Η Παρθενία της "Ξινής" θείας...

   

  

    Του Βασίλη Λαμπόγλου                        

12 της χρόνια η ανακάλυψη αυτού του χαρτιού στον πάτο του μικρού ξύλινου μπαούλου ήταν ένα ισχυρό σοκ.                        

Μήπως την τιμωρούσε ο Θεός;                                  

Μήπως η μανία της να ψάχνει σε συρτάρια και ντουλάπια, στιγμές που έλειπαν όλοι από το σπίτι, ήταν όντως ‘’αμαρτία’’ όπως της έλεγε η μάνα της ; 

Η απροσεξία της στην επαναφορά των πραγμάτων στη σωστή τους θέση, την είχε μαρτυρήσει κάποιες φορές.

Εκείνο το μπαουλάκι όμως στο δωμάτιο της ανύπαντρης θείας που έμενε μαζί τους ήταν πειρασμός αξεπέραστος! 

Είχε δει από την κλειδαρότρυπα πολλές φορές τη στριφνή και ξινή εκείνη θεία να κάθεται μπροστά του και να σκαλίζει το περιεχόμενο.

                                                                                 Το ψάξιμο του μπαούλου ξεκίνησε μια μέρα που όλοι μαζί έφυγαν για την κηδεία  ενός γείτονα.       

Λένε πως πίσω από έναν πετυχημένο άντρα βρίσκεται μια γυναίκα.

Λένε πως πίσω από έναν πετυχημένο άντρα βρίσκεται μια γυναίκα. Πίσω από τον Χαρίλαο, η Μάγδα Αναγνωστάκη και πίσω από τον Γιάννη Ρίτσο η Φαλίτσα Γεωργιάδου.

🔴Μάγδα Αναγνωστάκη-Φλωράκη, σύζυγος Χαρίλαου Φλωράκη. Ελάχιστες οι δημόσιες εμφανίσεις της  και πάντα στη σκιά του, σεμνή και διακριτική. Γνωρίστηκαν πριν από τη δικτατορία, στο νοσοκομείο κρατουμένων «Άγιος Παύλος», όπου η Μάγδα εργαζόταν ως νοσοκόμα. Δύσκολοι καιροί, πέτρινα τα χρόνια. Παντρεύτηκαν πολλά χρόνια αργότερα, το 1976. Έζησαν παντρεμένοι οκτώ χρόνια, έως τον θάνατο της Μάγδας από λευχαιμία, στο ανατολικό Βερολίνο στις 27 Μαΐου 1984.

🔴Γαρυφαλιώ (Φαλίτσα) Γεωργιάδου-Ρίτσου (1920-2002)

Έμεινε διακριτικά σεμνή στα παρασκήνια, συνεχίζοντας τη δουλειά της στη Σάμο, αλλά προσφέροντας και στον ποιητή το πανέμορφο καταφύγιο του τριανταφυλλώνα της στο Καρλόβασι, κάθε καλοκαίρι για σχεδόν 35 χρόνια.  

Πέπλο (μπούρκα) και “αστυνομία Ήθους”: η κυβέρνηση της Λιβύης θέλει να μιμηθεί το Ιράν !

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ

Καθώς πλησιάζει η 25η Νοεμβρίου, καθιερωμένη ως Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, οι κυβερνήσεις ετοιμάζονται να την «γιορτάσουν» όπως τους αρμόζει.

Η λιβυκή κυβέρνηση της Τρίπολης στην Λιβύη, η επονομαζόμενη “κυβέρνηση εθνικής ενότητας” (της οποίας η νόμιμη θητείας έχει λήξει προ πολλού..), που στηρίζεται από την Ιταλία και την Τουρκία, φαίνεται να έχει ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο αναφοράς: το Ιράν.

Συγκεκριμένα, στις 6 Νοεμβρίου, ο υπουργός Εσωτερικών Imed Trabelsi ανακοίνωσε ότι σκοπεύει να υιοθετήσει νέους κανόνες που κινδυνεύουν να ενισχύσουν τις διακρίσεις κατά των γυναικών και των κοριτσιών, παραβιάζοντας τα δικαιώματά τους στην ελευθερία έκφρασης, θρησκείας, πεποιθήσεων και προσωπική αυτονομίας.

Μια απειλητική ανακοίνωση, που η “Διεθνής Αμνηστία” την περιέγραψε: στο όνομα της «ηθικής», βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια επικίνδυνη κλιμάκωση των ήδη ασφυκτικών επιπέδων καταστολής στα οποία υποβάλλονται οι άνθρωποι στη Λιβύη που δεν προσαρμόζονται στα κυρίαρχα κοινωνικά πρότυπα.

Η Σταχτοπούτα φοράει Πράντα: Γυναίκες και Λογοτεχνία

Είναι κοινό μυστικό ότι λογοτεχνία σήμερα διαβάζουν κυρίως οι γυναίκες. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σχεδόν παντού. Υπάρχει μάλιστα μια θεωρία που λέει ότι έτσι ήταν πάντοτε. Ιδιαίτερα το μυθιστόρημα, το βαρύ πυροβολικό του σύγχρονου λογοτεχνικού βιβλίου, ήταν, σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, εξαρχής γυναικεία υπόθεση, τουλάχιστον από την άποψη του αναγνωστικού κοινού του. Και όταν λέμε εξαρχής, εννοούμε από την ύστερη αρχαιότητα, όταν πρωτοεμφανίστηκε το είδος. Δηλαδή, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια.

Δημοσθένης Κούρτοβικ – 21/07/2007 – Τα Νέα

Δεν αποκλείεται να είναι έτσι. Μπορώ, πράγματι, εύκολα να φανταστώ ότι πρωτομυθιστορήματα όπως το Χαιρέας και Καλλιρρόη του Χαρίτωνα, το Δάφνις και Χλόη του Λόγγου, το Λευκίππη και Κλειτοφών του Αχιλλέα Τάτιου διαβάζονταν πιο πολύ από τις γυναίκες της εποχής. Αλλά και τα μεσαιωνικά ρομάντζα, τόσο τα δυτικά όσο και τα βυζαντινά, θα πρέπει να συγκινούσαν κατ΄ εξοχήν τις κυρίες, ενώ οι κάπως πιο ζωηρές ανάμεσά τους θα τρελαίνονταν και για το Δεκαήμερο του Βοκκάκιου (υπάρχει άλλωστε, σαν μακρινός απόηχος, το γνωστό μεσοπολεμικό άσμα που λέει «…και εις το Αρσάκειο διάβαζα Βοκκάκιο»).

Και, συνεχίζοντας το ταξίδι μας στον χρόνο, μήπως δεν συναντάμε διάσημα μυθιστορήματα που δεν θα είχαν γίνει διάσημα αν δεν είχαν αγαπηθεί προπαντός από τις γυναίκες: την Πριγκίπισσα της Κλεβ, την Πάμελα , τη Μαντάμ Μποβαρύ, την ΄Αννα Καρένινα , τα μυθιστορήματα του Ντίκενς, για να μη μιλήσουμε για την Τζέιν ΄Ωστιν, τη Σάρλοτ και την ΄Εμιλυ Μπροντέ ή τη Βιρτζίνια Γουλφ; Αμφιβάλλω, βέβαια, αν άλλα διάσημα μυθιστορήματα, όπως ο Δον Κιχώτης, ο Μόμπυ Ντικ, το Μαγικό βουνό, ο ΄Ανθρωπος χωρίς ιδιότητες, η Δίκη, ο Οδυσσέας , υπήρξαν ποτέ ιδιαίτερα δημοφιλή στο γυναικείο κοινό. Αλλά θα αφήσω στην άκρη τέτοιες αμφιβολίες, ύποπτες για σεξισμό μέσα στο politically correct κλίμα της εποχής μας, και θα τονίσω για ξεκάρφωμα ότι, αν δεν διάβαζαν τόσο πολύ οι γυναίκες, η λογοτεχνία θα ήταν σήμερα πιθανότατα ένα περιθωριακό φαινόμενο. Στην Ελλάδα μάλιστα πολύ περιθωριακό.

Ας μιλήσουμε, λοιπόν, για την Ελλάδα. Το γυναικείο αναγνωστικό κοινό λογοτεχνίας στην Ελλάδα έχει δύο στατιστικές ιδιαιτερότητες, σε σχέση με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πρώτον, είναι αναλογικά μεγαλύτερο (για πολύ πάνω από 70% κάνουν λόγο οι στατιστικές και οι εκτιμήσεις των βιβλιοπωλών). Και δεύτερον, διαβάζει κυρίως γυναίκες συγγραφείς: στους καταλόγους των ευπώλητων κυριαρχούν σαφώς τα γυναικεία ονόματα, ενώ οι άνδρες συγγραφείς μόνον υπό ειδικές προϋποθέσεις φτάνουν τα γυναικεία νούμερα. Αυτό αντανακλάται άλλωστε και στην αναλογία γυναικών και ανδρών συγγραφέων, που με ραγδαίους ρυθμούς γίνεται ολοένα ευνοϊκότερη για τις γυναίκες. Μπορεί να κατέχουμε μια από τις τελευταίες θέσεις στην Ευρώπη σε ό, τι αφορά το ποσοστό γυναικών βουλευτών, γυναικών υπουργών, γυναικών πανεπιστημιακών, γυναικών διευθυντικών στελεχών, αλλά το ποσοστό γυναικών συγγραφέων μας – γύρω στο 50% σήμερα- αποτελεί πιθανότατα ευρωπαϊκό, ίσως και παγκόσμιο ρεκόρ. Ούτε Σκανδιναβία να ήμασταν!

Ποια η θέση της γυναίκας στην εκκλησία; - κ. Θανάσης Παπαθανασίου

Στο πέρασμα του χρόνου πλήθος πολιτισμών υπέσκαπταν και υποσκάπτουν την θέση της γυναίκας στην κοινωνία. 

Αυτή είναι μια παθογόνα στάση, αφού με αυτόν τον τρόπο η γυναίκα χειραγωγείται και της αφαιρείται το δώρο του αυτεξουσίου, που ο Κύριος αφειδώλευτα μας παρείχε.

 Συνήθως τέτοιες πεποιθήσεις υποκρύπτουν δόλο και συμφέροντα. Ωστόσο, η σάρκωση του Λόγου του Θεού απεδείχθη μοιραία για την φύση της γυναίκας στην ιστορία, εδραιώνοντας ανεπανάληπτα την ισότητα-ισονομία μεταξύ του ανδρός και της γυναικός. Άλλωστε ουκ ολίγες φορές, η γυναίκα κατάφερε να «φτάσει» το καθ΄ομοίωσιν και να έρθει σε κοινωνία με τον Θεό. 

Η προφορική και έμπρακτη διδασκαλία του Χριστού (η ενεργός συμμετοχή της γυναίκας στην ζωή του Θεανθρώπου) ανέδειξε επαναστατικά την θέση της γυναίκας, σε μία εποχή που δεν είχε κανένα δικαίωμα. Έτσι λοιπόν, χαράχτηκε εν Χριστώ η πορεία της γυναίκας και διασφαλίζεται στους κόλπους της Εκκλησίας, μέσω του ευαγγελικού μηνύματος και της ζώσας παράδοσής της.

 Με τον κ. Θανάση Παπαθανασίου, Αναπληρωτή Καθηγητή στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Η αντίστιξη των δύο εικονιζόμενων έργων από τον εικαστικό κύκλο με τίτλο «Το ποίημα της ψυχής» του Louis Janmot (1814- 1892) φωτίζει την μοίρα της γυναίκας και μόνο με τους τίτλους: «L' Idéal» και «Réalité», Το Ιδεώδες και η Πραγματικότητα. 

Οι οικογενειακές, κοινωνικές και επαγγελματικές πιέσεις που υπέστησαν οι γυναίκες σε όλη την Ιστορία, είναι γνωστές. Σήμερα όμως υφίστανται μια πολύ πιο τρομερή πίεση, αυτήν που υποτάσσει το σώμα και την ψυχή τους, ακόμη και το πιο ιερό τους δικαίωμα, την μητρότητα, στις επιταγές της Αγοράς. Ο προωθούμενος πόλεμος των φύλων, η άρνηση της συμπληρωματικότητας, η οποία είναι ωστόσο ουσιαστική για μια δίκαιη κατανόηση των ανθρώπινων σχέσεων και συνεπώς των ανθρώπινων κοινωνιών, όπου το θηλυκό και το αρσενικό δεν μπορούν να θεωρηθούν το ένα χωρίς το άλλο, δεν οδηγεί στην χειραφέτηση αλλά στην μετατροπή των ανθρώπων σε υποτελή και εναλλάξιμα ασεξουαλικά όντα. 

Η αληθινή χειραφέτηση της γυναίκας απέναντι στον τάχα συμπεριληπτικό καπιταλισμό του 21ου αιώνα, είναι ένας αγώνας που δεν τον χαρίζουμε σε καμία θεωρία του παρελθόντος. Αφορά την μεγάλη επιστροφή στην Φύση που θα επιτρέψει να ανθίσει πάλι η Θηλυκότητα κι η Γυναίκα ως Δημιουργός: Μητέρα, Σύζυγος, Ερωμένη, Φίλη, Καλλιτέχνις, Εργαζόμενη, Επιστήμων, σε έναν χώρο ελευθερίας, σε έναν κόσμο συμπληρωματικότητας.

Μαντὼ Μαυρογένους – Ἔκκληση στὶς γυναῖκες τῆς Γαλλίας

«Ἀντὶ νὰ κάνετε νάζια γιὰ νὰ ἀποκτήσετε λαμπρὸ ἁμάξι ποὺ νὰ θαμπώνει τοὺς διαβάτες καὶ νὰ ἐπισκιάζει μὲ τὴ λάμψη τοῦ τὸ ἁμάξι μιᾶς ἀντίζηλης, ἀποσπάσατε ἀπὸ ἕναν πατέρα, ἕναν σύζυγο, ἕναν φίλο μιὰ γενναία γνώμη ποὺ διατρανούμενη μὲ ζέστη στὰ συμβούλια νὰ διαφωτίσει τὴ Συνέλευση καὶ νὰ κάνει τὴ δόξα τῶν ἐθνῶν σας νὰ λάμψει. 

Ζητῆστε του νὰ πάει νὰ ὑποστηρίξει τὴ δόξα τῶν Ἑλλήνων, ἀντὶ νὰ σᾶς συνοδεύει στὴν πωλήτρια τῶν νεωτερισμῶν. Καὶ ἐν ὀνόματι τοῦ ἀνθρωπισμοῦ, ἐνδιαφερθεῖτε περισσότερο νὰ τὸν κάνετε νὰ πάρει μιὰ τίμια ἀπόφαση παρὰ νὰ σᾶς ἀγοράσει ἕνα μεταξωτό.

Οἱ Ἕλληνες γεννημένοι γιὰ τὴν ἐλευθερία, μόνο στοὺς ἴδιους τοὺς ἑαυτούς των μποροῦν νὰ τὴν ὀφείλουν. Ἔτσι δὲν ἐκλιπαρῶ διόλου τὴ συνδρομή σας εἰς τὸ νὰ κάνετε τοὺς συμπατριῶτες σας νὰ μᾶς στείλουν βοήθεια, ἀλλὰ μόνο εἰς τὸ νὰ τοὺς ἀποτρέψετε νὰ βοηθήσουν τοὺς ἐχθρούς μας. Ἡ Ἱερὰ Συμμαχία ἔταζε ὡς σκοπό της τὴν διατήρηση τῶν ἐπικρατειῶν τῶν νομίμων χριστιανῶν βασιλέων. Ὁ σουλτάνος εἶναι ἕνας ἄπιστος ἡγεμὼν καὶ δὲν ὑπῆρξε ποτὲ νόμιμος ἡγεμών. Ἡ Ὀθωμανικὴ Πύλη δὲν ἄσκησε ἀπάνω μας μέχρι τώρα παρὰ τὸ δικαίωμα τοῦ ξίφους. Κατεῖχε τὴν Ἑλλάδα κατακτητικῷ δικαιώματι: Μὲ τὴν κατάκτηση πρέπει νὰ τῆς τῆς ἀποσπάσουμε.

Το μυστήριο του γυναικείου μοναχισμού

Πριν 40 χρόνια 18 αδελφές από την Μονή της Σουρωτής στάλθηκαν στον Έβρο για να «στήσουν», «δίπλα στα σύνορα», το πρώτο μοναστήρι στην Αλεξανδρούπολη.

 Την «Παναγιά του Έβρου». Οι μοναχές που έκαναν τότε το μεγάλο βήμα, αφηγούνται τις δυσκολίες εκείνης της περιόδου, αλλά και όσα σήμερα τις κάνουν ευτυχισμένες στην «νέα τους οικογένεια». Αγιογραφίες, ψηφιδωτά, κέντημα, αργυροχοΐα αλλά και γεωργικές εργασίες είναι ανάμεσα στα καθημερινά διακονήματα των 50, σήμερα, αδελφών ηλικίας από 30 έως 95 ετών.

 «Υπακοή» είναι η λέξη που τις συνοδεύει. Ακόμη και το διακόνημά τους, αν θα είναι στις ελιές, στην κουζίνα ή στο κέντημα, είναι απόφαση της γερόντισσας!

 Και οι αδελφές, εκμυστηρεύονται στον Σταύρο Θεοδωράκη πως ό,τι και να διαλέξει η Ηγουμένη «το αγαπούν από την αρχή, γιατί αγαπούν εκείνη». Σχεδόν όλες είναι απόφοιτες Πανεπιστημίου και η Γερόντισσα Μακρίνα –απόφοιτη ιατρικής και η ίδια- εξηγεί γιατί το θεωρεί «απολύτως φυσιολογικό»!

να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των...

Ο Ευάγγελος Ιωαννίδης από την Κυπαρισσία, φωτογραφιζόμενος στην Θεσσαλονίκη.  Έπεσε  στην Κλεισούρα  το 1941.

Οι περισσότεροι  από εμάς έχουμε  διαβάσει  την συγκλονιστική επιστολή  της μητέρας  του προς τον Πρωθυπουργό Κορυζή, με την οποία του γνώριζε πως έχει ακόμα οχτώ αγόρια έτοιμα " να εκδικηθώσιν τον θάνατον του αδελφών των".

Τέσσερα ήδη υπηρετούντα και αν τυχόν απωλεσθεί  κάποιο απ αυτά, τέσσερα σε εφεδρεία για να πάρουν την θέση του.

8 Μάρτη, η ημέρα της γυναίκας - Η Αρίν Μιρκάν, η ηρωίδα!

Η Αρίν Μιρκάν (Ντιλάρ Γκεντζεμίς πραγματικό όνομα)

Κανείς δε θα μάθει την ηλικία της. Κανείς δε θα μάθει αν ήταν όντως μητέρα δυο παιδιών. Κανείς δε θα μάθει πόσο χαρούμενη θα ήταν η Ντιλάρ Γκεντζεμίς βλέποντας το Κομπάνε απελευθερωμένο και τους κατοίκους της να χτίζουν πάλι τη ζωή τους. Όλοι όμως όσοι την έζησαν ή την έμαθαν μετά τον θάνατό της, η ιστορία της τους έμαθε όσα κανείς άλλος δεν θα μπορούσε ποτέ να τους μάθει.

Θα ήθελα να ξέρω ώστε να γράψω πολλά για την συντρόφισσα Αρίν Μιρκάν. Να παρουσιάσω τη παιδική της ηλικία, το πως μεγάλωσε, να περιγράψω το χωριό της, τους γονείς της, μια μέρα από την καθημερινότητά της στο σχολείο, φωτογραφίες και άλλα πολλά. Όμως ελάχιστα υπάρχουν..

Η Αρίν Μιρκάν, η ηρωίδα!

Το Ισλαμικό Κράτος πολιορκούσε το Κομπάνε από τις 16 Σεπτέμβρη του 2014. Στις 5 Οκτώβρη παρέλαυνε νοτιοανατολικά της πόλης, όπου θα επιχειρούνταν η είσοδος σε αυτή για πρώτη φορά. Αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί, βιασμοί, χρήση των πτωμάτων των Κούρδων μαχητών ως αναχώματα ήταν αυτά που είχαν μείνει πίσω στα εκατοντάδες χωριά που είχαν καταλάβει στο πέρασμά τους.

Το σκάνδαλο Ε. Καϊλή και οι υπερτιμημένες «όμορφες γυναίκες πολιτικοί» -Κατάρρευση ενός μύθου

του Ηλία Παπαναστασίου

Το άρθρο που ακολουθεί αναφέρεται σε μια κατηγορία γυναικών πολιτικών -αρκετά σημαντική και ανερχομένη- που στηρίζει το πολιτικό τους «είναι» και την πολιτική τους καριέρα αποκλειστικά ή κυρίως στην εξωτερική εμφάνιση, ιδιαίτερα εάν αναφέρεται σε γυναίκες «εντυπωσιακού κάλλους».

Αυτό επιδιώκουν και προβάλουν, γνωρίζοντας πολύ καλά πως αυτό ακριβώς επιδιώκουν και αναζητούν τα Μέσα Ενημέρωσης. Πρόκειται για ένα παιχνίδι αλληλεπίδρασης συμφερόντων που λέει από την μεριά της γυναίκας πολιτικού «Σου δίνω εντυπωσιακή ομορφιά γιατί αυτό ζητάς και εσύ με προβάλεις συνέχεια» και απαντούν τα Μέσα Ενημέρωσης «Θέλουμε εντυπωσιακές γυναίκες πολιτικούς γιατί ανεβαίνει η τηλεθέαση. Κερδίζουμε εμείς τηλεθέαση και εσύ προβολή».

Ένα διαρκές «δούναι-λαβείν» που προβάλει αποκλειστικά ομορφιά ως βασικό η μοναδικό προσόν, αποκλείοντας ταυτόχρονα άλλες γυναίκες πολιτικούς που δεν είναι τόσο «εντυπωσιακές» στην εμφάνιση αλλά πολύ πιο αξιόλογες στη νοητική επάρκεια και στα προσόντα. Και φυσικά αδικούνται κατάφωρα.

«Σοκαρισμένη» η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, «σοκαρισμένο» το ΠΑΣΟΚ, «σοκαρισμένη» η Ελλάδα από το τελευταίο ακριβοπληρωμένο κατόρθωμα μιας ωραιοποιημένης και υπερτιμημένης «πολιτικής ανυπαρξίας» που ακούει στο όνομα Εύα Καϊλή. Όλοι (δήθεν) σοκαρίστηκαν όταν ανακάλυψαν ξαφνικά πως ο «Βασιλιάς είναι γυμνός», η «βασίλισσα» στην προκείμενη περίπτωση. Ίσως να έχουν «σοκαριστεί» και οι 145.000 (!) ψηφοφόροι της Εύας Καϊλή που ψήφισαν (βλακωδώς και ηλιθίως) στις τελευταίες ευρω-εκλογές μια εντυπωσιακά όμορφη -τεχνητής ή φυσικής ομορφιάς- εκπρόσωπο του γυναικείου φύλου μόνο και μόνο γιατί ήταν εμφανίσιμη, προκλητική στο λιμπιντικό υποσυνείδητο του ανδρικού φύλου και πολλά υποσχόμενη όσον αφορά τις «ικανότητες» της – αποκλειστικά και μόνο λόγω εντυπωσιακής εμφάνισης- στο να προωθεί πολλά φανερά αλλά και μυστικά σχέδια μεγάλων συμφερόντων εταιρειών και πάμπλουτων κρατών εμίρηδων.

Πολιτικά ανύπαρκτη, από άποψη ευφυΐας μετριότατη αλλά παμπόνηρη και το οποίο άλλωστε ήταν το μοναδικό της προσόν, στηριζόμενη μόνο στην εμφάνιση της και τα επικοινωνιακά συμπαρομαρτούντα, χαρακτηρολογικά υπερ-φιλόδοξη, ηθικά αδίστακτη και προσηλωμένη στο μοναδικό στόχο της πολιτικής της «καριέρας», το χρήμα και το οποίο αποτελούσε τον μοναδικό της θεό, αυτόν που προσκυνούσε ολημερίς, φαντασιώνονταν νυχθημερόν και το οποίο χρήμα αποτελούσε το «κεντρί» που ερέθιζε την ασύστολη λαιμαργία της στο να «μεγαλώνει τα μετρητά», να ικανοποιεί την νοσηρή ματαιοδοξία της και την «αυτο-επιβράβευση» της ως «ικανής μεσολαβήτριας με το αζημίωτο» (κοινώς «καταφερτζούς») στο να κλείνει μεγάλες δουλειές προς χάριν των μεγάλων υποστηρικτών της.

Κανονικοποιήσαμε την καφρίλα

Μανόλης Μούστος 

Γιατί είναι το πιο νορμάλ πράγμα στον κόσμο ένας 46χρονος Παπακαλιάτης να καβλαντίζει με την 19χρονη μαθήτρια του.

Γιατί προφανώς ο ίδιος αντιστέκεται στο φλερτ αλλά είναι η πιτσιρίκα που επιμένει και στο τέλος τον τυλίγει. Σάμπως τα ίδια δεν τράβηξε και ο Μίχος από τον Κολωνό;

Γιατί η τοπική κοινωνία του νησιού απαρτίζεται από οπισθοδρομικούς κυρ-Παντελήδες που δεν καταλαβαίνουν αυτόν τον έρωτα και τον καταδικάζουν.

Γιατί όσο Radiohead και Madrugada και ψαρωτικά travelling με την κάμερα κι αν προσθέσει η ελληνική τηλεόραση το στερεότυπο που προβάλλει από την "Αναστασία" μέχρι το "Θα βρεις τον δάσκαλο σου" και εσχάτως το "Maestro" είναι διαχρονικό: 

ο έρωτας χρόνια δεν κοιτά

και τελοσπάντων

οι γυναίκες έχουν από μικρές μέσα τους την πουτανιά 

και σαν αδιόρθωτες Λολίτες ξέρουν να ταλαιπωρούν τους φιλήσυχους μεσήλικες.

Γιατί 9 στα 10 love stories του "αλησμόνητου" ελληνικού κινηματογράφου περιλαμβάνουν έναν μπάρμπα και μία κατά μερικές δεκαετίες νεότερη και ομορφότερη γυναίκα. 

Σταυρίδης, Κωνσταντάρας, Παπαμιχαήλ.

Ο δε τελευταίος στο "Ξύλο βγήκε από τον παράδεισο" συνάπτει ερωτικό δεσμό με την Βουγιουκλάκη, η οποία παριστάνει την ανήλικη μαθήτρια του!

Και με αυτά μεγαλώσαμε και χασκογελούσαμε και χασκογελάμε ακόμα.

Γιατί πολύ πριν τον Κολωνό, τα κυρίαρχα πρότυπα της βιομηχανίας της ομορφιάς θέλουν τον άνδρα να γίνεται όλο και πιο σέξι, όλο και πιο daddy όσο γερνάει ενώ αντίθετα η γυναίκα πρέπει να φαίνεται για πάντα νέα. Αν φαίνεται και ανήλικη ακόμα καλύτερα!

Κανονικοποίησαμε την καφρίλα με ένα εκατομμύριο διαφορετικούς τρόπους, λιγότερο ή περισσότερο φανερούς και τώρα πέφτουμε και από τα σύννεφα.

ΠΗΓΗ: Μανόλης Μούστος fb

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι γυναίκες της αδούλωτης Μάνης στη μάχη του Διρού

ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οι γυναίκες της αδούλωτης Μάνης στη μάχη του Διρού

Ο Σπαρτιάτης ποιητής Βασίλης Γ. Βλαχάκος γράφει:

Oι Μανιάτισσες 

"Λεβεντογέννες ξεφαντώνουν στους αιώνες

σερνικομάνες με τ’ αγόρια αρμαθιά

αντρογυναίκες και σκληρές σαν αμαζόνες

με τα δρεπάνια γιαταγάνια και σπαθιά,

ουράνιο τόξο, νίκες και κορώνες

 η πίστη στην καρδιά τους θάλασσα βαθιά.

Πρόσωπα στεγνά από αρχαία τραγωδία

που τρέχουν με τη μοίρα τους ζαλιά

φωνές που φτάνουν σαν ουράνια χορωδία

 χείλη που βγάζουν μια αλλιώτικη λαλιά,

χορός που κάνει το μοιρολόι μελωδία,

 θάνατος και ζωή πηγαίνουν αγκαλιά..."

Κρυμμένη στα «ψιλά» γράμματα της Ιστορίας η μάχη του Δυρού έχει ιδιαίτερη σημασία για την αντιμετώπιση του Ιμπραήμ κατά τη δεύτερη επέλασή του στη Μεσσηνία, στην προσπάθειά του να καθυποτάξει τη Μάνη.

Από το πρωί της 22ας Ιουνίου 1826 ο Ιμπραήμ άρχισε την επίθεση στις οχυρωματικές θέσεις των Μανιατών στη Βέργα, ανατολικά της Καλαμάτας. Ακολούθησαν επιθέσεις και στις 23 και στις 24 Ιουνίου, κατά τις οποίες περίπου 2.500 Μανιάτες ήλθαν αντιμέτωποι με περίπου 10.000 ιππείς και πεζούς Τουρκοαιγυπτίους και τους απέκρουσαν με επιτυχία.

Ο ίδιος Ιμπραήμ με μερικά πλοία για αντιπερισπασμό βομβάρδιζε τα παράλια της Μάνης, σε μια ανεπιτυχή προσπάθεια να μετακινήσουν οι Μανιάτες δυνάμεις από το μέτωπο της Βέργας.

Ταυτόχρονα με την επίθεσή τους εναντίον της Βέργας οι Τουρκοαιγύπτιοι επιχείρησαν αποβατική ενέργεια στον όρμο του Διρού τη νύχτα της 21ης προς την 22α Ιουνίου.

Ο Ιμπραήμ είχε σωστά προβλέψει ότι δέν θά συναντούσε πολλούς άνδρες ενόπλους καί περίμενε ότι θά έχει μία εύκολη νίκη. Υπολόγιζε ότι οι δυνάμεις του μετά τή νίκη θά προχωρούσαν πρός τό βορρά καί θά αιφνιδίαζαν τούς Μανιάτες τής Βέργας από τά νώτα.

Δέν είχε υπολογίσει όμως τίς Μανιάτισσες.

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ! ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ, ΛΕΥΚΗ, ΕΥΡΩΠΑΙΑ!

ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΗΜΕΡΑ!
ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΗ, ΛΕΥΚΗ, ΕΥΡΩΠΑΙΑ!

Του Γιώργου Τασιόπουλου

Στην πρώτη φωτογραφία η Ουκρανή βουλευτής Κίρα Ρούντικ. Με αναρτήσεις της στα social media εμφανίζεται έτοιμη να πολεμήσει ενάντια στα ρωσικά στρατεύματα.

Επιτελεί το πατριωτικό της καθήκον και όλα τα δυτικά ΜΜΕ εκφράζουν τον θαυμασμό τους για τον ηρωισμό της.

Τα δυτικά ΜΜΕ δεν έδειξαν ανάλογη ευαισθησία για την τριπλή δολοφονία Κούρδων αγωνιστριών στο Παρίσι. Ήταν η εκτέλεση των Φιντάν Ντογάν, Σακίν Τσανσίζ και Λεϊλά Σοϊλεμέζ στην διάρκεια της νύχτας μεταξύ της 9ης και της 10ης Ιανουαρίου του 2013 στο 10ο Δημοτικό Διαμέρισμα του Παρισιού.

Σύμφωνα με τη Γαλλική Δικαιοσύνη, θεωρείται πιθανό πως οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες, η MİT, ήσαν εμπλεγμένες στη συγκεκριμένη τριπλή δολοφονία.

Ατιμώρητος έμεινε ο θάνατος της 21χρονης Παλαιστίνιας Razan al-Najjar, εργαζόμενης στις υπηρεσίες Υγείας των παλαιστινιακών αρχών, από ισραηλινά πυρά.

Η άτυχη νεαρή δέχθηκε το 2018 τα πυρά Ισραηλινού ελεύθερου σκοπευτή, την ώρα που περιέθαλπτε τραυματισμένους διαδηλωτές στη Γάζα. 

Σύμφωνα με τη Δύση η Ουκρανή είναι πατριώτισσα, οι άλλες τιμωρήθηκαν ως τρομοκράτισσες, καθώς στους Κούρδους και στους Παλαιστίνιους δεν επιτρέπεται να έχουν πατρίδα.

Όπως είπε ο βουλευτής κ. Καιρίδης, 

#LetUsTalk: η αγανάκτηση των γυναικών που αρνούνται τη μαντίλα

Στη Δύση η καταπίεση των γυναικών γίνεται… μόδα

της Inna Shevchenko

Δημοσιεύτηκε στις 14 Ιανουαρίου 2022 (Charlie Hebdo)

Πρόκειται για το #MeToo της ενδυματολογικής παρενόχλησης. Φωνές γυναικών της Μέσης Ανατολής υψώνονται, γυναικών που ζουν –ή όχι– στη Δύση και οι οποίες αναγκάστηκαν να φορέσουν τη μαντίλα – ή εξακολουθούν να την φορούν.  Φωνάζουν ότι η ισλαμική μαντίλα δεν είναι ένα αθώο ένδυμα και ακόμη λιγότερο μια ελευθερία για τις γυναίκες. Ελπίζοντας ότι κάποτε θα εισακουστούν από κάποιες φεμινίστριες που επαναλαμβάνουν στερεότυπα ότι η μαντίλα είναι μια επιλογή.

Όλα ξεκίνησαν ως άλλο ένα επεισόδιο διανοητικής δειλίας και συνθηκολόγησης μπροστά στις κατηγορίες περί ισλαμοφοβίας. Όταν το περιοδικό του καναδικού Ιατρικού Συλλόγου δημοσίευσε στο εξώφυλλό του μια φωτογραφία παιδιών όπου ένα κοριτσάκι φορούσε μαντίλα, ο παιδοχειρουργός δρ Sherif Emil, έστειλε επιστολή προς τη συντακτική ομάδα με τίτλο «Μην χρησιμοποιείτε ένα όργανο καταπίεσης ως σύμβολο διαφορετικότητας και συμπερίληψης». Ο γιατρός διαμαρτυρήθηκε για την καθημερινή χρήση τέτοιων εικόνων στο μεγαλύτερο ιατρικό περιοδικό του Καναδά: «Θεωρείται “φιλελεύθερο” το να βλέπουμε το χιτζάμπ ως σύμβολο διαφορετικότητας και συμπερίληψης… Το χιτζάμπ, το νικάμπ και η μπούρκα είναι όργανα καταπίεσης για εκατομμύρια κορίτσια και γυναίκες σε όλο τον κόσμο που δεν τους επιτρέπεται να επιλέξουν». Η επιστολή αποσύρθηκε αμέσως και η αρχισυντάκτρια ζήτησε συγγνώμη για τη δημοσιοποίηση των «λανθασμένων, οδυνηρών και προσβλητικών» λόγων του γιατρού.

Αυτή τη φορά, ωστόσο, η δειλία ορισμένων αποκάλυψε εκ του αντιθέτου τη γενναιότητα πολλών άλλων. Πολλές γυναίκες, καταγόμενες από τη Μέση Ανατολή, που ζουν στη Δύση, αντέδρασαν στο περιστατικό, ξεκινώντας μια μεγάλη καμπάνια στα κοινωνικά δίκτυα και απαιτώντας να εισακουστούν σε ζητήματα που επηρεάζουν τη ζωή τους, όπως οι θρησκευτικοί ενδυματολογικοί κώδικες. Η εκστρατεία #LetUsTalk έγινε viral μέσα σε λίγες ημέρες.

Παγκόσμια ημέρα αγρότισσας!

Παγκόσμια ημέρα αγρότισσας!

«Αυτές που γίναν ένα με τη γη»

Αριάδνη, 90 χρόνων (Λούρος, Πρέβεζα):

Εμείς περάσαμαν κακή ζωή και το Κράτος δεν μας αποζημιώνει. Μας δίνει τριακόσια ευρώ. Τί να τα κάνομε; Δεν θέλεις να φας; να ντυθείς; Εμείς περάσαμαν κακή ζωή, αλλά τώρα που ήρθαν τα καλά να ζήσουμε και μεις λίγο καλύτερα, γεράσαμαν και δεν μπορούμε.

Ήμουν καί αγρότισσα καί γεωπόνος. Αμέσως καταλάβαινα με την πρώτη ματιά τι θέλει το δέντρο. Και λέω στα παιδιά μου, άμα σπούδαζα γεωπόνος θα γινόμουν. Είχα φυτέψει, μόνη μου, εκατόν πενήντα ελιές.

Ήμουν παντρεμένη και είχα τα παιδιά μικρά τότε. Τώρα γίναν θερία κλαριά.

Γεννήθηκα το 1916 στο Πολύβρυσο. Είναι κάτω από το Ζάλογγο. Είχε τρεις – τέσσερις βρύσες και πολύ νερό, πολύ νερό. Εκεί πλέναμαν και τα ρούχα.

Ήμασταν εφτά αδέρφια, τέσσερα αρσενικά και τρεις κοπέλες. Και χήρεψε η μάνα νέα. Πόσο χρονών; Θα σε γελάσω, δεν ξέρω. Εγώ ήμουν η τελευταία. Έξι μηνών τότε.

Ο πατέρας σκοτώθηκε μόνος του, κατά λάθος. Ήταν χειμώνας, του Αγίου Αθανασίου, και πήγε να κόψει κλαριά για να φάνε τα βόδια που τα είχαμε για τ’ όργωμα. Ανέβηκε στο δέντρο, έκοψε το κλαρί και πέταξε κάτω το μαχαίρι, πού ήταν πολύ μεγάλο, ένα μέτρο περίπου, κι αυτό έπεσε όρθιο. Καθώς κατέβαινε από το δέντρο, γλίστρησε, γιατί ψιλόβρεχε και φόραγε κάτι γρουνοτσάρουχα αντί για παπούτσια, και καρφώθηκε πάνω στο μαχαίρι…

Πόσο σ’ ήθελα μωρ’ κοπέλα, νάρθεις να ιδείς την ιστορία μας και να την γράψεις! Πότε θάρθει αυτή η κοπέλα; έλεγα…

ερίστριες με το μωρό στην κούνια και ξυλοκόποι στην Αγία Παρασκευή Τσαγκαράδας.

Στο σημείο που συνέβηκε αυτό ήταν ερημιά. Αλλά απ’ εκεί κοντά πέρναγαν δυο κοπέλες μ’ ένα μουλάρι, που είχε έναν κύπρο στο λαιμό. Ο πατέρας γνώρισε από το κουδούνισμα τίνος ήταν το μουλάρι και φώναξε:

Μια κριτική ματιά στον σύγχρονο φεμινισμό (με αφορμή την εμφάνιση του ελληνικού #metoo)

Posted on 05/03/2021 by protagma

*Προδημοσίευση αποσπάσματος από το editorial του επόμενου (12ου) τεύχους του Προτάγματος

Τις τελευταίες εβδομάδες οι μαζικές επώνυμες καταγγελίες για σεξουαλική παρενόχληση και βιασμούς –η αναπάντεχη εμφάνιση, εν ολίγοις, μιας ελληνικής εκδοχής του #metoo– άνοιξε τη συζήτηση γύρω από την ατιμωρησία των σεξουαλικής φύσης εγκλημάτων, το πότε και πώς θα πρέπει αυτά να καταγγέλλονται, τη στάση των θυμάτων αλλά και του κοινωνικού τους περίγυρου, καθώς και για τη θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία – και δη σε εργασιακούς χώρους σαν αυτούς του θεάματος, του πολιτισμού και του αθλητισμού. Εν μέσω αυτής της επικαιρότητας, δραττόμαστε της ευκαιρίας για να συμπυκνώσουμε κάποιες βασικές μας ιδέες για τον σύγχρονο φεμινισμό και το πώς αυτός αντιλαμβάνεται τις σχέσεις των δύο φύλων.

«Κουλτούρα του βιασμού» ή γυναικεία χειραφέτηση;

Αντιθέτως με ό,τι συνήθως γράφεται –και, κυρίως, με ό,τι υποστηρίζει ο σύγχρονος φεμινισμός– όχι μόνο δεν ζούμε σε κοινωνίες πατριαρχικές, μα και τα ανδρικά προνόμια που ακόμη επιβιώνουν βρίσκονται υπό αργή αλλά σταθερή υποχώρηση. Η τεράστια διάδοση και δημοσιότητα που έλαβε το #metoo συνιστά δείγμα αυτής της τάσης: οι γυναίκες όχι μόνο θεωρούν πλέον όλο και λιγότερο ότι είναι υποχρεωμένες να προσφέρουν σεξουαλικά ανταλλάγματα για την επαγγελματική τους επιτυχία και την κοινωνική τους άνοδο, μα βγαίνουν πλέον και καταγγέλλουν δημοσίως και μαζικά τους μεγαλόσχημους και ισχυρούς άνδρες που τους τα ζητούν, ξεπερνώντας τον φόβο, τη ντροπή ή ακόμα και τις ενοχές. Αντιστοίχως, όπως τεκμηριώνεται από πολλές έρευνες αλλά και στοιχειώδεις κοινωνιολογικές παρατηρήσεις, παρά το γεγονός πως πολλά ανδρικά προνόμια συνεχίζουν να διαιωνίζονται (άνισος καταμερισμός των δουλειών του νοικοκυριού μέσα στην οικογένεια, μισθολογικές διαφορές ανάμεσα στα φύλα κ.ο.κ.), την τελευταία πεντηκονταετία οι άνδρες έχουν χάσει πολλά από τα παραδοσιακά τους προνόμια. Εξάλλου η κοινωνική τους θέση αντικειμενικά αποδυναμώνεται μέσα σε κοινωνίες που εξαρτώνται όλο και λιγότερο από το στοιχείο της σωματικής δύναμης για την καθημερινή λειτουργία και την αναπαραγωγή τους.

Χρόνια πολλά στις Μπουμπουλίνες του καιρού μας!

Χρόνια πολλά στις αντάρτισσες γυναίκες που αντιστέκονται για ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ στα άγρια βουνά και τις κοιλάδες στη Παλαιστίνη, στην Μπεκάα, στην Τσιάπα, στο Αρτσάχ, στη Ροζάβα, στο Κουρδιστάν!

Η Ελληνίδα γυναίκα δεν ήταν ποτέ στη διαχρονική ιστορική μας ζωή συμπλήρωμα των ανδρών.

Ήταν αυτή από τις αρχαίες τραγωδίες έως σήμερα που έβαζε ψηλά τον πήχη και για να τον φτάσουμε έπρεπε να γίνουμε ήρωες!

Συνεχίστε σαν τις ηρωίδες γιαγιάδες σας του '21, και του 40!

Σαν τις μανάδες μας που έβγαζαν από τη φτώχεια πλούτο και μας θρεφανε ψωμί και πίστη!

Υποκλίνομαι στις Μπουμπουλίνες του καιρού μας!

Γερομοριάς

ΠΗΓΗ- Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Συνεπιμέλεια τέκνων, γονική ισότητα και η σωτήρια λύση

Του Ηλία Παπαναστασίου


Πέρασαν 38 χρόνια – από το 1983 – όταν το ΠΑΣΟΚ μεταρρύθμισε το Οικογενειακό Δίκαιο, κάνοντας τομές σε ορισμένα σημεία και επιφέροντας αποκρουστικές αδικίες σε περισσότερα άλλα. Η βασικότερη αδικία ήταν η «υπερφόρτωση» των γυναικών με προνόμια δηλαδή δικαιώματα χωρίς αντίστοιχες υποχρεώσεις. Θα αναφέρουμε το συγκεκριμένο παράδειγμα της γονικής μέριμνας/επιμέλειας μετά τον χωρισμό ενός ζευγαριού. Ενώ το «Μεταρρυθμισμένο» Οικογενειακό Δίκαιο – του 1983– μιλάει φιλολογικά και αφ’ υψηλού για το «συμφέρον του παιδιού» μετά τον χωρισμό, όλως παραδόξως το 93% των δικαστικών αποφάσεων των πρωτοβάθμιων ειδικά δικαστηρίων – Πρωτοδικείων και τα οποία Πρωτοδικεία στελεχώνονται σε ποσοστό 80% έως 90% από γυναίκες δικαστές– βγαίνουν υπέρ της μητέρας. Με άλλα λόγια, για τα ελληνικά δικαστήρια το 93% των Ελλήνων Πατέρων είναι ανίκανοι, άχρηστοι ή και επικίνδυνοι για την Γονική Μέριμνα του παιδιού τους! Ταυτόχρονα, η ίδια χώρα δηλαδή η Ελλάδα, θεωρεί τους Έλληνες Άνδρες ικανούς και άξιους να πολεμήσουν τους Τούρκους, να χύσουν το αίμα τους ή και να δώσουν την ζωή τους για την πατρίδα! Ανάξιοι Πατέρες άλλα Άξιοι στρατιώτες και ήρωες οι Έλληνες Άνδρες και Πατέρες! Λίγο αντιφατικό, παράξενο και παράλογο δεν είναι, πως το βλέπετε; Εμείς έτσι το βλέπουμε και ας μας διαφωτίσουν οι φωστήρες της «Μεταρρύθμισης» του 1983 άλλα και όλοι οι Κυβερνώντες από το 1980 έως σήμερα. 

Μήπως μπορεί να μας ενημερώσει το πάλαι ποτέ κραταιό ΠΑΣΟΚ γιατί ευνόησε σκανδαλωδώς τις μητέρες και γενικότερα το γυναικείο φύλο (Μήπως γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, ψηφιζόταν κυρίως από γυναίκες, μετατρέποντάς τες σε μια συντηρητική συντεχνία συνταξιούχων και θεσιθήρων του Δημοσίου); Χαρίζοντας διορισμούς στο Δημόσιο, συντάξεις με 15 χρόνια εργασίας (Δεκαπενταετία του Κουτσόγιωργα) και ανάθεση της αναπαραγωγής του ανθρώπινου γένους στα χέρια της γυναίκας – σε ποσοστό 93% – καθιστώντας τους πατέρες όμηρους των γυναικών, τα παιδιά το ίδιο, δημιουργώντας τους τεράστια ψυχολογικά προβλήματα και μετατρέποντας τα σε ελλειμματικές και προβληματικές προσωπικότητες σε τεράστιο βαθμό, κατάφερε συντριπτικά και κατεδαφιστικά πλήγματα στην ελληνική οικογένεια χωρίς να την αντικαταστήσει με μια νέα οικογένεια αλλά μόνο με ερείπια! Δεν είχαν καταλάβει οι «επιστημονικές ιδιοφυίες» της «Μεταρρύθμισης» του 1983 πως ένα παιδί έχει δυο πόδια, τον πατέρα και την μητέρα; Παιδί με ένα γονιό στηρίζεται σε ένα πόδι με όλες τις τεράστιες και καταστρεπτικές επιπτώσεις που έχει μια παρόμοια κατάσταση. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ έδωσε άφθονα δικαιώματα στις λεγόμενες «Μονογονεϊκές Οικογένειες» δηλαδή στις οικογένειες των χωρισμένων μητέρων που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς πατέρα, αποστερώντας του τα ισότιμα δικαιώματα που του αναλογούν και στερώντας τα παιδιά από το ηθικό, αξιακό και ψυχολογικό πλούτο του πατέρα που δεν είναι απλώς «απαραίτητος» αλλά εξίσου σημαντικός ή και σημαντικότερος από αυτόν της μητέρας! Ταυτόχρονα, όλες – μα όλες – οι επιστημονικές έρευνες τονίζουν την σημασία των δυο γονιών για την ανάπτυξη του παιδιού και το πόσο ευεργετικά λειτουργεί η από κοινού Γονική Μέριμνα/Επιμέλεια, η εναλλάξ κατοικία του παιδιού – ζώντας και στο σπίτι του πατέρα αλλά και της μητέρας– και φυσικά ο ίσος χρόνος επαφής, επικοινωνίας και από κοινού διαβίωσης του παιδιού και με τους δυο γονείς του μετά τον χωρισμό!

ΩΡΑ ΚΑΛΗ ΚΥΡΑΔΕΣ

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

“«Ο τόπος μας είναι κλειστός» λέει ο ποιητής. Η Ήπειρος είναι τόπος κλειστός. Ο τόπος είναι κλειστός –οι Ηπειρώτες όχι. Οι Ηπειρώτες είναι σκληροί αλλά έντιμοι. Απότομοι αλλά ειλικρινείς. Μετρημένοι αλλά εργατικοί. Φειδωλοί στα εύκολα λόγια και αφειδώλευτοι στην προσφορά, με παροιμιώδη φιλοπατρία και αταλάντευτη προσήλωση στην διευρυμένη οικογένεια και την οικεία παράδοση.

Ο τόπος μας είναι κλειστός και οι κοινωνίες μας παραδοσιακές -όχι κλειστές. Οι Ηπειρώτες κι οι Ηπειρώτισσες δυσπιστούμε στο καινοφανές αλλά δεν το απορρίπτουμε άκριτα. Όταν αξίζει το δεξιωνόμαστε.

Είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας. Για όλους εκείνους τους γνωστούς και τους άγνωστους συντοπίτες μας, που σε καιρούς δύσκολους σήκωσαν στους ώμους την Πατρίδα με ευεργεσίες κι ατίμητους αγώνες. Νιώθουμε περήφανοι που είμαστε Ηπειρώτες κι Ηπειρώτισσες –κι ας μην αναμετριόμαστε εμείς οι εκριζωμένοι καθημερινά με την βαριά κληρονομιά μας.

Σε μια τέτοια κοινωνία, βαθιά παραδοσιακή, θα περίμενε κανείς να πρωταγωνιστούν οι άνδρες αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που οι Ηπειρώτισσες κέρδισαν επάξια, με τους αγώνες και τις θυσίες τους, άλλοτε την προσοχή κι άλλοτε την ευγνωμοσύνη μας.

Είναι οι μικρομάνες, οι κυράδες που απλόχερα ξόδεψαν τον εαυτό τους στην καθημερινή προσφορά. Αυτή την προσφορά που δεν απαιτεί ατομική προβολή και κοινωνική καταξίωση, που γίνεται από περίσσευμα καρδιάς κι αρχοντιάς.

Τις ξέρουν όλοι οι Ηπειρώτες αυτές τις γυναίκες. Είναι οι μάνες τους, οι αδελφές τους, οι γυναίκες τους, οι θυγατέρες τους. Είναι όμορφα σεμνές αλλά ο λόγος τους κοπίδι. Πρόθυμες, καρτερικές, παραμυθητικές. Πρόσωπα οικεία της αγρύπνιας και της μέριμνας. Πρόσωπα ἀλλοτε πένθιμα κι άλλοτε συγκρατημένα χαμογελαστά, μα πάντοτε αγέρωχα. Σεβάσμιες γερόντισσες, πρόσωπα σχεδόν συμβολικά. Ανύσταχτες συνειδήσεις του τόπου μας και του κάποτε τρόπου μας, με τις ρίζες τους βαθιά μέσα στο χώμα της μικρής μας πατρίδας. Ρωμιές από τις λίγες.

Κι εκτός από καύχημα και βάλσαμό μας οι γυναίκες αυτές γίνονται πού και πού έγνοια μας να μην φανούμε πολύ λιγότεροι από το δικό τους μεγαλείο, ένα μεγαλείο που δεν απαιτεί αλλά δωρίζεται”.

Ένα τέτοιο μεγαλείο κι ένα τόσο μεγάλο δώρο μας πρόσφεραν οι γυναίκες της Ηπείρου, τότε που ο βίος δεν ήταν φιλοτομάρης, αγωνιζόμενες να μην μαγαριστεί το ψωμί που τάιζαν τα παιδιά τους. Αυτές ήταν που ζαλικώθηκαν όχι μόνο το βάρος του αγώνα, αλλά και το βάρος της ορφάνιας, της χηρείας και τις αγκούσες μιας ζωής που ποτέ δεν βλαστήμησε την φτώχεια της.

Ετούτες είναι που μέσ’ στα σκοτεινά έδειξαν το δρόμο της Ελευθερίας, ετούτες είναι που απελπίσαν την απελπισιά «στο παραθύρι ορθές σφίγγοντας το μαντήλι τους».

Ετούτες είναι που στο καθάριο βλέμμα τους ξεπλένουμε τις δειλίες της άκαπνης ζωής μας.

Κι είμαστε πολλά υπερήφανοι, όχι επειδή τα τίμια χέρια τους κάποτε χάιδεψαν τις κεφαλές μας, αλλά που ορμηνεμένοι από τις μανάδες μας προλάβαμε να τους τα φιλήσουμε.

Ώρα καλή κυράδες της κολοβής πατρίδας μας και της υποθηκευμένης ελευθερίας μας.