Ιστορικοί Αναθεωρητισμοί. Οι σταθμοί και το νόημα της κυπριακής Ιστορίας

Από την επανάσταση του 1955 στην κατάλυση του κυπριακού κράτους με «ειρηνικά» μέσα.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

8 Δεκεμβρίου 2025

Τις τελευταίες δεκαετίες και ιδίως μετά το 1996, έχουν αναπτυχθεί στην Ελλάδα διάφορα ρεύματα «ιστορικού αναθεωρητισμού» της «αριστεράς» και του σημιτικού «εκσυγχρονισμού», στα οποία προστέθηκαν, ιδίως μετά το 2015, και διάφορα ρεύματα αναθεωρητισμού της δεξιάς και την άκρας δεξιάς, που, στο σύνολό τους, θέλουν με διάφορους τρόπους και από διαφορετικούς δρόμους, να διαστρεβλώσουν και να αντιστρέψουν ακόμα το νόημα της ελληνικής ιστορίας, ξεκινώντας τουλάχιστο από την Επανάσταση του 1821. O σκοπός του ιστορικού αυτού αναθεωρητισμού είναι να καταστήσει το νόημα της ελληνικής ιστορίας συμβατό με την παρακμή και κατάρρευση του ελλαδικού και κυπριακού κράτους και την αποικιοποίηση σε βάθος, την απορρόφηση Ελλάδας και Κύπρου, όχι από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, όπως στο παρελθόν, αλλά από τον ολοκληρωτισμό της ανερχόμενης «Αυτοκρατορίας του Χρήματος», μια πορεία που, τυχόν ολοκληρούμενη, μας οδηγεί και σε μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες» (Μίκης Θεοδωράκης) και σε μια «Κύπρο χωρίς Έλληνες».

Οι αναθεωρητισμοί αυτοί είναι η αντανάκλαση, στον χώρο των ιδεών και της ιστοριογραφίας, της ελληνικής παρακμής και με τη σειρά τους την προετοιμάζουν και τη διευκολύνουν.

Παρά τον φαινομενικά αντίθετο χαρακτήρα τους και τα «αριστερά» και τα δεξιά ρεύματα ιστορικού αναθεωρητισμού συγκλίνουν σε μια βασική παραδοχή: 

• την πολύ μεγάλη υποτίμηση της δυνατότητας του ελληνικού λαού να διαθέτει αυτόνομο, κάπως ανεξάρτητο και δημοκρατικό κράτος, 

• την υποτίμηση των ηγετικών μορφών του ελληνικού αγώνα για ανεξαρτησία (από τον Κολοκοτρώνη έως τον Μακάριο) και των τεράστιων λαϊκών κινημάτων που σφράγισαν την ιστορία μας, από το ΕΑΜ στην ΕΟΚΑ, 

• με ταυτόχρονο εξωραϊσμό των φορέων της ξένης εξάρτησης αντίστοιχα, από τον Μαυροκορδάτο μέχρι τη Χούντα και την ΕΟΚΑ Β’, τον Κληρίδη και τις δυνάμεις που υπέγραψαν τα αποικιακά Μνημόνια της Ελλάδας και της Κύπρου.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, Η ΜΑΡΊΑ ΡΕΠΟΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΤΟΥ ΑΛΈΞΗ ΤΣΙΠΡΑ

Του Ανδρέα Σταλίδη 

Στον κήπο υπάρχουν όλα τα φρούτα. Έτσι, υπήρχαν κάποιοι, εντός του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούσαν και μάλιστα με λύσσα στο ξεπούλημα της Μακεδονίας. Όχι λίγοι.

Αντίστοιχα υπήρχαν όχι απλά κάποιοι, αλλά πολύ περισσότεροι εντός του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνούσαν με την Ρεπούση και το περιβόητο βιβλίο της Ιστορίας της Στ' Δημοτικού.

Μετά το τέλος εκείνου του τιτάνιου αγώνα που οργανώσαμε στο Αντίβαρο και πετύχαμε την απόσυρση του βιβλίου, εμφανίστηκαν και αυτές οι φωνές.

Γράφτηκε λοιπόν σε ένα άρθρο στην Αυγή η φράση ότι «Οι διανοητές συνέβαλαν στην νίκη του σκοταδισμού» θεωρώντας ότι παρόλο που η συγγραφέας, η συγγραφική ομάδα, και όλος αυτός ο εσμός ΑντωνοΛιάκηδων που ανέδειξε το βιβλίο, προερχόταν από τα σπλάχνα του Συνασπισμού, του ΣΥΡΙΖΑ, της «αριστεράς και της προόδου» κλπ, εν τούτοις ένα μεγάλο μέρος τους σιώπησε και αυτή η σιωπή συνέβαλε στην απόσυρση του βιβλίου.

Μία εμβληματική προσωπικότητα του ιδεολογικού αυτού ρεύματος, ο Άγγελος Ελεφάντης, απάντησε με δικό του άρθρο πάλι στην Αυγή λίγες ημέρες αργότερα. Τι είπε; Είπε ότι ναι, εσιώπησε συνειδητά, παρόλο που η κ. Ρεπούση του είχε στείλει εξ αρχής το εγχειρίδιο, το βιβλίο δασκάλου και το βιβλίο ασκήσεων, προκειμένου να λάβει δημοσίως θέση. Και εσιώπησε διότι δεν ήθελε η κακή γνώμη του για το βιβλίο να καταστεί υπό εκμετάλλευση από τους "ακραίους"! Και ολοκλήρωσε το άρθρο του ασκώντας την δυσμενή για το βιβλίο κριτική του, αφού πλέον είχε αποφασιστεί η απόσυρση. Το μόνο που δεν είπε ήταν «δε φτάνει που μας ντροπιάσατε, ζητήσατε και την στήριξη μας»!

Η ελληνική ταυτότητα μέσα από τον λόγο του Ιωάννη Βατάτζη

Του Ιωάννη Σαρρή από το ιστολόγιο Φιλαλήθεια 15/1/22

Η έννοια της εθνικής ταυτότητος απετέλεσε μάλλον ένα δυναμικό φαινόμενο μέσα στην υπερχιλιετή ιστορία του Βυζαντίου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, τυγχάνει συχνά παρανοήσεων και ιδεολογικής αποχρώσεως στρεβλώσεων. Εν τούτοις, η κριτική εξέταση του τρόπου δια του οποίου εξελίχθηκε σε αυτό το διάστημα η περί έθνους αντίληψη οδηγεί σε πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα ιστορικής, εθνολογικής και κοινωνιολογικής φύσεως. Το ζήτημα χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. 

    Το Βυζάντιο κληρονόμησε τον παγκοσμιοποιημένο κόσμο της ύστερης ρωμαϊκής περιόδου, όπου ετερόκλητα έθνη έπρεπε να υποτάσσονται σε μία υπέρτατη αρχή. Ειδικότερα στους πρώτους αιώνες, το βασικότερο κριτήριο για να γίνει κάποιος θεσμικώς και κοινωνικώς αποδεκτός, απολαμβάνοντας πλήρη πολιτικά δικαιώματα, ήταν η χριστιανική πίστη. Ο Λέων ΣΤ΄ απεκάλεσε τους Ρωμαίους «Έθνος Χριστιανών» [1]. Κατά την περίοδο της αραβικής παντοδυναμίας πολλοί εκτός συνόρων Χριστιανοί θεωρούσαν εαυτούς υπηκόους του Αυτοκράτορος, ενώ η αυτοκρατορική αρχή σε κάθε ευκαιρία αντιμετώπιζε την υπεράσπιση των όπου γης ομοθρήσκων ως φυσικό της καθήκον. Εξάλλου, ο Ηράκλειος πραγμάτωσε την πρώτη καταγεγραμμένη σταυροφορία, μισή χιλιετία πριν την σύνοδο της Κλερμόν και το περίφημο Deus vult. Επί Ηρακλείου (7ος αιών), ολοκληρώνεται και ο γλωσσολογικός εξελληνισμός των επισήμων εγγράφων της ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, μία διαδικασία που είχε ήδη ξεκινήσει από την εποχή του Ιουστινιανού, καθώς ο λαός δεν κατανοούσε τα λατινικά της παλατινής γραφειοκρατίας. Οι δυτικές πηγές, από κλασικών χρόνων έως και σήμερον, ουδέποτε έπαυσαν να αποκαλούν τον λαό του γεωγραφικού πυρήνος της βυζαντινής κοινοπολιτείας “Γραικούς” (Graeci), χαρακτηρισμό τον οποίο χρησιμοποίησαν ως αυτοπροσδιορισμό και ορισμένοι βυζαντινοί λόγιοι. 

   Μετά την απώλεια των εδαφών της Μέσης Ανατολής και των ιδιότροπων  λαών της (εν μέρει εξαιτίας των θεολογικών ερίδων), η Αυτοκρατορία κατέστη ομοιογενέστερη εθνολογικά και το ελληνικό στοιχείο επεβλήθη κατά κράτος (όπως διαπιστώνεται και στην έκβαση της Εικονομαχίας τον 9ο αιώνα). Μέχρι τότε ο όρος «Έλλην» σήμαινε τον ειδωλολάτρη, αλλά πλέον άρχισε να αποκτά πολιτισμική χροιά, την οποία διά της κλασικής παιδείας ενστερνίστηκαν υπερηφάνως οι βυζαντινοί λόγιοι. Ύστερα από την άλωση του 1204, συνειδητοποιήθηκαν και οι διαφορές με την φραγκική Δύση. Η πολιτισμική κοινοτική συνείδηση ενσωμάτωσε και φυλετικό χαρακτήρα, σφυρηλατήθηκε ένας εθνικισμός και μορφοποιήθηκε η ταυτότητα του Νεοέλληνος. Δυνάμεθα να παρατηρήσουμε ότι στην εννοιολογική εξέλιξη του όρου «Έλλην» ακολουθήθηκε αντίστροφη πορεία σε σχέση με την αρχαιότητα (που έως την κλασική Ελλάδα είχε φυλετικό χαρακτήρα, στην ελληνιστική εποχή πολιτισμικό και στην ρωμαϊκή θρησκευτικό). Τοιαύτη συναρπαστική εθνολογική παλιννόστησις καταμαρτυρεί την αδιάλειπτο συνέχεια του Ελληνικού Έθνους σε βάθος χιλιετιών.

Απεικόνιση του Ιωάννη Βατάτζη σε χειρόγραφο βυζαντινού κώδικα του 15ου αιώνος (Biblioteca Estense Universitaria, Modena). 

Η εννοιολογική μεταστροφή του όρου “Ἕλλην” είναι πρόδηλη στους λόγους των Βασιλέων της Νικαίας, συγκεκριμένα του Ιωάννου Γ΄ Δούκα Βατάτζη (1193-1254) και του υιού του Θεοδώρου Β΄ Βατάτζη Λασκάρεως (1222-1258). Το 1237 σε επιστολή του προς τον Βατάτζη, ο πάπας ζήτησε από «το γένος των Γραικών που ανέβλυζε σοφία» να αναγνωρίσει το παπικό πρωτείο του και απείλησε ευθέως ότι, εάν δεν τερματιζόταν η σύγκρουση με τους Λατίνους της κατεχομένης Κωνσταντινουπόλεως, θα διοργάνωνε σταυροφορία contra Graecos (στα πλαίσια μιας «ευρύτερης» σταυροφορίας για τους Αγίους Τόπους) [2].

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ, ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΕΛΑΦΡΥΝΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΙΣΒΟΛΗ

Άριστος Μιχαηλίδης 

Η απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου, να εγκρίνει με ποσοστό 71% πρόταση του ευρωβουλευτή Μιχάλη Χατζηπαντέλα αφορά συγκεκριμένα την ανέγερση μνημείου στη μνήμη των θυμάτων και των αγνοουμένων της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Ειδικά των θυμάτων της εισβολής. Δεν διαχωρίζει και δεν κατονομάζει ειδικά τα θύματα της ελληνοκυπριακής κοινότητας.

Παρότι εξ αντικειμένου όταν ένα μνημείο αναφέρεται στην τουρκική εισβολή αυτομάτως παραπέμπει ότι είναι σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και των πολιτών της Ελληνοκυπρίων, όχι των πολιτών της που ταυτίστηκαν με τους εισβολείς και πολέμησαν δίπλα τους. Αλλά, τι να κάνουμε, αυτά είναι τα γεγονότα.

Η πλειονότητα των Ελληνοκυπρίων το είδαν αυτό με ανακούφιση. Ένιωσαν ότι επιτέλους έστω και μετά μισό αιώνα αναγνωρίζεται και σημειώνεται με συμβολικό μνημείο ότι στην Κύπρο ΥΠΗΡΞΕ εισβολή από την Τουρκία. Και μάλιστα ότι συνεχίζεται η κατοχή ως μια ανοικτή πληγή εντός ευρωπαϊκού εδάφους. Δεν είναι ένα μνημείο σε βάρος της τουρκοκυπριακής κοινότητας. Αν θίγεται κάποιος με αυτό είναι η Τουρκία, η χώρα που πραγματοποίησε την εισβολή.

Όμως ούτε καν αυτό μπορούμε να το διαχειριστούμε με λίγη αυτοσυγκράτηση. Ελληνοκύπριοι στέλνουν επιστολές στην Ευρώπη και καταγγέλλουν αυτή την απόφαση. Η κορύφωση ήρθε από το ΑΚΕΛ με δηλώσεις του ίδιου του Στεφάνου, αλλά και από τον ευρωβουλευτή Γιώργο Γεωργίου, ο οποίος με επιστολή προς την Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, της ζητά να αναγνωρίσει «την αναγκαιότητα ανέγερσης ενός κοινού μνημείου εντός του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στη μνήμη των αγνοουμένων και των θυμάτων όλων των κοινοτήτων της Κύπρου για την περίοδο 1963-1974».

Η παιδαγωγική διάσταση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου

Όταν το παρελθόν παιδεύει…Η παιδαγωγική διάσταση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου

 (Π. δ.  31 Οκτ 2018)

 Του Αθανάσιου Γκότοβου* από την ιστοσελίδα huffingtonpost.gr

Θεωρητικά ο οπαδός ενός πρωτόγονου ωφελιμισμού θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς αφορά το παρόν ή το μέλλον και ότι γνώσεις γύρω από το παρελθόν και την εξέλιξή του είναι απώλεια πολύτιμου για άλλα πεδία μάθησης χρόνου. Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η παιδεία πρέπει να οδηγεί σε κάτι πρακτικό, σε χειροπιαστές δεξιότητες. Ότι πρέπει να έχει εφαρμογές στην καθημερινότητα, να είναι χρηστική και να λειτουργεί ως εργαλείο «επίλυσης προβλημάτων».

Δεν είναι, επίσης, δύσκολο να φανταστεί κανείς α-ιστορικούς (ή ανιστόρητους) ανθρώπους, πολίτες που ούτε γνωρίζουν, αλλά ούτε και ενδιαφέρονται ή επιθυμούν να μάθουν ποιο ήταν το παρελθόν, και που αισθάνονται πολύ άνετα με την κατάσταση αυτή. Τουλάχιστον τόσο άνετα, όσο και εκείνοι που δεν μπορούν να λύσουν εξισώσεις, επειδή δεν είναι μαθηματικοί ή δεν μπορούν να διαβάσουν Θουκυδίδη από το πρωτότυπο, διότι δεν είναι φιλόλογοι.

Έτσι και με την Ιστορία: η ενασχόληση με το παρελθόν, λένε, είναι ιδιαιτερότητα των ιστορικών και η γνώση του παρελθόντος είναι υποχρέωση των ειδικών.

Η σχέση της νέας γενιάς με την Ιστορία στην Ελλάδα – και όχι μόνον εδώ – είναι προβληματική και υπάρχουν λόγοι γι αυτή την εξέλιξη. Ένας από τους πιο βασικούς είναι η κατάσταση που επικρατεί με τη διδασκαλία του μαθήματος της Ιστορίας στο Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο. Για λόγους που δεν μπορούν να συζητηθούν εδώ, η Ιστορία στο σχολείο έγινε ένα αποτυχημένο μάθημα, χωρίς να φταίει η ίδια γι αυτό και μάλλον χωρίς η αποτυχία να βαρύνει πρωτίστως τους διδάσκοντες.

Το παρελθόν, έτσι όπως το προδιαγράφουν τα αναλυτικά προγράμματα και το εμφανίζουν στους μαθητές τα σχολικά εγχειρίδια, προκαλεί φόβους και ενεργοποιεί άμυνες. Αντί να δημιουργεί έλξη και έρωτα για την ιστορία, χαρά στην απόκτηση της ιστορικής γνώσης, εσωτερική ικανοποίηση και ευφορία από την αντικατάσταση του σκότους της άγνοιας για τα συμβάντα με το φως της ιστορικής γνώσης για τη δράση ατόμων, ομάδων και οργανισμών, προκαλεί τάσεις φυγής, περιχαράκωση στο παρόν, έλξη για τις εφαρμογές και τις επιστήμες των εφαρμογών, επιθυμία απαλλαγής από την ιστορική αφήγηση.

Πλησιάζει η εθνική επέτειος. Αυτά διδάσκονται σήμερα στα σχολεία …

Δημήτρης Σταματάκης

Πλησιάζει η εθνική επέτειος. Αυτά διδάσκονται σήμερα στα σχολεία …

Εξίστανται και απορούν κάμποσοι γιατί φωνάζουμε για τον ευνουχισμό και την αποβλάκωση των παιδιών μας εδώ και δεκαετίες. Έγκλημα εκ προμελέτης, ιδιαζόντως ειδεχθές και κατ' εξακολούθησιν διαπράττουν οι ανίεροι δράστες! Θαυμάστε τους...

- Η Ιταλία μας κήρυξε τον πόλεμο. Και εμείς πήγαμε και κρυφτήκαμε στο υπόγειο.

- Τρέξε στην τράπεζα να σηκώσεις τα χρήματα είπε ο πατέρας στην μαμά.

- Σήμερα θα γίνεις άντρας μου είπε ο πατέρας μου. Εγώ φοβήθηκα πολύ γιατί δεν ήθελα να γίνω άντρας.

Από το βιβλίο Γλώσσας της Ε΄ Δημοτικού α΄ τεύχος, σελ. 44-45 (Στο κείμενο – αφιέρωμα στον απελευθερωτικό αγώνα της 28ης Οκτωβρίου).

...........................................................................................................................................

Σε αντιπαράθεση μεταφέρω ένα ηρωικό γεγονός που διασώζει ὁ μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατῆς Μυριβήλης και ἐκφώνησε στόν πανηγυρικό λόγο του στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, στίς 27 Ὀκτωβρίου τοῦ 1960. Μεταξύ τῶν ἄλλων σπουδαίων ἀνέφερε καί ἕνα συγκλονιστικό γεγονός, πού διαδραματίστηκε, ὄχι “στό διάσελο τῆς Ἱστορίας” (Βρεττάκος), στίς ἀετορράχες τῆς Πίνδου, ἀλλά στά μετόπισθεν, εκεί ὅπου ὁ ἀπόλεμος πληθυσμός τῆς πατρίδας μας συναγωνιζόταν τήν ἀνδρεία τῶν μαχητῶν.

«Εἶχε ὀργανωθῆ, κατά τή διάρκεια τοῦ ἀγῶνα ὑπηρεσία μεταγγίσεως αἵματος, ἀπ᾽ τόν Ἐρυθρό Σταυρό τῆς Ἑλλάδος. Εἶχα καί ἕναν φίλο γιατρό, σ᾽ αὐτή τήν ὑπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου νά τόν δῶ καί νά τά ποῦμε. 

Ὁ κόσμος ἔκαμε οὐρά κάθε μέρα γιά νά δώση τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. ῏Ηταν ἐκεῖ νέοι, κοπέλλες, γυναῖκες, μαθητές, παιδιά πού περίμεναν τή σειρά τους. Μιά μέρα, λοιπόν, ὁ ἐπί τῆς αἱμοδοσίας φίλος μου γιατρός, εἶδε μέσα στήν σειρά τῶν αἱμοδοτῶν πού περίμεναν, νά στέκεται καί ἕνα γεροντάκι.

− Ἐσύ, παππούλη, τοῦ εἶπε ἐνοχλημένος, τί θέλεις ἐδῶ;

Ὁ γέρος ἀπάντησε δειλά:

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για την αποικιοκρατία πέραν της Δύσης

Του Σπύρου Κουτρούλη 

Κορνήλιος Καστοριάδης: Η απάτη των αποδομιστών

"Η ιδεολογία και η απάτη των αποδομιστών στηρίζονται κατά μεγάλο μέρος στο "αίσθημα ενοχής" της Δύσης:

 πηγάζουν, για να το πω με συντομία, από ένα αθέμιτο μείγμα, όπου η κριτική του εργαλειακού και εργαλειοποιημένου ορθολογισμού (κριτική που έχει ήδη γίνει. εδώ και πολύν καιρό) συγχέεται ύπουλα με τη δυσφήμιση των ιδεών της αλήθειας, της αυτονομίας, της υπευθυνότητας. Ποντάρουν στο αίσθημα ενοχής της Δύσης σχετικά με την αποικιοκρατία, την εξόντωση των άλλων πολιτισμών, τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, τη φαντασίωση της κυριαρχίας πάνω στη φύση, για να μεταπηδήσουν σε μια απατηλή και αυτοαντιφάσκουσα κριτική του ελληνοδυτικού προτάγματος της ατομικής και συλλογικής αυτονομίας, των πόθων για χειραφέτηση, των θεσμών μέσα στους οποίους οι πόθοι αυτοί ενσαρκώθηκαν, έστω με αποσπασματική και ατελή μορφή(το πιο περίεργο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί σοφιστές δεν αμελούν από καιρού εις καιρούν να ποζάρουν ως υπερασπιστές του δικαίου, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων του ανθρώπου κ.λ.π.)".

Συζήτηση με τον Olivier Morel στις 18 Ιουνίου 1993 στο Radio Plurielle και στο La Republique internationale des lettres τον Ιούνιο του 1994, στο Κ.Καστοριάδης, Η άνοδος της ασημαντότητας, εκδόσεις Ύψιλον,μετάφραση Κ.Κουρεμένος, Αθήνα 2000, σελ.121.

Κ.Καστοριάδης: Ανάμεσα στο κενό της Δύσης και τον μύθο των Αράβων

"Από τη μια υπάρχει η τεράστια  μυθοποίηση των Αράβων από τους ίδιους τους Άραβες, οι οποίοι αυτοπαρουσιάζονται μονίμως ως τα αιώνια θύματα της Ιστορίας. Στην πραγματικότητα, αν υπήρξε ένα κατακτητικό έθνος, από τον 7ο ως τον 11ο αιώνα, ήταν ακριβώς οι Άραβες. Οι Άραβες δεν είναι αυτοφυές είδος των βουνοπλαγιών του Άτλαντα στο Μαρόκο, ζούσαν στην Αραβία. Στην Αίγυπτο δεν υπάρχε ούτε ένας Άραβας.

 Η σημερινή κατάσταση είναι αποτέλεσμα κατ' αρχάς της κατάκτησης και του λίγο-πολύ αναγκαστικού εξισλαμισμού των υποταγμένων πληθυσμών, στη συνέχεια του επί αιώνες εποικισμού των Αράβων όχι από τους Ευρωπαίους μα από τους Τούρκους, και τέλος του δυτικού ημιαποικισμού για μια συγκριτικά πολύ μικρότερη περίοδο.

Ο πόλεμος για τον έλεγχο της μνήμης – Τα αίτια της δολοφονίας Καποδίστρια

ΣΚΛΑΒΟΥΝΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ

Ο αδυσώπητος αγώνας για την κυρίαρχη άποψη της ιστορίας δεν αποτελεί αντικείμενο ουδέτερου ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος που αφορά το χθες. Είναι αγώνας που αφορά το σήμερα και το αύριο της ζωής μας. Αφορά τον έλεγχο της συλλογική μας Μνήμης και καθορίζει την αντίληψη μας για το σήμερα και την βούληση μας για το αύριο. Αφορά τον συλλογικό μας αυτοσεβασμό. Αφορά και το πώς στεκόμαστε απέναντι σε εχθρούς και φίλους. Αφορά στο πως αντιμετωπίζουμε ξένους πρέσβεις, ξένες επενδύσεις, επισκέπτες, τουρίστες, αλλά και το πώς, τελικά, αυτοί μας αντιμετωπίζουν.

Για παράδειγμα το ιδιαίτερο γερμανικό τουριστικό ενδιαφέρον για την Κρήτη δεν οφείλεται στα κρητικά προϊόντα και την κρητική κουζίνα, συνδέεται και με την πολύ γνωστή στην Γερμανία Μάχη της Κρήτης, (Luftlandeschlach um Kret). Η κυρίαρχη άποψη μας για την ιστορία μας αποτελεί, από τη φύση της, προσδιοριστικό παράγοντα της κατανόησης του παρόντος, των στάσεων ζωής μας, αλλά και της επιβαλλόμενης, ή αναγκαίας συμπεριφοράς και δράσης μας στην αντιμετώπιση των προβλημάτων του παρόντος.

Κατά συνέπεια η κυρίαρχη άποψη ενός λαού για την ιστορία του δεν αποτελεί ακαδημαϊκό θέμα έρευνας και δεν αφορά μόνον τους ιστορικούς. Αποτελεί ζήτημα ζωτικής πολιτικής σημασίας που μας αφορά ως κοινωνία αλλά και τον καθένα ξεχωριστά.

Ο πόλεμος για την ψυχή της ιστορίας

Ξαναγράφουν την Ιστορία για να σπείρουν το μί

Σπύρος Αλεξίου

τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο «γκουρού» του αναθεωρητικού ρεύματος Φράνσις Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα μίλησε για το «τέλος της Ιστορίας». Σήμερα που η ανθρωπότητα βιώνει τοπικούς «εφιάλτες», προπομπούς ενός μεγαλύτερου, η Ιστορία – που φυσικά δεν τελείωσε – θα έπρεπε να λειτουργεί αποτρεπτικά.

Η δημόσια συζήτηση για τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της ανθρωπότητας αποτελούσε και αποτελεί βασικό πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, το οποίο συνδέεται με τις σύγχρονες πολιτικές αντιθέσεις και αναζητήσεις. Στη συζήτηση αυτή έχει αναχθεί σε αξίωμα η διαπίστωση ότι «την ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στο πολιτικό πεδίο ισχύει αναμφισβήτητα. Για την ιστορία όμως, με την έννοια της μνήμης που κυριαρχεί στη συλλογική συνείδηση, δεν είναι απόλυτη η ισχύς της παραπάνω διαπίστωσης.

Ας ξανασκεφτούμε την αλήθεια της. Πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν η παραδοχή πως οι νικητές γράφουν την επίσημη ιστορία, την κρατική της εκδοχή. Σε πολλές περιπτώσεις η δυναμική των ιστορικών γεγονότων και των κοινωνικών αναταράξεων που προκαλούν είναι τέτοια, που η επίσημη εκδοχή, η εκδοχή των νικητών, αμφισβητείται ή ακόμη και ανατρέπεται.

Ο 20ος αιώνας, σε όλον τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα, επιβεβαίωσε αυτήν τη διαπίστωση. Εμφανίστηκε, ειδικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, το κοινωνικό και ιδεολογικό παράδοξο που ήθελε την παντοδυναμία των κυρίαρχων να μην εκφράζεται με ιδεολογική κυριαρχία στο πεδίο της ιστορίας, αντίθετα τα αφηγήματά της να έχουν – σε σημαντικό βαθμό - αποδομηθεί στην κοινωνική συνείδηση.

Ο ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Γιώργος Τασιόπουλος 

Για όσους προβληματίζονται* για το τέλος του Σταυραετού,

 να τους ενημερώσουμε ότι παραμένει Αθάνατος!!!

Αυτοί οι μικροί ακόμη τον φοβούνται και θέλουν να αναθεωρήσουν την Μεγάλη Αλήθεια που μας δίδαξε ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ότι "νικά όποιος είναι αποφασισμένος να πεθάνει".

Στόχος δεν είναι ο Αυξεντίου αλλά η ίδια η Πίστη στην Ελευθερία.

Να θυμίσουμε στους ουτιδανούς αναθεωρητές ότι δεν παραδόθηκε ο Αυξεντίου για να τον επιδεικνύουν ως έπαθλο της “επιτυχούς” στρατιωτικής επιχείρησης οι Βρετανοί αποικιοκράτες.

 Δεν το συνέλαβαν για να τον κρεμάσουν, να τον εκτελέσουν. 

Δεν τους έδωσε την ευκαιρία να τον εξευτελίσουν. Αποφάσισε να τους εξευτελίσει αυτός με το θάνατο του.

 Έδωσε μια μάχη διάρκειας δέκα ωρών! Και ούτε τότε, στην υστάτη, ενώ μπορούσε να παραδοθεί δεν το έκανε.

Γι' αυτό και εμείς μέχρι σήμερα,  πιστοί στον αγώνα για Ελευθερία, ακούμε ακόμη τις εκρήξεις που εκείνη την ημέρα συγκλόνιζαν τα βουνά του Μαχαιρά.

Τότε που εξευτέλιζε μιαν αυτοκρατορία και τον “πολιτισμό” της, που καταδέχτηκε, στον 20ο αιώνα, να περιχύσει βενζίνη στο κρησφύγετό του και να τον κάψει ζωντανό.

Είμαστε απ' τον αγώνα του συγκλονισμένοι και σήμερα ουτιδανοί της ρεαλιστικής σχολής, που τολμήσατε να αμφισβητήσετε την Θυσία του Αυξεντίου.

''τι είναι αυτό που δ ε ν κ ά ν ε ι το δράμα των Ποντίων Γενοκτονία, και τι είναι αυτό που κ ά ν ε ι το δράμα των Παλαιστίνιων Γενοκτονία -και μάλιστα τόσο γρήγορα.

''...και είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά''                                                                                      

                          Γ. Σεφέρης ''Ένας Γέροντας στην Ακροποταμιά''     

Του Δημήτρη Βασιλειάδη                                                                    

   Είχαμε να αντιμετωπίσουμε την έχθρα ενός φοβικού και ηττημένου ελληνικού κράτους και όλων των ελίτ της χώρας (υποστήριξη από  π ο υ θ ε ν ά)  στο αγώνα μας για την αναγνώριση της Γενοκτονίας του λαού μας στον Πόντο. Και η έχθρα αυτή είχε να κάνει ακριβώς μ΄ αυτό που πριν ανέφερα. Δηλαδή, ότι ο αγώνας μας φανέρωνε στο λαό την ανημπόρια όλων αυτών των ελίτ. Βέβαια, όλες αυτές οι δόλιες και εχθρικές συμπεριφορές, για να γίνουν πειστικές χρειάζονταν και επιστημονική τεκμηρίωση. Και η χρήσιμη επιστημονική ιστορική σχολή σκέψης (η γνωστή σε όλους μας ως αναθεωρητική) βρέθηκε, και δεν ήταν άλλη απ΄ αυτήν που εκπροσωπούσε και εκπροσωπεί ο κ. Λιάκος και οι ομοφρονούντες μ΄ αυτόν επιστήμονες, όπως η κ. Ρεπούση, η κ. Κουλούρη, κ.α.. Η ιστορική αυτή σχολή σκέψης, χρόνια τώρα είναι ο ιδεολογικός τροφοδότης της πέραν του ΚΚΕ παραδοσιακής Αριστεράς. Ό,τι πει, όποιον χρησμό και να δώσει, αυτό γίνεται άμεσα και ιδεολογικοπολιτικό θέφατο του παραπάνω χώρου. Αυτή η σχολή σκέψης που λέτε, είχε και τα ανάλογη ''μακριά της χέρια'' και στην ενημέρωση, όπως ο πασίγνωστος ''Ίός'' της Ελευθεροτυπίας (τώρα ΕΦ.ΣΥΝ.), αλλά και στην πολιτική, όπως για παράδειγμα ο κ. Φίλης, τα οποία ''μακριά αυτά χέρια'', φέρθηκαν στο χώρο μας, αλλά  κ υ ρ ί ω ς  μα  κ υ ρ ί ω ς  στο Μιχάλη Χαραλαμπίδη,  α ν ή θ ι κ α,  τόσο, μα τόσο  α ν ή θ ι κ α. Ίσως γιατί, το μεγαλύτερο κατόρθωμα του Μιχάλη ήταν όχι απλά να αναγνωριστεί η Γενοκτονία, αλλά  κ υ ρ ί ω ς  το δράμα του λαού μας στον Πόντο να αναγνωριστεί   ω ς   Γ ε ν ο κ τ ο ν ί α.  Κι αυτό κατορθώθηκε όχι μόνο απ΄ την επιστημονική τεκμηρίωση του Κώστα Φωτιάδη (να μη ξεχνάμε και τη συνεισφορά του σπουδαίου Πολυχρόνη Ενεπεκίδη) αλλά,... τι ωραία !... κι από Τούρκους ακαδημαϊκούς (οι οποίοι βέβαια υποφέρουν...) !         

                                                              

    Την προηγούμενη Κυριακή, στην ''Καθημερινή'', ο κ. Λιάκος έγραψε ένα κείμενο-λίβελο κατά του κράτους του Ισραήλ με τίτλο ''Σε ποιόν ανήκει το ''Ποτέ πια''''. Έχω πολλές, μα πάρα πολλές ενστάσεις στα περισσότερα απ΄ αυτά που γράφονται στο κείμενο αυτό, και που αγγίζουν όχι την επιστήμη της Ιστορίας, αλλά την πολιτική. Όμως δε θα σταθώ σ΄ αυτά. Θα σταθώ σ΄ αυτό : στο κείμενο λοιπόν αυτό. ο κ. Λιάκος μιλάει δεν ξέρω πόσες φορές, για ''Γενοκτονία των Παλαιστινίων''. Αυτό όπως προείπα, όπως καταλαβαίνετε, αποτελεί ιδεολογικοπολιτική τροφοδοσία για το χώρο της παραδοσιακής Αριστεράς. Καθώς λοιπόν διάβαζα το κείμενο αυτό και τη συγκεκριμένη φράση δεν μπορούσα να μη σκεφτώ με θυμηδία, ''κοίτα να δεις, πόσο γρήγορη μπορεί να γίνει η επιστήμη άμα θέλει, και να φανταστείς πως πέρασε μόνον ενάμισης χρόνος από τότε που ξεκίνησε το δράμα των άμαχων Παλαιστίνιων''. Οπότε σκέφτηκα, εγώ, ένας απλός πολίτης -κι αυτό θα ήταν μια ερώτηση που θα θέλανε να κάνουν πολλοί στον Κ. Λιάκο,... 

USAID: Το τέλος της αμφιλεγόμενης αμερικανικής βοήθειας

Ο Οργανισμός των ΗΠΑ που χρηματοδοτούσε ανθρωπιστικές δράσεις σε όλο τον κόσμο διαλύθηκε με ακόμα μία απόφαση-σοκ του Ντόναλντ Τραμπ

ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ «ΕΦ.ΣΥΝ.» 18.05.25  

Κώστας Ζαφειρόπουλος*

Επί δεκαετίες, η USAID αποτέλεσε ταυτόχρονα εργαλείο εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ αλλά και βασικό χρηματοδότη για πρόσφυγες, φάρμακα, ανθρώπινα δικαιώματα και «ελεύθερο» Τύπο. Τώρα, με τη διακοπή της λειτουργίας της, απειλούνται εκατομμύρια άνθρωποι και εκατοντάδες οργανισμοί ακόμα και στην Ευρώπη. Στην Ελλάδα, πάντως, οι πρώτοι που πανηγύρισαν δεν ήταν οι παραδοσιακοί επικριτές της.

Εχουν περάσει τρεις μήνες από τη στιγμή που ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ σόκαρε εκατοντάδες ανθρωπιστικές οργανώσεις και δημοσιογραφικούς οργανισμούς παγκοσμίως με την απόφασή του να εξαερώσει με συνοπτικές διαδικασίες τον μεγαλύτερο δωρητή ανθρωπιστικής βοήθειας παγκοσμίως, την Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης (USAID), για την οποία δήλωσε ότι διοικείται από «ριζοσπαστικούς, αριστερούς τρελούς» (radical left lunatics).

 Μόνο το 2023 οι ΗΠΑ πρόσφεραν 72 δισ. δολάρια βοήθεια σε όλο τον κόσμο, σε προγράμματα που κάλυπταν υπηρεσίες υγείας για πρόσφυγες, ευάλωτες γυναίκες, πρόσβαση σε καθαρό νερό, θεραπείες για τον ιό HIV/AIDS, ενεργειακή ασφάλεια και «αντιμετώπιση της διαφθοράς».

 Το 2024 η υπηρεσία πρόσφερε το 42% του συνόλου της ανθρωπιστικής βοήθειας που καταγράφεται από τον ΟΗΕ. Οι συνέπειες του παγώματος των κονδυλίων έχουν ήδη αρχίσει να γίνονται ορατές και στην Ευρώπη με δραματικό τρόπο.

Παράλληλα, σε μια ζοφερή ειρωνεία των καιρών, ενώ η USAID επικρίνεται διαχρονικά -και ορθά- από την Αριστερά ως πανίσχυρο εργαλείο του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ως μια βιτρίνα ήπιας διπλωματίας της CIA και του Πενταγώνου με αντιδημοκρατικές επιχειρήσεις μυστικών υπηρεσιών σε δεκάδες χώρες ανά τον κόσμο, τους τελευταίους μήνες είναι κυρίως οι ακροδεξιοί και η λαϊκιστική, συντηρητική Δεξιά στην Ευρώπη που πανηγυρίζουν για την απόφαση του Τραμπ να συρρικνώσει δραματικά τα κονδύλια και τις επιχειρήσεις της.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΤΟΝΙΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Του Τάκη Μοσκώφ 

Σχετικά με το όχι και τόσο νέο αφήγημα - αφού σε κάθε επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων- βλέπουμε να επιχειρείται η υποβάθμιση της ως τέτοια και να αντικαθίσταται από τον όρο της εθνοκάθαρσης. Αναπαράγοντας ουσιαστικά την πάγια θέση-προπαγάνδα της Τουρκίας και της MİT, οτι η σφαγή των Ελλήνων του Πόντου έγινε απλά "ως συνέπεια του πολέμου". Δεν θα επιχειρήσω εδώ να αναφερθώ στους λόγους που έλληνες μπαίνουν σε αυτή την διαδικασία αναπαραγωγής αυτής της προπαγάνδας μέσα από τα social media, μιας και αυτή η συζήτηση είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνη της! 

Πρώτον να αναφέρω οτι η διεθνής αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων έχει γίνει ήδη, από το 2007, από την International Association of Genocidal Scholars (Διεθνής Ένωση Μελετητών Γενοκτονιών), αλλά και από ιστορικούς και μελετητές :   

«ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η άρνηση μιας γενοκτονίας αναγνωρίζεται παγκοίνως ως το έσχατο στάδιο γενοκτονίας, που εξασφαλίζει την ατιμωρησία για τους δράστες της γενοκτονίας, και ευαπόδεικτα προετοιμάζει το έδαφος για τις μελλοντικές γενοκτονίες,

ΕΚΤΙΜΩΝΤΑΣ ότι η Οθωμανική γενοκτονία εναντίον των μειονοτικών πληθυσμών κατά τη διάρκεια και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, παρουσιάζεται συνήθως ως γενοκτονία εναντίον μόνο των Αρμενίων, με λίγη αναγνώριση των ποιοτικά παρόμοιων γενοκτονιών, εναντίον άλλων χριστιανικών μειονοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας,

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ ότι είναι πεποίθηση της Διεθνούς Ένωσης των Μελετητών Γενοκτονιών, ότι η Οθωμανική εκστρατεία εναντίον των χριστιανικών μειονοτήτων της αυτοκρατορίας, μεταξύ των έτων 1914 και 1923, συνιστούν γενοκτονία εναντίον των Αρμενίων, Ασσυρίων, Ποντίων και των Έλλήνων της Ανατολίας.

ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΤΑΙ η Ένωση να ζητήσει από την κυβέρνηση της Τουρκίας να αναγνωρίσει τις γενοκτονίες εναντίον αυτών των πληθυσμών, να ζητήσει επίσημα συγγνώμη, και να λάβει τα κατάλληλα και σημαντικά μέτρα προς την αποκατάσταση (μη επανάληψη).»

ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ ΓΙΑ Ε.Ε.

Του Κώστα Κουτσουρέλη

Τέτοια μέρα δεκαπέντε χρόνια πριν. Αμερικανοί στρατιώτες παρελαύνουν στην Κόκκινη Πλατεία της Μόσχας στις εκδηλώσεις της 9ης Μαΐου για τη Μέρα της Νίκης κατά του Άξονα. 

Και όχι μόνο Αμερικανοί παρέλασαν τότε, αλλά και Γάλλοι και Βρετανοί και Πολωνοί... Σήμερα, στη Μόσχα παρελαύνουν τόσοι άλλοι (Κινέζοι, Βιετναμέζοι, Αιγύπτιοι κ.ο.κ.) και οι Δυτικοί όχι απλώς απουσιάζουν, αλλά επιχειρούν να απαλείψουν εντελώς τον καθοριστικό ρόλο που διαδραμάτισε η Σοβιετική Ένωση στη συντριβή του χιτλερισμού. Μετατρέπουν έτσι μια Ημέρα Μνήμης σε Ημέρα Λήθης, μασκαρεύοντας όχι το παρελθόν, που δεν αλλάζει, αλλά το μίζερό τους παρόν.

ΠΗΓΗ:https://www.facebook.com/share/p/189s3r1CJ6/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Λαοκράτη Βάσση: Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

ΕΝΑ ΛΑΜΠΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ 1821

Πρέπει να το διαβάσουν μαθητές, φοιτητές, διδάσκαλοι και κάθε Έλληνας, κι όχι μόνο αυτοί που έχουν συνειδητοποιήσει ορισμένα πράγματα και έχουν καθαρή σκέψη και αγνό πατριωτισμό. 

Νομίζουμε ότι το κείμενο αυτό αποτελεί εθνική διδαχή, προέρχεται δε από ένα διανοούμενο με υψηλή παιδεία, επιστημονική συγκρότηση και ήθος.

Αθανάσιος Φωτόπουλος 

 Τα « εορταστικά» του ΄21 και ο νεοϊστορικός αναθεωρητισμός

Του  Λαοκράτη Βάσση

   α.  Καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο τρίμηνο της διακοσιοστής επετείου του ΄21, είναι βέβαιον πως θα ενταθούν οι «ταριχευτικές επεμβάσεις» στο (πολύ ενοχλητικό!) ανεξαρτησιακό και αξιακό, γενικότερα, «γονιδίωμά» του.

    Με προέχουσα, πάντοτε, την εθνική αποταυτοποίηση, στη συστημική τροχιά της νεο/ταξικής ευρω/προσαρμοστικότητητας. Όπως αυτή επικαλύπτεται με περίσσειαν ιδεολογηματικής χρυσόσκονης από μετανεωτερικό συμφυρμό: «νεο/φιλελεύθερου κοσμοπολιτισμού» και «μεταφυσικού διεθνισμού».

  β.   Κι αυτό, γιατί το ’21, ως «πλάτανος με βαθύ ρίζωμα» (Σαράντος Καργάκος) στην ελληνική διαχρονία, ως «πύρωμα ψυχής» (Κωστής Παλαμάς) και ως «πύρινο άνθος και ακατάλυτος καημός της Ρωμιοσύνης» (Χρ. Μαλεβίτσης), είναι ο μέγας εθνο/αναγεννητικός σταθμός μας. Που δένει με αξιακούς αρμούς τον νεότερο με τον προαιώνιο Ελληνισμό.

   Όχι εθνο/γενετικόςσταθμός, όπως τον θέλει η επιστημονικοφανής «αλχημεία» του ιστορικού αναθεωρητισμού, αλλά εθνο/αναγεννητικός , με στέρεη τη θεμελίωσή του στην ελληνική αιωνιότητα. Όπως αυτή προκύπτει και ορίζεται απ’ την πολύ σύνθετη ιστορική συνέχεια του έθνους μας. Επιβεβαιούμενη και όχι αναιρούμενη ακόμη κι απ’ τη μείζονα «ασυνεχή συνέχεια» της δύσκολης μετάβασης απ’ την αρχαία ελληνική θρησκεία στον Χριστιανισμό. ΄Οπου, η Ορθοδοξία, με διασταλτική ερμηνεία, είναι η … ελληνοποιημένη του εκδοχή.

γ.   Με τη «συνέχεια» να υποτάσσει την «ασυνέχεια» στο ελληνικό αξιακό βίωμα ζωής . Όπως το βρίσκουμε στην πολιτιστική φιλοσοφία του λαού μας (παραδοσιακό πολιτιστικό πρότυπο και ελληνικός/ταυτοτικός τρόπος του υπάρχειν), με την εσώτερη βαθιά ενότητά της και την ανεκτίμητη αντοχή της στη μεγάλη χρονική διάρκεια.

    Καθώς, η βαθιά ενότητα, συνυφαινόμενη με την ιστορικο/πολιτιστική  σ υ ν έ χ ε ι α, είναι η αξιακή μήτρα της εθνο/ταυτοτικής μας υπόστασης. Στην οποία  κυοφορήθηκε το ΄21 με την καθοριστική για το μέλλον μας εθνο/αναγεννητική του δυναμική. Όπως, συνακολούθως, είναι και η βάση της ιδιοπρόσωπης αυτονομίας μας στην Ευρώπη και στον κόσμο. Της παρομοίως αρνούμενης και αντιμαχόμενης: τόσο τον ομφαλοσκοπικό απομονωτισμό όσο και την  εθνο/μηδενιστική  «ενσωμάτωσή» μας στην «Ευρώπη» ( να γίνουμε…Ευρωπαίοι!)

Αποδόμηση των επιχειρημάτων των «αναθεωρητών» του 1821

Πηγή φωτογραφίας – Πρώτο Θέμα

Τα τελευταία χρόνια, πολλοί πανεπιστημιακοί και άλλοι έχουν ξεκινήσει να αναθεωρούν γεγονότα που σχετίζονται με την Επανάσταση του 1821. Μάλιστα, κάνουν λόγο και για «μύθους»

του Μιχάλη Στούκα από το Πρώτο Θέμα

Ένας από αυτούς, ο καθηγητής Οικονομικής και Κοινωνικής Ιστορίας στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ, Κώστας Κωστής, σε συνέντευξή του στον Δημήτρη Δανίκα για το «Πρώτο Θέμα» και το protothema.gr, μίλησε για «σκοτεινά σημεία της Επανάστασης».

Διαβάζοντας προσεκτικά τη συνέντευξη του κύριου Κωστή, εντοπίσαμε κάποια σημεία που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ενώ για κάποια σημαντικά γεγονότα του 1821, όπως η Ναυμαχία του Ναυαρίνου, δεν υπήρχε καμία αναφορά. Γράψαμε επώνυμα, όπως πάντα, ένα σύντομο σχόλιο, με το οποίο, αν κρίνουμε από τα απαντητικά σχόλια, συμφώνησαν αρκετοί αναγνώστες. Ας δούμε σήμερα πιο αναλυτικά ορισμένα από τα σημεία της συνέντευξης του κ. Κωστή, με τα οποία διαφωνούμε, και φυσικά θα αναφέρουμε και τα σχετικά επιχειρήματα. Δεν συνηθίζουμε να γράφουμε κάτι χωρίς να το τεκμηριώνουμε άλλωστε…

Αναφέρεται ο κ. Κωστής στη σύσκεψη της Αγίας Μαύρας (Λευκάδας) και στον οπλαρχηγό Γεώργιο Βρανικιώτη που συμμετείχε σε αυτή. Δεν βρήκαμε σε κανένα βιβλίο οπλαρχηγό Γεώργιο Βρανικιώτη. Αντίθετα, στη σύσκεψη της Αγίας Μαύρας συμμετείχε ο φημισμένος Ρουμελιώτης οπλαρχηγός Γεώργιος Βαρνακιώτης, στον οποίο προφανώς αναφέρεται ο κ. Κωστής. Είχε προηγηθεί η συνέλευση της Βοστίτσας με πρόσχημα την κυριότητα κάποιων κτημάτων στη θέση Ροδιά που διεκδικούσαν οι μονές του Μεγάλου Σπηλαίου και των Ταξιαρχών. Σε αυτή, όντως ο Παπαφλέσσας παρουσίασε παραπλανητικά στοιχεία και με την όλη συμπεριφορά του «ανάγκασε» τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να του πει: «Είσαι άρπαξ, απατεών και εξωλέστατος (τελείως διεφθαρμένος)». Ο Παπαφλέσσας είχε μεταβεί προηγουμένως στην Ύδρα, συναντώντας μεγάλη επιφυλακτικότητα από τους προκρίτους. Υπήρχαν όμως και κάποιοι, όπως ο Αντώνιος Οικονόμου, που ήταν έτοιμοι να πάρουν τα όπλα. Έπειτα, ο Παπαφλέσσας πήγε στις Σπέτσες, όπου συνάντησε ευνοϊκότερο κλίμα. Όντως ο Παπαφλέσσας απείλησε ότι θα ξεκινούσε την επανάσταση «μισθώνοντας» χίλιους Πισινοχωρίτες και Σαμπαζιώτες και άλλους τόσους Μανιάτες και κατέληξε λέγοντας: «Και όποιον πιάσουν οι Τούρκοι χωρίς όπλα, ας τον σκοτώσουν».

Κύπρος:"Πλύση εγκεφάλου με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας"

"....Σε μια δική τους σελίδα διαβάζω μια αγγελία αυτού του Ομίλου: «Αναζητούμε Τούρκους & Ελληνόφωνους εθελοντές για να συμβάλλουν στο έργο μας!», λέει.

 Οι Τούρκοι είναι οι Τούρκοι, οι Έλληνες δεν είναι Έλληνες είναι Ελληνόφωνοι. Κάποιοι που από διαβολική συγκυρία μιλούν ελληνικά. Χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβουμε τι είδους επιμόρφωση κάνουν σε μαθητές 13 με 17 χρόνων;..."

Πλύση εγκεφάλου με τις ευλογίες του υπουργείου Παιδείας

Άριστος Μιχαηλίδης

Σε μια χώρα όπου το Κοινοβούλιό της ψήφισε νομοθεσία ώστε να μην γίνεται στα σχολεία «ολιγόλεπτη αναφορά» ως ιστορική υπόμνηση στην επέτειο του Ενωτικού Δημοψηφίσματος, και απολογήθηκε γονατιστό στους κατακτητές γιατί υπήρξε αυτή η «πρόθεση», γιατί προκαλείται σάλος που μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση ανέλαβε την επιμόρφωση των μαθητών; Και μάλιστα σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας; Αναμενόμενο ήταν.

Φτάσαμε πλέον σε οριακά σημεία, μια σπρωξιά μένει για να πάμε όλοι μαζί στο βάραθρο να ξεμπερδεύουμε. Μια ΜΚΟ, Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας λέγεται, δραστηριοποιείται στους τομείς της εκπαίδευσης της ιστορίας, της ειρήνης, της πολυπολιτισμικότητας, τέτοια.

Οργανώνει και επισκέψεις μαθητών στα κατεχόμενα. Και μέσω εγκυκλίων από σχολεία, σε συνεργασία με το υπουργείο Παιδείας, δέχεται αιτήσεις από μαθητές για συμμετοχή στα προγράμματά της. Με μεγάλη επιτυχία, μάλιστα. Διότι, σε μια σχετική αναφορά διάβασα ότι στα 20 χρόνια δράσης (τώρα είναι 22 τα χρόνια) είχε επιμορφώσει «περισσότερους από 2.000 εκπαιδευτικούς στη διδασκαλία της ιστορίας» και είχε προσφέρει «δραστηριότητες που σχετίζονται με την Εκπαίδευση για έναν Πολιτισμό Ειρήνης σε περισσότερους από 7.500 μαθητές και 2.500 εκπαιδευτικούς».

Δηλαδή, μια ΜΚΟ εκπαιδεύει μαθητές και εκπαιδευτικούς υπό την αιγίδα του υπουργείου Παιδείας. Αυτά τα προγράμματα υλοποιούνται εδώ και πολλά χρόνια από τον Όμιλο και χρηματοδοτούνται από το υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας. Περιλαμβάνονται και επισκέψεις μελέτης και στις δυο πλευρές της Πράσινης Γραμμής («δυο διακοινοτικές επισκέψεις μελέτης σε σημαντικές τοποθεσίες εκατέρωθεν της Πράσινης Γραμμής»), αλλά αυτό που ξεσήκωσε αντιδράσεις είναι το ότι εστάλη εγκύκλιος από σχολεία σε γονείς για συμμετοχή των παιδιών τους και ανάμεσα σε άλλες δράσεις υπήρχε και επίσκεψη στο λιμανάκι της Κερύνειας.

Επιτέλους ερευνήστε και τους χρηματοδοτούμενους στην Κύπρο και κλείστε τους!

Φανούλα Αργυρού

Με τη σημερινή κάθοδο στην Κύπρο της Βοηθού του Γ.Γ. του ΟΗΕ, Ρόζμαρι Ντι Κάρλο, η οποία «πατά σε κινούμενη άμμο ενόψει Πενταμερούς» (άρθρο Γ. Χαραλαμπίδη «Σημερινή» 9.2.2025 «Τρομοκρατημένη η Ε.Ε. από τον Τραμπ»), ας τη «διαφωτίσουμε» για τις δραστηριότητες του οργανισμού που αντιπροσωπεύει! Ο οποίος σε στενή συνεργασία με την παγωμένη σήμερα από τον Αμερικανό Πρόεδρο Ντόναλτ Τραμπ USAID, ξόδεψε εκατομμύρια του Αμερικανού φορολογούμενου πολίτη, ακριβώς για να μην λυθεί σωστά και ανθρώπινα το Κυπριακό μας θέμα χρησιμοποιώντας τις «δικοινοτικές εκδηλώσεις ως ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΕΡΓΑΛΕΙΟ» για να αποδεχθούμε την κατοχή!

https://simerini.sigmalive.com/article/2025/2/9/tromokratemene-e-ee-apo-ton-tramp/

Το άρθρο μου αυτό έρχεται ως ένα συμπλήρωμα στο ήδη δημοσιευμένο τεκμηριωμένα στην Κυριακάτικη «Σημερινή» 9.2.2025, του αγαπητού συνάδελφου Μάριου Πούλλαδου «Τα χρηματοδοτικά πλοκάμια της USAID στην Κύπρο – Αβοήθητη η USAID από τον Τραμπ – Τα 60 εκατομμύρια δολάρια πριν από το Σχέδιο Ανάν και έμμεση στήριξη σε Ταλάτ».

https://simerini.sigmalive.com/article/2025/2/9/ta-khrematodotika-plokamia-tes-usaid-sten-kupro/

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας και οι ανιστόρητοι πολιτικοί μας! Γιώργος Μαργαρίτης

Ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης αποδεικνύει πόσο επίκαιρη είναι πάντα η ιστορία και γιατί οι πολιτικοί στην Ελλάδα ,αλλά και στην Ευρώπη την αποφεύγουν! 

«Ιστορία μαθαίνεις όταν την έχεις ανάγκη. Όταν δεν την έχεις, την αποφεύγεις», λέει αναφερόμενος στους ευρωπαίους ηγέτες και φυσικά στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Ο κ.Μαργαρίτης επισημαίνει ότι «στην ιστορία στρεφόμαστε ,όταν πρέπει να δώσουμε απάντηση σε ένα σημερινό πρόβλημα». 

Είναι προφανές ότι οι πολιτικοί σήμερα δεν θέλουν να έχουν στο «οπλοστάσιο» τους ,την ιστορία. Είναι η Ελλάδα στη σωστή πλευρά της ιστορίας, όπως μας διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός; Ο κ.Μαργαρίτης απαντά στο ερώτημα. 

Μιλά για το ανιστόρητο πολιτικό προσωπικό μας μέρος του οποίου έχει σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αλλά έμαθε μόνο «το μάνατζμεντ και την επικοινωνία». Έτσι κυβερνούν… 

Μιλά για την κυρίαρχη οικονομικά και κοινωνικά ελληνική τάξη που προέρχεται και υπηρετεί κυρίως εφοπλιστικά συμφέροντα. Αποτέλεσμα να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα θαλάσσια στενά σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, από μία βραχονησίδα στο Αιγαίο. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ αποφεύγουν να ασχοληθούν με την ιστορία, γιατί «αυτό μπορεί να προκαλέσει αμφιβολίες για το σημερινό σύστημα…

Γιατί να θυμηθούμε ότι η ελευθερία μας το 1821 προήλθε από μία Επανάσταση; Είναι ενοχλητικό…» 

Ντοκουμέντο: Η ελληνική ιστορία της Ιωάννης Καποδίστρια και η γεωστρατηγική της στο σήμερα

📺 "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV Στις "Αντιθέσεις" μια μεγάλη ιστορική προσφορά : 

Σε πανελλήνια πρώτη τηλεοπτική εκπομπή , παρουσιάζεται η πρώτη γενική θεώρηση της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι το 1826, που εκδόθηκε μόνο στα 18 στα γαλλικά και για 196 χρόνια, ουδέποτε μεταφράστηκε για να εκδοθεί στα Ελληνικά, με συγγραφείς τον Ιακωβάκη Ρίζο Νερουλό και την Ιωάννη Καποδίστρια το όνομα του οποίου με ειδικό κωδίκελο κρατήθηκε… μυστικό. 

Οι εκδόσεις "Αρμός" και η Ακαδημία Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, 196 χρόνια μετά, παραθέτουν αυτούσια την Ιστορία που συνέγραψε ο Ιωάννης Καποδίστριας , που αποδεικνύεται τόσο επίκαιρη μέχρι τις ημέρες μας, σε όλα τα γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά , κοινωνικά, και γλωσσικά, γεωγραφικά.

 Στο στούντιο των Αντιθέσεων ο ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου στην Πολιτική Επιστήμη, Γιώργος Κοντογιώργης, θεωρητικός εμπνευστής της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, ως τη νέα κοινωνική και πολιτική επιστήμη, που γράφει και την εισαγωγή , στην πρώτη φορά ελληνική έκδοση της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, με το άγνωστο. μέχρι σήμερα στοιχείο για τους περισσότερους , του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, ως συγγραφέας της , μαζί με τον Ιακωβάκη Ρίζο Νερουλό.

 Μια συζήτηση - έκπληξη μεγάλων ανατροπών και απόψεων που θα προκαλέσουν αποαλύψεις: 

- Γιατί το βιβλίο παρέμεινε ουσιωδώς στην αφάνεια επί δύο αιώνες και κανείς δεν φρόντισε να εκπληρώσει την επιθυμία του Καποδίστρια να μεταφραστεί στην ελληνική γλώσσα.