Σπύρος Αλεξίου
τις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο «γκουρού» του αναθεωρητικού ρεύματος Φράνσις Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα μίλησε για το «τέλος της Ιστορίας». Σήμερα που η ανθρωπότητα βιώνει τοπικούς «εφιάλτες», προπομπούς ενός μεγαλύτερου, η Ιστορία – που φυσικά δεν τελείωσε – θα έπρεπε να λειτουργεί αποτρεπτικά.
Η δημόσια συζήτηση για τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της ανθρωπότητας αποτελούσε και αποτελεί βασικό πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, το οποίο συνδέεται με τις σύγχρονες πολιτικές αντιθέσεις και αναζητήσεις. Στη συζήτηση αυτή έχει αναχθεί σε αξίωμα η διαπίστωση ότι «την ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στο πολιτικό πεδίο ισχύει αναμφισβήτητα. Για την ιστορία όμως, με την έννοια της μνήμης που κυριαρχεί στη συλλογική συνείδηση, δεν είναι απόλυτη η ισχύς της παραπάνω διαπίστωσης.
Ας ξανασκεφτούμε την αλήθεια της. Πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν η παραδοχή πως οι νικητές γράφουν την επίσημη ιστορία, την κρατική της εκδοχή. Σε πολλές περιπτώσεις η δυναμική των ιστορικών γεγονότων και των κοινωνικών αναταράξεων που προκαλούν είναι τέτοια, που η επίσημη εκδοχή, η εκδοχή των νικητών, αμφισβητείται ή ακόμη και ανατρέπεται.
Ο 20ος αιώνας, σε όλον τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα, επιβεβαίωσε αυτήν τη διαπίστωση. Εμφανίστηκε, ειδικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, το κοινωνικό και ιδεολογικό παράδοξο που ήθελε την παντοδυναμία των κυρίαρχων να μην εκφράζεται με ιδεολογική κυριαρχία στο πεδίο της ιστορίας, αντίθετα τα αφηγήματά της να έχουν – σε σημαντικό βαθμό - αποδομηθεί στην κοινωνική συνείδηση.
Στη συνείδηση της πλειοψηφίας των κοινωνιών το τέρας του ναζισμού ήταν το απόλυτο κακό και η νίκη των Συμμάχων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσε νίκη του Ανθρώπου. Ταυτόχρονα ήταν κυρίαρχη η άποψη πως, στη νίκη αυτή, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν η Σοβιετική Ένωση των 20 εκατομμυρίων νεκρών αλλά και η αντίσταση των λαών στις κατακτημένων χωρών, στην οποία κατά κανόνα πρωταγωνίστησαν οι αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις ενώ αντίθετα οι πολιτικοί εκφραστές της δεξιάς ή σιώπησαν ή – συχνότατα – συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Άξονα.
Ενδεικτικό του κλίματος ήταν η πρωτοφανής επιτυχία που γνώρισε το ντοκιμαντέρ της δεκαετίας του 1970 «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα»: Η αμερικανική εταιρία παραγωγής «Airtime Int.», με αφηγητή τον διάσημο ηθοποιό του Χόλιγουντ Μπαρτ Λάνκαστερ, παρουσίασε τον αγώνα των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Λίγο νωρίτερα ο απόλυτος μύθος του Χόλιγουντ Μάρλον Μπράντο «ντυνόταν» Ζαπάτα κι ο Ρίτσαρντ Μπάρτον στρατάρχης Τίτο, για να σταθούμε σε λίγα μόνο παραδείγματα, ενώ οι ενοχές των ΗΠΑ για τον βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ θα προκαλέσουν αληθινή «Αποκάλυψη τώρα» στην κοινωνία της υπερδύναμης.
ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΕ 2'
Όσα πρέπει να ξέρετε
για να ξεκινήσετε τη μέρα σας.* Με την εγγραφή σας στο newsletter του Dnews, αποδέχεστε τους σχετικούς όρους χρήσης
Η νεοφιλελεύθερη αναθεώρηση της Ιστορίας
Οι δεκαετίες του 1980 και του 1990 σηματοδοτήθηκαν από την αντεπίθεση των νεοφιλελευθερων δυνάμεων. Ο «Ρηγκανισμός» κι ο «Θατσερισμός» κυριάρχησαν στην οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σφαίρα ενώ την ίδια στιγμή κατέρρεε με πάταγο το «αντίπαλο δέος». Η Ιστορία άρχισε να ξαναγράφεται πρώτα στα στούντιο της Καλιφόρνια, οι «κακοί» είχαν αλλάξει πρόσωπο: ο «Ράμπο» (Σταλόνε) νικούσε τους Βιετναμέζους αλλάζοντας την ιστορία, ο «Ρόκι» (Σβαρτσενέγκερ) έδερνε στα ριγκ τους Σοβιετικούς μποξέρ ενώ ο «Μάβερικ» (Κρουζ) κατατρόπωνε με το F16 του τα κόκκινα MIG σε αερομαχίες.
Ακολούθησαν οι «σοβαροί» ακαδημαικοί και το «αναθεωρητικό ρεύμα» έβγαζε με ασίγαστο ρυθμό (και χρηματοδότηση) πονήματα αξιοποιώντας, κόβοντας και ράβοντας κατά το δοκούν, τα αρχεία των ανατολικών χωρών που περιήλθαν στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης. Το νέο ιδεολογικό σχήμα που προβαλλόταν υποστήριζε πως ο Β΄ Παγκόσμιος ήταν σύγκρουση δύο «ολοκληρωτισμών», σύγκρουση του Χίτλερ και του Στάλιν! Και οι δύο έκαναν «εγκλήματα» και, ευτυχώς, που υπήρξε η «πολιτισμένη» Δύση και τους νίκησε και τους δύο!
Μετά την κρίση του 2008 -2010 και κυρίως μετά την αμφισβήτηση του μονοπολικού κόσμου ακόμη κι αυτό το ιδεολογικό σχήμα δεν αρκεί. Πλέον ακόμη και τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, που ο αστικός διαφωτισμός κατοχύρωσε ως αυτονόητα στις συνειδήσεις, θεωρούνται βαρίδια, οι κατακτήσεις στον εργασιακό τομέα σαρώνονται, η αυτονόητη καταδίκη του ρατσισμού ανήκει στο παρελθόν, η θρησκοληψία και ο ανορθολογισμός στήνουν στον τοίχο την επιστήμη.
Το νέο κυρίαρχο ιστορικό αφήγημα δεν κρατά ίσες αποστάσεις. Οι ήρωές του είναι ο Μπαντέρα και οι Ουκρανοί συνεργάτες των Ναζί, τα επανδρωμένα με Εσθονούς και Λεττονούς τάγματα των Waffen SS. Ο Μουσολίνι χαμογελά από ψηλά βλέποντας τους επιγόνους του όχι μόνο να κυβερνούν αλλά και να ξαναγράφουν την Ιταλική ιστορία.
Στις αρχές τις δεκαετίας του 2020 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Αμερικανού ιστορικού Σον Μακ Μίκεν με τίτλο « Ο Πόλεμος του Στάλιν». Υποστηρίζεται στο βιβλίο ότι ο μεγάλος ένοχος της πιο αιματηρής ένοπλης σύρραξης στην Ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, όπως είναι ευρέως αποδεκτό, αλλά ο Στάλιν! Μάλιστα ασκεί έντονη κριτική στους Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ γιατί «μετέτρεψαν τον πόλεμο σε πόλεμο του Στάλιν … επιδιώκοντας σχεδόν αποκλειστικά την ήττα της Γερμανίας»!
Οι ίδιες ιδεολογικές διαδρομές και στην Ελλάδα…
Στην Ελλάδα τα ίδια ακριβώς φαινόμενα εμφανίστηκαν με επίκεντρο τις μεγάλες ιστορικές καμπές. Αναφερόμαστε στην Επανάσταση του 1821, τη Μικρασιατική καταστροφή και την τρομερή δεκαετία 1940 – 1950.
Έχουμε γίνει όλοι και όλες δέκτες του δημόσιου «παραπόνου» κορυφαίων εκπροσώπων των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων για την ιδεολογική κυριαρχία των ηττημένων της δεκαετίας του 1940 στην Ελλάδα, ειδικά στον τομέα της ιστορίας. Το επαναλάμβανε συνεχώς ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, το εξέφρασε με κυνικό ιδεολογικό τρόπο η δήλωση της (τότε) υπουργού Παιδείας κ. Νίκης Κεραμέως ότι «το μάθημα της ιστορίας δεν θα πρέπει να έχει κοινωνιολογικό χαρακτήρα, αλλά να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση». Η υπέροχη φράση του Διονύσιου Σολωμού «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» … μάλλον δεν υπέπεσε της προσοχής τους!
Το «αναθεωρητικό ρεύμα» στην Ελλάδα επικεντρώθηκε κυρίως στην Επανάσταση του 1821 που χάραξε ανεξίτηλες γραμμές στην κοινωνική συνείδηση. Για το «αθάνατο κρασί του21» μιλούσε ο Κ. Παλαμάς το 1940, στους «κλέφτες» έκαναν αναφορές τα αντάρτικα τραγούδια. Συχνά με μια απλοική προσέγγιση οι «κλέφτες» ήταν οι «καλοί», οι κοτζαμπάσηδες οι «κακοί». «Κοταζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα… καλή ώρα», τραγουδούσε η ελληνική κοινωνία το 1975. Το επίσημο ιστορικό αφήγημα των σχολικών επετείων δεν έπειθε.
Το αναθεωρητικό ρεύμα απέρριψε τις κατασκευές του επίσημου αφηγήματος και τις αντικατέστησε με την εκσυγχρονιστική γραμμή. Όντως, υποστηρίζουν, δεν υπήρξε ομοψυχία. Υπήρξε κοινωνική σύγκρουση και σε αυτήν το τμήμα της προόδου ήταν η αστική τάξη και οι φιλελεύθεροι πολιτικοί που ήρθαν από τη Δύση και τις ηγεμονίες. Πολιτική αποτύπωση αυτής της υπεροχής υπήρξαν οι εθνοσυνελεύσεις και τα συντάγματα.
Δεν υπήρξε, υποστηρίζουν, νίκη της επανάστασης. Η Επανάσταση ηττήθηκε στρατιωτικά, άλλωστε η νίκη της ήταν αδύνατη. Δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος, διότι οι ευφυείς εκσυγχρονιστές φιλελεύθεροι προχώρησαν στη σύναψη δανείων, γεγονός που δημιούργησε υλικό συμφέρον και οδήγησε σε αλλαγή στάσης την Αγγλία, και τελικά στη ναυμαχία του Ναβαρίνου, που αυτή μας απελευθέρωσε. Ένα πρόσκομμα που απείλησε αυτήν την ευλογημένη πορεία, ο «δικτάτορας» Καποδίστριας, ευτυχώς εξέλειψε, καθώς το συνταγματικό και δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων όπλισε το χέρι των Μαυρομιχαλαίων(!!!).
Φυσικά, το ρεύμα αυτό δεν αποκρύπτει, αντίθετα τονίζει, τις βαρβαρότητες που διαπράχθηκαν από την πλευρά των Ελλήνων· κάθε επανάσταση για το ρεύμα αυτό θεωρείται συνώνυμη της βαρβαρότητας. Δεν αποκρύπτει επίσης την πολιτιστική καθυστέρηση, τις μικρότητες και την ιδιοτέλεια, άλλωστε σε μια επανάσταση συμμετέχουν κυρίως φτωχά, καθυστερημένα στρώματα. Παράλληλα οι εκπρόσωποί του επιχειρούν να εμφανιστούν ως όψιμοι υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων, καυτηριάζοντας λ.χ. τον σεξισμό που ξεχειλίζει, υποτίθεται, από τα λόγια του Καραϊσκάκη!
Το ρεύμα αυτό είχε όσο αέρα στα πανιά ήθελε την περίοδο του θριάμβου της παγκοσμιοποίησης. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης την περίοδο 2008-2010 και την εμφάνιση ενός ισχυρού ακροδεξιού και εθνοκεντρικού ρεύματος απέκτησε αντίπαλο, στη δεκαετία του 2020 η παγκόσμια τάση που ονομάστηκε «τραμπισμός» θα φτάσει και στην Ελλάδα.
Τρίτη και 13 Απρίλη του 2021 ανακοινώνεται η πρόθεση της οργάνωσης «Ένωση Ευρωπαίων Αλεξιπτωτιστών» να πραγματοποιήσει εκδήλωση τιμής για την επέτειο 80 χρόνων από την «επιχείρηση Ερμής», δηλαδή την από αέρος εισβολή των Ναζί στην Κρήτη, τον 20 Μάη του 1941:
«Έχουν περάσει ακριβώς 80 χρόνια από τότε που οι Επίλεκτοι Αλεξιπτωτιστές του Γ’ Ράιχ έκαναν το άλμα και κατέκτησαν το νησί της Κρήτης. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την Τόλμη τους. Ας αποτίσουμε φόρο τιμής στα πεσμένα Αερομεταφερόμενα Αδέρφια μας που πραγματοποίησαν με επιτυχία την πρώτη στρατηγική αερομεταφερόμενη επιχείρηση στην ιστορία».
Η «Ένωση Ευρωπαίων Αλεξιπτωτιστών» είναι μία «μη κερδοσκοπική οργάνωση ενεργών, εφέδρων και απόστρατων στρατιωτικών αλεξιπτωτιστών». Η έδρα της οργάνωσης είναι στην Ιταλία ενώ το εκπαιδευτικό της κέντρο, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στη Σλοβακία, μεταφέρθηκε τον Φεβρουάριο του 2021. Εύκολα μαντεύει κανείς που: στην Ουκρανία φυσικά! Η οργάνωση είναι αναγνωρισμένη ως «επίσημος προμηθευτής του ΝΑΤΟ».
Δεν ήταν κάποιοι περιθωριακοί μιλιταριστές. Είναι σοβαρή, επίσημη οργάνωση, αναγνωρισμένη από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ! Μια οργάνωση απόλυτα εναρμονισμένη με το πνεύμα που κυριαρχεί στις χώρες της ΕΕ, η οποία με επίσημα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου εξισώνει τους Ναζί με τους κομμουνιστές που συνέβαλαν καθοριστικά στη συντριβή τους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο
Ακριβώς αυτό είναι και το σκεπτικό της ««Ένωσης Ευρωπαίων Αλεξιπτωτιστών», όπως έγραφαν στον ισότοπό τους: «Σκοπός της εκδήλωσης είναι εορταστεί και να τιμηθεί η γενναιότητα των Γερμανών Fallschirmjäger όπως επίσης και τη γενναιότητα των Συμμαχικών δυνάμεων που, πλάι με Έλληνες στρατιώτες και Κρητικούς, πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στη Μάχη της Κρήτης».
Δεν έπρεπε όμως να προξενήσει έκπληξη η απαίτηση της «Ένωσης Αλεξιπτωτιστών». Τον Νοέμβριο του 2014 το Πανεπιστήμιο Κρήτης απένειμε στον Χάιντς Ρίχτερ τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα. Ο Ρίχτερ ήταν ένας ausserplanmässiger professor (έκτακτος, υπεράριθμος, μη μόνιμη θέση) ιδιώτης καθηγητής της Ελληνικής και Κυπριακής νεώτερης Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Μανχάιμ. Το 2011 κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης στο οποίο κάνει λόγο για «βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές» όχι μόνο από τις μονάδες εισβολής, αλλά και από τους «άτακτους Κρήτες», οι οποίοι σκότωναν αρχικά μόνο τους τραυματισμένους αλεξιπτωτιστές, επειδή δεν είχαν όπλα, προκαλώντας τα αντίποινα των Γερμανών.
Ο Ρίχτερ υποστηρίζει στο βιβλίο του ότι μέχρι την Επιχείρηση Ερμής εναντίον της Κρήτης, ο Β΄ Π.Π. υπήρξε σχετικά «καθαρός» πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου. Αφού όμως ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις και τα αντίποινα ο πόλεμος έγινε «βρώμικος». Επιπλέον σε συνέντευξή του αναφέρθηκε την καταστροφή στα ελληνικά νησιά και τα χωριά «από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους κομμουνιστές και τους εθνικιστές», εξισώνοντας τις ενέργειες των δυνάμεων κατοχής και στους Έλληνες αντάρτες.
Δεν ήταν η πρώτη «τιμή», αυτός ο πνευματικός …κολοσσός είχε τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Ελλάδας με τον Χρυσό Σταυρό του Ταγματος του Φοίνικα το 2000! Η θύελλα που ξεσηκώθηκε για τις αντιεπιστημονικές, φιλοναζιστικές απόψεις του αναθεωρητή «ιστορικού» οδήγησε στην αφαίρεση του Διδακτορικού τίτλου το 2016.
Εναρμονισμένοι πάντα με τα διεθνή ρεύματα έφτασε η μέρα που διαβάζουμε και βλέπουμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ανιστόρητες απόψεις που δικαιώνουν τις ναζιστικές θηριωδίες ως «αναμενόμενη αντίδραση» στη βία των αντιστασιακών. «Ένοχοι» είναι όσοι αντιστάθηκαν στους Ναζί ενώ οι συνεργάτες των Ναζί, τα διαβόητα «Τάγματα Ασφαλείας» που στον όρκο τους δηλώναν «αιώνια πίστη στον Αδόλφο Χίτλερ», εμφανίζονται ως «Θύματα των σφαγέων».
Δεν αξίζουν καν απάντησης αυτές οι απόψεις, άλλωστε δεν φιλοδοξούν να πείσουν με επιχειρήματα. Στο ένστικτο απευθύνονται. Σε έναν κόσμο που αλλάζει και απειλείται, μετά από αιώνες, η παγκόσμια κυριαρχία της «Δύσης» οι κοινωνίες της βλέπουν να απειλείται κι η ευημερία τους, η στηριγμένη στη στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων από τα 3/4 του πλανήτη. Ο «άλλος», ο «ξένος» είναι πια απειλή και ως μόνη εφικτή άμυνα φαντάζει η μετατροπή των κρατών σε στρατόπεδα. Η παραποιημένη ιστορία έχει τον ρόλο του «αφιονιού» που θα εμποδίζει την αμφισβήτηση αυτής της πορείας.
Πρέπει όλοι και όλες να κατανοήσουμε τη σοβαρότητα του επίδικου, σοβαρότητα που δεν επιτρέπει να αξιοποιούνται ανιστόρητα και χοντροκομμένα ψεύδη και βαθιά αντιδραστικές ερμηνείες για «επιβεβαιώσεις» στον πολιτικό μικρόκοσμο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο «γκουρού» του αναθεωρητικού ρεύματος Φράνσις Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα μίλησε για το «τέλος της Ιστορίας». Σήμερα που η ανθρωπότητα βιώνει τοπικούς «εφιάλτες», προπομπούς ενός μεγαλύτερου, η Ιστορία – που φυσικά δεν τελείωσε – θα έπρεπε να λειτουργεί αποτρεπτικά. Αντίθετα παραποιείται με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο και με όπλο την κυριαρχία των Μέσων μετατρέπεται σε όπλο εξίσου φονικό με τα σύγχρονα όπλα που θα αγοράσουμε. Δεν επιτρέπεται να σιωπήσουμε…
(Ο Σπύρος Αλεξίου είναι ιστορικός και συγγραφέας)
ΠΗΓΗ:https://www.dnews.gr/eidhseis/opinion/545797/ksanagrafoun-tin-istoria-gia-na-speiroun-to-misos?fbclid=IwdGRzaAM2bTZjbGNrAzZr42V4dG4DYWVtAjExAAEeKdQjhik0LrVKIMLPNFksevXHqDMkoSJ_SMljm_GyueXIOZtiKljipI0QLa8_aem_QbrrXnfjcv3YMtDj34ao4w
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Η δημόσια συζήτηση για τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία της ανθρωπότητας αποτελούσε και αποτελεί βασικό πεδίο ιδεολογικής αντιπαράθεσης, το οποίο συνδέεται με τις σύγχρονες πολιτικές αντιθέσεις και αναζητήσεις. Στη συζήτηση αυτή έχει αναχθεί σε αξίωμα η διαπίστωση ότι «την ιστορία τη γράφουν οι νικητές». Στο πολιτικό πεδίο ισχύει αναμφισβήτητα. Για την ιστορία όμως, με την έννοια της μνήμης που κυριαρχεί στη συλλογική συνείδηση, δεν είναι απόλυτη η ισχύς της παραπάνω διαπίστωσης.
Ας ξανασκεφτούμε την αλήθεια της. Πιο κοντά στην πραγματικότητα θα ήταν η παραδοχή πως οι νικητές γράφουν την επίσημη ιστορία, την κρατική της εκδοχή. Σε πολλές περιπτώσεις η δυναμική των ιστορικών γεγονότων και των κοινωνικών αναταράξεων που προκαλούν είναι τέτοια, που η επίσημη εκδοχή, η εκδοχή των νικητών, αμφισβητείται ή ακόμη και ανατρέπεται.
Ο 20ος αιώνας, σε όλον τον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα, επιβεβαίωσε αυτήν τη διαπίστωση. Εμφανίστηκε, ειδικά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, το κοινωνικό και ιδεολογικό παράδοξο που ήθελε την παντοδυναμία των κυρίαρχων να μην εκφράζεται με ιδεολογική κυριαρχία στο πεδίο της ιστορίας, αντίθετα τα αφηγήματά της να έχουν – σε σημαντικό βαθμό - αποδομηθεί στην κοινωνική συνείδηση.
Στη συνείδηση της πλειοψηφίας των κοινωνιών το τέρας του ναζισμού ήταν το απόλυτο κακό και η νίκη των Συμμάχων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσε νίκη του Ανθρώπου. Ταυτόχρονα ήταν κυρίαρχη η άποψη πως, στη νίκη αυτή, καθοριστικό ρόλο έπαιξαν η Σοβιετική Ένωση των 20 εκατομμυρίων νεκρών αλλά και η αντίσταση των λαών στις κατακτημένων χωρών, στην οποία κατά κανόνα πρωταγωνίστησαν οι αριστερές και δημοκρατικές δυνάμεις ενώ αντίθετα οι πολιτικοί εκφραστές της δεξιάς ή σιώπησαν ή – συχνότατα – συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις του Άξονα.
Ενδεικτικό του κλίματος ήταν η πρωτοφανής επιτυχία που γνώρισε το ντοκιμαντέρ της δεκαετίας του 1970 «Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα»: Η αμερικανική εταιρία παραγωγής «Airtime Int.», με αφηγητή τον διάσημο ηθοποιό του Χόλιγουντ Μπαρτ Λάνκαστερ, παρουσίασε τον αγώνα των λαών της Σοβιετικής Ένωσης. Λίγο νωρίτερα ο απόλυτος μύθος του Χόλιγουντ Μάρλον Μπράντο «ντυνόταν» Ζαπάτα κι ο Ρίτσαρντ Μπάρτον στρατάρχης Τίτο, για να σταθούμε σε λίγα μόνο παραδείγματα, ενώ οι ενοχές των ΗΠΑ για τον βρώμικο πόλεμο του Βιετνάμ θα προκαλέσουν αληθινή «Αποκάλυψη τώρα» στην κοινωνία της υπερδύναμης.
ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΕ 2'
Όσα πρέπει να ξέρετε
για να ξεκινήσετε τη μέρα σας.* Με την εγγραφή σας στο newsletter του Dnews, αποδέχεστε τους σχετικούς όρους χρήσης
Η νεοφιλελεύθερη αναθεώρηση της Ιστορίας
Οι δεκαετίες του 1980 και του 1990 σηματοδοτήθηκαν από την αντεπίθεση των νεοφιλελευθερων δυνάμεων. Ο «Ρηγκανισμός» κι ο «Θατσερισμός» κυριάρχησαν στην οικονομική, πολιτική και ιδεολογική σφαίρα ενώ την ίδια στιγμή κατέρρεε με πάταγο το «αντίπαλο δέος». Η Ιστορία άρχισε να ξαναγράφεται πρώτα στα στούντιο της Καλιφόρνια, οι «κακοί» είχαν αλλάξει πρόσωπο: ο «Ράμπο» (Σταλόνε) νικούσε τους Βιετναμέζους αλλάζοντας την ιστορία, ο «Ρόκι» (Σβαρτσενέγκερ) έδερνε στα ριγκ τους Σοβιετικούς μποξέρ ενώ ο «Μάβερικ» (Κρουζ) κατατρόπωνε με το F16 του τα κόκκινα MIG σε αερομαχίες.
Ακολούθησαν οι «σοβαροί» ακαδημαικοί και το «αναθεωρητικό ρεύμα» έβγαζε με ασίγαστο ρυθμό (και χρηματοδότηση) πονήματα αξιοποιώντας, κόβοντας και ράβοντας κατά το δοκούν, τα αρχεία των ανατολικών χωρών που περιήλθαν στα χέρια των μυστικών υπηρεσιών της Δύσης. Το νέο ιδεολογικό σχήμα που προβαλλόταν υποστήριζε πως ο Β΄ Παγκόσμιος ήταν σύγκρουση δύο «ολοκληρωτισμών», σύγκρουση του Χίτλερ και του Στάλιν! Και οι δύο έκαναν «εγκλήματα» και, ευτυχώς, που υπήρξε η «πολιτισμένη» Δύση και τους νίκησε και τους δύο!
Μετά την κρίση του 2008 -2010 και κυρίως μετά την αμφισβήτηση του μονοπολικού κόσμου ακόμη κι αυτό το ιδεολογικό σχήμα δεν αρκεί. Πλέον ακόμη και τα βασικά δημοκρατικά δικαιώματα, που ο αστικός διαφωτισμός κατοχύρωσε ως αυτονόητα στις συνειδήσεις, θεωρούνται βαρίδια, οι κατακτήσεις στον εργασιακό τομέα σαρώνονται, η αυτονόητη καταδίκη του ρατσισμού ανήκει στο παρελθόν, η θρησκοληψία και ο ανορθολογισμός στήνουν στον τοίχο την επιστήμη.
Το νέο κυρίαρχο ιστορικό αφήγημα δεν κρατά ίσες αποστάσεις. Οι ήρωές του είναι ο Μπαντέρα και οι Ουκρανοί συνεργάτες των Ναζί, τα επανδρωμένα με Εσθονούς και Λεττονούς τάγματα των Waffen SS. Ο Μουσολίνι χαμογελά από ψηλά βλέποντας τους επιγόνους του όχι μόνο να κυβερνούν αλλά και να ξαναγράφουν την Ιταλική ιστορία.
Στις αρχές τις δεκαετίας του 2020 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Αμερικανού ιστορικού Σον Μακ Μίκεν με τίτλο « Ο Πόλεμος του Στάλιν». Υποστηρίζεται στο βιβλίο ότι ο μεγάλος ένοχος της πιο αιματηρής ένοπλης σύρραξης στην Ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ, όπως είναι ευρέως αποδεκτό, αλλά ο Στάλιν! Μάλιστα ασκεί έντονη κριτική στους Ρούσβελτ και Τσώρτσιλ γιατί «μετέτρεψαν τον πόλεμο σε πόλεμο του Στάλιν … επιδιώκοντας σχεδόν αποκλειστικά την ήττα της Γερμανίας»!
Οι ίδιες ιδεολογικές διαδρομές και στην Ελλάδα…
Στην Ελλάδα τα ίδια ακριβώς φαινόμενα εμφανίστηκαν με επίκεντρο τις μεγάλες ιστορικές καμπές. Αναφερόμαστε στην Επανάσταση του 1821, τη Μικρασιατική καταστροφή και την τρομερή δεκαετία 1940 – 1950.
Έχουμε γίνει όλοι και όλες δέκτες του δημόσιου «παραπόνου» κορυφαίων εκπροσώπων των κυρίαρχων πολιτικών δυνάμεων για την ιδεολογική κυριαρχία των ηττημένων της δεκαετίας του 1940 στην Ελλάδα, ειδικά στον τομέα της ιστορίας. Το επαναλάμβανε συνεχώς ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, το εξέφρασε με κυνικό ιδεολογικό τρόπο η δήλωση της (τότε) υπουργού Παιδείας κ. Νίκης Κεραμέως ότι «το μάθημα της ιστορίας δεν θα πρέπει να έχει κοινωνιολογικό χαρακτήρα, αλλά να καλλιεργεί την εθνική συνείδηση». Η υπέροχη φράση του Διονύσιου Σολωμού «Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικό ό,τι είναι αληθινό» … μάλλον δεν υπέπεσε της προσοχής τους!
Το «αναθεωρητικό ρεύμα» στην Ελλάδα επικεντρώθηκε κυρίως στην Επανάσταση του 1821 που χάραξε ανεξίτηλες γραμμές στην κοινωνική συνείδηση. Για το «αθάνατο κρασί του21» μιλούσε ο Κ. Παλαμάς το 1940, στους «κλέφτες» έκαναν αναφορές τα αντάρτικα τραγούδια. Συχνά με μια απλοική προσέγγιση οι «κλέφτες» ήταν οι «καλοί», οι κοτζαμπάσηδες οι «κακοί». «Κοταζαμπάσηδες, πασάδες και σεβάσμιοι δεσποτάδες κυβερνούσανε τη χώρα… καλή ώρα», τραγουδούσε η ελληνική κοινωνία το 1975. Το επίσημο ιστορικό αφήγημα των σχολικών επετείων δεν έπειθε.
Το αναθεωρητικό ρεύμα απέρριψε τις κατασκευές του επίσημου αφηγήματος και τις αντικατέστησε με την εκσυγχρονιστική γραμμή. Όντως, υποστηρίζουν, δεν υπήρξε ομοψυχία. Υπήρξε κοινωνική σύγκρουση και σε αυτήν το τμήμα της προόδου ήταν η αστική τάξη και οι φιλελεύθεροι πολιτικοί που ήρθαν από τη Δύση και τις ηγεμονίες. Πολιτική αποτύπωση αυτής της υπεροχής υπήρξαν οι εθνοσυνελεύσεις και τα συντάγματα.
Δεν υπήρξε, υποστηρίζουν, νίκη της επανάστασης. Η Επανάσταση ηττήθηκε στρατιωτικά, άλλωστε η νίκη της ήταν αδύνατη. Δημιουργήθηκε ελληνικό κράτος, διότι οι ευφυείς εκσυγχρονιστές φιλελεύθεροι προχώρησαν στη σύναψη δανείων, γεγονός που δημιούργησε υλικό συμφέρον και οδήγησε σε αλλαγή στάσης την Αγγλία, και τελικά στη ναυμαχία του Ναβαρίνου, που αυτή μας απελευθέρωσε. Ένα πρόσκομμα που απείλησε αυτήν την ευλογημένη πορεία, ο «δικτάτορας» Καποδίστριας, ευτυχώς εξέλειψε, καθώς το συνταγματικό και δημοκρατικό φρόνημα των Ελλήνων όπλισε το χέρι των Μαυρομιχαλαίων(!!!).
Φυσικά, το ρεύμα αυτό δεν αποκρύπτει, αντίθετα τονίζει, τις βαρβαρότητες που διαπράχθηκαν από την πλευρά των Ελλήνων· κάθε επανάσταση για το ρεύμα αυτό θεωρείται συνώνυμη της βαρβαρότητας. Δεν αποκρύπτει επίσης την πολιτιστική καθυστέρηση, τις μικρότητες και την ιδιοτέλεια, άλλωστε σε μια επανάσταση συμμετέχουν κυρίως φτωχά, καθυστερημένα στρώματα. Παράλληλα οι εκπρόσωποί του επιχειρούν να εμφανιστούν ως όψιμοι υπερασπιστές των ατομικών δικαιωμάτων, καυτηριάζοντας λ.χ. τον σεξισμό που ξεχειλίζει, υποτίθεται, από τα λόγια του Καραϊσκάκη!
Το ρεύμα αυτό είχε όσο αέρα στα πανιά ήθελε την περίοδο του θριάμβου της παγκοσμιοποίησης. Μετά το ξέσπασμα της κρίσης την περίοδο 2008-2010 και την εμφάνιση ενός ισχυρού ακροδεξιού και εθνοκεντρικού ρεύματος απέκτησε αντίπαλο, στη δεκαετία του 2020 η παγκόσμια τάση που ονομάστηκε «τραμπισμός» θα φτάσει και στην Ελλάδα.
Τρίτη και 13 Απρίλη του 2021 ανακοινώνεται η πρόθεση της οργάνωσης «Ένωση Ευρωπαίων Αλεξιπτωτιστών» να πραγματοποιήσει εκδήλωση τιμής για την επέτειο 80 χρόνων από την «επιχείρηση Ερμής», δηλαδή την από αέρος εισβολή των Ναζί στην Κρήτη, τον 20 Μάη του 1941:
«Έχουν περάσει ακριβώς 80 χρόνια από τότε που οι Επίλεκτοι Αλεξιπτωτιστές του Γ’ Ράιχ έκαναν το άλμα και κατέκτησαν το νησί της Κρήτης. Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την Τόλμη τους. Ας αποτίσουμε φόρο τιμής στα πεσμένα Αερομεταφερόμενα Αδέρφια μας που πραγματοποίησαν με επιτυχία την πρώτη στρατηγική αερομεταφερόμενη επιχείρηση στην ιστορία».
Η «Ένωση Ευρωπαίων Αλεξιπτωτιστών» είναι μία «μη κερδοσκοπική οργάνωση ενεργών, εφέδρων και απόστρατων στρατιωτικών αλεξιπτωτιστών». Η έδρα της οργάνωσης είναι στην Ιταλία ενώ το εκπαιδευτικό της κέντρο, που μέχρι πρότινος βρισκόταν στη Σλοβακία, μεταφέρθηκε τον Φεβρουάριο του 2021. Εύκολα μαντεύει κανείς που: στην Ουκρανία φυσικά! Η οργάνωση είναι αναγνωρισμένη ως «επίσημος προμηθευτής του ΝΑΤΟ».
Δεν ήταν κάποιοι περιθωριακοί μιλιταριστές. Είναι σοβαρή, επίσημη οργάνωση, αναγνωρισμένη από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ! Μια οργάνωση απόλυτα εναρμονισμένη με το πνεύμα που κυριαρχεί στις χώρες της ΕΕ, η οποία με επίσημα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου εξισώνει τους Ναζί με τους κομμουνιστές που συνέβαλαν καθοριστικά στη συντριβή τους κατά τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο
Ακριβώς αυτό είναι και το σκεπτικό της ««Ένωσης Ευρωπαίων Αλεξιπτωτιστών», όπως έγραφαν στον ισότοπό τους: «Σκοπός της εκδήλωσης είναι εορταστεί και να τιμηθεί η γενναιότητα των Γερμανών Fallschirmjäger όπως επίσης και τη γενναιότητα των Συμμαχικών δυνάμεων που, πλάι με Έλληνες στρατιώτες και Κρητικούς, πολέμησαν εναντίον των Γερμανών στη Μάχη της Κρήτης».
Δεν έπρεπε όμως να προξενήσει έκπληξη η απαίτηση της «Ένωσης Αλεξιπτωτιστών». Τον Νοέμβριο του 2014 το Πανεπιστήμιο Κρήτης απένειμε στον Χάιντς Ρίχτερ τιμητικό διδακτορικό δίπλωμα. Ο Ρίχτερ ήταν ένας ausserplanmässiger professor (έκτακτος, υπεράριθμος, μη μόνιμη θέση) ιδιώτης καθηγητής της Ελληνικής και Κυπριακής νεώτερης Ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Μανχάιμ. Το 2011 κυκλοφόρησε στα ελληνικά ένα βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης στο οποίο κάνει λόγο για «βάναυσες και βάρβαρες πρακτικές» όχι μόνο από τις μονάδες εισβολής, αλλά και από τους «άτακτους Κρήτες», οι οποίοι σκότωναν αρχικά μόνο τους τραυματισμένους αλεξιπτωτιστές, επειδή δεν είχαν όπλα, προκαλώντας τα αντίποινα των Γερμανών.
Ο Ρίχτερ υποστηρίζει στο βιβλίο του ότι μέχρι την Επιχείρηση Ερμής εναντίον της Κρήτης, ο Β΄ Π.Π. υπήρξε σχετικά «καθαρός» πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου. Αφού όμως ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις και τα αντίποινα ο πόλεμος έγινε «βρώμικος». Επιπλέον σε συνέντευξή του αναφέρθηκε την καταστροφή στα ελληνικά νησιά και τα χωριά «από τους Γερμανούς, τους Ιταλούς, τους κομμουνιστές και τους εθνικιστές», εξισώνοντας τις ενέργειες των δυνάμεων κατοχής και στους Έλληνες αντάρτες.
Δεν ήταν η πρώτη «τιμή», αυτός ο πνευματικός …κολοσσός είχε τιμηθεί από τον Πρόεδρο της Ελλάδας με τον Χρυσό Σταυρό του Ταγματος του Φοίνικα το 2000! Η θύελλα που ξεσηκώθηκε για τις αντιεπιστημονικές, φιλοναζιστικές απόψεις του αναθεωρητή «ιστορικού» οδήγησε στην αφαίρεση του Διδακτορικού τίτλου το 2016.
Εναρμονισμένοι πάντα με τα διεθνή ρεύματα έφτασε η μέρα που διαβάζουμε και βλέπουμε στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ανιστόρητες απόψεις που δικαιώνουν τις ναζιστικές θηριωδίες ως «αναμενόμενη αντίδραση» στη βία των αντιστασιακών. «Ένοχοι» είναι όσοι αντιστάθηκαν στους Ναζί ενώ οι συνεργάτες των Ναζί, τα διαβόητα «Τάγματα Ασφαλείας» που στον όρκο τους δηλώναν «αιώνια πίστη στον Αδόλφο Χίτλερ», εμφανίζονται ως «Θύματα των σφαγέων».
Δεν αξίζουν καν απάντησης αυτές οι απόψεις, άλλωστε δεν φιλοδοξούν να πείσουν με επιχειρήματα. Στο ένστικτο απευθύνονται. Σε έναν κόσμο που αλλάζει και απειλείται, μετά από αιώνες, η παγκόσμια κυριαρχία της «Δύσης» οι κοινωνίες της βλέπουν να απειλείται κι η ευημερία τους, η στηριγμένη στη στυγνή εκμετάλλευση ανθρώπων και πόρων από τα 3/4 του πλανήτη. Ο «άλλος», ο «ξένος» είναι πια απειλή και ως μόνη εφικτή άμυνα φαντάζει η μετατροπή των κρατών σε στρατόπεδα. Η παραποιημένη ιστορία έχει τον ρόλο του «αφιονιού» που θα εμποδίζει την αμφισβήτηση αυτής της πορείας.
Πρέπει όλοι και όλες να κατανοήσουμε τη σοβαρότητα του επίδικου, σοβαρότητα που δεν επιτρέπει να αξιοποιούνται ανιστόρητα και χοντροκομμένα ψεύδη και βαθιά αντιδραστικές ερμηνείες για «επιβεβαιώσεις» στον πολιτικό μικρόκοσμο. Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο «γκουρού» του αναθεωρητικού ρεύματος Φράνσις Γιοσιχίρο Φουκουγιάμα μίλησε για το «τέλος της Ιστορίας». Σήμερα που η ανθρωπότητα βιώνει τοπικούς «εφιάλτες», προπομπούς ενός μεγαλύτερου, η Ιστορία – που φυσικά δεν τελείωσε – θα έπρεπε να λειτουργεί αποτρεπτικά. Αντίθετα παραποιείται με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο και με όπλο την κυριαρχία των Μέσων μετατρέπεται σε όπλο εξίσου φονικό με τα σύγχρονα όπλα που θα αγοράσουμε. Δεν επιτρέπεται να σιωπήσουμε…
(Ο Σπύρος Αλεξίου είναι ιστορικός και συγγραφέας)
ΠΗΓΗ:https://www.dnews.gr/eidhseis/opinion/545797/ksanagrafoun-tin-istoria-gia-na-speiroun-to-misos?fbclid=IwdGRzaAM2bTZjbGNrAzZr42V4dG4DYWVtAjExAAEeKdQjhik0LrVKIMLPNFksevXHqDMkoSJ_SMljm_GyueXIOZtiKljipI0QLa8_aem_QbrrXnfjcv3YMtDj34ao4w
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.