Εμπιστοσύνη στους Θεσμούς

Η ετήσια έρευνα της Public Issue για το 2024

11/04/2024

Πανελλαδική ποσοτική διαδικτυακή έρευνα, σε δείγμα 2.000 ατόμων, ηλικίας 17 ετών και άνω, Μάρτιος 2024

Η μέτρηση της Public Issue, που καθιερώθηκε το 2007, επαναλαμβάνεται και φέτος, καθώς αποτελεί ένα σημαντικό επιστημονικό εργαλείο, για τη διαχρονική συγκριτική αξιολόγηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης στους σημαντικότερους εγχώριους θεσμούς.

Η Πυροσβεστική κατατάσσεται και φέτος πρώτη στο δείκτη εμπιστοσύνης. Το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό. Σχετίζεται με την παγιωμένη ανασφάλεια στις κοινωνίες της διακινδύνευσης. Αποτυπώνει δε την επίδραση των οικολογικών καταστροφών που βιώνει η Ελλάδα (πυρκαγιές&πλημμύρες).

7 στους 10 (67%) πολίτες εξακολουθούν να εμπιστεύονται το Στρατό. Η κάμψη εμπιστοσύνης στην 5ετία, σχετίζεται ίσως με τις εκχωρήσεις οπλισμού στην Ουκρανία, το θέμα αποστρατιωκοποίηση των νησιών, τις παραιτήσεις στελεχών, τις καταστροφές σε Στεφανοβίκειο & Ν.Αγχίαλο.

Η πλειοψηφία των πολιτών (54%), στην Ελλάδα δεν εμπιστεύεται σήμερα την Αστυνομία. Το έλλειμμα κοινωνικής εμπιστοσύνης στο θεσμό, που διογκώθηκε την τελευταία 5ετία εξακολουθεί να διατηρείται σε πλειοψηφικά επίπεδα.

Η αμηχανία της εθνικής επετείου

Θεόδωρος Παντούλας*23.03.2024 Εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τις επετείους – ειδικά όταν ο εορτασμός τους παρατείνει τη σχόλη του Σαββατοκύριακου. Κατ’ έτος μάλιστα «τιμάμε» διάφορες παλαβωμάρες! Ούτε με τις παρελάσεις έχουμε πλέον πρόβλημα. Πραγματοποιούνται ολοχρονίς, και εκτός επετείων και εκτός Τριωδίου. Το πρόβλημα με την 25η Μαρτίου προκύπτει επειδή είναι επέτειος θρησκευτική και εθνική μαζί. Τη θρησκευτική κάπως την κάνουμε ζάφτι με μπακαλιάρο-σκορδαλιά και χωνευτικά πιοτά. Ο προσδιορισμός «εθνική» όμως μένει αχώνευτος και μας κάθεται στο στομάχι. Επί πολλά χρόνια, με έναν από δεύτερο χέρι διεθνισμό, που δεν προϋποθέτει… το έθνος, απεμπολήσαμε τη διαχρονία μας με διάφορους τρόπους και, χάριν… εκσυγχρονισμού πάντοτε, κατάπιαμε αμάσητες διαφόρων λογιών επιστημονικοφανείς σκαρταδούρες με αποτέλεσμα να μην αγαπάμε ούτε τα άντερά μας, να παραπαχύνουμε και να μας στενεύει η λερή βαλκανική φορεσιά μας. Και ολοένα την μπουγαδιάζουμε στα απόνερα της μειονεξίας και τη μεταποιούμε, μπας και τη φέρουμε περασιά στο χαμηλό μας μπόι.

Αλλά πώς γίνεται –«χαρά που το ‘χουν τα βουνά κι οι κάμποι περηφάνια»– να κρυφτεί ότι ο ξεσηκωμός εκείνος έγινε για να λευτερωθεί ο τόπος κι όχι για να γεμίσουν ανεμογεννήτριες τα βουνά και τζογαδόρους τα πλάγια; Οι άνθρωποι της Επανάστασης ήσαν ακάτεχοι από ρεβεράντζες και μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Είχανε άλλους, μπρουτάλ, χαβάδες. Πήρανε «τ’ αλαφριά σπαθιά και τα βαριά τουφέκια», αντί να ξεκινήσουν αμοιβαία επωφελείς διαπραγματεύσεις. Κι είπαν αδιανόητες κουβέντες: «Πρώτα υπέρ πίστεως κι έπειτα υπέρ πατρίδος». Σ’ εμάς και τα δύο είναι ξένα. Αλλού ξεσκολίσαμε και, απ’ ό,τι φαίνεται, αριστεύσαμε. Γίναμε φρόνιμοι στερούμενοι φρονήματος. Ποια πίστη και ποια πατρίδα υπερασπιζόμαστε; Η πατρίδα ενεχυριάσθηκε σε επενδυτές, η πίστη ρημάζει από την εθιμοτυπία κι εμείς μετράμε την αποθηρίωσή μας λογαριάζοντας αφίξεις και διανυκτερεύσεις επισκεπτών.

"Σύνδρομο Βαϊμάρης"...

 

Του Θανάση Κ. 

 

Επειδή ακούγεται τελευταία ότι η όλο και περισσότερες χώρες αναγνωρίζουν το "δικαίωμα" των ομοφύλων ζευγαριών στο γάμο και στην τεκνοθεσία, κι ότι αυτό είναι λέει, "αναμφίβολα, ένδειξη προόδου και εκσυγχρονισμού", ας δούμε μια άλλη διάσταση, για την οποία δεν μιλάει κανείς. 

Και δεν αφορά πλέον ούτε μόνο τα ομόφυλα ζευγάρια, ούτε μόνο την τεκνοθεσία. Αφορά στο τι ακριβώς ονομάζουμε "πρόοδο" και πού διαφέρει η "ιστορική τάση" από το εφήμερη μόδα. 

Και πώς ξεχωρίζουμε την αληθινή πρόοδο από την εκφυλιστική παθογένεια...

* Πρώτα-πρώτα το ζήτημα του γάμου των ομοφύλων ζευγαριών έχει τεθεί ΜΟΝΟ σε "δυτικές" χώρες. Από τις 192 που υπάρχουν στον ΟΗΕ μόνο 37 το έχουν αναγνωρίσει. Κι είναι όλες δυτικές...

Ανάμεσα στις υπόλοιπες δεν υπάρχουν μόνο "υπανάπτυκτες". Υπάρχουν και πλούσιες δημοκρατικές χώρες όπως η Ιαπωνία, για παράδειγμα. Αλλά το θέμα εκεί θεωρείται αδιανόητο, ακόμα και για να τεθεί...

Γενικώς σε Κίνα, Ρωσία, Ινδία, σε ολόκληρη την Ασία, σε ολόκληρο τον Αραβικό κόσμο, σε ολόκληρη την Αφρική και μέρος της Λατινικής Αμερικής, για διαφορετικούς λόγους, το θέμα θεωρείται αδιανόητο...

Ακόμα κι εκεί που έχει τεθεί (όπως στις ΗΠΑ) ήδη υπάρχουν (σε διάφορες πολιτείες τουλάχιστον) τάσεις αναθεώρησης (Πολιτείες Φλόριντα, Τέξας κι έρχονται άλλες τριάντα περίπου...)

 

* Δεύτερον, ας δούμε όμως τι ΑΛΛΟ συμβαίνει στις χώρες όπου έχουν αποδεχθεί το γάμο και την τεκνοθεσία των ομοφύλων ζευγαριών.

Σε όλες σχεδόν, ανεβαίνει ραγδαία η ακροδεξιά!

Όχι βέβαια, κατ' ανάγκην γι αυτό. Μη τρελαθούμε κι όλα...

Αλλά παντού σχεδόν ανεβαίνει η δεξιά και η ακροδεξιά...

Αποκαθηλωμένη Ρωμιοσύνη

Από  Κατερίνα Αθηνιώτη-Παπαδάκη

0

“Σκυλοκοῑτες καί νεκρόσιτοι κι ἐρεβομανεῖς κοπροκρατοῦν τό μέλλον”

(Ὀ. Ἐλύτης, Ἄξιον Ἐστί)

«Ὕπάρχει ἕνα δράμα αἵματος πολύ πιό ὀργανικό (σῶμα καί ψυχή)… ὑπάρχει τό τρομακτικό μαῦρο… ὅλοι εἴμαστε παιχνίδια αὐτοῦ τοῦ μαύρου… Αὐτό τό τέλος δέν εἶναι συναίσθηση τοῦ θανάτου, εἶναι γνώση τῆς ἀβύσσου. Ξέρω πώς μέ τό φῶς πρέπει νά ζήσω. Παρακάτω δέν ξέρω, δέν ξέρω ἄν θά τά καταφέρω». Γ. ΣΕΦΕΡΗΣ (ἀπό τό ΧΑΜΕΝΟ ΚΕΝΤΡΟ τοῦ Ζήσιμου Λορεντζάτου)

Αὐτό τό δράμα, αὐτή  ἡ πάλη μέ τό «ἀγγελικό καί μαῦρο φῶς» θά ἔπρεπε νά μᾶς εὐαισθητοποιεῖ, νά μᾶς συνετίζει καί νά μᾶς φέρνει κοντύτερα τόν ἕναν πρός τόν πόνο καί τήν ἀγωνία τοῦ ἄλλου. Ἡ διάσπαση τῆς ἑνότητας καί οἱ ἐκατέρωθεν ἀφορισμοί ἐξυπηρετοῦν τή διαβολή ἑνός συστήματος πού στοχεύει στόν ἀποπροσανατολισμό καί τόν ἀπανθρωπισμό μας.

Ἡ στρατηγική τοῦ ἀντιπερισπασμοῦ ἀπορροφᾶ τήν προσοχή μας μακριά ἀπό τό πραγματικό δυστύχημα τῆς ἐποχῆς, ἀπό τό ὁποῖο πηγάζουν ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια  ὅλες οἱ ἀλογίες καί ἀστοχίες μας. Καί τό δυστύχημα αὐτό δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ἀπώλεια τοῦ κέντρου, τήν ἅλωση τοῦ πνευματικοῦ ἄξονα πάνω στόν ὁποῖο θεμελιώθηκε ὁ Ἑλληνισμός.

«Ξεμακραίνουμε ἀπό τή ρίζα τῆς φυλῆς μας… κρυώνει μέσα μας τό ζεστό καί καθαρό αἷμα πού πήραμε ἀπό τούς πατεράδες μας». ( Φώτης Κόντογλου)

Ὡς ἀνθρώπινα ὄντα δέν προσδιοριζόμαστε ἀπό τή σεξουαλικότητά μας. Ζευγαρώνουν καί τά ζῶα. Οὔτε προσδιοριζόμαστε κοινωνικά ἀπό τό φύλο μας ἀλλά ἀπό τό πρόσωπό μας. «Τὸ παρὰ φύσιν δὲν καθίσταται κατὰ φύσιν µὲ νοµικὲς διατάξεις» (Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος). Θά πρέπει ὅμως νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἡ θεσμοθέτηση γάμου γιά ὁμοφυλόφιλους μέ τή χρηστική ἀσέλγεια παρένθετης μητέρας, καθώς καί ἡ νομική κάλυψη γιά ἀλλαγή φύλου στά 15, δέν στοχεύουν στόν δικό μας χρόνο ἀλλά στόν χρόνο τῶν ἀπογόνων μας.

«Εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά ἀνησυχοῦμε. Ἐδῶ πιά εὐημερία πνευματική δέν ὑπάρχει. Δέν ἐνδιαφέρονται νά ἀναρρωτηθοῦν ἀπό ποῦ ἔρχονται, γιατί ζοῦν, ποῦ πηγαίνουν; » (Κ. Τσιρόπουλος)

Ἤδη οἱ νέοι μας ἔχουν ἐξοικειωθεῖ σέ ἀλλότρια θεάματα, ἀλλότριες ἀντιλήψεις καί στάσεις ζωῆς καθώς ὁ κοινός μας τρόπος δέν καθορίζεται πλέον ἀπό τήν παράδοση ἀλλά ἀπό τίς μεθοδευμένα θελκτικές καί ἐμπαθεῖς σειρήνες τῶν Μέσων Μαζικῆς Ἐνημέρωσης (ΜΜΕ).  Ἀπό λαός γίναμε μάζα καί ἡ μοναδικότητα τοῦ ἀνθρώπινου προσώπου, ξαφνικά, ἔγινε διαφορετικότητα. Διαφορετικότητα ὄχι ὡς πρός τήν ὑποταγή στή χειραγώγηση -ἀλίμονο-  ἀλλά διαφορετικότητα ὡς πρός τόν ἀνθρωπισμό μας. Διαφορετικότητα ὡς πρός τή φυσιολογία καί τήν ὀντολογία τῆς ὕπαρξης. Νά προσδιοριζόμαστε πιά ὄχι ἐν ἀληθείᾳ ἀλλά ἐν ἐπιθυμίᾳ.

«Δέ μ’ ἐνοχλεῖ ὁ λαός, μ’ ἐνοχλεῖ αὐτό τό ἀφάνταστο προστύχεμα πού προοδεύει καί ἀποβλακώνει τό λαό». (Γ.Σεφέρης)

«Ὅσο εἴχε πίστη ὁ Ἑλληνας, οἱ διάφορες προπαγάνδες δέν κάνανε τίποτα. Τώρα μονάχα, πού μπῆκε ἡ ἀπιστία σέ πολλές ἑλληνικές ψυχές, κι ὁ ὑλισμός καί ἡ καλοπέραση καταστρέψανε τήν πνευματική εὐαισθησία τους, τώρα οἱ διάφορες προπαγάνδες ἀπλώσανε στό ἔθνος μας… Γιατί πρέπει νά καταλάβουμε πώς ὁ Ἑλληνισμός δέν χάνεται μονάχα σάν χάσει τήν πολιτική ἐλευθερία του, ἀλλά σάν χάσει τήν πνευματική ἐλευθερία του. Στά χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, ὅσοι ἀλλαξοπιστούσανε, τό ἔθνος τούς λογάριαζε γιά χαμένους. Μά τώρα τί εἶναι ἄλλο ἀπό ἀλλαξόπιστοι ὅσοι ἀρνοῦνται τή μάνα τους καί τό σπίτι τους καί καταφρονοῦνε τά δικά τους καί θέλουνε νά τά θάψουν καί νά πάρουν αἰσθήματα καί φερσίματα ξένα ὁλότελα στόν χαρακτήρα τους; Ἐξέλιξη γι’ αὐτούς δέν εἶναι ὁ πλουτισμός τῆς ἑλληνικῆς παράδοσης μέ ἑλληνικά στοιχεῖα μέσα στόν αἰώνιο χαρακτήρα της, ἀλλά μία ρούσικη σαλάτα ἀπό λογιῶν-λογιῶν ἀποφάγια… κοράκια πού τσιμπᾶνε τήν ἐτοιμοθάνατη ἑλληνική παράδοση, σκουλήκια πού ροκανίζουν τήν ἑλληνική κιβωτό»,  γράφει ὁ Φ. Κόντογλου  στό βιβλίο Πονεμένη Ρωμιοσύνη, πού στίς μέρες μας, μέ τήν ἔντεχνη ἀποκοπή ἀπό τίς ρίζες μας, μπορεῖ νά προδιαγράφεται πιά ὡς Ἀποκαθηλωμένη  Ρωμιοσύνη.

Μαρία Καρυστιανού : " Και μόνη να μείνω…το 'Έγκλημα στα Τέμπη δεν θα συγκαλυφθεί "

Η Μαρία Καρυστιανού , μητέρα της 20χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή στο δυστύχημα- έγκλημα στο σιδηροδρομικό δίκτυο στα Τέμπη, Πρόεδρος του Συλλόγου των Θυμάτων των Τεμπών και παιδίατρος , σε μια καθηλωτική συνέντευξη στα Τέμπη, αποκαλύπτει μια σειρά πρωτοφανών μεθοδεύσεων συγκάλυψης ευθυνών σε όλα τα επίπεδα , καλώντας τους πολίτες να συνυπογράψουν στην πλατφόρμα Change.org change@e.change.org στο πεδίο είτε με ελληνικά ΤΡΑΓΩΔΙΑ -ΤΕΜΠΗ 2023, είτε με λατινικά, ακολουθώνταs όλα τα βήματα μέχρι και το επιβεβαιωτικό mail υπογραφής, το αίτημα άρσης ασυλίας όλων των πολιτικών προσώπων που εμπλέκονται στην υπόθεση. 

Η μητέρα της 20χρονης Μάρθης Ψαροπούλου, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή στα Τέμπη, είπε στον 98.4 πως ζήτησαν ανεπιτυχώς άρση ασυλίας καθώς υπήρχαν στοιχεία που ενοχοποιούν πολιτικούς και κυβερνητικούς παράγοντες πέρα από τις ευθύνες υπηρεσιακών, διοικητικών και εκπροσώπων της ιδιωτικής εταιρείας του τρένου. Αυτό το θέμα δεν έχει συζητηθεί στη Βουλή.

 Μήπως γιατί θα αποκαλύπτονταν ότι ο τότε αρμόδιος Υπουργός Μεταφορών , είχε υποπέσει σε κακουργηματικές πράξεις και παραλείψεις, πλέον της αδιαφορίας του για την ασφάλεια των τρένων, όπως το να φροντίσει για τη σύσταση της επιτροπής διερεύνησης αεροπορικών και σιδηροδρομικών ατυχημάτων ως όφειλε και να θεσπίσει τους εθνικούς κανόνες ασφάλειας που έχουν όλα τα κράτη από το 2016.

Παναγιώτης Γερογλής: Τρίγωνο διαφθοράς σκοτώνει τη χώρα

Η ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού, προέδρου Συλλόγου Θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών

H ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού, προέδρου Συλλόγου Θυμάτων της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών στην εξεταστική επιτροπή για την τραγωδία στα Τέμπη

Η σημαία...

Η Ελλάδα ως κόμβος ενέργειας, τουρισμού, logistics, πλατφόρμα ΝΑΤΟ, υπηρεσιών, μεταπρατικό κέντρο, η Ελλάδα ως μετανεωτερική αποικία δεν ενοχλεί ολιγάρχες, κυβερνήσεις, πολιτικό σύστημα. Ίσα ϊσα την διαφημίζουν σε αυτήν την μορφή.

 Ο κ. Τσούνις κάνει κουμάντο, ο Σολτς δίνει παραγγελιές, ο Ερντογάν βάζει όρους «φιλίας»... Οι δικοί μας βαράνε προσοχές, υποκλίνονται, ορκίζονται πίστη στην Πρεσβεία και τις Βρυξέλλες.

 Η φωτό έχει δημοσιευτεί εδώ και καιρό με υπότιτλο «Σημαία της ΕΛΛΑΔΟΣ αποτελούμενη από αριθμούς. Εννοιολογική τρισδιάστατη απόδοση». (Flagge von GRIECHENLAND, die aus Zahlen besteht. Konzeptionelles 3D-Rendering)

________

Τέλος 2023: Κοινωνικό φόντο και πολιτικό σκηνικό

Ποιο είναι το μέλλον μιας ημιεγγράμματης και γερασμένης χώρας;

του Κωνσταντίνου Χαροκόπου από το liberal.gr

Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού PISA 2022, που αποτυπώνουν το χαμηλό επίπεδο των βασικών μαθητικών δεξιοτήτων της χώρας μας, προκάλεσαν όπως ήταν αναμενόμενο μια προσωρινή αναστάτωση στην ελληνική κοινωνία, αφού η υπόθεση «παιδεία» αποτελεί προτεραιότητα, όχι μόνο για τους στόχους κάθε οικογένειας, αλλά και για τον οικονομικό προϋπολογισμό κάθε νοικοκυριού.

Tο γεγονός ότι το 47% των μαθητών από την Ελλάδα κατατάχθηκαν στη χαμηλότερη κατηγορία βαθμολογίας που υπάρχει στα μαθηματικά, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις απλούστερες καταστάσεις με μαθηματικούς όρους, είναι εφιαλτικό. Σχεδόν οι μισοί 15χρονοι μαθητές στην Ελλάδα αποδεικνύεται ότι είναι ανίκανοι να κάνουν απλά πράγματα και να λύσουν απλά αριθμητικά προβλήματα της καθημερινότητας. Όπως είναι για παράδειγμα η μετατροπή ποσών από το ένα νόμισμα σε άλλο και η σύγκριση ομοειδών μεγεθών που παρουσιάζονται με διαφορετικό τρόπο. Έτσι, μόλις το 53% των μαθητών διαθέτει τουλάχιστον τις βασικές μαθηματικές δεξιότητες, όταν ο μέσος όρος των χωρών του ΟΟΣΑ βρίσκεται στο 69%.

Το ανησυχητικό δεν είναι ότι οι μαθητές δεν ανταποκρίθηκαν με επιτυχία σε εξετάσεις που αφορούσαν προχωρημένες μαθηματικές έννοιες, ή σύνθετα προβλήματα. Το ανησυχητικό είναι ότι απέτυχαν για παράδειγμα να βρουν το ετήσιο κόστος συντήρησης ενός αυτοκινήτου, όταν στα δεδομένα του προβλήματος υπήρχε ο αριθμός χιλιομέτρων που θα καλυφθεί, η τιμή του καυσίμου ανά χιλιόμετρο και το ετήσιο κόστος του service. Επιπλέον, σε άλλα ερωτήματα απέτυχαν να βρουν ποσοστά, μέσους όρους ή ακόμα και να υπολογίσουν αποστάσεις.

Η κανονικοποίηση της κρίσης: οικογένεια - σχολείο - τοπική κοινωνία

"...Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου...

...Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της...

...Έτσι, ένας κόσμος νεολαίας ξεκρέμαστος με αυτά τα πρότυπα, με την κατάρρευση της οικογενειακής του θαλπωρής, αμόρφωτος και χωρίς οριοθέτηση και αγάπη, βρίσκεται προ των θυρών για τη στρατολόγησή του σε μαγαζιά ως κακοπληρωμένο προσωπικό που πουλάει μούρη, σε μικρομαφίες, στην παραβατικότητα -αφού ο δημόσιος χώρος έχει αφεθεί, στα ναρκωτικά, σε φασιστικές συμμορίες που κυνηγούν αδύναμους κλπ...

...Σήμερα βρισκόμαστε σε διελκυστίνδες ανάμεσα στην αναπόληση ενός ιδανικού παρελθόντος και της απόλυτης ενοχοποίησής του..."

Του Γιώργου Κυριακού 

Η χρηματοοικονομική κρίση του 2010 ανέσυρε σε μεγαλύτερο βαθμό μια πολυδιάστατη κρίση που οι σημασίες της αποτελούσαν η μια κόμβο για τις άλλες. Η κατάπτωση του καθημερινού πολιτισμού, ένας από τους κόμβους – σημασίες, ενισχύθηκε στη διάρκεια του υγειονομικού ελέγχου την περίοδο της πανδημίας. Αυτό που ουδετεροποιημένα αποκαλείται καθημερινότητα ή καθημερινός πολιτισμός δεν είναι μια επιφανειακή καταγραφή της ζωής του καθενός. Μέχρι τα τελευταία χρόνια ήταν ένα ερώτημα που ωστόσο εξαρτιόταν από σχετικά σταθερές συνοχές: σπίτι – σχολείο – τοπική κοινωνία. 

Η κανονικότητα που δραματικά ζούμε ως κατάρρευση του κοινωνικού αλλά και του ατομικού υποκειμένου είναι δύσκολο να ερμηνευτεί μόνο μέσα από τις σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης ή από το ότι ο άνθρωπος μπορεί να τα κάνει όλα, σύμφωνα με τον αρχαίο μας τραγωδό Σοφοκλή. Μόνο γεγονότα που ξεπερνούν τις καθημερινές συνοχές, όπως η σπάνη των αγαθών ή ο πόλεμος μπορούσαν να εξαφανίσουν, να υποδουλώσουν ή να καταστρέψουν τις ανθρώπινες κοινότητες. Και πάλι από τις στάχτες, νέες γεννήσεις κοινωνικοτήτων βασισμένες σε ήθη των γενών, σε νέα ήθη που ενσωματώνονταν, σε νόμους της κοινότητας μπορούσαν να συνεχίζουν τον ανθρώπινο βίο, δημιουργώντας νέα ερωτήματα. Ζώντας σε οργανωμένες κοινωνίες εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι νέοι άνθρωποι ήταν αυτοί που έπαιρναν τη σκυτάλη για τη συνέχεια της ζωής, για τη βελτίωση της ζωής ή τη διαδοχή της σε υπεύθυνες θέσεις. 

Η εξέλιξη αυτή κάπου σταματάει τα τελευταία χρόνια. Οι διεθνείς ελίτ, έχοντας αποκτήσει εμπειρία από κρίσεις και επαναστάσεις, έχοντας αποκτήσει μια πείρα συνεργατική ως προς την αντιμετώπιση και τη διαχείριση του πλήθους, έχοντας σταθεροποιήσει σχετικά την ιδέα  ότι πρωταρχική σημασία πριν την αποικιοποίηση περιοχών σημασία έχει η αποικιοποίηση της νόησης και των συναισθημάτων, έχουν αποδυθεί σε μια παγκόσμια εκστρατεία καταστροφής της συλλογικής αντίληψης του ανθρώπου. 

Με στόχους την επέκταση του κεφαλαίου και της δικής τους επιβίωσης σε έναν κόσμο συγκρούσεων συμφερόντων, έχουν διασπείρει ιδεολογίες της αποδόμησης της ανθρώπινης κοινωνικότητας που ούτως ή άλλως ήταν πάντα ευάλωτη και σε ισορροπίες επί ξυρού ακμής. 

Οι συλλογικές αφηγήσεις των επαναστάσεων, των εθνικών ζητημάτων, των συλλογικών συνοχών (πατρίδα, πίστη, οικογένεια) βάλλονται πανταχόθεν ως απομεινάρια – εμπόδια μιας μεγάλης υπόσχεσης που, όμως, σε αυτήν, το άτομο ως ιδιώτης βρίσκεται στο κέντρο της. 

Σκέψεις για το 1940 και τη σημερινή πραγματικότητα

Τασιόπουλος Γιώργος 

Δεν ήταν εύκολο αυτό που έγινε το 1940!
Θέλει ψυχή, θέλει καρδιά, αγάπη για την πατρίδα!

Μητρός τε καὶ πατρὸς καὶ τῶν ἄλλων προγόνων ἀπάντων τιμιώτερόν ἐστιν ἡ Πατρὶς καὶ σεμνότερον καὶ ἁγιώτερον καὶ ἐν μείζονι μοίρᾳ καὶ παρὰ θεοῖς καὶ παρ᾿ ἀνθρώποις τοῖς νοῦν ἔχουσι.

Σωκράτης (Πλάτωνος Κρίτων, 51α, 51β)

Δηλαδή, από τη μητέρα και τον πατέρα και όλους τους άλλους προγόνους, η πατρίδα είναι πράγμα πολυτιμότερο και σεβαστότερο και αγιότερο και ανώτερο και κατά τη γνώμη των θεών και κατά τη γνώμη των ανθρώπων που έχουν φρόνηση"

Η τόσο γνωστή έκφραση αγάπης προς την πατρίδα ειπώθηκε πριν χιλιάδες χρόνια.
Οι στίχοι του Σωκράτη από το βιβλίο του Πλάτωνα "Κρίτων" γράφτηκαν το 399 πχ όταν ο Σωκράτης καταδικάζονταν άδικα και προτίμησε να πιει το κώνειο από την εξορία. Δηλαδή ακριβώς 2404 χρόνια από σήμερα.
Όμως χρειάζεται σπορά για να γίνει αυτή η ρήση πράξη.
Είναι αυτοί οι στίχοι που θα έπρεπε να είναι πάντα επίκαιροι, να συγκινούν και να ορίζουν τη σχέση μας με την πατρίδα. Όπως το 1940 όπου σπορά είχε γίνει, και τους είχαν στο νου τους συνειδητά ή ασυνείδητα τα παληκάρια στο μέτωπο στα αλβανικά βουνά το 1940.

Ο δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!

Γράφει ο ψυχολόγος

 ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗΣ

Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών όπως αυτά στο Βόλο, στη Θεσσαλία, στον Πειραιά και αλλού, αναδεικνύουν το βασικό μας πολιτικό πρόβλημα.

Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού έχουν υποστρέψει/παλλινδρομήσει σε προνεωτερικές συνθήκες όπου κυρίαρχος είναι ο ανθρωπολογικός τύπος του Δούλου.

Ο τύπος αυτός ανθρώπου που κινείται με βασικό του κίνητρο τον Φόβο βρίσκεται, στην ανθρωπολογική κλίμακα, ένα σκαλί κάτω από το επίπεδο του δυτικού Ατόμου που δρα με κριτήριο το ατομικό του Συμφέρον.

Γι' αυτό δεν έχει καμιάς μορφής αυτονομία/αυθυπαρξία, πέρα από ό,τι εντέλλεται ο τοπικός φεουδάρχης. Γι' αυτό δρα ακόμη και ενάντια στο ατομικό (και συλλογικό) συμφέρον.

 

Η ενηλικίωση που απωθείται 

Και προφανώς ένας δούλος δεν μπορεί να είναι πολίτης!

Η αποχή είναι ακόμη ένας ανακουφιστικός/αποφευκτικός μηχανισμός απ' αυτούς που το Σύστημα προσφέρει απλόχερα, όπως οι εξαρτήσεις από ουσίες, συμπεριφορές, ψυχοφάρμακα, τζόγο, shopping "therapy", εργασιομανία, οθόνες κ.λπ. 

Γιατί η συμμετοχή στα κοινά, η πληροφόρηση για τα κοινά, η αγωνία για τα κοινά, η επίγνωση της δραματικής κατάστασης του συλλογικού, οι σχέσεις με τους Άλλους, η ενηλικίωση με μια λέξη, είναι σίγουρα μια πολύ στρεσογόνα κατάσταση την οποία πολλοί άνθρωποι "εκπαιδεύονται" απο παιδιά να αποφεύγουν. 

Και μένουν αμέτοχα και ανεύθυνα παιδιά.

Και ως εκ τούτου το πολιτικό αίτημα/διακύβευμα χρειάζεται να αφορά στην ενηλικίωση των νηπίων-"πολιτών", κάτι που βέβαια και η ίδια η ζωή προσφέρει τελικά, τις περισσότερες φορές, αναγκαστικά όμως με βίαιο τρόπο.

" Finis Graeciae " του Χρήστου Γιανναρά

του Θανάση Πολυζόπουλου

" Πάμε πίσω 36 χρόνια όταν ο Χρήστος Γιανναράς λοιδορείται για το βιβλίο του "Finis Graeciae – Θρηνητική Εικασία" 1987. 

Τριάντα έξι χρόνια πριν την κατάρρευση του κράτους, την οικονομική καταστροφή, 

την απώλεια ανεξαρτησίας της χώρας. 

Εκείνη την εποχή στην χώρα μας μεσουρανούσε, η made in Greece εκδοχή του παπατζίδικου σοσιαλισμού και στις πίστες ο Λευτέρης Πανταζής.

Υπάρχει μια πάγια αναγνωστική συμπεριφορά 

που θεωρεί θεμιτές στους συγγραφείς τις υπερβολές. Έτσι, νομίζω, ότι προσπεράστηκε ο σπαραγμός εκείνης της διατύπωσης. Όχι ως κυριολεξία.

Γι' αυτό και συνεχίσαμε τις ζωές μας 

εμπιστευόμενοι τις διατυπώσεις άλλων, 

λιγότερο αρμόδιων αλλά και λιγότερο στενάχωρων.

Δεν χρειαζόταν προφητικό χάρισμα για την πρόβλεψη, αρκούσε ελάχιστη οξυδέρκεια.

Ήταν φανερή η κατεδάφιση κάθε στοιχείου 

ζωντανής συνέχειας του Ελληνισμού, 

μεθοδική σαν προγραμματισμένη: 

-Μονοτονικό, 

-εξοβελισμός των Αρχαίων από τα σχολειά,

 

-στρέβλωση της Ιστορίας, 

-καταργημένη η αξιολόγηση της ποιότητας, 

-σε διωγμό η αριστεία,

-χλεύη μανιασμένη για τον πατριωτισμό,  

-για κάθε όσιο και ιερό στις ρίζες των Ελλήνων. 

Μοναδική χαρά ζωής για τον Έλληνα η καταναλωτική ευωχία - ποδοσφαιρολαγνία, τζόγος, κρετινικ τηλεθέαση. 

Τα κείμενα που συνόδευαν τότε το Finis Graeciae φωτίζουν τώρα τη "λογική" της αυτοχειρίας.

Το διαβάζεις σήμερα και λες, τι διάολο, 

σίγουρα δεν γράφτηκε τώρα το βιβλίο; 

Επίκαιρο όσο ποτέ, αληθινό όσο λίγα, προφητικό όσο κανένα:

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

[αποσπάσματα]

«…Πού είναι η Ελλάδα – θα σας το πω εγώ! 

Τη σκοτώσαμε, εσείς κι εγώ. 

Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες της. 

Δεν νιώθετε γύρω σας το κενό; 

Δεν σας περονιάζει η παγωνιά που είσαστε χωρίς πατρίδα; 

Δεν ακούτε λοιπόν τίποτα από τον σαματά 

που κάνουν οι νεκροθάφτες θάβοντας την Ελλάδα; 

Δεν σας χτύπησε η μπόχα της σήψης; Σαπίζουν κι οι πατρίδες. 

Η Ελλάδα πέθανε, η Ελλάδα θα μείνει νεκρή!

Ά ρε "Κασσελάκηδες" που θα λουστούμε...

Του Γιώργου Σιμσίρη

To "σύστημα" θέλει συνεχώς να μας ξευτελίζει και να μας υπενθυμίζει πως έχει το "πάνω χέρι". Είμαστε τόσο προβλέψιμοι, ιδίως όσοι ξιπάζονται με "προοδευτικές αριστερές ιδέες" (ο Θεός να τις κάνει!!!) οπότε και εύκολα διαχειρίσιμοι. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το φαινόμενο "Κασσελάκη";;

 Ποιό ήταν το μυστικό της επιτυχίας του και σάρωσε, από το πουθενά, τις ψήφους των (ντεμέκ) αριστεριστών;;

 Ούτε η μάνα του τον ήξερε, ούτε προσέφερε πουθενά, ούτε γνωστός ήταν. Τί ήταν αυτό που έκανε τους ψηφοφόρους να τον εμπιστευτούν και να ξετρελλαθούν μαζί του;;

 Ήταν πως είχε το τέλειο προφίλ της WOKE ατζέντας (της ΝΤΠ, του πολίτικαλ κορέκτ, όπως θέλετε πείτε το). Γκέϊ με γάμο (επιθετικά να το διαφημίζει...), σκυλόφιλος, "ατσαλάκωτος" γιάπις εξ Αμερικής έ, οι δικοί μας "είδαν και θάμαξαν". Κυριολεκτικά ξιπάστηκαν!! 

Ο "Μεσσίας" τους ήρθε και έπρεπε να "προσκυνήσουν" το "τοτέμ", όπως κι έγινε. Αν ήταν ένας τύπος με οικογένεια, με κανονική δουλειά, σαν τον μέσο κάτοικο της χώρας, θα τον "έκλαιγαν οι ρέγκες". 

Τώρα όμως;;; Ψηφίζοντάς τον, όσοι με το μυαλό τους νομίζουν πως έκαναν κάτι "ακτιβιστικό", αποκτούν "διαπιστευτήρια" αριστεροσύνης (τρομάρα τους). Με αυτά κι αυτά όλα φαίνονται τόσο στημένα (και μάταια) που αποκαρδιώνει όσους απέμειναν να λογάνε με σύνεση. Φυσικά θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι, μέχρι τελικής πτώσεως!! 

Ά ρε "Κασσελάκηδες" που θα λουστούμε...

Y.γ. την ίδια ώρα την ιδέα της αριστεράς και της αντίστασης την πρεσβεύουν και την πράττουν κάποιοι άλλοι που οι εξ' ονόματος (αυτοβαπτισμένοι)"αριστεροί" τους κατηγορούν ως "σκοταδιστές" και "συντηρητικούς"!!

Πατώσαμε...

Της Αγγέλας Ταβιανάτου

Όταν έγιναν οι σεισμοί στην Τουρκία και Συρία, η δήθεν αγαθή μητσοτακική παρέα έστειλε βοήθεια ΜΟΝΟ στην Τουρκία. (ένας μαλάκας από το FB με διέγραψε γιατί έκανα κριτική στην μονομέρεια, και μενα σκασίλα μου βεβαίως)

Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, έστειλε ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ βοήθεια - ΑΦΗΝΟΝΤΑΣ ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΝΗΣΙΑ ΑΝΟΧΥΡΩΤΑ - στην Ουκρανία (ο Ζελένσκι μας βρίζει κι από πάνω).

Όταν συνέβη το μεγάλο δράμα της Λιβύης και ενώ σε μας όλες οι πληγές είναι ανοιχτές και αιμορραγούν, έστειλε βοήθεια στην Λιβύη, η οποία τους σκότωσε όλους. 

Δεν πιστεύω να πιστεύετε όταν ήταν ατύχημα; Μετωπική σύγκρουση που σκοτώθηκαν όλοι γίνεται; Δεν γίνεται!

Αυτό καταντήσαμε οι πιο μεγάλοι μαλάκες της οικουμένης. 

Κατά τα λοιπά: Η ΚΥΠΡΟΣ ΚΕΙΤΑΙ ΜΑΚΡΑΝ!

Και καπάκι σε όλα αυτά; 

Η αριστερά – δηλαδή η δήθεν αριστερά – ψήφισε έναν φλώρο που άλλαξε το σφυροδρέπανο με το ουράνιο τόξο!

Παίδες, δεν πάει άλλο.

Πατώσαμε.

Ο,τι άλλο συμβεί από δω και μπρός θα είναι όλα τα σκουπίδια που έχουν συσσωρευτεί στο πάτο εδώ και δύο αιώνες.

ΧΡΩΜΑΤΑ ΠΛΟΙΩΝ - ΒΑΦΑΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Η αμερικανοποίηση της ελληνικής αριστεράς αποτελεί ένα παγκοσμίου ενδιαφέροντος πείραμα. Δεν αναφέρομαι στην προσωπική διαδρομή του γνωστού υποψηφίου αλλά σε μια γενικότερη ηθική, κοσμοθεωρητική, οντολογική θα τολμούσα να πω, μεταβολή. 

Δεν ήταν τυχαία η επιλογή του τόπου πειράματος.

Ένας ιστορικός λαός που βρίσκεται σε αποδρομή, αδυνατώντας να συντηρήσει παραγωγικά τη δανεική ευημερία του, εκμαυλισμένος από τα ΜΜΕ ακόμη και όταν τα βρίζει, είναι έτοιμος να παραδοθεί στη μεταπολιτική και τη μεταδημοκρατία. Λαός με χαρίσματα αλλά ενδιάθετη εμφυλιοπολεμική και δοσιλογική ροπή (πόσο έξυπνα αποκρύψαμε το εύρος της ροπής αυτής, από τη ρωμαιοκρατία και την τουρκοκρατία ως την ιταλογερμανική Κατοχή...), με πάθος για την εξουσία και άγχος για την επιβίωση, με βαριά επίκτητα χαρακτηριστικά από τη δουλεία τετρακοσίων ετών (να φταίει άραγε αυτό και για το γεγονός ότι οι όποιες αντιδράσεις λαμβάνουν σχήματα γελοία;), αποδέχεται τη μοίρα του προτεκτοράτου και του απέραντου ξενοδοχείου. 

Η ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!

Από Αντώνης Ανδρουλιδάκης 

Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, οι άνθρωποι στην Αριστερά γνώριζαν δίχως αμφιβολίες, πως η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, ήταν συνέπειες της ξένης εξάρτησης της χώρας. 

Τα παραμύθια της ατομικής ευθύνης, του "τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν", οι "τεμπέληδες Έλληνες", το "όλοι μαζί τα φάγαμε, τα κάψαμε", το "Ελλαδιστάν", η "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" και λοιπά,  δηλαδή η αποσιώπηση της αποικοκρατίας και η πλήρης υιοθέτηση και εσωτερίκευση των κυρίαρχων ιδεών απαξίωσης και ενοχοποίησης του ελληνικού συλλογικού, θα ακούγονταν τότε αδιανόητα. 

Οι άνθρωποι στην Αριστερά ήταν πεισμένοι πως η ατομική και συλλογική φτώχεια τους ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα (και) της αποικιοκρατίας και των ντόπιων εντολοδόχων της. 

Και γι' αυτό το αίτημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας. 

Που πάει να πει το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο. 

Εντούτοις, τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν ικανά για να απομονωθεί-αποσυναρτηθεί το ένα αίτημα από το άλλο και αυτό με κύρια ευθύνη της αριστερής διανόησης (μάλλον και οι δυο λέξεις σε εισαγωγικά) που κατάπιε αμάσητη την αποικιοκρατική αφήγηση και "ζήλευε" που εκείνη δεν ζούσε στις Βρυξέλλες ή δεν καταγόταν από το Brighton, αλλά από ένα "κωλοχώρι" της Καρδίτσας.

Ο F. Fanon λέει πως ο άποικος χτυπάει με το γουδοχέρι το μυαλό του αποικιοκρατούμενου διανοούμενου για να τον αναγκάσει να δεχτεί τις ιδέες της Μητρόπολης. 

Και κάπως έτσι, όταν αφαιρεθεί από την εξίσωση η αποικοκρατία, το μόνο που απομένει για να εκτονωθεί η "μυϊκή ένταση" που βιώνει ο αποιοκρατούμενος, είναι να στραφεί ενάντια στον διπλανό αδύναμο συμπατριώτη του. Πόλεμος όλων εναντίον όλων, δηλαδή.

Και να που φτάσαμε σήμερα. Να πανηγυρίζουμε ενθουσιασμένοι για την ίδια την ολοζώντανη ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!

Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;

"Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: 

ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ

(στο Μ 243) της Ιλιάδος)

...Τις ημύνθη περί πάτρης;

 Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων;

 Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος.

(...)

Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, 

η εθνική αγωγή,

 η χρηστή διοίκησις,

 η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας..."

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης

Εφημερίς «Ακρόπολις», 1 Ιαν. 1896

_______

 Το κείμενο με τίτλο «Οιωνός», σχετίζεται με την περίφημο ομηρικό στίχο –αποφθεγματική ρήσι/ομολογία φιλοπατρίας- (στο Μ 243) της Ιλιάδος: ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ, ΑΜΥΝΕΣΘΑΙ ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΗΣ 

Σ’ αυτό το κομμάτι (που αναδεικνύει το όλο δημοσίευμα σε μαρτυρία μνημειώδους για τον μέγα Σκιαθίτη συγγραφέα πολιτικής τόλμης) με μια σειρά ρητορικών ερωτήσεων και κατάλληλων κριτικών τοποθετήσεων σε γλώσσα που σφύζει από το πάθος της φιλοπατρίας, αποδεικνύει πως «το αμύνεσθαι περι πάτρης» δεν συγκινεί την πολιτική ηγεσία της Ελλάδας.

Αντίθετα, για την πνευματική και κοινωνική παρακμή, τον ηθικό εκφυλισμό, την πολιτική φαυλότητα ακόμα και αυτήν την οικονομική καταστροφή με την συντελεσθείσα (και ακόμα πρόσφατη τότε) χρεοκοπία της ορφανεμένης από φιλοπάτριδες ηγέτες χώρας μας, καταδεικνύει ως υπεύθυνους τους άστοργους (σαν …τις μητριές! -όπως λέει) πολιτικούς.

Στη φωτό χαρωποί οι πολιτικοί με τον πρωθυπουργό στο επιτελείο αντιμετώπισης της καταστροφής στο Θεσσαλικό κάμπο!

Ολόκληρο το κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ακολουθεί:

Μεγάλος ἀνήφορος

Μανώλης Κοττάκης Αυγ 22, 2023

OTAN ξέσπασε ἡ φωτιά στήν Νέα Ἀγχίαλο, καί στήν Ρόδο, τολμήσαμε νά γράψουμε ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν θέση ὅτι ἐπρόκειτο –εἰδικῶς γιά τήν πρώτη, γιά πολεμική ἐνέργεια.

Καί παραθέσαμε συγκεκριμένες πληροφορίες πού εἴχαμε ἀπό στρατιωτικές πηγές γιά τίς φωτιές πού ἔβαλαν ἄγνωστοι περιμετρικά τοῦ στρατοπέδου σέ τέσσερα σημεῖα, προκειμένου νά φτάσουν μέχρι καί τά μαχητικά ἀεροσκάφη F-16. Τελικῶς ἐπέτυχαν νά ἀνατινάξουν τήν ἀποθήκη πυρομαχικῶν. Οὐδείς τόλμησε νά διαψεύσει τήν ἐκτίμησή μας ὅτι ἐπρόκειτο περί πολεμικῆς ἐνέργειας.

Οὐδείς τόλμησε νά φέρει ἀντίρρηση στό συμπέρασμά μας, ὅτι ἡ ἐνέργεια αὐτή συνδέεται μέ τό γεγονός, ὅτι οἱ στρατιωτικές βάσεις πού εἶναι ἐγκατεστημένες στόν νομό Μαγνησίας στό Στεφανοβίκειο συνδέονται μέ τόν πόλεμο τῆς Οὐκρανίας. Οὐδείς ἐπίσης τόλμησε νά μᾶς φέρει ἀντίλογο γιά τήν ἐκτίμηση πού διατυπώσαμε ὅτι ἡ φωτιά στήν Ρόδο συνδέεται μέ τό γεγονός ὅτι τό νησί μας θεωρεῖται ἀποστρατιωτικοποιημένο ἀπό κάποιους πού πιέζουν νά τό ὑπογράψουμε κι ἐμεῖς αὐτό. Ἀπό τόν δορυφόρο ἦταν καθαρό ὅτι τό νησί περικυκλώθηκε ἀπό φωτιές ἀριστοτεχνικά.

Καί ἀξιολογήθηκε ἡ ἀντίδραση τῶν ἑλληνικῶν ἀρχῶν στήν ταχύτητα κατάσβεσής τους.

Ἐπισήμανα σέ ἄπειρους φίλους ἐκεῖνες τίς ἡμέρες ἰδιωτικῶς, ἐνῷ ἄφησα καί μερικούς ὑπαινιγμούς στά κείμενά μου, ὅτι τό ἑπόμενο μέτωπο θά εἶναι στήν Ἀλεξανδρούπολη. Ἴσως καί μετά τόν Δεκαπενταύγουστο. Καί νά πού ἦρθε. Μεγάλες φωτιές σέ ἀπόσταση ἀπό τήν πόλη, σχετικά κοντά ὅμως στό ἀεροδρόμιό της. Τό ὁποῖο μαζί μέ τήν σιδηροδρομική γραμμή καί μέ τό λιμάνι παίζουν κομβικό ρόλο στήν τροφοδοσία τῆς Οὐκρανίας σέ ὅπλα καί πρῶτες ὗλες. Ἡ εἰκόνα πού δώσαμε καί πάλι δέν ἦταν καλή. Ὁ περιφερειάρχης μιλοῦσε στά κανάλια σέ προφανῆ σύγχυση, καί δέν ἤξερε τί τοῦ γινόταν. Καί σέ αὐτό τό διαγώνισμα ἔγκαιρης ἀντιδράσεως πού κάποιοι μᾶς ἔβαλαν, ἀποτύχαμε.