Ποτέ δουλειά την Κυριακή!

Του Παναγιώτη Κόρπα από τη Ρήξη φ. 104

Η Κυριακή, 3 Νοέμβρη, είναι η πρώτη Κυριακή που εφαρμόστηκε ο νόμος 4177/2013 ο οποίος ψηφίστηκε μες στο καλοκαίρι από τη συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ για πλήρη απελευθέρωση της αγοράς και κατάργηση της κυριακάτικης αργίας!
Οι εργαζόμενοι στο εμπόριο γυρνούν 104 χρόνια πίσω, στο 1909, οπότε για πρώτη φορά καθιερώθηκε η αργία της Κυριακής!
Καθιερώνουν το άνοιγμα των καταστημάτων 7 Κυριακές, ενώ δίνουν τη δυνατότητα να ανοίγουν ΟΛΕΣ τις Κυριακές του έτους τα εμπορικά καταστήματα μέχρι 250 τ.μ., λειτουργία που σε σύντομο χρόνο αντικειμενικά θα επεκταθεί στο σύνολο των καταστημάτων.
Στην πραγματικότητα ο στόχος τους είναι διπλός: τσάκισμα από τη μια των εργατικών δικαιωμάτων και ικανοποίηση από την άλλη των μεγάλων αλυσίδων καταστημάτων και των πολυκαταστημάτων των πολυεθνικών.
Την Κυριακή των Βαΐων, το Συντονιστικό Δράσης ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας και στα «απελευθερωμένα» ωράρια πραγματοποίησε για πάνω από 3 ώρες απεργιακή περιφρούρηση σε πολλά καταστήματα (κυρίως πολυεθνικές και μεγάλες αλυσίδες) στην οδό Ερμού, στο κέντρο της Αθήνας.
Την ίδια μέρα έγιναν ανάλογες παρεμβάσεις και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας. Στην παρέμβαση στην Ερμού συμμετείχε πλήθος λαϊκών και εργατικών συνελεύσεων, σωματείων και συλλογικοτήτων.

Αξιολόγηση; Όχι, ευχαριστώ… και γιατί όχι;

Του Παναγιώτη Κόρπα

Στις απαρχές του συνδικαλιστικού κινήματος, οι συνδικαλιστές αντιμετωπίζονταν από τους εργοδότες εχθρικά, μερικές φορές τους πέταγαν και από το παράθυρο.
Οι συνδικαλιστές τότε πάλευαν για το ύψος του μεροκάματου που, ας μην ξεχνάμε, αφορά το κέντρο των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας.
Στις μέρες μας ακόμα, το σ.κ. λέγεται κοινωνικός εταίρος, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα, που πριν λίγο καιρό αποτελούσε την εξασφαλισμένη εργασία, σε αντίθεση με τη μη εξασφαλισμένη εργασία του ιδιωτικού τομέα.Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει και οδηγούμαστε όλοι οι εργαζόμενοι προς τη μη εξασφαλισμένη εργασία. Το ερώτημα είναι αν στο μεσοδιάστημα, το συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα εκείνο των καθηγητών έπαιξε κάποιον άλλο ρόλο πέρα από τη διεκδίκηση συντεχνιακών αιτημάτων. Η απάντηση είναι εύκολη και, κατά τη γνώμη μου, η ΟΛΜΕ προσπαθούσε να απαντήσει στις πρωτοβουλίες που έπαιρνε η εκάστοτε κυβέρνηση. Γι’ αυτό τις περισσότερες φορές η ΟΛΜΕ πάλευε για να μείνουμε στην προηγούμενη κατάσταση. Και δεν είχε άδικο, καθώς κάθε νέα μεταρρύθμιση ήταν χειρότερη από την προηγούμενη για όλους, καθηγητές, μαθητές, γονείς.
Αλλά εδώ ακριβώς φαίνεται πως δεν είχε εναλλακτική πρόταση να αντιτάξει, εκτός των γενικόλογων αιτημάτων, δωρεάν δημόσιο σχολείο για όλους κ.λπ. Θα έλεγε κάποιος ναι, αλλά ήταν θέμα συσχετισμών, γιατί δεν είχε την πλειοψηφία η Αριστερά.