Αυτή την τάξη που εξαχρειώνεται όλο και περισσότερο, σε σημείο που να γίνονται προδότες της ίδιας τους της χώρας.

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

«Πεϊρεφίτ, σας παρακαλώ να μην έχετε τους δημοσιογράφους σε υπερβολική εκτίμηση. 

Όποτε προκύπτει κάποια δυσκολία, είναι απολύτως αναμενόμενο αυτή η πανίδα να παίρνει το μέρος των ξένων, ενάντια στο έθνος του οποίου υποτίθεται ότι είναι οι εκπρόσωποι.

 Είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς τέτοια χαμέρπεια - και ταυτόχρονα τέτοια έλλειψη συνείδησης της χαμέρπειας. Οι δημοσιογράφοι σας έχουν ένα κοινό με τη γαλλική αστική τάξη, το γεγονός ότι έχουν χάσει κάθε αίσθηση εθνικής υπερηφάνειας. 

Για να μπορεί η αστική τάξη να συνεχίσει να δειπνεί έξω, θα αποδεχόταν οποιαδήποτε εθνική μειοδοσία. Ήδη από το 1940, ήταν πίσω από τον Πεταίν, επειδή της επέτρεψε να συνεχίσει να δειπνεί έξω παρά την εθνική καταστροφή. Τι θαύμα! Ο Πεταίν ήταν "ένας μεγάλος άνδρας". Δεν χρειαζόταν καμία λιτότητα, καμία προσπάθεια! Ο Πεταίν είχε βρει τη "λύση". Όλα θα ρυθμίζονταν υπέροχα με τους Γερμανούς. Οι καλές δουλειές θα ξαναρχίζανε.

Φυσικά, αυτό αντιπροσωπεύει το 5% του έθνους, αλλά το 5% που, μέχρι εμένα, κυριαρχούσε. Η Γαλλική Επανάσταση δεν κάλεσε τον γαλλικό λαό στην εξουσία, αλλά αυτήν την τεχνητή τάξη που είναι η αστική τάξη. Αυτή την τάξη που εξαχρειώνεται όλο και περισσότερο, σε σημείο που να γίνονται προδότες της ίδιας τους της χώρας. 

Απανωτά εγκεφαλικά δημοσιογράφου...

Είναι να μη σου τύχει:

Να είσαι πεμπτοφαλαγγίτης, επαγγελματίας ανθέλληνας δημοσιογράφος, να θες να βάλεις έναν ξένο να διασύρει διεθνώς την Ελλάδα και να μην σου κάθεται με τίποτα!

Πήραν συνέντευξη (από το ντοκουμέντο) από τη Γαλλίδα Κοκό Γκοζλάν, την κοπέλα που έσωσε το γατάκι από πνιγμό στις Σπέτσες, ένα συμβάν που υπερπροβάλλαν τα συστημικά media, με κατάληξη να εύχεται όλη η φιλόζωη φασιστερά αργό θάνατο στον λιμενικό που δεν βούτηξε για το γατάκι.

Ρωτάει ο Έλληνας (;):

«Η κίνηση σας, ξέρετε, είχε έναν συμβολισμό. Το Αιγαίο δυστυχώς έβριθε μέχρι πρότινος από πτώματα πνιγμένων μεταναστών. Εσείς πάλι βουτήξατε στα νερά και σώσατε ένα γατάκι. Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε» 

(που σημαίνει: δεν ξέρω αν κατάλαβες ότι ήρθες σε μια χώρα ένστολων φασιστοειδών που τολμάνε να περιφρουρούν ένα Αιγαίο που ανήκει στα ψάρια του, κάνουν το λουτρό τους δίπλα από πτώματα, πίνουν αίμα μεταναστών και εξιτάρονται να βλέπουν γατάκια να βγάζουν μπουρμπουλήθρες)

Απαντάει η Κοκό: «Νομίζω πως δεν θα πάρω θέση σ’ αυτή την παρατήρηση σας. Εγώ είδα ένα γατάκι να πνίγεται και θεώρησα πως έπρεπε να πέσω και να το πιάσω. Είναι το μόνο που μπορώ να πω». 

Πρώτο εγκεφαλικό ο ντοκουμέντος. 

Που θα πάει, θα το πιάσω το λαβράκι, σου λέει. 

Ξαναρωτάει:

«Θεωρήσατε για μια στιγμή πως ήταν δουλειά του λιμενικού να πέσει στη θάλασσα και όχι δική σας;» 

(που σημαίνει: ρε κοπελιά ρίξε έστω μια γατίσια κατάρα στον λιμενικό να κάνει γκελ η συνέντευξη. Εφτά ζωές έχει η γάτα, μία ο λιμενικός. Να του τη φάμε κι αυτή. Έχουμε κι ένα πρόσωπο στην κοινωνία. Παρακολουθούν γατομάνες, μεταναστοπατέρες. Τι θα δείξουμε στον κόσμο;)

«Μέσες άκρες», για την Αριστέα Μπουγάτσου

του Διδύμιου

Πέρασαν έντεκα ολόκληρα χρόνια από το θάνατο τη Αριστέας Μπουγάτσου.

Την θυμήθηκα αυτές τις μέρες. Θυμήθηκα που κάποιο απόγευμα του 2008 ή 2009, δεν θυμάμαι ακριβώς, μιλήσαμε.

Τρεις άνθρωποι. Εγώ ο Γιάννης και η Αριστέα. Τηλεφωνικά με ανοικτή ακρόαση. Ένα τηλέφωνο και μια συζήτηση που κράτησε ώρες. Είχε σταματήσει την ραδιοφωνική της εκπομπή με τον Μπότσαρη.

Είχαμε και δεύτερη τηλεφωνική συνομιλία. Πάλι τα τρία ίδια πρόσωπα. Την πήραμε τηλέφωνο να μας πει τι…παίζει με το θέμα της ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ. Παλιά αρθρογράφος στην Καθημερινή, είχε σηκώσει ψηλά τον πήχη στο θέμα της ιδιωτικοποίησης.

Η Αριστέα ήταν ένα σχεδόν …μυθικό πρόσωπο εκείνη την εποχή. Έτσι έζησε κι έτσι έφυγε. Χωρίς εμφανίσεις, χωρίς συνεντεύξεις, δίχως φωτογραφίες της να υπάρχουν. Σε μια εποχή που κυριαρχούσε ο Τράγκας κι ο Κακαουνάκης. Η εκπομπή της ‘’Μέσες άκρες’’ προκαλούσε. Ήταν συνώνυμη του ρεπορτάζ και της αλήθειας. Ερευνητική δημοσιογραφία, ασυμβίβαστη σε υποθέσεις δύσκολες. Προμήθειες ΟΤΕ, αναθέσεις, proton, εξοπλιστικά, Ζίμενς, Κόκκαλης, Ψυχάρης…

Πρόσωπο ατόφιο, ακέραιο, που πλήρωσε ακριβά την αιχμηρή πένα της και τις αποκαλύψεις της. Ήταν απ’ τα πρόσωπα που ξεχώριζαν, που κοσμούσαν κι έδιναν νόημα στο δημοσιογραφικό επάγγελμα. Με κείμενα σκληρά, οχληρά, γενναία, σε θέματα βαριά κι επικίνδυνα και σύγκρουση με πρόσωπα παντοδύναμα, αργυρώνητα χωμένα ως το λαιμό στην διαφθορά και την διαπλοκή.

Χωρίς αίσθηση του φόβου απέναντι σ’ ένα παντοδύναμο σύστημα, που την απειλούσε, της έδειχνε τα δόντια του, την άφηνε άνεργη, την πίεζε και την εξόντωνε με δικαστικές διώξεις και αγωγές, στην μεταπολίτευση που ήταν χρυσή περίοδος της μίζας, της διαφθοράς και της διαπλοκής. Την εποχή της ‘’ισχυρής Ελλάδας’’, του…καταλληλότερου και των προκατόχων του. Τότε που η Μπουγάτσου αποκάλυπτε στοιχεία φωτιά κι έγγραφα για την ανομία και τις μίζες. Πρώτη έγραψε για τα Leopard, τους TOR- M1, το σύστημα ΕΡΜΗΣ, και τα Γιουροφάϊτερ που την έφεραν σε ρήξη με τον Ψυχάρη. Αλλά κι ο εργοδότης της στην Καθημερινή την…άδειασε, αφού τα είχε βρει με τον εχθρό του. Πάλι η Αριστέα πλήρωσε την νύφη.

Τζούλιαν Ασάνζ: Το κόστος να αποκαλύπτεις την αλήθεια

ΕΛΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Γράφουν ο Dimitris Eleas και ο David Andersson

Στον πολύπλοκο κόσμο μας, η κατανόηση των παγκόσμιων γεγονότων είναι ζωτικής σημασίας. Διψάμε για την αλήθεια σχετικά με τα τροπικά δάση του Αμαζονίου, το Θιβέτ και την Κίνα, τον Νίγηρα στην Αφρική, την Ανταρκτική, τη Γουιάνα και τις συνεχιζόμενες εντάσεις μεταξύ Ρωσίας και Ευρώπης στην Ουκρανία, καθώς και τη σύγκρουση μεταξύ της Χαμάς και του Ισραήλ που υποστηρίζεται από τις ΗΠΑ.

Η ιστορία μας διδάσκει ότι η αλήθεια μπορεί να κατασταλεί υπό καθεστώτα όπως η σταλινική Ρωσία, η χιτλερική Γερμανία ή ο πόλεμος στο Ιράκ, που διεξήχθη με βάση ψευδείς πληροφορίες. Οι χειραγωγημένες αφηγήσεις, τα κομψά ψέματα και η παραπληροφόρηση έχουν οδηγήσει σε καταστροφικές συνέπειες, από τα γκουλάγκ και τους πολέμους, μέχρι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ωστόσο, γενναία άτομα (ο Σωκράτης, ο Αβραάμ Λίνκολν, ο Γκάντι, ο Τζορτζ Όργουελ και ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ) στάθηκαν υπέρ της αλήθειας, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα.

Σήμερα, ο Τζούλιαν Ασάνζ στέκεται δίπλα σε αυτά τα ονόματα. Το έργο του αμφισβητεί τις δομές εξουσίας, αποκαλύπτοντας άβολες αλήθειες, που κρύβει η κυβέρνηση των ΗΠΑ. Φτάνουμε τώρα σε ένα κρίσιμο στάδιο στον αγώνα του Τζούλιαν Ασάνζ, ενάντια στην έκδοσή του στις ΗΠΑ, με τις ακροάσεις της έφεσης να πραγματοποιούνται στο Ανώτατο Δικαστήριο του Ηνωμένου Βασιλείου, στις 20 και 21 Φεβρουαρίου.

Η νέα Ειδική Εισηγήτρια του ΟΗΕ για τα βασανιστήρια, Άλις Τζιλ Έντουαρντς, κάλεσε την Τρίτη το Ηνωμένο Βασίλειο να σταματήσει την έκδοση, δηλώνοντας ότι αν προχωρήσει, ο Τζούλιαν Ασάνζ θα κινδυνεύσει από μεταχείριση που ισοδυναμεί με βασανιστήρια ή άλλες μορφές κακομεταχείρισης ή τιμωρίας. Η Διεθνής Αμνηστία σε ψήφισμα που προωθεί αναφέρει ότι «οι ΗΠΑ πρέπει να αποσύρουν τις κατηγορίες κατά του Τζούλιαν Ασάνζ». Αξίζει πλήρως να αφεθεί ελεύθερος, έχει ήδη πληρώσει βαρύ τίμημα για ό,τι έκανε.

Διαδικτυακές εκδηλώσεις υπέρ Ασάνζ

Αυτή τη δημοσιογραφική «κόπρο του Αυγεία» ποιος θα τη σαρώσει!

"Η ΔΗΜΟΣΙΟΣΙΕΥΣΙΣ ΕΙΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ" 

Αντικρίζει κανείς γραμμένο με μεγάλα γράμματα το «ρητό» στην πρόσοψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ στην Ακαδημίας!

Σήμερα το Δ της δημοσιογραφίας έχει μετατοπιστεί κι έχει βαλτώσει, παραπέμπει σε ένα άλλο δέλτα, που το ορίζουν λέξεις όπως διασυρμός, διαπόμπευση, διάβρωση, διαβουκόληση και βέβαια διαφθορά και διαπλοκή.

Μοναδική τους έγνοια τα θαλασσοδάνεια, πουλώντας ως αντιστάθμισμα παντός είδους εκδούλευση στα ποικίλα πολιτικά λαμόγια και βουτώντας όλο και πιο βαθιά στο βούρκο της διαπλοκής και της διαφθοράς.

Απ’ αυτή τη μηντιακή σαπίλα ποιος θα μας σώσει!…. 

Αυτή τη δημοσιογραφική «κόπρο του Αυγεία» ποιος θα τη σαρώσει!

ΠΗΓΗ: εφημ.  Καθημερινή 

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Κάποιοι, κάπου, κάποτε…

Του Παντελή Μπουκάλα

Στη δημοσιογραφία το «κάποιοι» και τα πρώτα και δεύτερα ξαδέρφια του (το «μερικοί», το «ορισμένοι», το «ελάχιστοι», ακόμα και το «ένιοι», όταν ο γραφιάς θυμάται και τα παλαιότερα κλισέ και τα επιστρατεύει για ποικίλους λόγους) είναι ένα αυτοπροστατευτικό τέχνασμα.

Χρησιμοποιείται για να αποφευχθούν οι άδικες γενικεύσεις, άρα και οι μηνύσεις και οι αγωγές απ’ όσους ενδέχεται να νιώσουν προσβεβλημένοι.

«Μη γράφεις ποτέ “οι δικαστές, οι αστυνομικοί, οι τελωνειακοί, οι γιατροί κάνουν το ένα ή το άλλο απρεπές, άνομο, απαράδεκτο κ.ο.κ.”» σε δασκαλεύουν οι ξεσκολισμένοι. «Και άδικος θα είσαι, αν τους περιλάβεις όλους αδιακρίτως, και σε μπελά μπορείς να βρεθείς κι εσύ και η εφημερίδα. Να γράφεις “μερικοί”, “κάποιοι”, “λίγοι ευτυχώς”, “μια μικρή μερίδα” ή ό,τι άλλο μετριάζει και δεν ισοπεδώνει».

Εκτός από αυτοπροστατευτική, η λύση αυτή είναι και στοιχειωδώς τίμια. Κανένας κλάδος, κανένα επάγγελμα, καμία κοινωνική ομάδα, και κανένας λαός ή φυλή βέβαια, δεν φέρεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, κακό ή κακό. Υπάρχει διαβάθμιση και ποικιλία. Υπάρχουν εξαιρέσεις από τον κανόνα που φτιάχνει η προκατάληψή μας. Και μπορεί ο κανόνας αυτός να βολεύει τον καταγγελτικό τόνο, καίει όμως μαζί χλωρά και ξερά.

Τα ακούμε και στην πολιτική το «κάποιοι», το «μερικοί» κ.τ.λ. Εκεί όμως κυκλοφορούν σε άλλα συμφραζόμενα, που τους στερούν την τιμιότητά τους και τα μετατρέπουν σε σήματα κουτοπονηριάς. Τα ακούμε όταν οι πολιτικοί θέλουν να καταγγείλουν κάτι, δεν έχουν όμως συγκεκριμένα στοιχεία στα χέρια τους, μόνο φήμες και «εμπιστευτικές πληροφορίες» από σπασμένα τηλεφωνήματα, οπότε απλώς σκανδαλολογούν. Δημοκοπικά. Τα ακούμε όταν οι ρητορεύοντες δεν θέλουν να κατονομάσουν τον «στόχο» τους, για να μη χαλάσουν τις σχέσεις τους μαζί του, ταυτόχρονα όμως θέλουν να ρίξουν και την μπηχτή τους. Για παράδειγμα, και όσον αφορά τις κεντροαριστερές ζυμώσεις: «Κάποιοι δεν θέλουν την ηλεκτρονική ψήφο επειδή φοβούνται». ΄Η το... ομοιοκατάληκτο: «Κάποιοι μετατρέπουν τη διαδικασία της ψήφου σε ουσία, επειδή φοβούνται».