Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2023

Τραγούδια και σκοποί από τη λαϊκή παράδοση του Μοριά με τον π. Χρίστο Κυριακόπουλο


Αφιερωμένη στη μοραΐτικη μουσική παράδοση, η παρουσίαση περιελάμβανε τραγούδια από διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, η οποία είναι πατρίδα της δημοτικής μουσικής, καθώς συνδυάζει ηρωικές μνήμες του έθνους με την πίστη των απλών ανθρώπων, τα έθιμα και τη ζωή του τόπου.

 

Μουσικό αφιέρωμα, στη λαϊκή παράδοση της Πελοποννήσου, με αντιπροσωπευτικά τραγούδια και σκοπούς, πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Πέμπτη 16 Νοεμβρίου, στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει…».

Την επιμέλεια και παρουσίαση της μουσικής παράστασης, έκανε ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Χρίστος Κυριακόπουλος με τη συνοδεία ορχήστρας παραδοσιακών οργάνων. Στην ορχήστρα συμμετείχαν ο Κώστας Γιαννακόπουλος στο κλαρίνο, ο Δημήτρης Κατσούλης στο βιολί, η Ιωάννα Ρήγα στο σαντούρι, ο Γιαννούλης Μαργώνης στο λαούτο, ο Χρήστος Πανάγου στον ταμπουρά, ο Γιάννης Τούσιας στο λαούτο και ο Ανδρέας Νιάρχος, κρουστά, φλογέρα.

Αφιερωμένη στη μοραΐτικη μουσική παράδοση, η παρουσίαση περιελάμβανε τραγούδια από διάφορες περιοχές της Πελοποννήσου, Στόχος της εκδήλωσης ήταν η αναβίωση της αυθεντικής παράδοσης και ερμηνείας των δημοτικών ασμάτων της πατρίδας μας, όπως παραδόθηκαν και ερμηνεύθηκαν από παλαιούς γνήσιους ερμηνευτές.

Ενώ σήμερα, η παραχάραξη της μουσικής απόδοσης τους σε λαϊκές πανηγύρεις και λοιπές κοινωνικές εκδηλώσεις, συνήθως καταλήγει σε ξένα ακούσματα, εκκωφαντικούς ήχους και αλλότριες μουσικές εκτελέσεις, που αλλοιώνουν το ήθος της παράδοσης μας.

Η Πελοπόννησος είναι πατρίδα της δημοτικής μουσικής, καθώς συνδυάζει ηρωικές μνήμες του έθνους με την πίστη των απλών ανθρώπων, τα έθιμα και τη ζωή του τόπου. Και σε αυτές τις μνήμες ήταν αφιερωμένη η μουσική παρουσίαση.

Ξεκινώντας με ένα ιστορικό κλέφτικο τραγούδι γνωστό ως το «τραγούδι του Μαντά ή της Βλαχοθανάσως» που έγινε θρύλος και εξαπλώθηκε σε όλη την Πελοπόννησο. Με το επόμενο, να είναι ένα τραγούδι της ξενιτειάς που αναφέρεται στο νέο τόπο που είναι αφιλόξενος και εχθρικός απέναντι στον άνθρωπο που αναζητεί μάταια αναμνήσεις της πατρίδας.

Πέμπτη 13 Ιουλίου 2023

Ναός του Επικούρειου Απόλλωνα -Ένας συνηθισμένος Ναός, ή ένα αστρονομικό ρολόι;




Από τον 5ο αιώνα π.Χ. δεν έχει χάσει ούτε ένα ραντεβού με τον Πολικό Αστέρα. Ο Ναός που ακολουθεί τις κινήσεις των άστρων, που συσσωρεύει τις ενέργειες 3 αρχιτεκτονικών ρυθμών και κοιτάζει πάντα προς το βορρά, περιμένει να μας ξεναγήσει στα μυστικά του…

Συχνά επισκεπτόμαστε διάφορους αρχαιολογικούς χώρους της πατρίδας μας και αισθανόμαστε μεγάλη περηφάνια για τα οικοδομήματα που κάποτε στέκονταν αγέρωχα εκεί. Σπάνια όμως γνωρίζουμε τις βαθύτερες προεκτάσεις και τη σκοπιμότητά τους.

Η αλήθεια είναι πως οι αρχαίοι ναοί δεν ήταν απλώς σημεία συγκέντρωσης των πιστών, για να λατρέψουν δουλοπρεπώς τον τρομερό θεό τους αλλά λειτουργούσαν και σαν μηχανές αναζήτησης του Πνεύματος!

Οι άνθρωποι αυτοί χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο, ώστε να συσσωρεύσουν την πνευματική ενέργεια και να τη μεταφέρουν στους πιστούς, με σκοπό να τους διαποτίσουν μ’ αυτήν, ώστε να φύγουν από την τελετή έχοντας εισπνεύσει λίγο περισσότερο Θεό…

Τέτοιες τεχνικές φαίνεται να χρησιμοποιήθηκαν και από τον Ικτίνο, κατασκευαστή του Ναού του Επικούρειου Απόλλωνα (Επικούρειος= βοηθός, συμπαραστάτης σε πόλεμο ή αρρώστια).

Η κατασκευή


Είναι χτισμένος σ’ ένα απόμερο σημείο στο βουνό Κωτίλιο, μεταξύ Ηλείας, Αρκαδίας και Μεσσηνίας, στην περιοχή Βάσσες Φιγαλείας, σε υψόμετρο 1.130 μέτρων. Έχει αντέξει πάνω από 25 αιώνες (χτίστηκε γύρω στο 420-410 π.Χ.) και τα σημάδια του χρόνου είναι ορατά πάνω του. Για να τον προστατέψουν από περαιτέρω φθορές, οι αρχαιολόγοι τον σκέπασαν με μια τέντα.

Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2022

Τελικά από που κρατά η σκούφια των ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ;



Από ΑΠΕ-ΜΠΕ


Ήρθε η στιγμή ο Έλληνας ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος να δικαιωθεί και με τη «γλώσσα» του DNA. 
Το ποσοστό της σλαβικής καταγωγής των σύγχρονων Πελοποννησίων κυμαίνεται από 0,2% έως 14,4%, σύμφωνα με μια νέα γενετική έρευνα επιστημόνων από την Ελλάδα και τη διασπορά.

Η μελέτη καταρρίπτει με γενετικά δεδομένα τη θεωρία του 1830 του Γερμανού Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ ότι, μετά από τις σλαβικές επιδρομές κατά τον Μεσαίωνα, ο ντόπιος ελληνικός πληθυσμός ουσιαστικά εξαφανίσθηκε και αντικαταστάθηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ. σχεδόν πλήρως από σλαβικές φυλές, οι οποίες τελικά εξελληνίσθηκαν υπό την επιρροή και της Ορθόδοξης εκκλησίας.


Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή γενετικής Γιώργο Σταματογιαννόπουλο του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ευρωπαϊκό περιοδικό ανθρώπινης γενετικής European Journal of Human Genetics, ανέλυσαν δείγματα DNA από 241 ανθρώπους από όλη την Πελοπόννησο, οι περισσότεροι ηλικίας 70 έως 90 ετών (ο γηραιότερος 107 ετών), των οποίων οι παππούδες είχαν γεννηθεί μεταξύ 1860-1880.

Έχουν σχέση οι Πελοποννήσιοι με τους Σλάβους;

Σύμφωνα με την ανάλυση του γενετικού υλικού, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στους πελοποννησιακούς και στους σημερινούς σλαβικούς πληθυσμούς, με ένα μικρό μόνο βαθμό εισροής γονιδίων από τους δεύτερους στους πρώτους.

Αντίθετα, οι Πελοποννήσιοι φαίνεται πως έχουν σημαντικά μεγαλύτερη κοινή γενετική κληρονομιά με τους Γάλλους (39 έως 42%), τους Ισπανούς (53% έως 62%) και τους Ιταλούς (85% έως 96%), από ό,τι με τους Σλάβους (λιγότερο από 15%).
Συνεπώς, σύμφωνα με τους ερευνητές, «οι Πελοποννήσιοι είναι γενετικά πολύ πιο διαφορετικοί από τους σλάβικούς πληθυσμούς και πολύ πιο όμοιοι με τους πληθυσμούς της Νότιας Ευρώπης».

Οι πρώτοι μετανάστες στην Πελοπόννησο

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι πρώτοι «μετανάστες» στην Πελοπόννησο έφθασαν από την Ανατολία περίπου το 9.000 π.Χ.

Παρασκευή 10 Απριλίου 2020

Δημητσάνα: «Μετακομίζοντας στο Κινενούργιο Αιώνα ...» / Δημητσάνα: "Προς το Νέο Αιώνα ..."


ΚΛΙΚ στην εικόνα για να παρακολουθήσετε την ταινία...

Γιάννης Ν. Δρίνης - Σίλας Μιχάλακας

Η ταινία, η οποία προβλήθηκε ως "εργασία υπό εξέλιξη" στο 2ο και ολοκληρώθηκε στο 3ο Φεστιβάλ Εθνογραφικού Κινηματογράφου της Αθήνας-Ethnofest, αποτελεί μέρος της εθνογραφικής έρευνας που πραγματοποιήθηκε στη Δημητσάνα (Αρκαδία) κατά την περίοδο 2007-2011, με θέμα την διερεύνηση των μετασχηματισμών και αναπαρισμάτων του χώρου. Οι διαφορετικές εμπειρίες αυτοχθονίας και ριζοσώματος, η μετανάστευση και οι επιστροφές στο γενέθλιο τόπο, οι νέες σχέσεις με το χωριό, η εμφάνιση της «αυθεντικότητας», η «παράδοση» και η ορεινότητα αισθητικών αντικειμένων στο πλαίσιο της εναλλακτικής τουρισμού, καθώς και οι νέες οι χρήσεις του χώρου ως πεδίου υπαίθριων δραστηριοτήτων αναψυχής είναι μερικές από τις πραγματικότητες που προσπαθούν να αναδείξουν την ταινία.

Γιάννης Ν. Δρίνης - Σίλας Μιχάλακας © 2012

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2020

Καθαρόαιμοι Έλληνες οι Πελοποννήσιοι από την αρχαιότητα. Η βαθειά Μάνη και η Νότια Τσακωνιά. Κύριο



Μηδέν τουρκική ανάμιξη επί 400 χρόνια, ελάχιστη σλαβική.


Νέα επιστημονική δικαίωση του μεγάλου Έλληνα ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου για την αδιάσπαστη συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα, μετά από πλήθος πολλών ερευνών και με πρόσφατη βιολογική με τη μέθοδο του DNA. Το ποσοστό της σλαβικής καταγωγής των σύγχρονων Πελοποννήσιων κυμαίνεται από 0,2% έως 14,4%, σύμφωνα με μια νέα γενετική έρευνα επιστημόνων από την Ελλάδα και τη διασπορά. Ανύπαρκτη επίσης η επιμειξία των Ελλήνων με τους Τούρκους, παρά τη σκλαβιά 400 χρόνων, όπως έχουν αποδείξει άλλες μελέτες.

Η νέα μελέτη καταρρίπτει με γενετικά δεδομένα τη θεωρία του 18273 του Γερμανού Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράιερ ότι, μετά από τις σλαβικές επιδρομές κατά τον Μεσαίωνα, ο ντόπιος ελληνικός πληθυσμός ουσιαστικά εξαφανίσθηκε και αντικαταστάθηκε τον 6ο αιώνα μ.Χ. σχεδόν πλήρως από σλαβικές φυλές, οι οποίες τελικά εξελληνίσθηκαν υπό την επιρροή και της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή γενετικής Γιώργο Σταματογιαννόπουλο του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο ευρωπαϊκό περιοδικό ανθρώπινης γενετικής "European Journal of Human Genetics", ανέλυσαν δείγματα DNA από 241 ανθρώπους από όλη την Πελοπόννησο, οι περισσότεροι ηλικίας 70 έως 90 ετών (ο γηραιότερος 107 ετών), των οποίων οι παππούδες είχαν γεννηθεί μεταξύ 1860-1880.
Σύμφωνα με την ανάλυση του γενετικού υλικού, υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα στους πελοποννησιακούς και στους σημερινούς σλαβικούς πληθυσμούς, με ένα μικρό μόνο βαθμό εισροής γονιδίων από τους δεύτερους στους πρώτους.

Αντίθετα, οι Πελοποννήσιοι φαίνεται πως έχουν σημαντικά μεγαλύτερη κοινή γενετική κληρονομιά με τους Γάλλους (39% έως 42%), τους Ισπανούς (53% έως 62%) και τους Ιταλούς (85% έως 96%), από ό,τι με τους Σλάβους (λιγότερο από 15%). Συνεπώς, σύμφωνα με τους ερευνητές, «οι Πελοποννήσιοι είναι γενετικά πολύ πιο διαφορετικοί από τους σλάβικούς πληθυσμούς και πολύ πιο όμοιοι με τους πληθυσμούς της Νότιας Ευρώπης».

Οι ερευνητές επισημαίνουν ότι οι πρώτοι «μετανάστες» στην Πελοπόννησο έφθασαν από την Ανατολία περίπου το 9.000 π.Χ. Ακολούθησαν δύο βασικά μεταναστευτικά ρεύματα καθοριστικά για τον πολιτισμό, των Μυκηναίων και αργότερα των Ελλήνων Δωριέων. Οι επόμενες εισροές πληθυσμών πολύ αργότερα ήσαν σλαβικές. Υπήρξε μεν σλαβική μετανάστευση στην Πελοπόννησο, αλλά οι αριθμοί των Σλάβων μεταναστών ήσαν μικροί σε σχέση με των γηγενών, για να αφήσουν κάποιο καθοριστικό γενετικό αποτύπωμα.

Παρασκευή 19 Απριλίου 2019

Ανακάλυψαν τη βρύση των Κολοκοτρωναίων και γεφύρι του 16ου αιώνα στην Αρκαδία

Ανακάλυψαν τη βρύση των Κολοκοτρωναίων και γεφύρι του 16ου αιώνα στην Αρκαδία
Ένα γεφύρι το οποίο οι σύγχρονοι Αρκάδες αγνοούσαν την ύπαρξη του ήρθε πριν από λίγες ημέρες στο φως κατά τον καθαρισμό του μονοπατιού από την Στεμνίτσα προς την μονή Αιμυαλών. Πρόκειται για μοναδικό στο είδος του γεφύρι καθώς όχι μόνο είναι οξύκορφο – όταν όλα τα άλλα της περιοχής έχουν τόξα με ομαλές καμπύλες – αλλά έχει και καμπύλο κατάστρωμα, με την κυρτή πλευρά στραμμένη προς τα ανάντη.

Την ανακάλυψη του έκανε ο Γιάννης Λαγός, ο δημιουργός και συντονιστής του Menalon Trail που έβαλε εδώ και 4 χρόνια την Αρκαδία και την Πελοπόννησο στον παγκόσμιο πεζοπορικό χάρτη. Όπως αναφέρει στο News24/7, o κ. Λαγός “σύμφωνα με τον ηγούμενο της μονής Αιμυαλών, τον γέροντα Δαμασκηνό μάλλον πρόκειται για ένα κτητορικό γεφύρι. Το μοναστήρι χτίστηκε το 1608 από την οικογένεια Κοντογιάννη οι οποίοι φέρεται να έχτισαν και το γεφύρι στο Ζυγοβιστινόρεμα, παραπόταμο του Λούσιου”.
Την ύπαρξη του γεφυριού γνώριζαν μόνο οι μοναχοί καθώς από το 1905, οπότε και η κύρια διαδρομή που ένωνε την Στεμνίτσα με την Δημητσάνα περνούσε από διαφορετικό σημείο, ο παλαιός δρόμος που το προσέγγιζε είχε πέσει σε αχρηστία. Ήρθε ξανά στο φως από την ομάδα της Στεμνίτσας που συμμετέχει στον καθαρισμό της διαδρομής: Στεμνίτσα – Ι.Μ. Αγίου Δημητρίου – Ι.Μ. Αιμυαλών – Παλιοχώρι.

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

Ο Πέλοψ κι ένα κομμάτι ελεφαντόδοντου- Του Μάνου Στεφανίδη

(μνήμη Τάκη Σπυρόπουλου, του μεγάλου απόντος από το συνέδριο της Ολυμπίας) 


Το ανατολικό αέτωμα του ναού του Διός στην Ολυμπία εικονοποιεί τον καταγωγικό μύθο του Δράματος. Έχουμε εδώ την εκκίνηση ενός αγώνα θανάτου με έπαθλο μια γυναίκα και ένα βασίλειο. Ένα σώμα και μια εξουσία. Ο Οινόμαος, βέβαιος για τη νίκη του, είναι χαλαρός. Μειδιά με το χέρι στη μέση. Ο ξενόφερτος Πέλοψ από την άλλη πλευρά, στα αριστερά του Δία, είναι σύννους (αυστηρός ρυθμός γαρ) έχοντας συνείδηση της μοίρας του. Αυτοσυγκεντρώνεται με τον τρόπο του νεαρού Δαβίδ, του νεαρού Michelangelo. Δίπλα του η Ιπποδάμεια, η δαμάστρια αλόγων και ελλόγων, έχει ήδη κάνει την επιλογή της προδίδοντας αυτόν που την διακυβεύει τόσο εύκολα. Που την παίζει στα ζάρια. Τον πατέρα! Πολιτική ή συναισθηματική η απόφαση; Τα άλογα πάντως δίπλα της είναι έτοιμα για να καταστούν τα πρότυπα των ίππων του Παρθενώνα αλλά και να φτάσει η επιρροή τους ως τα άγρια άλογα του Gauguin.

Κυριακή 9 Απριλίου 2017

Πελοποννησιακός «εμφύλιος» για τα σκουπίδια

του Βασίλη Στοϊλόπουλου 
Διαμαρτύρονται εντόνως πέντε Δήμαρχοι της Πελοποννήσου, καταγγέλλοντας «υπάρχοντα και επερχόμενα» σκάνδαλα αναφορικά με τα προβλεπόμενα έργα διαχείρισης αστικών αποβλήτων της περιφέρειάς τους. Για να δεχτούν, με τη σειρά τους, σφοδρή επίθεση της αρμόδιας αντιπεριφερειάρχη Πελοποννήσου, που τους κατηγορεί για τις «ανεύθυνες πρακτικές τους να κρύβουν το πρόβλημα κάτω απ’ το χαλί» (www.aftodioikisi.gr).
Για πολλοστή φορά καταδεικνύεται ότι η «αέναη» διαμάχη των αυτοδιοικητικών για τη διαχείριση των αστικών αποβλήτων της Πελοποννήσου, και ιδιαίτερα για τη μορφή χρηματοδότησης των σχεδιαζόμενων έργων (ΣΔΙΤ), έχει μεταμορφωθεί σε «πιασάρικο» πολιτικό ζήτημα υψηλής εντάσεως, αλλά και ιδεολογικό «όπλο». Με αποτέλεσμα βεβαίως την αδράνεια, τις αλληλοκατηγορίες, τα μπλοκαρίσματα … και τις «νέες» χωματερές, παρότι έχουν δαπανηθεί ήδη αρκετά εκατομμύρια για την αποκατάσταση δεκάδων χωματερών της Πελοποννήσου.
Αυτό όμως που έχει σημασία για κάθε πολίτη της Ελλάδας δεν είναι ο ιδιότυπος Πελοποννησιακός «Εμφύλιος» αλλά το γεγονός ότι μέχρι τώρα το επιβληθέν πρόστιμο για τις 82 χωματερές των Δήμων της εν λόγω περιφέρειας πλησιάζει τα 12 εκατομμύρια ευρώ (περισσότερο από το 1/3 που αναλογούν σε όλη τη χώρα). Το γεγονός ότι αυτή η «αιμορραγία» για το ελληνικό δημόσιο θα συνεχιστεί και τα επόμενα εξάμηνα, μια και τα έργα ολοκληρωμένης διαχείρισης στην Πελοπόννησο καθυστερούν απελπιστικά με ευθύνες πολλών και διάφορων, προφανώς ελάχιστα ενδιαφέρει τους άμεσα εμπλεκόμενους στην αντιπαράθεση των αυτοδιοικητικών της Πελοποννήσου. Και είναι σαφές ότι υπάρχουν περιπτώσεις Δήμων, όχι μόνο στην Πελοπόννησο, με διαχρονική άρνηση για το οτιδήποτε, αρκεί οι δημότες τους να μη πληρώνουν τα αναλογούντα τέλη μιας ορθής κι αποτελεσματικής διαχείρισης. Προτιμούν «φθηνές» λύσεις, χωματερές της «πρώτης» και – τελευταία – της «δεύτερης» γενιάς, μια και οι εισαγγελείς δεν φαίνεται μέχρι τώρα να δείχνουν τον αναγκαίο ζήλο.

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Η Φωτεινή Αρκαδία

Το Αρκαδικόν Ιδεώδες και η Σύγχρονη Παρακμή
«Αρκαδίαν μ’ αιτείς; Μέγα μ’ αιτείς ου τοι δώσω»
Χρησμός του Μαντείου των Δελφών στον βασιληά της Σπάρτης
Η Αρκαδία είναι αναμφισβήτητα η πατρίδα της ελληνικής Παλιγγενεσίας του 1821. Από τα χρόνια της Άλωσης, στα μέσα του 15ου αιώνα, οι Αρκάδες αγωνίζονταν να αποτρέψουν την παράδοση της Πελοποννήσου στους Οθωμανούς. Συμμάχησαν με την Βενετία όταν πολεμούσε την Οθωμανική Αυτοκρατορία στα 1463, ξεσηκώθηκαν στα 1532 όταν ο Γενουάτης Αντρέα Ντόρια καταναυμαχούσε τους Τούρκους, επαναστάτησαν μετά το 1686 όταν ο Μοροζίνι πήρε το Ναύπλιο και κατέλαβαν το κάστρο της Καρύταινας. Μετά την ειρήνη του Ποσάροβιτς (1718), ο Δήμος Κολοκοτρώνης έκανε νέο ξεσηκωμό, στα Ορλωφικά (1770) πρωτοστάτησαν και πνίγηκαν στο αίμα. Δεκάδες Αρκάδες ήταν μυημένοι στην Φιλική Εταιρεία συγκροτώντας έτσι ένα δυναμικό αγωνιστικό πυρήνα στις παραμονές του ’21.
Ώσπου έφτασε η πολυπόθητη ώρα: στις 28 Απριλίου 1821, οι οπλαρχηγοί του Μωριά αποδέχτηκαν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη ως στρατιωτικό ηγέτη του Αγώνα. Λίγους μήνες μετά, ο Δράμαλης με το σουλτανικό στράτευμα θα πάθαινε πανωλεθρία στα Δερβενάκια, παγιδευμένος από την στρατιωτική ιδιοφυΐα του Γέρου του Μωριά. Ο δρόμος θα άνοιγε για την νικηφόρα Επανάσταση και την δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους.
Στα σχολεία μαθαίναμε, τουλάχιστον οι παλιότεροι προ της εθνομηδενιστικής επέλασης, ότι οι πρόγονοί μας ξεσηκώθηκαν γιατί αρνούντο να είναι φόρου υποτελείς στους Τούρκους, να πληρώνουν χαράτσια και κεφαλικούς φόρους. Έπιασαν λοιπόν τους φοροεισπράκτορες και τους ξέκαναν, έτσι ξεκίνησε η εξέγερσή τους. Τι πλήρωναν τότε οι Αρκάδες παππούδες μας;Την “Δεκάτη”, δηλαδή το 10% από τα εισοδήματά τους…

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

Οι Σλάβοι στην Πελοπόννησο Του Περικλή Ροδάκη, Συγγραφέα -Ιστορικού




Από την εφημερίδα'Στύξ'
ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΗΣ ΒΟΡΕΙΑΣ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ      http://www.styga.gr

Σ' αυτό το χώρο (μεταξύ του Αίμου-Δούναβη), που προηγούμενα ζούσαν εξελληνισμένοι ή εκρωμαϊσμένοι λαοί, δεν έμεινε τίποτα από την παλιά πολιτιστική παράδοση μια και μετακινήθηκαν οι πληθυσμοί. Οι νέοι κάτοικοι, τα σλαβικά φύλα, ανέπτυξαν εδώ δική τους γλώσσα και δικό τους πολιτισμό.
Φυσικά οι Σλάβοι δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους προς το βυζαντινό κράτος. Δε διαφύλαξαν τα σύνορα. Αντίθετα μάλιστα ήρθαν σε επαφή με τους πέρα από το Δούναβη ομοφύλους τους και τους Αβάρους και όλοι μαζί εισέβαλαν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και την ερήμωσαν φτάνοντας ως την Πελοπόννησο. Έτσι για ένα διάστημα κυριάρχησαν στον Ελλαδικό χώρο. Τι σημαίνει όμως αυτό το «κυριάρχησαν»; Ακριβώς για τούτη την περίοδο μιλάει ο Φαλμεράγιερ όταν λέει ότι η Ελλάδα εκσλαβίστηκε.

Τονίζουμε για άλλη μία φορά ότι παρά τις καταστροφές που προκάλεσε η αβαροσλαβικλή επιδρομή, ο ελληνικός πληθυσμός δεν αφανίστηκε. Οι ομάδες των Αβαροσλάβων που κυριάρχησαν, αριθμητικά ήταν ελάχιστες έναντι του πληθυσμού που επέζησε. Με την δύναμη των όπλων και κρατώντας βασικά ορεινά σημεία υπέτασσαν τα γύρω χωριά και τα υποχρέωναν να τους πληρώνουν φόρους. Ήταν και παρέμειναν ως το τέλος ένα είδος στρατού κατοχής. Πολλές από τις επιμέρους ομάδες έφερναν μαζί τους και τα κοπάδια τους και τις οικογένειές τους και εγκαταστάθηκαν σε ορεινές περιοχές, από όπου ασκούσαν την κυριαρχία τους στο γύρω χώρο. Κυριαρχούσαν πάνω στον ελληνικό πληθυσμό.

Γενικά οι ομάδες των Αβαροσλάβων εκδιώχτηκαν από το βυζαντινό στρατό. Στον ελλαδικό χώρο έμειναν μικρές μόνο ομάδες, ποιμένες στα ορεινά σημεία. Αυτές οι ομάδες που έμειναν αφομοιώθηκαν στον ελληνικό κορμό, ύστερα από αρκετά χρόνια. Και τότε, αυτές οι βαρβαρικές ομάδες θα ξεχάσουν και την γλώσσα τους και τις παραδόσεις τους και θα μάθουν τα νεοελληνικά. Και παράλληλα θα ενταχθούν στις νεοελληνικές παραδόσεις και στον αντίστοιχο πολιτισμό. Αν είχαν αφανίσει τους Έλληνες- όπως ισχυρίζεται ο πολύς Φαλμεράγιερ- πώς θα επικρατούσε η νεοελληνική γλώσσα και πώς θα εξαφανιζόταν το σλαβικό στοιχείο;