Μία από τις ελάχιστες μαρτυρίες για τη μάχη στο Μανιάκι που διεξήχθη στις 20 Μαΐου 1825.

Του Μπάμπη Ανδριανόπουλου 

Πρόκειται για μια αναφορά ενός αγωνιστή από την Κυπαρισσία την οποία υπέβαλε στον κυβερνήτη Καποδίστρια όταν αυτός είχε αποβιβαστεί στον Πόρο τον Ιανουάριο του 1828 και είχε εγκαταστήσει στο νησί προσωρινά την έδρα της κυβέρνησής του.

Με τρόπο περιεκτικό όσο και δραματικό περιγράφει την κατάσταση στην οποία περιέπεσε μετά τη μάχη στο Μανιάκι και παραθέτει ενδιαφέροντα στοιχεία για αυτήν.

Να σημειωθεί ότι αν και ακρωτηριασμένος κατόρθωσε να φτάσει στον Πόρο και να επιδώσει την αναφορά του προσωπικά στον κυβερνήτη.

Η αναφορά έχει ως εξής:

«Εξοχώτατε Κυβερνήτα της Ελλάδος

Ίδετε την αθλιότητα εις την οποία κατήντησα διά την πατρίδα.Αφού επολέμησα εις διάφορα μέρη της Πελοποννήσου με τα στρατεύματα τα Αρκάδια έτη πέντε, τέλος ευρέθην και εις την μάχην την γενομένην ανά μέσον Σαπρίκης και Μανιάκης ομόρων χωρίων Αρκαδίας και Νεοκάστρου, έν ή έπεσεν ο αοίδημος Γρηγόριος Δικαίος ο Φλέσσας. Έν ώ Κυβερνήτα είμεθα τρείς χιλιάδες τον αριθμόν εις την θέσιν εκείνην, Έλληνες οι περισσότεροι, ιδόντες το σμήνος των πολεμίων έφυγον, εμείναμεν επτακόσιοι περίπου στρατιώται, διήρκεσε δε η μάχη ώρας δέκα.

Έκ των επτακοσίων δε, μόλις εύρον οι πολέμιοι εξήκοντα ζωντανούς μέν, αλλά πληγωμένους απήγον εις το Νεόκαστρον, ένθα όσους έκ των εξήκοντα εγνώρισαν ότι ήσαν εκ των εν Ναυαρίνοις ηττηθέντων, τούτους ακρωτηρίασαν κατά διάφορα μέλη. Ηκρωτηρίασαν δε και εμέ κατά τους πόδας και τρόπω άσπλαχνο, ως ο μάγειρος όταν κόπτη το κρέας αλύπως όταν θέλη να κάμη λεπτόν ψητόν. Και έκτοτε άχρι του εμπρησμού του εχθρικού στόλου περιφερόμην εις Νεόκαστρον ένθα κακείτε ελεεινώς.

Αφανισθέντος δε του στόλου έγινε σύγχυσις, έλαβα καιρόν και έφυγα με αυτά τα ποδάρια. Διασωθείς δε εύρον τρία μου τέκνα αιχμαλωτισμένα, και τα άλλα εις αθλίαν κατάστασιν, ώστε οι άθλιοι παρ΄αθλιωτάτου προσδοκώσι κηδεμονίαν. Εις τοιαύτην λοιπόν κατάστασιν ευρισκόμενος προτρέχω προς Σε, τον κοινόν πατέρα, όστις ενεμπιστεύθης την ολικήν παρακαταθήκην του Έθνους, να δείξης προς την ταλαίπωρον οικογενειά μου την πατρική σου κηδεμονία, ήτις παρ΄αξίαν στερουμένη του επιούσιου άρτου επαιτεί.

Υποσημειούμαι δε με σέβας τα΄οφειλόμενον

Τη 5 Μαρτίου 1828 Ο Ευπειθής και τεθλιμμένος πολίτης

Εν Πόρω Γιώργης Αρκαδινός

( Γ.Α.Κ. Γεν.Γραμμ. φακ. 25 )

ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/share/p/1NctkMT1kp/

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η Μάχη στο Μανιάκι: 20 Mαΐου 1825

Ο πολυτάραχος βίος του Παπαφλέσσα – Ο Ιμπραήμ προελαύνει στο Μοριά – Ο Κολοκοτρώνης και άλλοι οπλαρχηγοί φυλακισμένοι – Η παράτολμη απόφαση του Παπαφλέσσα για αντιμετώπιση του Ιμπραήμ στο Μανιάκι – Η γενναία αντίσταση μερικών εκατοντάδων Ελλήνων – Το ηρωικό τέλος του Παπαφλέσσα – Το περίφημο «φίλημα»

Στις 20 Μαΐου 1825 δόθηκε στο Μανιάκι της Μεσσηνίας μια από τις πλέον άνισες μάχες της Επανάστασης του 1821, ανάμεσα στους Έλληνες που είχαν επικεφαλής τον Γρηγόριο Παπαφλέσσα και τα αιγυπτιακά στρατεύματα του Ιμπραήμ. Στη μάχη αυτή, όπου σκοτώθηκε όπως είναι γνωστό, ο Παπαφλέσσας, έχασαν τη ζωή τους περισσότερο από 500 Έλληνες αλλά και πολύ περισσότεροι Αιγύπτιοι.

Ποιος ήταν ο Παπαφλέσσας;

Για τον Παπαφλέσσα, όπως και για τους περισσότερους ήρωες του ’21, έχουμε μια μάλλον εξιδανικευμένη εικόνα. Θα αναφερθούμε εδώ στον πολυτάραχο βίο του και σε κάποια περιστατικά άγνωστα στους πολλούς.

Ο Γεώργιος Δικαίος Φλέσσας γεννήθηκε στην Πολιανή της Μεσσηνίας το 1789. Ήταν ένα από τα 28 (!), πιθανότατα, παιδιά της οικογένειάς του. Σπούδασε για λίγο στη φημισμένη Σχολή της Δημητσάνας. Χειροτονήθηκε διάκονος και μόνασε στη Μονή Βελανιδιάς κοντά στην Καλαμάτα, όπου πήρε το ιερατικό όνομα Γρηγόριος (1816-1817) και στη συνέχεια στη Μονή Ρεκίτσας, ανάμεσα στο Λεοντάρι Αρκαδίας και τον Μυστρά. Ο μοναστικός βίος, όμως, δεν του ταίριαζε. Μετά από καβγά με τον Μητροπολίτη Μονεμβασίας και έντονο επεισόδιο με κάποιον Τούρκο μεγαλοκτηματία, έφυγε κρυφά για την (αγγλοκρατούμενη, θυμίζουμε) Ζάκυνθο και από εκεί για την Κωνσταντινούπολη, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον συμπατριώτη του Παναγιώτη Αναγνωστόπουλο. Έλαβε το ψευδώνυμο Αρμόδιος και οι φιλοδοξίες του άλλαξαν πλέον ριζικά.

Αν και ως απεσταλμένος της Φιλικής Εταιρείας στη Βλαχία κατάφερε να μυήσει 30 περίπου νέα μέλη, ο υπερβάλλων ζήλος του και το παράτολμο θάρρος του τον οδηγούσαν σε απερίσκεπτες ενέργειες που συχνά εξέθεταν σε κίνδυνο την Εταιρεία. Μάλιστα κάποιοι φιλικοί εισηγήθηκαν τη δολοφονία του, όμως ο Αλέξανδρος Υψηλάντης που τον συμπαθούσε, τον διόρισε γενικό του πληρεξούσιο με εντολή να κηρύξει την Επανάσταση στην Πελοπόννησο.

Τελικά, μετά από περιπέτειες, ο Παπαφλέσσας έφτασε στο Μοριά και, παρά τις προσπάθειες των οπλαρχηγών να τον περιορίσουν, κατάφερε να ξεφύγει και να προκαλέσει ένοπλες συγκρούσεις με τους Τούρκους, φέρνοντας τους προύχοντες μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα. Το ίδιο έκανε αργότερα και στη Μεσσηνία, ενώ πρωτοστάτησε στην άλωση της Καλαμάτας. Έπειτα, έβγαλε τα ράσα, φόρεσε φουστανέλα και αρχαιοπρεπή περικεφαλαία και ξεσήκωσε όλες τις περιοχές της Μεσσηνίας και της Αρκαδίας.

Ο Κανέλλος Δεληγιάννης, ο οποίος τον αντιπαθούσε, έλεγε ότι φερόταν «ως μαινόμενος». Πήρε μέρος σχεδόν σε όλες τις μάχες στην κεντρική Πελοπόννησο. Αναμείχθηκε επίσης στην πολιτική, καθώς διετέλεσε πληρεξούσιος στην Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδάυρου (1821) και ορίστηκε υπουργός των Εσωτερικών από το 1823. Πήρε μέρος και στις κομματικές διενέξεις και τον εμφύλιο πόλεμο (1823-1825). Έμεινε πάντα πιστός στην παράταξη των στρατιωτικών.

Αρχές 1825 : Ο Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο – Ο Κολοκοτρώνης και άλλοι κορυφαίοι οπλαρχηγοί φυλακισμένοι