Ο ΣΟΛΩΜΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Ο Ύμνος στην Ελευθερία και ο Διονύσιος Σολωμός είναι πασέ. Του στέλνουμε του ποιητή τα σεβάσματά μας, αλλά δεν έχει θέση ούτε αυτός ούτε ο ύμνος του στις ζωές μας. Μαθητεύουμε αλλού. Και προκόβουμε πολύ. Και πλειοδοτούμε σε μεγαλοστομίες.

Αλλά στο παγκόσμιο χωριό είσαι πάντοτε χωριάτης και φτωχός συγγενής χωρίς το οικόσημό σου κι όσα αυτό κουβαλά. Το οικόσημο του Σολωμού κουβαλά την επιλογή του –περί επιλογής πρόκειται- να ζήσει ως ελεύθερος Έλληνας, ενώ η δική μας ξεσκολισμένη αμερημνισία δεν κουβαλά ανεμελιά, αλλά μια ετερόφωτη κι εθελόδουλη ένδεια που με νεοπλουτική ξιπασιά τη λογίζουμε για εκσυγχρονιστικό κατόρθωμα.

Σε γνωρίζω από την κόψη

Του σπαθιού την τρομερή,

Σε γνωρίζω από την όψη

Που με βια μετράει τη γη.

Ποια γη; Αυτή που ασκούνταν βρίζοντας ξένοι φαντάροι; 

Αυτή που λιάζονται ευρωπαίοι συνταξιούχοι ή αυτή που δώσαμε αντιπαροχή;

Ο Σολωμός είναι ένας ξένος. Γι’ αυτό και ξενίζει το υπερφίαλο Εγώ μας η αυτοπροαίρετη υποταγή του στην Ελευθερία. Σήμερα, στην εποχή του ανέξοδου φιλειρηνισμού, έχουν πέραση οι δεκάρικοι για ανέφελη συνύπαρξη λύκου, αρνιού και τσέλιγκα. Άλλωστε, η σύγχρονη βία μασκαρεύεται. Γίνεται ανθρωπιστική αποστολή και οικεία τηλεοπτική δυσκολία. Οικεία όμως εκείνα τα χρόνια ήταν η βία του δυνάστη και η απόφαση του εξεγερμένου να ζήσει ως Ελεύθερος ή να γενεί λαμπάδα της Λαμπρής για να λαμπρύνει το σκότος και την σκοτούρα μιας ζωής που δεν σκύβει την κεφαλή της. Κι όλα γύρω σου είναι φως. Μόνο που για να το λουστείς αυτό το φως, χρειάζεται σε πρώτη φάση να βγάλεις τα γυαλιά σου.

Με το τσιγάρο στο στόμα, σκαρφάλωσε στον ιστό της σημαίας

Δολοφονία Σολωμού Σολωμού 

Με το τσιγάρο στο στόμα, σκαρφάλωσε στον ιστό της σημαίας με πρόθεση να κατεβάσει την τουρκική σημαία

Τρεις μέρες μετά τη δολοφονία του Τάσου Ισαάκ, οι εξτρεμιστές Τούρκοι συντελούν ακόμα ένα τραγικό έγκλημα. Σκοτώνουν εν ψυχρώ, τον 26χρονο ξάδελφό του, Σολωμό Σολωμού, όταν αυτός προσπαθεί να κατεβάσει την τούρκικη σημαία στη Δερύνεια.

Τη ημέρα εκείνη, 14 Αυγούστου 1996, έγινε η κηδεία του Τάσου Ισαάκ που είχε λιντσαριστεί μέχρι θανάτου από Τούρκους και Τουρκοκύπριους Γκρίζους Λύκους. 

Μετά την κηδεία, αρκετοί από τους παρευρισκόμενους μπήκαν στη νεκρά ζώνη της Δερύνειας για να αποτίσουν φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Τάσο Ισαάκ, καταθέτοντας στεφάνια και λουλούδια στον τόπο όπου δολοφονήθηκε άνανδρα.

Στον χώρο βρέθηκε και ο δεύτερος εξάδελφος του Τάσου, Σολωμός Σολωμού, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο και κάτοικος Παραλιμνίου. 

Μετά το μεσημέρι, ο Σολωμός έφυγε από το πλήθος, ξέφυγε από τον κλοιό των ΗΕ και κατευθύνθηκε προς το τουρκικό φυλάκιο.

Με το τσιγάρο στο στόμα, αγνοώντας τις παραινέσεις των Ελληνοκυπρίων και τις απειλές των Τούρκων στρατιωτών, σκαρφάλωσε στον ιστό με πρόθεση να κατεβάσει την τουρκική σημαία.

Τρεις μέρες νηστικός

Του Αλέκου Μιχαηλίδη 

Τρεις μέρες νηστικός 

Ούτε τρελός ήταν ούτε του αξίζει να τραγουδιέται στα μπουζούκια των Αθηνών. 

Σήκωσε στην πλάτη του έναν ολόκληρο λαό και έτρεξε να κατεβάσει τις σημαίες που τον βασανίζουν. Είδε, πέρα από το άπειρο, συμμετέχοντας στον χορό του Τάσου, που είχε ξεκινήσει τρεις μέρες πριν. Δεν καταλάβαινε τις νουθεσίες των κυανόκρανων που του έδειχναν την αντίθετη πλευρά της Αμμοχώστου, δεν τον σταματούσε τίποτε. Ούτε οι εξυπνάδες των αρχόντων, οι χάρτες με τα τουρκικά τεθωρακισμένα ή οι φλυαρίες για μια «νέα Κύπρο» χωρίς αντικατοχικά ξεσπάσματα, χωρίς Κερύνεια και Καρπασία, χωρίς ελευθερία.

 Αυτός, μαυροφορεμένος μάγκας μετά την κηδεία, ήθελε να καταθέσει το στεφάνι του. Άλλον τρόπο δεν βρήκε, γεννημένος ελάχιστα έτη πριν την εισβολή. Έτρεξε στις σημαίες που περιβάλλονταν από συρματοπλέγματα -οι βάρβαροι φοβήθηκαν έναν λαό που δεν βγήκε ποτέ από τον τόπο του για να κατακτήσει κάτι άλλο. Όμως αυτός, που δεν του πρέπουν οι φτιαχτοί «ύμνοι» μιας δήθεν λαϊκής νύχτας, πάτησε καλά το χώμα του τόπου του και ανέβηκε. Κι έκτοτε δεν κατέβηκε στη γη ούτε για τη δική του κηδεία. Ούτε για να δώσει δύο πάτσους στον μακαρίτη κομματάρχη που τον συκοφάντησε, δευτερόλεπτα μετά την εκτέλεση.

 Τρεις μέρες νηστικός κι έφτασε αποφασισμένος για να μείνει στον αέρα. Έβαλε μια μαύρη μπλούζα, άναψε τσιγάρο και ξεκίνησε για την καλή αντάμωση με τον Τάσο.

 Και νόμισαν πως τον σκότωσαν.

14 Αυγούστου 1996 - Σολωμός Σολωμού!!!

Σολωμός Σολωμού!!!

14 Αυγούστου 1996

 Τον είπαν τρελό,

κι ας ανέβηκε στον ιστό να κατεβάσει το σύμβολο της βαρβαρότητας...

Δεν άντεχε τα λόγια, τα τόσα λόγια  χωρίς μια πράξη που άκουγε από τους νουνεχείς στην Αθήνα και τη Λευκωσία...

Δεν άντεχε ο Σολής την τόση υπευθυνότητα, το διάλογο των "λογικών" με τον κατακτητή...

Το πήρε απόφαση ν' ανέβει και σήκωσε στους ώμους του ολάκερο λαό βασανισμένο...

Ανέβηκε... ανέβηκε ψηλά, συνάντησε τον Τάσο

 και δεν κατέβηκε ποτέ!!!

Τάσος Ισαάκ 

Σολωμός Σολωμού

ΑΘΑΝΑΤΟΙ!!!

ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ!

Γιώργος Τασιόπουλος 

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΤΑΣΟΣ ΙΣΑΑΚ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Γιώργος Τασιόπουλος 

Στις 11 Αυγούστου του 1996, o Τάσος Ισάακ ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από Τούρκους εποίκους, από Τουρκοκύπριους αστυνομικούς και από μέλη της παραστρατιωτικής οργάνωσης «Γκρίζοι λύκοι».

 Μπροστά στα μάτια των μελών της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ. Και μπροστά στις κάμερες.

•Επειδή εικοσιοχτώ χρόνια από τα εγκλήματα οι δολοφόνοι είναι  ατιμώρητοι

 •Επειδή η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι η Αλήθεια

• Επειδή κάποιοι θέλουν ντε και καλά να επιβάλουν μια ελληνοτουρκική φιλία που απαιτεί τη λήθη και τον εξαγνισμό του Τούρκου εισβολέα  σε πέντε κράτη της γειτονιάς μας σήμερα, που βασανίζουν φυλακίζουν δημοκράτες στη χώρα τους, γενοκτονούν Κούρδους και κάθε άλλη εθνότητα εντός της επικράτειάς τους.

• Επειδή κανένας θεσμός στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον ΟΗΕ, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, στην Interpol, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για την απονομή της δικαιοσύνης, ας πράξουμε εμείς το αυτονόητο: 

Στέλνουμε παντού τα ονόματα των εγκληματιών,  απαιτούμε τη  σύλληψη, την καταδίκη και την παραδειγματική τιμωρία των φονιάδων.

Η δημοσιοποίηση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης! 

Οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ είναι οι εξής :

Νασίμ Γιλμάζ: Τούρκος έποικος και πρώην μέλος της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας (ΜΙΤ).

«Αν είχα χίλιους σαν και δαύτον». Η άγνωστη ιστορία του Τάσου Ισαάκ όταν αφαίρεσε τουρκική σημαία από κατοχικό φυλάκιο. Το χρονικό τη δολοφονίας του

Το 1990, ο 18χρονος Τάσος Ισαάκ από το Παραλίμνι υπηρετούσε τη στρατιωτική του θητεία σε φυλάκιο μονάδας Πεζικού στη Δερύνεια. 

Ενώ έκανε σκοπιά, οι κατοχικοί στρατιώτες από το απέναντι φυλάκιο άρχισαν να τον βρίζουν και να τον πειράζουν κάνοντας αισχρές χειρονομίες. Ο Τάσος δεν είπε τίποτε σε κανέναν. Τα ξημερώματα της επόμενης ημέρας αποφάσισε να μπει στην τουρκοκρατούμενη ζώνη, ημίγυμνος έχοντας μαζί του ένα μαχαίρι και να αφαιρέσει την τουρκική σημαία από το κατοχικό φυλάκιο. Το επόμενο πρωί έκαψε την τουρκική σημαία, γιουχαϊζοντας προς την κατεχόμενη πλευρά. Το περιστατικό προκάλεσε πρόβλημα στα Ηνωμένα Έθνη και ο διοικητής του οργισμένος ανέφερε πως θα τον στείλει στρατοδικείο. «Εσύ δεν θα με στείλεις γιατί είσαι Κρητικός», του απάντησε ο νεαρός στρατιώτης και ο διοικητής στρεφόμενος προς άλλους αξιωματικούς είπε: «αν είχα χίλιους σαν και δαύτον. Τέτοιους άντρες θέλω. Είσαι δυνατός και παλικάρι, 30 Τάσους να είχε η Κύπρος, δεν θα τολμούσε να πατήσει ούτε ένας Τούρκος σε τούτο το νησί». 

22 χρόνια συρματόπλεγμα – Φτάνει πια 

Εικοσιεπτά χρόνια από τα εγκλήματα οι δολοφόνοι είναι ατιμώρητοι

Η Αναστασία Ισαάκ ήταν αγέννητη όταν τέτοιες ώρες του 1996, οι Ες Ες Γκρίζοι Λύκοι και το κατοχικό καθεστώς, σκότωσαν τον πατέρα της Τάσο και λίγες ημέρες μετά και τον θείο της Σολωμού Σολωμού.

Επειδή εικοσιεπτά χρόνια από τα εγκλήματα οι δολοφόνοι είναι  ατιμώρητοι,

 επειδή η σωστή πλευρά της ιστορίας είναι η αλήθεια, 

 επειδή κανένας θεσμός στην Ελλάδα, στην Κύπρο, στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στον ΟΗΕ, στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, στην Interpol, δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα για την απονομή της δικαιοσύνης, ας πράξουμε εμείς το αυτονόητο: 

στέλνουμε παντού τα ονόματα των εγκληματιών,  απαιτούμε τη  σύλληψη, την καταδίκη και την παραδειγματική τιμωρία των φονιάδων.

Η δημοσιοποίηση είναι η ψυχή της δικαιοσύνης! 

Οι δολοφόνοι του Τάσου Ισαάκ είναι οι εξής :

Νασίμ Γιλμάζ: Τούρκος έποικος και πρώην μέλος της τουρκικής μυστικής υπηρεσίας (ΜΙΤ).

Νεϊφέλ Μουσταφά Εργκούν: Τούρκος έποικος, 26 ετών τότε και μέλος της τουρκοκυπριακής «αστυνομίας».

Πολάτ Φικρέτ Κορελί: Τουρκοκύπριος, 17 ετών τότε και κάτοικος της κατεχόμενης Αμμοχώστου.

Μεχμέτ Μουσταφά Αρσλάν: Τούρκος έποικος 41 ετών και αρχηγός των Γκρίζων Λύκων στα κατεχόμενα.

Ερχάν Αρικλί: Πρώην υποψήφιος για την «προεδρία» των κατεχομένων, 40 ετών τότε με καταγωγή από την πρώην Σοβιετική Ένωση και  κάτοικος κατεχομένων από το 1986.

Οι δολοφόνοι Σολωμού Σολωμού είναι οι παρακάτω:

-Κενάν Ακίν, έποικος, πρώην αξιωματικός του τουρκικού στρατού, «υπουργός» του ψευδοκράτους.

-Χασάν Κουντακτσί, αντιστράτηγος εν αποστρατεία του κατοχικού στρατού (έγινε γνωστό ότι απεβίωσε την 17η Ιανουαρίου 2023 στα κατεχόμενα, χωρίς να έχει επιβεβαιωθεί).

-Ερτάλ Χατζιαλί Εμανέτ: Υπηρετούσε ως διοικητής Ειδικών Δυνάμεων των κατεχομένων.

-Αττίλα Σαβ: Τότε αρχηγός της  «αστυνομίας» των κατεχομένων.

Μεχμέτ Καρλί: Τότε στρατηγός του κατοχικού στρατού.

ΠΗΓΗ: https://malkidis.blogspot.com/2023/08/blog-post_86.html?m=1&fbclid=IwAR0xQbwm5mZsivbxyOTBZixdEGj75M1liE4oM3Mv2976-NrIK9H1ZS_q0rI

Α Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΚΑΤΕΒΑ ΡΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟ!....

Του Νίκου Σταθόπουλου 

ΚΑΤΕΒΑ ΡΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΣΤΟ!....

που σκαρφάλωσες με λαϊκιστικό νταηλίκι να πουλήσεις μούρη "εγώ δε μασάω" και με την τσιγαριά στο στόμα απευθείας από την παλιά γυφτογειτονιά με τα μπουγαδόνερα, και μας ανάγκασες να γινόμαστε γελοίοι που είδαμε καθαρά τον φονιά κρατικό αξιωματούχο και το κάναμε γαργάρα....

ανίδεος από Πολιτική και Διεθνισμό και Διάλογο, 

αδαές εθνίκι της παλιομοδίτικης μαγκιάς, 

τάραξες τα νερά της ειρηνικής συνύπαρξης και των πολιτισμένων επικοινωνιών, καλά τα είχαμε ταιριάξει ρε αυθάδη... 

εμείς ρε τσαμπούκι δεν θέλουμε 'Ηρωες, γιατί ζωή σημαίνει συμβιβασμός και "μάλιστα κύριε", εμείς δεν θέλουμε Αντίσταση γιατί πολιτική σημαίνει "το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του" και "λήθη στο παρελθόν των ερίδων",

 εμείς δεν θέλουμε Αξιοπρέπεια γιατί ηθική σημαίνει "φρόνιμα και τακτικά πάω μ' εκείνον που νικά", εμείς δεν θέλουμε Αυταπάρνηση γιατί υπεράνω όλων το Τομάρι μας σε μια απόλυτη ναρκισσιστική νιρβάνα και κατανάλωση,

 εμείς δεν θέλουμε Θάνατο για "ανώτερα ιδανικά" γιατί αυτά είναι αρχαίες χαζορομαντικές φαντασιοπληξίες, 

εμείς δεν θέλουμε Λεβεντιά γιατί αυτό είναι ένα φασιστικό ιδίωμα...

εμείς θέλουμε "εναλλακτικά υποκείμενα αεθνικής αυτοσυνειδησίας" που θα "αυτοπραγματώνονται" στην πίσω αυλή Πολυεθνικών και Διεθνών Πορνείων Ευ Ζην...

«Του αντρειωμένου ο Θάνατος, Θάνατος δεν λογιέται»

Φάρος και οδηγός μας, κόντρα στο ρεύμα των καιρών, το σύνολο όλων όσων έδωσαν τα πάντα στον αγώνα για την Ελευθερία, κρατώντας ζωντανή την ελπίδα. Ένας από αυτούς και ο Σολωμός, του οποίου η καρδιά δεν άντεξε άλλο να βλέπει τη σημαία του κατακτητή στα χώματά του, σε χώματα ελληνικά. Λαμπρό παράδειγμα γενναιότητας και αυταπάρνησης, αγάπης για την πατρίδα και την ελευθερία.

"Εμείς που είμαστε δαμέ να ρίξουμε τες σημαίες τους"

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

"...Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη.."

 

"...Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι

με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη

στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι

πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί

πάντα γελαστοί και γελασμένοι..."

 

 

Ένα από αυτά τα βιωματικά τραγούδια είναι το «Πάντα γελαστοί» από τον αξέχαστο Δημήτρη Μητροπάνο. Οι στίχοι είναι του Άλκη Αλκαίου και η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Για να δούμε λοιπόν την ιστορία πίσω από το τραγούδι.

Ήταν 14 Αυγούστου 1996, ημέρα μνήμης της κατάληψης της Αμμοχώστου, ημέρα που κηδεύονταν ο δολοφονημένος Τάσος Ισαάκ, ημέρα που νεκρός στο οδόφραγμα της Δερύνειας έπεσε και ο Σολωμός Σολωμού.. Η ημέρα εκείνη θα είναι σίγουρα βαθιά χαραγμένη στην μνήμη των μεγαλύτερων γιατί τα γεγονότα μεταδίδονταν από την τηλεόραση. Στο οδόφραγμα της Δερύνειας είχαν συγκεντρωθεί διαδηλωτές που προσπαθούσαν να προσεγγίσουν το σημείο της δολοφονίας του Ισαάκ. Ομάδα γκρίζων λύκων ήταν και πάλι από την πλευρά των κατεχομένων και ξέσπασαν επεισόδια. Ξαφνικά, ο Σολωμού ξεφεύγει από τους Κυανόκρανους και περνάει στη «νεκρή ζώνη». Με το τσιγάρο στο στόμα, σκαρφαλώνει στον ιστό της τουρκικής σημαίας με σκοπό να την κατεβάσει. Ένας από τους ελεύθερος σκοπευτές του κατοχικού στρατού τον πυροβολεί με αποτέλεσμα ο Σολωμού να πέσει νεκρός.

Η σκηνή αυτή δεν άφησε ασυγκίνητο τον Άλκη Αλκαίου που γράφει τους στίχους για το «Πάντα Γελαστοί». 

Στο ένθετο βιβλιαράκι του cd, κάτω από τον τίτλο του τραγουδιού, ο Αλκαίος έχει σημειώσει: «Ισαάκ και Σολωμού και Μαρίνου Μαρτύρων». Αν αναρωτιέσαι για αυτό το «Μαρίνου», είναι γιατί το καλοκαίρι εκείνο υπήρξε άλλη μία δολοφονία. Ο λόγος για τον Χριστόφορο Μαρίνο, κοινωνικό αγωνιστή του λεγόμενου αναρχικού χώρου, ο οποίος έχασε τη ζωή του στις 23 Ιουλίου του 1996, λίγο πριν τα γεγονότα της Κύπρου.

Ο Άλκης Αλκαίος απεβίωσε σαν σήμερα στις 10 Δεκεμβρίου 2012, σε ηλικία 63 ετών, από καρκίνο.

ΠΗΓΗ-Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Από τις δολοφονίες Σολωμού και Ισαάκ στη σημερινή απάθεια

Βενιζέλος Κώστας

Εκείνος ο Αύγουστος, του 1996, σκληρός όπως όλοι για την Κύπρο. Του 1964, του 1974. Είκοσι μακρόσυρτα μνημόσυνα για τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολωμό Σολωμού, που εκείνο τον Αύγουστο, του 1996, δολοφονήθηκαν από τον κατακτητή.

Η πορεία των μοτοσυκλετιστών, από την Πύλη του Βραδεμβούργου μέχρι τη Δερύνεια, θέλησε να ταρακουνήσει τα λιμνάζοντα νερά στην Κύπρο. Η κατοχή, τα συρματοπλέγματα, η σημαία του κατακτητή στη γραμμή Αττίλα, η τεράστια καρφωμένη σημαία στον Πενταδάκτυλο είχαν γίνει… συνήθεια. Δεν ήταν πλέον μέρος της καθημερινότητας· υπήρχαν άλλες προτεραιότητες. Πολύ πιο σημαντικές από την επιβίωση του τόπου.

Όταν, λοιπόν, περίπου 7.000 μοτοσυκλετιστές συγκεντρώθηκαν στο Μακάρειο Στάδιο στη Λευκωσία, ήχησαν οι σειρήνες της "σωφροσύνης" και της "λογικής", που ήθελαν προσαρμογή στα γνωστά φοβικά σύνδρομα. Η τουρκική πλευρά προειδοποιούσε και απειλούσε. Ο τότε Πρόεδρος Κληρίδης συναντήθηκε με τους διοργανωτές ενώ είχε απευθύνει διάγγελμα με στόχο να αποτραπεί η πορεία. Η πορεία έγινε, με διαφορετικές διαδρομές ώστε να μην υπάρχει ένα σχέδιο αποτροπής από την κυπριακή Αστυνομία. Τελικώς κατέληξαν στη Δερύνεια. Με σημαίες πέρασαν στη νεκρή ζώνη.

Οι Τούρκοι, οπλισμένοι σε παράταξη μάχης, είχαν ήδη αμολήσει τους Γκρίζους Λύκους για να κτυπήσουν τους διαδηλωτές. Τα Ηνωμένα Έθνη σε κατάσταση αδυναμίας, όπως συνήθως. Ο Τάσος Ισαάκ, με ηρωική προσπάθεια, έσπευσε να απεγκλωβίσει έναν νεαρό από τα συρματοπλέγματα, ο οποίος έγινε στόχος των Τούρκων. Τα κατάφερε, αλλά στη συνέχεια περικυκλώθηκε ο ίδιος από μια ομάδα Γκρίζων Λύκων. Άρχισαν να τον κτυπούν με ρόπαλα και πέτρες. Τον κτύπησαν μέχρι θανάτου. Η μανία και το μίσος φαίνονταν στα πρόσωπά τους. Ένα μήνα μετά η γυναίκα του Τάσου έφερε στον κόσμο την κόρη τους, την Αναστασία. Το χελιδονάκι, όπως είναι το τραγούδι που της αφιέρωσε η Χαρούλα Αλεξίου.

Η δολοφονία Σολωμού

Στις 14 Αυγούστου τελέστηκε στο Παραλίμνι η κηδεία του Τάσου. Η οργή ξεχείλισε. Η κυπριακή Αστυνομία και τα Ηνωμένα Έθνη έστησαν οδοφράγματα, ανθρώπινους κλοιούς, για να τους αποτρέψουν να μπουν στη νεκρή ζώνη, στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Τάσος. Τίποτε δεν μπορούσε να σταματήσει τους διαδηλωτές. Από την απέναντι πλευρά ακούστηκαν πυροβολισμοί. Οι Τούρκοι αποφασισμένοι να ξανακτυπήσουν. Το πλήθος συνεχίζει να είναι στη νεκρή ζώνη, ένα σύννεφο από τα χώματα απλώθηκε πάνω από την περιοχή. Φωνές, πυροβολισμοί.

Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού – ΣΑΒΒΑΤΟ 10 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2019

Η Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού σας καλεί να κρατήσετε αναμμένη τη φλόγα της αξιοπρέπειας: 

ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ

 – 

ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΟΥΛΑΜΕ.

Πιστοί στο καθιερωμένο ετήσιο ραντεβού οι μοτοσικλετιστές αλλά και άλλα μέλη της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ Σολωμού, πραγματοποιούν και φέτος, 23 χρόνια μετά τον Αύγουστο του 1996, κορυφώνουν τις εκδηλώσεις στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Ήδη στο χώρο της εκδήλωσης έχει αφιχθεί η πορεία των μοτοσικλετιστών.

Η Πορεία Μνήμης Ισαάκ - Σολωμού έφθασε στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Η κατοχή δεν εξωραΐζεται με μερικά λυόμενα που υψώθηκαν για να διαγραφεί ο χώρος θυσίας του Τάσου και του Σολωμού. Το χώμα μυρίζει Αμμόχωστο. Οι μοτοσικλετιστές χωρίς να χαμηλώνουν το βλέμμα, ασπάστηκαν τον πατέρα του Σολωμού Σολωμού και τη μητέρα του Τάσου Ισαάκ με την υπόσχεση για έναν ωραίο αγώνα μέχρι την επικράτηση της δικαιοσύνης. Μέχρι τη λευτεριά.

Νωρίτερα, οι μοτοσικλετιστές κατά δεκάδες, από όλες τις πόλεις της Κύπρου πραγματοποίησαν πορεία κατά φάλαγγες προκειμένου να φθάσουν στο οδόφραγμα της Δερύνειας.

Στο οδόφραγμα της Δερύνειας παρόντες είναι και ο πατέρας του Σολωμού Σολωμού, Σπύρος αλλά και η μητέρα του Τάσου Ισαάκ.

Χαιρετισμό στην εκδήλωση απύηθυνε η κόρη του Τάσου Ισαάκ, Αναστασία, η οποία τα τελευταία χρόνια είναι μέλος της Πρωτοβουλίας Μνήμης Ισαάκ- Σολωμού και ακολουθεί την πορεία των μοτοσικλετιστών.

Η Αναστασία Ισαάκ μοιράστηκε με τους παρευρισκόμενους σκέψεις και συναισθήματα για τη θυσία του πατέρα της αλλά και του Σολωμού Σολωμού τον Αύγουστο του 1996.

«Κλειστήκαμε στο εγώ μας, χωνεύουμε τα εγκλήματα, απλοποιούμε τα γεγονότα, ώστε να συμφιλιωθούμε μαζί τους. Χαρακτηριζόμαστε από αδράνεια. Αποδεχόμαστε και αδιαφορούμε για το διαρκές έγκλημα εις βάρος της πατρίδας μας», ανέφερε μεταξύ άλλων η Αναστασία Ισαάκ.

«Οι δολοφόνοι βαφτίζονται «βουλευτές» και «υπουργοί». Ο δολοφόνος του πατέρα μου καμαρώνει για την έδρα του στην ψευδοβουλή. Ο δολοφόνος του Σολωμού Σολωμού ζει ανενόχλητος στα κατεχόμενα. Κι εμείς ανοίγουμε τα οδοφράγματα της ντροπής και παρακαλούμε τους διεθνείς οργανισμούς να μας προστατέψουν», τόνισε, υπενθυμίζοντας ότι το ένταλμα της Ιντερπόλ βρίσκεται στα ράφια εδώ και 23 χρόνια. «Διερωτώμαι για πόσο καιρό ακόμα θα περιμένουμε τη δικαιοσύνη».

«Είκοσι τρία ετήσια μνημόσυνα κι όμως κάθε χρόνο μνημονεύουμε επιπλέον και τη δικαιοσύνη. Και πραγματικά διερωτώμαι: Αν ο πατέρας μου και ο Σολάκης πέθαναν σήμερα θα θεωρούνταν ήρωες ή θα κατηγορούνταν για σωβινισμό; Θα φώναζε κανείς για τη θυσία τους ή θα κατηγορούνταν ότι χαλούν το καλό κλίμα;» είπε.

Ανέφερε επίσης, «τους ενόχλησαν τρία μέτρα γης και έβγαλαν ένταλμα επειδή τοποθετήσαμε έναν σταυρό για την μνήμη τους αλλά τα τόσα τουρκοκρατούμενα χωριά, το 37% της κατεχόμενης γης μας δεν τους ενόχλησε».

16/07/07 ΛΕΥΚΩΣΙΑ

Από τις συναυλίες που έδωσε το 1997 στην Πνύκα

Χάρις Αλεξίου - Το Τραγούδι Του Χελιδονιού

Στίχοι - Μουσική: Χάρις Αλεξίου, τραγούδι γραμμένο για την Αναστασία Ισαάκ, ερμηνευμένο ζωντανά ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του πατέρα της Τάσου, σε επεισόδιο στην πράσινη γραμμή.

«Ο Βασίλης ο Αρβανίτης», ο Σολωμός Σολωμού και ο Κ. Κατσίφας

του Σπύρου Κουτρούλη από την Ρήξη φ. 149

Η κοντινότερη λογοτεχνικά μορφή στον Σολωμό Σολωμού και στον Κωνσταντίνο Κατσίφα είναι Ο Βασίλης ο Αρβανίτης του Σ. Μυριβήλη. Από κριτικούς όπως οι Ρένος Αποστολίδης, Α. Σαχίνης και Κ. Δεσποτόπουλος έχει υποδειχθεί ως ένα από τα σημαντικότερα διηγήματά του. Περιγράφει το παλικάρι, τον μάγκα, που οδηγείται αποκλειστικά από την ανδρεία του, δίχως να λογαριάζει την παροδική του ύπαρξη.

Με αυτόν τον τρόπο ο Σολωμός Σολωμού, μόνος απέναντι από τις κατοχικές δυνάμεις, ανεβαίνει στον ιστό για να κατεβάσει την τουρκική σημαία. Αντίστοιχα ο Κ. Κατσίφας αρνείται τις εντολές του αλβανικού κράτους για να υποστείλει την ελληνική σημαία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος λογάριασαν τη ζωή τους.

Αλλά, ας δούμε τι γράφει, σε μια γνήσια δημοτική, ο Στρατής Μυριβήλης, για τον ήρωα του:

«Είναι λογής παλικαριές, είναι και λογής παλικάρια. Το κάθε τι στη ζωή το αγναντεύεις και το χαίρεσαι μέσα στον περίγυρό του. Όμως μέσα του είναι κ’ ένας σκοπός που το κυβερνά, κι αυτός είναι που του δίνει το νόημά του. Κάθε καρπός θέλει τη γης και το κλίμα του για να μελώσει, θέλει κ’ ένα στόμα να τον βυζάξει. Κάθε καράβι θέλει τα νερά του για να πλέψει, όμως η μοίρα του, εκεί σ’ ένα μακρινό λιμάνι στέκεται και το καρτερεί. Έτσ’ είναι. Μόνο το Βασίλη τον Αρβανίτη, που στάθηκε μέσα στα παιδιάτικά μου όνειρα ο αρχάγγελος της παλικαριάς, τόσα χρόνια περνούσαν από πάνω μου, μέστωναν τη στόχασή μου, και μολαταύτα δε μπορούσα να καταλάβω το θάμα της ορμής του. Τι γύρευε, πού τραβούσε και τι πίστευε. Και μόνο τώρα, που ωρίμασε ο καημός στην ψυχή και στέριωσε ο καιρός την αντριά μου, τον κατάλαβα»

Πιο αδρά, συνεχίζει ο Μυριβήλης: «Και μέσα στην καρδιά του μαγικού κόσμου, στέκεται τροπαιοφόρος ένας ξανθός παλίκαρος. Πότε χαμογελά καλοσυνάτος και ζευγαρίζει πίσω με τ’ άσπρα δάχτυλα κάτι ξανθά μαλλιά σαν από φως. Πότε πάλι συννεφιάζουν τα μαβιά μάτια του. Γίνουνται μολυβιά σα δυο σφαίρες του γκραδιού και το κάτω χείλι ξεβγαίνει με το μορφασμό του ερεθισμένου αγριμιού, που οσμίζεται να χιμήξει. Σαν τι γύρευε και χτυπιόταν με τόσον καημό η παλικαριά του Βασίλη του Αρβανίτη; Με τους ανθρώπους και με το Θεό χτυπιόταν, με ξένους και δικούς, με το καλό και με το κακό έπιανε αμάχη. Και ποτές δεν έλεγε να καταλαγιάσει ο παραδαρμός του».

Ο πατέρας του Βασίλη ήταν οικοδόμος, αψύς και πεισματάρης, τον είχαν βγάλει για αυτούς τους λόγους Αρβανίτη. Ο Βασίλης ήταν το δεξί του χέρι, τον βοηθούσε στα χτισίματα.

Τάσος Ισαάκ – Σολωμός Σολωμού: Το Χρονικό της πορείας των μοτοσικλετιστών

Χρονικό της πορείας των μοτοσικλετιστών

του Τάσου Χατζηαναστασίου* από το Άρδην τ. 4  που κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1996 

«ΒΕΡΟΛΙΝΟ-ΚΕΡΥΝΕΙΑ

2-11 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1996″

Η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσυκλέτας (στο εξής: ΚΟΜ), μετά την δυναμική αντικατοχική πορεία με μοτοσυκλέτες που οργάνωσε το καλοκαίρι του 1995, αποφάσισε να διευρύνει το χαρακτήρα της πορείας καλώντας να συμμετάσχει και η Πανευρωπαϊκή Ομοσπονδία Μοτοσυκλετιστών (στο εξής: FEM). Για πρώτη φορά από το 1974, επιχειρήθηκε να δοθεί στο κυπριακό μία διάσταση που να αφορά έμπρακτα πολίτες από την ευρωπαϊκή ήπειρο. Το σύνθημα που τέθηκε -έτσι ώστε να κεντρίσει το ενδιαφέρον των άλλων ευρωπαίων μοτοσυκλετιστών- ήταν: «Για έναν κόσμο χωρίς σύνορα-ζήσε ελεύθερα-οδήγησε ελεύθερα». Γι’ αυτό και ως συμβολική αφετηρία της πορείας ορίστηκε το πρώην διχοτομημένο και νυν ενωμένο Βερολίνο. Ως πολιτικό πλαίσιο της πορείας που στάλθηκε σε όλες τις ευρωπαϊκές ομοσπονδίες τέθηκε το ζήτημα της εφαρμογής των ψηφισμάτων του Ο.Η.Ε. για την Κύπρο με έμφαση στο δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης. Το εγχείρημα ήταν δύσκολο, αλλά η ΚΟΜ κατόρθωσε με την οικονομική συνδρομή της Εκκλησίας της Κύπρου, άλλων χορηγών αλλά και του ίδιου του λαού της Κύπρου που αγόρασε χιλιάδες κουπόνια ενίσχυσης της πορείας, να οργανώσει την πορεία «Βερολίνο-Κερύνεια 2-11 Αυγούστου 1996».

Μνήμοσύνη......

Του ΘανάσηΤζιούμπα

Μνήμοσύνη......

....Κύπρον ου μ’ εθέσπισεν

Σάββατο 10 Αυγούστου, Λεμεσός

…Κι η πόλη στους δρόμους. Στο λιμάνι, στις διασταυρώσεις, στις αερογέφυρες, μαυρίζει ο τόπος. Νοιώθουμε επάνω μας καρφωμένα αμέτρητα ζευγάρια μάτια, χέρια που σηκώνονται να μας αγγίξουν, στόματα όπου ανθίζει το καλωσόρισμα.

«Όχι γιαγιά, δεν είμαστε εμείς οι ελευθερωτές, αν κάποτε γίνει, εσείς θα είστε, η Κερύνεια δεν παίρνεται με μηχανάκια, μια συμβολική ενέργεια κάνουμε εμείς».

«Μα αυτό καμαρώνουμε σε σας, ότι λευτερώνετε την ελπίδα, αυτά τα σύμβολα που κουβαλάτε στις μοτόρες χειροκροτάμε…»

…Και το ποτάμι βρυχώμενο παίρνει το δρόμο για τον Βορρά και πλημμυρίζει τις εθνικές οδούς και στις όχθες και στα γεφύρια αντηχεί το χειροκρότημα.

Τα μάτια βουρκώνουν, είναι πολύ για να τ’ αντέξεις.

Κι αυτή η αγάπη θα μας ακολουθεί όλη την καυτή εβδομάδα του Αυγούστου. Μοτοροκυκλιστές στην Κύπρο…

Κυριακή 11 Αυγούστου, Λευκωσία

…Αναμονή κάτω απ’ τον καυτό ήλιο. Φάλαγγες μηχανάκια πάνε κι έρχονται. Κάθε κυβισμός. Τα «παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα». Η πίσω όψη του κυπριακού «θαύματος». Στα αγριεμένα πρόσωπά τους αποτυπωμένη η υπέρβαση μιας κοινωνίας βολεμένης και συντηρητικής, μιας κοινωνίας που πάσχισε εικοσιδύο χρόνια να ξεχάσει το ολοφάνερο.

Πορεία Μνήμης Ισαάκ- Σολωμού

Πορεία Μνήμης Ισαάκ- Σολωμού. Διήμερο Οδοιπορικό κατά μήκος της Νεκρής Ζώνης. Παρασκευή 4 και Σάββατο 5 Αυγούστου 2017

Η «Πρωτοβουλία Μνήμης Ισαάκ-Σολωμού» δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με κόμματα, κομματικές νεολαίες, φοιτητικές οργανώσεις, ποδοσφαιρικές ομάδες, συνδέσμους φιλάθλων ή οποιεσδήποτε άλλες οργανώσεις και δεν συνεργάστηκε με κάποια άλλη οντότητα ή πρωτοβουλία για τη διοργάνωση των εκδηλώσεων της. Στις εκδηλώσεις μας είναι όλοι ευπρόσδεκτοι αρκεί να τηρηθούν οι οδηγίες που προαναφέραμε έτσι ώστε να επιτευχθεί ο στόχος των εκδηλώσεων. Σε καμία περίπτωση δε θα δεχτούμε ενέργειες που είναι δυνατόν να σπιλώσουν τη μνήμη των Ισαάκ και Σολωμού.

Όσοι συμμετέχουν στην πορεία των μοτοσικλετιστών θα πρέπει υποχρεωτικά να φορούν προστατευτικό κράνος και τη φανέλα που θα διανέμεται στους χώρους συγκεντρώσεως. Απαγορεύονται φανέλες οργανώσεων, ποδοσφαιρικών ομάδων, στρατιωτικών σωμάτων, κλπ. Με τον τρόπο αυτό αποδεικνύουμε ότι δεν κάνουμε οποιεσδήποτε διακρίσεις. Εξάλλου, κομματικές, οπαδικές ή άλλες διακρίσεις δεν έχουν καμία θέση στην προσφορά τιμής για τη μνήμη των ηρώων μας και στον αγώνα για αποκατάσταση των δικαιωμάτων μας. Επίσης, κατά την παρουσία μας στο κοιμητήριο Παραλιμνίου και στην εκδήλωση που θα διοργανώσουμε δε θα ακουστούν οποιαδήποτε συνθήματα.

Διήμερο Οδοιπορικό κατά μήκος της Νεκρής Ζώνης

Σαν σήμερα το 1996, ο Αναστάσιος Ισαάκ φονεύεται στις 16:30, στα όρια του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου στην περιοχή της Δερύνειας.

Όλοι οι λαοί έχουν ιστορία, εκτός τους τούρκους που έχουν ποινικό μητρώο…

Σαν σήμερα το 1996, ο Αναστάσιος Ισαάκ φονεύεται στις 16:30, στα όρια του κατεχόμενου τμήματος της Κύπρου στην περιοχή της Δερύνειας, από όχλο βαρβάρων τούρκων (υποκινηθέντων από την τουρκική και κατοχική κυβέρνηση), με ρόπαλα, μαχαίρια, πέτρες και λοστούς, κατά την διάρκεια εκδηλώσεως διαμαρτυρίας κατά της τουρκικής κατοχής.

Στις 24 Ιουνίου 2008 το ευρωπαϊκό δικαστήριο βρήκε ένοχη την Τουρκία για την δολοφονία Σολωμού και Ισαάκ. Σύμφωνα με το δικαστήριο η Τουρκία είναι ένοχη για την παραβίαση του 2ου άρθρου της ευρωπαϊκής συνθήκης για τα ανθρώπινα δικαιώματα γιατί δεν έγινε καμία έρευνα για να βρεθούν για τον θάνατο του. Επίσης εκδίκασε χρηματική αποζημίωση στην οικογένεια του Ισαάκ.