Η ΔΙΠΛΗ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Από τον “Φραπέ” στον "Πιερρακάκη".

Το ελληνικό κράτος δεν κυβερνάται από ένα ενιαίο μοντέλο εξουσίας. Κυβερνάται από δύο παράλληλες, αλληλοσυμπληρούμενες μορφές κυριαρχίας.

Αυτές οι δύο μορφές διαπερνούν σχεδόν όλα τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.

Δεν μιλάμε για πρόσωπα αλλά για συνεργαζόμενους τύπους εξουσίας. 

Και οι δύο είναι απαραίτητες για να λειτουργήσει το πολιτικό σύστημα. Γιατί η καθεμιά επιτελεί έναν συγκριμένο, κρίσιμο ρόλο.

Την εσωτερική κυριαρχία από την μια και την εξωτερική νομιμοποίηση από την άλλη. 

Πιο αναλυτικά, 

1. Ο “Φραπές”. Ο Βραχίονας της Εσωτερικής Κυριαρχίας.

Ο “Φραπές” είναι ο εκπρόσωπος της παραδοσιακής, φεουδαλικής, πελατειακής δομής.

Εκφράζει την τοπικότητα, τη συγγένεια, την εξάρτηση, την εξουσία που δεν βασίζεται στον νόμο, αλλά στην προσωπική σχέση, στην υποχρέωση, στο “σε έβαλα, θα με ψηφίσεις”.

2. Το κράτος-λάφυρο.

Οποιοσδήποτε πόρος, επιδότηση, θέση, πρόγραμμα, άδεια, γίνεται πεδίο συναλλαγής. Το κράτος δεν είναι θεσμός. Είναι θήραμα.

3. Η βαθιά Ελλάδα της ανασφάλειας.

Ο φόβος του “αν δεν είμαι με τους δικούς μας, θα χαθώ”.

Ο φόβο της εκδίκησης. Η αίσθηση ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μόνο ισχύς.

4. Η κουλτούρα του “έτσι γίνονται τα πράγματα εδώ”. Ένας αυθόρμητος, σχεδόν πολιτισμικός πεσιμισμός του «Δεν αλλάζει τίποτα».

Άρα συμμετέχεις στο παιχνίδι, δεν το ανατρέπεις.

Ο “Φραπές” λειτουργεί ως φοροεισπράκτορας εξαρτήσεων, ελέγχει ψήφους, δουλειές, επιδοτήσεις. Ξέρει ποιος είναι ευάλωτος και πώς να τον κρατάει.

Ο "Φραπές" είναι ένα "μαγικό" φίλτρο πρόσβασης στους θεσμούς.

Ο ΣΑΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΙΤ

Ναρκοθετώντας την Πολιτική Συνείδηση των Ελλήνων.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Υπάρχει μια Ελλάδα που πεινά. Και υπάρχει μια Ελλάδα που καταναλώνει.

Η πρώτη είναι η Ελλάδα του χώματος. Αγρότες, κτηνοτρόφοι, εργάτες, άνθρωποι που παράγουν. Η δεύτερη είναι η Ελλάδα των επιδοτούμενων πολιτιστικών ιδρυμάτων, των χορηγιών, των ευρωπαϊκών προγραμμάτων, των curated events, των think tanks και των PR αφηγήσεων.

Και μεταξύ τους υπάρχει ένα χάσμα που δεν γεφυρώνεται με installations, podcasts ή ινστα story.

Γιατί το πρόβλημα δεν είναι αισθητικό. Είναι πολιτικό

και μάλιστα συστημικό.

Το πραγματικό εμπόρευμα που παράγουν οι ελίτ δεν είναι πολιτισμός. Είναι υ π ν ω τ ι σ μ ό ς.

Η Στέγη Ωνάση, το ΚΠΙΣΝ, η Lifo, οι δεκάδες άλλοι “εκσυγχρονισμένοι” γραφιάδες του κέντρου, χρόνια τώρα, παίζουν έναν ρόλο. 

Παράγουν το αφήγημα της “προόδου”, ενώ η χώρα διαλύεται στα θεμέλιά της.

Παρουσιάζουν την Ελλάδα ως ευρωπαϊκό success story την ώρα που η διατροφική μας αυτάρκεια σβήνει και η εξάρτηση από ξένα κέντρα βαθαίνει. 

Καλλιεργούν ένα lifestyle “εκλεπτυσμένης ανησυχίας” που δεν θίγει ποτέ την εξουσία, ούτε ελληνική ούτε ευρωπαϊκή, και αφήνουν πάντα στην απέξω τις ελίτ που διαγουμίζουν το μεδούλι του τόπου.

Ντύνουν την πολιτική με αισθητική για να φαίνεται λιγότερο σάπια.

Και το κοινό της πόλης καταπίνει τον σανό, γιατί είναι πασπαλισμένος με τέχνη και αγγλικά.

Την ώρα που σου μιλάνε για “έξυπνες πόλεις”, η ελληνική ύπαιθρος πεθαίνει. Η ίδια η Ελλάδα πεθαίνει. 

Να η πραγματικότητα. 

Ένας κτηνοτρόφος βλέπει 450 πρόβατα να εκτελούνται.

Μια ολόκληρη ράτσα εξαφανίζεται.

Ο άνθρωπος ουρλιάζει σαν αρχαίος τραγικός ήρωας:

«Μου σκοτώνετε τα παιδιά μου!»

Και στην Αθήνα τελετές βιβλίων με face-contol, συζητήσεις για το “μέλλον της Ευρώπης”, άρθρα για την “κουλτούρα του brunch”, event “πράσινης ανάπτυξης” με χορηγούς τις ίδιες εταιρείες που ρημάζουν το περιβάλλον.

...ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΌΠΟ..??..

του Παναγιώτη Γερογλή

...ΜΑ ΠΟΙΟΣ ΚΥΒΕΡΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΌΠΟ..??..

έχω ακούσει να λεει ο κόσμος  απηυδισμένος...

..ενώ  πλέον, στους σύγχρονους χαλεπούς καιρούς  που διανύουμε,  έχει προστεθεί και ένα ακόμη ερώτημα..

ΤΙΣ ΠΤΑΙΕΙ...??...

"Μεγάλα παιδιά" είστε...και αρκούντως  νοήμονες εκτιμώ....

Εγώ θα παραθέσω τα γεγονότα...και εσείς θα βγάλετε τα συμπεράσματα σας....

1. Την Κυριακή που μας πέρασε,  23 Νοεμβρίου, στο Μέγαρο Μουσικής,  έγινε ο επίσημος εορτασμός της ημέρας των Ενόπλων Δυνάμεων (εκ μεταφοράς από την 21 Νοεμβρίου, η οποία είναι και η ημέρα εορτασμού  των Εισοδίων της Θεοτόκου)...

Στην τελετή παρέστησαν: 

Οι αρχηγοί των Ενόπλων Δυναμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, όπως ήταν φυσικό, καθώς και η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΘΑ (Υπουργός, Υφυπουργός, Γενικός Γραμματέας="Πολτικός κομισσάριος" σε κομμουνιστικά καθεστώτα, και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας χωρίς συμβούλιο...).

ΔΕΝ ΠΑΡΕΣΤΗΣΑΝ : 

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (ΠτΔ)

Ο Πρωθυπουργός  ΠΘ....(...κλάιν μάιν ον δε λάιν..γνωστή η εκτίμηση, ο σεβασμός,   η τιμή και το ενδιαφέρον που αποδίδουν στις ΕΔ...)

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδας, Ιερώνυμος δεν παρέστει και  έστειλε εκπρόσωπό του, τον Επίσκοπο Ταλαντίου  Θεολόγο...

Ο Περιφερειάρχης Αττικής δεν παρέστει και έστειλε εκπρόσωπό του τον Αντιπεριφερειάρχη...

Ο Πρόεδρος του Ελεγκτικού Συνεδρίου δεν παρέστει και έστειλε εκπρόσωπό του την Αντιπρόεδρο..

Ο Πρόεδρος της Βουλής δεν παρέστει και έστειλε εκπρόσωπό του την βουλευτή Ζ. Ράπτη...

Οι αρχηγοί των κομμάτων δεν παρέστησαν και έστειλαν εκπροσώπους τους...

Επίσης παρέστει, προκειμένου να τιμηθεί , ο εφοπλιστής Αθαν. Λασκαρίδης (ο άλλος...όχι αυτός που έχει χ$σμένο τον ΠΘ και τον υπουργό ναυτιλίας)...

Η Ευρωπαϊκή Διάσταση της Κρίσης των Πολιτικών Συστημάτων: Η Γαλλία και η Ελλάδα ως Παραδείγματα

18 Νοεμβρίου 2025

Μαρία Δεναξά*

Η Ευρώπη, ως χώρος πολυπολιτισμικής συνύπαρξης και κοινών θεσμών, βιώνει τα τελευταία χρόνια μια βαθιά κρίση των πολιτικών συστημάτων της.
Αυτή η κρίση δεν περιορίζεται μόνο σε εθνικά σύνορα. Για εκείνους που οι ευρωπαϊκές χώρες αποτελούν το βασικό πεδίο αναφοράς τους -δηλαδή το πλαίσιο μέσα στο οποίο ζουν και εργάζονται- είναι εύκολο να διακρίνουν, από την Ελλάδα έως τη Γαλλία κι από τη Γερμανία και την Ιταλία μέχρι την Πορτογαλία, τη διογκούμενη δυσπιστία των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς, απέναντι στους θεσμούς, αλλά και απέναντι στην ίδια την ικανότητα των δημοκρατιών μας να ανταποκριθούν στα ολοένα σοβαρότερα και αυξανόμενα προβλήματα των κοινωνιών.

Κι αυτό γιατί, τις τελευταίες δεκαετίες, δεν έχουμε να κάνουμε με κυβερνήσεις που υπηρετούν το κοινό συμφέρον. Υπηρετούν το δικό τους και σε πολλές περιπτώσεις ξένα συμφέροντα, υπό την καθοδήγηση των ταγών της παγκοσμιοποίησης και την εποπτεία των Βρυξελλών, που λειτουργούν ως θερμοκήπιο της διαπλοκής και της θεσμικής αυθαιρεσίας.
Παρά τις μεγάλες διακηρύξεις και τα μεγάλα λόγια της Ένωσης με τα οποία γαλουχηθήκαμε, στις μέρες μας οι μάσκες έχουν πέσει. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο, ένας λαβύρινθος γραφειοκρατίας και εξουσίας, διακρίνεται για τον αυταρχισμό και τη διαφθορά του και κανένας ηγέτης ευρωπαικής χώρας δεν φαίνεται πρόθυμος να αντιμετωπίσει ουσιαστικά αλλά ούτε και να αντισταθεί.

Η Γαλλία, που άλλοτε παρουσιαζόταν ως ισχυρή κεντρική δύναμη της Ένωσης, σήμερα δείχνει να ταλαντεύεται ανάμεσα στην ακροδεξιά και την αποσύνθεση του παραδοσιακού πολιτικού της ιστού, ο οποίος κάποτε ήταν σεβαστό παράδειγμα. Η Ελλάδα, από την άλλη, παρά τα δεινά της, δείχνει να μην μαθαίνει από τα λάθη της και συνεχίζει να κουβαλά τις πληγές και τις παθογένειες ενός πολιτικού συστήματος που ουδέποτε αναγεννήθηκε πραγματικά απο την μεταπολίτευση εως σήμερα.

Έρευνα για την Gen Z στην Ελλάδα: 6 στους 10 εξαρτώνται οικονομικά από τους γονείς τους Μόνο το 20% των νέων στην Ελλάδα ζουν μόνοι τους

- Οι αντιλήψεις της Gen Z για εργασία, εκπαίδευση και μέλλον

-Το 65% πιστεύει ότι δεν είναι εφικτό να δημιουργήσει οικογένεια με τις παρούσες συνθήκες εργασίας του.

-Μόλις το 20% των νέων εργαζόμενων ζουν μόνοι τους.

-Το 46% δηλώνει το ενδιαφέρον του να εργαστεί στο εξωτερικό.

Φωτ. αρχείου: Unsplash

Τα αποτελέσματα της πανελλαδικής έρευνας «Νέοι και Εργασία 2025», που εξετάζει τη στάση της Generation Z (νέων έως 29 ετών) απέναντι στην εργασία, στην εκπαίδευση και στο μέλλον, παρουσίασε το Ινστιτούτο Εργασίας της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ), σε συνεργασία με την εταιρεία ALCO.

Όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, η έρευνα πραγματοποιήθηκε τον Οκτώβριο του 2025 σε πανελλαδικό δείγμα 1.500 εργαζόμενων νέων και σκιαγραφεί «μια γενιά που εργάζεται, που διεκδικεί αξιοπρέπεια και προοπτική μέσα σε ένα περιβάλλον επισφάλειας και εξάντλησης.

Τα βασικότερα αποτελέσματα παρουσιάζονται παρακάτω κατανεμημένα σε επτά επιμέρους θεματικούς άξονες:Οικονομική εξάρτηση και αδυναμία αυτονομίας
Ασυνέχεια εκπαίδευσης και απασχόλησης
Εργασιακή καθημερινότητα: πίεση και άγχος
Αξίες και στάσεις απέναντι στην εργασία
Θεσμική εμπιστοσύνη και συλλογική δράση
Προοπτικές και μέλλον.

Η ΑΠΟΔΗΜΙΑ ΤΩΝ ΝΕΩΝ

Του Γιώργου Αλεξάτου

Κάθε χρόνο μεταναστεύουν απ' την Ελλάδα 160 χιλιάδες άνθρωποι. Στην τεράστια πλειονότητά τους νέοι έως 30 ετών.  

Η σύγκριση με άλλες χώρες είναι τρομακτική. Απ' την Ελλάδα φεύγει κάθε χρόνο το 1/65 του πληθυσμού, όταν απ' την εμπόλεμη Ουκρανία φεύγει το 1/135, απ' τη γειτονική Τουρκία το 1/265, απ' την Ουγκάντα 1/400, απ' τις Φιλιππίνες 1/720!

Πληθυσμιακή αιμορραγία ανάλογη της δεκαετίας του '60. Τώρα, βέβαια, δεν φεύγουν για τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές, ούτε περιμένουν να φτάσει γράμμα μετά από μια δυο βδομάδες. Βλέπουν τους αγαπημένους τους και μιλάνε μαζί τους καθημερινά στο κινητό και το λάπτοπ, και το ταξίδι γίνεται πιο συχνά και πιο γρήγορα με το αεροπλάνο κι όχι με το τρένο Γερμανίας-Αθηνών. 

Παρόλ' αυτά, το ότι δεν βγήκε ραπ Καζαντζίδης, δεν σημαίνει πως η ξενιτιά έπαψε να 'ναι ξενιτιά. Και πρώτα και κύρια στέρηση του δικαιώματος να ζήσεις στον τόπο σου. Που για πρώτη φορά στη νεοελληνική ιστορία εμφανίζει μείωση πληθυσμού. Όχι μόνο λόγω μετανάστευσης, αλλά σε μεγάλο βαθμό και εξαιτίας της.

Πώς αφυδάτωσαν και εξασθένησαν την Ελλάδα… | Μέρος Α’

Από Στέλιος Ελληνιάδης

Είχε δυνατότητες η Ελλάδα να πάει καλύτερα; Είχε, αλλά θα έπρεπε και όλοι οι θεοί του Ολύμπου να είναι μαζί της ή τουλάχιστον να μην της βάζουν τρικλοποδιές. Αλλά αυτοί, ακόμα κι αν όλοι συμφωνούσαν μεταξύ τους, πράγμα όχι πιθανό με βάση όσα έχουμε διαβάσει, δεν υπήρχαν πια στη ζωή του τόπου παρά μόνο σαν μυθικά πρόσωπα, αγάλματα και φιγούρες σε αγγεία.

Έπρεπε, λοιπόν, να τα καταφέρουμε μόνοι μας, οι Έλληνες, κόντρα όχι σε φανταστικούς θεούς, αλλά σε τέρατα με πραγματική δύναμη που είχαν -και έχουν- τη μορφή κρατών, κυβερνήσεων και ατόμων που επεμβαίνουν αυταρχικά και εξουσιάζουν τους άλλους, τους λιγότερο ισχυρούς, χρησιμοποιώντας εκτός από όπλα, δέλεαρ και πανουργία, εντόπιους συνεργούς που κατά την πολιτική ορολογία ονομάζονται ξενόδουλοι, δωσίλογοι, πράκτορες και λακέδες της ξενοκρατίας.

Αυτές ήταν και παραμένουν οι μεγάλες ανίκητες πληγές του τόπου. Και των άλλων τόπων, χωρών και λαών, επίσης.

Η επανάσταση του 1821 ήταν ένα πολύ μεγάλο γεγονός όχι μόνο για τον ελληνικό πληθυσμό. Ήταν μεγάλο για τα Βαλκάνια, ήταν μεγάλο και για τον κόσμο όλο καθώς ήταν πρωτοποριακό στη σύλληψη και την εκτέλεσή του. Ενώ η αποικιοκρατία ήταν στα φόρτε της, δεν είχαν ακόμα ξεκινήσει συνειδητά και οργανωμένα οι λαοί να αντιδρούν, να αντιστέκονται και, πολύ περισσότερο, να διεκδικούν τη δημιουργία ανεξάρτητων κρατών, κάτι που φαινόταν σχεδόν ουτοπικό. Σε μία εποχή που οι ανταγωνιστικές μεταξύ τους μεγάλες δυνάμεις συμφωνούσαν και συντονίζονταν, με μεγάλο πρωθιερέα τον Αυστριακό Μέτερνιχ, στο να αποτρέψουν την εκδήλωση αυτονομιστικών κινημάτων ακόμα κι αν στρέφονταν κατά των εχθρών τους με το φόβο ότι τέτοιου είδους εξεγέρσεις θα μπορούσαν να ενθαρρύνουν αντίστοιχα επαναστατικά κινήματα στις δικές τους αποικίες, ακόμα και μέσα στις ίδιες τις μητροπόλεις.

Η Ελλάδα έγινε κράτος παρά τη θέληση των μεγάλων δυνάμεων, συγκυριακά, αρκετές δεκαετίες πριν από την ίδρυση των σημαντικότερων κρατών της Ευρώπης, όπως της Γερμανίας και της Ιταλίας που συγκροτήθηκαν 40 χρόνια αργότερα, αλλά και των περισσότερων κρατών του κόσμου!

ΤΑ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΞΑΝ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Για να δούμε "τι θα κάνουμε" χρειάζεται να μάθουμε πρώτα  "ποιοι είμαστε" και για να καταλάβουμε ποιοι είμαστε πρέπει πρώτα να συνειδητοποιήσουμε "τι μας έχει συμβεί".

Χρειάζεται δηλαδή να για να δούμε «πώς θα προχωρήσουμε ως κοινωνία», να αναστοχαστούμε: 

- πώς μεταπολεμικά και μεταπολιτευτικά χάθηκε η συνέχεια του νοήματος,

- ποιοι μηχανισμοί μας αποξένωσαν από το συλλογικό “εμείς”,

- και πώς η “πρόοδος” οικοδομήθηκε συχνά πάνω σε ανεπεξέργαστα τραύματα (εμφύλιος, μετανάστευση, εξάρτηση, Μνημόνια-κρίση, Τέμπη κ.α. ).

Αυτή η συνειδητοποίηση δεν είναι μοιρολατρία, ούτε ευκαιρία να πούμε τον καημό μας, είναι προϋπόθεση ελευθερίας.

Πως λοιπόν άλλαξε το κοινωνικό φαντασιακό στην Ελλάδα, πως μεταμορφώθηκαν τα αυτονόητα με τα οποία πορευόμασταν στη ζωή μας, δηλαδή πώς άλλαξε το νόημα του κόσμου (μας);

1. ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗ 

Πριν (μεταπολεμικά–ως δεκαετία ’80/αρχές ’90):

Η αξιοπρέπεια ήταν υπέρτατη αξία. Το «να μην ντροπιαστούμε» και «να κρατήσουμε την τιμή» ήταν βασικό κριτήριο συνύπαρξης και πράξης. 

Ένας πατέρας, για παράδειγμα, προτιμούσε να βγάλει λιγότερα χρήματα, αλλά να «μην υποκύψει». Το «όχι» είχε μεγάλο ηθικό βάρος.

Μετά (2000–σήμερα):

Η κύρια αξία γίνεται η προσαρμοστικότητα. Ο άνθρωπος «επιβιώνει» συνεχώς, αλλά χωρίς εσωτερικό άξονα. «Έλα μωρέ, όλοι έτσι κάνουν.»  «Το θέμα είναι να βολευτούμε κι εμείς.»

Αλλαγή φαντασιακού/αυτονόητου:

Η αξιοπρέπεια χάνει την πρωτοκαθεδρία ως ορίζοντας νοήματος.

Το νόημα μετακινείται από το «είμαι» στο «τα βγάζω πέρα».

ΜΑΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Η μεγάλη πληγή των τελευταίων δεκαετιών δεν είναι ότι αλλάξαμε, είναι ότι χάσαμε τη συνέχεια του εαυτού μας.

Σαν να κόπηκε το νήμα που ένωνε το «ποιοι υπήρξαμε» με το «ποιοι μπορούμε να γίνουμε».

Κι έτσι μένουμε να ζούμε σ’ ένα παρόν άναρχο και ανολοκλήρωτο, σαν άνθρωπος που θυμάται ακόμα το όνομά του, αλλά δεν ξέρει πια τι σημαίνει.

Η ιστορική μνήμη υπάρχει, δεν είναι χαμένη, αλλά έχει γίνει αδρανής, δηλαδή δεν ενεργοποιεί συλλογικά νοήματα, δεν παράγει προσανατολισμό. Σαν να γνωρίζουμε το παρελθόν μας, αλλά δεν ξέρουμε τι να το κάνουμε.

Το κοινωνικό φαντασιακό, δηλαδή τα αυτονόητα νοήματα για το

- τι αξίζει

- τι σημαίνει να ζεις μαζί

- τι είναι άξιο υπεράσπισης

- τι είναι η αξιοπρέπεια, η ελευθερία, το μέλλον 

έχει αποσυντεθεί. 

Η κρίση αυτή δεν είναι απλώς πολιτική ή οικονομική.

Είναι ανθρωπολογική. 

Όταν το κοινό φαντασιακό αποσυντίθεται η κοινωνία δεν ξέρει πια τι σημαίνει “εμείς”, το άτομο δεν μπορεί να προσανατολιστεί νοηματικά και το μέλλον παύει να είναι "κοινόχρηστο" και γίνεται ιδιωτική αγωνία. 

Τα αυτονόητα που δεν χρειάζονταν να εξηγηθούν, αυτά που επέτρεπαν στο λαό μας να λέει «Ξέρουμε ποιοι είμαστε.», «Ξέρουμε τι αξίζει.» «Ξέρουμε τι δεν διαπραγματευόμαστε.» δεν είναι πλέον αυτονόητα.

Πιο συγκεκριμένα:

Μ. Σάλλας: Εθνική κυριαρχία και "κατανομή" του παγκόσμιου πλούτου

"Η Ελλάδα οφείλει να δημιουργήσει έναν δικό της Ανεξάρτητο Μηχανισμό Ελέγχου Ξένων και Στρατηγικών Επενδύσεων", γράφει ο Μιχάλης Σάλλας σε άρθρο του στο "Βήμα της Κυριακής", ο οποίος "θα διέπεται από διαφάνεια, θα κάνει προληπτική εποπτεία και να έχει δικαίωμα επανεξέτασης συναλλαγών, που μπορεί να επηρεάζουν άμεσα ή έμμεσα, τα κυριαρχικά της δικαιώματα".

Ολόκληρο το άρθρο του Μιχ. Σάλλα έχει ως εξής:

"Ο κόσμος της Δύσης έχει αλλάξει. Οι γεωπολιτικές σχέσεις μεταβάλλονται. Οι "συμμαχίες” αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη, ακόμη και με βάση τα προσωπικά οικονομικά συμφέροντα ηγετών. Απροκάλυπτα επίσης, παρεμβαίνουν πολυδισεκατομμυριούχοι στην υποστήριξη δικών τους επιλογών ακόμη και σε τρίτες χώρες, για να τις ελέγξουν.

Η λεγόμενη "ελεύθερη αγορά" έχει πάψει να είναι ελεύθερη. Έχει μετατραπεί σε έναν μηχανισμό παγκόσμιας συγκέντρωσης ισχύος, όπου το κεφάλαιο κινεί τα νήματα και οι κυβερνήσεις ακολουθούν. Σήμερα, λίγες εκατοντάδες επιχειρηματικοί όμιλοι ελέγχουν την ενέργεια, τα τρόφιμα, την τεχνολογία και την ενημέρωση του πλανήτη. Η οικονομική ισχύς έχει αποκτήσει γεωπολιτική διάσταση, ικανή να καθορίζει πολιτικές αποφάσεις και να επηρεάζει εκλογικά αποτελέσματα.

Η συγκέντρωση του πλούτου σε ελάχιστα χέρια έχει λάβει ιστορικά πρωτοφανείς διαστάσεις. Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Oxfam, το πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει πάνω από το 70% του νέου παραγόμενου πλούτου. Εκατοντάδες επιχειρηματίες και funds, διαθέτουν περιουσίες που υπερβαίνουν καθένας, τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια. Επαρκείς για να αγοράσουν, κυριολεκτικά, ολόκληρους κλάδους της οικονομίας μικρών κρατών, ενώ κάποιοι μπορούν να αγοράσουν και το σύνολο σχεδόν, των μεγάλων επιχειρήσεων μιας χώρας. ‘Όπως έχει διαμορφωθεί το παγκόσμιο πολιτικό περιβάλλον, το φαινόμενο δεν είναι θεωρητικό.

Στην υγειά των κορόιδων! 41 τα κατό!

Σήμερα έφυγα από το σπίτι για τη δουλειά στις 9.30 το πρωί και δεν έχω δέκα λεπτά που μπήκα. Τις Τρίτες ξεκινάω στις 10 το πρωί και τελειώνω στις 9, τις Τετάρτες στις 10 το πρωί και τελειώνω κάποιες φορές στις 10.30 το βράδυ. Και πάει λέγοντας. Δουλεύω σε 3 διαφορετικά πλαίσια σε 6 διαφορετικές περιοχές της Αθήνας. Κι όλα αυτά για να επιβιώνω. Διακοπές πάνω από 3-4 ημέρες δεν έχω πάει εδώ και 3 χρόνια, από όταν γύρισα Ελλάδα δηλαδή, προσεύχομαι να μην πιάσει παραπάνω κρύο γιατί δε θα μπορώ να πληρώνω τους λογαριασμούς του φυσικού αερίου, έχει χρειαστεί να συνδράμει η οικογένεια για να πληρώνω τις δόσεις του ηλεκτρικού ποδηλάτου που έχω για τις μεταφορές μου. Κι όλα αυτά ενώ ανήκω στο υψηλά εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, στις υπηρεσίες, σε αυτούς που δεν πρέπει και καλά να νιώθουμε εργάτες και προλετάριοι αλλά μεσαία τάξη, στους εκατομμυριούχους σε θάλαμο αναμονής δηλαδή. Γελάνε όλα τα πτυχία μου στον τοίχο.

Η ευθύνη είναι και δική μας!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Η παρουσία της Ευρωπαίας Εισαγγελέως στην Ελλάδα αυτές τις μέρες και τα όσα ευθέως καταγγελτικά και απαξιωτικά ειπώθηκαν από την ίδια σε συνέντευξή της θα έπρεπε να λειτουργήσει σαν τελευταίο καμπανάκι αφύπνισης και για τον τελευταίο Έλληνα που ανησυχεί δικαίως για την θεσμική έκπτωση της χώρας. 

Μπορεί κανείς να μη συμφωνεί και να κατακρίνει πολλά για τον εν γένει τρόπο λειτουργίας και τη συγκεντρωτική δομή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή την σταδιακή κατάργηση της εθνικής κυριαρχίας που επιβάλλει, την υποκρισία της και την πολεμική της ρητορική που υιοθετεί τελευταία κ.ο.κ. Όμως, όπως και να έχει, ουκρανόφιλη ή ρωσόφοβη, η κα Λάουρα Κοβέσι μας έθεσε τον δάκτυλον «εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων». Ουσιαστικά επιβεβαίωσε επισήμως ότι η Ελλάδα είναι ένα βαθιά διαφθαρμένο κράτος με ευθύνη κυρίως της πολιτικής της τάξης.

Μπορεί επίσης, στα χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη η κρατική και κομματική σήψη να γνώρισε πρωτοφανή έξαρση και δικαίως να γίνεται λόγος για πρώτη φορά περί «στάβλου του Αυγείου» που χρειάζεται έναν Ηρακλή να τον καθαρίσει. Όμως ο δρόμος προς την σημερινή κορύφωση της διαπλοκής και της διαφθοράς πάει πολύ πίσω και αφορά όλα τα «κόμματα εξουσίας» που κυβέρνησαν τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες.

Γιατί, ας τα θυμηθούμε, με τις κατά καιρούς επιλογές τους:

• Χρεοκόπησαν τη χώρα και την παρέδωσαν στους δανειστές της σαν ιδιωτικό χώρο προς εκμετάλλευση.

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ — Το πρόταγμα του Κινήματος των Τεμπών

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Κάθε τραύμα, ατομικό ή συλλογικό, αφήνει πίσω του όχι μόνο πόνο, αλλά και μια διάβρωση στην αυτοεικόνα· μια βαθιά αίσθηση ντροπής, σαν να είσαι εσύ το λάθος, όχι ό,τι σου συνέβη ή ακόμη περισσότερο ο κακοποιητής που σου το προκάλεσε.

Ο Λαός μας κουβαλάει σωρεία τέτοιων τραυμάτων: προδοσίες, εξαρτήσεις, ταπεινώσεις, καταστροφές, περιόδους όπου το κράτος λειτούργησε όχι ως προστάτης αλλά ως δεσμοφύλακας. Η ψυχή του λαού μας έχει τραυματιστεί από αιώνες «πατρωνίας» — πολιτικής, ξένης, θεσμικής. Κάθε τέτοιο βίωμα χαράζει μέσα μας τη φωνή του ανίκανου, του μικρού, του ανασφαλούς. Μας μαθαίνει να απολογούμαστε για την ύπαρξή μας, να περιμένουμε σωτήρες, να αποδεχόμαστε λιγότερα απ’ όσα αξίζουμε. Μας εκπαιδεύει να στρεφόμαστε με μίσος απέναντι στον ίδιο τον συλλογικό μας εαυτό, να απεχθανόμαστε τον ίδιο τον Λαό μας. 

Το Κίνημα των Τεμπών, γεννημένο από την πιο βαθιά πληγή —την απώλεια παιδιών σε ένα έγκλημα συστημικό— μπορεί να αναστρέψει αυτή την παρακαταθήκη. Γιατί μέσα στην κραυγή του πένθους δεν ζητά προνόμια, ζητά δικαιοσύνη, δεν εκλιπαρεί, διεκδικεί, δεν ζητά να ξεχάσει, αλλά να θυμηθεί.

Κι αυτή η αγωνιστική μνήμη είναι η απαρχή της εθνικής αυτοεκτίμησης.

Η αυτοεκτίμηση ενός λαού δεν είναι αλαζονεία ούτε εθνικισμός. Είναι η ικανότητα να πιστεύεις πως αξίζεις, ακόμη κι όταν έχεις κάνει λάθη. Είναι το να αναγνωρίζεις την ευθύνη σου χωρίς να την ταυτίζεις με ενοχή, να βλέπεις το σφάλμα όχι ως καταδίκη, αλλά ως πρόσκληση για ωρίμανση. Και αυτή η αυτοεκτίμηση αποτελεί το ισχυρότερο αντίδοτο ενάντια στην ενοχοποίηση, στη χειραγώγηση και εν τέλει στην υποταγή από τους μηχανισμούς του εξουσιαστικού συστήματος.

Το αντίδοτο στην ελληνική παρακμή

Του Γιώργου Παπασίμου

Μετά την ολοκλήρωση της καθιερωμένης “παρέλασης” της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και της αντιπολίτευσης στη ΔΕΘ, η αντικειμενική κυρίαρχη αίσθηση οδηγεί ολοένα και περισσότερο στην υφιστάμενη πραγματικότητα της κυριαρχίας ενός σαθρού πολιτικού εποικοδομήματος και της απουσίας στοιχειώδους αντιμετώπισης των προβλημάτων της χώρας.

Την ίδια ώρα σε παγκόσμιο επίπεδο συντελούνται καθοριστικές, κορυφαίες μεταβολές από την ανάδυση του νέου πολυπολικού κόσμου, που θα καθορίσει την παγκόσμια τάξη για τον επόμενο αιώνα και άρα και την θέση της χώρας μας. Συνθήκες που απαιτούν ισχυρές πολιτικές ηγεσίες με στρατηγική και όραμα για μία μικρή μεν χώρα σε πληθυσμό και ΑΕΠ, όπως είναι η Ελλάδα, πλην όμως σημαντικής, λόγω της γεωγραφικής θέσης στον αναδυόμενο νέο πολυπολικό κόσμο και εν δυνάμει παγκόσμιου πολιτιστικού “γίγαντα”.

Δυστυχώς, όμως, για τη χώρας μας, αντί αυτού έχουμε πολιτικές ηγεσίες που περνούν πολύ κάτω από τον πήχη των αναγκών αυτής. Αυτό πρωτίστως, αφορά την κυβέρνηση της ΝΔ, που πελαγοδρομεί μεταξύ των παραδοσιακών πελατειακών κανόνων και λογικών, τις οποίες μάλιστα έχει αναβαθμίσει σε ένα “οιονεί καθεστώς κλεπτοκρατίας” και της διεθνούς ανυπαρξίας της χώρας, αφού έχει επιλέξει να είναι ετερόφωτη και το “παρακολούθημα” των δυτικών συμμάχων της.

Τι όπλισε τα μυαλά των δολοφόνων του Kirk

18/09/2025

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ ΓΙΑΝΝΗΣ

Με όλους τους θεσμούς, η τυπική και άτυπη εκπαίδευση και η ενημέρωση καλλιέργησαν εδώ και μισό αιώνα την αποσπασματικότητα της σκέψης, τον υποκειμενικό σχετικισμό, τη λατρεία του εφήμερου, την προσήλωση στα ατομικά συμφέροντα και δικαιώματα του καθενός, την κατάρρευση του ιερού και την αποστασιοποίηση των ατόμων από τις ιστορικές συλλογικότητες και τα αξιακά τους συστήματα. Παλαιότερα, πολλοί φιλόσοφοι και κοινωνικοί επιστήμονες (από τον Νίτσε μέχρι τον Μαρξ και από τον Χάιντεγκερ μέχρι τον Αντόρνο) αποκαλούσαν «ημιμαθή» όλη αυτή την μάζα των ανεπαρκώς εκπαιδευμένων και “μορφωτικά ελιτοποιημένων” πληβείων.

Άλλωστε, από τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο και ύστερα, οι αλλαγές της οργάνωσης του καταμερισμού εργασίας οδήγησαν τις δυτικές κοινωνίες να απαιτήσουν έναν εκδημοκρατισμό της εκπαίδευσης που θα παρείχε στους νέους όσο το δυνατόν πιο μαζικά, όχι μόνο τα ουσιαστικά, αλλά και τα τυπικά προσόντα (τις διευκολύνσεις για την απόκτηση του “χαρτιού”)· δηλαδή τις συνθήκες που θα εξασφάλιζαν υποτίθεται την ανοδική κοινωνική τους κινητικότητα.

Όμως σήμερα, οι περισσότεροι από τους προχείρως πτυχιοποιημένους διπλωματούχους που εκφράζουν με ευκολία τις απόψεις τους, είτε στο διαδίκτυο είτε αλλού (απόφοιτοι πανεπιστημίων, κολεγίων, “ανωτάτων” σχολών κλπ.) δεν είναι καν ημιμαθείς. Είναι φιλοσοφικά, πολιτικά και ιστορικά, αστοιχείωτοι. Μεθοδολογικά ανυποψίαστοι. Το ίδιο άλλωστε ισχύει σε μεγάλο βαθμό και για τις ίδιες τις ελίτ του δυτικού κόσμου.

Η έννοια και το υποκειμενικό συναίσθημα, η παράσταση της «προόδου» συνόδεψε ωστόσο στενά τα γνωστικά και ηθικοπολιτικά βιώματα των τυπικά ελιτοποιημένων δυτικών πληβείων. Τόσο που πολλοί από αυτούς ένιωσαν «αριστεροί» και ριζοσπάστες. Έτσι, η έννοια της παρακμής, πολιτικής ή μορφωτικής (του δυτικού λόγου χάρη πολιτισμού ή της δημοκρατίας ως ιστορικού διακυβεύματος συλλογικών αγώνων) – της παρακμής δηλαδή της οποίας άθελά τους ήταν και είναι οι ίδιοι εξατομικευμένες εκφράσεις, αποτελεί εξ ορισμού γι αυτούς τους ανθρώπους μια «αντιδραστική φαντασίωση».


Ούτως ή άλλως, είναι γνωστό ότι εκεί που η παραδοσιακή δεξιά δίνει αξία στην κληρονομιά και ανησυχεί για την απώλεια της, η αριστερά των κοινωνικά, οικονομικά και μορφωτικά «αβράκωτων» καλεί σε μια συλλογική ριζοσπαστική ρήξη με το παρελθόν για την οικοδόμηση μιας «νέας τάξης πραγμάτων», ενδεχομένως ενός Νέου Κόσμου, αν χρειαστεί πάνω στα πτώματα των «συντηρητικών ιθαγενών»…

Τί πιστεύει ο μέσος προοδευτικός…

Έτσι, ένας προοδευτικός άνθρωπος που ίσως πιστεύει μάλιστα ότι είναι και “αριστερός”, θα αρνηθεί πεισματικά ότι κάποια πράγματα ήταν και ίσως πήγαιναν καλύτερα στο παρελθόν. Η πίστη του στην πρόοδο είναι αμετακίνητη, αδιάψευστη, μη συμμορφώσιμη από τα βιώματα και την ιστορική εμπειρία. Ο τύπος αυτού του δικαιωματούχου δυτικού ανθρώπου είναι εκείνος που “έμαθε από μικρός” στο σχολείο να “περιφρονεί τις προκαταλήψεις”, τα “στερεότυπα”, τα ηρωικά ιστορικά αφηγήματα του «χοντρού λαού», από τον οποίο συνήθως κατάγεται (λόγου χάρη στις ΗΠΑ τον συντηρητικό “βλαχοαμερικάνο” με τις φονικές καραμπίνες του.)

Έμαθε επίσης, να υποστηρίζει τα αιτήματα αναγνώρισης όλων των μειονοτήτων. Να συμπονεί όλα τα θύματα των κοινωνικών αποκλεισμών της δυτικής ιστορίας, όχι βέβαια με ταξικούς όρους (τα θύματα της ταξικής εκμετάλλευσης), όσο με φυλετικούς (τους μη λευκούς), με ανθρωπολογικούς, τους τρανς (μη άνδρες, μη γυναίκες), με πολιτικοπολιτισμικούς, τους μετανάστες (μη ντόπιους, ξένους, «πρόσφυγες»), ακόμα και τον φανατικό ισλαμιστή με τον σουγιά του.

Το «καλό» και η «πρόοδος» στον δυτικό κόσμο

Άρθρο-«μανιφέστο» από τον τραπεζίτη Μ.Σάλλα: Μύδροι κατά της κυβέρνησης και των «κομμάτων-ανεκδότων»

Αναστάσιος Β. Γκουριώτης

Θέτει θέμα εκποίησης του εθνικού πλούτου, κλοπής των επιδοτήσεων και ενισχύσεων της ΕΕ από τους οικονομικά ισχυρούς, καταγγέλλει τον υπερτουρισμό

Με ένα άρθρο που μοιάζει περισσότερο με πολιτικό μανιφέστο παρά με άρθρο γνώμης, ο Μιχάλης Σάλλας, πρώην εκτελεστικός πρόεδρος της Τράπεζας Πειραιώς και νυν επίτιμος πρόεδρος της ίδιας Τράπεζας, και επικεφαλής του επενδυτικού σχήματος Lyktos Group, διατυπώνει μια ολοκληρωμένη πρόταση εξόδου από την κρίση.

Αλλά και διάρρηξης με τις πρακτικές των κυβερνήσεων των Μνημονίων (Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά, Τρίπρα και Μητσοτάκη).

Στο κείμενο-διάγγελμα, όπως σε κάθε μανιφέστο, αναφέρεται με λεπτομέρειες στους επιμέρους τομείς όλου αυτού που χαρακτηρίζεται «διακυβερνησιμότητα» σε μία στιγμή που η κυβέρνηση Μητσοτάκη βρίσκεται σε ιστορικά χαμηλά από το 2019 που ανέλαβε την εξουσία, αλλά κανένας δεν μπορεί να καταθέσει -ακόμα- ισχυρή και βιώσιμη πολιτική πρόταση.

Η ανυπαρξία εναλλακτικών (Μ.Ανδρουλάκης, Κ.Βελόπουλος κλπ. καλύτερα να αντιμετωπίζονται ως «πηγή νέων προβλημάτων» παρά ως εναλλακτική, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) έχει οδηγήσει τους «τελειωμένους» (από άποψη πολιτικού χρόνου) πολιτικούς του παρελθόντος της Αριστεράς και της ΝΔ, όπως ο Α.Τσίπρας και ο Α.Σαμαράς, να συζητάνε την επιστροφή τους στην ενεργό πολιτική!

Ξύπνησα!! Και ΑΠΑΙΤΩ...

Του Θανάση Χούπη 

Κοιμήθηκα... Κι όταν ξύπνησα, η Βόρειος Ήπειρος ήταν Αλβανική.

Σιωπή, μου είπαν, μη μιλήσεις. Έτσι έπρεπε να γίνει. 

Κοιμήθηκα... Κι όταν ξύπνησα, η μισή Κύπρος ήταν σκλαβωμένη.

Σιωπή, μου είπαν, μη μιλήσεις. Κάτι έπρεπε, να θυσιαστεί...

Κοιμήθηκα. Κι όταν ξύπνησα είχαν πουλήσει το όνομα Μακεδονία. Σιωπή, μου είπαν, μη μιλήσεις. Μην είσαι μονοφαγάς.

Κοιμόμουν. Κι όταν ξύπνησα, μου είπαν ότι προέχουν τα "ήρεμα νερά" κι ας γινόταν -την ίδια ώρα- "γκρίζα" και η θάλασσα της Κάσου, όπως νωρίτερα αυτή των Ιμίων. Σιωπή, μου είπαν, μη μιλάς. Δεν άκουσες πως, γι΄ αυτά, "τα ήρεμα νερά", ο "φιλέλληνας", εξωκοινοβουλευτικός "αρμόδιος", λέει πως δεν τον νοιάζει να τον πουν και μειοδότη; Δεν τον είδες πως υποκλίνεται, όταν βλέπει τον ηγέτη της "εγγυήτριας δύναμης", στην Κύπρο, στη Βόρεια Συρία, στην Αρμενία, στο Βόρειο Ιράκ, στη Λιβύη, στην Αλβανία, στην Πρίστινα, στο Σεράγιεβο και στα Σκόπια;

Κοιμήθηκα. Κι όταν ξύπνησα είδα τους πάντες γύρω μου να εγείρουν τουρκοκίνητες αξιώσεις σε βάρος της Ελλάδας μας. Σκόπια, Τίρανα, Τρίπολη, Βεγγάζη, Κάιρο κι έχει ο θεός... Σιωπή, μου είπαν. Θέλεις να αυξηθεί χρονικά η 9μηνη στρατιωτική θητεία; Δεν βλέπεις που αγοράζουμε Ραφάλ, Μπελαρά, F-35;

Πότε, στο πρόσφατο παρελθόν, υλοποιήθηκαν τέτοια εξοπλιστικά προγράμματα; Άσχετα αν δεν τα αξιοποιούμε...  

Η εθνική μας ηττοπάθεια και ο δυτικός κόσμος που καταρρέει-Στέλιος Ελληνιάδης

«Ο ευρωπαϊκός κόσμος στον οποίο ανήκουμε, βιολογικά βαίνει προς εξαφάνιση. 

Τα επίσημα στοιχεία δείχνουν ότι σήμερα η ΕΕ έχει 449 εκατομμύρια πληθυσμό, μέχρι το 2050 θα έχει χάσει 2 εκατομμύρια κόσμου και θα έχει έναν πληθυσμό γηρασμένο…

Η Ελλάδα το 2050 θα έχει 6.500.000 πληθυσμό». 

Ο δημοσιογράφος Στέλιος Ελληνιάδης μιλά για το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας αλλά και της Ευρώπης. Πως μπορεί να αντιμετωπιστεί αυτό το θέμα; 

«Η Ελλάδα εξελίσσεται σε μια χώρα που θα είναι μόνο τουριστικός προορισμός. Η αγροτική οικονομία συρρικνώνεται. Το 1960 ο αγροτικός πληθυσμός ήταν το 50% της χώρας. Σήμερα η συνεισφορά της αγροτικής οικονομίας στο ΑΕΠ είναι ζήτημα αν αγγίζει το 3%. Δεν έχουμε καν διατροφική αυτάρκεια, που είναι κι ένα στοιχείο της άμυνας της χώρας», λέει. 

Όλα αυτά σ’ ένα πλανήτη που αλλάζει ριζικά σ΄ ότι έχει να κάνει με τις ισορροπίες τις οποίες μέχρι πρόσφατα θεωρούσαμε δεδομένες. Ο κ. Ελληνιάδης μιλά για τη θηριώδη ανάπτυξη της Κίνας και την πρόοδο της σε όλους τους τομείς.«Αυτές οι κοινωνίες θα επιβιώσουν στον νέο κόσμο. Οι «παλιομοδίτικες» κοινωνίες που έχουν ανεπαρκές πολιτικό προσωπικό κι έχουν εξαναγκάσει τους ανθρώπους τους να αποδεχτούν την παρακμή δεν θα τα καταφέρουν», υποστηρίζει.

 Προερχόμενος από την Κωνσταντινούπολη ο κ.Ελληνιάδης κάνει τη στενάχωρη σύγκριση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας από τη δεκαετία του 1960 μέχρι σήμερα.

 «Εδώ υπάρχει ηττοπάθεια …Κι όταν υπάρχει ηττοπάθεια και απελπισία οδηγούμαστε στην κατάρρευση. Οι χώρες δεν καταρρέουν μόνο στο μέτωπο του πολέμου.  Καταρρέουν πρώτα απ’ όλα εσωτερικά, όταν ο λαός δεν έχει όραμα, σχέδιο και προσανατολισμό». 

Όπως λέει συμβαίνουν στο κόσμο συγκλονιστικές αλλαγές και στη Δύση «δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Επικρατεί ακόμη η ιδεολογία της δυτικής ανωτερότητας».

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/KfO4LD-7qno?si=eNBiMndrnH_o8jNX
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Τι σημαίνει: Λευκή πετσέτα

 ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Παύλος Μεθενίτης

Εάν η πρόθεση του ζωγράφου ήταν να ειρωνευτεί την εθνική μας ξεφτίλα τής άνευ όρων παράδοσης στην τουριστική βιομηχανία και τη συνακόλουθη γκαρσονοποίηση των κατοίκων μιας χώρας, που το μόνο που παράγει είναι υπηρεσίες, τότε, όντως, αυτή η mural art είναι ένα αριστούργημα

Ο εικαστικός Γιώργος Κόφτης, ο δημιουργός εκείνου του συγκλονιστικού έργου με τα 57+1 καρφιά για τα θύματα των Τεμπών, υπογράφει τώρα μια τοιχογραφία στο Πήλιο (φωτ.), που εικονίζει έναν Κένταυρο να σερβίρει έναν τουρίστα. Το μυθικό πλάσμα στο αριστερό του χέρι κρατά δίσκο (φραπές είναι αυτός;) ενώ στο δεξί του έχει περασμένη μια λευκή πετσέτα, το παγκόσμιο σήμα κατατεθέν του σερβιτόρου.

Εάν η πρόθεση του ζωγράφου ήταν να ειρωνευτεί την εθνική μας ξεφτίλα τής άνευ όρων παράδοσης στην τουριστική βιομηχανία και τη συνακόλουθη γκαρσονοποίηση των κατοίκων μιας χώρας, που το μόνο που παράγει είναι υπηρεσίες, τότε, όντως, αυτή η mural art είναι ένα αριστούργημα.

Και επειδή μέσα στην Τέχνη, στην ειλικρινή όμως, την ψυχωμένη, ο καθένας βρίσκει την αλήθεια του, εγώ θα πω πως αυτή η λευκή πετσέτα του Κενταύρου δεν είναι μόνο πετσέτα. Είναι μια λευκή σημαία. Η οποία, στην προκειμένη περίπτωση, συμβολίζει όχι την επιθυμία για έναρξη διαπραγματεύσεων, αλλά την άνευ όρων παράδοση στον εχθρό, όπως προβλέπεται η χρήση της στις συμβάσεις της Χάγης του 1899 και του 1907.

«Ελληνικό καλοκαίρι», θρύλος και νοσταλγία

Παντελής Μπουκάλας

20.07.2025 

Βαθύς Ιούλιος ήδη. Τα τηλερεπορτάζ, με τον πάντα ανυποψίαστο ενθουσιασμό τους να εξαντλεί τα πατροπαράδοτα κλισέ, καταμετρούν με μακάρια ελαφρότητα τουριστικά ρεκόρ και πληρότητες καραβιών, ξενοδοχείων, φαγάδικων και του χώρου μπροστά από τον Αγνωστο, όπου 57 κεράκια περιμένουν μάταια δικαίωση. Και αρπάζονται από τον πρώτο διάσημο ξένο που φτάνει στις Κυκλάδες ή τα Επτάνησα για να υμνήσουν άλλη μία φορά τη «μαγευτική ελληνική μοναδικότητα».

Επιπλέον, εξοπλισμένα πάντα μ’ εκείνον τον πατριωτισμό της δεκάρας που συνεχίζει να πιστεύει πως η Ελλάδα και οι Ελληνες είναι ιδιόχειρο δημιούργημα του Θεού, με ξεχωριστή ποιότητα πηλού, καταχερίζουν οποιονδήποτε τουρίστα διανοηθεί να διαμαρτυρηθεί στα σόσιαλ μίντια ή σε κάποια εφημερίδα της πατρίδας του για τις αυθαίρετα υψηλότατες τιμές· για τα σκουπίδια που στολίζουν πόλεις και χωριά· για τις αδέσποτες χωματερές, που λαμπαδιάζουν συχνότερα και από τα εργοστάσια ανακύκλωσης· για τις διαβόητες «μερίδες Ξου», που δεν έπαψαν ποτέ να σερβίρονται στους «κουτόφραγκους»· για τις ταξιτζίδικες κουτοπονηριές, που κι αυτές δεν λένε να λείψουν· για την αυθαίρετη χρέωση ποτών που κανένας δεν ήπιε και μεζέδων που κανένας δεν δοκίμασε… «Ανθέλληνας, τι περιμένεις, ψέματα λέει», «βαλτός, τίποτε Τούρκοι ανταγωνιστές μας θα τον εκμίσθωσαν, μπορεί και Αλβανοί, ακόμα δεν βγήκαν απ’ τ’ αυγό τους και θέλουν μερίδιο στο τουριστικό κεφάλαιο». Με τέτοια ψευτοαμυνόμαστε, αενάως βαυκαλιζόμενοι.