Η σωστή πλευρά της Ιστορίας και οι ανιστόρητοι πολιτικοί μας! Γιώργος Μαργαρίτης

Ο ιστορικός Γιώργος Μαργαρίτης αποδεικνύει πόσο επίκαιρη είναι πάντα η ιστορία και γιατί οι πολιτικοί στην Ελλάδα ,αλλά και στην Ευρώπη την αποφεύγουν! 

«Ιστορία μαθαίνεις όταν την έχεις ανάγκη. Όταν δεν την έχεις, την αποφεύγεις», λέει αναφερόμενος στους ευρωπαίους ηγέτες και φυσικά στη σημερινή ελληνική κυβέρνηση. Ο κ.Μαργαρίτης επισημαίνει ότι «στην ιστορία στρεφόμαστε ,όταν πρέπει να δώσουμε απάντηση σε ένα σημερινό πρόβλημα». 

Είναι προφανές ότι οι πολιτικοί σήμερα δεν θέλουν να έχουν στο «οπλοστάσιο» τους ,την ιστορία. Είναι η Ελλάδα στη σωστή πλευρά της ιστορίας, όπως μας διαβεβαιώνει ο πρωθυπουργός; Ο κ.Μαργαρίτης απαντά στο ερώτημα. 

Μιλά για το ανιστόρητο πολιτικό προσωπικό μας μέρος του οποίου έχει σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, αλλά έμαθε μόνο «το μάνατζμεντ και την επικοινωνία». Έτσι κυβερνούν… 

Μιλά για την κυρίαρχη οικονομικά και κοινωνικά ελληνική τάξη που προέρχεται και υπηρετεί κυρίως εφοπλιστικά συμφέροντα. Αποτέλεσμα να ενδιαφέρονται περισσότερο για τα θαλάσσια στενά σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, από μία βραχονησίδα στο Αιγαίο. Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ αποφεύγουν να ασχοληθούν με την ιστορία, γιατί «αυτό μπορεί να προκαλέσει αμφιβολίες για το σημερινό σύστημα…

Γιατί να θυμηθούμε ότι η ελευθερία μας το 1821 προήλθε από μία Επανάσταση; Είναι ενοχλητικό…» 

Ντοκουμέντο: Η ελληνική ιστορία της Ιωάννης Καποδίστρια και η γεωστρατηγική της στο σήμερα

📺 "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV Στις "Αντιθέσεις" μια μεγάλη ιστορική προσφορά : 

Σε πανελλήνια πρώτη τηλεοπτική εκπομπή , παρουσιάζεται η πρώτη γενική θεώρηση της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι το 1826, που εκδόθηκε μόνο στα 18 στα γαλλικά και για 196 χρόνια, ουδέποτε μεταφράστηκε για να εκδοθεί στα Ελληνικά, με συγγραφείς τον Ιακωβάκη Ρίζο Νερουλό και την Ιωάννη Καποδίστρια το όνομα του οποίου με ειδικό κωδίκελο κρατήθηκε… μυστικό. 

Οι εκδόσεις "Αρμός" και η Ακαδημία Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, 196 χρόνια μετά, παραθέτουν αυτούσια την Ιστορία που συνέγραψε ο Ιωάννης Καποδίστριας , που αποδεικνύεται τόσο επίκαιρη μέχρι τις ημέρες μας, σε όλα τα γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά , κοινωνικά, και γλωσσικά, γεωγραφικά.

 Στο στούντιο των Αντιθέσεων ο ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου στην Πολιτική Επιστήμη, Γιώργος Κοντογιώργης, θεωρητικός εμπνευστής της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, ως τη νέα κοινωνική και πολιτική επιστήμη, που γράφει και την εισαγωγή , στην πρώτη φορά ελληνική έκδοση της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, με το άγνωστο. μέχρι σήμερα στοιχείο για τους περισσότερους , του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, ως συγγραφέας της , μαζί με τον Ιακωβάκη Ρίζο Νερουλό.

 Μια συζήτηση - έκπληξη μεγάλων ανατροπών και απόψεων που θα προκαλέσουν αποαλύψεις: 

- Γιατί το βιβλίο παρέμεινε ουσιωδώς στην αφάνεια επί δύο αιώνες και κανείς δεν φρόντισε να εκπληρώσει την επιθυμία του Καποδίστρια να μεταφραστεί στην ελληνική γλώσσα.

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΗΝ “ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ” ΓΛΩΣΣΑ : η επικίνδυνα μονοδιάστατη σκέψη στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

του Παντελή Σαββίδη

Το Σάββατο 14 Δεκεμβρίου πραγματοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας ημερίδα με επίκεντρο την μακεδονική γλώσσα. (Δεν θα βάζω εισαγωγικά ούτε στο μακεδονική γλώσσα, ούτε στο Μακεδόνες διότι η κυβέρνηση των Αθηνών αποδέχθηκε και τους δύο όρους).

 Την ημερίδα οργάνωσε το Εργαστήριο «Σύνορα-Πολιτισμός-Φύλο» σε συνεργασία με το εργαστήριο Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου των Σκοπίων. Το γεγονός έτυχε της υποστήριξης ορισμένων καθηγητών του Πανεπιστημίου και της αντίδρασης άλλων. (Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία που, απλώς, διαβάζει). Στους υποστηριχτές της ημερίδας ανήκουν και οι καθηγητές Νίκος Μαραντζίδης και Κωνσταντίνος Τσιτσελίκης οι οποίοι έγραψαν ένα άρθρο στην εφημερίδα τα ΝΕΑ το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου το οποίο μπορείτε να το δείτε παρακάτω.

Διάβασα το άρθρο των δύο καθηγητών και θα ήθελα να κάνω ορισμένες επισημάνσεις. Να διευκρινίσω ότι τους γνωρίζω και τους δύο προσωπικά και τους εκτιμώ. Πιστεύω, δε, πως έχουν και ακαδημαϊκό εκτόπισμα. Είμαι, όμως, σε εντελώς διαφορετικό κλίμα και δεν θα ήθελα να πάρουν προσωπικά την διαφοροποίησή μου. Θα σχολιάσω κυρίως τάσεις στην κοινωνία και θα τους θέσω ορισμένα ερωτήματα. Άλλωστε αυτά που γράφουν στα ΝΕΑ έχουν καταχωρηθεί ως η κυρίαρχη πολιτική αντίληψη όχι στην κοινωνία αλλά στο πολιτικό και ακαδημαϊκό σύστημα. Πως γίνεται θα μου πείτε αυτό;

Γίνεται όπως και στην Κύπρο. Μια συντριπτική πλειοψηφία απέρριψε το Σχέδιο Ανάν αλλά τα δύο κόμματα που το υποστήριξαν έχουν το συντριπτικό εκλογικό ποσοστό στην κυπριακή κοινωνία.

Να βάλουμε στην αρχή το πλαίσιο. Μετά από πολλά χρόνια Αθήνα και Σκόπια συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο το οποίο ηρνείτο η Αθήνα από την αρχή της έντασης μεταξύ των δύο χωρών.

ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ, Σπίτι της Κύπρου, 11-12-24

Το Σπίτι της Κύπρου και η Εταιρεία Μελέτης Νεότερης και Σύγχρονης Ιστορίας Ιωάννης Καποδίστριας (Ε.ΜΕ.Ν.Σ.Ι.) διοργάνωσαν την Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2024 και ώρα 19:00 την στρογγυλή τράπεζα με θέμα: 

«ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΥΡΟΚΟΡΔΑΤΟΣ: Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ» 

που πραγματοποιήθηκε με αφορμή το μεγάλο αφιέρωμα στον Ιωάννη Καποδίστρια- Ιδρυτή του Ελληνικού Κράτους 

Ομιλητές: 

Δημήτρης Παπανδρέου, Πρέσβης, Διδάκτωρ Ιστορίας, μέλος επιστημονικής επιτροπής της Ε.ΜΕ.Ν.Σ.Ι.

 Ανδρέας Κούκος, Καθηγητής Νεότερης Ιστορίας ΣΠΝ-ΣΠΠΑ, Πρόεδρος Δ.Σ. Ε.ΜΕ.Ν.Σ.Ι. 

Συντονισμός: Βασίλης Ζιώγας, Δικηγόρος, LLM, MBL- LLM, μέλος Δ.Σ. της Ε.ΜΕ.Ν.Σ.Ι.

Ντοκουμέντο: Η ελληνική ιστορία της Ιωάννης Καποδίστρια και η γεωστρατηγική της στο σήμερα

📺 "ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη στην ΚΡΗΤΗ TV

 Στις "Αντιθέσεις" μια μεγάλη ιστορική προσφορά :

 Σε πανελλήνια πρώτη τηλεοπτική εκπομπή, παρουσιάζεται η πρώτη γενική θεώρηση της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, από την άλωση της Κωνσταντινούπολης μέχρι το 1826, που εκδόθηκε μόνο στα γαλλικά και για 196 χρόνια, ουδέποτε μεταφράστηκε για να εκδοθεί στα Ελληνικά, με συγγραφείς τον Ιακωβάκη Ρίζο Νερουλό και την Ιωάννη Καποδίστρια το όνομα του οποίου με ειδικό κωδίκελο κρατήθηκε… μυστικό. 

Οι εκδόσεις "Αρμός" και η Ακαδημία Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, 196 χρόνια μετά, παραθέτουν αυτούσια την Ιστορία που συνέγραψε ο Ιωάννης Καποδίστριας , που αποδεικνύεται τόσο επίκαιρη μέχρι τις ημέρες μας, σε όλα τα γεωπολιτικά, γεωστρατηγικά , κοινωνικά, και γλωσσικά, γεωγραφικά. . 

Στο στούντιο των Αντιθέσεων ο ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου στην Πολιτική Επιστήμη, Γιώργος Κοντογιώργης, θεωρητικός εμπνευστής της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, ως τη νέα κοινωνική και πολιτική επιστήμη, που γράφει και την εισαγωγή , στην πρώτη φορά ελληνική έκδοση της Ιστορίας της Νεότερης Ελλάδας, με το άγνωστο. μέχρι σήμερα στοιχείο για τους περισσότερους , του πρώτου Κυβερνήτη της Ελλάδας, Ιωάννη Καποδίστρια, ως συγγραφέας της , μαζί με τον Ιακωβάκη Ρίζο Νερουλό. 

π. Ν. Λουδοβίκος: O μόνος Ευρωπαϊκός λαός που έχει αρνηθεί τον εαυτό του

🎬 Ενότητες:

  00:00 Έναρξη

  02:30 Iστοριογραφία και Ιδεολογία

  06:18 Mεταφυσική Φαντασία 

07:30 Ο ύπνος της απόλυτης βεβαιότητας 

11:22 Ιστορική Αποδόμηση και θεωρία υποαναάπτυξης

  17:26 Αδιερώτητη Ιστοριογραφία και ο Στέλιος Ράμφος 

22:16 Ο σκοπός της ιστορίας 

25:55 Άνθρωπο Μπιζέλια  

• π. Ν. Λουδοβίκος: Η εθελούσια μετάλλα... 27:00 Πως διδάσκονται τα θρησκευτικά στο Cambirdge 30:53 Η λειτουργία του μύθου και ο Λακάν

 Aπό την παρουσίαση του βιβλίου "Ιστορούμεν δι’ εμπιστοσύνης" η εμπιστοσύνη ως ιστοριογραφική μεταβλητή του Αντώνη Λ. Σμυρναίου που έγινε στην Θεσαλονίκη τον Οκτώβριο του 2024. 

Για το βιβλίο μίλησαν: 

– πρωτοπρεσβύτερος Νικόλαος Λουδοβίκος, Καθηγητής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων 

– Μαρία Βλαχάκη, Δρ. Ιστορίας και Ιστορικής Εκπαίδευσης

 – και ο συγγραφέας του βιβλίου Αντώνης Λ. Σμυρναίος, Καθηγητής Νεοελληνικής Ιστορίας, Ιστορίας της Νεοελληνικής Εκπαίδευσης και Διδακτικής της Ιστορίας

Η λήθη των ναζιστικών εγκλημάτων ζητά πρόσβαση στα σχολικά βιβλία

18/11/2024

Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Σίγουρα δεν πρωτοτυπώ διαπιστώνοντας ότι στην πατρίδα μας συμβαίνουν, κατά συρροή, τα εντελώς αδιανόητα. Όπως, ανάμεσα και σε πολλά άλλα, οι «φίλοι μας Γερμανοί», ενθαρρυμένοι και από την πρόσφατη επικύρωση του διάτρητου νομοσχεδίου, από το 2019, περί Ελληνογερμανικού Ιδρύματος Νεολαίας, άρχισαν τα πηγαινέλα μαθητών, από και προς τη Γερμανία, τις ανταλλαγές από δωράκια και πάνω απ’ όλα τις εκλεπτυσμένες μεθοδεύσεις καταδίκης των δήθεν προκαταλήψεων και των δήθεν ξενοφοβικών καταστάσεων, με στόχο να περάσουν στη λήθη οι βαρβαρότητες των ναζί στην Κατοχή και να φκιασιδωθεί η μαύρη τους Ιστορία στα ελληνικά σχολικά βιβλία.

Παρόμοιες ανοχές θα ήταν αδιανόητες σε κράτος σεβόμενο την Ιστορία του και τα μαρτυρικά θύματα των Γερμανών κατακτητών. Ωστόσο, στην ελληνική περίπτωση, όπως είναι γνωστό, στα δεινά της Κατοχής προστέθηκαν, μετά το 2010, και τα εγκληματικά Μνημόνια, στη σύνταξη των οποίων πρωτοστάτησε η Γερμανία. Όπως είχα το θλιβερό καθήκον να αναφερθώ πλειστάκις σε αυτά, αποτελούν την καταδίκη της χώρας μας σε μακρόχρονη ή και οριστική καταστροφή, αν δεν αναθεωρηθούν ορισμένοι απάνθρωποι όροι τους (Βλ. άρθρο μου της 21/10/2024 στη «δημοκρατία»). Υπενθυμίζω, πάλι εδώ, την όντως απίστευτη τραγωδία του εξαναγκασμού της Ελλάδας να αποδεχθεί και να υπογράψει «μη συμψηφισμό χρεών» κατά την υπογραφή των Μνημονίων, παρότι τα δικά μας χρέη, για τη διασφάλιση των οποίων επιστρατεύτηκε (άκουσον άκουσον!) και το ΔΝΤ, ανήρχοντο σε 270 δισ. ευρώ, ενώ τα γερμανικά κατοχικά χρέη προς την Ελλάδα υπολογίζονταν με τους τόκους 80 ετών σε πάνω από 2 τρισεκατομμύρια.

Αν είχε ακολουθηθεί ο άλλωστε απολύτως επιβεβλημένος, παρότι ασυγχώρητα καθυστερημένος συμψηφισμός χρεών, είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν θα συρόταν η Ελλάδα σε Μνημόνια και στο ΔΝΤ, θα είχε αποφύγει τη μιζέρια που κινδυνεύει να την εξαφανίσει από τον χάρτη των κυρίαρχων κρατών και θα είχε την άνεση να εξετάσει τις διάφορες διαστάσεις φιλίας με τους Γερμανούς, οι οποίοι επιτέλους θα είχαν τακτοποιήσει τις χρονίζουσες, υλικές τουλάχιστον, υποχρεώσεις τους.

Η Γερμανία ξαναγράφει την Ιστορία – Θα ξεχάσουμε τα ναζιστικά εγκλήματα;

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Τον περασμένο Ιούνιο βρέθηκα στο Δίστομο σε μια συνάντηση ιστορικών και εκπροσώπων μουσείων και μνημείων διατήρησης της μνήμης που οργάνωσε ο εκεί Δήμος με αφορμή τα 80 χρόνια από την εκτέλεση των κατοίκων της μικρής πόλης από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής. Ευθύς εξ αρχής αιφνιδιάστηκα από τον χαρακτηρισμό του γεγονότος ως “τραύμα”.

Τον όρο αυτό δεν τον χρησιμοποίησε κανείς σχεδόν από τους μετέχοντες στη συνάντηση ιστορικούς. Αντίθετα ο όρος αυτός επιστρατευόταν για να αποδοθεί το γεγονός από όλους τους εκπροσώπους των μουσείων, ή των παρεμφερών ιδρυμάτων “διατήρησης της μνήμης”. Υπενθυμίζω ότι στις 10 Ιουνίου 1944 τα γερμανικά στρατεύματα κατέστρεψαν την κωμόπολη και εκτέλεσαν εν ψυχρώ 228 κατοίκους της. Μέσα στους εκτελεσμένους περιλαμβάνονταν 117 γυναίκες και 53 παιδιά ηλικίας μικρότερης των 16 χρόνων. Οι λεπτομέρειες της σφαγής, σε φωτογραφίες ή μαρτυρίες επιζησάντων, προκαλούν αποτροπιασμό.

Η πράξη αυτή έχει περάσει στην ιστορία ως έγκλημα πολέμου και –μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον– αποδιδόταν ως “Ολοκαύτωμα”, ως “σφαγή” ή πιο απλά ως “έγκλημα”. Και οι τρεις αυτές έννοιες καθόριζαν το στίγμα του συμβάντος με τον πλέον απόλυτο και ουσιαστικό τρόπο. Αυτούς τους ορισμούς έρχεται να αντικαταστήσει ο όρος “τραύμα”. Πριν από μερικά χρόνια –όχι πολλά– ο ορισμός των γερμανικών εγκλημάτων πολέμου σαν “τραύμα” θα ήταν ακατανόητος και θα προκαλούσε κύματα αντιδράσεων από τους άμεσα ενδιαφερόμενους αρχικά – τους απογόνους των θυμάτων. Θα θεωρούνταν δε πιθανότατα ως ύβρις για τον μαρτυρικό λαό μας.


Φαίνεται πως πλέον οι ευαισθησίες έχουν αλλοιωθεί και το περιεχόμενο των λέξεων έχει αλλάξει. Το σημείο τομής μπορεί να προσδιοριστεί στην ενεργή παρέμβαση της γερμανικής πρεσβείας και των συμπορευόμενων με αυτήν ιδρυμάτων “αποκατάστασης” του γερμανικού κύρους – ανεξάρτητα εποχής και ιστορίας.

Άλλοι καιροί

Μελέτης Μελετόπουλος: Η Παιδεία αφελληνίστηκε για να χαθεί η γνώση-σύνδεση & να μην υπάρχει σύγκριση

Στη συνέντευξή μας (09-10-2024) ο διδάκτωρ Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Γενεύης και διδάκτωρ Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Καθηγητής – Λυκειάρχης της Ιονίου Σχολής, αναφέρεται στον σταδιακό αφελληνισμό της Παιδείας ο οποίος εξελίσσεται τις τελευταίες δεκαετίες με αποτέλεσμα πλέον οι μαθητές της κατ´ ευφημισμό ελληνικής παιδείας να μην έχουν καμία σχέση με το πραγματικό περιεχόμενο της.

Η αποσύνδεση, απόκρυψη και στρέβλωση της Ιστορίας στοχεύει στο να μην υπάρχουν πρότυπα στους σημερινούς Έλληνες και να απολεσθεί η γνώση που διαμορφώνει χαρακτήρα και στάση ζωής. Η έλλειψη ιστορικής αντίληψης για κομβικά γεγονότα της ελληνικής ιστορίας με παγκόσμια εμβέλεια δημιουργεί κενό ακριβώς για να μην μπορεί να υπάρξει σύγκριση. Επίσης για να μην μπορούν οι Έλληνες να ανατρέξουν σε παραδείγματα στάσης και αποφάσεων σε κρίσιμες εθνικές στιγμές. 

Το αποτέλεσμα εμφανές και οι σημερινοί Έλληνες είναι στα όρια της καθολικής αποσύνδεσης από το παρελθόν τους .
ΠΗΓΗ:https://youtu.be/BeeI45Sc_F0?si=7JogQSc662y7TmYy
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Νεοκλής Σαρρής Αποκαλυπτικός για το φαντασιακό νέο κόσμο της μεταμοντέρνας κατάστασης

Ο μοναδικός (αείμνηστος) ΕΛΛΗΝΑΣ ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ Καθηγητής, ο βαθύτερος γνώστης των τούρκων Νεοκλής Σαρρής* σε μία ανατριχιαστικά προφητική, άγνωστη ομιλία του από το 1999 για αυτά που συμβαίνουν σήμερα !

Ευτυχείς όσοι τον γνωρίσαμε & συνεργασθήκαμε μαζί του.

*Νεοκλής Σαρρής, Καθηγητής της Κοινωνιολογίας της Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/WeH_vADQqL0?si=XB4NAZNnZ4hCi_i5

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η καθηγήτρια Ευθυμίου συκοφαντεί τον Κολοκοτρώνη

Η καθηγήτρια Ευθυμίου συκοφαντεί τον Κολοκοτρώνη – Ζήλωσε δόξα Ρεπούση17/09/2021

ΚΑΡΑΜΠΕΛΙΑΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθώ έκπληκτος τις συστηματικές επιθέσεις της κ. Μαρίας Ευθυμίου, που έχει πλέον αναγορευτεί στη μιντιακή μας ιστορικό(;), εναντίον του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και, εκ του αντιθέτου, τα διθυραμβικά σχόλιά της για τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο. Διαβάζουμε σε συνέντευξή της στο Insidestory, την οποία αναπαρήγαγαν πολλές ιστοσελίδες:

«Αυτό που οδήγησε την επανάσταση σε δύο κύκλους εμφυλίων ήταν η επιδίωξη του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη να την ελέγξει πολιτικά. Τελικά, ο Κολοκοτρώνης και οι Πελοποννήσιοι ηττήθηκαν, γι’ αυτό και φυλακίστηκαν από τους αντιπάλους τους το 1825 στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία, στην Ύδρα. Ο Κολοκοτρώνης μπήκε στη διαδικασία διεκδίκησης της εξουσίας εκ μέρους των “στρατιωτικών”, στηριγμένος στο γεγονός ότι είχε νικήσει, το καλοκαίρι του 1822, τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, κάτι που εκτίναξε το κύρος και τη δύναμη του ίδιου, αλλά και των “στρατιωτικών” απέναντι στους “πολιτικούς”.


Με τις κινήσεις του να ελέγξει την Εθνοσυνέλευση του Άστρους, κατηγορήθηκε ότι επεδίωκε να εγκαθιδρύσει “γκοβέρνο μιλιτάρε”, δηλαδή στρατιωτική κυβέρνηση. Θα μπορούσε να είχε επιτύχει, αλλά χειρίστηκε το πράγμα αφρόνως και τελικά απέτυχε, την ίδια ώρα που ο Ιμπραήμ Πασάς και οι Αιγύπτιοι έμοιαζε πως συνέτριβαν την Επανάσταση, με μεγάλο κίνδυνο να ακολουθήσει γενική σφαγή… Ένας άνθρωπος, ο οποίος πράγματι στα Δερβενάκια έσωσε την Επανάσταση, δρα μετά με τρόπο βλαπτικό για αυτήν…».

Τέτοια παρανάγνωση της ιστορικής αλήθειας είναι πράγματι εντυπωσιακή. Η κ. Ευθυμίου ξεπερνάει και την κυρία Ψιμούλη, που είχε κατασυκοφαντήσει σε βιβλίο της τους Σουλιώτες (βλέπε σχετικά το βιβλίο μου, “Συνωστισμένες στο Ζάλογγο”). Ωστόσο, το βιβλίο της κ. Ψιμούλη αποτελούσε μια εξαντλητική ιστορική έρευνα για τους Σουλιώτες, ενώ αντίθετα η κ. Ευθυμίου διακινεί αυτές τις απόψεις της με τη μεγαλύτερη ευκολία και χωρίς τεκμηρίωση σε ομιλίες και συνεντεύξεις της, όπως δύο πρόσφατες εκτενείς συνεντεύξεις της στον δημοσιογράφο Μάκη Προβατά.

Η Ευθυμίου διαστρεβλώνει την αλήθεια

Αριστερά, Μεταμοντερνισμός και αποδόμηση

Του Δημήτρη Αναστασίου 

Έγραφα κάτι για τον γνωστικό σχετικισμό και έπεσα πάνω σε αυτό εδώ το απόσπασμα από το βιβλίο του James Robert Brown: Who rules in science? Ο Brown είναι φιλόσοφος της επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο. 

"Δύο λόγια για το background story: Ο φυσικός Alan Sokal (New York University) έκανε ένα hoax υποβάλλοντας ένα σκόπιμα ανόητο άρθρο με τίτλο "Transgressing the Boundaries: Toward a Transformative Hermeneutics of Quantum Gravity" στο περιοδικό Social Text, το οποίο δημοσιεύτηκε στη συνέχεια. Η πρόθεσή του ήταν να αποκαλύψει την έλλειψη διανοητικής αυστηρότητας σε ορισμένα ακαδημαϊκά πεδία, ειδικά εκείνα που επηρεάστηκαν έντονα από τo μεταμοντέρνο. Ο μεταμοντερνισμός, με τον σκεπτικισμό του για την  αντικειμενική αλήθεια και την έμφαση στην κοινωνικά κατασκευασμένη φύση της γνώσης, θεωρήθηκε από τον Sokal ως επιζήμιος τόσο για την επιστημονική ακεραιότητα όσο και για την προοδευτική πολιτική.

Ο Sokal δήλωσε μετά ρητά τα πολιτικά του κίνητρα στην αποκάλυψη μετά την αποκάλυψη της φάρσας του. Ομολόγησε ότι είναι ένας "unabashed Old Leftist" που ήταν μπερδεμένος από τη χρησιμότητα της αποδόμησης και των μεταμοντέρνων θεωριών για την προώθηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Ο Sokal υποστηρίζει ότι η Αριστερά, η οποία παραδοσιακά στερείται της οικονομικής και στρατιωτικής ισχύος για να επιβάλει τη βούλησή της, βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στη σαφή και ορθολογική σκέψη ως το πρωταρχικό της εργαλείο για την υπεράσπιση και την επίτευξη κοινωνικής δικαιοσύνης. Θεωρεί ότι η εξάπλωση του σχετικισμού και του παραλογισμού μέσα στην Αριστερά υπονόμευσε αυτή τη θεμελιώδη δύναμη. Σύμφωνα με τον Sokal, η υιοθέτηση αυτών των τρόπων σκέψης οδήγησε σε «ηλίθια σκέψη», η οποία με τη σειρά της αποδυνάμωσε την ικανότητα της Αριστεράς να επιχειρηματολογεί αποτελεσματικά για προοδευτικούς σκοπούς".

Όλα αυτά συνοψίζονται περίπου στο απόσπασμα αυτό του Brown (2001, σελ. 11).

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/wvbNsw6fwi2wG47b/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

"Πολιτική ορθότητα" στην... Οθωμανική παραλλαγή της!

Του Θανάση Κ. 

 

Έλληνες αρθρογράφοι, πλέον, σε ελληνικές εφημερίδες, υποστηρίζουν ανοιχτά τα επιχειρήματα της Τουρκίας για την Κύπρο. 

Και το θεωρούν μεγάλη "εξυπνάδα" μάλιστα. 

Κι έκφραση "προοδευτικής" οικουμενικής προσέγγισης...

Υπογραμμίζουν ότι η Ελλάδα δεν έχει νόημα να προσπαθεί να επαναφέρει το Κυπριακό στο διεθνές προσκήνιο, φέτος που συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο (και ταυτόχρονα 50 χρόνια ΠΑΡΑΝΟΜΗΣ Κατοχής της βόρειας Κύπρου), γιατί λέει, έχουμε κι εμείς κάνει τα λάθη μας...

Όπως υπογραμμίζουν με έμφαση:

-- "Τι ακριβώς θα προβάλουμε; Απλώς την "τραυματική" τουρκική εισβολή;

Ή μήπως και το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου; Τον Ιωαννίδη; Τη χούντα; Τον Σαμψών; Την ΕΟΚΑ Β'; Τις δολοφονίες "μακαριακών" και "αντι-μακαριακών";

Διότι "κυπριακή τραγωδία" δεν είναι μόνο η 20η Ιουλίου 1974 όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι. Είναι και όσα προηγήθηκαν, όπως το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, ή η τρομοκρατική δράση των φατριαστών της "Ένωσης", των παρακρατικών και των παραστρατιωτικών. Είναι και όσα ακολούθησαν. 

Η αυταπάτη ότι θα προβάλουμε μόνον όσα εμείς νομίζουμε μοιάζει παιδικού τύπου. Υπάρχουν και οι άλλοι..."   

Από την Ιστορία στο storytelling – Το τέλος των Μεγάλων

ΑΝΔΡΟΝΟΠΟΥΛΟΣ ΜΑΚΗΣ

«Η διερώτηση για το αν ο κόσμος είναι πραγματικός» μπορεί να είναι παλιά, όμως στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και του metaverse μοιάζει πιο επιτακτική, ειδικά μετά την υποχώρηση των μεγάλων αφηγήσεων του 20ου αιώνα που κατέστησαν σε ανύποπτο χρόνο «ύποπτες» οι προφήτες Μαρξ, Νίτσε, Φρόιντ. Φυσικά, οι αφηγήσεις δεν εξαφανίστηκαν, αφού αποτελούν «το θεμέλιο της ταυτότητας» απλώς κατακερματίστηκαν, εξατομικεύτηκαν, εμπορευματοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να χαθεί το μεγάλο προσδιοριστικό νόημα, να κυριαρχήσει ο βούρκος του παραλόγου. Έτσι, ο άνθρωπος, ζώο λογικό, μιμητικό, πολιτικό (και μεταφυσικό), είναι «το μόνο ον που εκπλήσσεται με την ίδια του την ύπαρξη», γι΄ αυτό και αποκτά «οντολογικό άγχος» καθώς «όλη μας η αξία συνίσταται στη σκέψη».

Με αυτούς τους φιλοσοφικούς στοχασμούς ο Γάλλος ιστορικός και ειδικός στον ναζισμό Johann Chapoutot στο βιβλίο του «Η μεγάλη αφήγηση – Εισαγωγή στην ιστορία του καιρού μας» (μετ. Γ. Καράμπελας, εκδ. ΠΟΛΙΣ, 2023) μας προετοιμάζει για κάτι όχι τόσο αισιόδοξο που έρχεται ολοταχώς καταπάνω μας. Στην ουσία μας παρέδωσε μία εργαλειοθήκη ερμηνείας του παρόντος και ιχνηλάτισης του μέλλοντος αφού η ανθρωπότητα (τουλάχιστον στη δυτική της έκφανση) κουβαλάει υποδόριες ιστορικές δυναμικές που τη στοιχειώνουν….

Με μια καταλυτική ευρυμάθεια σύγχρονων μελετών και μιας μεγάλης λογοτεχνικής γκάμας ο Γιοχάν Σαπουτό φεύγει από τη γεγονοτολογία και στρέφεται στο πνεύμα, την κουλτούρα για να μας εισάγει στις αιτίες που οδήγησαν στην αποδόμηση και στην κατάρρευση των μεγάλων αφηγήσεων. Στην ουσία πρόκειται για μια πραγματεία της φιλοσοφίας της ιστορίας του καιρού μας, μια συγκέντρωση αποδείξεων της επικείμενης αλλαγής παραδείγματος…

Η θεώρησή του είναι κυρίως γαλλοκεντρική, εντάσσεται και πάσχει από το σύνδρομο του Δυτικού Κανόνα. Αναμφίβολα η θεώρηση αυτή έχει μεγάλη αξία για μας τους δυτικούς, διότι το τέλος των μεγάλων αφηγήσεων αφορά πρωτίστως τη δυτική ρητορεία. Οι άλλοι δεν έχουν μιλήσει ακόμα.

Οι αιτίες της κατάρρευσης των μεγάλων αφηγήσεων

Το πρώτο αποδεικτικό στοιχείο που προσκομίζει ο Σαπουτό αναφέρεται στην «εξάντληση της προνοιοκρατίας». Γράφει για την Καθολική Εκκλησία και την διανοητική εξουσία της μετά την απόσχισή της από το ιουδαϊσμό, εξουσία που άσκησε μέσα από τη θεολογία στην πρόσληψη και την υφή του χρόνο επί αιώνες, εγκαινιάζοντας ένα «χριστιανικό καθεστώς ιστορικότητας» σε αντίθεση με τον κυκλικό χρόνο των Ελλήνων. Η «αμετάκλητη περατότητα του χρόνου» που χορηγεί η Εκκλησία ως «δηλητήριο» (Νίτσε), διαθέτει το αντίδοτο της «αιώνιας ζωής». Τη μέθοδο αυτή χρησιμοποίησαν πάπες, κρίσιμοι θεολόγοι και Καθολικοί φιλόσοφοι μέχρι την αντιμετώπιση του Διαφωτισμού που εκκοσμίκευσε τον διανυσματικό χρόνο των χριστιανών με τη μορφή της «προόδου».

Η δεύτερη απόδειξη που πραγματεύεται ο Σαπουτό είναι η διαπίστωση που προέκυψε σοκαριστικά μετά τον Μεγάλο Πόλεμο, επικαλούμενος τον ποιητή Πολ Βαλερύ ότι «η άβυσσος της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη για όλους. Νιώθουμε ότι ένας πολιτισμός είναι τόσο εύθραυστος όσο μια ζωή». Γράφει: «Ο Μεγάλος Πόλεμος προκάλεσε αναταραχές στη γλώσσα, αμφιβολίες στην αφήγηση, έως και εξέγερση ενάντια στη διήγηση» και ακόμα «η κρίση της επιστημονικής αφήγησης, η κρίση του Διαφωτισμού έτσι όπως τον αναθεώρησε, διόρθωσε και εμβάθυνε ο επιστημονισμός, είναι επίσης κρίση του νοήματος». Και επιστρέφει στον Βαλερύ με το ότι «η ιστορία είναι το πιο επικίνδυνο προϊόν που έχει αναπτύξει η χημεία της διάνοιας»… για να φτάσει στους υπαρξιστές και να εξηγήσει πως αφού δεν υπάρχει Θεός για να μας δώσει μια ουσία, άρα ούτε και πρόνοια, δηλαδή δεν έχουμε πια την πολυτέλεια να σκεφτόμαστε με όρους πεπρωμένου ή προορισμού, ο άνθρωπος «γίνεται από πρόσωπο χαρακτήρας» με αποτέλεσμα η «εμπειρία του παραλόγου ως ριζική συνειδητοποίηση» προκαλεί «ναυτία».

Η τρίτη απόδειξη – δυναμική αλλαγής παραδείγματος στην Ιστορία αφορά στην κατάρρευση της «μαρξιστικής εσχατολογίας» που είχε προσλάβει θρησκευτικά χαρακτηριστικά, συγγενή με αυτά της Καθολικής Εκκλησίας, όχι μόνο οραματικά και οργανωτικά, αλλά και ψυχαναλυτικά. Ο διαλεκτικός υλισμός έρχεται να εκκοσμικεύσει τις ελπίδες των ανθρώπων και να διαυγάσει την ιστορία που εν τέλει είναι ταξικός ανταγωνισμός. Υπό το πρίσμα του ιστορικού υλισμού, ο Σαπουτό διέρχεται τις τραγικές εσωτερικές περιπέτειες του κομμουνισμού και της «φετιχοποίησης του κόμματος» μέσα από τις μεταλλάξεις που επέβαλαν οι πραγματικές συνθήκες και η διαστροφή της διάνοιας του Ιωσήφ Στάλιν.

Η τέταρτη απόδειξη αφορά την αποδόμηση στην ιστορική πράξη της κοσμοθεωρίας του ναζιστικού κόμματος (Weltanschauung) η οποία προσέλαβε και αυτή χαρακτηριστικά πολιτικής θρησκείας ανταποκρινόμενη στις βαθύτερες ψυχολογικές ανάγκες της γερμανικής κοινωνίας του Μεσοπολέμου. Στην τελευταία απολογία του στη Νυρεμβέργη (1948) όπου δικάζεται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, ο στρατηγός των SS και διοικητής του Einsatzgruppe D –ομάδα επέμβασης που έδρασε στην Ουκρανία και την Κριμαία- δρ Όττο Όλεντορφ αναλύει τον ναζισμό ως «πολιτισμικό ή ακόμα και πνευματικό φαινόμενο» και λέει:

«Ο ναζισμός δεν είναι η αιτία, αλλά η συνέπεια μιας πνευματικής κρίσης. Απευθυνόμενος στους δικαστές του λέει πως η ήττα του ναζισμού δεν έλυσε επ’ ουδενί αυτή τη μεγάλη κρίση του καιρού μας, διότι οι «υπέρτατες αξίες και κριτήρια για το πώς πρέπει να αισθάνεται, να σκέφτεται και να δρα κανείς εξακολουθούν να απουσιάζουν. Τα μεταφυσικά θεμέλια είναι απόντα». Έτσι, «η δημοκρατική ιδέα είναι πολύ επιφανειακή. Δεν εμπεριέχει αυτή τη βεβαιότητα που θα όριζε την ανθρώπινη ζωή στην ολότητά της. Απονέμει καθήκοντα και δικαιώματα σε πρόσωπα και σε κοινωνικές οργανώσεις, χορηγεί ατομικές ελευθερίες –αλλά ποτέ δεν τις δικαιολογεί».

Πέμπτον, ο Σαπουτό, στο κεφάλαιο με τίτλο «Με λευκή φωνή» διερευνά τη μεταπολεμική λογοτεχνία στη Γερμανία, την «λογοτεχνία των ερειπίων», για να περάσει στη συνέχεια στη γαλλική. Ξεκινάει με τη διαπίστωση πως μετά το 1945 ξέσπασε μια «πραγματική κρίση της αφήγησης» αφού «η μελέτη των λόγων που δίνουν νόημα στην ιστορία συνεπάγεται εξέταση των στιγμών κατά τις οποίες η ιστορία μοιάζει να εκδικείται το νόημα».

Επικαλείται τον φιλόσοφο της Σχολής της Φρανκφούρτης Τέοντορ Αντόρνο που στο κείμενό του 1951 «Κριτική του πολιτισμού και κοινωνία» γράφει πως «η κριτική του πολιτισμού έρχεται αντιμέτωπη με το τελευταίο στάδιο της διαλεκτικής μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας: το να γράφει κανείς ποιήματα μετά το Άουσβιτς είναι πράξη βάρβαρη».....

Η συνέχεια ΕΔΩ...

Απ. Αποστόλου : Χυλοποιούν τις Εθνικές Ιστορίες και Ομογενοποιούν τις κοινωνίες

Ο καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας στα πανεπιστήμια Παντείου, Πάντοβας, Ρώμης, Μιλάνου, στο Λαϊκό Πανεπιστήμιο Federiciana Ρώμης, καθώς και στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης, Απόστολος Αποστόλου, αναλύει στον 98.4 τις βαθύτερες στοχεύσεις κατά την οπτική του, πίσω από την έκθεση Verheyen που εγκρίθηκε με 19 ψήφους υπέρ έναντι 7 από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που θέτει την ευρωπαϊκή ιστορία πάνω από την ιστορία των εθνών. 

Πρόκειται για μια συνολική επαναδιατύπωση της ιστορίας που υπερασπίζεται την ιδέα του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού και στοχεύει να θεωρήσει ότι η ευρωπαϊκή οικοδόμηση είναι πολύ πιο σημαντική από το εθνικό παρελθόν μιας χώρας. Όπως όμως σημειώνει, η στόχευση είναι η χυλοποίηση των εθνικών ιστοριών και η σταδιακή ομογενοποίηση των κοινωνιών, σε ένα ενιαίο αφήγημα υπό την ομπρέλα της ευρωπαϊκής Ιστορίας . 

Στο βάθος είπε, βρίσκεται η παρέμβαση στην ταυτοτική φυσιογνωμία των λαών και τελικά των μέχρι σήμερα υποκειμένων στη συγκρότηση των κοινωνιών, στη λογική της δημιουργίας μίας νέας ιστορικής κανονικότητας του μετανθρώπου.

Εξαιρετικό / επίκαιρο άρθρο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη στα ΝΕΑ 11.1.2020

Γράφει μεταξύ άλλων:

"Κάποιοι εδώ και χρόνια προβάλλουν την αυτοκτονική άποψη ότι διεθνισμός και κοσμοπολιτισμός είναι να ενθαρρύνουμε τον εθνικισμό των γειτόνων. Και βρίσκουν πως έχουν πάντα δίκιο στις επιθετικές διεκδικήσεις τους οι Σκοπιανοί, οι Τούρκοι και άλλοι, επιπλέον, δε, πως και ιστορικά είχαν πάντα αυτοί δίκιο και οι Έλληνες πάντα άδικο. Μονίμως. Φτάσανε να υποστηρίζουν πως τα περνούσαμε ζωή και κότα επί Τουρκοκρατίας (αποφεύγουν τη λέξη και γράφουν εξωραϊσμένα "επί οθωμανικής διοίκησης") κι ότι παρότι οι γείτονες μας χρωστάνε γενοκτονίες, εμείς οφείλουμε να τους δώσουμε και το βόδι. Τόση γενναιοδωρία.

Κι αν σούβλισαν τον Διάκο, τότε, σε κάθε περίπτωση, έφταιγε ο ίδιος - εξάλλου ο Διάκος δεν είναι παρά μια αναδρομική επινόηση της CIA. Και στη Σμύρνη έγινε ένα απλό στριμωξίδι, το κρυφό σχολειό ήταν ΙΕΚ και ο Ζάλογγος δεν υπήρξε. Ο Κολοκοτρώνης τίναζε χαριτωμένα τη στάχτη απ' τον ώμο, το Έπος της Αλβανίας είναι ένας μύθος και το "Όχι" το είπε η θεία μου. Η Θεσσαλονίκη δεν απελευθερώθηκε το 1912 , αλλά (δες λέξη) "ενσωματώθηκε" στο ελληνικό κράτος. Δεν σκοτώθηκαν χιλιάδες Έλληνες στη μάχη των Γιαννιτσών, δεν πολιορκήθηκε η πόλη και δεν παραδόθηκε αναγκαστικά, αλλά μας την έδωσε μποναμά ο Ταχσίν Πασάς, επειδή είμαστε τσόκ γκιουζέλ.

Αναθεωρητικές πρακτικές

από Αντώνης Παπαγιάννης

Το 2003 η Libby Purves, αρθρογράφος στους Times του Λονδίνου, είχε γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο ‘Sanitising the truth is no way to right wrongs’ (= Η εξυγίανση της αλήθειας δεν είναι τρόπος για να διορθώσουμε τα στραβά). Το θέμα του; Η αναθεώρηση της ιστορίας, με απαλοιφή ή εξομάλυνση όλων των δυσάρεστων γεγονότων, εν ονόματι κάποιας ‘πολιτικής ορθότητας’. Αφορμή είχε πάρει από μια μελέτη της Jasemin Soysal, τότε προέδρου της Ευρωπαϊκής Κοινωνιολογικής Ένωσης, για τα σχολικά βιβλία της εποχής εκείνης στη Βρετανία και σε άλλες χώρες, που έτειναν να ισοπεδώνουν πολέμους και άλλα θλιβερά επεισόδια και να δείχνουν ότι ανέκαθεν ήμασταν σε καλές σχέσεις με όλους, αποσιωπώντας το αιματηρό παρελθόν όχι μόνο της ηπείρου μας, αλλά και της ανθρωπότητας εν γένει. Παραδείγματα: Ενώ οι Βίκινγκς στη δεκαετία του 1980 αναφέρονταν στα βιβλία ως «άγριοι επιδρομείς», το 1994 είχαν μεταλλαχθεί σε «Δανούς αγρότες και εμπόρους». Οι Σαρακηνοί είχαν εγκαταλείψει τις σκληρές τους πρακτικές και ζούσαν «αρμονικά και ειρηνικά» με τους Σταυροφόρους. Ο Ναπολέων περιγραφόταν λιγότερο ως στρατιώτης και περισσότερο ως αναμορφωτής του δικαίου και του συστήματος μέτρησης, ενώ σε ένα Γερμανικό βιβλίο ακόμη και η Γαλλική Αντίσταση παρουσιαζόταν ως μέρος μιας φυσικής και καλοήθους εξέλιξης προς μια μελλοντικά ενωμένη Ευρώπη.

Δεν μας είναι βέβαια άγνωστη η τακτική αυτή. Εμφανίζεται κάθε τόσο στο προσκήνιο ή το παρασκήνιο της επικαιρότητας, σε διάφορα μέρη και με ποικίλες μορφές, για να δικαιώνει μια από τις προβλέψεις του George Orwell στο ‘1984’, που περιγράφει την ύπαρξη ειδικού υπουργείου που ασχολείται με την συνεχή τροποποίηση της ιστορίας ανάλογα με τα συμφέροντα που επικρατούν κάθε εποχή. Έτσι π.χ. εξωραΐζουμε την Τουρκοκρατία γιατί αυτό θέλει η μόδα σήμερα (είναι πρόσφατο το ανεκδιήγητο αφήγημα για τον ‘συνωστισμό στην παραλία της Σμύρνης το 1922’), ενώ σε μερικά χρόνια το ίδιο μπορεί να κάνουμε και με τη ναζιστική κατοχή (μη μας φαίνεται καθόλου αδύνατο). Μια επόμενη γενιά μπορεί να έχει τελείως διαφορετική αντίληψη για τα ιστορικά γεγονότα από αυτή που εμείς διδαχθήκαμε από τους προγόνους και τα βιβλία μας.

Ειδικά στις μέρες μας η αναθεωρητική αρρώστια παίρνει και τη μορφή της εθελούσιας πολιτισμικής αμνησίας. Έτσι θεωρούμε π.χ. ότι οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ρατσιστές, σεξιστές, δουλέμποροι, ή ό,τι άλλο κακό και απόβλητο, κι έτσι αποφασίζουμε ότι η διδασκαλία των έργων τους δεν έχει να μας προσφέρει παρά μόνο αρνητικά πρότυπα ζωής και συνεπώς την εξοβελίζουμε από τα σχολεία μας (σχετικά πρόσφατο το παράδειγμα του πανεπιστημίου Princeton). Αντί να ακολουθήσουμε την συνετή συμβουλή του Μεγάλου Βασιλείου προς τους νέους, να παίρνουν από την ‘θύραθεν’ παιδεία όσα είναι καλά και χρήσιμα και να αποφεύγουν τα κακά, προτιμούμε να πετάξουμε στον Καιάδα της λήθης ολόκληρους πολιτισμούς, δημιουργώντας μια τεχνητά αποστειρωμένη (και βέβαια εντελώς πλαστή) εικόνα της ιστορίας. Και καταδικάζοντας έτσι τις κοινωνίες μας να επαναλάβουν τα σφάλματα του παρελθόντος, αφού δεν θα τα έχουν διδαχθεί ποτέ ως τέτοια.

Όχι στη χειραγώγηση της Ελληνικής εκπαίδευσης από το Γερμανικό κράτος! Όχι στην αναθεώρηση της ιστορίας!

Μαρ 28, 2023 | Ανακοινώσεις-Δελτία Τύπου

ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ
ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
https://esdoge.gr/

ΟΧΙ ΣΤΗ ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ!

ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ!

Αλήθεια, τι δουλειά μπορεί να έχουν Έλληνες και Γερμανοί καθηγητές στο «κακό πουλί»
και σε άλλα ναζιστικά μνημεία στην Κρήτη;

Αθήνα, 28.3.2023

Με αφορμή μία ακόμη απόπειρα ωμής παρέμβασης του Γερμανικού Κράτους στην Ελληνική Εκπαίδευση, που πρόκειται να λάβει χώρα τις επόμενες μέρες στο νομό Χανίων, καταθέτουμε κάποιες επισημάνσεις μας, που αποκαλύπτουν τους πραγματικούς σκοπούς μία δήθεν «αθώας» συνάντησης Γερμανών και Ελλήνων εκπαιδευτικών:

1. Σύμφωνα με το πρόγραμμα περιλαμβάνεται επίσκεψη στο «Μνημείο Αλεξιπτωτιστών» στα περίχωρα των Χανίων. Θυμίζουμε ότι οι Χανιώτες, δικαίως, ονόμασαν το μνημείο αυτό και ολόκληρη την περιοχή «κακό πουλί», καθώς αναπαριστά έναν γερμανικό αητό με γαμψά νύχια, που εφορμά για να κατασπαράξει την Κρήτη. Πρόκειται για μνημείο μίσους, βαρβαρότητας και σκοταδισμού, που ανεγέρθηκε από τη Βέρμαχτ το 1941. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το μνημείο επισκέφθηκε, τον Αύγουστο του 1942, ο κατοχικός «Πρωθυπουργός», επικεφαλής του δωσιλογικού – ναζιστικού εκτρώματος της «Ελληνικής Πολιτείας» Γεώργιος Τσολάκογλου, ο οποίος και κατέθεσε στεφάνι στη μνήμη των εισβολέων!..

2. Επιπλέον, το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίσκεψη στα Φλώρια, ένα χωριό δίπλα στην Κάνδανο, όπου προφανώς θα επισκεφθούν οι εκπαιδευτικοί και το μνημείο των Ορεινών Καταδρομέων της Βέρμαχτ, που αναγέρθηκε το 1941. Στο μνημείο αυτό δεσπόζει η ναζιστική επιγραφή «Έπεσαν για την Μεγάλη Γερμανία»!.. Αλήθεια, έτσι αντιλαμβάνονται κάποιοι την ιστορία της Κατοχής;

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΑΠΟΔΟΜΗΣΗ....

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΘΝΑΠΟΔΟΜΗΣΗ.....όσο απεχθείς είναι οι "πανηγυρικές" εθνικιστικές αερολογιες, τόσο επικίνδυνες είναι οι "νηφαλιες επιστημονικές προσεγγίσεις" μιας "προοδευτικής" ιστοριογραφίας όπου γίνονται χαρμάνι ο ιδεολογισμος, η εκλεκτικότητα, η σκόπιμη σύγχυση, η ανεπαρκής αρετή της Διάκρισης...

ο κ.Μαργαριτης, αίφνης, (δείτε σχετικά άρθρα στο SLPress), που "τεκμηριώνει" ότι η Επανάσταση αρθρωθηκε σε παραδοπιστα ευκαιριακά μπουλούκια που προσέρχονταν στη μάχη είτε υπό εκβιασμούς κ απειλές είτε υπό το κίνητρο της σφαγής προς αρπαγή..

ποτέ , λέει, η Επανάσταση δεν συγκρότησε "Πολιτοφυλακή", μόνιμα στρατιωτικά σχήματα ενός οργανωμένου εθελοντισμού...και για αυτό "δεν άλλαξε το παλιό καθεστώς", λες και το 21 ήταν "κοινωνική επανάσταση"(ούτε πόντο δεν έχουν αποκλίνει οι καινούργιοι τάχα "επιστημονικοποιημενοι" αριστεροί ιστορικοί από τα κορδατικα θεσφατα...)....

βέβαια, ο τρομερός επιστήμων δεν εξηγεί το πώς αυτή η ελεγχόμενη από "προύχοντες" και "λαφυραγωγους καπετάνιους" χυμαδουρα σάρωσε τα στρατεύματα της αυτοκρατορίας επανειλημμένα υποχρεώνοντας το Σουλτάνο να συρθεί στους υποτελείς Αιγύπτιους και την Ευρώπη να αναθεωρήσει κομβικά τη γεωστρατηγική της...

κάτι τσουρμα αρπάγων  της ένοπλης κονόμας διέλυσαν την Υψηλή Πύλη!!..

ούτε ο εκπληκτικός ιστορικός εξηγεί γιατί συγχέει με παιχνίδια λέξεων το εθνικοαπελευθερωτικό 21 με το κοινωνικό 1789 και τα κατά βάση αγροτοκοινωνιικα κινήματα του εθνικοαπελευθερωτικού ρεύματος στη Λ.Αμερικη...ουτε βέβαια εμβαθύνει στη διαλεκτική της ανάδυσης του Νέου Ελληνισμού σε άγριες συνθήκες εθνικής κατάκτησης με κύριο χαρακτηριστικό την κλιμακωτή ανάπτυξη μιας παλλαϊκής αντίστασης με πολλές ιδιομορφίες πολιτισμικής ιδιαιτερότητας (ανέλυε ο δόλιος ο Μαρξ, αλλά οι Μαργαρίτηδες επέβαλαν τον "μαρξισμό της μηχανιστικής εξομοίωσης που αποφασίζουν οι Κεντρικές Επιτροπές)...

ο σπουδαίος προφεσορας "απλώς" πουλάει "διεθνιστική" εθνοαποδομηση πλήρως ευθυγραμμισμένη με το κολπακι να "αποδείξουμε" πολλά "μυστήρια" στον Αγώνα που θα μας "πείσουν" τελικά ότι το "θαύμα του 21" είναι μια "εθνικιστική αφήγηση" και στην ουσία "μας ελευθέρωσαν οι Ευρωπαίοι για δικούς τους λόγους"...ξενοδουλα ρεμαλια σαν τον Καιριδη, δεξιοί παραχαράκτες σαν τους Μαραντζιδη, Καλύβα κ ΣΙΑ, αριστεροί ευρωδουλοι αναθεωρητές σαν Λιάκο, Μαργαρίτη, Ρεπούση, είναι τα σύγχρονα "μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά" ενάντια στην Πατρίδα και τα διαμορφωτικα άθλα της...

εμείς εμμένουμε στο "μύθο" αρνούμενοι ώριμα την "αληθεια' των εθνοαποδομητικων εργαστηριων....

Ζητω το 1821!...  

έργο της αυταπάρνησης του μαζικού αυτοσχέδιου Λαϊκού Απελευθερωτικού στρατού που πολέμησε οργανωμένα κ με συνέπεια "για της πατρίδος την ελευθερία και του Χριστού την.πιστη την αγία"...

από αυτό το άφθαρτο δόγμα εκκινουμε και, ναι, συζητάμε κάθε πτυχή κ λεπτομέρεια πιστοί στην κλασική "γραμμή" του εθνικού μας ποιητή!...

...

ΠΗΓΗ: Σταθόπουλος Νίκος fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Ας αφηγηθούμε…!!!…για την πάρτη μας;

Λίγα χρόνια πριν…«Χρειάζεται να μείνεις πολύ μόνος για να συναντήσεις τους άλλους, την ομάδα, την κοινότητα!» … στις μέρες μας «χρειάζεται πολύ ομάδα, κοινότητα και θέαμα για να μείνεις ένα μοναχικό «ανεξάρτητο» Εγώ»…

Οι θεωρητικοί του (εγωκεντρικού) μεταμοντερνισμού μας πρήζουν με την επανεισαγωγή της ατομικής προσωπικής αφήγησης, σε πολλές μορφές (ψυχοθεραπεία, μυθοπλασία, ντοκιμαντέρ, μυθιστόρημα, ιστοριογραφία, κ.α). Στην ουσία, αναγεννούν την πανάρχαια ανάγκη του ανθρώπου να λέει και να ακούει ιστορίες, να αναστοχάζεται στους μονολόγους του και να αναλύει τον εαυτό του. Αυτό που διαφέρει όμως, από την παραδοσιακή αφήγηση της γιαγιάς ή του παππού, από τις προσωπικές ιστορίες, από έναν κοινωνικό μονόλογο που μας μάθαινε πράματα, είναι η ιδεολογική και πολιτική επιδίωξη αυτές, να αποκοπούν από τις «μεγάλες αφηγήσεις και ιστορίες» που δομούσαν τον κόσμο. Από το μέγιστο, στο ελάχιστο, λοιπόν. Στον πολιτισμό της «κουκίδας», όπως τον αναφέρει ο απολογητής της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης Άλβιν Τόφλερ, στο βιβλίο του : «Το τρίτο κύμα»…!

Το νέο πλαίσιο – παρά το ανθρωπιστικό σύνθημα «μα σκύβουμε στον άνθρωπο» – υποθάλπει και σε μεγάλο βαθμό εκφράζει το ναρκισσιστικό υπόβαθρο της πολιτισμικής κρίσης που περνάμε. Βλέποντας και ακούγοντας τον Μίκη, τον Χρόνη Μίσσιο ή τη …Ρένα Βλαχοπούλου, να αφηγείται, ένιωθες περισσότερο τη συλλογική ιστορία που εξέφραζε ένας ευαίσθητος δέκτης. Αυτό που λέγαμε απλά : «ένας άνθρωπος, μια εποχή». Τώρα, η αφήγηση του ανθρώπου ως κουκκίδα ενός κόσμου σε αποδόμηση, εκφράζει την ίδια την κρίση, τη μοναξιά και του κόσμου και του υποκειμένου.