Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΟΝΙΔΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ΓΟΝΙΔΙΑ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 31 Αυγούστου 2017

Η δική μου «αθανασία»

Κώστας Κάππας



Το καλό το νέο, είναι ότι τα γονίδιά μας έχουν την ικανότητα να αυτο-αντιγράφονται. Όσο κάνουμε παιδιά, έχουμε την διεγερτική αίσθηση ότι μεταβιβάζουμε μέσω των γονιδίων μας πολλά από τα εκπληκτικά χαρίσματά μας στις επόμενες γενεές και είμαστε υπερήφανοι για την σπορά μας. Έχουμε κάποιο δίκιο καθώς, το παιδί μας, ακόμη και το εγγόνι μας, πράγματι μπορεί να έχουν κάποια ομοιότητα με εμάς, λόγου χάρη στα μάτια, στο μουσικό ταλέντο ή στο χρώμα των μαλλιών μας...

Το κακό το νέο, είναι ότι δεν είμαστε όλοι βιολόγοι. Δεν γνωρίζουμε λοιπόν ότι, η συνεισφορά των γονιδίων μας από την μία γενεά στην επόμενη μειώνεται κάθε φορά στο μισό και προφανώς δεν χρειάζονται πολλές γενεές (τέσσερις; πέντε;) για να καταστεί ασήμαντη. Τα γονίδιά μας μπορεί ένα προς ένα να είναι αθάνατα, αλλά οι υπο-ομάδες γονιδίων (οι οποίες είναι υπεύθυνες για διάφορα νευροσωματικά χαρακτηριστικά μας) και που όλες μαζί χαρακτηρίζουν τον καθένα από εμάς, θα σκορπίσουν αναπόφευκτα στους πέντε ανέμους (ή επιστημονικότερα, σε πολλά σώματα). Δεν μπορούμε να αναζητάμε την προσωπική μας αθανασία στην αναπαραγωγή ατόμων. Δεν γίνεται. Μπορεί να είμαι (ποιητική αδεία…) ως Έλληνας, απ’ευθείας απόγονος του Σωκράτη, εν τούτοις είναι πιθανό να μην διαθέτω ούτε ένα από τα γονίδια του φιλοσόφου… αντιθέτως να έχει ένα ή δύο, ο Τούρκος φίλος μου, ο Dervis Emre.