Οι μνήμες αντιστέκονται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας

Γράφει ο  Γιώργος Ν. Παπαθανασόπουλο;

            Προ ημερών επισκέφτηκα, μετά από μια δεκαετία περίπου, το πατρικό μου σπίτι, στο Παγκράτι. Κτίσμα αστικό της δεκαετίας του 1930 κάποτε έσφυζε από ζωή. Στις γιορτές μαζεύονταν συγγενείς και φίλοι, μαζί με τα παιδιά τους. Πανζουρλισμός. Γέλια, τραγούδια, μεζέδες, και κουβέντα, την ώρα που τα παιδιά παίζαμε στον κήπο, για να μην ενοχλούμε τους ηλικιωμένους. Με την πάροδο του χρόνου μειώνονταν οι κάτοικοι του σπιτιού και οι επισκέπτες του. Τώρα είναι έρημο και άδειο. Περιτριγύρισα το άδειο σπίτι και μου ανέβηκε ένας κόμπος στο λαιμό. Μνήμες. Εδώ καθόταν η δασκάλα γιαγιά μου, που μου έμαθε τα πρώτα γράμματα, εκεί ήταν το γραφείο μου και η βιβλιοθήκη μου, στο χολ, που ήταν και τραπεζαρία, το τηλέφωνο, που μιλούσα ώρες με φίλο και συμμαθητή μου στο γυμνάσιο για μαθήματα και για τα κοινά ενδιαφέροντά μας, ο κήπος με τα ωραία τριαντάφυλλα και με μια ροδιά που θύμιζε στη μητέρα και στη γιαγιά μου τη Μικρά Ασία. Η ταράτσα που μιλούσα με γείτονες συνομηλίκους μου…

Στην απλή κουζίνα έμεινα για λίγο κοιτάζοντας το παράθυρο. Σε αυτό έζησα, με τη βοήθεια ενός πουλιού, ενός κοκκινολαίμη, το τί σημαίνει ελευθερία, τί σημαίνει αυτό που έγραψε ο Ρήγας ο Βελεστινλής «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Η μητέρα μου πήγαινε στην εργασία της με τα πόδια, μέσα από τον βασιλικό κήπο. ήταν χειμώνας. Σε ένα δένδρο είδε ένα πουλί, ήταν ο κοκκινολαίμης. Κουρνιασμένο σιγοψιθύριζε κάτι μελωδικά. Η μητέρα μου το πέρασε για είδος καναρινιού, το πλησίασε το χέρι της και το έπιασε. Αυτό κούρνιασε στην αγκαλιά της. Γύρισε στο σπίτι και τόβαλε στο κλούβι, που είχαμε και ήταν άδειο. Τούβαλε φαγητό και νερό και έφυγε. Ήμουν στο σχολείο όταν συνέβησαν αυτά. Όταν γύρισα σπίτι και πήγα στην κουζίνα είδα τον κοκκινολαίμη να κτυπά με δύναμη τα σιδεράκια του κλουβιού. Δεν ήξερα τί συνέβαινε και δεν έπρεπε να κάνω. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου και μου είπε ότι έρχεται στο σπίτι. Ώσπου να έρθει ο κοκκινολαίμης καταματωμένος είχε ξεψυχήσει. Μετά πληροφορηθήκαμε ότι το πουλί αυτό δεν είναι το καναρίνι και δεν μπορεί να ζήσει σε κλούβι. Προτιμά τον θάνατο από τη σκλαβιά…   

Μνήμες… Είναι πολύ σπουδαίος παράγοντας στη ζωή του ανθρώπου και των εθνών. Ζούμε το παρόν, μας είναι άγνωστο το μέλλον, αλλά συντηρούμεθα από το παρελθόν. Εμείς οι ζωντανοί και όσο ζούμε στη συνέχεια της παράδοσής μας συνδέουμε το παρελθόν με το μέλλον, με την αιωνιότητα. Αυτή τη σύνδεση,   με το παρελθόν μας, με τα γεγονότα, τους τόπους και τα πρόσωπα, εμείς οι   Έλληνες την νιώθουμε πολύ έντονα και αυτή μας βοηθάει να αντιστέκεται στην εκρίζωση της ιδιοπροσωπίας μας, της ταυτότητάς μας.

Σε όλη την Ελλάδα υπάρχουν προσφυγικά σωματεία, που έχουν σημαντική προσφορά στη διατήρηση των ηθών και των εθίμων μας. Επίσης τα πατριωτικά σωματεία έχουν σημαντική   προσφορά στην καλλιέργεια της αγάπης προς την Πατρίδα. Οι πυκνές θρησκευτικές εορτές τρέφουν ψυχικά τους Έλληνες. Τα μνημόσυνα, οι επέτειοι, τα ανεγειρόμενα μνημεία, τα ηρώα, οι προτομές είναι επίσης παράγοντες διατηρήσεως της ταυτότητάς μας. Για να είμαστε   ως λαός ζωντανός είναι απαραίτητες οι επαναλαμβανόμενες εκδηλώσεις για τα σημαντικά γεγονότα της μακράς ιστορίας μας. Στις περασμένες γενιές οφείλουμε ευγνωμοσύνη και έχουμε την ευθύνη να συνεχίσουμε την παρακαταθήκη που μας άφησαν. Είναι χαρακτηριστικός ο λόγος της κας Γλύκατζη – Αρβελέρ, πως χάρη στα 1000 χρόνια του Βυζαντίου ζουν ακόμη η Ορθοδοξία και η Γλώσσα και έτσι εξηγείται γιατί ήταν μεγάλη σε αξία. (Βλ. «Εστία της Κυριακής», 8/12/2024, σελ. 23,   συν/ξη εις Κατερίνα Λυμπεροπούλου). Την αξία που έχουν οι μνήμες έχουν αντιληφθεί οι κατευθύνοντες κάθε λογής ολοκληρωτισμός και επιχειρούν να τις εξαφανίσουν.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΕΦΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΈΝΝΩΝ, ΕΝΑΣ ΠΥΡΓΟΣ ΜΕ ΤΡΑΠΟΥΛΌΧΑΡΤΑ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΕΟΓΡΑΦΙΚΟΣ

Ίσως να μην είναι πλέον τόσο γνωστό το παιχνίδι "πρέφα". Ιδιαίτερα δημοφιλές στα καφενεία μέχρι την δεκαετία του 70, παρέμεινε σε υψηλή εκτίμηση στα τμήματα των Μαθηματικών, τις Ιατρικές σχολές και στα Πολυτεχνεία για μερικές δεκαετίες ακόμα, λόγω του πολύ "τεχνικού" χαρακτήρα του. 

Παίζεται με 32 φύλλα τράπουλας από τρείς παίκτες, με στρατηγικό στόχο να μαζέψει ο τελικός νικητής περισσότερα "καπίκια" από τους άλλους. Τους πόντους δηλαδή που ποντάρονται από τους παίχτες στα διαδοχικά ανταγωνιστικά μεταξύ τους στοιχήματα. Τα καπίκια είναι ένα είδος εσωτερικού κρυπτονομίσματος εντός του παιγνίου, αν με εννοείτε.

Δύσκολο παιχνίδι, αφού όπως είναι γνωστό και από άλλους κλάδους των φυσικών επιστημών, το πρόβλημα της προβλεψης επί της ισορροπίας ανάμεσα σε τρία σώματα είναι και θα παραμείνει άλυτο! Μη επιλύσιμο με συμβατικά μαθηματικά, όπως ανάμεσα σε δύο σώματα, όπου γι αυτά αρκεί ο Νεύτωνας και η κλασσική μηχανική του. Αρκεί μια πολύ μικρή δύναμη, μια διακύμανση της πλάκας, όπως πχ ένα κακό επόμενο φύλλο ή ένα λάθος χτύπημα-στοίχημα για να τα κάνει όλα μπάχαλο. Και φτου και από την αρχή να μαζεύουν παλι όλοι καπίκια από το τραπεζι. Το παιχνίδι έτσι μπορεί να μην τελειώσει ποτέ! Δύσκολο και συναρπαστικό συνάμα, αφού εμπεριέχει και μπλόφες και περίτεχνες στρατηγικές, από αυτές που δεν παίρνουν πρέφα τα παίγνια του Γιάνη.

Οι παίκτες, με την εμπειρία, αυτό το πρόβλημα των τριών το ανακαλύπτουν γρήγορα και χωρίς πολλες θεωρίες των φυσικών επιστημών. Οπότε η στρατηγική που συνήθως διαμορφώνεται είναι να βάλουν οι δύο τον τρίτο παίχτη "στην μέση" και να του πάρουν, κατ' αρχάς, όλα του τα καπίκια. Μετά το παιχνίδι γίνεται πιο απλό. Είτε ο ένας είτε ο άλλος θα βγεί νικητής.

Αν το καλοσκεφτείς, ένα παιχνίδι πρέφα παίζεται τις τελευταίες δεκαετίες και στο πολιτικό παίγνιο του φοβερά ανώριμου  πολιτικού μας συστήματος, που ποτέ δεν πέρασε πραγματικά σε μία φάση ώριμης δημοκρατίας με συναινέσεις για κυβερνητικους ή αντιπολιτευτικούς στόχους επί πολιτικών προγραμμάτων. Και με  κόμματα που δεν έχουν χωνέψει τον Διαφωτισμο και την Δημοκρατια στις εσωτερικές τους διεργασίες. Παρέμεινε σταθερά στο επίπεδο του καφενείου με αντιπαραθέσεις και συμμαχίες που θυμίζουν έντονα ένα παιχνίδι πρέφας. 

Έθνος σε παρακμή. Κράτος ενάντια στο έθνος.

Ζούμε στη χώρα που ευτύχησε να εκδοθεί 196 χρόνια μετά, αυτούσια η Ιστορία που συνέγραψε ο Ιωάννης Καποδίστριας.

Ζούμε στη χώρα που κανένας μεγάλος δρόμος της πρωτεύουσάς της δεν έχει το όνομα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη ή του πρώτου της κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια, αλλά που οι κεντρικοί της δρόμοι έχουν τα ονόματα συζύγων βασιλέων που μόνο δεινά συσσώρευσαν στον τόπο με μόνο τους προσόν ότι τους συντρόφευαν στη συζυγική κλίνη.

Δύο ειδήσεις των ημερών ακριβή πειστήρια ολικής παρακμής του τόπου.  

Το φαντασιακό των νεοελλήνων αδυνατεί να συλλάβει την σπουδαιότητα της εθνικής κληρονομιάς του, αδιαφορεί για την κοινωνία των ιερών μνημών, της πολιτισμικής μνήμης στους νέους και αναγνωρίζει δικαιώματα κυριαρχίας στους γενοκτόνους εισβολείς και άρπαγες "νεο Οθωμανούς".

Γερομοριάς

Την 1η είδηση "Υπουργείο Πολιτισμού / Επιστροφή αρχαίων νομισμάτων στην Τουρκία"

σχολιάζει ο Γιώργος Κυριακού:

«Η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τη συνεργασία, την αλληλοβοήθεια και την αλληλοκατανόηση μεταξύ των λαών και των κρατών. Ο σεβασμός και η προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς συνιστούν εθνική ευθύνη και παγκόσμια ηθική δέσμευση. Είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι για τη διάσωση του πολιτισμού μας και της ιστορικής μας μνήμης», δήλωσε σήμερα η υπουργός Πολιτισμού, Λίνα Μενδώνη, από την αίθουσα Εσπερίδων του Νομισματικού Μουσείου, κατά την τελετή επιστροφής των κατασχεθέντων νομισμάτων, προϊόντων παράνομης ανασκαφής και διακίνησης, παρουσία του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού της Τουρκίας, Mehmet Nuri Ersoy.

Με αυτά τα παραπάνω όμορφα (και διεθνιστικά) λόγια, 1.055 αρχαία ελληνικά νομίσματα ανυπολόγιστης αξίας, δόθηκαν στην Τουρκία, τα οποία κατασχέθηκαν στα ελληνοτουρκικά σύνορα. 

Ήταν κυρίως αργυρά νομίσματα από τις ελληνικές πόλεις της Μικρασίας, από την Κύπρο, από την Μήλο κι από την ...Αίγινα. 

Οποιαδήποτε ένσταση, διαμαρτυρία, "λούσιμο", ακουστεί, γνωρίζετε πώς θα χαρακτηριστεί από το επιτελικό κράτος και το χρήσιμο κίνημα. 

Καταλάβατε;

Καταλάβαμε.

Η δεύτερη είδηση από 

Πρωτοφανές: Απαγόρευσαν την είσοδο στην Ακρόπολη σε Λύκειο από την επαρχία – Ποιος ήταν ο λόγος

Ένα αδιανόητο περιστατικό σημειώθηκε την προηγούμενη Παρασκευή στην είσοδο της Ακρόπολης που στο άκουσμα του κάνει αρχικά τον οποιοδήποτε να γελά και στην συνέχεια να γεμίζει οργή.

Όπως καταγγέλλει με επίσημη ανακοίνωσή του το ΓΕΛ Πύλου μια υπάλληλος της εισόδου (αναφέρεται ως αρχαιοφύλακας με ερωτηματικό σε παρένθεση) δεν είδε καν τα ψηφιακά εισιτήρια των μαθητών και των εκπαιδευτικών, αλλά ζήτησε μια αναλυτική- ονομαστική κατάσταση των μαθητών από τους 8 συνοδούς εκπαιδευτικούς.

Οι Γλυξμπουργκ που έγιναν "De Grece"...

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Tης Ελλαδος-δηλαδη-...τα παιδιά.

Τι σου κάνει μια ιθαγένεια...απαρνιεσαι το χωριό σου (που σε ονοματίζει) και κυκλοφορείς με νέα ταυτότητα (τα μελλοντικά σχέδια,θα τα δούμε...).

Αλλάζουν λοιπόν το επίθετο τους,τα παιδιά του Κωνσταντίνου Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-

Γκλύξμπουργκ .

Κάποια όμως δεν αλλάζουν...

Τα παιδιά λοιπόν,αυτού που επέμενε να αυτοαποκαλείται ως  ''τέωs βασιλιάs'' που το 1991 είχε φυγαδευσει στο εξωτερικό-επι κυβερνήσεως Κων. Μητσοτακη πατρός του σημερινού  "υπεροχοτέρου και καλυτερότερου"πρωθυπουργού που "θαυμάζουν όλοι"-, θησαυρούς ανεκτίμητους , ιδιοκτησία του ελληνικού κράτους, απο τα θερινά ανάκτορα του Τατοΐου. 

Θησαυρούς που φόρτωσε σε 6 νταλίκες με 9 κοντέινερς βάρους 32 τόνων που περιείχαν 1904 δέματα. 

Μεταξύ αυτών  ήταν και 271 πίνακες ανεκτιμητου αξίας τους οποίους πούλησε στο εξωτερικό σε επενδυτές τέχνης.

Ντε Γκρες λοιπόν, τα παιδιά του "'τέωs βασιλιάs'', που σε αγωγή του απέναντι στο ελληνικό δημόσιο ,αιτείτο αποζημίωσηs ύψουs 161,5 εκατομμυρίων ευρώ - για τη περιουσία του-και συμβιβάστηκε με μόλιs 13,5 εκατομμύρια κατόπιν δικαστικήs απόφασηs τα οποία και ειισέπραξε το 2003 απο τη ΔΟΥ Αχαρνών(εκεί που ανήηκει και το Τατόι).

Οι απόγονοι του  ''τέωs βασιλιάs'' που το καλοκαίρι του 1965 με Γαρουφαλλιάδεs,Νόβεs,Μητσοτάκηδεs(αυτόs που μετά απο 26 χρόνια του επέτρεπε να κομίσει ειs τα ξένα ,δημόσια περιουσία),αποστασίεs,υποβάθμιση του Πρωθυπουργού Γ.Παπανδρεου και εμπνεόμενοs το ''κίνημα Ασπίδα'' άνοιγε τον δρόμο στη Χούντα και οδηγούσε στη μέγγενη και τα βασανιστήρια τον ελληνικό λαό.

Success story η εξωτερική πολιτική

Του Παντελή Σαββίδη 

Το ΒΗΜΑ σε συνεργασία με άλλους φορείς οργάνωσε ένα ενδιαφέρον συνέδριο για την εξωτερική πολιτική της μεταπολίτευσης. Πέρασαν όλοι οι διαπρεπείς απο εκεί.

Το γενικό συμπέρασμα είναι ο αυτοβαυκαλισμός. Με κορύφωση την θέση του Βενιζέλου ότι η εξωτερική πολιτική της μεταπολίτευσης είναι ένα success story. 

Ορισμένα στοιχεία του success story:

-Συνεχείς υποχωρήσεις στο κυπριακό. Εγκατάλειψη της Κύπρου απο την Αθήνα χάριν ενός αμφισβητούμενου διαλόγου.

-Η Ελλάδα είναι η μόνη, ίσως, χώρα στον κόσμο που δεν μπορεί να ασκήσει το δικαίωμά της για επέκταση των χωρικών της υδάτων.

-Η Ελλάδα δεν μπορεί να ορίσει την αιγιαλίτιδα ζώνη της και την υφαλοκρηπίδα της.

-Η Ελλάδα δεν μπορεί να ποντίσει έξω απο την Κάσο καλώδιο μεταφοράς ενέργειας προς την Κύπρο διότι δεν το θέλει η Τουρκία. Σημειωτέον πως το δίκαιο της θάλασσας ορίζει ότι η πόντιση επιτρέπεται ακόμη και αν η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ έχουν καταχωρηθεί σε άλλη χώρα.

-Η Ελλάδα παρακολουθεί την υπόθεση της Γαλάζιας Πατρίδας με απάθεια ελπίζοντας στην γιατρειά του χρόνου.

-Η επιτυχημένη εξωτερική πολιτική δεν αντιλήφθηκε τις παραπλανητικές διεργασίες της Τουρκίας να συνάψει με τη Λιβύη το τουρκολιβυκό σύμφωνο.

Τα χέρια και η γλώσσα

*Σωτήρης Δημητρίου

Εφημ. Καθημερινή 24.11.24

Το κερί της γλώσσας καίγεται πλέον κι απ’ τις δύο μεριές. Και από την κουλτούρα της αφύπνισης και απ’ τον νεοσυντηρητισμό. Δεν υπάρχει πια καμιά κοινή στέγη να την προστατέψει.

Η τελευταία σαθρή κοινότης είναι η οικογένεια, βαθύτερη επιδίωξη της οποίας είναι η κατίσχυση. Ενώ δε τα μέλη της είναι αλυσοδεμένα με παθολογική αγάπη, για τους συνανθρώπους εκτός της αυλής τους τρέφουν αισθήματα χαιρεκακίας.

Η γλώσσα πια εκτός της κοινότητος απώλεσε τη ζείδωρη επαφή της με τον ουρανό, το άρρητο, το μυστηριακό, την έκπληξη και την αφέλεια. Απογυμνώθηκε δε από τον μεταφορικό και μετωνυμικό λόγο, δηλαδή απ’ την ποιητικότητα, απόμεινε πληροφοριακό κέλυφος.

Τα ψυχαγωγικά, αρδευτικά αυλάκια της που δημιουργούσε ο χειρότευκτος βίος είναι πια φρυγμένο χώμα. Ατροφούν τα χέρια, ατροφούν και οι νοητικές και συναισθηματικές συνάψεις.

Ηδη φαίνεται απ’ τις θεματικές λεγόμενες βαπτίσεις πόσο ψηλά έχουμε πάρει τον αμανέ της ατομικής – οικογενειακής παντοκρατορίας. Φυσικά αυτήν τη διαρκή κολακεία των ξιπασμένων γονέων ήδη από τη γέννα –μην πούμε απ’ την εγκυμοσύνη της παγώνας– την απορροφά ο νεαρός γόνος. Εγεννήθη παρ’ ημίν βασιλεύς.

Τρέμει κάθε φορά ο ενήλικoς που διασταυρώνεται με ομαδούλες παιδιών. Δεν ξέρει τι θα ακούσει, πώς θα του συμπεριφερθούν. Τα χθεσινά δε βοσκόπουλα και οι χωριατοπούλες υπό το σύνδρομο κάποιου αριστοκρατικού μεγαλείου γέμισαν τη χώρα με Διώνες, Μάξιμους, Ρωμανούς, Ιωσηφίνες, Νεφέλες, Απόλλωνες, Φαίδρες. Μα μπορεί ένας Απόλλων να δεχτεί θέση έστω και κατ’ ελάχιστον κάτω του παντοκράτορος;

Μοιραίως κάποιος εχθροπαθής και συμφεροντολόγος ήχος έχει διαποτίσει την, άκρως στοιχειώδη πια, γλώσσα τέκνων και γονέων. Οι έφηβες εις επήκοον κάθε διερχόμενου εκφέρουν χωρίς καμιά συστολή αρσενικές ύβρεις σαν να έχουν αντρικά γεννητικά όργανα. Ακούγονται απ’ τα χείλη τους αυτά τα βρωμόλογα, ως αποτρόπαιο κράμα δικαιωματισμού και συντηρητισμού.

Μοιραίως ασύστολοι είναι και οι ηχητικοί χρωματισμοί αυτής της ελευθεροστομίας. Αυθάδεια, αναίδεια, απέχθεια προς τους μεγαλύτερους, ψευδοαυτοπεποίθηση.

Μικρό, πικρό, σημείωμα για τον Μιχάλη Γκανά

του ΗΛΙΑ ΜΑΛΕΒΙΤΗ

Φωτογραφία μου στα χέρια που θα πας

κοίταξε μη δακρύσεις…

Μητριά Πατρίδα

Πλημμύρισαν τα ΜΚΔ χτες από στίχους του Μιχάλη Γκανά, με το που μαθεύτηκε ο θάνατός του στα 80 του χρόνια. Ακούγονται λέξεις όπως: κορυφαίος, πρώτος, μεγαλύτερος των εν ζωή Ελλήνων ποιητών. Από ποιους; Μήπως από θεσμικούς παράγοντες, κρατικούς φορείς, ιδρύματα ή το λογοτεχνικό σινάφι; (Ο πρωθυπουργός ήταν απασχολημένος με τη σύνταξη επικήδειου μηνύματος για τον Βαρδή Βαρδινογιάννη).

Ποιοι λοιπόν εξυμνούν το έργο του Μιχάλη Γκανά; Μα το ευρύ, πλατύ κοινό που αγάπησε την ποίησή του και τους στίχους του, που τους τραγούδησε τόσες και τόσες φορές σε τόσες περιστάσεις, ξανά και ξανά· το μέγα πανελλήνιον.

Διαβάζω: «Το 1994 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για το βιβλίο του Παραλογή, το 2009 με το Βραβείο Καβάφη, το 2011 με το βραβείο Ίδρυμα Πέτρου Χάρη (Ακαδημίας Αθηνών) για το σύνολο του έργου του». Στην ίδια την Ακαδημία βέβαια (όπου υπέβαλε υποψηφιότητα ασφαλώς, όπως και όλοι οι άλλοι), δεν κρίθηκε άξιος να συμπεριληφθεί. Βγήκε τρίτος και καταϊδρωμένος. Μα μέχρι και τα ογδόντα χρόνια του, το ελληνικό κράτος δεν θέλησε να του επιδαψιλεύσει την τιμή του Ειδικού ή του Μεγάλου Βραβείου για το έργο του, την οποία κέρδισαν συγγραφείς πολύ ασημότεροί του. Έτι ζων, δεν ευτύχησε να δει τα αθρόα αφιερώματα των εκατοντάδων σελίδων με τα οποία τιμήθηκαν άλλοι συγκαιρινοί ομότεχνοί του από τον λογοτεχνικό κόσμο και το σινάφι. Δεν γράφτηκαν γι’ αυτόν ογκώδεις μελέτες πανεπιστημιακών ούτε επιτιμοποιήθηκε από τις φιλοσοφικές σχολές μας. Παρ’ όλα αυτά, λογιάζεται ως μεγάλος ποιητής, μετά τον θάνατό του, απ’ το πλατύ, μεγάλο κοινό της πατρίδας. Ίσως κι η ίδια η πατρίδα να επαίρεται σε λίγο, τώρα πια μετά τον θάνατό του.

Παρ’ ότι η Μητριά Πατρίδα (1981, εκδ. “Κείμενα”) αναφέρεται στην Ουγγαρία (όπου έζησε ως παιδί μαζί με την οικογένειά του εξόριστοι μεταξύ ’48 και ’54), θαρρώ πως ακούγεται στ’ αυτιά μας και σαν ταιριαστή ονομασία της φυσικής του/μας πατρίδας ίσαμε σήμερα.

ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Σ’ αυτό τον τόπο

δεν βρίσκω εύκολα τον Νότο,

να ξέρω από πού φυσάει,

ούτε τη Δύση

σαν θεία να με νουθετήσει,

τα ’χω χαμένα

και στροβιλίζομαι σαν σβούρα

μες στο κενό και τη θολούρα.

Σ’ αυτό τον τόπο

δεν βρίσκω εύκολα τον τρόπο,

να πω το ναι να προχωρήσω,

γιατί το όχι

έχει μακρύτερη απόχη

και παραπαίω

ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο

και σ’ ένα ίσως επενδύω.

π. Ν. Λουδοβίκος: Ο μόνος ευρωπαϊκός λαός που έχει απαρνηθεί τον εαυτό του

00:00​ Έναρξη
02:30​ Iστοριογραφία και Ιδεολογία
06:18​ Mεταφυσική Φαντασία
07:30​ Ο ύπνος της απόλυτης βεβαιότητας
11:22​ Ιστορική Αποδόμηση και θεωρία υποαναάπτυξης
17:26​ Αδιερώτητη Ιστοριογραφία και ο Στέλιος Ράμφος
22:16​ Ο σκοπός της ιστορίας
25:55​ Άνθρωπο Μπιζέλια • π. Ν. Λουδοβίκος: Η εθ... ​
27:00​ Πως διδάσκονται τα θρησκευτικά στο Cambirdge
30:53​ Η λειτουργία του μύθου και ο Λακάν

Πάμε γι’ άλλα

ΠΑΜΕ ΓΙ' ΑΛΛΑ

Εκλογές αλλά ΕΦΕΕ του 2€ στο ΣΥΡΙΖΑ και όλοι νίκησαν!

Εκλογές έκανε και το ΠΑΣΟΚ για να προκύψει η επαναφορά της υπουργού φωτοτυπία - Coca‑Cola, κ. Διαμαντοπούλου, Υπεύθυνη Πολιτικού Σχεδιασμού, σε θέση τοποτηρητή της ορθής νεοφιλελέ γραμμής του κολλητού της Κυριάκου.

Επίκαιρο το κείμενο του Ερρίκου Φινάλη που δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

Γερομοριας 

  _______******________

Από Ερρίκος Φινάλης

Δημοσιεύτηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2024 στο "δρόμο της Αριστεράς"

 

Πολύ πριν την kolotoumba, οι ηγεσίες της αριστεράς συνυπέγραφαν το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο του εθνάρχη, λίγο αργότερα γίνονταν ουρά του Αντρέα, μετά λιγώνονταν από τα ντολμαδάκια της Μαρίκας – τόσο, που συγκυβέρνησαν με τη Δεξιά, κι έπειτα ταυτόχρονα και με τη Δεξιά και με το ΠΑΣΟΚ. Κάπου εκεί πρέπει να χάθηκαν οι τελευταίες αναστολές.

 Οι πιο φιλόδοξοι βούτηξαν στα βαθιά, αναλαμβάνοντας «ειδικούς ρόλους» με το αζημίωτο. Ήταν ήδη μετρ της ίντριγκας και του φραξιονισμού, κυνικοί γραφειοκράτες, νενέκοι των τότε «διεθνών κέντρων». Σε τέτοια πλούσια βιογραφικά πάτησαν, έχοντας διαβρώσει και πολλές συνειδήσεις στη νέα γενιά που έβγαινε με φόρα από τη χούντα.

Οπότε το 2015 ήταν «σαν έτοιμοι από καιρό».

 Και Υπερταμείο, και Πρέσπες, και funds, και βάσεις, και ξεροστάλιασμα στο Χίλτον, και Τραμπ που μοιάζει διαβολικός αλλά είναι για καλό, τα πάντα όλα. Αρκεί να είναι ευχαριστημένοι οι «θεσμοί», οι αγορές και οι πρεσβείες, ώστε να συνεχίσει να τους πηγαινοφέρνει ο οδηγός και να τους ανοίγουν οι κλητήρες τις πόρτες. Βεβαίως με συνοδεία ΜΑΤ και «τι θέλετε, να έρθει ο Μητσοτάκης;» (τελικά κι αυτό το κατάφεραν).

 Γεμάτοι περιφρόνηση για τον «ετερόκλητο όχλο», δεν πήραν χαμπάρι ότι στη συνείδηση εκατομμυρίων είχαν τελειώσει. Τόσο πολύ, ώστε δεν θεωρούνταν καν το μικρότερο κακό.

Έτσι βρέθηκαν εκτός νυμφώνος οι απόγονοι του χώρου που ήθελε «σοσιαλισμό με δημοκρατία» και του τμήματος του ΚΚΕ που ήθελε «περεστρόικα και γκλάσνοστ» μέχρι τελικής πτώσεως. Κι όταν ο μιλημένος Αλέξης αποσύρθηκε (για να πάρει φόρα και να γυρίσει με τον… ΓΑΠ, αν είναι δυνατόν!), ήταν όλοι τους πια τόσο απαξιωμένοι ώστε ο «ομογενής» τους πήρε παραμάζωμα. Το μεγαλύτερο ατού του δεν ήταν το πουσάρισμα των ΜΜΕ, αλλά ακριβώς το γεγονός ότι δεν τον ήξερε ούτε η μάνα του. Τόσο λίγο εκτιμούσε τους «μπαρουτοκαπνισμένους» η βάση τους.

Τότε θυμήθηκαν τη σπουδαιότητα των «οργάνων» (που ο Αλέξης τα είχε για να σπάει πλάκα) και του κόμματος (που όλοι μαζί το έκαναν δίευρο)… και γελούσε ο κόσμος.

 Κάποιοι έφτιαξαν μια νέα μνημονιακή αριστερά, κάποιοι έμειναν να ξεμαλλιαστούν στην παλιά. Αλλά όλοι μαζί δηλώνουν υπερήφανοι για το μεγαλύτερο ψέμα της μεταπολίτευσης, εκείνο το «βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια», για τις «Πρέσπες παντού» κ.ο.κ. Όσον αφορά τα κεντρικά προβλήματα βέβαια, τους πολέμους, τις ΗΠΑ, την ευρωκρατία, τα τετελεσμένα της Τουρκίας, τσιμουδιά.

Γεωπολιτική και γαιοοικονομία σε γεωστρατηγική αναμέτρηση ισχύος και το δημογραφικό υπαρξιακό σύμπλοκο.

Στις "Αντιθέσεις", μια συζήτηση- έκπληξη για το περιβάλλον της παγκόσμιας γεωπολιτικής αβεβαιότητας με όρους γεω-οικονομίας και γεω-στρατηγικής και την παράμετρο κλειδί του δημογραφικού παγκόσμια, στη λεκάνη της Μεσογείου και την Ελλάδα .

Ο Αναστάσιος Λαυρέντζος ,που διδάσκει Διαχείριση Κινδύνων στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Ο.Π.Α) , επί χρόνια επιτελικό στέλεχος στο τομέα Διαχείρισης Κινδύνων σε μεγάλους ελληνικούς και διεθνείς  χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς , συνεργάτης  διεθνών  ελεγκτικών οίκων κα συγγραφέας των  βιβλίων: «Η Θράκη στο μεταίχμιο» και «Σιωπηρή Άλωση - Το Δημογραφικό και το Μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας», σε μια συνέντευξη έκπληξη που θα προκαλέσει συζητήσεις

Το σύμπλοκο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων και ο αντίκτυπος στη παγκόσμια οικονομία, τις εφοδιαστικές αλυσίδες και τους ανταγωνισμούς ισχύος

Τι αποκαλύπτει το παγκόσμιο χρέος , οι ρυθμοί ανάπτυξης, η  πολυπολικότητα , ο Δυτικός κόσμος τα BRICS και η ανάδυση και νέων παγκόσμιων οικονομικών δρόμων

Για πρώτη φορά η αποκαλυπτική ακτινογραφία με στοιχεία ντοκουμέντο της τουρκικής οικονομίας και της παραγωγικής και δημογραφικής της βάσης

Δημογραφικό , υπογεννητικότητα και οι τάσεις σε Δύση και Ανατολή με τις παράλληλες πολυεπίπεδες επιδράσεις τους

Οι προβλέψιμες χώρες και ο μελλοντικός δημογραφικά "γίγαντας" της Μεσογείου

Γιατί το Δημογραφικό είναι το Νο1 υπαρξιακό ζήτημα με επίδραση σε όλους τους τομείς της  κοινωνίας, της οικονομίας, της εθνικής κυριαρχίας , του πολιτισμού και της επιβίωσης της Ελλάδας,  στη νέα παγκόσμια πραγματικότητα

Η διαχρονική ανυπαρξία εθνικής στρατηγικής με πολυσχιδείς δράσεις και όχι στενές επιδοματικές πολιτικές που οδηγεί ;

Πως στοιχεία με αριθμητικά δεδομένα ανά δήμο και γεωγραφικές περιφέρειες αποδεικνύουν πως η Θράκη, η Δυτική Μακεδονία , νησιά του Αιγαίου αλλά και η ηπειρωτική ενδοχώρα βρίσκονται σε υπαρξιακό μεταίχμιο …

📺 "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV

​

ΠΗΓΗ:

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ευκαιρία», «γενναιότητα» και μειοδοσία

Ρούντι Ρινάλντι 

Για 6 συναπτά έτη, το 1977-1983, στην κρατική ΕΡΤ μεταδιδόταν η πολύ πετυχημένη για τα χρόνια εκείνα εκπομπή «Να η ευκαιρία», απ’ όπου ξεπήδησαν πολλά ταλέντα. Η εκπομπή επαναλήφθηκε από το ιδιωτικό κανάλι MEGA τις χρονιές 1990 και 2001, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ο τίτλος «Να η ευκαιρία» έγινε περίπου σύνθημα και άνοιξε τον δρόμο στα τάλεντ σόου, που τότε ήταν ένα πρωτόγνωρο είδος (καμία σχέση πάντως με τα σημερινά σκουπίδια).

Θυμηθήκαμε την εκπομπή διότι η λέξη «ευκαιρία» χρησιμοποιείται κατά κόρον στο πολιτικό σκηνικό για να υποδηλώσει ότι κάτι καλύτερο μπορεί να συμβεί εάν γίνει μια συμφωνία ή μια επένδυση, εάν βγει ο άλφα ή ο βήτα αρχηγός σε ένα κόμμα, εάν απορροφηθούν πολλά κονδύλια από τα ΕΣΠΑ κ.ο.κ. Η λέξη χρησιμοποιείται και για το άμεσο μέλλον των κομμάτων, π.χ.: «Δίνεται δεύτερη ευκαιρία σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ από τις εσωκομματικές κάλπες», «Μεγάλη ευκαιρία στο ΠΑΣΟΚ να εκμεταλλευτεί την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ», «Δεν πρέπει να δοθεί δεύτερη ευκαιρία στον Κασσελάκη» κ.λπ. Βέβαια όλα τα συστημικά κόμματα συναινούν ότι το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας αποτελεί «ιστορική ευκαιρία για την Ελλάδα», «χρυσή ευκαιρία ριζικής μεταμόρφωσης της οικονομίας», «ευκαιρία χωρίς προηγούμενο για τη χώρα μας»…

Είναι εντυπωσιακό πως το 2019, όταν κέρδισε τις εκλογές ο Μητσοτάκης, ο κ. Καρακούσης σε άρθρο του με τίτλο «Η μεγάλη ευκαιρία της Ελλάδας» ανέφερε: «Η Ελλάδα μπορεί να μετατραπεί από φτωχή συγγενής σε  π ο λ ύ φ ε ρ ν η   ν ύ φ η  και να αποκτήσει μοναδική  ε υ κ α ι ρ ί α  προόδου και ανάπτυξης… Το σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη να αναδείξει την Ελλάδα ως  χ ώ ρ α  ε υ κ α ι ρ ί α ς  και δυνατοτήτων για μεγάλες επενδύσεις προκαλεί όντως το ενδιαφέρον των ξένων, είτε πρόκειται για κρατικές οντότητες είτε για αμιγώς επιχειρηματικά σχήματα».

Σιωπές και Ψέματα της «Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας»

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Υπάρχει ένα κεντρικό ερώτημα, που το θέτει ο Γιάννης Βούλγαρης σε πρόσφατο άρθρο του[1]: 

«Πώς η καλύτερη δημοκρατία που είχαμε κατέληξε στη Χρεοκοπία;».

 Η απάντησή του εδράζεται στη διαπίστωση πως η καλύτερη δημοκρατία που είχαμε ποτέ «συνδυάστηκε με έναν μικροκαπιταλισμό, χωρίς δυναμισμό, εσωστρεφή και εν πολλοίς κρατικοδίαιτο και συντεχνιακό, που γέννησε μια δομή μεγάλων και μικρών οργανωμένων συμφερόντων που μπλοκάριζε την ανάπτυξη και τη μεταρρύθμιση».

Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς με την απάντηση που δίνει ο Γ. Βούλγαρης. Όμως συνδέει το πριν και το πώς αυτό προετοίμασε τη στιγμή της Χρεοκοπίας το 2010. Νομίζω ότι δεν μπορεί να γίνει κανένας απολογισμός χωρίς αυτή τη σύνδεση. Η Χρεοκοπία επωάστηκε μέσα σε ένα σύστημα το οποίο υπηρετήθηκε και διαιωνίστηκε από το πολιτικό κόσμο και την ονομαζόμενη Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία.

Αλλά το ερώτημα του Γιάννη Βούλγαρη μένει στη μέση του δρόμου. Γιατί αναγκαστικά μπαίνει ένα δεύτερο και αρκετά κρίσιμο ερώτημα: Τι ακολούθησε τη Χρεοκοπία; Τι τροποποιήσεις συνέβησαν και στο πολιτικό σκηνικό ή στο εν γένει πολιτικό σύστημα; Θα μπορούσαμε βεβαίως να επεκτείνουμε το ερώτημα: τι σήμαινε για τη Χώρα, για τον Τόπο, την κοινωνία;

Διότι εδώ έχουμε το μεγάλο ψέμα: Την έξοδο από τα Μνημόνια. Σαν να επιστρέψαμε σε μια «κανονικότητα», ενώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Η χώρα είναι επισήμως, με τη βούλα της ελληνικής Βουλής, υποθηκευμένη στους διεθνείς Δανειστές / τοκογλύφους για 99 χρόνια, και πρέπει να αποπληρώνουμε δάνεια μέχρι το 2059 και το 2070. Ακόμα έχουμε κληρονομήσει μια ανεξάρτητη αρχή, την ΑΔΑΕ, που υπάγεται απευθείας στις Βρυξέλλες και ελέγχει όλες τις εισπράξεις του κράτους. Κληρονομήσαμε επιπλέον το ΤΑΙΠΕΔ και το Υπερταμείο, που δεν έχουν ημερομηνία λήξης. Ακόμα, έχουμε καθεστώς αυστηρής επιτροπείας με 3μηνους και 6μηνους ελέγχους από τους θεσμούς των Δανειστών. Έχει λοιπόν συρρικνωθεί και επισήμως η οικονομική και εθνική κυριαρχία της χώρας. Το πολίτευμα αποκτά χαρακτηριστικά μετανεωτερικής αποικίας.

Προσέξτε πόσο παράφωνα ακούγονται τα λόγια του πρωθυπουργού κ. Μητσοτάκη στον λόγο του για τα 50 χρόνια στη Βουλή: «Γιατί είναι αλήθεια πως η Ελλάδα του 2024 δεν έχει καμία σχέση με την Ελλάδα του 1974. Είναι μία σύγχρονη Δημοκρατία, με τα σύνορά της προστατευμένα, την εθνική της άμυνα θωρακισμένη, τη διπλωματία της πλαισιωμένη από ισχυρές συμμαχίες, την οικονομία της πιο στιβαρή, στην πρώτη γραμμή, και ναι, και με την κοινωνία της, παρά τους διαχωρισμούς, πιο ενωμένη από ό,τι ήταν στο παρελθόν».

Γιατί η Ελλάδα υποκύπτει εύκολα στην Πολιτική Ορθότητα και στην Woke Culture

Του Ηλία Παπαναστασίου

Μια χώρα που στερείται ουσιαστικά βασικών υποδομών όπως ο Σιδηρόδρομος και στηρίζει όλη την οικονομία της στην μονοκαλλιέργεια του Τουρισμού...

Μια χώρα που στερείται βασικών υποδομών αποχέτευσης, υδροδότησης και ηλεκτροδότησης στα κυριότερα αστικά της κέντρα (και όχι μόνο...)

Μια χώρα που καταστρέφει συστηματικά λόγω σκανδαλώδους ανεπάρκειας τα δάση της και τον συνολικότερο φυσικό της πλούτο...

Μια χώρα που έχει υποτυπώδες, σχεδόν ανύπαρκτο κοινωνικό κράτος στους περισσότερους τομείς με αποτέλεσμα να εξαθλιώνονται καθημερινά μεγάλα στρώματα του πληθυσμού της...

Μια χώρα που προσφέρει τις φυσικές της ομορφιές μόνο στους ξένους τουρίστες αλλά όχι στους κατοίκους της –σε μεγάλο ποσοστό– γιατί οι τελευταίοι αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στο κόστος των διακοπών...

Μια χώρα που λησμονεί τον πολιτισμό και την γλώσσα της και αμερικανοποιείται με ιλιγγιώδη ρυθμό ιδιαίτερα στα στρώματα της αμόρφωτης πτυχιούχου νεολαίας της...

Ερωτήματα για το ελληνικό σχολείο «Όμηρος» Κορυτσάς

Του Γιώργου Κυριακού

Ανησυχία έχει προκληθεί στην τοπική κοινωνία Κορυτσάς για το σχολείο «Όμηρος». Πριν από ενάμιση χρόνο σε δημοσίευμά μας* είχαμε αναφερθεί σε πιέσεις που δεχόταν το εκπαιδευτικό προσωπικό για μείωση του προϋπολογισμού, όπως και για περικοπή του αριθμού μαθητών. Ενώ είχε επέλθει μια σχετική ηρεμία, οι προφορικές επαφές μας με την τοπική κοινωνία καθώς και δημοσιογραφικές πληροφορίες μας από το ελλαδικό Υπουργείο Παιδείας δείχνουν ότι ενόψει της νέας σχολικής περιόδου οι πιέσεις επαναλαμβάνονται, με το «επιχείρημα» ότι η Ελλάδα πληρώνει πολλά για το σχολείο, ενώ τα παιδιά δεν μαθαίνουν καλά τα ελληνικά, και άρα πρέπει να μειωθούν οι εγγραφές! Ρωτάμε τους υφισταμένους του Υπουργείου Εξωτερικών και του Υπουργείου Παιδείας, δηλαδή τον Γενικό Πρόξενο Κορυτσάς και το Γραφείο Συντονισμού Εκπαίδευσης:

– Ισχύει ότι ο Πρόξενος παρεμβαίνει σε παιδαγωγικά ζητήματα του σχολείου, αναφέροντας ότι οι δάσκαλοι δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, κι ότι το σχολείο κοστίζει στους Έλληνες φορολογούμενους χωρίς να αποδίδει; Ισχύει ότι παρενέβη σε επιτροπή επιλογής για την εγγραφή των μαθητών προσχολικής αγωγής;

– Γνωρίζει ο Πρόξενος ότι οι Έλληνες ντόπιοι εδώ και 79 χρόνια έχουν αποκοπεί από την ελληνική εκπαίδευση ως μη αναγνωρισμένοι της Ελληνικής Μειονότητας, και μπορεί να είναι βλαχόφωνοι ή αλβανόφωνοι;

– Ισχύει ότι για πρώτη φορά εφαρμόστηκε, για την εγγραφή, σύναψη μονοετούς ιδιωτικού συμφωνητικού, με τη λογική ότι η φοίτηση μπορεί να διακοπεί την επόμενη σχολική χρονιά;

– Ισχύει το γεγονός ότι το Προξενείο ασχολείται με παιδαγωγικά ζητήματα, όπως η συμπεριφορά των παιδιών ή οι επιδόσεις τους στα μαθήματα; Εντάσσονται όλα αυτά στα καθήκοντα του Γενικού Πρόξενου;

Απόσπασμα από τον κήπο του Προφήτη του Χαλίλ Γκιμπράν

'Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε.

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ’ τη σοδειά του.

Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους.".

ΠΗΓΗ - Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Αδέλφια... Νικάμε!

Του Θανάση Κ. 

 

Oι πρώτες φθινοπωρινές δημοσκοπήσεις προκάλεσαν αληθινό σοκ!

Η ΝΔ βρίσκεται σε δημοσκοπική κατάρρευση, χωρίς προφανή λόγο...

Για τον ΣΥΡΙΖΑ δεν τίθεται καν θέμα. Βρίσκεται σε προχωρημένη αποσύνθεση...

Ενώ το ΠΑΣΟΚ, αν και σταθερό" (εκεί γύρω στο 10-12%) και ήδη στη δεύτερη θέση, ψάχνει, πάλι, για αρχηγό...

Οπότε η δημοσκοπική κατάρρευση της  ΝΔ εμφανίζεται ως... "πρωτιά" 15 μονάδων από το δεύτερο κόμμα!

Ή όπως έλεγε το παλιό εκείνο καλαμπούρι:

-- Αδέλφια, κουράγιο! Νικάμε...

Μας έχει φύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μας, αλλά νικάμε (ακόμα)...

* Δείτε, για παράδειγμα τη δημοσκόπηση της (συνήθως σοβαρής) ΜRB:

Πρόθεση ψήφου για τη ΝΔ...22.2!

Αλλά με αναγωγή, η εκτίμηση ψήφου εκτοξεύεται στο 27,7 δηλαδή... "στα επίπεδα των ευρωεκλογών" (28,3%).

Ο τίτλος που διάλεξαν τα ΜΜΕ για την είδηση υποδηλώνει στασιμότητα. Αλλά η ουσία της μέτρησης είναι μεγάλη δημοσκοπική υποχώρηση...

Μια μικρή παρατήρηση: αφού οι "εκτιμήσεις ψήφου" έπεσαν απελπιστικά έξω στις πρόσφατες ευρωεκλογές (καθώς και στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου του 2023), καλό είναι να συγκρίνουμε αυτά που "μετράμε". Όχι αυτά που υποθέτουμε μετά τις μετρήσεις (αναγωγές αναποφάσιστων κλπ.)

Για παράδειγμα, όλες οι μετρήσεις πρόθεσης ψήφου εν όψει των ευρωεκλογών έδειχναν για τη ΝΔ ποσοστά από 25,5% ως 27,5%.

Με βάση αυτές τις (σταθμισμένες) "μετρήσεις" πρόθεσης ψήφου, στη συνέχεια υπολόγιζαν, με αναγωγή, την τελική εκτίμηση ψήφου.

Κι έτσι με "πρόθεση ψήφου" 25,5 ως 27,5% υπολόγιζαν τελικό αποτέλεσμα 31,5 με 32,5% - ενώ το τελικό αποτέλεσμα ήταν τελικά μόλις 28,3%!

Με άλλα λόγια, αυτό που ονομάζουν "αναγωγή αναποφάσιστων" δεν δούλεψε!

Ελάχιστοι αναποφάσιστοι πήγαν να ψηφίσουν ΝΔ. Οι περισσότεροι δεν πήγαν να ψηφίσουν καθόλου...

Κι έτσι το αρχικό ποσοστό της πρόθεσης ψήφου, "φούσκωσε" λίγο με την μεγάλη αύξηση της αποχής (που μειώνει τον παρανομαστή), αλλά δεν πήγε παραπάνω. Με το ζόρι έφτασε το 28% (συν κάτι ψηλά από τις επιστολικές ψήφους του εξωτερικού που δεν τις μετράνε οι εσωτερικές δημοσκοπήσεις). 

Χρήστος Γιανναράς: Πελώρια ζημιά! Μία εφιαλτική τραγωδία

 Η αιτία της λοβοτομής της ελληνικής συλλογικότητας - Οι κρατικοί θεσμοί δεν αντιλαμβάνονται τι γιόρταζε ο λαός στα Χριστούγεννα

Γιατί σύμφωνα με την οπτική του, η Παιδεία είναι το χαμένο στοίχημα για την Ελληνική κοινωνία και την νεολαία της, αναλύει ο Χρήστος Γιανναράς.

Ημερομηνία πρώτης ανάρτησης: 22-12-2022

ΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟ ΜΑΘΗΜΑ: Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΧΕΙ ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΡΡΕΟΝΤΟΣ ΒΥΖΑΝΤΙΟΥ

του Παντελή Σαββίδη

Απο την Άλωση στη Γενοκτονία

Πριν μερικές ημέρες, στις 19 Μαίου, τιμήσαμε τα θύματα της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Και σήμερα, φέρνουμε στη μνήμη μας, για άλλη μια φορά, την Άλωση της Πόλης. Της Πόλης που με την ακτινοβολία της διατήρησε για μία χιλιετία και πλέον τον ελληνικό τρόπο, την ελληνική πρόταση ζωής. Την Πόλη που επηρέασε ακόμη και τη διάδοχη της Βυζαντινής, την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Η πτώση της Κωνσταντινούπολης αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση στην οποία συνέτρεξαν όλες οι προϋποθέσεις παρακμής και κατάρρευσης.

Άλωση

Είναι χαρακτηριστική περίπτωση μελέτης ενός ιστορικού γεγονότος για να αποφύγουν οι λαοί δυσάρεστες εξελίξεις σε ό,τι αφορά την κρατική τους υπόσταση.

Οι ξένοι το κάνουν. Οι έλληνες όχι. Γιατί;

Όσοι λαοί, σήμερα, διαθέτουν ευαίσθητες κεραίες και ικανές ηγεσίες, πήραν μέτρα, από νωρίς, για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο της παρακμής και της πτώσης.

Πριν μερικά χρόνια, στην ΕΡΤ3, κάναμε μια εκπομπή με βάση ένα ντοκυμαντέρ του ρώσου Αρχιμανδρίτη Τύχωνα για τα μαθήματα από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης και με προσκεκλημένο τον ίδιο το ρώσο ιερωμένο.

Ο Τύχων, ο οποίος είναι ηγούμενος της φημισμένης Μονής Σρέντεσκι (Υπαπαντής), στο Κέντρο της Κόκκινης Πλατείας, δεν είναι ένας τυχαίος κληρικός. Είναι πνευματικός του ρώσου ηγέτη. Και έχει αναλάβει ευρύτερες δραστηριότητες οι οποίες δεν είναι της παρούσης.

Με το ντοκυμαντέρ, που είχε μεγάλη απήχηση και στους συμπατριώτες του και στο εξωτερικό, ήθελε να δείξει τις συνέπειες που έχει η κατάρρευση μιας αυτοκρατορίας. Ήθελε να προειδοποιήσει τους Ρώσους για τις συνέπειες από τη διαλυτική τακτική ορισμένων νεόπλουτων και πολιτικών της πατρίδας του.

ΑΫΦΑΝΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ - Πώς βίωσα τον πύρινο εφιάλτη στον Βαρνάβα

ΑΫΦΑΝΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Υπάρχει συναισθηματική φόρτιση σ` αυτό το κείμενο. Την πυρκαγιά που ξεκίνησε από τον Βαρνάβα την Κυριακή13/8 περί τις 3μμ, την βίωσα όχι ως συμπάσχων παρατηρητής, αλλά ως θύμα της. Θύμα της, γιατί η περιοχή μου, βόρεια και δυτικά της λίμνης του Μαραθώνα, από καταπράσινος παράδεισος με πυκνό πευκόδασος, βελανιδιές, πλατάνια ελιές και αμπέλια είναι πλέον ένα μαύρο γυαλί.

Θύμα της, γιατί την Δευτέρα το μεσημέρι, μια αναζωπύρωση στην περιοχή Σοντιλέζα, Νοτιοανατολικά από το Καπανδρίτι, έφερε την φωτιά μέσα στην αυλή μου. Επί πέντε ώρες έτρεχα με λάστιχα, κλαδιά, φτυάρια, το νερό της γεώτρησης να σώσω το σπίτι και τα δέντρα. Το κατάφερα παρά τις απώλειες, δεν ήξερα ότι έχω τόση αντοχή στα 69 μου.

Δεν υπήρξαν πυροσβέστες – παρέμειναν σε “ασφαλή απόσταση”. Δεν υπήρξε ελικόπτερο, πετούσαν από πάνω, αλλά η περιοχή μας δεν ηταν στον κατάλογο ρίψεων που συνέτασσε ο κ. Μπαλάφας… Ας είναι καλά ο ο Θανάσης, ιδιοκτήτης και χειριστής χωματουργικών, διότι εποχούμενος μιας παλαιακής Cartepillar ως ανεξάρτητος-μεμονωμένος εθελοντής όργωνε χωράφια, οικόπεδα, έμπαινε στα ρέματα επιχωματώνοντας την επελαύνουσα φωτιά!


Από το μεσημέρι (3.50΄) της Κυριακής 13/8 είχα ανέβει προς το Μικροχώρι και έβλεπα κυριολεκτικά “στο πιάτο” την φωτιά στο Βαρνάβα. Ήταν σε μια χαράδρα Νοτιοδυτικά της μοίρας ΧΩΚ και Βόρεια της Μονής του Ευαγγελισμού. Επιχειρούσαν δύο Canadair τρία ελικόπτερα, το ένα Erickson. Tα αεροπλάνα έριχναν διαρκώς νερό ανάμεσα στην Μοίρα Χώκ και στην φωτιά, μολονότι ο βόρειος άνεμος την έσπρωχνε μακριά από το στρατόπεδο. Τα ελικόπτερα έριχναν νερό περιμετρικά και από πίσω.

Βρήκαμε τη στάχτη - Γεώργιος Σεφέρης, 1932

Βρήκαμε τη στάχτη

Γεώργιος Σεφέρης, 1932

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.

Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.

Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.

Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.

Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε στάχτη.

Βρήκαμε τη στάχτη. 

Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας.

Τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα.

Φαντάζομαι, εκείνος που θα ξανάβρει τη ζωή, 

έξω από τόσα χαρτιά, τόσα συναισθήματα, 

τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, 

θα είναι κάποιος σαν εμάς, 

μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη.

Εμείς, δεν μπορεί, θυμόμαστε ακόμη τί δώσαμε.

Εκείνος θα θυμάται μονάχα τί κέρδισε από την κάθε του προσφορά.