« In unitate fidei » ή ενότητα εις βάρος της αλήθειας

di Chris Jackson

Πάπας Λέων ΙΔ΄

Χίλια επτακόσια χρόνια αφότου η Σύνοδος της Νίκαιας υιοθέτησε μια σκληρή γραμμή (αναθέματα και εξορία) κατά των αιρέσεων, ο Λέων ΙΔ΄ αποφάσισε να σηματοδοτήσει την επέτειο με μια αποστολική επιστολή, « In unitate fidei ». Η ημερομηνία είναι σκόπιμη: 23 Νοεμβρίου, η εορτή του Χριστού του Βασιλιά.
Συμβαίνει την παραμονή ενός θριαμβευτικού οικουμενικού προσκυνήματος που θα οδηγήσει τον Πάπα στην Τουρκία, τον τόπο όπου οι 318 Πατέρες συναντήθηκαν υπό τον Κωνσταντίνο και υιοθέτησαν τον όρο ομοούσιος (ὁμοούσιος), «ομοούσιος», μια βασική έννοια στη χριστιανική θεολογία για να περιγράψει τη σχέση μεταξύ του Θεού Πατέρα και του Υιού, σε αντίθεση με την αίρεση των Αρειανών, η οποία υποστήριζε ότι ο Υιός είναι κατώτερης ουσίας και μόνο όμοιος με τον Πατέρα.

Επιφανειακά, η επιστολή μοιάζει με το είδος του εγγράφου που ένας παραδοσιακός Καθολικός θα μπορούσε να επικροτήσει. Ο Λέων επαινεί το Σύμβολο της Πίστεως, παραθέτει τις φράσεις του, υπενθυμίζει την κρίση των Αρειανών και αποκαθιστά τον όρο «ομοούσιος» αντί να κρύβεται πίσω από μια αόριστη και μοντερνιστική Χριστολογία. Ο Λέων παραθέτει επίσης τον Αθανάσιο, μιλάει για τη θέωση και μας υπενθυμίζει ότι μόνο ένας πραγματικά θεϊκός Χριστός μπορεί να νικήσει τον θάνατο και να μας σώσει.

Παπισμός εναντίον Αυτοκρατορίας: Μετά από αιώνες, η Μοναρχία του Δάντη τρομάζει για άλλη μια φορά τους παραδοσιακούς.(3)

Συνέχεια από: Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2025

Cosmo Intini

Άμεση και Έμμεση Εξουσία του Παπισμού

Για να επιστρέψουμε συγκεκριμένα στο ζήτημα του κατά πόσον η εξουσία του Παπισμού επί του «χρονικού» είναι κατάλληλη ή όχι, πρέπει να πούμε ότι ο Gilson δεν ασχολείται ποτέ λεπτομερώς με τη διαφορά μεταξύ του δόγματος της potestas directa ή indirecta in temporalibus του παπισμού, ένα θέμα που εξακολουθεί να συζητείται σήμερα σε πιο παραδοσιακούς καθολικούς κύκλους.

Στο απόσπασμα που μόλις παραθέσαμε (βλ. σημείωση 41 παραπάνω), είδαμε πώς την ορίζει ως «άμεση». Ωστόσο, υπάρχουν και άλλα σημεία όπου φευγαλέα αναφέρεται στην ύπαρξη μιας αντίληψης της παπικής εξουσίας ως «έμμεσης»: ειδικά όταν την ανατρέχει σε αυτήν που προσιδιάζει στον Άγιο Θωμά[47].

Ωστόσο, το ζήτημα αυτό είναι υψίστης σημασίας όταν σχετίζεται με τη Μοναρχία, καθώς και αυτή η διάκριση φαίνεται να υποκρύπτει παρεξηγήσεις και ανακρίβειες που δεν αποσαφηνίζουν την πραγματική εμβέλεια της πολιτικής δογματικής του Δάντη. Εκ πρώτης όψεως, θα φαινόταν ότι, υπό το πρίσμα της αναγνωρισμένης υπεροχής του πνευματικού έναντι του κοσμικού (ιεραρχία αξιοπρέπειας), παρά την «αυτονομία» που απολαμβάνει το τελευταίο (ιεραρχία δικαιοδοσίας), για τον Δάντη θα έπρεπε να είναι αυτονόητο ότι το Παπικό αξίωμα μπορεί «τουλάχιστον» να ασκεί «έμμεση» εξουσία επί των κοσμικών πραγμάτων, με τον Πάπα να εμφανίζεται ως μια μορφή «πνευματικού συμβούλου» του Αυτοκράτορα, πάντα παρών δίπλα του για να του υποδείξει τον καλύτερο τρόπο και μέσο για την εφαρμογή των αρχών της πίστης.

Παπισμός εναντίον Αυτοκρατορίας: Μετά από αιώνες, η Μοναρχία του Δάντη τρομάζει για άλλη μια φορά τους παραδοσιακούς.(2)

Συνέχεια από: Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2025

Cosmo Intini

Υπερβατική και προοδευτική συμμετοχήΜόλις επαναληφθεί η «ιερή» ουσία των Regalitas και η «άμεση και αυτόνομη» θεϊκή τους προέλευση, πρέπει σε αυτό το σημείο να αναρωτηθούμε ξανά αν και με ποιον τρόπο η Αυτοκρατορία είναι «εξαρτώμενη» ή αν διατηρεί μια συγκεκριμένη σχέση αιτίας-αποτελέσματος με κάτι ή κάποιον. και αν προέρχεται μόνο από τον Θεό ή «κατά κάποιο τρόπο» και από τον Παπισμό, λαμβάνοντας υπόψη την «πνευματική» εντολή που ο ίδιος ο Θεός ανέθεσε στον Πέτρο και επομένως στον Ποντίφικα: χωρίς να αντικρούεται η προαναφερθείσα αυτοκρατορική χρονική «αυτονομία».

Στην πραγματικότητα, για να είμαστε ακριβείς, θα δούμε ότι εδώ δεν πρόκειται καθόλου για σχέση «εξάρτησης», αλλά μάλλον, και για να χρησιμοποιήσουμε πιο σωστή ορολογία, «συμμετοχής».[Ο ΠΕΤΡΟΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΠΗΓΕ ΠΟΤΕ ΣΤΗ ΡΩΜΗ]

Για να υποστηρίξουμε τη συζήτησή μας, πρέπει στη συνέχεια να εισαγάγουμε τη μορφή ενός άλλου σημαντικού νεοθωμιστή στοχαστή: του π. Κορνήλιο Φάμπρο (1911-1995), ιερέα, θεολόγο, φιλόσοφο και ιστορικό της φιλοσοφίας.

Ήταν σίγουρα ο πιο έγκυρος και έγκυρος εκφραστής του ιταλικού νεοθωμισμού, πετυχαίνοντας το αξιοσημείωτο κατόρθωμα να δείξει πώς η μεταφυσική του Αγίου Θωμά αποτελεί τη σύνθεση, καθώς και την αντικατάσταση, του Πλατωνισμού και του Αριστοτελισμού.[ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΕΤΡΩΓΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΠΟΥΚΙΕΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΕΛΕΓΕ ΜΕΓΑΛΕΣ ΚΕΝΟΛΟΓΙΕΣ] Ο Fabro στην πραγματικότητα διατυπώνει με αυστηρότητα «[…] τη Θωμιστική μεταφυσική του εντατικού esse συνδυάζοντας την πλατωνική αρχή της συμμετοχής με την αριστοτελική αρχή της αποτελεσματικής αιτιότητας»[10].

Παπισμός εναντίον Αυτοκρατορίας: Μετά από αιώνες, η Μοναρχία του Δάντη τρομάζει για άλλη μια φορά τους παραδοσιακούς.(1)

Cosmo Intini - 07/12/2025

Πηγή: Σαν τον Δον Κιχώτη

Το Πρόβλημα

Το μακροχρόνιο και αμφιλεγόμενο ερώτημα σχετικά με τη «σχέση» που θα πρέπει να υπάρχει μεταξύ της πνευματικής εξουσίας και της κοσμικής εξουσίας εντός της Ρωμαϊκής Εκκλησίας —η οποία με «οριζόντια και έμφυτη» έννοια ισοδυναμεί με το να λέμε: μεταξύ «θρησκείας και πολιτικής»· με μια πιο οντολογικά ανυψωμένη «κάθετη και υπερβατική» έννοια, σημαίνει: μεταξύ «Ιεροσύνης και Βασιλείας», μεταξύ «Παπισμού και Αυτοκρατορίας»— φαίνεται μέχρι σήμερα να μην έχει ακόμη βρει μια οριστική θεωρητική διευκρίνιση με στόχο μια κοινή λύση μεταξύ των εμπλεκομένων στη συζήτηση· και αυτό δεν οφείλεται μόνο στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της παρούσας ιστορικοπολιτικής συγκυρίας, αλλά και υπό το φως των πολυάριθμων και βαθιά ριζωμένων παρανοήσεων ορισμένων Καθολικών που εξακολουθούν να επιμένουν επί της ουσίας.
Από την άλλη πλευρά, όλα αυτά αποτελούν ένα περαιτέρω σύμπτωμα της κρίσης που αντιμετωπίζει η σύγχρονη Ευρώπη (η συγκεκριμένη γεωπολιτική οντότητα που θέλουμε να θέσουμε στο επίκεντρο των σημερινών μας στοχασμών), συμμετέχοντας πλήρως, όπως δυστυχώς συμβαίνει, όχι μόνο στην οντολογική παρακμή ολόκληρης της Δύσης, αλλά και στην εκτεταμένη πνευματική σύγχυση που πλήττει τώρα, ακόμη και εντός των συνόρων της, την ίδια την Ρωμαϊκή Εκκλησία.

Το “Slava Ukraini” κοστίζει στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο…

27/11/2025

EPA/ALESSANDRO DELLA VALLE / POOL EDITORIAL USE ONLY EDITORIAL USE ONLY

ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

Ο Πάπας της Ρώμης Λέοντας ο 14-ος επισκέπτεται επισήμως την Τουρκία, προσδίδοντας μάλιστα ιδιαίτερο γεωστρατηγικό βάρος σ’ αυτή την επίσκεψη – βάρος το οποίο στερείται ο Ελληνισμός και γενικότερα η Ορθοδοξία από μία εμβληματική περιοχή, την Μεσόγειο και τον Εύξεινο Πόντο. Χώροι ιστορικής σημασίας, όπου ο Ελληνορθόδοξος Χριστιανισμός διαιωνίζεται και θα μπορούσε να παίξει άλλο ρόλο…

Στα πλαίσια μάλιστα της επίσκεψης στην Τουρκία, ο Ποντίφικας θα μεταβεί στο Φανάρι – εν μέσω μάλιστα της Θρονικής Εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου. Θα είναι το τιμώμενο πρόσωπο στις σχετικές εκδηλώσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου για την 1700η Επέτειο της Συνόδου της Νίκαιας.

Το δε Πατριαρχείο εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά την επίσκεψη, ως προκάλυμμα έναντι της δυσάρεστης πραγματικότητας. Δεν θα κρίνουμε το αν είναι ορθή ή όχι η στάση έτερων Ορθοδόξων Προκαθημένων, οι οποίοι προσκλήθηκαν στην υποδοχή του Ρωμαιοκαθολικού Πάπα και στις εκδηλώσεις για την Σύνοδο της Νίκαιας και δεν παρευρέθηκαν. Εκείνο που αδήριτα προκύπτει είναι το γεγονός ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης κατάφερε τελικά να είναι απομονωμένος!

Δυστυχώς, καταλήγει (έστω άθελα του) να εξυπηρετεί το παιχνίδι της Τουρκίας και του Ερντογάν. Είμαστε ενώπιον μίας ενέργειας που στερεί από τον Ελληνισμό χρήσιμο χώρο, απαραίτητο για την αναβάθμιση του εκτοπίσματος που του αναλογεί. Δεν αναφερόμαστε σε ένα ζήτημα που αφορά μεμονωμένους εγωισμούς εκκλησιαστικών ταγών, ούτε για ένα ζήτημα που περιορίζεται σε όσους ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά και την σχετική διπλωματία. Η πραγματικότητα και τα γεγονότα, δυστυχώς, αποδεικνύουν το αντίθετο…

Ηχηρές απουσίες

Πάπας Φραγκίσκος: Ο αποθανών δεδικαίωται πάντα;

Ως καρδινάλιος, ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο της Αργεντινής συνεργάστηκε με τον «Βρώμικο Πόλεμο» της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Βιδέλα

Κλεάνθης Γρίβας

Ως καρδινάλιος, ο Χόρχε Μάριο Μπεργκόλιο της Αργεντινής συνεργάστηκε με τον «Βρώμικο Πόλεμο» της αιματοβαμμένης δικτατορίας του Βιδέλα (1976-1983), ενώ ως Πάπας Φραγκίσκος (2013-2025) συγκάλυψε το πολυπλόκαμο διεθνές δίκτυο της παιδεραστίας των αξιωματούχων της Καθολικής Εκκλησίας που η αποκάλυψή του από τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και μετά, συντάραξε τα θεμέλια του ολοκληρωτικού μηχανισμού της.

Πατήστε πάνω στο έγγραφο για να διαβάσετε όλο το κείμενο του Κλεάνθη Γρίβα:

Ο Δούρειος ίππος του παπισμού - ΟΥΝΙΑ

Καρδινάλιος Στέπινατς ο σφαγέας των Ορθοδόξων Σέρβων. Πριν μερικά χρόνια το βατικανό τον ανακήρυξε άγιο!!!

Συγκλονιστική στιγμή χαρακτηρίστηκε ο αποχαιρετισμός του Πάπα Φραγκίσκου στην Πλατεία του Αγίου Πέτρου, όταν αντήχησε το «Χριστός Ανέστη» στα Ελληνικά.

Βέβαια οι δημοσιογράφοι ιδως αγνοούσαν ότι δεν επρόκειτο για Ορθόδοξους ιερείς αλλά για Ουνίτες.

Έτσι για τον ρόλο της Ουνίας σας ενημερώνουμε με το κείμενο που ακολουθεί:

______****______

Αναδημοσίευση: Εκ του βιβλίου «παπισμός και πρόμαχοι Ορθοδοξίας«

Του Αρχιμ. Γερβ. Ραπτοπούλου του "Αγίου των Φυλακών".

Ορθοδόξος Ιεραποστολική Αδελφότητα

 "Η ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ"

«Προσέχετε από των ψευδοπροφητών, οίτινες έρχονται προς υμάς εν ενδύμασι προβάτων, έσωθεν δε εισι λύκοι άρπαγες» (Ματθ. ζ, 15)

Τι σημαίνει αυτή καθαυτή η λέξη ουνία;

Η λέξη αυτή είναι Πολωνική και σημαίνει ένωση. Έτσι, αυτός που ανήκει στην Ουνία λέγεται Ουνίτης. Κάθε Ουνίτης έχει σαν σκοπό στη ζωή του να προσελκύσει Ορθοδόξους χριστιανούς στις κακοδοξίες του Παπισμού. Αλλά αν αυτό το επιδιώκει ο λαϊκός Ουνίτης, πολύ περισσότερο το επιδιώκει ο κληρικός Ουνίτης.

Το έχει καημό ο Πάπας να υποτάξει την Ορθοδοξία στη δική του δικαιοδοσία. Στις κακοδοξίες του. Θέλει αυτός να είναι η κεφαλή όλης της Εκκλησίας. Κι' αυτόν τον καημό τον έχει από πολύ παλιά. Από τον έκτο κιόλας αιώνα. Από τότε. Ιδιαίτερα όμως έχει τον καημό αυτό, αφότου αποσχίσθηκε επίσημα από την Ορθόδοξη Εκκλησία, το έτος 1054. Από τότε. Και τι δεν έπραξε, για να πετύχει το σκοπό του! Αλλά δεν πέτυχε τίποτε. Έτσι, μέσα στην αμηχανία του για το τι θα έπρεπε να πράξει καλύτερο και αποτελεσματικότερο γι' αυτό το σκοπό δημιούργησε την Ουνία.

Η αρχή της Ουνίας βρίσκεται στη Σύνοδο του Λατερανού το 1215 και στη Βούλα του Πάπα Ιννοκέντιου Δ'. 

Ωστόσο επίσημα, κατά κάποιο τρόπο, η Ουνία δημιουργήθηκε στην Πολωνία από δύο Ιησουΐτες, τον Ποσσεβίν και το Σάργκα. Αυτοί οι δύο Μοναχοί έθεσαν σε εφαρμογή την Ουνία στην Πολωνία. Κι' αυτό, για να εκλατινίσουν του Ορθόδοξους της Πολωνίας και της Νοτιοδυτικής Ρωσίας. Σ' αυτό τους βοήθησε και ο βασιλιάς της Πολωνίας Σιγισμούνδος Γ', τον οποίο αυτοί οι δύο Ιησουΐτες τον ανέθρεψαν μέχρι που έφθασε τον 21ο χρόνο της ηλικίας του.

Με την κάλυψη του Σιγισμούνδου Γ', οι δύο Ιησουΐτες άρχισαν επίσημα το σατανικό τους έργο, Το 1587 συνήργησαν οι δύο Ουνίτες μοναχοί, ώστε ο βασιλιάς της Πολωνίας να συγκαλέσει Σύνοδο στη Βρέστη της Λιθουανίας με πρόεδρο τον Αρχιεπίσκοπο του Κιέβου. Θέμα; Η ένωση των Ορθοδόξων με την Παπική Εκκλησία. Και το αποτέλεσμα; Τίποτε ουσιαστικά.

Χρήστος Γιανναράς - ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Πρόλογος

Εισαγωγή

Η ένωση των εκκλησιών και η ενότητα της Εκκλησίας

1. Η αλήθεια της ενότητας

-Η θεολογία της ενότητας

-Η δυναμική της ενότητας

-Το χάρισμα της ενότητας

2. Η ενότητα της αλήθειας

-Η αίρεση-αναίρεση της ενότητας

-Το μονοειδές των αιρέσεων

-Εκκλησία και αίρεση / δυο ασύμπτωτες οντολογίες

3. Η ιστορική δοκιμασία της ενότητας

-Θεσμοποίηση και εκκοσμίκευση της Εκκλησίας

-Η θεσμοποίηση της εκκοσμίκευσης στη Δύση

-Το τίμημα της θεσμοποιημένης εκκοσμίκευσης

4. Το πρόβλημα της ενότητας σήμερα

-Η ομοσπονδιακή ενότητα

-Κρίση και δυνατότητες της οικουμενικής κίνησης

-Ο θεσμός της πενταρχίας σήμερα

Απόσπασμα από τον πρόλογο του συγγραφέα

[...] Οι σελίδες που ακολουθούν επιχειρούν μια «συστηματική» προσέγγιση στο μεγάλο θέμα της ενότητας της Εκκλησίας. Η ενότητα της Εκκλησίας δεν είναι οργανωτικό ή διανοητικό επίτευγμα, αλλά καταρχήν ένα υπαρκτικό γεγονός, ένας τρόπος υπάρξεως που συνιστά την Εκκλησία. Ταυτίζεται η ενότητα με την αλήθεια της Εκκλησίας, δηλαδή με αυτό που είναι η Εκκλησία ως υπαρκτική δυνατότητα και χάρισμα ζωής.

Αλλά η «συστηματική» αυτή προσέγγιση της ενότητας της Εκκλησίας δεν είναι δυνατό να αγνοήση τις ιστορικές φανερώσεις ή τις ιστορικές δοκιμασίες της εκκλησιαστικής ενότητας. Έξω από τη συγκεκριμένη ιστορική πραγματικότητα, η σύνδεση της ενότητας με την αλήθεια της Εκκλησίας κινδυνεύει να μεταβληθή σε αφηρημένη νοητική σύλληψη, άσχετη με τη ζωή των ανθρώπων.

Ταυτόχρονα όμως η σύνδεση της αλήθειας της Εκκλησίας με την ιστορική φανέρωση και πραγμάτωση ή την αποτυχία της εκκλησιαστικής ενότητας προσκρούει στην «ακρίβεια» της ιστορικής φαινομενολογίας. Με τα κριτήρια της ιστορικής φαινομενολογίας η ενότητα της Εκκλησίας και οι ιστορικές της δοκιμασίες είναι ένα επιφαινόμενο κοινωνικών και πολιτιστικών διαφοροποιήσεων, και όχι καταρχήν ένα υπαρκτικό κατόρθωμα ή υπαρκτική αποτυχία των ανθρώπων. Όχι πως οι κοινωνικές και πολιτιστικές διαφοροποιήσεις είναι άσχετες με την υπαρκτική περιπέτεια του ανθρώπου. Αλλά η σχέση ανάμεσα στους δυο αυτούς παράγοντες είναι οπωσδήποτε από τα οξύτερα προβλήματα διάκρισης των ορίων ανάμεσα σε μιαν αυθαίρετη ερμηνεία της ιστορίας και στην κριτική - αφαιρετική θεώρησητης Ιστορίας που υπερβαίνει τη συμβατική «αντικειμενικότητα» της φαινομενολογίας των συμπτωμάτων.

Μέσα στη σύγχυση που δημιουργούν ο ιστορικός θετικισμός από τη μια μεριά, και ο εννοιολογικός φορμαλισμός από την άλλη, η επανασύνδεση της αλήθειας της Εκκλησίας με τα συγκεκριμένα ιστορικά και κοινωνικά φανερώματα αυτής της αλήθειας, αλλά και με το υπαρκτικό της περιεχόμενο, δεν μπορεί να πραγματοποιηθή παρά μόνο με την προϋπόθεση μιας ανανεωμένης θεολογικής γλώσσας -μιας γλώσσας που θα κατορθώση να θεολογήση στα συγκεκριμένα όρια της ιστορικής εμπειρίας.

Αν οι σελίδες που ακολουθούν πετυχαίνουν σε ένα ελάχιστο ποσοστό τους «δίκοπους» αυτούς στόχους, θα το κρίνη ο αναγνώστης. Θα είναι μέγιστο κέρδος αν οι στόχοι επισημαίνονται έστω και μέσα από την αποτυχία της αντιμετώπισής τους.

Εἰσαγωγὴ

Η ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Μὲ τὰ κριτήρια ποὺ ἐπιβάλλει ὁ τρόπος τῆς ζωῆς μας σήμερα, δηλαδὴ ὁ πολιτισμός μας, μιλᾶμε καὶ προσπαθοῦμε περισσότερο γιὰ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν καὶ λιγώτερο γιὰ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι ἕνας στόχος ποὺ μοιάζει συγκεκριμένος καὶ ἐφικτός, μπορεῖ νὰ μεθοδευτῆ καὶ νὰ ἐπιδιωχθῆ μὲ ὀρθολογικὴ ἀντικειμενικότητα: μὲ ἰδεολογικὲς διευκρινίσεις καὶ ἀμοιβαῖες παραχωρήσεις ἢ σὰν ἠθικὸ κατόρθωμα ἀλληλοκατανόησης καὶ καλῶν διαθέσεων.

Στὴν πραγματικότητα ὅμως ἡ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν, ἔστω καὶ ἠθικὰ δικαιωμένη ἢ ὀρθολογικὰ ἐφικτή, δὲν ἔχει σχέση μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὰ οὐσιώδη προβλήματα τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι πρόβλημα στενὰ «ἐνδοεκκλησιαστικό», πρόβλημα ποὺ ἐνδιαφέρει κυρίως τοὺς θεσμοποιημένους ἐκκλησιαστικούς ὀργανισμοὺς καὶ τὶς μεταξύ τους σχέσεις, πρόβλημα ποὺ ὑπηρετεῖται ἀπὸ τὴ θεολογική γραφειοκρατία. Ἡ εὐρύτατη δημοσιότητα ποὺ δίνεται κάποτε στὶς προσπάθειες γιὰ τὴν ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν δὲν σημαίνει ὁπωσδήποτε ἕνα οὐσιαστικώτερο καθολικὸ ἐνδιαφέρον – ἀπευθύνεται μᾶλλον στὸ συναισθηματισμὸ τῶν μαζῶν, ὅταν δὲν ἐξυπηρετεῖ πολιτικὲς σκοπιμότητες.

16 Ἰουλίου 1054 - Μεγάλο Σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν

Γράφει ο Αλκιβιάδης Αποστολίδης 

Μὲ αὐτὸ τὸ θέμα ἔχω ἀσχοληθεῖ ἐκτενῶς σὰν Ἄλκης μελετῶντας ἀρκετὲς πηγὲς ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἔχοντας γράψει καὶ paper σχετικὰ μὲ τὶς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν Δύσεως καὶ Ἀνατολῆς (τὸ ὁποῖο ἔχω πρόσφατα ἐμπλουτίσει). Ἡ ἀλήθεια νὰ ξέρετε, ὅπως λέγει καὶ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, μέσην ὁδὸν βαδίζει. Προπαγάνδα ὑπάρχει καὶ στὴ Δύση καὶ στὴν Ἀνατολὴ καὶ μερικὰ πράγματα, ἐνῶ εἶναι γεγονότα, δὲν ἀναφέρονται. Γιὰ αὐτὸ καὶ ἐγὼ σὰν ἱστοριοδίφης ποὺ σέβομαι τὸν ἑαυτὸ μου καὶ ποὺ ἐπιθυμῶ νὰ δῶ ξανὰ ἑνωμένη τὴν Ἐκκλησία ἐν ὀρθῇ πίστει καὶ ἀγάπῃ, σᾶς γράφω ἐδῶ ὅσο γίνεται συνοπτικὰ τὰ γεγονότα. Τὰ σχόλια στὶς παρενθέσεις συνιστοῦν δικὸ μου προσωπικὸ κυνισμὸ γιατὶ δὲν κρατιέμαι νὰ μὴν σχολιάσω μερικὰ πράματα. 

Σὰν σήμερα λοιπὸν τὸ 1054, ἦταν Σἀββατο, μπαίνει μὲς στὴ μεγάλη ἐκκλησία τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ Καρδινάλιος τῆς Σῖλβα Καντῖντα Οὑμβέρτος (ἀνθέλληνας μέχρι τὸ κόκαλο καὶ ἀμόρφωτος) μαζὶ μὲ τὴν ὑπόλοιπη παπικὴ ἀντιπροσωπεία ἤτοι τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀμάλφης Πέτρο καὶ τὸν Διάκονο καὶ Καγκελάριο Φρειδερῖκο. Ἦταν περίπου 9 τὸ πρωὶ καὶ εἶχε θεία λειτουργία ποὺ προεξῆρχε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μηχαὴλ Κηρουλάριος (ἄλλος ἀμόρφωτος κὶ αὐτός) καὶ ἦταν παρὼν προσευχόμενος καὶ ὁ Αὐτοκράτορας Κωνσταντῖνος Θ' ὁ Μονομάχος. Ἐκεῖ οἱ παπικοὶ ἀντιπρόσωποι ἀφήνουν βοῦλλα (πλαστὴ ὅπως ἀποδείχτηκε ἀφοῦ ὁ Πάπας Λέων Θ' εἶχε πεθάνει τὸν Ἀπρίλιο), στὴν ὁποία ἀναθεματίστηκε ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Μιχαὴλ Κηρουλάριος, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀχρίδος Λέων (ἄλλος ἀμόρφωτος καὶ αὐτός), ὁ σακελλάριος Μιχαὴλ Νικηφόρος (ὁ ὁποῖος ἦταν πανηλίθιος καὶ βλάσφημος γιατὶ πάτησε τὴ λατινικὴ θεία κοινωνία θεωρῶντας τὴν ἀφ' ἑαυτοῦ ὡς ἄκυρη) καὶ τινὲς ἕτεροι. Στὴν πλαστὴ βοῦλλα ἀναφέρεται ὅτι οἱ λόγοι τοῦ ἀφορισμοῦ γιὰ τὴν Ἐκκλησία τῶν Γραικῶν ἦταν ὅτι ἀπέκοψε ἀπὸ τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως τὴν ἐκπόρευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ (ἐδῶ φαίνεται πόσο ἀμόρφωτος ἦταν ὁ Καρδινάλιος Οὑμβέρτος), ὅτι ἀναβαπτίζει τοὺς βαπτισμένους στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας, ὅτι οἱ κληρικοὶ μποροῦν νὰ παντρεύονται (γιὰ πήγαινε καὶ δὲς φίλε μου ὅτι ἔτσι συνέβαινε καὶ στὴ Ῥώμη παλαιότερα, διάβασε καὶ ἐπιστολὲς τοῦ Ἁγίου Πάπα Λέοντα νὰ ξεστραβωθῇς), ὅτι τηροῦν τὸν ἰουδαϊκὸ καθαρμὸ στὰ βρέφη τὴν 8η μέρα ἀπὸ τὴ γέννηση καὶ δὲν κοινωνοῦν τὶς γυναῖκες στὴν ἐμμηνορρυσία (ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε ἕνα δίκιο τὸ ἔχει, ἔχουμε πιάσει καὶ ἐμεῖς ἀπὸ τὰ μαλλιὰ κάτι κανόνες μεμονωμένους καὶ τὸ κάναμε ἔθιμο), ὅτι τρέφουν μακριὰ μαλλιὰ καὶ γένια σὰν τοὺς Ναζηραίους καὶ δὲν δέχονται σὲ κοινωνία τοὺς ξυρισμένους Λατίνους, ὅτι ἔκλεισε τὶς λατινικὲς ἐκκλησίες καλῶντας περιφρονητικὰ τοὺς Λατίνους «ἀζυμῖτες». Ἐξερχόμενη ἡ παπικὴ ἀντιπροσωπεία ἀπὸ τὸν ναό, τίναξαν ὅλοι τους τὴ σκόνη άπὸ τὰ πόδια τους φωνάζοντας "Videat Deus et judicet" ἤτοι "Ἀς δῇ ὁ Θεὸς καὶ ἀς κρίνῃ". Ὁ Πατριάρχης Μιχαὴλ θεώρησε ὅτι οἱ παπικοὶ ἀντιπρόσωποι ἔδρασαν κατόπιν παραινέσεως τοῦ Δοῦκα τῆς Ἰταλίας Ἀργυροῦ (δὲν τὰ πήγαιναν καὶ πολὺ καλὰ τὰ δυο τους). Τὸ ἔγγραφο αὐτὸ κάηκε ἔξω άπὸ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά. Στὶς 20 Ἰουλίου συνεκλήθη στὴν Κωνσταντινούπολη ἐνδημοῦσα σύνοδος, στὴν ὁποία καταδικάστηκε τὸ "ἀνόσιο" (ὅπως γράφει στὴ σύνοδο ἐκείνη) ἔγγραφο τῶν "δυσσεβῶν" ἀνθρώπων καὶ ἀναθεματίστηκε καὶ ἡ ἴδια ἡ παπικὴ ἀντιπροσωπεία. Ἔτσι θεωρεῖται τυπικὰ ὅτι ξεκίνησε ἡ διακοπὴ κοινωνίας καὶ τὸ Σχίσμα τῶν Ἐκκλησιῶν. Πᾶμε τώρα νὰ δοῦμε πράγματα ποὺ δὲν ἀναφέρονται.

Η Κύπρος, που οι Σταυροφόροι την μισούνε

ΛΕΩΝΊΔΑΣ Χ. ΑΠΟΣΚΙΤΗΣ

Σήμερα που συμπληρώνονται πλέον 49 χρόνια από την ημέρα που άρχισε η προδοσία και η λεηλασία της Κύπρου το 1974, με τον Αττίλα 1 και 2, αξίζει να θυμηθούμε κάποια ιστορικά στοιχεία από ένα παλιότερο, αλλά επίκαιρο πάντα, κείμενο:

Μάϊος 2001: Ο τότε προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, ο Πάπας Βοϊτύλα, φθάνει στην Αθήνα και ζητάει “έμμεσα”, αλλά σαφώς, συγγνώμη για τα αίσχη των Σταυροφόρων μετά από 8 αιώνες. Αρνείται, όμως, να πει έστω και μια λέξη συμπαθείας για το δράμα της Κύπρου, προκαλώντας σειρά συζητήσεων, αντεγκλήσεων και αποριών.

Ερχόμαστε τώρα στο μυστήριο γιατί σύσσωμο το Βατικανό, ο Πάπας, οι αξιωματούχοι Καρδινάλιοι – δηλαδή το Opus Dei -, η εδώ Νουντσιατούρα επέμεναν μέχρι τέλους στη ΜΗ αναφορά στο κυπριακό ζήτημα έστω ως θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η ΣΙΩΠΗ του Βατικανού, πάντως, σε μια πρώτη “ανάγνωση” μαρτυρά ότι πιθανώς η Αγία Έδρα, μέσω και των απόκρυφων ταγμάτων της, είχε κάποιο ...ρόλο στην κυπριακή τραγωδία που δεν έχει φωτιστεί επαρκώς μέχρι σήμερα. Είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιξε η ελληνική και η διεθνής μασονία στην επιβολή της Χούντας το 1967 και στην προδοσία της Κύπρου το 1974. Ο ρόλος των “αδελφών” Παττακού, Μακαρέζου κ.ά. στην Ελλάδα, των Σαμψών και Ιωαννίδη στο πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και προσώπων όπως ο Κίσσινγκερ στην τελική φάση της προδοσίας, την Τουρκική εισβολή, έχει επαρκώς αποκαλυφθεί και αναλυθεί σε πολλά δημοσιεύματα μετά την Μεταπολίτευση.

Αυτό, όμως, που δεν έχει γίνει τόσο επιστητό είναι οι παρασκηνιακοί δεσμοί και οι “στενές” επαφές της Ιταλικής Μασονίας και των Ιπποτών της Μάλτας με την ηγεσία της Κυπριακής Μασονίας που, ακολουθώντας και τις οδηγίες της Μεγάλης Στοάς της Ελλάδας, προετοίμασε μεθοδικά κατά την περίοδο 1971-1974 όσα επακολούθησαν...

Το Σχίσμα Ορθοδόξου και Καθολικής Εκκλησίας - κ. Δημήτριος Μ

Από τα σημαντικότερα γεγονότα που καθόρισαν την ιστορία της Ευρώπης, του κόσμου και φυσικά του Χριστιανισμού ήταν το μεγάλο Σχίσμα μεταξύ της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας το 1054, ένα Σχίσμα αφορμή του οποίου υπήρξαν τόσο οι θεολογικές διαφωνίες σε θέματα δόγματος όσο και οι πολιτικές εξελίξεις στην Δύση, που έδωσαν πολιτικό χαρακτήρα στην εκκλησιαστική εξουσία του Πάπα. 

Οι ιστορικές συνθήκες έφεραν τις δύο αυτές Εκκλησίες σε αντίθετα στρατόπεδα πάμπολλες φορές στην ιστορία τους, με τις συγκρούσεις πολλές φορές να είναι σφοδρές και να οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερα χάσματα μεταξύ τους. Ποιες είναι οι συνθήκες σήμερα και ποιο θα μπορούσε να είναι το μέλλον της σχέσης των δύο Εκκλησιών, της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας και της Καθολικής; 

Με τον κ. Δημήτριο Μόσχο, αναπληρωτή καθηγητή και πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στην «πυρά της ματαιοδοξίας»

του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Σαν χθες, 7 Φεβρουαρίου του 1497, στην κεντρική πλατεία Piazza della Signoria της Φλωρεντίας, ένας πολύ μεγάλος αριθμός «όμορφων», αλλά «ακατάλληλων» αντικειμένων, όπως γλυπτά και βιβλία αρχαίων συγγραφέων, καθρέφτες, έπιπλα και καλλυντικά, μουσικά όργανα, φανταχτερά γυναικεία καπέλα και αναγεννησιακοί πίνακες πετάχτηκαν στις φλόγες.

Όλα ξεκίνησαν μετά από ένα ακόμα φλογερό κήρυγμα κατά των (όντως) κακώς κειμένων της καθολικής εκκλησίας και της φλωρεντιανής κοινωνίας από τον δομινικανό μοναχό Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα. Εν είδει πολιτικού ηγέτη, ο Σαβοναρόλα καθοδηγούσε την όλη «ιεροτελεστία» κραυγάζοντας στο μαινόμενο πλήθος: «Καταστρέψτε τα είδωλα για να μη στραφεί ο Κύριος εναντίον μας!». Ένα μεγάλο πλήθος εφήβων και παιδιών („Fanciulli“) γυρνούσαν μέσα στην «θεοκρατούμενη» πόλη και άρπαζαν στο «όνομα του Χριστού», οτιδήποτε θα μπορούσε να αποτελεί «σύμβολο» της κατάπτωσης των ανθρώπων. Μάλιστα, σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι κάτοχοι τέτοιων αντικειμένων πετούσαν τα υπάρχοντά τους στη λεγόμενη «πυρά της ματαιοδοξίας». Ανάμεσά τους και ο Σάντρο Μποτιτσέλι που πέταξε στις φλόγες μερικά από τα θαυμαστά του έργα.

Για αρκετά χρόνια αυτός ο «Μαύρος Προφήτης» της Φλωρεντίας – και από τους «πρόδρομους» της Μεταρρύθμισης» – έβαζε στο στόχαστρο των κηρυγμάτων του εκπροσώπους της εξουσίας και των ελίτ, ακόμα και τον Πάπα, έχοντας καταφέρει μάλιστα να διώξει το 1494 από την Φλωρεντία και τους ισχυρούς Μεδίκους, αναλαμβάνοντας ο ίδιος την εξουσία της πόλης με στόχο μια μορφή θεοκρατικής κοινωνίας.

Η Δ΄ Σταυροφορία 1204 και η περίοδος Λατινοκρατίας

«Δεν υπήρξε ποτέ μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας από την Δ΄ Σταυροφορία», έγραψε ένας ερευνητής της ιστορίας των σταυροφοριών της εποχής μας, ο διάσημος Σερ Στίβεν Ράνσιμαν, που επιπλέον χαρακτήρισε τη μεγάλη αυτή επιχείρηση πράξη «γιγάντιας πολιτικής ανοησίας».

 

(Ψηφιακό σχολείο "η Ελληνική Παιδεία" https://eschool.elp.gr/ )

~ από τον alex fot

Η δράση τού Παπισμού στις Ελληνικές χώρες στα 1600 - 1700 μ.Χ.

Η εξόρμηση τής Παπικής Εκκλησίας

 1. Προς τις εστίες της Ορθοδοξίας

     Ο προσανατολισμός των Ελλήνων προς το ομόδοξο κράτος του βορρά επιταχύνεται ασφαλώς από την ένταση του ανταγωνισμού των Καθολικών και Διαμαρτυρομένων στην Ανατολή, ιδίως ύστερ’ από την σύνοδο του Trento. Με την άνοδο του Γρηγορίου ΙΓ’ (1572-1585) στον παπικό θρόνο οι αγώνες των Χριστιανών εναντίον των Τούρκων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Ο δραστήριος ποντίφηκας ενδιαφέρεται προ πάντων ν’ αναχαιτίση την εξάπλωση του λουθηρανισμού.

Η κίνηση των Καθολικών κληρικών στην Ανατολή εμπνέεται προ πάντων από τον καρδινάλιο Bellarmino (1542-1621), ευφυή και φανατικό Λατίνο συγγραφέα, γνώστη της ελληνικής, καθώς και των εκκλησιαστικών ζητημάτων της Ορθοδοξίας. Ήταν αυτός που είχε ρίξει τον Giordano Bruno στην πυρά και είχε φέρει τον Γαλιλαίο στην σκληρή ανάγκη ν’ ανακαλέση την θεωρία του. Ο ζήλος του Bellarmino φλογίζεται από την πίστη του στην ενότητα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό θερμά πάντοτε υποστήριζε τους Καθολικούς μισσιοναρίους με τις συμβουλές και με τις αποφάσεις του στις δύσκολες περιστάσεις, που συναντούσαν στο έργο τους, και συνηγορούσε γι’ αυτούς στον πάπα. Το έργο του «Doctrine chretienne de l’Eglise catholique» μεταφράζει στην δημοτική ελληνική (Ρώμη 1616) ο μαθητής και κατόπιν καθηγητής στο ελληνικό φροντιστήριο του Αγίου Αθανασίου Αθηναίος λόγιος Λεονάρδος Φιλαράς.