Του Κώστα Χατζηαντωνίου
Δεν τον γνώρισα από κοντά. Όταν μπήκα στη σχολή του, κόντευε δυο χρόνια στο χώμα. Μ' αρέσουν οι υποθέσεις. Ειδικά οι χαμένες υποθέσεις.
«Τι θα γινόταν αν...». Αν, ας πούμε, ο Κύπριος φοιτητής του Πολιτικού της Νομικής, Ιάκωβος Κουμής, γεννημένος στην Σωτήρα της Αμμοχώστου το 1956, δεν είχε δολοφονηθεί από τα ΜΑΤ της πρώιμης μεταπολίτευσης, στην πορεία για το Πολυτεχνείο το 1980.
Χτυπήθηκε άγρια στο κεφάλι και μεταφέρθηκε, κλινικά νεκρός στο νοσοκομείο, όπου απεβίωσε μια εβδομάδα αργοτερα, στις 23 Νοεμβρίου. Τη χρονιά εκείνη η κυβέρνηση του Γεωργίου Ράλλη είχε απαγορεύσει να φτάσει η πορεία στην Αμερικανική πρεσβεία και υποχρέωνε τους διαδηλωτές να διαλυθούν στο Σύνταγμα.
Ο δολοφόνος του Κουμή δεν βρέθηκε ποτέ - ούτε της Σταματίνας Κανελλοπούλου, της άλλης νεκρής εκείνης της ημέρας. Προσπαθώ να φανταστώ τον φονιά του. Να είχε άραγε ποτέ του ενοχές; Ή κραύγαζε κι αυτός "στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχαν νεκροί";
Στη συζήτηση που έγινε σχετικά με τα γεγονότα στη Βουλή, η πλειοψηφία των πολιτικών (με εξαίρεση τον μπάρμπα Γιάννη τον Ζίγδη που κατήγγειλε το σώμα των πραιτωριανών των ΜΑΤ ως κακούργους) ήταν ιδιαιτέρως ήπια. Απέδωσαν την ευθύνη για τα επεισόδια στους διαδηλωτές και ασχολήθηκαν με τεχνικές λεπτομέρεις για τους ελιγμούς της αστυνομίας. Ο φωτισμένος πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης δήλωνε πως «και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη». Ορθός λόγος.
Η αντιπολίτευση έπρεπε να πείσει για τη νομιμοφροσύνη της πλέον και άλλωστε η αλλαγή ερχόταν πλησίστια: όλοι έχουν δικαίωμα στο πλιάτσικο κι οι κοτζαμπάσηδες και οι κατσαπλιάδες σε αυτό «το έθνος των διακοσίων χρόνων» (όπως απεφάνθη κατ' αυτάς κι ο αγράμματος Πρώτος ...), όχι μόνον η δεξιά.
Ποιος ήταν άλλωστε ο Ιάκωβος Κουμής που θα έφραζε τον δρόμο της ευημερίας και της προόδου;
