Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΩΣ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ

Ο 20ος αιώνας πέτυχε ό,τι πέτυχε και λόγω τριών  καινοτομιών χαμηλής τεχνολογίας, που όλες είχαν να κάνουν με την παράμετρο "χρόνος", όπως:

🔺️Οι αγορές με δόσεις, "εφεύρεση" του παραγωγού τρακτέρ ΜακΚορμιικ από το 1910. Εξελίχθηκε στο "πλαστικό χρήμα" μετά την δεκαετία του 90 και τις άυλες παραλλαγές του σήμερα. 

🔺️Οι πάνες μιας χρήσης του 1950, που κράτησαν στην εργασία τα χειραφετημένα στον Πόλεμο γυναικεία εργατικά χέρια την εποχή των baby boomers.

🔺️To container της δεκαετίας του 50, που επέτρεψε την δημιουργία των αλυσίδων logistics και την μείωση του κόστους μεταφορών όσων σήμερα καταναλώνουμε.

Όλες αυτές οι  επινοήσεις, δούλεψαν καλά μέχρι την δεκαετία του 80, κρατώντας την σχέση της αύξησης της παραγωγικότητας και των μισθών χωρίς σοβαρές αποκλίσεις. Από το τέλος του Β Παγκόσμιου Πολέμου μέχρι το 80, κάθε αύξηση των αμοιβών της εργασίας οδηγούσε σε αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας. 

Από την "Συνεννόηση της Ουάσινγκτον" του 86, την γενέθλια συνθήκη του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης που επέβαλε, αυτή η συσχέτιση της παραγωγικότητας στην εργασία- με την αμοιβή της διερράγη. Η ένταξη και της σοσιαλδημοκρατίας σε αυτή την σχολή οικονομικής σκέψης αποδυνάμωσε τα συνδικάτα, δημιουργώντας τοπικές και διεθνείς ανισότητες που πλέον δείχνουν ανεξέλεγκτες.  Κάθε νέα επινόηση ή τεχνολογική καινοτομία που μπήκε απο το 80 μέχρι σήμερα σε εφαρμογή (το PC, το internet κλπ), διεύρυνε περισσότερο αυτήν την αναντιστοιχία, με σοβαρότατες κοινωνικές επιπτώσεις. Ιδιαίτερα στις χώρες του "οικονομικού Νότου" όπου αυτό το χάσμα έχει πάρει κολοσιαίες διαστάσεις. 

Ο φιλελευθερισμός και οι τροπές του

από Ευάγγελος Κοροβίνης

Στο παρόν άρθρο εξετάζεται η σχέση του κλασικού φιλελευθερισμού με τον νεοφιλελευθερισμό και τον γουοκισμό. Τον νεοφιλελευθερισμό που ωθεί στα άκρα την υιοθέτηση των αρχών της ελεύθερης αγοράς και τον γουοκισμό, την εμμονική δηλαδή επαγρύπνηση εναντίον των φυλετικών διακρίσεων και των διακρίσεων εις βάρος των γυναικών και διαφόρων σεξουαλικών μειονοτήτων.

Αν η σχέση του νεοφιλελευθερισμού με τον κλασικό φιλελευθερισμό είναι ευθεία και εμφανής σε όλους, δεν ισχύει το ίδιο και για την σχέση του γουοκισμού με τον παραδοσιακό φιλελευθερισμό. Πριν διαλευκανθεί η σχέση φιλελευθερισμού και γουοκισμού θα γίνει προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα κατά πόσον είναι δυνατή η επιστροφή σε παλιότερες μορφές καπιταλισμού με όχι τόσο ακραία χαρακτηριστικά κοινωνικής ανισότητας όπως στην νεοφιλελεύθερη περίπτωση.

Μια από τις συνέπειες του νεοφιλελευθερισμού, πέραν της διεύρυνσης των ανισοτήτων στα παλαιά κέντρα του συστήματος, τις δυτικές οικονομίες δηλαδή, υπήρξε η μετανάστευση της βιομηχανικής παραγωγής στις αναδυόμενες οικονομίες της Ανατολής και του Νότου. Η μετατόπιση αυτή έγινε κυρίως προς αναζήτηση φθηνού και πειθαρχημένου εργατικού δυναμικού. Όλα φαίνονταν ότι πήγαιναν καλά για το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο ώσπου κάποια στιγμή συνειδητοποιήθηκε ότι η διαδικασία αυτή κατέληξε σε ένα απρόσμενο και ανεπιθύμητο αποτέλεσμα. Την τεχνολογική ισοτιμία της Κίνας έναντι της Δύσης δηλαδή, την ίδια ώρα που η Κίνα συγκέντρωνε μεγάλο μέρος των βιομηχανικών δραστηριοτήτων του πλανήτη.

Η δυσάρεστη αυτή για την Δύση πραγματικότητα μπορεί, όπως υποστηρίζουν αρκετοί, να αναστραφεί σχετικά εύκολα με την επανεκβιομηχάνιση των δυτικών οικονομιών μέσω προστατευτικών μέτρων κυρίως (δασμών, επιδοτήσεων κ.λπ.).Υπάρχει όμως ένα μεγάλο εμπόδιο στην αναγέννηση της βιομηχανικής βάσης των παλαιών κέντρων του συστήματος. Στις ΗΠΑ, χαρακτηριστικά, λιγώτερο από το ένα τέταρτο των αποφοίτων λυκείου διαθέτει τις απαραίτητες γνώσεις μαθηματικών για να απασχοληθεί στις μέσω υπολογιστών καθοδηγούμενες βιομηχανικές δραστηριότητες. Είναι φανερό λοιπόν ότι η επιστροφή σε παλιότερες μορφές καπιταλισμού δεν είναι τόσο εύκολη όσο ισχυρίζονται ορισμένοι.

Ο τυφώνας Τραμπ και η αμερικανική τραγωδία

Αθήνα, 14/11/2024

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ο εκλογικός θρίαμβος του επανακάμψαντος Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, αλλά και η πλήρης υπερίσχυση του ρεπουμπλικανικού κόμματος στη Γερουσία και πιθανότατα στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ ελέγχεται ήδη το ανώτατο δικαστήριο από ισχυρή συντηρητική πλειοψηφία, που είχε τοποθετηθεί στη προηγούμενη προεδρική περίοδο Τραμπ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προβλέψεις των δημοσκόπων, των διαφόρων ακαδημαϊκών και των κεντρικών ΜΜΕ που προέβλεπαν αν όχι νίκη των Δημοκρατικών, ένα εκλογικό θρίλερ. Τελικά το αποτέλεσμα αυτό αποτελέσε συντριπτικό χτύπημα σε όλους αυτούς και κυρίως στρατηγική ήττα του Δημοκρατικού κόμματος, αφού για πρώτη φορά ο Τραμπ κέρδισε όχι μόνο τους εκλέκτορες, αλλά και τη λεγόμενη λαϊκή ψήφο με 50,8% επί του συνόλου των ψηφοφόρων.

Επανέρχεται συνεπώς στην προεδρία των ΗΠΑ πανίσχυρος για όλη την προεδρική του θητεία και τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές, που θα κριθεί η τότε πλειοψηφία στη Γερουσία. Αποτελεί πραγματικά για κάποιον που δεν έχει πληροφόρηση για την πραγματική κατάσταση και τις διαμορφούμενες ισορροπίες στην αμερικανική κοινωνία λόγω της παγκοσμιοποίησης, που επέφερε αποβιομηχάνιση σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και της μεγάλης ακρίβειας που κατατρώει τα εισοδήματα των μεσαίων και κατωτέρων στρωμάτων, έκπληξη η συντριπτική αυτή νίκη ενός αμφιλεγόμενου προσώπου, που φαινόταν να έχει τελειώσει πολιτικά όταν στις προηγούμενες εκλογές του 2020 οι φανατικοί οπαδοί του είχαν εισβάλει στο Καπιτώλειο και κατέλυσαν έστω και λίγη ώρα τον σπουδαιότερο αντιπροσωπευτικό θεσμό του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.

Η πανηγυρική επάνοδος όμως του Τραμπ πέραν της ισχυρής προσωπικής του ιδιοσυγκρασίας οφείλεται στην κατάρρευση της οικονομικής δύναμης των μεσαίων κυρίως στρωμάτων, που λόγω του μεγάλου πληθωρισμού και της ακρίβειας έχουν φτάσει σε οριακό σημείο επιβίωσης. Το βασικό συνεπώς κριτήριο της ψήφου αποτέλεσε η οικονομία. Και ενώ κατά την προηγούμενη τετραετία με τις πολιτικές Μπάιντεν που ήταν ο δανεισμός και η μεγάλη κρατική ενίσχυση των επιχειρήσεων με συνέπεια να υπάρχουν πολύ καλοί δείκτες για την ανεργία, αλλά και την ανάπτυξη έναντι του παγκόσμιου ανταγωνισμού, αυτό δεν ήταν απτό στην πλειοψηφία των πολιτών που με τη μεγάλη ακρίβεια και τις τεράστιες ανισότητες βιώνουν καθημερινά μια σκληρή πραγματικότητα.

Πέραν όμως της οικονομίας, τομείς που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ψήφο υπέρ Τραμπ αποτέλεσαν οι υπερβολές της woke ατζέντας , που υιοθετήθηκε με φανατισμό και ως πρώτιστη προτεραιότητα από μεγάλη μερίδα του Δημοκρατικού Κόμματος, καθώς και το μεταναστευτικό που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στις ΗΠΑ με χαρακτηριστικότερο σημείο την υποστήριξη αυτού, παρά τις ρατσιστικές και ακραίες δηλώσεις του, από τους Ισπανόφωνους. Σημαντική τέλος δήλωση που φωτογραφίζει την ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών είναι αυτή του Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, ηγέτη της αριστερής πτέρυγας το Δημοκρατικού Κόμματος, που εξελέγη για τέταρτη φορά ότι «δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη που οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης εγκατέλειψαν το κόμμα, αφού η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το κατεστημένο και ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και ήθελε αλλαγή. Και σε αυτό έχουν δίκιο».

Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν επιμέρους πτυχώσεις και απόρροια της μεγάλης εικόνας του αμερικανικού δράματος, που έχει δύο κυρίαρχες συνιστώσες, αφενός την βαθιά εσωτερική κοινωνική διαίρεση μεταξύ των ελίτ πάσης φύσεως και της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, που τελεί υπό οικονομική κατάρρευση και αισθάνεται περιθωριοποιημένη και απομονωμένη και αφετέρου την επιταχυνόμενη καθοδική πορεία της αμερικανικής ισχύος.

Η οξύτατη αυτή πολιτική και κοινωνική κρίση φωτογραφίζει την μεγάλη παρακμή των ΗΠΑ, που δεν μπορούν πλέον να διεκδικούν τον ρόλο της ηγέτιδας δύναμης στον πλανήτη. Η αμερικανική πλανητική ηγεμονία, που ξεκίνησε από το 1945 και κορυφώθηκε το 1989, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μέσω της προσπάθειας επιβολής σε παγκόσμιο επίπεδο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, και μέσα από την διατύπωση των θεωριών περί του «τέλους της Ιδεολογίας» και του «τέλους της Ιστορίας του ανθρώπου», έφτασε στο τέλος της. Η νεοφιλεύθερη παγκοσμιοποίηση, που επέβαλαν ως νικητές το 1989, αποτέλεσε τον «δούρειο ίππο» για την αυτοαναίρεση τους.

Οι τέσσερις μύθοι του φιλελευθερισμού

από Ευάγγελος Κοροβίνης

Ο φιλελευθερισμός περιβάλλεται από μια μακρόβια μυθολογία που μόνον τις τελευταίες δεκαετίες άρχισε να αποδομείται. 

 Σύμφωνα με τον πρώτο μύθο η ελευθερία, όπως την αντιλαμβάνεται ο φιλελευθερισμός, δεν συμβιβάζεται παρά μόνον με ένα μικρό κράτος, ένα κράτος-νυχτοφύλακα.

 Ο δεύτερος μύθος κάνει λόγο για την ουδετερότητα του φιλελεύθερου κράτους απέναντι στις αξίες και τις πεποιθήσεις και κατά συνέπεια για τον πλουραλισμό του. 

Ο τρίτος μύθος σχετίζεται με το υποτιθέμενο ελευθεριακό δυναμικό της τεχνολογίας και ιδιαίτερα του επικοινωνιακού τεχνοσυστήματος. 

 Ο τέταρτος και τελευταίος φιλελεύθερος μύθος θεωρεί τους πολέμους ως επαναλαμβανόμενα ατυχήματα και λάθη που μπορούν να αντιμετωπιστούν με την διάδοση του κοινοβουλευτισμού και την αύξηση της αλληλεξάρτησης μεταξύ των κρατών.

Το κράτος - νυχτοφύλακας

Ο φιλελευθερισμός καθηλώνει την ατομική ελευθερία στον ιδιωτικό χώρο και μόνον και την περιτειχίζει με διάφορα δικαιώματα για να την προστατεύσει. Δεν διανοείται την μετεξέλιξη της ατομικής ελευθερίας σε κοινωνική και πολιτική. Την αντιλαμβάνεται αποκλειστικά ως ελευθερία της ιδιωτικής απόλαυσης, ως διεύρυνση των καταναλωτικών δυνατοτήτων, για παράδειγμα.

Η περιτείχιση της ατομικής ελευθερίας με δικαιώματα νοείται είτε-αρνητικά-ως απουσία εμποδίων και καταναγκασμών (απουσία, για παράδειγμα, διακρίσεων φύλου ή φυλής), είτε-θετικά-ως ικανότητα και όχι απλώς ως δυνατότητα να προωθεί και να επιτυγχάνει κανείς τους στόχους του. Η πρόσβαση στις παροχές του κοινωνικού κράτους είναι ένα παράδειγμα δικαιώματος αυτού του δεύτερου, θετικού, είδους. Η διασφάλιση όμως και η διεύρυνση των δικαιωμάτων προϋποθέτει την αυξανομένη ανάμειξη του κράτους στις ζωές των πολιτών. Η διόγκωση του κράτους, κατά συνέπεια, κάθε άλλο παρά αντιτίθεται στην ελευθερία όπως την αντιλαμβάνεται ο φιλελευθερισμός.

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ "ΠΑΊΖΕΤΑΙ" ΣΤΙΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΠΡΟΕΔΡΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

(Ή η Αλλαγή Φρουράς προς το σκιώδες)

✔️Είναι βαθύτατα νυχτωμένοι όσοι λένε ότι διακυβεύεται η ειρήνη στην Ουκρανία  που του την έχει υποσχεθεί ο Τραμπ στον Πούτιν, (την Ουκρανια-οχι την ειρήνη...) 

Ή στην Μέση Ανατολή, με ένα πόλεμο διαρκεϊας που τον υποδαυλίζει ο Τράμπ και ο Πούτιν..

 Και οι δύο αυτές θερμές αντιπαραθέσεις έγιναν ομως στα πλαίσια ενός νομισματικού πολέμου σε εξέλιξη ανάμεσα στην "Δύση" και τους BRICS+, με μόνο τους διακύβευμα την οριοθέτηση ισχύος της ζώνης του δολαρίου από την σε διαμόρφωση νέα  ζώνη ενός χρηματοπιστωτικού συστήματος των "άλλων". Πόλεμοι δημιουργίας  νεων μηχανισμών εποπτείας της ροής της ενέργειας και των πρώτων υλών εντός των κατακερματισμένων συστήματων Logistics της προηγούμενης παγκοσμιοποίησης, που κατέρρευσε το 21.

✔️Βαθύτατα νυχτωμένοι παραμένουν όμως και όσοι δεν βλέπουν τι πραγματικά διακυβεύεται την Κυριακή στις ΗΠΑ με επιπτώσεις άμεσες τουλάχιστον στον μισό πλανήτη:

❗️Το ποσο γρήγορα θα γίνει η αλλαγή μεταφοράς και της ευθύνης παραγωγής/διακίνησης χρήματος από το τραπεζικό σύστημα (μέσω της καθοδήγησης των Κεντρικών Τραπεζών) σε μια χούφτα ΔΣ του "σκιώδους παρατραπεζικού" συστήματος! Αν όχι σε όλο τον πλανήτη, τουλάχιστον στον μισό.

Σήμερα 5 διαχειριστές κεφαλαίων στις ΗΠΑ,   οι Vanguard Group, Inc., BlackRock, Inc., State Street Corporation, Fidelity Investments LLC και η Capital Research & Management Co,  ελέγχουν σχεδόν το σύνολο των αμερικανικών  πολυεθνικών η μεγάλων εταιριών στους τομείς της άμυνας,  της ενέργειας, της υψηλής τεχνολογίας, την φαρμακοβιομηχανία  τα αγροεφοδια-αγροτοδιατροφικά , την αυτοκινητοβιομηχανία και τις 5 bigtech του διαδικτύου (βλέπε σχετικά στο σχόλιο #1). Ανταγωνίζονται τώρα και μέσω των προεδρικών εκλογών για το ποιά θα αναλάβει τα ηνία για την πιο ανεξέλεγκτη (από  κάθε κρατικό θεσμό) παραγωγή νέου  χρήματος κάτω από τον απόλυτο έλεγχο τους και στην προσφορά και στην ζήτηση, μέσω και των ψηφιακών τεχνολογιών ΑΙ και blockchain.

❗️Ο νεοφιλελευθερισμός ver2.0 βρίσκεται έτσι επί θύρες, προς αντικατάσταση της αποτυχημένης έκδοσης του ver1.0, που ξεκίνησε με το colpo grosso του Νίξον το 71 με την αποσύνδεση του δολαρίου από τον χρυσό και την "Συνεννόηση της Ουάσινγκτον" του 86 των G5, επί των οποίων στηρίχθηκε όλο το οικοδόμημα της προηγούμενης παγκοσμιοποίησης. 

Βουτιά στις ρίζες του κακού

 Γράφει ο Κώστας Λάμπος

Η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, γίνεται, μέρα με τη μέρα, πιο αισθητή, τόσο μέσα από το βάθεμα της καταστροφικής κρίσης του καπιταλισμού και τις γενοκτονίες που ανενόχλητος διαπράττει, όσο και μέσα από την κραυγαλέα αφωνία της παγκόσμιας κοινότητας, της ανθρωπότητας, των κοινωνιών και των θεσμών. Αυτή η αποχαύνωση τείνει να υποκαταστήσει τα οράματα και τους κοινωνικούς αγώνες με τα εικονικά θεάματα που σκηνοθετούνται στα διάφορα τηλεοπτικά Κολοσσαία που παθητικοποιούν τα αφιονισμένα πλήθη, χάρη της λεγόμενης ‘κοινωνικής ειρήνης’, η οποία εξασφαλίζει την ασυδοσία του κεφαλαίου. Και για να μην γίνεται αυτό αντιληπτό έχει αναχθεί σε επιστήμη η ακατάσχετη πολιτική φλυαρία από τους λογής-λογής κοπής και απόχρωσης πολιτικάντηδες, η οποία συχνά εξελίσσεται σε ναρκωτικό συνειδήσεων.

Τα τελευταία χρόνια η κρίση των πολιτικών θεσμών στην Ελλάδα και στον υπόλοιπο κόσμο οξύνεται, βαθαίνει και διευρύνεται σε βαθμό που η προσπάθεια αποπολιτικοποίησης των δυνάμεων της εργασίας, της επιστήμης και του πολιτισμού τις σπρώχνει στο οικονομικό, πολιτικό και κοινωνικό περιθώριο, γεγονός που εκφράζεται με ακροδεξιές μέχρι και φασίζουσες επιλογές, αλλά και με την μαζική, ενίοτε μάλιστα και στην πλειοψηφική αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες. Αποχή, προφανώς λόγω απογοήτευσης, γιατί όλο και περισσότερο γίνεται κατανοητό πως δεν μπορούν πια να περιμένουν τίποτα από την ‘αστική δημοκρατία’ που πνέει τα λοίσθια , επειδή έχει εγκαταλειφθεί από το ηγεμονικό κεφάλαιο που ετοιμάζει, με τους δεκάδες παράλληλους πολέμους, τον μετασχηματισμό της τυπικής τοπικής και εθνικής δημοκρατίας σε ουσιαστικό ολοκληρωτισμό της μορφής της ‘παγκόσμιας διακυβέρνησης’. Μοχλοί αυτών των σχεδίων δεν είναι οι πολιτικοί κομπάρσοι, οι υπάλληλοι του κεφαλαίου, αλλά τα ίδια τα μεγάλα οικονομικά συγκροτήματα που οραματίζονται την παγκόσμια ηγεμονία της Δύσης, αλλά και των αντίστοιχων της Ανατολής, επί της ανθρωπότητας, γεγονός που επιτείνει την κρίση σε βαθμό τήξης όλων των θεμελιακών κοινωνικών θεσμών, προϋπόθεση για την πολτοποίηση των επιμέρους κοινωνιών και την επιβολή της Νέας Ολοκληρωτικής Τάξης Πραγμάτων.

Ο ελεγχόμενος πολιτικός λόγος περιφέρεται στην επιφάνεια, όπως όλα τα σκύβαλα, δίνοντας την εντύπωση πως το κακό εκπορεύεται από το εποικοδόμημα, από τις ιδεολογίες, τα κόμματα, τους κομματάρχες, τα σκοταδιστικά και τα εξουσιαστικά ιερατεία με συνέπειά τις κοκορομαχίες, ως πασαρέλα στρατολόγησης από τον θιασάρχη και αποτέλεσμα, θεατές και ακροατήριο να ικανοποιούνται με την αλλαγή/εναλλαγή των σκηνικών, των πρωταγωνιστών και των κομπάρσων, να αρκούνται στα όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στην επιφάνεια και να μην αισθάνονται την ανάγκη να δουν τι κρύβεται από κάτω και ποια η σχέση της επιφάνειας με τον βυθό της καθημερινότητας, ο οποίος στη διάσταση του χρόνου διαμορφώνει την ανθρώπινη και κοινωνική πραγματικότητα. Αυτή η επιφανειακή και ρηχή στάση και συμπεριφορά απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα οδήγησε στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, οι αρχιτέκτονες της οποίας δεν αρκούνται πια στην εκμετάλλευση ‘ανθρώπου από άνθρωπο’ και απεργάζονται μέσω της ‘μεγάλης επανεκκίνησης του καπιταλισμού’ ήδη τρόπους και μέσα δραστικής πληθυσμιακής αποψίλωσης του πλανήτη από τους ‘άχρηστους ανθρώπους’, αλλά και το χτίσιμο του μετανθρώπου, μέσω της απόπειρας άμεσου ελέγχου της λειτουργίας του ανθρώπινου Νου, στον βαθμό και στο μέτρο που ακόμα αρνείται να υποταχθεί.

Κάποιες προϋποθέσεις της επανεθνικοποίησης των οικονομιών

από Ευάγγελος Κοροβίνης

Πολλοί σήμερα νομίζουν ότι η αποπαγκοσμιοποίηση και η μείωση της αλληλεξάρτησης των οικονομιών του πλανήτη είναι ήδη γεγονός και το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι αν θα εμβαθυνθεί ή κάποια στιγμή θα ανακοπεί.

Στην πραγματικότητα το παγκόσμιο εμπόριο συνεχίζει να αυξάνεται, πάρα τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ και Κίνας που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Τραμπ και την απαγόρευση εξαγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας (κυρίως μικροτσίπ) επί Μπάιντεν. Ούτε, όμως, οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Ρωσία κατόρθωσαν να κάμψουν το παγκόσμιο εμπόριο.

Ναι μεν το εμπόριο μεταξύ των δυο μεγαλύτερων οικονομιών, των ΗΠΑ και της Κίνας έχει μειωθεί κατά τι, τα κινεζικά προϊόντα όμως συνεχίζουν να βρίσκουν τον δρόμο τους προς την Αμερική. Συναρμολογούνται πλέον εκτός της Κίνας και πωλούνται στην αγορά των ΗΠΑ ως εισαγόμενα από άλλες χώρες.

Καθώς παρατηρείται μεγάλη έλλειψη εξειδικευμένων εργατών ανά τον κόσμο όπως και μηχανικών, η επιστροφή της παραγωγής στα παλαιά κέντρα του συστήματος, τις δυτικές δηλαδή χώρες, τίθεται εν αμφιβόλω. Οι γενναίες επιδοτήσεις για την ενίσχυση της βιομηχανικής βάσης των ΗΠΑ έχουν αποδώσει κάποιους καρπούς αλλά το υψηλό κόστος εργασίας (μισθολογικό αλλά και μη μισθολογικό) λειτουργεί αποτρεπτικά για την εμβάθυνση της αποπαγκοσμιοποίησης.

Ελλάδα, το σχέδιο πέτυχε! Η χώρα της ακρίβειας και των ολογοπωλίων.

Του Δημήτρη Τσίρκα 

Διαβάζουμε σε πρόσφατη παγκόσμια έρευνα της PwC: 

«Οι ελληνικές εταιρείες εμφανίζουν τη δεύτερη υψηλότερη αύξηση πωλήσεων και το υψηλότερο ποσοστό σε επίπεδο περιθωρίου κέρδους… οι πωλήσεις αυξήθηκαν 17,8% και το περιθώριο κέρδους διαμορφώθηκε στο 15,8%, όταν ο παγκόσμιος μέσος όρος ήταν 11,6% και 10,8% αντίστοιχα.»

Την ίδια στιγμή, πάνω από τους μισούς εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα έχουν καθαρό μισθό 800 ευρώ και κάτω, τον μήνα, ενώ το 70%, αμείβεται με λιγότερα από 950 ευρώ, με βάση τα στοιχεία της ΕΡΓΑΝΗ. 

Σύμφωνα δε με άλλη έρευνα της βρετανικής εταιρείας Utility Bidder, η Ελλάδα είναι η χώρα με τις χαμηλότερες αυξήσεις μισθών τη δεκαετία 2012 – 2022, μόλις 1,5%. 

Στον αντίποδα, οι μισθοί στην Ουγγαρία αυξήθηκαν πάνω από 100%, την ίδια περίοδο.

Επιπλέον, η Ελλάδα καταγράφει τον δεύτερο υψηλότερο πληθωρισμό στην Ευρώπη, στα τρόφιμα, και τον πέμπτο υψηλότερο γενικό πληθωρισμό.

Έχουμε, λοιπόν, και λέμε: δεύτεροι χαμηλότεροι μισθοί (πίσω μόνο από τη Βουλγαρία), με πρακτικά μηδενικές αυξήσεις επί μία δεκαετία, με τον δεύτερο υψηλότερο πληθωρισμό τροφίμων στην Ευρώπη. 

Αλλά με τα υψηλότερα ποσοστά κέρδους για τις εταιρείες.

Δεν έτυχε, πέτυχε…

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση δίνει μάχη με την ακρίβεια, η οποία απλώς «φύτρωσε» ή έρχεται από το εξωτερικό. 

Δεν σχετίζεται με τα τεράστια ποσοστά κέρδους των ελληνικών εταιρειών. 

Ούτε αυτά τα προκλητικά κέρδη σχετίζονται με τον ολιγοπωλιακό έλεγχο των περισσότερων αγορών – δύο διυλιστήρια στα καύσιμα, τρεις αλυσίδες σουπερμάρκετ, τέσσερις τράπεζες, τρεις εταιρείες στην ενέργεια, τρεις και στις τηλεπικοινωνίες. 

Ολιγοπώλια που συντονίζονται και αυξάνουν τις τιμές όσο και όποτε θέλουν, με την κυβέρνηση να τους κάνει πλάτες και την Επιτροπή Ανταγωνισμού να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου…

Αλλά ποιος ασχολείται με όλα αυτά, τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.

Ενα γραμμα απο την Ιρλανδια, σαν να μιλαει για την Ελλαδα και τα παθη των κατοικων απο τα αρπακτικα της Ευρωπης και τις διεφθαρμενες, αχυρενιες κυβερνησεις.

Η κυβερνηση σχεδιαζει σταδιακή μείωση έως μηδενισμό της κατανομής εγχωριας παραγωγης βιοντηζελ στα διυλιστήρια έως το 2029. Αυτο θα καταργησει την καλλιέργεια ηλίανθου (βλεπε σπορελαιο) και ελαιοκραμβης 1.000.000 στρεμμάτων! Στην καλυτερη περιπτωση θα στειλει τις τιμες των φτηνων αυτων σπορελαιων στα υψη αν καλλιεργουνται με εισαγομενο βιοντιζελ, που ειναι και η μοιραια καταληξη. Για να μην πουμε οτι σ αυτο ακριβως αποσκοπει η καταργηση του ελληνικου. 

Ποιος υποχρεωνει την κυβερνηση να καταργει το ελληνικο για να ευνοηθει το εισαγομενο; Σε ποιον ξεπουλιεται; Γιατι απο εποχης Μαυροκορδατου δεν εχει περασει αλλη ελληνικη κυβερνηση που να εχει ξεπουλησει στους ξενους τοσο πολυ ελληνικο μεριδιο αγορας.

Αναμφισβητητα υπαρχει μια δικτατορια της αγορας που λεγεται Ευρωπαικη Ενωση. Η οποια λειτουργει πλεον για τα συμφεροντα των πλουσιων σε βαρος της αστικης, της μικροαστικης και κυριως της φτωχότερης ταξης. Και της οποιας τα κατορθωματα ξεσκεπαζονται συγκλονιστικα απο την καταγραφη του εγγονου ενος 84χρονου Ιρλανδου, του Chay Bowes, που διαβαζετε παρακατω, και που ειναι σαν να μιλαει για την Ελλαδα και το αμεσο μελλον της!

Το τραγικο αλλα και συγκινητικο ειναι οτι κατω απο την καταγραφη, Αμερικανοι, Αυστραλοι, Γερμανοι, Γαλλοι, Σκανδιναυοι σχολιαζουν, οτι τα ιδια ακριβως συμβαινουν και στις χωρες τους!

Ειναι πλεον ή σαφες, οτι ο δυτικος κοσμος κυβερνιεται απο αρπακτικα, με αχυρανθρωπους εκεινους που οι πολιτες επιλεγουν για κυβερνητες. Και μερικοι απο τους Ευρωπαιους, Αμερικανους και Αυστραλους σχολιαστες γραφουν κατω απο τον Bowes: "It is time for a worldwide revolution"!

Για να μη νοιωθετε μονοι, αλλα για να μη νοιωθετε και ανημποροι. Γιατι οταν ηχει ενα βιολι αρχιζουν τα οργανα.

Ιδου η συγκλονιστικη καταγραφη του Ιρλανδου εγγονου Chay Bowes για τον εν ζωη παππου του και την Ευρωπαικη Ενωση:

"Ο πατέρας μου είναι 84 ετών.

Γεννήθηκε μέσα στη φτώχεια σε μία από τις πολυκατοικίες του Δουβλίνου στην οδό Mercer, σε απόσταση αναπνοής από το μοντέρνο St Stephens Green του Δουβλίνου. Tο 1940 8 δωμάτια  στεγάζαν 13 οικογένειες με μία μόνο τουαλέτα έξω.

Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες.

Την Πέμπτη 18 Ιουλίου στις 9μμ ο Γιάννης Ζερβός συζήτησε με τον Γιώργο-Νεκτάριο Παναγιωτίδη με θέμα : Νεοφιλελευθερισμός και φασισμός. Δύο συγγενείς μεταξύ τους και αντιχριστιανικές ιδεολογίες. 

Η συζήτηση έγινε με αφορμή το άρθρο του Γιώργου Νεκτάριου Παναγιωτίδη στη 12η σελίδα της “Χριστιανικής” και το νέο υπό έκδοση βιβλίο του.

ΠΗΓΗ:https://www.youtube.com/live/-sDGEn2Xx9o?si=Dt5VUVUN2C6NIPH2
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

ΠΟΣΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ ΜΕΤΑΛΛΟ;

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Η μεγαλύτερη "επιτυχία" του μοντέρνου κόσμου και του κεφαλαιοκρατικού πολιτισμού δεν είναι η διάδοση των αξιών τους ή ο έλεγχος των κρατικών θεσμών. Είναι η αισθητική ομογενοποίηση και η κοσμοθεωρητική ομοφωνία με πρόσωπα, κινήματα και δυνάμεις που νομίζουν πως υπερασπίζονται τις αξίες της Παράδοσης. Βλέπουμε έτσι, σε κάθε ευκαιρία, την αδυναμία να σκεφτούμε τι σημαίνει για την ιστορία του πνεύματος η σύγχρονη Αμερική. 

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πώς, εθνικιστές και διεθνιστές, φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, αριστεροί και δεξιοί, συμπλέκονται για δύο εκδοχές της ίδιας βαρβαρότητας (είτε στην λίμπεραλ είτε στην καουμπόικη εκδοχή της) και να μη βλέπουν το πρωτόγονο, το βρώμικο, το θηριώδες ενός πολιτισμού που προσκυνά μόνο τον Θεό του Χρήματος και ενσαρκώνεται από την μία σε ένα πρόσωπο αδύναμης άνοιας κι από την άλλη σε ένα είδωλο χυδαίο.

Αν θες να ξέρεις τι σημαίνει νεοφιλευθερισμός, διάβασε την ιστορία της ΛΑΡΚΟ

Σήμερα ολοκληρώνεται το έγκλημα της παραχώρησης άλλης μιας δημόσιας εταιρίας σε ιδιώτες από τη κυβέρνηση

ΓΡΑΦΕΙ Η ΜΑΡΙΑ ΚΕΦΑΛΑ

05.07.2024 

Το ωραίο πλιάτσικο του δημόσιου θησαυρού, ολοκληρώνεται. Απλά και όμορφα η ΛΑΡΚΟ περνάει στην κοινοπραξία ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ – AD Holdings που συνέστησε την Hellenic Nickel, μια εταιρεία 3 μόλις ημερών, στην οποία θα μεταβιβαστούν τα περιουσιακά στοιχεία της μεταλλουργίας ΛΑΡΚΟ που βρίσκονται σε έξι νομούς της Ελλάδας, εφόσον απορριφθεί η προσφυγή της ιρλανδικής CMI στο ΣτΕ.

Η κυβέρνηση παραχωρεί στην εταιρία, που συστάθηκε για αυτό τον σκοπό, την ΛΑΡΚΟ την ίδια στιγμή που αναμένονται δύο δικαστικές αποφάσεις που θα καθορίσουν τις επόμενες εξελίξεις: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Αθήνας επί της προσφυγής των εργαζομένων για παράταση των συμβάσεών τους μέχρι να περάσει η μεταλλουργία στον νέο ιδιοκτήτη, αλλά και η απόφαση του ΣτΕ επί της προσφυγής της ιρλανδικής Commodity & Mining Insight Ireland Ltd, η οποία ήταν αρχικά προτιμητέος επενδυτής, με τίμημα 1,5 εκατ. ευρώ.

Να θυμίσουμε ότι οι νομικοί που ανέλαβαν να εξετάσουν το αίτημα της κοινοπραξίας με βασικό επιχείρημα στο ότι η εγγυητική που προσκόμισε η ανταγωνίστρια της δεν ήταν από την ίδια, αλλά από συνδεδεμένη εταιρία αποφάνθηκαν ότι πράγματι υπήρχε σύγκρουση με τους όρους του διαγωνισμού και έδωσαν το πράσινο φως για την κατακύρωση του διαγωνισμού στην κοινοπραξία ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ-AD Holdings.

Ω! τι ωραίο πλιάτσικο!

Η Hellenic Nickel συστάθηκε στις 26 Ιουνίου και τα στοιχεία της αναρτήθηκαν στο ΓΕΜΗ μόλις, την περασμένη Δευτέρα 1η Ιουλίου.

Το κεφάλαιό της είναι 50.000 ευρώ (που αντιστοιχούν σε ισάριθμες μετοχές αξίας 1 ευρώ), έδρα της είναι η έδρα του Ομίλου ΓΕΚ ΤΕΡΝΑ στη Μεσογείων και ως σκοποί της περιγράφονται όλες οι δραστηριότητες που είχε η ΛΑΡΚΟ σε όλους τους νομούς όπου διαθέτει περιουσιακά στοιχεία.

Ανέμελος και απαθής νεοφιλελεύθερος

Γιώργος Τασιόπουλος 

Το οδυνηρό στο διάλογο του Κ. Μητσοτάκη με την Κερκυραία συνταξιούχο των 440€ είναι η ανεμελιά του εμπρός στη φτώχεια.

Ο ίδιος αν και πρωθυπουργός, οπαδός της νεοταξίτικης θεωρίας ότι κάθε κρίση επισιτιστική, οικονομική, ενεργειακή, τοπική, πανδημία, φυσική καταστροφή, ακόμη και ο πόλεμος, είναι φυσικά γεγονότα περισσότερο ως αποτελέσματα του ανθρώπινου αποτυπώματος παρακολουθεί με απάθεια τον ανθρώπινο πόνο!

Αφού οι κρίσεις είναι η κανονικότητα της εποχής μας, η αναζήτηση της ευθύνης και των αιτιών τους δεν έχει νόημα!

Στην εκκλησία λοιπόν να πει το πόνο της η αξιοπρεπής συνταξιούχος, η Πολιτεία απλά παρακολουθεί τα τεκταινόμενα ταγμένη στη σωστή πλευρά της ιστορίας...

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/7eo5o7Vs-qw?si=V-yTKZ7Y_tS4_lpY

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

...δίνω πλάσμα για να πληρώσω τους λογαριασμούς. Είμαι δασκάλα στην Αμερική...

Ξέρω, δεν διαβάζετε μεγάλης έκτασης άρθρα-κείμενα ("δεν είναι αυτή η φύση του τουίτερ"). Κακό του κεφαλιού σας. Κάντε όμως ένα κόπο να μελετήστε τι γράφει σήμερα "ο σχολαστικός" στην Αυγή.
Για να μην λέτε μετά "α! δεν το ήξερα!".👇🏾

Ηταν 24 Σεπτεμβρίου 2018, όταν το
περιοδικό Τime κυκλοφόρησε με ένα
εξώφυλλο που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση.
Εικονιζόταν μια μεσήλικη γυναίκα και επάνω
στη φωτογραφία έγραφε:

«Έχω μάστερ, 16 χρόνια επαγγελματική
εμπειρία, δουλεύω σε δύο έξτρα
δουλειές και δίνω πλάσμα για να
πληρώσω τους λογαριασμούς.
Είμαι δασκάλα στην Αμερική».
Είναι μια εξαιρετική εικόνα για το πού
έχουν οδηγηθεί οι σημερινές καπιταλιστικές
κοινωνίες.

Το να πουλάει κανείς πλάσμα στην
Αμερική είναι τρόπος να ζεις.
Υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 20
εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 8%
του ενήλικου πληθισμού, πουλάνε
πλάσμα για να βγάλουν χρήματα.
Ποιοι δίνουν; ΟΙ φοιτητές των κολεγίων
για να ανταποκριθούν στα δίδακτρα
που έχουν εκτιναχθεί στον Θεό.
Και τα κέντρα που αγοράζουν πλάσμα
φυτρώνουν σαν μανιτάρια γύρω γύρω
από τα κολέγια.
Οι εργαζόμενοι φτωχοί, σαν τη δασκάλα του
Τime. Που ο μισθός τους δεν τους αρκεί για
να ζήσουν.

Μεξικάνοι που μπαίνουν στη χώρα,
δίνουν πλάσμα και επιστρέφουν. Γιατί
τα λεφτά είναι καλά αν ζεις στο Μεξικό.
Πόσα λεφτά βγάζεις; Αν δίνεις δύο φορές
την εβδομάδα, γύρω στα 400 δολάρια.
Αν ζοριστείς λίγο παραπάνω, μπορείς
να φτάσεις και τα 800.

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΑΔΡΙΑΝΟΣ ΕΡΙΓΚΕΛ

Η ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΤΑΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ «Ἔξοδος»

Μετάφραση: Σωτήρης Γιαννέλης

Ἐπιμέλεια ἐξωφύλλου: Χρῆστος Κωτσίνης

Σελίδες 128

«Τὴν στιγμὴ κατὰ τὴν ὁποία τὰ ἔθνη ὑποφέρουν ἀπό τὸ διπλό διακύβευμα τῆς παγκοσμιοποιήσεως καὶ τῶν ἐσωτερικῶν διεργασιῶν ἀποσυνθέσεως, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ -γιά ὅλες τὶς πατρίδες- εἶναι, σήμερα περισσότερο ἀπὸ ποτέ, ἡ κύρια μορφὴ τῆς πάλης τῶν τάξεων…

«Ἡ πάλη τῶν τάξεων εἶναι ἕνας μύθος τοῦ παρελθόντος», λένε οἱ ἐπίσημες ἀφηγήσεις. Ἄς μιλήσουμε γιὰ τὴν «κοινωνία τῶν πολιτῶν», ἄς μιλήσουμε γιὰ «ἀνθρώπους»…

Ἡ πάλη τῶν τάξεων ὑπάρχει καὶ δὲν ἔχουμε παρὰ νὰ παρακολουθήσουμε τὴν μεταμόρφωσή της. Ποῦ μποροῦμε νὰ τὴν βροῦμε; Ἡ πάλη τῶν τάξεων ἀπαντᾶται σήμερα στὰ πλεῖστα προνόμια ποὺ ἀπολαμβάνουν οἱ «ἀπὸ πάνω» εἰς βάρος τῶν «ἀπὸ κάτω». Ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων στὴν ἐργασιακὴ ἐπισφάλεια, στὶς κερδοσκοπικὲς φοῦσκες, στὶς μετεγκαταστάσεις ἐπιχειρήσεων, στὶς περιουσίες ποὺ αὐξάνονται ταχύτερα ἀπὸ τὴν ἀνάπτυξη τῆς οἰκονομίας, στὴν φοροδιαφυγή, στὶς ἀνισότητες ποὺ δέν διαπερνοῦν τὴν γενικὴ εὐημερία, στὴν ἀπομάκρυνση τῶν πλουσίων ἀπὸ τὶς χῶρες καταγωγῆς τους. Ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων στὶς ἐξώσεις κατοικιῶν ἀπὸ τὶς τράπεζες, στὴν ἰδιωτικοποίηση τῶν κερδῶν καὶ στὴν κοινωνικοποίηση τῶν ζημιῶν, στὴν ἀνάπλαση τῶν ἀστεακῶν περιοχῶν, στὴν εὐελιξία καὶ στὶς «μεταρρυθμίσεις».

Ὅμως, ἡ πάλη τῶν τάξεων δὲν ὑπάρχει μόνο ἐκεῖ. Βρίσκεται ἐπίσης καὶ σὲ ἄλλες πτυχές. Ὅταν οἱ ἐργοδότες εἰσάγουν φθηνὸ ἐργατικὸ δυναμικὸ ἀπό ἄλλες χῶρες, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων.  

Ὅταν ἡ πολυπολιτισμικότητα ἐπιβάλλεται στὶς ἐγχώριες λαϊκὲς τάξεις, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. Ὅταν ἡ βοήθεια πρὸς τοὺς ἀλλοεθνεῖς καὶ ἀλλοφύλους δίδεται εἰς βάρος τῶν γηγενῶν καὶ ὁμοφύλων (ποὺ εἶναι πάντοτε καὶ οἱ πιὸ φτωχοί), ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. 

Ὅταν τὸ διεθνὲς χρηματοπιστωτικὸ κεφάλαιο ὑποστηρίζει τὴν λαθρομετανάστευση (ποὺ εἶναι καὶ μιὰ ἐπικερδὴς ἐπιχείρηση ἀπὸ τὶς Μὴ Κυβερνητικὲς Ὀργανώσεις), ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. 

Ὅταν μιὰ γραφειοκρατικὴ κάστα στὸν ΟΗΕ ἐπιβάλλει τὸ Σύμφωνο γιὰ τὴν Παγκόσμιο Μετανάστευση, χωρὶς νὰ συμβουλευθεῖ οὔτε κοινοβούλια,οὔτε λαούς, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων.

Ὅταν οἱ ἐλίτ, ποὺ κηρύττουν τὴν «ποικιλομορφία», ζοῦν σὲ κλειστοὺς κεχωρισμένους οἰκισμοὺς καὶ ὑπὸ τὴν προστασία ἰδιωτικῆς ἀσφαλείας, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. 

Ὅταν ἐπιτρέπεται ὁ πολλαπλασιασμὸς τῶν κοινωνικῶν ἀποβρασμάτων, ἡ ἔξαρση τοῦ ἐγκλήματος καὶ ἡ ἐπιβολὴ μιᾶς γενικευμένης ἀνομίας στὶς λαϊκὲς συνοικίες, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων.

Ὅταν ζητεῖται ἡ κατάργηση τῶν συνόρων καὶ ἀπειλεῖται ἔτσι ἡ κοινωνικὴ συνοχή, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. Ὅταν ἡ υἱοθέτηση μιᾶς εὐρωπαϊκῆς συνθήκης (Συνθήκη τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Συντάγματος) ἀπορρίπτεται σὲ δημοψήφισμα καὶ οἱ ἐλὶτ τὴν ἐπαναφέρουν ἀπὸτὴν πίσω πόρτα (Συνθήκη της Λισσαβόνας), ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων.

Ὅταν ἕνας λαὸς ψηφίζει νὰ ἐγκαταλείψει τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ μιὰ πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ δημοσιογραφικὴ ἐλὶτ ὑπονομεύει τὸ ἀποτέλεσμα, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. 

Ὅταν ἡ ἐλὶτ ἀναγκάζει ἕνα ἔθνος νὰ ψηφίσει γιὰ δεύτερη φορὰ γιὰ τὸ ἴδιο θέμα γιὰ νὰ «διορθώσει» τὴν ψῆφο του, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων.

Ὅταν ἡ ἐλὶτ ἀρνεῖται νὰ κάνει δημοψήφισμα γιὰ τὰ πιὸ οὐσιώδη ζητήματα, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. 

Ὅταν ἡ τοπικὴ ἀστικὴ τάξη ἐνθαρρύνει τὴν ἐδαφικὴ ἀπόσχιση ἀπὸ τὴν χώρα γιὰ νὰ ἐξαιρεθεῖ ἀπὸ τὴν ἀλληλεγγύη πρὸς τὶς ἀσθενέστερες περιοχὲς τῆς χώρας, ὅπως συμβαίνει σέ ἕνα ἀπό τα παλαιότερα ἔθνη τῆς Εὐρώπης, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. 

Ὅταν ἐπιβάλλονται φόροι στὴν μεσαῖα καὶ στὴν ἐργατικὴ τάξη, ἐνῶ ἀφήνονται στὸ ἀπυρόβλητο τὰ μεγάλα εἰσοδήματα καὶ οἱ πολυεθνικές, ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων.

 Ὅταν πραγματοποιεῖται ἡ σπίλωση ὁλοκλήρων τμημάτων τοῦ πληθυσμοῦ (ἀγρότες, αὐτόχθονες, ψηφοφόροι τῶν «λαϊκιστικῶν» κομμάτων), ὑπάρχει πάλη τῶν τάξεων. 

ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΜΗΣΗΣ ( Η «αφύπνιση» στον Εφιάλτη ενός Νέου Μεσαίωνα )

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΛΤΑ

« Δεν υπάρχει κοινωνία. Υπάρχουν μόνο άνδρες, γυναίκες και οικογένειες »

Η δήλωση ανήκει στην Μάργκαρετ Θάτσερ και περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο την βασική παραδοχή, το κέντρο βάρους της Νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, όπως αυτή διατυπώθηκε από τον Μίλτον Φρίντμαν και την Σχολή του Σικάγο στα μέσα της δεκαετίας του 1970.

Ο Νεοφιλελευθερισμός έχει οικονομικό και κοινωνικό σκέλος και διακηρύσσει τον απόλυτο ατομικισμό και την απόλυτη ελευθερία έκφρασης και δράσης, ακόμη και ενάντια στους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις που απαιτεί η κοινωνική συμβίωση. Γι’ αυτό άλλωστε απορρίπτει την ύπαρξη της κοινωνίας.
Η απόρριψη της κοινωνίας, είναι η κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει την Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία από τον Φιλελευθερισμό. Γιατί ο Φιλελευθερισμός, άσχετα από τις ενστάσεις που μπορεί κανείς να έχει και την κριτική που μπορεί να του ασκήσει, είναι προσηλωμένος στο κοινωνικό όφελος.
Η ελεύθερη λειτουργία των αγορών, σύμφωνα με τον Άνταμ Σμίθ, τον Πατριάρχη του Φιλελευθερισμού, μέσω του μηχανισμού της μακράς χειρός, ωφελεί εν τέλει την κοινωνία. Το αν αυτό ισχύει ή όχι είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά αυτό πίστευε ο Άνταμ Σμίθ.
Άλλωστε ο Άνταμ Σμίθ δεν έγραψε μόνο το περίφημο έργο του για τον «Πλούτο των Εθνών», αλλά και την «Θεωρία των ηθικών συναισθημάτων», όπου υποστηρίζει ότι η ευτυχία του ανθρώπου εξαρτάται και από την ευτυχία των συνανθρώπων του, έστω και αν αυτό δεν συνεπάγεται προσωπικό όφελος. Ότι πρέπει να ενεργούμε έτσι, ώστε ένας τρίτος αμερόληπτος παρατηρητής να μπορεί να επιδοκιμάσει τις πράξεις μας. Ο Άνταμ Σμίθ ήταν υπέρμαχος της κοινωνικής συνοχής και της στήριξης των φτωχών από το κράτος, υπήρξε υπέρμαχος του αγώνα κατά της φοροδιαφυγής και κατήγγειλε την εκμετάλλευση των αδύναμων από τους οικονομικά ισχυρούς.
Επομένως είναι μεγάλη υποκρισία, να επαίρονται οι νεοφιλελεύθεροι ότι έλκουν την ιδεολογία τους από τον Άνταμ Σμίθ και βασικό λάθος να συγχέεται ο Νεοφιλελευθερισμός με τον Φιλελευθερισμό, τόσο στο οικονομικό όσο και στο κοινωνικό επίπεδο. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στην πράξη, ενώ ο Φιλελευθερισμός ασχολήθηκε με την πραγματική οικονομία, ο Νεοφιλελευθερισμός διέπρεψε στην οικονομία του τζόγου, που αποσύνδεσε την χρηματιστηριακή οικονομία από την παραγωγική διαδικασία.

Η Σημειολογία της Παγκοσμιοποίησης

Του Ηλία Μιχαλαρέα *

Στη διαδικασία της «παγκοσμιοποίησης» υπάρχει ένα παράδοξο που πρέπει να μας κάνει καχύποπτους. Η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για δικαιώματα ευάλωτων κοινωνικά ομάδων, τα οποία μάλιστα προσπαθεί να προστατέψει με συγκεκριμένες «πολιτικές παρεμβάσεις» που, μεταξύ άλλων, πριμοδοτούν τις προϋποθέσεις για μια μεγάλη «πολιτισμική αλλαγή».


Πρόκειται για αντίφαση εν τοις όροις. Από την βασική αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας προκύπτει η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, ο οποίος άνθρωπος, όπως έλεγε ο Μαρξ, έχει την ατυχία να είναι εμπόρευμα με ανάγκες. Το μόνο δικαίωμα λοιπόν που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός στον άνθρωπο, είναι το δικαίωμα να πουλάει ανελεύθερα την εργατική του δύναμη.


Από την απαρχή του καπιταλισμού μέχρι και σήμερα, δισεκατομμύρια άνθρωποι, γυναίκες, παιδιά, άνδρες, ανεξάρτητα από θρησκεία και χρώμα έζησαν, ζουν, πέθαναν και πεθαίνουν σε άθλιες συνθήκες για να διασφαλισθούν τα κέρδη του.


Πείνα, δίψα, φτώχεια, αρρώστιες, πόλεμοι, εκμετάλλευση, είναι το παρόν και το μέλλον για τα 2/3 του πλανήτη.


Ταξικές οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, ανεργία, σχολική διαρροή, ναρκωτικά, πορνεία, βία, έγκλημα, κοινωνικός αποκλεισμός, εκμαυλισμός συνειδήσεων, εμπορευματοποίηση του ανθρώπινου πόνου και της υγείας, αλλοτρίωση κλπ, είναι η καθημερινότητα από την οποία λείπει κάθε στοιχειώδες ανθρώπινο δικαίωμα.


Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, πάνω από 20.000 άμαχοι και παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στη Γάζα με την ανοχή και την υποστήριξη των Αγγλοσαξόνων και της ΕΕ.


Συνεπώς, ποιοι μιλάνε για δικαιώματα και για ποια δικαιώματα μιλάνε, όταν το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή εξαρτάται από συσχετισμούς οικονομικών συμφερόντων;


Είναι δυνατόν να μιλάει ο καπιταλισμός για το δικαίωμα του σκλάβου να τον αποκαλεί κάποιος μαύρο αντί για νέγρο, όταν παραμένει ένας σύγχρονος σκλάβος στα γκέτο χωρίς τοίχους; Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιώντας την επιστήμη για να ασκήσει εξουσία, ανακάλυψε το 1851 την «νόσο Δραπετομανία» για να εξηγήσει την τάση των μαύρων σκλάβων να δραπετεύουν προς την ελευθερία και για να εφαρμόσει στην συνέχεια τις κατάλληλες θεραπείες…;


Ο καπιταλισμός δεν ήταν αυτός που μέσα από τον φασισμό και τον ναζισμό εξόντωσε εκατομμύρια, ομοφυλόφιλους, εβραίους, Σλάβους, κομμουνιστές, θεωρώντας τους υπανθρώπους;


Πρέπει να είμαστε εκ προοιμίου καχύποπτοι όταν η οικονομική ολιγαρχία μιλάει για ανθρώπινα δικαιώματα ή όταν συζητάει για το «τέλος ενός πολιτισμού και την αρχή ενός άλλου» ή όταν υποστηρίζει πως αυτή η μετάβαση, επιβάλλεται από την ταχύτατη τεχνολογική εξέλιξη.

Σε τι σκοταδισμό ζούσαμε! – Ευτυχώς μας φωτίζουν Κυριάκος και Στέφανος…

Συνάντηση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία Στέφανο Κασσελάκη

ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Θέλω πριν από οτιδήποτε άλλο να μοιραστώ σήμερα μαζί σας τη μεγάλη χαρά μου για μια ανακάλυψη που έκανα. Εγώ νόμιζα, το είχε πει άλλωστε περίπου και ο ίδιος, ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι μεγάλος φαν των ανισοτήτων, όπως και όλοι οι νεοφιλελεύθεροι άλλωστε, που τις θεωρούν κινητήρια δύναμη του πολιτισμού. Πίστευα επίσης ότι η κυβέρνησή του είναι η αποδοτικότερη μετά το 1821 στην κατεδάφιση του συστήματος δημόσιας υγείας και παιδείας της χώρας, δηλαδή των δικαιωμάτων των Ελλήνων σε υγεία και εκπαίδευση.


Ομολογώ ότι είχα κάνει τραγικό λάθος. Η μανία του να λύσει το πρόβλημα της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους, αγνοώντας το πολιτικό κόστος και την εξέγερση του ίδιου του κόμματός του, κόντρα και στο 70% του ελληνικού λαού κατά τις δημοσκοπήσεις, απέδειξε πέραν κάθε αμφιβολίας ότι ο Κυριάκος είναι ένας από τους παγκόσμιους πρωταθλητές του αγώνα υπέρ των ατομικών δικαιωμάτων και της ισότητας των ανθρώπων. Ούτε κομμουνιστής να ήταν!

Ζητώ ταπεινά συγνώμη για τους έως τώρα χαρακτηρισμούς μου εναντίον του και πλέω σε πελάγη ευτυχίας γιατί έχουμε έναν τέτοιο Πρωθυπουργό, του οποίου οι επιδόσεις –είμαι απολύτως βέβαιος– θα υπερκαλύψουν κατά πολύ αυτές του πατρός του (λυπάμαι που τον ονομάζω έτσι, αλλά στην εποχή του δεν μπορούσαμε να τον αποκαλέσουμε γονέα α’ ή β’ και επιπλέον δεν ξέρω ποιος γονέας πρέπει να ονομάζεται A και ποιος B. Αν κάποιος αναγνώστης ξέρει το κριτήριο για το πως να λέω τους πρώην γονείς, παρακαλώ να με ενημερώσει σχετικά).

Τις τελευταίες μέρες κάνω βασικά δύο πράγματα. Διαβάζω τον Δον Κιχώτη, για να παίρνω κουράγιο από το λαμπρό του παράδειγμα και σκέφτομαι παράλληλα τα θέματα της “τεκνοθεσίας” (κάθε νέα εποχή και νέες λέξεις, νέα γλώσσα, νέα νοήματα, νέος “Άνθρωπος”). Έχω βάλει στην μπάντα και ένα βιβλίο με τελευταία γράμματα ανθρώπων που τους πάνε για εκτέλεση, να το διαβάσω όταν σκουρήνουν πιο πολύ τα πράγματα.

Πρέπει να σας ομολογήσω ότι έχω πονοκεφαλιάσει με τα θέματα του γάμου και της “τεκνοθεσίας”. Βλέπετε δεν είχα ασχοληθεί μέχρι τώρα συστηματικά με αυτά τα θέματα. Ούτε καν το “Δεύτερο Φύλο“ της Σιμόν ντε Μπωβουάρ δεν διάβασα ο ανεπρόκοπος και να που τώρα έχω να αντιμετωπίσω θέματα που αφορούν όχι ένα, όχι δύο, όχι τρία, αλλά τα 107 παρακαλώ φύλα που υφίστανται αυτή τη στιγμή, και των οποίων την ύπαρξη αγνοούσα ο ηλίθιος έως τώρα. Φύλα που συναπαρτίζουν τη διαρκώς διευρυνόμενη (τύφλα νάχει το ΝΑΤΟ και η ΕΕ) ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ+! (Σ.Σ. Το θαυμαστικό είναι σημείο στίξης, όχι φύλο και παρακαλώ να μη μπούνε ιδέες σε κανένα).

Δικαιώματα και «δικαιώματα»

- 12 Ιανουαρίου, 2024


Εδώ και μέρες βομβαρδιζόμαστε για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» με αφορμή μια νομοθετική πρωτοβουλία της Ν.Δ. για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Λίγο πριν βομβαρδιζόμασταν για το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα», ενώ χθες μάθαμε τον βομβαρδισμό της Υεμένης από ΗΠΑ και Αγγλία για να προστατευτεί το «δικαίωμα στην ελεύθερη ναυσιπλοΐα». Πριν 25 χρόνια 19 χώρες του ΝΑΤΟ κήρυξαν τον πόλεμο στην Γιουγκοσλαβία στο όνομα των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» και καθιέρωσαν τους «ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς» πόλεων, αμάχων, υποδομών νερού και ηλεκτρισμού, διαλύοντας εν τέλει μια ολόκληρη χώρα. Ο Δυτικός «πολιτισμός» (δηλαδή ο Δυτικός ιμπεριαλισμός) εκφοβίζει ευθέως ότι έχει τη δυνατότητα να στείλει 50 ή και 100 χρόνια πίσω κάθε χώρα ή λαό που απειλεί ή αμφισβητεί την κυριαρχία του.

Θα ρωτήσει ο αναγνώστης (εν μέρει δικαιολογημένα): τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών; Κάποια σχέση έχουν, αφού τα «ανθρώπινα δικαιώματα» έχουν γίνει σημαία της παγκοσμιοποίησης με διπλή κατεύθυνση: άμεσου στρατιωτικού και οικονομικού καταναγκασμού και επεμβάσεων οπουδήποτε νομίζουν ότι «χρειάζεται», αλλά και μιας ορισμένης κοινωνικής μοντελοποίησης στο εσωτερικό όλων των χωρών της Δύσης (κι όπου αλλού αυτό είναι δυνατόν). 

Και τα δύο επιβάλλονται στο όνομα των «ανθρώπινων δικαιωμάτων». Στην ουσία πρόκειται για μια μεγάλη και οργανωμένη εκστρατεία διάλυσης και ακύρωσης των μεγάλων ταυτοτήτων που εμποδίζουν την αέναη επέκταση του κεφαλαίου σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής (συλλογικής, ιδιωτικής, πνευματικής, πολιτιστικής).

Οι πρώτες μεγάλες ταυτότητες που πλήττονται και καταπολεμούνται σκληρά είναι η εθνική, η ταξική, και η γυναικεία. Στη θέση τους μπαίνουν ο καταναλωτικός κοσμοπολιτισμός, το ατομικιστικό άτομο και ο απόλυτος αυτοπροσδιορισμός φύλου. Μορφές κοινωνικής συλλογικής ύπαρξης των ανθρώπων μπαίνουν στο στόχαστρο, ως μη συμβατές με τη νέα ψηφιακή τεχνοδεσποτική αναδιάρθρωση της κοινωνίας και τις νέες εργασιακές σχέσεις που τη διέπουν. Κι έτσι είναι σε εξέλιξη μια τεράστια προπαγανδιστική μηχανή που τείνει να εγχαράξει στη συνείδηση των ανθρώπων την ακύρωση βιολογικών, ιστορικών και κοινωνικών προϋποθέσεων και κατακτήσεων. Το έθνος, η τάξη, τα δύο φύλα, η οικογένεια, η μητρότητα και η πατρότητα μοιάζουν με εμπόδια που οι νέες σχέσεις παραγωγής και εξουσίας πρέπει να «υπερβούν» διαλύοντάς τα.

Άλλωστε έχει διακηρυχθεί ανοικτά: «Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα». Οπότε τα «δικαιώματα» αποδεσμεύονται εντελώς από τις υποχρεώσεις, και βεβαίως από κάθε έννοια κοινωνικής ευθύνης. Ο σχετικισμός («δεν υπάρχει αλήθεια») και ο μηδενισμός («δεν υπάρχει κανένα νόημα») ανοίγουν την πόρτα της κοινωνικής διάλυσης, προσφέροντας καταφύγιο στο «ας κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει», ατομικά και αποκομμένος από κάθε κοινωνικό ιστό. Έτσι οι υπερ-ελίτ της παγκοσμιοποίησης συγκεντρώνουν πλούτο και εξουσία που ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία δεν είχε οποιαδήποτε κυρίαρχη τάξη ή ομάδα. Κάνε ό,τι γουστάρεις εγκλωβισμένος σε ένα ψεύτικο υπερΕγώ, φθάνει να μην εμποδίζεις τη Μεγάλη Αναδιάρθρωση του κεφαλαίου και της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

Νεοφιλελευθερισμός & μεταμοντερνισμός: Το δίδυμο που “σκοτώνει” τις κοινωνίες

ΧΡΙΣΤΑΚΟΣ ΓΙΩΡΓΟΣ

Στην αυτοβιογραφία του ο τελευταίος σοβιετικός ηγέτης Μιχαήλ Γκορμπατσώφ έγραψε: «Η ανθρώπινη ιστορία είναι σε μεγάλο βαθμό η ιστορία των αξιών της. Αυτά έχουν χρησιμεύσει ως πηγή για τις ηθικές αρχές που σε τελική ανάλυση διέπουν τις ενέργειες κάθε ανθρώπινης κοινότητας. Οι αρχέγονες παγκόσμιες αρχές, η μόνη βάση πάνω στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί η ανθρώπινη ζωή…»


Πράγματι, οι αρχέγονες αξίες (φιλαλήθεια, αξιοπρέπεια, αλληλοσεβασμός, αλληλοκατανόηση) είναι το απαύγασμα μακρόχρονης εμπειρίας της ανθρώπινης φύσης. Αναφύονται και αξιώνονται μέσα από τα επιτεύγματα φωτισμένων ανθρώπων και πνευματικά ανεπτυγμένων κοινωνιών για χιλιάδες χρόνια σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γης. Οι αξίες ορίζονται συχνά ως πρότυπα για τον προσδιορισμό των επιπέδων ανθρωπιάς, χαρακτήρα, αισθητικής, κατανόησης και συμπεριφοράς. Κάθε πολιτισμός προσδιορίζεται από τις αξίες του. Παράδειγμα, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός αναγνωρίζεται παγκοσμίως λόγω των πανανθρώπινων αρχών που πρεσβεύει. Στον αντίποδα το δίδυμο νεοφιλελευθερισμός και μεταμοντερνισμός.

Νεοφιλελευθερισμός είναι η ιδεολογική έκφραση των κανόνων του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου: η κοινωνία μειώνεται σε οικονομία, η οικονομία σε οικονομία της αγοράς και η οικονομία της αγοράς σε χρηματοπιστωτικές αγορές. «Οι αγορές έχουν πάντα δίκιο» θριαμβολόγησε ο Ζαν Κλωντ Τρισέ (πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας). Δυστυχώς γι’ αυτόν, ο νεοφιλελευθερισμός αποδείχθηκε ένα σύστημα πεποιθήσεων με σημαντικές αστοχίες:

Οι κύριες αστοχίες

Πρώτη βασική αστοχία της νεοφιλελεύθερης σκέψης είναι η αδυναμία της να κατανοήσει την πολιτισμική έννοια “χρονοτοπική έκφραση”. Οι εκάστοτε πολιτισμικές παραδόσεις δεν είναι παρά εκφράσεις των αρχέγονων αρχών σε μια συγκεκριμένη περίοδο και τόπο. Πρωταρχικό καθήκον μιας πραγματικά προοδευτικής σκέψης δεν είναι η διαιώνιση συγκεκριμένων εκφράσεων των αρχέγονων αρχών, αλλά η ανακάλυψη νέων εκφράσεων προσαρμοσμένων στη τρέχουσα περίοδο και τόπο.