγόρευε στους Μωαμεθανούς την εκμάθηση οποιασδήποτε γλώσσας των απίστων, οπότε για τις διπλωματικές επαφές με τους Δυτικούς ήταν απαραίτητη η ύπαρξη ικανών διερμηνέων. Αρχικά η Υψηλή Πύλη χρησιμοποίησε στις θέσεις αυτές Εβραίους ή χριστιανούς εξωμότες Πολωνούς ή Ούγγρους, που τους αποκαλούσε απλώς «γραμματικούς», αλλά φαίνεται ότι οι Σουλτάνοι δεν έμειναν ευχαριστημένοι από τις επιδόσεις τους. Η γνώση ξένων γλωσσών καθώς και η δυτικού τύπου μόρφωση των Φαναριωτών τους έκανε απαραίτητους στο διπλωματικό σώμα. Παράλληλα, η διακυβέρνηση των ελληνόφωνων περιοχών των Βαλκανίων απαιτούσε ανθρώπους με άριστη γνώση της ελληνικής.

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2020

Η Επαναστατημένη Τριφυλία κατά την τουρκοκρατία και το 1821


Θεόδωρου Γρηγορίου Κανελόπουλου: 

Ιωάννης Δ. Μπουγάστος-Φιλόλογος- Θεολόγος

Ο Θεόδωρος Γρηγορίου Κανελόπουλος1 γεννήθηκε στην Σπηλιά Τριφυλίας, τον Ιούλιο του 1907. Τελείωσε το Δημοτικό Σχολείο στην Σπηλιά, και το Γυμνάσιο στην Κυπαρισσία. Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή (Κλασσικό τμήμα) του Πανεπιστημίου Αθηνών, λαβών το πτυχίο με βαθμό «Άριστα». Υπηρέτησε στο ιππικό, ώς έφεδρος αξιωματικός. Στον Β ́ Παγκόσμιο πόλεμο, ώς υπίλαρχος, συνελήφθη αιχμάλωτος στη Δράμα από τους Γερμανούς. Απέδρασε όμως και πίσω από τις γραμμές τών εισβολέων κατέγραφε σημαντικά ιστορικά ντοκουμέντα. Πρωτοδιωρίσθηκε καθηγητής στο Γυμνάσιο Φιλιατρών, όπου υπηρέτησε τα περισσότερα χρόνια της σταδιοδρομίας του, ώς Γυμνασιάρχης και Λυκειάρχης. Επίσης υπηρέτησε στα Γυμνάσια Κοπανακίου, Γαργαλιάνων και Νέων Λιοσίων Αθηνών, απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε μετά από 36 χρόνια υπηρεσίας.

Παντρεύτηκε την δασκάλα Μαρία Κ. Οικονομοπούλου, με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, την Πασχαλία, τον Γρηγόριο, τον Κωνσταντίνο και την Αναστασία, η οποία πέθανε σε ηλικία 4 ετών.

Επί σειράν ετών πραγματοποίησε πολλά ταξίδια στην Βόρεια Ελλάδα, από χωριό σε χωριό, καθώς και στην Βουλγαρία, Γιουγκοσλαβία και Τουρκία. Συναντήθηκε με πολλούς Έλληνες της διασποράς και συνέλεξε πολύτιμα ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία, τα οποία και κατέγραφε. Η απόκτησις αυτών τών στοιχείων πραγματοποιήθηκε με μεγάλες πεζοπορίες και πολλούς κινδύνους. Τα στοιχεία αυτά, παροιμίες, λέξεις, παρωνύμια, τοπωνύμια, ανέκδοτα, απετέλεσαν δική του συλλογή. Πίστευε ότι το έδαφος της Τριφυλίας είναι κατάσπαρτο από μύθους, θρύλους, παραδόσεις κ.τ.λ., «τα οποία άφωνα λαλούν διά την ιστορικήν ζωήν της γενέτειράς μας». Εξέφρασε δε την λύπη του, γιατί δεν μπόρεσε να εκδώση την συλλογή του.

Η επιτυχία της συλλογής αυτής οφείλεται σε σημαντικό βαθμό, στο γεγονός ότι ήταν γνώστης πολλών ξένων γλωσσών, Γαλλικά, Γερμανικά, Αγγλικά. Πλην τούτων μπορούσε να συννενοήται με όσους ωμιλούσαν την Ιταλική, Ρωσσική και Τουρκική γλώσσα. Μέρος της προσπάθειάς του, δηλ. της συλλογής ιστορικών και λαογραφικών στοιχείων, συνδέονται με την ζωή και το έργο του Καπετάν Άγρα, εκδίδοντας υπέρ αυτού του εθνομάρτυρος το ομότιτλο βιβλίο2. Τούτο το βιβλίο χαρακτηρίστηκε «κιβωτός της φιλοπατρίας», το δε άλλο βιβλίο «Παναγιά η Γοργοπηγή Πρώτης Τριφυλίας»3, «κιβωτός της Ορθοδοξίας»4.

Στο συγγραφικό του έργο συγκαταλέγονται και πολλά άρθρα και επιστολές σε εφημερίδες και περιοδικά, καθώς και στο μηνιαίο μαθητικό περιοδικό του Γυμνασίου Φιλιατρών, με τον τίτλο «Λουλούδια»5, του οπoίoυ την επιμέλεια είχε ο Κανελόπουλος. Απέθανε στις 6 Ιανουαρίου του 2004, ημέρα των Αγίων Θεοφανείων.


H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΡΙΦΥΛΙΑΣ

Σάββατο 22 Αυγούστου 2020

Η ΝΕΑ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


Του Γιώργου Τασιόπουλου


Και η περίφημη Μονή της Χώρας λοιπόν, ή και της Αχωρήτου γίνεται μουσουλμανικό τέμενος με την βούλα Ερντογάν, από μουσείο που ήταν εδώ και 62 χρόνια και υπό την αιγίδα της ΟΥΝΕΣΚΟ!
Από την εποχή του Μ.Κωνσταντίνου και αργότερα του Θεοδοσίου δέσποζε κοντά στα τείχη της Πόλης, αλλά δοξάστηκε και ευτύχησε να φιλοτεχνηθεί με μοναδικά ψηφιδωτά, όπως η μοναδική και συναρπαστική Ανάσταση, αλλά και ο Ένθρονος Σωτήρας Χριστός, κατά την Παλαιολόγεια εποχή του 14ου αιώνα. 

ΤΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ Η "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΉ" ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Τα τελευταία χρόνια επικρατούσα αντίληψη για την ανάγνωση της ιστορίας την εποχή της οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι αυτή της αναθεωρητικής σχολής.
Σύμφωνα με τους οπαδούς της σχολής αυτής όσα μέχρι τώρα πιστεύαμε για τα 400 μαύρα χρόνια της σκλαβιάς χαρακτηρίζονται ως Μύθος.
Όπως, η άποψη πως "η Οθωμανική οθωμανική αυτοκρατορία ήταν(...) "απολίτιστη" και συνεχώς βίαιη έναντι των Ελλήνων και άλλων χριστιανών" είναι για πέρα για πέρα "ανακρίβεια" [Α. Ηρακλείδης] και "στερεότυπο"[Χ. Κουλούρη], αφού παραβλέπει την "αίσθηση της κανονικότητας που εγκαθίδρυσε η οθωμανική κατάκτηση στις σχέσεις της με τις κατακτημένες χώρες και τους πληθυσμούς"[Ν.Θεοτοκάς].
Γι' αυτό και τώρα πια η νέα επιστημονική ιστορική τάση στα Βαλκάνια προχωρεί στην "αναθεώρηση" της βασικής(...) ερμηνείας της οθωμανικής κληρονομιάς: ότι η οθωμανική περίοδος ιστορία τους υπήρξε μία "αλλότρια" επιβολή της αυτόχθονες χριστιανικές κοινωνίες που είχε τη μορφή "ζυγού"[Χ. Κουλούρη].
Έτσι, τα περί "400 χρονών τουρκικού ζυγού" είναι ένας μεγάλος Μύθος, αφού η Οθωμανική αυτοκρατορία(...) θεωρούσε τους Ρωμιούς και το Πατριαρχείο συνεταίρους της στη διοίκηση της αχανούς χώρας"[Α. Ηρακλείδης].
Γι' αυτό και η οθωμανική περίοδος ως το 1914 μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις πλέον ευνοϊκές συμβιώσεις κυρίαρχων μουσουλμάνων και υποτελών χριστιανών" [Α. Ηρακλείδης].
Είναι ξεκάθαρο: "Οι οθωμανοί έσωσαν τον ελληνισμό"! (...) Όσο και αν ακούγεται μεταφυσικό, ήταν θεϊκή επέμβαση σωτηρίας του Γένους μας οπως δηλώνει ο Χ. Καρανάσιος ερευνητής της Ακαδημίας Αθηνών.

Και όμως οι πηγές για την εποχή εκείνη υπάρχουν, επί παραδείγματι:

"Αλλά το θέμα μας τώρα είναι ακόμα περισσότερο τραγικό, δηλαδή το γκρέμισμα των ιερών της θρησκείας, η αποπομπή του βασιλικού ιερατείου από τις εκκλησίες τους, και μετατροπή αυτών των εκκλησιών σε τζάμια. Τα μυστήρια του θυσιαστηρίου κρύβονται σε μυστικές και σκοτεινές τοποθεσίες. Τέτοιες είδα στις πόλεις και τα χωριά που ταξίδεψα και μοιάζουν μάλλον με κρύπτες ή τάφους, παρά με εκκλησίες.

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2020

Εἰσαγωγὴ στὴν ἑλληνικὴ πολεμικὴ καὶ ἀπολογητικὴ γραμματεία ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας (μέρος Α΄)

Ἀστέριος Ἀργυρίου από τον νέο Λόγιο Ερμή τ. 5-6
Η μελέτη τῆς βυζαντινῆς πολεμικῆς καὶ ἀπολογητικῆς γραμματείας ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ ἔχει προχωρήσει σήμερα σὲ βαθμὸ ἱκανοποιητικό. Οἱ γενικὲς ἱστορικὲς μελέτες, οἱ μονογραφίες πάνω σὲ ἐπὶ μέρους κείμενα ἢ θέματα, ἡ ἔκδοση ἀνεκδότων ἢ ἡ κριτικὴ ἔκδοση ἐκδοθέντων ἤδη κειμένων, κι ἀκόμα ἡ ἔνταξη τῆς γραμματείας αὐτῆς στὴ γενικότερη μελέτη τῆς μωαμεθανικῆς θρησκείας καὶ τῶν σχέσεών της μὲ τὸν ἰουδαϊσμὸ καὶ τὸ χριστιανισμό, ὅλες αὐτὲς οἱ ἐπιστημονικὲς μελέτες κι ἔρευνες τῶν τριάντα ἢ πενήντα τελευταίων ἐτῶν συνετέλεσαν ὥστε νὰ ἔχουμε σήμερα μιὰ ἀρκούντως σαφῆ εἰκόνα τῆς ἀντιισλαμικῆς γραμματείας καὶ τῆς λειτουργίας της στὶς σχέσεις μεταξὺ τῶν δύο θρησκειῶν καὶ πολιτισμῶν[1].
Ἡ μεταβυζαντινὴ ἑλληνικὴ ἀντιισλαμικὴ γραμματεία δὲν ἔτυχε μέχρι σήμερα τῆς ἴδιας ἐπισταμένης μέριμνας. Τὸ πρόβλημα τῆς γλώσσας γιὰ τοὺς ξένους ἐρευνητές, ἡ παραγωγὴ ἑνὸς περιορισμένου ἀριθμοῦ ἀντιισλαμικῶν κειμένων στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, ἡ ἔλλειψη πρωτοτυπίας καὶ ἰδιαίτερης θεολογικῆς ἀξίας, καθὼς καὶ ἡ ἀνωνυμία καὶ ἡ προχειρότητα τῶν περισσοτέρων ἀπὸ αὐτὰ ἀποτελοῦν ἀσφαλῶς τοὺς κυριότερους λόγους ἔλλειψης ἐπιστημονικοῦ ἐνδιαφέροντος γιὰ τὴν ἔκδοση καὶ τὴ μελέτη τους.
Ἐδῶ καὶ τριάντα πέντε περίπου χρόνια εἶχα τολμήσει μιὰ πρώτη, ἀτελέστατη, προσέγγιση τοῦ θέματος[2]. Σκέφτηκα πὼς σήμερα θὰ μποροῦσα νὰ ἐπιχειρήσω μιὰ μελέτη σοβαρότερη καὶ οὐσιαστικότερη, βοηθούμενος τόσο ἀπὸ τὶς ἐργασίες ἄλλων ἐρευνητῶν ὅσο καὶ ἀπὸ τὶς δικές μου ἐπὶ μέρους ἔρευνες καὶ ἐργασίες τὴν τελευταία τριακονταετία. Ἡ μελέτη μου δὲν φιλοδοξεῖ, βέβαια, νὰ δώσει μιὰ πλήρη καὶ σαφῆ εἰκόνα τῆς πολεμικῆς καὶ ἀπολογητικῆς ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ γραμματείας στὰ χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας. Ἀναγκαστικὰ περιορισμένη καὶ περιγραφική, στοχεύει, ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ νὰ περιγράψει τὴν κατάσταση τῶν γνώσεών μας ὡς πρὸς τὴν κυρίως ἀντιισλαμικὴ γραμματεία, ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ νὰ τονίσει τὴν ἔλλειψη τῶν σχετικῶν μελετῶν καὶ νὰ ἐπισημάνει τοὺς τομεῖς πρὸς τοὺς ὁποίους ὀφείλουμε νὰ στρέψουμε τὴν ἔρευνά μας. Ὡστόσο, ὀφείλουμε νὰ σημειώσουμε ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ ὅτι, ὅπως κατὰ τὴ βυζαντινὴ περίοδο, ἔτσι καὶ κατὰ τοὺς χρόνους τῆς Τουρκοκρατίας, τὰ στοιχεῖα πολεμικῆς καὶ ἀπολογητικῆς ἔναντι τοῦ ἰσλὰμ δὲν περιέχονται μόνο στὰ εἰδικὰ ἀντιισλαμικὰ ἀλλὰ καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα κείμενα, ὅπως οἱ θρῆνοι καὶ τὰ δημοτικὰ τραγούδια, τὰ νέα μαρτυρολόγια, οἱ ἑρμηνεῖες στὴν Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη καὶ τὰ παντὸς εἴδους ἐσχατολογικὰ κείμενα· κι ἀκόμη, στὴν ἐπιστολογραφία, τὰ ὁμιλητάρια, τὶς χρονογραφίες κ.λπ. Ὡς ἐκ τούτου, γιὰ νὰ ἀποκτήσουμε μιὰ πλήρη καὶ σαφῆ εἰκόνα τῆς στάσης τῶν ὀρθοδόξων ἔναντι τοῦ ἰσλάμ, ἢ μᾶλλον τῶν διακυμάνσεων καὶ τῶν ἀποχρώσεων τῆς στάσης αὐτῆς σὲ μιὰ συγκεκριμένη περίοδο, ὀφείλουμε νὰ λάβουμε ὑπόψη μας καὶ τὰ παραπάνω κείμενα. Στὶς σελίδες ποὺ ἀκολουθοῦν προτίθεμαι λοιπὸν νὰ ἐπιχειρήσω τὴν ἐπισκόπηση τῶν ἀντιισλαμικῶν στοιχείων ποὺ περιέχονται σὲ ἄλλου εἴδους κείμενα τῶν χρόνων τῆς Τουρκοκρατίας. Κι ἐπειδὴ τὸ πεδίο ἔρευνας εἶναι εὐρύτατο, θὰ ἐπιλέξω μερικὰ μόνο, χαρακτηριστικὰ κάθε φορά, παραδείγματα.
Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινούπολης, καὶ πολλῶν ἄλλων πόλεων καὶ περιοχῶν, προκάλεσε τὴ συγγραφὴ πολλῶν θρήνων καὶ μονωδιῶν, ἄλλων λαϊκῶν κι ἄλλων λογίων. Στὰ κείμενα αὐτὰ θρηνεῖται τὸ χαμένο μεγαλεῖο καὶ ἡ δόξα, ὁ ὑλικὸς καὶ πνευματικὸς πλοῦτος, τὰ φυσικὰ καὶ ἔντεχνα κάλλη τῆς δυστυχοῦς βασιλεύουσας Πόλης. περιγράφονται οἱ καταστροφές, οἱ βιασμοί, οἱ σφαγές, οἱ αἰχμαλωσίες, οἱ λεηλασίες, οἱ ἐμπρησμοὶ κ.λπ., μὲ τὰ ὁποῖα οἱ μουσουλμάνοι κατακτητὲς ἔπληξαν τοὺς χριστιανικοὺς πληθυσμούς, τὶς ἑστίες τους καὶ τὰ ἱερά τους τεμένη· οἱ συντάκτες τῶν κειμένων φιλοσοφοῦν πάνω στὴν τύχη τους καὶ προσπαθοῦν νὰ δώσουν μιὰ κάποια ἐξήγηση στὰ βάσανά τους· ἐκφράζουν τὸν πόνο τῶν ἡττημένων, τὴν ἀπελπισία τους ἢ καὶ τὴν κάποια μισοσβησμένη σπίθα ἐλπίδας ποὺ τοὺς ἀπέμενε. Ἐκτὸς ὅμως ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Μουσουλμάνου ὡς βάρβαρου καὶ ἀνήθικου κατακτητῆ, ἐκτὸς ἐπίσης ἀπὸ τὸ θεολογικὸ πρόβλημα τῶν δυστυχιῶν μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἀσεβεῖς πλήττουν τοὺς εὐσεβεῖς, οἱ θρῆνοι καὶ οἱ μονωδίες δὲν παρέχουν κανένα ἄλλο στοιχεῖο συστατικὸ τῶν ἀντιισλαμικῶν κειμένων[3].

Τρίτη 4 Αυγούστου 2020

Η Αγιά Σοφιά, ο Ερντογάν και τα σχολικά βιβλία: Εξωραϊσμός της τουρκοκρατίας;

Του Κωνσταντίνου Χολέβα από το defence-point.gr

Στις 24 Ιουλίου 2020 ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν παρέστη σε ισλαμική τελετή εντός του ιερού ναού της του Θεού Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη. Ό,τι και αν κάνει το καθεστώς της γείτονος χώρας στη συνείδηση των Ελλήνων και όλων των Ορθοδόξων η Αγία Σοφία είναι ναός, είναι το Μεγάλο Μοναστήρι. Ιδρύθηκε ως ναός Χριστιανικός και εγκαινιάσθηκε από Χριστιανό Αυτοκράτορα, τον Ιουστινιανό το 537 μΧ. Η Αγία Τράπεζα καθαγιάσθηκε από τον τότε Πατριάρχη με λείψανα αγίων. Ἄπαξ ναός, ἐσαεί ναός.
Η Αγία Σοφία δεν είναι ούτε μουσείο, ούτε τζαμί. Είναι ναός καταπατημένος από το 1453. Η ιστορική δικαιοσύνη απαιτεί να παραχωρηθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να λειτουργεί μόνον ως ναός των Χριστιανών.
Η επιθετική πολιτική των γειτόνων ελπίζω να αφυπνίσει κάποιους συνέλληνες, οι οποίοι πίστευαν, λανθασμένα, ότι δια της αλλαγής των σχολικών βιβλίων Ιστορίας θα βελτιωθούν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις. Δεν πρόκειται να αλλάξουν τα νέο-οθωμανικά σχέδια αν εμείς εκδώσουμε και πάλι βιβλία με «συνωστισμούς» στη Σμύρνη ή αν διαγράψουμε τους ήρωες και τους μάρτυρες.
Η λέξη αλήθεια προέρχεται από το α (στερητικόν) και τη: λήθη. Δεν λησμονώ, δεν ξεχνώ. Αλήθεια είναι να διδάξω στους νέους μας τα όσα υποφέραμε από Οθωμανούς και Νεοτούρκους, αλλά να προσθέσω ότι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι και δημοκρατικοί πολίτες δεν έχουμε εκδικητικές τάσεις. Θυμόμαστε τις γενοκτονίες, τους διωγμούς, τις ταλαιπωρίες για να μην επαναληφθούν.
Θα επιμείνω λίγο περισσότερο στην προσπάθεια των αναθεωρητών της Ιστορίας να εξωραΐσουν την Τουρκοκρατία. Τον Απρίλιο του 2017 αναρτήθηκε στον ιστότοπο του Ινστιτούτου Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΙΕΠ) μία πρόταση 10 επιστημόνων για αλλαγή άρδην όλης της ύλης της Ιστορίας από τη Γ΄ Δημοτικού μέχρι τη Β΄Λυκείου.
Οι συντάκτες ζητούν να μην τονίζεται η συνέχεια του Ελληνισμού και συρρικνώνουν τα πολεμικά και διπλωματικά γεγονότα. Δίνουν έμφαση στην οικονομική και κοινωνική ιστορία και επιχειρούν να παρουσιάσουν την Τουρκοκρατία σαν μία περίοδο Οθωμανικής διοίκησης με …ειρηνική συνύπαρξη εθνοτήτων και θρησκευτικών κοινοτήτων.
Η πρόταση προς το παρόν δεν έχει εφαρμοσθεί και προτείνω να εγκαταλειφθεί οριστικά. Χαρακτηριστικά αναφέρω το εξής: Στην ύλη της Γ’ Γυμνασίου προτείνουν να μελετηθεί η Βέροια ως Οθωμανική πολυθρησκειακή πόλη.
Λάθος πρώτον: Η Βέροια δεν υπήρξε Οθωμανική, αλλά ελληνική πόλη υπό τουρκική κατοχή. Λάθος δεύτερον: Η συνύπαρξη Ορθοδόξων Ελλήνων και Οθωμανών Μουσουλμάνων δεν ήταν ειρηνική, όπως θα ήθελαν οι οπαδοί της πολυθρησκείας, αλλά οι Μουσουλμάνοι εξουσιαστές καταπίεζαν τους Έλληνες.

Η έννοια του Κρυφού Σχολειού στην περίοδο της Τουρκοκρατίας (μέρος Α΄)

Του Απόστολου Διαμαντή* από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 4
Διὸ καὶ φιλοσοφώτερον καὶ σπουδαιότερον ποίησις ἱστορίας ἐστίν· ἡ μὲν γὰρ ποίησις μᾶλλον τὰ καθόλου, ἡ δ’ ἱστορία τὰ καθ’  ἕκαστον λέγει
Αριστοτέλoυς Ποιητική
Το φάντασμα του Κρυφού Σχολειού στα χρόνια της τουρκοκρατίας έχει στοιχειώσει τελευταία σε μια μερίδα της ελληνικής ιστοριογραφίας, η οποία φαίνεται να χρησιμοποιεί την ιστορία ως πολιτικό εργαλείο, μετατρέποντάς τη σε θεραπαινίδα της πολιτικής, εισάγοντας ένα καθαρό διχασμό ανάμεσα στην «επιστημονική» ιστορία και την ιστορία.[1] Όμως, αυτός ο διχασμός, ο οποίος αντιλαμβάνεται την ιστορία ως φυσική επιστήμη και αποκλείει την ιστορική αφήγηση –στην οποία περιλαμβάνεται το σύνολο των παραδόσεων και δίνει το περιεχόμενο της ιστορικής συνείδησης–, καταργεί τη θεμελιώδη νεωτερική διάκριση μεταξύ επιστημών της φύσης και επιστημών του ανθρώπου, και συνιστά επιστροφή στη μεσαιωνική ιδέα της «αυθεντίας», που δεν γίνεται πλέον αποδεκτή, καθώς έχει υποστεί τη ριζική κριτική της νεωτερικής εποχής. Η ιστορία δεν είναι προφανώς έργο του επιστήμονα και του εργαστηρίου του, «…αλλά είναι έργο των μαζών ή των ιδεών, των βαθύτερων, ορατών ή μη ορατών, διεργασιών»[2].
Έτσι, αυτή η ιστοριογραφική παράταξη, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που εκφράζουν έναν ξεπερασμένο ακραίο θετικισμό, επιτέθηκε μαζικά και αιφνιδίως εναντίον ενός ποιήματος και μιας ζωγραφιάς, επιδιώκοντας την εξαφάνιση από την ιστορική συνείδηση αυτής της έννοιας που διασώζει η προφορική παράδοση και η τέχνη.[3] Φυσικά μαζί με το Κρυφό Σχολειό υπέστησαν την ίδια ακριβώς επίθεση, ως κατασκευασμένοι αντι-οθωμανικοί «μύθοι», συμβάντα όπως η σύναξη στην Αγία Λαύρα υπό τον Μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανό, η επέτειος της 25ης Μαρτίου, ακόμα και ιστορικές πραγματικότητες, όπως το ίδιο το έθνος, που εκλαμβάνεται ως «φαντασιακό»[4]. Τη μηχανιστική μεταφορά αυτών των ιδεών περί «κατασκευής» των εθνικών ταυτοτήτων –που πιθανόν να αρμόζει σε αφρικανικά ή νεότευκτα, αλλά όχι σε ιστορικά έθνη– την παρατηρούμε κυρίως σε έργα σύγχρονης πολιτικής ιστορίας, από ερευνητές που δεν έχουν επαρκή εποπτεία της ιστορίας του μεσαιωνικού ελληνισμού.[5] Η Έλλη Σκοπετέα, για παράδειγμα, εξέλαβε την έννοια έθνος από την οθωμανική σκοπιά του θρησκευτικού millet, νομίζοντας προφανώς πως πέραν και προ του millet δεν υπάρχει απολύτως τίποτα:
Το πρόβλημα είναι ώς ποιο βαθμό το γένος είχε, στις αρχές του 19ου αιώνα, χειραφετηθεί από την έννοια του millet και κατά πόσο στέκει η άποψη ότι το εθνικό είχε υποσκελίσει το κατ’ αρχήν θρησκευτικό ή έστω πολιτιστικό περιεχόμενο αυτής της έννοιας.[6]
Η συνδυασμένη και ξαφνική αυτή μανία μιας ιστοριογραφικής μερίδας έχει ελάχιστη ιστοριογραφική αξία, εφόσον αντιφάσκει προς εντοπισμένες προφορικές παραδόσεις αλλά και προς βιωμένες ιστορικές εμπειρίες αιώνων, που προκύπτουν από τη λόγια γραμματεία. Τα τρέχοντα επιχειρήματα εναντίον του Κρυφού Σχολειού –ενός μάλλον ασήμαντου ιστοριογραφικού ζητήματος, εφόσον το ζήτημα της εκπαίδευσης στα χρόνια της τουρκοκρατίας είναι σχεδόν λυμένο– είναι τόσο αφελή, που προκαλούν πραγματικά μεγάλη εντύπωση και δημιουργούν σοβαρά ερωτηματικά, αφενός για την επιστημονική επάρκεια αυτής της μερίδας της ελληνικής ιστοριογραφίας και αφετέρου για τα πραγματικά κίνητρά της. Το βασικό επιχείρημα εναντίον του ποιήματος «Το Κρυφό Σχολειό» του Ιωάννη Πολέμη (από την ποιητική συλλογή Αλάβαστρα, 1900) και της περίφημης ζωγραφιάς του Νικολάου Γύζη (1886), που εκφράζουν και τη σχετική προφορική παράδοση, είναι το εξής: Κρυφό Σχολείο δεν υπήρξε, διότι κανένα ιστορικό τεκμήριο δεν το επιβεβαιώνει και διότι ποτέ οι Οθωμανοί δεν απαγόρευσαν την εκπαίδευση των κατακτημένων.

Πέμπτη 30 Ιουλίου 2020

Η εθνική ταυτότητα και το κρυφό σχολειό νίκησαν τους αποδομητές

Του Κωνσταντίνου Χολέβα 

Ο λαός μας σέβεται την εθνική ταυτότητα και δεν πέφτει εύκολα θύμα των διαφόρων αποδομητικών τάσεων. Χιλιάδες τόννοι μελανιού έχουν χυθεί για να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας της Επαναστάσεως του 1821 και για να αμφισβητηθεί το Κρυφό Σχολειό, αλλά οι Έλληνες, στη μεγάλη πλειοψηφία μας, δεν δεχόμαστε αμάσητες τις διάφορες προπαγάνδες. Αυτό τουλάχιστον καταδεικνύει η έρευνα Κοινής Γνώμης για την Επανάσταση του 1821, την οποία διενήργησε το Κέντρο Φιλελευθέρων Μελετών σε συνεργασία με την εταιρία δημοσκοπήσεων Marc.
Η έρευνα, η οποία παρουσιάσθηκε στις 8.7.2020, καταγράφει την πεποίθηση του 90,4% των ερωτηθέντων ότι η Επανάσταση ήταν πρωτίστως εθνική. Υπάρχουν απαντήσεις γύρω στο 50% για τον κοινωνικό, φιλελεύθερο ή θρησκευτικό χαρακτήρα του 1821. Θεωρώ ευχάριστη έκπληξη το μεγάλο ποσοστό της σωστής απάντησης. Όλα τα κείμενα των πρωταγωνιστών και οι Διακηρύξεις των Εθνικών Συνελεύσεων μιλούν για μία εξέγερση Ελλήνων Ορθοδόξων εναντίον ενός αφόρητου ζυγού από δύναμη αλλοεθνή και αλλόθρησκη. Έχει σημασία η αφύπνιση των Ελλήνων, διότι επί δεκαετίες κατεβλήθη εργώδης προσπάθεια από τη μαρξιστική προπαγάνδα να τονισθεί ο ταξικός- δήθεν- χαρακτήρας της επαναστάσεως.Από τις άλλες απαντήσεις της έρευνας κρατώ τη μεγάλη δημοτικότητα του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη, καθώς και την πολύ χαμηλή δημοτικότητα του Αλεξάνδρου Μαυροκορδάτου, οπαδού της πλήρους υποταγής στη Μεγάλη Βρετανία. Τον Μαυροκορδάτο προβάλλουν ως πρότυπο πολιτικού ορισμένοι από τους σύγχρονους μελετητές του 1821. Ευτυχώς οι Έλληνες προτιμούμε τον απροσκύνητο, ευφυή αλλά και συνειδητά πιστό Χριστιανό Θ. Κολοκοτρώνη.
Το Κρυφό Σχολειό ήταν υπαρκτό, υποστηρίζει το 71,7 % των ερωτηθέντων. Και βέβαια ήταν υπαρκτό, διότι μέχρι το 1650 δεν ήταν καθόλου εύκολο να λειτουργήσουν ελεύθερα σχολεία για τους υποδούλους. Αλλά και αργότερα η αυθαιρεσία του κατακτητή τα άνοιγε και τα έκλεινε χωρίς να δίνει λόγο. Οι αμφισβητίες του Κρυφού Σχολειού εξυπηρετούν δύο στόχους: Πρώτον, να υπονομεύθεί ο πατριωτικός ρόλος του Ορθοδόξου Κλήρου και δεύτερον να εξωραϊσθεί η Τουρκοκρατία ως μία περίοδος «αρμονικής συνυπάρξεως εθνοτήτων». Ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιασθεί σοβαρά και ακλόνητα στοιχεία για το πώς και πότε λειτούργησε η κρυφή παιδεία των Ελλήνων.
Η Εκκλησία διαδραμάτισε σημαντικό και θετικό ρόλο κατά την Επανάσταση, απαντά το 72, 1 % των ερωτηθέντων. Παρά τις επιθέσεις και τα ανιστόρητα επιχειρήματα, που ακούγονται κατά καιρούς, περισσότεροι από τους 7 στους 10 Έλληνες αναγνωρίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία ως παράγοντα αγωνιστικότητος και ως πνευματικό καθοδηγητή του Έθνους σε δύσκολες στιγμές.
Τα αποτελέσματα της έρευνας επιβεβαιώνουν τη θετική επίδραση των τεκμηριωμένων βιβλίων και των υποστηρικτών της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Πιστοποιούν επίσης την αποτυχία των αποδομητών.
Μία πρόβλεψη: Τώρα κάποιοι θα αρχίσουν να συκοφαντούν τον Κολοκοτρώνη!
 Πολιτικός Επιστήμων

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com