Ο ορυκτός πλούτος της Ουκρανίας και η γεωπολιτική του σημασία

• 

  ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
• 
  

Είναι γνωστό ότι εκτός από την σπουδαία γεωπολιτική της θέση ως ενδιάμεση χώρα μεταξύ χωρών του ΝΑΤΟ και της Ρωσίας (βλ. Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, “Η Μεγάλη Σκακιέρα”, 1998) η Ουκρανία παρουσιάζει εξίσου σημαντική γεωοικονομική σημασία, καθώς κατέχει άφθονους φυσικούς πόρους, τόσο από άποψη αποδεδειγμένων αποθεμάτων, όσο και οικονομικά αξιοποιήσιμων ενεργειακών και μεταλλικών ορυκτών πόρων.

Συνολικά η Ουκρανία διαθέτει κοιτάσματα με 22 από τα 34 κρίσιμα ορυκτά που θεωρούνται καθοριστικά για το μέλλον της σύγχρονης βιομηχανίας (ηλεκτρικά οχήματα, ανεμογεννήτριες, ηλιακοί συλλέκτες, smartphone, κλπ), όπως και για την ενεργειακή μετάβαση, λόγω της επιχειρούμενης απεξάρτησης από τα ορυκτά καύσιμα, στις επόμενες δεκαετίες.

Ιδιαίτερης σημασίας ως προς την μεγάλη συγκέντρωση φυσικών πόρων αποτελεί η περιοχή “RustBelt” του Ντονμπάς, στο νότιο και ανατολικό τμήμα της λεγόμενης «Ουκρανικής Ασπίδας», η οποία καταλαμβάνει μεγάλο μέρος της Ουκρανίας, μέχρι στα σύνορα με την Λευκορωσία στο βορρά και τη Ρωσία στα νοτιοανατολικά (χάρτης 1).

Πρέπει «να πάμε έτσι παρακάτω» ;

Βασίλης Στοϊλόπουλος

Τελικά, συνεπέστατος στη διαχρονική «γραμμή» όλου του πολιτικού συστήματος «πάμε παρακάτω», όχι μόνο παρέμειναν στην νέα κυβέρνηση όλοι οι λασπολόγοι, υβριστές, είρωνες και χλευαστές  των γονέων των θυμάτων των Τεμπών και των εκατομμυρίων διαδηλωτών (Φλωρίδης, Βορίδης, Γεωργιάδης, κλπ), αλλά προστέθηκαν σε αυτήν και νέα, αριστούχα «παιδιά του συστήματος», όπως ο ανεκδιήγητος «ψέκας» και αερολόγος «διανοητής» Αρίστος Δοξιάδης (φωτό).

Αυτό το μήνυμα έλαβε τελικά από τις μεγαλειώδεις διαδηλώσεις για το έγκλημα των Τεμπών (και την προφανή συγκάλυψή του) ο πρωθυπουργός; Η απάντηση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας που ζητά Οξυγόνο πρέπει να είναι όμως εξίσου συνεπέστατη :  Όχι δεν πρόκειται «να πάμε έτσι παρακάτω»! 

   ____________

Οι ....νέοι

Γιώργος Μαργαρίτης 

Ο κύριος Νίκος Τσάφος ορκίστηκε υφυπουργός περιβάλλοντος και ενέργειας στην νέα κυβέρνηση (μετά τον ανασχηματισμό) του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο κύριος Τσάφος είχε προ πολλού αναγνωρίσει επίσημα την αυτοοριζόμενη ως Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, στα κατεχόμενα εδάφη της Κύπρου, την οποία αναγνωρίζει διεθνώς μόνο η Τουρκία.

Ως αιτιολόγηση του παραπάνω παράξενου ατοπήματος ο κος Τσάφος απολογήθηκε λέγων ότι όταν το έγραψε αυτό "δεν είχε επαγγελματική σχέση με την ελληνική κυβέρνηση".

Να υποθέσουμε ότι τότε "είχε επαγγελματική σχέση" με την τουρκική κυβέρνηση;;;;;;;;

___________

Σπύρος Μοσχονάς 

Οσο μεγαλύτερο λαμόγιο είσαι και χρωστάς 10.000.000 ευρώ γραφοντάς τα με τεμπεσίρι πίσω από την πόρτα , τόσο πιο ψηλές κυβερνητικές θέσεις καταλαμβάνεις.

Αν είσαι ενας απλός πολίτης και χρωστάς 1000 ευρώ, σου κάνουν κάθε μήνα κλύσμα με γύψο μέχρι να σε εξοντώσουν τελείως.

Ο Μακαριστός Αναστάσιος και η “Αυτοκεφαλία” της Ουκρανίας

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/STRΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Η πάνδημη θλίψη για την Εν Κυρίω Κοίμηση του Μακαριστού Αναστάσιου συνοδεύτηκε με καθολική εξύμνηση και σεβασμό αυτού του θεόσταλτου Προσώπου. Ακόμα και από εκείνους που πριν μερικά χρόνια του επιτίθονταν με αήθη τρόπο για τις θέσεις του στο Ουκρανικό “Αυτοκέφαλο”, το οποίο, ως γνωστόν, ήταν μια από τις πολλές αιτίες του πολέμου στην Ουκρανία.

Για τον θεολόγο και καθηγητή Αναστάσιο, που πίστευε ότι «η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι μια συνομοσπονδία τοπικών Εκκλησιών, αλλά μια ενωμένη Εκκλησία», με την επιβληθείσα σχισματική “Αυτοκεφαλία” στην Ουκρανία παραβιάζονταν συνειδητά τρεις θεμελιώδεις αρχές της Ορθοδόξου Εκκλησίας: Η Αποστολική Διαδοχή, η Θεία Ευχαριστία και η συναλληλία. Αυτή η θεολογική θέση του όμως ήταν αρκετή για να καταχωρηθεί από διάφορους ανόητους και άσχετους στο “κλαμπ” των “Ρωσόφιλων” και των “Πουτινιστών”.

Βιώνοντας ο ίδιος ως «προσωπική τραγωδία», όπως έλεγε, αυτήν την ενδοεκκλησιαστική “σύγκρουση”, ζήτησε από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως να συγκαλέσει άμεσα μια Πανορθόδοξη Σύνοδο για την αντιμετώπιση της εκκλησιαστικής ουκρανικής κρίσης. Εις μάτην. Τα εξωεκκλησιαστικά συμφέροντα και οι γεωπολιτικές βλέψεις κυριάρχησαν επί της σύνεσης και της εκκλησιαστικής τάξης, προκαλώντας μεγάλη απογοήτευση μέχρι τέλους στον Μεγάλο Ιεράρχη.

Έρχεται μια "νέα εποχή" ;

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Είτε μας αρέσει είτε όχι, αυτή τη φορά ο Ντόναλντ Τραμπ μετακομίζει στον Λευκό Οίκο έχοντας 

α) την ξεκάθαρη λαϊκή εντολή για «ριζικές αλλαγές παντού» και 

β) τον ούριο άνεμο ενός ψύχραιμου και ανατρεπτικού “tribunus plebis”.

 Σε αντίθεση με την πρώτη θητεία του, όταν ήδη από την ημέρα της ορκωμοσίας του ξεκινούσε και η συστηματική εκστρατεία των αντιπάλων του για την παραπομπή του στα δικαστήρια ως «σφετεριστή» (με 3 εκατομμύρια λιγότερους ψήφους από την Χίλαρυ), τώρα εκφράζει αναντίρρητα τη δημοκρατική βούληση - ιδιαίτερα των χαμηλών κοινωνικών στρωμάτων. 

Επιστρέφει πολιτικά παντοδύναμος κι έχοντας για πρώτη φορά θετικά δημοσκοπικά νούμερα αλλά και την υποστήριξη από πολλές πλευρές της διχασμένης αμερικανικής κοινωνίας, ακόμα και ισχυρών πρώην επικριτών του, όπως ο Μπέζος (Amazon) και ο Ζούκενμπεργκ (Meta). Καθόλου τυχαίο άλλωστε που ο Διευθύνων σύμβουλος της Coca-Cola αποφάσισε να προχωρήσει σε μια ειδική, αναμνηστική  έκδοση «Diet Coke Trump», την ώρα που το «Trump Dance» έγινε “viral” ως πολιτισμικό φαινόμενο στον κόσμο του αμερικανικού αθλητισμού.

Οι πολιτικοί του αντίπαλοι («Δημοκράτες» και βαθύ κράτος) μοιάζουν ακόμα να βρίσκονται σε μεγάλο σοκ από το μέγεθος της ήττας τους και κανείς δεν θέλει – προς ώρας τουλάχιστον – να θυμάται τις βαριές κατηγορίες εναντίον του για σεξισμό, ρατσισμό, ναζισμό, ρωσική παρέμβαση, κλπ κλπ. 

Με αυτήν την νωπή νομιμοποίηση, στέλνει ήδη και πριν την ορκωμοσία του, σαφή μηνύματα ως ντε φάκτο πλανητάρχης (κι επιχειρηματίας) στη διεθνή κοινότητα και πρωτίστως στους αποσβολωμένους συμμάχους του Ευρωπαίους : 

«Πρώτα η Αμερική», με ρεαλισμό και χωρίς διαλυτικούς «γουοκισμούς», πολεμοκάπηλες απόψεις και ανεξέλεγκτη μετανάστευση.

Εγκαινιάζεται σήμερα μια νέα εποχή σε διεθνές επίπεδο όπου τίποτα δεν θα είναι αυτονόητο, ούτε καν «η σωστή πλευρά της ιστορίας»; 

Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πλήξουμε με τον «απρόβλεπτο» και «ιδιόμορφο» πλανητάρχη. Ας ελπίσουμε όχι αρνητικά. 

Έλον και Άλις: Πολύς θόρυβος για το τίποτα;

21/01/2025

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Όποιος έχει παρακολουθήσει τις τελευταίες εβδομάδες τον προεκλογικό αγώνα στη Γερμανία θα μπορούσε βάσιμα να συμπεράνει ότι στο επίκεντρο αυτού του αγώνα βρίσκονταν η αμφιλεγόμενη “παρέμβαση στα εσωτερικά πράγματα της Γερμανίας”, υπέρ του κόμματος “Εναλλακτική για τη Γερμανία” (AfD), του Αμερικανού δισεκατομμυριούχου Έλον Μασκ.

Όπως αναμένονταν, οι “κατήγοροι” του ιδιόμορφου Αμερικανού μεγιστάνα προέρχονταν από το γερμανικό “σύμπλεγμα πολιτικής- οικονομίας-δημοσιογραφίας”. Καθόλου τυχαίο που όλο αυτό το ισχυρό “σύμπλεγμα” λησμόνησε ότι ανάλογες παρεμβάσεις έγιναν παλιότερα και από άλλους Αμερικανούς δισεκατομμυριούχους, όπως ο Τζωρτζ Σόρος και ο Μπιλ Γκέιτς, με ευνοούμενους κόμματα του γερμανικού “δημοκρατικού τόξου” (CDU-SPD-Πράσινοι-FDP), ενώ είναι γνωστό ότι και οι ίδιοι Γερμανοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν παρέμβει πολλές φορές στις εκλογές άλλων χωρών.

Πρώτο “παράπτωμα” του Μασκ ήταν το κατ΄ αντιπαράθεση Gast-άρθρο του ιδιοκτήτη της Tesla και της πλατφόρμας X στην συντηρητική εφημερίδα “die WELT”, όπου εμφανίστηκε ως καλοπροαίρετος υποστηριχτής του κόμματος AfD, προκαλώντας από αμηχανία έως και μεγάλο εκνευρισμό, ακόμα και φόβο στα καθεστωτικά πράγματα της Γερμανίας.

Ίλον και Έλον σε ζωντανή μετάδοση

Και τώρα, ήρθε η πολυδιαφημιζόμενη χθεσινοβραδινή ζωντανή μετάδοση συνομιλίας του στο δικό του δίκτυο Χ με την Άλις Βάιντελ (υποψήφια καγκελάριος του AfD) που πολλοί προεξοφλούσαν πως θα ταρακουνούσε ακόμα περισσότερο το προεκλογικό τοπίο, κύριο γνώρισμα του οποίου είναι ακόμα το “πύρινο τείχος” (Brandmauer) του “δημοκρατικού τόξου” απέναντι στο, εν τω μεταξύ, “εν μέρη ακροδεξιό” AfD.

Στέλιος Καζαντζίδης - "ΥΠΑΡΧΩ"

Του Γιώργου Αλεξάτου

Απόκριες 1963, λίγο μετά την αποφυλάκιση του Γλέζου, στο μαγαζί όπου τραγούδαγε ο Καζαντζίδης. 

Ο ερμηνευτής -εκτός των άλλων- του συγκλονιστικού "Βράχο-βράχο τον καημό μου", έργου τριών καλλιτεχνών που είχαν ζήσει την εμπειρία της Μακρονήσου. Του Χριστοδούλου, του Θεοδωράκη και του ίδιου του Καζαντζίδη.

Το τραγούδι το είχε ακούσει ο Γλέζος στη φυλακή, από παράνομο χειροποίητο ραδιόφωνο. 
Είναι εντυπωσιακό το πώς κάθονται ο Καζαντζίδης και η Μαρινέλα, σαν μικρά παιδιά, μπροστά στον πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης. Με τα πρόσωπά τους να λάμπουν από χαρά. 

*Το "Βράχο-βράχο τον καημό μου" στο πρώτο σχόλιο.

Του Αντώνη Λιάκου 

Είδα το "Υπάρχω" του Τσεμπερόπουλου για τον Καζαντζίδη.

 Δεν ήταν η πρώτη μου επιλογή, αλλά εκ των υστέρων θεωρώ ότι θα’πρεπε να το δω. Υπάρχουν ταινίες που αποδίδουν ένα μύθο, και ταινίες που δημιουργούν μύθους. Ο Καζαντζίδης ήταν ένας μύθος εν ζωή για έναν κόσμο, αλλά η ταινία δημιουργεί μύθο. 

Απ’ ότι αντιλήφθηκα από την ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα και τα χειροκροτήματα στο τέλος, θα γίνει επιτυχία και θα δημιουργήσει μύθο και σε γενιές ή περιβάλλοντα  που δεν συμμερίζονταν τον εν ζωή μύθο Καζαντζίδη. 

Μπούμερανγκ για τους συστημικούς στη Γερμανία η πολιτική ορθότητα για τον μακελάρη

24/12/2024

EPA/FILIP SINGER

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Άθεος, μοναχικός λύκος, ψυχοπαθής, μυστικός πράκτορας, αριστερός κατά δήλωση, ακροδεξιός, ισλαμοφοβικός, τυφλοπόντικας κρυφοϊσλαμιστής, οπαδός του ΙSIS, υποστηριχτής του AfD, αποστάτης, οπαδός της Χαμάς, σχιζοφρενής, αντιγερμανός, κατάσκοπος… Τί απ’ όλα αυτά είναι τελικά ο μακελάρης Σαουδάραβας;

Προφανώς, όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά που γράφτηκαν αυτές τις ημέρες στα γερμανικά ΜΜΕ (και όχι μόνο) για τον ψυχίατρο Taleb al-Abdulmohsen, τον δράστη της πρόσφατης τρομοκρατικής επίθεση σε χριστουγεννιάτικη αγορά στο Μαγδεμβούργο, είναι άκρως αντιφατικά, εν πολλοίς αντικρουόμενα και εγείρουν πολλά ερωτηματικά. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η μέχρι τώρα απαράδεκτη μιντιακή κάλυψη αυτής της ανθρώπινης τραγωδίας με τους πέντε νεκρούς και τους πάνω από διακόσιους τριάντα τραυματίες συνεχίζει να ρίχνει βαριές σκιές πάνω και σε αυτό ακόμα το αποτρόπαιο γεγονός.

Τρεις ημέρες μετά την επίθεση στο Μαγδεμβούργο, η δημόσια συζήτηση στη Γερμανία, αντί να ξεκαθαρίζει την εγκληματική ενέργεια, την περιπλέκει όλο και περισσότερο, καθώς αντί του αναστοχασμού, της υπευθυνότητας και της σιωπής για τα θύματα, γίνονται συστηματικές προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Και μάλιστα με ξεπερασμένες φρασεολογίες και κενολογίες, με επίκεντρο “το ποιόν” του τρομοκράτη και όχι τόσο τις αιτίες και τις συνέπειες της αποτρόπαιας πράξης του.

Το χτυπημένο Μαγδεμβούργο, πλέον θλιβερό σύμβολο μιας βαθιάς απώλειας ελέγχου και ανασφάλειας, απεικονίζει την πλήρη αποτυχία των εύκολων και εσπευσμένων απαντήσεων και καλοβαλμένων θεωριών με προφανείς τις εκλογικές σκοπιμότητες. Αναλόγως με την κοσμοθεώρηση του καθενός, ιδιαίτερα του κυρίαρχου γερμανικού συμπλέγματος “καθεστωτική πολιτική – αρχισυνταξίες των Mainstream μίντια”, επιλέγονται για την ερμηνεία του εγκλήματος γνωστές “συνταγές” του παρελθόντος: Σχετικοποίηση, δραματουργία, στερεότυπα, μισές αλήθειες, προπαγάνδα, τακτική “δύο μέτρων και δύο σταθμών”, παραπληροφόρηση, δαιμονοποίηση, προσπάθεια χειραγώγησης.

«Η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαθειά ιστορικά και πολιτισμικά, για να πεθάνει στα δικά σας χέρια ή για να παραδοθεί με συνθήκη στην Τουρκία»

του ΒΑΣΙΛΗ ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΥ

Μια Γερμανίδα πολιτικός, η Σάρα Βάγκενκνεχτ, «ξεμπροστιάζει» θαρραλέα, εδώ και χρόνια, τον «νονό της τρομοκρατίας» Ερντογάν!

Το βλέπουμε άλλωστε και αυτές τις συνταραχτικές ημέρες του διαμελισμού της Συρίας!

Σε αντίθεση με τους δικούς μας Γεραπετρίτηδες που συνεχίζουν απτόητοι κι εθελοτυφλούντες να "ξελασπώνουν" κατευναστικά τον επιθετικό ανατολίτη των «αδελφών μουσουλμάνων», συρρικνώνοντας "παθητικά την Αιγαιακή και Μεσογειακή δυναμική της χώρας." (*)

Όμως, όπως είπε πρόσφατα η βουλευτής κα Νίνα Κασιμάτη απευθυνόμενη στον Έλληνα πρωθυπουργό,

«η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαθειά ιστορικά και πολιτισμικά, για να πεθάνει στα δικά σας χέρια ή για να παραδοθεί με συνθήκη στην Τουρκία.»

(*)

Η Ομιλία της βουλευτή Νίνας Κασιμάτη ( Νίνα Γ. Κασιμάτη ) στην ελληνική βουλή πριν μερικές ημέρες (https://www.facebook.com/share/v/18reDFo6mG/):

ΟΜΙΛΙΑ ΝΙΝΑΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ 2025 ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΗ ΤΩΝ ΑΜΥΝΤΙΚΩΝ ΔΑΠΑΝΩΝ

“Η Ελλάδα είναι πολύ μεγάλη και πολύ βαθειά ιστορικά και πολιτισμικά, για να πεθάνει στα δικά σας χέρια ή για να παραδοθεί με συνθήκη στην Τουρκία”

Ο Προϋπολογισμός του 2025 καταρτίζεται από την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στη χρονιά ορόσημο των πενήντα χρόνων από τη Μεταπολίτευση και την ίδρυση της Γ΄ Ελληνικής Δημοκρατίας, για την οποία έγινε πολλή συζήτηση.

Μόλις χθες ολοκληρώθηκε ένα περίβλεπτο συνέδριο, όπου ο Πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης και άλλοι, όχι όλοι, αποπειράθηκαν να ωραιοποιήσουν τις κατευθύνσεις του συστήματος εξουσίας που λυμαίνεται τη χώρα για ίδιον όφελος, την έχει καταστήσει χρεοποιημένη ουραγό των διεθνοπολιτικών εξελίξεων στην Ανατολική Μεσόγειο και τον Ελληνικό Λαό πένητα, δεύτερο από το τέλος σε αγοραστική δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, μετά από τη Βουλγαρία, έρμαιο της ακρίβειας και των προστατευόμενών σας καρτέλ.

Δηλαδή αποπειράθηκαν να αθωώσουν εαυτούς, πολιτικούς προγόνους και φίλους, επιδιδόμενοι σε ένα απερίγραπτο gaslighting εις βάρος της ιστορικής και βιούμενης πραγματικότητας και να προβάλουν τη διαδρομή ως πρότυπο για τη μελλοντική πορεία.

Ευτυχώς είχε προηγηθεί επιστημονικό συνέδριο του Τμήματος Κοινωνικής Πολιτικής του Παντείου Πανεπιστημίου, των Πανελληνίων Διαλόγων και άλλων διανοητικών φορέων, ακριβώς απέναντι στην επιχειρούμενη συστημική ωραιοποίηση, για τον κριτικό απολογισμό που δεν έχει γίνει, και παρακολουθήθηκε από φοιτητές και νέους ανθρώπους, που θα πάρουν την τύχη της χώρας στα δικά τους χέρια με τη δύναμη της γνώσης και της αλήθειας.

Για να κατανοήσουμε το σήμερα, αξίζει να σημειωθεί ότι ο κ. Πρωθυπουργός στόχευσε εναντίον δύο υποπεριόδων της Μεταπολίτευσης:

Η μία είναι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ‘80, όταν η Ελλάδα δεν ντρεπόταν να μιλήσει για εθνική ανεξαρτησία και κατέκτησε εξωτερικούς βαθμούς ελευθερίας και αυτονομίας στο διεθνές σύστημα, ενώ εσωτερικά θέσπισε την ισότητα, τη δημόσια δωρεάν παιδεία, το ΕΣΥ. Εθνικές και κοινωνικές κατακτήσεις δηλαδή, που ήταν και παραμένουν στο στόχαστρο της Δεξιάς, της Δεξιάς Σοσιαλδημοκρατίας, του Ακραίου Κέντρου και της Ακροδεξιάς.

Εκατό χρόνια «Το μαγικό βουνό»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Εκατό χρόνια «Το μαγικό βουνό»!

Πριν από 100 χρόνια, Νοέμβριο του 1924, κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα σταθμός στην παγκόσμια λογοτεχνία: «Το μαγικό βουνό» του Γερμανού νομπελίστα συγγραφέα Τόμας Μαν. 

Πρόκειται, πανθομολογουμένως, για ένα σπάνιο «λογοτεχνικό θαύμα» στο οποίο περιγράφονται αριστοτεχνικά οι διαχρονικές παθολογίες της νεωτερικότητας: «ένας χαλαρός κόσμος της κατάπτωσης και μια απελπισμένη δίψα για ζωή μιας κοινωνίας που περιστρέφεται με αυτολύπηση γύρω από τον εαυτό της». 

Πίσω από τους συναρπαστικούς στοχασμούς, τις συζητήσεις βάθους, τα άφθονα αποφθέγματα, τις ευθύβολες αναφορές, τις μοναδικές συνομιλίες, τους δεικτικούς υπαινιγμούς και τις μακροσκελείς διαλέξεις που παραθέτει ο Τόμας Μαν στο «βιβλίο του αιώνα», «αναδύεται το άσχημο πρόσωπο ενός τυφλωμένου, απερίσκεπτου, ηδονιστικού και κυρίως υποχονδριακού κόσμου». 

Ένα αριστούργημα που ακουμπά στο σήμερα του δυτικού κόσμου! Γιατί - μεταξύ πολλών άλλων - ο αναγνώστης διαπιστώνει στο «μαγικό βουνό» κι ένα αλληγορικό «παραμύθι» για τη νεωτερικότητα, που «ξεκίνησε στα πεδία των μαχών του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τώρα πλησιάζει σπασμωδικά στο φινάλε». Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που «Το μαγικό βουνό» είναι συγχρόνως και «μια τραγωδία, μια κωμωδία, ένα σατυρικό έργο και μια άρνηση του κλασικού εξελικτικού μυθιστορήματος». 

Το έργο διαδραματίζεται στον διακριτικά δυσοίωνο κόσμο ενός πνευμονολογικού σανατόριου, στο Berghof του Νταβός της Ελβετίας, που συγχρόνως είναι και ένα απόκοσμο, απόμακρο και άτονο καταφύγιο για πλούσιους και εύπορους. Μιας υποτιθέμενης ελίτ που «πανηγυρίζει την ανικανότητά της να ζήσει και απολαμβάνει με λαγνεία την πτώση της».

Η Σύγκρουση των Πολιτισμών, το μεταναστευτικό και η επιστροφή της ταυτότητας - 22/10/2024

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Σήμερα, σχεδόν τριάντα χρόνια από την έκδοση της “Σύγκρουσης των Πολιτισμών”, είναι ηλίου φαεινότερο ότι έννοιες όπως ταυτότητα, ιδεοπροσωπία, πολιτισμική συνείδηση και θρησκευτικές αξίες έχουν επιστρέψει δυναμικά, επηρεάζοντας σαφώς και το διεθνές πολιτικό περιβάλλον. Η θέση του Χάντινγκτον ότι η αναζήτηση ταυτότητας σε καθεστώς παγκοσμιοποίησης θα έστρεφε τους ανθρώπους στον ιδιαίτερο πολιτισμό τους (πολιτισμική συσπείρωση), ο οποίος καθορίζεται κυρίως από τη θρησκεία τους, φαίνεται να δικαιώνεται, ιδιαίτερα στους μουσουλμάνους.

Ενώ όμως η αναζήτηση ταυτότητας προκάλεσε την επιστροφή στις κοινές και θρησκευτικές αξίες στον ισλαμικό, σινικό και μερικώς στον ορθόδοξο πολιτισμό, ισχυροποιώντας έτσι την εσωτερική συνοχή τους, στον δυτικό κόσμο αυτή η αναζήτηση οδήγησε στον κατακερματισμό των κοινωνιών. Εκεί οδήγησαν τα επιταχυνόμενα παρακμιακά πολιτισμικά φαινόμενα, ο ισοπεδωτικός δικαιωματισμός, η μηδενιστική κουλτούρα της άρνησης και της αφύπνισης, ο πολιτισμικός σχετικισμός και η αναζήτηση “νέων ταυτοτήτων”, που δεν σχετίζονται με παραδοσιακές ή χριστιανικές ιδέες.

Οι δυναμικές μειονότητες με πρόσβαση στις εξουσιαστικές δομές επιβάλλουν στην κοινωνική πλειονότητα συγκεκριμένες ομαδικές ταυτότητες στη βάση του φύλου, της καταγωγής ή του σεξουαλικού προσανατολισμού. Πολλοί ισχυρίζονται μάλιστα ότι όλα αυτά «ξυπνούν μνήμες ύστερων ρωμαϊκών συνθηκών», με πρόδηλη την παρακμή και την κοινωνική αποσύνθεση.

Εκείνο που επίσης θεωρείται σήμερα αδιαμφισβήτητο είναι ότι οι προβλέψεις Χάντινγκτον για τον κλιμακούμενο πολιτισμικό ανταγωνισμό της Δύσης με τον ισλαμικό και σινικό πολιτισμό, αλλά και με την ορθόδοξη Ρωσία, αποτελούν πραγματικότητα που έχει προσλάβει και πολεμικά χαρακτηριστικά. Το βλέπουμε στην Ουκρανία, στη Μέση Ανατολή, στο Σουδάν κ.α. ενώ στα Βαλκάνια η σύγκρουση μουσουλμάνων και ορθοδόξων μοιάζει να είναι προς το παρόν εν υπνώσει, αλλά μπορεί να ξεσπάσει οποιαδήποτε στιγμή.

Πολιτισμικά στρατόπεδα

Προφανώς, όπως παραδεχόταν και ο Χάντινγκτον, είναι αναμενόμενο να δημιουργούνται προσωρινές συμμαχίες κοινών συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών πολιτισμικών στρατοπέδων, όπως για παράδειγμα μεταξύ Κίνας, Ρωσίας και Ιράν ή ευρύτερα των BRICS, η πιο στενή συνεργασία Ιαπωνίας-ΗΠΑ, λόγω αυξανόμενης απειλής από την Κίνα, ή ακόμη και καθαρά οπορτουνιστικές συνεργασίες μεταξύ ινδουιστικών και βουδιστικών πολιτισμών με τη Δύση. Πιο ρευστά είναι τα πράγματα σε Αφρική και Λατινική Αμερική, κυρίως λόγω της οικονομικής τους αδυναμίας, αλλά και του μεταναστευτικού, που αποτελεί υπαρξιακό κίνδυνο για όλη τη Δύση.

«…. και μας χάλασαν τα μοναστήρια και τις εκκλησιές μας!»

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Σαν σήμερα, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1833, επί βαυαρικής αντιβασιλείας, ένα βασιλικό διάταγμα υπογεγραμμένο από τον ανήλικο Όθωνα διέτασσε το κλείσιμο όλων των ορθόδοξων μοναστηριών με λιγότερους από έξι μοναχούς, επέβαλλε τον υποχρεωτικό αποσχηματισμό των καλογραιών κάτω των σαράντα ετών, ζητούσε την απομάκρυνση από τις μονές όλων των δοκίμων, καθόρισε ειδικά μέτρα για τις μετακινήσεις των μοναχών, απαγόρευε τις συνηθισμένες δωρεές υπέρ της εκκλησίας και δέσμευε την μοναστηριακή κτηματική περιουσία, τα λατρευτικά ιερά σκεύη, τις εικόνες, τα άμφια, τα λειτουργικά βιβλία, τα έπιπλα και ό,τι άλλο χρήσιμο για πώληση ως «λάφυρο» βρίσκονταν στις μονές που θα σφραγίζονταν.

 Ότι πάλι θεωρούνταν «άχρηστο» ρίχνονταν στη φωτιά - «με τους μοναχούς να θρηνούν ολόγυρα»! (Τα μοναστήρια των Ρωμαιοκαθολικών έμειναν βεβαίως άθικτα, όπως και οι περιουσίες τους.) 

Με το διάταγμα αυτό το βαυαρικό χτύπημα κατά της ορθοδοξίας και της βυζαντινής πνευματικής μας παράδοσης ήταν τεράστιο αμέσως μετά την «πραξικοπηματική» ανακήρυξη του αυτοκέφαλου της ελλαδικής Εκκλησίας. Από τα 545 ανδρικά μοναστήρια και τα 18 γυναικεία που υπήρχαν στο «κουτσουρεμένο» μετεπαναστατικό κρατίδιο διατηρήθηκαν μόνο 148, ενώ στα 3 γυναικεία που διασώθηκαν συγκεντρώθηκαν με τη βία όλες οι μοναχές. Όσες ορθόδοξες μονές παρέμειναν ανοιχτές έχασαν κάθε διοικητική αυτονομία και υποχρεώθηκαν να πληρώνουν δυσβάσταχτους φόρους.  

Η πατροπαράδοτοι δεσμοί με το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως έπρεπε να διαρραγούν και η Ελληνική Εκκλησία να υπαχθεί στην κρατική εξουσία. Αυτό που δεν τόλμησαν να κάνουν οι Τούρκοι κατακτητές για 400 χρόνια το έκαναν οι Βαυαροί «διαφωτιστές» με τη συνδρομή των καθολικών μισσιονάριων και τις «θρησκευτικές αυθαιρεσίες» των θρησκευτικά αλλοτριωμένων Ελλήνων Κοραϊστών, που ανέλαβαν τη διοίκηση του νεοσύστατου κράτους. Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες εκτυλίχτηκαν ατιμωτικές σκηνές ντροπής, λεηλασίας και βανδαλισμού μοναστηριών που η Ελλάδα δεν είχε γνωρίσει «ούτε στις εισβολές ποικίλων κατακτητών που είχαν κατά καιρούς καταλάβεις ελληνικά εδάφη» (1). 

Ελληνορωσικές σχέσεις: Από την Επανάσταση στην Ουκρανία22/09/2024

EPA/OLIVIER MATTHYS

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Oι διακρατικές σχέσεις Ελλάδας-Ρωσίας διέρχονται σήμερα τη χειρότερη φάση τους από συστάσεως του ελληνικού κράτους, μηδέ εξαιρουμένου του Ψυχρού Πολέμου. Στην περίπτωση της Κύπρου, έχουμε στροφή και στις σχέσεις της Μεγαλόνησου με την Μόσχα, οι οποίες ήταν εγκάρδιες στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.

Ενδεικτικό του κλίματος, η ανακοίνωση από το Κρεμλίνο ότι Ελλάδα και Κύπρος είναι μεταξύ των 47 χωρών που «εφαρμόζουν πολιτικές που προωθούν καταστροφικές νεοφιλελεύθερες ιδεολογικές στάσεις, οι οποίες αντιβαίνουν στις παραδοσιακές ρωσικές πνευματικές και ηθικές αξίες». Την ίδια στιγμή, Έλληνες ευρωβουλευτές υποστήριξαν το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που ζητά να αρθούν όλοι οι περιορισμοί που αφορούν την Ουκρανία στην χρήση των νατοϊκών όπλων που έχει προμηθευτεί, ακόμα και των περιορισμών που αφορούν πλήγματα βαθιά στο εσωτερικό της ρωσικής επικράτειας, προκαλώντας οργισμένες αντιδράσεις στην Μόσχα. Το ψήφισμα υποστήριξαν έξι ευρωβουλευτές της ΝΔ και δύο του ΠΑΣΟΚ. Να υπενθυμίσουμε πως ο Έλληνας πρωθυπουργός έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξη του ότι «είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία».

Θυμόμαστε πως η, σχεδόν προαναγγελθείσα από σοβαρούς πολιτικούς αναλυτές και διπλωμάτες, επίθεση της Ρωσίας στην Ουκρανία, προκάλεσε (και προκαλεί ακόμα, δύο έτη μετά την έναρξη της) και μια σφοδρή, ενίοτε στα όρια της ευτέλειας αντιπαράθεση, με προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και λεκτικές ακρότητες, ιδιαίτερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μεταξύ υποστηριχτών της Ουκρανίας και αυτών της Ρωσίας. Η αντιπαράθεση επεκτάθηκε και για τις ιστορικές σχέσεις μεταξύ των δύο ομόδοξων κρατών, φτάνοντας μέχρι την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και ακόμα στα “Ορλωφικά” και τη Μεγάλη Αικατερίνη!

Η ελληνική ανεξαρτησία

Είναι γεγονός ότι μετά την εθνεγερσία του 1821 και την δημιουργία του “κουτσουρεμένου” κι ερειπωμένου ελληνικού κρατιδίου, καμιά από τις τρεις “Προστάτιδες Δυνάμεις” (Αγγλία, Γαλλία, Ρωσία) δεν αποσκοπούσε στην ύπαρξη μιας ισχυρής και ανεξάρτητης Ελλάδας. Για τον απλούστατο λόγο ότι σε αντίθετη περίπτωση θα εξέλειπε και ο λόγος της “προστασίας”, όπως θα ήταν με μια ντε φάκτο πολιτικά-οικονομικά-στρατιωτικά ανίσχυρη Ελλάδα, η οποία είχε και το επιπλέον μειονέκτημα να συνορεύει μ΄ έναν “Μεγάλο Ασθενή”, την Οθωμανική Αυτοκρατορία (βλ. “Ανατολικό Ζήτημα”).

Ενδεικτική της κατάστασης η ύπαρξη ως γνωστών των τριών κομμάτων με τα ονόματα των Μεγάλων Δυνάμεων της εποχής (Aγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό). Από τότε όμως δημιουργήθηκαν και οι πραγματικότητες της εξάρτησης, της ξενοδουλείας και της υποτέλειας, στοιχεία των οποίων γίνονται ακόμα και σήμερα αντιληπτά στον πολιτικό κόσμο της Ελλάδας. Για τις δύο πρώτες δεκαετίες της οθωνικής βασιλείας καμιά από τις “Προστάτιδες Δυνάμεις” δεν κατάφερε να επιβληθεί πλήρως, όσο και αν οι πρεσβείες τους ραδιουργούσαν αδιάλειπτα κι ελεύθερα στο νεοσύστατο και καταχρεωμένο (βλ. αγγλικά δάνεια) κρατίδιο, έχοντας η κάθε μια σταθερή επιδίωξη τον δικό της απόλυτο έλεγχο της οθωνικής κρατικής πολιτικής.

Πάνω απ΄ όλα το «Παγκόσμιο συμφέρον»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Η παγκόσμια Σύνοδος Κορυφής «Για το μέλλον» που πραγματοποιείται αυτές τις μέρες στη Νέα Υόρκη υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για την αντιμετώπιση διαφόρων διεθνών προκλήσεων (πείνα, οικονομία, γεωπολιτικές αντιπαλότητες, κλιματική αλλαγή, κ.α.) πέρασε στα χαμηλά από τα ελληνικά ΜΜΕ, μια και που, ως γνωστόν, οι προτεραιότητές τους είναι άλλες.

Στους χθεσινούς ομιλητές επί του σχεδίου «Για το μέλλον» της ανθρωπότητας, που συνέταξαν από κοινού η Γερμανία και η πρώην αποικία της Ναμίμπια (η Γερμανία συνέταξε και το περίφημο «Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη μετανάστευση») ήταν και ο Έλληνας πρωθυπουργός. 

Ίσως το πιο ενδιαφέρον σημείο του λόγου του νεοφιλελεύθερου κ. Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η αποστροφή:

 «το παγκόσμιο συμφέρον διαπερνά το μεμονωμένο συμφέρον των κρατών». 

Μια φράση που προφανώς σηκώνει πολύ συζήτηση και κυρίως προκαλεί εύλογα ερωτήματα. 

Ποιο είναι άραγε το «παγκόσμιο συμφέρον», ποιους αφορά και ποιος θα είναι ο υπερασπιστής του σ΄ ένα μεταβαλλόμενο, άκρως ανταγωνιστικό και ρευστό κόσμο σαν τον σημερινό όπου δεν αποκλείεται πλέον ακόμα κι ένας νέος μεγάλος πόλεμος; 

Ήταν και ο Καρλ Μαρξ ρατσιστής;

Ι. Μπορεί ο Μαρξ να παραμένει ακόμα για την Αριστερά – και όχι μόνο – η «εικόνα», ο «προφήτης», ο «πνευματικός πατέρας» του εργατικού κινήματος, κλπ. Όμως, με το ρατσισμό (και τον αντισημιτισμό) ο «Γεροκάρλ» είχε κάποιο «θέμα», όπως φαίνεται τουλάχιστον μέσα από επιστολές του για τον Γερμανοεβραίο Φερδινάνδο Λασσάλ, ένα από τα πιο σημαντικά ονόματα στην ιστορία του παγκόσμιου σοσιαλιστικού κινήματος και ιδρυτή της Γενικής Ένωσης Εργαζομένων της Γερμανίας (ADAV, 1863) – ιδρυτικής οργάνωσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD). Ενός ανθρώπου που εκτός από αστός επαναστάτης υπήρξε και συνομιλητής του Βίσμαρκ για το γερμανικό ζήτημα, αλλά και πολιτικός αντίπαλος του Καρλ Μαρξ, κυρίως για την μελλοντική πορεία της σοσιαλιστικής επανάστασης.

Μέσα από αυτές τις επιστολές – και σε συνδυασμό με τη σημερινή θεώρηση των πραγμάτων για τον φυλετισμό – η μαρξική εικόνα για τον Λασσάλ δίνει την ευκαιρία στο να συμπεριληφθεί εύκολα και ο Μαρξ στη μεγάλη γκάμα των καραμπινάτων ρατσιστών – και αντισημιτών. (Για να μη αναφερθούμε στο πόσο υβριστικά και υποτιμητικά αποκαλούσε όλα τα βαλκανικά έθνη που ξεσηκώθηκαν κατά των Οθωμανών ή τα όσα περιφρονητικά έγραφε στο «Εβραϊκό Ζήτημα» (1843) για τους Εβραίους).

Μετά από μια επίσκεψη το 1862 του Λασσάλ στον Μαρξ στο Λονδίνο, έγραψε (ο Μαρξ) για τον «Εβραίο αράπη Λασσάλ»:

Χτύπησε πολιτική φλέβα το νέο κόμμα της Σάρας στη Γερμανία

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Με την εμφάνιση στις αρχές του χρόνου του κόμματος “Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ – Για τη λογική και την δικαιοσύνη” (BSW) το κομματικό σύστημα της Γερμανίας άλλαξε –κατά γενική ομολογία– άρδην και εκ βαθέων. Γύρω από την “πριμαντόνα” των γερμανικών τοκ-σόου, την «ωραία κομμουνίστρια» Σάρα Βάγκενκνεχτ (Stern) εμφανίστηκε μια έντονη «αντι-σοσιαλφιλελεύθερη διαφωνία» (Zeit) που «απορρίπτει συνολικά την όλη κατεύθυνση της χώρας».


Μια κάθετη διαφωνία που για πολλούς Γερμανούς φαίνεται πως αποτελεί μια αναγκαία εναλλακτική στα παραδοσιακά κόμματα, ιδιαίτερα μετά την “αποστασία” της «μετενσάρκωσης της Ρόζας Λούξεμπουργκ», μαζί με εννέα άλλους βουλευτές από την ασθμαίνουσα εδώ και χρόνια γερμανική Αριστερά (Die Linke). Ποτέ άλλοτε στην μεταπολεμική ιστορία της Γερμανίας ένα κόμμα χωρίς καν να έχει εκπονήσει ένα ολοκληρωμένο κομματικό πρόγραμμα δεν δυνάμωσε τόσο γρήγορα όσο το BSW.


Τίποτα δεν θυμίζει σήμερα την παραδοσιακή κομματική διάταξη δυνάμεων της μερκελικής περιόδου, την ώρα μάλιστα που το ρήγμα, 35 χρόνια μετά την επανένωση των πολιτικά πιο “απρόβλεπτων” Ανατολικογερμανών (Ossis) και των πιο “ορθόφρονων” Δυτικογερμανών (Wessis) διευρύνεται όλο και περισσότερο. Σε σημείο μάλιστα κάποιοι ακραίοι ορθοπολιτικοί Wessis να μιλούν αποκαρδιωμένοι και πάλι για «αναγκαίο χωρισμό» (Correctiv), παρά τα 1,6 τρισ. ευρώ που δαπανήθηκαν για την “επανένωση”.



Το δημοσκοπικό αποτύπωμα όλων των εταιρειών τους τελευταίους μήνες είναι σχεδόν πανομοιότυπο: το νεοϊδρυθέν BSW λαβαίνει παγγερμανικά ποσοστό 9-10% (διαγρ. 1). Μάλιστα, στα ανατολικογερμανικά κρατίδια Θουριγγία, Σαξωνία, όπου την 1η Σεπτεμβρίου θα διεξαχθούν εκλογές για τα τοπικά Κοινοβούλια, το ποσοστό του BSW εκτιμάται στο 19% και 15% αντιστοίχως (πιν. 1), πολύ πιο μπροστά και από τα τρία κόμματα του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού. Εάν δεν αλλάξει κάτι δραματικά μέχρι το τέλος Αυγούστου περίπου οι μισοί κάτοικοι της Θουριγγίας αναμένεται να επιλέξουν δύο αντισυστημικά κόμματα, το BSW και το AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), με το δεύτερο να προηγείται σε αυτά τα δύο κρατίδια με ποσοστά πάνω από το 30%, όταν μάλιστα η γερμανική “Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος” το παρακολουθεί επισήμως ως ακροδεξιό.

Ο “πόλεμος των λέξεων” και η “Ακροδεξιά”. (*)

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ένας από τους βασικούς στόχους “στρατηγικού βάθους” της ευρωπαϊκής Αριστεράς στην εξέγερση του Μάη του 1968 ήταν η ρήση του Γερμανού “εθνοεπαναστάτη” Ρούντι Ντούτσκε: 

«Πορεία (προς την κατάληψη της εξουσίας) μέσα από τους (δημοκρατικούς) θεσμούς» (Marsch durch die Institutionen).

Στα χρόνια που ακολούθησαν το σύντομο καλοκαίρι της “υπερταξικής αμφισβήτησης” του 1968, ο μακροπρόθεσμος αυτός πολιτικός στόχος αποδείχτηκε ρεαλιστικός, με αποτέλεσμα τη σταδιακή δημιουργία στην Ευρώπη μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας “αριστερών προδιαγραφών”. Σε αρκετές χώρες της Δύσης (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία κ.α.) ήρθαν στην εξουσία με δημοκρατικό τρόπο όχι μόνο “αριστερά” κόμματα (Πράσινοι, Σοσιαλιστές, Κομμουνιστές κ.α.), αλλά και μια πληθώρα προσώπων που ως “Αριστεροί” ανέλαβαν σημαντικές κυβερνητικές θέσεις ακόμα και σε “δεξιές” κυβερνήσεις.

Τα τελευταία χρόνια στους κόλπους της Αριστεράς εκδηλώνεται δυναμικά και πάλι μια νέα πορεία, αν και με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά. Το πεδίο αγώνων αυτής της νέας πορείας είναι η γλώσσα, συχνά μάλιστα με χαρακτηριστικά ζηλωτικής δράσης και πιεστικής έως και επιθετικής συμπεριφοράς δυναμικών μειοψηφιών.

Ουσιαστικά, πρόκειται για τη συστηματική επιβολή και προσπάθεια καθιέρωσης δεκάδων αυθαίρετων νεολογισμών, ασαφειών, παρερμηνειών και την ad absurdum αντικατάσταση συγκεκριμένων γλωσσικών όρων, ορολογιών, φράσεων και εννοιών. Και μάλιστα συχνά με την αγαστή σύμπραξη νεοφιλελεύθερων και σοσιαλφιλελεύθερων κέντρων εξουσίας, πανεπιστημίων, αρχισυνταξιών mainstream, στρατιών ΜΚΟ, “ευαγών” ιδρυμάτων τύπου Σόρος, Bertelsmann κ.α.

  Πόλεμος των λέξεων

Συγκρίνοντας κανείς παλιά και νέα λεξικά για τις ίδιες λέξεις αντιλαμβάνεται εύκολα προς τα που οδεύει αυτός ο “πόλεμος των λέξεων” όπου τα όρια της γλωσσικής επιστήμης και του πολιτικού ακτιβισμού έχουν καταργηθεί προ πολλού. Το διαπιστώσαμε τελευταία στη χώρα μας και με τις δημόσιες αντιπαραθέσεις αναφορικά π.χ. με τις λέξεις “ομόφυλος”, “ομοφυλόφιλος”, “πρόσφυγας”, “μετανάστης” κλπ.

Πριν την Ευρωκάλπη της 9ης Ιουνίου.

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Μερικές ημέρες πριν τις «Ευρωεκλογές» υπάρχει ακόμα χρόνος για να ξανασκεφτεί κάποιος μερικά πράγματα που συμβαίνουν - σε Ελλάδα και Ευρώπη - τα οποία μας αφορούν άμεσα και που δεν αναδείχτηκαν στην πραγματική τους διάσταση στην ούτως ή άλλως υποτονική προεκλογική περίοδο:

   

• Υπονόμευση της ευρωπαϊκής φιλελεύθερης παράδοσης ως επακόλουθο της «σο
βιετικού τύπου» γιγάντωσης της ευρω-γραφειοκρατίας και της ευρω-διαπλοκής μεταξύ πολιτικής, λομπιστών και οικονομίας. 

• Ατιθάσευτη ακρίβεια-αισχροκέρδια ως προμελετημένη ταξική βία ενάντια στα λαϊκά στρώματα.

• Σταδιακή άλωση της παιδείας ως μέσο διάλυσης της ελληνικής ιδεοπροσωπίας, σε συνδυασμό με το μεταναστευτικό-δημογραφικό.

Γενοκτονία των Αρμενίων – Περιμένοντας την δικαίωση -24/04/2024

ΣΤΟΪΛΟΠΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ

Τριάντα τρεις (33) χώρες του ΟΗΕ έχουν αναγνωρίσει επισήμως μέχρι σήμερα την αρμενική γενοκτονία από τους Τούρκους κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου! (1) Σχετικά λίγες, για να δικαιωθεί πραγματικά το πολύπαθο ομόδοξο αρμενικό έθνος, αλλά και ένας μοναδικός άνθρωπος, ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ (1886-1978) (φωτό).

Ο άνθρωπος που με καθημερινό κίνδυνο της ζωής του απαθανάτιζε για πολλούς μήνες την αρμενική γενοκτονία με εκατοντάδες φωτογραφίες και ντοκουμέντα, και που κατόπιν αφιέρωσε όλη του τη ζωή με συνέπεια στην αρμενική υπόθεση.

Στα νεανικά του χρόνια ο Γερμανός Άρμιν Βέγκνερ υπήρξε λόγω των τότε στενών γερμανοτουρκικών σχέσεων (“αδελφοσύνη των όπλων”, Waffenbruderschaft) εθελοντής υπαξιωματικός του υγειονομικού στο στρατό των Νεότουρκων και ένας από τους σημαντικότερους αυτόπτες μάρτυρες της αρμενικής γενοκτονίας στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έχοντας εύκολη πρόσβαση, λόγω της ιδιότητάς του, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εκτοπισμένων Αρμενίων φωτογράφισε και κατέγραψε τα απάνθρωπα γεγονότα της γενοκτονίας που σημάδεψαν για πάντα τη ζωή του.

Τα εκατοντάδες ντοκουμέντα γίνονται γνωστά στη Γερμανία πριν λήξει ο πόλεμος και αποτελούν την αιτία που το 1917 ο Βέγκνερ απολύεται από τον γερμανικό στρατό. Το 1919 και πριν ακόμα παρθούν οι μεγάλες αποφάσεις για τη μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων στέλνει επιστολή στον Αμερικανό Πρόεδρο Ουίλσον ζητώντας τη δικαίωση για το 1,5 εκατομμύριο θυσιασθέντων Αρμενίων με στόχο την ανακήρυξη ανεξάρτητου αρμενικού κράτους.

Μέχρι το 1924 ο Βέγκνερ παρουσιάζει τις μαρτυρίες του και τα φωτογραφικά ντοκουμέντα σε διάφορες πόλεις, Βερολίνο, Βιέννη, Μπρέσλαου. «Βουβοί μάρτυρες» που κανείς δεν θέλει όμως να γνωρίζει. Το δριμύ «κατηγορώ» του Βέγκνερ για την πρώτη γενοκτονία του 20ου αιώνα πέρασε όμως σύντομα στη λήθη. Είναι άλλωστε η εποχή που ο Κεμάλ αναγνωρίζεται ως ήρωας και πρότυπο για πολλούς στη Δύση.

Ο Βέγκνερ γνώριζε από «πρώτο χέρι» ότι στη γενοκτονία συμμετείχαν ενεργά – στον σχεδιασμό αλλά και στην εκτέλεση – και ανώτατοι Γερμανοί αξιωματικοί, οι οποίοι δεν είχαν απλώς επιρροή στις στρατιωτικές δυνάμεις των Οθωμανών, αλλά και αρχηγικές θέσεις. Όπως ο στρατηγός Όττο Λίμαν φον Σάντερς, ο επικεφαλής της γερμανικής στρατιωτικής αποστολής στην Τουρκία.
Η γερμανική συμμετοχή στο έγκλημα

Υποχωρητισμού συνέχεια .....

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Ανακοινώθηκε (από τουρκική εφημερίδα) ότι στις 23 Φεβρουαρίου, η περίφημη Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη θα υποδεχτεί, ως τζαμί πλέον, για πρώτη φορά πιστούς μουσουλμάνους στην προσευχή της Παρασκευής.

 Η απόφαση της Τουρκίας να μετατρέψει τη Μονή από μουσείο σε τζαμί ελήφθη ήδη τον Αύγουστο του 2020 - και τώρα έφθασε η ώρα της εφαρμογής της.

Σημειωτέον ότι η Μονή της Χώρας είναι ίσως το σημαντικότερο μνημείο της εποχής της Παλαιολόγειας Αναγέννησης. Η μοναδικότητα του αριστουργηματικού εικονογραφικού της προγράμματος την καθιστούν σ΄ ένα από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά δημιουργήματα της υστεροβυζαντινής τέχνης.

Δεδομένου ότι η Μονή της Χώρας είναι σχετικά μικρή σε μέγεθος και τα μοναδικά της κομψοτεχνήματα-καλλιτεχνήματα, τοιχογραφίες και μωσαϊκά, παραμένουν για πολλούς αιώνες σχεδόν άθικτα, για πολλούς είναι άξιο απορίας γιατί οι Τούρκοι την μετατρέπουν και αυτή σε τζαμί (καλύπτοντας τις θαυμαστές  τοιχογραφίες), όταν στην Κωνσταντινούπολη υπάρχουν πολλές  εκατοντάδες τζαμιά για τους πιστούς, ακόμα και η Αγία Σοφία που αποτελεί πλέον και σύμβολο κατάκτησης.

Προφανώς οι Τούρκοι, συνεπείς με τον νεοοθωμανικό αναθεωρητισμό τους, δίνουν μεγάλη σημασία στον συμβολισμό τέτοιων πράξεων. Γνωρίζουν μάλιστα πολύ καλά ότι μέσα στο κυρίαρχο πνεύμα κατευνασμού και διαχρονικής υποχωρητικότητας της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ μπορούν να επιβάλλουν τη θέλησή τους, ιδιαίτερα τώρα που κυριαρχεί το πνεύμα της - έξωθεν επιβεβλημένης -  «ελληνοτουρκικής επαναπροσέγγισης». Θα υπάρξει προφανώς μια «καταδικαστική» κυβερνητική ανακοίνωση ........ και «η ζωή συνεχίζεται» εν όψη και της επικείμενης επίσκεψης Μητσοτάκη στην Άγκυρα…. 

Όσο για την UNESCO, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τους διάφορους διεθνείς πολιτιστικούς φορείς, καλύτερα να μη μιλά κανείς .…

« Η Κύπρος είναι ελληνική»!

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου 

Πενήντα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την «προδοσία της Κύπρου», και - δυστυχώς - όλο πληθαίνουν οι Ελλαδίτες που φαίνεται ν΄ αδιαφορούν παντελώς ή και να μη γνωρίζουν κάν αν οι κάτοικοι της Κύπρου είναι Έλληνες. 

Δεν ήταν όμως πάντοτε έτσι. Αρκεί να θυμηθεί κανείς τις μαζικές διαδηλώσεις πανελλαδικά υπέρ της Ένωσης τη δεκαετία του΄50 και τους νεκρούς διαδηλωτές από αστυνομικά πυρά. 

Η πανελλήνια στήριξη του Κυπριακού Αγώνα φάνηκε όμως ξεκάθαρα και από το πλήθος των λαϊκών τραγουδιών που κυκλοφόρησαν στη δεκαετία 1955-1965 για την μαρτυρική Μεγαλόνησο, όταν πρώτα στον ηρωικό αγώνα της ΕΟΚΑ και μετά στα μακιαβελικά διπλωματικά συμβούλια παίχτηκε το μέλλον του κυπριακού Ελληνισμού με τις σχεδόν προδιαγεγραμμένες δυσάρεστες συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε.  

Για την Κύπρο τραγούδησαν στην Ελλάδα ονόματα όπως οι :

• Στέλιος Καζαντζίδης, 

        -  «Η Κύπρος είναι ελληνική», μουσική Μπάμπης Μπακάλης, 

            στίχοι Κώστας Βίρβος, 1964

         -  «Απ΄ έξω απ΄ τις φυλακές», μουσική Στέλιος Χρυσίνης, 

             στίχοι Χρήστος Κολοκοτρώνης, 1957