Aθανάσιος Aλεξανδρής
 
To σημερινό πολιτικό σύστημα που η γενεαλογία του μετράει δεκαετίες – αν όχι και όσα τα χρόνια του νεοελληνικού κράτους – τρίζει, και οι τριγμοί του δεν αφήνουν πλέον κανέναν αδιάφορο. Ο πανικός των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων μπροστά στην ρευστότητα των συνθηκών που τα έχει εν μέρη καταπιεί είναι πρόδηλος της κατάστασης. Γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρο πως η οικονομική κρίση είναι το επιφαινόμενο μίας ριζικά πολιτικής κρίσης.
 
Δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί ακόμη κανείς πως, τόσο η σημερινή οικονομική κρίση, όσο και η κρίση του πολιτικού συστήματος, δεν είναι τελικά παρά η τελευταία «πράξη» ενός «δράματος» που ξεκίνησε ήδη από την γέννησή του. Δεν είναι οι σημερινές συνθήκες και οι ιστορικές συγκυρίες οι καθοριστικές των σημερινών γεγονότων και της πραγματικότητας που ζούμε. Θα ήταν ίσως αφελές να προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε τα πράγματα δίχως να αναλογιστούμε την ευρύτερη διαμόρφωση των κοινωνιών και των ανθρώπων που τις κινούν.
 
Η άνοδος του ολοκληρωτισμού

Σίγουρα, η “ξαφνική άνοδος” της Χρυσής Αυγής, η οποία δεν επηρεάστηκε αρνητικά από την ενασχόληση των ΜΜΕ, της δικαιοσύνης και των πολιτικών κομμάτων με την εγκληματική της δραστηριότητα, ξάφνιασε πολλούς. Πολλοί αρκέστηκαν να εξηγήσουν αυτό το φαινόμενο με την «αυξανόμενη δυσαρέσκεια των πολιτών από τη συνεχιζόμενη οικονομική κρίση», ίσως ως μια άλλη διέξοδο διαμαρτυρίας για τον εκφυλισμό της «πολιτικής σκηνής» ή την ιδεολογική χρεωκοπία των κομμάτων, και πιθανώς αυτό να αληθεύει σε κάποιο βαθμό (πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει ότι αυτή είναι η άποψη 77% των ερωτηθέντων [1]).
 
Βέβαια, παραμένουν πολλά κενά, καθώς ακόμη και αν αυτή η προσχώρηση τόσων ανθρώπων αποτελεί έκφραση μιας τιμωρητικής διάθεσης προς τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο, μια τέτοια συγκατάβαση παύει να είναι λογική όταν γνωρίζει κανείς το τι πρεσβεύει μια τέτοια οργάνωση. Τόσο η «άγνοια» για τις αρχές και την εγκληματική δραστηριότητα αυτής της ναζιστικής οργάνωσης όσο και η «αμορφοσιά» των μελών και συμπαθούντων δεν μπορούν να σταθούν ως δικαιολογία και ίσως  υποστηρίζονται περισσότερο για να καθησυχάσουν τον κορμό των πολιτικών κομμάτων. Άλλωστε, η ιστορική έρευνα έχει καταδείξει πως ακόμη και στην χιτλερική Γερμανία, οι Γερμανοί ήταν ενήμεροι των φριχτών εγκλημάτων των ναζί που υποστήριζαν και πως η ικανότητα ανεξάρτητης σκέψης δεν ήταν θύμα κάποιας πλύσης εγκεφάλου. [2]