4 εκδοχές για τον Πυρρίχιο...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Ο Κ. Παπαμιχαλόπουλος σαν  ταξίδεψε στον Πόντο  έγραψε ένα έργο με τίτλο «Περιήγησις εις Πόντον», όπου περιέγραφε τον χορό Πυρρίχιο, με τα εξής λόγια: 

«Χορός πολεμικός. 

Αι κατά πάσας τας διευθύνσεις του σώματος στροφαί, η στενή προς αλλήλους των χορευτών σύσφιξις, η βιαία προς το δάπεδον στροφή, των ποδών οι κτύποι και των όπλων οι γδούποι, αι συσπάσεις των μυών του σώματος, ο ενθουσιασμός ο καταλαμβάνων τους χορευτάς, των θεωμένων αι επευφημίαι, η απανταχού εν είδει σπινθήρος μεταδιδομένη συγκίνησις, πάντα ταύτα προδίδουσι τοιαύτην πρωτοτυπίαν και τοσαύτην αίγλην εις το χορευτικόν σύμπλεγμα, ώστε δικαίως θα ηδύνατό τις να κατατάξη τον Σέρραν-χορόν μεταξύ των διασημοτέρων χορών ολοκλήρου του κόσμου…».

Οι χορευτές είναι άντρες, ντυμένοι με μαύρα ρούχα και οπλισμένοι, οι οποίοι στέκονται σε ευθεία παράταξη πιασμένοι χέρι χέρι με το κεφάλι ψηλά. 

Σταδιακά ο ρυθμός του χορού ανεβαίνει και παρά τις διαφοροποιήσεις που έχει υποστεί στο πέρασμα του χρόνου, συνεχίζει να ξεσηκώνει όσους τον παρακολουθούν.

Απάντηση για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας στον υπουργό χωρίς παιδεία, όταν δεν ξέρει για τη γενοκτονία - Ν. Λυγερός

Επιμέλεια, Έρευνα Σοφία Ντρέκου

Απάντηση κ. Ν. Λυγερού για την αμφισβήτηση της γενοκτονίας.
Συνέντευξη του στην ΕΡΤ3 Μακεδονίας 5/11/2015

Όταν δεν ξέρεις για τη γενοκτονία - Ν. Λυγερός

Όταν δεν ξέρεις τίποτα για την έννοια της γενοκτονίας, δεν είναι ανάγκη να παίζεις παράσταση του γνώστη.

Όταν λες ότι η γενοκτονία των Ποντίων δεν είναι γενοκτονία όχι μόνο είσαι αντισυνταγματικός, αφού η Ελλάδα την έχει αναγνωρίσει επίσημα από το 1994 αλλά επίσης αποδεικνύεις ότι είτε δεν είσαι ενημερωμένος για όλες τις αναγνωρίσεις που έγιναν από ξένες χώρες είτε εσκεμμένα είσαι της άρνησης της γενοκτονίας και τότε λόγω του Νόμου για την ποινικοποίηση, μπορείς να κατηγορηθείς και να καταδικαστείς.

Όταν ο Lemkin επινόησε τον όρο γενοκτονία, ο οποίος έγινε αποδεκτός από τα Ηνωμένα Έθνη με τη Χάρτα του 1948, χρησιμοποίησε ως παράδειγμα επεξήγησης τις περιπτώσεις των Ποντίων και των Αρμενίων.

Δηλαδή η έννοια της γενοκτονίας με την πιο επιστημονική της προσέγγιση βασίστηκε στο παράδειγμα της γενοκτονίας των Ποντίων.

Το 2006 το Ευρωκοινοβούλιο την αναγνώρισε ως έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας μαζί με το παράδειγμα των Ασσυριο-Χαλδαίων και των Αρμενίων.

Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου έχει αναγνωριστεί από την Κύπρο, την Σουηδία και την Αρμενία ως χώρες αλλά και από πολιτείες της Αμερικής και της Αυστραλίας.

Όλοι αυτοί οι ξένοι δεν ξέρουν τι σημαίνει επιστημονική κατάρτιση και προσέγγιση;

Όλοι αυτοί έχουν χειραγωγηθεί από τους Πόντιους;

Για να είμαστε λοιπόν σοβαροί, επειδή έχουν γίνει και επιστημονικά συνέδρια και σε παγκόσμιο επίπεδο μάλιστα αλλά και στη συνέχεια έχει περάσει η νομοθεσία και της αναγνώρισης και της ποινικοποίησης, είναι απλώς απαράδεκτο να πρέπει να ακούμε πολιτικό πρόσωπο της Ελλάδας να αμφισβητεί τα αυτονόητα για τα ελληνικά δεδομένα.

Και αυτές οι δηλώσεις αποτελούν ύβρεις για όλα τα θύματα της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου.

Βίντεο: Συνέντευξη του Ν. Λυγερού στον

Δ. Βενιέρη. Focus FM 103.6. 06/11/2015

20:31 Συνέντευξη Ν. Λυγερού 06/11/2015

Τα ελληνικά στον Καύκασο

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ - ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΕΣ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ

Κ02.Δ04. «Τα ελληνικά στον Καύκασο» 

Καθ. Σταύρος Σκοπετέας (Πανεπιστήμιο του Γκέτινγκεν, Γερμανία)

  --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, μέσα από 10 ετήσιες διαδικτυακές διαλέξεις, υλοποιεί πενταετές μνημόνιο συνεργασίας για την ελληνομάθεια το οποίο υπεγράφη ανάμεσα στα Υπουργεία Παιδείας της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.

   Οι διαλέξεις εντάσσονται στη γενικότερη θεματική της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας και εξειδικεύονται στις επιμέρους υποθεματικές περιοχές: (α) Ιστορία της γλώσσας, (β) Λεξικογραφία και (γ) Κοινωνιογλωσσικές πτυχές της ιστορίας της ελληνικής γλώσσας (π.χ. διάλεκτοι, επαφές με άλλες γλώσσες, η ελληνική γλώσσα της διασποράς κτλ.).

Σεπτέμβριος 1921: Η τραγική θυσία των βρεφών στη μαρτυρική Σάντα του Πόντου

Η τραγική θυσία των βρεφών στη μαρτυρική Σάντα του Πόντου. Σεπτέμβριος 1921…

Του Θεοφάνη Μαλκίδη 

Ήταν εκατόν τρία χρόνια πριν, το Σεπτέμβριο του 1921, όταν πάνω από 500 Ελληνίδες και Έλληνες της Σάντας του Πόντου, κυνηγημένοι από τους Γενοκτόνους Τούρκους, και για να μην προδοθούν, αποφάσισαν να θυσιάσουν επτά νήπια, των οποίων το κλάμα αποκάλυπτε τη θέση τους.

Τα βρέφη της Σάντας έσωσαν τους γονείς τους, τα αδέλφια τους, τους παππούδες και τις γιαγιάδες τους και αποτελούν την κορυφαία ίσως στιγμή του Ελληνικού Ολοκαυτώματος, τραγική και επώδυνη πράξη που σημάδεψε τις επτά μητέρες που αποχωρίστηκαν τα σπλάχνα των σπλάχνων τους.

Η Γενοκτονία των Ελλήνων που ζούσαν στο οθωμανικό κράτος, αποτέλεσε την τραγικότερη σελίδα της ζωής του Ελληνισμού και στοίχισε τη ζωή σε 1.000.000 Έλληνες.

Ιδιαίτερη θέση σε αυτήν την περίοδο κρατά η γυναίκα και το μικρό παιδί, τα οποία αποτέλεσαν αφενός συγκεκριμένο στόχο του προμελετημένου εγκλήματος, λόγω του ειδικού τους βάρους στην κοινωνία και την οικογένεια, αφετέρου ήταν αποδέκτες όλων των επιπτώσεων της γενοκτονίας (χηρεία, προσφυγιά, βιασμός, ορφάνια κ.ά).

Μετά τη δολοφονία των ανδρών, οι γυναίκες απετέλεσαν το μέρος εκείνο του πληθυσμού, πάνω στο οποίο κάθε χτύπημα θα επέφερε σημαντικό πλήγμα συνολικά στην εθνική ομάδα. Η γυναίκα είναι η πηγή της ζωής, κάθε δολοφονία στερούσε από τον Ελληνισμό τη βιολογική του συνέχεια. Όπου δεν μπορούσε να γίνει αυτό, υπήρχε ο βιασμός και ο καρπός της αγάπης, του έρωτα, των πιο ωραίων ανθρώπινων συναισθημάτων, η μητρότητα και η οικογένεια, μετατρεπόταν σε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, σε παντοτινή υπενθύμιση του εγκλήματος. Παράλληλα υπήρχε ο βιασμός των εγκύων και μετέπειτα η δολοφονία μητέρας και εμβρύου, υπήρχε ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικών σε τουρκικά σπίτια. Άλλες γυναίκες αναγκάστηκαν να παραδώσουν τα βρέφη τους στους αντάρτες, ώστε το κλάμα τους να μη τους προδώσει στους διώκτες τους.

Παράλληλα υπήρξε μία ομάδα γυναικών και παιδιών η οποία κάτω από ιδιαίτερα πιεστικές συνθήκες, έχασε τη θρησκευτική και εθνική της ταυτότητα και οδηγήθηκε για πάντα στο σκοτάδι της άγνοιας της καταγωγής και της προέλευσης. Ενδεικτικές καταγραφές Ελληνόφωνων, μουσουλμάνων ή /και κρυπτοχριστιανών γυναικών και παιδιών υπάρχουν μέχρι σήμερα.

Ντροπή προκαλεί η παρουσία του Έλληνα ανώτατου αξιωματικού στις εκδηλώσεις της Τούρκικης Πρεσβείας.

👉Σε μια εποχή, όπου η πολιτική ευθιξία ακούγεται περισσότερο σαν ανέκδοτο, η πρόσφατη παρουσία Έλληνα ανώτατου αξιωματικού στις εκδηλώσεις της Τούρκικης Πρεσβείας με αφορμή τον εορτασμό της επετείου της 30ης Αυγούστου, Ημέρα της Νίκης για τους Τούρκους, προκαλεί σοκ και οργή. Στη σχετική ανακοίνωση η Τούρκικη Πρεσβεία αναφέρει: «Με ευγνωμοσύνη και σεβασμό τιμούμε τον ιδρυτή της Δημοκρατίας μας, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, τους συντρόφους του, τους αγαπημένους μας μάρτυρες και βετεράνους». Αναφέρονται δηλαδή, στην ολοκλήρωση του σχεδίου Γενοκτονίας των Ελλήνων και όλων των χριστιανικών κοινοτήτων της Μικράς Ασίας. Οι ατιμώρητοι ακόμη Κεμαλικοί, γιορτάζουν τη Γενοκτονία, υμνούν τον εμπνευστή και εκτελεστή εκατοντάδων χιλιάδων χριστιανών (Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων) και σε αυτές τις εκδηλώσεις μίσους, παρίσταται Έλληνας υποστράτηγος.

👉Η Παμποντιακή Ομοσπονδία Ελλάδος καταδικάζει με αγανάκτηση αυτήν και κάθε παρόμοια ενέργεια εκ μέρους της Ελληνικής Πολιτείας, που θίγει και προσβάλλει βάναυσα τη μνήμη των 353.000 αδικοχαμένων προγόνων μας, αλλά και των συνολικά άνω των δύο εκατομμυρίων γενοκτονηθέντων χριστιανών της καθ’ ημάς Ανατολής. Καλεί κάθε ενδιαφερόμενο φορέα, αλλά και κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη να συμπορευτούμε στον αγώνα για τη Διεθνή Αναγνώριση της Γενοκτονίας και να μπούμε ανάχωμα σε τέτοιες ιστορικά και πολιτικά επικίνδυνες “αβροφροσύνες”.

👉Απευθύνουμε ερώτηση προς κάθε αρμόδιο και περιμένουμε απάντηση. Ποιος έδωσε την εντολή για την παρουσία Έλληνα αξιωματικού σε αυτήν την εκδήλωση; Το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Άμυνας; Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Το Υπουργείο Εξωτερικών; Το Γραφείο του Πρωθυπουργού; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για μία ακόμη ύβρι στη μνήμη των γενοκτονηθέντων προγόνων μας; Ποιος επιτρέπει τέτοιες ενέργειες, που εμμέσως, νομιμοποιούν τη Γενοκτονία;

Δε δεχόμαστε τις προφάσεις περί διπλωματικού πρωτοκόλλου. Αυτά τα επιχειρήματα μπορεί να γοητεύουν όσους επιλέγουν την πολιτική του κατευνασμού και των συμβιβασμών. Εμείς, επιλέγουμε το δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης, τιμώντας τη μνήμη των προγόνων μας και διασφαλίζοντας, ότι η ιστορική αλήθεια δε θα παραγραφεί.

ΡΩΣΟΠΟΝΤΙΟΙ - Θόδωρος Τσελίδης και Ντίνος Χριστιανόπουλος

Τσελίδης: «Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας, συγνώμη που δεν μιλάω Ελληνικά»

_____****______

Συγκλονιστικός Θόδωρος Τσελίδης, άνοιξε τη ζωή του 1η φορά στο ΦΩΣ.

 «Στην Ρωσία ποτέ δεν με έλεγαν Ρώσο, με έλεγαν Έλληνα! Και στην Ελλάδα με λένε Ρώσο. Έλληνες είμαστε! Δεν άλλαξα το όνομά μου. Είναι το όνομά μου! Τέοντορ. Θεόδωρος. Από τον παππού μου τον Θεόδωρο. Ο μπαμπάς μου ονομάζεται Νίκος, μιλάει ελληνικά και ποντιακά. Ο αδελφός μου Γιώργος. Η αδελφή μου Μαρίνα». 

«Το να είμαι Έλληνας και να αγωνίζομαι για την Ελλάδα είναι τιμή μου. Θυμάμαι το 2004 τι πανηγύρια κάναμε στην ελληνική κοινότητα στο Βλαντικαβκάζ για την Εθνική Ελλάδας που πήρε το EURO! Στο Βλαδικαβκάζ έχουμε σύλλογο ελληνικό που κάθε απόγευμα στις 6.00 κάνει μαθήματα ελληνικών στα παιδιά. Όμως εγώ στις 6.00 είχα προπονήσεις στο τζούντο. Το θεωρώ φταίξιμό μου και θα επανορθώσω».

--------------------

Γιατί πήγαινε και παρηγορούσε τους αντιπάλους που νικούσε. 

Τι θα κάνει για τους γονείς του με τα λεφτά από το μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες. 

Τα πανκέικς με σοκολάτα πριν από τους αγώνες!

Χίλια δυο μού είπε, ως και για την Ελληνίδα γιαγιά του με τις φακές.

Ένας ξεχωριστός άνθρωπος που μένει στα Κάτω Πατήσια μέχρι τις 31 του μήνα, μετά δεν ξέρει πού θα μείνει, αλλά δεν τον ενοχλεί. Ούτε τα Κάτω Πατήσια με τους μετανάστες τον ενοχλούν. Ούτε το ότι δεν έχει αμάξι. Ούτε το ότι τον ανέκρινα. Καλόκαρδος γίγαντας.

Μου έδωσε οικογενειακές φωτογραφίες. Εδώ είναι οι γονείς του στη Θεσσαλονίκη το 1993. 

Εφημερίδα Φως των Σπορ.

____***_____

[Ένα ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου που θα μπορούσε να είχε αφιερωθεί στον "Ρωσοπόντιο" Ολυμπιονίκη μας από τη συλλογή "Πεζά ποιήματα" (1986)]

ΡΩΣΟΠΟΝΤΙΟΙ

Σε μια λαϊκή αγορά, ένας νεαρός Ρωσοπόντιος άπλωσε μια κουβέρτα με κάτι ψιλοπράγματα για πούλημα. Απέναντί του, ένας κοτοπουλάς, μόλις τον είδε, άρχισε να βρίζει: 

"Τουρκόσποροι, τι θέλατε και ήρθατε εδώ; Ήρθατε να μας φάτε το ψωμί μας; Να φύγετε, δε σας θέλουμε". 

Ο Ρωσοπόντιος δεν ήξερε ελληνικά, δεν καταλάβαινε. Φώναξε τον παππού του, που στέκονταν λίγο πιο πέρα και άκουγε. Εκείνος, ατάραχος, πλησίασε τον υβριστή και του είπε με πεντακάθαρα ελληνικά:

  Άκου, παιδί μου, μια κουβέντα θα σου πω και βάλ' την καλά στο μυαλό σου: 

Εάν εσύ είσαι Έλληνας, εγώ είμαι Έλλην!!..

Ο κόσμος χειροκρότησε με ενθουσιασμό.. Έφυγα κι εγώ συγκινημένος, που αξιώθηκα ν' ακούσω τέτοιο ποίημα...

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΤΣΕΛΙΔΗΣ

  

      "Θεόδωρος Τσελίδης στα ελληνικά 

    Фёдор Николаевич Целиди στα ρωσικά 

Από σήμερα Ολυμπιονίκης της Ελλάδας!

Γεννημένος στη βόρεια Οσετία, στα χώματα του Καυκάσου. Εκεί που οι τεμετέρ εζήναν και πολλοί απ' ατείντς εκλώστεν οπίς σην Ελλάδαν. Αλλά άλλ' επέμναν εκεί και τρανήναν ατοί και εποίκαν παιδία. Αοίκο τρανόν παιδίν είν' ο Θεόδωρον ή Φιόνταρ.

Τραντέλενας κι ας μην καλατσέβ' τα ελλενικά. Ή καρδίαν ατ είν' ελλενική.

Σην Ελλάδαν ατόν θα λέγανε Ρωσοπόντιον.

Ση Ρουσίαν λεν ατόν Ρωμαίικο παλικάρ."

από Michail Symeonidis fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Για τον Άγιο Ευγένιο και για την πόλη Ρωμανία στη Θράκη

Δευτέρα 24 Ιουνίου 2024

Για τον Άγιο Ευγένιο και για την πόλη Ρωμανία στη Θράκη

Θεοφάνης Μαλκίδης

Ο Άγιος Ευγένιος στην Τραπεζούντα ως πολιούχος της αλλά και σε ολόκληρο τον Πόντο, τιμούνταν δύο φορές κάθε έτος. Η πρώτη ήταν η 21η Ιανουαρίου, η ημέρα δηλαδή που μαρτύρησε, μαζί με τους συναθλητές του Ουαλλεριανό, Κάνδιδο και Ακύλα.

Η δεύτερη ήταν στις 24 Ιουνίου, όταν τιμούνταν η ημέρα γέννησής του, όταν συγκεντρωνόταν στην πρωτεύουσα του Πόντου, Έλληνες και Ελληνίδες αλλά και πολλοί άλλοι λαοί από όλην την περιοχή.

Ο ελληνικός πολιτισμός, η Ορθοδοξία, ο Πόντος, η Ρωμανία της φιλοκαλίας, πανηγύριζε τον Άγιο Ευγένιο.

Ο πολιτισμός όμως και η Ορθοδοξία συνάντησαν τη βαρβαρότητα και η φιλοκαλία την καταστροφή, η ζωή την ιδεολογία του θανάτου και ο Άγιος Ευγένιος, έμεινε μόνος του στην Τραπεζούντα της Ρωμανίας…..

Αυτά μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ο Άγιος Ευγένιος ξαναέγινε σύμβολο στον τόπο που κατέφυγαν πολλοί διασωθέντες της βαρβαρότητας και ειδικότερα στη Θράκη και την νέα πόλη, τη Ρωμανία.

Στην εορτή του Αγίου Ευγενίου, το καλοκαίρι του 1995 βρεθήκαμε σε μία ιστορική στιγμή όταν εδώ δίπλα στην αρχαία Μαρώνεια, θεμελιώθηκε η εκκλησία του Αγίου Ευγενίου και ξεκίνησε η υλοποίηση της ιδέας του αείμνηστου Μιχάλη Χαραλαμπίδη για την οικοδόμηση της Ρωμανίας.

Μετά ήρθε η σημαντική πρωτοβουλία, ιστορική μπορεί να χαρακτηριστεί, των 204 τότε μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου που υπέγραψαν την πρόταση νόμου για τη δημιουργία του οργανισμού για την υλοποίηση του εγχειρήματος, εγχείρημα όμως το οποίο υπονομεύτηκε από τους γνωστούς μηχανισμούς που οδήγησαν τον Ελληνισμό στην πνευματική και οικονομική χρεοκοπία.

Η αναγνώριση της ποντιακής γενοκτονίας ως ιστορική αναγκαιότητα

Του Γιώργου Παπασίμου

 

Η επέτειος της γενοκτονίας των Ποντίων είναι μια σημαντική στιγμή για την ελληνική ιστορία και την εθνική μνήμη, τα γεγονότα της οποίας όχι μόνο δεν πρέπει να λησμονούνται υποδορίως, αλλά ιδιαιτέρως πρέπει να μας υπενθυμίζουν τη σημασία της διατήρησης της ιστορικής αλήθειας και της αναγνώρισης των τραγικών γεγονότων που επηρέασαν τον ποντιακό λαό και τον Ελληνισμό. Δυστυχώς όμως, παρά το βαρύ εθνικό καθήκον, η Κυβέρνηση, τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ δεν αντιμετώπισαν ούτε φέτος το θέμα με την πρέπουσα σημασία, περιοριζόμενα σε εθιμοτυπικές ανακοινώσεις, αντί της ανάδειξης του στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Ο συνδυασμός, δε, της επίσκεψης του Κυριάκου Μητσοτάκη στην Άγκυρα και η προσπάθεια να υπάρξουν χαμηλοί τόνοι από την πλευρά της Ελλάδος με τις πανηγυρικές λεκτικές ακροβασίες της τουρκικής πλευράς, δεδομένου ότι την ημέρα της επετείου της γενοκτονίας το τουρκικό κράτος εορτάζει την εθνική του απελευθέρωση (!), δεν μπορεί παρά να προκαλεί θλίψη και αγανάκτηση για την προσβολή της ιστορικής αλήθειας. 

Η φετινή θλιβερή επέτειος της 19ης Μαΐου, ημέρας πένθους και εθνικής μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, συμπίπτει με έναν περίπου αιώνα από τη μικρασιατική καταστροφή που αποτέλεσε την μεγάλη τομή της νεότερης ελληνικής ιστορίας. Η ήττα και η συντριβή της μεγάλης ιδέας για επέκταση του Ελληνισμού στα όρια της ύστερης βυζαντινής αυτοκρατορίας είχε καταλυτικές συνέπειες για την πορεία αυτού, λόγω του περιορισμού της δράσης του στα όρια του σημερινού νεοελληνικού κράτους. 

Η εξόντωση του Ποντιακού ελληνισμού, που αποτελούσαν ισχυρότατο πόλο εμπορικής και πολιτιστικής ανάπτυξης στην περιοχή του Ευξείνου Πόντου, αλλά και των άλλων μη τουρκικών εθνοτήτων, όπως οι Αρμένιοι, οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, οι Μαρωνίτες και οι Ασσύριοι, από τους Νεότουρκους αρχικά και στη συνέχεια από τον Κεμάλ κατά την περίοδο 1915-1923, είχε την στήριξη του αναπτυσσόμενου τότε γερμανικού κεφαλαίου, το οποίο είχε διεισδύσει οικονομικά στην ευρύτερη περιοχή των ορίων της τότε Οθωμανικής αυτοκρατορίας. 

Άλλωστε από επίσημα έγγραφα προκύπτει ότι το σχέδιο εκκαθάρισης της Μικράς Ασίας από τους χριστιανικούς πληθυσμούς, δια της εξαφανίσεως τους, τέθηκε σε εφαρμογή από τους Νεότουρκους μετά την ανάληψη της εξουσίας απ’ αυτούς το 1908, υπό την υψηλή καθοδήγηση και εποπτεία του Γερμανού αρχιστράτηγου Λίμαν Φον Σάντερς.

Η γενοκτονία και ο εξανδραποδισμός των Ποντίων και των Αρμενίων με θύματα που ξεπερνούν τους 1.500.000 ανθρώπους, έγινε στη βάση του ακραιου εθνικισμού των νεότουρκων και στη συνέχεια του Κεμαλικού καθεστώτος, που τους διαδέχθηκε υπό την ιδεολογική ομπρέλα του παντουρκισμού σύμφωνα με την οποία στη θέση της ανοιχτής οθωμανικής κοινωνίας, όπου συνυπήρχαν Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένιοι, Μαρωνίτες, Ασσύριοι κ.λπ., έπρεπε να επιβληθεί με «σιδερένιο» τρόπο μόνο το τουρκικό στοιχείο. Η εφαρμογή στην πράξη αυτής της αιματηρής γιγάντιας εθνοκάθαρσης των χριστιανικών λαών της Μικράς Ασίας, αποτέλεσε τον πρόδρομο της ναζιστικής θηριωδίας και του εβραϊκού ολοκαυτώματος. 

Ο ιδεολογικός καθοδηγητής των Νεότουρκων Ζιγιά Γκιοκάλπ συνέβαλε καθοριστικά στην εκπόνηση του σχεδίου εθνικής εκκαθάρισης των χριστιανικών λαών από την Μικρά Ασία με την υπέρβαση της χαλαρής πολυεθνικής και θρησκευτικής οθωμανικής αυτοκρατορίας και τη μετατροπή των ομάδων που ζούσαν σε αυτήν σε ένα συμπαγές ομοιόμορφο τουρκικό σώμα. Η περίπτωση αυτή αποτελούσε την πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας όπου βασικό ρόλο είχαν οι διαστρεβλωμένες και εκχυδαϊσμένες απόψεις του Νίτσε και του θαυμασμού τους προς τον υπεράνθρωπο, που για τους Νεότουρκους ήταν «ο Τούρκος και η τουρκότητα».

"Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης PYD":Τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα και συντρόφου του κουρδικού λαού, Μιχάλη Χαραλαμπίδη

Σοσιαλπατριώτες Κούρδοι Συρίας (PYD): 

«Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου»

Το Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης, τιμώντας τη μνήμη του σπουδαίου Έλληνα και συντρόφου του κουρδικού λαού, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, και ανταποκρινόμενο στο δικό του τελευταίο αίτημα προς τους Κούρδους φίλους του, το οποίο εξέφρασε λίγο πριν τον αδόκητο χαμό του, προβαίνει στην ακόλουθη ανακοίνωση, στα πλαίσια της αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων:

«Συμπληρώνονται φέτος 105 χρόνια από τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. 353 χιλιάδες άνθρωποι βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από το φασιστικό τουρκικό κράτος και ακόμη περισσότεροι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν κυνηγημένοι την πατρίδα τους, σε μία από τις μεγαλύτερες τραγωδίες που γνώρισε ο ελληνισμός.

»Εμείς, οι Κούρδοι, οι απόγονοι των αρχαίων Καρδούχων που συνάντησε ο Ξενοφώντας, δεν μπορούμε να μείνουμε ασυγκίνητοι κατά τη σημερινή επέτειο.

»Στεκόμαστε δίπλα στον αγώνα του ποντιακού -και όχι μόνο- ελληνισμού για τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας του Πόντου.

»Στεκόμαστε αντίθετοι σε κάθε μορφής φασισμό και ολοκληρωτισμό.

»Σα λαός που έχουμε υποστεί κι εμείς με τη σειρά μας για δεκαετίες το φασισμό, την άρνηση και τις διώξεις του τουρκικού κράτους, αναγνωρίζουμε όλα τα εγκλήματα κατά των Ελλήνων, την Γενοκτονία που διαπράχθηκε εναντίoν τους από τους Νεότουρκους και τους Κεμαλικούς στο χρονικό διάστημα 1908-1923 και συνεχίζουμε τον αγώνα απελευθέρωσης όλων των λαών.

Η ιστορική διαδρομή των Ελλήνων του Πόντου πριν τη Γενοκτονία

ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ ΚΡΙΝΙΩ

Κάθε που θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου να τραγουδά τα λυπητερά τραγούδια του Πόντου σκέφτομαι πως οι Πόντιοι – είτε αυτοί που έχουν τις ρίζες τους στις βορειοανατολικές ακτές της Μικράς Ασίας είτε οι άλλοι από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας (”Καρά-Ντενίζ”, τουρκιστί) και τις εκβολές του Σαγγάριου ως τις παρυφές του Καυκάσου – ήταν και είναι ένα ηρωικό και βασανισμένο ελληνικό φύλο το οποίο βιώνει την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν του μέσα απ’ τη μνήμη. Μέσα από την ιστορική μνήμη, που μαρτυρά το έπος του Ποντιακού Ελληνισμού. Το έπος της διαχρονικής παρουσίας Ελλήνων οι οποίοι έδεσαν τη ζωή και τη μοίρα τους με τις υψηλές και απρόσιτες οροσειρές του Πόντου, φυσικό οχυρό τους μέσα στους αιώνες με σημαίνουσα συμβολή στη διατήρηση της δυναμικής κοινωνικής συνοχής και του ακραίου φρονήματός τους.

Ενός φρονήματος άρρηκτα συνδεδεμένου με τις συνθήκες ζωής, τις παραδόσεις (ήθη, έθιμα, θρύλους και παραμύθια), τη γλώσσα (που κυοφορούσε ανέκαθεν τον ανεξάντλητο αρχαιοελληνικό πλούτο της πολιτισμικής της παράδοσης) και την ιστορία των Ποντίων από την αρχαιότητα μέχρι την απομάκρυνση από τις εστίες τους, μετά τον μωαμεθανικό προσηλυτισμό και τις βιαιοπραγίες των Οθωμανών Τούρκων οι οποίες τους αποδεκάτισαν (δια της Γενοκτονίας) πληθυσμιακά μετατρέποντάς τους σε ανέστιους πρόσφυγες δια βίου.

Τους σκόρπισαν στους πέντε ανέμους μακριά από τη γενέθλια γη τους. Τη γη των Αμαζόνων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, η οποία εξέπεμπε αρχαιόθεν (1300 πΧ) την ελληνικότητά της. Τη γη που συνδύαζε την αγριάδα της Μαύρης Θάλασσας βορειοανατολικά με το ”σφιχτό” κρύο και το άγονο έδαφος των απροσπέλαστων οροσειρών Σκυσίδη – Παρυάδρη – Αντίταυρου, τους οποίους διασχίζουν οι ποταμοί Άλυς, Ίρις, Μελάνθιος, Θερμώδοντας, Χαρσιώτης, Πρύτανης, Πυξίτης και Καλοπόταμος.


Συνδύαζε το ήπιο κλίμα του παράλιου Πόντου (Σινώπη, Αμισός, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Ριζούντα, Όφη, Οινόη, Σούρμενα, Τρίπολη κλπ) με το εύκρατο κλίμα του μεσογειακού (Χαλδία [η αρχαία Χαλύβη ή Χαλυβία], Αμάθεια, Λαοδίκεια, Αργυρούπολη, Νικόπολη, Σεβάστεια, Νεοκαισάρεια κλπ), σε περιοχές που διακρίνονταν για το πλούσιο σε χάλυβα και άργυρο υπέδαφός τους και τα ορεινά λιβάδια τους (”παρχάρια”).

30 χρόνια από την Αναγνώριση της Γενοκτονίας. Που βρισκόμαστε και που πάμε;

 

Του Ιάσονα-Σταύρου Γαβριηλίδη*

Η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από την ελληνική Βουλή υπήρξε ένα κατεξοχήν πολιτικό γεγονός και ως τέτοιο έχει προεκτάσεις στο παρελθόν και κυρίως στο μέλλον. Αποτέλεσε τομή και κορυφαία πράξη αποκατάστασης της ιστορικής μνήμης και συνείδησης του λαού μας, η οποία, για δεκαετίες, υπέστη αλλοιώσεις μέσα από παραχαράξεις και αποσιωπήσεις που καλλιέργησαν μία ψευδή συνείδηση και (κατά συνέπεια) ταυτότητα.  

   Στην αποκατάσταση αυτή αποσκοπούσε η καθιέρωσης της 19ης Μάη, ως ημέρας μνήμης. Αυτή η μέρα συνιστά πρωτίστως ένα συμβολισμό, ένα σημείο αναφοράς για τη συλλογική μας μνήμη και συνείδηση. Δεν είναι μνημόσυνο, ούτε εμμονή στο παρελθόν. Είναι φάρος για το μέλλον, το οποίο δεν μπορεί να υπάρξει με αγνόηση και παραχάραξη του παρελθόντος. Η Μνήμη είναι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα στο χθες, το σήμερα και το αύριο. Αυτή συνέχει κοινωνίες και δομεί ταυτότητες. Είμαστε αυτό που θυμόμαστε και θυμόμαστε τη γενοκτονία, όχι για να θυματοποιούμαστε, αλλά για να αποτρέψουμε ανάλογα εγκλήματα, τόσο όσον αφορά εμάς αλλά και οποιονδήποτε άλλο λαό. 

   Αυτό σηματοδοτεί η 19η Μάη, πως η Μνήμη αποτελεί το σπόρο της αναγέννησης των απανταχού γενοκτονημένων λαών. Είναι η ελάχιστη συμβολή μας ενάντια σε ανάλογα εγκλήματα που συντελούνται σήμερα και στην αποτροπή τους στο μέλλον. Η μνήμη είναι προϋπόθεση της συνείδησης. Μόνο ένας λαός με συνείδηση μπορεί να προχωρήσει στο μέλλον με όραμα και σχέδιο. Για να προχωρήσει πρέπει να ξεπεράσει, όχι να ξεχάσει, το τραύμα. Η υπέρβαση έρχεται μέσα από τη δικαίωση και η δικαίωση για ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας δεν αφορά μόνο αυτόν που το υπέστη, αλλά όλη την ανθρωπότητα και όλους τους λαούς. 

Η πορεία του Ποντιακού Ζητήματος

Από το Πόντιοι Δικαίωμα στην Μνήμη στην διεθνοποίηση και την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης Όλων των Θυμάτων του Κεμαλισμού.

 

Δύο νέα βιβλία,στη ρωσική και την ελληνική γλώσσα,για τη Γενοκτονία.Феофанис Малкидис:Геноцид Греков- Геноцид Греков Понта

Ο Ελληνισμός στον Σημερινό Πόντο

Είναι μια Ανάσταδη κι αυτό!

Η εκπομπή "365 στιγμές" με επίσκεψη στον σημερινό Πόντο και τους κατοίκους του να ομιλούν χωρίς φόβο ρωμαίικα!

Κλικ ΕΔΩ ή στην φωτογραφία για να δείτε την εκπομπή...

Καθώς πήγαινα στη Σουμελά είδα τον Βαζελώνα 

  και έγραψα ένα τραγούδι με μάτια δακρυσμένα

 Η Τραπεζούντα και ο Πόντος και όλα τα μοναστήρια,

 Η Σαμψούντα και ο Πόντος και όλα τα μοναστήρια,

 μείνατε χαλασμένα στα έρημα τα μέρη 

Χάλασαν οι τοίχοι  σας,

 σαπίσαν τα στηρίγματα σας,

 χορτάρια και τσουκνίδες φύτρωσαν αλόγυρά σας

Η Ριζούντα και ο Πόντος και όλα τα μοναστήρια,

μείνατε σαν ορφανά στα έρημα τα μέρη

Το τραγούδι του "τουρκο"Πόντιου λυράρη, δημοφιλή καλλιτέχνη στην Τουρκία, στον επίλογο της εκπομπής.

Η εκπομπή κάνει ένα οδοιπορικό στα ορεινά χωριά του Πόντου και στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας, στα σπίτια, στα γλέντια, στους ανθρώπους που κρατάνε ακόμα ζωντανό το ελληνικό στοιχείο. 

Ο Πόντος στη ζωή και στη μνήμη των ανθρώπων που κατάγονται από εκεί, αλλά και όλων των Ελλήνων, έχει συνδεθεί με τον πόνο, τη γενοκτονία, τον βίαιο ξεριζωμό.

 Οι Τούρκοι προσπάθησαν να εξοντώσουν ή να αφομοιώσουν τους Πόντιους και να αφανίσουν αυτόν τον πανάρχαιο ελληνικό πληθυσμό από την Τουρκία. Όμως ο Πόντος δεν είναι μόνο κάτι που χάθηκε, αλλά κάτι που μέχρι σήμερα παραμένει ζωντανό.

ΠΗΓΗ: https://www.ertflix.gr/vod/vod.392051-365-stigmes-34

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ογδόντα χρόνια από το μαζικό έγκλημα των Γερμανών κατακτητών την Πρωτομαγιά 1944 στην Καισαριανή

Του ΘΕΟΦΑΝΗ ΜΑΛΚΙΔΗ*

Ήταν 1η Μαΐου του 1944, ακριβώς ογδόντα χρόνια πριν, όταν οι Γερμανοί κατακτητές, διέπρατταν ένα ακόμη (δυστυχώς ατιμώρητο μέχρι σήμερα) μαζικό έγκλημα. Η εκτέλεση στην Καισαριανή, των διακοσίων Ελλήνων πατριωτών, κρατούμενων στο στρατόπεδο του Χαϊδαρίου, αποτελεί μία ακόμη κηλίδα, μία ακόμη βάρβαρη πράξη των κατακτητών, για την οποία μέχρι σήμερα δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη.

Η εκτέλεση των διακοσίων Ελλήνων έχει και μία πολύ ιδιαίτερη παράμετρο, που αποδεικνύει για ακόμη μία φορά, το μεγαλείο της αντίστασης στους κατακτητές και τους ελληνόφωνους συνεργάτες τους, καθώς και το ήθος των ανθρώπων που θυσίασαν τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδας μας. Η κορύφωση του δράματος της εκτέλεσης έγινε με την πράξη ενός από τους κρατούμενους, του Ναπολέοντα Σουκατζίδη.

Ο Ναπολέων Σουκατζίδης γεννήθηκε στην Προύσα το 1909 από γονείς Ποντιακής καταγωγής. Μετά τη Γενοκτονία από τον ατιμώρητο Κεμαλισμό από την οποία διασώθηκε η οικογένειά του και αυτός, εγκαταστάθηκε στην περιοχή του Αρκαλοχωρίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης, αλλά έμελλε να δολοφονηθεί από το Ναζισμό.

Εκεί τελείωσε την Μέση Εμπορική Σχολή και εργαζόταν ως λογιστής, ενώ γνώριζε καλά την αγγλική, ρωσική, γερμανική, γαλλική και τουρκική γλώσσα, ενώ είχε και συγγραφικό έργο. Κατά την διάρκεια της κατοχής συνελήφθη και κρατήθηκε στις φυλακές των Τρικάλων, της Λάρισας και από τον Σεπτέμβριο του 1943 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Χαϊδαρίου.

Εκεί οι Γερμανοί τον χρησιμοποίησαν ως διερμηνέα και το όνομά του ήταν μεταξύ των διακοσίων Ελλήνων που επρόκειτο να εκτελεστούν στην Αθήνα, ως αντίποινα για την επίθεση και την εκτέλεση του διοικητή της 41ης Γερμανικής Μεραρχίας Οχυρών Υποστράτηγου Φραντς Κρεχ, στην περιοχή των Μολάων Λακωνίας. Ο διοικητής του στρατοπέδου συγκέντρωσης Χαϊδαρίου Καρλ Φίσερ, όταν ο Σουκατζίδης διάβασε και το δικό του όνομα στην λίστα των μελλοθάνατων του είπε να παραμείνει στην θέση του.

Τότε ο Σουκατζίδης τον ρώτησε αν θα εκτελούσαν κάποιον άλλο αντί για τον ίδιο και όταν ο Φίσερ απάντησε ότι έχει εντολή να εκτελέσει 200 από τους κρατουμένους, ο Σουκατζίδης αρνήθηκε να εκτελεστεί κάποιος άλλος στην δική του θέση και ο ίδιος να σωθεί και έτσι δολοφονήθηκε με τους υπόλοιπους 199 κρατούμενους του Χαϊδαρίου την Πρωτομαγιά του 1944.

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΧΑΛΗ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΙΩΑΝΝΙΔΟΥ

 (ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ, ΣΤΙΣ 29-4-24)

Αγαπητοί φίλοι, εκ μέρους του ΚΕΝΤΡΟΥ ΠΟΝΤΙΑΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ, ανέλαβα να αποχαιρετήσω τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, φίλο, συμπαραστάτη και εκλεκτό πατριώτη.

Για το πολιτικό του μέγεθος, σίγουρα υπάρχουν καταλληλότεροι να μιλήσουν. Μπορούμε και οφείλουμε όμως να πούμε πολλά και εμείς που είχαμε την τύχη να μας συμβουλέψει, να μας εμπνεύσει, να μας ενεργοποιήσει.

Η ασκητική του παρουσία στον κόσμο αποτέλεσε την αναγκαία συνθήκη για το πολύπλευρο διανοητικό του έργο. Κρατημένος μακριά από την βοή ανούσιων κοινωνικών επαφών, θεμελίωσε ένα πνευματικό οικοδόμημα, που, χωρίς να έχει σχέση με πολιτικά κόμματα, αναβάθμισε την ιδέα της πολιτικής. Μοιραζόταν διαρκώς οράματα, υποδείκνυε προοπτικές και πρότεινε συγκεκριμένες λύσεις. Χωρίς να είναι ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, όργωνε όπως και εκείνος ακούραστα την Ελλάδα και όχι μόνο, για να αφυπνίσει συνειδήσεις. Έγινε κατανοητός ή θεωρήθηκε ονειροπόλος; Εφαρμόστηκαν οι ιδέες του ή απλώς αγνοήθηκαν;  Αποτέλεσαν αγωνιστικό φάρο ή λεηλατήθηκαν προς εντυπωσιασμό; Γνωρίζουμε καλά οι περισσότεροι τι συνέβη. Για το λόγο αυτό, πολλές συγγνώμες του οφείλονται από όσους τον υπονόμευσαν, αλλά διατήρησαν μέσα τους έστω μια σταγόνα φιλότιμου.

Από τις πολλές παραμέτρους της ζωής του θα εστιάσουμε μόνο σε τρεις, με τη βεβαιότητα ότι η μελέτη της προσωπικότητας και του έργου του θα αποτελέσουν αντικείμενο ευρύτατης έρευνας στο μέλλον.

Πρώτα από όλα θα αναφερθούμε στη σχέση του με την εξουσία. Άλλοι γύρω του την επεδίωξαν μανιωδώς, άλλοι την αποδέχτηκαν με ικανοποίηση, άλλοι την εκμεταλλεύθηκαν ασύστολα. Ο Μιχάλης, παρότι ήταν σε επαφή με όλους αυτούς και παρά τις αντιδικτατορικές  περγαμηνές του, απλώς την περιφρόνησε. Ήταν δίπλα τους χωρίς να είναι μαζί τους. Μπορούσε να γίνει βουλευτής ή υπουργός. Δεν το έκανε, μένοντας πιστός στη διάκριση κομματικών και εκτελεστικών αρμοδιοτήτων. Δεν εξαργύρωσε αγώνες. Δεν χρειάστηκε καν να δεθεί σε κατάρτι, σαν άλλος Οδυσσέας, για να μην παρασυρθεί από το τραγούδι των σειρήνων της εξουσίας. Παρότι η ζωή του όλη ήταν πάλη με Λαιστρυγόνες. Παρότι πολλοί γύρω του επέλεξαν να γίνουν Λωτοφάγοι.

Θα συνεχίσουμε με τη συμβολή του Μιχάλη στην υπόθεση της ποντιακής γενοκτονίας. Το 1994 ψηφίστηκε από τη Βουλή η 19^η Μαΐου ως ημέρα τιμής και μνήμης της. Κορυφαίο  επίτευγμά του αυτή η απόφαση. Μέχρι τότε όσα είχαμε υποστεί οι Πόντιοι από το 1914 έως το 1923 ήταν επτασφράγιστο μυστικό. Για δεκαετίες ολόκληρες ήμασταν θύματα, όχι μόνο των Νεοτούρκων και των Κεμαλικών, αλλά και της εγχώριας κρατικής αλαλίας. Μόνο μετά την ιστορική αυτή ημερομηνία πάψαμε να είμαστε οι παρόντες που απουσιάζαμε από την κοινωνία, την Πολιτεία, την εκπαίδευση, τη διεθνή κοινή γνώμη. Ο Μιχάλης δεν αρκέστηκε όμως σε αυτό. Στις πολυάριθμες ομιλίες και στα βιβλία του κατήγγειλε επανειλημμένα και απερίφραστα την Τουρκία ως ταραχοποιό της ανατολικής Μεσογείου και δυνάστη των λαών της περιοχής. Όσο μάλιστα κι αν είναι θέμα ειδικών  αναλυτών η σχέση των αγνοημένων πολιτικών του προτάσεων με την αναποτελεσματικότητα της εξωτερικής μας πολιτικής, σίγουρη παραμένει η ματαιότητα μιας «φιλίας» επιβεβλημένης από συμμαχικές επιταγές.

Φτάνουμε τέλος στη σχέση του Μιχάλη Χαραλαμπίδη με την πατρίδα. Μπορεί κάποιοι γνωστοί του να την υπηρέτησαν με αυτοθυσία, κάποιοι να την καπηλεύτηκαν, κάποιοι να την ξεπούλησαν και κάποιοι να τη στραγγάλισαν περιορίζοντας την στο αθηναϊκό κέντρο. Αυτός, γεννημένος μακριά από το ιδεοκτόνο αττικό λεκανοπέδιο, όχι μόνο νοιάστηκε για την περιφέρεια, αλλά άπλωσε την Ελλάδα από τον Πόντο και τον Καύκασο ως την Κάτω Ιταλία, από τη Βόρεια Ήπειρο και τα Βαλκάνια ως την Κύπρο. Επισκέφθηκε πλήθος κοινότητες του εξωτερικού θεωρώντας πως αποτελούν προεκτάσεις της πατρίδας. Σε περίοδο που η κοινωνία δεχόταν συστηματικά τις βολές της  οικουμενιστικής λαίλαπας, εκείνος αγωνιζόταν για Ελλάδα οικουμενική. Αυτός θεωρούσε πως είναι ο ρόλος της στον κόσμο και όχι η παροχή τουριστικών υπηρεσιών.

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού - ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

8ο Παγκόσμιο Συνέδριο Ποντιακού Ελληνισμού που διοργανώνει η ΔΙΣΥΠΕ στις 5-6 Αυγούστου 2017 

στο Δημαρχείο Πανοράματος αίθουσα "Λίτσα Φωκίδου" στη Θεσσαλονίκη.

12.00-14.00 ΠΡΩΤΗ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΤΡΑΠΕΖΑ ΘΕΜΑ :«ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ: ΣΤΟΧΟΙ – ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ»

 ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΕΣ:ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΡΧΑΡΙΔΗΣ-ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΟΡΑΚΛΙΔΗΣ ΕΙΣΗΓΗΤΕΣ: -ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ , πρώην Πρόεδρος της Βουλής 

-ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΙΟΥΦΑΣ , πρώην Πρόεδρος της Βουλής

 -ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΛΒΑΤΖΗΣ, πρώην Βουλευτής 

-ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ , Πολιτικός Επιστήμονας –Κοινωνιολόγος 

Δείτε videos & φωτογραφίες: https://www.livemedia.gr/disype18 

... Στο σπίτι μιλάμε μόνο Ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου...

... Στο σπίτι μιλάμε μόνο Ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου...


“Αν δεν το κάνω εγώ ποιος θα το κάνει; ” μου έλεγε η Μερβέ.

Δηλαδή στο σπίτι τι μιλάτε; ”Μόνο ρωμέικα. Τουρκικά καθόλου. Όταν με πάρει η μάνα μου τηλέφωνο και μιλήσω τουρκικά καταλαβαίνει αμέσως πως είμαι με κάποιον άλλον μαζί και μου το λέει”.

Η Μερβέ ειναι από το Çaykara μια περιοχή στον ανατολικό Πόντο που παράγει καλό τσάι, και έχει τα περισσότερα ελληνόφωνα χωρία στην περιοχή. Kadahor λέγεται στην τοπική γλώσσα. Κατωχώρια δηλαδή, γιατί ειναι στον κάμπο, προς την θάλασσα στους πρόποδες των Ποντιακών Άλπεων..

Η Μερβέ σπούδασε Δημόσιες Σχέσεις και Επικοινωνία. Δουλεύει τώρα για τον Ομέρ Μπέϊ, πατριώτης της και αυτός. Βγάζουν βιβλία, ένα λογοτεχνικό περιοδικό, οργανώνουν συνέδρια. Ανάμεσά τους και αυτό που συμμετείχα πριν λίγες μέρες. (Ομήρος, Τροία, Καζαντζάκης).

Η μεγάλη αγάπη της όμως είναι η πατρίδα της, ο Πόντος, το Κατοχώρ.

Μεράκι της να κρατήσει την παράδοση, την γλώσσα, τους χορούς, την μουσική των προγόνων της.

Ο ΜΙΧΑΛΗΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ ΣΤΙΣ ΑΝΙΧΝΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΡΤ3

Μια ιστορική συνέντευξη του Μιχάλη Χαραλαμπίδη στις Ανιχνεύσεις της ΕΡΤ3 το 1996

Ο Μιχάλης και εμείς...

Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης - Cardinal Bessario

Ο Μιχάλης και εμείς...

...ου παγάν λαλέουσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ απ` τα παλίμψηστα της γητευτικής θεογονίας και επιστημοσύνης του Μιχάλη Χαραλαμπίδη.

Το Βιτρούβιο Αριστοτελικό όν, ο ανυπόφορα ιδιοφυής Μιχάλης, ο μέγας Τέκτονας με τον εξευγενισμένο ως τα μποζόνια Πατριωτισμό του και τον αριστουργηματικό δημόσιο λόγο του έφυγε πρόωρα, αποστερώντας τις συνηγορίες μας από το ηθικό πλεονέκτημα κι ένα τέλειο άλλοθι.

Έφυγε Άνοιξη, ταιριαστά της Ακριβής του στοχασμού του, ταιριαστά του έντιμου Σοσιαλισμού του, ταιριαστά της περήφανης καταγωγής του, ταιριαστά της υπέροχης ηθολογίας του.

Έζησε υπάκουα στη νομοτέλεια των μοιραίων του είδους του, των σπάνιων μεταξύ των χαρισματικών του νου και των ενάρετων της ψυχής.

 
Ένας μοναδιαίος Πολίτης, ποιητής στην Επιστήμη, στις Κοινωνίες και στα Πολίσματά του.
Η απουσία του θα ρίχνει την ανηλεή σκιά της στα κοινά των Ποντίων σαδιστικά.

Όπως των πρέπει.

Ήμασταν λίγοι ως ακροατές, ακόμη λιγότεροι ως συνεργάτες, απόντες ως μαθητές κ ανύπαρκτοι ως αναγνώστες του.

Μας μοίραζε της επιστήμης του αστρολάβους κι εμείς τους κάναμε πρεσπαπιέ.

Μας δώριζε ελιξίρια νιότης και μεις τα θαρρούσαμε μούσκιο της εκ γενετής προγηρίας μας.

Μας έδινε ρόλους σε μπλόγκ-μπάστερ και μεις ατακάραμε απ’ τα σχολικά μας σκετς.

Μας έραβε για γκαλάζζ και μεις στο δρόμο φορούσαμε γαλότσες.

Μας έδειχνε αειθαλή δέντρα και μεις νοούσαμε πόσα κόσκινα φιάχνει το ξύλο τους.

Μας δασκάλευε ψυχοτρόπα συνθήματα και μεις απηγγέλαμε βουκολικά έπη.

Μας κάθιζε σ` οράματα, μας φίλευε σε ξέφωτα και μεις παραγοντίζαμε σ` ανήλια

και λυκόφωτα.

Μας διαρμήνευε τη βασική σκέψη του πολίτη και μεις αναρωτιόμασταν `τη ποπά τα πρόγατα άτσαπς που κεκά χορεύνε`.

Αγκάλιαζε με στοργή και καρτερία την ανεπάρκεια μας, αγκαλιάζαμε μ` αγνωμοσύνη κ` αδιαφορία την Καινή Διαθήκη του.

Ο ένας που μπόλιαζε με Ρωμιοσύνη τα μανιφέστα του Ventotene, ο GOAT στην μεταπροσφυγική οντότητά μας, το ένα Χελιδόνι που πάσχισε να γυρίσει τον Ήλιο,
ο ανθ `ημών στα μουχαπέτια του Ραφαηλίδη, της Αρβελέρ και του Καστοριάδη.

Ένας Κρόιφ σε εντεκάδα πιθήκων που όλο πάλευε να τη βγάλει τσάμπιονς λιγκ.

Μας εκχώρησε το Κάλος, την Αρετή και Τρόπο του και μεις ήμασταν σαν ΟΣΕΠΕ.

Ανάθεμα και αν καταλάβαμε τι μας έλεγε, δόξα τω Θεώ που δε θα καταλάβουμε ποτέ
τι έχασε το Affentheater σύμπαν των κοινών μας.

Σύλλογος Ποντίων Νυρεμβέργης Cardinal Bessario

(για λογαριασμό όσων ντρέπονται να τον αποχαιρετήσουν μήπως ακούσει και τους γυρέψει τη ματιά).

Υ.Γ
Ο Μιχάλης που ‘βγαζε γλώσσα στον Ανδρέα των 80´s, ήδη τον σιμώνει ξανακουνώντας του το δάχτυλο:
``...δεν είναι διεθνισμός να ξισώσουμε τον Κολοκοτρώνη με τον Δράμαλη πρόεδρε...``