Για την ημέρα μας και όσα ακούω ως ειδήσεις από τα ΜΜΕ,
από τον Μάνο Δανέζη, ένα Επιστήμονα με Ήθος!
Μάνος Δανέζης: Επειδή πολλές φορές, προκειμένου να υπερασπίσουμε κάποιους επιστημονικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς ή θεολογικούς δογματισμούς μας, επικαλούμαστε κάποιους «επώνυμους ειδικούς, ή κραυγαλέους τιτλούχους, ή διανοούμενους»
Υπενθυμίζω κάποιες γνωστές αλλά δήθεν ξεχασμένες αλήθειες:
1. Δεν θα πρέπει να συγχέουμε τις έννοιες «πτυχιούχος» και «επιστήμονας». Ομοίως δεν πρέπει να θεωρούμε ότι πρέπει απαραίτητα η έννοια του «πνευματικού ανθρώπου» να συνοδεύεται από «κάποιο» πτυχίο ή κάποιον «κραυγαλέο» τίτλο
2. Το ρηθέν από τον ΒασίληΡαφαηλίδη: «Η Μόρφωση και το Ήθος δεν είναι συνώνυμα. Μπορεί κάλλιστα να είσαι ταυτόχρονα και «σπουδαίος Διανοούμενος και σπουδαίο Κάθαρμα.
ΣΗΜ. Τελικά πρέπει να θυμίσω σε "κάποιους" ότι τα «εύσημα» των πράξεων και των ιδεών της νιότης μας, δεν μπορούν να αποτελούν «ένσημα» προκειμένου να εκπληρώσουμε, πολύ αργότερα τις όποιες μωροφιλοδοξίες και σκοπιμότητές μας.
Μην ξεχνάμε ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Εύστοχη επίσης η παρατήρηση του Αντώνη Ανδρουλιδάκη:
"Από τους ακαδημαϊκούς που προσκύνησαν τη χούντα, μέχρι τους εμβολιολάγνους υποστηρικτές της Big Farma και τον κύριο καθηγητή του Πολυτεχνείου με τα έλαια σιλικόνης, μια επιστήμη υπηρετική της εξουσίας, όχι μόνο δεν απελευθερώνει τους ανθρώπους, αλλά τους οδηγεί στη χειρότερη μορφή υποδούλωσης.
Δηλαδή δουλεία με μια επικάλυψη προοδευτικού επιστημονισμού, έτσι που η δουλεία να γίνεται αντιληπτή ως πρόοδος και ο δούλος να κάθεται ήσυχος στ' αβγά του.
Τα ιερατεία δεν φοράνε πλέον ράσα, αλλά ακαδημαϊκή τήβεννο".
Η παρέμβαση του Παύλου Ασλανίδη στον κ. Σαχίνη στον 9.84
Ο Παύλος Ασλανίδης , μέλος του Συλλόγου " Τέμπη 2023" και άνθρωπος που έχει χάσει το παιδί του στο δυστύχημα των Τεμπών , μιλάει στον 98.4 και σχολιάζει από την κλήρωση του Δικαστικού Συμβουλίου για τον πρώην υφυπουργό, Χρ. Τριαντόπουλο, έως το μετά από 14 μήνες πόρισμα του καθηγητή Καρώνη.
Υποστηρίζει ότι όλες οι μεθοδεύσεις για να συγκαλειφθεί η υπόθεση στο τέλος θα καταπέσουν και δικαστικά.
Ο Παύλος Ασλανίδης, είπε ότι πρέπει να απλωθεί ένα κύμα εκδημοκρατισμού σε όλους τους τομείς. Είναι αναγκαίο «ένα μεγαλειώδες κίνημα να προχωρήσει από άκρη σε άκρη, να αλλάξει τους συσχετισμούς, να φέρει το οξυγόνο που χρειαζόμαστε. Να σαρώσει το παρακράτος, το ψέμα, τη σκευωρία, τη συγκάλυψη, την ατιμωρησία, την αδικία. Παντού ο ίδιος κόσμος που κινητοποιήθηκε τώρα να δυναμώσει τον αγώνα μαζί μας. Είμαστε πολλοί, πάρα πολλοί.
Το χρωστάμε στα παιδιά μας, για να μην υπάρχουν άλλα εγκλήματα, να τιμωρηθούν οι δολοφόνοι, να αναπνεύσει η κοινωνία.
Πρέπει να απλωθεί ένα κύμα εκδημοκρατισμού σε όλους τους τομείς, για το μέλλον των παιδιών μας, και των παιδιών των παιδιών μας.
Είναι δυνατό να υπάρξει σχέση ανάμεσα σ’ ένα ανθρωπολογικό – βιολογικό γεγονός, που είναι η βλακεία και σ’ ένα κοινωνικό – φιλοσοφικό γεγονός που είναι η ηθική;
Κι ακόμα, πώς και γιατί εμπλέκεται η βλακεία στα κοινωνικά γεγονότα, συνεπώς και στην πολιτική ;
Απ’ ό,τι ξέρουμε, κανείς κοινωνιολόγος ή φιλόσοφος δεν τόλμησε να σμίξει δυο κατηγορήματα φαινομενικά εντελώς άσχετα μεταξύ τους, τη βλακεία και την ηθική, για να καταλήξει στο συμπέρασμα πως:
Η ανηθικότης είναι αποκλειστικό προϊόν των βλακών, όπως αποφαίνεται ο παραγνωρισμένος «ανορθόδοξος» κοινωνιολόγος Ευάγγελος Λεμπέσης, που πέθανε πριν από λίγα χρόνια βαθιά πικραμένος για τον καταποντισμό της ιδιοφυίας-του στο χάος της ελληνικής πνευματικής μετριότητας, στο σύντομο δοκίμιό του που έχει τον τίτλο:
«Η τεράστια κοινωνική σημασία των βλακών εν τω συγχρόνω βίω« (ανάτυπο από την Εφημερίδα των Ελλήνων Νομικών, τόμος Η, 1941).
Θα προσπαθήσουμε παρακάτω να παρακολουθήσουμε τη συλλογιστική του Λεμπέση, που καταλήγει στο παραπάνω παράδοξο συμπέρασμα.
Πριν από το καθετί, ο Λεμπέσης ήταν ένας σπαρακτικά έντιμος άνθρωπος, τόσο έντιμος που η Δεξιά, στην οποία ανήκε «φυσιολογικά» δεν τον αναγνώρισε ποτέ για δικό της:
Αυτό το κείμενό μας ας θεωρηθεί σαν ένας ελάχιστος φόρος τιμής σ’ έναν άξιο ιδεολογικό μας «αντίπαλο», που όντας μακριά από τη μαρξιστική σκέψη, κατάφερε τελικά να βρίσκεται πάρα πολύ κοντά-της, μέσα από την εντιμότητα, το θάρρος και κείνη τη σπάνια διαύγεια του μυαλού-του που του επιτρέπει να μπαίνει κατευθείαν στην καρδιά των προβλημάτων χωρίς φιλολογικές περιστροφές και κοσμικές «ευγένειες», που ευκολύνουν την ακαδημαϊκή καριέρα.
Είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς την ιστορία των λαών της Βαλκανικής, αν ήδη δεν έχει κατανοήσει την ιστορία των Μακεδόνων, του σπουδαιότερου λαού των Βαλκανίων.
Άλλωστε, χωρίς τους Δωριείς Μακεδόνες είναι βέβαιο πως σήμερα δεν θα υπήρχε ίχνος ελληνικού πολιτισμού στη γεωγραφική περιοχή που λέγεται Ελλάδα. Διότι ο ελληνικός πολιτισμός, αφού έκανε το γύρο του τότε γνωστού κόσμου με τους επιγόνους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, επέστρεψε στην κοιτίδα του όχι ακριβώς ως ελληνικός, δηλαδή ιωνικός, αλλά ως ελληνιστικός.
Ήδη η γραμματολογική διαφορά ανάμεσα στις καταλήξεις -ικός (ελληνικός) και -ιστικός (ελληνιστικός) δηλώνει από μόνη της τη σημαντική διαφοροποίηση που υπέστη ο ελληνικός πολιτισμός της κλασικής περιόδου, αυτός δηλαδή που διαμορφώθηκε κατά κύριο λόγο απ’ το ένα από τα τέσσερα ελληνικά φύλα, τους Ίωνες της Μικράς Ασίας και τους ομοφύλους τους της Αττικής. Αν, λοιπόν, ο ελληνικός πολιτισμός διά των Μακεδόνων «περιόδευσε» τουλάχιστον στο μισό του τότε γνωστού κόσμου και επηρέασε ένα μεγάλο πλήθος λαών πολύ απομακρυσμένων απ’ τη Μακεδονία, είναι φυσικό να επηρέασε ακόμα περισσότερο λαούς βαρβαρικούς, εγκαταστημένους κοντά στη Μακεδονία.
Όπως και νάναι πάντως, ο ελληνικός και ο ελληνιστικός πολιτισμός δεν είναι το ίδιο πράγμα. Για να γίνει κατανοητή η διαφορά ανάμεσα στον ελληνικό και τον ελληνιστικό πολιτισμό, πρέπει κατ’ αρχήν να επισημάνουμε τη γραμματολογική διαφορά ανάμεσα στις καταλήξεις -ικός και -ιστικός, που και οι δυο αφορούν επίθετα. Όμως, τα επίθετα με κατάληξη σε -ιστικός, παράγονται από ρήματα σε -ίζω, και τα ρήματα σε -ίζω δηλώνουν πράξη επηρεασμού. Αντίθετα, στην ελληνική γλώσσα η κατάληξη -ικός (ανδρικός, παιδικός, στρατιωτικός κ.λπ.) δηλώνει ιδιότητα. Έτσι, ελληνικό είναι αυτό που προσιδιάζει στους Έλληνες, που είναι ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των Ελλήνων, που είναι ίδιον των Ελλήνων και κανενός άλλου λαού. Ενώ η κατάληξη -ιστικός, που υπάρχει σε επίθετα παραγόμενα από ρήματα σε -ίζω δηλώνει σχέση.
