ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΑΠΟΥ;

Παρακολουθῶ -μὲ ὅση ὑπομονὴ μοῦ ἔχει ἀπομείνει- τὶς δηλώσεις διαφόρων ἀναλυτῶν μὲ ἀφορμὴ τὴν αἰσχρὴ ἐπέτειο τῶν 50 χρόνων τουρκικῆς εἰσβολῆς καὶ κατοχῆς τῆς Κύπρου. Ἐπειδὴ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς ἀναλυτὲς ἦταν νέοι ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἀναρωτιέμαι τί ἔκαναν τότε: ἀποθέωναν τόν «σωτῆρα» Καραμανλὴ ἤ τραγουδοῦσαν «τὴν ρωμιοσύνη μὴν τὴν κλαῖς» στὶς συναυλίες τοῦ Θεοδωράκη, τὴν ὥρα ποὺ ἀκριβῶς οἱ Τοῦρκοι καταλάμβαναν τὸ 38% τῆς Κύπρου; 

Γιατί σημασία δὲν ἔχουν οἱ ἀναλύσεις τους γιὰ τὴν Κύπρο ποὺ χάνεται, τὴν ἑλλαδίτικη ὑποχωρητικότητα ἔναντι τῆς Τουρκίας καὶ ἄλλα τέτοια (σωστά), τὴν ὥρα ποὺ βρίσκονται σὲ ἡλικία ποὺ ἀνησυχοῦν καὶ γιὰ τὸν προστάτη τους, ἀλλὰ τί ἔκαναν ὅλοι αὐτοί τότε, μαζὶ μὲ ἕναν ὁλόκληρο λαὸ φυσικά. Ἤθελαν πόλεμο ἤ ὄχι; 

Ὅλοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι κανένας ἐκείνη τὴν κρίσιμη στιγμή (οὔτε οἱ χουντικοὶ οὔτε οἱ δημοκράτες ὅλων τῶν χρωμάτων) δὲν ἤθελε νὰ πολεμήσει ἡ Ἑλλάδα γιὰ τὴν Κύπρο. Ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι καμμία πολιτικὴ ἡγεσία δὲν μίλησε γιὰ πόλεμο καὶ κανένα μαζικὸ λαϊκὸ συλλαλητήριο δὲν ἔγινε μὲ αἴτημα ὑπὲρ τοῦ πολέμου. Εἶναι φανερὸ ὅτι ὅλοι προτίμησαν τὴν ἡσυχία τους καὶ ἄφησαν τὴν Κύπρο στὸ ἔλεος τοῦ Ἀττίλα. Θεμελίωσαν τὴν καλοπέρασή τους πάνω στὰ ἀποκαΐδια τῆς Κυπριακῆς τραγωδίας, ποὺ ἡ Ἑλλάδα μποροῦσε (καὶ ὄφειλε) νὰ μὴν ἀφήσει νὰ συμβεῖ. 

Τὸ πόσο οἱ «Νεοέλληνες» (ἤ καλύτερα οἱ Νεοελλαδίτες) χαλάσανε τὴν ζαχαρένια τους γιὰ τὴν Κύπρο τὸ ἀποδεικνύει ἀπερίφραστα τὸ 54% ποὺ ἔδωσαν στὸν Καραμανλή -τὸ ὑψηλότερο ποσοστὸ ποὺ ἔχει σημειωθεῖ σὲ βουλευτικὲς ἐκλογές- μετὰ τὴν νωπὴ προδοσία ποὺ διέπραξε ἀρνούμενος νὰ ἐμπλακεῖ ἡ Ἑλλάδα σὲ πόλεμο, διότι ἡ «Κύπρος κεῖται μακράν». Ἕνας βέρος ἐθνοπροδότης ἀνακηρύχθηκε ἀπὸ τοὺς Νεοέλληνες σέ «ἐθνάρχη». 

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΟΛΑΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΠΟΛΑΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΣ 

Δὲν ἀνακαλύπτει κανεὶς τὴν Ἀμερικὴ ὅταν ὑποστηρίζει ὅτι αὐτὰ ποὺ καταλογίζει ὁ Παῦλος Πολάκης στὸ Κύκλωμα τῆς Διαπλοκῆς εἶναι ἀληθινὰ καὶ σωστά. Καὶ μόνο τὰ ἴδια τὰ μέλη τοῦ ἴδιου τοῦ Κυκλώματος ἔχουν ἀσφαλῶς κάθε λόγο νὰ διαμαρτύρονται γιὰ τὰ λεγόμενά του. 

Ἐμεῖς αὐτὸ τὸ Κύκλωμα τὸ ἔχουμε περιγράψει μὲ τὸν περιληπτικὸ ὅρο «Πανσυμμοριτισμός», τὸ ὁποῖο ὑφίσταται ὡς ἡ ἐνεστηκυία μορφὴ τῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας. 

Αὐτὸ ποὺ μᾶς ἐνδιαφέρει ἐμᾶς ὅμως -καὶ μᾶλλον θἄπρεπε νὰ ἐνδιαφέρει περισσότερο καὶ ὅσους συντάσσονται ἐνθουσιωδῶς μαζί του- δὲν εἶναι τί λέει ἀλλὰ τί ψήφιζε ὁ Πολάκης ὡς βουλευτῆς ὅταν τὸ κόμμα του βρισκόταν ἐπὶ 4,5 χρόνια στὴν ἐξουσία καὶ εἶχε τὴν εὐκαιρία νὰ ὑλοποιήσει αὐτὰ ποὺ ὁ ἴδιος ἔρχεται νὰ προτείνει μὲ χρονοκαθυστέρηση 8 ἐτῶν ὡς βουλευτῆς τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολίτευσης. 

Ὅπως ἐπίσης μᾶς ἐνδιαφέρει τί δὲν ἔλεγε τότε ὁ Πολάκης, ὅταν τὸ κόμμα του ἐφάρμοζε τὸ χειρότερο μνημόνιο ποὺ πέρασε ποτέ, τὸ ὁποῖο ψήφισε καὶ ὁ ἴδιος, ὑποθηκεύοντας ὅλη τὴν περιουσία τοῦ Δημοσίου γιὰ 99 χρόνια ὡς ἐνέχυρο στοὺς διεθνεῖς τοκογλύφους. 

Ἦταν ἡ ἐποχὴ τῆς «πρώτης φορᾶς Ἀριστερά», ποὺ δημιουργήθηκε ἡ διαβόητη ΑΑΔΕ, θεσμοθετήθηκαν οἱ ἠλεκτρονικοὶ πλειστηριασμοί, οἱ κατασχέσεις γιὰ ὀφειλὲς ἄνω τῶν πεντακοσίων εὐρὼ καὶ δρομολογήθηκαν οἱ «μνημονιακὲς ὑποχρεώσεις» ποὺ ἔχουν ὁδηγήσει σήμερα στὸ μεγαλύτερο κύμα ἀπαλλοτρίωσης τῆς ἰδιωτικῆς περιουσίας.