του Ρούντι Ρινάλντι
Η ίδια η ζωή στη χώρα μας επαναφέρει στην επικαιρότητα ζητήματα και θέματα που έχουν ξανασυζητηθεί. Εννοώ το ζήτημα του πολιτικού αγώνα απέναντι σε ένα σύστημα που αλλάζει ή παίρνει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά (π.χ. όπως έγινε με την είσοδο το 2010 στα μνημονιακά καθεστώτα), και αυτό συνοδεύεται από μια μεγάλη και έντονη εισβολή του λαϊκού στοιχείου στην κεντρική πολιτική σκηνή.
Το στοιχείο του πολιτικού αγώνα, δηλαδή η επικέντρωση σε ένα κεντρικό - υψηλής σημασίας θέμα ή πρόβλημα, προκύπτει όταν οι βασικές συστημικές δυνάμεις (κυβέρνηση, πολιτικό σύστημα, δικαιοσύνη, ΜΜΕ, δημόσια διοίκηση) προσπαθούν με κάθε τρόπο είτε να περάσουν μια νέα καθεστωτική πραγματικότητα (μνημόνια) είτε να συγκαλύψουν ένα τεράστιο συστημικό έγκλημα όπως με την περίπτωση των Τεμπών, και ο «ένοχος» φαίνεται καθαρά στα μάτια του κόσμου. Τότε ο «κόσμος» αλλάζει συμπεριφορά, κινητοποιείται, θέτει με δικό του ατόφιο τρόπο, ακηδεμόνευτο, βασικά αιτήματα – τα οποία ξεπερνούν κατά πολύ το άθλιο και σάπιο πολιτικό σύστημα που υπηρετεί είτε τα μνημόνια χθες, είτε την παρακρατική εγκληματική συγκάλυψη σήμερα.
Το στοιχείο του πολιτικού αγώνα συνολικοποιεί τη διάχυτη αγανάκτηση, τη δένει με στόχους και αιτήματα που πηγαίνουν στην καρδιά του νοσηρού συστήματος, και θέτει προϋποθέσεις για μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος και η κοινωνία. Ο πολιτικός αγώνας ενώνει, κινητοποιεί, δίνει ορμή, στοχεύει αμέσως και με σαφήνεια την πηγή και την αιτία της κακοδαιμονίας· πολλαπλασιάζει δυνάμεις, θέτει στόχους, στριμώχνει τους βασικούς αντιπάλους· θέτει σε κίνηση τεράστιες μάζες ανθρώπων που πλέον αποκτούν ταυτότητα, λόγο, στόχο.
Μήπως όμως αυτά είναι μια σκέτη γενικολογία; Για να δούμε.