ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΝΑΤΟ

ΑΠΟΡΙΕΣ ΠΕΡΙ ΝΑΤΟ

Του Γιαννάκη Ομήρου

Πρώην Προέδρου της Βουλής

Των Αντιπροσώπων

Είναι ασφαλώς κατανοητό ότι οι συνθήκες διεθνώς έχουν διαφοροποιηθεί στον μεταδιπολικό κόσμο. Και ότι δεν μπορούμε να ζούμε και  να ενεργούμε ως να  συνεχίζεται ο ψυχρός πόλεμος. Και ασφαλώς ότι θα πρέπει να ενδυναμώνουμε σε όλα τα επίπεδα τις σχέσεις μας με τις Η.Π.Α και τους Ευρωπαίους Εταίρους μας.

Ωστόσο από  αυτή την παραδοχή μέχρι την αιφνιδιαστική εξαγγελία πρόθεσης ένταξης στο ΝΑΤΟ υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία τουλάχιστον ξενίζει. Πρώτον, διότι όσο το Κυπριακό παραμένει άλυτο ένα τέτοιο  ενδεχόμενο είναι αδύνατο. Είναι γνωστό ότι μια εκ των ισχυρότερων χωρών – μελών του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, διαθέτει βέτο και συνεπώς είναι βέβαιο ότι θα το ασκήσει για να εμποδίσει την αποδοχή μιας τυχόν αίτησης της Κύπρου για ένταξη στη Βορειατλαντική Συμμαχία. Όμως, πέραν αυτής της διαδικαστικής πτυχής, τι έχουν να απαντήσουν οι θιασώτες της Νατοϊκής ενσωμάτωσης της Κύπρου, για τη διαχρονική στάση του ΝΑΤΟ απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο;

Πρώτον, ο διακεκριμένος Έλληνας δημοσιογράφος Άγγελος Αλ.Αθανασόπουλος, αποκάλυψε προ μερικών μηνών σε κείμενο του στο Αθηναϊκό «Βήμα», ότι από το 1957 η Τουρκία κινήθηκε εντός του ΝΑΤΟ για να προωθήσει τις έωλες αξιώσεις της και τους ατεκμηρίωτους ισχυρισμούς για την αποστρατικοποίηση των νήσων του Αιγαίου.

Πέντε μόλις χρόνια μετά την ένταξη Ελλάδας και Τουρκίας στο ΝΑΤΟ, η τελευταία  ήγειρε θέμα αποστρατικοποίησης επικαλούμενη τη Συνθήκη των Παρισίων του 1947.

 Το αίτημα της Τουρκίας έγινε αποδεκτό από τον τότε Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Λόρδο Χάστινγκς Ισμεϊ. Σε επιστολή του προς τους μονίμους αντιπροσώπους, ο Βρετανός Γ.Γ του ΝΑΤΟ επισύρει την προσοχή τους στην αποφυγή στρατιωτικοποίησης της νήσου Λέρου. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη υιοθέτησης από το ΝΑΤΟ των αβάσιμων αιτιάσεων της Τουρκίας με αναφορά στη Συνθήκη των Παρισίων του 1947, επί της οποίας η Τουρκία ουδεμίαν σχέσιν έχει και συνεπώς ούτε λόγον κατά την πάγιαν νομικήν αρχήν, «Res inter alios acta». Που σημαίνει ότι μία σύμβαση δεν μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς τα δικαιώματα κάποιου που δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος.

Η Αντίσταση στο προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών: Ήταν μια πορεία δια πυρός και σιδήρου, μέσα από λάκκους λεόντων και συμπληγάδες πέτρες με θύμα την Κύπρο…

Η Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου την ημέρα του προδοτικού πραξικοπήματος, στις 15 Ιουλίου 1974. 

Φωτογραφία ΓΤΠ, PIO 10/07/2024

Του ΓΙΑΝΝΑΚΗ Λ. ΟΜΗΡΟΥ* – Λευκωσία

Μισός αιώνας από το φοβερό έγκλημα και οι μνήμες είναι οδυνηρές, βασανιστικές και αδυσώπητες. Πλήθος τα αναπάντητα γιατί. Πώς φτάσαμε στη μεγάλη προδοσία; Γιατί το κακό δεν αποφεύχθηκε;

Γιατί τα σημάδια της επερχόμενης καταιγίδας αγνοήθηκαν; Γιατί η φοβερή προδοσία του πραξικοπήματος δεν έγινε εφικτό να αντιμετωπιστεί και να συντριβεί; Γιατί η πρόθυμη λαϊκή αντίσταση αφέθηκε τόσο απελπιστικά και ασυγχώρητα αναξιοποίητη; Γιατί δεν υπήρξε σχέδιο αντιμετώπισης ενός ενδεχόμενου πραξικοπήματος;

Ανήκω σε μια γενιά που γεννήθηκε σε εποχές εθνικής αφύπνισης και αυτοπροσδιορισμού της μοίρας του λαού μας. Σε εποχές ηρωικών αγώνων, καταστροφών, περιπετειών, προδοσίας, πολέμου.

Ήταν μια πορεία δια πυρός και σιδήρου, μέσα από λάκκους λεόντων και συμπληγάδες πέτρες.Ήμασταν τυχεροί και ταυτόχρονα άτυχοι. Μάθαμε να αγρυπνούμε, και να γρηγορούμε, να αντέχουμε δεινά και περιπέτειες, να αντιστεκόμαστε.

Περνώντας απ’ αυτή τη σκληρή διαδρομή συνειδητοποιήσαμε την βαριά μοίρα αυτού του τόπου. Αλλά και ποια πρέπει να είναι η πυξίδα πλεύσης, η στάση για το σήμερα και το αύριο. Η προσαρμογή, η ιδιώτευση, η παραίτηση και η φυγή ή η αντίσταση και ο αγώνας για το καλύτερο; Δεν υπάρχει διαφυγή. Δεν υπάρχει δρόμος άλλος από εκείνο του χρέους και της τιμής.

Σε μια εποχή εξόχως αντιηρωική, όπου το χρήμα και τα οργανωμένα συμφέροντα διαπλέκονται σε μια διαδικασία φθοράς με την πολιτική και τα πανίσχυρα Μ.Μ.Ε, στην εποχή της άναρχης παγκοσμιοποίησης και της χρηματοκρατίας, της έκρηξης των τεχνολογιών και των οικονομικών και οικονομικών και κοινωνικών χασμάτων, το καθήκον μας είναι και σήμερα η αντίσταση. Έναντι παντός τιμήματος.

Γιαννάκης Λ. Ομήρου: "Μιχάλης Χαραλαμπίδης: Ένας μεγάλος Έλληνας"

Του Γιαννάκη Λ. Ομήρου

Πρώην Προέδρου της Βουλής Των Αντιπροσώπων

«Δεν υπάρχει πρόβλημα Αιγαίου. Δεν υπάρχει πρόβλημα νησιών. Δεν υπάρχει Κουρδικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει Κυπριακό πρόβλημα. Ένα είναι το πρόβλημα. Η Τουρκία». Αυτά είπε ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης σε ένα από τα πρώτα συνέδρια του ΠΑΣΟΚ. Και οι χιλιάδες σύνεδροι, όρθιοι αποθέωναν για πολλή ώρα αυτόν το μεγάλο Έλληνα και εμβληματική μορφή του Ποντιακού Ελληνισμού.

Αγωνιστής, διανοούμενος συγγραφέας, πολιτικός με την έννοια της προσήλωσης σε αρχές και αξίες, συνεπής και ασυμβίβαστος, απροσκύνητος.

Πρωτοπόρος στην ανάδειξη της γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Συμπαραστάτης των Κούρδων αγωνιστών. Ένθερμος συνοδοιπόρος στον αγώνα για τερματισμό της τουρκικής κατοχής στην Κύπρο.

Το 1994, η Βουλή των Ελλήνων, υιοθέτησε την πρόταση του για την αναγνώριση της 19ης Μαΐου ως Ημέρα Μνήμης της Ποντιακής Γενοκτονίας.

Το 2010 σε ομιλία του το 1996 στο 6ο Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ αναφέρθηκε, σε ένα προφητικό του λόγο, στην πιθανότητα έλευσης οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα, στο τέλος του τότε ιστορικού κύκλου που ο ίδιος τοποθετούσε «το 2004 ή το 2010».

Διωκόμενος από την επτάχρονη χουντική τυραννία των συνταγματαρχών, ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης διέφυγε παράνομα στην Ιταλία. Ήταν στην επταμελή ομάδα που συνέγραψε την ιδρυτική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ της 3ης του Σεπτέμβρη, στο Μόναχο της Γερμανίας τον Αύγουστο του 1974.

Η πρόταση του το 1988, στο Δεύτερο Παγκόσμιο Ποντιακό Συνέδριο, για τη δημιουργία μιας πόλης στα παράλια της Θράκης, με την ονομασία «Ρωμανία», προορισμένης να φιλοξενήσει Πόντιους μετανάστες, έμεινε στην ιστορία.

Με εισήγηση να προστεθεί στο όνομα της περιφέρειας Θράκης και το όνομα Ρωμανία έτσι ώστε να ονομάζεται Θράκη – Ρωμανία.

Πνεύμα ανήσυχο και ανυπότακτο αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ λόγω πολιτικών διαφωνιών και επιχειρεί πολιτικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις χωρίς υπολογισμό του περίφημου πολιτικού κόστους.

Πριν μερικές εβδομάδες ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης με κάλεσε στο τηλέφωνο και μου εξέφρασε την επιθυμία να έλθει στην Κύπρο να παρουσιάσει ένα τελευταίο βιβλίο του με τον τίτλο «Καλαβρία – Η βαθιά Ελλάδα» και να μιλήσει και για την Κύπρο, με αφορμή τα 50 χρόνια τουρκικής κατοχής. «Μετά τη φυγή του Λυσσαρίδη, θέλω να έχω εσένα τον άνθρωπο μου στην Κύπρο». Του είπα πως το θεωρώ μεγάλη μου τιμή.

Διευθέτησα με τον «Όμιλο Διαλόγου Βήμα Ευθύνης» (ΔΟΒΕ) την πραγματοποίηση της εκδήλωσης στις 10 Απριλίου. Το βιβλίο του Μιχάλη Χαραλαμπίδη θα παρουσίαζε ο δημοσιογράφος Κώστας Βενιζέλος.

Η λαχτάρα του γι’ αυτή την επίσκεψη του στην Κύπρο ήταν μεγάλη. Δεν πρόλαβε. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης έφυγε και είναι πλέον ασφαλής. Η φυσική του σιωπή θα αναδεικνύει διαρκώς το μέγεθος του έργου και της προσφοράς το, το μεγαλείο των αρχών και αξιών που υπηρέτησε και το ανεξάντλητο περίσσευμα της διάνοιας και της ψυχής του.

Όσοι τον συναντήσαμε νοιώθουμε τυχεροί. Ωστόσο η αίσθηση μας είναι ότι ακόμα και τώρα που μας αποχαιρέτησε, μας διαφεύγει όλο του το μέγεθος.