Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΑΜΑΝΤΗΣ Κ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΣΑΜΑΝΤΗΣ Κ.. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023

Η ΑΝΤΙ/WOKE* ΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ


Του Κώστα Σαμάντη 


Ο 75χρονος τραγουδιστής Alice Cooper -το πραγματικό του όνομα είναι Vincent Damon Furnier-, προχώρησε πρόσφατα σε μια συνέντευξη κατά την οποία επέκρινε την woke κουλτούρα.

Μιλώντας στο Stereogum ο σταρ σημείωσε πως νιώθει ότι τα παιδιά δεν είναι αρκετά ώριμα για να λάβουν σημαντικές αποφάσεις σχετικά με την ταυτότητα του φύλου τους.

«Το βρίσκω λάθος όταν έχεις ένα 6χρονο παιδί που δεν έχει ιδέα. Θέλει απλώς να παίξει και τον μπερδεύεις λέγοντάς του, ‘Ναι, είσαι αγόρι, αλλά θα μπορούσες να γίνεις κορίτσι αν θέλεις’»...«Έλα! Σε τι βρισκόμαστε, σε μυθιστόρημα του Kurt Vonnegut; Είναι τόσο τρελό, που έχει φτάσει πλέον στο σημείο του παραλογισμού», τόνισε.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στη woke κουλτούρα, ισχυριζόμενος ότι η κοινωνία έχει πάει πολύ μακριά την προοδευτική αυτή γλώσσα. «Ποιος φτιάχνει τους κανόνες;» ρώτησε. «Φτάνει σε ένα σημείο που είναι αστείο. Αν κάποιος προσπαθούσε να πει κάτι σε αυτό το πράγμα, τώρα το μετέτρεψε σε μια τεράστια κωμωδία. Δεν ξέρω ένα άτομο που να συμφωνεί με το woke κίνημα» σημείωσε.

«Υπάρχει ένα κτίριο κάπου στη Νέα Υόρκη όπου οι άνθρωποι κάθονται κάθε μέρα και λένε: “Εντάξει, δεν μπορούμε να πούμε “μητέρα” τώρα. Πρέπει να πούμε “το άτομο που γεννά”. Δώστε γραμμή τώρα”. Ποιο είναι αυτό το άτομο που φτιάχνει αυτούς τους κανόνες; Δεν το καταλαβαίνω», είπε και κατέληξε: «Λέω λοιπόν να αφήσουμε κάποιον τουλάχιστον να συνειδητοποιήσει σεξουαλικά ποιος είναι πριν αρχίσει να σκέφτεται αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Πολλές φορές, το βλέπω με αυτόν τον τρόπο, με τον λογικό τρόπο: Αν έχεις αυτά τα γεννητικά όργανα, είσαι αγόρι. Αν έχεις αυτά τα γεννητικά όργανα, είσαι κορίτσι…».


*Η «woke culture» (κίνημα Αφύπνισης ή Ακύρωσης) είναι κίνημα που αναπτύσσεται στην Δύση και έχει ως στόχο το γκρέμισμα όσων συνιστούν την κοινή κληρονομιά μας.

Κυριακή 16 Ιουλίου 2023

ΤΟ WOKE* ΝΕΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ



Του Κώστα Σαμάντη

Με τα φύλα να έχουν φθάσει εφέτος τα 82 (10 περισσότερα από πέρυσι) είναι αναγκαία η ενημέρωσή μας ώστε να είμαστε "in".


Η εικονιζόμενη είναι η Eija-Riitta Berliner-Mauer, μια γυναίκα που ερωτεύτηκε ένα εθνικό μνημείο, το Τείχος του Βερολίνου, και άλλαξε το επώνυμό της (Berliner) ώστε να αντικατοπτρίζεται ο γάμος της με την κατασκευή το 1979, γεγονός που σημαίνει ότι παρέμεινε παντρεμένη για 10 χρόνια. Η Eija αποκάλυψε ότι ως μέρος των Objectum Sexual τάσεών της (που την κατατάσσουν στην αρχική πρώτη δεκάδα των "φύλων"), έχει παραμείνει παρθένα στον άνθρωπο και ανέπτυξε ρομαντικά συναισθήματα έναντι του Τείχους. Σύμφωνα με τα λόγια της, η Eija εξηγεί την έλξη της για το(ν) Τείχο: «Βρίσκω το μακρύ, λεπτό σώμα του, με τις οριζόντιες γραμμές πολύ σέξι. Το Σινικό Τείχος της Κίνας είναι ελκυστικό, αλλά είναι πάρα πολύ χοντρό(ς) - ο σύζυγός μου είναι πιο σέξι». 
Όταν το Τείχος καταστράφηκε, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, το 1989 η Eija κραύγαζε ότι «ο σύζυγός της ήταν ακρωτηριασμένος», την ώρα που ο υπόλοιπος κόσμος γιόρταζε την κατάρρευση. Μετά την καταστροφή του, η Eija λέγεται ότι έχει κατευθύνει την αγάπη της σε μια γέφυρα.

*Η«woke culture» ή κίνημα αποδόμησης είναι ένα κίνημα που αναπτύσσεται στην Δύση και έχει ως στόχο το γκρέμισμα όσων συνιστούν την κοινή κληρονομιά μας. Για παράδειγμα τα πρόσωπα της Μάνας και του Πατέρα υποβιβάζονται σε απρόσωπους αριθμούς: Γονέας 1 και Γονέας 2. Είναι ένα κίνημα ακραίου και καταχρηστικού Δικαιωματισμού που αγωνίζεται να επιβάλει την χρήση μιας ακατάληπτης και ολοκληρωτικής νέας γλώσσας, αυτήν της Πολιτικής Ορθότητας. Εκπορεύεται κυρίως από κύκλους αμερικανών προοδευτικών ακαδημαϊκών. Περισσότερες πληροφορίες στο βιβλίο Woke – Η καθολική αποδόμηση, (https://ardin-rixi.gr/archives/249934)

Σάββατο 26 Μαρτίου 2022

ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΑ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...


ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΑ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...

από Κώστας Σαμάντης

Για πολλά χρόνια και για καμπόσους Έλληνες η Σοβιετική Ένωση ήταν η Μητέρα Πατρίδα. Μόνο το μικρότερο κομμάτι της Αριστεράς, πχ. η και Ανανεωτική καλούμενη από την νεολαία της οποίας (ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος) ο γράφων είχε περάσει ένα φεγγάρι στα μαθητικά του χρόνια, ασκούσε κριτική για τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις που έκανε κατά καιρούς.
Ακόμη όμως και μετά την παταγώδη πτώση του τείχους του Βερολίνου και των καθεστώτων που είχαν συνδεθεί μαζί του, οι κρυφές αγάπες παρέμειναν. Μέχρι και ο Κύρκος είχε ρίξει το δάκρυ του για την αποκαθήλωση του "υπαρκτού σοσιαλισμού".
Ο γράφων υπήρξε επίσης φανατικός αναγνώστης της Ελευθεροτυπίας ήδη από το πρώτο φύλλο της. Με στεναχώρια είχε βιώσει το κλείσιμο της ιστορικής εφημερίδας. Το σχήμα που ακολούθησε, η ΕφΣυν, δεν τον ενθουσίασε αλλά τι να κάνουμε;
Από το '89 και μετά τα ορφανά του Στάλιν και του Μπρέζνιεφ δεν ζορίστηκαν. Συνέχισαν να διατηρούν την αδυναμία τους, έστω υπόγεια έστω ασυνείδητα, για την Μητέρα Πατρίδα του Γιέλτσιν και του Πούτιν. Και επειδή, όπως ξέρουμε, μια μητέρα έχουμε, η Ελλάδα αντιμετωπίστηκε ως μητριά.
Πρωταγωνιστικό ρόλο στα τελευταία έπαιζε και παίζει η περίφημη ΕφΣυν. Πρωτοπόρος ο ρόλος της στο να μάχεται το οτιδήποτε εθνικό. Από τον εθνικό ύμνο μέχρι το εθνικό σύμβολο και από την εθνική αμυντική βιομηχανία μέχρι τον εθνικό αερομεταφορέα. Οτιδήποτε είχε το επίθετο "εθνικός" έμπαινε στο στόχαστρο.
Ο καιρός πέρασε και η κοινωνία ξέβρασε, πλην εξαιρέσεων, αυτές τις λογικές που αρρωσταίνουν και μόνο στην ιδέα μιας παρέλασης ή του εορτασμού μιας εθνικής επετείου.
Αμ δε... Ο λύκος την τρίχα του αλλάζει, τα χούγια του ποτέ!
Στην πρώτη φωτογραφία η αμερόληπτη εφημερίδα επιχαίρει για την στρατιωτική παρέλαση της Μητέρας Πατρίδας.
Στην δεύτερη φωτογραφία ξερνάει χολή για τον εθνικό εορτασμό της μητριάς.
Τι να σχολιάσεις για τους ανερμάτιστους;...

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2021

Τα σοβαρά ζητήματα που θέτει το κύμα καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση


Από την άτη στην τίση



«Μια σπίθα αρκεί για να ανάψει φωτιά στον κάμπο»

Μπορεί το συγκεκριμένο απόφθεγμα να το είχε χρησιμοποιήσει ο Μάο Τσε Τουνγκ για να περιγράψει το αναπόφευκτο της επαναστατικής πλημμυρίδας που θα συγκλόνιζε τη δεκαετία του ’30 απ’ άκρου σ’ άκρον την Κίνα, όμως η διαλεκτική της ρήσης κάλλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τα όσα γινόμαστε μάρτυρες στις μέρες μας. Η σπίθα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι η Σοφία Μπεκατώρου. Μία τοποθέτησή της στο πλαίσιο της ημερίδας «Start to Talk/Σπάσε τη Σιωπή – Μίλησε, Μην Ανέχεσαι που διοργάνωσε το υπουργείο Αθλητισμού και η συνέντευξη την οποία έδωσε ακολούθως στο περιοδικό Marie Claire για τον βιασμό τον οποίο υπέστη το 1998, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. 

Ένα κύμα καταγγελιών σάρωσε τον χώρο της ιστιοπλοΐας και εξαπλώθηκε γρήγορα στον πανεπιστημιακό χώρο, στον χώρο της μουσικής και στον χώρο του θεάματος. Οι καταγγελίες αφορούσαν σε λεκτική, ψυχολογική και σωματική βάναυση συμπεριφορά, σε σεξουαλική κακοποίηση ακόμη και σε περιπτώσεις βιασμού. Θύματά της νεαρά αγόρια και κορίτσια (κάποια από αυτά ανήλικα!) τα οποία βρέθηκαν στη δίνη εκβιασμών και επιθέσεων από ανθρώπους που είχαν καίριες, σημαντικές και ισχυρές θέσεις. Είτε με άσκηση βίας, είτε με τη μέθοδο της χειραγώγησης, είτε με ευθείες απειλές, υπέστησαν βάναυση κακοποίηση που αποσκοπούσε στη σεξουαλική εκμετάλλευση. Εξίσου σημαντικό όμως ήταν ότι αρκετοί, πάρα πολλοί, γνώριζαν. Συμμετέχοντες και παράγοντες σε αυτούς τους χώρους, ήξεραν τι γινόταν κατά τη διάρκεια αθλητικής προετοιμασίας, προπονήσεων, εξεταστικών περιόδων, ακροάσεων, θεατρικών προβών και κανείς/καμία δεν μιλούσε.

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2020

ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΗΘΙΚΟΣ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ

ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΗΘΙΚΟΣ, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ΠΛΑΣΜΕΝΟΣ

Του Κώστα Σαμάντη

Η εικόνα ίσως περιέχει: ουρανός, φυτό, υπαίθριες δραστηριότητες και φύση

Αφορμή για αυτή την ανάρτηση η είδηση ότι στη Μασαχουσέτη καθηγητές έβαλαν στην μαύρη λίστα και δεν θα διδάσκουν πια Όμηρο και Σαίξπηρ λόγω του σεξιστικού έργου τους! Δηλώνουν μάλιστα υπερήφανοι για αυτή τους την απόφαση...


Ο προοδευτικός ορθός πολιτικός λόγος (το καθ' ημάς political correct) παίρνει το πάνω χέρι, ο ολοκληρωτισμός των κινημάτων και των δικαιωματιστών κυριαρχεί. Κι αν βιαστεί κάποιος/α να πει ότι αυτά είναι "αμερικανιές" να θυμίσω ότι πρόσφατα το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ απέσυρε πίνακα του 17ου αιώνα του Φλαμανδού ζωγράφου Φρανς Σνάιντερς με τίτλο "Η αγορά των πτηνών" γιατί εθίγοντο οι χορτοφάγοι φοιτητές του.

Έτσι λοιπόν σήμερα. Κι αύριο ας κάψουμε τον Αισχύλο και τον Σοφοκλή, να κρεμάσουμε ανάποδα τον Αριστοφάνη και από δίπλα τον Μπουκόφσκι και τον Πλάτωνα, τον Ντίκενς και τον Φρόιντ, τον Μακιαβέλι και τον Έσσε, τον Αϊνστάιν και τον Ροΐδη, τον Κέστλερ, την Δόμνα Σαμίου, τους Rolling Stones, τον Τζιμ Μόρισον και και και...

Και στο τέλος να βάλουμε φωτιά στην γιορτή του Καρναβαλιού, στην αρχαία Αθήνα και την Σπάρτη, και, ως άλλοι Βάνδαλοι να εκθεμελιώσουμε την Δήλο.

Ηλίθιοι, ή μάλλον φασίστες! Δικαιωματιστές, φεμινίστριες και αριστεροί φασίστες... Γιατί περί αυτών πρόκειται. 

ΥΓ. Σε ταξίδι αλληλεγγύης το 2008 προς τους Ζαπατίστας συνταξίδευα με ένα νεαρό παιδί που προσπαθούσε να με πείσει ότι ο σωστός όρος είναι Άνθρωποι και Ανθρώπισσες γιατί αν υπάρχει μόνο το αρσενικό ουσιαστικό αυτό συνιστά σεξισμό. Τόσο απλά.....
*Δήλος, το ιερό νησί του Απόλλωνα. Εκεί βρίσκονται στύλοι με δύο τεράστιους φαλλούς, που τοποθετήθηκαν από έναν πλούσιο κάτοικο της εποχής, προς τιμήν του Θεού Διόνυσου.

Σάββατο 25 Απριλίου 2020

H προβολή της ημέρας: Ο Δράκος (ταινία)


Κώστας Σαμάντης

Η κινηματογραφική λέσχη του Άρδην προτείνει:
Το 1956 προβάλλεται στους  κινηματογράφους η ταινία του Νίκου Κούνδουρου, «Ο Δράκος». Η ελληνική κοινωνία βρίσκεται εφτά μόλις χρόνια μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου, μετέωρη, καθημαγμένη, αμήχανη, προσπαθώντας  να ξεπεράσει το βαρύ αυτό τραύμα. Ο τριαντάχρονος Νίκος Κούνδουρος, έχει ήδη δημιουργήσει δύο χρόνια νωρίτερα, τη «Μαγική Πόλη». Τώρα κάνει ένα βήμα παραπέρα και δημιουργεί μία από τις σημαντικότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου. Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης υπογράφει το υποδειγματικό σενάριο, ενώ ο Μάνος Χατζιδάκις ντύνει ιδανικά με τη μουσική του την ταινία. Ο σκηνοθέτης με εμφανείς επιρροές από τον ιταλικό νεορεαλισμό, τον γερμανικό εξπρεσιονισμό αλλά και το φιλμ νουάρ, καταθέτει μια πολιτική, ουσιαστικά, ταινία για τη συγκυρία. Κατορθώνει να αποσπάσει μια σπαρακτική ερμηνεία από τον Ντίνο Ηλιόπουλο σε ένα ρόλο που δεν τον έχουμε συνηθίσει. Εξίσου ιδανικός στο ρόλο του ο συμπρωταγωνιστής του Γιάννης Αργύρης ενώ αξίζει να αναφερθεί και η παρουσία του Θανάση Βέγγου επίσης σε έναν ασυνήθιστο ρόλο (στον δεύτερο της καριέρας του μετά την Μαγική Πόλη). Η μελαγχολία κυριαρχεί πάνω στο κλίμα της ταινίας, ενώ η αγωνία της εποχής αποτυπώνεται χαρακτηριστικά στους ρόλους των ηθοποιών. Καίτοι είναι αποδεκτή η κινηματογραφική αξία του Δράκου στις μέρες μας (πολλοί είναι αυτοί που την κατατάσσουν στις τρεις καλύτερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου), εν τούτοις στις μέρες της γνώρισε μνημειώδη εισπρακτική αποτυχία, μιας και ο σκηνοθέτης αναγκάστηκε να την αποσύρει από τις αίθουσες ύστερα από μόλις τρεις ημέρες προβολών. Εξίσου σκληρή ήταν και η αντιμετώπισή της από τους κριτικούς της εποχής. Χαρακτηριστικά η εφημερίδα της αριστεράς, Αυγή, έγραφε: «Δεν υπάρχει ένας εισαγγελέας να απαγορεύσει αυτήν την αθλιότητα;» Αυτή ακριβώς τη φράση ο Κούνδουρος αποτύπωσε σε πανό, το οποίο ανάρτησε έξω από κινηματογράφο τη δεύτερη μέρα προβολής της, σε μια κίνηση πρόκλησης προς τους θεατές. Η ταινία βραβεύτηκε το 1960 στην 1η Εβδομάδα Ελληνικού Κινηματογράφου του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ως μία από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της περιόδου 1955-1959 ενώ απέσπασε ειδική μνεία στο Φεστιβάλ Βενετίας. Αξίζει να επιστήσουμε την προσοχή στη σκηνή του χορού το βράδυ πριν από την κλοπή των αρχαίων, σημείο αναφοράς πλέον στον κινηματογράφο. Ο σκηνοθέτης, με έμμεσες ή άμεσες παραπομπές, στήνει ένα μυσταγωγικό χορό βγαλμένο από τα χρόνια της αρχαίας τραγωδίας. Όλο το υπαρξιακό δράμα της εποχής αποτυπωμένο σε μία σκηνή θρηνώδους  ζεϊμπέκικου.

Κυριακή 19 Απριλίου 2020

Η κινηματογραφική πρόταση της ημέρας: Ο ανθός της λίμνης (Η γέννηση ενός μακεδονομάχου)


Του Κώστα Σαμάντη
Από το 1971, που γυρίστηκε ο Παπαφλέσσας, μέχρι το 2017, που γυρίστηκε η Έξοδος μεσολάβησαν 46 χρόνια, περίοδος κατά την οποία δεν γυρίστηκαν άλλες ιστορικές ταινίες, παγκόσμια ελληνική πρωτοτυπία…
Μοναδική εξαίρεση η ταινία του φίλου και συνδημότη στον Υμηττό, Σταμάτη Τσαρουχά. Η ταινία υπήρξε προφητική μιας και είκοσι περίπου χρόνια αργότερα, στις ημέρες μας δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπέγραφε την ανεκδιήγητη “Συμφωνία των Πρεσπών”. Έχουμε λοιπόν ιδιαίτερους λόγους για να την παρακολουθήσουμε.

Υπόθεση: Καστοριά, περιοχή της Δυτικής Μακεδονίας στο 1900. Έλληνες, Τούρκοι, Εβραίοι και άλλες εθνικότητες ζουν μαζί υπό το καθεστώς της τουρκοκρατίας, μέσα στην απελπισία, την αστάθεια και τη σύγχυση που έφερε ο πόλεμος Ελλάδας και Τουρκίας το 1897. Σ` αυτές τις συνθήκες μια οικογένεια ψαράδων στη λίμνη της Καστοριάς προσπαθεί να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Ένας ψαράς, η γυναίκα του, ο παππούς και τα πέντε παιδιά τους. Η κόρη του δουλεύει στη γούνα, ο μικρός γιος πάει στο ελληνικό σχολείο, ενώ ο μεγάλος γιος, ο Χρήστος, βοηθάει τον πατέρα του στο ψάρεμα. Ο ανθός που αναδύεται από τη λίμνη, προσωποποιείται στο βασικό ήρωα της ταινίας, το Χρήστο. Κάθε πρωί, την ώρα που ο ουρανός και το νερό στη λίμνη γίνονται ένα με την καταχνιά, ο Χρήστος ρίχνει τα δίχτυα του. Είναι οι ώρες που πουλιά, ψάρια και άνθρωποι πασχίζουν να κερδίσουν τη ζωή τους. Αυτή τη φαινομενική γαλήνη στη ζωή του Χρήστου έρχεται ν` αναστατώσει η γνωριμία του με έναν λαβωμένο αντάρτη, εγκαταλειμμένο από τους συντρόφους του. Η σχέση που αναπτύσσεται, παρότι άδολη και ειλικρινής, αφήνει ένα αίσθημα πικρίας, επειδή κυριαρχεί η πίκρα από τη διάψευση των οραμάτων και των ιδεολογιών. Η συνειδητοποίηση όμως του νεαρού πρωταγωνιστή θα τον οδηγήσει στον δρόμο του αγώνα…
Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα, υπαίθριες δραστηριότητες και νερό
Χρώμα: Έγχρωμη Διάρκεια: 90 λεπτά

Σάββατο 15 Φεβρουαρίου 2020

Ο Συβαριτισμός στο Θέατρο

«Εξημέρωση», του Δημοσθένη Παπαμάρκου
του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 157
«…Ξεκινήσαμε τις συνεντεύξεις προσφύγων. Ανθρώπων που κυρίως έμεναν στην κατάληψη του City Plaza, η οποία έχει δυστυχώς εκκενωθεί πια»
Ο θεατής, που έρχεται σε επαφή με το παραπάνω σημείωμα της σκηνοθέτιδας Γεωργίας Μαυραγάνη, παίρνει μια πρώτη εικόνα για την παράσταση που θα παρακολουθήσει στη Στέγη του Ωνάσειου Ιδρύματος. Κατ’ αρχάς η κατάληψη του City Plaza εγκαταλείφθηκε, δεν εκκενώθηκε. Κατά δεύτερον, η συγκεκριμένη κατάληψη είχε γίνει σε κτήριο ιδιώτη. Κατά τρίτον και τελευταίο, εκκρεμούσε δικαστική απόφαση όπου χαρακτήριζε την κατάληψη παράνομη και είχε δοθεί εντολή για την εκκένωσή της. Εν πάση περιπτώσει…

Ας πάμε στην ουσία της παράστασης. Ο Δημοσθένης Παπαμάρκου έκανε αίσθηση το 2014 όταν κυκλοφόρησε τη συλλογή διηγημάτων Γκιακ με την οποία μάλιστα απέσπασε το βραβείο Διηγήματος της Ακαδημίας Αθηνών καθώς και το βραβείο Διηγήματος του περιοδικού Ο Αναγνώστης. Η συγκεκριμένη συλλογή ανέβηκε στο θέατρο σε σκηνοθεσία Γεωργίας Μαυραγάνη. Στα κείμενά του ο Παπαμάρκος πραγματεύεται τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης με αγαπημένα θέματά του να είναι ο θάνατος, η απώλεια, η βία και η μνήμη. Στο συγκεκριμένο έργο, την Εξημέρωση, ασχολείται όχι με τη διαδικασία επέμβασης σε ζώα και φυτά, αλλά με το κατά πόσον ο ανθρώπινος λόγος μπορεί να παρέμβει στους βασικούς όρους πολιτισμού που αναφέραμε πιο πάνω, να τους τροποποιήσει και εντέλει να τους δώσει διαφορετική μορφή και περιεχόμενο. Με τη χειραγώγηση να είναι σημαντική παράμετρος της κυρίαρχης ιδεολογίας, καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι η τροποποίηση της μνήμης και της απώλειας μπορεί άριστα να δημιουργήσει μια νέα αφήγηση ιστορίας. Στην Εξημέρωση ο συγγραφέας βάζει στο κέντρο του την αρχαία Αθήνα και την πλαισιώνει από δύο βίαιες απώλειες: την απώλεια της Μιλήτου στα ανατολικά και την απώλεια της πόλεως Σύβαρις στα δυτικά. Έχει ενδιαφέρον το πώς προσλαμβάνει το κέντρο αυτού του συστήματος, η ανοιχτή πληγωμένη καρδιά, όπως αναφέρει, αυτές τις απώλειες. Να σημειώσουμε ότι ο Παπαμάρκος, εκτός από συγγραφέας είναι και ιστορικός, υποψήφιος διδάκτορας Αρχαίας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και βαθύς γνώστης των περιόδων στις οποίες αναφέρεται. 

Η Μίλητος καταστράφηκε από τους Πέρσες, το 494 π.Χ., ύστερα από πολυετή αγώνα αντίστασης και ενώ προηγουμένως οι Αθηναίοι την είχαν αφήσει στην τύχη της. Ήταν τόσο μεγάλο το σοκ αυτής της απώλειας, ώστε οι Αθηναίοι ανέθεσαν στον Φρύνιχο να γράψει το θεατρικό έργο Μιλήτου Άλωσις, το οποίο παρουσίασε στους θεατρικούς αγώνες της εποχής. Καθόλου τυχαία χορηγός της συγκεκριμένης παράστασης ήταν ο Θεμιστοκλής, σε μια προσπάθεια να αφυπνίσει τους Αθηναίους για τον εξ ανατολών κίνδυνο. Το έργο του Φρυνίχου σόκαρε σε τέτοιο βαθμό τους Αθηναίους, ώστε απαγόρευσαν την παράσταση και επέβαλαν στον συγγραφέα πρόστιμο χιλίων δραχμών γιατί τους θύμισε «οικεία κακά». Ο σκοπός όμως του Θεμιστοκλή είχε επιτευχθεί και οι Αθηναίοι πλέον έπαιρναν σοβαρά υπ’ όψιν τους τον κίνδυνο των Περσών. 

Στην αντίπερα όχθη, στα δυτικά, η Σύβαρις ήταν μια ευημερούσα πόλη, φημισμένη για τον τρυφηλό και ευδαιμονικό τρόπο ζωής των κατοίκων της. Βυθισμένη σε μια πλήρη ευδαιμονία, με αποκλειστικό ενδιαφέρον την υπερβολική και εκτός ορίων κατανάλωση. Ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων πολιτών και πολιτικών αποδόμησε τη συνοχή της κοινωνίας και ήταν ήρθε η κρίσιμη στιγμή κατά την οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν τους Κροτωνιάτες, η πόλη τους κατέρρευσε. Έκτοτε ο συβαριτισμός («συβαρίτες πολιτικοί», που έλεγε και ο Βύρων Πολύδωρας) κατέστη συνώνυμος της διαφθοράς και της κοινωνικής κατάρρευσης. 

Ο Παπαμάρκος προτείνει μια παραβολή. Απέναντι στους υπαρκτούς κινδύνους των καιρών επισείει τον κίνδυνο της άλωσης αφενός και της κατάρρευσης αφετέρου. Με τους κινδύνους αυτούς να είναι υπαρκτοί και δρώντες.

Παρασκευή 15 Νοεμβρίου 2019

Για τις παρελάσεις… ξανά!

Η συμμαχία προοδευτικών – νεοφιλελεύθερων για την κατάργηση των παρελάσεων
Του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 155
Αναμφίβολα η μεγαλύτερη εορτή της αρχαιότητας, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν η εορτή των Παναθηναίων. Αυτή χωριζόταν στα Μικρά Παναθήναια, τα οποία λάμβαναν χώρα ετησίως, και στα Μεγάλα Παναθήναια, τα οποία γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια. Η τελετή έναρξης εκκινούσε με τη μεγάλη παρέλαση προς το άγαλμα της θεάς Αθηνάς, προστάτιδας της πόλης, το οποίο άγαλμα της βρισκόταν στην Ακρόπολη. Ήταν δε τόσο σημαντική εορτή για τους αρχαίους Αθηναίους ώστε επέλεξαν αυτή ακριβώς την παρέλαση (πομπή) για να πλαισιώσουν τη Ζωφόρο του Παρθενώνα. Και είναι αυτή ακριβώς η παράσταση η οποία απεικονίζεται στα, κλεμμένα από τον Έλγιν, μάρμαρα του Παρθενώνα. Στην κορυφή της παρέλασης ήταν οι θυγατέρες της πόλης, οι οποίες είχαν υφάνει το πέπλο του αγάλματος, και ακολουθούσε σύσσωμη η αθηναϊκή κοινωνία. Ηλικιωμένοι, ιππείς, αγρότες, ιερείς, ακόμη και μέτοικοι έφεραν στα χέρια τους τις θυσίες τις οποίες επρόκειτο να προσφέρουν. Ήταν δε το ενοποιητικό εκείνο στοιχείο το οποίο έδινε το στοιχείο του συνανήκειν, αυτό το στοιχείο δηλαδή το οποίο ενοποιούσε την κοινωνία.
Να σημειώσουμε ότι οι παρελάσεις εξακολουθούσαν μέχρι τα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα να αποτελούν ενοποιητικό στοιχείο του κοινωνικού ιστού. Καθόλου τυχαία ο εορτασμός της απελευθέρωσης πόλεων από τη ναζιστική κατοχή συνδυαζόταν σχεδόν πάντα από μια τελετή παρέλασης. Ενδεικτική είναι η φωτογραφία από την απελευθέρωση της πόλεως του Βόλου από τον ΕΑΜ/ΕΛΑΣ πρ εβδομήντα πέντε χρόνια. Στη φωτογραφία αυτή, στην κεφαλή βλέπουμε τα λάβαρα του αγώνα και τις εθνικές σημαίες, έπεται το σώμα των ιερέων που έκαναν τη δοξολογία και ακολούθως ήταν τα ένοπλα τμήματα που πήραν μέρος στην απελευθέρωση, με την κοινωνία να συμμετέχει ενεργά. Άλλωστε, και η καθιερωμένη πορεία για τον εορτασμό της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, τα ίδια στοιχεία εμπεριέχει. Μπροστά πηγαίνει η αιματοβαμμένη ελληνική σημαία του Πολυτεχνείου και ακολουθούν εν πομπή νεολαίες, φοιτητικοί σύλλογοι, εργατικά συνδικάτα και κόμματα.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Η επιστροφή του βυσσινόκηπου

Ο Αντόν Τσέχωφ είναι μία από τις σημαντικότερες αναφορές στην παγκόσμια θεατρική δραματουργία. Για αυτό εξάλλου τα έργα του επανέρχονται, ξανά και ξανά, στις θεατρικές σκηνές της υφηλίου. Τα έργα του αποτελούν ηθογραφία της αριστοκρατικής κυρίως τάξης στην προεπαναστατική Ρωσία. Η εμβριθής ματιά του διεισδύει στα πάθη και στις αντιφάσεις που την διαπερνούν κατορθώνοντας έτσι να ξεπεράσει το απλό και περιγραφικό επίπεδο και να εισέλθει σε ένα άλλο, αυτό της υπόγειας κριτικής. Με τον τρόπο αυτό μπορούμε να πούμε ότι το έργο του είναι προφητικό, μιας και ουσιαστικά προαναγγέλλει τον άνεμο της αλλαγής που έμελλε να σαρώσει την τσαρική Ρωσία τις σημαδιακές χρονιές του 1905 και του 1917. Άνθρωπος ανοιχτών οριζόντων όσο και προοδευτικός, δεν δίστασε να διαφωνήσει με το πνευματικό κατεστημένο της χώρας του. Η παραίτησή του το 1902, από την Ακαδημία των Τεχνών για τη μη αποδοχή εκ μέρους της του Μαξίμ Γκόργκι στους κόλπους της, ήταν μια τέτοια έκφραση διαφωνίας. Λίγο πριν τον θάνατό του, το 1904, θα γράψει το τελευταίο του έργο, τον γνωστό πλέον «Βυσσινόκηπο».

Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Οι επίγονοι του Αλκιβιάδη

Και το άγαλμα της Βορείου Ηπείρου στην Πατησίων


του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 148

O Αλκιβιάδης Κλεινίου Αθηναίος (450 π.Χ. – 404 π.Χ) ήταν ίσως η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα της αρχαιότητας. Γόνος της αριστοκρατικής οικογένειας των Αλκμεωνιδών, έγινε γνωστός για την ικανότητα του ως πολιτικός, στρατιωτικός και στρατηγικός σύμβουλος, με ιδιαίτερη δράση στο δεύτερο μισό του Πελοποννησιακού Πολέμου. Παρότι ήταν φορέας ιδιαίτερων ικανοτήτων, διακατεχόταν από έντονες προσωπικές φιλοδοξίες οι οποίες και καθόριζαν πάντα την προσωπική του στάση. Για αυτό άλλωστε απέκτησε ισχυρούς εχθρούς και οδηγήθηκε σε ευκαιριακές συμμαχίες, στρεφόμενος ακόμη και εναντίον της πατρίδας τους. Το 415 π.Χ., παραμονές της εκστρατείας της Σικελίας, της οποίας ήταν εξέχων υποστηρικτής, κατηγορήθηκε, μαζί με φίλους του, ότι μεθυσμένοι κατέστρεψαν τις κεφαλές των Ερμών που κοσμούσαν την πόλη. Καθόλου παράξενο. Πλείστες όσες φορές είχε στραφεί κατά των ιερών, για την αρχαία Αθήνα, Ελευσίνιων Μυστηρίων και η ιεροσυλία ήταν μία από τις επιλογές του. Μετά τον βανδαλισμό των μαρμάρινων αυτών στηλών, δεν δίστασε να καταφύγει στη Σπάρτη, όπου ως στρατηγικός σύμβουλος, πρότεινε, αλλά και επέβλεψε, μεγάλες εκστρατείες των Σπαρτιατών κατά της Αθήνας, οι οποίες μάλιστα υπήρξαν και νικηφόρες. Ο δύστροπος όμως χαρακτήρας του τον οδήγησε στο να αποκτήσει εχθρούς ακόμα και μέσα στη Σπάρτη, γεγονός που με τη σειρά του τον έκανε να καταφύγει στην αυλή του σατράπη Τισσαφέρνη στην Περσία. Από εκεί επέβλεπε για μία ακόμη φορά τις επιθετικές κινήσεις των Περσών κατά την αρχαίας Ελλάδας. Με λίγα λόγια, υπήρξε η επιτομή του αποστάτη, του προδότη, του βανδάλου.

Ο Κωνσταντίνος Σεφερλής είναι ένας από τους σημαντικούς γλύπτες της χώρας μας. Το 1951 κατασκευάζει το μαρμάρινο γλυπτό «Η Βόρειος Ήπειρος».

Δευτέρα 7 Αυγούστου 2017

Ο Ελληνικός Κινηματογράφος στα χρόνια των μνημονίων

Του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 135
Την Τετάρτη, 28 Ιουνίου, η ομάδα πολιτισμού του κινήματος «Άρδην» διοργάνωσε συζήτηση με θέμα Σύγχρονος Ελληνικός Κινηματογράφος: από τον «Κυνόδοντα» στο «Ξα μου». Στη συζήτηση αυτή, προσκεκλημένοι εισηγητές ήταν η Ιφιγένεια Καλατζή, θεωρητικός, κριτικός κινηματογράφου, και ο Κωνσταντίνος Μπλάθρας, συγγραφέας, κριτικός κινηματογράφου. Η επιλογή του θέματος δεν ήταν τυχαία. Οι δημιουργοί στον χώρο του κινηματογράφου, στο παρελθόν, εξέφραζαν μέσα από τα έργα τους προσωπικές και κοινωνικές αγωνίες, αιτήματα αλλά και οράματα. Ακόμα περισσότερο, σε προηγούμενες περιόδους, οι άνθρωποι του κινηματογράφου, μαζί με τους υπόλοιπους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, έπαιρναν θέση απέναντι στα κοινωνικά τεκταινόμενα. Ποια είναι όμως σήμερα η θέση τους;
Επιλέγοντας να κινηθούμε χρονικά ανάμεσα σε αυτές τις δύο ταινίες, από τον Κυνόδοντα του Γιώργου Λάνθιμου (2009) μέχρι το Ξα μου της Κλειούς Φανουράκη (2017), θέλαμε να έρθουμε σε επαφή τόσο με την τελευταία παραγωγή του ελληνικού κινηματογράφου όσο και με την προβληματική σκηνοθετών και σεναριογράφων σε μία περίοδο οκτώ ετών η οποία έχει σημαδευτεί από τρία μνημόνια αλλά, ακόμα χειρότερα, από μια υποβάθμιση του κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου της κοινωνίας, όσο και από την πολιτιστική αμηχανία που τη συνοδεύει.
Η Ιφιγένεια Καλατζή, στην εισήγησή της, κατέθεσε μια ακτινογραφία της κινηματογραφικής παραγωγής, αρχής γενομένης από τον Κυνόδοντα και φτάνοντας μέχρι τις ημέρες μας. Στην εισήγηση της αναφέρθηκε λεπτομερώς και εμπεριστατωμένα στην κινηματογραφική παραγωγή της περιόδου, κάνοντας αναφορά τόσο στο κύριο ρεύμα της όσο και σε ταινίες που δεν ευτύχησαν στις κινηματογραφικές αίθουσες, καταδεικνύοντας σε ποιο βαθμό αυτή έχει επηρεαστεί, έμμεσα ή άμεσα, από την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου. Η εισήγησή της, λεπτομερής και ολοκληρωμένη, έδωσε την πλήρη εικόνα της σύγχρονης παραγωγής.

Κυριακή 19 Φεβρουαρίου 2017

1984, Η πραγματικότητα του Ολοκληρωτισμού

«1984» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου
Του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 130
«Η Στάζι, η μυστική αστυνομία που χρησιμοποιούσε έναν πράκτορα για κάθε έξι Ανατολικογερμανούς, παρακολουθούσε και έλεγχε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής. Αυτός ο τεράστιος εσωτερικός σκιώδης στρατός γνώριζε τα πάντα, ενώ τα αρχεία που παρήγαγε ξεπερνούν το σύνολο των κειμένων που γράφτηκαν στη Γερμανία από την εποχή του Μεσαίωνα.»
Άννα Φούντερ, Stasiland-Ιστορίες πίσω από το Τείχος του Βερολίνου (Εκδόσεις οκτώ).

Τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας στηρίζονται ιδεολογικά πάνω σε ψεύδη, ενίοτε ζωτικά, για να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση του Κορνήλιου Καστοριάδη. Πατούν πάνω σε έννοιες όπως αυτές της δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας. Πάνω σε τέτοια ψεύδη νομιμοποιήθηκαν ιδεολογικά οι σταυροφορίες των Δυτικών κατά της Ανατολής, η κατάκτηση πριν πεντακόσια χρόνια της αμερικανικής ηπείρου (με συνέπεια την εξολόθρευση των γηγενών πληθυσμών όπως ήταν οι Αζτέκοι, οι Ίνκας και οι Ινδιάνοι), αλλά και η λειτουργία ολοκληρωτικών καθεστώτων όπως αυτά της Ανατολικής Ευρώπης στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα.
Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ανατολικής Γερμανίας. Η χώρα αυτή είχε, συγκριτικά με τις υπόλοιπες του ανατολικού μπλοκ, το υψηλότερο ίσως βιοτικό επίπεδο. Το σύστημα υγείας και παιδείας λειτουργούσε άψογα ενώ τα σούπερ μάρκετ ήταν σχεδόν πάντα γεμάτα, σε μια προσπάθεια ίσως προβολής της βιτρίνας του υπαρκτού σοσιαλισμού. Όμως εξαιτίας της έλλειψης δημοκρατίας, της ανυπαρξίας πολιτικών ελευθεριών, ήταν αυτή η οποία σηματοδοτούσε την αντιπαράθεση των δύο στρατοπέδων κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
Το Τείχος του Βερολίνου ήταν το δεύτερο μεγαλύτερο, μετά το σινικό, το οποίο κρατούσε διαιρεμένους πληθυσμούς.

Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Αντίσταση και Εκκλησία

Από το 1821 μέχρι την Εθνική Αντίσταση και… τη Λατινική Αμερική


Παρέλαση του ΕΛΑΣ στην παραλία Βόλου
Του Κώστα Σαμάντη από το περιοδικό Άρδην τ. 105 
Σημείο αναφοράς τείνει να γίνει πλέον η φράση του υπουργού Παιδείας (το Άρδην κυκλοφόρησε πριν τον πρόσφατο ανασχηματισμό της κυβέρνησης), Ν. Φίλη, «Πού ήταν η Εκκλησία στην Κατοχή;» μια φράση η οποία δείχνει πλήρη αμάθεια ή μια ιδεολογική προκατάληψη, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Θα χρειαστεί να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα να ξεκινήσουμε από διακόσια χρόνια πριν, μιας και η συγκεκριμένη ιδεοληψία ξεκινάει από τη διαστρέβλωση ενός σημαντικού τμήματος του έργου του Κάρολου Μαρξ. Είναι αυτή ακριβώς η διαστρέβλωση που έχει οδηγήσει σε λάθος αναλύσεις και απόψεις στον χώρο της Αριστεράς.
Ο Κάρολος Μαρξ υπήρξε άριστος μαθητής στα μαθητικά του χρόνια. Οι δύο πρώτες διατριβές τις οποίες έγραψε ως μαθητής αφορούσαν η μία στην κοινωνία και η δεύτερη στη θρησκεία. Για τη δεύτερη μάλιστα, στην οποία ανάλυε τη συνεκτική δράση της θρησκείας μέσα στην κοινωνία, βραβεύτηκε.
Χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1843, γράφει το έργο του Συμβολή στην κριτική της εγελιανής φιλοσοφίας του δικαίου. Η απομόνωση μίας φράσης συνετέλεσε στη μεγαλύτερη παραποίηση και παρεξήγηση ενός φιλοσοφικού έργου. Είναι η περίφημη ρήση «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», μία από τις γνωστότερες που αποδίδονται σε αυτόν. Είναι αυτή η οποία έχει κυριολεκτικά σημαδέψει το μεγαλύτερο πλήθος των μαρξιστών.
Αξίζει όμως να θυμηθούμε όλη τη φράση, να κατανοήσουμε τι ακριβώς έγραψε ο Μαρξ στη συγκεκριμένη παράγραφο.

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2016

Αντίσταση και Εκκλησία

Απελευθέρωση του Βόλου το 1944 από τον ΕΛΑΣ

Του Κώστα Σαμάντη από το Άρδην (τεύχος 105) που κυκλοφορεί

Σημείο αναφοράς τείνει να γίνει πλέον η φράση του και Υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη «Πού ήταν η Εκκλησία στην κατοχή;» μια φράση η οποία δείχνει πλήρη αμάθεια ή μια ιδεολογική προκατάληψη, στην καλύτερη των περιπτώσεων. 
Θα χρειαστεί να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και συγκεκριμένα να ξεκινήσουμε από 200 χρόνια πριν, μιας και η συγκεκριμένη ιδεοληψία ξεκινάει από τη διαστρέβλωση ενός σημαντικού τμήματος του έργου του Κάρολου Μαρξ. Είναι αυτή ακριβώς η διαστρέβλωση που έχει οδηγήσει σε λάθος αναλύσεις και απόψεις στον χώρο της Αριστεράς.  
Ο Κάρολος Μαρξ υπήρξε άριστος μαθητής στα μαθητικά του χρόνια. Οι δύο πρώτες διατριβές τις οποίες έγραψε ως μαθητής, αφορούσαν η μία στην κοινωνία και η δεύτερη στη θρησκεία.  Για τη δεύτερη μάλιστα, στην οποία ανάλυε τη συνεκτική δράση της θρησκείας μέσα στην κοινωνία, βραβεύτηκε.  

Χρόνια αργότερα και συγκεκριμένα το 1843 γράφει το έργο του Συμβολή στην κριτική της Εγελιανής φιλοσοφίας του δικαίου. Η απομόνωση μίας φράσης συνετέλεσε στη μεγαλύτερη παραποίηση και παρεξήγηση ενός φιλοσοφικού έργου. Είναι η περίφημη φράση «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», μία από τις γνωστότερες που αποδίδονται σε αυτόν. Είναι αυτή η οποία έχει κυριολεκτικά σημαδέψει το μεγαλύτερο πλήθος των μαρξιστών. 
Αξίζει όμως να θυμηθούμε όλη τη φράση, να κατανοήσουμε τι ακριβώς έγραψε ο Μαρξ στη συγκεκριμένη παράγραφο. 
Λέει συγκεκριμένα: « Η θρησκεία είναι ο αναστεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου, το πνεύμα μιας χωρίς πνευματικότητα κατάστασης. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού.» -και αυτό βγάζει εντελώς άλλο νόημα. 

Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2016

Ένας Ρώσος Οιδίπους


204899
Οιδίπους τύραννος σε σκηνοθεσία Ρίμας Τούμινας
Του Κώστα Σαμάντη από την Ρήξη φ. 126
Το καλοκαίρι αυτό είχα τη χαρά να ξαναδιαβάσω το φιλοσοφικό δοκίμιο του Κώστα Παπαϊωάννου Κόσμος και ιστορία – ελληνική κοσμολογία και δυτική εσχατολογία (Εναλλακτικές Εκδόσεις). Στο βιβλίο αυτό, το οποίο ο συγγραφέας συνέγραψε σε ηλικία μόλις 30 ετών, περιγράφει το ιστορικό δίπολο ανάμεσα στην ελληνική και δυτική σκέψη. Η άποψή του, ολοκληρωμένη και συγκροτημένη, δεν είναι αξιολογική των δύο διαφορετικών φιλοσοφικών καταφάσεων, δεν προκρίνει δηλαδή τη μία έναντι της άλλης. Απεναντίας αναδεικνύει τις σημαντικές πλευρές κάθε μιας από αυτές και όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στον πρόλογο του βιβλίου, «Μας βάζει να σκεφτούμε… την ‘’ουτοπία’’ μιας ανθρώπινης ιστορίας, η οποία θα έχει επανενταχθεί στη φυσική τάξη, στον κόσμο, που θα συνδυάζει τον ‘’μετασχηματισμό’’ και την ‘’ησυχία’’, την άρνηση της εργαλειακής μεθόδου, την επιστροφή στο κοσμικό αίσθημα της ενότητας με το σύμπαν, με την αδιάκοπη αναζήτηση της αλήθειας».
Όμως ένα από τα βασικά συμπεράσματα, στα οποία μπορεί να οδηγηθεί ο αναγνώστης (συμπέρασμα όσο και ερωτηματικό), είναι το κατά πόσον ο δυτικός κόσμος, με βάση τη διαφορετική αφετηρία του είναι ικανός να κατανοήσει πλήρως την ελληνική σκέψη και, για να φτάσουμε στο προκείμενο, μπορεί να αφομοιώσει μία από τις κορυφαίες εκδηλώσεις της, την αρχαία τραγωδία.