Η Μαρία Καρυστιάνου απαιτεί από την Ευρωπαία Εισαγγελέα να κάνει τη δουλειά της

Συγκλονιστική στην ομιλία της η Μαρία Καρυστιάνου 

Όλη η εκδήλωση 

Στο Ευρωκοινοβούλιο διεξήχθη η συζήτηση για τα εμπόδια στην απονομή δικαιοσύνης και το άρθρο 86 του ελληνικού Συντάγματος.

Η εκδήλωση «Αρχή της υπεροχής του Ευρωπαϊκού Δικαίου και Σύνταγμα σε υποθέσεις διαφθοράς», με διοργανωτή τον Νικόλα Φαραντούρη, ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ και Συντονιστή της Επιτροπής Συνταγματικών Υποθέσεων.

 Μεταξύ των ομιλητών η Μαρία Καρυστιανού και ο Χρήστος Ράμμος.

Ετέθη επί τάπητος ο ρόλος Ευρωπαϊκού Δικαίου έναντι διατάξεων, όπως το άρθρο 86 του Συντάγματος, η επίκληση του οποίου εμποδίζει την έρευνα των Ευρωπαϊκών Αρχών και την εφαρμογή θεμελιωδών αρχών του δικαίου της ΕΕ σε υποθέσεις διαφθοράς.

Μαζί με την Μαρία Καρυστιανού, τον Χρήστο Ράμμο και τον Νικόλα Φαραντούρη θα παρέμβουν οι:

Αντώνης Ψαρόπουλος: Το δυστύχημα των Τεμπών ήταν προαναγγελθέν έγκλημα

Ο Αντώνης Ψαρόπουλος, δικηγόρος οικογενειών θυμάτων στην τραγωδία των Τεμπών και πατέρας θύματος μιλά στον Θανάση Καμπαγιάννη και το Podcast "ΔΗΚΕΟΣΙΝΗ" για το σιδηροδρομικό δυστύχημα, ζητώντας να λάμψει η αλήθεια.

Μεγάλη εκδήλωση αφιερωμένη στο έγκλημα των Τεμπών που πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης

Με έντονη συγκίνηση και καθαρό μήνυμα διεκδίκησης πραγματοποιήθηκε, το μεσημέρι της Κυριακής 23 Νοεμβρίου 2025, στην Αίθουσα Τέχνης Κοζάνης, η εκδήλωση – ανοιχτή συζήτηση της Ομάδας Συμπαράστασης Κοζάνης για το Έγκλημα στα Τέμπη.

Μαρία Καρυστιανού

Πάνος Ρούτσι

Παρέμβαση από την Ομάδα Συμπαράστασης Κοζάνης για το Έγκλημα στα Τέμπη

 

Είναι εξαιρετικά δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα που προκάλεσε στην ελληνική κοινωνία η τραγωδία των Τεμπών. Η υπόθεση έχει δύο διακριτά μεταξύ τους σκέλη. Το πρώτο σκέλος αφορά αυτό καθ’ εαυτό το έγκλημα, τη σύγκρουση των δύο τραίνων. Σε κάποιους αρέσει να το αποκαλούν δυστύχημα. «Συμβαίνει και σε άλλες χώρες», θα τους ακούσουμε να λένε. «Δυστυχήματα συμβαίνουν». Καλό είναι να μην παίζουμε με τις λέξεις, αλλά ταυτόχρονα να μην τις φοβόμαστε. Η αλήθεια λοιπόν είναι η εξής: Δυστύχημα είναι σε χώρες όπου τα απαραίτητα συστήματα ασφάλειας βρίσκονται σε λειτουργία, υπάρχει επαρκώς εκπαιδευμένο και επαρκές προσωπικό, υπάρχει συνεχής εκμάθηση και αξιολόγηση του προσωπικού, υπάρχουν οι υψηλά καταρτισμένοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις, υπάρχουν υποδομές. Κοντολογίς, δυστύχημα είναι σε χώρες που έχουν επενδύσει στον σιδηρόδρομο βλέποντας τον ως μοχλό ανάπτυξης και πολλαπλασιαστή ισχύος και τον έχουν μετατρέψει στο οικονομικότερο, οικολογικότερο και ασφαλέστερο μέσο μεταφοράς που υπάρχει.

Σε χώρες που έβλεπαν τον σιδηρόδρομο ως βαρίδι, ως ένα πρόβλημα που απλώς χρήζει διεκπεραίωσης και διαχείρισης με το μικρότερο δυνατό κόστος όπως η Ελλάδα, σε αυτές τις χώρες είναι έγκλημα και μάλιστα προαναγγελθέν. Είχαν προειδοποιήσει άλλωστε για αυτό οι εκπρόσωποι των εργαζομένων πολύ καιρό πριν, και μάλιστα πολλές φορές με ανακοινώσεις και απεργίες οι οποίες κρίνονταν σχεδόν πάντα παράνομες και καταχρηστικές. Στην Ελλάδα ο σιδηρόδρομος πολεμήθηκε από τα καρτέλ των διυλιστηρίων και των οδικών μεταφορών, για αυτό δεν έγινε ποτέ κύρια επιλογή του αθηναϊκού κράτους. Στο δίλημμα αυτοκινητόδρομος ή σιδηρόδρομος, τάχθηκε αναφανδόν υπέρ του πρώτου, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα συμφέροντα. Το έγκλημα των Τεμπών είναι το αποτέλεσμα της διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Μιας διάλυσης που τα τελευταία χρόνια συντελείται οργανωμένα και συστηματικά σε όλους τους τομείς του δημοσίου. Από την ασφάλεια των μεταφορών, μέχρι την υγεία, την παιδεία, την ενέργεια, την κοινωνική προστασία, την εργασία. Απομακρύνεται εντελώς η χώρα από την επίτευξη στόχων βιώσιμης ανάπτυξης με ανθρώπινο πρόσωπο. Γιατί μια ανάπτυξη που υπηρετεί τα κέρδη των λίγων και δεν απευθύνεται στη κοινωνική ευημερία των πολλών δεν μπορεί να είναι βιώσιμη.

Έστειλαν το μήνυμα μαζί Μαρία Καρυστιάνου και Πάνος Ρούτσι

Στο κατάμεστο δημοτικό θέατρο «Μίκης Θεοδωράκης» μίλησαν το βράδυ του Σαββάτου (22-11-25) η Μαρία Καρυστιανού και ο Πάνος Ρούτσι που έχασαν τα παιδιά τους στο έγκλημα των Τεμπών. Η κοινή εμφάνιση τους προκάλεσε συναγερμό στο πρωθυπουργικό γραφείο.

Τα Τέμπη, το αδιέξοδο, η ανισορροπία και τα επόμενα

10/11/2025

Θέμης Τζήμα

Η κατάσταση στην πατρίδα μας χαρακτηρίζεται από μια οξύμωρη, σχεδόν ειρωνική, ανισορροπία: ενώ οι σχεδιασμοί του κατεστημένου δείχνουν να πετυχαίνουν πλήρως όπως προκύπτει από την πλήρη κατίσχυση της Νέας Δημοκρατίας έναντι των αντιπάλων της σε επίπεδο δημοσκοπήσεων όπως και από την προώθηση του Αλέξη Τσίπρα ως αντιμητσοτακικής «λύσης», αυτή ακριβώς η απαξίωση και η εξαφάνιση κάθε πραγματικής κοινοβουλευτικής αλλά και σταθερής κινηματικής, εναλλακτικής, στην παρούσα κυβέρνηση η οποία «συμβολοποιεί», χωρίς να αποτελεί η ίδια από μόνη της, το εν γένει κατεστημένο, προκαλεί μια θεμελιώδη ανισορροπία στην ίδια την τυπική και απολύτως προβλέψιμη πολιτική εξέλιξη την οποία το κατεστημένο επιδιώκει με σταθερό τρόπο.

Υπάρχει ένα θεμελιώδες πρόβλημα στην προφανή απουσία προοπτικής αλλαγής, την οποία συνήθως προσφέρουν κάποια από τα κοινοβουλευτικά κόμματα: η δυσφορία που γεννά ακόμα και σε πολίτες οι οποίοι μπορεί να ψηφίζουν το κυβερνητικό κόμμα, πολλώ δε μάλλον ευρύτερα στους πολίτες, φθείρει τη δυνατότητα του κατεστημένου να ηγεμονεύει τον λαό, ιδίως δίνοντας θετικές προοπτικές προφανώς εντός της πολιτικής του.

ΤΟ ΣΑΜΑΡΙ ΤΟΥ ΔΟΥΡΕΙΟΥ ΙΠΠΟΥ: ΜΙΑ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΣΤΗΜΙΚΗΣ/ΚΟΜΜΑΤΙΚΗΣ "ΕΝΣΩΜΑΤΩΣΗΣ"

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν η Μαρία Καρυστιανού σκέφτηκε ποτέ να πολιτευθεί, αλλά αν κάποιοι σκέφτηκαν να την κομματικοποιήσουν "χωρίς εκείνη".

Αν, δηλαδή, ο Νίκος Καραχάλιος λειτούργησε -συνειδητά ή ανεπίγνωστα- ως "δούρειος ίππος" του σαμαρικού/καραμανλικού στρατοπέδου, αναλαμβάνοντας να "ρυμουλκήσει" μια εξαιρετικά ισχυρή φωνή ηθικής και πένθους σε μια προϋπάρχουσα δεξιά στρατηγική.

Μέσα από την ασάφεια των δηλώσεων και των ρόλων-

άλλοτε παρουσιάζοντας την Καρυστιανού ως «σύμβολο δικαιοσύνης» κι άλλοτε ως «εν δυνάμει πολιτικό πρόσωπο», άλλοτε ως "Κύμα" και άλλοτε παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως προνομιακό συνομιλητή της και πολιτικό της σύμβουλο,   ενεργοποιείται μια κλασική πολιτική τεχνική: 

η αποδυνάμωση μέσω ενσωμάτωσης.

Γιατί, όταν η αγνή φωνή του Τραύματος μπει στο γρανάζι της στρατηγικής, παύει να απειλεί το σύστημα και αρχίζει να το υπηρετεί.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι “ποιος στηρίζει ποιον”,

αλλά "ποιος χρησιμοποιεί ποιον"; Και ποιο τίμημα πληρώνει η αλήθεια, όταν γίνεται εργαλείο στα χέρια της εξουσίας; 

📌Το στρατηγικό υπόβαθρο στο μεταμητσοτακικό τοπίο.

Η Δεξιά σήμερα βρίσκεται σ’ ένα μεταβατικό σημείο:

ο Μητσοτάκης είχε επιβάλει ένα τεχνοκρατικό, “ευρωπαϊκό” προφίλ εξουσίας, το οποίο καταρρέει αργά και σταθερά-αποσυντίθεται αλλά και έχει αποξενωθεί από το λαϊκό σώμα της ΝΔ (το “σώμα των Καραμανλικών και Σαμαρικών”) που  αισθάνεται προδομένο ηθικά (γάμος ομόφυλων ζευγαριών, διαφθορά, Τέμπη, υποκλοπές, ΟΠΕΚΕΠΕ κλπ), αλλά και αόρατο συναισθηματικά (εξαιτίας του ψυχρού εκσυγχρονιστικού ύφους).

Η ανάγκη για μια νέα “λαϊκή δεξιά” αφήγηση είναι υπαρκτή και επείγουσα- όχι απαραίτητα ως ακροδεξιά, αλλά ως “συναισθηματικά δεξιά”, με έμφαση στην τιμή, τη μνήμη, τη δικαιοσύνη, τη μάνα, το έθνος, τη ρίζα.

Και βέβαια η Μαρία Καρυστιανού ενσαρκώνει ακριβώς (και) αυτή την λαϊκή ηθική χωρίς την ιδεολογία.

Τ έ σ σ ε ρ ε ι ς ε π ι σ η μ ά ν σ ε ι ς

Του Ρούντι Ρινάλντι 

Για την επίθεση που γίνεται στην κ. Καρυστιανού και το κίνημα των Τεμπών

Τις τελευταίες μέρες ξετυλίγεται μια συντονισμένη και ενορχηστρωμένη επίθεση (που θα έχει συνέχεια) ενάντια στην κ. Καρυστιανού και το κίνημα των Τεμπών. Ορισμένες επισημάνσεις:

Πρώτη επισήμανση∙ κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα στην πολιτική, στην πολιτικοποίηση και εφόσον θέλει στην ίδρυση φορέα ή κόμματος. Η επίθεση που γίνεται στην κ. Καρυστιανού είναι απαράδεκτη και σκοπεύει να την περιγράψει απλά ως πρόσωπο που θέλει απλά να εκμεταλλευτεί το έγκλημα των Τεμπών για προσωπική της ανάδειξη και κατηγορείται ότι έχει πολιτικές φιλοδοξίες αντί να πενθεί. Στην ουσία θέλουν να της στερήσουν την συμμετοχή της (με όποιο τρόπο εκείνη επιλέξει) στην πολιτική διαδικασία. Σε λίγο μπορεί να φθάσουν να την κατηγορήσουν ότι αυτή φταίει για το έγκλημα των Τεμπών…

Δεύτερη επισήμανση∙ η επίθεση που πραγματοποιείται έχει δύο πηγές: α) όλα τα κόμματα που προετοιμάζονται για τις επόμενες εκλογές (συστημικά, μεγάλα, μικρά, ριζοσπαστικά, αριστερά, επίσημα και μη) μοιάζουν να συμφωνούν στο ότι ένα κόμμα γύρω από την κ Καρυστιανού θα ήταν μια δυσάρεστη γι’ αυτούς κατάσταση. Υπάρχουν και εκείνοι που δεν θέλουν -για μικροπολιτικούς λόγους και λόγους υπολογισμού ποσοστών- μια παρουσία ενός φορέα υπό την κ. Καρυστιανού στις επόμενες εκλογές – αν και φροντίζουν ήδη να έχουν «άρωμα» Τεμπών στα ψηφοδέλτιά τους. 

Σκληρή απάντηση της Καρυστιανού σε ανάρτηση που την παρουσίαζε ότι έχει ιδρύσει κόμμα: «Δόλια προσπάθεια διασποράς ψευδών ειδήσεων»

Εδω η ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο fb

TANEA Newsroom02/11/2025

Με σκληρή ανάρτηση στο Facebook, η Μαρία Καρυστιανού πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 28/2/23», διέψευσε τις φήμες που κυκλοφορούν περί ίδρυσης πολιτικού κόμματος με την επωνυμία «Το Κύμα». Και όπως τονίζει η είδηση αυτή πρόκειται για «παραπλάνηση» και «διαβολή».

Ακολουθεί ολόκληρη η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού:

«Όχι άλλη παραπλάνηση, όχι άλλη διαβολή.

Η απόγνωση του πολιτικού συστήματος χτύπησε κόκκινο.

Χωρίς καμία ερώτηση επιβεβαίωσης από δημοσιογράφους, ως έχουν υποχρέωση, μαθαίνω από τα μέσα ότι τρίτοι διαδίδουν ότι δήθεν έχω κάνει κόμμα.

Διαβάζω το κείμενο απογοητευμένη και μένω άναυδη από το περίσσιο θράσος να παρουσιάζουν ακόμη και λογότυπο!

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Για μια αναγέννηση της ψυχής και της Δημοκρατίας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Η Ελλάδα πενθεί, εδώ και δεκαετίες. Και μέσα από το πένθος της, θυμάται. Στις ράγες των Τεμπών δεν χάθηκαν μόνο ζωές·

εκεί εκτροχιάστηκε κι ένα ολόκληρο σύστημα που είχε μάθει να θεωρεί την αναισθησία φυσιολογική. 

Το αίμα εκείνων των παιδιών αποκάλυψε τη ρωγμή — ανάμεσα στην εξουσία και την ευθύνη, ανάμεσα στο ατομικό και στο συλλογικό. 

Κι απ’ αυτή τη ρωγμή ξεπηδά σήμερα μια νέα φωνή:

η φωνή όσων αρνούνται να συνηθίσουν.

Αυτή η φωνή δεν ανήκει σε κόμμα, ανήκει στην καρδιά της κοινωνίας. Μιλά από τον πόνο, αλλά όχι με μίσος.

Μιλά με τρυφερότητα, αλλά χωρίς φόβο. Είναι η φωνή που λέει: ως εδώ. Όχι άλλη σιωπή. Όχι άλλη συνενοχή.

Όχι άλλο “έτσι είναι τα πράγματα”.

Θέλουμε μια Ελλάδα που να μπορεί να κοιτάζει τα παιδιά της στα μάτια —και να τους υπόσχεται αλήθεια, όχι ψέμα. Φροντίδα, όχι εγκατάλειψη. Αξιοπρέπεια, όχι επιβίωση.

Κι έτσι γεννιέται ένα κάλεσμά: 

ένα κάλεσμα για αναγέννηση της ψυχής και της Δημοκρατίας.

Τι σημαίνει αυτό;

1. ΣΥΜΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ σε κάθε πόλη και χωριό, σε κάθε διαδικτυακή πλατφόρμα — κύτταρα δημοκρατίας και συμμετοχής, όπου ο πολίτης δεν είναι θεατής αλλά δημιουργός του δημόσιου λόγου.

Ξ. Κοντιάδης: Ο Άγνωστος Στρατιώτης βεβηλώνεται από όσα γίνονται στη Βουλή όχι από τις συγκεντρώσεις

Απολύτως αντισυνταγματική είναι η απόφαση που προσπαθεί να επιβάλει ο πρωθυπουργός για αποκλεισμό του Συντάγματος από κάθε είδους συγκέντρωση. Ο Ξενοφών Κοντιάδης, συνταγματολόγος, Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου και Κοινωνικής Διοίκησης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο είναι κατηγορηματικός στην άποψη του και εξηγεί στο militaitre channel, γιατί.

«Είναι άλλο να σεβόμαστε ένα χώρο κι άλλο να απαγορεύουμε βασικά συνταγματικά δικαιώματα όπως είναι η συνάθροιση. Γιατί θα ζημιωθεί το Μνημείο από την διεκδίκηση του κ. Ρούτσι. Η βεβήλωση του Μνημείου συμβαίνει ,λίγα μέτρα πίσω από το Μνημείο, στη Βουλή. Εκεί που ακούγονται διάφορα που βεβηλώνουν το Μνημείo» , επισημαίνει ο κ. Κοντιάδης.

ΤΟ "ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ"

Όθων Ιακωβίδης (19/Χ/2025)

Α΄.  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ"

Β'. ΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΤΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ 

Γ'. ΠΟΙΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ

Δ'. ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ 

Ε'. ΜΠΟΡΕΙ; ΚΑΙ ΠΩΣ; (ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΗ "ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ";)

___________________________

Α΄.  ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ "ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΚΑΡΥΣΤΙΑΝΟΥ"

⦁ Το "φαινόμενο Καρυστιανού", είναι ένα πολιτικό φαινόμενο που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία των 200 ετών  του νεοελληνικού κράτους. 

⦁ Eίναι η πρώτη και μοναδική φορά στην ιστορία του Ελληνικού κράτους, εδώ και 200 περίπου χρόνια από την ίδρυση του, που η κοινωνία, αφ' εαυτού της,  αυτοβούλως και απολύτως δημοκρατικά, επιλέγει τον ηγέτη της, χωρίς καμία κομματική διεργασία ή Βασιλική μεσολάβηση.  

⦁ Από μία έρευνα  που έκανα, προκύπτει πως οι 99 Πρωθυπουργοί που έχουν υπάρξει ως τώρα, ήταν όλοι τους  "ΔΟΤΟΙ",  είτε από την Αυλή του εκάστοτε Βασιλιά που είχαμε,  είτε από κάποιο κόμμα

⦁ Δηλαδή, ζούμε ένα πρωτόγνωρο πολιτικό φαινόμενο:  την πολιτικοποίηση της κοινωνίας που, αντιλαμβανόμενη ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ , ανταποκρίνεται μόνη της, αφ' εαυτού της,  στο ένστικτο αυτοσυντήρησης της και αναδεικνύει μόνη της το πρόσωπο που πιστεύει πως μπορεί να την οδηγήσει στην 'εξοδο από τα αδιέξοδα που έχει δημιουργήσει το κομματικό κατεστημένο

⦁ Αυτή η ενστικτώδης αναγνώριση από το κοινωνικό ασυνείδητο, πως κανένα κόμμα και καμία παράταξη δεν μπορεί να τη βοηθήσει για να γλυτώσει από τον επερχόμενο όλεθρο της, αποτελεί μέγα και πρωτόφαντο γεγονός, που δεν πρέπει να το παραβλέψουμε. Τουναντίον είμαστε υποχρεωμένοι να βοηθήσουμε στη συνειδητοποίηση του. 

Καμία φωνή αλήθειας και δικαιοσύνης δεν θα πνιγεί στο βωμό της κυβερνητικής αναλγησίας.

Της Μαρίας Καρυστιάνου 

Με τη σημερινή πρωινή δήλωση του Πρωθυπουργού για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και το προκαταβολικό πνίξιμο κάθε μελλοντικού αγωνιστή - Πάνου Ρούτσι, ακόμη και η πιο μικρή ελπίδα για δημοκρατία στη χώρα μας έσβησε. 

Ο Πρωθυπουργός, θυμωμένος και φανερά αγχωμένος από την πρόσφατη δικαίωση με πρώτη αποδοχή  του αιτήματος για εκταφές, επιδόθηκε σε μια ευθεία, απάνθρωπη επίθεση εναντίον του ήρωα απεργού πείνας και  πατέρα θύματος των Τεμπών, δηλαδή εναντίον του συνόλου της κοινωνίας που τον στήριξε. Ο πανικός και η ανάγκη για "damage control" έριξαν  τις μάσκες της ψευδοευαισθησίας.

"Μπορεί ένα ιστορικό μνημείο όπως του Αγνώστου Στρατιώτη να γίνεται πεδίο εκδηλώσεων άσχετων με την αποστολή του;"

 αναρωτήθηκε ο Πρωθυπουργός, με προφανή σκοπό να αποκλείσει κάθε μελλοντικό αγώνα αποκάλυψης της όποιας  αλήθειας του χαλάει τα σχέδια του. 

Άραγε, γνωρίζει ο Πρωθυπουργός τι ακριβώς συμβολίζει το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη;

Σίγουρα όχι  τους  καλοβολεμένους επίορκους ανώτατους αξιωματούχους. Συμβολίζει την αυτοθυσία των πολιτών,  τη γενναιότητα τους, την υπέρτατη αγάπη προς την πατρίδα και το δίκαιο. Δηλαδή  συμβολίζει όλες εκείνες τις αξίες  που ο κ. Πρωθυπουργός και η κυβέρνηση του έχουν καταπατήσει. 

Ηλίθιοι ή βαλτοί είναι και βάζουν πλυντήριο για τα Τέμπη

Σύμφωνα με το κανάλι ΣΚΑΪ: "Συνταρακτική αποκάλυψη από το ΚΚΕ για το αίτιο έκρηξης στα Τέμπη - Η τοποθέτηση του Α. Γεωργιάδη"

ΠΗΓΗ:https://youtu.be/omzf5j7__Qw?si=3OgUyCep836SAHUW
Ανάρτηση από:geromorias.blogspot.com

Η ΚΥΑ που άνοιξε το δρόμο για την καταστροφή του βιολογικού υλικού των θυμάτων των Τεμπών.

Του Βασίλη Λαμπόγλου 

Η ΚΥΑ που άνοιξε το δρόμο για την καταστροφή του βιολογικού υλικού των θυμάτων των Τεμπών. 

Η παραγγελία για την καταστροφή του βιολογικού υλικού των θυμάτων που φυλασσόταν στο νοσοκομείο της πόλης.

Η απεργία πείνας του Πάνου Ρούτσι έληξε αισίως και με νίκη του απεργού, της κοινωνίας που τον στήριξε και των συγγενών των θυμάτων. 

Η απόφαση του πατέρα Ρούτσι να διακινδυνεύσει την υγεία και τη ζωή του επί είκοσι τρεις (23) ημέρες είναι μία ιστορία που τη συνοδεύει ένα «τι θα είχε γίνει αν» είχαν τηρηθεί τα προβλεπόμενα…. 

Όπως άλλωστε εν γένει την υπόθεση των Τεμπών.

Για παράδειγμα, τί θα είχε γίνει αν δεν είχε παραγγελθεί η καταστροφή όλων των δειγμάτων αίματος και ιστών των θυμάτων των Τεμπών μόλις 40 μέρες μετά το δυστύχημα; 

Θα είχε χρειαστεί να υποβληθούν οι συγγενείς των θυμάτων, οι γονείς, οι σύντροφοι, τα αδέρφια των θυμάτων στην επώδυνη και βαριά διαδικασία των εκταφών; Θα είχε προχωρήσει ένας άνθρωπος σε απεργία πείνας για να γίνει εκταφή στη σορό του παιδιού του, προκειμένου να γίνουν τοξικολογικές, βιοχημικές, ανθρωπολογικές εξετάσεις; 

Θα είχε χρειαστεί η Εισαγγελία Εφετών Λάρισας να ανασύρει μία δικογραφία που η ίδια Εισαγγελία αρχειοθέτησε εάν είχαν διενεργήσει οι ιατροδικαστές νεκροψία και τοξικολογικές εξετάσεις; 

Η Κοβέσι ως Ύπατος Αρμοστής

Της Μαρκέλλας Καβαλιεράτου

05/10/2025 

Η Ρουμάνα επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας Λάουρα Κοβέσι, συνοδευόμενη από το κύρος μιας ευρωπαίας λειτουργού, κατέφθασε, την περασμένη εβδομάδα, στην Αθήνα όπου συναντήθηκε με υπουργούς και ανώτατους κρατικούς λειτουργούς και έδωσε συνέντευξη τύπου.

Μέσα στην απαξίωση του σημερινού πολιτικού συστήματος και της εξαρτημένης, απ’ αυτό, Δικαιοσύνης πολλοί Έλληνες φαντάζονται ότι επιτέλους βρέθηκε ο άνθρωπος που θα «καθίσει στο σκαμνί» τους ενόχους, θα δικαιώσει τους αδικημένους και θα αποκαλύψει όλα τα πολιτικά και οικονομικά λαμόγια που, εδώ και δεκαετίες, «πίνουν το αίμα» του ελληνικού λαού. Οποία αυταπάτη!

Η Λάουρα Κοβέσι ενεργεί ως Ύπατος Αρμοστής της ΕΕ. Δεν αρκεί η ασφυκτική εξάρτηση της Ελλάδας από την Κομισιόν και τη γραφειοκρατία των Βρυξελών, δεν αρκεί η απόλυτη εξάρτηση από την ΕΚΤ και το Ευρωσύστημα, τώρα έχουμε και τον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας (EPPO).

Όπως σε κάθε κράτος, η Δικαιοσύνη δεν απονέμει το δίκαιο στους πολίτες, αλλά, εφαρμόζει τους νόμους που έχει θεσπίσει το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα. Αυτοί οι νόμοι, που δεν είναι πάντοτε δίκαιοι, αποσκοπούν στην αναπαραγωγή και προστασία του συστήματος από την αμφισβήτησή ή και την ανατροπή του.

Η εικόνα του μικρού παιδιού δεν συγκινεί. Διαπομπεύει. Δεν γεννά οίκτο. Γεννά ντροπή.

Του Μάνου Λαμπράκη 

Η Ελλάδα του 2025 ποζάρει –πολυτονικά κι ας γράφουμε μονοτονικά– ως κράτος ευρωπαϊκής κανονικότητας, την ώρα που τα παιδιά της στέκονται σκυμμένα μπροστά σε μαυρόασπρους μαρμάρινους σταυρούς, εκεί όπου όφειλε να υπάρχει κράτος δικαίου, κοινωνία φροντίδας και πολιτεία μνήμης. 

Μα τι λέξεις είναι αυτές, θα μου πείτε, για μια χώρα που ούτε στο παρόν δεν ζει, πόσο μάλλον στο μέλλον. Που διαχειρίζεται τον θάνατο με ημερολόγια επιδομάτων και τον χρόνο με τις ατζέντες της επικοινωνίας. 

Η εικόνα του μικρού παιδιού δεν συγκινεί. 

Διαπομπεύει. 

Δεν γεννά οίκτο. 

Γεννά ντροπή. 

Γιατί το ερώτημα εδώ δεν είναι «ποιος φταίει». Το ερώτημα είναι «ποιος συνεχίζει να κυβερνά αφού απέτυχε με τόση ακρίβεια».

Απέναντι σε αυτό το παιδί –και στα δεκάδες άλλα παιδιά που έχασαν γονείς στα Τέμπη και αλλού– ο πολιτικός λόγος μοιάζει ηχηρά ανήθικος. Είναι ακριβώς αυτό το είδος μετα-τραγικής γελοιότητας της κοινωνίας της παρηγορητικής λήθης: μιας κοινωνίας που, ανίκανη να διαχειριστεί την ενοχή της, την ιδιωτικοποιεί. 

Έτσι κι εδώ. Ο θάνατος της μητέρας γίνεται «προσωπικό δράμα», όχι δημόσιο έγκλημα. Το παιδί γίνεται φιγούρα συμπόνιας στα κοινωνικά δίκτυα, όχι πολιτική μονάδα διεκδίκησης δικαιοσύνης. 

Η μνήμη της Αθηνάς Κατσαρά-Ζήση, 34 ετών, καθίσταται «συγκινητική», αλλά όχι πολιτικά ένοχη για κανέναν από τους διαχειριστές της τραγωδίας.

Η Εκκλησία, βεβαίως, ως πάντοτε «παρούσα» με τα μνημόσυνα και τα τρισάγια, παραμένει θεαματικά απούσα από κάθε θεολογική πράξη δημόσιας υπεράσπισης της δικαιοσύνης. Είναι, φαίνεται, πιο εύκολο να τελέσεις επιμνημόσυνη δέηση παρά να καταγγείλεις την απουσία θεσμικής μετάνοιας. Είναι πιο ασφαλές να ευλογείς τους συγγενείς παρά να καταριέσαι –ευαγγελικά– εκείνους που σπέρνουν τον θάνατο με τις αποφάσεις τους. 

Αλλά μην ανησυχείτε. 

ΟΠΟΥ ΛΕΙΠΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ Ο ΦΘΟΝΟΣ.

Η Αληθινή Ελληνική Ταυτότητα που Αναδύεται

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Σε μια εποχή που ο Δυτικός κόσμος παραπαίει ανάμεσα στον κυνισμό και την ψευδαίσθηση προόδου — όπου οι άνθρωποι μετρούν τη ζωή με αποδόσεις, επιδόσεις και «like» — η Ελλάδα, μέσα από την πληγή των Τεμπών, ξαναθυμάται το αρχέγονο της πρόσωπο:

όχι εκείνο του καταναλωτή, αλλά του πολίτη, όχι του θεατή, αλλά του συμμετόχου, όχι του θύματος, αλλά του μάρτυρα της αλήθειας.

Όταν χιλιάδες άνθρωποι στέκονται στο Σύνταγμα, σιωπηλοί, με κεριά, χωρίς κομματικά σύμβολα, μόνο με τα πρόσωπά τους στραμμένα σε έναν πατέρα που πεινά για δικαιοσύνη, τότε κάτι αρχαίο ξυπνά.

Απ. Αποστόλου: «ΟΠΕΚΕΠΕ- Τέμπη - Κοβέσι, η απογύμνωση του θεσμικού κελύφους μιας Δημοκρατίας των τύπων» (ηχητικό)

Μια συζήτηση-πρόκληση στον 98.4 για το πώς οι μηχανισμοί εξουσίας αποκόπτονται από την κοινωνία και ακυρώνουν την ουσία της Δημοκρατίας

Ο Καθηγητής Κοινωνικής και Πολιτικής Φιλοσοφίας, Απόστολος Αποστόλου, σε μια συζήτηση-πρόκληση για το πώς οι θεσμοί στην Ελλάδα αλλά και τμήμα της κοινωνίας με ρόλους σε θεσμούς, υπηρεσίες αλλά και τον ιδιωτικό τομέα, έχουν μετατραπεί σε θεραπαινίδες της εκάστοτε εκτελεστικής εξουσίας.

Περιγράφει το πώς αυτονομημένοι μηχανισμοί από την κοινωνία, λαμβάνουν αποφάσεις στο όνομα της και έχουν υπαλληλοποιήσει ακόμη και πρόσωπα που υπηρετούν θεσμούς ή θέσεις και ρόλους-κλειδιά. Αυτή η υπαλληλοποίηση θέτει από μόνη της κι ένα κομβικό ερώτημα: ακόμη και η αναθεώρηση του Συντάγματος στο άρθρο 86, μπορεί να γίνει μόνο από ένα πολιτικό σύστημα με τέτοιες λειτουργίες ή πρέπει πρωτίστως να είναι υπόθεση της κοινωνίας;

Η Δημοκρατία και οι θεσμικές της λειτουργίες μετατρέπονται διαρκώς σε έναν τυπικό εξωτερικά τίτλο. Η κοινωνία πρέπει να αντιληφθεί και να δράσει, αφού την αφορά πρωτίστως την ίδια.

Ο Πάνος Ρούτσι δεν «κάνει απεργία πείνας».

Του Μάνου Λαμπράκη 

Ο Πάνος Ρούτσι δεν «κάνει απεργία πείνας». Ο Πάνος Ρούτσι εκθέτει, με το ίδιο του το σώμα, την αλήθεια μιας πολιτείας που έχει παραιτηθεί από τη Δικαιοσύνη και έχει επιλέξει τον εμπαιγμό ως κανόνα διακυβέρνησης.

 Πεθαίνει μπροστά στα μάτια μας, στο κέντρο της κρατικής κυριαρχίας, μπροστά στο Κοινοβούλιο, εκεί όπου το Σύνταγμα υποτίθεται ότι καθιστά την αξιοπρέπεια αδιαπραγμάτευτη. Δεν πρόκειται για ιδιωτική απόγνωση αλλά για δημόσια μαρτυρία.

 Για μια βίαιη αποκάλυψη ότι εδώ και δεκαεπτά ημέρες ο χρόνος χρησιμοποιείται ως όπλο εξόντωσης, ότι το κράτος δεν συζητά αλλά αναβάλλει, δεν αναλαμβάνει ευθύνη αλλά αποσύρεται πίσω από την τεχνική της εξάντλησης. Η παθολόγος-λοιμωξιολόγος Όλγα Κοσμοπούλου ήδη απηύθυνε έκκληση να βρεθεί λύση, διότι δεν υπάρχει χρόνος, και αυτό δεν είναι μόνο ιατρική διάγνωση αλλά ηθική καταδίκη ενός καθεστώτος που παρακολουθεί τη φθορά ως διαδικαστικό δεδομένο. Η βιολογική καταστροφή είναι μετρήσιμη, έχει χαθεί περίπου το δεκαοκτώ με είκοσι τοις εκατό της μυϊκής μάζας, η καρδιά κινδυνεύει, οι γιατροί ζητούν διακοπή και νοσηλεία, όμως ο ίδιος επιμένει να συνεχίσει μέχρι να δικαιωθεί, διότι η δικαίωση εδώ δεν είναι ανταμοιβή αλλά αλήθεια. Η πείνα του δεν είναι εργαλείο εκβιασμού, είναι γλώσσα. Η σιωπή του δεν είναι αδυναμία, είναι κατηγορία. Το σώμα του δεν είναι θέμα υγείας, είναι τεκμήριο ενοχής της πολιτείας.

Η ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ — Το πρόταγμα του Κινήματος των Τεμπών

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη 

Κάθε τραύμα, ατομικό ή συλλογικό, αφήνει πίσω του όχι μόνο πόνο, αλλά και μια διάβρωση στην αυτοεικόνα· μια βαθιά αίσθηση ντροπής, σαν να είσαι εσύ το λάθος, όχι ό,τι σου συνέβη ή ακόμη περισσότερο ο κακοποιητής που σου το προκάλεσε.

Ο Λαός μας κουβαλάει σωρεία τέτοιων τραυμάτων: προδοσίες, εξαρτήσεις, ταπεινώσεις, καταστροφές, περιόδους όπου το κράτος λειτούργησε όχι ως προστάτης αλλά ως δεσμοφύλακας. Η ψυχή του λαού μας έχει τραυματιστεί από αιώνες «πατρωνίας» — πολιτικής, ξένης, θεσμικής. Κάθε τέτοιο βίωμα χαράζει μέσα μας τη φωνή του ανίκανου, του μικρού, του ανασφαλούς. Μας μαθαίνει να απολογούμαστε για την ύπαρξή μας, να περιμένουμε σωτήρες, να αποδεχόμαστε λιγότερα απ’ όσα αξίζουμε. Μας εκπαιδεύει να στρεφόμαστε με μίσος απέναντι στον ίδιο τον συλλογικό μας εαυτό, να απεχθανόμαστε τον ίδιο τον Λαό μας. 

Το Κίνημα των Τεμπών, γεννημένο από την πιο βαθιά πληγή —την απώλεια παιδιών σε ένα έγκλημα συστημικό— μπορεί να αναστρέψει αυτή την παρακαταθήκη. Γιατί μέσα στην κραυγή του πένθους δεν ζητά προνόμια, ζητά δικαιοσύνη, δεν εκλιπαρεί, διεκδικεί, δεν ζητά να ξεχάσει, αλλά να θυμηθεί.

Κι αυτή η αγωνιστική μνήμη είναι η απαρχή της εθνικής αυτοεκτίμησης.

Η αυτοεκτίμηση ενός λαού δεν είναι αλαζονεία ούτε εθνικισμός. Είναι η ικανότητα να πιστεύεις πως αξίζεις, ακόμη κι όταν έχεις κάνει λάθη. Είναι το να αναγνωρίζεις την ευθύνη σου χωρίς να την ταυτίζεις με ενοχή, να βλέπεις το σφάλμα όχι ως καταδίκη, αλλά ως πρόσκληση για ωρίμανση. Και αυτή η αυτοεκτίμηση αποτελεί το ισχυρότερο αντίδοτο ενάντια στην ενοχοποίηση, στη χειραγώγηση και εν τέλει στην υποταγή από τους μηχανισμούς του εξουσιαστικού συστήματος.