Του Βασίλη Λαμπόγλου
'' Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα
μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.
Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας.
Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,
οι νιοί συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,
η νια που τον ορμήνευε δεν είχε νυχτοπούλι.
Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.
Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.
Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,
ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,
και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.
Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.
Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη που διαβάζει,
μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.
- Παρόντες όλοι;
- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.
Και με φωνή που τρέμει:
- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.
Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,
αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάμνει
να πέσουν μ’ αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.
- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα,
πάντα πρώτος,
στους πρώτους πρώτος, άγγελε πατρίδας δοξασμένης,
συ μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,
και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.
Τα ‘πε κι απλώθηκε σιωπή πα’ στα κλαμένα νιάτα,
που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,
έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό, παντοτινά γεμάτο".
Συγκλονιστικό ποίημα, του Φώτη Βαρέλη, που μετέδωσε ο ραδιοφωνικός σταθμός της Λευκωσίας.
Τέτοια μέρα του '57 περνούσε στην Αιωνιότητα, κατανικώντας μιαν Αυτοκρατορία και έναν Στρατάρχη και αποστρέφοντας το πρόσωπό του από την ακαταμάχητη ποίηση της Άνοιξης, της νιότης και της ζωής.
Επαναλαμβάνοντας, με το μαρτύριό του, τον συγκλονιστικό καζαντζακικό επίλογο στον «Τελευταίο Πειρασμό»:
«Έσυρε φωνή θριαμβευτικά: - Τετέλεσται!
Κι ήταν σαν να ‘λεγε: Όλα αρχίζουν»…
Ο τάφος του βρίσκεται στα Φυλακισμένα Μνήματα(οι Άγγλοι θα τον θάψουν μέσα στην φυλακή για να μην μετατρέψουν τον τάφο του σε λαϊκό προσκύνημα).
"Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει.
Δεν λυπάμαι για τίποτα.
Ας χάσω το κάθε τι.
Μια φορά κανείς πεθαίνει.
Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία.
Τι σήμερα τι αύριο;
Όλοι πεθαίνουν μια μέρα.
Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα.
Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου.
Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί ''
(Απόσπασμα από την τελευταία του επιστολή) .
14 Μαρτίου 1957-ήταν που ο Ευαγόρας Παλληκαριδης, μόλις στα 19 του χρόνια απόχαιρετούσε την Ζωή,
«στην πιο όμορφη μέρα της ζωής του''.
-"Όταν εμείς εξακολουθούσαμε να γράφουμε στίχους
εκείνος διέκοπτε κι’ ανέβαινε στην αγχόνη."
Έγραφε Κώστας Μόντης για τον Ευαγόρα.
Νάματα ιερά...που σκύβω και προσκυνώ στους στυφους και άνυδρους καιρούς μας.
Σήμερα που το άγνωρο, το πλήθος,η ταχύτητα,η "εικόνα" οριοθετούν αλόγιστα και άμετρα συνειδήσεις, θύμησες, οράματα, λαχτάρες...
Και πονώ σαν βλέπω, με μαύρο σπρέι τη διακήρυξη της "antifa" πάνω στις μορφές του Ευαγόρα Παλληκαρίδη (Αγία Παρασκευή), Ιουλίας Μπιμπα(Γλάδστωνος),Ηρώ Κωνσταντοπούλου (Πειραιάς), Κολοκοτρώνη (Αθήνα) και αλλού, μια άκαιρη και ανίερη πράξη που οδυνηρά επιβεβαιώνει πως η κυριαρχικά επιβληθείσα "άποψη" της "καθεστωσας"δύναμης, λογιζει -προσποριζοντας - ακόμη και τα "αντί" για την επικράτηση της.
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.