Μέρκελ και Τσίπρας, μία φιλία που γεννήθηκε στην κρίση

Μέρκελ και Τσίπρας, μία φιλία που γεννήθηκε στην κρίση

Πώς η Μέρκελ της «συντηρητικής νομενκλατούρας» ενθουσιάστηκε με τον Αλέξη Τσίπρα, για τον οποίο έλεγε ότι «ο μικρός μαθαίνει γρήγορα», και όσα μας υπενθύμισαν τα απομνημονεύματα της.

Βασιλική Σιούτη

Στον Αλέξη Τσίπρα δεν την ενθουσίαζε μόνο η πολιτική στάση του, αλλά έβρισκε ακόμα και το χαμόγελο του «αφοπλιστικό» και τα αγγλικά του καλά, υπερασπίζοντας τον έτσι εκ των υστέρων και απέναντι σε όσους τον λοιδορούσαν. Φωτ.: EUROKINISSI

«ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΜΙΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ μετά από πολύ καιρό», πανηγύριζαν χθες εναπομείναντες υποστηρικτές του Αλέξη Τσίπρα και ο βαριά ταλαιπωρημένος τον τελευταίο χρόνο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση για το βιβλίο με τα απομνημονεύματα της Άνγκελα Μέρκελ, όπου επιβεβαιώνεται αυτό που γνώριζαν όλοι: ότι ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο αγαπημένος της Έλληνας πολιτικός.

Μόνο με εκείνον, από ό,τι λέει για άλλη μια φορά στο βιβλίο της, είχαν αλληλοκατανόηση, ενώ τον Γιώργο Παπανδρέου τον παρουσιάζει σαν να μην ήξερε τι ήθελε και τον Αντώνη Σαμαρά ως απρόθυμο να εφαρμόσει τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις. Για τους άλλους δύο πρωθυπουργούς κάνει κάποια σύντομα και αρνητικά σχόλια, αυστηρά πολιτικά. Για τον Αλέξη Τσίπρα όμως λέει μόνο θετικά λόγια και βγαίνει από το αυστηρό πολιτικό πλαίσιο, μιλώντας και για την πιο φιλική και προσωπική σχέση που ανέπτυξαν.

Ο ΣΥΡΙΖΑ από χθες αισθάνεται δικαίωση: «Προτείνουμε οι σημερινοί κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι του χτες, όσοι δηλαδή επιδίδονται εδώ και χρόνια στην απαξίωση του έργου της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να διαβάσουν με προσοχή όσα γράφει η Γερμανίδα πρώην καγκελάριος» αναφέρουν στην ανακοίνωσή τους, υποστηρίζοντας πως «… η δημοκρατική κοινή γνώμη, που επί χρόνια βομβαρδίζεται από την προπαγάνδα τους, θα πειστεί οριστικά για το ποιος ήταν ο ρόλος του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα στη σωτηρία της χώρας…».

«Ήμουν περίεργη και ενθουσιασμένη, τι είδους προσωπικότητα είχε; Θα τον γνώριζα καλύτερα. Ήταν είκοσι χρόνια νεότερός μου. Μέχρι τότε είχαμε μιλήσει δύο φορές στο τηλέφωνο με διερμηνείς και είχαμε πάει στις Βρυξέλλες. Είχαμε βρεθεί μόνο για λίγο σε δύο συνόδους του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Εκεί τον συμπάθησα, περισσότερα δεν μπορούσα όμως να πω».

Στα απομνημονεύματα της πρώην καγκελάριου που κυκλοφόρησαν χθες, η Ανγκελα Μέρκελ ασχολείται βασικά με την υστεροφημία της και «απολογείται» κυρίως για τις σχέσεις με την Ρωσία και την Κίνα, απαντώντας εμμέσως στη σφοδρή κριτική που της ασκείται για την έλλειψη προετοιμασίας της χώρας της για ό,τι ερχόταν. Ανάμεσα στα άλλα όμως, αφιερώνει και μερικές παραγράφους για τους τρεις Έλληνες πρωθυπουργούς που διαχειρίστηκαν την κρίση.

Το ξεμπρόστιασμα του Αλέξη από την Μέρκελ

& ο ΣΥΡΙΖΑ που μαλλον διάβασε άλλο βιβλίο…

του Νίκου Μελέτη από Το Πρώτο Θέμα

Αν και η πρόσκληση- πρόκληση απευθυνόταν σε όσους «επιδίδονται εδώ κα χρόνια στην απαξίωση του έργου της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ» ,μπήκα στον πειρασμό να ανταποκριθώ στην παραίνεση του γραφείου τύπου του ΣΥΡΙΖΑ «να διαβάσουμε με προσοχή όσα γράφει η Γερμανίδα πρωην Καγκελάριος».

Και προκαταλαμβάνοντας τα συμπεράσματα του αναγνώστη, αναφέρει ότι εκείνοι που συκοφάντησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλ.Τσιπρα «θα διαπιστώσουν ότι τα αποσπάσματα από τα απομνημονεύματα της Άγκελα Μέρκελ, που αφορούν στην Ελλάδα, είναι η εκδίκηση της ιστορίας για τα ψέματα με τα οποία το αντιΣYΡΙΖΑ μέτωπο και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατασυκοφάντησαν τις πολιτικές του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα και την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ..».

Αυτός ήταν ένας λόγος για να ανατρέξω στο συγκεκριμένο απόσπασμα καθως οι κριτικές ήδη στην Γερμανία είναι απογοητευτικές και κάνουν λόγο για 750 σελίδες χωρίς κανένα είδος αυτοκριτικής και απλώς εξωραϊσμού και δικαίωσης όλων των αποφάσεων της. Χωρίς καμιά εξαίρεση.

Μετά από τριπλή τουλάχιστον ανάγνωση του περί Τσίπρα αποσπάσματος φοβήθηκα ότι κάτι λάθος είχε γίνει. Είτε στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν διαβάσει άλλο βιβλίο, είτε πραγμαιτκά με τα όσα τράβηξαν τους τελευταίους μήνες έχουν πάθει μια σοβαρή διαταραχή αντίληψης της πραγματικότητας.

Οι υφολογικές παρατηρήσεις της κ.Μέρκελ για τον «είκοσι χρόνια νεότερο» που της «είχε κάνει καλή εντύπωση» μάλλον δεν ηταν αυτό που θα μπορούσαν να υπερηφανευθούν στον ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό προχώρησα παρακάτω.

Φαντάσθηκα ότι πιθανόν θεωρούσαν ότι η «εκδίκηση» τους ηταν ότι παρά τα όσα είχαν ακουσθεί και γραφτεί η κ.Μέρκελ πιστοποιούσε ότι «μιλούσε καλά αγγλικά..».

Ο Τσίπρας, πράγματι, κέρδισε την αναγνώριση της Μέρκελ!

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ – «εσωτερικού» και «εξωτερικού» – πανηγυρίζει για τα εγκωμιαστικά σχόλια που κάνει η Μέρκελ για τον Τσίπρα στην αυτοβιογραφία της. 

«Δικαιωθήκαμε, κατέρρευσε η αφήγηση του αντισύριζα μετώπου», επαναλαμβάνουν εν χορδαίς και οργάνοις. 

Αλλά γιατί ακριβώς πανηγυρίζουν; Επειδή η άλλοτε αντίπαλός τους αναγνωρίζει τον μέχρι πρότινος ηγέτη τους;

Αυτή, όμως, η αγνώριση ήρθε μετά το τρίτο μνημόνιο, τα 13 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα λιτότητας, τα υπερπλεονάσματα και την οικονομική στασιμότητα επί θητείας τους. 

Ναι, αλλά μαζί με όλα αυτά πετύχαμε και τη διευθέτηση του χρέους (μέχρι το 2032) και την έξοδο από τα μνημόνια, αντιτείνουν. 

Σύμφωνοι, αλλά με τι κόστος για όλους εκείνους που τους έκαναν κυβέρνηση; Ικανοποίησαν ή διέψευσαν τις προσδοκίες τους;

Η αναγνώριση της Μέρκελ προς τον Τσίπρα ήρθε όταν αυτός, και μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, προσχώρησαν στην πολιτική της. Και όχι απλώς προσχώρησαν αλλά έγιναν οι καλύτεροι μαθητές της. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μόνος που κατάφερε να εφαρμόσει πλήρως ένα μνημόνιο, εκεί που οι Σαμαράς, Παπανδρέου απέτυχαν. Εξ ου και η Μέρκελ εκθειάζει τον πρώτο και απαξιώνει τους δεύτερους.

Επενδυτικά σοκ και κουραφέξαλα

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Ο Τσίπρας χθες είπε ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα επενδυτικό σοκ αντίστοιχο της περιόδου Τρικούπη ή Βενιζέλου. Σωστή θέση, πλην όμως κοινότοπη. 

Είναι γνωστό το τεράστιο ετήσιο επενδυτικό χάσμα 10 ποσοστιαίων μονάδων του ΑΕΠ που χωρίζει την ελληνική οικονομία από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. 

Κάποιες μελέτες υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα χρειάζεται 60 δισεκατομμύρια ευρώ σε επιπλέον επενδύσεις για να αρχίσει να συγκλίνει με την Ευρώπη, άλλες τα ανεβάζουν στα 90. 

Από πού όμως θα μπορούσαν να προκύψουν αυτές οι επενδύσεις; 

Τρεις είναι οι πιθανές πηγές: από τις εγχώριες αποταμιεύσεις, από ξένες άμεσες επενδύσεις και από δανεισμό (ιδιωτικό και δημόσιο). Ας τις δούμε μία προς μία.

Πρώτον, η ακαθάριστη εθνική αποταμίευση στην Ελλάδα, η διαφορά δηλαδή ανάμεσα στο εθνικό προϊόν και στη συνολική κατανάλωση είναι η χαμηλότερη στον ανεπτυγμένο κόσμο, γύρω στο 10% του ΑΕΠ, ενώ ο ευρωπαϊκός μ.ο. πλησιάζει το 28%. 

Η δε καθαρή αποταμίευση είναι αρνητική (-3,1% του ΑΕΠ το 2022), δηλαδή δεν αρκεί να αποσβέσει ούτε το πάγιο κεφάλαιο που καταναλώθηκε σε έναν παραγωγικό κύκλο. 

Ο λόγος είναι απλός: το μεγάλο και διαχρονικό εμπορικό έλλειμμα της χώρας, που αντανακλά τη χαμηλή διεθνή ανταγωνιστικότητά της. Άρα, εγχώρια αποταμίεση δεν υπάρχει.

Αποχαιρετισμός στον ΣΥΡΙΖΑ, το μέλλον στον «πατροκτόνο»

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Μέχρι εδώ μπόρεσε, μέχρι εδώ έφτασε. Κανείς δεν πρέπει να περιμένει από αυτόν τον οργανισμό να ανασυγκροτηθεί, να ανασυνταχθεί, να αναγεννηθεί. Οι γραμμές που απομένουν δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον πια πέρα από την ποιότητα της πράξης τέλους.

Τα ζωτικά του όργανα –τα στηρίγματά του στην κοινωνία– έχουν καταρρεύσει. Οι παλιοί φίλοι το μόνο που αισθάνονται είναι θλίψη για την απώλειά του. Οπως συμβαίνει για κάθε απώλεια, για κάθε πένθος.

Δεν τα κατάφερε, διότι, στην προσπάθειά του να προσαρμοστεί στα δεδομένα της σύγχρονης ολιγαρχίας, μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.

Εχοντας τις ρίζες του στον Συνασπισμό της Αριστεράς και της Προόδου με επικεφαλής ένα νέο πρόσωπο, την ελπιδοφόρα τότε Μαρία Δαμανάκη, δυσκολεύτηκε πολύ να σταθεί στα δυο του πόδια και να περπατήσει. Απέτυχε το πείραμα και χρειάστηκε προσωπικότητες σαν το Νίκο Κωνσταντόπουλο και τον Αλέκο Αλαβάνο να ξαναβρεί έναν βηματισμό, που απλώς θα οδηγούσε στο νέο. Ηρθε αυτό με την ανάδειξη του Αλέξη Τσίπρα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ (πια) και τη στήριξη από πρόσωπα εντός αλλά και εκτός κόμματος ευρέος βεληνεκούς με πολιτικές και πολιτιστικές περγαμηνές.

Ενα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας τον εμπιστεύτηκε και τον ανέδειξε στην πρωθυπουργία, επειδή υποσχέθηκε τη σύγκρουση με εκείνους που βύθισαν τη χώρα στην απελπισία. Οταν επέλεξε την υποταγή στο πραξικόπημα (όπως ο ίδιος το είχε τότε χαρακτηρίσει) των Βρυξελλών, ακύρωσε την αποστολή του. Δεν είχε να διεκδικήσει τίποτα πια από κανέναν και για κανέναν. Γι’ αυτό τον λόγο και δεν ανέκτησε έκτοτε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος κι ας είχε απέναντί του έναν Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος διέλυε τη δημοκρατία με γνώμονα τη διεύρυνση της δικής του παντοκρατορίας και προς διευκόλυνση των άνομων συμφερόντων της ολιγαρχίας, η οποία πλουτίζει και σε βάρος της κυριαρχίας ή και ακεραιότητας της χώρας (μπροστά μας είναι αυτά, θα τα δούμε).

«Συγγνώμη σου ζητώ συγχώρεσέ με, μετάνιωσα πικρά το ομολογώ»

Αντιγράφω από τη Μπάμπουσκα στο Documento:

«Συγγνώμη σου ζητώ συγχώρεσέ με, μετάνιωσα πικρά το ομολογώ». Όταν ο Αλέκος Σακελάριος έγραφε τους ερωτικούς στίχους , δεν μπορούσε να φανταστεί πως κάλλιστα θα μπορούσαν να συνοδεύσουν αυτό που πλέον φαίνεται ως πολιτική επιθεώρηση για τον Αλέξη Τσίπρα. Αν θελήσει να βάλει και τίτλο κάποιος, νομίζω θα ταίριαζε «το παιδί της αμαρτίας».

Αν εξαιρέσουμε κάποιες εμφανίσεις του πρώην πρωθυπουργού, χωρίς αντίκτυπο στη χώρα , που όμως στενός του συνεργάτης επιμένει ότι αποτελούν πολιτική παρέμβαση στη διεθνή σκηνή, κάθε άλλη εγχώρια εμφάνιση Τσίπρα, είναι η ώρα της συγγνώμης.

Παιδί της αμαρτίας ο Αλέξης Τσίπρας απ ό,τι φαίνεται, αφού ζήτησε συγγνώμη στο Συνέδριο της Καθημερινής για τη Novartis και τις τηλεοπτικές άδειες, πέρασε σε δεύτερο στάδιο, που φαντάζομαι αποτελεί το κατά Δάντη Αλιγκέρι , «Καθαρτήριο».

Συναντά κατά μόνας όσους εμφανίστηκαν ως ενεχόμενοι με το σκάνδαλο Novartis και αυτομαστιγώνεται μπροστά τους δηλώνοντας μετάνοια και ζητώντας συγχώρεση. Επειδή όμως το Purgatorio απαιτεί ταπείνωση και βασανιστήρια, τόσο η συνάντηση όσο και η συγγνώμη δημοσιοποιούνται στο πλήθος, ως στάδιο του αυτοεξευτελισμού που θα φέρει την κάθαρση.

Η συνάντηση με τον Ευάγγελο Βενιζέλο τον μεγαλοπρεπή, η οποία δημοσιοποιήθηκε, αποτελεί κορυφαίο συμβολισμό πολιτικής αλλά και απόγνωσης. Φυσικά σε απόγνωση δεν είναι ο Βενιζέλος, ο οποίος δεν βρέθηκε σε τέτοια κατάσταση ούτε όταν τον έβριζε το ελληνικό σύμπαν και ο Αλέξης Τσίπρας απειλούσε ότι θα τον βάλει φυλακή.

Επειδή δεν έχω κάποια πληροφορία ότι ο Τσίπρας πρόκειται να μονάσει και ως εκ τούτου ζητά συγγνώμες από αδικημένους και μη, πρέπει να δοθεί άλλη ερμηνεία. Σε κάθε περίπτωση απ ό,τι φαίνεται η κατάστασή του είναι σοβαρή και ο σκοπός ιερός. Θεωρεί ότι είναι προτιμότερο από το απαντήσει στο ερώτημα «ποιανού απαίτηση ήταν να παραπεμφθούν όλοι στην υπόθεση Novartis και όχι οι εμφανώς ενεχόμενοι», να καταφύγει στο αίτημα της συγχώρεσης, το οποίο ως γνωστόν, δίνεται με τον αιτούντα σε συγκεκριμένη στάση. Μετά την μετάνοια , μάλλον περιμένει και κάποιου είδους ευλογία.

Πώς έφαγε τον Κασσελάκη η «φρουρά» του Τσίπρα, ξεπερνώντας τα «θεσμικά εμπόδια»

Η «ΦΡΟΥΡΑ» ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

αποφάσισε ότι το ανώτερο όργανο του κόμματος, η Κεντρική Επιτροπή, και όχι το ανώτατο όργανο, που είναι το Συνέδριο, είναι ο «αυθεντικός ερμηνευτής του Καταστατικού και στην ανακοίνωσή της η Πολιτική Γραμματεία αναφέρει ότι "το ζήτημα αυτό είναι λήξαν"». Τα στελέχη που υποστηρίζουν τον Κασσελάκη, όμως, καταγγέλλουν εκλογική παρωδία, φράξιες και πραξικοπιματικές ενέργειες, ενώ καθηγητές της Νομικής μιλούν για θεσμική γελοιότητα και προβληματικές καταστάσεις.

 Τι ακριβώς συνέβη;

ΚΛΙΚ στην φωτογραφία ή ΕΔΩ για να διαβάσετε όλη τη δημοσίευση..

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Πότε χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα και η συντροφικότητα;

Γιώργος Τασιόπουλος 

ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ!!!

Πότε χάθηκε το ηθικό πλεονέκτημα και η συντροφικότητα;

Μήπως το ηθικό πλεονέκτημα χάθηκε τότε που ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας πήρε αυτό το βροντερό «ΟΧΙ» του λαού και το μετέτρεψε σε ένα ταπεινωτικό «ΝΑΙ», φέρνοντας ένα 3ο μνημόνιο;

Μήπως η συντροφικότητα χάθηκε όταν ο Παναγιώτης Λαφαζάνης  Παναγιώτης Λαφαζάνης 

διαμαρτυρόταν καταγγέλοντας προς τον Αλέξη Τσίπρα:

" ...- Γιατί ως κυβέρνηση έστελνες, Αλέξη, χωρίς έλεος τα ΜΑΤ και το αμαρτωλό Τμήμα «Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος» να χτυπούν αδίστακτα και να μαγνητοσκοπούν παράνομα τους πρώην συντρόφους σου που μάχονταν για να σώσουν πρώτες κατοικίες.

- Γιατί σε εμένα προσωπικά προχώρησες με δική σου εντολή και κάλυψη σε σειρά δικαστικών διώξεων, με τον μισό Ποινικό Κώδικα σε βάρος μου, για τη συμμετοχή μου στους αγώνες για την πρώτη κατοικία, δικαστικές διώξεις από τις οποίες ακόμα δεν έχω ξεμπλέξει, έχοντας καταστεί οιονεί κατηγορούμενος.

- Γιατί εσύ, επίσης, Αλέξη, μαζί με τον Σταύρο Κοντονή, που τώρα διέγραψες, μετέφερες τους πλειστηριασμούς από τα Ειρηνοδικεία, για να τους στεγανοποιήσεις από τους αγώνες και από την κοινή θέα, στα σκοτεινά απροσπέλαστα δώματα των Συμβολαιογραφείων για να διεξάγονται αδιαφανώς με ηλεκτρονικό τρόπο.

- Γιατί εσύ, ακόμα, μαζί με τον Σταύρο Κοντονή, μετέτρεψες σε ιδιώνυμο αδίκημα τον αγώνα για την προστασία της πρώτης κατοικίας, το οποίο έκτοτε υφίστατο αυτεπάγγελτη δίωξη και έναν χρόνο φυλάκιση..."

Και το τελευταίο ερώτημα προς τον  Αλέξη Τσίπρα που φαίνεται να κινεί τα νήματα της αυτοδιάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την ανασυγκρότηση της συστημικής "Αριστεράς".

Θα μπορούσε να είχε γίνει πρωθυπουργός αν δεν ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτόν επικεφαλής απέναντι στον ΓΑΠ; 

ΘΥΜΑΤΑΙ τις δηλώσεις του, δικές του είναι:

"■ «Θα σκίσω το μνημόνιο μόλις εκλεγώ. Θα σκίσουμε τα μνημόνια μέρα μεσημέρι. Το μνημόνιο τελειώνει την πρώτη μέρα της κυβέρνησης της Αριστεράς».

■ «Στις 20 Σεπτέμβρη τούς τελειώνουμε ή μας τελειώνουν. Φεύγω με τη βεβαιότητα: τους τελειώσαμε».

Πώς τώρα κάνει δείπνα με τον ΓΑΠ (φωτογραφία ) και συνεχίζει να ονειρεύεται εξουσία σε μια χώρα πτωχευμένη, προτεκτοράτο και με δική του ευθύνη με αυτούς που σωστά αποκαλούσε κάποτε "Εφιάλτες" του λαού μας;

Η απονομιμοποίηση των ηγεσιών του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε σήμερα. 

Έγινε στα μάτια του λαού από τότε που οι διαρκείς συμβιβασμοί στην ανάγκη των ηγετικών στελεχών του για εξουσία κατέστησαν το κόμμα τους συστημικό δίπλα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Το ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ   και η ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟΤΗΤΑ δυστυχώς έχει χαθεί από καιρό.

https://www.in.gr/2023/10/22/politics/politiki-grammateia/mystikos-deipnos-sto-strasvourgo-gia-aleksi-tsipra-kai-giorgo-papandreou/

ΠΗΓΗ: Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ζωρζέτα Λάλη, Η σωστή επιλογή του αντιμνημονιακού Αλέξη!

Κρίτων Βασιλικόπουλος

Σύμφωνα με το βιογραφικό της από τη σελίδα του...ΕΛΙΑΜΕΠ, η κυρία «εργάστηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ( 1981-2016) σε διάφορες Διευθυντικές θέσεις και το 2011-2015 ήταν υπεύθυνη για το γραφείο της Αθήνας της Τask Force for Greece».

Δηλαδή, όταν εμείς τρώγαμε δακρυγόνα στο Σύνταγμα, η κυρία κουβάλαγε την τσάντα του Ράιχενμπαχ.

Ενώ επί σημιτικού «εκσυγχρονισμού« υπήρξε  Πρόεδρος(2001-2004) και ΔΣ (2003-2004) της Κτηματολόγιο ΑΕ.

Αριστερά, όχι αστεία...

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/R7XepxHQzxkxSpNq/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Έργα και ημέρες πρακτόρων από την "αριστερή" πτέρυγα του πολιτικού προσωπικού του Ευρώ Ατλαντικού άξονα το 2015

 

ΒΑΣΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ: 

1. ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΑΠΟΙΚΙΑΣ ΧΡΕΟΥΣ-ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΑΞΟΝΑ ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ &

 2. ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΑΡΙΣΤΕΡΑ", ΚΑΘΕ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟΥ ΜΕ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ!

 Από #Νέος_Θερσίτης, [7/7/2024 5:20 μμ]

 «Μα, τι πάει και θυμάται κι αυτός ο Πούτιν για την Ελλάδα;

(… και μαζί, τι πάει και θυμίζει και σε μας!)

Έβλεπα πιο προσεκτικά τη συνέντευξη του Вλανтιμiр Поύтiν μετά τη Διάσκεψη Κορυφής του Οργανισμού της Σαγκάης,

στις 4 Ιούλη 2024, με αφορμή ερώτηση περί της προοπτικής ενιαίου νομίσματος Ρωσίας-Λευκορωσίας:

“Θα προχωρήσουμε με προσεκτικά βήματα στην οικονομική ολοκλήρωση με την Λευκορωσία με βάση και τη διεθνή, θετική κι αρνητική εμπειρία.

…Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ξέρετε, όταν δημιουργήθηκε το ενιαίο νόμισμα, πολλές χώρες με αδύναμες οικονομίες υπέφεραν, επειδή δεν είναι δυνατόν να ρυθμιστεί τίποτα με βάση τον πληθωρισμό, επειδή τα πάντα είναι συνδεδεμένα με το ευρώ.

Δεν υπάρχει δραχμή, φέρ' ειπείν, και η Ελλάδα δεν μπορούσε να ρυθμίσει τις εσωτερικές οικονομικές της διαδικασίες με τη βοήθεια του εθνικού της νομίσματος…»

👉 Η αλήθεια είναι ότι ο Πούτιν το πρώτο εξάμηνο του 2015 έζησε από πολύ κοντά και πολύ ενεργά την “ελληνική κρίση χρέους” προσπαθώντας πραγματικά και ειλικρινά να βοηθήσει την Ελλάδα “να τα βγάλει πέρα” με την Τρόικα!

Στο τέλος, έπαθε όμως κι αυτός … “Τσίπρα” -όπως κι ο Ελληνικός λαός!

Έμειναν όμως, απ’ αυτή την εποχή κάποιες ιστορίες που θα διηγηθώ παρακάτω

(😉 Α, και για να μην έχουμε … διαψεύσεις, να θυμίσω ότι για ΟΛΑ αυτά υπάρχουν ΚΑΙ μάρτυρες ΚΑΙ ντοκουμέντα κι αλληλογραφία ΚΑΙ ηχογραφημένα πρακτικά!)

Έρχονται σε λίγο: "Ινστιτούτο Α. Τσίπρα" και "βραβείο των Πρεσπών"

Ρούντι Ρινάλντι 

Ο Α. Τσίπρας έχοντας "εκλεγεί" (διάβαζε διοριστεί) Πρόεδρος της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δυτικά Βαλκάνια, ετοιμάζει την "πρώτη" εμφάνιση του Ινστιτούτου  που ίδρυσε και  φέρει το όνομά του (καθότι είναι "Ιμαλάια της πολιτικής σκέψης" ο ίδιος). 

Η πρώτη λοιπόν πρωτοβουλία του "Ινστιτούτου" θα είναι η Διεθνής Διάσκεψη για την Ειρήνη και τη Βιώσιμη Ανάπτυξη που θα γίνει στην Αθήνα στις 18-19 Ιουνίου, με αφορμή την συμπλήρωση των 6 χρόνων από την υπογραφή της Συμφωνίας των Πρεσπών. Μάλιστα το Ινστιτούτο θα καθιερώσει και το "Βραβείο των Πρεσπών" που θα απονέμεται σε διεθνείς προσωπικότητες. 

Το πρώτο βραβείο θα δοθεί στον ειδικό απεσταλμένο του γγ του ΟΗΕ για το ονοματολογικό, αμερικανό, Μάθιου Νίμιτς.

Αναρωτιέμαι ποιοι έχουν σειρά για αυτό το Βραβείο των Πρεσπών.

Δεν έχουν τσίπα και δεν ντρέπονται καθόλου. Μάλιστα δηλώνουν προς όλα τα Δυτικά αφεντικά ότι "νοιώθουν υπερήφανοι για την συμφωνία των Πρεσπών" (όλες οι Συριζικές και μετασυριζικές πτέρυγες...)

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/MtwqXDh9ce4M8SUk/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ο Τσίπρας με τη Ντόρα στο Κόσοβο. Κατρακύλα χωρίς τέλος…

Ένα επικίνδυνο βήμα προς κλιμάκωση της σύγκρουσης ΝΑΤΟ και Ρωσίας στα Βαλκάνια σε μια προσπάθεια να αποσπασθεί βιαίως το Βελιγράδι από οποιαδήποτε επιρροή της Μόσχας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο άνθρωπος ξεπούλησε και ξευτέλισε τη χώρα του, την ελληνική (και παγκόσμια) αριστερά και τους ψηφοφόρους του, που, κατά 63%ψήφισαν κατά των Μνημονίων για να δουν σε μια εβδομάδα τον Πρωθυπουργό τους να κάνει τα αντίθετα από όσα τους ζήτησε ο ίδιος να ψηφίσουν. Στη συνέχεια, ως κυβέρνηση, έδωσε όλα όσα του ζητούσαν οι πιστωτές στην οικονομική πολιτική, οι Αμερικανοί και το Ισραήλ του Νετανιάχου στην εξωτερική και αμυντική πολιτική, ενώ δεν διανοήθηκε καν να έρθει σε σύγκρουση με την εγχώρια ολιγαρχία. Στο τέλος, και μετά από δύο εκλογικές ήττες, έδωσε το κόμμα του σε έναν άνθρωπο της Goldman Sachs και του CSIS (CIA, Πεντάγωνο και αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες) να το διευθύνουν απευθείας οι Αμερικανοί!

Στη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας του ο Τσίπρας έγινε μια συνεπής δύναμη προώθησης των αμερικανικών και ισραηλινών συμφερόντων, νομίζοντας ανοήτως ότι θα εξασφαλίσει έτσι τη μονιμότητα στου Μαξίμου.

Με υπουργό Εξωτερικών τον Νίκο Κοτζιά που, από φαν της Αν. Γερμανίας και του σοβιετικού «σοσιαλισμού» μετετράπη σε έναν από τους πλέον φιλοϊσραηλινούς και φιλοαμερικανούς υπουργούς της Ελλάδας, με το ελληνικό «βαθύ κράτος» στα χέρια ανθρώπων εξαρτημένων από ξένες δυνάμεις, ο Τσίπρας έκανε ότι μπορούσε για να λύσει τρία μεγάλα προβλήματα των Αμερικανών:
Συμφώνησε στη σύγκλιση διάσκεψης στη Γενεύη με σκοπό να «λύσει» το Κυπριακό, δηλαδή να διαλύσει το κυπριακό κράτος με μια παραλλαγή του απορριφθέντος στο δημοψήφισμα του 2004 σχεδίου Ανάν, παρακάμπτοντας την υποχρέωση δημοψηφίσματος για την έγκριση της λύσης. Στο Κυπριακό δεν τα κατάφερε, δόξα νάχει ο Ερντογάν, στο Μακεδονικό όμως πέτυχε να «λύσει» το πρόβλημα υπογράφοντας τη σχετική συμφωνία με τα Σκόπια και επιτρέποντας έτσι την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ και την περαιτέρω περικύκλωση της Σερβίας και της Ρωσίας από την Ατλαντική Συμμαχία.

Έχουμε αναπτύξει αλλού λεπτομερώς την άποψή μας για αυτή τη συμφωνία αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Ακόμα κι αν θεωρήσουμε ότι η συμφωνία ήταν η καλύτερη δυνατή, ερχόταν σε έντονη σύγκρουση με τις πεποιθήσεις της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, περιλαμβανομένων και των ψηφοφόρων της ίδιας της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίζοντας και μάλιστα ετσιθελικά τη συμφωνία ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με το εθνικό φρόνημα μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, αυτό ακριβώς που τους οδήγησε στη μετεωρική άνοδο και στην εξουσία, ως εκφραστές ενός κατεξοχήν εθνικού αιτήματος: της κατάργησης των αποικιακών μνημονίων.

Για να περάσει ο Τσίπρας τη συμφωνία από τη Βουλή οργάνωσε μάλιστα μια άθλια «κοπτοραπτική» κομμάτων, που θύμισε την Αποστασία του Μητσοτάκη το 1965 (που και αυτή είχε επίσης οργανωθεί από τους Αμερικανούς όχι για το Μακεδονικό, αλλά για το Κυπριακό, αφού χρειάζονταν χρόνο για να προετοιμάσουν τη χούντα του 1967, απαραίτητη για όσα έκαναν το 1974). Για να εξυπηρετήσει τους Αμερικανούς ήρθε έτσι σε μετωπική σύγκρουση όχι μόνο με το ελληνικό εθνικό φρόνημα, αλλά και με το δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων πολιτών και ιδιαίτερα της Αριστεράς, επιβάλλοντάς τους με το έτσι θέλω ότι ο ίδιος και το κόμμα του (δηλαδή ο Κοτζιάς και οι Αμερικανοί θεωρούσαν σωστό).

Φταίει ο Κασσελάκης για την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ;

ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

Το ερώτημα είναι πώς ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και αν έχει την παραμικρή ελπίδα να επαναλάβει το “θαύμα”, με τον Τσίπρα, τον Κασσελάκη ή κάποιον άλλο. Πρώτον, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, επειδή μετά την πτώση της ΕΣΣΔ ο “κομμουνιστικός κίνδυνος” κατάρρευσε ως πιθανό μέλλον της Ευρώπης. Το διεθνές πολιτικό πλαίσιο που υπερκαθορίζει τις τοπικές εξελίξεις, ήταν ευνοϊκό. Δεύτερον, η ηγεσία Κύρκου στο ΚΚΕ Εσωτερικού ήταν επιπρόσθετο ευνοϊκό δεδομένο.


Ο κύκλος έκλεισε όταν διαδέχθηκε τον Αλαβάνο ο Τσίπρας, ένας νέος που μύριζε ακριβή κολόνια και όχι μπαρούτι. Και όπου, όπως μου είπε ο ίδιος ο Κύρκος (είχαμε κάποια οικογενειακή σχέση) «αυτό το παιδί τρέχει μόνο όταν υπάρχει τηλεόραση», καίριος χαρακτηρισμός για το ένστικτο (αυτο)προβολής του τότε μελλοντικού αρχηγού. Ο κόσμος ένιωθε ότι κινδύνευε από την ασυδοσία και αλαζονεία των αστικών κομμάτων (όπως τώρα) και όχι από το ΚΚΕ Εσωτερικού ή τον ΣΥΡΙΖΑ.


Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα έκανε σαφές, με τις Πρέσπες, ότι δεν ήταν απλώς ανώδυνος, αλλά μπορούσε να εξυπηρετήσει το καθεστώς, αναλαμβάνοντας ρίσκα που τα αστικά κόμματα διστάζουν να αναλάβουν. Οι Πρέσπες “πλαισιώθηκαν” από την καταστροφή με την πυρκαγιά στο Μάτι, τις δεκάδες θύματα και την ακόλουθη αποποίηση ευθυνών. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκλεισε με την κωλοτούμπα στο Δημοψήφισμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα δεν έπεσε επειδή συγκρούστηκε με τις κατεστημένες και διεφθαρμένες αστικές δυνάμεις, αλλά επειδή αποδείχθηκε ίδιος με αυτές και χειρότερος. Σήμερα έχουν προστεθεί νότες κωμικοτραγικές και σήψης.

Αμερικανοί, Τσίπρας, Κασσελάκης και … παρένθετες μητέρες

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

8 Σεπτεμβρίου 2023

Τις προάλλες μιλούσα με γνωστό μου, διακηρυγμένο οπαδό της ΝΔ. Μου εξηγούσε ότι ο τόπος χρειάζεται μια ισχυρή αντιπολίτευση. «Κι εγώ τη θέλω», μου είπε, «για να ελέγχουν τους δικούς μου από τον κακό τους εαυτό!»

«Και λοιπόν;» τον ρώτησα, κάπως παραξενεμένος από την εισαγωγή του. «Ε», μου λέει, «λέω να πάω την Κυριακή, να ψηφίσω Κασσελάκη για να γίνει πιο δυνατός ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ορίστε σε ποιο περαιτέρω χάος οδηγεί την αριστερά και την πολιτική ζωή της χώρας (αν δηλαδή υπάρχει τίποτα από αυτά τα δύο) η δήθεν δημοκρατική «αμερικανιά» της «εκλογής από τη βάση», σε συνδυασμό με την απουσία σοβαρότητας και οποιασδήποτε ηθικής και ιδεολογικής δέσμευσης σε μερίδα τουλάχιστο της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλο ένα σύμπτωμα της αξιοθρήνητης κατάστασης που βρίσκεται ο δημόσιος βίος της χώρας.

Κάθε μέρα που περνάει έρχονται και καινούρια στοιχεία στο φως γύρω από την εξωφρενική υπόθεση της διεκδίκησης της ηγεσίας του δεύτερου ελληνικού κόμματος από έναν εξ ΗΠΑ ορμώμενο εφοπλιστή που δεν ήταν ούτε καν μέλος του πριν από μερικές μέρες και δεν έχει καμία «ορατή» σχέση με την αριστερά και τις ιδέες της.

Πριν όμως αναφερθώ σε μερικές από αυτές που εκτιμώ ως πολύ σημαντικές, νοιώθω την ανάγκη να απευθύνω ένα ερώτημα στα 30 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ που, με επικεφαλής τον Πολάκη και τον γνωστό και ως «εξάδερφο» του Αρχηγού, τον Γιώργο Τσίπρα, υπέγραψαν υπέρ της υποψηφιότητας Κασσελάκη. Το ίδιο ερώτημα απευθύνω βέβαια και στον Αλέξη Τσίπρα που έβαλε τον Κασσελάκη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας και τώρα υποδύεται τον Βούδα, παρά τα σοβαρότατα ζητήματα που απειλούν την ενότητα του κόμματός του αλλά και τα σοβαρότατα ερωτήματα που έχουν τεθεί αναφορικά με την «προϋπηρεσία» στη Goldman Sachs και σε πολεμοχαρές ινστιτούτο που συνδέεται με το αμερικανικό στρατιωτικο-βιομηχανικό σύμπλεγμα και τις ιδέες εν τέλει του κ. Κασσελάκη.

Οι πολιτικοί ηγέτες δεν είναι μόνο για τα εύκολα και για τα χειροκροτήματα, δεν είναι μόνο για τον εαυτούλη τους. Έχουν και ευθύνες απέναντι στους ανθρώπους που τους υποστήριξαν ελπίζοντας ότι θα καταφέρουν κι αυτοί να τους στηρίξουν και να τους προστατεύσουν.

Σπάνε ταμπού δεκαετιών

2016 και ο Παπαχελάς στην Καθημερινή δοξάζει τον Τσίπρα! 
Πώς θα μπορούσε ο Μητσοτάκης σήμερα να ηγεμονεύει χωρίς το διασυρμό της "αριστεράς" από τον Τσίπρα 

Απολαύστε τον....

Γερομοριάς 

Αλέξης Παπαχελάς - 25.09.2016 

Κ​​άτι καλό συμβαίνει αυτή την περίοδο στη χώρα.

 Καίγονται με θεαματικό και ραγδαίο τρόπο ταμπού και στερεότυπα που κυριάρχησαν στο ελληνικό μεταπολιτευτικό μυαλό.

 Ποιος ακριβώς θα ξαναμιλήσει εναντίον μιας μεγάλης ιδιωτικοποίησης μετά τα όσα έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες; Ελληνικό, Cosco, περιφερειακά αεροδρόμια συνιστούν μια μεγάλη αλλαγή στη χώρα. 

Τα συμφώνησε –τελικά– και τα ψήφισε μια αριστερή κυβέρνηση.

 Με κλάματα, μετάνοιες και ξόρκια. Το έκανε όμως. Υπάρχει αβεβαιότητα για το αν θα μπορέσει να τα υλοποιήσει στο τέλος. Και οι φωνασκίες, η ροπή προς το «νταραβέρι» και η ανεπάρκεια ορισμένων υπουργών θολώνουν, αν δεν εξανεμίζουν, το μήνυμα που θα έπρεπε όλα αυτά να δίνουν προς τα έξω.

Ο πρωθυπουργός ακολουθεί, όμως, το «μοντέλο Σαμαρά».

 Επιδιώκει την προσωπική επαφή με τους επενδυτές και τους διαβεβαιώνει ότι «είναι προσωπικά διαθέσιμος για ό,τι χρειαστεί».

Όταν ο Αλέξης αγωνιζόταν κατά των ΗΠΑ… 2015-2023

Γιατί η προσφορά Τσίπρα δεν ήταν μόνο απέναντι στους δανειστές, δεν απομυθοποίησε πολιτικά και ηθικά την αριστερά βάζοντας την υπογραφή στο περισσότερο σκληρό μνημόνιο. 

Προσπάθησε να αποκαταστήσει και αποκαθάρει στα μάτια του Ελληνικού λαού τον ηγεμόνα του καπιταλιστικού στερεώματος την κινητήριο δύναμη του ιμπεριαλιστικού άξονα τις ΗΠΑ 

ΓΕΡΟΜΟΡΙΆΣ 

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ

ΠΗΓΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ


Σκηνή πρώτη. 19 Νοεμβρίου 1999. Ο Αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον επισκέπτεται επίσημα την Ελλάδα. Το Secret Service δεν θέλει την επίσκεψη γιατί θεωρεί τη χώρα μας επικίνδυνη και διατυπώνει επίσημα την εκτίμηση ότι δεν μπορεί να διασφαλίσει την προστασία του προέδρου. Ο Κλίντον έρχεται και καθώς φτάνει στο Προεδρικό Μέγαρο η Αθήνα έχει γεμίσει καπνούς και χημικά, καθώς στους δρόμους εκτυλίσσονται σκληρές συγκρούσεις της αστυνομίας με τους διαδηλωτές. Πρωταγωνιστικό ρόλο έχει ένας σχετικά άγνωστος τότε νεολαίος, ο Αλέξης Τσίπρας που ήταν γραμματέας της νεολαίας του Συνασπισμού.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος εκφωνεί έναν ιστορικό λόγο για τα ελληνικά εθνικά ζητήματα, ο οποίος εκτόξευσε τη δημοφιλία του εδώ, αλλά σόκαρε τους προσκεκλημένους του οι οποίοι περίμεναν, καθισμένοι στο μεγάλο τραπέζι σε σχήμα Π του Μεγάρου, κάποιες φιλοφρονήσεις.


Σκηνή δεύτερη. Αργά το βράδυ, μετά το επίσημο δείπνο, μια παρέα Αμερικανών αξιωματούχων πίνει ένα ποτό στην ταράτσα του ξενοδοχείου InterContinental. Ανάμεσά τους ο Τόνι Μπλίνκεν, σημερινός υπουργός Εξωτερικών και τότε υπεύθυνος για την Ελλάδα και την περιοχή στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας. Σύμφωνα με αξιόπιστες μαρτυρίες, κεντρικό θέμα συζήτησης ήταν τα επεισόδια αλλά και ο λόγος του Έλληνα Προέδρου. Και τα δύο τους είχαν σοκάρει. Ο Κλίντον ακόμη και σήμερα διηγείται την εμπειρία στο ελληνικό Προεδρικό σαν κάτι πρωτόγνωρο…


Σκηνή τρίτη. 20 Νοεμβρίου 1999. Την επόμενη ημέρα ο Κλίντον εκφωνεί την ομιλία με την οποία, για πρώτη φορά, ζητάει συγγνώμη για τη στήριξη στη δικτατορία και τον χειρισμό της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο το 1974. Ανεβαίνοντας τις σκάλες του Air Force One σταματάει και ρωτάει τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα, Νικ Μπερνς: «Υπάρχει πολύς θυμός εδώ. Λες όμως να τους έπεισα;».

Οι ιδεοληψίες αλλάζουν πιο δύσκολα από τις ηγεσίες…

Δρόσος Διονύσης

Μετά την εκλογική συντριβή, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε παγιδευμένος σε έναν διπλό δεσμό: κόμμα κατ’ εξοχήν ταυτισμένο με τον αρχηγό του, είτε θα έπρεπε να συνεχίσει με την ίδια απαξιωμένη και εξουδετερωμένη ηγεσία, είτε να απωλέσει αυτό που απετέλεσε το σημαντικότερο όπλο του μέχρι πρόσφατα, το επικοινωνιακό χάρισμα του αρχηγού του. Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πρόσωπο του διαδόχου, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από αυτό ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνεται. Με ή χωρίς Τσίπρα, το κόμμα αυτό δεν διαθέτει γείωση στην κοινωνία.

Δεν έχει ρίζες ούτε στα συνδικάτα, ούτε στους φοιτητές, ούτε στην τοπική αυτοδιοίκηση. Είναι στον πυρήνα του ένας αστερισμός από μια μικρή κομματική γραφειοκρατία, πλαισιωμένη από απομεινάρια παλιότερων κομμάτων, οργανώσεων και ακτιβιστικών μονοθεματικών κινήσεων και από διανοουμένους, πανεπιστημιακούς και μη. Άξιοι και έντιμοι άνθρωποι οι περισσότεροι και υψηλότερου μορφωτικού επιπέδου από τον ίδιον τον Τσίπρα, αλλά κατά μέσον όρο μεγαλύτερης ηλικίας από αυτόν και οπωσδήποτε με βιώματα και ιδεολογικές προσηλώσεις, αλλά και οικονομικές δυνατότητες πολύ απομακρυσμένες από εκείνες του μέσου εργαζόμενου.

Οι σεισμικές δονήσεις της μεγάλης ηθικής, οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης που πλήττει την κοινωνία μας, πάνω από μια δεκαετία, κρίση που επέφερε τον αναδασμό του πολιτικού τοπίου, με κύριο θύμα το ΠΑΣΟΚ, εκτόξευσε αυτό το πολυτασικό συνονθύλευμα του 3% στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κατόπιν της κυβέρνησης. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα…

Όμως, το πλήθος των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που βρήκαν εκεί νέα στέγη, δεν αφομοιώθηκαν, αντιμετωπίστηκαν με δυσπιστία και ξενοφοβία από τον πυρήνα των παλαιών, οι οποίοι μάλλον αδυνατώντας να κατανοήσουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της ραγδαίας μεταστροφής που τους έφερε από το πολιτικό περιθώριο στα υπουργικά έδρανα, θεώρησαν ότι μπορούν να έχουν ιδιοκτησιακά δικαιώματα επί του ενός τρίτου του εκλογικού σώματος και πλέον, χωρίς να πάψουν συγχρόνως να έχουν συμπεριφορά γκρουπούσκουλου διαμαρτυρίας.

Για την παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ

«Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από τη Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δε θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά»

Του Παναγιώτη Κολέλη

Χρωστάμε νομίζω όλοι μαζί ένα μεγάλο ευχαριστώ στον ΣΥΡΙΖΑ και στη σημερινή κυβέρνηση […] γκρέμισε ταμπού και κλισέ δεκαετιών», έγραφε ο δημοσιογράφος Αλέξης Παπαχελάς το 2017. (Ολόκληρο το κείμενο εδώ)

Και ύστερα ανέλυε τα ταμπού που έσπασε ο ΣΥΡΙΖΑ:

Ταμπού 1: «Στα χρόνια της μεταπολίτευσης το εκκρεμές πήγε πολύ αριστερά. Χρειάστηκε μια «αριστερή» κυβέρνηση για να σπρώξει το εκκρεμές προς το Κέντρο, εκεί όπου έπρεπε να είναι εξαρχής».

Ταμπού 2: «Επιτέλους, καταλαβαίνουμε όλοι ότι χωρίς κέρδος, επιχειρηματικότητα και επενδύσεις, θα τρώμε τις σάρκες μας».

Ταμπού 3: «Η Αθήνα βιώνει πολύ λιγότερες συγκεντρώσεις. Οι απεργίες που μπλόκαραν τα λιμάνια και τα ξενοδοχεία ανήκουν στο παρελθόν».

Ταμπού 4: «Η Αριστερά επένδυσε πολύ στον αντιαμερικανισμό, σήμερα τον αποδομεί στην πράξη».

Η παραίτηση Τσίπρα

Του Ιάσονα Κωστόπουλου

Μετά από τρεις μέρες διαβουλεύσεων και σιωπής ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε από την προεδρεία του ΣΥΡΙΖΑ και δήλωσε ότι δεν θα θέσει υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Το βράδυ των εκλογών δεν είχε ακόμα πάρει την απόφασή του – είχε θέσει ως ορόσημο ανασύνταξης του ΣΥΡΙΖΑ τις ευρωεκλογές σε ένα χρόνο. Η κατάσταση εντός του ΣΥΡΙΖΑ είναι απερίγραπτη με τα μαχαίρια να έχουν βγει από το θηκάρι, η τροχιοδεικτική ρήψη του κ. Βίτσα για δυαρχία μέχρι το συνέδριο μετά από μια ακόμα εκλογική αποτυχία (αυτοδιοικητικές) και οι καυγάδες (μέχρι και χειροδικίες ανάμεσα σε Τζανακόπουλο και Ρήγα) έδειχναν ότι η κατάσταση δεν μπορούσε καν να συμμαζευτεί. Σίγουρα ο Τσίπρας υπολόγισε όλα τα δεδομένα και μίλησε με πολλούς για να καταλήξει στην απόφαση που ανακοίνωσε. Στην ουσία αφήνει τον ΣΥΡΙΖΑ στην ελεύθερη πτώση του – πού θα φτάσει θα δούμε, το σίγουρο όμως είναι ότι η κρίση θα συνεχιστεί για μήνες. Ο ίδιος δεν δεσμεύεται για κάτι συγκεκριμένο και ούτε προχωρεί σε οποιαδήποτε σοβαρή αυτοκριτική.


ΘΕΛΗΣΕ να δώσει «ιστορική» έμφαση στην απόφασή του (Ζάππειο, δήλωσή του και άλλες σημειολογίες σαν να διαλέγεται με την ιστορία) για κάτι που ήταν εντελώς φυσιολογικό να κάνει σχεδόν από τις πρώτες εκλογές και τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ. Η ταλάντευσή του δείχνει ότι ήθελε να υπολογίσει όλες τις δυνατότητες, όλες τις στηρίξεις από διάφορα κέντρα, να σταθμίσει πιθανή επιτυχία σε ένα «ξεκαθάρισμα» εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά όλοι οι υπολογισμοί δεν του έβγαιναν καθόλου οπότε προτίμησε μια έξοδο που ήθελε να την φορτίσει με δόσεις υπευθυνότητας, σοβαρότητας έναντι της ιστορίας του τόπου.