Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 6 Αυγούστου 2023

Η πολιτισμική παρακμή ως μηδενισμός

Το νεωτερικό και το ελληνικό παράδειγμα

από Θεόδωρος Ζιάκας





Αν ο 19ος αιώνας είδε τη γέννηση μιας «ψυχολογίας χωρίς ψυχή» […] εμείς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τη σημερινή εποχή σαν εποχή της ανθρωπολογίας «χωρίς άνθρωπο». Κώστας Παπαϊωάννου.[1]

Τι είναι παρακμή; Ποιοι είναι οι γενικοί τύποι της παρακμής; Πώς γίνονται και απογίνονται; Σκοπός της εισήγησής μου είναι να διαμορφώσει μια βάση συζήτησης των τριών αυτών ερωτημάτων.

Το εμπειρικό πεδίο του θέματος είναι οι μεγάλοι ιστορικοί πολιτισμοί, των οποίων η περιγραφική θεώρηση μας λέει, πριν απ’ όλα, ότι: Όλοι έχουν αρχή και τέλος. Όλοι γνωρίζουν φάσεις ακμής και φάσεις παρακμής. Το δε τέλος τους συνδέεται κατά κανόνα με «βαθιά παρακμή». Η περιγραφική αυτή εικόνα, για την πορεία του πολιτισμού, αποδίδει μια κωδωνόσχημη καμπύλη. Αληθεύει άραγε;




1. Η συνεκδοχή Παρακμής και Μηδενισμού


Σύμφωνα με τις δύο κρατούσες στον σύγχρονο κόσμο αντιλήψεις, η κωδωνόσχημη απεικόνιση είναι παραπλανητική.

Για την πρώτη και κυρίαρχη άποψη, την «τεχνοσυστημική», το πρόβλημα είναι οι «κρίσεις», που βέβαια, αν δεν αντιμετωπιστούν σωστά, δύνανται να εξελιχθούν σε ολοσχερή καταστροφή. Εκ των προτέρων όμως τίποτα δεν αποκλείει την «ορθή αντιμετώπιση» των κρίσεων. Και τούτο στο διηνεκές. Άρα για ποιά ακμή και παρακμή και ποιο τέλος μπορεί να γίνεται λόγος;

Παρασκευή 21 Απριλίου 2023

ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ


Εὐγένιος (π. Σεραφεὶμ) Ρόουζ  

 ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ 


"Πόλεμος ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἰσάγει στὴ βασιλεία τοῦ μηδενός, πρᾶγμα ποὺ σημαίνει τὸ θρίαμβο τῆς ἀσυνέχειας καὶ τοῦ παραλόγου, ἕνα πλῆρες σχέδιο ποὺ καθοδηγεῖται ἀπὸ τὸ Σατανᾶ: μὲ συντομία, αὐτὰ ἀποτελοῦν τὴ θεολογία καὶ τὸ νόημα τοῦ Μηδενισμοῦ. 

Ὅμως ὁ ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει μέσα σὲ τέτοια ἄρνηση. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Διάβολο, δὲν μπορεῖ κἄν νὰ τὴν ἐπιθυμήσει γιὰ τὴ σωτηρία του, ἐκτὸς ἐὰν ἀπὸ λάθος τὴ θεωρήσει θετικὴ καὶ καλή. Στὴν πραγματικότητα κανεὶς Μηδενιστὴς -πέραν ἀπὸ στιγμὲς τρέλλας καὶ ἐνθουσιασμοῦ ἤ πιθανὸν ἀπελπισίας- δὲν εἶδε αὐτὴν τὴν ἄρνηση παρὰ σὰν μέσον γιὰ ἕναν ὑψηλότερο σκοπό: ὁ Μηδενισμὸς προάγει τοὺς Διαβολικούς του σκοποὺς μέσω θετικῶν προγραμμάτων. 

(...) Τὸ πρῶτο καὶ πλέον ἐμφανὲς πρᾶγμα στὸ πρόγραμμα τοῦ Μηδενισμοῦ εἶναι ἡ καταστροφὴ τῆς Παλαιᾶς Τάξης. Ἡ Παλαιὰ Τάξη ἦταν τὸ ἔδαφος ποὺ τρεφόταν ἀπὸ τὴ χριστιανικὴ ἀλήθεια καὶ στὸ ὁποῖο εἶχαν τὶς ρίζες τους οἱ ἄνθρωποι. Οἱ νόμοι καὶ οἱ θεσμοί της, ἀκόμη καὶ οἱ συνήθειές της, θεμελιώνονταν σὲ αὐτὴν τὴν Ἀλήθεια καὶ ἀφιερώθηκαν στὴ διδασκαλία της. Οἱ δομές της ἀναφέρονταν στὴ δόξα τοῦ Θεοῦ καὶ ἦταν ὁρατὸ σημεῖο τῆς Τάξης του πάνω στὴ γῆ. 

(...) Σὲ κάθε περίπτωση πρόκειται γιὰ ἕναν κρύο, ἀπάνθρωπο κόσμο ποὺ φέρνουν στὸ προσκήνιο ἄνθρωποι χωρὶς Θεό. Ἕναν κόσμο ποὺ κατακλύζεται ἀπὸ τὴν ὀργάνωση καὶ τὴν ἀποτελεσματικότητα καὶ στερεῖται ἀγάπης ἤ σεβασμοῦ.

(...) Ἡ Μηδενιστικὴ «ὀργάνωση» -ἡ πλήρης μεταλλαγὴ τῆς γῆς καὶ τῆς κοινωνίας ἀπὸ τὶς μηχανές, τὴ σύγχρονη ἀρχιτεκτονικὴ καὶ τὸ σχέδιο, καὶ ἡ ἀπάνθρωπη φιλοσοφία τῆς «ἀνθρώπινης μηχανικῆς» ποὺ τὶς συνοδεύει- εἶναι συνέπεια τῆς ἀδιάκριτης ἀποδοχῆς τῆς βιομηχανοποίησης καὶ τῆς τεχνολογίας ὡς φορεῖς μιᾶς κοσμικότητας πού, ἐὰν δὲν ἐλεγχθεῖ, καταλήγει στὴν τυραννία. 

Σάββατο 8 Απριλίου 2023

«Όψεις και αντιφάσεις της θεραπείας, σε εποχή ανθρωπολογικού μηδενισμού» - Δημήτρης Γιαννάτος,






 Δημήτρης Γιαννάτος, Κοινωνιολόγος, Σύμβουλος Απεξάρτησης ΚΕΘΕΑ.

Ο Δημήτρης Γιαννάτος, κοινωνιολόγος, σύμβουλος απεξάρτησης στο ΚΕΘΕΑ 

σε μια εξαιρετική εισήγηση για τα τραύματα της μετανεωτερικότητας, της νέας ψηφιακής "κοινωνικότητας", 

και της προσέγγισης του ψυχισμού του ανέστιου ανθρώπου cyborg, με παραπομπές στην τέχνη

 και σε όλους τους προφήτες κοινωνιολόγους που μας προειδοποίησαν για τον επερχόμενο άκαρδο κόσμο μας.

 Ένας πλήρης βιβλιογραφικός οδηγός για όσους επιθυμούν να ψηλαφήσουν στην ανθρωπολογία χωρίς άνθρωπο.



 Επιστημονική ημερίδα με τίτλο "Στον απόηχο του Ιπποκράτους και υπό το βλέμμα του Μετανθρώπου το διαχρονικό αίτημα της ίασης", με την συνεργασία της ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΩΟΥ ΚΑΙ ΝΙΣΥΡΟΥ, τοῦ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ καί τοῦ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΚΩ.

 Σκοπός της εκδήλωσης ήταν η επαναδιατύπωση βασικών ερωτημάτων σχετικών με την υγεία, την ασθένεια, την ίαση, την Ιπποκρατική σκέψη , την τεχνιτή νοημοσύνη, τον Μετανθρωπισμό

Παρασκευή 9 Δεκεμβρίου 2022

ΤΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ



ΤΙ ΔΙΑΛΥΕΙ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ;

...ο Καπιταλισμός;...ναι, αλλά στην ειδική μορφή της Μετανεωτερικης Άϋλοχρηματικης Υπερτεχνολογικης μορφής του...

και μιλάμε όχι για τη γενική καταστρεπτικότητα του συστήματος αλλά για τον θρυμματισμό και την αποσύνθεση της Ανθρώπινης Κατάστασης...

στο κέντρο αυτής της Διάλυσης βρίσκεται η Επιτρεπτικοτητα, δηλαδή η κουλτούρα της απόλυτης ανοχής πάσης συμπεριφοράς θεωρούμενης ως άσκηση δικαιώματος και ως ελεύθερη αυτοπραγμάτωση ...

το διαβόητον "τίποτα δεν είναι ιερό, όλα επιτρέπονται" του "πολλά βαρύ" Βανεγκέμ! . ολα επιτρέπονται, λοιπόν, εκτός από την κοινωνική κ ανθρώπινη άμυνα, όλα σχετικοποιούνται και χαίρουν κατανόησης εκτός από επιλεγμένες αστοχίες :όταν σκοτώθηκε από αδέσποτη σφαίρα Αθίγγανου ένα παιδάκι, πόσες "κεφαλές επί πίνακι" ζητήθηκαν;...
και ποσα οδοφράγματα έστησαν οι Ρομά;.διοτι εγω θυμάμαι ότι όποιος έθετε ζήτημα "αναδιαπαιδαγώγησης" των ασυδοτων "Ρομά", στιγματιζόταν σαν χρυσαυγίτης!...

εκείνο το παιδάκι μάλλον ήταν "κατώτερου θεού"(άλλος έχει τ' όνομα κι άλλος τη χάρη...)...

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2021

Οι Δαιμονισμένοι’ – Αλέξανδρος Αδαμόπουλος

 Γράφει η Δήμητρα Ρούσσου, Φιλόλογος Εκπαιδευτικός

  «…- Για εξήγησέ μου επιτέλους· ποιος είναι ο σκοπός σας;

– Να καταστραφούν τα πάντα, να μην υπάρχουνε πια έθνη, ούτε κυβερνήσεις, ούτε ιδιοκτησία, ούτε θεός, ούτε θρησκεία.

– Καταλαβαίνω· αλλά πού θα οδηγήσει κάτι τέτοιο;

– Στην κομμουνιστική κοινωνία, σ’ έναν κόσμο καινούργιο, στον οποίο όλα θα ξεκινούν από την αρχή.

– Και πώς θα το πραγματοποιήσετε, πώς λογαριάζετε να δράσετε;

– Με τη φωτιά, με το δηλητήριο, με το μαχαίρι. Ο ληστής είναι ο αληθινός ήρωας, είναι ο εκδικητής τού λαού. Είναι ο επαναστάτης που ενεργεί χωρίς φράσεις παρμένες από τα βιβλία. Με μια σειρά από τρομερές απόπειρες πρέπει να τρομοκρατήσει τους ισχυρούς και να ξυπνήσει το λαό…»

(Εμίλ Ζολά, Germinal).

 

Φαινομενικά, μετά το 1815, η Γαλλική Επανάσταση μοιάζει να φιμώνεται. Αναφλέγεται, όμως, μέσα στην καρδιά και στη συνείδηση των ανθρώπων. Επιζεί.

Η Παλινόρθωση δεν αναθεώρησε την κατάργηση των κοινωνικών προνομίων (κατ’ εξοχήν των φεουδαρχικών δικαιωμάτων). Η εθνική περιουσία δεν επιστράφηκε στους πρώην ιδιοκτήτες της και -μολονότι δεν είχε πάντα διανεμηθεί δίκαια και αρκετές φορές είχε περιέλθει στα χέρια των πλουσίων- το επαναστατικό κεκτημένο διατηρήθηκε στο θέμα αυτό, όπως διατηρήθηκε και η αρχή των δικαιωμάτων τού ατόμου με την εγγύηση του Χάρτη τού 1814. Όταν η κυβέρνηση τού Καρόλου Ι΄ φανεί έτοιμη να εφαρμόσει μια νέα αντιδραστική πολιτική, η απάντηση θα είναι μια άμεση εξέγερση· η Ιουλιανή Μοναρχία, και η επιστροφή στην τρίχρωμη σημαία.

Ήδη, το 1828, ο F. Buonarroti, γράφει την «Ιστορία τής συνωμοσίας για την ισότητα· τής επονομαζόμενης τού Μπαμπέφ¹» όπου αφηγείται την συνωμοσία των ‘Ίσων’, τα σχέδιά τους για ένα είδος ‘Βανδέας των πληβείων’², την αποτυχία τους και την εκτέλεσή τους. Επρόκειτο για ένα κίνημα ‘κομμουνιστικό’ οπωσδήποτε, με στόχο την κοινοκτημοσύνη· πιστό στη φράση τού Ζαν Ζακ Ρουσσώ: «Είστε χαμένοι, αν λησμονήσετε ότι οι καρποί ανήκουν σε όλους αλλά η γη σε κανέναν». Η επιτυχία που είχε το βιβλίο αυτό και το παράδειγμά του υπήρξαν τεράστια. Ο Louis Auguste Blanqui, ο αμετανόητος επαναστάτης, που όλοι τον αγάπησαν εκ των υστέρων, ήταν ενθουσιώδης αναγνώστης του. Στα 1871, στις 26 Μαρτίου, το Παρίσι τον εξέλεξε πρόεδρο τού καινούργιου δημοτικού συμβουλίου, ενώ ήταν ακόμα φυλακισμένος, και στις 28 Μαρτίου ανακηρύχθηκε η Παρισινή Κομμούνα.

Το νόημα που αποκτά πλέον ο επαναστατικός ουμανισμός είναι η νομιμοποίηση τής βίας, όταν αυτή τίθεται στην υπηρεσία τού δικαίου, τής ισότητας, τής κοινωνικής δικαιοσύνης. Μιας βίας όπου ο επαναστάτης μπορεί να είναι ή ο δράστης ή το θύμα της· γιατί όταν κανείς κατεβαίνει στο δρόμο, μπορεί να νικήσει, μπορεί όμως και ν’ αφήσει εκεί την τελευταία του φωνή διαμαρτυρίας. Αλλά το θάρρος τής βίας -θάρρος να πεθαίνει κανείς ή να σκοτώνει- δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό παρά μόνον όταν είναι το μόνο μέσο για ν’ αλλάξει η μοίρα των ανθρώπων και να γίνει πιο ανθρώπινη, πιο αδελφική. Η Επανάσταση είναι η βία στην υπηρεσία ενός ιδεώδους. Ανάλογες όμως είναι βέβαια και οι ρίζες τής Αντεπανάστασης μα και τής όποιας αντίδρασης…

Κυριακή 21 Μαρτίου 2021

Ὁ Μηδενισμὸς τοῦ Ἀνθρώπου

0
949


Τὸ ὅλο πρόβλημα γιὰ τὸν ἄνθρωπο εἶναι ἀκριβῶς αὐτό: νὰ εὑρεθεῖ ἐν τῷ Χριστῷ καὶ νὰ μὴ ἐκπέσει Αὐτοῦ, ἢ ἀφοῦ ἐξέπεσε (ὁ Ἀδὰμ καὶ ἐμεῖς) νὰ εὑρεθεῖ καὶ πάλι ἐν Αὐτῷ ὡς Θεῷ του καὶ ἀνθρώπῳ του, διότι ὁ Λόγος Χριστὸς διὰ τοῦτο ἀκριβῶς καὶ ἐδημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, διὰ νὰ τὸν ἑνώσει μεθ᾿ Ἑαυτοῦ, νὰ τὸν «ἐνυποστήσει» ἐν Ἑαυτῷ, ὅπως λένε οἱ Πατέρες, καὶ ἔτσι νὰ τὸν ὁδηγήσει στὴν πληρότητά του ὡς ἀνθρώπου καὶ νὰ τὸν θεώσει, δηλαδὴ μὲ μία λέξη νὰ τὸν θε-ανθρωποποιήσει.

Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος, ὁ Ἀδάμ, δημιουργηθεὶς ἔβλεπε τὸν Θεὸ καὶ εἶχε κοινωνία μαζί Του, καὶ ἔπρεπε ἐν συνεχείᾳ ἐλευθέρως καὶ ἀγαπητικῶς νὰ φθάσει ἐν τῷ Θεῷ Λόγω στὴν πλήρη ἕνωση μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴ θέωσή του. Διότι ἡ θέωση τοῦ ἀνθρώπου ἦταν ὁ σκοπὸς ὁλόκληρης τῆς θείας δημιουργίας, καὶ ἡ θέωση εἶναι ἡ τελικὴ ἀλήθεια τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θέωση δὲ τοῦ ἀνθρώπου εἶναι δυνατὴ καὶ κατορθωτὴ μόνον ἐν τῷ Θεῷ Λόγῳ, ἐν τῷ Θεανθρώπῳ Χριστῷ, δυναμικὴ εἰκὼν τοῦ Ὁποίου εἶναι δημιουργικῶς ἐναποτεθειμένη στὸν ἄνθρωπο καὶ βάσει αὐτῆς καὶ μόνο πραγματοποιεῖται ἡ αὐθεντικὴ ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ κατὰ χάριν θέωσή του. Ἡ πρὸς θέωσιν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καὶ ἡ δεδομένη δυνατότης καὶ δυναμικότης τῆς θεώσεως δὲν εἶναι ἕνας «εὐσεβὴς πόθος» τοῦ «θρησκευτικοῦ» ἀνθρώπου, ἀλλὰ μία ἀνθρωπολογική (=χριστολογική, θεανθρώπινη) ἀλήθεια, ἡ ὁποία μαρτυρεῖται ἀκόμη καὶ σὲ αὐτὴν ταύτη τὴν τραγωδία τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὁ πατὴρ τοῦ ψεύδους, ὁ διάβολος, ἦλθε καὶ εἶπε στοὺς πρώτους ἀνθρώπους νὰ τὸν ἀκούσουν καὶ θὰ γίνουν καὶ χωρὶς τὸν Θεὸ «θεοί», αὐτὸ ἦταν ἕνα μεγάλο ψεῦδος. Ἕνα ψεῦδος ὅμως προϋποθέτει πάντοτε μία ἀλήθεια, τῆς ὁποίας τὸ ψεῦδος αὐτὸ τυγχάνει ἡ κατάχρηση, ἢ διαστρέβλωση, ἢ «λήθη», ἢ ἀναίρεση, ἢ στέρηση. Ὁ διάβολος ἐψεύδετο συμβουλεύων τοὺς ἀνθρώπους τὴν ἄνευ Θεοῦ «θέωση» (τὴν ψευδῆ, ἐπειδὴ ἀ-θεο «θέωση»), καὶ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι «ψευδοῦς ὀρεχθέντες θεώσεως» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ, P.G. 725) δεχθήκαμε καὶ ἀκολουθήσαμε τὴν προτροπὴ τοῦ διαβόλου, ἡ ὁποία μᾶς ὁδηγοῦσε πρὸς μία κατάχρηση τῆς θεοσδότου, ἐν ἡμῖν, δυναμικῆς ἐφέσεως πρὸς ἀληθινὴ θέωση. Ἀλλὰ διὰ τῆς καταχρήσεως αὐτῆς ὄχι μόνο δὲν ἐπιτύχαμε τὴν θέωση, ἀλλὰ καὶ καταστρέψαμε τὴν ὕπαρξή μας τὴν αὐθεντικὴ καὶ «τοῖς ἀνοήτοις συμπαρεβλήθημεν κτήνεσιν» (Ψαλμ. 68, 2). Ἡ «ὄρεξις» τῆς θεώσεως μποροῦσε νὰ ὑπάρχει, ἐπειδὴ προϋπῆρχε ἡ πρὸς τὴν ἀληθινὴ θέωση τοῦ ἀνθρώπου δημιουργικὴ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ Λόγου καὶ ἡ προδεδωρημένη ἔφεση ἢ δυνατότης ἢ δυναμικότης μέσα στὸν ἄνθρωπο πρὸς αὐτὴ τὴν θέωση, τὴν ὁποία ἔφεση δύναται μὲν ὁ ἄνθρωπος ἐλευθέρως νὰ καταχρᾶται καὶ νὰ διαστρεβλώνει, δὲν δύναται ὅμως νὰ τὴν ἀποβάλλει ἐντελῶς.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2020

Ο διάβολος και ο ιδεολόγος

Οκτάβιο Παζ

Του Οκτάβιο Παζ από τον νέο Ερμή τον Λόγιο τ. 19

Από τον θάνατό του, κάτι παραπάνω από έναν αιώνα πριν, η επιρροή του Ντοστογιέφσκι δεν έπαψε να αναπτύσσεται και να επεκτείνεται. Πρώτα στην πατρίδα του –όπου είχε αποκτήσει φήμη όντας εν ζωή– στη συνέχεια στην Ευρώπη, την Αμερική και την Ασία. Αυτή η επιρροή δεν υπήρξε αποκλειστικά λογοτεχνική, αλλά πνευματική και ζωτική: πολλές γενιές διάβασαν τα έργα του, όχι ως μυθιστορήματα, αλλά ως μελέτες πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα και συνομίλησαν σιωπηλά με τους χαρακτήρες του, σαν να ήταν παλιoί γνώριμοι. Το έργο του σημάδεψε πνεύματα πολύ διαφορετικά, από τον Νίτσε και τον Ζιντ, έως τον Φόκνερ και τον Καμύ. Στο Μεξικό, δύο συγγραφείς τον διάβασαν με πάθος, ίσως επειδή ανήκουν στην ίδια πνευματική οικογένεια με αυτόν και αναγνωρίζουν τον εαυτό τους σε πολλές από τις ιδέες και τις εμμονές του: ο Χοσέ Βασκονσέλος και ο Χοσέ Ρεβουέλτας. Είναι (ή υπήρξε) ο αγαπημένος συγγραφέας των νέων: θυμάμαι ακόμα τις ατελείωτες συζητήσεις που λάμβαναν χώρα λίγο πριν πάρουμε απολυτήριο λυκείου, με κάποιους συμμαθητές μου, κατά τη διάρκεια περιπλανήσεων που ξεκινούσαν το δείλι, στο κολλέγιο Σαν Ιντεφόνσο και ολοκληρώνονταν μεταμεσονύχτια στη Σάντα Μαρία ή στη λεωφόρο Ινσουρζέντες[1], περιμένοντας το τραμ. Ο Ιβάν και ο Ντμίτρι Καραμαζόφ πάλευαν μέσα στον καθένα από εμάς.

Παρασκευή 6 Μαρτίου 2020

Τα μαλακισμένα με τα spray μπογιάς

Ίσως μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες να υπάρχει τόση και τέτοιου μεγέθους αναρχία και ανοχή, σε σχέση με την καθαριότητα και την καταστροφή (ρύπανση) ιδιωτικών και δημόσιων κτιρίων, αλλά και αγαλμάτων ή ακόμα και πινακίδων της τροχαίας. Ο καλός κρετίνος όλα τα λερώνει…..


Του  Νίκου Μουρατίδη

Περνάς την μία ημέρα και θαυμάζεις ένα υπέροχο νεοκλασικό, ανακαινισμένο και φρεσκοβαμμένο, και το επόμενο πρωί, είναι κατεστραμμένο από τα σπρέι με τις μπογιές. Σαν να έχουν περάσει από κει, βάνδαλοι με μανία καταστροφής της αισθητικής και του ωραίου. Σαν κάποιοι να έχουν βαλθεί να υποβαθμίσουν την ήδη βεβαρυμμένη αισθητική του περιβάλλοντος που ζούμε. Δεν αφήνουν τίποτα όρθιο: Τοίχους, μάρμαρα, πόρτες, μάντρες, ρολά, σκουπιδοτενεκέδες, αγάλματα, σήματα τροχαίας…… τα πάντα όλα.
Όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου ξέροντας ότι ήμουν καπετάν φασαρίας και με την παρέα μου κάναμε «τέρατα», μας είχαν πει κάποια πράγματα, και κυρίως για τα σήματα της τροχαίας που τα είχαμε βάλει στο μάτι. «Αν πειράξετε τα σήματα», μου είπαν, «θα πάτε φυλακή. Και επειδή στην φυλακή δεν παίρνουν μικρά παιδιά, θα σας κλείσουν στο άσυλο». Βλέπαμε πινακίδα λοιπόν και όπου φύγει- φύγει. Ούτε που την πλησιάζαμε. Τώρα με μεγάλη ευκολία, οι πάντες καταστρέφουν τόσο τις πινακίδες όσο και την σηματοδότηση γενικά. Σε όλη την Ελλάδα, τις μπογιατίζουν με σπρέι, κολλούν αυτοκόλλητα, τις στραβώνουν… και στην Κρήτη τις πυροβολούν!
Σήμερα δεν θα ασχοληθώ με τίποτα άλλο παρά μόνο με την μάστιγα που λέγεται: «σπρέι μπογιάς». Δεν μπορώ να καταλάβω που βρίσκουν τόσα χρήματα να αγοράζουν σπρέι για να βρωμίζουν τις πόλεις. Οι γονείς τι λένε σε όλους αυτούς τους πιτσιρικάδες που με τους φίλους τους βανδαλίζουν τα πάντα στο πέρασμα τους;
Είναι ντροπή να υπάρχει τέτοια βρωμιά από τα σπρέι και κανείς να μην δίνει σημασία. Κανείς να μην επιβάλει τιμωρίες και κανείς να μην συλλαμβάνεται.

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2018

Αντιορθόδοξος «ακτιβισμός» «προοδευτικών κινημάτων».



Καθημερινά σχεδόν γίνεται αναφορά στο σύνολο των εγχώριων ΜΜΕ για την περίφημη «ισλαμοφοβία» ή τον «αντισημιτισμό» της ελληνικής κοινωνίας. Ελάχιστα διαβάζουμε για την αντιορθόδοξη μισαλλοδοξία, τον αντικληρικαλισμό και τον ακτιβιστικό εθνομηδενισμό ορισμένων κύκλων της χώρας, που εντάσσονται βασικά στον λεγόμενο «προοδευτικό» χώρο. Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική, όπως δείχνει στατιστική του 2017 για τα περιστατικά βίας σε βάρος χώρων θρησκευτικής σημασίας και τόπους λατρείας στην Ελλάδα. Το 94% των επιθέσεων αφορά στην Ορθόδοξη εκκλησία (πίνακας).

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ Αριθμός περιστατικών

Ορθόδοξη εκκλησία 525
Καθολική εκκλησία 2
Αιθιοπική εκκλησία 1
Αρμενική εκκλησία 4
Παλαιοημερολογίτικη εκκλησία 1
Μάρτυρες Ιεχωβά 4
Ιουδαϊσμός 11
Ισλάμ 8

(Πηγή : Γ. Ρ. «Εθνομηδενιστική αντιορθόδοξη μισαλλοδοξία», εφημ. Ρήξη, τχ. 149/22-12-2018).

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου 2018

ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΦΑΝΗΣ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟΥ

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιοσ διονυσιοσ βομβα

η εικόνα προφίλ του Νίκος Σταθόπουλος, Η εικόνα ίσως περιέχει: 1 άτομοΤου Νίκου Σταθόπουλου

....πλέον, γίνεται φανερό ότι αυτό που ζούμε είναι ο "μεταταξικός πόλεμος", δηλαδή η έμπρακτη άρνηση της ίδιας της κοινωνίας ως πλαισίου της ανθρώπινης ζωής...όχι η σύγκρουση με τους ταξικούς εχθρούς του ανθρώπου, όχι ο κοινωνικός πόλεμος, αλλά η απόρριψη του κοινωνικού γεγονότος, η αιματηρή χαοτικότητα...
...η ουσία της μετανεωτερικότητας( ο κατακερματισμός, ο άκρατος υποκειμενισμός, η χαοτικότητα) εξελίσσεται σε "πολιτική δράση", η "ιδεολογία" τρέπεται σε "άμεση ενέργεια ανατροπής"
...σε όλο της το φάσμα, αυτή η μετανεωτερική δικαιωματική κουλτούρα της υποκειμενικής απελευθέρωσης, από το Σύμφωνο Συμβίωσης μέχρι το "απόλυτο δίκιο του Ζακ" , την επιδρομή του Ρουβίκωνα στο Καποδιστριακό και το "κάτω τα χέρια από τους πρεζέμπορους του ΑΠΘ και τους τσαμπουκάδες της μεταναστευτικής Τρούμπας στην ΑΣΟΕΕ" : είναι, απλά απλά, ένα γενικευμένο "στάχτη και μπούρμπερη", μια συντονισμένη επίθεση σε οτιδήποτε εγγυάται και συνέχει την κοινωνική συμβίωση...
...και αυτά, σε συνθήκες παρακμιακής κατάρρευσης ενός παρασιτικού εθνοκοινωνικού σχηματισμού, παίρνουν σταδιακά τη μορφή μιας γενικευμένης βίας χωρίς θετικό περιεχόμενο(όπως θα μπορούσε να είναι μια όντως επαναστατική βία)
...η βόμβα στον 'Αγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη, είναι η παράφρων βία ιδεοληπτικών τού "πουτάνα όλα", είναι η "εξτρεμιστική πολιτικότητα" της περιρρέουσας ατμόσφαιρας αποδομητισμού που επιβάλλεται από το αριστερό κράτος και τις "συλλογικότητες" του νεοφασιστικού δικαιωματισμού
...μεθοδικά καλλιεργούν την κουλτούρα της μηδενιστικής αποδιάρθρωσης, που τιγκάρει την κοινωνία, τα μυαλά και τις συνειδήσεις, με ανομιακότητα, περιφρόνηση του άλλου, λατρεία της "σκοτεινής" παρακμής, επιθετικό ναρκισσισμό, ιδεολογικοποιημένο νταηλίκι
...όχι, δεν είναι μια "κατ' εξαίρεσιν" βομβιστική δράση, αλλά η κλιμάκωση μιας στρατηγικής επιλογής
...υπάρχει μια ολότητα δράσεων, στάσεων και συμπεριφορών, που ενοποιούνται από τον πιο αυθόρμητο και αντικοινωνικό αποδομητισμό

Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018

Όταν ο νεανικός ρομαντισμός διοχετεύεται στον μηδενισμό

του Σταύρου Λυγερού
Πέρασαν δέκα χρόνια από την σχεδόν εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου και κάθε χρόνο στις 6 Δεκεμβρίου η ανάμνηση εκείνης της δραματικής ημέρας λειτουργεί σαν πυροκροτητής για την πρόκληση ταραχών. Τον Δεκέμβριο 2008, ο εν ψυχρώ φόνος ενός 15χρονου μαθητή είχε σοκάρει και εξοργίσει την κοινή γνώμη, αφοπλίζοντας ταυτοχρόνως ηθικά όχι μόνο την αστυνομία, αλλά και την κυβέρνηση Καραμανλή. Ήταν, λοιπόν, αναπόφευκτο ο νεανικός ρομαντισμός να εκδηλωθεί με τον τρόπο που εκδηλώθηκε, προκαλώντας εκτεταμένες και έντονες κινητοποιήσεις.
Το γεγονός, μάλιστα, ότι ήταν γόνος μιας μεσαιοανώτερης αστικής οικογένειας και χωρίς παραβατική συμπεριφορά είχε εξαρχής προσδώσει ένα διαφορετικό πλαίσιο σ’ εκείνο τον φόνο. Είχε συγκλονίσει όχι μόνο τους μαθητές, αλλά και τους νοικοκυραίους, οι οποίοι είχαν νοιώσει ότι θα μπορούσε να είχαν σκοτώσει το δικό τους παιδί.
Ούτε το σοκ από έναν τόσο άδικο φόνο ούτε η παράδοση κινητοποιήσεων της νεολαίας, ωστόσο, μπορούν από μόνα τους να ερμηνεύσουν το γεγονός ότι οι αντιδράσεις προσέλαβαν ταχύτατα διαστάσεις εξέγερσης. Η μόνη ερμηνεία είναι ότι το περιστατικό λειτούργησε σαν καταλύτης για να εκδηλωθεί μια δυναμική που μέχρι τότε υπέφωσκε. Με άλλα λόγια, ο κάμπος ήταν πιο ξερός απ’ όσο φαινόταν και γι’ αυτό ο φόνος προκάλεσε πολύ μεγαλύτερη πυρκαγιά απ’ όσο θα προκαλούσε σε άλλες συνθήκες.
Επιφανειακά, δεν υπάρχει τίποτα που να συνδέει την εξέγερση του Δεκεμβρίου 2008 με την ελληνική κρίση χρέους που ξέσπασε ένα χρόνο αργότερα. Στην πραγματικότητα, όμως, η πολυήμερη εκείνη εξέγερση ήταν ένα πρόδρομο φαινόμενο της κρίσης. Προφανώς, αυτό που ώθησε τη νεολαία δεν ήταν κάποια ανάλυση για τα δημοσιονομικά, ούτε κάποια πρόβλεψη για την εκτόξευση των επιτοκίων δανεισμού. Ήταν η διάχυτη αίσθηση παρακμής που ολοένα και περισσότερο βάραινε στην ατμόσφαιρα της Ελλάδας και τροφοδοτούσε μια δυναμική αντίδρασης. Δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι φορέας αυτής της αντίδρασης ήταν το πιο ευαίσθητο κομμάτι της κοινωνίας, η νεολαία.

Πέμπτη 2 Αυγούστου 2018

Λάιφ-στάιλ και νεοελληνική κακοδαιμονία



του Ἀρχιμανδρίτη Ἀθανάσιου Παραβάντσου


Ἡ ἠθοποιός Σμαράγδα Καρύδη σχολίασε τά τραγικά γεγονότα των πυρκαγιῶν τῆς Ἀνατολικῆς Ἀττικῆς μέ τρόπο πού κατά τή γνώμη μου παρουσιάζει ἔντονο ἐνδιαφέρον, γιατί εἶναι χαρακτηριστικός τῆς ἐθνομηδενιστικῆς ἰσοπεδωτικῆς νοοτροπίας πού κυριαρχεῖ στίς ἐλίτ τῆς χώρας.

Ἀρχικά διερωτᾶται: «Μήπως τό πιό φοβιστικό (sic) πράγμα πού κυκλοφορεῖ αὐτές τίς μέρες εἶναι αὐτό τό (hashtag) prayforGreece; Αὐτό τό μοιραῖο και μοιρολατρικό pray;…Τί σημαίνει pray; Ὅτι ἀφοῦ οὕτως ἤ ἄλλως δέ μπορεῖ ν’ ἀλλάξει τίποτα, ἀφοῦ θά ψηφίζουμε ὅπως πάντα τούς ἀνίκανους, τούς πονηρούς, ἀφοῦ διαχρονικά θά καῖμε τά δάση, θά χτίζουμε ὅπου καί ὅπως νά’ναι…» κλπ. Κατ’ἀρχήν τό συγκεκριμένο χάσταγκ ξεκίνησε ἀπό τό ἐξωτερικό καί εἶναι μᾶλλον ἀγγλοσαξωνικῆς ἔμπνευσης, κυρίως ἀμερικανικῆς, ἀφοῦ ἐκεῖ συνηθίζουν οἱ πολιτικοί νά χρησιμοποιοῦν τήν παρότρυνση περί προσευχῆς γιά διάφορα δημόσια θέματα. Συνεπῶς ἡ ταύτιση ἀπό τήν Καρύδη τοῦ prayforGreece μέ ἑλληνική πρωτοβουλία καί στή συνέχεια ἡ σύνδεση τοῦ χάσταγκ μέ ὑποτιθέμενη ἑλληνική «παθητικότητα καί ἀδράνεια» εἶναι τουλάχιστον ἀτυχής, ἄν ὄχι κακοήθης.

Ἔπειτα ἡ ταύτιση προσευχῆς καί παθητικότητας δείχνει ὅλη τήν ἀμάθεια καί τήν ἐπακόλουθη ἀσέβεια τοῦ ἑλληνικοῦ τζέτ-σέτ ἀπέναντι στίς ὑπαρξιακές παραδόσεις αὐτοῦ τοῦ λαοῦ καί τόπου, ἀσχέτως ἄν κάποιος εἶναι πιστός ἤ μή. Ὅταν βρίσκεται κανείς μπροστά σέ δεκάδες ἀπανθρακωμένα πτώματα, τότε δέν εἶναι ἡ στιγμή γιά…ἀκτιβισμό καί ἀλλαγές, ὅπως μέ ρηχότητα προτείνει ἡ Καρύδη, ἀλλά γιά περισυλλογή μπροστά στό ἔσχατο νόημα τῆς ζωῆς, μπροστά στό μυστήριο τοῦ κακοῦ καί τοῦ κοινωνικοῦ πόνουτό ὁποῖο διαπερνᾶ καί διαποτίζει τό ἱστορικό γίγνεσθαι. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι καί τό νόημα τῆς προσευχῆς στόν ὅποιο Θεό, τό ὁποῖο ἀποτελεῖ σχεδόν πανανθρώπινη ἀντίδραση στίς φυσικές καί ἄλλες συμφορές. Θά ὑπάρξει μετά χρόνος γιά ἐνεργό δράση καί σχεδιασμό. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι δέν ὑπάρχει πολιτική βούληση πρός τοῦτο. Καί παρακάτω ἡ Καρύδη ταυτίζει τήν νεοελληνική κοινωνία μέ τήν ἀδράνεια καί νωθρότητα (ἐπιμένοντας σέ ἕναν εὐρύτατα διαδεδομένο μύθο) καί ὄχι στήν μετριοκρατία καί ἀναξιοκρατία τῆς κομματοκρατίας πού ἀποτελεῖ τόν πραγματικό πυρήνα τοῦ διαχρονικοῦ μας προβλήματος καί πού ἐξουδετερώνει σημαντικό μέρος τῶν πλουσιότατων χαρισμάτων τῶν Ἑλλήνων. Ἀπόδειξη ὅτι ὅταν οἱ Ἕλληνες βρεθοῦν σέ στοιχειωδῶς ἀξιοκρατικά περιβάλλοντα εἶναι πάντοτε μεταξύ τῶν πρώτων σέ δημιουργικότητα καί διακρίσεις.

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2018

Οκτάβιο Πας-για τον μηδενισμό-ηδονισμό των καπιταλιστικών κοινωνιών

«(…) το αληθινό νόημα των φιλελεύθερων καπιταλιστικών κοινωνιών βρίσκεται στον κυρίαρχο μηδενισμό. Πρόκειται για έναν μηδενισμό αντίθετο από εκείνον του Νίτσε: δεν πρόκειται για μια κριτική απόρριψη των κατεστημένων αξιών αλλά για την αποσύνθεσή τους μέσα από μια παθητική αδιαφορία. Και ίσως, αντί για μηδενισμό θα έπρεπε να μιλήσουμε για ηδονισμό. Ο χαρακτήρας του μηδενιστή είναι τραγικός. Ο ηδονιστής είναι παραιτημένος. Αυτός ο ηδονισμός είναι επίσης εξαιρετικά διαφορετικός από τον επικούρειο: δεν τολμάει να αντιμετωπίσει το θάνατο κατά πρόσωπο, δεν πρόκειται για σωφροσύνη αλλά για παραίτηση.

Στο ένα άκρο του πρόκειται για ένα είδος λαιμαργίας, μια ακόρεστη ζήτηση για περισσότερα, όλο και περισσότερα. Στο άλλο άκρο είναι ένα κράμα εγκατάλειψης, παραίτησης, δειλίας μπροστά στη δυστυχία και τον θάνατο. Παρά τη λατρεία του αθλητισμού και της υγείας, η συμπεριφορά των δυτικών λαών προδίδει μια μείωση της ζωτικής ορμής. Ζούμε πιο πολλά χρόνια, αλλά είναι χρόνια κενά, αδειανά.

Ο ηδονισμός μας είναι ένας ηδονισμός κατάλληλος για ρομπότ και φαντάσματα. Η ταύτιση του σώματος με έναν μηχανισμό οδηγεί στη μηχανοποίηση της ηδονής. Παράλληλα, η λατρεία της εικόνας – κινηματογράφος, τηλεόραση, αφίσες – προκαλεί ένα είδος γενικευμένης οφθαλμοπορνείας που μεταβάλλει το σώμα σε σκιές. Ο υλισμός μας δεν είναι σαρκικός: είναι μια αφαίρεση. Η πορνογραφία μας είναι οπτική και διανοητική. Στον ένα από τους πόλους της συγγενεύει με τον αυνανισμό και στον άλλο με τον σαδομαζοχισμό».

Παρασκευή 28 Ιουλίου 2017

Θεόδωρος Ι. Ζιάκας : Ο σύχγρονος Μηδενισμός

Ο Θεόδωρος Ι. Ζιάκας και ο Νίκος Μαυρίδης συζητούν για τον Μηδενισμό, τα αδιέξοδα και τις εξόδους διαφυγής του σύγχρονου κόσμου.
 
Επίκεντρο της συζήτησης είναι η γενεαλογία του μηδενισμού με γνώμονα την σύγκρουση ανάμεσα στον ατομικισμό και το κοινωνείν.
 
Μιλούν επίσης για την κοινωνική οντολογία του ελληνικού βίου ως οικουμενικού παρελθόντος αλλά και προοπτικής θέασης των μελλούμενων.

ΠΗΓΗ: http://antifono.gr/

Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Τρομοκρατία, μηδενισμός και Ιερά Εξέταση

Του Σπύρου Κουτρούλη
Η τρομοκρατία και ο μηδενισμός, ενώ επικαλούνται τη δικαιοσύνη και τη ριζική απελευθέρωση, αναγεννούν την Ιερά Εξέταση. Πίσω από τη μηδενιστική εξέγερση υπάρχει το όραμα της απόλυτης εξουσίας που θεμελιώνεται πάνω στην βία. Ενώ μιλούν για απελευθέρωση, οι πράξεις τους οδηγούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα Μάικλ Άλεν Γκιλέσπι, υπήρξε ένας μηδενισμός πριν από τον Νίτσε, με κυριότερο εκπρόσωπο τον Φίχτε, που μέσα από το σύστημα του υπερβατικού ιδεαλισμού προβάλλει το υπερβατικό Εγώ ως τον τελικό κριτή. Ο Τουργκένιεφ, με το έργο του Πατέρες και γιοί περιγράφει το ρεύμα του ρωσικού μηδενισμού. Στην αρχετυπική μορφή του νεαρού Μπαζάρωφ ενσαρκώνεται ο ιδεότυπος του μηδενιστή. Οργανώσεις όπως η Ναρόνταγια Βόλια δημιουργούνται σε μεγάλο βαθμό από πρίγκιπες και αριστοκράτες. Ενώ χρησιμοποιούν μια ρητορική που προέρχεται από τις δυτικές κοινωνίες, η νοοτροπία τους έχει μεταφυσική υπόσταση. Με εσχατολογικό τρόπο επιδιώκουν τον επίγειο παράδεισο, αλλά κατορθώνουν την επίγεια κόλαση. Χρησιμοποιούν τη βία, αν και πολλές από τις πράξεις που τους αποδίδονται είναι έργο της ρωσικής μυστικής αστυνομίας.