Ανήκω σ' εκείνους που δεν γιορτάζουν την ημέρα της κολοβής "ανεξαρτησίας" της Κύπρου.

Του Θανάση Χούπη 

Ανήκω σ' εκείνους που δεν γιορτάζουν την ημέρα της κολοβής "ανεξαρτησίας" της Κύπρου. 

Πολύ απλά, διότι, οι μόνοι που έχουν λόγο να γιορτάζουν την 1η του Οκτώβρη, είναι οι διαχρονικοί δυνάστες, οι δολοφόνοι της Κύπρου. Αυτοί που κατοικοεδρεύουν σήμερα στο 10 της Downing street και στο Foreign Office, εξίσου δολοπλόκοι και αποικιοκράτες με τους εμπνευστές του εγκλήματος και της απάτης του 1960. 

Γιορτάζουν, σιωπηλά, κι οι Τούρκοι συνεταίροι τους, οι οποίοι "εγγυώνται", προς ώρας, τη βρετανική παρουσία στην Κύπρο, εξυπηρετώντας το στόχο των Άγγλων να επιβλέπουν μια περιοχή, στην οποία διαμόρφωσαν και κατέλιπαν πολλές, ιστορικές εκκρεμότητες!!... 

Πάντα με κρυφά όπλα κάποιες οργανώσεις ή κινήματα, που οι ίδιοι έστησαν και συντηρούν. Χρήσιμα εργαλεία και τοποτηρητές της ελεγχόμενης αστάθειας, που άφηναν πίσω τους οι Άγγλοι, "φεύγοντας" απ' τις περιοχές που καταδυνάστευαν...

Θα θυμίσω μόνο τους "Αδελφούς Μουσουλμάνους", στην Αίγυπτο, καθώς και τα τρία κράτη που διαμορφώθηκαν στις Ινδίες (Ινδία, Πακιστάν, Μπαγκλαντές) και δεν θα επεκταθώ περαιτέρω, για να μη ξύσω κι άλλες πληγές. Ο νοών, νοείτω!!...

Στη Μεγαλόνησο, Άγγλοι και Τούρκοι πολέμησαν με λύσσα, την εκπεφρασμένη θέληση του λαού της, ακόμη και πολλών τουρκοκυπρίων, για Ένωση με την Ελλάδα. Τη λαϊκή βούληση, που αποτυπώθηκε ενυπόγραφα στις Δέλτους του Ενωτικού Δημοψηφίσματος και αργότερα στα πεδία των μαχών, στη διάρκεια του επικού Ενωσιακού Αγώνα, την περίοδο 1955 - 1959. 

Σήμερα γιορτάζουν αυτοί που κορόιδεψαν τους αδελφούς μας στην Κύπρο, όταν τους ζητούσαν να πολεμήσουν στο πλευρό των βρετανικών δυνάμεων, στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με την ενσυνείδητα ψευδή υπόσχεση, να επιτρέψουν την Ένωση με την Ελλάδα. Το ίδιο που είχαν ξανακάνει και στον Α' Παγκόσμια Πόλεμο.

Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΙΔΡΥΤΙΚΟΙ ΕΤΑΙΡΟΙ

Του Αρίστου Μιχαηλίδη 

Δυο γεγονότα από τα πολλά είναι τα πιο χαρακτηριστικά για την αδικοπραγία όσων κατηγορούν σήμερα τους Ελληνοκύπριους ότι πολέμησαν την Κυπριακή Δημοκρατία αντί να την στηρίξουν. Ιστορικοί και ανιστόρητοι.

Έχουν σημασία σήμερα, που ακούμε Τουρκοκύπριους πολιτικούς, όπως ο Τατάρ και ο Ερχιουρμάν, να επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι είναι ιδρυτικοί εταίροι αυτού του κράτους και θέλουν το μερίδιο τους. Όπως τα γράφαμε και χθες. Αλλά, σήμερα επί τη επετείω, ας τα θυμηθούμε καλύτερα.

Το πρώτο είναι το εξής: Η Συμφωνία της Ζυρίχης υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959. Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία στις 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, εννιά μήνες μετά τη συμφωνία. Αποκαλύφθηκε τότε ότι οι Τουρκοκύπριοι και η Τουρκία προετοιμάζονταν για όσα ακολούθησαν. Αφού υπέγραψαν τη συμφωνία! Αφού τους αναγνωρίστηκε καθεστώς εταίρου πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό πληθυσμού και εδάφους, και πολύ μεγαλύτερο από αυτό που ανέμεναν.

Το δεύτερο είναι οι προσπάθειες για τη δημιουργία του κυπριακού στρατού. Το Σύνταγμα προνοούσε ότι η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει στρατό αποτελούμενο από 2.000 άντρες. 60% Ελληνοκύπριοι και 40% Τουρκοκύπριοι. Υπουργός Άμυνας Τουρκοκύπριος. Όταν άρχισε η προετοιμασία, ο υπουργός Άμυνας απαιτούσε όπως οι λόχοι να είναι χωρισμένοι με φυλετικά κριτήρια.

Η ελληνοκυπριακή πλευρά υποστήριζε ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε κάθε επίπεδο. Πήρε απόφαση το Υπουργικό Συμβούλιο για δημιουργία μεικτού στρατού, να μην είναι δηλαδή λόχοι αμιγώς Ελληνοκυπρίων και λόχοι αμιγώς Τουρκοκυπρίων, όπως ήθελε ο υπουργός Άμυνας. Τον Οκτώβριο του 1961 ο αντιπρόεδρος Κουτσούκ άσκησε βέτο σε αυτή την απόφαση κι έτσι χάθηκε η ευκαιρία να γίνει ένα πολύ μεγάλο βήμα για πραγματική συνύπαρξη, συνένωση του λαού.

«ΜΙΑ ΑΚΤΙΣ ΦΩΤΟΣ»

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Για την σημερινή επέτειο του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα, ανατρέχω στα άρθρα της εφημερίδας “Ελευθερία” (της ισχυρότερης μεταπολεμικής φωνής ενάντια στην ψευδεπίγραφη εθνικοφροσύνη), τις ημέρες που υπεγράφοντο οι επονείδιστες συμφωνίες Ζυρίχης/ Λονδίνου.

 Γιατί ωραίο είναι να θυμόμαστε πώς ξεκίνησε ο αγώνας μα χρήσιμο και πώς κατέληξε, με το πιστόλι στον κρόταφο της κυπριακής ηγεσίας αφού (όχι για πρώτη και δυστυχώς όχι για τελευταία φορά) «δεν ελύγισεν η Κύπρος αλλά η επίσημος Ελλάς [η οποία] κατέστη από συμπαραστάτης ο κραυγαλέος και πρωταγωνιστών δήμιος της κυπριακής ελευθερίας»: Παλάτι, Καραμανλής και Αβέρωφ (ναι, το τρίπτυχο στο οποίο ορκίζονταν οι εθνικόφρονες) οδήγησαν έναν ηρωικό αγώνα στην τριπλή κυριαρχική προστασία Αγγλίας, Τουρκίας και Ελλάδας, με συνέπεια «η Ένωσις, πόθος και ιδανικό αιώνων, δεν αποκλείεται απλώς αλλά αποτελεί πλέον διεθνώς αξιόποινον πράξιν, νομιμοποιούσαν προκαταβολικώς την ένοπλον επέμβασιν της Τουρκίας και της Αγγλίας», ενώ στο εσωτερικό δημιουργείτο ένα κράτος καταδικασμένο να μη λειτουργεί και από τροχοπέδη σε τροχοπέδη να επέφερε, όπως πολλοί προειδοποιούσαν, στην καταστροφή.

«Διά πρώτην φοράν εις την ιστορίαν της –σημειώνει ο αρθρογράφος– η Ελλάς, με την δοθείσαν εις το κυπριακόν επονείδιστον “λύσιν”, παραιτείται της θεμιτής διεκδικήσεως της ελευθερίας ενός τμήματος του έθνους και επιπλέον αναγκάζει το τμήμα αυτό να εγκαταλείψη διά παντός τους εθνικούς πόθους του. Δραματικές φάσεις έχει πολλάς το ελληνικό παρελθόν. Και επανειλημμένως υπεχρεώθημεν ν' αφήσωμεν εις την μέσην αγώνας, που δεν ημπορούσαν να έχουν την επιθυμητήν έκβασιν ή και να εγκαταλείψωμεν ακόμη απροστατεύτους ελληνικούς πληθυσμούς τους οποίους δεν ήμεθα εις θέσιν να βοηθήσωμεν. Ποτέ άλλοτε όμως δεν εφθάσαμεν εις το σημείον της σημερινής εθνικής καταπτώσεως – και μάλιστα χωρίς ήτταν η στρατιωτικήν καταστροφήν».

«Οι γιατροί της Αθήνας έκαμαν ασυγχώρητες ανοησίες». Η άποψη του Σεφέρη για τη «Ζυρίχη-Λονδίνο». Γιατί τον πέταξαν από τη διαπραγματευτική ομάδα

Στις 19 Φεβρουαρίου 1959, υπογράφηκε η συμφωνία Ζυρίχης από τους Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής κοινότητας και τον Φαζίλ Κιουτσούκ ως εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής. Οκτώ ημέρες πριν, είχε υπογραφεί η συμφωνία Λονδίνου από τους τότε πρωθυπουργούς της Ελλάδας Καραμανλή και της Τουρκίας Μεντερές. Οι συμφωνίες, τερμάτιζαν την αγγλική κατοχή της Κύπρου μετατρέποντάς την σε ανεξάρτητο κράτος και καθόριζαν τη δημιουργία Συντάγματος. Μεταξύ άλλων, προνοούσαν τα δικαιώματα κάθε εθνοτικής κοινότητας, την πολιτειακή οργάνωση καθώς και τη «Συνθήκη Εγγυήσεων». Σύμφωνα με αυτήν, εγγυήτριες δυνάμεις του νεοσύστατου κράτουςήταν η Ελλάδα, η Αγγλία και η Τουρκία. Σε περίπτωση διασάλευσης της συνταγματικής τάξης, μία από τις τρεις δυνάμεις είχε το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης μόνο εάν και εφόσον είχαν εξαντληθεί τα διαπραγματευτικά περιθώρια με τις άλλες δύο. Αυτή η τελευταία πτυχή των συμφωνιών, στοίχισε στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη τη συμμετοχή του στη διαπραγματευτική ομάδα. 

«Οι γιατροί της Αθήνας έκαμαν ασυγχώρητες ανοησίες». Η άποψη του Σεφέρη για τη «Ζυρίχη-Λονδίνο». Γιατί τον πέταξαν από τη διαπραγματευτική ομάδα

Στις 19 Φεβρουαρίου 1959, υπογράφηκε η συμφωνία Ζυρίχης από τους Αρχιεπίσκοπο Μακάριο ως εκπρόσωπο της ελληνοκυπριακής κοινότητας και τον Φαζίλ Κιουτσούκ ως εκπρόσωπο της τουρκοκυπριακής. Οκτώ ημέρες πριν, είχε υπογραφεί η συμφωνία Λονδίνου από τους τότε πρωθυπουργούς της Ελλάδας Καραμανλή και της Τουρκίας Μεντερές. Οι συμφωνίες, τερμάτιζαν την αγγλική κατοχή της Κύπρου μετατρέποντάς την σε ανεξάρτητο κράτος και καθόριζαν τη δημιουργία Συντάγματος. Μεταξύ άλλων, προνοούσαν τα δικαιώματα κάθε εθνοτικής κοινότητας, την πολιτειακή οργάνωση καθώς και τη «Συνθήκη Εγγυήσεων». Σύμφωνα με αυτήν, εγγυήτριες δυνάμεις του νεοσύστατου κράτους ήταν η Ελλάδα, η Αγγλία και η Τουρκία. Σε περίπτωση διασάλευσης της συνταγματικής τάξης, μία από τις τρεις δυνάμεις είχε το δικαίωμα μονομερούς επέμβασης μόνο εάν και εφόσον είχαν εξαντληθεί τα διαπραγματευτικά περιθώρια με τις άλλες δύο. Αυτή η τελευταία πτυχή των συμφωνιών, στοίχισε στον ποιητή Γιώργο Σεφέρη τη συμμετοχή του στη διαπραγματευτική ομάδα.