γλωσσικός ιμπεριαλισμός

O «γλωσσισμός» [linguicism] ορίζεται ως «ιδεολογίες, δομές και πρακτικές που χρησιμοποιούνται για τη νομιμοποίηση, πραγματοποίηση και αναπαραγωγή μιας άνισης κατανομής ισχύος και πόρων (υλικών και άυλων) σε ομάδες που καθορίζονται με βάση τη γλώσσα» (Skutnabb-Kangas 1988).

O «γλωσσικός ιμπεριαλισμός» είναι μια υποκατηγορία του πολιτισμικού ιμπεριαλισμού, παράλληλα με τον εκπαιδευτικό, τον επιστημονικό και τον ιμπεριαλισμό των MME (Phillipson 1992). O «γλωσσικός ιμπεριαλισμός της αγγλικής» νοείται ως μια μορφή γλωσσισμού και μπορεί να ορισθεί ως καθιέρωση και διαρκής αναπαραγωγή των δομικών και πολιτισμικών ανισοτήτων ανάμεσα στην αγγλική και τις άλλες γλώσσες. O όρος «δομικός» αναφέρεται σε υλικές ιδιότητες (για παράδειγμα, ιδρύματα, οικονομικά κονδύλια), ο όρος «πολιτισμικός» σε άυλες ή ιδεολογικές ιδιότητες (για παράδειγμα, στάσεις, παιδαγωγικές αρχές).

Μετάφραση Ι. Βλαχόπουλος.

ΒΑΣΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Tοκατλίδου, B. 1999.: Ευρωπαϊκή γλωσσική πολιτική: Θεωρία και πράξη

Τα ημι-ιδιωτικά «Δημόσια» Ωνάσεια Σχολεία και ο περαιτέρω κατακερματισμός της εκπαίδευσης

Από Δημήτρης Γκάζης

- 28 Ιανουαρίου, 2025

Ξεδιπλώνοντας για μια ακόμη φορά το αφήγημα της «αριστείας» και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που ανοίγει τον δρόμο προς το μέλλον, το Υπουργείο Παιδείας και το Ίδρυμα Ωνάση ανακοίνωσαν τη δημιουργία των πρώτων Δημόσιων Ωνάσειων Σχολείων (ΔΗΜΩΣ). Το δίκτυο των 22 ΔΗΜΩΣ σύμφωνα με τους εμπνευστές του έρχεται να απαντήσει «στη διαρκώς αυξανόμενη ζήτηση για Πρότυπα και Πειραματικά σχολεία στην Ελλάδα», προσφέροντας «σε περισσότερους από 6.000 μαθητές την εμπειρία του δημόσιου σχολείου του μέλλοντος». Στην πράξη το κράτος παραχωρεί 22 σχολικές μονάδες (11 γυμνάσια και 11 λύκεια), που μετατρέπονται σε πρότυπα Γυμνάσια και Λύκεια, στο Ίδρυμα Ωνάση, το οποίο αναλαμβάνει σε αντάλλαγμα μέρος του λειτουργικού τους κόστους (βελτίωση υποδομών, στήριξη δραστηριοτήτων), μέσω δωρεάς συνολικού ύψους 160 εκατ. ευρώ για 12 σχολικά έτη.

Το παραπάνω εμφανίζεται ως κομβικής σημασίας γεγονός κατά την προσφιλή επικοινωνιακή τακτική της κυβέρνησης. Ένα ακόμη πυροτέχνημα πλάι σε αυτό της καμπάνιας για τον περιορισμό της χρήσης κινητών τηλεφώνων και κοινωνικών δικτύων, της ίδρυσης πρότυπων σχολείων κ.ά. που αδυνατούν (ή συνειδητά αδιαφορούν) να αναμετρηθούν με τα ουσιώδη προβλήματα του δημόσιου σχολείου, που αφορούν την εγκατάλειψη των υποδομών, την υποστελέχωση, τα γνωσιακά κενά που όλο μεγαλώνουν κ.ο.κ. Προβλήματα, η αντιμετώπιση των οποίων θα έθετε στο επίκεντρο την ουσιαστική ενίσχυση του Δημόσιου Σχολείου και όχι την άλωση αυτού από τη λογική του ανταγωνισμού (εξετάσεις φιλτραρίσματος για εισαγωγή στα πρότυπα σχολεία) και του κέρδους (χορηγοί και τώρα ιδρύματα).

Απόσυρση του κράτους με «κοινωνική ευαισθησία»

Η συντήρηση, η λειτουργία και ο εκσυγχρονισμός των σχολικών μονάδων είναι (ή θα έπρεπε να είναι) υποχρέωση του κράτους. Η μεταφορά αυτής της ευθύνης στην αρχή στους δήμους και από εκεί σε ένα δίκτυο εργολάβων και χορηγών, σήμανε την de facto απαξίωση του δημόσιου σχολείου.

Γλωσσικός Ιμπεριαλισμός

09.07.2014

Του Παναγιώτη Ζαβουδάκη

Κάθε ζωντανή γλώσσα δεν είναι στατική.

Τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια μεγάλη σε έκταση επίθεση εναντίον της ελληνικής γλώσσας η οποία έχει πολλαπλούς στόχους. Επειδή πολλοί επιχειρούν να ντύσουν αυτή την ενέργεια με τον μανδύα της «εξέλιξης της γλώσσας», πρέπει, πριν απ' όλα, να τονιστεί η διαφορά ανάμεσα στην εξέλιξη και την κακοποίηση.

Κάθε ζωντανή γλώσσα δεν είναι στατική. Εξελίσσεται ανάλογα με την εξέλιξη και τις ανάγκες μιας κοινωνίας με την προσθήκη νέων λέξεων και όρων και την εγκατάληψη άλλων σαν ξεπερασμένων. Είναι πολύ φυσικό γεγονός πως οι σημερινοί Έλληνες δεν μιλούν την γλώσσα που μιλιόταν πριν 100, 50, ακόμα και πριν 10-15 χρόνια. Κι αυτό επειδή τα πράγματα στην κοινωνία έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Για παράδειγμα: Αν μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με κάποιον που ζούσε την εποχή του Τρικούπη, σίγουρα θα μας κοιτούσε με απορία αν τον καλούσαμε να «πάμε σε μια ψησταριά» καθώς η μόνη οικεία σ’ αυτόν έννοια ήταν το «οινομαγειρείο». Κι, αντίστροφα, οι περισσότεροι από μας δεν θα ξέραμε πού να πάμε αν εκείνος μας καλούσε να συναντηθούμε στο «Μπύθουλα», δηλαδή στη σημερινή περιοχή του Κολωνού όπου εκείνη την εποχή λίμναζαν στάσιμα νερά παρακείμενου ξεροπόταμου. Η αποξήρανση του ξεροπόταμου άλλαξε και την ονομασία της περιοχής και έκανε αυτή την έκφραση νεκρή και άγνωστη σε μας τους νεότερους.

Τα παραπάνω επιχειρούν να δείξουν την φυσιολογική εξέλιξη της γλώσσας η οποία είναι στοιχείο προόδου. Όμως, είναι άλλο πράγμα αυτή η εξέλιξη κι άλλο η κατά συρροή και κατά σύστημα αλλοίωση της γλώσσας με τη χρήση εξελληνισμένων «αμερικανισμών» (σσ:ο αυθαίρετος αυτός όρος θα αναλυθεί εκτενέστερα παρακάτω). Δηλαδή, είναι άλλο πράγμα να λέει κάποιος «πάω στο σινεμά» χρησιμοποιώντας την γαλλική έκφραση της λέξης «κινηματογράφος» (λέξη που η ελληνική γλώσσα «εξήγαγε» στο εξωτερικό και, ως αντιδάνειο, την «εισήγαγε» πίσω μεταφρασμένη) κι άλλο να μιλά για «νταούνιασμα» (βίαιος «εξελληνισμός» αγγλικής έκφρασης). Κι αυτό γιατί στην πρώτη περίπτωση, η λέξη «σινεμά» έχει μπει πια στη γλώσσα μας μετά από χρήση πολλών δεκαετιών καθώς δεν υπάρχουν πολλές εναλλακτικές λύσεις για να περιγράψουν τον όρο, ενώ ο βαρβαρισμός γίνεται μάλλον για να δείξει μια «διαφοροποίηση» των νέων παιδιών σε σχέση με τους μεγαλύτερους και μη μυημένους στην «γλώσσα» αυτή, όταν, μάλιστα, για να περιγραφεί η ζητούμενη έννοια υπάρχουν πλήθος ελληνικών και πολύ καθημερινών λέξεων (έτσι πρόχειρα σταχυολογώντας, μπορεί κάποιος να αναφέρει τις λέξεις: μελαγχολία, ακεφιά, βαρεμάρα).

Γιατί οι ευρω-ελίτ ενεργούν σε βάρος των εθνικών συμφερόντων

18/07/2025

ΧΡΙΣΤΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Στο υπόμνημα του για “Φιλόδοξους νεαρούς Μεξικανούς” του 1924, ο Λάνσινγκ, υπουργός Εξωτερικών του προέδρου Γουίλσον, πρότεινε: «Ανοίξτε τα πανεπιστήμια μας στην ελίτ τους, ποτίστε τους με τις αμερικανικές αξίες και θα κυβερνήσουν το Μεξικό για εμάς: καλύτερα, φθηνότερα και χωρίς ούτε έναν πεζοναύτη».

Αυτό ισχύει σήμερα για την πλειοψηφία των ευρω-ελίτ, με βιογραφικά που διαμορφώνονται από τις διαλέξεις των αμερικανικών πανεπιστημίων, τα σεμινάρια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τις εκτιμήσεις των δεξαμενών σκέψεις και τα προγράμματα για νέους ηγέτες. Οι ευρω-ελίτ δεν επηρεάζονται απλώς από την Ουάσιγκτον. Μέσω του διατλαντισμού διαμορφώνονται επαγγελματικά και συνδέονται ιδεολογικά με αυτήν. Σαν αποτέλεσμα, οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον δεν χρειάζεται να επιβληθούν στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αφού εκφράζονται οικειοθελώς εκ των έσω.

Οι παραπάνω δεν είναι εθνικές ελίτ που αποζητούν το κοινό καλό. Ούτε καν είναι αυτό που ο Γκράμσι αποκαλούσε “πολιτιστική ηγεσία μιας κυρίαρχης τάξης”, όταν κριτίκαρε τις εθνικές ελίτ σε σχέση με τους συμπολίτες τους. Οι ευρω-ελίτ αποτελούν μια υπερεθνική κάστα, που έχει εκπαιδευτεί να θεωρεί τον Ατλαντισμό συνώνυμο του Δυτικού πολιτισμού. Είναι πολιτικοί, που τα βιογραφικά και τα κίνητρα της καριέρας τους δεν ευθυγραμμίζονται με τα συμφέροντα των συμπολιτών τους, αλλά με τις επιταγές της ατζέντας της μονοπολικής ηγεμονίας.

Διεθνές Απολυτήριο» (International Baccalaureate - IB

Του Κώστα Δέλτα 

Υπάρχει η γενική άποψη στην κοινωνία ότι όσο μεγαλύτερος/η σε ηλικία είναι κάποιος/α, τόσο περισσότερα πράγματα είχε κάνει στη βασική του εκπαίδευση.

 Προσωπικά επιθυμώ την αναβάθμιση της εκπαίδευσης – ειδικά αυτή την περίοδο όπου η οικογένεια έχει οπισθοχωρήσει από το αντίστοιχο ρόλο της. Θεωρώ ότι οι νέες γενιές πρέπει να αποκτήσουν γερές βάσεις στη γνώση της ελληνικής γλώσσας, την ιστορία, τα μαθηματικά, τη μουσική και τη γυμναστική. Στη συνέχεια σε όλες τις επιστήμες (κοινωνικές, θετικές, εφαρμοσμένες κλπ), με προφανή έμφαση και στις νέες τεχνολογίες. Και όλα αυτά θα πρέπει να πιστοποιούνται από τα αντίστοιχα εθνικά απολυτήρια:

 Βασικής εκπαίδευσης και Λυκείου. Και ενώ διαπιστώνουμε προβλήματα που εντοπίζονται στη «γλωσσική αφασία» και την γενικότερη πτώση του επιπέδου της εκπαίδευσης των νέων, το Υπουργείο (της πρώην εθνικής) Παιδείας, προετοιμάζεται για το λεγόμενο «Διεθνές Απολυτήριο» (International Baccalaureate - IB). 

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ως μια προσπάθεια αναβάθμισης των παρεχόμενων σπουδών και το οποίο θα αφορά συγκεκριμένο αριθμό λυκείων (κυρίως Πρότυπα, Πειραματικά και Μουσικά). 

Ποιο είναι το πρόβλημα; «Απλώς» καταργείται η διδασκαλία των μαθημάτων στην ελληνική γλώσσα και μπαίνει στη θέση της η γλώσσα του παγκόσμιου κυρίαρχού μας, η ΑΓΓΛΙΚΗ! Περαστικά μας.

Παλιότερες ανάρτήσεις για το θέμα μας ΕΔΩ

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/15tPVmev47/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Γλωσσικός ιμπεριαλισμός - Διεθνές απολυτήριο IB: Μαθήματα στα Αγγλικά

Του Γιώργου Τασιόπουλου 

Αυτός είναι ο χάρτης της σταδιακής συρρίκνωσης της ιρλανδικής ως  ομιλούσας γλώσσας στην Ιρλανδία.

Αποτέλεσμα πολιτισμικού ιμπεριαλισμού. Ο επερχόμενος θάνατος ορατός.

Φαίνεται δεν είναι μόνο οι Ινουίτ από την Γροιλανδία που υπέστησαν τα πειράματα των Δανών όταν απομακρύνθηκαν από τα σπίτια τους για να μορφωθούν ως «μικροί Δανοί».

Μη φαντάζεστε ότι δεν αφορούν ανάλογοι φόβοι στην ελληνική γλώσσα.

Τι σηματοδοτεί άραγε η δημοσίευση μόνο στα αγγλικά του πορίσματος του ΕΟΔΑΣΑΑΜ για το έγκλημα στα Τέμπη;  Πόσο προσβάλλει τους Έλληνες και την τρισχιλιετή ιστορία της ελληνικής γλώσσας;

Για τον ιμπεριαλιστικό πολιτιστικό πόλεμο πρώτος μίλησε ο Μενέλαος Λουντέμης στο βιβλίο του "Ο Μεγάλος Δεκέμβρης (1945)" όταν σαρκάζοντας την αγγλική πολιτική στην Ελλάδα έγραφε: 

"...Ο Εγγλέζος φιλέλληνας και ανθρωπιστής πρόεδρος (ενν. του Εργατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος της Αγγλίας) Λάσκι. Ο σύντροφος Λάσκι μπόρεσε τουλάχιστον μέσα στον καταποντισμό του κόμματος να σώσει ένα υπόλειμμα: Το διεθνιστικό του πνεύμα. Από καιρό τώρα έχει γίνει ο διαπρύσιος κήρυκας της ιδέας. Ο πολιτικός ραβδοσκόπος της Ευρώπης. Ακαταπόνητος ιεραπόστολος τρέχει με τ’ αεροπλάνα, με τραίνα και βαπόρια από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα.
«Λαοί ενωθήτε! Κάτω τα σύνορα!»
Κάτω οι γλώσσες! (υπάρχει η Αγγλική).
Κάτω οι σημαίες! (υπάρχει η Αγγλική).
Κάτω οι τράπεζες! (υπάρχει η Αγγλική) "

"Ο Μεγάλος Δεκέμβρης", σελ. 77-78

Ήταν καημός και στόχος της πρώην Υπουργού Παιδείας Άννας Διαμαντοπούλου όταν ως ευρωπαϊκός επίτροπος πρότεινε την
καθιέρωση των αγγλικών ως δεύτερης επίσημης γλώσσας.

Ο Κυριάκος Πιερρακάκης, πνευματικό τέκνο και συνεργάτης της πρώην υπουργού και σήμερα υπεύθυνης πολιτικού σχεδιασμού του ΠΑΣΟΚ, φαίνεται να κάνει πράξη το όραμα της εισάγοντας το 

International Baccalaureate (IB) στο δημόσιο σχολείο.

To USAID είναι ο μοχλός εφαρμογής της ήπιας ισχύος των ΗΠΑ στον πλανήτη.

Του Ανδρέα Σταλίδη

Πολλά από αυτά που κάνει είναι αγαθά έργα, όπως πχ φιλανθρωπίες στην Αφρική. Καλώς.

Μερικά άλλα αποτελούν απλώς το δόρυ της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Εμπλέκεται συστηματικά στα εσωτερικά άλλων χωρών.

Συνδέεται επίσης με τα ιδρύματα του George Soros της Ανοιχτής Κοινωνίας. Δεν θα επεκταθώ σ' αυτό. Πάντως, δημοσίως και ανοιχτά, όχι κρυφά.

Ας δούμε μερικά παραδείγματα, στα οποία εμπλέκεται και μάλιστα ολοφάνερα και ενδιαφέρουν τον ελληνισμό. 

H ιστοσελίδα του usaid . gov έχει πέσει αυτές τις ημέρες, όμως βρήκα μερικές εκθέσεις στο archive . org

1. Σχέδιο Ανάν - δείτε εδώ https://web.archive.org/web/20060828214828/https://pdf.usaid.gov/pdf_docs/pdabz998.pdf

και εδώ 

60.000.000 δολλάρια επένδυσε η USAID στο (αποτυχημένο) προμοτάρισμα του Σχεδίου Ανάν και άλλα πολλά

Του Κώστα Κουτσουρέλη 

Πάμε για σαρωτικό ξήλωμα... Οι ειδήσεις της ημέρας:

- 60.000.000 δολλάρια επένδυσε η USAID στο (αποτυχημένο) προμοτάρισμα του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο το 2004. Το ανέφερε ο Φειδίας Παναγιώτου σε ομιλία του στο ευρωκοινοβούλιο και το γνωστοποίησε ευρέως ο Έλον Μασκ κοινοποιώντας το σχετικό βίντεο στο Χ. Πιθανολογώ ότι πηγή του Φειδία είναι ο ίδιος ο Μασκ.

- Πηγές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος κατονομάζουν σε έκθεσή τους δέκα ελληνικά μεγαλοϊδρύματα και οργανισμούς ως ανοιχτά εχθρικούς στα αμερικανικά συμφέροντα (όπως τα εννοεί φυσικά η τωρινή κυβέρνηση Τραμπ) λόγω της ιδεολογικής στράτευσής τους στον γουκισμό, την πράσινη μετάβαση κλπ. Ανάμεσά τους, ω της εκπλήξεως, το ΕΛΙΑΜΕΠ, το Ίδρυμα Ωνάση, το Ίδρυμα Νιάρχου, το Αμερικανικό Κολλέγιο, το Οικονομικό Φόρουμ των Δελφών, η Διανέωσις κ.ά. Πρόκειται βεβαίως για τον σκληρό πυρήνα της αμερικανικής "ήπιας" ισχύος τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα. Τώρα οι αμερικανικές προτεραιότητες άλλαξαν, και τα πρώην φίλια φερέφωνα μετατράπηκαν σε εχθρικές ντουντούκες. (Η ίδια έκθεση επικρίνει και δύο άλλα ιδρύματα ως φιλοκινεζικά.)

Και όλα αυτά, προτού να καταφτάσει καν η Κίμπερλυ... Αρκεί να επεκτείνει κανείς τη λίστα και στα ελληνικά πολιτικά κόμματα, για να πάρει μια πρόγευση των ανατροπών που επέρχονται.

Το «δημόσιο σχολείο του μέλλοντος» θα είναι αυτό που ονειρευόμαστε εμείς!

Turkey 2002. Children play in the Istasyon neighbourhood of Mardin, the border city with Syria where thousands of Syrians took refugee

της Αιμιλίας Τσαγκαράτου και του Γιώργου Καλημερίδη,

(Για τις τελευταίες εξελίξεις στην εκπαίδευση)

Οι νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης στον τομέα της παιδείας, που ανακοινώνονται με καταιγιστικό ρυθμό το τελευταίο διάστημα, αποτελούν συνέχεια αν όχι τομή σε ορισμένες περιπτώσεις των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση. Δεν έρχονται από του πουθενά, δεν είναι «ατάκτως ερριμμένες», αλλά αποτελούν μέρος της προσπάθειας από την πλευρά της κυβέρνησης και της εξουσίας – ως αναπόσπαστη συνέχεια από την εποχή της Διαμαντοπούλου κυρίως και μετά – για μια συνολική αφήγηση που προσπαθεί να αποδομήσει την έννοια του δημόσιου σχολείου, έστω και αυτού που ξέρουμε, της παιδείας ως δημόσιο κοινωνικό αγαθό για όλους. Ακολουθούν τη συνολική διεθνή πολιτική των υπερεθνικών οργανισμών, προσπαθούν να εναρμονίσουν τις αναδιαρθρώσεις στην εργασία και στην οικονομία με αυτές στην εκπαίδευση. Μέσω του υπουργού Παιδείας Πιερρακάκη, η εξουσία δηλώνει ότι οικοδομεί «το δημόσιο σχολείο το μέλλοντος». Εννοώντας φυσικά ένα σχολείο και ένα μέλλον δυστοπικό, που καμία σχέση δεν θα έχει με τις πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων και της νεολαίας.

Το μαχόμενο εκπαιδευτικό κίνημα χρειάζεται να τις δει στο σύνολό τους, στο συνολικό πλαίσιο των αλλαγών σε παιδεία και εργασία, όχι παρατακτικά, τη μία δίπλα στην άλλη, αλλά ως συνολική παρέμβαση.

Τρεις είναι οι βασικές νομοθετικές πρωτοβουλίες που αφορούν στον τομέα της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης, ενώ αναφορά χρειάζεται να κάνουμε και στο θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων, από τη στιγμή που από 1/1/2025 ξεκίνησαν οι αιτήσεις για την ίδρυση των παραρτημάτων των ιδιωτικών ΑΕΙ. Πριν κάνουμε συγκεκριμένη αναφορά στην καθεμία, εκκινούμε με μια γενική παρατήρηση:

 η δημόσια εκπαίδευση όχι απλά πρέπει να λειτουργεί με κριτήρια ιδιωτικοοικονομικά και αγοράς αλλά πρέπει να βγάζει και η ίδια κέρδος.

Ο Μπαμπινιώτης για το IB στα σχολεία

«Προσωπικά πιστεύω ότι με τέτοιες δήθεν «προχωρημένες» προσεγγίσεις εντυπωσιασμού (ελάχιστα δηλαδή δημόσια σχολεία να μιμηθούν όσα ισχύουν σε λίγα ιδιωτικά σχολεία για διαφορετικούς λόγους και με άλλες προϋποθέσεις) γεννώνται φρούδες ελπίδες και χάνεται πολύτιμος χρόνος από τον πραγματικό σημαντικό στόχο: να ληφθούν γενναία μέτρα για μια καλύτερη ποιοτική εκπαίδευση στα δημόσια σχολεία»

Ο,τι γίνεται για ποιοτική βελτίωση τής Παιδείας μας είναι κατ’ αρχήν θετικό και ευπρόσδεκτο. Προϋπόθεση: να αποτελεί πραγματική βελτίωση και να αφορά στην ποιότητα τής παρεχόμενης εκπαίδευσης. Και φυσικά αναφερόμαστε στην δημόσια εκπαίδευση (γιατί η ιδιωτική έχει διαφορετικά δικά της χαρακτηριστικά).

Με το σκεπτικό αυτό ένα υψηλού επιπέδου πρόγραμμα, που δίνει έμφαση στην θεωρία τής γνώσης και στην πρώιμη επιστημονική κατάρτιση για μαθητές που κατέχουν άριστα την αγγλική γλώσσα, το πρόγραμμα Διεθνούς Απολυτηρίου (International Bacalaureate: IB) επιπέδου Προγράμματος απόκτησης Διπλώματος (Diploma Program: DP) θα αποτελούσε εκπαιδευτική κατάκτηση. Ωστόσο, κατάκτηση για ποιους;

 Πόσοι μαθητές, σε ποια σχολεία, από τι οικογένειες μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις ενός τέτοιου έντονα ανταγωνιστικού και πολύ δαπανηρού αγγλόφωνου προγράμματος αριστείας; Απάντηση: Πολλοί λίγοι έως ελάχιστοι.

Ας θέσουμε, λοιπόν, μερικά καίρια ερωτήματα για να ξέρουμε για τί μιλάμε.

ΕΡΩΤΗΜΑ 1: Ποιος είναι ο σκοπός τού «Διεθνούς Απολυτηρίου επιπέδου Διπλώματος» (IB-DP);

 Να αξιολογείται και να πιστοποιείται από έναν μεγάλο έγκυρο ξένο εκπαιδευτικό Οργανισμό εδρεύοντα στην Γενεύη η εγκυρότητα και ο βαθμός επιτυχίας ενός απολυτηρίου που επιτρέπει σε μαθητές από χώρες όπως η Ελλάδα να εισάγονται, κατ’ επιλογήν πάντα και με δίδακτρα, ως προπτυχιακοί φοιτητές σε μεγάλα και μικρότερα πανεπιστήμια τού εξωτερικού.

Η φοίτηση στο πρόγραμμα αυτό διαρκεί 2 έτη, περιλαμβάνει ειδικά υψηλών απαιτήσεων και εμβάθυνσης μαθήματα, εργασίες, γραπτές και προφορικές εξετάσεις, γίνεται αποκλειστικά στην αγγλική γλώσσα και αφορά στις δύο τελευταίες τάξεις τού Λυκείου (Β΄και Γ΄).