Από την τραγωδία της κομμουνιστικής τριτοδιεθνιστικής Αριστεράς

Ο Τρότσκι, που δολοφονήθηκε σαν σήμερα τον Αύγουστο του 1940 από έναν σταλινικό πράκτορα στο Μεξικό, ενσαρκώνει όλη την τραγωδία, το δράμα και το αδιέξοδο της τριτοδιεθνιστικής κομμουνιστικής Αριστεράς, που τόσο ακριβά πλήρωσαν οι λαοί, αλλά και η υπόλοιπη Αριστερά...

Καθώς  και οι ημέτεροι Καρσλήδες, οι οποίοι εκπατρίστηκαν  με τη Συνθήκη του Μπρεστ Λιτοφσκ τον Φεβρουάριο-Μαρτιο του 1918. Τότε ο Τρότσκι αρνήθηκε να υποστηρίξει την άποψη του, που ήταν και άποψη της Αριστεράς της Επανάστασης, για συνέχιση του πολέμου και μετατροπή του σε επαναστατικό έως το Βερολίνο. Και έτσι πέρασε η φιλογερμανική και φιλονεοτουρκική άποψη του Λένιν για μονομερή ειρήνη. Μια απόφαση μοιραία για τους λαούς της Ανατολής , που οδήγησε στην διάσπαση του επαναστατικού στρατοπέδου και στον σκληρό και ανελέητο  εμφύλιο πόλεμο. 

Αλλά και στη συνέχεια ο Τρότσκι συνέβαλε αποφασιστικά στην ολοκληρωτική συντριβή της επαναστατικής Αριστεράς, όπως εκφράστηκε στην Κροστάνδη το 1921. Υιοθέτησε επισης την φιλοκεμαλική πολιτική του Λένιν, που οδήγησε στην συντριβή των Ελλήνων και των Αρμενίων από τους Τούρκους εθνικιστές. (Για να μην υπάρχουν παρανοήσεις να ξεκαθαρίσουμε ότι η Μικρασιατική Καταστροφή υπήρξε ένα έγκλημα της δικιάς μας μοναρχικής Δεξιάς, καθώς και του αμοραλισμού των τάχα συμμάχων μας Ιταλών, Γάλλων και Αμερικανών)...

Στη συνέχεια ο Τρότσκι έχασε την μάχη της διαδοχής από τον Στάλιν. Και αποτέλεσε το πρώτο απόλυτο θύμα της νέας σταλινικής πολιτικής.

Ο Τρότσκι είδε σχεδόν ολόκληρη την οικογένειά του και τους πιο πιστούς του συνεργάτες να ξεκληρίζονται από το σταλινισμό, όπως και χιλιάδες οπαδοί του στη Σοβιετική Ένωση και τον υπόλοιπο κόσμο. Ενδεικτικός είναι ο ακόλουθος τραγικός κατάλογος που συμπεριλαμβάνει μόνο τα πιο κοντινά μέλη της οικογένειάς του:

Ο ΤΡΟΤΣΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ-Ντοκουμέντο

---

Μια συζήτηση του Τρότσκι με την Αριστερή Αντιπολίτευση στην Ελλάδα

Το αντίγραφο αυτής της συζήτησης που είχε ο Τρότσκι με ηγετικό στέλεχος της ομάδας των Αρχειο-μαρξιστών στην Ελλάδα προετοιμάστηκε για να κυκλοφορήσει στη Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση στα μέσα του 1932 σαν προκαταρκτική εργασία για την πρώτη παγκόσμια συνδιάσκεψη της Αριστερής Αντιπολίτευσης, που διεξάχθηκε το Φλεβάρη του 1933.

Δεν έχει, απ' ό,τι γνωρίζουμε, δημοσιευθεί στα ελληνικά. Πρωτοδημοσιεύθηκε στο Intercontinental Press της 30 Αυγούστου 1976 απ' όπου και έχει μεταφραστεί. Το αντίγραφο βρέθηκε στο αρχείο του αείμνηστου James P. Cannon. Το πρωτότυπο ήταν στα γερμανικά και συνοδευόταν από το εξής εισαγωγικό σημείωμα του Τρότσκι, με ημερομηνία 15 Ιούνη, 1932:

"Τα εσωκλειόμενα πρακτικά μιας συζήτησης μεταξύ μεμονωμένων συντρόφων αποτελεί μόνο ένα συνοπτικό περίγραμμα και θάναι χρήσιμο πληροφοριακά για τα τμήματα της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Επειδή το αντίγραφο είναι ανολοκλήρωτο, δεν θάπρεπε να προσδοθεί ιδιαίτερο βάρος σε κάθε συγκεκριμένη φράση και κάθε μεμονωμένη διατύπωση που εμπεριέχει".

Από το πλήρες ντοκουμέντο παρουσιάζουμε μόνο εκείνα τα κομμάτια που αφορούν το μειονοτικό ζήτημα. Είναι αξιοπαρατήρητος ο υπομονετικός και ευαίσθητος τρόπος με τον οποίο ο Τρότσκι ακούει τις απόψεις των Αρχειομαρξιστών παρόλο που στο εθνικό ζήτημα διαφωνεί μαζί τους.

Οι Αρχειομαρξιστές εμφανίστηκαν σαν αντιπολίτευση στο νεαρό ΚΚΕ. Αντιμάχονταν τον εκλεκτικισμό και την ετερογένεια που αναπτύχθηκαν στην οργάνωση αυτή εξαιτίας της απουσίας μιας μαρξιστικής παράδοσης στην Ελλάδα. Διαγράφηκαν το 1922, και άρχισαν να εκδίδουν ένα έντυπο τιτλοφορούμενο: Τα Αρχεία του Μαρξισμού, αφιερωμένο στη μαρξιστική επιμόρφωση. Ηρθαν σε επαφή με την Αριστερή Αντιπολίτευση το 1930 και ψήφισαν υπέρ της προσχώρησής τους σ' αυτήν στο συνέδριό τους το 1931.

Η συνδιάσκεψη της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης αναγνώρισε τους Αρχειομαρξιστές σαν το επίσημο τμήμα της Αριστερής Αντιπολίτευσης στην Ελλάδα, αλλά το 1934 οι Αρχειομαρξιστές αποχώρησαν. Στις παραμονές του ιδρυτικού συνεδρίου το 1938 οι Αρχειομαρξιστές και ένας άλλος σχηματισμός που βγήκε από την τάση του Σπάρτακου, ενοποιήθηκαν σε ενιαία οργάνωση, και έστειλαν αντιπροσωπεία στο ιδρυτικό συνέδριο.

Η σύνταξη του Σπάρτακου