Στις. 11 Μαρτίου 2006. πέθανε ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Ως γνωστόν ο Μιλόσεβιτς ήταν «χασάπης». Και «εγκληματίας». Και «δολοφόνος». Και έκανε «γενοκτονία». Και ειδικά στο Κόσσοβο έκανε και «εθνοκάθαρση». Για να καταλάβετε πόσο «κάθαρμα» ήταν, ακόμα κι αυτός ο Πρετεντέρης – όπως έγραφε τότε – μόλις τον είδε στο εδώλιο της Χάγης (τον Μιλόσεβιτς ) «ανατρίχιασε» (ο Πρετεντέρης…).
Στις 11 Μαρτίου 2006, ο Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς πέθανε στις φυλακές της Χάγης. Προηγουμένως είχε καταγγείλει τους δεσμοφύλακές του ότι τον οδηγούσαν στο θάνατο, αρνούμενοι να του παράσχουν την αναγκαία ιατροφαρμακευτική αγωγή για τα καρδιακά προβλήματα που αντιμετώπιζε.
Δέκα χρόνια αργότερα, πριν από ένα περίπου μήνα, ο Μιλόσεβιτς… αθωώθηκε. Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης τον απάλλαξε – μετά θάνατο – από την κατηγορία για την υποτιθέμενη συνενοχή του Βελιγραδίου στη σφαγή 8.000 Βοσνίων μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα, τον Ιούλιο του 1995.
Φυσικά η είδηση της αθώωσης του Μιλόσεβιτς πέρασε στα «ψιλά». Τα βαποράκια του ΝΑΤΟ, που μετά έγιναν βαποράκια του ΔΝΤ, όσοι τότε έγραφαν λιβέλους διεκδικώντας ρόλο νεκροθάφτη στο γουέστερν της Νέας Τάξης, όσοι ελεεινολογούσαν πάνω στο φέρετρο του Μιλόσεβιτς, τα «κοράκια» και οι «αντικειμενικοί» αναλυτές, τα αθύρματα που εκτόξευαν μύδρους κατά του «χασάπη» με ταυτόχρονους επαίνους για την… κακομοίρα τη Δύση που ήθελε (!) αλλά «δεν κατάφερε να αποτρέψει τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας» (!), δεν ψέλλισαν λέξη.
«Και συ πρόστυχη πένα και ψοφίμι, του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που έλεγε ο Βάρναλης.
Στη Γερμανία οι ΜΚΟ είναι εδώ και πολύ καιρό κράτος εν κράτει – και, χρηματοδοτούμενες από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση με χρήματα των φορολογουμένων, παρεμβαίνουν στη δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων. Όποιος θέλει μια διαφορετική πολιτική στη Γερμανία πρέπει να σπάσει τη χειραγωγική δύναμη αυτών των αντισυνταγματικών θεσμών.
Πώς αναγνωρίζετε μια φιλελεύθερη δημοκρατία ; Αν μπορούσε κανείς να ονομάσει μόνο ένα κριτήριο, αυτό θα ήταν ο διαχωρισμός μεταξύ κράτους και κοινωνίας. Στα αυταρχικά και ολοκληρωτικά συστήματα, το κράτος, αυτό το «πιο ψυχρό από όλα τα ψυχρά τέρατα» (όπως έλεγε ο Νίτσε), διαπερνά όλους τους τομείς της ζωής. Αντίθετα, κάθε φιλελεύθερη συνταγματική τάξη βασίζεται στον αυστηρό περιορισμό της κρατικής εξουσίας.
Στη Γερμανία, αυτή η δημοκρατική αρχή απειλείται – αλλά σε αντίθεση με ό,τι λέγεται παντού, όχι κυρίως από το AfD. Εξακολουθεί να είναι ένα κόμμα της αντιπολίτευσης χωρίς καμία ανάμειξη στην εκτελεστική εξουσία. Ένας πολύ πιο συγκεκριμένος, αλλά και πολύ λιγότερο αντιληπτός, κίνδυνος προέρχεται από εκείνες τις οργανώσεις που ισχυρίζονται ότι είναι εκπρόσωποι της κοινωνίας των πολιτών και σωτήρες της δημοκρατίας – αν και στην πραγματικότητα ενσαρκώνουν τη συνέχεια του κρατικού μηχανισμού. Μιλάμε για τις ΜΚΟ, το όνομα των οποίων – Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις – ακούγεται εδώ και καιρό σαν οργουελική κοροϊδία της κοινής λογικής. Διότι αυτές οι ΜΚΟ συνεχίζουν την κυβερνητική πολιτική απλώς με άλλα μέσα – ή, ακόμη χειρότερα, καταχρώνοντας χρήματα από τους φόρους. Ένας σκανδαλώδης ιστός δωρεών Αυτό αποκαλύπτεται αυτές τις μέρες στο σκανδαλώδες δίκτυο δωρεών που συνδέει την τρέχουσα ομοσπονδιακή κυβέρνηση με τις οργανώσεις που φέρνουν στους δρόμους τις φαινομενικά αυθόρμητες διαμαρτυρίες ενάντια στον υποψήφιο καγκελάριο του CDU, Φρίντριχ Μερτς, και την υποτιθέμενη «στροφή του προς τα δεξιά».
Μετά τους Ναπολεόντειους πολέμους οι Γερμανοί, αν και προσέβλεπαν προς την Πρωσία για την γερμανική ενοποίηση με όρους ισχυρότερους από την "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία του γερμανικού έθνους" (πρώτο Ράιχ), που είχε διαλυθεί το 1806, εντούτοις δίσταζαν να εκχωρήσουν την εξουσία των επιμέρους κρατιδίων στον βασιλιά της Πρωσίας. Ο Βίσμαρκ όμως με τη διπλωματική σοφία που τον διέκρινε, πέτυχε να μην θεωρηθεί η γερμανική ενοποίηση του 1866-1871 ως "επιθετική" έναντι των λοιπών Γερμανών επέκταση της Πρωσίας, με τον εξής τρόπο:
Μέσω της ονομασίας του ενιαίου γερμανικού κράτους ως "Γερμανίας" (Γερμανικής αυτοκρατορίας - δεύτερο Ράιχ), διατηρώντας μάλιστα ως ομόσπονδες οντότητες και τα παλιά επιμέρους κρατίδια. Ενώ λοιπόν στην πραγματικότητα επρόκειτο για υπαγωγή των λοιπών Γερμανών υπό την εξουσία της Πρωσίας, το νέο κράτος ονομάστηκε "Γερμανία" για να μην γίνεται αντιληπτή η υπερεξουσία του Πρώσου πρώην βασιλιά και ήδη αυτοκράτορα. Η σημερινή Γερμανία είναι η μετέλιξη του δεύτερου εκείνου Ράιχ σε Δημοκρατία της Βαϊμάρης, σε τρίτο Ράιχ υπό τον Χίτλερ και στη συνέχεια σήμερα σε Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.
Πρώτος βασιλιάς της Γερμανίας όμως θεωρείται όχι ο Όθωνας Α, που δημιούργησε την "Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία" (πρώτο Ράιχ), αλλά ο Καρλομάγνος, που δημιούργησε ένα τεράστιο γερμανικό ("φραγκικό" το μαθαίναμε στη σχολική μας ιστορία) κράτος στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, που περιλάμβανε και όλη τη σημερινή Γαλλία, καθώς και τη Βόρεια και Κεντρική Ιταλία. Ο Καρλομάγνος ζήτησε και αναγνωρίστηκε ως Ρωμαίος Αυτοκράτορας της Δύσης. Και το παράδοξο είναι ότι θεωρείται όχι μόνον πρώτος βασιλιάς της Γερμανίας, αλλά και πρώτος βασιλιάς της... Γαλλίας! Την οποία ίσως μόνον εμείς παγκοσμίως επιμένουμε να ονομάζουμε με όνομα που παραπέμπει στην αρχαία Γαλατία και όχι στο γερμανικό φύλο των Φράγκων, όπως οι ίδιοι προσδιορίζουν τους εαυτούς τους (France - français). Από την αυτοαναφορά των ίδιων των "Γάλλων" μάλλον ως "Φράγκων" και όχι ως "Γαλατών", όπως τους θέλουμε εμείς, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι η Ευρώπη είναι τελικά πολύ πιο γερμανική από όσο νομίζουμε.
Το 2013 ,ο δημοσιογράφος Μάκης Ανδρονόπουλος εκδίδει το βιβλίο με τίτλο «Το Γερμανικό Σύνδρομο».
11 χρόνια μετά το περιεχόμενο του παραμένει επίκαιρο και η επανέκδοση του ήταν μάλλον επιβεβλημένη. Τα όσα συμβαίνουν στην Γερμανία, επηρεάζουν όλη την Ευρώπη. Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στη Γερμανία κατά τη διετία του ρωσο-ουκρανικού πολέμου, εξαιτίας της απώλειας του ενεργειακού πλεονεκτήματος, και όχι μόνο, κατέληξε σε μια μείζονα πολιτική κρίση που οδηγεί τη χώρα σε πρόωρες εκλογές. Σημειωτέον ότι η κρίση ξέσπασε μία ημέρα μετά τη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές.
Η επικείμενη αναμέτρηση απειλεί τη Γερμανία με πολιτική και οικονομική αποσταθεροποίηση· κι αυτό, στην ιστορική φάση όπου οι συνθήκες επιτρέπουν τον επανεξοπλισμό της χώρας, λόγω του εξ Ανατολών κινδύνου. Συνεπώς, η επικαιροποιημένη επανέκδοση του Γερμανικού Συνδρόμου έρχεται σε μια ενδιαφέρουσα για όλη την Ευρώπη συγκυρία, καθώς το 2024 εκδόθηκαν πρώτα τα απομνημονεύματα του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και τώρα της Άνγκελα Μέρκελ, που φωτίζουν πτυχές της γερμανικής πολιτικής στην κρίση του ευρώ και της Ελλάδας. Η επικαιροποίηση επικεντρώνεται τόσο στη στρατηγική του Βερολίνου για τον επανεξοπλισμό, όσο και στη διακύβευση των γερμανικών εκλογών και τη δομική κρίση της οικονομίας.
Η κατανόηση της εξωτερικής πολιτικής της Γερμανίας προϋποθέτει, πέρα από τη γνώση της ιστορικής της έκφανσης, το διανοητικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή διαμορφώνεται. Ο δημοσιογράφος Μάκης Ανδρονόπουλος προέβη σε μια πρώτη προσπάθεια κατανόησης της πολιτικής του Βερολίνου με γνώμονα τη συγκρότηση της «γερμανικότητας» («Deutschtum») το 2013, όταν οι «ειδήσεις των 8» κατακλύζονταν από τη γερμανική πολιτική.
Το έκανε με το βιβλίο του Το Γερμανικό Σύνδρομο – Η Ελλάδα και η Ευρώπη απέναντι στη γερμανική ιδιαιτερότητα, ταυτόχρονα όμως το βιβλίο αυτό ήταν και μια πράξη αντίδρασης, πολιτικής και πολιτισμικής. Δεν είναι τυχαίο που το βιβλίο επανεκδόθηκε το 2015 σε δύο τόμους από το «Έθνος της Κυριακής».
Τότε ο Μάης Ανδρονόπουλος είχε προβεί σε μια διαπίστωση ‒την οποία αποκάλεσε μεταφορικά «γερμανικό σύνδρομο»‒, πως οι Γερμανοί διακατέχονται από μια αγωνιώδη εμμονή για αναγνώριση και κυριαρχία κατά τους δύο προηγούμενους αιώνες. Σήμερα, εκτιμά ότι στα δώδεκα χρόνια που μεσολάβησαν προστέθηκαν πολλά γεγονότα που συνηγορούν στη δικαίωση αυτού του χαρακτηρισμού. Πρόκειται για ένα σύνολο πολιτικών και κοινωνικών συμπτωμάτων αλλά και ιστορικών επιλογών της γερμανικής ελίτ που επαναλαμβάνονται και οι οποίες έλκουν την καταγωγή τους από τον γερμανικό ιδεαλισμό, τις έννοιες του κράτους, του πεπρωμένου, της αναγνώρισης της υπεροχής και του δικαίου της ισχύος.
Κύρια συμπτώματα του «γερμανικού συνδρόμου» είναι οι μεταφυσικές ιδεοληψίες που ταλανίζουν τη γερμανικότητα, η ασυγκράτητη βούληση για επέκταση, η επιβολή της ομοιομορφίας και των αυστηρών κανονιστικών πλαισίων. Όλα αυτά τα συμπτώματα εκφράστηκαν με τρόπο ακραίο στις πολιτικές που επέβαλε το Βερολίνο στην Ελλάδα κατά την εφαρμογή των τριών μνημονίων.
Στο Α΄ Μέρος του βιβλίου ο συγγραφέας πραγματοποιεί μια ιμπρεσιονιστική περιδιάβαση στη γερμανική ιστορία, στο φιλοσοφικό υπόβαθρο του γερμανισμού και στο Sonderweg, το ειδικό μονοπάτι που ακολούθησε η Γερμανία στην εξέλιξή της σε σχέση με τις άλλες μεγάλες δυνάμεις και κοινωνίες του 19ου αιώνα. Η κατάλυση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, το γερμανικό υπόβαθρο της Ευρώπης, η καθυστερημένη μεταρρύθμιση, ο ρόλος του Ναπολέοντα στην ενοποίηση της Γερμανίας, ο Μπίσμαρκ, οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, το μεταπολεμικό οικονομικό θαύμα, η στρατηγική του γερμανικού κεφαλαίου, η οικονομία της επικυριαρχίας και ο εσχατολογικός ορθολογισμός είναι θέματα που ξετυλίγονται με τη λογική και τη γραφή ενός ρεπορτάζ.
Το γερμανικό "Ανήκομεν εις την Δύσιν" είναι λακωνικότερο, μια λέξη μόνο: Westbindung. "Πρόσδεση στη Δύση" σημαίνει, και είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής πολιτικής του (δυτικού, αρχικά) γερμανικού κράτους από το 1949, χρονιά της ιδρύσεώς του.
Στην πράξη βέβαια, είναι ένας ευφημισμός. Το Γερμανικό Ράιχ, έχοντας συντριβεί σε δύο απανωτούς πολέμους για την κυριαρχία στην Ευρώπη, ομολογούσε επισήμως ότι δεν αναζητά πλέον έναν γερμανικό "ξεχωριστό δρόμο" ("Sonderweg") και προσχωρεί στο φιλελεύθερο δυτικοευρωπαϊκό και ατλαντικό (δηλ. το αμερικανικό) στρατόπεδο.
Ότι η Γερμανία ΔΕΝ είναι Δύση, θυμίζω, υπήρξε το πρότερο δόγμα της γερμανικής αυτοκατανόησης από την ενοποίησή της υπό τους Πρώσους έως τους ναζί, με μια πρόσκαιρη εποχή αμφιρροπίας κατά τον Μεσοπόλεμο. Ποιο είναι το μυστικό για μια επιτυχή εξωτερική πολιτική, ρωτούσε ρητορικά ο Βίσμαρκ. Και απαντούσε: Μια καλή συμφωνία με τους Ρώσσους. Κατανοεί κανείς την τεκτονική μετατόπιση...
Ότι η Γερμανία ΔΕΝ ανήκει στη Δύση, ότι η λογοτεχνία, η σκέψη και ο πολιτισμός της διαφέρουν ουσιωδώς από αυτόν του αγγλοσαξωνικού ή του γαλλικού κόσμου είναι ένα μοτίβο, ή μια δήλωση πίστεως, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο συναντάται στους περισσότερους κορυφαίους της συγγραφείς, στοχαστές και καλλιτέχνες πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλωστε και η ίδια η "Δύση" συχνά έτσι έβλεπε τους Γερμανούς: ως μια αυταποδείκτως αντιδυτική, κάποτε και ευθέως αντιευρωπαϊκή βάρβαρη δύναμη, ώς "ξανθούς Ούννους", ως προγεφύρωμα του ασιατικού ανορθολογισμού στην καρδιά της Γηραιάς Ηπείρου.
Άθεος, μοναχικός λύκος, ψυχοπαθής, μυστικός πράκτορας, αριστερός κατά δήλωση, ακροδεξιός, ισλαμοφοβικός, τυφλοπόντικας κρυφοϊσλαμιστής, οπαδός του ΙSIS, υποστηριχτής του AfD, αποστάτης, οπαδός της Χαμάς, σχιζοφρενής, αντιγερμανός, κατάσκοπος… Τί απ’ όλα αυτά είναι τελικά ο μακελάρης Σαουδάραβας;
Προφανώς, όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που γράφτηκαν αυτές τις ημέρες στα γερμανικά ΜΜΕ (και όχι μόνο) για τον ψυχίατρο Taleb al-Abdulmohsen, τον δράστη της πρόσφατης τρομοκρατικής επίθεση σε χριστουγεννιάτικη αγορά στο Μαγδεμβούργο, είναι άκρως αντιφατικά, εν πολλοίς αντικρουόμενα και εγείρουν πολλά ερωτηματικά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η μέχρι τώρα απαράδεκτη μιντιακή κάλυψη αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας με τους πέντε νεκρούς και τους πάνω από διακόσιους τριάντα τραυματίες συνεχίζει να ρίχνει βαριές σκιές πάνω και σε αυτό ακόμα το αποτρόπαιο γεγονός.
Τρεις ημέρες μετά την επίθεση στο Μαγδεμβούργο, η δημόσια συζήτηση στη Γερμανία, αντί να ξεκαθαρίζει την εγκληματική ενέργεια, την περιπλέκει όλο και περισσότερο, καθώς αντί του αναστοχασμού, της υπευθυνότητας και της σιωπής για τα θύματα, γίνονται συστηματικές προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Και μάλιστα με ξεπερασμένες φρασεολογίες και κενολογίες, με επίκεντρο “το ποιόν” του τρομοκράτη και όχι τόσο τις αιτίες και τις συνέπειες της αποτρόπαιας πράξης του.
Το χτυπημένο Μαγδεμβούργο, πλέον θλιβερό σύμβολο μιας βαθιάς απώλειας ελέγχου και ανασφάλειας, απεικονίζει την πλήρη αποτυχία των εύκολων και εσπευσμένων απαντήσεων και καλοβαλμένων θεωριών με προφανείς τις εκλογικές σκοπιμότητες. Αναλόγως με την κοσμοθεώρηση του καθενός, ιδιαίτερα του κυρίαρχου γερμανικού συμπλέγματος “καθεστωτική πολιτική – αρχισυνταξίες των Mainstream μίντια”, επιλέγονται για την ερμηνεία του εγκλήματος γνωστές “συνταγές” του παρελθόντος: Σχετικοποίηση, δραματουργία, στερεότυπα, μισές αλήθειες, προπαγάνδα, τακτική “δύο μέτρων και δύο σταθμών”, παραπληροφόρηση, δαιμονοποίηση, προσπάθεια χειραγώγησης.
Ο Όσκαρ Λαφοντέν δεν χρειάζεται συστάσεις: Κορυφαίο στέλεχος του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, πρώην υπουργός Οικονομικών, ήρθε σε σύγκρουση με τον καγκελάριο Σρέντερ, εγκατέλειψε μετά από δεκαετίες το SPD και υπήρξε εκ των συνιδρυτών του κόμματος της Αριστεράς (Dei Linke). Η σύζυγος του, Σάρα Βάγκενκνεχτ, ίδρυσε στα τέλη του 2023 το κόμμα-φαινόμενο “BSW” εγκαταλείποντας το Dei Linke, από το οποίο ο Λαφοντέν είχε αποχωρήσει από τον Μάρτιο του 2022.
Ακολουθεί σε μετάφραση η σημερινή, πολύ ενδιαφέρουσα δήλωση, “έξω από τα δόντια”, του Γερμανού “γερόλυκου” της πολιτικής για τα όσα συμβαίνουν στη προεκλογική κι ασθμαίνουσα Γερμανία, αναφορικά με τον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Ουκρανία και τις ΗΠΑ: «Για ποιον δουλεύουν οι πολεμοκάπηλοι στο Βερολίνο – για την Ουκρανία, για τις ΗΠΑ; Σίγουρα όχι για τη Γερμανία! Μετά τις ανακοινώσεις του Ντόναλντ Τραμπ για περικοπή της οικονομικής βοήθειας προς την Ουκρανία, δήλωσε, για παράδειγμα, ο σοσιαλδημοκράτης πολιτικός Μίχαελ Ροτ: “Ειδικά για τη συνεχή υποστήριξη της Ουκρανίας, κάθε μέρα μετράει.
Η Ευρώπη πρέπει στρατηγικά να περάσει στην επίθεση και να προτείνει στον Τραμπ μια συμφωνία: Η ΕΕ και τα ευρωπαϊκά κράτη αναλαμβάνουν πλήρως (!) τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας… Στρατιωτικό υλικό, που δεν διαθέτουν ακόμα τα ευρωπαϊκά κράτη, αγοράζεται από τις ΗΠΑ για την Ουκρανία… Ο βολικός για εμάς καταμερισμός εργασίας σύμφωνα με τον οποίο οι ΗΠΑ θα εξασφαλίζουν την ασφάλεια της Ευρώπης πρέπει να τελειώσει”.
Είναι ακατανόητο! Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεξάγουν πολέμους σε Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ, Λιβύη και προκαλούν τον πόλεμο στην Ουκρανία και οι Ευρωπαίοι – και περισσότερο οι Γερμανοί – είναι σε αυτόν “τον καταμερισμό εργασίας” αρμόδιοι για την υποδοχή των προσφύγων. Αφού οι ΗΠΑ με τον πόλεμο στην Ουκρανία πέτυχαν τους στόχους τους:
Να παρεμποδίσουν μακροπρόθεσμα την συμπόρευση ρωσικών πρώτων υλών και γερμανικής τεχνολογίας.
Να πουλήσουν στους Γερμανούς το ακριβό και περιβαλλοντικά επιβλαβές Fracking-Gas τους.
Να φροντίσουν να πάρει η αμερικανική βιομηχανία όπλων παραγγελίες δισεκατομμυρίων ευρώ από Γερμανία και Ευρώπη, θέλουν να αποτραβηχτούν».
Καθώς η Γερμανία βυθίζεται βαθύτερα στην ύφεση και τα ερείπια της κάποτε ισχυρής βιομηχανικής βάσης της συσσωρεύονται, η Άνγκελα Μέρκελ επανεμφανίστηκε για να υπενθυμίσει σε όλους πώς γράφτηκε το σενάριο. Σε μια σπάνια συνέντευξη με το Der Spiegel, η πρώην καγκελάριος υπερασπίστηκε την απόφασή της να εξασφαλίσει φθηνό ρωσική αέριο για την οικονομία της Γερμανίας, ενώ έκανε ένα χτύπημα στην Ουκρανία και την Πολωνία για την υποκρισία τους.
Η Μέρκελ το έθεσε ξεκάθαρα: η Πολωνία και η Ουκρανία ήταν ευτυχείς να επωφεληθούν από τα τέλη διαμετακόμισης καθώς ρωσικό αέριο ρέει μέσα από τα εδάφη τους. Δεν είχαν ηθικές αντιρρήσεις όταν τα χρήματα κυλούσαν. Αλλά μόλις το Nord Stream παρακάμπτει τη ρακέτα των μεσάζοντων, η κατακραυγή έγινε εκκωφαντική. Η Μέρκελ ορθώς επεσήμανε τον παραλογισμό της διαμόρφωσης της εξάρτησης της Γερμανίας από το ρωσική αέριο ως κάποια μεγάλη γεωπολιτική αμαρτία, δεδομένου ότι άλλες χώρες συνεχίζουν να αγοράζουν από τη Μόσχα ακόμη και σήμερα. Η ΕΕ, στην πραγματικότητα, εξακολουθεί να λαμβάνει περίπου το 5% των εισαγωγών φυσικού αερίου μέσω του δικτύου διαμετακόμισης της Ουκρανίας, ποσοστό που θα εξατμιστεί όταν λήξει η συμφωνία στις 31 Δεκεμβρίου.
Και ο συγχρονισμός δεν θα μπορούσε να είναι πιο καταδικαστικός. Η οικονομία της Γερμανίας βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση από το 2023, με το ΑΕΠ να συρρικνώνεται κατά 0,3% φέτος και προβλέπεται να συρρικνωθεί κατά άλλο 0,1% το 2024, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι εταιρικές πτωχεύσεις έχουν αυξηθεί, το ενεργειακό κόστος παραμένει υψηλό και η βιομηχανία φεύγει από τη χώρα. Η προειδοποίηση της Μέρκελ για τις συνέπειες των υψηλών τιμών ενέργειας για τη Γερμανία έγινε πραγματικότητα, αλλά οι διάδοχοί της (Olaf Scholz) δεν κατάφεραν να πλοηγηθούν στις επιπτώσεις.
Οι αγωγοί φυσικού αερίου ήταν κάτι περισσότερο από ενεργειακή υποδομή.ήταν σωσίβια για τη βιομηχανική δύναμη της Γερμανίας και σύμβολα μιας Ευρώπης που θα μπορούσε, θεωρητικά, να σταθεί στα πόδια της. Μέχρι το 2021, μόνο η Nord Stream παρείχε το ήμισυ της ετήσιας ζήτησης φυσικού αερίου της Γερμανίας και αντιπροσώπευε το 16% των συνολικών αναγκών φυσικού αερίου της ΕΕ. Η καταστροφή του το 2022 δεν ήταν απλώς μια επίθεση στις υποδομές αλλά μια πράξη οικονομικού πολέμου, κλειδώνοντας τη Γερμανία σε εξάρτηση από το υπερτιμημένο ΥΦΑ των ΗΠΑ και εξασφαλίζοντας την υποταγή της στις επιταγές της DC. Και πού ήταν το Βερολίνο κατά τη διάρκεια αυτής της πράξης σαμποτάζ; Σιωπηλός, συνένοχος, στειρωμένος.
Ενώ η Γερμανία συνεχίζει να ληστεύει τους εταίρους της στην ΕΕ, με τα παράνομα υπερπλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της, μέσω του μισθολογικού dumping που εφαρμόζει, παραπονιέται για τα πολύ χαμηλότερα πλεονάσματα της Κίνας! Από την άλλη πλευρά, οι κανόνες που ισχύουν προτάθηκαν και επιβλήθηκαν από τις ΗΠΑ τα τελευταία 70 χρόνια, εξυπηρετώντας πάντα τα δικά τους συμφέροντα – κάτι που όμως έχει ημερομηνία λήξης, αφού η συσχέτιση δυνάμεων έχει αλλάξει πια στον πλανήτη. Στο πλαίσιο αυτό, η ελεγχόμενη από τη Γερμανία ΕΕ, πρέπει να αλλάξει τακτική – εάν δεν θέλει να απομονωθεί από τις άλλες χώρες της υφηλίου, παραμένοντας προτεκτοράτο των ΗΠΑ και επιταχύνοντας την πορεία παρακμής της.
.
Ανάλυση
Είναι ενδιαφέρον να ακούμε πως η γερμανική οικονομία υποφέρει – επίσης από Γερμανούς να κατηγορούν την Κίνα, για τα δήθεν τεράστια πλεονάσματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της. Γιατί; Επειδή τα πλεονάσματα της Γερμανίας έφτασαν το 2023 ξανά στα ύψη, στο 6,3% του ΑΕΠ της, ενώ το 2024 θα πλησιάσουν το 7% – γεγονός που σημαίνει ότι, τα γερμανικά ιδιωτικά νοικοκυριά δημιούργησαν νέα καθαρά περιουσιακά στοιχεία (=αφαιρουμένου του σχηματισμού κεφαλαίου και του δανεισμού), ύψους σχεδόν 250 δις € μόνο το περασμένο έτος.
Αντίθετα, η Ελλάδα είχε έλλειμμα ύψους 6,3% του ΑΕΠ της ή 14,1 δις € (γράφημα) – ενώ το 2022 ήταν 10,3% του ΑΕΠ ή 21,2 δις €. Επομένως, μειώθηκαν ακόμη περισσότερο τα περιουσιακά στοιχεία των ελληνικών νοικοκυριών – όταν των γερμανικών αυξήθηκαν ξανά. Δεν φτάνει δηλαδή που οι Έλληνες δεν μπορούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες αλλά, ακόμη χειρότερα, χρεώνονται συνεχώς στο εξωτερικό – ενώ οι Γερμανοί πλουτίζουν μεν, αλλά παραπονιούνται πως όχι αρκετά.
Εξέλιξη ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της Ελλάδας
Με άλλα λόγια, τα καθαρά έσοδα των νοικοκυριών της Γερμανίας ήταν κατά πολύ μεγαλύτερα των εξόδων τους – ενώ κάποιοι άλλοι έχουν αναλάβει το χρέος των 250 δις € που είναι απολύτως απαραίτητο για να καλύψει το κενό ζήτησης (αντίστοιχα στην Ελλάδα, κάποιοι άλλοι έχουν αναλάβει το δανεισμό των 14,1 δις € του 2023, για να καλύψουν το κενό προσφοράς). Εύλογα, αφού το πλεόνασμα του ενός είναι έλλειμμα του άλλου – επειδή το σύνολο πλεονασμάτων και ελλειμμάτων διεθνώς, είναι πάντα μηδέν.
Εν προκειμένω, τα στοιχεία της γερμανικής κεντρικής τράπεζας, της Bundesbank, δίνουν απαντήσεις – ερμηνεύουν δηλαδή τα παραπάνω. Όπως λοιπόν μπορεί να δει κανείς στα στατιστικά που δημοσιεύονται εκεί, το βασικό αντίστοιχο των πλεονασμάτων των γερμανικών ιδιωτικών νοικοκυριών, είναι τα εισοδηματικά ελλείμματα των ξένων κρατών – δηλαδή, τα πρόσθετα χρέη τους προς τη Γερμανία.
Γερμανία πιέζει εδώ και καιρό την Ελλάδα να αυξήσει τα
Η Γερμανία πιέζει εδώ και καιρό την Ελλάδα επιδόματα προς τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, για να μην αποτελούν παράγοντα έλξης τα δικά της υψηλότερα επιδόματα.
"...Η αρμόδια γερμανική υπηρεσία για το Μεταναστευτικό σε αλληλογραφία της με στελέχη του ελληνικού υπουργείου επιχείρησε πιεστικά τα τελευταία χρόνια να πείσει την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους αρμόδιους υπουργούς ότι πρέπει να αυξήσουν σημαντικά τα επιδόματα, για να μην αποτελούν παράγοντα έλξης τα γερμανικά επιδόματα. Τα κυβερνητικά στελέχη εξηγούσαν στους Γερμανούς ομολόγους τους ότι δεν μπορούν να δίνουν στους μετανάστες μεγαλύτερα επιδόματα από αυτά που παίρνουν οι πολίτες της χώρας γιατί θα υπάρξει λαϊκή δυσαρέσκεια, επισημαίνοντας ότι στην Ελλάδα οι μισθοί και οι συντάξεις είναι πολύ χαμηλότεροι από ό,τι στη Γερμανία.
Σε αυστηροποίηση της μεταναστευτικής πολιτικής τους έχουν προχωρήσει και άλλες χώρες, αλλά η Γερμανία τώρα απειλεί με μαζικές επιστροφές παράνομων μεταναστών προς την Ελλάδα, από την οποία εισήλθαν πολλοί στην Ε.Ε., και αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη ανησυχία της ελληνικής κυβέρνησης ως τώρα, ειδικά σε μια περίοδο που δέχεται έντονη κριτική από τα δεξιά της.
Με βάση το νέο ευρωπαϊκό Σύμφωνο για το Μεταναστευτικό, η Ελλάδα πρέπει να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο και βελτιωμένο σύστημα υποδοχής και ασύλου, χωρίς να υπάρχει καμία ισχυρή δέσμευση για την αλληλεγγύη που θα λάβει από τις άλλες χώρες. Και όσο θα αυξάνονται οι πιέσεις στην Ε.Ε. για το Μεταναστευτικό και τα κράτη-μέλη θα αυστηροποιούν την πολιτική τους, τόσο μεγαλύτερος είναι ο κίνδυνος στο τέλος η Ελλάδα να μείνει μόνη..."
ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ της κεντροαριστερής κυβέρνησης Σολτς για το Μεταναστευτικόεπιχειρούν να βάλουν φρένο για κάποιο διάστημα στην πολιτική των «ανοιχτών θυρών» που εγκαινίασε η κεντροδεξιά Άνγκελα Μέρκελ το 2015, προκειμένου να υποχωρήσουν οι αντιδράσεις και οι πολιτικές συνέπειές τους.
Η Γερμανία δεν είναι μία από τις χώρες-πύλες, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, αλλά χώρα τελικού προορισμού. Οι μετανάστες ήταν επιθυμητοί και τους ζητούσαν οι ενώσεις εργοδοτών, όχι βεβαίως για ανθρωπιστικούς λόγους, αλλά ως «καύσιμο» για τη διατήρηση των υψηλών ρυθμών της οικονομικής ανάπτυξης και ως εργαλείο για να διατηρούνται χαμηλά οι μισθοί....
Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων μαθητών στις αίθουσες διδασκαλίας ασκεί τέτοια πίεση, που μαθητές χριστιανικών οικογενειών θέλουν να προσχωρήσουν στο Ισλάμ!…
Atlantico: Πόσο υψηλός είναι ο αριθμός των προσηλυτισμών στο Ισλάμ στη Γερμανία; Πώς εξηγείται;
Claude Moniquet: Είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να ποσοτικοποιηθεί ο αριθμός των προσηλυτισμών στο Ισλάμ στη Γερμανία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ωστόσο, μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε πριν από πολλά χρόνια έδειξε σημαντική πρόοδο σε αυτές τις προσχωρήσεις. Έτσι, το 2005, καταγράψαμε περίπου 4.000 προσηλυτισμούς: είχαν τετραπλασιαστεί από το προηγούμενο έτος [2023]. Οι λόγοι για τους προσηλυτισμούς έχουν επίσης αλλάξει πολύ. Μέχρι τα τέλη του περασμένου αιώνα, επρόκειτο κυρίως για γυναίκες που παντρεύονταν έναν μουσουλμάνο, αλλά από τη δεκαετία του 2000 και μετά αυτές οι μεταστροφές έμοιαζαν πιο «ιδεολογικές».
Μουσουλμάνοι μαθητές στη Γερμανία θεωρούν πιο σημαντικό το Κοράνι αντί των νόμων του κράτους
Ωστόσο, ένα νέο γεγονός συγκίνησε τη Γερμανία: ενώ, σε πολλές πόλεις, η πλειονότητα των μαθητών στα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης είναι μουσουλμάνοι (το ποσοστό τους μπορεί να φτάσει ή να ξεπεράσει το 80% σε ορισμένα ιδρύματα στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, το Ντούισμπουργκ ή ακόμα και το Έσσεν), βλέπουν αιτήματα για προσχωρήσεις από μαθητές προτεσταντικών, καθολικών ή άθεων οικογενειών. Πριν από λίγες ημέρες, ένας αξιωματούχος ασφαλείας, τον οποίο επικαλείται η δημοφιλής εφημερίδα Bild Zeitung , δήλωσε: «Όλο και περισσότεροι γονείς παιδιών Γερμανών στρέφονται σε συμβουλευτικά κέντρα, επειδή τα χριστιανικά παιδιά θέλουν να ενταχθούν στο Ισλάμ για να μην είναι πλέον ξένοι στο σχολείο. Λόγω της έντονης μετανάστευσης τα τελευταία οκτώ χρόνια, το ποσοστό των μουσουλμάνων νέων και παιδιών στα σχολεία έχει αυξηθεί σημαντικά. Σε αυτό προστίθεται το γεγονός ότι πολλά παιδιά προέρχονται από πολύ θρησκευόμενες ίσλαμικές οικογένειες. Ειδικά οι μετανάστες από τη Συρία, το Αφγανιστάν και το Ιράκ προέρχονται εν μέρει από πολύ αρχαϊκούς πολιτισμούς».
Είμαι πεποισμένη πως ένα μέρος των πολιτισμικών συγκρούσεων είναι στην πραγματικότητα κοινωνικές συγκρούσεις», λέει η Sahra Wagenknecht.«Και ότι οι πολιτισμικές ταυτότητες κρύβουν επίσης κοινωνικές ταυτότητες». Συνεπώς οι ατομικές συμπεριφορές σε θέματα μεταφορών, διατροφής κ.α. επιβαρύνουν τους περιαστικούς πληθυσμούς με χαμηλά ειδοσήματα. «Εδώ πρόκειται για μία κατάσταση κοινωνικής σύγκρουσης που εκφράζεται πολιτισμικά». «Το θέμα δεν είναι μόνο να καταναλώνουμε διαφορετικά, αλλά πάνω απ’όλα να παράγουμε διαφορετικά». Η τεχνολογική καινοτομία των μικρομεσαίων επιχειρήσεων μπορεί να βοηθήσει σε αυτό.
Το 2015 η Sahra Wagenknecht εξέφρασε τη διαφωνία της για την απόφαση της Μέρκελ να δεχθεί 1 εκατομμύριο πρόσφυγες. Με την άφιξη 1 εκατομμυρίου Ουκρανών από το 2022, την αρχική ευφορία της ενσωμάτωσης διαδέχθηκε η γερμανική αγωνία και το άγχος. Το πρόγραμμα της Sahra Wagenknecht καταδικάζει των ρατσιστικές ιδεολογίες και υπερασπίζεται το δικαίωμα ασύλου για κάθε πρόσωπο που διώκεται πολιτικά στην χώρα του.
Όμως… "σε όλους τους τομείς, οι θεσμοί και οι δημόσιες υποδομές έχουν στομώσει. Και είναι οι πιο φτωχοί που την πληρώνουν». Οι λύσεις για την μη ελεγχόμενη μετανάστευση είναι είτε οι διαδικασίες να επιστρέψουν στις τρίτες χώρες ή σε αυτές της εισόδου στην Ευρώπη, είτε-και αυτό είναι πιο βασικό-γεωπολιτικά να τεθεί τέλος στους πολέμους της Δύσης σε Ιράκ, Αφγανιστάν και Συρία. Κατηγορείται για «αριστερή ξενοφοβία".
Σε μία συνέντευξη της όμως στο New Left Review, τον Απρίλιο, θα πει πως «ασχολούμενοι με τις πραγματικές κοινωνικές ελλείψεις, που ξεπερνούν τις δυνατότητες, αυτό δεν λέγεται ξενοφοβία». Εάν η πολιτική για τη Μετανάστευση έχει να κάνει με τη δημογραφική γήρανση της Γερμανίας, είναι στο Κράτος που πρέπει να επενδύσει μαζικά στις δομές υποδοχής και να τελειώνει με τη δημοσιονομική πειθαρχία. Οι θέσεις αυτές της Sahra Wagenknecht δεν είναι αγαπητές μόνο στους λευκούς της μεσαίας τάξης στην Ανατ. Γερμανία, αλλά και σε όσους προέρχονται από τη μετανάστευση.
Η έκθεση Ντράγκι, όπως και η αντίστοιχη Λέτα λίγους μήνες πριν, αποτελούν τα πιο σημαντικά κείμενα της τρέχουσας περιόδου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο πολύπειρος Ντράγκι, συνειδητοποιώντας το υπαρξιακό ζήτημα της Ευρώπης, αφενός λόγω των δυο πολέμων που διεξάγονται στην αυλή της -Ανατολική Ευρώπη και Μέση Ανατολή- αφετέρου λόγω της υστέρησης της στον τεχνολογικό ανταγωνισμό έναντι της Κίνας και των ΗΠΑ, προτείνει ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ ριζικής επανεκκίνησης της οικονομίας. Ένα σχέδιο που κοστολογείται με επιπλέον πόρους από δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, ύψους 800ων δις € ετησίως για την βιομηχανική ανασυγκρότηση και την αμυντική θωράκιση μέσω διακρατικών συμπράξεων, την έρευνα και την αξιοποίηση νέων τεχνολογικών εφαρμογών σε τομείς όπως η τεχνητή νοημοσύνη και οι κβαντικοί υπολογιστές, την δημιουργία και συντήρηση δημόσιων υποδομών για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης και την πράσινη μετάβαση, την απλούστευση των διαδικασιών κι ένα νέο πλαίσιο διακυβέρνησης.
Ενώ δεν πρόφτασε να στεγνώσει το μελάνι της έκθεσης, έσπευσε η Γερμανία δια του κόμματος του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, των φιλελευθέρων, να την απορρίψει, αρνούμενη την προσθήκη κοινού ευρωπαϊκού χρέους που θα υπονομεύσει την πιστοληπτική της ικανότητα. Η Γερμανία εφαρμόζει ιστορικά μια αντι-πληθωριστική επεκτατική οικονομική πολιτική που ενώ εκμεταλλεύεται την εμπορική αγορά της Ε.Ε για την πώληση των προϊόντων της, μετακυλύει αποκλειστικά στα Κράτη τις υποχρεώσεις αντιμετώπισης των οικονομικών και γεωπολιτικών κρίσεων. Την περίοδο των Μνημονίων έπληξε την ελληνική οικονομία με απώλειες περί του 25% του ΑΕΠ, φτωχοποιόντας ένα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων ενώ κέρδιζε από τα αρνητικά επιτόκια δανεισμού των Γερμανικών Τραπεζών και τα θηριώδη εμπορικά πλεονάσματα με την Ανατολική Ευρώπη και την Κίνα, με την οποία διατηρεί ακόμα στρατηγικές εμπορικές σχέσεις, παρά τον γεωπολιτικό ανταγωνισμό της τελευταίας με την Δύση.
Η επιλογή Μέρκελ για ενεργειακή εξάρτηση από το ρωσικό φυσικό αέριο οδήγησε σε μια πρωτοφανή ενεργειακή κρίση μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και το εμπάργκο, πλήττοντας τα νοικοκυριά και την βιομηχανία της Γηραιάς Ηπείρου, οδηγώντας ακόμα και την κορωνίδα της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας VW σε κλείσιμο εργοστασίου και στην απόλυση χιλιάδων εργατών.
Η Γερμανία, υπό την πίεση των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Solingen και το Μόναχο, καθώς και των εκλογικών αποτελεσμάτων στην Θουριγγία και την Σαξωνία, προτίθεται να αναστείλει άμεσα τη Συνθήκη του Σένγκεν σε σχέση με τα γειτονικά της κράτη και να κάνει τα πάντα ώστε να μην εισέρχονται με κανέναν τρόπο στην χώρα περαιτέρω παράτυποι μετανάστες.
Στις 12.09 θα κατατεθεί από την κυβέρνηση σχετικό σχέδιο νόμου. Μεταξύ άλλων, το σχέδιο προβλέπει την δημιουργία κλειστών δομών κράτησης στα σύνορα και παράλληλα αποφάσεις εντός λίγων ημερών, αναφορικά με τις αιτήσεις ασύλου. Διοικητικοί δικαστές θα εγκατασταθούν σε κτίρια κοντά στις δομές, ώστε οι αρχές να έχουν απαντήσεις για τα αιτήματα ασύλου, το συντομότερο δυνατόν. Σε περίπτωση απόρριψης των αιτημάτων ασύλου, οι μετανάστες θα απελαύνονται στην πρώτη χώρα εισόδου τους στην Ευρώπη, όπως προβλέπει η Συμφωνία του Δουβλίνου.
Όπως είναι φυσικό, όλα τα κράτη που συνορεύουν με την Γερμανία αντέδρασαν έντονα. Ως γνωστόν, η συντριπτική πλειονότητα των μεταναστών έχει ως τελικό προορισμό τη Γερμανία, κυρίως λόγω των μεγάλων κοινωνικών επιδομάτων. Επομένως, ελλοχεύει ο εξής κίνδυνος για τα γειτονικά κράτη: Οι ορδές των μεταναστών που προσπαθούν να εισέλθουν παρανόμως στο έδαφος της Γερμανίας, με στόχο την κατάθεση αίτησης ασύλου, να εγκλωβιστούν τελικώς στα εδάφη τους. Ταυτόχρονα, η οικονομία των κρατών αυτών θα πληγεί σε μεγάλο βαθμό, ειδικά οι χερσαίες μεταφορές, λόγω των καθυστερήσεων στα σύνορα.
Μια τέτοια απόφαση, αν τελικώς εφαρμοστεί, θα έχει αλυσιδωτά αποτελέσματα, καθώς και τα γειτονικά κράτη θα κλείσουν τα σύνορα τους, ώστε να περιορίσουν κατά το δυνατόν τις εισροές, οι οποίες προηγουμένως κατευθύνονταν κυρίως προς την Γερμανία. Με την Ελλάδα και την Ιταλία να αποτελούν τις κύριες πύλες εισόδου στην Ευρώπη, αναμένεται ότι εκεί θα επιστραφούν χιλιάδες μετανάστες.
Τι πιστεύει η Γερμανία για τις αιτήσεις ασύλου
Όμως, ας μείνουμε στην Ελλάδα. Η Γερμανία θεωρεί ότι η χώρα μας εσκεμμένα χορηγεί καθεστώς ασύλου σε μεγάλο αριθμό μεταναστών – ποσοστιαία με βάση τις αιτήσεις στην Ελλάδα – με στόχο να τους χορηγηθούν προσωρινά ταξιδιωτικά έγγραφα με τα οποία μπορούν να εισέλθουν στη Γερμανία αεροπορικώς, ή μέσω χερσαίας μεταφοράς και να καταθέσουν και εκεί αίτηση ασύλου – με στόχο δηλαδή να εγκαταλείψουν την Ελλάδα.
Είναι το κόμμα της Ζαρα Βαγκενκνεχτ συντηρητικό και ξενοφοβο,όπως το παρουσιάζουν οι ακροκεντρωοι αλλά και το "γνωστό " τμήμα της Αριστεράς που στηρίζει συνήθως έμμεσα τους ακροκεντρωους;
Ούτε λίγο ούτε πολύ, μέσω της θεωρίας των δύο άκρων, όλοι αυτοί βάζουν στην ίδια ζυγαριά το κόμμα αυτό με το κόμμα AFD που όντως έχει ισχυρά ακροδεξιά στοιχεία,αλλά είναι και προϊόν της οικονομικής και κοινωνικής καθίζησης της γερμανικής κοινωνίας.
Όχι, το νέο κόμμα της Βαγκενκνεχτ ( καλό είναι κάποια στιγμή να το ονομάσουνε κάπως αλλοιως ) είναι σε γενικές γραμμές η Αριστερά όπως θα έπρεπε να είναι σήμερα στην Δύση. Με τις υπαρκτές συνθήκες και όχι τις ιδεώδεις.
- Νοιάζεται για τους φτωχούς Γερμανούς και τις κοινότητες τους σε συνθήκες οξείας οικονομικής κρίσης πολύ περισσότερο από ο,τι για την πολιτική ορθότητα και την επικέντρωση στα άπειρα φύλα και στο να ονομάζουμε τους ανθρώπους με ουδέτερο άρθρο η τι έκανε η ιντερσεξ αθλήτρια στο Παρισι. Καλα κάνει.Η κανονική Αριστερά ως το 1990 ,προτού πολλά αριστερά κόμματα και κομματιδια γίνουν βαπορακια των ΜΚΟ και της παγκοσμιοποίησης ,αυτό βασικά έκανε.Κανω λάθος; αν λοιπόν τα παραπάνω είναι " συντηρητισμός", που βέβαια και δεν είναι, είναι σωστός " συντηρητισμός".Με αυτήν την έννοια και η προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων συντηρητισμός είναι μπρος στην αναδιάρθρωση του κεφαλαίου.Αυτο δεν λένε οι νεοφιλελεύθεροι εδώ και σαράντα χρόνια; όταν προστατεύουμε κάτι που σωστά υφίσταται ,είμαστε συντηρητικοί; και αυτοί που θέλουν να καταλυσουν δεσμούς και ποιότητες του ανθρώπινου είδους εδώ και χιλιάδες χρόνια όπως πχ η και βιολογική γονεικοτητα είναι επαναστάτες; Ε τότε και το να μην γίνουμε μηχανές ως είδος, συντηρητικό δεν είναι; επαναστάτης είναι μόνο ο Elon Musk.
Με την εμφάνιση στις αρχές του χρόνου του κόμματος “Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ – Για τη λογική και την δικαιοσύνη” (BSW) το κομματικό σύστημα της Γερμανίας άλλαξε –κατά γενική ομολογία– άρδην και εκ βαθέων. Γύρω από την “πριμαντόνα” των γερμανικών τοκ-σόου, την «ωραία κομμουνίστρια» Σάρα Βάγκενκνεχτ (Stern) εμφανίστηκε μια έντονη «αντι-σοσιαλφιλελεύθερη διαφωνία» (Zeit) που «απορρίπτει συνολικά την όλη κατεύθυνση της χώρας».
Μια κάθετη διαφωνία που για πολλούς Γερμανούς φαίνεται πως αποτελεί μια αναγκαία εναλλακτική στα παραδοσιακά κόμματα, ιδιαίτερα μετά την “αποστασία” της «μετενσάρκωσης της Ρόζας Λούξεμπουργκ», μαζί με εννέα άλλους βουλευτές από την ασθμαίνουσα εδώ και χρόνια γερμανική Αριστερά (Die Linke). Ποτέ άλλοτε στην μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας ένα κόμμα χωρίς καν να έχει εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο κομματικό πρόγραμμα δεν δυνάμωσε τόσο γρήγορα όσο το BSW.
Τίποτα δεν θυμίζει σήμερα την παραδοσιακή κομματική διάταξη δυνάμεων της μερκελικής περιόδου, την ώρα μάλιστα που το ρήγμα, 35 χρόνια μετά την επανένωση των πολιτικά πιο “απρόβλεπτων” Ανατολικογερμανών (Ossis) και των πιο “ορθόφρονων” Δυτικογερμανών (Wessis) διευρύνεται όλο και περισσότερο. Σε σημείο μάλιστα κάποιοι ακραίοι ορθοπολιτικοί Wessis να μιλούν αποκαρδιωμένοι και πάλι για «αναγκαίο χωρισμό» (Correctiv), παρά τα 1,6 τρισ. ευρώ που δαπανήθηκαν για την “επανένωση”.
Το δημοσκοπικό αποτύπωμα όλων των εταιρειών τους τελευταίους μήνες είναι σχεδόν πανομοιότυπο: το νεοϊδρυθέν BSW λαβαίνει παγγερμανικά ποσοστό 9-10% (διαγρ. 1). Μάλιστα, στα ανατολικογερμανικά κρατίδια Θουριγγία, Σαξωνία, όπου την 1η Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν εκλογές για τα τοπικά Κοινοβούλια, το ποσοστό του BSW εκτιμάται στο 19% και 15% αντιστοίχως (πιν. 1), πολύ πιο μπροστά και από τα τρία κόμματα του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού. Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά μέχρι το τέλος Αυγούστου περίπου οι μισοί κάτοικοι της Θουριγγίας αναμένεται να επιλέξουν δύο αντισυστημικά κόμματα, το BSW και το AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), με το δεύτερο να προηγείται σε αυτά τα δύο κρατίδια με ποσοστά πάνω από το 30%, όταν μάλιστα η γερμανική “Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος” το παρακολουθεί επισήμως ως ακροδεξιό.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΙΚΙΑ! ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΣΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Η ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΠΡΕΣΒΕΙΑ ΑΘΗΝΩΝ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ ΤΩΝ ΧΑΝΙΩΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ ΣΤΟ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ" ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΣΤΟ ΜΑΛΕΜΕ ΣΕ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ.
Εμβρόντητοι διαβάσαμε το δημοσίευμα της εφημερίδας ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ με ημερομηνία 27.5.2024: «Εingang verboten» (πρόκειται για τη ναζιστική επιγραφή «απαγορεύεται η είσοδος» που συναντούσαν οι Έλληνες στα χρόνια της Κατοχής), με υπότιτλο "Γερμανικής Πρεσβείας καμώματα":
«Μάιος 2024: Η γερμανική Πρεσβεία στην Ελλάδα, με μια κατάπτυστη συμπεριφορά, απαγορεύει την είσοδο στο Γερμανικό Νεκροταφείο στα “Χανιώτικα νέα”, τα οποία όπως κάθε χρόνο, βρέθηκαν εκεί με τον συνεργάτη τους Γιάννη Κάκανο που επί 20 χρόνια καλύπτει τη συγκεκριμένη εκδήλωση. «Δεν σας επιτρέπεται η είσοδος», του ξεκαθαρίστηκε σε όλους τους τόνους. Για «κάποια παρεξήγηση για περυσινό δημοσίευμα της εφημερίδας σας που δεν ήθελε η πρεσβεία να επαναληφθεί» μας μίλησε τηλεφωνικά εργαζόμενη του Γερμανικού Νεκροταφείο που επικοινώνησε με τα γραφεία μας.».
ΕΚΔΙΚΗΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΠΡΕΣΒΕΙΑΣ.
Η γνώμη μου είναι ότι αυτή η συμπεριφορά της Γερμανικής Πρεσβείας Αθηνών είναι προδήλως αντιδημοκρατική, καταχρηστική, αντισυνταγματική και προσβάλλει κατάφωρα την Ελληνική Δημοκρατία! Μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος είναι από τα ελάχιστα κράτη στον κόσμο που επέτρεψαν τη δημιουργία στρατιωτικών νεκροταφείων για τους πεσόντες Γερμανούς εισβολείς στα Χανιά και την Αττική (με βάση διακρατική συμφωνία που τέθηκε σε ισχύ το 1965), κάτι που αρνήθηκαν οι περισσότερες άλλες χώρες... Και δεν αξίζει τέτοιας συμπεριφοράς!
Έτσι χαρακτηρίζουν οι Γερμανοί τον O. Scholz – στηρίζοντας τη θέση τους στο ότι, ένας Γερμανός καγκελάριος οφείλει να γνωρίζει πως ένα βιομηχανικό έθνος χρειάζεται φθηνή ενέργεια και πρώτες ύλες, για να είναι σε θέση να ανταγωνισθεί διεθνώς. Επίσης ότι, κανένα άλλο κράτος στον πλανήτη δεν μπορεί να αντικαταστήσει τις ρωσικές προμήθειες ενέργειας και πρώτων υλών, σε συγκρίσιμες τιμές – ενώ η αντικατάσταση των ορυκτών καυσίμων από ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά, είναι μία χίμαιρα.
Ήταν εύλογο λοιπόν η γερμανική βιομηχανία, μετά το οριστικό τέλος των σχέσεων της Γερμανίας με τη Ρωσία, να μεταφέρει την παραγωγή της στο εξωτερικό – κατά προτίμηση στις ΗΠΑ ή στην Κίνα, όπου το ενεργειακό κόστος είναι μόνο το 1/5 ή το 1/3 του ενεργειακού κόστους της Γερμανίας. Την ίδια στιγμή, εκείνες οι γερμανικές εταιρίες που δεν μπορούν να ενεργήσουν αντίστοιχα, μειώνουν την παραγωγή τους και περιορίζουν τις θέσεις εργασίας – ενώ ασφαλώς θα ακολουθήσει η μείωση των μισθών, ενδεχομένως επίσης μία μεγάλη οικονομική κατάρρευση.
Ο O. Scholz πάντως θα έπρεπε να γνωρίζει την περιβόητη ομιλία του γεωστρατηγικού αναλυτή των ΗΠΑ G. Friedman – στο Συμβούλιο του Σικάγο για τις Παγκόσμιες Υποθέσεις, το 2015. Εν προκειμένω, όπως ανέφερε ο Friedman, για περισσότερα από 100 χρόνια ο στόχος της αμερικανικής πολιτικής ήταν να αποτρέψει τη «συγχώνευση» της γερμανικής βιομηχανίας με τις ρωσικές πρώτες ύλες – ενώ «ενωμένες οι δύο αυτές χώρες, είναι η μοναδική δύναμη που μπορεί να απειλήσει τις ΗΠΑ, οπότε είναι προς το συμφέρον μας να μη συμβεί ποτέ αυτό!»
(Το παρακάτω (σημερινό) κείμενο είναι της γνωστής Γερμανίδας πολιτικού Σάρα Βάγκενκνεχτ (*)
«Ο γερμανικός γίγαντας εξοπλισμών Rheinmetall στέλνει - εκ μέρους της Ολλανδίας και με την άδεια της γερμανικής κυβέρνησης - άλλα 14 άρματα μάχης Λεοπάρντ στην Ουκρανία. Η Δανία ξεκίνησε να εκπαιδεύει Ουκρανούς στρατιώτες σε μαχητικά αεροσκάφη F16. Η Ρωσία εγκαθιστά βάση πυρηνικών πυραύλων στη Λευκορωσία στα σύνορα του ΝΑΤΟ.
Η γερμανική κυβέρνηση θέλει με τη σειρά της να στρατοπεδεύσει μόνιμα 4.000 στρατιώτες του Ομοσπονδιακού Στρατού στη Λιθουανία στα σύνορα με τη Ρωσία - ενάντια στις διατάξεις του Συμφώνου ΝΑΤΟ-Ρωσίας, που μέχρι στιγμής εμπόδισαν τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να εγκατασταθούν μόνιμα στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.
«Σήμερα κάνουμε ειρήνη», υποσχέθηκε ο τότε Γάλλος πρόεδρος Σιράκ, όταν αυτή η πράξη υπογράφηκε πανηγυρικά πριν από 25 χρόνια. «Η συμφωνία θα φέρει σταθερότητα στην Ευρώπη και πέρα» δήλωσε ο τότε Ρώσος πρόεδρος Γελτσίν.
Και τώρα; Στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο, προφανώς ετοιμάζονται για έναν πόλεμο διάρκειας με τη Ρωσία. Μια πολιτική μαζικού εξοπλισμού, αποτροπής και σύγκρουσης υποτίθεται ότι διασφαλίζει την ασφάλειά μας – όμως συμβαίνει το αντίθετο. Η σπείρα της κλιμάκωσης ξεκίνησε πολύ πριν από τον πόλεμο στην Ουκρανία και συνεχίζει να περιστρέφεται. Ο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου, η επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς, η κατάρρευση της εκλεγμένης κυβέρνησης του 2014 στην Ουκρανία και ο εμφύλιος πόλεμος που ακολούθησε - πολλά γεγονότα διηγούνται την προϊστορία του πολέμου στην Ουκρανία.
Μέσα σε λίγα χρόνια καταστράφηκαν όλα όσα έχτισαν πολιτικοί όπως ο Βίλλυ Μπραντ και όσα έφεραν ειρήνη και ασφάλεια στην Ευρώπη επί δεκαετίες, αλλά κατέστησαν επίσης εφικτή και την γερμανική ενοποίηση.
ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
Μουσουλμάνοι μαθητές στη Γερμανία θεωρούν πιο σημαντικό το Κοράνι αντί των νόμων του κράτους
