ΡΩΤΑΣ ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ?

 

(Αλιευθεντα ερωτήματα που τέθηκαν πριν 2 χρόνια σε μια άλλη μάντρα, εδώ πιο δίπλα)

Όπως και όλοι οι προηγούμενοι, έτσι και αυτός ο πόλεμος γίνεται για να καταστραφεί περισσευούμενο ή τοξικό κεφάλαιο και σχετίζεται με την ισχύ κάποιων νομισμάτων. Όχι των όπλων, που είναι μόνο το αναλώσιμο εμπόρευμα κάθε πολέμου για να ετοιμαστεί, μετά την λήξη του, νέο χρήμα μέχρι τον επόμενο για να αντικαταστήσει τα αναλωθέντα.

Οριοθέτηση γίνεται τώρα στην Ουκρανία ως δυτικό σύνορο των ζωνών επιρροής περισσότερων των δυο παγκόσμιων αποθετικών νομισμάτων.
Το ρούβλι δεν μπορεί να είναι ένα από αυτά τα αποθετικά νομίσματα, αλλά μόνο μέρος κάποιου συνθετικού αντι-δολαριου που ψήνεται περί την Κίνα (που ήδη ετοίμασε και το αντίστοιχο ΔΝΤ του για να αρχίσει να δανείζει αντ' αυτού, μετά μια μονομερή τους Συσαχθεια από το δολάριο, τις σημερινές υπερχρεωμένες χώρες του οικονομικού Νότου).
Και έτσι, μοιραία, προκύπτει και ο ανασχεδιασμός όλων των συστημάτων που αναπτύχθηκαν (παραγωγής, logistics, ενεργειακά και χρηματοπιστωτικά) στην προηγούμενη παγκοσμιοποίηση της μονοκρατορίας του δολαρίου. Αυτής που μας τελείωσε με απόφαση των G7 τον Ιούλιο του 21 για να γίνει μια "Πράσινη" μετάβαση για να σωθούν πάλι οι τράπεζες, και πυροδότησε έτσι και τον πόλεμο, την ενεργειακή κρίση και τον στασιμοπληθωρισμό μεγάλης διάρκειας, που θα μας ταλαιπωρήσει για 2-3 χρόνια ακόμα.

Όπερ κανέναν δεν συμφέρει να το κάνει τώρα Κούγκι ή να κλείσει άρον άρον αυτόν τον πόλεμο. Άσε τον λοιπόν να σέρνεται μέχρι να τελειώσει κάθε ισχύς του χαζοευρώ των ευρωζαβών, του μόνου που θα μπορούσε να ισορροπήσει τον παλαβό κόσμο που προκύπτει έτσι. Αλλά αυτό, δυστυχώς, σέρνεται στα χέρια ανίκανων νεοφιλελέ ηγετίσκων χωρίς όραμα και στρατηγική.
Απαιτεί βλέπεις χρόνο αυτή η διευθέτηση!

Και το ξεκαθάρισμα σε μερικές παραμέτρους ακόμα, όπως πχ:

Θα είναι και η Ινδία στην ζώνη του ψηφιακού αντι-δολαριου ή θα κάνει μια ενδιάμεση μαζί με την Βραζιλία, την Ινδονησία και την Νότιο Αφρική για να το παίξει κέντρο, και με τον χωροφύλακα και με τον αστυφύλακα?

 
Και πόσο αυτή θα συνεργαστεί ή θα συγκρουστεί τότε και με μια τέταρτη ζωνη, την Παναραβική και πως θα εμπλακεί και μια 5η, στην Λατινική Αμερική, που ψήνεται και που θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο που δεν μπορεί να παίξει το ευρώ?

Θα καταλήξει τελικά η Τουρκία στην Ευρασία ή θα μείνει προσκολλημένη στο ΝΑΤΟ ως δούρειος ίππος της Ρωσίας? Γι αυτό εξαρτάται πόσο, τελικά, θα στραβώσει το στόμα του Ερντογάν από ένα "εγκεφαλικό" και από πόσα ακόμα εγκεφαλικά θα μπορέσουμε να αντέξουμε και εμείς από το ανεγκέφαλο γκουβέρνο και σια μας, που ήθελε να του τα δώσει όλα για κάτι ντιλς που έκλεισαν μαζί του πριν αναλάβουν, από το 18.

Θα έχουμε νέες "Αραβικές Ανοίξεις" λόγω της επισιτιστικής κρίσης μόνο στην Αφρική ή πρεπει να επεκταθούν αυτές και αλλού μετά την πρώτη που έσκασε στην Σρι Λάνκα? Πόσες μπορεί να αντέξει το "παίγνιο" που είναι σε εξέλιξη?

Αλλά και ποσο θα μπορέσουν να αντέξουν όλες αυτές οι ζώνες μετά από την "ζώνη του ίντερνετ", που αυτό αναπτύσσεται χωρίς σύνορα και μεταλλάσσεται γρήγορα προς την 3η του version? Κάνοντας περιττά όλα τα αποθετικά η εθνικά νομίσματα της εποχής Νίξον και τις ζώνες επιρροής τους, αλλά και τους 5-6 ψηφιακούς ολιγάρχες του προηγούμενου ίντερνετ τύπου Ζούκη και Μουσκ, που έχουν στηθεί για να στήσουν μια ψηφιακή φεουδαρχία πάνω σε όλες τις οικονομικές ζώνες?

Ο τυφώνας Τραμπ και η αμερικανική τραγωδία

Αθήνα, 14/11/2024

Του Γεωργίου Παπασίμου

Ο εκλογικός θρίαμβος του επανακάμψαντος Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ, αλλά και η πλήρης υπερίσχυση του ρεπουμπλικανικού κόμματος στη Γερουσία και πιθανότατα στη Βουλή των Αντιπροσώπων, ενώ ελέγχεται ήδη το ανώτατο δικαστήριο από ισχυρή συντηρητική πλειοψηφία, που είχε τοποθετηθεί στη προηγούμενη προεδρική περίοδο Τραμπ έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις προβλέψεις των δημοσκόπων, των διαφόρων ακαδημαϊκών και των κεντρικών ΜΜΕ που προέβλεπαν αν όχι νίκη των Δημοκρατικών, ένα εκλογικό θρίλερ. Τελικά το αποτέλεσμα αυτό αποτελέσε συντριπτικό χτύπημα σε όλους αυτούς και κυρίως στρατηγική ήττα του Δημοκρατικού κόμματος, αφού για πρώτη φορά ο Τραμπ κέρδισε όχι μόνο τους εκλέκτορες, αλλά και τη λεγόμενη λαϊκή ψήφο με 50,8% επί του συνόλου των ψηφοφόρων.

Επανέρχεται συνεπώς στην προεδρία των ΗΠΑ πανίσχυρος για όλη την προεδρική του θητεία και τουλάχιστον για τα επόμενα δύο χρόνια μέχρι τις ενδιάμεσες εκλογές, που θα κριθεί η τότε πλειοψηφία στη Γερουσία. Αποτελεί πραγματικά για κάποιον που δεν έχει πληροφόρηση για την πραγματική κατάσταση και τις διαμορφούμενες ισορροπίες στην αμερικανική κοινωνία λόγω της παγκοσμιοποίησης, που επέφερε αποβιομηχάνιση σε πολλές πολιτείες των ΗΠΑ, αλλά και της μεγάλης ακρίβειας που κατατρώει τα εισοδήματα των μεσαίων και κατωτέρων στρωμάτων, έκπληξη η συντριπτική αυτή νίκη ενός αμφιλεγόμενου προσώπου, που φαινόταν να έχει τελειώσει πολιτικά όταν στις προηγούμενες εκλογές του 2020 οι φανατικοί οπαδοί του είχαν εισβάλει στο Καπιτώλειο και κατέλυσαν έστω και λίγη ώρα τον σπουδαιότερο αντιπροσωπευτικό θεσμό του αμερικανικού πολιτικού συστήματος.

Η πανηγυρική επάνοδος όμως του Τραμπ πέραν της ισχυρής προσωπικής του ιδιοσυγκρασίας οφείλεται στην κατάρρευση της οικονομικής δύναμης των μεσαίων κυρίως στρωμάτων, που λόγω του μεγάλου πληθωρισμού και της ακρίβειας έχουν φτάσει σε οριακό σημείο επιβίωσης. Το βασικό συνεπώς κριτήριο της ψήφου αποτέλεσε η οικονομία. Και ενώ κατά την προηγούμενη τετραετία με τις πολιτικές Μπάιντεν που ήταν ο δανεισμός και η μεγάλη κρατική ενίσχυση των επιχειρήσεων με συνέπεια να υπάρχουν πολύ καλοί δείκτες για την ανεργία, αλλά και την ανάπτυξη έναντι του παγκόσμιου ανταγωνισμού, αυτό δεν ήταν απτό στην πλειοψηφία των πολιτών που με τη μεγάλη ακρίβεια και τις τεράστιες ανισότητες βιώνουν καθημερινά μια σκληρή πραγματικότητα.

Πέραν όμως της οικονομίας, τομείς που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη ψήφο υπέρ Τραμπ αποτέλεσαν οι υπερβολές της woke ατζέντας , που υιοθετήθηκε με φανατισμό και ως πρώτιστη προτεραιότητα από μεγάλη μερίδα του Δημοκρατικού Κόμματος, καθώς και το μεταναστευτικό που έχει λάβει ανεξέλεγκτες διαστάσεις στις ΗΠΑ με χαρακτηριστικότερο σημείο την υποστήριξη αυτού, παρά τις ρατσιστικές και ακραίες δηλώσεις του, από τους Ισπανόφωνους. Σημαντική τέλος δήλωση που φωτογραφίζει την ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών είναι αυτή του Γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς, ηγέτη της αριστερής πτέρυγας το Δημοκρατικού Κόμματος, που εξελέγη για τέταρτη φορά ότι «δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη που οι ψηφοφόροι της εργατικής τάξης εγκατέλειψαν το κόμμα, αφού η ηγεσία των Δημοκρατικών υπερασπίζεται το κατεστημένο και ο αμερικανικός λαός είναι θυμωμένος και ήθελε αλλαγή. Και σε αυτό έχουν δίκιο».

Όλα τα παραπάνω όμως αποτελούν επιμέρους πτυχώσεις και απόρροια της μεγάλης εικόνας του αμερικανικού δράματος, που έχει δύο κυρίαρχες συνιστώσες, αφενός την βαθιά εσωτερική κοινωνική διαίρεση μεταξύ των ελίτ πάσης φύσεως και της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, που τελεί υπό οικονομική κατάρρευση και αισθάνεται περιθωριοποιημένη και απομονωμένη και αφετέρου την επιταχυνόμενη καθοδική πορεία της αμερικανικής ισχύος.

Η οξύτατη αυτή πολιτική και κοινωνική κρίση φωτογραφίζει την μεγάλη παρακμή των ΗΠΑ, που δεν μπορούν πλέον να διεκδικούν τον ρόλο της ηγέτιδας δύναμης στον πλανήτη. Η αμερικανική πλανητική ηγεμονία, που ξεκίνησε από το 1945 και κορυφώθηκε το 1989, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, μέσω της προσπάθειας επιβολής σε παγκόσμιο επίπεδο της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, και μέσα από την διατύπωση των θεωριών περί του «τέλους της Ιδεολογίας» και του «τέλους της Ιστορίας του ανθρώπου», έφτασε στο τέλος της. Η νεοφιλεύθερη παγκοσμιοποίηση, που επέβαλαν ως νικητές το 1989, αποτέλεσε τον «δούρειο ίππο» για την αυτοαναίρεση τους.

Αντιδρούν οι αγρότες της Ευρώπης για τη “Μερκοσούρ”

Ενδιαφέρει κανέναν το διακύβευμα για την Ελλάδα;

Επιτέλους, τα ελληνικά ΜΜΕ ασχολούνται με την επιχειρούμενη επικύρωση της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου ΕΕ- Μερκοσούρ, λόγω των αγροτικών κινητοποιήσεων που κλιμακώνονται και πάλι στις Βρυξέλλες.

 Η συμφωνία, που συζητείται εδώ και είκοσι χρόνια, μπλοκαρίστηκε από τις δυναμικές κινητοποιήσεις του περασμένου Ιανουαρίου, ανακινείται μετά από πρωτοβουλία της Προέδρου της Κομισιόν φον ντερ Λάιεν, η οποία εξυπηρετεί το έντονο ενδιαφέρον της πατρίδας της Γερμανίας. Η οποία ως εξαγωγική δύναμη επείγεται να αποκτήσει πρόσβαση στην εκτετεμένη αγορά των χωρών της Νότιας Αμερικής. Και η Ισπανία, για λόγους ευνόητους, έχει συμφέρον να εφαρμοστεί η συμφωνία με τις χώρες αυτές, ισπανόφωνες πρώην αποικίες της, με τις οποίες διατηρεί στενούς δεσμούς. 

Αντίθετη είναι η γαλλική κυβέρνηση, υπό την πίεση των αγροτών που φοβούνται τον ανταγωνισμό μεγάλης ποικιλίας προϊόντων, που θα εισάγονται φθηνά, όχι μόνον επειδή θα είναι αδασμολόγητα, αλλά και δεν θα πληρούν το ίδιο αυστηρές παραγραφές.

Μένει να δούμε εάν η Γαλλία θα καταφέρει να συγκεντρώσει τους απαραίτητους συμμάχους για να ανακόψει την επικύρωση της συνθήκης. Προς το παρόν, επιχειρεί να καθυστερήσει την υπογραφή της και ταυτόχρονα να επιφέρει ουσιώδεις τροποποιήσεις. Ο πρωθυπουργός Μπαρνιέ τη χαρακτήρισε «καταστροφική» για την ευρωπαϊκή γεωργία και τις τοπικές αγορές. Όλο το πολιτικό σύστημα και η κοινή γνώμη, με πρωτεργάτες τους αγρότες είναι αντίθετοι. Με εξαίρεση την αντιστοιχο ΣΕΒ (MEDEF) που επιθυμεί το άνοιγμα νέων αγορών με κάθε τίμημα.

ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑ "ΤΣΙΠΆΚΙΑ"

ΠΩΣ ΚΑΤΑΣΚΕΥΆΖΟΝΤΑΙ ΤΑ "ΤΣΙΠΆΚΙΑ"

(Και η σχέση τους με τις γεωπολιτικές συγκρούσεις στην νέα εποχή).

Tι είναι η Ευρώπη μας?

Μην ειν' τα άπαρτα ψηλά βουνά των δανικών της ΕκΤ?

Μην το ευρώ που χτίστηκε πάνω σ' αυτά?

Mην ειν' τα γάργαρα νερά όσων κάνουν γαργάρες με παλιές συνταγές,

τώρα αλά Τραμπ?

Όχι! Τίποτα απ όλα αυτά!

Μια τεχνολογία κατασκευής μικροκυκλωμάτων (της ASML) και 5-6 κανονισμοί προστασίας της ισχύος των ένθεν κακείθεν τεχνοφεουδαρχών επί των δούλων στα dataχώραφα των κάθε λογής  Musk είναι. 

Για το δεύτερο δες στο σχόλιο #1 τι παίζει  τώρα. Ας πούμε εδώ για το πρώτο.

Τα μικροτσίπ είναι ηλεκτρονικά κυκλώματα (σαν αυτά που έβλεπες παλιότερα ανοίγοντας ένα ραδιοφωνάκι) όπου τα transistos, οι πυκνωτές, οι διακόπτες και τα λοιπά ηλεκτρονικά έχουν αντικατασταθεί από "χαρακιές" διαφορετικού βάθους και πλάτους πάνω σε ένα υπόβαθρο πολύ καθαρού πυριτίου (άμμος δηλαδή η πρώτη τους υλη).

Τα ηλεκτρόνια του ρεύματος που ταξιδεύουν σε αυτά τα "φαράγγια" κάνουν αυτά τα κυκλώματα να λειτουργούν σύμφωνα με ένα σχέδιο ως επεξεργαστές, ηλεκτρονικές μνημες, αισθητήρες κλπ.

Σήμερα η υψηλότερη τεχνολογία κατασκευής τέτοιων κυκλωμάτων επιτρέπει την "χάραξη" με αποστάσεις μεταξύ των "φαραγγιών" της τάξης των 10 νανομέτρων (χιλιοστά του χιλιοστού) για τα συμβατικά τσιπάκια. 5nm για όσα προορίζονται για στρατιωτικές η αλλες critical mission δουλειές και  πολύ πρόσφατα τα 2nm , που είναι πολύ κοντά και στο μικρότερο βήμα συμπύκνωσης, αφού πλησιάζουμε επικίνδυνα το μέγεθος των ατόμων. 

Τα μικροτσίπ κατασκευάζονται με τη δημιουργία στρωμάτων διασυνδεδεμένων σχεδίων τέτοιων χαράξεων σε μια "γκοφρέτα πυριτίου". Η διαδικασία κατασκευής μικροτσίπ περιλαμβάνει εκατοντάδες βήματα και μπορεί να διαρκέσει έως και τέσσερις μήνες από το σχεδιασμό έως τη μαζική τους παραγωγή. Στις καθαρές αίθουσες των εργοστασίων κατασκευής τσιπ (εγκαταστάσεις κατασκευής), η ποιότητα του αέρα και η θερμοκρασία διατηρούνται αυστηρά ελεγχόμενες καθώς τα ρομπότ μεταφέρουν τις πολύτιμες "γκοφρέτες από πυρίτιο" από μηχανή σε μηχανή.

Τα σχέδια τους αποτυπώνονται με τεχνικές λιθογραφίας. Ρομποτικά χέρια ακριβείας θα κάνουν τις κινήσεις και θα οδηγήσουν τα laser που χαράζουν.

 Ο πιο σημαντικός κατασκευαστής αυτών των τεχνολογιών λιθογραφίας είναι μια Ολλανδική εταιρεία, η ΑSΜL, στα εργαστήρια της οποίας  ενσωματώνονται χιλιάδες επι μέρους ερευνητικές προσπάθειες εκατοντάδων Πανεπιστήμιων και ερευνητικών κέντρων, στην πλειοψηφία τους ευρωπαϊκά και κατασκευάζονται όλες οι τεχνολογίες για μια γραμμή παραγωγής chips.

ΓΙΑΤΊ ΚΑΤΑΡΡΈΟΥΝ ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ?

33 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΆΛΥΣΗ ΤΗΣ ΕΣΣΔ:

ΓΙΑΤΊ ΚΑΤΑΡΡΈΟΥΝ ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΕΣ?

Πανω-κατω τις ίδιες ημέρες από την έναρξη  της Οκτωβριανής επανάστασης, αισθανθηκα ότι  είναι η κατάλληλη στιγμή για μια "διαφορετική " ανάλυση των αιτιών και των συνεπακόλουθων της κατάρρευσης πριν 33 χρόνια, της ΕΣΣΔ.

Όπως αντιλαμβάνεστε,  δεν αναφέρομαι εδώ στο να αλλάξουν κάπου κυβέρνηση αλλά για Κατάρρευση με κρότο και το Κ κεφαλαίο. Όπως έγινε με την Ρωμαϊκή, την Βυζαντινή,  την Οθωμανική ή την Βρετανική παλιότερα. Ή όπως με την Σοβιετία πιο πρόσφατα.

Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα μπορεί και να διαφωτίσει κάπως και  στο πόσο κοντά είμαστε σε μια επόμενη κατάρρευση, πχ αυτή των ΗΠΑ. Μαζί ή λόγω της τρέχουσας (7η ή 8η στην καταγεγραμμένη ιστορία, έχω χάσει το μέτρημα) κατάρρευσης της παγκόσμιοποίησης. Αυτής που άνθισε τα τελευταία 40 χρόνια, κάτω από την μέχρι πρότινος κυρίαρχη ιδεολογία του νεοφιλελευθερισμού, που ήδη αποσύρεται ως είχε για ... γενικό ρεκτιφιέ.

Δύσκολη η κάθε πρόβλεψη αν δεν έχει προηγηθεί, με κάποιο τρόπο και μεθοδολογία, η αντίστοιχη ανάγνωση και διάγνωση της ιστορίας και της δυναμικής παρόμοιων αντίστοιχων καταρρεύσεων στο παρελθόν. Που σχεδόν όλες κατέρρευσαν από κάποια μικρή αιτία . Μια Κερκόπορτα ή τώρα ίσως κάτι ακόμα μικρότερο, μερικών χιλιοστών του χιλιοστού, όσο ένας ιός. 

Σχεδόν όλες οι μέχρι τώρα  αντίστοιχες καταρρεύσεις,  σχετίζονται με κάποια επερχόμενη ριζική αλλαγή στο κυρίαρχο καύσιμο/ενέργεια, αυτό που τις απογείωσε (οι σκλάβοι, τα ξύλα το κάρβουνο, το πετρέλαιο κλπ). Τώρα γίνεται πάλι κάτι αντίστοιχο. Έχει σειρά η ενδιάμεση εποχή του φυσικού αερίου. 

O ΤRUMP, O ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΠΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ JUNIORS.

O ΤRUMP, O ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ ΤΑ ΚΡΥΠΤΟΝΟΜΙΣΜΑΤΑ ΚΑΠΟΙΩΝ JUNIORS.

(ή πόσο βαθιές είναι οι σχέσεις διαφθοράς αναμεσα στον νέο ημι'-πλανητάρχη και τον wannabe Σουλτάνο)

Οι σχέσεις Τραμπ-Ερντογάν ξεκίνησαν πριν το 12 ακολουθώντας το μοτίβο του Τραμπ για το πως εννοεί την άσκηση της εξωτερικής (του) πολιτικής μέσω deals και κάνοντας business με διεφθαρμένα πολιτικά καθεστώτα σε όλον τον πλανήτη (βλέπε το σχετικό σχόλιο #1).

Αρχικά μέσω ξενοδοχειακών projects, που έκαναν την Αυτοκρατορία Τραμπ grate, τώρα και μέσω των crypto-business των γιων του μέσω του Ιδρύματος World Liberty Financials, που επιδιώκουν να κάνουν την εν λόγω Αυτοκρατορία great again. Στο σχόλιο #2 το τι αφήνουν τα γραφεία τύπου να διαρρεύσει σχετικά. 

Στην Τουρκία αυτή η σχέση θεμελιώθηκε το 12 με τους ουρανοξύστες Trump Towers στην Κωνσταντινούπολη, αφού απέτυχε ο Σαμαράς να τους κλείσει για τον πισινό του, τον Λάτση, για το Ελληνικό.

Ακολούθησαν μετά δύο αλληλοσυμπληρούμενα γεγονότα με αποτέλεσμα η "σχέση εμπιστοσύνης" Τραμπ-Ερντογάν να κλονιστεί:

🔺️Μετά το πραξικοπήμα-μαριονέτα του 16, ο Ερντογάν στοχοποίησε τους οπαδούς  του ιμαμη Γκιουλέν, που έλαβε άσυλο στις ΗΠΑ. Ο  Ερντογάν απάντησε συλλαμβάνοντας ένα Αμερικανό πάστορα, φίλο του Γκιουλέν, ως όμηρο στην Τουρκία.

🔺️Δικαστικές αρχές των ΗΠΑ εκτος της πολιτικής επιρροής του Τραμπ, ξεκίνησαν την διερεύνηση του σκανδάλου  της κρατικής τουρκικής τράπεζας Halkbank, που εμπλέκεται, μαζί με την οικογένειά Ερντογάν και τον ίδιο προσωπικά, σε ένα διεθνές κύκλωμα λαθρεμπορίας ιρανικού πετρελαίου και χρυσού (μεγάλο μέρος του προήλθε και από τον ημέτερο ...Ριχάρδο), που πλήρωνε και τις business τρομοκρατικών φιλο'ιρανικών οργανώσεων μέσω Κατάρ. Παρά τις πιέσεις του Τραμπ ως προέδρου στις αμερικανικές δικαστικές αρχές, που καθυστέρησαν απλως την εκδίκαση, τελικά φέτος το καλοκαίρι ολοκληρώθηκαν τα διαδικαστικά δικονομικά και η υπόθεσή πάει για να πάρει πινάκιο σε δικαστήριο του Μανχάταν. 

Η ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΗΝ ΜΕΤΑ-ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ Ο ΕΠΑΝΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΡΟΛΟΥ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μετά την αποτυχημένη τετραετία Τραμπ 2016-20, οι ΗΠΑ μπήκαν σε μια περίοδο όπου η αμερικανική ηγεμονία  συνέχισε να φθίνει ενώ αναδύεται σιγά σιγά ένας πολύ-πολικός κόσμος προς μια τελείως άλλη αρχιτεκτονική "παγκοσμιοποίησης". Σημαντικό της νέο χαρακτηριστικό: 

✔️Εμφανής ήδη η τάση εγκατάλειψης του θεωρητικού υποβάθρου που δημιούργησε την προηγούμενη παγκοσμιοποίηση υπό μία μόνο υπερδύναμη. Τον Νεοφιλελευθερισμο 1.0  υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, που μεταλλάσσεται πιο γρήγορα και από τον Covid19 εντός ενός Ψηφιακού καπιταλισμού προς έναν Νεοφιλελευθερισμο 2.0. Αυτό ξεκίνησε μέσω ενός αναγκαστικού, για τις ελίτ και τις Τράπεζες, "περάσματος" από μία νεο-Κεϋνσιανη φάση στην οικονομική πολιτική και τώρα βρισκόσαστε στα πρόθυρα του επόμενου σταδίου. 

✔️Αν θα προσδιοριστει κάτι ουσιαστικά σημαντικό μετά τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές σε 6 ημέρες είναι το πόσοι γρήγορα θα ολοκληρωθεί αυτή η μετάλλαξη προς τον νεοφιλελευθερισμό ver2.0, όπου κυρίαρχο πλέον ρόλο δεν θα έχει το τραπεζικό σύστημα αλλά το παράγωγο της αποτυχίας του: ένα σκιώδες παρατραπεζικό σύστημα (στο σχόλιο #1 η σύνθεση του) υπό το ΔΣ μίας Blackrock ή κάποιας αντίστοιχης, σε ρόλο ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας 

Αυτές οι κολοσσιαίου μεγέθους ανακατατάξεις μας φέρνουν σε μια εποχή ασταθειας με μείζονες συγκρούσεις των συμφερόντων διαφορετικών εθνικών ελιτ σε όλο τον πλανήτη (αντιπαράθεση Κίνας-ΗΠΑ, ριζοσπαστικό Ισλάμ –Ταλιμπάν–,Χαμας,  πλήρης ανακαταταξη οσων ισχυουν στην Μέση Ανατολή–Λιβύη, Ανατολική Μεσόγειος, Συρία–, οικονομική σύγκρουση Ρωσίας και Δύσης με αιχμή το ενεργειακό, σινορωσική και σινοϊρανικη προσέγγιση, διείσδυση της Κινας αλλά και της ανταγωνιστικής της Ινδιας στην Αφρική, κ.λπ.).

Μεσα σε ένα τέτοιο διεθνές σκηνικό, θα ανέμενε κανείς την προσπάθεια γεωπολιτικής ισχυροποίησης της Ευρώπης. Αμ, δε...

✔️Έλλείψει κοινού οράματος στην ΕΕ, στην ήπειρο που αποτέλεσε το θέατρο δύο παγκοσμίων πολέμων και ανταγωνισμών, και που θα έπρεπε να είναι πλέον μια νησίδα ομαλότητας και σταθερότητας σ’ αυτόν το νέο κόσμο που βρίσκεται υπό διαμόρφωση, θα έπρεπε να είναι σε θέση η ΕΕ να, αναλαμβάνει σχετικές πρωτοβουλίες.  Όμως αντ' αυτών κυριαρχούν κυρίως πολιτικές ...αχταρμά  λόγω της στενόμυαλης και κολλημενης στα παλιά νεοφιλελέ δόγματα  μονεταριστικών οικονομικές πολιτικές που ορίστηκαν στην συνθήκη τής  Λισαβόνας και εντός των στενών εθνικών επιδιώξεων των ισχυρών ευρωπαϊκών χωρών, η ΕΕ έχει καταστεί ένας από τους πιο αδύναμους παγκόσμιους κρίκους!

Νίκος Ιγγλέσης Συγγραφέας Δημοσιογράφος «Η Ακροδεξιά στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης» Συντονιστής Δ.Βόγγολης

«Παγκόσμιος Πολίτης ο πρωθυπουργός, ή, απλά, πράκτορας των συμφερόντων του πολέμου;»

Ανακοίνωση με αφορμή την βράβευση του Κυριάκου Μητσοτάκη από το Atlantic Council και την παραλαβή του βραβείου του «παγκόσμιου πολίτη», εξέδωσε το ΕΠΑΜ. Το πλήρες κείμενο αναφέρει τα ακόλουθα:

«Το Βραβείο του Παγκοσμίου Πολίτη (GlobalCitizenAward) του AtlanticCouncil παρέλαβε χθες από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο της Pfizer, δρ. ΑλμπερτΜπουρλά, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης.Πρόκειται για μια διεθνή διάκριση και ανώτατη τιμή του AtlanticCouncil, η οποία απονέμεται σε επιλεγμένες προσωπικότητες». Με αυτόν τον τρόπο παρουσιάστηκε από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, το «κατόρθωμα» του Κ. Μητσοτάκη να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις “εξέχουσες” προσωπικότητες που βραβεύει ετησίως το εν λόγω ίδρυμα. Μόνο που εδώ δεν πρόκειται για μια απλή εξαπάτηση, αλλά γιατην πλήρη απόκρυψη και συγκάλυψη, αφ’ ενός του ρόλου και της πολιτικής υπόστασης που χαρακτηρίζει το “ευαγές” ίδρυμα με την επωνυμία AtlanticCouncil -τον βίο και πολιτεία του- και αφ’ ετέρου, το τι νοηματοδοτούν οι επιλογές των «διακρίσεων» του.

Τι είναιτο Atlantic Council;

Πρόκειται για την μεγαλύτερη ψυχροπολεμική δεξαμενή σκέψης (thinktank), ένα μεταπολεμικό ίδρυμα, δημιούργημα της CIA με χαρακτήρα Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης, που έλαβε την τελική του μορφή το 1961 στις ΗΠΑ.

Κύριοι εμπνευστές του, μεταξύ άλλων, ο γνωστός Aμερικανός πολιτικός και διπλωμάτης DeanAcheson, με κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του δόγματος Τρούμαν και την δημιουργία του ΝΑΤΟ, περισσότερο γνωστός στους Έλληνες για την προσπάθεια κατάλυσης της ανεξαρτησίας της Κύπρου υπέρ της Τουρκίας την δεκαετία του ’60 (σχέδιο Άτσεσον), καθώς και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ (1953-1959) John Foster Dulles, θαυμαστής του Χίτλερ, ταγμένος ενάντια στην Σοβιετική Ένωση, με ενεργή πολιτική δράση στην δημιουργία πραξικοπημάτων στο Ιράν, την Γουατεμάλα και τους πολέμους στην Κορέα, στον πρώτο πόλεμο στο Βιετνάμ και αλλού. Με τον αδελφό του, AllenDulles, διευθυντή της CIA, εκλείπει κάθε αμφιβολία για την διαπλοκή του ΑtlanticCouncil με το αμερικανικό “βαθύ κράτος”.

Το παγκόσμιο συμφέρον, το συμφέρον τον αγορών και το συμφέρον της χώρας

Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης (Eurokinissi)

Χάρης Τοπαλίδης-

Μήπως αυτή η στρατηγική υπηρετεί τα συμφέροντα μιας μικρής ελίτ και τις προσωπικές φιλοδοξίες του Πρωθυπουργού για πλαισίωση του ιερατείου του Νταβός;  

Ήταν τελείως φυσικό, σε μια κοινωνία αποπροσανατολισμένη και προς ώρας γονατισμένη από τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της φτωχοποίησης, του κορπορατισμού και της συρρίκνωσης της δημόσιας σφαίρας επικοινωνίας και γοητευμένης ταυτόχρονα από τις σειρήνες του life-style, να συμβεί και αυτό: Ο πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης της να τοποθετηθεί στη Γ.Σ. του ΟΗΕ ότι: «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών» και ταυτόχρονα να βραβευθεί στη ΝΥ από τον Α. Μπουρλά με το βραβείο «Global citizen 2024».

Σε ποίες συνθήκες της χώρας ή έστω της τρέχουσας διεθνούς συγκυρίας ανταποκρίνεται αυτή η στάση και η δραστηριότητα του πρώτου πολίτη της στο ανώτατο forum της διεθνούς σκηνής για την ετήσια παρουσίαση της πολιτικής και των θέσεων των κρατών στο διεθνές στερέωμα και τι υποδηλώνει για την ανταπόκρισή του ως Πρωθυπουργού σε αυτές;

Είναι σαφές ότι ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού «παγκόσμιο συμφέρον» χρησιμοποιείται ως πολιτική έννοια και όχι ως κάτι ευρύτερο (π.χ. οικουμενικό συμφέρον που εμπλέκει ηθικές και αξιακές θεωρήσεις οικουμενικού χαρακτήρα). Οι πολιτικές οντότητες όμως που δραστηριοποιούνται στην παγκόσμια σκηνή, είναι τα κράτη τα οποία έχουν διαφορετικά και πολλές φορές αντιτιθέμενα συμφέροντα, όπως δείχνει η αιματοβαμμένη πορεία της Ιστορίας. Πώς είναι λοιπόν δυνατό να συγκεραστούν τα επιμέρους εθνικά συμφέροντα σε ένα παγκόσμιο συμφέρον; Πως, με ποιες διαδικασίες θα γίνει επιτέλους ο συγκερασμός – μετά από τόσους αιώνες Ιστορίας – και με ποιά παγκόσμια ιεραρχική οργάνωση θα ασκηθεί η πολιτική του παγκοσμίου συμφέροντος; Ή μήπως ο νεολογισμός του Πρωθυπουργού διαπνέεται απλά από μια ρομαντική και ιδεαλιστική προσέγγιση άλλων εποχών στο παγκόσμιο γίγνεσθαι που θεωρεί τον κοσμοπολιτισμό ως προϋπόθεση για την παγκόσμια ειρήνη και ευημερία και δεν μπορεί να κατηγορηθεί παρά μόνο για έλλειψη ρεαλισμού;

Το παγκόσμιο σύστημα δικτατορίας

Πρόκειται για προδοσία!

Το παγκόσμιο σύστημα δικτατορίας

Μην απορείτε που αλληλοβραβεύονται. 

Ψήφισαν το Σύμφωνο του ΟΗΕ για το Μέλλον, το οποίο περιλαμβάνει ένα Παγκόσμιο Ψηφιακό Σύμφωνο και μια Διακήρυξη για τις Μελλοντικές Γενιές και το γιορτάζουν.

Γράφει η Μαρία Δεναξά

Για να γίνει πιο κατανοητό απο τις παραπλανητικές επικεφαλίδες και τις χειριστικές δηλώσεις: ο έλεγχος των κυβερνήσεων περνάει στα χέρια των μη εκλεγμένων παγκοσμιοποιητών. 

Επισπεύδουν πριν από τις αμερικανικές εκλογές, στήνοντας το παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησής τους. Το παγκόσμιο σύστημα δικτατορίας. Πρόκειται για προδοσία.

Δείτε επίσης:Ο Μητσοτάκης ζητά «Παγκόσμια διακυβέρνηση» όπως ο Γιώργος Παπανδρέου – Θα έχει όμως και την τύχη του ΓΑΠ!

Ο Μητσοτάκης ζητά «Παγκόσμια διακυβέρνηση» όπως ο Γιώργος Παπανδρέου – Θα έχει όμως και την τύχη του ΓΑΠ!

Η Προκλητική ομιλία του Έλληνα πρωθυπουργό στην σύνοδο του ΟΗΕ εξυπηρετεί τα σχέδια της παγκόσμιας Ελίτ

Η ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην σύνοδο κορυφής του ΟΗΕ ήταν χαρακτηριστική της διακυβέρνησης του. 

Ο Έλληνας Πρωθυπουργός αδιαφορεί για τα εθνικά θέματα και έχει το ενδιαφέρον του στραμμένο στην εξυπηρέτηση διεθνών συμφερόντων.

Στην χθεσινή του ομιλία ο Κυριάκος Μητσοτάκης, απευθυνόμενος στην παγκόσμια κοινότητα, αντί να θέσει το θέμα της παράνομης κατοχής της Κύπρου από τους Τούρκους, την επεκτατική πολιτική Ερντογάν σε Βαλκάνια, Μεσόγειο και Μ.Ανατολή και τις καταστροφικές συνέπειες της μαζικής λαθρομετανάστευσης, προτίμησε να χαϊδέψει τα αυτιά των παγκόσμιων ελίτ και να δηλώσει απόλυτη πίστη στα σκοτεινά και αντι-δημοκρατικά σχέδια τους.

Συγκεκριμένα στην ομιλία του δήλωσε πως η σύνοδος του ΟΗΕ πέτυχε τον στόχο «της αποκατάστασης της εμπιστοσύνης στην Παγκόσμια διακυβέρνηση». Πρόκειται για την ίδια καταστροφική για τα έθνη Παγκόσμια διακυβέρνηση που προωθούσε και ο Γιώργος Παπανδρέου και που αποτελεί ευαγγέλιο της παγκόσμιας Ελίτ, του ιδρύματος Σόρος και του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ. Όλα τα παραπάνω ιδρύματα άλλωστε λειτουργούν ως πρότυπο για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και φαίνεται πρόθυμος να εφαρμόσει κάθε υπόδειξη τους, όσο και αν βλάπτει το έθνος και το κοινωνικό σύνολο.

Επί της ουσίας η Παγκόσμια διακυβέρνηση σκοπεύει στην αντικατάσταση των εθνικών κυβερνήσεων από σκοτεινές ελίτ γραφειοκρατών και μεγαλοεπιχειρηματιών, οι οποίες δεν έχουν εκλεγεί και δεν λογοδοτούν σε κανέναν λαό και θα έχουν τον κύριο λόγο για τις πολιτικές και τις μεταρρυθμίσεις που θα εφαρμόζουν τα κράτη, τα οποία απλά θα υπάρχουν ως όργανο νομιμοποίησης και επιβολής της Παγκόσμιας τάξης πραγμάτων.

Κάποιες προϋποθέσεις της επανεθνικοποίησης των οικονομιών

από Ευάγγελος Κοροβίνης

Πολλοί σήμερα νομίζουν ότι η αποπαγκοσμιοποίηση και η μείωση της αλληλεξάρτησης των οικονομιών του πλανήτη είναι ήδη γεγονός και το μόνο ερώτημα που τίθεται είναι αν θα εμβαθυνθεί ή κάποια στιγμή θα ανακοπεί.

Στην πραγματικότητα το παγκόσμιο εμπόριο συνεχίζει να αυξάνεται, πάρα τον εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ και Κίνας που ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Τραμπ και την απαγόρευση εξαγωγής προϊόντων υψηλής τεχνολογίας (κυρίως μικροτσίπ) επί Μπάιντεν. Ούτε, όμως, οι κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Ρωσία κατόρθωσαν να κάμψουν το παγκόσμιο εμπόριο.

Ναι μεν το εμπόριο μεταξύ των δυο μεγαλύτερων οικονομιών, των ΗΠΑ και της Κίνας έχει μειωθεί κατά τι, τα κινεζικά προϊόντα όμως συνεχίζουν να βρίσκουν τον δρόμο τους προς την Αμερική. Συναρμολογούνται πλέον εκτός της Κίνας και πωλούνται στην αγορά των ΗΠΑ ως εισαγόμενα από άλλες χώρες.

Καθώς παρατηρείται μεγάλη έλλειψη εξειδικευμένων εργατών ανά τον κόσμο όπως και μηχανικών, η επιστροφή της παραγωγής στα παλαιά κέντρα του συστήματος, τις δυτικές δηλαδή χώρες, τίθεται εν αμφιβόλω. Οι γενναίες επιδοτήσεις για την ενίσχυση της βιομηχανικής βάσης των ΗΠΑ έχουν αποδώσει κάποιους καρπούς αλλά το υψηλό κόστος εργασίας (μισθολογικό αλλά και μη μισθολογικό) λειτουργεί αποτρεπτικά για την εμβάθυνση της αποπαγκοσμιοποίησης.

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΔΙΟΛΙΣΘΗΣΗ

ΕΝΤΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ... ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

Του Νίκου Σίμου 

Το φάσμα Δεξιά - Αριστερά Παγκόσμια σήμερα είναι ζωντανό όσο ποτέ

Το θέμα είναι, ότι «χάθηκε» η Αριστερά!

Όλο το πολιτικό εποικοδόμημα Παγκόσμια, μετά την κατάρρευση του Συμφώνου της Βαρσοβίας,  «κύλισε Δεξιά»

Έτσι τα συντηρητικά κόμματα έγιναν νεοφιλελεύθερα, τα σοσιαλδημοκρατικά έγιναν κεντροδεξιά και η υποτιθέμενη αριστερά σοσιαλδημοκρατία!

Να ξεκαθαρίσουμε εδώ κάποιες έννοιες που δόλια η από άγνοια παραποιούνται 

Ποτέ δεν υπήρξε ασύμβατο μεταξύ Αριστερού και Πατριώτη

Μόνο στο εδώ απότοκο της Οθωμανικής Δουλείας εμφανίζονταν ανάλογες «λογικές»

Ουδέποτε ο Μαρξισμός αναίρεσε τον Πατριωτισμό

Είναι σαφές από την Ιστορία των κινημάτων ότι, οι άνθρωποι που εμφορούνταν από προοδευτικές ιδέες, πρωταγωνίστησαν στις αλλαγές στο επίπεδο της Παγκόσμιας Κοινωνίας

Είναι ακόμα σαφέστερο ότι η εποχή της Παγκοσμιοποίησης και της μετάβασης στη μεταβιομηχανική εποχή, έφερε ρήξεις στο επίπεδο του Παγκόσμιου Κοινωνικού ιστού

Διαμορφώθηκαν τεράστιες μαύρες Κοινωνικές κηλίδες, Φτώχειας, ανέχειας, ανεργίας, περιθωριοποίησης τμημάτων της Παγκόσμιας Κοινωνίας

Η γνωστή «Παγκόσμια Αριστερά»- όπως  θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε τους πολιτικούς σχηματισμούς με αναφορές στη Λενινομαρξιστική πολιτική λογική -  βρέθηκε απροετοίμαστη ν' αντιμετωπίσει την πρόκληση ενός Καπιταλισμού που διαβαίνει στο τελευταίο του στάδιο, πριν επιχειρήσει την ανάκαμψη του και τον μεταμορφισμό του, που Ιστορικά μας έχει συνηθίσει, μέσα από Παγκόσμιες οδύνες (πολέμους, οικονομικά «κραχ», κτλ)

Είμαστε σε στάδιο εξέλιξης Καπιταλιστικού Μεταμορφισμού

 Αυτή την περίοδο  οι Εθνικιστικές εξάρσεις και οι Θρησκευτικοί φανατισμοί  γεννούν τη βάση της συντηρητικοποίησης, ώστε μέσα από συγκρούσεις να επιτευχθεί η Καπιταλιστική αναγέννηση και να προχωρήσει η απομύζηση του Πλούτου της Παγκόσμιας Κοινωνίας,  με την κοινωνία σε απάθεια ή φόβο εξαετίας  της έλλειψης πολιτικού αναχώματος στην επιδρομή της άκρατης νεοφιλελεύθερης λογικής που στόχο έχει την εγκαθίδρυση της «Νέας Φεουδαρχίας» προοπτικά 

Εδώ η Αριστερά, αντί της διαμόρφωσης ενός Παγκόσμιου Προοδευτικού Σχεδίου, με μέτωπο την Παγκόσμια Κοινωνία παγιδεύτηκε στην τρέχουσα Παγκοσμιοποιημένη ροή των πραγμάτων και ακολουθώντας το παγκοσμιοποιημένο χρηματοπιστωτικό και αντιπαραγωγικό μοντέλο ολίσθησε συντηρητικά !

ΠΟΣΑ ΔΟΛΑΡΙΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΥΠΕΡΟΥΣΙΟ ΜΕΤΑΛΛΟ;

Του Κώστα Χατζηαντωνίου 

Η μεγαλύτερη "επιτυχία" του μοντέρνου κόσμου και του κεφαλαιοκρατικού πολιτισμού δεν είναι η διάδοση των αξιών τους ή ο έλεγχος των κρατικών θεσμών. Είναι η αισθητική ομογενοποίηση και η κοσμοθεωρητική ομοφωνία με πρόσωπα, κινήματα και δυνάμεις που νομίζουν πως υπερασπίζονται τις αξίες της Παράδοσης. Βλέπουμε έτσι, σε κάθε ευκαιρία, την αδυναμία να σκεφτούμε τι σημαίνει για την ιστορία του πνεύματος η σύγχρονη Αμερική. 

Είναι πραγματικά εκπληκτικό πώς, εθνικιστές και διεθνιστές, φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, αριστεροί και δεξιοί, συμπλέκονται για δύο εκδοχές της ίδιας βαρβαρότητας (είτε στην λίμπεραλ είτε στην καουμπόικη εκδοχή της) και να μη βλέπουν το πρωτόγονο, το βρώμικο, το θηριώδες ενός πολιτισμού που προσκυνά μόνο τον Θεό του Χρήματος και ενσαρκώνεται από την μία σε ένα πρόσωπο αδύναμης άνοιας κι από την άλλη σε ένα είδωλο χυδαίο.

Ο Τζέι Ντι Βάνς, που χρίστηκε υποψήφιος αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών

Του Κώστα Κουτσουρέλη* 

Για τον Τζέι Ντι Βάνς, που μόλις χρίστηκε υποψήφιος αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών, έγραφα εδώ τον Μάιο του 2021: 

«Με το "Τραγούδι του Χιλμπίλη" (στα ελληνικά από το Δώμα) ο Τζέημς Ντ. Βανς δεν έγραψε μόνο ένα παγκόσμιο μπεστσέλλερ. Μας έδωσε τη ζωηρότερη και συγκινητικότερη εικόνα της λευκής εξαθλιωμένης Αμερικής των Μεσοδυτικών Πολιτειών και της Ζώνης της Σκουριάς, εκείνης που έφερε τον Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία. 

Από τον Τραμπ ο νεαρότατος Βανς, γεννημένος το 1984, κράτησε αρχικά αποστάσεις. Τώρα όμως που κατεβαίνει στις εκλογές για να διεκδικήσει την γερουσιαστική έδρα του Οχάιο για λογαριασμό των Ρεπουμπλικανών, φαίνεται ότι έχει αποσπάσει και τις ευλογίες του πρώην προέδρου. Σίγουρα πάντως έχει την υποστήριξη ισχυρών παραγόντων που ξιφουλκούν όπως αυτός κατά της παγκοσμιοποίησης. "Δημοκρατική Αμερική ή παγκόσμια ολιγαρχία, αυτό είναι το δίλημμα", έγραψε τελευταία σ' ένα πύρινο κείμενό του κατά του "χυλού της παγκοσμιοποίησης". 

Κάποιοι βλέπουν ήδη σ' αυτόν το σύμβολο της νέας συντηρητικής Αμερικής, έναν άνθρωπο που ανέβηκε ψηλά και επέβαλε την παρουσία του στις φιλελεύθερες ελίτ, δεν έπαψε όμως στιγμή να τις απεχθάνεται, ούτε ξέχασε την καταγωγή του από τους απελπισμένους. Τον 19ο αιώνα με τέτοιο προφίλ ένας νεαρός διανοούμενος περνούσε αυτομάτως στην πρωτοπορία του εργατικού κινήματος, πάει να πει της Αριστεράς. 

Γ. Κοντογιώργης, Η νεοτερικότητα, η παγκοσμιοποίηση και το μέλλον της προόδου (1/4)

Τα αξιακά, πολιτισμικά, πολιτειακά και πραγματολογικά φορτία της νεότερης και σύγχρονης εποχής.

 Διάλεξη στις 24.10.2023, σε έναν κύκλο 4 διαλέξεων, τις οποίες διοργάνωσε το Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών & Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη.

2η διάλεξη:https:

//m.youtube.com/watch?v=dSyXDEXiz04

3η διάλεξη: 

https://m.youtube.com/watch?v=DhKTPZe5Hy8&t=28s

4η διάλεξη:

https://youtu.be/bYwRJK8ZSgk?si=csxq4LwexsCA6k5l

ΠΗΓΗ: https://youtu.be/rx9XHxz7Bq8?si=KwlLKhLYYlC1t2ES

 Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Οι άνθρωποι του Νταβός

The the logo of the World Economic Forum displayed on a window at the Congress Center in Davos, Switzerland, Sunday, Jan. 14, 2024. The annual meeting of the World Economic Forum is taking place in Davos from Jan. 15 until Jan. 19, 2024. (AP Photo/Markus Schreiber)

του Κώστα Κουτσουρέλη

«Όσοι ψηφίζουν Λε Πεν είναι από την Γαλλία της περιφέρειας, άνθρωποι με τους οποίους έχω χάσει την επαφή, που έχω αποκοπεί από την πραγματικότητά τους και για τους οποίους μου είναι ως εκ τούτου αδύνατο να γράψω… Στο Παρίσι, Λε Πεν δεν υπάρχει. Ανήκω στην ελίτ της παγκοσμιοποίησης. Ανήκω σ’ εκείνη τη Γαλλία που ψηφίζει Μακρόν, επειδή παραείμαι πλούσιος για να ψηφίσω Λε Πεν ή Μελανσόν… Ότι η κοσμοθεώρηση του καθενός καθορίζει τι ψηφίζει, δεν το πιστεύω. Καθοριστική είναι μόνο η κοινωνική του τάξη.»

«Ο λαός νοιάζεται προπάντων για τη φυσική και κοινωνική του ασφάλεια, η οποία περιλαμβάνει τη διαφύλαξη της γλώσσας, της κουλτούρας, της θρησκείας και της εθνικής του ταυτότητας. Για πολλά μέλη των ελίτ ωστόσο αυτές οι μέριμνες είναι δευτερεύουσες συγκρινόμενες με τη συμμετοχή στην παγκόσμια οικονομία, την υποστήριξη του διεθνούς εμπορίου και της μετανάστευσης, την ενίσχυση των οικουμενικών θεσμών, τη διάδοση των δικών τους αξιών στον κόσμο και την προαγωγή των μειονοτήτων».

Το πρώτο απόσπασμα είναι από συνέντευξη του Μισέλ Ουελμπέκ στη γαλλική τηλεόραση το 2017. Το δεύτερο από δοκίμιο του Σάμιουελ Π. Χάντιγκτον που με τον τίτλο «O Άνθρωπος του Νταβός» δημοσιεύτηκε το 2004. Και τα δύο είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Οι ψηφοφόροι του Εθνικού Συναγερμού στη Γαλλία, της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, του Τραμπ στις ΗΠΑ, του Φαράτζ στη Βρετανία, των νεοδεξιών κομμάτων εδώ σ’ εμάς, έχουν πανομοιότυπο κοινωνικό προφίλ. Άνθρωποι ξεπεσμένων περιοχών (γαλλική επαρχία, πρώην ΛΔΓ, ζώνη της «σκουριάς», αποβιομηχανισμένη Αγγλία, Μακεδονία), είναι εργάτες, αγρότες, μικροϋπάλληλοι, άνεργοι – και νέοι. Η Λε Πεν λ.χ. παίρνει πάνω από το 50% της εργατικής ψήφου σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, η AfD είναι πρώτο κόμμα στη νεολαία, οι υπό δημογραφική κατάρρευση βορειοελλαδίτικες περιοχές ψηφίζουν Βελόπουλο και Σία.

Με την διάκριση μεταξύ λαού και ελίτ, ο Χάντιγκτον περιγράφει όχι απλώς μια κοινωνική διαστρωμάτωση με αντιφερόμενα συμφέροντα, αλλά δύο ξεχωριστούς πολιτισμικούς ανθρωπότυπους. Ο homo ultraliberalis («Davos Man» τον λέει ο Αμερικανός στοχαστής) είναι στην ουσία μια αναβίωση, μια μετεμψύχωση στα καθ’ ημάς του χριστιανού μισσιονάριου ή του κομμουνιστή αγκιτάτορα ή του μοντερνιστή πρωτοπόρου. Τον κόσμο τον ενθαδικό τον θεωρεί φυλακή, ποθεί το επέκεινα, δική του σωτηρία, όραμά του είναι η αυτοπραγμάτωση, η αποτίναξη κάθε αλλότριου άχθους, κάθε ετεροπροσδιορισμού, η ακύρωση ακόμη και των ίδιων των νόμων της βιολογίας και της φύσης.

Ένα «Κονκλάβιο» αναζητεί λύσεις για την αναγέννηση της Ευρώπης

του Κώστα Δημητριάδη

Άρθρο στο Δρόμο της αριστεράς

Aυτές τις μέρες προβάλλεται ευρέως μια πρωτοβουλία μιας ομάδας που αποτελείται από πολιτικούς με θητεία στα ευρωενωσιακά όργανα, διπλωμάτες, επιστήμονες, τεχνοκράτες και διαμορφωτές της κοινής γνώμης με τον σημαίνοντα τίτλο: «Ευρώπη 2040. Το αύριο είναι σήμερα». Η ομάδα αυτοσυστήνεται ως «Κονκλάβιο» ! (Conclave) και φιλοδοξεί να οργανώνει συναντήσεις σε τακτική-ετήσια-βάση. Στόχος της δηλώνεται ότι είναι «να αναπτύξει μια κοινή αντίληψη του ευρωπαϊκού πολιτικού πλαισίου και των δυναμικών που το διέπουν, και επίσης να αναδείξει τα θεμελιακά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι πολιτικές ηγεσίες προκειμένου να μην ξεπεραστούν από τις εξελίξεις η Ε.Ε. και τα κράτη μέλη της». Η πρώτη συνάντησή της έγινε ήδη στην Λισαβόνα στις 24-26 Νοεμβρίου του 2023 υπό την αιγίδα της πορτογαλικής προεδρίας και της κυβέρνησης της χώρας και είχε ως αποτέλεσμα μια έκθεση με τίτλο «Ευρώπη 2040: Το αύριο είναι η από κοινού οικοδόμηση μιας παγκόσμιας βιώσιμης και υπεύθυνης δύναμης». Το στίγμα των εκτιμήσεων και των προθέσεων που κινούν τους οργανωτές της πρωτοβουλίας, αποδίδεται συνοπτικά στις πρώτες γραμμές του Προλόγου αυτής της έκθεσης: «Σε καιρούς συνεχών πολυκρίσεων, οι ηγεσίες εστιάζουν στα επείγοντα και αυτό μπορεί να γίνει σε βάρος των μεσομακροπρόθεσμων σχεδιασμών. Είναι ακριβώς σε τέτοιες στιγμές που η παρέμβαση της κοινωνίας των πολιτών, του κόσμου των επιχειρήσεων, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης μπορεί να συμβάλει στο να σκεφτούμε τις μελλοντικές προκλήσεις, στο να σπάσει η απομόνωση των ξεχωριστών οπτικών και στη διαμόρφωση μιας κοινής αντίληψης σχετικά με το τι πρέπει να τεθεί επί τάπητος». Και καταλήγουν δίνοντας τον τόνο ότι «δεδομένων των κρίσιμων συνόδων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου που είναι μπροστά μας, αλλά και των επικείμενων ευρωεκλογών του Ιουνίου του 2024, είναι ώρα να κοιτάξουμε μπροστά, καθόσον το αύριο είναι ήδη εδώ».

Η σύνθεση του «Κονκλάβιου»

Είναι φανερό ότι οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες ανήκουν στους κύκλους των πολιτικών και ακαδημαϊκών ελίτ των «Βρυξελλών». Επίσης εκπροσωπούνται μεγάλα οικονομικά-επιχειρηματικά κέντρα επιρροής. Η γαλλική επιρροή φαίνεται υπολογίσιμη τόσο ως ποσοστό επί των συμμετεχόντων όσο και ως προς τις βασικές πολιτικές επιλογές. Επίσης σημαντική είναι η ιταλική και η πολωνική παρουσία. Επιπλέον δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη και η εκπροσώπηση των συμφερόντων του Τζ. Σόρος (Open Society). Από ελληνικής πλευράς συμμετέχει με απ’ ότι φαίνεται βαρύνοντα οργανωτικό ρόλο ο πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ, Λ. Τσούκαλης. Μια απολύτως εύγλωττη συμμετοχή που δεν χρειάζεται περαιτέρω σχολιασμό.

Βασικά σημεία της οπτικής του «Κονκλάβιου»

Αφετηριακή εκτίμηση είναι ότι η «Ευρώπη» όπως αυτή συγκροτείται από την Ε.Ε. βρίσκεται σε μεταιχμιακό σημείο. Σε φάση μεγάλων δυσκολιών που θέτουν υπαρξιακά ερωτήματα για την προοπτική της. Αν και η γλώσσα που χρησιμοποιείται στην έκθεση είναι η ανέμπνευστη, αποστειρωμένη, «πολιτικά ορθή» γραφειοκρατική διάλεκτος της ευρωκρατίας, οπότε αποφεύγεται όσο είναι δυνατόν η αναφορά σε αδιέξοδα και σε συστημική κρίση, το κείμενο αντανακλά την περίσκεψη και την ανησυχία και για τα δύο. Μεταδίδει επίσης τη χρονική επιτακτικότητα των όποιων αποφάσεων για αλλαγή πορείας πρέπει να ληφθούν. Ακόμα και μένοντας σε μια σχετικά «αθώα ανάγνωση», διακρίνει κανείς τα άγχη αν όχι και τις αμφιβολίες των υψηλών κλιμακίων των πολιτικών-διαχειριστικών ελίτ μπροστά στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα που οι ίδιοι γνωρίζουν καλά και «εκ των έσω» πόσο δύσκολο είναι να αυτοϊαθεί.

Οι συντάκτες της έκθεσης ξεχωρίζουν τέσσερις κρίσιμες περιοχές που θεωρούν ότι έχουν παραμεληθεί και στις οποίες επείγουν κατά προτεραιότητα στρατηγικές παρεμβάσεις προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι συστημικοί κίνδυνοι που αντιμετωπίζει η «Ένωση»: Αυτές αφορούν την ανάγκη οικοδόμησης της «Ευρώπης» ως: 1) Γεωπολιτική δύναμη, 2) Επιστημονική και τεχνολογική δύναμη, 3) ως ένα άλλο πιο συμπεριληπτικό και δίκαιο μοντέλο ανάπτυξης και 4) ως Δημοκρατική δύναμη. Πριν προχωρήσουμε δίνοντας συνοπτικά τα κύρια στοιχεία του κειμένου, έχει ενδιαφέρον να παραθέσουμε κωδικοποιημένα τους πράγματι πολύ υπαρκτούς κινδύνους που συνομολογείται ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν: 1) την απειλή γεωπολιτικής συμπίεσης της Ευρώπης ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ευρασία, με την Κίνα να αναφέρεται ρητά ως κύριος αντίπαλος, 2) την απειλή εκτοπισμού της Ευρώπης από τον διπλό τεχνοεπιστημονικό ανταγωνισμό (ψηφιακές και «πράσινες»-ενεργειακές τεράστιες αναδιαρθρώσεις) ΗΠΑ και Κίνας, 3) την έλλειψη κοινωνικής συνοχής και δημογραφικής ικανότητας του ευρωπαϊκού χώρου και 4) τις ανησυχίες από την αποξένωση των πολιτών από τα πολιτικά συστήματα των χωρών τους και ιδιαίτερα την απόσταση και τη δυσφορία τους απέναντι στην ευρωκρατία.

Γεωπολιτικά διλήμματα, αναζήτηση θέσης της Ευρώπης και άλυτες αντιφάσεις

Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

“Οικοφοβία”: Το μίσος για την πατρίδα και τον λαό σου

Του Diego Fusaro

Ο Diego Fusaro (Ντιέγκο Φουσάρο) είναι Ιταλός φιλόσοφος που διδάσκει Ιστορία της Φιλοσοφίας στο IASSP στο Μιλάνο (Ινστιτούτο Ανώτερων Στρατηγικών και Πολιτικών Σπουδών). Είναι πτυχιούχος Ιστορίας της Φιλοσοφίας και κάτοχος διδακτορικού στη Φιλοσοφία της Ιστορίας. Οι μελέτες του εστιάζονται στον γερμανικό ιδεαλισμό, στους προπαρασκευαστικούς στοχαστές του (Spinoza) και στους οπαδούς του (Marx), με ιδιαίτερη εστίαση στα ιταλικά ρεύματα σκέψης (Gramsci, Gentile). Τον Ιούλιο του 2013, η εφημερίδα “La Repubblica” τον χαρακτήρισε ως έναν από τους τρεις πιο ελπιδοφόρους νέους ευρωπαίους φιλοσόφους.

* * *

Ο αγώνας των ιεροφαντών της παγκοσμιοποίησης εναντίον της σταθερής και ριζωμένης ταυτότητας είναι ο ίδιος ενάντια των συνόρων ως μιας όχθης που σχηματίζει έναν καθορισμένο και περιορισμένο χώρο, ικανό να αυτοκυβερνηθεί σύμφωνα με τους δικούς του κανόνες, αποτελεί την βασική αρχή της μετα-δημοκρατικής ετερονομίας του παγκόσμιου καπιταλισμού.

 Από την άλλη πλευρά, το ίδιο το όριο είναι απαραίτητο για την οικοδόμηση της ταυτότητας, η οποία διαμορφώνεται πάντοτε σε σχέση με την ετερότητα : όπως το λέει και ο τίτλος του γνωστού δοκιμίου του Heidegger, “Identität und Differenz” η Ταυτότητα και η Διαφορά σχηματίζουν ένα εννοιολογικό ζευγάρι στο οποίο κάθε όρος εμφανίζεται ως απαραίτητος για την ύπαρξη και τον ορισμό του άλλου. Δεν μπορεί να υπάρχει ταυτότητα, εκτός αν αυτή δεν έχει διαφορά σε σχέση με τους άλλους. Ούτε μπορεί να υπάρξει διαφορά, εκτός από την περίπτωση που υπάρχουν πολλαπλές ταυτότητες.

Εάν, μέσω της κατεδάφισης των ορίων, εξαφανιστεί η ετερότητα και παραμείνει μόνο η αβεβαιότητα, τότε κάθε πιθανή ταυτότητα αποκρύπτεται για τον ίδιο ακριβώς λόγο.

Ο διάλογος μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχουν ισχυρές ταυτότητες, οι οποίες έχουν αξίες και ρίζες: είναι το αντίθετο του πολυπολιτισμικού διαλόγου που προωθείται και επαγγέλλεται από τους αποστόλους της παγκοσμιοποίησης. Στην ουσία, είναι ένας σιωπηλός διάλογος, στον οποίο τα μέρη, αφού έχουν γυμνωθεί από την ταυτότητά τους, δεν έχουν αφήσει κυριολεκτικά τίποτα να πει το ένα στο άλλο.