Γιώργος Κυριακού
Ιμπεριαλιστική χώρα στα Βαλκάνια ή χρήσιμος μοχλός της Δύσης για την ένταξή των Βαλκανίων στην Ευρω-ΝΑΤΟϊκή οικογένεια; Αφεντικό των Βαλκανίων που επενδύει με κρατικό σχέδιο και μέρος των κερδών επιστρέφει στα τα λαϊκά στρώματα, τέτοιο που να δικαιολογεί μια αποικιοκρατική παράδοση ή αφεντικά κάνουν υπεργολαβίες κερδίζοντας στο ακέραιο από τα ευρωπαϊκά και εγχώρια κίνητρα; Πώς γίνεται η ιμπεριαλιστική Ελλάδα να υπογράφει συμφωνία με τη διπλανή χώρα η οποία χρησιμοποιεί ως εθνικό προσδιορισμό ένα τοπωνύμιό της; Πώς γίνεται από μια χώρα μικρή να αμφισβητούνται με όρους Τουρκίας τα θαλάσσια σύνορά της στο Ιόνιο Πέλαγος; Πώς γίνεται μια ιμπεριαλιστική χώρα να μη θέτει ούτε ένα βέτο στη συστηματική παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων της Μειονότητάς της στην ίδια διπλανή χώρα, Μειονότητας που είναι διεθνώς αναγνωρισμένη για παραπάνω από έναν αιώνα; Το δίκτυο των πιστωτικών της οργανισμών και οι επενδύσεις του τριτογενούς που στήθηκαν στα μεταπολιτευτικά Βαλκάνια ήταν βασισμένα σε γερά θεμέλια πλεονασμάτων ή ήταν δοκιμαστήριο για τις χώρες της Δύσης που δεν επένδυαν σε ανασφαλείς αγορές;
Πώς γίνεται μετά από μια 20ετή δραστηριότητα ιμπεριαλισμού να καταρρέει μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα το τραπεζικό της σύστημα μέσα στα πρώτα χρόνια της κρίσης; Ήταν πράγματι «ισχυρή Ελλάδα» όπως την ονομάτιζε ο πρωθυπουργός της Κ. Σημίτης; Είναι μια ιμπεριαλιστική και επεκτατική χώρα έτσι όπως την ονομάζει το ελλαδικό κίνημα της αριστεράς, της αναρχίας και της αυτονομίας; Είμαστε μοναχοφάηδες όπως θα μας αποκαλούσαν στελέχη από όλα τα κόμματα που συμμετέχουν ενεργά στο πολιτικό σύστημα;
Την περίοδο του τέλους του αιώνα μας, η «ισχυρή Ελλάδα» ως το κατ' εξοχήν ιδεολόγημα της κυβέρνησης Σημίτη, απότοκο της προπαγάνδας η οποία βασίστηκε στα ευρωπαϊκά πακέτα και τη διείσδυση των εμπορικών οίκων-τραπεζών στη Βαλκανική, ταυτοχρόνως εγκαινίασε μια περίοδο ιδεολογικής αποδόμησης της εθνικής της ιστορίας καθώς και της εξωτερικής της πολιτικής. Ήταν η κατάληξη θριάμβου μιας περιόδου που ξεκίνησε με τη διαμεσολαβητική συνιστώσα της Ευρώπης, Ελλάδα, ως εγγυήτρια χώρα για την ένταξη των Βαλκανίων στους διεθνείς οργανισμούς της Δύσης, ΕΕ και ΝΑΤΟ.
Δεν θα μπορούσε να στοχεύσει διαφορετικά η ελλαδική ελίτ, όπως για παράδειγμα σε μια ενοποιητική δυναμική των Βαλκανίων και στην δυνατότητα ώστε η χώρα να καταστεί πεδίο ειρήνευσης, σταθερότητας και διαπραγματεύσεων για τα πολεμικά μέτωπα αλλά και οικονομικών ή άλλων συνεργασιών όπως π.χ. για τις μειονότητες με στόχο τη συνεργασία των βαλκανικών λαών. Έτσι έδωσε τη συγκατάθεσή της στο αίτημα για την ανεξαρτησία της Κροατίας και της Σλοβενίας, ανοίγοντας τις ορέξεις τόσο στις άλλες ντόπιες ελίτ για πολέμους αναθεωρητικούς όσο και σε διαμάχες με αφορμή τις μειονότητες. Μια από τις δήθεν ευθύνες της, δηλαδή το να δοθούν σε εμπορικούς οίκους και χρηματοπιστωτικά συμφέροντα κυρίως τα κίνητρα για περεταίρω επενδύσεις στις βαλκανικές χώρες δημιούργησε και την υποψία ή ακόμα και τη βεβαιότητα για τον ρόλο της ως ιμπεριαλιστικής δύναμης στα Βαλκάνια ή της "Αμερικής των Βαλκανίων". Αυτή όμως ήταν η οικονομική διπλωματία την οποία εφήρμοσε συνολικά η ελληνική πολιτική στο πλαίσιο οδηγιών από πλευράς ΕΕ. Άλλωστε με συμφωνία της Κομισιόν αποφασίζεται η αποδυνάμωση των χρηματοπιστωτικών της ομίλων το 2014. Ακριβώς αυτήν τη περίοδο οφείλουμε να συμπεριλάβουμε και τις κινήσεις από πλευράς χωρών της ΕΕ, που επενδύουν αλλά κυρίως τους Τρίτους παράγοντες που καλύπτουν τα κενά, ακριβώς την ίδια περίοδο που παρατηρείται η αποδρομή της Δύσης.
