O Κριστόφ Γκιλλουί για την άνοδο της Λεπέν και την πολιτική κρίση στη Γαλλία

από Άρδην - Ρήξη 27 Ιουλίου 2024

«Με τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, ο Μακρόν επεδίωξε όχι τόσο να απαντήσει στη δημοκρατική κρίση όσο να την κάνει αόρατη»

Συνέντευξη στον Alexandre Devecchio για την Le Figaro. Δημοσιεύτηκε στο Άρδην τ. 130-131 που κυκλοφορεί στα περίπτερα.

Για τον γεωγράφο Κριστόφ Γκιλλουί, η μεγάλη άνοδος της Εθνικής Συσπείρωσης στις ευρωεκλογές οφείλεται σε ένα υπαρξιακό κίνημα αμφισβήτησης της «Γαλλίας των από πάνω». Σε αυτό το πλαίσιο, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης μοιάζει με μια φυγή προς τα μπρος που θα μπορούσε επίσης να είναι και ένα ριψοκίνδυνο στοίχημα.

LE FIGARO: Η λίστα της Εθνικής Συσπείρωσης προηγήθηκε κατά πολύ στις ευρωεκλογές, οδηγώντας τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να ζητήσει αιφνιδιαστικά τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης. Πρόκειται για επιβεβαίωση της διάγνωσης που κάνετε ήδη στο πρώτο σας βιβλίο, Fractures françaises (Γαλλικά ρήγματα);

CHRISTOPHE GUILLUY: Σήμερα, μετά από αρκετές δεκαετίες αποκρυστάλλωσης των γεωγραφικών, κοινωνικών και πολιτισμικών ρηγμάτων, δεν θα μιλούσα πλέον για «ρήγματα», αλλά για ένα πραγματικό σχίσμα, ένα πολιτισμικό σχίσμα ανάμεσα στις λαϊκές και μεσαίες τάξεις και, όχι πλέον μόνο τις «ελίτ» ή το «1%», αλλά με τον «κόσμο των από πάνω», τον κόσμο των ενσωματωμένων ή ανώτερων κατηγοριών.

Με αυτή τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης –της οποίας το αφήγημα σχεδιάστηκε μυστικά από έναν πυρήνα επικοινωνιολόγων στο Μέγαρο των Ηλυσίων–, ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν ενδιαφέρεται τόσο να απαντήσει σε αυτό το σχίσμα όσο να το καταστήσει αόρατο. Σε αντίθεση με τους σοφούς Κινέζους, μας δείχνει το δάκτυλο τη στιγμή ακριβώς που μπορούμε να δούμε το φεγγάρι.

Ωστόσο, αυτό το πολιτισμικό σχίσμα βρίσκεται στην καρδιά της κρίσης της δημοκρατίας και της αντιπροσώπευσης που παρατηρούμε στη Δυτική Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι το πρωταρχικό αίτιο –που ποτέ δεν λήφθηκε υπόψη– της απώλειας ζωτικότητας και νοήματος που βλέπουμε στη Δύση. Τα ρήγματα στη Γαλλία έχουν δημιουργήσει πολιτισμικές και γεωγραφικές φούσκες που δεν μιλούν πλέον την ίδια γλώσσα. Το πρόβλημα είναι ότι, σε αντίθεση με ό,τι νομίζουν οι «ευφυείς ηλίθιοι» (έκφραση του Νασίμ Νίκολας Τάλεμπ) που μας κυβερνούν, η πλειοψηφία των απλών ανθρώπων δεν είναι υπεράριθμοι αλλά αποτελούν τη ζωογόνο δύναμη των κοινωνιών.

Αυτό το σχίσμα εξηγεί την αδυναμία των κυρίαρχων τάξεων να αντιληφθούν το ουσιώδες: την αλλαγή της φύσης του κινήματος που οδηγεί σε μια τιτάνια και υπαρξιακή διαμαρτυρία. Αυτό το κίνημα δεν καθοδηγείται από ένα κόμμα, ένα συνδικάτο ή από διανοούμενους, αλλά από μια βαθιά αίσθηση οικονομικού, κοινωνικού και πολιτισμικού αποκλεισμού. Και καθώς αυτό το μοντέλο δεν είναι ούτε οικονομικά ούτε ανθρωπολογικά βιώσιμο, δημιουργεί αυτή τη διαχρονική διαμαρτυρία.

Η “Ακροδεξιά” ως εσωτερικός εχθρός στην εποχή της αποδόμησης των ταυτοτήτων

Το άρθρο αυτό όπως ενημέρωσε ο συγγραφέας του κατέβηκε αστραπιαία από το Facebook. Και δεν είναι μεμονωμένο φαινόμενο. Η λογοκρισία παίρνει πλέον τεράστιες διαστάσεις. 

ΓΡΙΒΑΣ ΚΩΣΤΑΣ

Σε προηγούμενο άρθρο στο SLpress αναφέρθηκα στην προσπάθεια αποδόμησης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας στη Δύση, που βρίσκεται σήμερα εν εξελίξει, προωθούμενη από ένα πλέγμα εξουσιαστικών δυνάμεων. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι πιο βαθύ και θα ήταν λάθος να αποδώσουμε την εξέλιξη αυτή αποκλειστικά σε κάποιες ελίτ, οι οποίες υποτίθεται ότι ελέγχουν τα πάντα.

Αυτές οι ομάδες προωθούν μεν δικές τους στοχοθετήσεις, πλην όμως δεν θα μπορούσαν να τις επιβάλλουν αν δεν πατούσαν πάνω σε ένα στιβαρό υπόστρωμα. Και το υπόστρωμα αυτό το προσφέρουν εκτεταμένες αλλοιώσεις που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στις δυτικές κοινωνίες, προερχόμενες από τη βαθιά κρίση που αντιμετωπίζει ο Δυτικός Πολιτισμός.

Συγκεκριμένα, όπως ο γράφων έχει υποστηρίξει και σε προηγούμενο άρθρo του στο SLpress, στον Δυτικό Κόσμο εξελίσσεται εδώ και χρόνια μια διαδικασία αποδόμησης των συλλογικών ταυτοτήτων, οι οποίες θεωρούνται συλλήβδην ως αυθαίρετες και ψευδείς “φαντασιακές” κατασκευές. Ξεκινήσαμε από την αποδόμηση του έθνους, συνεχίσαμε με αυτήν του λαού, μετά της κοινωνίας, της οικογένειας και καταλήξαμε να θεωρούμε ακόμη και τα φύλα ως αυθαίρετες, ψευδείς, κατασκευές, ενώ η διαδικασία αποδόμησης συνεχίζεται με την αμφισβήτηση πλέον της ίδιας της έννοιας του ανθρώπου ως κάτι ξεχωριστό και πολύ περισσότερο ανώτερο από οποιοδήποτε άλλο ζωικό είδος, ή ακόμη και από την τεχνητή νοημοσύνη.


Από την άρνηση του έθνους, λοιπόν, φθάσαμε στην άρνηση της ανθρωπότητας. Το μόνο που παραμένει ζωντανό μέσα σε αυτό το οντολογικό κενό είναι το άτομο. Για την ακρίβεια ένα απόλυτα περιχαρακωμένο, αυτονομημένο και πανίσχυρο στο εσωτερικό του βουλησιαρχικό άτομο, το οποίο αρνείται ακόμη και τις βιολογικές του συνιστώσες και θεωρεί ότι δια της βουλήσεως του μπορεί να ελέγχει απόλυτα τον εσωτερικό του κόσμο, επιλέγοντας ακόμη και το φύλο του ή την ανυπαρξία φύλου.

Η άνοδος του βουλησιαρχικού ατόμου