- Αρχική σελίδα
- ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ
- 1940
- ΕΡΤFLIX
- ΜΑΤΙΕΣ ΣΤΟ ΧΘΕΣ
- ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ
- ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ
- ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟ
- ΘΕΑΤΡ/ΜΟΥΣ/ΒΙΒΛΙΟ
- ΘΕΑΤΡΟ
- ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΚΑΪ
- ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ
- ΜΟΥΣΙΚΗ
- ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
- Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
- ΤΥΠΟΣ
- ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ
- ΟΛΑ ΔΩΡΕΑΝ
- ΒΙΝΤΕΟ
- forfree
- ΟΟΔΕ
- ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΗΧΟΣ
- ΔΩΡΕΑΝ ΒΟΗΘΕΙΑ
- ΦΤΙΑΧΝΩ ΜΟΝΟΣ
- ΣΥΝΤΑΓΕΣ
- ΙΑΤΡΟΙ
- ΕΚΠ/ΚΕΣ ΙΣΤΟΣ/ΔΕΣ
- Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΑΣ
- ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ
- ΓΟΡΔΙΟΣ
- SOTER
- ΤΑΙΝΙΑ
- ΣΙΝΕ
- ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΗΜΕΡΑ
- ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ
- Ε.Σ.Α
- skaki
- ΤΕΧΝΗ
- ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
- ΑΡΙΣΤΟΜΕΝΗΣ
- gazzetta.gr
- ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
- ΑΝΤΙΦΩΝΟ
- ΔΡΟΜΟΣ
- ΛΥΓΕΡΟΣ
- ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ...
- ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
- γράμματα σπουδάματα...
- 1ο ΑΝΩ ΛΙΟΣΙΩΝ
- ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ & ΓΛΩΣΣΑ
- ΓΙΑΓΚΑΖΟΓΛΟΥ
- ΜΥΡΙΟΒΙΒΛΟΣ
- ΑΡΔΗΝ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΥΠΕΠΘ
- ΕΙΔΗΣΕΙΣ
- ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ
- ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ
Παρασκευή 16 Φεβρουαρίου 2024
Ο Κώστας Βοστατζόγλου για τον πατριωτισμό
Τετάρτη 10 Ιανουαρίου 2024
Πώς κακοποιήθηκε η μαρξιστική σκέψη στην Ελλάδα
ΜΕΛΕΤΟΠΟΥΛΟΣ ΜΕΛΕΤΗΣ*
Με αφορμή την κυκλοφορία σε δεύτερη βελτιωμένη έκδοση του έργου μου “Η Μαρξιστική Σκέψη στην Ελλάδα”, αξίζει να σημειωθούν τα εξής: Πρώτον, η μαρξιστική σκέψη στην χώρα μας εισήχθη από διανοουμένους με έντονη πατριωτική συνείδηση, όπως ο Γεώργιος Κωνσταντινίδης-Σκληρός (μαθητής του Plehanov), που υπερασπίστηκε τα εθνικά δίκαια της Ελλάδος στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.Αντίστοιχο πατριωτισμό επέδειξαν ο Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ Γιάνης Κορδάτος, ο αρχηγός της κοινοβουλευτικής του ομάδας Σεραφείμ Μάξιμος και ο αρχηγός του “Αρχείου” Δημήτριος Γιωτόπουλος, αρνούμενοι να υιοθετήσουν το προδοτικό σύνθημα της «ανεξάρτητης Μακεδονίας-Θράκης», που προσπαθούσε μετά μανίας να επιβάλει η Διεθνής στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα.
Δεύτερον, στον Μεσοπόλεμο αναπτύχθηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη μαρξιστική σκέψη από κορυφαίους διανοητές όπως ο Σεραφείμ Μάξιμος, ο Παντελής Πουλιόπουλος και ο Γιάνης Κορδάτος, η οποία κατεστάλη βιαίως από την εγκάθετη, διορισμένη με “κοοπτάτσια” από την Μόσχα κομματική ηγεσία του Νίκου Ζαχαριάδη. Ο Ζαχαριάδης συγκέντρωσε γύρω του στοιχεία ημιμαθή και πάντως θεωρητικώς αστοιχείωτα και εξεδίωξε από το ΚΚΕ τους μαρξιστές θεωρητικούς, μεταβάλλοντας το κόμμα του σε πνευματική έρημο. Ό,τι σημαντικό παρήχθη έκτοτε σε επίπεδο μαρξιστικής θεωρίας, παρήχθη εκτός κομμουνιστικού κόμματος.
Τρίτον, η μελέτη του έργου των Ελλήνων μαρξιστών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτοί ανέπτυξαν μία πολύ ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη πολιτική σκέψη, η οποία (εάν δεν κατεστέλετο από τον Ζαχαριάδη) θα μπορούσε να οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός μαρξισμού ελληνικού τύπου, μίας θεωρητικής παραλλαγής του μαρξισμού, συνδυασμένης με στοιχεία κοινοτισμού και άμεσης δημοκρατίας. Αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στα κείμενα του Μάξιμου, αλλά και του Δημήτρη Μπάτση και του Μιχάλη Ν. Ράπτη ή Πάμπλο.
Κυριακή 10 Δεκεμβρίου 2023
Πρέπει να ξαναδιαβάσουμε τι έγραφαν η Λούξεμπουργκ και ο Γληνός για την Οθωμανική Αυτοκρατορία
Ο πατέρας της Νεοελληνικής κοινωνιολογίας και ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους που εισήγαγε την ελληνική σκέψη στα πλέον προχωρημένα ρεύματα επιστημονικής σκέψης της Ευρώπης, υπήρξε ο Τραπεζούντιος Γεώργιος Κωνσταντινίδης, που έγινε γνωστός με το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Το 2019, με αφορμή τα 100 χρόνια από τον θάνατο του, η Επιτροπή Ποντιακών Μελετών είχε διοργανώσει ένα επιστημονικό συνέδριο για την αποτίμηση της μνήμης του.
Στο συνέδριο αυτό έχουν κατατεθεί πολύ σημαντικές αναλύσεις επιφανών επιστημόνων. Η δική μου εισήγηση είχε επικεντρωθεί στην θεώρηση του Σκληρού για το χαρακτήρα του Νεοτουρκικού κινήματος του 1908. Ο τίτλος της ήταν: “Το Νεοτουρκικό Κίνημα του 1908 και η ανάλυση της φυσιογνωμίας του με τη χρήση των νέων αναλυτικών εργαλείων από τον Γεώργιο Σκληρό”.
Ο Γεώργιος Σκληρός είναι αυτός που εισήγαγε την κοινωνιολογία στην Ελλάδα και χρησιμοποίησε τη μαρξιστική θεώρηση για να αναλύσει την ελληνική κοινωνία. Πέθανε στο Κάιρο της Αιγύπτου σε ηλικία μόλις 41 χρόνων, λίγο πριν τα Χριστούγεννα του 1919 (22 Δεκεμβρίου 1919 με το παλαιό ημερολόγιο-4 Ιανουαρίου 1920 με το νέο). Υπήρξε ένας κορυφαίος διανοούμενος, που ακόμα δεν έχει βρει τη θέση του στο πάνθεον των σύγχρονων Ελλήνων διανοητών. Όμως η σημασία του έργου του ήταν γνωστή στους διανοούμενους της εποχής του.
Ο ίδιος επέλεξε το ψευδώνυμο “Σκληρός”. Όπως τον αναπλάθει η Αλεξάνδρα Δεληγιώργη, η οποία μελέτησε σε βάθος την ψυχοσύνθεσή του, στη μυθιστορία της με τίτλο “Ένας τρυφερός σύντροφος” τον παρουσιάζει να τεκμηριώνει ως εξής την απόφασή του: «Το αποφάσισα, το Σκληρός, ως ψευδώνυμο μου ταιριάζει, εκφράζει όσα πιστεύω και όσα αισθάνομαι. Τη φοβερή μου απέχθεια για τις αισθηματολογίες, τη μαλθακότητα, τις ρομάντζες, τους ψευτοαισθηματισμούς και όλα τα συναφή που ωραιοποιούν και συσκοτίζουν τα πράγματα. Πάει, τελείωσε, η πραγματικότητα πρέπει να είναι η αρχή των πάντων κι όχι τα αισθήματα και η διάθεσή μας, που βασανίζουν και ταλαιπωρούν την ψυχή, πολύ συχνά, το ίδιο οδυνηρά με τις αντικειμενικές δυσκολίες. Χίλιες φορές πεζός και ανούσιος ρεαλιστής που δεν υπερτιμά ούτε υποτιμά τις δυνάμεις του, παρά ιδεαλιστής φαντασμένος ή δονκιχώτης ουτοπιστής».
Ο Σκληρός για τους Νεότουρκους
Με το κείμενό του “Το Ζήτημα της Ανατολής”, που έγραψε 1909, υποστήριξε για το κίνημα των Νεότουρκων πως πρόκειται για ένα απειλητικό εθνικιστικό κίνημα μιας στρατιωτικής γραφειοκρατίας, η οποία απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των υπόδουλων λαών. Ένα κίνημα του οποίου τον “αντεπαναστατικό χαρακτήρα” είχε εντοπίσει η Ρόζα Λούξεμπουργκ, θεωρώντας ότι λειτουργούσε εξυπηρετικά προς τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.Να σημειώσουμε ότι τον ίδιο καιρό στην Ελλάδα, το Κίνημα των Νεότουρκων είχε αντιμετωπιστεί με εξαιρετικά θετικό τρόπο, ενώ επιβιώνουν ακόμα και στις μέρες τέτοιες θεωρήσεις. Ήταν τόσο θετική αυτή η αίσθηση, ώστε οι συντηρητικοί διανοούμενοι είχαν αντιταχθεί στη συμμετοχή της Ελλάδας στη Βαλκανική Συμμαχία και στον Βαλκανικό Πόλεμο γιατί τάχα έθετε εμπόδια στον στόχο της αντισλαβικής ελληνοτουρκικής συμμαχίας, που θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και σε Ομοσπονδία!
«Εάν η Ελλάδα είχε στοιχειώδη κοινωνική μόρφωση – έγραφε ο Γεώργιος Σκληρός – θα καταλάβαινε αμέσως, αναφορικά με την Τουρκική Επανάσταση (ότι ) αναπόφευκτο αποτέλεσμα θα έχη την πολιτική αναγέννηση και το δυνάμωμα της Τουρκίας από τη μια, και το άνθισμα του αστικού σωβινιστικού πατριωτισμού των Τούρκων από την άλλη, αναγκαστικά θ’ αλλάξη και όλη η υπόσταση της Τουρκίας, όλη της η στάση απέναντι της Ευρώπης, των γειτόνων κρατών και των υποτελών ξένων φυλών. Ο ασθενής της χτες, όχι μόνο θα λείψει πλέον, αλλά στον τόπο του θα μπη ένας νέος, γερός και γιομάτος σφρίγος παράγοντας, που θα υπερτερή κατά πολύ στη δύναμη όλους τους άλλους παράγοντες της Ανατολής.
Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου 2023
Τι είχε δει ο Γληνός για τον τουρκικό εθνικισμό που δεν είχε δει η Αριστερά
Σε προηγούμενο άρθρο μας είδαμε πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Γεώργιος Σκληρός ήταν γνώστης των αναλύσεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία ψύχραιμα κατανόησε τις μεγάλες ανατροπές που έφερε το στρατιωτικό κίνημα των Νεότουρκων το 1908. Σε παρόμοια κατεύθυνση και στα ίδια συμπεράσματα κατάληξε και ο Σμυρνιός Δημήτρης Γληνός, μαθητής του Γεωργίου Σκληρού, με το κείμενό του “Η τουρκική μεταπολίτευσις και αι συνέπειαι αυτής” γραμμένο το 1909.
Στο κείμενό του, αφού κάνει μια ταξική ανάλυση τοποθετώντας το νεοτουρκικό κίνημα στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιθέσεων, προβλέπει την αυταρχική πορεία που θα ακολουθήσει και θα πραγματοποιήσει λίγα χρόνια αργότερα με τις γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων. Έγραφε συγκεκριμένα ο Γληνός:
«Οι Έλληνες υπό τον ζυγόν της δουλείας περισώσαντες ελευθέραν την ιδεολογίαν των, κατ’ αρχάς εν τη εκκλησία μόνον, είτα δε μετά της εμπορικής και ναυτικής των αναπτύξεως επεκτείναντες αυτήν δια των καθαρώς αστικών κοινοτικών των θεσμών εις όλας τας εκδηλώσεις του πολιτισμού, παιδείαν, τύπον, κοινωνικήν πρόνοιαν δια νοσοκομείων, ορφανοτροφείων, βρεφοκομείων και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ήσαν και είνε μέχρι του παρόντος το μάλλον προηγμένον υπό κοινωνικήν έποψιν στοιχείον εν Τουρκία. Οι Έλληνες, εκτός ολίγων, και οι άλλοι Χριστιανοί ήσαν καθαρώς αστοί εν μέσω των φεουδάλων Τούρκων…
»Οι Τούρκοι αστοί, οι Νεότουρκοι καλούμενοι, εγένοντο κύριοι των πραγμάτων. Ενώπιόν των ανοίγονται δύο δρόμοι. Πρώτον, θα ήτο δυνατόν να μελετήσωσι τα πορίσματα της καθολικής ιστορίας και να διαγνώσωσι την αληθή θέσιν των πραγμάτων εν τη πατρίδι των, ότι δηλαδή αύτη κατοικείται υπό δέκα και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, οίτινες δεν είνε Τόυρκοι, αλλά Έλληνες, Αρμένιοι, Αλβανοί, Άραβες, Βούλγαροι, Σέρβοι…
Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2023
Scripta Manent – Δημήτρης Γληνός: Εθνικοαπελευθερωτικός Αγώνας05/12/2023
Μέσα στη σκληρότατη και απάνθρωπη σκλαβιά, την πείνα, την αρρώστια και την εξαθλίωση, όπου έρριξαν τον ελληνικό λαό οι βάρβαροι καταχτητές του, υπάρχει κ’ ένας ακόμα εχθρός, ίσως ο πιο επικίνδυνος απ’ όλους. Ο εχθρός αυτός είναι κείνος, που καλλιεργεί τη μοιρολατρεία και την ψυχική νάρκωση, όπου έχουνε συμφέρον να μας ρίξουν οι καταχτητές μας και οι κάθε λογής σύμμαχοί τους, φανεροί και κρυφοί.
Η μια μορφή της μοιρολατρείας είνε κείνη, που ψιθυρίζει στον καθένα μας πως είμαστε πολύ μικροί και αδύνατοι για ν’ αντισταθούμε στην κολοσσιαία υπεροχή της δύναμης, που έχουν απέναντί μας οι εχθροί οπλισμένοι με φοβερά όπλα, οργανωμένοι, σκληροί και ανελέητοι. Ό,τι έγινε λοιπόν, έγινε. Νικηθήκαμε, χάσαμε τα πάντα. Ας υποταχθούμε στη μοίρα μας και ας κοιτάζει ο καθένας να βολέψει τον εαυτούλη του, καταφέρνοντάς τα όπως μπορεί, πιάνοντας σχέσεις, λυγίζοντας τη ράχη του μπροστά στον καταχτητή, προσφέροντάς του υπηρεσίες διάφορες, δίνοντας ακόμα και τη γυναίκα ή την κόρη του ή την αδελφή του στα λάγνα χάδια της ακολασίας, ή κλείνοντας τα μάτια του απέναντι στην αγοραπωλησία της σάρκας.Άλλοι προχωρούν ακόμα πιο πέρα. Έρχονται σε θετική συναλλαγή με τον εχθρό, υποβοηθούνε να ρουφάει το αίμα των αδελφών τους, ρουφώντας και οι ίδιοι, κάνοντας μεσιτείες, μαύρη αγορά και χορταίνοντας από τις σάρκες των πεινασμένων παιδιών, που πεθαίνουν μέσα στους δρόμους, συσσωρεύοντας άνομα κέρδη από τη δυστυχία των συμπατριωτών τους. Το παράδειγμα σ’ αυτή την αισχρότατη προδοσία το δίνουν οι προδότες κυβερνήτες και οι ληστο-συμμορίες, που τους περιτριγυρίζουν, οι μεγαλόσχημοι μαυραγορίτες και σπεκουλάντηδες, που ευωχούνται πάνω στο πτώμα της Ελλάδας.
…Η έννοια της λευτεριάς είναι μία και ενιαία. Και μόνο ένας λαός, που αγωνίζεται για να βγάλει από πάνω του τον ξένο καταχτητή, μόνο αυτός μπορεί να καταχτήσει και την εσωτερική του λευτεριά. Αλλιώς πρόκειται ν’ αλλάξει μόνο αφέντη… Σήμερα, που συνειδητοποιούνται όλα τα στρώματα του λαού, έθνος και λαός τείνει και πρέπει να συμπέσουν. Δε μπορεί να είνε εθνικό ό,τι δεν είνε παλλαϊκό. Και εθνικό απελευθερωτικό μέτωπο σημαίνει παλλαϊκό απελευθερωτικό μέτωπο. Και εθνικός αγώνας για τη λευτεριά σημαίνει παλλαϊκός αγώνας για τη λευτεριά και για σήμερα και για αύριο και για πάντα.
Απάνω σ’ αυτή τη βάση διαφωτίζονται τώρα και τα μέσα του αγώνα, ο τρόπος που πρέπει ν’ αγωνιστεί ο λαός για τη λευτεριά του. Και το μέσο αυτό είνε η μαζική πάλη. Τώρα κατανοούμε πως ένας λαός δε μπορεί ν’ αγωνιστεί για τη λευτεριά του, αναθέτοντας το έργο αυτό σε λίγα άτομα ή σε μερικές ομάδες, ή σε μερικά μπουλούκια ή σε λίγους τρομοκράτες ή σε λίγους επαγγελματίες των αγώνων.
…Απαραίτητη λοιπόν και πρώτη προϋπόθεση της μαζικής πάλης είναι η οργάνωση ολόκληρου του λαού μέσα στα οργανωτικά πλαίσια, που δίνει η ίδια η ζωή του λαού. Το σύνθημά μας λοιπόν το γενικότερο πρέπει να είνε τώρα: «κανένας Έλληνας ανοργάνωτος»… Η παλλαϊκή λοιπόν οργάνωση είνε η πρώτη και απαραίτητη προϋπόθεση για τον παλλαϊκό μαζικό αγώνα. Και μόνο σε μια τέτοια παλλαϊκή οργάνωση μπορεί να πετύχει ο γενικός φρονηματισμός του λαού, το χτύπημα της μοιρολατρείας, της αδιαφορίας, του ατομικισμού, της προδοσίας κάθε μορφής. Γιατί όλοι θα πρέπει να καταλάβουμε, πως η προδοσία αρχίζει από την αδιαφορία.
Παρασκευή 21 Ιουλίου 2023
ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ! - "...Τα γαλάζια μάτια του μας καλούνε..."
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ;
ΠΟΙΑ Η ΣΧΕΣΗ ΤΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ.
Αποτελούσε μια ηγετική φυσιογνωμία στην αριστερά και διετύπωσε τους προβληματισμούς του και τις διαφωνίες του, διαγράφηκε από την ΕΔΑ ως φραξιονιστής κι ας ήταν παιδί μιας οικογένειας που συνολικά είχε 31 νεκρούς στους αγώνες του αριστερού κινήματος στη χώρα μας.
ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ "ΣΩΤΗΡΗΣ ΠΕΤΡΟΥΛΑΣ" όπου στο κείμενο με τίτλο ΟΡΚΟΣ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΝΕΚΡΟ ΜΑΣ, σημειώνονται μεταξύ άλλων:
ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να συνεχίσουμε μέχρι τέλος τον μεγάλο αγώνα της Δημοκρατίας και της Ανεξαρτησίας. Δεν θα υποταγούμε σε καμία συνθηκολόγηση,και κανένα ανήθικο συμβιβασμό.
ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να παλαίψουμε μέχρι τέλος για την συντριβή των ανδρεικέλων και των σκοτεινών δυνάμεων που τους διευθύνουν , για να επικρατήσει η θέληση του λαού,για να είναι ο λαός κυβερνήτης και όχι ταπεινός δούλος και υπήκοος.
ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να αγωνισθούμε μέχρι τέλος στο πλευρό των αδελφών μας της Κύπρου, για να απελευθερωθεί το μεγάλο μας νησί, για να μην το ξεπουλήσουν διάφοροι προδότες τύπου Νόβα. Θα δώσουμε όλοι την ζωή μας, δεν θα δώσουμε όμως ούτε σπιθαμή ελληνικής γης σε ξένους
ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να παλαίψουμε μέχρι τέλος για να γίνουν τα ελληνικά σχολεία και Πανεπιστήμια, τόποι επιστημονικής προόδου, ελεύθερης δημοκρατικής δημοκρατικής σκέψης και όχι μέσα μεσαιωνικού σκοταδισμού και φωλιές τρομοκρατίας και ραγιαδισμού
ΟΡΚΙΖΟΜΑΣΤΕ
Να αγωνισθούμε μέχρι τέλος για να ανήκει η Ελλάδα στους Έλληνες, για να θριαμβεύσουν τα ιδανικά της Δημοκρατίας του λαού
Στη διεύθυνση https://youtu.be/otlioDNIvY8 συνέντευξη του συναγωνιστή του Μάκη Παπούλια. Ο επιστήθιος φίλος του Σωτήρη Πέτρουλα ανάμεσα σε άλλα μαρτυρά το πως έγινε η ενηλικίωσή τους στο φοιτητικό κίνημα μέσα από τους αγώνες τους για την Κύπρο όπως δηλώνει: |
" Είμαστε άφοβοι! Είχαμε τη μεγάλη εμπειρία των διαδηλώσεων για την Κύπρο. (15:40΄-15:55΄) ..."
"...εμείς όμως μαθητές στο νυχτερινό από τις μεγάλες διαδηλώσεις της Κύπρου, τα μεγάλα γεγονότα είμαστε πρωτεργάτες, από τα 15 μας βρεθήκαμε στις επάλξεις αυτών των αγώνων, ειδικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, τα μεγάλα γεγονότα που γίνανε όταν στην Κύπρο απαγχονίσανε τον Καραολή και το Δημητρίου. είμαστε μπροστά σε όλες τις διαδηλώσεις και κρατάγαμε σημαίες (10:30΄-11:10΄)"
Κυριακή 2 Ιουλίου 2023
Ο φλογερός επαναστάτης και «πατέρας» της Ιταλίας, Τζουζέπε Γκαριμπάλντι
Ένας εξεγερμένος πατριώτης αντάρτης κατάφερε να ενώσει την Ιταλία και να της χαρίσει την ανεξαρτησία της έχοντας στο πλευρό του χίλιους εθελοντές που φορούσαν κόκκινα πουκάμισα! Αυτή είναι σε δυο γραμμές η ιστορία του εθνικού ήρωα της Ιταλίας που ηγήθηκε του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στα μέσα του 19ου αιώνα. «Εμείς οι Ιταλοί λατρεύουμε τον Γκαριμπάλντι, μας μαθαίνουν να τον θαυμάζουμε από την κούνια μας», έλεγε γι’ αυτόν ο σπουδαίος ιταλός μαρξιστής Αντόνιο Γκράμσι, καθώς οι κατακτήσεις και οι επιτυχίες του επαναστάτη τον μετέτρεψαν σε ήρωα διεθνούς βεληνεκούς.
Σάββατο 24 Ιουνίου 2023
(Δυστυχώς…) οι προλετάριοι έχουν ακόμη πατρίδες! 3o μέρος
III. Ελλάδα: η αντικειμενική υπόσταση του διεθνισμού…
Χρήστος Νάσιος Δεκέμβρης 1992 - Περιοδικό CONVOY
Εδώ, όπως είναι προφανές, δεν πρόκειται παρά για την προκρούστεια λογική της υπαγωγής της πραγματικότητας στις ανάγκες της θεωρίας. Αλλά έστω κι έτσι, αυτό που μένει είναι η έμμεση έστω αναγνώριση πως οι »αρχές» δεν αρκούν για την αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Αυτή η »λογική» της υπαγωγής της πραγματικότητας στη θεωρία είχε ως αποτέλεσμα την επιλεκτική πολιτική νομιμοποίηση διαφόρων εθνικών προβλημάτων της χώρας.
Στο συγκεκριμένο ζήτημα, Αριστερά και Δεξιά πορεύτηκαν χέρι-χέρι… Έτσι, για τους μεν δεξιούς ιστορικά υπήρχε μόνο η »μικρή μας αδελφή» Βόρεια Ήπειρος, ενώ την ίδια ώρα ξεπουλούσαν ξεδιάντοπα την Κύπρο, γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να είναι ταυτοχρόνως και αντικομμουνιστές και πιστοί στο δυτικό Κύριο τους. Από την άλλη (αλλά βεβαίως χωρίς να συμψηφίζονται οι ευθύνες…) για τους Δημοκρατικούς και Αριστερούς υπήρχε μόνο η Κύπρος (υπάρχει ακόμη;), ενώ ποτέ κανείς δεν τους έθεσε το ζήτημα των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων της ελληνικής μειονότητας της Βορείας Ηπείρου, γιατί μόνο έτσι μπορούσαν να είναι ταυτοχρόνως και αντιιμπεριαλιστές και να μην ενισχύουν τον εγχώριο αντικομμουνισμό.
Να σημειώσουμε εδώ πως ο αντικομμουνισμός στη χώρα δεν ασκήθηκε παρά ελάχιστα από »κοινωνική» ή »πολιτικη» σκοπιά (υπεράσπιση »ελευθεριών», ατομικής ιδιοκτησίας κλπ.). Αντίθετα, κύριο όπλο του υπήρξε η λεγόμενη »εθνικοφροσύνη» (ασφαλώς εθνικοφροσύνη στα λόγια, νεοραγιαδισμός στην πράξη, όπως έδειξε η Ιστορία …).
Πέμπτη 22 Ιουνίου 2023
Ο Χριστόπουλος του ΣΥΡΙΖΑ για τη Β. Ήπειρο: Ομιλεί χωρίς ντροπή για “ελληνικό αλυτρωτισμό” και “εθνοκάθαρση”
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Όπως θα διαπιστωθεί στη συνέχεια, άλλο ένα παράδειγμα οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι Έλληνες, υποτίθεται διεθνιστές, καταλήγουν να υποστηρίζουν τα εθνικιστικά αφηγήματα τρίτων χωρών, είτε αυτά είναι το αλβανικό, είτε το σκοπιανό, είτε το τουρκικό.
Το ζητούμενο είναι εάν αυτό το ιδιότυπο «εθνικό αυτομαστίγωμα» ερμηνεύεται αποκλειστικά και μόνον ως αποτέλεσμα ιδεοληψιών ή χωρούν και άλλου τύπου δυνητικές ερμηνείες. Διότι στην υπόθεση με τη μειονότητα στη Θράκη που απασχόλησε τη δημοσιότητα προεκλογικά, προέκυψαν να παίζουν καθοριστικό ρόλο και ειδικές σχέσεις με πρεσβείες…
Λίγες μέρες λοιπόν μετά την εμπλοκή του στην ομάδα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων της τη συντριπτική πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής που προσυπέγραφε την συμπερίληψη της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στα ψηφοδέλτια του κόμματος στις μειονοτικές περιοχές, κι ενώ δεν έχει ακόμα υποχωρήσει ο αρνητικός αντίκτυπος, ο καθηγητής Δημήτρης Χριστόπουλος «ξαναχτυπάει» με άρθρο του στον ιστοχώρο «NEWS 247».Αυτή τη φορά στο στόχαστρό του μπαίνει η περιοχή της Βορείου Ηπείρου και η ελληνική μειονότητα. Κι όλα αυτά ειπώθηκαν, όπως διευκρινίζεται, σε εκδήλωση στο Μεσογειακό Πανεπιστήμιο στα Τίρανα της Αλβανίας, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος, μαζί με τον Ιστορικό Λάμπρο Μπαλτσιώτη.
Το να μπει κανείς στη διαδικασία να απαντήσει σε όσα αναφέρει, είναι πολύπλοκη και εξειδικευμένη εργασία. Ο χώρος δεν επαρκεί.
Η απλή αναφορά όμως όσων υποστηρίζει, αρκεί για να δημιουργήσει την εντύπωση ότι δυστυχώς, αφού η κατηγορία αφορά ελληνικό κόμμα, οι κατηγορίες περί «εθνομηδενισμού» που εξαπολύονται εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν… πολιτικές συκοφαντίες, αλλά στηρίζονται στις πεποιθήσεις του σκληρού πυρήνα της ηγεσίας του.
(Δυστυχώς…) οι προλετάριοι έχουν ακόμη πατρίδες! 2o μέρος
II. Εθνικό: η τάση και η πραγματικότητα
Χρήστος Νάσιος Δεκέμβρης 1992 Περιοδικό CONVOY
Ακολουθώντας λοιπόν τη λενινιστική παραίνεση πρέπει να προσπαθήσουμε να δούμε το σημερινό «ιστορικό πλαίσιο» και επομένως τη σημασία του «εθνικού» μέσα σε αυτό.
Είναι βεβαίως προφανές ότι ούτε ο χώρος, ούτε φυσικά οι υποκειμενικές δυνατότητες του υποφαινόμενου συνηγορούν σε μια ολοκληρωμένη ή έστω ικανοποιητική παρουσίαση ενός τόσο σημαντικού ζητήματος. Αναγκαστικά λοιπόν θα περιοριστούμε σε κάποιες νύξεις. Άλλωστε σκοπός αυτού του σημειώματος δεν είναι να κλείσει τη σχετική συζήτηση, αλλά να συνεισφέρει όσο είναι δυνατόν μέσα σε ένα ήδη «πολωμένο» κλίμα μεταξύ συντρόφων…
Σύμφωνα με πάρα πολλούς σχολιαστές, η σημερινή πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από την «αναβίωση» των εθνικισμών στην Περιφέρεια και του ρατσισμού/φασισμού στο Κέντρο της παγκόσμιας καπιταλιστικής διάταξης. Εδώ φυσικά μας απασχολεί μόνο το πρώτο από τα δυο φαινόμενα, αν και δεν θα ήταν παράδοξη η παράλληλη εξέτασή τους (παράδοξος αντιθέτως θα ήταν ο παραλληλισμός τους…).
Οι περισσότεροι λοιπόν σχολιαστές αρκούνται στο στιγματισμό του «εθνικισμού» χωρίς να νοιαστούν να δώσουν κάποια πειστική ερμηνεία για τις πραγματικές του ρίζες, και άρα την προοπτική και τη σημασία του. Έτσι για κάποιους, «υπεύθυνο» αυτής της αναβίωσης, κυρίως στις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες, θεωρείται το «κακό σταλινικό παρελθόν τους», το οποίο ακριβώς «εξέθρεψε τους εθνικούς ανταγωνισμούς»… Όμως, αυτού του είδους οι ερμηνείες «βλέπουν» τα κοινωνικά φαινόμενα ως διαθέσεις των μαζών, που μπορούν να εκτραφούν ή να καταπνιγούν στο επίπεδο ή μάλλον στο εποικοδόμημα των ιδεολογιών.
Τέλος, γαι τη περίφημη «αναβίωση», κανείς τους δεν μας διαφωτίζει σε ποιές ιστορικές αναλογίες αναφέρεται και κυρίως σε ποιο σημείο υπάρχει ομοιότητα ή αναλογία ανάμεσα στο «ιστορικό κοινωνικό υποκείμενο» του μοντέρνου «εθνικισμού» και το σημερινό κοινωνικό υποκείμενο που στηρίζει ή προωθεί «εθνικά αιτήματα»…, ώστε να συμπεράνουμε αν πρόκειται για επανάληψη ή για κάτι εντελώς νέο.
Βέβαια είναι αλήθεια πως τα σημερινά εθνικά κινήματα (και σε αυτό τουλάχιστον συμφωνούμε απόλιτα με τον Μπάλιμπαρ) δεν είναι παρά η προσπάθεια των αντίστοιχων εθνικών ομάδων να βελτιώσουν τη θέση τους στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας, ανεβάζοντας την «πολιτική τιμή» του εθνικού τους χώρου…αλλά προς τι ο ψόγος;
Τρίτη 20 Ιουνίου 2023
(Δυστυχώς…) οι προλετάριοι έχουν ακόμη πατρίδες! 1o μέρος
I. Εθνικό : μαρξιστική φιλολογία ή μαρξιστική μεθοδολογία;
Χρήστος Νάσιος* Δεκέμβρης 1992 Περιοδικό CONVOY
Όσοι κατηγορούν το μαρξισμό ότι δεν διαθέτει κάποια θεωρία για »το εθνικό ζήτημα», ουσιαστικά απαιτούν ένα πράγμα : να καταστεί μια θεωρία … έξω από την ιστορία.
Για το μαρξισμό, όντως, δεν υπάρχει »το εθνικό ζήτημα»,αλλά όπως σωστά σημείωνε ο Κάουτσκι εθνικά ζητήματα. Δεν υπάρχει κείμενο των κλασικών του μαρξισμού που να αντιμετωπίζει κάποιο εθνικό ζήτημα ανεξάρτητα από την ταξική σκοπιά και έξω από τα συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια.
Το γεγονός ότι ο μαρξισμός δεν αναγνωρίζει »θεωρητική αυτονομία» στο εθνικό ζήτημα, διόλου δεν σημαίνει πως δεν αναγνωρίζει την ιστορική ύπαρξη τέτοιων ζητημάτων.
Το αντίθετο, η ενασχόληση με τα εθνικά ζητήματα είναι συνεχής. Η »έλλειψη» ανεξάρτητης θεωρίας αναδεικνύει ακριβώς τον ιστορικό χαρακτήρα του προβλήματος ( το εθνικό είναι ένα »μοντέρνο» ζήτημα με την ιστορική σημασία του όρου ), αλλά και την αντιθετική φύση του. Αντιθετικό εδώ σημαίνει πως, ανάλογα με την ιστορική συγκυρία και τους εμπλεκομένους, μπορεί να καταστεί είτε ταφόπετρα των ταξικών στόχων, είτε, αντίθετα, ο απαραίτητος όρος της πραγματοποίησής τους.
Λαθεύουν επομένως και αυτοί που προσπαθούν να παρουσιάσουν το μαρξισμό ως »διεθνιστική ουτοπία», περίπου συνώνυμη του κοσμοπολιτισμού, όσο και αυτοί που άκριτα ταυτίζουν σε κάθε περίπτωση »εθνικό» και »ταξικό». Βέβαια, στη μακρά θεωρητική παράδοση του μαρξισμού, δεν είναι δύσκολο για όποιον επιθυμεί να βρει τα κατάλληλα τσιτάτα για να αποφανθεί δογματικά υπέρ της μιας ή της άλλης διαστρέβλωσης.
Για παράδειγμα, οι υποστηρικτές του »αφηρημένου διεθνισμού» θα ανέτρεχαν στην αξιωματική τοποθέτηση του Λίμπκνεχτ ότι <<»τα μοναδικά έθνη» που αναγνωρίζει ο μαρξισμός είναι το »έθνος» των προλετάριων και το έθνος των καπιταλιστών…>>
Ρήση που παραπέμπει μάλλον στον επαναστατικό ρομαντισμό του αναρχισμού (»Κάτω όλα τα ψεύτικα σύνορα»), παρά στην επιστημονική (ιστορική-υλιστική) σκέψη του Μάρξ.
Παρασκευή 16 Ιουνίου 2023
Ο λόγος του Άρη στη Λαμία, παραμένει επίκαιρος...
Στις 16 Ιουνίου 1945 το κόμμα του τον αποκήρυξε και τον διέγραψε με δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη», την ίδια ημέρα που ο ίδιος αποφάσισε να τερματίσει τη ζωή του, όταν βρέθηκε περικυκλωμένος από παραστρατιωτικές ομάδες και μονάδες του Στρατού στη Μεσούντα της Άρτας.
Ο λόγος της Λαμίας, παραμένει επίκαιρος...
ΛΑΜΙΑ 22.10.1944
Αδέλφια, Έλληνες και Ελληνίδες της Λαμίας και της περιοχής της!
Πέμπτη 8 Ιουνίου 2023
Για το θέμα της Σουλεϊμάν Σαμπιχά
Προηγήθηκε η άρνηση της Ποντιακής γενοκτονίας.
Στη συνέχεια αγνόησε την καταπίεση που ασκεί το τουρκικό προξενείο, ταυτίστηκε μαζί του στην εξαφάνιση των Πομάκων και των Ρομά ως μειονοτήτων για χάρη του κεμαλικού εθνικισμού.
Στο μεταναστευτικό, μάλλον ο Ερντογάν τους βρήκε στο πλευρό του.
Ούτε μια δήλωση συμπαράστασης για τους χιλιάδες διωκόμενους προοδευτικούς στην Τουρκία, στους φυλακισμένους ηγέτες των Κούρδων!
Όμως, η περίπτωση της Σαμπιχά μας πόνεσε...
Ήταν γυναίκα, φεμινίστρια, προοδευτική, Ρομά, και είχε κάνει πολλά για να βγάλει τις συγχωριανές της στο φως από το γκέτο της καταπίεσης...
Ήταν νωρίς τότε, 2014.
Όταν στο ξεκίνημα ενός νέου κινήματος, αν δεν μπορείς να υπερασπιστείς αυτή τη ΓΥΝΑΙΚΑ, δύσκολα θα σταθείς απέναντι στους δανειστές, δε θα απελευθερώσεις το λαό σου από τα μνημόνια...
Έτσι αποδέχεσαι το ρόλο του διαχειριστή στη σωφρονιστική αποικία και οι συνέπειες είναι προδιαγεγραμμένες...
Γερομοριάς
-----------------------------------
Για το θέμα της Σουλεϊμάν Σαμπιχά
Του Βασίλη Ασημακόπουλου
Για το θέμα της Σουλεϊμάν Σαμπιχά
Κυριακή 9 Απριλίου 2023
Ο ΕΑΜίτης μητροπολίτης Κοζάνης, Ιωακείμ
Στις 2 Απρίλη 1962 πέθανε ο ΕΑΜίτης πατριώτης αγωνιστής Ιωακείμ (Απόστολος Αποστολίδης) Μητροπολίτης Κοζάνης.
Μεγάλη και δραστήρια, γεμάτη σθένος, αίμα και ηρωισμό ήταν η συμμετοχή της πλειοψηφίας του κατώτερου κλήρου στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα του ελληνικού λαού. Αντίθετα, το μεγαλύτερο μέρος του ανώτερου κλήρου, όχι μόνο έμεινε αμέτοχο κι ασυγκίνητο στο δράμα, αλλά έσπειρε και το διχασμό και σε πολλές περιπτώσεις στάθηκε δίπλα στον εχθρό και τον βοήθησε.
Υπήρξαν όμως και ιεράρχες σαν τους μητροπολίτες Ιωακείμ Κοζάνης , Αντώνιο Ηλείας, Ειρηναίο Σάμου, το μητροπολίτη Χίου Ιωακείμ Στρουμπής (Χριστόφορος) τον πατέρα Γερμανό (Ανυπόμονο) που συμμετείχαν ενεργά στην Αντίσταση και μάλιστα οι δύο πρώτοι, παρά την ηλικία τους, ανέβηκαν στο βουνό και μοιράστηκαν με τους αντάρτες τις κακουχίες και τις στερήσεις τους.
Ο Μητροπολίτης Ιωακείμ (κατά κόσμον Απόστολος Αποστολίδης), γεννήθηκε στη Νικομήδεια (Ορτάκιοϊ) της Βιθυνίας (Μ. Ασία) το 1883. Ηταν ανιψιός του Οικουμενικού Πατριάρχη Ιωακείμ του Γ’. Σπούδασε στη θεολογική Σχολή της Χάλκης, από την οποία αποφοίτησε με άριστα. Υπηρέτησε στο Πατριαρχείο ως Πατριαρχικός διάκονος και κωδικογράφος και κατέληξε Δευτερεύων των Πατριαρχικών διακόνων.
Στις 26-4-1914 εκλέχθηκε μητροπολίτης Μετρών και Αθύρων στην Ανατολική Θράκη και αγωνίστηκε για την κατάπαυση των ανθελληνικών διωγμών που είχαν εξαπολύσει οι Νεότουρκοι εναντίον του ντόπιου πληθυσμού, προσπαθώντας να συγκρατήσει τον ελληνικό πληθυσμό στις εστίες του. Οργάνωσε εκκλησιαστικά, διοικητικά και εκπαιδευτικά τη Μητρόπολη, ενώ βοήθησε ομάδες Ελλήνων ανταρτών και τον Ελληνικό Στρατό.
Διατέλεσε Συνοδικός και μέλος πολλών επιτροπών του Πατριαρχείου. Για την πολύπλευρη πατριωτική του δράση καταδικάστηκε σε θάνατο από τους κεμαλικούς το 1923.
Φυγαδεύτηκε στον Πειραιά με μεθοδευμένες ενέργειες του Πατριάρχη Μελετίου και τη συνεργασία των Συμμάχων. Εκλέχθηκε μητροπολίτης Κοζάνης και Σερβίων (27-3-1923) μέχρι το 1945.
Μια έκκληση, την 1η Αυγούστου 1936, προς την κυβέρνηση του Μεταξά στην οποία περιέγραφε τα προβλήματα του λαού της Δυτ. Μακεδονίας και κατήγγειλε την παραμέληση της περιοχής θεωρήθηκε πράξη αντίστασης στη δικτατορία του Μεταξά και του στοίχισε εξάμηνη εξορία στο Άγιο Όρος.
Σάββατο 8 Απριλίου 2023
Τι είχε δει ο Γληνός για τον τουρκικό εθνικισμό που δεν είχε δει η Αριστερά
Σε προηγούμενο άρθρο μας είδαμε πως μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Γεώργιος Σκληρός ήταν γνώστης των αναλύσεων της Ρόζας Λούξεμπουργκ, η οποία ψύχραιμα κατανόησε τις μεγάλες ανατροπές που έφερε το στρατιωτικό κίνημα των Νεότουρκων το 1908. Σε παρόμοια κατεύθυνση και στα ίδια συμπεράσματα κατάληξε και ο Σμυρνιός Δημήτρης Γληνός, μαθητής του Γεωργίου Σκληρού, με το κείμενό του “Η τουρκική μεταπολίτευσις και αι συνέπειαι αυτής” γραμμένο το 1909.
Στο κείμενό του, αφού κάνει μια ταξική ανάλυση τοποθετώντας το νεοτουρκικό κίνημα στο πλαίσιο των κοινωνικών αντιθέσεων, προβλέπει την αυταρχική πορεία που θα ακολουθήσει και θα πραγματοποιήσει λίγα χρόνια αργότερα με τις γενοκτονίες των χριστιανικών κοινοτήτων. Έγραφε συγκεκριμένα ο Γληνός:
«Οι Έλληνες υπό τον ζυγόν της δουλείας περισώσαντες ελευθέραν την ιδεολογίαν των, κατ’ αρχάς εν τη εκκλησία μόνον, είτα δε μετά της εμπορικής και ναυτικής των αναπτύξεως επεκτείναντες αυτήν δια των καθαρώς αστικών κοινοτικών των θεσμών εις όλας τας εκδηλώσεις του πολιτισμού, παιδείαν, τύπον, κοινωνικήν πρόνοιαν δια νοσοκομείων, ορφανοτροφείων, βρεφοκομείων και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ήσαν και είνε μέχρι του παρόντος το μάλλον προηγμένον υπό κοινωνικήν έποψιν στοιχείον εν Τουρκία. Οι Έλληνες, εκτός ολίγων, και οι άλλοι Χριστιανοί ήσαν καθαρώς αστοί εν μέσω των φεουδάλων Τούρκων…
»Οι Τούρκοι αστοί, οι Νεότουρκοι καλούμενοι, εγένοντο κύριοι των πραγμάτων. Ενώπιόν των ανοίγονται δύο δρόμοι. Πρώτον, θα ήτο δυνατόν να μελετήσωσι τα πορίσματα της καθολικής ιστορίας και να διαγνώσωσι την αληθή θέσιν των πραγμάτων εν τη πατρίδι των, ότι δηλαδή αύτη κατοικείται υπό δέκα και πλέον εκατομμυρίων ανθρώπων, οίτινες δεν είνε Τόυρκοι, αλλά Έλληνες, Αρμένιοι, Αλβανοί, Άραβες, Βούλγαροι, Σέρβοι…
»ότι οι λαοί ούτοι έχουσιν ήδη ανεπτυγμένην την εθνικήν των συνείδησιν, ότι η ιστορική εξέλιξις επροίκισε τους λαούς τούτους δι’ ελευθεριών, αίτινες είνε γεγραμμέναι εν τω προγράμματι της ιστορίας και αίτινες αλλαχού εδημιουργήθησαν εκ του μηδενός και παρεχωρήθησαν κατόπιν ματαίων αγώνων, θα ήτο δυνατόν επομένως να φθάσωσιν οι Τούρκοι εις το φωτεινόν συμπέρασμα, ότι η μεν αναγνώρισις του προωδευμένου ιστορικού καθεστώτος, οποίον υπάρχει ήδη εν Τουρκία, είνε το μόνον έργον φρονήσεως, ο μόνος τρόπος εσωτερικής ησυχίας και συνεργασίας μετά των διαφόρων εθνών τούτων χάριν των μεγαλειτέρων συμφερόντων της ανορθώσεως του κράτους και της κοινής αμύνης κατά των εξωτερικών εχθρών, η δε προσπάθεια τουναντίον προς εκμηδένισιν των ιστορικώς καθιερωμένων ου μόνον είνε ματαία αλλά και λίαν επικίνδυνος και θα φέρη εσωτερικούς σπαραγμούς, θα παραλύση το κράτος, θα αποξενώση τους λαούς τούτους, οίτινες αντί παροχής συνεργασίας δυσπιστίαν μόνον και ψυχρότητα θα αισθάνωνται προς αυτό…».