ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ…

Η προσπάθεια του Μιχάλη Χαραλαμπίδη…

Γράφει ο Νίκος Σίμος

Ήταν 13 του Μάρτη του 2000, πριν 25 ακριβώς χρόνια, όταν μέσα από την πολιτική πρωτοβουλία του κορυφαίου ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, αείμνηστου Μιχάλη Χαραλαμπίδη, επιχειρήσαμε να δώσουμε μια πρόταση πολιτικής διεξόδου στον κατήφορο της χώρας που βούλιαζε τότε στα εκσυγχρονιστικά σκάνδαλα και στην επίπλαστη ευμάρεια με δανεικά, που δέκα χρόνια αργότερα τα πληρώσαμε με την δουλεία ενός εκατονταετούς χρεοστασίου

Η «Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση» έρχονταν στο φαύλο πολιτικό σκηνικό της χώρας όχι σαν κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά σαν πολιτικός φορέας αναγέννησης και αλλαγής που επιδίωκε να κινητοποιήσει δημιουργικά τις πολλές δυνατότητες της χώρας και της κοινωνίας της

Επιδίωκε να είναι μια πολιτική πρωτοβουλία με αρχές και σχέδιο εξόδου από τον βάλτο του πολιτικού μεταπρατισμού που για δεκαετίες, με ελάχιστες περιόδους εξαίρεσης, βυθίζονταν η χώρα.

Επιδίωκε να αποτελέσει τον πολιτικό φορέα αφύπνισης και έγερσης μιας κοινωνίας βαθιά διχασμένης και ταυτόχρονα βαθιά απογοητευμένης, αφού η πολιτικοκοινωνική δυναμική της ανατροπής του καθεστώτος της πολιτικομεταπρατικής προχουντικής φαυλότητας – αυτό που στην ουσία «γέννησε» την χούντα του 1967 και χαρακτήριζε την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο – είχε ατονήσει και η πολιτική ζωή της χώρας ξαναζούσε τα παρακμιακά φαινόμενα της κομματοκρατίας, που έβλεπε το κράτος και την εξουσία σαν λάφυρο, θυσιάζοντας τις προοπτικές αυτού του τόπου στην λογική της συναλλαγής και των εξυπηρετήσεων.

Ήταν πάγια πολιτική άποψη του υπογράφοντος αυτές τις γραμμές εκφρασμένη ήδη από την δεκαετία του ’80 ότι μεταπολίτευση στην χώρα δεν υπήρξε κατ’ ουσία ποτέ

Αυτό που το εθελόδουλο πολιτικομεταπρατικό σύστημα ονόμασε «μεταπολίτευση» ήταν η κατ’ ουσία παλινόστηση της προχουντικής φαυλότητας, με τις ίδιες πολιτικές οικογένειες αναβαπτισμένες στο κλίμα της εποχής, αλλά με την ίδια νοοτροπία και τους ίδιους μηχανισμούς που κινητοποιήθηκαν για την ανακατάληψη του κράτους

Την αλλαγή στην «φρουρά» της εθελόδουλης εξουσίας την σηματοδότησε η ουσιαστική και τυπική παράδοση του κράτους στον Καραμανλή από τον στρατηγό της χούντας Γκιζίκη τον Ιούλιο του 1974, αφού είχε προηγηθεί ένα παρασκήνιο συνεννοήσεων με τον «αυτοεξόριστο» αρχηγό της γνωστής προχουντικής ΕΡΕ, των «εθνικοφρόνων» και των παρακρατικών μηχανισμών της, των οποίων η δράση ήταν γνωστή και στον ίδιο

Όλα αυτά πάντα και πάντοτε μακριά, δυστυχώς και διαχρονικά, από την λαϊκή συμμετοχή και έγκριση

Έτσι μετά το επώδυνο «διάλειμμα» της στρατοκρατικής χούντας επιχειρήθηκε η αναβίωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος – από το διάδοχο σχήμα της ΕΡΕ που άλλαξε όνομα σαν κόμμα – ΝΔ το είπαν – όχι όμως και νοοτροπία

ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ - Σαν σήμερα 13 Μαρτίου 2000

ΕΚΔΗΛΩΣΗ - "Είσαι του Ρήγα Φεραίου παιδί!"*

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 13ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ**

"Ο 20ος αιώνας ήταν ένας τραγικός αιώνας για τον ελληνισμό. Η διαδικασία του σχηματισμού του σύγχρονου ελληνικού κράτους - έθνους ήταν από τις πλέον επώδυνες στον κόσμο. Αυτή διήρκεσε πολύ και πήρε τις τραγικές μορφές του ξεριζωμού, των γενοκτονιών και της προσφυγοποίησης. 

Η χώρα συμμετείχε στους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ου αιώνα και βρέθηκε με την πλευρά των νικητών. Στο τέλος όμως αυτών των πολέμων είχε την απώλεια εθνικών χώρων και προέκυπτε ηττημένη.  Οι Έλληνες ήταν οι ηττημένοι νικητές.

Η πρωτόγνωρη πλοκή του εθνικού με το κοινωνικό πρόβλημα, ο χαρακτήρας του κοινωνικού σχηματισμού και του δορυφορικού περιφερειακού κράτους εμπόδισαν όχι μόνο την εθνική, αλλά και την κοινωνική και οικονομική ολοκλήρωση και προκάλεσαν πολλά τραύματα στο κοινωνικό σώμα. 

Το πρώτο μισό του αιώνα κυριαρχήθηκε από το ολοκαύτωμα του Ανατολικού Ελληνισμού.  Την τελική λύση ενός ελληνικού ολοκαυτώματος διάρκειας αιώνων.  Το δεύτερο μισό όμως του αιώνα στην Ελλάδα οι συνθήκες ήταν εξίσου τραγικές, η τραγωδία πήρε τη μορφή ενός αδελφοκτόνου πολέμου.  Αυτός αποτέλεσε τη δεύτερη ρωγμή του αιώνα. 

ΙΔΡΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 13ης ΜΑΡΤΙΟΥ 2000

Ένα κείμενο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη για να βρει η Ελλάδα την Φωνή της

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 13ΗΣ ΜΑΡΤΙΟΥ 2000

Ο εικοστός αιώνας ήταν ένας τραγικός αιώ­νας για τον ελληνισμό. Η διαδικασία του σχηματισμού του σύγχρονου ελληνικού κράτους-έθνους ήταν από τις πλέον επώδυνες στον κόσμο. Αυτή διήρκεσε πολύ και πήρε τις τραγικές μορφές του ξεριζωμού, των γενοκτο­νιών και της προσφυγοποίησης. Η περίοδος αυτή χαρακτηρίσθηκε από τον πρώτο εθνικό διχασμό, την πρώτη ρωγμή του αιώνα.

Η χώρα συμμετείχε στους δύο παγκόσμιους πολέμους του 20ού αιώνα και βρέθηκε με την πλευρά των νικητών. Στο τέλος όμως αυτών των πολέμων είχε την απώλεια εθνικών χώρων και προέκυπτε ηττημένη. Οι Έλληνες ήταν οι ηττημέ­νοι νικητές.

Η πρωτόγνωρη διαπλοκή του εθνικού με το κοινωνικό πρόβλημα, ο χαρακτήρας του κοινωνι­κού σχηματισμού και του δορυφορικού περιφε­ρειακού κράτους εμπόδισαν όχι μόνο την εθνική, αλλά και την κοινωνική και οικονομική ολοκλήρωση και προκάλεσαν πολλά τραύματα στο κοι­νωνικό σώμα.

Το πρώτο μισό του αιώνα κυριαρχήθηκε από το ολοκαύτωμα του Ανατολικού Ελληνισμού. Την τελική λύση ενός ελληνικού ολοκαυτώματος δι­άρκειας αιώνων. Το δεύτερο μισό όμως του αιώ­να στην Ελλάδα οι συνθήκες ήταν εξίσου τραγι­κές, η τραγωδία πήρε τη μορφή ενός αδελφοκτό­νου πολέμου. Αυτός αποτέλεσε τη δεύτερη ρωγμή του αιώνα.

Ποτέ στην ιστορία μας, όσο τα τελευταία χρό­νια, η ελληνική γη, ο χώρος, ο τόπος, το έδαφος, το περιβάλλον, η αρχιτεκτονική, οι άνθρωποι, οι μνή­μες, η εθνική συνείδηση, η ταυτότητα, ο πολιτι­σμός, η δημοκρατία δεν υπέστησαν τις αλλοιώσεις που υπέστησαν την τελευταία πεντηκονταετία. θλιβερή έκφραση η καταστροφή των ελληνικών πόλεων και κύρια της πόλης των Αθηνών και του Αττικού τοπίου.

Πράξη που μπορεί να ονομασθεί έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα, τον παγκό­σμιο πολιτισμό. Ο ελληνισμός, η χώρα, το πρώτο μισό του αιώνα γνώρισε τη βιολογική σφαγή, τη γενοκτονία, αλλά το δεύτερο μισό τη σφαγή του αρχιτεκτονικού, οικιστικού, φυσικού τοπίου, ώστε ο χώρος αυτός να μη μοιάζει Ελλάδα.

Η χώρα, ο ελληνισμός πλήρωσε την παραμονή του στο ΝΑΤΟ πολύ περισσότερο απ' ότι πλήρω­σαν άλλες χώρες και άλλοι λαοί τη συμμετοχή τους στο άλλο Σύμφωνο. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια, ο ιστορικός απολογισμός που πρέπει να αντιμετωπισθεί και να γίνει χωρίς προκαταλή­ψεις και αγκυλώσεις.

Η κοινωνικό-οικονομική δομή της χώρας πήρε τριτοκοσμικές μορφές. Διανύουμε περίοδο παρα­μόρφωσης, ελεφαντίασης, γιγαντισμού-νανισμού του ελληνικού σώματος. Η δημοκρατία δεν ήταν ο κανόνας αλλά ορισμένα διαλείμματα.