Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΟΚΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΕΟΚΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 3 Μαρτίου 2024

Έκρυψε τον ήρωα Αυξεντίου

Του Κώστα Αλεξίου


Αυτός ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ είναι ο Πατέρας Χρύσανθος! Είναι καλόγερος.... ζεί σε μοναστήρι στην Κορινθία.... κάποιοι θα τον έχετε επισκευθεί κιόλας. Τι έκανε όμως, δεν είμαι σίγουρος ότι ξέρετε, όλοι οι φίλοι μου τουλάχιστον.
 Αποφάσισα να σας πω, τι έκανε, μέρα που είναι σήμερα. Τότε, που οι Άγγλοι διαφεντεύανε τα πάντα σε όλη την Κύπρο και ο Αυξεντίου είχε άλλη γνώμη για όλα αυτά που γίνονταν στο νησί του, ο καλόγερος τον έκρυψε στο κελί του στη Μονή Μαχαιρά, όπου έφτασε κυνηγημένος. Τον έντυσε με τα ράσα του και του έδωσε το κελί του να μένει κι αυτός κρύφτηκε άλλου!

 Όλα πήγαιναν τόσο καλά που οι Άγγλοι φτάνοντας στην Μονή Μαχαιρά ρώτησαν τον σταυραετό αν είχε δει, αν είχε μάθει κάτι για τον αντάρτη! Τους υποσχέθηκε πως αν μάθει κάτι θα τους ενημερώσει. Τι έγινε μετά, το γράφει η Ιστορία. Δεν γράφει τι έκανε ο Χρύσανθος, ο καλόγερος...

ΕΦΥΓΕ από τον τόπο του για πάντα, αφήνοντας πίσω κάθε τι δικό του, κάθε συγγενή και φίλο γιατί οι Άγγλοι θα το φυλάκιζαν (τουλάχιστον)

 Πάνε δέκα χρόνια περίπου που έμαθα για τον Χρύσανθο, όταν είχα βρεθεί στο ίδιο κελί, στη Μονή Μαχαιρά και ο μπιστικος του Ματρόζου μου εξιστόρησε τα καθέκαστα, ζητώντας μου να προσπαθήσω να τον συναντήσω. Το έκανα και μετά τηλεφώνησα στην Κύπρο... 

Γρηγόρης Αυξεντίου, Η πανήγυρη του μαρτυρίου του!




Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957).

Γράφει ο Στέλιος Κούκος


Κάθε χρόνο τέτοια μέρα όταν ο νεομάρτυρας* Γρηγόρης Αυξεντίου πλησιάζει τον λειτουργό ιερέα στο καθολικό της μονής της Παναγίας του Μαχαιρά, για να λάβει την μερίδα την οποία του βγάζει όταν προσκομίζει, μαζί με την ουράνια κατάνυξη που τον διακατέχει, έχει και ένα ελαφρύ χαμόγελο.


«Χρόνια πολλά, Γρηγόρη, να χαίρεσαι την θυσία σου, τον παράδεισό σου», του λέει ο εφημέριος λειτουργός και ο ήρωας, αφού πάρει την μερίδα του, γίνεται ξανά αόρατος μέσα σε μια ιδιαίτερη αγαλλίαση. Είναι η ημέρα της πανήγυρης του μαρτυρίου του. 3 Μαρτίου!

Στην πρώτη επέτειο της μνήμης του το 1958 ο νεομάρτυς Γρηγόρης από την Λύση απάντησε στον εφημέριο, «και στα δικά σου παππούλη»! Και αυτός σάστισε και άρχισε να σταυρώνεται με την αγία λόγχη. «Τι λες Γρηγόρη», του είπε εκφράζοντας την φρίκη του.

«Για καλό το είπα παππούλη μου! Να αξιωθείς και εσύ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν θέλεις»;

«Ναι! Γρηγόρη μου! Ναι! Θέλω! Πολύ καλά το είπες! Να αξιωθώ την χάρη του μαρτυρίου! Δεν το σκέφτηκα, έτσι! Πήγε το μυαλό μου στα όσα ζήσαμε πέρσι και σάστισα! Σάστισα! Θυμήθηκα τους δυνάστες που από καιρό μας περιτριγύριζαν και μας παρακολουθούσαν! Όταν εσύ βρισκόσουν ανάμεσά μας ντυμένος σαν μοναχός και καμιά φορά σκεφτόμουν αν ήταν σωστό αυτό που κάναμε ή κοροϊδεύαμε εαυτούς και αλλήλους!

Ο Μυστικός Γάμος (1968) - Μια λυρική μυθοπλασία




Pablo del Amo


«Ο μυστικός γάμος» (απόσπασμα). Η δεύτερη από τρεις αυτόνομες ιστορίες σε μια σπονδυλωτή ταινία με κεντρικό τίτλο «Το κανόνι και τ’ αηδόνι (1968)». Γραμμένη από τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και δραματοποιημένη λυρικά (σχολή Τάκη Κανελλόπουλου) από τον ίδιο και τον αδερφό του (Γιώργο Καμπανέλλη).
Πρωταγωνιστούν οι αγαπημένοι μου, Νίκη Τριανταφυλλίδη και Γιώργος Τζώρτζης. Σε μουσική του υπέροχου Νίκου Μαμαγκάκη.

 Στη φωτογραφία, ο εξαίρετος Νίκος Καβουκίδης.

 Η ιστορία αυτή βασίζεται στον πραγματικό γάμο του Γρηγόρη Αυξεντίου ή «Ζήδρος» (ήρωα της αντίστασης κατά του Βρετανικού ζυγού στη Κύπρο), με την Βασιλική Παναγή, στη Μονή της Παναγίας Αχειροποίητου.

 Στη κατεχόμενη πάλι κι «έρημη» πια Λάπηθο Κερύνειας. 


ΥΠΟΘΕΣΗ: «Η δεύτερη ιστορία, με τίτλο "Ο μυστικός γάμος", είναι μελαγχολική και διαδραματίζεται το 1957 στην Κύπρο, την εποχή του ένοπλου αγώνα κατά των Άγγλων κατακτητών.

Ο «Αποχαιρετισμός» του Γιάννη Ρίτσου στον Γρηγόρη Αυξεντίου


"Τέλειωσαν πια τα ψέματα – δικά μας και ξένα
 Η φωτιά η παντάνασσα πλησιάζει. 
Δεν μπορείς πια Να ξεχωρίσεις αν καίγεται σκοίνος ή φτέρη ή θυμάρι. 
Η φωτιά πλησιάζει.
Κι όμως πρέπει να προφτάσω να ξεχωρίσω,
Να δω, να υπολογίσω, να σκεφτώ – ( για ποιόν; Για μένα;Για τους άλλους; ) Πρέπει. Μου χρειάζεται πριν απ’ το θάνατό μου μια ύστατη γνώση, η γνώση του θανάτου μου, για να μπορέσω να πεθάνω.
΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄

Άλλες αναρτήσεις για τον ήρωα Γρηγόρη Αυξεντίου ΕΔΩ

΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄΄
...Μην κλαίτε. Και ξέρω τώρα, όσο ποτέ,
Πως είναι δυνατή η ελευθερία. Γεια σας.
Τούτη την ώρα δεν τρομάζω τα μικρά ή μεγάλα λόγια –
Μπορώ να σκουπίσω τα μάτια μου στη σημαία μας
Μια και το ξέρω : στην απόλυτη στιγμή μου
μες απ’ το στόμιο του θανάτου οι συναγωνιστές μου
θα παραλάβουν απ’ τα χέρια μου φλεγόμενη
τη σημαία του ανένδοτου αγώνα, φλεγόμενη σαν πύρινο άλογο ικανό να διασχίσει το άπειρο και το θάνατο σαν άσβηστη δάδα μέσα σ’ όλες τις νύχτες των σκλάβων,
φλεγόμενη η σημαία μας σα μέγα αστραφτερό δισκοπότηρο για την Άγια Μετάληψη του Κόσμου.
Μπορώ να επαναλάβω :

” Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου
ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ’ το χωριό Λύση,
οδηγού ταξί το επάγγελμα,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη
” Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α “"

3 Μαρτίου 1957.

Στην Κύπρο μαίνεται ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας εναντίον των βρετανών με στόχο την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. 
Ο εικοσιεννιάχρονος υπαρχηγός της ΕΟΚΑ Γρηγόρης Αυξεντίου μετά από προδοσία,περικυκλώνεται μέσα στο κρησφύγετο του, από βρετανούς στρατιώτες. Διατάζει τους συντρόφους του να παραδοθούν και συνεχίζει να πολεμάει μόνος του μέχρι που οι αντίπαλοί του με τη βοήθεια ελικοπτέρου τον καίνε ζωντανό. 

Το γεγονός αυτό συγκλόνισε τον μεγάλο ποιητή Γιάννη Ρίτσο ο οποίος έγραψε ένα από τα συγκλονιστικότερα ποιήματα του με τίτλο «Αποχαιρετισμός».

Ακούστε τον ίδιο τον ποιητή να το απαγγέλλει:



Ολόκληρο το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου στο τέλος της ανάρτησης :

Στις 5 Μαρτίου 1957, μέρα Τρίτη, οι πρωινές αθηναϊκές εφημερίδες έγραψαν :

“Αγάπησα τον Γρηγόρη Αυξεντίου”

Περί Ιστορίας

και ιδία περί της νήσου Κύπρου.

“Αγάπησα τον Γρηγόρη Αυξεντίου”


Έφυγε από τη ζωή στις 27 Απριλίου 2023, σε ηλικία 95 χρονών, η Βασιλού Παναγή – Παπαδημήτρη, η σύζυγος του Γρηγόρη Αυξεντίου. Στη μνήμη της δημοσιεύω το εξώφυλλο του δεύτερου τεύχους του περιοδικού Times of Cyprus (1 Ιουνίου 1957) και από το πρώτο τεύχος του ίδιου περιοδικού (15 Μαΐου 1957) τις πρώτες δηλώσεις της μετά τον θάνατο του Αυξεντίου στον Μαχαιρά:

 “Είμαι περήφανη γιατί έπεσε μαχόμενος”. 


Τότε ο γάμος της με τον Αυξεντίου παρέμενε ακόμη μυστικός (τον αποκάλυψε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος μετά την επιστροφή του στην Κύπρο από την εξορία, τον Ιούλιο του 1959) και εμφανιζόταν ως αρραβωνιστικιά του ήρωα της ΕΟΚΑ. Η Βασιλού ήταν συνομήλικη με τον Γρηγόρη Αυξεντίου και ήταν εργάτρια γης. [Το περιοδικό “ποικίλης υλης” Times of Cyprus με διευθυντή τον Charles Foley, τυπωνόταν στα τυπογραφεία της Αρχιεπισκοπής και είχε μοναδική κυκλοφοριακή επιτυχία στην ιστορία της κυπριακής δημοσιογραφίας, καθώς έμπαινε σε όλα τα κυπριακά σπίτια.)

Ο γάμος της Βασιλούς με τον Αυξεντίου αποτελεί μια ξεχωριστή ιερή στιγμή στον Αγώνα της ΕΟΚΑ, καθώς το μυστήριο έγινε λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 10ης προς την 11η Ιουνίου 1955, μέρα του Αποστόλου Βαρνάβα, στο παραλιακό μοναστήρι της Αχειροποιήτου, στις ακτές του Καραβά από τον παπαΣταύρο Παπαγαθαγγέλου. Ουσιαστικά ο Γρηγόρης Αυξεντίου συναισθανόμενος τους κινδύνους από την ηγετική του συμμετοχή στην ΕΟΚΑ (ήταν ο πρώτος επικηρυγμένος και καταζητούμενος αγωνιστής) θέλησε να αποκαταστήσει την αρραβωνιαστικιά του.

Τρίτη 27 Φεβρουαρίου 2024

Εὐαγόρας Παλληκαρίδης: “Ὅ,τι ἔκαμα τὸ ἔκαμα ὡς Ἕλλην Κύπριος ὅστις ζητεῖ τὴν Ἐλευθερίαν του”




Ὁ Εὐαγόρας Παλληκαρίδης εἶναι ἕνας ἀκόμα Μάρτυρας τοῦ ἀγώνα τῶν ἑλληνοκυπρίων γιὰ τὴν ἀποτίναξη τοῦ ἀγγλικοῦ ζυγοῦ καὶ τὴν Ἕνωση τῆς Μεγαλονήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα.

Γεννήθηκε στὶς 27 Φεβρουαρίου 1938 στὸ χωριὸ Τσάδα, τῆς ἐπαρχίας Πάφου. Μπῆκε νωρὶς στὸν ἀγώνα, ἀπὸ τὰ μαθητικά του χρόνια κιόλας. Τὸ 1953, σὲ ἡλικία 15 ἐτῶν, κατεβάζει καὶ τεμαχίζει τὴν ἀγγλικὴ σημαία στὸ Κολέγιο τῆς Πάφου, κατὰ τὴν ἡμέρα στέψης τῆς Βασίλισσας Ἐλισάβετ στὸ Λονδίνο.

Δύο χρόνια ἀργότερα συλλαμβάνεται ὡς μέλος τῆς νεολαίας τῆς ΕΟΚΑ, ἐπειδὴ συμμετεῖχε σὲ παράνομη πορεία. Στὶς 18 Δεκεμβρίου 1956 συλλαμβάνεται ἐκ νέου καὶ κατηγορεῖται γιὰ κατοχὴ καὶ διακίνηση παράνομου ὁπλισμοῦ. Ἡ δίκη τοῦ ὁρίζεται γιὰ τὸν Μάρτιο τοῦ 1957. Στὴ διάρκεια τῆς ἀκροαματικῆς διαδικασίας δὲν ἀφήνει περιθώρια στοὺς δικηγόρους του γιὰ νὰ τὸν ὑπερασπιστοῦν. Παραδέχεται τὴν ἐνοχή του, μὲ ἀξιοθαύμαστο τρόπο: «Γνωρίζω ὅτι θὰ μὲ κρεμάσετε. Ὅ,τι ἔκαμα τὸ ἔκαμα ὡς Ἕλλην Κύπριος ὅστις ζητεῖ τὴν Ἐλευθερίαν του. Τίποτα ἄλλο».

Τὴν ἑπομένη τῆς καταδίκης του Παλληκαρίδη σὲ θάνατο, ὁ κόσμος ξεσηκώνεται γιὰ νὰ σώσει τὸν νεαρὸ μαθητή.
Οἱ ἐκκλήσεις γιὰ τὴν ἀπονομὴ χάριτος ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ἀγγλία καὶ τὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ἀπορρίπτονται ἀπὸ τὸν ἄγγλο κυβερνήτη Τζὸν Χάρντινγκ καὶ τὴν ἀγγλικὴ διπλωματία.

Ὁ Βαγορής, ὅπως ἦταν τὸ χαϊδευτικό του, δὲν πτοεῖται.
Στὸ τελευταῖο γράμμα τοῦ δηλώνει:

«Θ’ ἀκολουθήσω μὲ θάρρος τὴ μοίρα μου.
Ἴσως αὐτὸ νὰ ‘ναι τὸ τελευταῖο μου γράμμα.
Μὰ πάλι δὲν πειράζει.
Δὲν λυπᾶμαι γιὰ τίποτα.
Ἂς χάσω τὸ καθετί.
Μία φορὰ κανεὶς πεθαίνει.
Θὰ βαδίσω χαρούμενος στὴν τελευταία μου κατοικία.
Τί σήμερα, τί αὔριο;
Ὅλοι πεθαίνουν μία μέρα.
Εἶναι καλὸ πράγμα νὰ πεθαίνει κανεὶς γιὰ τὴν Ἑλλάδα.
Ὥρα 7:30.
Ἡ πιὸ ὄμορφη μέρα τῆς ζωῆς μου.
Ἡ πιὸ ὄμορφη ὥρα.
Μὴ ρωτᾶτε γιατί.»

Κυριακή 19 Νοεμβρίου 2023

Ηρωομάρτυρας Κυριάκος Μάτσης


Ηρωομάρτυρας 

Κ Υ Ρ Ι Α Κ Ο Σ   Μ Α Τ Σ Η Σ


"Ο ήρωας, αληθινό φωτόδεντρο. Προχώρησε αμείλικτος μεσα στο φως, όπως ο Ιησούς Χριστός. Γνήσιο άλας της γης".

                    Οδυσσέας Ελύτης 





Σαν σήμερα στις 19 Νοεμβρίου 1958 θυσιάστηκε για την ελευθερία και την Ένωση με την πατρίδα, ο ηρωομάρτυρας Κυριάκος Μάτσης στο κρησφύγετο του από τις Αγγλικές δυνάμεις κατοχής, ύστερα από προδοσία, στο χωριό Κάτω Δίκομο στα ριζά του Πενταδάκτυλου.
Ο αγωνιστής της ΕΟΚΑ Κυριάκος Μάτσης υπήρξε μία από τις ηρωικότερες μορφές του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της Κύπρου.
___________
Μέσα από τα σωζόμενα νεανικά του κείμενα διαφαίνεται ο προβληματισμός και η προθυμία του ν’ αγωνιστεί, όχι μόνο για την απελευθέρωση της Κύπρου, αλλά και για κοινωνική δικαιοσύνη. Γράφει χαρακτηριστικά σε ένα μαθητικό κείμενο του:
"Θα ριχτώ στον αγώνα. Θα πολεμήσω τίμια και παλληκαρίσια. Θ’ αγωνιστῶ για το λαό. Τον βλέπω αμόρφωτο και θέλω να τον μορφώσω, τον βλέπω αδικημένο και θέλω να τον δικαιώσω..."

Ο Μάτσης αποφοίτησε από το Ελληνικό Γυμνάσιο της Αμμοχώστου το 1945 και τον επόμενο χρόνο γράφτηκε στη Γεωπονική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.  

Το 1952 αποφοίτησε από τη σχολή του κι επέστρεψε στην Κύπρο, όπου άσκησε για λίγο το επάγγελμα του γεωπόνου. Με την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα το 1955, εντάχθηκε μεταξύ των πρώτων στις τάξεις της ΕΟΚΑ.

Στις 6 Ιανουαρίου 1956 συνελήφθη από τις βρετανικές αρχές, εγκλείστηκε στα κρατητήρια της Ομορφίτας και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στα κρατητήρια της Κοκκινοτριμιθιάς, από όπου, στις 13 Σεπτεμβρίου του ίδιου έτους, δραπέτευσε κι ενώθηκε πάλι με τους μαχητές τού αγώνα.

Μετά τη δραπέτευσή του ανέλαβε τομεάρχης Κυρήνειας, με κύριο τομέα δράσης την οροσειρά του Πενταδάχτυλου.

Τετάρτη 10 Μαΐου 2023

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΛΑΚΗ ΚΑΡΑΟΛΗ και ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ! 10 Μαΐου του 1956

ΜΝΗΜΗ ΜΙΧΑΛΑΚΗ ΚΑΡΑΟΛΗ και ΑΝΔΡΕΑ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ! 

10 Μαΐου του 1956

Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι!





9 Μαΐου του 1956, 
4  νεκροί και 197 τραυματίες στο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας της Αθήνας από την αστυνομία του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
______________
Από Σπύρος Δημητρίου :
Σαν σήμερα 9 Μαίου του 1956 έγινε το μεγαλειώδες συλλαλητήριο στην Αθήνα για την αποτροπή του απαγχονισμού του Μιχαλάκη Καραολή και Ανδρέα Δημητρίου. 

Η Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή όπλισε το χέρι της αστυνομίας κατά την σύγκρουση  με τους διαδηλωτές, μετά το πέρας του συλλαλητηρίου, μ’ αποτέλεσμα να υπάρξουν 4  νεκροί και 197 τραυματίες.

Χιλιάδες Αθηναίοι συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Ομονοίας το μεσημέρι της Τετάρτης 9 Μαίου 1956 όπου ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πρόεδρος του ΠΕΕΚ(Πανελλήνια επιτροπή ενώσεως Κύπρου) εκφώνησε πύρινο λόγο και έθεσε στην διάθεση του Αθηναικού λαού ΨΉΦΙΣΜΑ το οποίο εγκρίθηκε δια βοής.  

Καραολή και Δημητρίου, των Κυπρίων

του Αλέκου Μιχαηλίδη

Τα ονόματα των πρώτων απαγχονισθέντων πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες της Ελλάδας μετά τη 10η Μαΐου 1956. Είχε συγκλονιστεί τόσο ο Ελληνισμός όσο και το παγκόσμιο στερέωμα με την είδηση της καταδίκης τους, με την… αυτοκρατορική αδιαφορία της βασίλισσας Ελισάβετ Β’, με τη βαρβαρότητα των αποικιοκρατών που έχασαν τον μπούσουλα μετά την έκρηξη της 1ης Απριλίου 1955. Το κύμα ήταν ανυπέρβλητο για όσους ήθελαν να επιβάλουν τη λήθη –η μνήμη των ιθαγενών είχε ήδη επικρατήσει.

Ο Δήμος Αθηναίων ονοματοδοτούσε τον δρόμο που βρισκόταν το κτήριο της βρετανικής πρεσβείας –Καραολή και Δημητρίου. Στην Αθήνα μύριζε ακόμα μπαρούτι από τις μεγάλες διαδηλώσεις για τους δύο αντάρτες. Στον Πειραιά μετονομάστηκε η οδός Μπητ (Άγγλος Ναύαρχος), στη Θεσσαλονίκη μετονομάστηκε η μέχρι λίγο πριν οδός Λόυντ Τζωρτζ (Βρετανός πρωθυπουργός) –Καραολή και Δημητρίου, των Κυπρίων, κοντά στο Διοικητήριο. Στα Χανιά, ο δρόμος τους περνά από τα βυζαντινά τείχη, στην Αλεξανδρούπολη και την Καβάλα από την παραλία, στη Σύρο βρίσκεται πίσω από την Πλατεία Μιαούλη. Κι είναι, έκτοτε, η πιο διαδεδομένη οδός στο πανελλήνιο –ξεπερνά αριθμητικά τους δρόμους που φέρουν το όνομα του Ελευθερίου Βενιζέλου.

Η βασίλισσα που τιμά φέτος η Βρετανία και πολλές πρώην (και νυν) αποικίες, ούσα τότε 30 χρονών, μητέρα δύο παιδιών και 4 χρόνια στον αγγλικό θρόνο, δεν συγκινήθηκε, δεν χαμήλωσε το βλέμμα και δεν αναρωτήθηκε αν πρέπει να τους αφήσει να ζήσουν –ούτε με το φοβερό «Ελληνόπουλο» του Αλμπέρ Καμύ ούτε με τις τόσες επιστολές που έφταναν στο παλάτι, τα άρθρα, τις δημοσιεύσεις, τις διαδηλώσεις. Ο Καραολής και ο Δημητρίου έπρεπε να απαγχονιστούν, κυρίως για παραδειγματισμό, για να διακοπεί το εν εξελίξει αντάρτικο του κυπριακού λαού απέναντι στην αποικιοκρατία. Και πράγματι, παραδειγματίστηκαν οι υπόλοιποι 7 απαγχονισθέντες, συμπεριλαμβανομένου του Παλληκαρίδη. Πράγματι παραδειγματίστηκαν δεκάδες αντάρτες και ο λαός, που έσπευσε να πυκνώσει τις τάξεις της ΕΟΚΑ μας και να προκαλέσει μια θαυμάσια κατάσταση στην άλλοτε υπνώττουσα Κύπρο. Πράγματι, χίλιες «Καραολή και Δημητρίου» θα θυμίζουν τα εγκλήματα της μοναρχίας. Χίλιες «Καραολή και Δημητρίου» θα θυμίζουν την πιο όμορφη ιστορία μας.

Σάββατο 1 Απριλίου 2023

Ευλαβικό μνημόσυνο στα λαμπρά παλληκάρια της ΕΟΚΑ



Δημήτριος Νατσιός

«Τα σπίτια που είχα μου τα πήραν», έλεγε με εκείνη την χαρακτηριστική σαν λονδρέζικη ομίχλη θλίψη του ο ποιητής-υπονοώντας πολύ περισσότερα από τους τέσσερις τοίχους των σπιτιών. Στίχος που ταιριάζει σήμερα στους σύγχρονους Έλληνες. Στίχος που ανακαλεί εν πολλοίς όλες τις χαμένες πατρίδες του Ελληνισμού.

Τα σπίτια όμως έχουν ψυχή, είναι «στοιχειά και μας προσμένουν». Τέτοια «εθνικά οσπήτια», όπως έλεγαν τους ερειπιώνες του Αναπλιού, που στοίβαζαν τις χήρες και τα ορφανά της Εθνεγερσίας, δηλαδή τα ριζιμιά λιθάρια του Γένους, είναι και οι ημέρες μνήμης. Και σήμερα που μας «εκύκλωσαν αι του βίου μας ζάλαι, ώσπερ μέλισσαι κηρίον» και είναι πλήθος τ’ άσχημα και τ’ άδεια αφέντες, ψάχνουμε, σαν τον Διογένη, μέρα μεσημέρι, να βρούμε τις ανηφοριές και τα σκαλοπάτια που παν στην λευτεριά, όπως μας κανοναρχεί ο Ευαγόρας ο ανδρειωμένος.

Ξεφυλλίζω το «Λεύκωμα της ΕΟΚΑ». Έχει μια μαυρόασπρη φωτογραφία, που αναπαριστά τον Κύπριο εθνομάρτυρα Μιχαήλ Καραολή, πλαισιωμένον από αποικιακούς δεσμοφύλακες, κατά την έξοδό του από το δικαστήριο της ξεδοντιασμένης γηραιάς Αλβιόνας. Εκεί, πριν από λίγα λεπτά, ο Εγγλέζος δικαστής, παγερά βλοσυρός, κάτω από την άσπρη του περούκα, του ανακοίνωνε φλεγματικά πως ο νόμος του τιμωρεί την φιλοπατρία με θάνατο. Στις 10 Μαϊου του 1956 απαγχονίζεται ο Καραολής, γιατί την Ελλάδα έτσι την εννοούσαν τέτοιοι άνθρωποι ως τάφο. Λόγος εθνικός γι’ αυτούς είναι να μιλάς μες από το μνήμα.

Ήταν Πρωταπριλιά του 1955, όταν ξεκίνησε στην Κύπρο, το τελευταίο ’21 του Γένους. ΕΟΚΑ, τέσσερις λέξεις, δηλαδή σαν να λες Ζάλογγο και Μανιάκι και Μεσολόγγι και Γραβιά. Και ονόματα που μπήκαν στο Εικονοστάσι του Γένους, δίπλα στους ήρωες του ’40, του ’12-’13, του ’21. Ο Αυξεντίου, ο Μάτσης, ο Δράκος, ο Λένας, ο Παναγίδης…

Στέλιος Κούκος: 1η Απριλίου 1955, Με κάτι «παλιοπιστόλια» άρχισε η ελληνική επανάσταση της Κύπρου!


Αγωνιστές της ΕΟΚΑ μετά την λήξη του αγώνα

Γράφει ο Στέλιος Κούκος


Μια ξεχωριστή ημέρα για τον ελληνισμό ξημέρωσε σήμερα! Επέτειος μιας νέας ελληνικής επανάστασης. Της τελευταίας! Αυτής που αξιώθηκε να ζήσει ο ελληνισμός της Κύπρου ανάμεσα στα χρόνια 1955-1959. Αρχής γενομένης από την 1 Απριλίου του 1955!

Φαίνεται πως το χρωστούσε η ιστορία αυτό στην Κύπρο, αφού δεν έζησε άμεσα τον ξεσηκωμό του ’21, τους βαλκανικούς πολέμους που μεγάλωσαν την Ελλάδα, το έπος του ’40 και την ανάταση της εθνικής αντίστασης μέσα στα μαύρα χρόνια της κατοχής.

Βεβαίως, ακόμη και σε αυτά τα ιστορικά γεγονότα η Κύπρος είχε πάντα το δικό της μερτικό και την προσφορά της. Συνήθως με τους ηρωικούς εθελοντές αγωνιστές και μάρτυρές της, αλλά και με την υλική αλληλεγγύη, την οικονομική της συνδρομή. Και μάλιστα σε πολύ δύσκολες εποχές και όντας και η Μεγαλόνησος υπό κατοχή, τουρκική ή βρετανική.

Φτωχοί άνθρωποι διέθεταν τις τελευταίες οικονομίες τους και τα χρυσαφικά τους για τους αγώνες του ελληνισμού και της Ελλάδας, ελπίζοντας πως μια μέρα θα τους σκεπάσει και αυτούς.

Ενώ πάντα πανηγύριζαν για τις επιτυχίες του ελληνικού στρατού στα ποικίλα μέτωπα ως προέκταση της ελληνικής ψυχής τους!

«ΜΙΑ ΑΚΤΙΣ ΦΩΤΟΣ»




Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Για την σημερινή επέτειο του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα, ανατρέχω στα άρθρα της εφημερίδας “Ελευθερία” (της ισχυρότερης μεταπολεμικής φωνής ενάντια στην ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη), τις ημέρες που υπεγράφοντο οι επονείδιστες συμφωνίες Ζυρίχης/ Λονδίνου.

 Γιατί ωραίο είναι να θυμόμαστε πώς ξεκίνησε ο αγώνας μα χρήσιμο και πώς κατέληξε, με το πιστόλι στον κρόταφο της κυπριακής ηγεσίας αφού (όχι για πρώτη και δυστυχώς όχι για τελευταία φορά) «δεν ελύγισεν η Κύπρος αλλά η επίσημος Ελλάς [η οποία] κατέστη από συμπαραστάτης ο κραυγαλέος και πρωταγωνιστών δήμιος της κυπριακής ελευθερίας»: Παλάτι, Καραμανλής και Αβέρωφ (ναι, το τρίπτυχο στο οποίο ορκίζονταν οι εθνικόφρονες) οδήγησαν έναν ηρωικό αγώνα στην τριπλή κυριαρχική προστασία Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας, με συνέπεια «η Ένωσις, πόθος και ιδανικό αιώνων, δεν αποκλείεται απλώς αλλά αποτελεί πλέον διεθνώς αξιόποινον πράξιν, νομιμοποιούσαν προκαταβολικώς την ένοπλον επέμβασιν της Τουρκίας και της Αγγλίας», ενώ στο εσωτερικό δημιουργείτο ένα κράτος καταδικασμένο να μη λειτουργεί και από τροχοπέδη σε τροχοπέδη να επέφερε, όπως πολλοί προειδοποιούσαν, στην καταστροφή.

«Διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν της –σημειώνει ο αρθρογράφος– η Ελλάς, με την δοθείσαν εις το κυπριακόν επονείδιστον “λύσιν”, παραιτείται της θεμιτής διεκδικήσεως της ελευθερίας ενός τμήματος του έθνους και επιπλέον αναγκάζει το τμήμα αυτό να εγκαταλείψη διά παντός τους εθνικούς πόθους του. Δραματικές φάσεις έχει πολλάς το ελληνικό παρελθόν. Και επανειλημμένως υπεχρεώθημεν ν' αφήσωμεν εις την μέσην αγώνας, που δεν ημπορούσαν να έχουν την επιθυμητήν έκβασιν ή και να εγκαταλείψωμεν ακόμη απροστατεύτους ελληνικούς πληθυσμούς τους οποίους δεν ήμεθα εις θέσιν να βοηθήσωμεν. Ποτέ άλλοτε όμως δεν εφθάσαμεν εις το σημείον της σημερινής εθνικής καταπτώσεως – και μάλιστα χωρίς ήτταν η στρατιωτικήν καταστροφήν».

«Μια εξέγερση μοναδικής ισχύος»




📰 Για το αντάρτικο της ΕΟΚΑ μας, τους επίγονους των αποικιοκρατών, την ανεφάρμοστη αυτοδιάθεση


Του Αλέκου Μιχαηλίδη 


Η φράση του τίτλου αλιεύεται από το βιβλίο του Βρετανού Πέρρυ Άντερσον «Οι διαιρέσεις της Κύπρου» (Εκδόσεις Άγρα, 2008), ο οποίος σε λίγες μόνο σελίδες, προσπαθεί να εξηγήσει πώς η Κύπρος, από το ενωτικό κίνημα, τον αγώνα για την αυτοδιάθεση-ένωση, το αντάρτικο «φονικής αποτελεσματικότητας» έφτασε στην κατοχή, στη διαίρεση, στη στειρωμένη ανεξαρτησία, έρμαιο του ιμπεριαλισμού και των συμφερόντων. Εξήντα οκτώ χρόνια μετά την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, η ιστορία βρυχάται οργισμένη, τα χώματα ακόμα δεν αναπαύθηκαν, οι ιαχές της περιπεσούσας αυτοκρατορίας επανεμφανίζονται μέσω ντόπιων επιγόνων της αποικιοκρατίας και η Κύπρος πληρώνει το άδειο πρόσωπο των δεκαετιών που ακολούθησαν. 

Την 1η Απριλίου 1955, «η Κύπρος είχε γεννήσει μια εξέγερση μοναδικής ισχύος απέναντι στη Βρετανία, συνδυάζοντας το αντάρτικο στα βουνά με τις διαδηλώσεις στους δρόμους των πόλεων», όπως επισημαίνει και ο Άντερσον αφήνοντας –με τη σειρά– του εκτεθειμένους όσους προσπαθούν να συκοφαντήσουν την ΕΟΚΑ, ιδεολογικά ή επιχειρησιακά. «Σε καθαρά επιχειρησιακό επίπεδο, η εκστρατεία της ΕΟΚΑ ήταν ίσως το πλέον επιτυχημένο από όλα τα κινήματα αντίστασης της μεταπολεμικής γενιάς», υπογραμμίζει. Τωόντι, η ΕΟΚΑ και οι ούτε διακόσιοι αντάρτες της, κατόρθωσαν να μεγαλουργήσουν απέναντι σε μια αυτοκρατορία δεκάδων χιλιάδων στρατιωτών, διότι ο αγώνας αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του κυπριακού Ελληνισμού. Μανάδες, γέροι και παιδιά, συμμετείχαν στον παλλαϊκό ξεσηκωμό, τον οποίον δεν μπόρεσε να τιθασεύσει ούτε το σκληρό καθεστώς Χάρτινγκ.

Παρασκευή 31 Μαρτίου 2023

25 Μαρτίου 1821 - 1η Απριλίου 1955!



Γιώργος Τασιόπουλος 

"ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΘΕΛΟΜΕΝ ΚΙ ΑΣ ΤΡΩΓΩΜΕΝ ΠΕΤΡΕΣ"


Η σκυτάλη της λευτεριάς από γενιά σε γενιά έφτασε στο 1955!

Από την 9η Ιουλίου του 1821 και το ολοκαύτωμα του  Ιερομάρτυρα, Αρχιεπισκόπου Κύπρου Κυπριανού  που έπραξε το καθήκον του απέναντι στην ιστορία, την Ρωμηοσύνη της Κύπρου για να ποτιστεί και να ανθίσει το δέντρο της λευτεριάς του Ελληνισμού έως την 1η Απριλίου 1955, ώσπου να πει κι ο Γρηγόρης Αυξεντίου το δικό του,
«Λάβετε, φάγετε… τούτο εστί το σώμα και το αίμα μου»….

"Δέν κλαίω πού σέ ἔχασα
πού σ’ εἶχα γιά καμάρι

κλαίω πού δέν ἔχω ἄλλο γυιό
τή θέση σου νά πάρει!"

Ώσπου αυτούς τους αυτοσχέδιους στίχους να απαγγείλει ο τραγικός πατέρας του Γρηγόρη Αυξεντίου καθώς αντικρίζει αγέρωχα τό απανθρακωμένο λείψανο του μοναχογυιού του.

Εξήντα οκτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ στην Κύπρο με αίτημα την Ενωση με την Ελλάδα και  ο Κύπριος λόγιος Κυριάκος Χαραλαμπίδης με αφορμή την ιστορική επέτειο της έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ  μιλάει για τον κυπριακό Ελληνισμό:

«1η Απριλίου 1955. 
Ο απελευθερωτικός μας Αγώνας προσφέρει την ανάμνηση μιας πρωταρχικής αθωότητας, που ανθοβολούσε στον κήπο της ελληνικότητας. 

Κάποια ιστορική στιγμή ο κυπριακός Ελληνισμός πήρε την απόφαση να περάσει από την ιστορία στο μύθο και να μεταφέρει πανάρχαιους καημούς στο ρεαλιστικό επίπεδο του βιωμένου θαύματος.

 Έτσι λοιπόν αλήθευε η ζωή μας: με την ιστορική μυθοποίηση και το θαυμαστό, που διήγειρε μαγνητικά την ένθεη φύση του ανθρώπου. 

Το ζήσαμε λοιπόν το παραμύθι μας.
 Το ζήσαμε με απόλυτο ρεαλισμό, με αίματα και θυσίες. Κι όταν στο τέλος βγήκαμε στο φως, "κομμένοι και σφαγμένοι κι ανεγνώριστοι", μας δόθηκε ένα κράτος μπανταρισμένο κι ανισόρροπο. Όπως κι αν έχει, με τον απελευθερωτικό αγώνα του 1955-59, οι Κύπριοι ανέβασαν τα ψυχικά ποσοστά και τις πνευματικές ποιότητές τους.

ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΕΥΑΓΟΡΑ



 του ΑΝΔΡΕΑ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ Εκπαιδευτικού, φιλόλογου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. 


Πρέπει να ήταν άνοιξη του 1972. Θα γιορτάζαμε στο σχολείο την επέτειο της 1ης Απριλίου. Ήμουν στη Δευτέρα τάξη του δημοτικού και ήμουν από τα παιδιά στην τάξη που ήξεραν να διαβάζουν καλά την ανάγνωσή τους. Η δασκάλα μου, με είχε επιλέξει για να απαγγείλω στη γιορτή το ποίημά σου «Θα πάρω μιαν ανηφοριά».  Δεν ξέρω πόσο καλά το απέδωσα, ούτε θυμάμαι πόσο ζεστό ήταν το χειροκρότημα που εισέπραξα. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι ένα ρίγος με διαπερνούσε την ώρα της απαγγελίας. Νόμιζα ότι είχα κρυώσει.

Θα περνούσαν μερικά χρόνια για να καταλάβω ότι το ρίγος εκείνο δεν ήταν από το κρύο. Και το κατάλαβα γιατί κάθε φορά που έπιανα στο στόμα μου όχι μόνο αυτόν τον ύμνο, αλλά και κάθε ποιητική σου δημιουργία, το ίδιο ρίγος με διαπερνούσε, χειμώνα-καλοκαίρι, την ίδια ώρα που τα μάτια μου πλημμύριζαν. Ήμουν έφηβος πια, στην ηλικία σου. Και βάλθηκα να μάθω ό,τι είχε σχέση με σένα. Και όσα περισσότερα μάθαινα τόσο πιο πολύ σε εκτιμούσα και σε θαύμαζα. Και αναλογιζόμουν πως γίνεται, πριν ακόμη συμπληρώσεις τα δεκαοκτώ σου χρόνια, να είχες προλάβει να κάνεις τόσα πολλά.

Πρόλαβες να σκαρφαλώσεις στον ιστό, λυγερόκορμος και ευλύγιστος καθώς ήσουν και να κατεβάσεις τη σημαία των κατακτητών από το σχολείο σου. Πρόλαβες να συλληφθείς δύο φορές σε διαδηλώσεις, ξυλοκοπώντας μάλιστα  και δύο Άγγλους στρατιώτες που κτυπούσαν με τα ρόπαλά τους ένα συμμαθητή σου. Γι΄ αυτό άλλωστε σε έστειλαν σε δίκη. Πρόλαβες, ενώ ήσουν ακόμα στο σχολείο, να λάβεις μέρος σε ανατινάξεις και δολιοφθορές κατά των στυγνών αποικιοκρατών. Και βέβαια, πρόλαβες να φύγεις αντάρτης στα βουνά, την προηγούμενη μέρα της δίκης σου, για να μη σε κλείσουν στη φυλακή, αποχαιρετώντας με εκείνο το ξεχωριστό γεμάτο πατριωτισμό και συναίσθημα γράμμα σου, τους συμμαθητές σου.

Πέμπτη 30 Μαρτίου 2023

Αντίσταση με όραμα την 1η του Απρίλη του 1955: Η Κύπρος δεν πωλείται! Μας το απαγορεύουν οι θυσίες των ηρώων αγωνιστών μας



Τα αμούστακα παιδιά της Κύπρου, τέκνα ανταρτών της ΕΟΚΑ, διαδηλώνουν με ελληνικές σημαίες για την Ένωση του νησιού με την Ελλάδα. 

Φωτογραφία Αρχείου της Ε.Ο.Κ.Α. 29/03/2023

Της ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΦΩΤΙΑΔΗ


Η σκέψη μας και το όραμά μας είναι στραμμένα στους ηρωικούς αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. και στον ένοπλο απελευθερωτικό αγώνα του 1955 -1959 που έμεινε ανεκπλήρωτος και μας καλεί πάντα να τον εκπληρώσουμε, ο ύμνος του αποχαιρετισμού του Ρίτσου προς τον Γρηγόρη Αυξεντίου, τον Σταυραετό του Μαχαιρά:


«Αν λυπάμαι για κάτι είναι που δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτα για σας (όχι φήμη, ή σαν ιδέα, ή σα θρύλος, μα με τούτα τα ίδια μου τα χέρια), έτσι να πούμε, να, να ρίξω κι εγώ μια ντουφεκιά στον αέρα στην γιορτή της απελευθέρωσης».

Με τον συγκλονιστικό αποχαιρετισμό του Ρίτσου στον Σταυραετό του Μαχαιρά ασπαζόμαστε τους ήρωες και αυτό είναι το σημείο της επανεκκίνησης για την απελευθέρωση του νησιού. Η Κύπρος δεν πωλείται. Μας το απαγορεύουν οι θυσίες των ηρώων αγωνιστών μας που πολέμησαν τον τύραννο για να είμαστε λεύτεροι.

Απαγορεύουν οι θυσίες των ηρώων μας στις πολιτικές ηγεσίες Ελλάδας και Κύπρου να αποδεχθούν τις επαίσχυντες λύσεις που επιχειρήθηκαν να επιβληθούν στο Κρανς Μοντανά και να δηλώνουν χωρίς αιδώ ότι το σημείο επανεκκίνησης των συνομιλιών θα είναι συνέχεια των παράνομων και άκυρων πενταμερών διασκέψεων τουτέστιν επανεκκίνηση για τα κράτη του βορρά και του νότου, όπως ξεδιάντροπα μας ευχήθηκε ο Γ.Γ των Η.Ε. Αντόνιο Γκουτέρες – καλή τύχη στο βορρά και στο νότο.

Απαγορεύουν οι ήρωες του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στις πολιτικές ηγεσίες της Κύπρου και της Ελλάδος να ξεπουλήσουν την Κύπρο, καταλύοντας την Κυπριακή Δημοκρατία από πενταμερή σε πενταμερή που διοργανώνει η νέα ιερά συμμαχία Βρετανών και Τούρκων μαζί με τους παρατρεχάμενους και επισπεύδοντες ευρωατλαντιστές.

Πιστεύω ακράδαντα ότι έφθασε η ώρα του απανταχού Ελληνισμού μεθώντας με το αθάνατο κρασί του εικοσιένα και του πενήντα, να ορθώσει τείχος και να υπερασπισθεί το όραμα των ηρώων μας που πολέμησαν και θυσιάστηκαν για την λευτεριά.

Τετάρτη 15 Μαρτίου 2023

Ήρθε ο καιρός να τιμηθούν οι ήρωες...



Του Ανδρέα Μοράτου
Τις μέρες αυτές ολοκληρώσαμε μια εκτεταμένη σειρά εκπομπών στον Ραδιοφωνικό Σταθμό τής Ι.Μ. Μονεμβασίας και Σπάρτης με την ανάγνωση αποσπασμάτων από το (ογκώδες, άνω των 500 σελίδων!) βιβλίο τής Γεωργίας Παλληκαρίδου-Ποσπορή, "Αναφορά. Ο αδελφός μου Ευαγόρας". 

Συγγραφέας, όπως καταλάβατε, είναι η αδελφή του μάρτυρα του Κυπριακού Αγώνα για την Ένωση με την Ελλάδα, Ευαγόρα Παλληκαρίδη, από τον μαρτυρικό θάνατο του οποίου κλείνουν σήμερα 66 χρόνια...

Ο απαγχονισμός του 19χρονου "Βαγορή" (έτσι ήταν το χαϊδευτικό του) σήμανε και το τέλος των εκτελέσεων από τους Άγγλους, μετά το διεθνές κύμα διαμαρτυρίας που ξεσηκώθηκε τότε για να αποτραπεί η εκτέλεση του Παλληκαρίδη. Είχε προηγηθεί, λίγες μέρες νωρίτερα (3 Μαρτίου 1957), ο άλλος ηρωικός θάνατος, εκείνος του Γρηγόρη Αυξεντίου, που μόνος του ξευτέλισε ολόκληρη Αυτοκρατορία...

Νομίζουμε ότι έχει πια ωριμάσει ο καιρός (για να μην πούμε ότι.. παραωρίμασε, σχεδόν κακοφόρμισε...) να τιμήσουν από κοινού Ελλάδα και Κύπρος τους δύο ήρωες (και στα πρόσωπά τους όλους τους εθνομάρτυρες του Κυπριακού Αγώνα). Δεν μπορεί άλλο το ελλαδικό κράτος να σφυρίζει αδιάφορα... Πρέπει με επίσημο τρόπο να αναδειχθούν και να προβληθούν αυτές οι δύο επέτειοι (3 Μαρτ[υρ]ίου και 14 Μαρτ[υρ]ίου), όχι μόνο σε εθνικό, αλλά και σε διεθνές επίπεδο. ΙΔΙΑΙΤΕΡΗ ΕΜΦΑΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΘΕΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ




Φρονούμε, επίσης, ότι ήρθε η ώρα, μετά και την "αναχώρηση" της Ελισάβετ (η οποία, παρά την έντονη διεθνή πίεση, είχε αρνηθεί να δώσει χάρη στον Παλληκαρίδη), ο Κάρολος να πράξει το αυτονόητο, που δεν έπραξε η μητέρα του: να αναγνωρίσει τα ολέθρια ημαρτημένα του βρετανικού κράτους και του θρόνου, και να ζητήσει την οφειλόμενη συγγνώμη. Τυπική, θα μου πείτε, και πιθανότατα υποκριτική. Μπορεί, αλλά πολιτικά έχει μεγάλη αξία. Το πόση αξία έχει θα το καταλάβουμε όταν ζητηθεί...

(Στην πρώτη φωτογραφία, το χειρόγραφο του πασίγνωστου ποιήματος του Παλληκαρίδη "Θα πάρω μιαν ανηφοριά", 
και στην άλλη η επικήρυξη κατά του Γρηγόρη Αυξεντίου, με αμοιβή 5.000 λίρες!)

Δευτέρα 13 Μαρτίου 2023

Ευαγόρας Παλληκαρίδης





 « Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα.

 Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει.

 Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. 

Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.

 Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί».

 Απαγχονίστηκε σχεδόν έφηβος στις 14 Μαρτίου από τους θηριώδεις αποικιοκράτες της Μεγάλης Βρετανίας.

 Εκτελέστηκε έφηβος και ενώ τον οδηγούσαν στην αγχόνη υμνώντας την Ελευθερία και την Ελλάδα.

Ευαγόρας Παλληκαρίδης - Μεσάνυχτα...στις 13 προς 14 Μάρτη 1957

Αποτέλεσμα εικόνας για ευαγορασ παληκαριδησ



Μουσικη-Μαριος Τοκας
Στιχοι-Ευαγορας Παλληκαριδης
Ερμηνεια-Κωστας Χατζηχριστοδουλου

Την Ελλάδα Αγαπώ Αλλά Και Εσένα

O 18χρονος Ευαγόρας Παλληκαρίδης που περιφρόνησε την αγχόνη των Άγγλων: 

«Ξέρω ότι θα με κρεμάσετε, ζητώ την ελευθερία και τίποτα άλλο» 
 Ο 18χρονος ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης, όπως πολλά παιδιά της ηλικίας του, μπολιάστηκαν με τα ιδανικά των μεγαλυτέρων που αγωνίζονταν για την Ελευθερία και την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Ο νεανικός ενθουσιασμός, τους έκανε να μην υπολογίζουν ακόμα και τη ζωή τους. Και αυτό το βλέπουμε στο πρόσωπο του Βαγορή (Ευαγόρα), όταν πάσχιζαν οι δικηγόροι στη δίκη του να τον αθωώσουν κι εκείνος δεν τους άφηνε περιθώρια υπεράσπισης!

Κατηγορήθηκε, ότι στις 18-12-1956 συνελήφθη να μεταφέρει οπλοπολυβόλο μπρέν και τρεις γεμιστήρες από την Λυσό στη Λευκωσία.

Στη δίκη του τον ρώτησε ο δικαστής:

« Έχεις να είπης τι, διατί να μην σου επιβληθεί ποινή;». 

Ο Βαγορής παραδέχτηκε την ενοχή του λέγοντας:

« Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα, το έκαμα ως Ελλην Κύπριος, όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.» 

Αυτές τις γενναίες, παλικαρίσιες κουβέντες είπε στους δικαστές, οι οποίοι ασυγκίνητοι, στυγνοί, έβγαλαν, χωρίς το ελαφρυντικό της εφηβικής λεβεντιάς, την ετυμηγορία τους : Εις θάνατον!

Εννέα δευτερόλεπτα μέχρι τον θάνατο. Τόσος χρόνος χρειάστηκε μέχρι να ξεψυχήσει στην αγχόνη ο ηρωικός Ευαγόρας Παλληκαρίδης. Το κυνικό ντοκουμέντο του Άγγλου δημίου


 Μάταιες προσπάθειες να αποτραπεί η εκτέλεση Την επομένη της καταδίκης του Παλληκαρίδη, οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον στρατηγό Χάρντινγκ, που του ζητούσαν να απονείμει χάρη στο συμμαθητή τους. Τότε αρχίζει ένας τεράστιος αγώνας για να αποτραπεί η εκτέλεση. Διαδηλώσεις διαμαρτυρίας παντού! Η κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητεί την παρέμβαση του βασιλιά Παύλου, η ελληνική κυβέρνηση και η Βουλή, βομβαρδίζουν με τηλεγραφήματα την αγγλική κυβέρνηση και τον ΟΗΕ. Αρχιεπίσκοποι και μητροπολίτες, συντεχνίες, διανοούμενοι, απλοί πολίτες ακόμα και Άγγλοι βουλευτές προσπαθούν να ματαιώσουν την εκτέλεση, αλλά ο σκληρός δήμιος της Κύπρου σερ Χάρντινγκ και η αγγλική διπλωματία, απορρίπτουν το αίτημα απονομής χάριτος. Παρηγορούσε τη μητέρα του με αστεία

Το απόγευμα της 13-3-1957, ο Ευαγόρας, γράφει σ’ ένα κομμάτι χαρτί:

 « Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί». 

Ακριβώς τα μεσάνυχτα, αφού μεταλάβει, καλούν την μητέρα του να τον αντικρίσει για τελευταία φορά και αυτός την παρηγορεί:

« Μη θρηνείς μάνα, πεθαίνω για την Ελλάδα». Η μητέρα του είπε αργότερα: «μου έλεγε αστεία και προσπαθούσε να με παρηγορήσει…» 

Σε μεγάλη απόσταση ακούγονταν οι φωνές διαδηλωτών για την ΕΟΚΑ και την Ένωση με την Ελλάδα. Ο νεαρότερος αλλά και ο τελευταίος αγωνιστής της ΕΟΚΑ, απαγχονίζεται από τους Άγγλους σε ηλικία μόλις 18 ετών, χωρίς να βγάλει δάκρυ κι ενταφιάζεται μέσα στη φυλακή για να μη γίνει ο τάφος του λαϊκό προσκύνημα. Είναι τα περίφημα Φυλακισμένα Μνήματα στη Λευκωσία.

Το «εγερτήριο σάλπισμα» του Βαγορή 

Παρασκευή 3 Μαρτίου 2023

Στέλιος Κούκος: Γρηγόρης Αυξεντίου, Τρομοκράτησε μια ολόκληρη αυτοκρατορία και πυρπόλησε τις καρδιές των πανελλήνων!


Γρηγόρης Αυξεντίου, (1928-1957).


Επέτειος του ολοκαυτώματος του


Γράφει ο Στέλιος Κούκος


Θα πρέπει, πράγματι, να το παραδεχτούμε: Ο Γρηγόρης Αυξεντίου (1928-1957) ήταν ένας «τρομοκράτης», όπως τον αποκαλούσαν οι Βρετανοί.

Κατάφερε να τρομοκρατήσει μια ολόκληρη αυτοκρατορία!

Μέχρι και λίγη ώρα πριν από τον θάνατο του ήταν μάχιμος και τους προκαλούσε απώλειες, φόβο και τρόμο. Γι’ αυτό και επέλεξαν την απάνθρωπη εξόντωση του με εμπρησμό του κρησφυγέτου στο οποίο βρισκόταν.

Ήταν 3 Μαρτίου του 1957.

Αλλά μήπως και μετά τον θάνατό του ή ακόμη μετά την ταφή του έπαψε να τους τρομοκρατεί και να τον φοβούνται;

Ο ευρύτερος πανικός που σκόρπισε η Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών (ΕΟΚΑ) στους αποικιοκράτες Βρετανούς στην Μεγαλόνησο αποδεικνύεται και μόνον από την ενίσχυση του στρατού τους στην Κύπρο με στρατεύματα από διάφορες βρετανικές αποικίες.

Όπως και να έχει δεν δίστασαν να καλέσουν έναν ολόκληρο ειδικό στρατό για να αντιμετωπίσει μιαν δράκα… κουρελήδων, πρόχειρα εκπαιδευμένων και ακόμη πιο πρόχειρα εξοπλισμένων. Κάτι που θυμίζει, βεβαίως, και την Ελληνική Επανάσταση του 1821.

Οι αγωνιστές της ΕΟΚΑ ήταν ανεπαρκείς σε όλα, αλλά είχαν υπερεπάρκεια στο φρόνημα, αφού μόνη τους έγνοια ήταν η Ελλάδα. Η υπερδύναμη πολιτισμού. Έτσι, πώς αλλιώς να την αντιμετωπίσουν οι Βρετανοί παρά με τα όπλα και τα στρατεύματά τους; Με Beatles; Μα δεν είχαν, ακόμη, εμφανιστεί στο προσκήνιο και τα αποτελέσματα και πάλιν θα ήταν άδηλα εκεί στις ακτές των Αχαιών της Κύπρου.

Εξάλλου, ο Γρηγόρης Αυξεντίου σε έναν γράμμα του από την Ελλάδα προς την μητέρα του της έγραφε, ότι έχει βρει μια άλλη μάνα να τον φροντίζει, την Ελλάδα, που αν και είναι φτωχή σε υλικά, είναι πολύ πλούσια σε πνευματικά αγαθά.

Συνέχεια εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=366384


ΠΗΓΗ:http://www.pemptousia.gr/?p=366384
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com